Little Hope Flags

Social media. Η μεγαλύτερη καταβόθρα χρόνου που έχει εφευρεθεί ποτέ, και μια παγίδα από την οποία λίγοι έχουν καταφέρει να ξεφύγουν. Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα, 10 ή 60 χρονών, υπάρχει ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης και για εσένα, και μόλις το ανακαλύψεις, μια άλλη πλευρά της ζωής ξεδιπλώνεται, ένα κεφάλαιο φλύαρο και χωρίς ουσία, που σου δίνει όμως μια προσωρινή ικανοποίηση, και εκεί κρύβεται μία από τις μεγάλες παγίδες των social media. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι 6 λόγοι για τους οποίους πρέπει να κόψεις τα social media; Και πώς μπορείς να το καταφέρεις;

Δε συνηθίζω να γράφω κριτικές για ταινίες, προτιμάω να αφήνω τα ειδικά στους ειδικούς. Αυτή άλλωστε δεν είναι μια ανάρτηση για μια ταινία, αλλά ένα κείμενο με αφορμή την ταινία “Μήλα” του Χρήστου Νίκου, ένα έργο που αγγίζει το θέμα της μνήμης, της ηθελημένης ή μη αμνησίας, και το πώς και αν μπορείς να ξεκινήσεις πραγματικά από την αρχή. Αν δεν έχεις δει την ταινία, και σκοπεύεις, αυτό το κείμενο έχει spoilers, οπότε proceed at your own risk. Αυτό είναι ένα κείμενο περί λήθης, και για όλα εκείνα που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω.

Απολαμβάνοντας τη μαγειρική, τη διατροφή, τη ζωή Η σχέση μας με το φαγητό είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες σχέσεις της ζωής μας. Η γενιά μας, και οι γενιές που ακολουθούν, ήταν από τις πρώτες που έχτισε μια ιδιαίτερη αλληλεπίδραση με το φαγητό: από τις ταβέρνες με τους γονείς, τα πανηγύρια όπου τα κεράσματα έδιναν και έπαιρναν, και τα τεράστια οικογενειακά τραπέζια, μέχρι τα αμέτρητα μικρά μαγαζιά σε κάθε γωνιά της πόλης με εδέσματα από όλο τον κόσμο, και τα social media feed μας όπου το λεγόμενο #foodporn κυριαρχεί, το φαγητό δεν είναι πλέον μία αναγκαιότητα, αλλά τρόπος ζωής και lifestyle. Πίσω όμως από όλες αυτές τις όμορφες εικόνες, και τις ατέλειωτες συνταγές που αποθηκεύουμε στο instagram για να δοκιμάσουμε κάποια στιγμή, κρύβεται μια άλλη ιστορία. Μια σχέση με το φαγητό που συνδέεται στενά με τον τρόπο που μεγαλώσαμε, τα ερεθίσματα από το περιβάλλον μας, αλλά και τη συναισθηματική μας κατάσταση. Γιατί το φαγητό δεν είναι απλή υπόθεση, ούτε το μαγείρεμα, ούτε η κατανάλωση του, και το βιβλίο “Ψυχογαστρονομία” από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο αποτελεί μια περίτρανη απόδειξη αυτού. Τι είναι όμως η “Ψυχογαστρονομία”; Και πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την τροφή, χάρη σε αυτόν τον πρακτικό οδηγό;

Το budgeting, που ακούγεται ξένο και τρομακτικό, είναι ένα βασικό εργαλείο για κάθε σπίτι και ενήλικα που θέλει να ελέγχει τα έσοδα και τα έξοδα του, να ξέρει πότε μπορεί να ξοδέψει και πότε πρέπει να πει όχι σε έναν πειρασμό, αλλά και να κάνει τον προγραμματισμό του για επερχόμενες αναμενόμενες, και μη, δαπάνες. Αν εσύ δεν έχεις βάλει το budgeting στη ζωή σου (ακόμα), τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσεις.

2021. Μια χρονιά παράξενη, που ξεκίνησε περίεργα. Κλεισμένοι στο σπίτι, με τους δύο συγγενείς που τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πολυκατοικία, ή ακόμα χειρότερα, μόνοι μας, να παίζει η μουσική στη διαπασών και να κρυφοζηλεύουμε τους τραγουδιστές που έστω και στο κρύο, ήταν έξω, σε μια σκηνή, να κάνουν θέαμα για εμάς. Μια χρονιά που ήρθε με ασάφεια, για να μη χρησιμοποιήσω την πιο δύσκολη λέξη, “ανασφάλεια”, που τριβέλιζε το μυαλό όλων μας. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, κι η αλήθεια είναι πως ακόμα και τώρα, εξακολουθούμε να μην ξέρουμε. Μάθαμε να ζούμε σε αυτό και η καθημερινότητα μας να είναι η αναπάντεχη αλλαγή. Τι έμαθα λοιπόν το 2021;

Φθινόπωρο. Αυτό το γλυκό μεταίχμιο, ανάμεσα στη ραστώνη και την ακαμψία. Το μετέωρο βήμα των εποχών. Το τέλος και η αρχή ταυτόχρονα. Η αρχή πριν το τέλος. Δεν είναι περίεργο που το φθινόπωρο σηματοδοτεί την αρχή μιας σεζόν, αλλά ταυτόχρονα, είναι και τόσο κοντά στο τέλος μιας χρονιάς;

Πότε δεν ξέρεις. Δε μπορείς να ξέρεις, να μαντέψεις ή να φανταστείς τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Τι ανείπωτα δράματα ή κινηματογραφικές στιγμές ευτυχίας λαμβάνουν δράση. Πόσα συναισθήματα χρωματίζουν τους τοίχους κάθε σπιτιού, και αν σφίγγει ή πεταρίζει η καρδιά διασχίζοντας το κατώφλι. Πίσω από κλειστές πόρτες κρύβεται η ζωή.

Συνήθειες. Μεγάλη κουβέντα. Όχι τόσο για τις καλές, μα κυρίως για εκείνες τις κακές που δυσκολευόμαστε να κόψουμε. Μήπως όμως αντί να σκεφτόμαστε αυτά που πρέπει να σταματήσουμε, να αναλογιστούμε όλα εκείνα που καλό θα ήταν να ξεκινήσουμε; Αυτή είναι η δική μου λίστα με τις 20 καλές συνήθειες που πρέπει να υιοθετήσεις.

Το Γκάζι είναι μία από τις πιο ζωντανές περιοχές της πόλης. Τα νυχτερινά μαγαζιά της γεμίζουν κάθε Σαββατόβραδο με φοιτητές που διασκεδάζουν μέχρι το πρωί, ενώ τα νεοεμφανιζόμενα comedy club της εισάγουν το κοινό σε ένα νέο είδος ψυχαγωγίας. Στα ίδια όμως μονοπάτια που βαδίζει η σημερινή νεολαία, κάποτε οι λερωμένοι από το λιθάνθρακα εργάτες άφηναν ίχνη με τα σκονισμένα παπούτσια τους. Αυτή είναι η ιστορία του Γκαζιού, και όλα όσα θα δεις στην ξενάγηση στο Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου.

Έχω μια φίλη, ας την πούμε Ζ., που είναι η χαρά της ζωής. Πρόσχαρη, χαμογελαστή, πάντα ευγενική. Σπανίως θυμώνει, κι ακόμα σπανιότερα κρατάει κακία. Συγχωρεί πολύ εύκολα, και προχωράει γρήγορα παρακάτω, δίνοντας άφεση αμαρτιών ακόμα και στο χειρότερο διαρρήκτη των συναισθημάτων της.

Έχω ένα καλό. Είμαι πολύ πεισματάρα. Έχω όμως και ένα κακό. Είμαι πολύ πεισματάρα. Για τον εαυτό μου, το πρώτο έχει αποδειχτεί σωτήριο. Για τους γύρω μου, το δεύτερο είναι εν μέρει εκνευριστικό. Δεν εγκαταλείπω εύκολα, δεν τα παρατάω, κι αν κάποια στιγμή λυγίσω, μετά από λίγο ξανασηκώνομαι.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δε μπορώ να κάνω. Δε μπορώ να κάνω κατακόρυφο, να οδηγήσω μηχανή, να φάω σέλινο, και να μιλήσω κινέζικα. Αν το σκεφτείς, αυτά που δε μπορώ να κάνω είναι σίγουρα περισσότερα από εκείνα που μπορώ, κι όμως σηκώνομαι κάθε πρωί και νιώθω γεμάτη δυνατότητες, against all odds. Το σώμα συχνά δεν αντέχει, το μυαλό μπορεί να μην λειτουργεί, η ψυχή να είναι αδύναμη. Ο χρόνος να είναι περιορισμένος, και τα εφόδια λιγοστά. Τα εμπόδια είναι συχνά περισσότερα από τις δυνατότητες, κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε να δίνουμε την προσοχή μας στα ναι, και στα ίσως, αγνοώντας εκείνα τα δεν.

Τα 30α μου γενέθλια εκτός από το μεγάλο σοκ των πρώτων -αντα που έφεραν μαζί τους, σημαδεύτηκαν από μια πολύ μεγάλη συνειδητοποίηση. Ένα aha moment, που με έκανε να αναθεωρήσω όλα εκείνα που είχα στο μυαλό μου για τα 30, και να σκεφτώ κάτι απρόσμενο μα σημαντικό. Κάτι που εκ των υστέρων μοιάζει τόσο αυτονόητο που είναι σχεδόν αστείο να μιλάω γι’αυτό.

Δεν το καταλαβαίνεις. Γίνεται σιγά-σιγά όπως όλα τα μεγάλα πράγματα. Είναι οι μικρές αποφάσεις, εκεί που δίστασες, ή εκεί όπου προχώρησες. Είναι όλα έκανες, ή όσα δεν έκανες, και καμιά φορά αυτά τα τελευταία μας βαραίνουν πιο πολύ από εκείνα τα πρώτα. Τα ναι που δέχτηκες, τα όχι που δεν είπες, το φόρεμα που δεν αγόρασες και που το σκέφτεσαι ακόμα καμιά φορά. Εσύ ποιανού τη ζωή ζεις;

Ένα εγχειρίδιο 90 ημερών που θα σε βοηθήσει να βελτιώσεις την καθημερινότητα σου

Μην ξοδεύεις τα νιάτα σου

Μπορεί να μην την έχεις βιώσει ακόμα, να τη ζεις τώρα, ή να την έχεις περάσει. Η κρίση ηλικίας του πρώτου τετάρτου δεν αφήνει άλλωστε κανέναν παραπονεμένο. Αν είσαι λοιπόν 25, ή λίγο παραπάνω, κάποια στιγμή θα αρχίσεις να αναλογίζεσαι όλα εκείνα τα υπαρξιακά ερωτήματα που μέχρι τώρα απέφευγες πανηγυρικά. Αυτά τα «πού πάω», «τι θέλω από τη ζωή μου», και «με ποιον πρέπει να είμαι». Όσο τρομακτική κι αν μοιάζει όμως, αυτή η κρίση ηλικίας είναι καλή. Γιατί; Συνέχισε να ακούς.

Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσεις σήμερα κιόλας!

Όλα όσα μαθαίνεις όταν αρχίζεις να ασχολείσαι σοβαρά με το blogging.

Τη Rut Nieves τη γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της βιβλίο, “Πίστεψε σ’εσένα”, έναν ύμνο αυτοαγάπης και δυναμισμού, που είχε ως στόχο να κάνει κάθε αναγνώστη να πιστέψει στις δυνάμεις και στα όνειρα του. Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, “Κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα”, έρχεται ως ένα εγχειρίδιο και ένας πρακτικός οδηγός με ξεκάθαρες συμβουλές, βήματα, και κατευθύνσεις ώστε να μπορέσουμε όλοι μας να κυνηγήσουμε τους στόχους μας, να υπερνικήσουμε τα εμπόδια, και να ανακαλύψουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί πρέπει να διαβάσεις λοιπόν το “Κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα” και πώς θα σε βοηθήσει;

Οι αναπάντητες ερωτήσεις της ενήλικης ζωής μου Κάποιες φορές πατάς ένα κουμπί, και κάτι συμβαίνει. Άλλες πάλι, δεν συμβαίνει τίποτα. Μερικές φορές ακόμα κι αν δεν πατήσεις το κουμπί, κάτι θα συμβεί. Πράγματα γίνονται είτε κάνεις κάτι είτε όχι. Ή ακόμα κι αν κάνεις, μπορεί να μη συμβούν. Προσπαθούμε να δαμάσουμε τον κόσμο με νόμους, αλλά πάντα ένα κομμάτι του ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια μας. Κι αυτό αρκεί για να σε τρελάνει αν το καλοσκεφτείς.

Δεκαετία των 20. Η εποχή που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, τον κόσμο, και το μαγικό φίλτρο της ανεξαρτησίας. Η δεκαετία των λαθών, των μαθημάτων, των πρώτων, και των επιτευγμάτων. Μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής σου αν την αξιοποιήσεις σωστά. Κάτι που εγώ δεν έκανα (σε μεγάλο βαθμό) και το μετανιώνω τώρα. Αυτά είναι τα 9 μαθήματα που πήρα στα 20 μου, και αυτά που αν είσαι ακόμα σε αυτή τη φάση της ζωής σου, πρέπει να προσέξεις.

Όταν φεύγεις από το πατρικό σου, είτε ως φοιτήτρια, είτε πριν συγκατοικήσεις με το άλλο σου μισό, υπάρχουν πολλά πράγματα τα οποία θα δεις να αλλάζουν. Η καθημερινότητα σου, η διαχείριση του χρόνου και των οικονομικών σου, αλλά και η ίδια η αίσθηση της ενηλικίωσης είναι μερικά μόνο από αυτά. Τι αλλάζει λοιπόν όταν μένεις μόνη σου;

Λένε πως η δημιουργικότητα είναι ατελείωτη, και πως όσα περισσότερα φτιάχνεις, τόσο πιο δημιουργικός γίνεσαι. Λένε ακόμα πως είναι προτιμότερο να δοκιμάσεις και να αποτύχεις παρά να μη δοκιμάσεις ποτέ. Αυτές οι δύο προτάσεις συνοψίζουν πολύ καλά την εμπειρία μου με το υγρό γυαλί. Πώς είναι λοιπόν να φτιάχνεις κοσμήματα από υγρό γυαλί;

Ένα βιβλίο που θα σου δείξει πώς να κυνηγήσεις τους στόχους σου Τη Rachel Hollis τη γνωρίσαμε μέσα από το πρώτο της βιβλίο αυτοβοήθειας, το «Girl, wash your face» (ή αλλιώς «Κορίτσι, ξύπνα!»), ένα προσωπικό μανιφέστο αυτοαγάπης και πίστης στις ικανότητες κάθε γυναίκας. Στο δεύτερο βιβλίο της, η Hollis έρχεται να μοιραστεί μαζί μας τις δικές της συμβουλές για το πώς να πετύχουμε τους στόχους μας, εμψυχώνοντας μας και θυμίζοντας μας ότι έχουμε ήδη όλα όσα χρειάζεται για να πετύχουμε. Τι θα μάθεις λοιπόν διαβάζοντας το «Girl, stop apologizing»;

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Κρύβουν μέσα τους τόσες αντιφάσεις που είναι να αναρωτιέσαι πως δεν ξυπνάνε μια μέρα, σκισμένοι στα δύο. Διχοτομημένοι, όπως οι αμοιβάδες, δίχως ελπίδα σωτηρίας. Αυτοί οι άνθρωποι, μια ολόκληρη άβυσσος. Μαύρες τρύπες, ανεξερεύνητες, τρομακτικές και χαώδεις. Κανείς δεν ξέρει ποτέ τι σκέφτεται ο διπλανός του, και γι’αυτό καμιά φορά, αν διακρίνουμε ένα βλέμμα κάπως διαφορετικό, ρωτάμε “Τι σκέφτεσαι;”, λες και η απάντηση είναι απλή, όπως “Κόκκινο” ή “Δύο”. Η απάντηση δεν είναι απλή. Ποτέ δεν είναι. Σε καμία ερώτηση, ακόμα και στην πιο κοινή. Άλλωστε, οι απλές ερωτήσεις δεν πάνε χέρι-χέρι με τις απλές απαντήσεις. Το αντίθετο θα έλεγα.

Έχω καθιερώσει ένα έθιμο, από τότε που ξεκίνησα αυτό το blog. Στο τέλος κάθε χρονιάς, κάθομαι μπροστά από ένα κενό αρχείο Word και ανατρέχω σε όσα συνέβησαν, σε εκείνα που μου δίδαξαν, και που μοιράστηκα ενδεχομένως και μαζί σας. Αυτή η αναδρομή με κάνει να συνειδητοποιώ κάθε φορά πως ο χρόνος δεν κυλάει απλά, και όσα γίνονται δεν είναι απαραίτητα τυχαία. Άλλωστε, καθετί εξαρτάται από τον τρόπο που ερμηνεύουμε τις καταστάσεις, κι αυτό ίσως να είναι το μόνο που ορίζει πραγματικά την ποιότητα της ζωής μας. Τι έμαθα λοιπόν το 2020;

Είτε άλλαξε ο χρόνος, η εποχή, ή απλά ήρθαν τα γενέθλια σου, έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου όπου απλά θέλεις να κάνεις ένα ξεκαθάρισμα, και όχι μόνο στα συρτάρια σου. Πώς μπορείς να κάνεις λοιπόν ένα ξεκαθάρισμα στη ζωή σου; Από πού πρέπει να ξεκινήσεις, τι πρέπει να διώξεις, και κυρίως, τι πρέπει να κρατήσεις;

Να μια λέξη που δε χρησιμοποιούμε συχνά. Ίσως εκεί, κάπου στο Λύκειο, να την λέγαμε ξανά και ξανά, σε συνδυασμό με την ταχύτητα και τα κόκκινα αμάξια που έτρεχαν στις σελίδες του βιβλίου Φυσικής. Είναι μια λέξη όμως δυνατή, πολύ δύνατη. Ώθηση, δύναμη, κίνηση προς τα μπροστά. Παίρνω φόρα και κυνηγάω, κατακτάω, καταρρίπτω κάθε εμπόδιο. Είμαι δυνατός, δημιουργικός, άτρωτος. Δεν αφήνω τίποτα να με σταματήσει, ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Είναι μια λέξη που κρύβει μέσα της τόση ισχύ, κι αυτό το μαγικό συστατικό που καμιά φορά μας λείπει όταν αρχίζουμε κάτι καινούριο.

Αν θέλεις να ζήσεις, πρέπει πρώτα να σταματήσεις. Για να τρέξεις πρέπει πρώτα να περπατήσεις. Για να πάρεις ανάσα να αφήσεις την αναπνοή σου να βρει το δικό της ρυθμό. Πρέπει να σταματάς. Να αφήνεις το χρόνο να κυλάει, αυτό τον ίδιο χρόνο που τόσο πολύ προσπαθείς να γεμίζεις με κάθε λογής πράγματα κι υποχρεώσεις. Κι ας νιώθεις πως τίποτα δε μπορεί να περιμένει όταν οι εκκρεμότητες σου γεμίζουν τρεις σελίδες.

Πρέπει να είμαι πέμπτη δημοτικού, και είναι η πρώτη φορά που μπαίνω σε κατάστημα Zara. Εντυπωσιασμένη από το λευκό φωτισμό, δε μπορώ να σταματήσω να χαζεύω γύρω μου. Η μαμά μου με τραβάει από το χέρι για να δοκιμάσω ρούχα, πρέπει να ψωνίσουμε για τη σχολική γιορτή που είναι σε λίγες μόλις μέρες. Θυμάμαι ακόμα το σύνολο που διαλέξαμε: μια μωβ φούστα, ένα ροζ ζιβάγκο, και μια μπλε βελούδινη ζακέτα, που τη φοράω ακόμα και σήμερα.

Περνούσε πολύς κόσμος από μπροστά της κάθε μέρα. Οι περισσότεροι ήταν άγνωστοι, δεν τους είχε δει ποτέ ξανά. Υπήρχαν όμως και κάποιοι που ήταν συχνοί περαστικοί, όπως εκείνη η ξανθιά κυρία που φορούσε πάντα ταγέρ, ή ο άντρας με το σορτσάκι που έμοιαζε μονίμως ιδρωμένος. Τους κοιτούσε όλους με ενδιαφέρον, μα ποτέ κανείς δεν της επέστρεφε το βλέμμα. Ήταν σαν να μην υπήρχε για εκείνους, κι αυτό την πλήγωνε πολύ βαθιά.

…και που τα παιδιά σου θα σε ευγνωμονούν που το έκανες Γιατί πρέπει να το διαβάσεις και εσύ, είτε έχεις παιδιά, είτε όχι, και τι μαθήματα σου διδάσκει για τις σχέσεις σου.

Είμαστε στη θάλασσα κι ο ήλιος έχει αρχίσει να παίρνει γοργά την κατηφόρα, χρωματίζοντας τα πάντα γύρω του με ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα που κανένας ζωγράφος δε θα μπορέσει να αναπαράγει ποτέ με τόση ακρίβεια. “Κοίταξε εκείνο το σύννεφο, έχει τόσο περίεργο σχήμα”, μου λέει. “Ναι αλλά το ηλιοβασίλεμα είναι πιο όμορφο,” του απαντάω, αρνούμενη να κοιτάξω αλλού έστω και για ένα δευτερόλεπτο, μαγεμένη από τον ορίζοντα. “Είναι ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα. Αύριο θα έχει κι άλλο.” “Κανένα όμως δε θα είναι όπως αυτό,” κι η κουβέντα αργοσβήνει με τα βλέμματα μας στραμμένα σε αντίθετες μεριές.

Είναι μια ακόμα βροχερή μέρα, από αυτές που μοιάζουν σαν να μην ξημέρωσε ποτέ. Είναι Δευτέρα, έχει μόλις αρχίσει μια δύσκολη εβδομάδα, και αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί, τότε καλύτερα να μη σηκωνόμασταν ποτέ από το κρεβάτι. Όλα είναι κάπως ανάποδα. Εκκρεμότητες που δεν κλείνουν, άλλες που ανοίγουν από το πουθενά, δύο παραλίγο τούμπες, και ένα διαλυμένο ζευγάρι παπούτσια. Η διάθεση λοιπόν δεν είναι και η καλύτερη. Ώσπου μου στέλνει ο φίλος μου αυτό εδώ το video, και μου έρχεται ένα μεγάλο aha moment. Γιατί όπως λέει και ο Jocko: “Έχεις προβλήματα; Ωραία. Αντιμετώπισε τα.” Το πιο εύκολο πράγμα όταν κάτι πάει στραβά είναι να παραπονεθούμε και να γκρινιάξουμε. Να νιώσουμε αδικημένοι, καταραμένοι από τη μοίρα, μόνοι και έρημοι σε αυτό τον κόσμο. Ναι, αυτή είναι η πρώτη μας αντίδραση. Είναι όμως η σωστή;

Όταν φτιάχνεις δικό σου blog, δε μπορείς να φανταστείς ότι ξεκινάει ένα μεγάλο ταξίδι. Αν το blogging είναι για σένα κάτι παραπάνω από ένα απλό hobby, τότε να ξέρεις ότι θα δεις πολλές πτυχές της ζωής σου να αλλάζουν μαζί με εσένα τον ίδιο. Τι συμβαίνει λοιπόν όταν φτιάχνεις blog;

Και άλλα 11 χρήσιμα μαθήματα ζωής από τον Γκάντι Ως λάτρης της αυτοβελτίωσης, και των feel good βιβλίων εκλαϊκευμένης ψυχολογίας, το βιβλίο του Αρούν Γκάντι, εγγονού του Μαχάτμα Γκάντι, δε θα μπορούσε να μου ξεφύγει. Μια σύντομη καλογραμμένη και άκρως προσωπική βιογραφία του εγγονού του Γκάντι η οποία πραγματεύεται όλα εκείνα τα οποία αποκόμισε ο ίδιος μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα που πέρασε δίπλα στον ακτιβιστή παππού του, και πώς αυτά τα 12 μαθήματα που πήρε άλλαξαν ολόκληρη τη ζωή του. Ποια είναι λοιπόν εκείνα τα χρήσιμα μαθήματα ζωής από τον Γκάντι, και γιατί ο θυμός είναι τελικά δώρο για τον άνθρωπο;

Όλα εκείνα που χαρακτηρίζουν τη γενιά Υ και γιατί πρέπει να τα αλλάξουμε

Πριν από καιρό, είχα διαβάσει ένα πολύ ωραίο e-mail από την Πριγκιπέσα των Βαλκανίων (ή αλλιώς Χριστίνα), το οποίο ανέφερε μια πολύ ωραία μεταφορά. Τα παιδιά λέει είναι σαν τους σπόρους: όταν τους σπέρνεις, δε μπορείς να ξέρεις ποτέ τι ακριβώς θα βγει. Έχεις προσδοκίες, έχεις ελπίδες, και μερικές φορές, μπορεί το χώμα που βάζεις να είναι επίτηδες τέτοιο για να βγάλει τους καρπούς που θέλεις. Αλλά η φύση είναι αναρχική, ακολουθεί τους δικούς της κανόνες, και κάνει του κεφαλιού της. Γι’αυτό άλλωστε και εμείς, ο καθένας από εμάς, είναι φορές που νιώθουμε πως δεν ανήκουμε πουθενά. Είπαμε, είμαστε κομμάτι από τα αστέρια, αλλά είμαστε και κομμάτι από τη γη. Ό,τι έχει η φύση, το έχουμε και εμείς μέσα μας. Αυτό το πολύ όμορφο e-mail της Χριστίνας λοιπόν, με έβαλε σε σκέψεις. Σε πολλές σκέψεις. Όχι τόσο για τις προσδοκίες που έχουμε (ως γονείς, σύντροφοι, φίλοι, παιδιά…), αλλά για το πώς τις προβάλλουμε προς τα έξω, και κυρίως προς τους άλλους. Τι εννοώ όμως;

Έχω κάποιες φίλες και φίλους που ζουν μέσα σε μια όμορφη φούσκα. Σαν ψάρια και εκείνοι, είναι κλεισμένοι σε αυτή τη γυάλα, η οποία είναι αρκετά διαφανής για να μην τους κρύβει τον κόσμο, αλλά εξίσου ανθεκτική για να τους κρατάει κλεισμένους μέσα. Κι κάπως έτσι βολεμένοι στον προστατευμένο μικρόκοσμό τους, δε βλέπουν, και δε θέλουν, να πάνε παραπέρα.

Δε μπορείς να σώσεις αυτόν που δε θέλει να σωθεί. Δε μπορείς να ανοίξεις το κεφάλι του και να του βάλεις ιδέες που αλλιώς δε δέχεται. Να τον πείσεις να ξεκολλήσει από την εύκολη, βολική, μα βαλτωμένη πραγματικότητα του. Δε μπορείς να γίνεις ο Superman κανενός. Είμαστε όλοι οι ήρωες του εαυτού μας.

Πριν κάμποσο καιρό, ένας άνθρωπος που θεωρώ από τους πιο σοφούς από όσους γνωρίζω (και που τυχαίνει να είναι ο πατέρας μου), μου διάβασε μια Πρωτοχρονιάτικη ευχή για την αξία του λιγότερου. Έχουμε μάθει να ευχόμαστε πάντα για τα πιο πολλά, πιο πολλή αγάπη, πιο πολλή ευτυχία, πιο πολλά χρήματα, ταξίδια, ή αγαθά. Μήπως όμως τελικά τα λιγότερα είναι περισσότερα;

Γιατί πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο On Writing του Stephen King, είτε θέλεις να γράψεις, είτε όχι.

Τι γίνεται όταν φοβάσαι μήπως κάνεις τη λάθος επιλογή. Η ζωή μας είναι γεμάτη από επιλογές. Από το τι θα φάμε το μεσημέρι και το τι ρούχο θα ψωνίσουμε, μέχρι το πού θα στείλουμε βιογραφικό και σε ποια περιοχή θα μετακομίσουμε, όλες αυτές οι αποφάσεις, μικρές κι ασήμαντες ή μεγάλες και σημαίνουσες, υφαίνουν τον ιστό της ζωής μας. Ένα περίπλοκο νήμα από χοντρό σχοινί όπου κάθε κόμπος συνδέεται όχι μόνο με τον προηγούμενο αλλά και με όλους τους υπόλοιπους. Κι έτσι, δυσκολευόμαστε να βρούμε πού ήταν τελικά εκεί που στρίψαμε λάθος, κι αν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι χωρίς να διαλύσουμε ολόκληρο τον κόμπο.

Πριν λίγο καιρό, ξεκίνησα να διαβάζω το #GIRLBOSS, το βιβλίο της Sophia Amoruso, creator του brand NastyGal, και του κινήματος #girlboss-female entrepreneurs. Γιατί τι άλλο μπορεί να θέλει να διαβάσει μία blogger που προσπαθεί να κατακτήσει τον χώρο του internet; (αμήχανο γελάκι) Αυτό που δεν ήξερα όμως (πέρα από το πόσο μεγάλη επιτυχία ήταν το NastyGal τη δεκαετία του 2010), ήταν ότι μερικά χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου, η μέχρι πρότινος επιτυχημένη επιχείρηση του πρώτου #GIRLBOSS, κήρυξε πτώχευση και πωλήθηκε για 20 εκατομμύρια δολάρια. A star is dead, or what?

Εσύ θα γύριζες πίσω στο σχολείο; Όταν σκέφτομαι το σχολείο, με κατακλύζουν πολλές αναμνήσεις: ο σκοτεινός διάδρομος με το παλιομοδίτικο πλακάκι, η μεγάλη γωνιακή τάξη, η άσκηση που έμεινε άλυτη, το ξαφνικό τεστ, το χαζό σκονάκι στο θρανίο. Οι εκδρομές, οι κλίκες, ο εφηβικός θυμός, και η ονειροπόληση. Τόσες αντιφάσεις συνυφασμένες σε ένα σύνολο, και όλα αυτά να συνθέτουν μία εικόνα. Το σχολείο είναι ένα πέρασμα ενηλικίωσης. Εκεί αντιμετωπίζεις τις πρώτες δυσκολίες, τις πρώτες προκλήσεις, την απόρριψη, την αδικία. Αλλά μόνο εκεί γνωρίζεις τη φιλία, την επιτυχία, την αγνή μορφή του πλατωνικού έρωτα, και τα πρώτα βήματα προς τη σταδιακή ανεξαρτητοποίηση.

Το καλοκαίρι, όπως όλα τα ωραία πράγματα, κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος του. Η ανεμελιά, οι ατέλειωτες μέρες με λιακάδα, οι διακοπές, τα αναρίθμητα, χωρίς τύψεις, παγωτά, όλα αυτά γίνονται αναμνήσεις που κουβαλάμε μέσα μας το μακρύ χειμώνα. Και κάπως έτσι, έρχεται σιγά-σιγά το φθινόπωρο. Ο καιρός αλλάζει. Πέφτουν οι πρώτες βροχές που αφήνουν πίσω τους μια αισθητή δροσιά. Τα φύλλα χρυσίζουν και η μέρα μικραίνει. Αναζητάς ξανά την κουβέρτα σου και μπορείς να κοιμηθείς δίπλα σε εκείνον, χωρίς να σε ενοχλεί το παραμικρό του άγγιγμα. Όσο κι αν μας λείπει το καλοκαίρι, το φθινόπωρο έχει αναμφισβήτητα τη δική του ομορφιά. Ποια είναι αυτή;

Μήπως ήρθε η ώρα να μάθεις (επιτέλους) να μαγειρεύεις; Σαν τα γεμιστά της μαμάς τίποτα. Ή σαν τα φρεσκοτηγανισμένα κεφτεδάκια που κάνουν ολόκληρη τη γειτονιά να μοσχοβολάει. Για τα κέικ της πάλι δε θα μιλήσω καν. Κλείνω τα μάτια μου και μου έρχεται η γεύση του στο στόμα καθώς μπουκωνόμουν τα Κυριακάτικα πρωινά καθισμένη μπροστά από την τηλεόραση βλέποντας παιδικά. Το φαγητό είναι γεύση, μυρωδιά, απόλαυση, και αναμνήσεις. Σε κάθε περίσταση, καλή ή κακή, της ζωής μας, τρώμε. Το λέει άλλωστε και το ρητό. Never eat alone. Γιατί πρέπει λοιπόν να μάθεις να μαγειρεύεις;

Μπορεί να τελείωσες μόλις τη σχολή σου, ή να έπιασες την πρώτη σου δουλειά. Ίσως να είσαι σε σοβαρή σχέση και να θέλεις να πας ένα βήμα παρακάτω. Ή μπορεί απλά να πάτησες τα 28 και να θέλεις μια αλλαγή. Ποια είναι λοιπόν εκείνα τα αλάνθαστα σημάδια ότι έχει έρθει η ώρα να μείνεις μόνος σου;

…Μικρά πράγματα που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σου, ίσως και τον κόσμο. Αν διαβάζεις το blog μου, ξέρεις ότι ένα μεγάλο κομμάτι των αναρτήσεων που δημοσιεύω σχετίζεται με το κομμάτι της αυτοβελτίωσης. Της προσωπικής αλλά και σε επίπεδο σχέσεων, οικογενειακών, φιλικών, και ερωτικών. Το πιο σημαντικό κομμάτι όμως είναι η αναγνώριση των αδυναμιών μας και η προσπάθεια να εξελιχτούμε στην καλύτερη δυνατή εκδοχή του εαυτού μας. Έτσι λοιπόν, όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του William H. Mc Raven, «Στρώσε το κρεβάτι σου», δε μπόρεσα να μη το διαβάσω. Ο ναύαρχος Mc Raven μοιράζεται τις 10 πιο κομβικές εμπειρίες της καριέρας του και τα μαθήματα που άντλησε από αυτές, και μας εύχεται να εφαρμόσουμε τους δικούς του κανόνες για μια καλύτερη ζωή. Ποια είναι λοιπόν αυτά τα μικρά πράγματα που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σου, ίσως και τον κόσμο;

Η σχέση μου με την Αθήνα είναι μια σχέση τρελής αγάπης και ανείπωτου μίσους. Είναι στιγμές που λατρεύω τον απίστευτο χαρακτήρα της, σαν έφηβη που κάνει την επανάσταση της, και άλλες που αντιπαθώ αυτό το αστικό γκρι της που με πνίγει. Η Αθήνα είναι η πόλη των αντιθέσεων, αλλά όσο κι αν δε μου αρέσει κάποιες στιγμές, οι λόγοι που την αγαπάω κάπως καταφέρνουν πάντα να υπερισχύουν. Αυτοί είναι λοιπόν οι 6 λόγοι που αγαπάω την Αθήνα.