ARMENIAN POETRY PROJECT

—quel est ton nom ?—celui du fondateurd’une ville inconnue celui d’une espèced’oiseaux tout à fait disparuecelui d’une langue oubliée celuid’un beau navire perdu corps et biens—quel âge as-tu ?—l’âge qu’avait le pèrede mon père lorsque j’ai vu le jourl’âge qu’avait mon père lorsque j’ailevé l’ancre l’âge qu’aura mon filslorsqu’enfin je n’aurai plus rien à perdre—d’où viens-tu ?—de l’épicentre des hautsplateaux de la zone occupée de lagare de la morgue de nulle part—où vas-tu ?—vers la seule source versl’embouchure vers le toit du monde aufond de l’abîme dans la nuit de moncrâne dans le soleil de mes entrailles—qui es-tu ?—le neveu du vent l’amantde la cendre le disciple du feul’héritier du vide—mais encore ?—unéternel rôdeur un déserteur oumieux : un pilleur de déserts un briseursde débris un voyageur immobileun voyeur borgne un chasseur d’ombres(une ombre)Click here to hear Vahé Godel reading his work in 2007.Identity CheckTranslated by Victor Pambuccian from French (Switzerland)—what is your name?—that of the founderof an unknown city that of a long disappearedbird speciesthat of a forgotten language thatof a beautiful ship lost with all hands and cargo—how old are you?—as old as my father’sfather was when I was bornas old as my father was when Iweighed anchor the age my son will bewhen I will have nothing left to lose—where do you come from?—from the epicenterfrom the high plains from the occupied zone fromthe train station from the morgue from nowhere—where do you go?—to the only spring tothe estuary to the roof of the world tothe bottom of the abyss in the night of myskull in the sun of my bowels—who are you?—the nephew of the wind the loverof the ash the disciple of firethe heir of the void—and who else?—aneternal prowler a deserter orrather: a plunderer of deserts a wreckerof rubble a motionless travelera one-eyed seer a hunter of shadows(a shadow)The poem and the translation appeared in Two Lines 18,  a print journal published by the Center for the Art of Translation, based in San Francisco.  

Click to hear The Survivor read by the author, Nancy Kricorian. All this pain is for which of our sins?  Catholicos Vazken I, 1988 In this dream you walk pastthe school’s sheared facade;from their desks the childrencall and wave. A teacherpoints at a map of Armenia.The ceilings drop like eyelids. You wake to another dreamof soot-stained faced arounda fire fueled by broken chairs.You wish the earth wouldswallow the rows of coffinsin the playing field. The living search for what they wantnot to find; their eyes catchlike hooks at your skin.You should have been thehand of God reaching intothe school--the children could have climbed ontoyour palm that would hoverover the town until the earthwas still. But instead theyline up to write their namesin the book at heaven’s door. Copyright Nancy Kricorian

Click here for the audio clipԲոլո՛րս, ամե՛ն կենդանի էութիւն, միմիայն ոգիներ, ոչինչի ստուերներ չե՞նք:Ոդիսեւս(Սոփոկլես, «Այաքս»)Երկար են Նիւ Եորքի փապուղիները,Երկար են ու աղմկոտ,Երբ ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն,Կը քալեմ իր ստորերկրեայ շաւիղներէն։Աղմկոտ են Նիւ Եորքի փապուղիները,Աղմկոտ են ու գարշահոտ,Բայց ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն,Կը քալեմ ոլորուած ուղիներէն։Ո՞ւր են գաղտնի անցքերը,Սենեակներն ու խուցերը։Ո՞ւր են հսկայական միջանցքները,Անհաւանական անկիւններն ու թակարդները։Միմիայն երեւակայութեանս մէ՞ջ։Հոս կը տեսնեմ տասնեակ մըանտունիներ՝Ձմեռը աւելի։Հոն կը բարեւեմ կայարանին աշխատաւորները,Գնացքները ու գետինը աւլողները,Մէզի հոտերը ու փսխունքները սրբողներըՁմե՛ռը շա՜տ աւելի.Հոս կը մտածեմ թէ օր մըպիտի հանդիպի՞մ Օրփէոսին եւ ԷվրիդիկէինՈւ կը փնտրեմ զիրենքԱմեն եկող-գացողներուն մէջ,Ամեն առտու, երբեմն ամեն իրիկուն։Կ՚երեւակայեմ թէ այս անգամԷվրիդիկէ օթոյի արկածով մահացածՕրփէոս՝ անհեթեթաշխարհի մէջ կը փնտռէ իր սիրելին,ու ինծի պէս կը քալէՆիւ Եորքի փապուղիներուն մէջ,կոյրի մը պէս, ճերմակ գաւազանի մը հետզննելով ամեն գաղտնի ուղիները,սենեակներն ու խուցերը։Յուսալով թէ կա՛ն հսկայական միջանցքներ,անհաւանական անկիւններ բայց քիչ թակարդներ։Օրփէոս միմիայն իր յոյսերուն մէջ,կրկին կը տեսնէ Էվրիդիկէնհարսի հագուստը հագածհեռուէն մօտենալըհարսանեկան փունջ մը ծաղիկըու ժպիտը։Բայց այսօր՝ առանձին եմՆիւ Եորքի փապուղիներուն մէջինչպէս ամեն առտու,երբեմն ալ ամեն իրիկուն։ԼՕԼԱ ԳՈՒՆՏԱՔՃԵԱՆՆիւ ԵորքԼոյս տեսած է Հորիզոն գրական թերթին մէջ։