Het raadselachtige leven van een schrijver uit Antwerpen. Maurice Gilliams zag het leven vanuit een adelstand die hij nauwelijks nog met een stamboom kon achterhalen en die hij zich al helemaal niet kon permitteren. Toch verdient hij een plaats in onze herinnering als iemand die kon slaan met een bijtend vers en ontroeren met zijn sensuele beschrijving van de ons omringende dingen. Ook schrijvers als Leen Huet en Bart Meuleman komen aan het woord. En verder kenners, vrienden, een geliefde en uiteraard de archiefstem van Gilliams zelf.
Zijn zoektocht naar een baan verloopt moeizaam want Gilliams is kieskeurig. Als hij die tenslotte vindt in Gent, koopt hij zich een sportwagen. Hij verzamelt zijn werk in één boek, Vita Brevis. Maar nieuw werk komt er na de jaren '50 nog nauwelijks.
In het dorp Schilde, waar hij zich verlooft en huwt, schrijft Gilliams zijn beroemdste boek, ‘Elias of het gevecht met de nachtegalen', dat dan nog uit twee delen bestaat en dat eindigt met Elias' zelfdood. Kort daarna stort de schrijver zelf helemaal in. Aan zijn ziekenhuisbed leert hij Maria kennen, de verpleegster die hem er weer helemaal bovenop krijgt. Hij verlegt het levenspad van zijn alter ego 'Elias' en draagt aan haar het mooie 'Winter te Antwerpen' op.
Op de plattegrond van Gilliams' jeugd situeert Annette Portegies de ligging van het landhuis uit 'Elias of het gevecht met de nachtegalen'. Het gezin Gilliams vlucht voor de grote oorlog naar Amsterdam. Gefascineerd door de viool van zijn grootvader, krijgt Maurice les van een Nederlands vioolwonder. Na de oorlog begint hij aan zijn eerste schrijf- en drukavonturen. Later zingt hij mee in een koor en krijgt hij compositieles. Al zijn composities heeft hij verbrand. Dacht hij.
Zijn jeugdervaringen verwerkte Gilliams in 'Elias of het gevecht met de nachtegalen'. Met zijn vrome maar angstige moeder bezoekt de kleine Maurice het graf van de familie Sucquet, haar verre adelijke voorouders die in de Antwerpse Sint-Pauluskerk begraven liggen. Uit die tak van de familie erfde Maurice als jongen ook de schele hoofdpijn die hem regelmatig het bed liet houden. Annette Portegies duidt de depressieve gevoelens waar hij al jong mee te kampen krijgt.
Maurice Gilliams zag het leven vanuit een adelstand die hij nauwelijks nog met een stamboom kon achterhalen en die hij zich al helemaal niet kon permitteren. Toch verdient hij een plaats in onze herinnering als iemand die kon slaan met een bijtend vers en ontroeren met zijn sensuele beschrijving van de ons omringende dingen. Ook schrijvers als Leen Huet en Bart Meuleman komen aan het woord. En verder kenners, vrienden, een geliefde en uiteraard de archiefstem van Gilliams zelf.
© 2020-2025 Ivy Podcast Discovery LLC
