Het verdriet van Sierre

Op 13 maart 2012 komen op de terugreis van hun skireis 22 kinderen en 6 volwassenen om in het Zwitserse Sierre. Een drama dat niemand onberoerd laat. Daan Masset en Kirsten Simons van Radio 2 praten met mensen die betrokken waren: de burgemeester, de voetbalploeg, de artsen, de pastoor, de schooljuf. Stuk voor stuk mensen die getekend zijn, maar vooral ook voor altijd verbonden zijn door 'Het verdriet van Sierre'.

Maar één keer, kort na het ongeval, spraken Tom Coremans en Katia Engels met de pers. Nochtans werd hun busbedrijf Top Tours in Aarschot toen overstelpt met vragen. Nu willen ze hun verhaal doen over wat er toen gebeurde, wat volgens hen de oorzaak is van het busongeval en over hoe het ook hun leven beïnvloedde, want ook zij raakten twee collega's kwijt.

Juf Wendy, de “knuffeljuf”, verloor door het busongeval collega's en leerlingen. “Haar kindjes”, zo noemt ze die leerlingen. De uren en dagen na het ongeval spendeert Wendy onophoudelijk op school. Ze vangt er mee leerlingen op, en zoekt steun bij collega's. Die steun vindt ze nog tot op de dag van vandaag, in een gemeenschap die sinds het ongeluk een sterke band heeft opgebouwd.

Deken Dirk De Gendt was samen met de kinderen uit Heverlee al weken hun plechtige communie aan het voorbereiden. Toen het nieuws van het busongeval hem overdonderde, wierp hij zich op als woordvoerder van de ouders en slachtoffers uit Heverlee. Hij probeerde hen af te scheiden van de soms lastige pers. Nog dagelijks denkt hij aan die donkere dagen, maar hij herinnert zich ook de grote solidariteit.

Dinsdagnacht wordt toenmalig Lommels burgemeester Peter Vanvelthoven plots uit z'n bed gebeld met verschrikkelijk nieuws: een zwaar busongeluk in Sierre. Wat volgt zijn dagen van snel beslissingen maken, knopen doorhakken, een vlucht naar Sierre en een begrafenisceremonie organiseren in De Soeverein in Lommel. Het waren loodzware dagen voor de burgemeester. Dagen waar Peter Vanvelthoven nog vaak aan terugdenkt.

Naast de dodelijke slachtoffers, raakten er ook heel wat kinderen gewond, soms zelfs zwaargewond. 14 van hen werden overgebracht naar het UZ Leuven. Daar werden ze opgevangen door onder ander traumachirurg Stefaan Nijs en hoofd van de kinderafdeling Chris Van Geet. Zij vertellen hoe het ongeval ook de werking in het ziekenhuis voorgoed veranderde.

Adjudant-chef Rudi krijgt van zijn officier een zware opdracht: hij en zijn eskadron moeten deelnemen aan de ceremonie in Melsbroek, waar de kisten van de slachtoffers zouden aankomen. Zijn manschappen dragen de kistjes uit de militaire vliegtuigen en plaatsen ze naast elkaar in een hangaar. Wat lijkt op een simpele handeling, vergt veel voorbereiding en wikken en wegen. Rudiger en z'n manschappen nemen hun taak dan ook bloedserieus.

Eén kind begraven moet al verschrikkelijk zijn, wat als je er zeven moet begraven? Begrafenisondernemer Tom Pues uit Leuven kreeg de opdracht de begrafenis te regelen voor de kinderen uit Heverlee. Hij vertelt over de pijn die hij overal rondom hem zag na het busongeval, maar ook over de grote solidariteit tussen de ouders en tussen zijn medewerkers.

Jan Willekens is postbode, maar zijn grote passie is voetbal. In 2012 was Jan trainer van een jeugdploegje van de Lommelse club GT Kolonie. Drie spelers en één broertje van een speler zaten in de bus van het ongeval. Twee jongens kwamen terug, twee anderen overleefden het niet. Jan hielp zijn ploegje en de rest van GT Kolonie dit samen te verwerken. Als één team.

Kan je zo'n drama als het busongeval van Sierre wel verwerken? Peter Adriaenssens was kliniekhoofd van de kinderpsychiatrie van het UZ Leuven. Hij beschrijft de eerste dagen in het ziekenhuis, de gekwetste kinderen willen niet praten, er hangt een pijnlijke stilte.. Maar stilaan gaan ze toch praten, en dat hebben ze vooral aan zichzelf te danken.