Podcasts about west vlaanderen

Send us a textBenedikte Coussement werkt op de Auguste Reyerslaan 52. Tussen 2018 en 2024 was 'De Ochtend' op Radio 1 haar speeltuin, maar sinds juni 2024 verslaat en verstaat ze de Wetstraat. We praten over leven in Brussel, opgroeien in West-Vlaanderen, carrièreplanning, opstaan om 3u30, kinderen, cinema, en veel meer. Veel luisterplezier met de heerlijke stem van Benedikte, terwijl uw dienaar klinkt als roestige nagels op een schoolbord. Hey, we kunnen niet alles hebben.Support the show

#SamSteen #Noest #ITondernemen #WestVlaanderen #Mindfulness #Motorclub #PeterSnauwaert #Ondernemersverhaal #PodcastNederlands #Synchroniteit #IntuïtiefLeiderschap310 Sam Steen over Noest, IT in West-Vlaanderen & Motorrijden als Mindfulness | What's On Your Mind? (Dutch/Nederlands)Hi ik ben Peter en elke week geef ik jullie een podcast over personal development, mindset & verkoop. What's On Your Mind ? is een 1 uur conversatie. Iedereen heeft een verhaal. En ik wil dit verhaal van mijn gast naar boven brengen.

Send us a textAls matroos in Oostende tekende kunstenaar Willy Bosschem zijn eerste cartoon voor De Zeewacht, en 73 jaar later doet hij dat nog altijd elke week voor De krant van West-Vlaanderen. Als persattaché en curator was hij decennialang een vaste waarde in het Kursaal, en 's nachts werkte hij intussen aan zijn eigen kunst. Willy Bosschem is vijfennegentig en nog altijd kijkt hij liever vooruit dan achterom. Tenzij dan misschien naar die ene keer toen hij met Edith Piaf in zijn armen door de gangen van het Kursaal liep.

Magnum-fotografe Bieke Depoorter groeide op in het diepe West-Vlaanderen maar zag ondertussen de uithoeken van de wereld. Eind vorig jaar beviel ze van een boek én van een zoon. Welke impact heeft het moederschap op haar reizend bestaan? Is elke ontmoeting te vatten in een foto? Wanneer is een herinnering betrouwbaar? En wie is Michael?

Ik vroeg me af: hoe zou het voor iemand uit Nederland zijn om in Vlaanderen les te geven ... en andersom? Twee docentes vertellen het ons. Valerie Van Den Hende komt uit West-Vlaanderen en woont al 25 jaar in Nederland, waar ze in Haarlem NT2-les geeft. En Daphne Knoop komt uit Zutphen (Gelderland), maar is NT2-docent in Mechelen (Vlaams-Brabant) én woont in Brussel.Wat zijn de voor-en nadelen van zelf een 'vreemdeling' te zijn? Hebben ze last van vooroordelen? Passen ze hun taalgebruik aan? Het werd een interessant gesprek!Meer informatie (en extra materiaal) vind je op ⁠⁠⁠⁠www.docentnt2.eu⁠⁠⁠⁠.

Dorpen heb je in alle vormen en maten. Toch hebben ze iets gemeen: ze zijn de laatste decennia alle in een stroomversnelling van verandering terechtgekomen. Het quasi autonome dorp is verdwenen, samen met de notabelen, de lokale handel, de dorpsfanfare en zoveel meer. Karl Catteeuw werkt voor de provincie West-Vlaanderen mee aan een dorpenbeleid: hoe hou je dorpen - in tijden van verandering - leefbaar? - ikwashier.live bewaart tradities en erfgoed, vooral immaterieel of ‘levend' erfgoed.

Insider Marc Klifman volgt ‘cannabisboer' Patrick Lagrou al 15 jaar. Van Thailand tot in zijn caravan in het diepe West-Vlaanderen. Hij wil graag terug naar Thailand en vindt dat hij daar ook recht op heeft. Maar dan moet justitie hem aan een blanco strafblad helpen. “Hij heeft het compleet gehad met België”See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wie denkt dat de Maas vooral interessant is voor Luikenaars en Limburgers heeft het mis. Tot in West-Vlaanderen drinken we Maas-water. De Maas is machtig. Ook omdat ze ogenblikkelijk opzwelt bij regen. Dat geeft risico's en overstromingen, de jongste rampzalige was in 2021. In Rivierpark Maasvallei proberen ze de Maas niét te controleren, maar haar gang te laten gaan. Dijken worden niét verhoogd. De Maas stroomt vaker over. Wat zijn de gevolgen voor de natuur? En voor de mensen?

[click here for the transcript in English] >>> intro Welkom in de tiende aflevering van seizoen twee van de podcast Let's talk about Work. De podcast van de groep WEB-Blenders waarin inclusie de rode draad vormt. Fijn dat je meeluistert. Deze keer nemen Bart Wuyts en Deniza Miftari je mee in een gesprek over identiteit, rolmodellen, het belang van netwerk en welzijn op de werkvloer. Veel luisterplezier! Beste luisteraars, van harte welkom opnieuw op onze podcast. We hebben vandaag een heel boeiende, geëngageerde dame voor de micro die luistert naar de naam Deniza. Deniza komt helemaal uit Roeselare naar Turnhout gereden vandaag. Dat ging allemaal heel vlot heb ik gehoord. Maar misschien is het goed om even te starten met jou te vragen wat jij in je dagelijks leven, Deniza, zoal doet in Roeselare. Ja, goedemorgen Artemis en Bart. In Roeselare werk ik in Kenniscentrum Arhus. Wij zijn een bibliotheek, deels een bibliotheek, deels ook een projectmatige organisatie waar ik vooral actief ben in projecten rond jongeren. Taal en leesbevordering is een groot onderdeel. Maar ook alles wat te maken heeft met diversiteit en inclusie. Het laatste doe ik eigenlijk vooral als side hustle of als hobby noem ik het nog steeds, maar ik ben wel van plan om daar binnenkort serieuzer mee aan de slag te gaan. Ik denk vooral met mijn eigen achtergrond was ik heel gefascineerd geweest. Zo vraag ik me af, heb ik ervoor gekozen of heeft het mij gekozen om daarmee bezig te zijn? Dus ja, dat is een beetje waar ik in mijn dagelijks leven mee bezig ben. Je triggert me al direct, want je verwijst ook naar je achtergrond. Kun je daar iets meer over zeggen? Ik ben geboren in Kosovo, 29 jaar geleden ondertussen. En op mijn derde zijn we gevlucht uit oorlog. We hebben toen een jaar in Verviers gewoond in België. Nooit met de bedoeling om hier te settelen. Vooral echt weg uit de oorlog, de veiligheid opzoeken. En eenmaal de oorlog voorbij was of het toch weer veilig was, zijn wij terug naar Kosovo gegaan met ons gezin. Dat is dan mijn ouders en mijn broer en ik. Maar daar, mijn ouders hadden dan wel heel rap het gevoel dat er niet veel in aanbieding was voor onze toekomst. En hebben we heel snel beslist om toch wel weer te kijken om richting België te komen. Niet meer Wallonië, maar liefst West-Vlaanderen. Heel bewuste keuze van mijn ouders omdat ze een beetje bang waren dat we te rap in verschillende community's gingen geviseerd worden. Of dat is toch altijd hoe mijn ouders het hebben uitgelegd. We hebben heel veel familie in het Brusselse. Daar wilden ze ook niet gaan wonen. Dus echt wel West-Vlaanderen. Eerst is mijn papa naar hier gekomen. Hij heeft dan gewerkt in Brugge. En eenmaal alles wat ok was zijn we hem via gezinshereniging gevolgd. Dan had hij werk gevonden in Roeselare en een huis. En wij zijn dan achterna gekomen. En ik denk dat ik de dag nadat ik hier toekwam in België al naar school ging. Ik zei het voor het gesprek net al: mocht je het niet zeggen, je zou het ook niet horen. Je klinkt als een echte Roeselaarse. Ja, dat weet ik. Probeer wel AN te praten. Roeselaars kan ik niet en Roeselaren horen wel dat ik geen echte West-Vlaamse ben, want dat dialect begrijp ik ook niet. Ik was zes jaar, dus die taal heb ik heel gemakkelijk opgenomen. Maar ook als ik terugdenk aan die eerste schooldag. Ik weet wel dat ik mijn leerkracht niet begreep, maar ik heb geen herinnering aan het niet kunnen Nederlands spreken. In mijn geheugen kon ik zelfs voor de oorlog Nederlands spreken. Wat niet kan natuurlijk. Maar omdat ik ook denk in het Nederlands is mijn brein heel Nederlandstalig beïnvloed. Ook Albanees natuurlijk. Kosovaars is geen echte taal. We spreken Albanees, maar het Nederlands was altijd een deel van mijn leven, in mijn ervaring toch. En dus je bent tot op vandaag in West-Vlaanderen blijven plakken. Ja, ik blijf altijd in Roeselare bij de kerktoren gebleven, maar ja, binnenkort hoop ik daar wel verandering in te brengen. Tijd voor de wijde wereld. Je sprak over een een side activity, voor jou nog een beetje in de vrijetijdssfeer, maar daar ben je nog meer dan in je huidige job met het thema inclusie en diversiteit bezig. Omdat je daar zelf vanuit je eigen ervaring iets over te vertellen hebt en expertise in opgebouwd hebt. Ja. Ik was er eigenlijk altijd mee bezig. Vooral integratiegewijs denk niet dat ik heel veel moeite heb gehad om te integreren. Niet veel jonge kinderen die hier toekomen moeten heel actief integreren, vind ik. Naar school gaan helpt daar heel veel bij. Ik denk dat grote integratie uitdagingen bij volwassenen zitten. Maar als we zoeken naar een gepaste identiteit die een goeie mengeling is van beiden, maar waar je je toch goed bij voelt, wat voor mij altijd een uitdaging is, het erbij horen.  Ik heb op dit moment ook niet het gevoel dat ik 100% in Vlaanderen hoor, of 100% in Kosovo. En ik zoek dat soms ook wel op, mijn Kosovaarse identiteit door fysiek naar daar te gaan en nog eens te voelen van oké. Ik heb het precies nodig om nog een keer geshockeerd te worden dat ik niet 100% Kosovaars ben. Want als ik hier te lang ben geweest, de jaren in België heb meegedraaid, voel ik mezelf wel wat ontwortelen of zo. Dus ik denk dat dat gevoel van verlangen naar belonging of naar het bijhoren kenmerkt wel een heel stuk van mijn leven. Want het is een voortdurend aanpassen of je sociaal wenselijk beginnen gedragen. En dat zijn wel dingen die ik soms zie bij andere mensen met een migratieachtergrond van mijn leeftijd. Ik heb een vriendin van Marokkaanse origine. En ik kan heel goed herkennen, dit is heel sociaal wenselijk in deze setting omdat er Vlamingen zijn. Maar we doen dat niet bewust. Dat is zo'n aangeleerd automatisme. En dat is wel jammer omdat, je weet gewoon niet altijd: Ben ik nu wie ik ben? Dat zijn toch de vragen waar ik mee bezig ben in mijn vrije tijd. Ik heb dan ook sociaal werk gestudeerd vanuit het grote engagement en verlangen om een impact te hebben. En ook met de droom om ooit terug te gaan naar mijn land en iets te doen van project. En dan in mijn laatste jaar kon ik een keuzetraject kiezen of specialisatietraject en heb ik gekozen voor migratie en intercultureel werken waarin dan een stukje diversiteitsbeleid zat. Waarom is diversiteit interessant voor organisaties en bedrijven? Dan dacht ik: Wat heeft dat ermee te maken en zelfs ook op de non-profit en in de privé. Nog nooit over nagedacht en dan ontdekt dat er zelfs verdienmodellen aan vasthangen. En toen zat ik met echt de vraag van dat is dan super logisch om divers te rekruteren en met diverse mensen samen te werken. Waarom doen wij dat niet? Een beetje vanuit heel naïeve vragen natuurlijk. Ik dacht dat is nu toch super normaal. Ik zie echt nog schema's en tabellen voor me, want ik heb daar nog foto's van. Ik ben zelf ook boeken beginnen lezen van stel je hebt een project waarrond je wil brainstormen. Het is een groep van mensen die heel erg op elkaar lijken die daarover brainstormen. Dezelfde achtergrond, zelfde studies, precies zelfs dezelfde kledingstijl, ... dat ging echt heel ver. En dan heb je een groep heel diverse mensen die brainstormen rond dat project en gewoon de succesratio van dat tweede project was zoveel groter dan dat eerste project, want die bevestigen elkaar ook voortdurend. Die zitten in dezelfde mindset. En dat was dat ook. Die brainstorm was veel sneller gedaan bij de eerste dan bij de tweede, want bij de tweede waren heel wat meningsverschillen. Je moest elkaar overtuigen en argumenteren. En dat vind ik ook super interessant om te zien en het is gewoon altijd zo logisch. Je leest dat, je bedenkt daar een kader rond of je weet, ... ik heb dat een keer meegemaakt en inderdaad dat was ook veel makkelijker of veel evidenter, veel succesvoller. En dan had ik de microbe te pakken en ik lees daar ook supergraag over. Ik zat toen in mijn eerste jaar toen ik er al een beetje mee begon bezig te zijn. Ik ging heel graag naar lezingen over vluchtelingen en over mensen die iets betekenden. En dan werd het erger. Dan ben ik daar echt actief naar gaan zoeken. Waar kon ik lezingen volgen en mensen ontmoeten die daar echt mee bezig zijn? Ik grijp nog even terug naar wat je net zei. Ik dacht dat je zei dat het je afstudeeropdracht was waar je mee bezig was rond hoe kan inclusie ook in organisaties sterker neergezet worden? Dat was één van de vakken in de vakken hè? Want dat is toch zo evident, zeg je. En waarom gebeurt het dan te weinig? Als het toch zo evident is. Wat is jouw analyse? Hoe ik het, hoe ik het soms zie. Je kan mensen misschien wel aanwerven om bij jou te komen werken, wat al een uitdaging is, maar die blijven niet lang want de arbeidssfeer is misschien niet aangepast aan de noden van die persoon, dus ik vind ook, ... Ik spreek ook wel vooral over West-Vlaamse context. Misschien is dat hier iets minder van toepassing? De Kempen en West-Vlaanderen lijken in veel opzichten op elkaar Dat is dan iets herkenbaarder dan ik denk maar in West-Vlaanderen is er wel een heel traditionele werkcultuur. Heel weinig diversiteit op de werkvloer, zeker hoe hoger je komt in de hiërarchie, hoe minder diversiteit er is. Het is ook algemeen geweten dat mensen mensen rekruteren die op hen lijken en dat zie ik ook. Ik zie dat ook gewoon life altijd. Ook de interpretatie van wat kwaliteit is, is heel westers. Daar heb ik ook onlangs over nagedacht met iemand die HR studeerde. Wat is kwaliteit in het westen en wat is kwaliteit bijvoorbeeld in mijn land of in haar land. Dat waren heel verschillende zaken. Hard werken en op tijd komen. Ja, soms is dat ook niet super belangrijk. Of wordt daar niet zo hard aan getild in andere Het culturen. hard werken natuurlijk wel, maar het op tijd komen of planmatig te werk gaan, niet in elke job is dat nodig. Dus ik denk dat die lat soms heel hoog ligt. Maar ook gebrek aan kennis over de verschillende gemeenschappen die er zijn. Ook soms het stellen van vooroordelende vragen of soms wat ongepast. Ik denk dat er heel veel zaken zijn die aantonen dat het werkleven of het bedrijfsleven soms ook gewoon nog niet klaar is of niet genoeg de interne oefening heeft gemaakt om divers te rekruteren of inclusief te zijn. En eigenlijk zeg je: de benefits zijn zo voor de hand liggend. Maar er zijn heel wat drempels om er te geraken. Ja, ook misschien wat angst van mensen om hun plaats af te staan. Als ik met mensen in gesprek ga over meer diversiteit in de organisatie dan: ja, we hebben al tekort of we zijn allemaal veel. Ik kan mijn job niet verliezen. Ook het feit van met quota werken gaat precies ten koste van jou als persoon. En dat is zo mijn job. Of eigenlijk ben ik als ik eerst. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat argument in een krappe arbeidsmarkt wat minder speelt hé. Het gaat nu veel meer om we hebben überhaupt te weinig mensen. We vinden ze niet om de dingen te kunnen doen. Dat hoor je vaak bij werkgevers vandaag. Maar wat ik je tussen de regels door eigenlijk ook horen zeggen is dat we misschien inclusie ook vanuit een professionele context nog te veel zien als, we moeten zorgen dat we mensen aanwerven vanuit een andere achtergrond, vanuit laten we zeggen één of andere minderheidsgroep. En we moeten vooral dat doen op een manier dat wij onszelf niet te hard moeten aanpassen.  Wellicht is het ook onvermijdelijk dat het een aanpassing langs twee kanten vergt. Ja, dat het helpt met integratie natuurlijk. Je leert samenleven. ‘t Is niet alleen maar aan de persoon die naar hier komt om zich om zich aan te passen. Ja, dat is iets wat ikzelf ook vaak meekrijg in gesprekken met werkgevers. Dat ze merken van de wil is er wel. Het besef ook wel, maar heel vaak gaat het over een soort van ongemak uit de weg gaan. Vanuit een zorg om het goed te doen. Wij willen fatsoenlijk omgaan met iedereen, maar met de mensen die ik nu ken die hier zijn, weet ik al hoe ik dat kan doen. En ik wil niet per ongeluk op iemand zijn tenen trappen of per ongeluk iets fout doen. Maar stel je voor dat je een manier vindt om dat ongemak om daar toch op een goeie manier mee om te gaan. Dan ga je uiteindelijk ook veel zorgender kunnen zijn en veel meer aandacht hebben voor de noden, ook van de mensen met wie je dacht dat er geen ongemak was of dat er geen noden waren. Dus uiteindelijk denk ik als je je adaptief kunt opstellen naar een veel grotere diversiteit, dan ga je ineens ook meer diversiteit zien bij de mensen die dat ge al rond u had. En dan kun je ook uw werksfeer en uw arbeidsomstandigheden daar beter voor maken. Ja, dat is waar. Dat ken ik ook zeker wat jij nu zegt. Niet iedereen is bezig rond die thema's, maar er wordt wel verwacht in een bedrijfscultuur dat je inclusief bent en mee bent en dat je open staat voor iedereen. Maar het is niet raar dat mensen wat wantrouwig zijn of angst hebben voor het onbekende. Dus wat ik zie als eerste stap dat alle organisaties moeten doen als ze daarrond willen werken is eigenlijk, ook al is het een uitsluitend witte organisatie, eigenlijk moet je natuurlijk al beginnen bij het belongingsgevoel van de collega's of de medewerkers dat je op dat moment in huis hebt op punt te krijgen. Want als zij zich al niet goed voelen of al zoiets hebben van, niet alleen op het werk, misschien hebben ze ook van thuis uit. Het is altijd voor mensen met migratieachtergrond of voor mensen die werkloos zijn dat er heel veel effort voor wordt gedaan. En ik doe zoveel moeite en ik word dan niet gehoord op mijn werk. Al die negatieve gevoelens zorgen ook wel voor een beetje een verzuurde houding, denk ik. Vooral als er op de werkvloer totaal geen ruimte is voor gesprekjes daarrond of training. Ik heb persoonlijk zelf ook een collega die mij ooit aansprak op het feit van ik ben geen racist, maar ik snap ook niet waarom ik het N woord niet mag zeggen. En dat is ook oprecht iemand waar ik nog nooit negativiteit van heb ervaren of dat is een heel lief aangenaam persoon. En die durfde dat bijna ook niet toegeven dat ze dat niet begreep en ook ja, onze generatie, de digitale generatie zoekt rap dingen op. Maar iets oudere collega's misschien zijn daar ook oncomfortabeler in en weten niet waarom mag ik dat ook niet zeggen. Of ik bedoel dat niet slecht. Ook over andere woorden, dat gaat ook nog over gender thema's misschien. Er moet daar gewoon en een plaats voor zijn in de organisatie om erover te kunnen in gesprek gaan en ook te meten als werkgever. Oké, daar zitten de pijnpunten en daar kan ik expertise voor inhuren of iets voor aanbieden zodat collega's er wel mee kunnen leren omgaan. En ‘t is ook soms een beetje een handelingsverlegenheid noemen wij dat. Soms durven ze ook niet te stappen naar iemand die er anders uitziet. Gewoon uit angst. Zoals jij ook zegt, maar ook een beetje uit beschaamdheid. Dat is niet gemakkelijk. En uiteindelijk mensen die elkaar ontmoeten. 90% verloopt dat positief want mensen spreken mensen. En als jij vriendelijk bent gaat die automatisch vriendelijk zijn tegen jou. Dat zit eigenlijk heel in de basics. En soms denk ik we zijn eigenlijk heel zotte formules aan het uitvinden om zoiets menselijks uit te leggen. Ja, je hebt gelijk. Je sprak over dat dat jou hard bezig houdt. Dat je daar zelfs in enige zin wat activistische neigingen toe hebt. Wat houdt dat in? Wat doe jij daar rond dat thema zelf? Of wat wil je daar nog meer in gaan doen? Ik ben ermee begonnen in mijn eerste jaar. Dan is mijn activisme aangewakkerd. Of ben ik echt stappen beginnen zetten. En vroeger droomde ik daar al altijd van. Mijn vader was zelf ook politiek activist in tijden van Joegoslavië. Ja, nu Slovenië dus. Om altijd op straat te komen tegen het regime van Milosevic. Bij ons is dat ook iets waar hij heel veel over vertelde thuis en benadrukte dat het belangrijk is om op te komen voor je waarden en te vechten voor hetgeen waar je in gelooft. Maar ik heb al heel lang niet gedaan. Een beetje uit angst van hoor ik in die ruimte en ik zie niemand die dat doet. Dan zie ik vanuit mijn cultuur, de meeste Kosovaarse meisjes doen geen zo'n dingen. En dan had ik les van Andy Debrabandere, een socioloog en hij vertelde Dat is aan mij. Ik denk dat dat de start was van mijn activisme. Want op een bepaald moment zei hij, je netwerk is je grootste rijkdom. Je kan nog zoveel geld hebben als je wilt, maar als je een heel homogeen netwerk hebt of je bent dokter en al je vrienden zijn dokters. En daar stopt het. Het moment dat je auto kapot is en je kent geen garagist, dan mag je nog je chirurgische vriend opbellen, maar ik die gaat je niet kunnen helpen. Maar als je Jan met de pet bent en je hebt een vriend die kapper is en iemand die bakker is en een garagist en iemand die misschien in de gemeenteraad zit. Zo'n beetje een divers netwerk. Dan ben je eigenlijk een heel rijk persoon. En op dat moment besefte ik dat ik een heel arm netwerk had, want ik kende vooral Kosovaarse mensen. Onze ouders werkten een beetje in dezelfde sectoren. Onze mama's waren poetsvrouw en onze papa werkte in de bouw. Dat was zo'n beetje ja, de voorbeelden waar ik mee ben opgegroeid. Oké, onderling persoonlijk waren zij natuurlijk heel divers van elkaar. Maar qua wat kunnen ze mij leren of kunnen ze mij wegwijs maken in de maatschappij, besefte ik. Ja, ik ken eigenlijk niemand. Ik woon al zo lang in Roeselare. Ik ken alleen maar de mensen waar ik bijna gedwongen mee in contact kom. Dat zijn dan ook mijn leerkrachten misschien, maar daar stopt het ook. En toen was een eerste stap. Toen zij hij: hoe kan je dat doen om je netwerk te verruimen? Vrijwilligerswerk was een optie en toen dacht ik oké, wat kan ik doen van vrijwilligerswerk? En ben ik in de studentenraad aangesloten en op dat moment ook in de jeugdraad van Roeselare. En dan is de bal aan het rollen gegaan. Ben ik nooit meer gestopt. Ik vond dat zo leuk om te doen. Dan ben ik ook voorzitter geworden van de overkoepelende studentenraad van de Vives Hogeschool. En je netwerk groeide exponentieel. Ja, superhard. En ik had het zelf niet meer onder controle en ik kreeg dan ook door het feit dat ik ook een paar keer was gaan protesteren aan het kabinet van Theo Francken, indertijd staatssecretaris van Asiel en Migratie. Dat vonden mensen wel een coole link om je daar vragen over te stellen en misschien over, je bent een vluchteling, je bent heel geëngageerd en toen heb ik ook wel aan den lijve ondervonden dat sinds ik mij begon te engageren en wat activisme deed, maar ook ook wel soms het voortouw te nemen voor anderen. Ja, zo zijn er heel veel deuren voor mij opengegaan die misschien moest ik al die dingen niet gedaan hebben en gewoon braaf gestudeerd hebben, ze mij ook misschien niet echt veel hebben bijgebracht. Je zou nooit op deze podcast stoel terecht gekomen zijn. Je bent eigenlijk met dat thema vandaag in je huidige job ook maar een beetje zijdelings bezig. Het is, begrijp ik van jou, in Roeselare ook nog geen groot beleidsthema waar hard op ingezet wordt. Mag ik dat zeggen? Er zijn heel veel grote vooruitgangen geweest de afgelopen jaren, dat wel. Maar ik vind dat ze nog heel braaf zijn in Roeselare en West-Vlaanderen. Dan zijn we nog heel braaf als ik kijk naar Brussel Antwerpen zijn er wel heel veel leuke voorbeelden waarvan ik soms denk zij doen het, wij kunnen dat toch ook? Maar je moet de mensen wat tijd geven. Geef eens wat voorbeelden, waar denk je dan aan? Van zij doen het, wij kunnen dat ook. In het Brusselse zowel als in het Antwerpse zijn er veel mensen met een migratieachtergrond die wel echt topposities bekleden. Maar in Roeselare ken ik eigenlijk niemand. Bijvoorbeeld in de stad van Roeselare werken er, ik durf het bijna niet zeggen, ik denk minder dan vijf mensen met een migratieachtergrond. En dat is een heel groot stadsbestuur. En in veel andere organisaties in West-Vlaanderen is dat een beetje hetzelfde. Net voor het gesprek zei je dat je eigenlijk toch van plan bent om dat stuk van je professionele leven nog wat uit te bouwen. Wat is je ambitie daarin? Op dit moment word ik soms gevraagd om workshops te geven of keynotes of samen methodieken uit te denken met organisaties. Ik geef eigenlijk vooral mee wat ik weet. Ik zeg niet dat ik al heel succesvolle methodieken heb. Ik heb zelf ook heel veel vormingen en trainingen gevolgd, dus I spread the word een beetje. Maar ik ben ook een boek aan het schrijven. Dat is ook iets waar ik graag in verder wil. Ik ben altijd een grote lezer geweest. En ik schrijf heel veel. Ik heb altijd dagboeken bijgehouden en blogs die niet online staan. Gelukkig. Maar zo'n dingen vind ik wel belangrijk om verder te zetten. Dat ik kan maken dat er iets is waar mijn hart in ligt. En waar ik ook heel hard van droom is misschien iets op te zetten voor jongeren in West-Vlaanderen met een migratieachtergrond om hen wat te leren netwerken en te leren uit hun comfortzone stappen en ook wel op die white spaces te durven komen. Want dat is bij ons wel iets, die mengen heel weinig. Er bestaan daar ook heel veel vooroordelen langs beide kanten in. Uhm. ‘t Is ook soms vanuit verschillende culturele gemeenschappen ben je een schande als je te hard integreert of te hard op white spaces komt. Je moet een beetje de juiste balans vinden, terwijl dat er daar heel veel voordelen aan gekoppeld zijn. Dus ja, zoiets bestaat bij ons nog niet, dus daar droom ik ook wel van. Het is zo het ondernemende en daar iets mee doen op mezelf, allee op mezelf klinkt zo erg, niet op mezelf maar samen met andere mensen, maar ik wil daar wel een initiatief in nemen. Dat is wel iets wat ik naast mijn job, wat eigenlijk echt al een drukke job is, probeer te doen. Maar ja en dan ga ik ook nog efkes een boek schrijven tussendoor. Dat is meer ontspanning. Dat is eigenlijk alle frustraties. Als je een boek wil gaan schrijven, dan heb je ergens de drang om een boodschap de wereld in te sturen. Wat zou die boodschap vooral zijn? In mijn opgroeien waren er eigenlijk geen boeken die gingen over het Kosovaars zijn. Maar ja, ik ben er wel een beetje door gefascineerd omdat wij heel Europees acceptabel zijn of zo. Geografisch gezien liggen wij ook niet in een ander continent, maar we zijn een zodanig klein landje altijd. Ja, wij hoorden altijd bij Servië of mensen zien dat een beetje als deel van Servië. We zijn ook maar sinds 2008 onafhankelijk. Die oorlog was daar dan geweest, maar we zijn een heel nationalistisch trots volk. We hebben een eigen normen- en waardenkader. Ja, redelijk patriarchaal, een beetje ouderwets als ik het zo mag zeggen. Zeker qua mentaliteit zijn er wel heel wat dingen waar ik niet mee akkoord ga. Die invloed is zo sterk aanwezig ook geweest in mijn opvoeding in Roeselare. We hebben een gemeenschap van Kosovaren. We zijn eigenlijk overal. In elke stad heb je Kosovaren of Albanezen. Ik maak altijd onderscheid tussen Kosovaren en Albanezen omdat ik het woordje Kosovaren gewoon wil verspreiden. Maar ik miste daar heel wat boeken rond, zeker als ik wat volwassener werd. En ik las dan boeken van schrijvers met een andere achtergrond. Ja, dat waren vaak Marokkaanse schrijvers, want die gemeenschap is natuurlijk al veel langer aanwezig in België en hebben ook al denk ik al die fenomenen doorlopen. Maar ik herkende mezelf er niet altijd in want aan mij zie je niet bijvoorbeeld dat ik van een andere cultuur ben of je ziet niet dat ik moslima ben, maar toch heeft dat wel een invloed op mijn ontwikkeling gehad en ik was er altijd hongerig naar. Dus iedere keer dat ik dan wel een Albanese schrijver ergens tegenkwam, dan dacht ik, ah nee gaat het daarover, nee. En het was altijd een beetje teleurstellend wat ik las. Dus mijn boodschap waar ik in mijn boek over spreek gaat ook heel veel over die biculturaliteit, het opgroeien met ja, ik wil een goeie Kosovaarse dochter zijn, maar ik wil ook wel een leuke job. Of ik ben ook ambitieus. Hoe match ik dat? Maakt dat nu van mij echt een niet geschikte echtgenote zoals veel mensen zeggen? Moet ik daarvoor echt minder praten of minder kritisch zijn? Die vraagstukken komen aan bod, maar ik ga er ook over in gesprek met andere Kosovaarse vrouwen. Maar niet enkel in België. Eigenlijk overal, want ik zie ook wel een andere interpretatie van onze cultuur van Kosovaren die bijvoorbeeld in Duitsland of Zwitserland zijn opgegroeid. En ja, wij horen nooit ergens thuis. We gaan naar Kosovo en daar zijn we de Europeaan, de geprivilegieerde, de rijke. Dan denk ik. We hebben superveel belastingen die we moeten betalen. Ze weten niet hoe duur en hoe anders het leven in het buitenland is, omdat alles daar natuurlijk anders is. Het is ook een beetje een boodschap naar hen toe of een inkijk en ons leven hier en vooral ook ergens een pleidooi. Daar wil ik ook de nadruk op leggen naar minder hard te zijn voor elkaar, want we oordelen heel graag over elkaar. Ja, die is te Kosovaars en die is te geïntegreerd en ik denk, we maken allemaal een beetje datzelfde parcours mee en iedereen klaagt dat het moeilijk is of iedereen klaagt dat er geroddeld wordt. Maar iedereen doet ook mee aan dat roddelen en ‘t is ook een beetje dat dat ik wil verspreiden. Je bent eigenlijk een goeie Kosovaar wanneer je ook een goed mens bent. Als je je eigen dromen wil najagen, doe maar. Maar judge niet als iemand anders iets helemaal anders is dan wat jij doet. Het gaat een beetje daarover. En die uitdaging die je nu beschrijft. Ik kan mij voorstellen dat die voor vrouwen nog groter is dan voor mannen. Ja, eigenlijk wel. Dat vind ik jammer genoeg wel. Omdat de verwachtingen en de normen naar vrouwen, zeker ook vanuit de cultuur waar je vandaan komt, toch heel anders liggen dan voor mannen. Ja, eigenlijk heel traditioneel. Een goeie vrouw is iemand die goed kan koken en kan schoonmaken. Maar ook het wordt zeker aangemoedigd om te werken en om een job te hebben. Maar ‘t is ook te zien wat voor job je hebt. De soort job die ik doe bijvoorbeeld, waarvoor ik veel in sociaal contact moet treden met mensen, dus ook met mannen en gewoon een heel open houding moet hebben, wat in veel culturen heel flirterig kan overkomen, heb ik deze zomer nog gehoord zelfs. Iemand die zei, je hebt een heel flirterige persoonlijkheid. En dan zei ik, kan je dat een keer beargumenteren? Ja, je kijkt gewoon recht in de ogen als je praat en je lacht. Dan dacht ik, dat is gewoon beleefd zijn. Ik heb ook uitgelegd, in België zijn dat beleefdheidsvoorwaarden. Maar daar wordt het dan geïnterpreteerd als je bent open, je bent te flirterig, dus ja dat maakt je dan al een minder betrouwbare echtgenote. Zo, die dingen zijn bij ons nog een klein beetje, we lopen daar nog wel wat in achter. Maar ik neem het hen zeker niet kwalijk, want in Kosovo, we mogen eigenlijk nog maar sinds dit jaar in januari visumvrij reizen. Dus mijn familieleden hebben sinds dit jaar eindelijk de kans om de wereld te zien en daarvoor hebben zij alleen maar Kosovo gekend. Iets dat werd opgelegd en het was een heel onderdrukt volk. Ik heb zelfs een politiek verleden, dat is al helemaal not done, met affiches in de stad rondhangen. Hoe durf je? Ja, waar je recht in de camera kijkt. Ja, recht en lacht. Maar daarover verschillen de meningen. Veel mensen zeggen dan wel op een bepaald moment van ah, goed. Op een bepaald moment, ik weet nog de periode toen ik begon activistisch te worden. Daar werden mijn ouders wel heel vaak op aangesproken door andere ouders dat ze mij moesten tegenhouden en meer onder controle houden. Maar eenmaal dat ik dan het gemaakt had, ik was afgestudeerd, maar ook, ik was dan ook verkozen in de gemeenteraad en dan mocht het, dan was het van ah ja oké en nu heb ik het gevoel dat ik precies alles mag. Ik heb mezelf al bewezen. Maar dat is ook natuurlijk een nadeel, want de lat ligt gewoon super hoog eenmaal dat je dat respect hebt gewonnen. Ja, dat is ook het probleem met die rolmodellen. Je legt de lat zodanig hoog om het goede voorbeeld te zijn. Eerst en vooral niet iedereen wil dat doen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, dat interesseert niet iedereen. Maar het is ook, ik denk ook altijd dat ik vanuit een heel naïef perspectief of vanuit een heel naïef idee van dat lukt wel, daar altijd mee ben begonnen. En dan lukte dat ook. Maar ook niet omdat ik besefte wat ik aan het doen was, denk ik. Want soms denk ik nu, amai, moest ik weten hoeveel werk ik moest steken in de gemeenteraad, dan had ik daar nooit zelfs durven aan beginnen, uit angst dat ik het niet kan. Het is echt zo die naïviteit heeft me wel geholpen om dingen te doen. Maar ja, zoals ik het zeg, niet iedereen wil dat doen. En je bent op een punt dat je zegt, ik ben nu eigenlijk een soort rolmodel, maar ik word dan ook wel ... Alles wat ik doe en zeg, wordt wat met een vergrootglas bekeken en in die zin ligt de lat hoog. Ja zeker, je moet wel aan die verwachtingen blijven voldoen. Zeker. En het is gewoon ook gevaarlijk voor andere mensen. Ik vind, rolmodellen moeten heel toegankelijk zijn, want ik ken ook heel wat rolmodellen die echt wel heel succesvol zijn en heel zotte zaken hebben bereikt. Maar je moet ook weten. Dat is ook in de Vlaamse Gemeenschap zo. Dat zijn heel schaarse posities. Je kan niet van elk persoon met migratieachtergrond verwachten dat dat het doel is. Sommige mensen dromen er gewoon van om nail artist te worden. En ik vind een rolmodel eigenlijk al iemand, ik heb er ook over nagedacht wat voor mij eigenlijk rolmodel is, gewoon iemand die durft een beetje uit de comfortzone te stappen en z'n dromen najagen. Dat is al een rolmodel. Maar je moet niet elke week in de afspraak uitgenodigd worden bij manier van spreken. En dat vind ik zo een beetje de risky kant van rolmodel zijn. Maar ook ja, je krijgt ook zelf heel veel backlash, want mensen denken dat ze wel weten wie je bent of zoeken net naar flaws? Het maakt je gewoon niet zo toegankelijk. Ben je dan een rolmodel? Ik weet het niet. En je vertegenwoordigt ook niet meer de groep die je wil vertegenwoordigen, want de kloof ... Ik merk dat bijvoorbeeld heel hard, ik heb een jaar gemeenteraad gedaan, dan ben ik er ook bewust uitgestapt omdat ik merkte dat de periode voor ik politicus was, want je wordt dan echt wel zo aanzien, je bent niet meer Deniza, je bent die persoon van die partij. Was ik vroeger in bepaalde organisaties, toen was het allemaal ok dat ik langskwam en op bepaalde momenten aanwezig was. Maar ook voor de dag van verzet tegen armoede. Ik heb daar vaak in meegewandeld, gewoon in die parades. Maar eenmaal ik in de gemeenteraad zat, werd er wel anders naar mij gekeken. Dan hoorde ik tot die mensen en dan had ik het gevoel dat ze mij niet meer vertrouwden of zo. Er werd ook wel op gelet, bij communicatie naar mij toe en dat vond ik echt niet leuk en ik dacht ... Ik had ook op een bepaald moment niet meer het gevoel dat ik wist waar het over ging of wat er gaande was. Wat zijn de evoluties geweest. Wat gebeurt er hier nog allemaal. En dan ging ik ook niet meer zo graag want ik voelde me een beetje uitgesloten of zo raar bekeken. En eenmaal ik dan gestopt ben, voelde ik me wel weer zo, mezelf. Ik wilde zo niet meer die afstand voelen. Eigenlijk kaart je een probleem aan waar wellicht veel mensen mee kampen. Die uit groot idealisme en met een groot engagement in de politiek stappen en vervolgens zit je daar en krijg je een stempel op je hoofd en word je door heel wat mensen anders bekeken waardoor je relatie weer verandert en je dezelfde rol niet meer kan spelen. Enfin eigenlijk is dat op zich ook wel een maatschappelijk probleem als het engagement in de politiek ertoe leidt dat je afstand creëert, dan is dat een intrinsiek probleem van ons systeem bijna. Ja, dat is, want ook als ik dan bijvoorbeeld bepaalde standpunten wilde verdedigen op de gemeenteraad en ik wilde daarover in gesprek gaan met mensen of organisaties, dan stonden die daar niet altijd voor open, want die kregen dan ook vragen van andere partijen en ze mochten geen kleur bekennen en dan dacht ik, maar eigenlijk gaat het bij mij niet om ‘ik wil per per se mijn gelijk halen in de gemeenteraad', wat wel vaak het geval is, want het is daar vooral ego's en gelijk halen. Maar ik wil vooral echt … Het is daar toch dat we dit probleem moeten bespreken en ik wil jouw boodschap verkondigen dus. Maar ja, iedereen zegt dat waarschijnlijk, dus die vertrouwde mij evenmin als die andere politici dat vroegen. En dat is ook gewoon niet de manier waarop ik wel werken. Ik wil constructief samenwerken. En dat was ook mijn naïviteit dan in de gemeenteraad. Ik dacht dat we gingen samenwerken, maar ik voelde hier niets samen. Het was allemaal tegen elkaar. Als ik deze week iets vroeg, werd het misschien uitgelachen, maar de maand later werd het door een andere partij voorgesteld en dan was dat oké. Ik vond dat echt raar om te begrijpen. Het was echt theater. Ja, maar nu zijn we helemaal aan het afwijken over politiek. Dat is een interessant thema voor een volgende podcast. Ja, inderdaad. Maar dat was dan het probleem altijd, om terug te komen op rolmodellen, waar ik heel allergisch aan ben geworden. Ja, ja, maar je hebt dat snel ingezien bij jezelf van oei, dit voelt niet juist aan. Nee, ik ben echt een heel intuïtief persoon en als mijn buikgevoel niet juist zit, het zit heel snel niet juist, dan kan ik niet meer verder doen. Af en toe kijk ik eens, en zeker naar het einde van het gesprek, naar Artemis, want die heeft vaak nog een brandende vraag die toch gesteld moet worden. Ja, misschien toch dat politieke niet helemaal loslaten. Maar je haalt wel aan dat eigenlijk het moeten draaien om verbinding. Het stukje netwerk hoorde ik ook al naar boven komen dat dat zo belangrijk is. Wat zou jouw advies nog zijn Denise, rond hoe dat we meer verbinding kunnen creëren in de samenleving en is misschien de werkplaats of de werkvloer daar een soort oefening voor? Of hoe zie jij dat? Ik ga zeker akkoord dat verbinding meer sterkte uitdraagt. Als je gewoon kijkt naar een net, dat is ook verbonden aan elkaar. En hoe steviger dat net, ja, hoe sterker het geheel. Als ik daarover nadenk moet ik ook heel hard denken aan Bart Brandsma zijn polarisatie theorie. Ik denk dat het op dit moment het probleem is dat de extremen heel hard aan het woord zijn. Ja, die extremen communiceren vaak ook op een bepaalde manier dat het voor heel veel mensen begrijpelijk is wat ze zeggen of niet met moeilijke woorden. Dus ik denk, puur op die theorie, en dat is ook gewoon een heel gestaafde theorie, moeten we meer het midden in de picture zetten en meer aan het woord laten. Dat zijn vaak ook zo de meer bescheiden mensen of zo, de meer op de achtergrond. En die hebben heel wat te zeggen, maar eigenlijk komt daar ook niet veel aan bod. Op de werkvloer, om op jouw vraag te antwoorden … Ik ben ook niet echt voorstander van mensen die zeggen, ik ben in een vergadering en iedereen moet zijn mening zijn. Ik ben niet echt van dat principe dat iedereen zijn mening moet zeggen. Er zijn soms zodanig uitgesproken meningen die dan ook redelijk hoogdrempelig klinken omdat die persoon dat misschien gewend is om op die manier te praten, waardoor iemand met een andere mening, die het misschien wat minder goed kan formuleren, maar dan zo tot de middenmoot behoort, iets meer genuanceerd, niet aan bod komt want die mening was al zodanig ja, anti of voor en echt heel uitgesproken wat heel afschrikkend werkt. En ik vind, als organisatie of als teamleider of manager, raad ik altijd aan van die mensen wel wat in toom te houden en dat is al uitdagend. Ik zit zelf ook vaak in vergadering met mensen die heel uitgesproken meningen hebben en dan denk ik, ja oké, de gespreksleider mocht eigenlijk wel wat meer daar oog voor hebben gehad, want ik heb nu de helft niet gehoord. Of die mensen, je ziet dan misschien aan hun gezichtsuitdrukking dat ze niet akkoord gingen. Dus in dat opzicht, klein beginnen, al in een teamvergadering kan je al het verschil maken denk ik. Niet iedereen moet altijd zijn mening zeggen en dat vind ik over de ganse lijn. Niet alle meningen moeten altijd gevraagd worden. Oké, interessante filosofische bedenking waarmee we dit zeer boeiende gesprek afronden. Ik dank jou geweldig Deniza om helemaal tot hier te komen en dit heel boeiend gesprek te voeren samen. En ik wens jou heel veel succes in alles wat je verder onderneemt. Dank je wel en merci om mij uit te nodigen. Het was heel aangenaam. [outro] Je luisterde naar een aflevering van Let's talk about Work, de podcast van de groep WEB-Blenders. Al onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcast platform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn onder podcast Let's talk about Work en op Instagram als Blenders podcast Let's talk! Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up-to-date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel!

Houdt de CD&V stand in haar laatste bastion West-Vlaanderen? Ivan De Vadder en Johny Vansevenant overlopen de West-Vlaamse verkiezingscampagne.

Op ons, zeer geslaagd, 4e French Borders event schoven volgende interessante gasten aan onze tafel: Michel De Coster, zakenman, schrijver, bassist van De Mens..... en Die hard SMGGLRS Fan. Vriend van ons huis want hij miste nog geen enkel SMGGLRS event. Ook zijn vrouw Yolanda kwam erbij, dankzij haar konden wij een vliegende start nemen in 2019 met onze events. Derde gast is Daphne Merlevede, Zaken- en sportvrouw uit West Vlaanderen die de laatste 4 SMGGLRS events als eerste was ingeschreven. Dat deze West-Vlaamse spring int veld hele goede smaak heeft is dus een zekerheid. Ne 78 minuten lange gravel babbel, enjoy!

Robert zal ons de woordspeling wel vergeven, maar dankzij onze centrale gast is de twintigste aflevering van onze maandelijkse podcast een TOPeditie geworden. Robert Top – ‘Toptje' voor de vrienden, en hij heeft véél vrienden in de motorwereld – is 66 jaar, rijdt al 48 jaar met de motor en is voorzitter van een van de grootste motortoerclubs van ons land: AMC Gijverinkhove, diep in West-Vlaanderen vlakbij de Franse grens.   Robert is een man met een mening. Over goede en slechte motoren, over verre bestemmingen en over de vele vriendschappen die hij aan bijna een halve eeuw motorrijden heeft overgehouden. Maar Robert is ook een man met een missie: hij wil de oudste motorrijder van België worden, met de onvoorwaardelijke steun van zijn Annie die hem op al zijn binnen- en buitenlandse motoravonturen vergezelt.   Deze podcast - voor de gelegenheid herdoopt tot TOPcast - tot drie kwartier beperken was een flinke uitdaging, met dank aan het aanstekelijke enthousiasme van Toptje. Geniet ervan.   De Motorrijder podcast komt tot stand met de gewaardeerde steun van BMW Motorrad, Triumph Motorcycles, Shoei, Richa, Michelin en SoloMoto motorverzekeringen.

Op 31 maart 1958 treft een wegenwachter de lichamen van Antoon en Claire aan in een Mercedes die geparkeerd staat op een afrit van de E40. In de maanden die volgen wordt de provincie West-Vlaanderen geterroriseerd door een golf van misdrijven en spreekt de bevolking over ‘de schrik van West-Vlaanderen'. Een jaar later krijgt die ‘schrik' een gezicht. Hier is aflevering 141!Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.beMet onze code devolksjury of via de link https://upway.be/devolksjury bespaar je €150 OP E-BIKES & ACCESSOIRES, vanaf een MINIMALE BESTELWAARDE van €750 (De korting kan niet worden gecombineerd met andere kortingscodes en kan niet met terugwerkende kracht worden toegepast, geldig in Nederland en België).Voornaamste bronnenHet Nieuwsblad - Drievoudig moordenaar ontsnapt opnieuwHet Nieuwsblad - Met z'n jachtgeweer werd hij de 'Schrik van de E40' Aflevering 4: Hoe Sylvain Dhoest een vrijend koppeltje doodschoot langs de autosnelwegHet Nieuwsblad - Niemand weet waar Sylvain Dhoest isHLN - Sylvain Dhoest, de 'highwaykiller' die zes keer uit gevangenis kon ontsnappen: “Als tweejarige viel hij van de trap... toen is het foutgelopen”Krant Van West-Vlaanderen - 'God geve dat hij rap gepakt wordt' Hoe Dhoest zijn moeder om de tuin leiddeKrant Van West-Vlaanderen - "Iedereen speelde detective" Journalist Manu Dotselaere maakte het allemaal meeKrant Van West-Vlaanderen - West-Vlaamse seriemoordenaars: hoe een sjofele inbreker zich ontpopte tot de schrik van West-VlaanderenVRT NWS - Mysteries ontrafeld - slapen op doodskist en frieten bakken onder de grond: wie woonde ooit op een kerkhof in Gent?Wegen-Routes.be E40 Brussel - Gent - Oostende Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Van Afrika tot in Amerika streamen we series, want zelfs tot in de Himalaya en in de woestijn weet men de pauzeknop zijn. Overal? Nee, in West-Vlaanderen heeft men vooralsnog geen eigen streamingboer. Het zou, net als bij hun lokale zoekmachine Hoehel, wel ongelooflijk interessant scrapingmateriaal opleveren. Welkom in Computer Club, een podcast door Frederik 'Freddy' De Bosschere & Thomas 'Smollie' Smolders. Met dank aan Sebastiaan Van den Branden & Toon De Pauw voor de technische hulp. Wekelijks bespreken we de actualiteit op vlak van technologie en gaan we op zoek naar interessante feiten en innovaties. Af en toe nodigen we zelfs een gast uit. Er zijn ook jingles. Kom naar onze volgende meetup (Speeltijd @ iO Antwerpen): https://computerclub.events Forum: https://computerclub.forum Word Vriend van de Show: https://vrienden.computerclub.online Nieuwsbrief: https://nieuwsbrief.computerclub.online Merchandise: https://computerclub.shop

Wat zit er in De 7 vandaag?Het West-Vlaamse textiel- en chemiebedrijf Beaulieu zet de hakbijl in haar Belgische sites: ze wil de fabriek in Henegouwen en de kunstgrasproductie in West-Vlaanderen opdoeken.De Europese Centrale Bank heeft voor het eerst in vijf jaar de rente verlaagd. Wat betekent dat voor jouw portemonnee?En nog 2 keer slapen en dan is het zover, we trekken met z'n allen naar de stembus. We blikken nog één keer vooruit naar de verkiezingen. Host: Bert RymenProductie: Lara Droessaert Weet je nog niet op wie te stemmen?Luister dan naar de podcastreeks De 7 van De 7.Daarin hebben we aan de kopstukken van de zeven grootste Vlaamse partijen de zeven vragen gesteld die er volgens ons het meest toe doen.Als je die alle zeven luistert heb je dus een perfect overzicht van waar elke partij voor staat en wat ze zeker willen doen als ze mee mogen regeren.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"Vandaag is een echte rosédag", lacht Joris van Almenkerk. We klinken in de zon en kijken uit over de groene heuvels vol wijngaarden in Elgin, de appelstreek van Zuid-Afrika. "Soms dwaalt er een caracal tussen onze wijnranken, een rooikat. Zeg maar een forse Afrikaanse lynx. Onze medewerkers zijn er doodsbenauwd voor." Joris verliet West-Vlaanderen zo'n 20 jaar geleden samen met zijn vrouw Nathalie en hun dochters voor een wijnavontuur in de Kaap. Almenkerk Wine Estate maakt frisse wijnen in de koelste regio van Zuid-Afrika. Wat zijn de klimaatuitdagingen voor wijnbouw op het zuidelijk halfrond? Hoe leef en werk je in een verdeeld en onveilig land? Wat betekent biodiversiteit in een wijngaard? En bovenal: wat voor wijn vind je in Elgin? Ontdek het in deze nieuwe wijncast met Belgische wijnmakers in de Kaap, dankzij Kaapwijn Import De Leeuw.Meer weten en bekijken? Ga naar www.wijncast.com of volg me @wijncast op Instagram, Facebook en X.

Melissa Depraetere, de voorzitter van Vooruit, voert geen eenvoudige campagne. Haar voorganger Conner Rousseau zou een nederige campagne voeren, maar de schijnwerpers blijven hem vinden. Onze reporter Valerie Droeven volgde Depraetere in West-Vlaanderen. Hoe staan zij en haar partij er voor? En collega Kasper Goethals trok onlangs naar Schilde, een van de rijkste gemeenten in Vlaanderen waar het leven lang niet slecht is. Toch is net dat een gemeente waar Vlaams Belang het bijzonder goed doet. Waarom is het ongenoegen daar zo groot?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het parket van West-Vlaanderen voert een onderzoek naar een groepsverkrachting van een meisje van 14. De verdachten zijn tussen 11 en 16 jaar. Hoe kunnen minderjarigen zulke zedenfeiten plegen? Het parlement heeft de laatste zitting van deze legislatuur afgerond. Wat gebeurt er nog tussen nu en de verkiezingen? En verschillende mensen hebben een wolf gespot in het centrum van Sint-Job-in-'t-Goor. Wat doet een wolf in een dorpskern? Vragen over geweld of misbruik? Bel of chat met 1712.

Dirk, Pieter en Ziggy blikken vooruit op de clash tegen onze aartsrivaal uit West-Vlaanderen. Wordt het aftasten naar een succesformule in aanloop naar de finale? Of gaan we toch volle gas voor 3 punten? Ons panel hoopt alleszins voor de volle pot in een sfeervolle Bosuil. Host: Ziggy HsiaGasten: Dirk Pieters, Pieter VerhoevenMontage: Thomas Slembrouck (sorry) Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

De rots in de branding uit het meetjesland, die zijn opleiding genoot bij Club Brugge. Hij stoot door van de U6 tot het eerste elftal van Club, om daarna de deur van de Vereniging te openen op Olympia. Thibaut, Graag geziene gast van West-Vlaanderen tot net over de Limburgse grens in Maastricht. Maar nu vooral onder de Zimmertoren, waar hij zich als mens en voetballer helemaal thuis voelt. Geniet van de Sportvriend met kapitein Thibaut Van Acker! Tot op 't Lisp.

Gene Zever is een podcast van BRUZZ waarin we een stem geven aan jonge Brusselaars met een visie. Axel en Marvin, presentatoren van de podcast, gaan in deze nieuwe serie op zoek naar jong talent, creatieve zielen en moedige ondernemers. Vandaag spreken we met Bjorn Ghyselen, oprichter van het handtassenmerk peterselie.Deze jonge creatieveling groeide op in West-Vlaanderen, maar verhuisde voor zijn studies naar Brussel. Ondertussen voelt Ghyselen zich al meer Brusselaar dan West-Vlaming. In deze aflevering van Gene Zever heeft hij het onder andere over het ontstaan van zijn handtassenmerk, Brussel als inspiratiebron en de grootste uitdagingen in de modesector. “Peterselie, het kruid, is altijd heel aanwezig geweest in m'n leven”, vertelt Ghyselen. “Als kind at ik bijvoorbeeld veel verse peterselie uit de tuin, daarna werd het ook de naam van m'n finsta (fake + insta, nvdr.). Toen ik m'n merk starte, was zoeken naar een merknaam dus helemaal niet moeilijk."Daarnaast past peterselie, als merk dan, ook perfect bij de genderneutrale look and feel, die we willen uitstralen", voegt hij daaraan toe.

De mythische wolf, de oehoe, de raaf, de zeehond, de bever, de tropische boomkikker, en zelfs de mysterieuze lynx, en wie weet binnenkort de iconische bruine beer? Het is een indrukwekkende lijst van wilde dieren die terugkeren naar België. Waarom gebeurt dit en wat zegt het over onze natuur? Dat vraagt journalist Paul Cobbaert zich af. Cobbaert, geboren in 1984 in het landelijke Bekegem in West-Vlaanderen, is een zelfstandig journalist die voornamelijk voor De Zondag werkt. Zijn eerste en grootste passie is wildlife. Paul Cobbaert las ‘Wild land: De terugkeer van wilde dieren‘ zelf in voor onze bibliotheek. Communicatiemedewerker Nele trekt er ook graag op uit met haar wandelschoenen en camera. Zij ging met hem in gesprek over dit bijzondere boek en het lot van onze Belgische natuur. Veel luisterplezier!

Wie heeft Ingrid Caeckaert vermoord? En waarom is deze zaak nog niet opgelost? De jonge vrouw uit West-Vlaanderen werd in 1991 op gruwelijke wijze vermoord. Meer dan dertig jaar later tasten politie en gerecht nog altijd in het duister. Daar kan nu verandering in komen. Recent DNA-onderzoek naar het mannelijk Y-chromosoom opent nieuwe onderzoekpistes. Biedt de grenzeloosheid van DNA eindelijk antwoorden of wint het recht op privacy? De Zaak Y is een wetenschappelijke, true crime podcast van Radi

CD&V zit achter de onlinecampagne ‘De mooiste plekje van West-Vlaanderen' en heeft daar al 20.000 euro aan Facebook-advertenties in geïnvesteerd. Toch is het even zoeken om door te hebben dat de partij achter de campagne zit. Is dat een nieuwe manier van campagne voeren? Welke impact had fakenews op de verkiezingscampagne in Taiwan? En veel jongeren maken zich door verschillende TikTok-filmpjes zorgen over zombie-herten. Is hun bezorgdheid terecht?

Welkom bij geschiedenis van en welkom bij een extra lang aflevering over Grenzen. De grenzen van hedendaags België om precies te zijn. Hebt u zich ooit al afgevraagd waarom die grenzen nu precies liggen waar ze liggen? Hoe komt het dat die Belgische kustlijn zo verdomd recht is? Waarom loopt de grens in West-Vlaanderen niet hele maal door tot aan de monding van de Schelde in het Noord maar ligt daar een verloren gelopen stukje Nederland? En wat met die rare bulten boven Antwerpen? En zou het niet veel logischer zijn mocht Maastricht gewoon deel uitmaken van België? Of Eupen van Duitsland? En wat is Frans -Vlaanderen en waarom hoort dat niet gewoon bij Vlaanderen? Antwoorden op al die vragen en meer in deze aflevering van Geschiedenis van.

45.000 Walen werken in Vlaanderen. Dat zijn er te weinig, vinden West-Vlaamse bedrijfsleiders die kampen met een tekort aan werkkrachten. Noord-Fransen vinden wél makkelijk de weg naar West-Vlaanderen. De Standaard probeerde te achterhalen wat de reden is voor het verschil. U kunt luisteren naar een artikel dat in september verscheen in DS Weekblad.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wie heeft Ingrid Caeckaert vermoord? En waarom is deze zaak nog niet opgelost? De jonge vrouw uit West-Vlaanderen werd in 1991 op gruwelijke wijze vermoord. Meer dan dertig jaar later tasten politie en gerecht nog altijd in het duister. Daar kan nu verandering in komen. Recent DNA-onderzoek naar het mannelijk Y-chromosoom opent nieuwe onderzoekpistes. Biedt de grenzeloosheid van DNA eindelijk antwoorden of wint het recht op privacy? Luister naar de trailer.

Wat zit er in De 7 vandaag?Er is in West-Vlaanderen geen ruimte meer voor nieuwe batterij-, wind-, of zonneparken. Dat zegt netbeheerder Elia. Hoe komt dat? En wat nu?De Belgische overheid heeft gisteren een nieuwe eenjarige staatsbon aangekondigd. Wordt dat een interessante belegging? Ik praat met onze expert.En een spin-off van de KU Leuven haalt miljoenen op voor panelen die waterstof maken van zonlicht en lucht. We praten met de CEO. Host: Bert RymenProductie: Roan Van Eyck Nu het einde van het jaar eraan komt, willen we van jou weten wat je vindt van deze dagelijkse podcast?Te lang, te kort, te druk of te saai of beter andere onderwerpen met andere stemmen?Laat het ons weten via de enquête die we hebben opgesteld, dan kunnen we deze De 7 nog beter maken!Het is een korte vragenlijst, waar je op 5' doorfietst en je kan een draadloze hoofdtelefoon winnen!Ga naar tijd.be/de7 en vul de enquête in!See omnystudio.com/listener for privacy information.

K1D is veel meer dan 'gewoon' een getalenteerde rapper. Hij is een artiest die iets wil vertellen over wat hem raakt in de wereld. K1D is ook veel meer dan 'gewoon' een sympathieke kerel die net boven een pizzaketen woont waardoor de afvoer van de oven in zijn woonkamer blaast. Thibault vertelt over een groots avontuur in Center Parcs, maar ook over zijn bezoek aan een bikerscafé in West-Vlaanderen.

In deze gloednieuwe pelgrimstocht trekken we opnieuw richting West-Vlaanderen, deze keer dicht tegen de Franse grens: Heuvelland. We gaan op weg met de heilige Franciscus van Assisi en laten ons door hem inspireren langs het pad van de vrede dat ons van Westouter naar Loker zal brengen.

West-Vlaanderen staat onder water en het einde van de overlast is nog niet in zicht. Inwoners wachten bang op de waterellende van het weekend. Onze reporter Thibaut Renson ging ter plaatse toen de Westhoek werd geëvacueerd: “De politie vraagt de mensen om hun huis te verlaten, maar ze weten niet waarnaartoe.” See omnystudio.com/listener for privacy information.

Wat zit er in De 7 vandaag?Het Belgische begrotingstekort wordt het op één na slechtste van de Europese klas. En dat wordt er de komende jaren ook niet beter op, voorspelt de Europese Commissie.De nieuwe staatsbon van december: wat weten we daar nú al over? Kan die meer rendement opbrengen dan die van september?En de wateroverlast die lelijk huishoudt in West-Vlaanderen bedreigt ook de business van de aardappelboeren. In het slechtste geval gaat hun hele oogst verloren. Host: Bert Rymen Productie: Roan Van EyckSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Jean-Marie Dedecker zal als onafhankelijke de Kamerlijst van N-VA in West-Vlaanderen trekken. Waarom is dat belangrijk? De politie betrapte vorig jaar elke dag gemiddeld 46 bestuurders die zonder geldig rijbewijs rondreden. Maar het echte cijfer ligt hoger, want de databanken zijn onvolledig. Waarom is het zo moeilijk om dat op te volgen? Minister Somers wil dat lokale besturen geloofsgemeenschappen niet meer moeten bijpassen. Hoe zit dat ook alweer met de financiering van het geloof?

Mickael van Goose brengt binnenkort zijn eerste solo-album uit onder zijn échte naam, Mickael Karkousse. Hij legt uit waarom Goose merchandise onder de marktprijs verkoopt en waarom er niets mis is met het woord 'tof'. Thibault verklaart waarom West-Vlaamse varkensboeren het gedroomde festivalpubliek zijn. Kirsten komt naar goede gewoonte veel te laat binnen, maar dat belet haar niet om ontroerd te vertellen over het belang van Smash Mouth in haar leven.

In dit tweede deel van ons overzicht gaan we terug naar West-Vlaanderen, de stad die onlosmakelijk verbonden is met de Guldensporenslag, Kortrijk! Ontdek met ons deze historische parel, de geschiedenis van de Passionisten en ga nog langs Heulen en Bissegem. In de laatste maand van het jaar 2022 gingen we opnieuw de landsgrenzen over en […]

De Kopgroep geniet nog na van een enerverende etappe met aankomst op de Grand Colombier. Michal Kwiatkowski toonde nog maar eens zijn klasse. En het gevecht tussen Pogacar en Vingegaard om seconden kreeg weer een nieuwe dimensie. Na de demarrage in de laatste kilometer is de achterstand van de Sloveen op de kopman van Jubo-Visma teruggebracht tot slecht negen seconden. Toch zag Maxim geen chagrijn bij de Nederlandse ploeg, dit was ingecalculeerd. Ook Michael denkt dat er veel vertrouwen is in de vorm van Jonas Vingegaard. Mart wijst erop dat veel mensen weten dat de Tour van 1989 door Greg Lemond werd gewonnen met 8 seconden voorsprong op Laurent Fignon, maar dat bijna iedereen vergeten is dat nummer drie, Pedro Delgado, bij de start van de proloog in Luxemburg twee minuten en veertig seconden te laat aan de start verscheen. De Spanjaard zou de tijd zijn vergeten omdat hij in gesprek was met "een mooie vrouw".  Monsieur 69: Jonas Rickaert Op 18 minuten en 26 seconden kwam de Belg Jonas Rickaert gisteren over de finish. Hij heeft dezelfde voornaam en hetzelfde beroep als de geletruidrager, maar daar houden de gelijkenissen wel op. Met 1 meter 92 bij 88 kilo is hij een reus op de fiets. Diep respect dat deze man de bergen over komt. Hij is toch wel gewend met tegenslag om te gaan, want zij carriere leek in gevaar door de zo gevreesde beknelde-liesslagader-blessure. Na een tweede operatie is de man uit West-Vlaanderen weer helemaal op de weg terug. En gelukkig maar. Afgaande op zijn instagram account (https://www.instagram.com/jonasrickaert/) is het een bijzonder mens. Geen foto's van alleen maar fiesten, maar schattige plaatjes van dochter Billy Lou, die papa ook in de Tour ziet en liefdesverklaringen aan zijn vrouw. Verder geen hond maar een poes.  Terug in de tijd: John Braspennincx Mart haalt de geschiedenis op aan "De Koning der Kermiskoersen", Johan Braspennicx. De man uit een Brabants wielergeslacht had al naam gemaakt in criteriums toen hij in 1937 mocht aantreden in de Tour. Na vier dagen gaf hij er de brui aan. Hij was er woest over dat de tourorganisatie de fietsen van de renners niet reinigde. Hij liet -volgens Mart- in niet mis te verstane bewoordingen de directie weten wat hij daarvan vond en pakte zijn biezen. 

Een extra lange intro deze keer. We kaarten voor een laatste keer nog even na over Graspop, Jef had een sociaal awkward momentje en Jonas vertelt over feesten in West-Vlaanderen. Verder hebben we het ook nog over een apart comedy optreden.  Daarnaast komt de Suske en Wiske rubriek nog eens terug, hebben we het over irritante inbrekers en passeert er nog eens een review roulette. Have fun met aflevering 59!

(1) Er is een wolf gespot in West-Vlaanderen (2) Het Nerdlandfestival komt eraan (3) Belgische kippen gaan viraal (4) De Vlaamse krekels maaien hun gras. Middagjournaal van Jovanka Steele

Astrid Haerens (1989) groeide op in West-Vlaanderen, maar ruilde haar geboortestreek Zwevegem in voor Brussel. Haerens schrijft proza en poëzie. In 2017 verscheen haar debuutroman ‘Stadspanters'. Schrijven is voor haar geen koud kunstje, verklapt ze ons. Ze worstelt met woorden en elke neerslag op papier is volgens haar een poging. In het voorjaar van 2022 verscheen haar bejubelde debuutbundel ‘Oerhert', die genomineerd werd voor de Herman de Coninckprijs 2023.  In ‘Oerhert' wordt lichamelijkheid opgezocht, verkend, gefileerd, blootgelegd. Haerens wisselt in haar gedichten een onmiskenbare onbehaaglijkheid vakkundig af met universele thema's als rouw en intimiteit. Van 2022 tot 2024 is Astrid Haerens Letterzetter van Kortrijk, een alternatieve invulling van het stadsdichterschap. Daarnaast staat ze in het onderwijs als docent Literaire analyse aan het conservatorium van Antwerpen, geeft ze les aan de Educatieve Master Schrijven aan het RITCS in Brussel en werkt ze als schrijfdocent aan de academie van Anderlecht. Astrid Haerens las ‘Oerhert' zelf in voor onze bibliotheek op een zonnige maandagnamiddag. Luisterpuntmedewerker Nele voert met haar een gesprek over haar opmerkelijke poëziedebuut. Het interview duurt ongeveer 27 minuten. Veel luisterplezier!

Laurens, Stefan en Thomas gaan verder. Vanuit het prachtige Zwevegem, West-Vlaanderen. Sterker nog, vanuit de Circus Brouwerij waar heren hun IPA brouw kunsten op de proef stellen deze week. En het is Gent Wevelgem wat de klok slaat. De mannen spreken over of het nou een kadotje was of niet, wat Wout van Aert uitdeelde aan zijn ploeggenoot. Over de wonderbenen van Florian Vermeersch en Greg in de vroegevlucht. En hoe zat het ook alweer, welke koers zouden ze mannen liever willen winnen - Gent Wevelgem of de E3 prijs? Dat hoor je allemaal in de Live Slow Ride Fast podcast...

    The 550th of a series of weekly radio programmes created by :zoviet*france:   First broadcast 21 January 2022 by Resonance 104.4 FM and CJMP 90.1 FM   Thanks to the artists included here for their fine work.   track list   00 :zoviet*france: - Intro 01 Harpy - This Is my Heaven 02 Peter Boesman - Black-tailed Godwit (Limosa limosa) · Call, Uitkerkse Polders, West-Vlaanderen, Belgium, 2007-04-30 03 Keith Berry - Natsukashiik 04 Jeremy Hegge - (Autumn) Noisy Friarbirds at Marramarra National Park, NSW, Australia 05 Nÿland - Elihu Stil Aan Tafel 06 Luca Giuoco - Calvary XXI 07 Bas van Huizen - Veinzersdij 08 Bing Satellites - Fifteen Below 09 Stefan Schmidt - Trand 10 John Bowers - Five Bowls of Philosophy 11 Nelo Akamatsu - Chijikinkutsu Takamatsu 2015 12 Vertonen - Collapsed Rivers [extract] ++ :zoviet*france: - Outro    

Op 31 december 2016 belt een jager naar de lokale politie van de gemeente Geluwe, West-Vlaanderen: zijn hond gaf een dag voordien een signaal bij een greppel en hoewel de man initieel dacht dat het om een kadaver van een dier ging, twijfelt hij nu. Wat als het een lichaam van een mens is? De politie gaat ter plaatse en treft helaas het levenloze lichaam van een jonge vrouw aan. Hier is aflevering 103!Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.beBestel nu op emma-matras.be, tot 55% korting tijdens de Winter Solden. Krijg 5% extra met de code DEVOLKSJURY5!Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Jeroen Lemaire (1981) is CEO van In The Pocket, een bedrijf dat digitale toepassingen maakt, zoals apps. Hij groeide op in Zedelgem in West-Vlaanderen en studeerde filosofie aan de Universiteit Gent. In 2010 richtte hij samen met twee collega's In The Pocket op, dat zich richtte op digitale toepassingen via de smartphone. Uit dit bedrijf groeide ook het bedrijf Showpad, dat intussen zijn eigen weg gaat. Hij schreef een tijd columns voor De Tijd, en hij is de broer van radiopresentatrice Sofie Lemaire, die al eerder te gast was in deze podcast. Ik ging op bezoek bij Jeroen Lemaire thuis, in zijn villa in Zwijnaarde bij Gent. We gingen zitten aan de tafel naast de keuken om over boeken te praten. Over drie boeken die hem elk iets bijgebracht hebben voor zijn werk als CEO. Hij vertelt over het werk en de uitdagingen bij In The Pocket. Over wat hij niet in de vergaderzaal van In the Pocket wil. Over wat hij zelf het moeilijkste vindt in zijn job. Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je in de shownotes op wimoosterlinck.be Wil je de podcast steunen? Bestel je boeken dan steeds via een link op wimoosterlinck.be! Merci. De drie boeken van Jeroen Lemaire zijn: 1. Michel Houellebecq: Elementaire deeltjes 2. Jorge Luis Borges: The Aleph and other stories 3. Julius Caesar: Oorlog in Gallië Eerdere gasten in deze podcast zijn: Wim Opbrouck, Evi Hanssen, Stijn Meuris, Michèle Cuvelier, Lara Chedraoui, Johan Braeckman, Sophie Dutordoir, Freek de Jonge, Roos Van Acker, Imke Courtois en vele anderen.

Lies Steppe is bekend als presentatrice op de klassieke radiozender Klara, waar ze vaak jazzprogramma's presenteert. Ze is de vaste host van Jazz Middelheim waar ze op het podium presenteert en interviews met artiesten doet voor de radio. Ze is ook zangeres, heeft twee cd's gemaakt met haar eigen project Steppe. Lies Steppe woonde in haar leven eerst in West-Vlaanderen, dan in Limburg en nu woont ze in Gent. Ik was thuis bij haar in deelgemeente Sint-Denijs-Westrem in een prachtig, smaakvol ingericht huis. Op de grond de poes Dizzy die ze wegstuurde omdat ik allergisch ben aan poezen. Naast de tafel waar we zaten: een grote foto van een piepjonge David Bowie. Ze vertelt over de bibliotheek van haar vader, over hoeveel ze als kind las, over muziek en identiteit. het gaat over jazzgrootheden interviewen, over Billie Holiday, Fred Hersch en Toots Thielemans. Ze vertelt hoe ze loog om bij de VRT binnen te geraken en ze doet de uitspraak: “Nochtans ben ik eigenlijk een hele slechte faker.” Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je in de shownotes op wimoosterlinck.be Wil je de podcast steunen? Bestel je boeken dan steeds via een link op wimoosterlinck.be! Merci. De drie boeken van Lies Steppe zijn: 1. Gustave Flaubert: Madame Bovary 2. Fred Hersch: Good Things Happen Slowly 3. Marc Ribot: Unstrung Eerdere gasten in deze podcast zijn: Wim Opbrouck, Evi Hanssen, Stijn Meuris, Michèle Cuvelier, Lara Chedraoui, Johan Braeckman, Sophie Dutordoir, Freek de Jonge, Roos Van Acker, Imke Courtois en vele anderen.

"Slekke, komt uutgekropen; slekke, komt uut de groend!", zong West-Vlaams zanger Johnny Turbo. In Het Slakkenhof te Langdorp, nochtans ver van West-Vlaanderen, is dit bijna een dagelijkse realiteit. Langzaam maar zeker kruipen jonge slakjes daar rond tot ze volwassen genoeg zijn om gebruikt te worden als delicatesse.  Als pioniers in Vlaanderen begonnen Ingrid en haar man Dany 10 jaar geleden met het kweken van slakken. Alhoewel; ze kochten slakjes in winterslaap en begonnen daarna de puzzel in elkaar te steken hoe ze dat precies gingen doen. Net zoals de slak, langzaam maar zeker, werd een heus bedrijf uitgebouwd met rondleidingen, hoevewinkel en wordt er geleverd aan sterrenzaken in de regio. In de moestuin niet altijd graag gezien, maar des te meer op ons bord en hoe dat nu juist gebeurt, dat legt Ingrid met heel veel passie uit! Meer info over Het Slakkenhof vind je hier: ▸ http://www.slakkenhof.be ▸ https://www.facebook.com/het.slakkenhof/ Honger naar meer? Dat is mijn nieuwsbrief waarin ik een blik behind the screens deel van de voorbije afleveringen, vooruitblik naar komende episodes en links deel naar allerlei leuks op vlak van eten en drinken. Schrijf je hier gratis in! ▸ https://bit.ly/37D2fTy Meer weten Over eten? Volg me op instagram en/of facebook: ▸ http://www.overetenpodcast.be ▸ http://www.facebook.com/overetenpodcast ▸ http://www.instagram.com/overetenpodcast ▸ http://www.instagram.com/heartofagave

Comédienne Jade Mintjens is deze week te gast bij Frietcast. Ze woont sindskort in West-Vlaanderen en daar maakte ze in de frituur kennis met een 'Julienke'. Ook al staat ze wekelijks een paar keer op een podium, toch heeft ze last van 'bestelstress' in de frituur. Eind dit jaar tourt ze met haar eindejaarsshow '#Eindejaars  (samen door 2022)' door Vlaanderen. Feedback maakt frieten beter. Laat weten wat je van de aflevering vond. Nog fijner, ABONNEER je. Niets zo belangrijk als het vinden, terugvinden (belonen en bekronen) van een goede frituur. VOLG Frietcast op andere kanalen: Luister via: https://linktr.ee/frietcast (Apple podcast, Spotify, Google, YOUTUBE...) Instagram: www.instagram.com/frietcast In de podcast Frietcast ontvangt Petra De Pauw (Top 10-ranking, frietliefhebber VI) elke week een boeiende frietvriend aan haar tafel. Gebruik het woord 'friet' in je openingszin en elke Belg begint te praten. Enthousiast, vurig, verlangend en gepassioneerd. Frieten, frituren en frietgewoontes zijn het uitgangspunt, de opwarming en de rode draad van deze smakelijke en ongecompliceerde interviews. Maar het leven zo blijkt is meer dan frieten alleen. Achter de frietliefhebber zit een mens met mooie verhalen, interessante meningen en verrassende dromen. Petra haalt ze voor jou uit het vet, schudt ze op en zorgt voor de juiste saus. Smakelijk! Contact: voor samenwerkingen of boekingen: info@frietcast.be

Nieuwe energiecentrales die erbij komen in West-Vlaanderen dreigen regelmatig te worden afgeschakeld. Dat komt door dat ene Ventilus-project. We leggen het uit in deze podcast. De inflatie stijgt sterker dan verwacht in de VS. Verhoogt de Amerikaanse centrale bank er dan straks ook de rente meer dan we verwachten? En in Knokke komt een schepen in opspraak. Audit Vlaanderen heeft het over privacy-schending, een schijn van partijdigheid, en belangenvermenging. Wat is daar aan de hand?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Ventilus, het project dat de elektriciteit vanop zee naar het binnenland moet brengen, beroert al meer dan twee jaar de gemoederen in West-Vlaanderen. Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir staat voor een groot dilemma. Komt de bovengrondse hoogspanningslijn er, of kiest de minister toch voor een duurdere ondergrondse lijn?   Credits op standaard.be/podcast See omnystudio.com/listener for privacy information.

The Trueman Show #64 Koen Margo   DISCLAIMER: ALL PODCASTS WILL BE SUBTITELD REALLY SOON. SOME LOVELY PEOPLE ARE WORKING ON THAT. ALSO, MY WEBSITE WILL BE TRANSLATED TOO, SO THE NON DUTCHIES CAN ALSO FIND THEIR WAY ON MY WEBSITE. ON THIS WEBSITE YOU CAN FIND ALL MY PODCASTS, INCLUDING THE ONES DELETED BY YOUTUBE. IF (OR WHEN) THIS PODCAST WILL BE DELETED, YOU CAN FIND IT ON WWW.JORNLUKA.COM. TRANSLATING EVERYTHING IS A VERY TIME-CONSUMING PROCESS BUT WE ARE WORKING REALLY HARD ON THIS. PLEASE BEAR WITH US.   Bezoek www.jornluka.com. Alle content die ik maak is gratis. Als je het tof vindt wat ik maak, doneer dan zodat we steeds meer en betere content kunnen maken. Wil je iets anders bijdragen? Ook dat kan. Mail me dan: info@jornluka.com. Dank jullie wel voor jullie steun. Jullie maken The Trueman Show en onze tours mogelijk!   Voor deze 64ste aflevering zijn we afgereisd naar Izegemen in West-Vlaanderen in België. We zijn namelijk uitgenodigd door Koen Margo die hier zijn praktijk heeft.   Koen is Aethiopaat. Een term die hij zelf heeft bedacht omdat hij wat hij doet niet vindt passen in de bestaande hokjes. Hij heeft namelijk een onwijs holistische kijk op on andere gezondheid, ziekte en herstel en op geheel eigen wijze begeleidt hij zijn cliënten dan ook door het proces van ziekte heen, wat voor een groot deel neerkomt op zelf verantwoordelijkheid nemen over alle facetten in je leven.   We spraken over een breed scala aan onderwerpen. Zo spraken we over slachtofferschap en de rol daarvan op je gezondheid, wat kanker nou echt is volgens Koen en wat we daar aan kunnen doen, zijn spirituele kijk op het leven, trauma's, reïncarnatie, kwantumfysica, maar ook spraken we over het niet bestaan van virussen, maar vooral ook wat ons dan wel ziek maakte en wat ziekte eigenlijk is. Volgens hem is ziekte niets ergs, maar iets heel moois omdat het je helpt groeien. Het helpt je loslaten. Een compleet andere benadering van ziekte en heling dan wat ons geleerd wordt door de “reguliere” geneeskunde. Een benadering die eigenlijk alles verandert.   Voor mij is dit een van de meest complete podcasts van de afgelopen tijd. Eentje die bij mij gedurende het gesprek al zo hard resoneerde. En eentje waarvan ik denk dat het ons heel veel inzichten kan geven in hoe wij in elkaar steken.   Lieve vrienden, onlangs heb ik besloten al mijn content van Spotify te halen omdat ook zij begonnen te censureren. Vorige week is ook de podcast met David Stevens van YouTube verwijderd. Wederom dus censuur. Nog een strike en mijn kanaal zal in zijn geheel verwijderd worden. Naar alle waarschijnlijk zal ik zowel de gehele video als de gehele audio enkel nog op mijn website plaatsen. Ik zal samenvattingen of korte clips nog op YouTube plaatsen, maar voor het geheel zal je dus mijn website moeten bezoeken. Delen van mijn content wordt dus extra belangrijk zodat het bij de juiste mensen terecht komt. Schrijf je ook in voor mijn nieuwsbrief (kan op mijn website) en blijf zo op de hoogte als er nu een nieuwe aflevering online komt!                  

Wim Opbrouck (1969) is acteur en muzikant. Heel Vlaanderen kent hem van zijn legendarische rollen in In de Gloria en als Frankie Loosveld in Het Eiland. Hij is daardoor zonder twijfel de meest geïmiteerde acteur van Vlaanderen op bureaus en familiefeesten. Hij studeerde aan Studio Herman Teirlinck, werkte voor de Blauwe Maandag Compagnie, waar hij ondermeer meespeelde in de legendarische voorstelling Ten Oorlog, geschreven door Tom Lanoye op basis van de oorlogsdrama's van Shakespeare. Hij werkte voor het NTGent en was daar ook artistiek directeur. Hij acteerde in heel wat tv-programma's en films. Naast acteren speelt hij ook muziek, ondermeer samen met Wim Willaert in De Dolfijntjes. Wim Opbrouck woont in Bavikhove, deelgemeente van Harelbeke in West-Vlaanderen. Hij liet mij meteen zijn werkruimte en bibliotheek zien. Hij vertelt in deze aflevering waar een deel van de kasten van zijn bibliotheek vandaan komen. Ons gesprek gaat over de vrouwen die zijn lezen gestimuleerd hebben. Over Hugo Claus en de indruk die hij op hem maakte, over zijn ontmoetingen met Tom Lanoye en Herman Brusselmans. Hij brengt een ode aan Jeroen Brouwers, hij vertelt over zijn filmproject. Allemaal terwijl zijn witte dove kater om ons heen sloop en af en toe op de achtergrond in de kattenbak graaide. Een heerlijk gesprek met een bevlogen boekenlezer. Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je in de shownotes op wimoosterlinck.be De drie boeken van Wim Opbrouck zijn: 1. Virginie Loveling: Oorlogsdagboeken 2. Jeroen Brouwers: Het hout 3. Johan Harstad: Max, Mischa & het Tet-offensief