Slangen in uw Oor

Het weerklinkt op de Vlaamse speelplaatsen, tieners brullen het naar mekaar en kleuters zingen het in de badkamer: “Ik ben een kind van de duivel. Mama, jij hoeft niet te huilen. Feesten alsof elke dag hier mijn laatste is. Hoop dat je deze draait op mijn begrafenis. Ik hoef geen speech. Ik hoef geen bloemen. Gooi drank en drugs over mijn kist”. Na enkele Nederlandse dominees, maken nu ook in ons land sommige mensen zich druk over dit muzieknummer van de Nederlandse rapper Jebroer. Nu er eens een Nederlandstalig nummer een hit is bij de jeugd, blijkt de duivel de hoofdrol te spelen. Je zou zowaar heimwee krijgen naar de tijd van Miek en Roel of Miel Cools. Waarom kan onze jeugd niet gewoon genieten van ‘Houden van’? Nu moet u op Spotify of YouTube eens zoeken op het woord Devil. Meer dan 24 miljoen filmpjes pakken op YouTube uit met die duivel. Liedjes met de heer der duisternis in de tekst, zijn dan ook van alle tijden. De jeugd zal niet ineens naar de verdoemenis gaan, omdat ze nu verstaan wat ze zingen. In een tijd dat men er als de kippen bij is om de nieuwe preutsheid te veroordelen als er in een Brusselse migrantenwijk lingeriereclames overplakt worden, gaan er nu stemmen op om dit liedje te bannen van onze jeugdzenders en speelplaatsen. Het is maar de vraag of censuur opvoedkundig zo goed werkt, maar nieuw is het niet. Op de BBC worden blijna dagelijks songs ‘gebliept’ of verbannen omwille van hun woordgebruik, liet mijn goede vriend radiopresentator Luc Janssen mij weten. Luc weet waarover hij spreekt, want kreeg ooit de zak omdat hij op de nachtradio van de VRT de ‘scheet van de week’ bracht, nochtans gebaseerd op een scetch van humorist Wim de Bie. In de jaren ’70 heeft zelfs onze brave Jan Van Rompaey nog opgeroepen om Ian Dury’s ‘Seks & Drugs and Rock’n roll’ te bannen, want het zou de jeugd op ideeën kunnen brengen. Met die jeugd is het overigens goed afgelopen: intussen hebben die nu zelf kinderen en kleinkinderen en maken ze zich zorgen over ‘Kind van de duivel’. Als je er goed over nadenkt is dat muzieknummertje eigenlijk een godsgeschenk. Het geeft ouders de kans om eens te praten over drugs en drank, op een ogenblik dat de kinderen jong en ontvankelijk zijn en hun ouders nog hun grote helden. Als ze ouder zijn, is het een heel ander verhaal. ‘Dank u hartelijk rapper Jebroer’, zeggen we dan, ‘en zou je gelijk ook een liedje willen maken over condooms, vieze mannen die hun geheimpjes willen delen en dode hoeken bij vrachtwagens?’ Een deuntje als steuntje bij een van de moeilijkste dingen die er zijn, namelijk opvoeden. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20170620_02932832/duivelsgebroed

“Is het onverwachte het perfecte fundament voor stabiliteit?” Het gaat goed met Europa, want alles valt tegen. De tijden lijken roerig en onzeker; iedere week is het opnieuw bang wachten op de volgende episode van de soap die de internationale politiek geworden is. Maar hoe onwaarschijnlijker de wending, hoe waarschijnlijker er een happy end opduikt. Het begon met de Brexit, die het einde van de Europese Unie zou inluiden. In werkelijkheid zorgde het vertrek van het Verenigd Koninkrijk net voor een hernieuwde samenhang van die Unie. De Europese economie en de euro doen het goed, terwijl de groei van Groot-Brittannië en de waarde van het pond onder druk staan. Toen werd Donald Trump verkozen, die brutaal zowel de NAVO als het klimaat de wacht aanzegde. En weer gebeurde het onverwachte: het draagvlak voor een Europese samenwerking op defensievlak verbreedde en er vormde zich een wereldwijde coalitie tegen klimaatopwarming. China wil intussen zijn klimaatinspanningen opdrijven, land na land steekt een tandje bij en talloze Amerikaanse bedrijven, staten en steden sluiten zich aan bij die versterkte klimaatambities. De wereld lijkt zich met weinig moeite aan te passen, aan iedere hindernis en elke horde die ze moet nemen. Kijk naar Frankrijk, waar Macron moeiteloos Le Pen versloeg en nu in dezelfde beweging tracht het fundament te leggen voor een nieuwe politiek, over ideologische grenzen heen. Of het voluntarisme van Merkel, dat niet lijkt afgestraft te worden, maar integendeel beloond. Met aan de andere kant de Britten, die vorige week de berekeningen van premier Theresa May resoluut de prullenmand in kieperden. Is het onverwachte het perfecte fundament voor stabiliteit? Chaos als brandstof voor verandering? Uit het doorbreken van het status quo ontstaan nieuwe coalities en groeien er nieuwe draagvlakken. Waarbij onzekere tijden leiden tot nieuwe oplossingen. Of zou het te maken hebben met het aanpassingsvermogen van de mens, dat opnieuw aangescherpt wordt in deze veranderlijke wereld? Rationeel houden we van rust, en omarmen daarom maar het status quo. Maar ons instinct verwerpt dat status quo, want er gaat een verlammend effect van uit. Zolang onze omgeving rustig is en er geen einde lijkt te komen aan de welvaart die kan verdeeld worden, mag alles rustig blijven zoals het is. Maar wanneer veiligheid en welvaart onder druk komen, geeft het volk de voorkeur aan verandering. Niet de verandering uit de marketingpraatjes, maar het soort verandering dat het bord afveegt en alles in een nieuw perspectief plaatst. Onverwachte gebeurtenissen geven ruimte aan verandering. En waar geen ruimte is, ontstaan revoluties. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20170611_02920921/is-het-onverwachte-het-perfecte-fundament-voor-stabiliteit

Klein land, groot buitenland De uitzonderlijke kwaliteit van onze vaderlandse diplomatie is een goed bewaard geheim. Een geheim dat vooral door die vaderlandse diplomatie goed bewaard werd, want discretie is haar handelsmerk. Wie ooit de kans kreeg om samen te werken met dit diplomatenkorps, ontdekte een professioneel legioen dat op een on-Belgische manier excelleert in kennis, efficiëntie en doelmatigheid. De grondslag hiervan werd in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog gelegd, toen een aantal visionaire Belgische politici, in een periode dat Europa in verwarring en vertwijfeling was, een discrete hoofdrol opeiste. Zo verwierf ons land een reputatie en invloed die de minuscule oppervlakte van dit koninkrijkje ver overstegen. Lees het volledige artikel via http://www.standaard.be/cnt/dmf20170602_02910459?shareId=d965a9d765efb7c463e8bc8a09b4fd6ee2408de498ff6d27c8b94042d468c6c25884c35f02aac96de829ee3464627fb9a217815a0cc8a9c6526d0d75c6e4232db20a176fb62df56177e090cb1b14e13a

In de toekomst kunnen we initiatieven als het doorkijkkerkje in Borgloon vergeten -- Het doorkijkkerkje van Borgloon werd door de lezers van de Britse krant The Guardian uitgeroepen tot een van de mooiste plekjes van Europa. Ik weet niet of u het kerkje al met eigen ogen gezien hebt, maar als dat niet zo is, moet u het zeker eens bezoeken. In een perfecte harmonie met de mooie Haspengouwse omgeving, toont het zich vanuit iedere hoek op een andere manier. En als – zoals de laatste dagen – de zon meewerkt, staat er geen rem meer op haar schoonheid. Het doorkijkkerkje is klein, maar ambitieus. Het is intussen een monument voor wat niet meer zal zijn, want het werd gerealiseerd door het provinciebestuur. In de toekomst kunnen we dit soort initiatieven vergeten. Dat hebben we te danken aan de gulzigheid van de Vlaamse overheid, die langzaam maar zeker de provinciebesturen aan het uitkleden is. Benieuwd of we nu meer Vlaamse projecten in Limburg zullen zien. Ik reken er niet op. Waar zullen we in de toekomst nog ambitieuze gebouwen zien verrijzen? De Nederlandse schrijver Herman Koch voert in een van zijn boeken een fictieve burgemeester op die mijmert over een Amsterdams bouwwerk. “Het oorspronkelijk ontwerp voor de opera was een gebouw in wit beton. Te groot, oordeelden de omwonenden. Te wit. Er werd gestemd. Het moest allemaal een maatje kleiner. Voor het witte beton kwamen roze baksteentjes in de plaats. De democratie in een notendop. Overal waar gestemd mag worden, kiest men voor iets kleiners, voor hetzelfde bouwmateriaal als waaruit onze eigen poppenhuizen zijn opgetrokken.” En dan komt zijn conclusie: “Het met de opera samengevoegde stadhuis, staat op geen enkele ansichtkaart. Geen enkele toerist zal een selfie maken met de Stopera als achtergrond.” Het soort gebouwen waar storm tegen gelopen wordt, waar comités tegen gevormd worden, waarvan men schande spreekt omdat men ze te duur of te lelijk vindt… zijn inderdaad de gebouwen waar iedere toerist of bezoeker zijn selfies maakt. Of waar prentbriefkaarten van gemaakt worden. De grootste proteststemmen tonen ze aan hun bezoekers, alsof ze altijd al de grootste propagandisten van dit stukje durf geweest zijn. In het Hasseltse museum Z33 loopt op dit ogenblik een tentoonstelling over de gemiste Limburgse skyline; een tentoonstelling van gebouwen die ontworpen werden maar nooit gebouwd. Een catalogus van verloren ambities en gefnuikte trekpleisters. Het is veelzeggend dat de meest indrukwekkende en mooiste Limburgse sites, de majestueuze gebouwen uit ons ver vervlogen mijnverleden zijn. Wanneer komt de ambitie terug? Het lieflijke maar gedurfde doorkijkkerkje blijft een zachte pleister op een gemis. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20170528_02901832/in-de-toekomst-kunnen-we-initiatieven-als-het-doorkijkkerkje-in-borgloon-vergeten

Daar komt niets goeds uit”, zei de vader, en hij had het over Facebook. In het VRT-programma Koppen werden meisjes van 12 in de val gelokt met een vals Facebookprofiel. Een foto van een knappe bink volstond dat ze massaal hun adres deelden en afspraakjes maakten. ”Het had nochtans een pedofiel kunnen zijn”, was de waarschuwing die als een rode draad door het programma liep. In dezelfde week lazen we hoe een 12-jarige tiener uit het Waalse Durbuy zich van het leven beroofde na pesterijen op Facebook. Het meisje liet een afscheidsbrief na waarin ze zei dat ze door één persoon werd lastiggevallen op Facebook. Facebook is des duivels, denk je dan. En we moeten onze kinderen beschermen tegen die sociale media. Maar net zoals er al moordenaars waren voor er gewelddadige videospelletjes bestonden, zo waren er ook al pedofielen en pesters voor Facebook bestond. Kinderen verbieden om sociale media te gebruiken, betekent zoveel als hen aanzetten tot liegen. Sociale media maken nu eenmaal deel uit van het leven van pubers. Net zoals ze hoe dan ook in contact zullen komen met alcohol, ze soms verkeerde vrienden zullen kiezen en hun hart al eens gebroken zal worden bij een onstuimige verliefdheid. Je kan de wereld niet buiten houden. Wie kinderen afsluit van de boze buitenwereld, haalt hem net sneller binnen. Want hoe zwaar is het leven als je over die dingen niet kan praten met je ouders, je broers en zussen of je vrienden? De grootste uitdaging voor een ouder is niet of je je kind kan afschermen van al die gevaren, maar wel of je hen weerbaar kan maken in de wereld zoals hij is. Weerbaar tegen pesten, door hen te steunen in hun zelfbeeld en hen inzicht te geven in waarom mensen pesten. Door hen al vroeg te leren dat als ze met iets zitten, ze met iemand moeten praten. En weerbaar, zodat ze zich geen ‘geheimen’ of ‘schuldgevoelens’ laten aanpraten door mensen met slechte bedoelingen. Spijtig genoeg kwam dat soort tips in de Koppen-reportage pas op het einde aan bod, tijdens een klasgesprek waarin de kinderen mekaar vertelden hoe zij zich wapenden tegen de negatieve uitwassen van sociale media en valse profielen. De rest van de reportage was vooral doordrenkt van angst en wantrouwen. Nochtans zagen we een aantal opvallend positieve dingen in hoe de meisjes omgingen met deze ‘anonieme Facebook-aanbidder’. Een van de meisjes bleek wel degelijk met haar vader over deze ‘jongen’ gepraat te hebben, twee andere tieners lieten zich veiligheidshalve vergezellen door vrienden naar het afspraakje en een vierde meisje stuurde gewoon haar kat omdat ze het niet vertrouwde. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20151214_02020008/boze-buitenwereld

Enkele jaren geleden was ik op Cuba. Ik genoot van de muziek, de sfeer, de rum en de mensen. Knappe gebouwen en pleinen en een indrukwekkende natuur. Een geweldige trip. Maar ik was me wel voortdurend bewust van het feit dat ik in een dictatuur rondtoerde. Als je voorbij de geprononceerde revolutie-romantiek keek, zag je de schrijnende armoede, de repressie en de aan het oog onttrokken Damas de Blanco, witte moeders die protesteerden tegen de verdwijning van hun mannen of kinderen, verdwenen omdat ze het Castro-regime slecht uitkwamen. Castro’s Cuba wordt geloofd om haar gratis gezondheidszorg en onderwijs. Dat is terecht. De lage kindersterfte, wijd verbreide alfabetisering en gezondheidszorg voor iedereen zijn uitzonderlijk voor een land van dit welvaartsniveau. Maar wat ben je ermee dat je tanden gratis verzorgd worden, als je je mond niet mag opendoen? Sinds kort kunnen Cubanen de toestemming krijgen om naar het buitenland te reizen. Maar dat geldt niet voor dokters, omdat het regime weet dat die gewoon niet meer terug zouden komen. Het meest extreem is de armoede in Cuba en de armzalige leef- en woonomstandigheden, Cubaanse families die met tientallen samenhokken in totaal vervallen kamers in de hoofdstad Havana. De voorbije Amerikaanse regeringen hebben met hun blokkades deze toestand zeker in de hand gewerkt. Maar de verbetenheid waarmee Castro en de zijnen generaties lang vasthielden aan een politiek systeem, dat in de hele wereld zijn failliet bewezen had, is de grootste verantwoordelijke voor het lijden van het Cubaanse volk. De posters van de rock-revolutionair Ché Guevara en de verheerlijking van het icoon Fidel Castro, zijn overblijfselen van een geromantiseerd jeugdig verleden. Er is niets mis met de manier waarop velen daar met nostalgie op terugkijken. Maar de ontkenning van de mistoestanden en het goedpraten van een dictatuur, zijn iets heel anders. De nadelen en ontsporingen van kapitalistische democratieën, tot Europese ontzetting bekroond met de verkiezing van Donald Trump, kunnen nooit een verschoning zijn voor een communistische dictatuur waar iedere vorm van vrijheid slechts een illusie is. Misschien moeten we, bij de aanblik van beide excessen, ons eens realiseren hoe groot het verschil is met Europa en ons eigen land. Wij hebben de meest betaalbare gezondheidszorg die bovendien kwalitatief is, zijn een van de landen in de wereld met de kleinste kloof tussen arm en rijk, het onderwijs is goed en je mag hier vrijuit ondernemen en bezit verwerven. Je mag bovendien je mening zeggen. Zelfs als je die vrije mening gebruikt om de lof te zingen van een onverbeterlijk dictator. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20161127_02595250/wat-ben-je-ermee-dat-je-tanden-gratis-verzorgd-worden-als-je-je-mond-niet-mag-opendoen

Als ze op pensioen zijn, gaan ze eindelijk reizen. Als de kinderen groter zijn, maken ze meer tijd voor elkaar. Als hij op brugpensioen gaat, begint hij die eigen zaak waar hij al zo lang van droomt. Als ze halftime zou kunnen werken, schrijft ze eindelijk het meesterwerk dat al zo lang in haar hoofd zit. Als, als, als… Lijdt u ook aan als-uitstel? ‘Als’ is een uitvlucht. Wie nu geen tijd maakt om te reizen, doet dat ook niet als hij op pensioen is. En de grootste romans zijn niet geschreven toen iemand werktijdvermindering kreeg. ‘Als’ u het nu niet doet, zal u het dus later ook niet doen. Weet u waar de als-uitvlucht het meest voor komt? Bij onze politici. In ons politiek bestel zeilt men van ‘als’ naar ‘als’. We kunnen alles veranderen, ‘als’ we maar eerst die of die hindernis uit de weg kunnen ruimen. ‘Als de conjunctuur weer aan trekt’, ‘als de socialisten niet meer in de regering zitten’, ‘als we nog eens een staatshervorming kunnen doen’... Zeilend van verkiezing naar verkiezing, waarbij er iedere keer weer die volgende verkiezing is die hét verschil moet maken. ‘Maar enkel ‘als’ we de volgende verkiezingen winnen’. Misschien heeft politiek een houdbaarheidsdatum nodig? Wanneer je op vakantie gaat weet je wanneer de tijd nadert dat je terug naar huis moet. Je weet dan dat als je die laatste week dat fijne restaurantje of dat ene museum niet doet, het er ook niet meer in zit. In de politiek zegt men daarentegen halverwege de vakantie dat het onmogelijk is om dat restaurant of museum te bezoeken als men er niet nog eens een even lange vakantie bij krijgt. Hoe vaak heeft u de laatste weken gehoord dat men een schijnbaar eenvoudig probleem wil aanpakken tegen 2017, 2018 of zelfs nà de volgende verkiezingen. Waarom niet gewoon hier en nu? Nochtans is de oplossing eenvoudig. Beperk de tijd dat een politicus een functie mag uitoefenen, net zoals dat bijvoorbeeld met de Amerikaanse president het geval is. Je hebt twee legislaturen om het verschil te maken. Geen ‘als’ dat tot uitstel kan leiden. Of het nu goede of slechte tijden zijn, dit is ‘uw tijd’, de tijd dat je het mandaat hebt om het te doen. En halverwege moet je niet beginnen met de volgende verkiezingen, het neutraliseren van die o zo bedreigende vernieuwing om de eigen positie veilig te stellen of de uitleg waarom het weer eens niet gelukt is. Wie denkt het eindeloze politieke leven te hebben verandert niets, maar bestendigt zichzelf. Hamsters in molentjes zijn het, en wij kijken er naar als goudvissen met een geheugen van 30 seconden. http://www.hbvl.be/cnt/dmf20160502_02269041/als-als-als

Al die dure en ingewikkelde studies, over hoe goed of slecht een land bestuurd wordt, zijn weggegooid geld. Kijk gewoon naar de belastingbrief van het land ik kwestie, en je weet genoeg. Achthonderdvijfentachtig; zoveel ‘codes’ zal onze nieuwe belastingbrief bevatten. Dat zijn dus 885 vakjes die je kunt invullen. Daar ben je wel even mee zoet. Alleen al tot 885 tellen kost meer dan 10 minuten. Het aantal codes steeg dit jaar met 75, vorig jaar met 38 en het jaar daarvoor met 45. Tegen dit tempo zullen we in minder dan drie jaar de kaap van 1.000 belastingcodes ronden. Een bedenkelijk record en een bijkomende reden om nog wat meer wanhopig te worden als de gevreesde bruine enveloppe op de deurmat valt. Waarom maakt de overheid het zo moeilijk? Waarom kiezen ze niet gewoon voor eenvoudigere belastingen, lager en met minder aftrekken? De belangrijkste reden is dat de overheid graag in uw plaats beslist waaraan u uw geld uitgeeft. Dat doet die overheid door hoge belastingen te heffen en vervolgens heel veel verschillende belastingaftrekken te voorzien voor datgene waar zij willen dat u geld aan uitgeeft. Waarom dan niet gewoon de btw verlagen op die producten? Of onmiddellijk een korting verrekenen met de leverancier van bijvoorbeeld je dakisolatie? Ook daar heeft de overheid haar redenen voor. Ze wil namelijk graag nu al iets geven, wat ze pas later moet betalen. Cadeautjes, betaald met het geld van morgen. Want een belastingaftrek betekent dat je eerst zelf het geld moet uitgeven, dan de aftrek op je belastingbrief moet invullen en vervolgens geduldig mag wachten tot je dat geld via je belastingen terugkrijgt. Ieder gewest wil bovendien zijn eigen hoogstpersoonlijke aftreksysteem. Daarom staan er codes op voor Vlaanderen, Brussel, Wallonië… U kan zich al voorstellen dat alleen verdomd slimme mensen, die rigoureus alles bijhouden, alle aftrekken waar ze recht op hebben, kunnen toepassen. Dat is nog een reden waarom onze belastingbrief zo ingewikkeld is; onze overheden hopen namelijk dat nogal wat burgers de weg kwijtraken in die belastingbrief, waardoor ze meer belastingen betalen dan ze eigenlijk moeten. Misschien moet er een belastingaftrek komen van 0,1% voor iedere code op onze belastingbrief. Dat zou betekenen dat we nagenoeg geen belastingen meer moeten betalen, tot de overheid dit oerwoud aan aftrekken opruimt. Maar laten we ons niet teveel illusies maken. Als men er zelfs niet in slaagt om een onding als de ecocheques af te schaffen en te vervangen door gewoon loon, hoe zou men dan in staat zijn om die 885 codes te vereenvoudigen? http://www.hbvl.be/cnt/dmf20170402_02814263/onze-overheden-hopen-dat-nogal-wat-burgers-de-weg-kwijtraken-in-de-belastingbrief-waardoor-ze-meer-belastingen-betalen-dan-ze-eigenlijk-moeten