De Zaak Y

Wie heeft Ingrid Caeckaert vermoord? En waarom is deze zaak nog niet opgelost? De jonge vrouw uit West-Vlaanderen werd in 1991 op gruwelijke wijze vermoord. Meer dan dertig jaar later tasten politie en gerecht nog altijd in het duister. Daar kan nu verandering in komen. Recent DNA-onderzoek naar het mannelijk Y-chromosoom opent nieuwe onderzoekpistes. Biedt de grenzeloosheid van DNA eindelijk antwoorden of wint het recht op privacy? Luister naar de trailer.

In 1991 werd Ingrid Caeckaert, een 26-jarige vrouw uit Knokke-Heist, koelbloedig om het leven gebracht. De moordenaar liet haar achter in de trappenhal van haar appartement. In een plas vol bloed. Het is haar bloed, maar ook zíjn bloed. Zijn DNA is dus gekend, maar wie hij is, is tot op heden een groot vraagteken. Het is een man, dat vertelt zijn bloedspoor. Als de zaak lijkt stil te vallen, is er een wetenschappelijke doorbraak. Dankzij Sofie Claerhout en haar onderzoek naar het Y-chromosoom.

Hartje Friesland, het is Koningsdag in 1999, als de 16-jarige Marianne Vaatstra van dienst is aan de kassa van de buurtsupermarkt. Na haar werk gaat ze de feestdag vieren een dorp verderop. Maar ze zal nooit meer terugkomen. Die nacht werd ze vermoord achtergelaten in een weiland. De dader moest iemand zijn uit het nieuwe asielzoekerscentrum. Zo dacht het hele dorp. Tot een gloednieuwe onderzoekstechniek uitwees wie de dader zou moeten zijn. Niemand kon het geloven!

Waarom is het in België zo moeilijk om cold cases op te lossen via DNA-onderzoek, wat dan in Nederland wel lukt. Wat houdt ons tegen? Wat zegt de Belgische wet over DNA-onderzoek in moordzaken? Moet die wet dan niet op de schop, of aangepast worden? En wat met de privacy? Voor de ouders van Ingrid Caeckaert dringt de tijd, zij hopen dat het snel duidelijk wordt wie hun dochter heeft vermoord.

Aan het graf van Ingrid Caeckaert worden de ouders regelmatig aangesproken door buurtbewoners: 'Is er al nieuws?", is telkens de vraag. En steeds opnieuw wordt de hoop gevestigd op het nieuw DNA-onderzoek. Is het onderzoek op het Y-chromosoom de Heilige Graal om cold cases op te lossen? Welke impact heeft het onderzoek op nabestaanden die wachten op antwoorden? En wat als ze alsnog geen antwoorden krijgen? Is er hoop of is het valse hoop?

Op naar de Verenigde Staten. Daar is het hek van de dam. De politie mag er zelfs zonder toestemming jouw DNA verzamelen en toepassen in een onderzoek om te kijken hoe en in welke mate je betrokken bent bij een crime scene. Is dat de toekomst? Waar ligt voor ons de grens? En wat als DNA in de handen van de verkeerde mensen terecht komt? Het is voer voor juristen: hoe kijken zij ernaar?