Dorane Shokhoofayi | دوران شکوفایی

نگار: بچه ها بحث شون گرم شده بود، و این بهترین فرصت بود. دلم می خواست همه چیزو بهشون بگم. اونا خواهرای من بودن. قد امیر و سهراب دوستشون داشتم. نگار: بچه ها! یه لحظه ساکت باشین می خوام یه چیزی رو بهتون بگم،… یه چیز خیلی مهمی رو می خوام بهتون بگم، گوش کنین.

نگار : کار دعواهای مامان و بابای مریم به جاهای باریک کشیده بود و باباش نه تنها مامانش، بلکه حتی مامان و باباهای ما رو هم تهدید کرده بود. کس دیگه ای به جز ما دخترا خبر نداشت و ماها هم خیلی نگران بودیم.

نگار: مریم، حالا که بابات پیش مشاور نمی ره، بیا یه کاری بکنیم، بیا مستقیم با مامان ندا صحبت کنیم که درباره ی محبت و راههای ابراز محبت بیشتر تو جمع شون صحبت کنن. شاید بتونه کمکی بکنه. سمانه : تو فکر می کنی باباش بازم حلقه ی مطالعه بره؟

رکسانا: پس مظهرالهی یعنی خدا تو وجود پیامبرا ظهور کرده، اما نیومده تو وجودشون، سرجای خودش هست. ندا : آفرین. اولین تمرین هم همین بود که مظاهر ظهور الهی صفات و کیفیات و اراده و هدف خداوند رو ظاهر می کنن اما خود خدا نیستن. درست شد؟

نگار: خوب یه مورد اینکه اگه مردم تربیت روحانی بشن اینقدر اختلاف طبقاتی پیش نمی یاد، چون خودخواهی و طمع و بی عدالتی رو کنار می زارن و به کمک هم دیگه می تونن فقر رو از بین ببرن و فاصله ها رو کمتر کنن.

ندا : یه بیانی از حضرت بهاء الله هست که می فرمایند :« درد امروز را درمانی و فردا را درمان دیگر امروز را نگران باشید و سخن از امروز رانید. »

نگار : عید برام همیشه مثل نورشدیدی بود که به همه چیز می تابید و همه چیز رو قشنگ و تمیز و شاد می کرد. اما اون سال انگار برای اولین بار بود که عید رو همون طور که بود می دیدم. شادی هاش رو می دیدم و قشنگی هاش رو، اما دیگه می دونستم که عید هم مثل روزای دیگه ست، هم شادی داره و هم غم.

ندا : می دونین، داشتم به یه بیان حضرت بهاء الله فکر می کردم که می‌فرمایند هرروز به حساب خودتان رسیدگی کنید، قبل از این که به حساب شما رسیدگی شود. یعنی تا هنوز عمری باقی یه مرتب حساب و کتاب کنیم ، چون هنوز وقت هست که کمی و کاستی ها رو جبران کنیم.

ندا : خوب الآن اعتماد جامعه نسبت به چی از بین رفته؟ چی رو مسخره می کنن؟ رکسانا : دین. ندا : حالا چه کسانی این اعتماد رو از بین بردن و در این امانت الهی که به بشر سپرده شده خیانت کردن؟

نگار : دین خیلی وسیع تر و خیلی قشنگ تر از اونی بود که من فکر می کردم. حرفهای ندا همیشه دریچه های تازه ای رو به ذهن من باز می کرد اما این دفعه واقعا” احساس می کردم کل نگرش من به زندگی و همه چیز داره تغییر می کنه.

نگار: آره دیگه. اینجا که داره همین رو می گه. «ایمان اشتیاقی ضروری و خاموش نشدنی» یه که اگه به طور مصنوعی جلوش رو بگیرن، باعث می شه که مردم به کارهائی مثل تراشیدن و پرستیدن بت های پوچ و بیخودی رو بیارن. رکسانا : یعنی چی؟ یعنی واقعا” می رن بت درست می کنن؟

نگار: همیشه یه احساس دوگانه ای نسبت به دین داشتم. می دونستم که خوبه، اما خیلی چیزاش رو هم دوست نداشتم و نمی تونستم قبول کنم، یعنی واقعا” قابل قبول نبود، با عقلم جور در نمی یومد.

ندا : به نظر شما چرا مردم بی دین شدن؟ رکسانا: به نظر من که دین یه مشت بکن نکنه که یه عده به زور تو سر ما می کنن اما خودشون هم بهش عمل نمی کنن!! مریم : بابای من که می گه دین همه ش قصه و خرافاته. نگار: پس چرا بعضی ها حاضرن جونشون رو برای دین شون بدن؟

نگار: موضوع آزادی خیلی منو به فکر انداخته بود، ندا راست می گفت خیلی از مسائل، بخصوص مسائل اخلاقی و اعتقادی، چیزایی هستن که مربوط به انتخاب آزادانه ی فرد می شن و نمی شه کسی رو مجبور کرد که اونا رو رعایت کنه.

سمانه : خوب اینو خدائیش راست می گن! هرکسی باید آزاد باشه خودش درباره ی زندگی خودش تصمیم بگیره. اگه اشتباهم هست، خودش تاوانش رو پس می ده. واقعا” ربطی به دیگران نداره. رکسانا: نظر تو چیه ندا؟ تو چی می گی؟

مریم : به نظر من تو بقیه چیزا هم همین طوره. اگه خودمون رو جای دیگران بزاریم، بهتر می فهمیم که عدالت و انصاف یعنی چی و دیگه کسی به کسی ظلم نمی کنه. ندا : حالا در مورد این جمله چی فکر می کنین « بادهای ظلم و ستم نور عدل و داد را خاموش می کند»

بعد از مریم یکی از دوستای ندا اومد. برنامه اش محشر بود. یه لباس مخصوص پوشیده بود و اشعار فردوسی رو در مورد مراسم سده نقالی می کرد. عالی بود. همه بلند شده بودند و هی براش کف می زدن. بعد ندا یه صحبت کوتاهی کرد درباره این که چطور مراسمی مثل سده میتونه به شادی و محبت بین آدما و خونواده ها کمک کنه.

مریم : یادتونه می خواستیم شب یلدا رو جشن بگیریم هرکسی یه چیزی گفت و آخرش هم همه گفتن که این یه جشن فامیلییه و هر کی با فامیل خودش بگیره؟ نگار: خوب؟ مریم : اما دیگه جشن سده رو که کسی نمی گیره؟ اینو می تونیم با هم بگیریم. رکسانا: جشن سده؟ جشن سده دیگه چیه؟

سمانه : من می گم آدم باید به مملکت خودش وفادار بمونه، پای مردم خودش وایسه، مملکت لباس تن نیست که هر روز عوضش کنی!. . . مثل این می مونه که تو بگی همسایه مون چه خونه قشنگی داره، من برم خونه اونا زندگی کنم. رکسانا: تو هم یه شعارهایی می دی واسه خودت ها.

رادان : اون چه که کار دنیا رو خراب کرده اینه که اگه ما مصرف نکنیم، اصلا” چرخ اقتصاد نمی چرخه. کارخونه ها یه عالمه جنس تولید می کنن که یکی باید بخره. اگه نخریم که کارخونه ها ورشکست می شن، کارگرا بیکار. نگار: اما این کار که منابع زمین رو تند و تند استخراج کنیم و چیزای مختلف درست کنیم؛ بعد مصرفشون کنیم و بعدش هم بندازیم دور، اینم کار درستی نیست و تا همیشه نمی تونه ادامه پیدا کنه، چون کره ی زمین هرچقدر هم که بزرگ باشه، بالاخره یه روزی منابعش تموم می شه.

مادر رکسانا: مربوط به مطالبی یه که بچه ها تو گروه نوجوانانشون خوندن. ندا خانوم شما بگین. ندا: من نمی دونم منظورتون دقیقاً چیه، خودتون بفرمائین. مادر رکسانا: همون که کارگرا تو سود کارخانه شریک بشن. می دونم کارخونه تون ضرر می ده. اما شاید اگه بدونن که تو سود کارخونه شریک می شن، یه کاری بکنن.

سمانه: پولدار شدن خوبه، اما پولدار شدنی که با بریدن نون مردم یا با حق و ناحق کردن باشه، به درد نمی‌خوره. اینو بابام می‌گه. ندا: برای همینه که حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند که ثروت به شرطی خوبه که نحوه‌ی کسب و مصرف اون هم خوب باشه. یعنی از راه درست به دست اومده باشه و از اون خیری به همه برسه. نه این که همه‌اش صرف ولخرجی‌های بیخودی بشه.

رادان: عدالت اجتماعی وقتی به وجود می‌یاد که همه بالای خط فقر باشن، یه حداقل امکاناتی داشته باشن، حالا نه این که همه خیلی پولدار و مرفه باشن، اما از یه رفاه نسبی برخوردار باشن. متوجه شدی؟ سمانه: پس اون اکتساب خصائص معنوی چی می‌شه؟

مریم : آخه مگه چی شده؟ سمانه : بیا، اینم یه خواهر فضول دیگه! خدا روشکر که رکسانا دیگه نمی تونه بیاد. رکسانا : کی گفته؟ اینم رکسانا خانوم. یه خرده دیگه تلاش کنم می شم قهرمان دو با چوبدست!! چرا قیافه هاتون این طوریه؟ گریه کردین؟! (با ناراحتی) چرا؟ سمانه : حالا بیا و درستش کن. می ترسم بگم خدا روشکر رادان اینجا نیست، اونم کله ش رو از سردیوار بکنه پایین!!

ندا: خیلی هم عالی. «پسرها و دخترها باید در روابط خود تنزیه و تقدیس را رعایت کنند» این یعنی چی؟ این ما رو به میانه روی نزدیک می‌کنه؟ سمانه: تنزیه و تقدیس چی بود؟ پاکی بود، نه؟ ندا: آره، تنزیه که یعنی پاکی و دور بودن از بدی‌ها و عیب‌ها. تقدیس هم یعنی پاکیزه کردن، دوتاش تقریبا یه معنی رو می ده.

نگار : اون روز تا بچه ها بیان شروع کردیم به یه بازی فکری ، اما بچه‌ها نیومدن. اولش فکر کردیم نونوایی شلوغ بوده، اما کم کم نگران شدیم و مریم زنگ زد که ببینه رکسانا و سمانه کجان. وقتی سمانه گفت تو راه بیمارستانن، همه از تعجب خشک مون زد: مریم : چی بیمارستان؟ برای چی بیمارستان؟

آقای شاهزیدی: درباره این که یکی دلایلی که ممکنه باعث سرکشی بعضی از نوجوونا باشه اینه که عمل بزرگسالا با حرفشون یکی نیست. خودشون به حرفایی که می زنن عمل نمی کنن. پدر سمانه: مساله مهم اینه که این طوری بچه ها اعتمادشون رو به بزرگترها از دست می دن. مادر مریم: حق هم دارن. ما هم اگه اعتمادمون نسبت به کسی از بین بره، خیلی ناراحت می شیم، بزرگ و کوچیک نداره.

مریم: بعضی‌ها فکر می‌کنن میانه روی اینه که بین خوب و بد اون وسط‌ها باشی، اما این درست نیست، مثل این که بخواهیم بین مهربونی و سنگدلی وسطش رو بگیریم و بشیم نیمه سنگدل! یعنی خوب، خوبه، بد بد. میانه روی یعنی تو عادت‌هامون افراط و تفریط نکنیم.

راوی‌: صحبت از این بود که بهترین کار اینه که اصلا نذاریم قلبمون آلوده بشه تا بعد بخوایم با زحمت زیاد پاکش کنیم. فهمیدم که ما با قلب پاک به دنیا می‌یایم و بعد از اون پاک نگه داشتن اون مسئولیت خودمونه. سوال این بود: چی کار کنیم که قلبمون پاک بمونه؟

مادر مریم: راستش رو بخواین من خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم… کاش من هم که به سن این بچه‌ها بودم می‌تونستم تو یه همچین گروه‌هایی شرکت کنم… چقدر دید آدم رو نسبت به مسائل باز می‌کنه. مادر رکسانا: من می‌خواهم خواهش کنم این بحث پاکی و خلوص رو یه خرده جلو بندازین. بچه‌ها چند هفته است دارن درباره‌ی پرورش قدرت فکری و ذهنی کار می‌کنن، حالا دیگه نوبت قلبه!!

پدر سمانه: بله دیگه، نباید کاری کنیم که بچه‌ها فقط شنونده نصیحت‌های ما باشن، باید یاد بگیرن کم کم مسئولیت زندگی خودشون رو به عهده بگیرن و از بچگی دربیان. آقای شاهزیدی: اصلا باید مواظب باشیم با مراقبت‌ها و حمایت‌های بیش از حد دوران کودکی شون رو طولانی نکنیم.

ندا: به نظر من پدر و مادرا حتما باید به طور کامل درجریان این که گروه توان دهی نوجوانان چیه و چه اهدافی داره، باشن. رادان: از اسمش که معلومه: توان دهی به نوجوانان. یعنی نوجوانان رو توانا می کنه. سمانه: راستی ها! همین نگارو نگاه کن! پارسال حاضر نبود بیاد سرصف از روی یه چیزی بخونه، حالا گروه نوجوانان تشکیل می ده.

ندا: اجازه بدید از روی سوال بخونم، ببینیم چی از ما می‌خواد: « برای رسیدن به کمال و تعالی فکری، باید در مورد آنچه که می‌خوانیم، آنچه که‌ می‌بینیم و عباراتی که می‌شنویم فکر و تامل کنیم.» اینو همه قبول داریم؟

نگار: من هم نمی‌دونم یعنی چی. ماه گل می‌گفت که افغانی‌ها فقط حق دارن تا ششم دبستان درس بخونن، نمی‌تونن بیشتر از این ادامه‌ی تحصیل بدن، اما اون خیلی درس خوندن رو دوست داره و دلش می‌خواد دکتر بشه. سمانه: آخه چرا نمی‌زارن درس بخونه؟ فقط برای این که افغانییه؟

ندا: هدف طرح‌های تواندهی هم دقیقا همینه. این که نوجوونا کمک کنه جواهرات وجودشون رو بشناسن و قابلیت محبت و خدمتی رو که در وجودشون هست پرورش بدن و به انسان‌های شریفی تبدیل بشن که هرجا زندگی می‌کنن، عامل سازندگی و تغییرات مثبت باشن و به ساختن جوامع بهتر کمک بکنن.

رادان: برای این که چیزای دیگه‌ای هم هستن که ذهن آدمو رشد می دن‌: درس، کتاب، چه می دونم اینترنت وکامپیوتر و چیزای دیگه. اگه همه‌‌اش تلویزیون ببینم به بقیه‌اش نمی رسیم. مریم: یکی بود می گفت ما مردم به جای این که زندگی کنیم، مرتب می‌شینیم زندگی بقیه رو پشت تلویزیون تماشا می‌کنیم.

ندا : فکر می‌کنین یه معلم بیشتر از همه چه صفتی باید داشته باشه؟ مریم: فکر کنم صبر و حوصله. اینجا می گفت کار معلمی مثل باغبونی یه. باید حوصله داشته باشی و ذره ذره کمک کنی تا گیاهت رشد کنه و از خاک در بیاد و گل و میوه بده. ندا: مراقبت و فکر هم می خواد. این که بدونی چقدر به گلت آب بدی، چقدر نور می خواد، چطوری مواظب باشی آفت بهش نزنه.

ندا: به نظر من که همه شما می تونین معلمای خیلی خوبی باشین و به بقیه‌ی بچه ها کمک کنین درساشون رو بهتر یاد بگیرن. این یه کاریه که می تونین برای دیگران بکنین، یه خدمته. می دونین چقدر با ارزشه که آدم بتونه یه خدمتی برای دیگران انجام بده؟

سمانه : بابا تو که جیگر ما رو خون کردی، اقلا یه چیزی بگو بفهمیم چی شده. مریم : بابام داره از مامان نهال جدا می شه. رکسانا: راست می گی؟! سمانه : خوب حالا تو چرا گریه می کنی؟ خودشون می دونن. مریم : بابام می گه تو هم بیا پیش من زندگی کن، یعنی پیش مادربزرگم. نگار: حالا تو می خوای چی کار کنی؟

ندا: آفرین. کنفسیوس میگه که «همه مایلند از ثروت و احترام برخوردار باشند، اما شخص درستکار این فکر را به ذهن خود راه نمی دهد که آنها را از طریق غیرقانونی به دست بیاورد، هیچ کس فقر و حقارت را دوست ندارد، اما شخص درستکار برای پرهیز از فقر و حقارت از راه راست منحرف نمی شود.»

سمانه: بچه ها عصبانی نشین ها، اما من هنوزهم درست نمی فهمم، چرا ما باید از خودمون شروع کنیم، مگه مائیم که بقیه رو اذیت می کنیم؟ مگه مائیم که ظلم می کنیم؟ می گین ما باید کمالات کسب کنیم، اما این کار ما چه فایده ای داره وقتی بقیه به جرم و جنایت و ظلم خودشون ادامه می دن؟

ندا: همون طور که بچه برای زندگی در این عالم به دست و پا و گوش و چشم احتیاج داره و اگه قبل از به دنیا اومدن اونا رو به دست نیاورده باشه در این عالم ناتوان می شه، روح هم برای حیاتش در اون عالم به فضائل و کمالاتی مثل محبت، صداقت، وفا و از خودگذشتگی احتیاج داره و اگه اینا رو به دست نیاره در اون عالم ضعیف و ناتوانه.