Podcasts about nederlandstalig

Femke bewandelde talloze wegen om haar gezondheid te verbeteren van AIP en keto tot carnivoor en maakte uiteindelijk zelfs een carrièreswitch van jurist naar gezondheidsprofessional en auteur.In de nieuwste aflevering van De Keto Podcast praten we over:

Deze week schuift de Brits-Belgische comedygrootheid Nigel Williams aan bij De Praattafel! Bekend om zijn messcherpe maatschappijkritiek en compromisloze humor, neemt Nigel geen blad voor de mond terwijl hij vertelt over zijn turbulente carrière in de Belgische comedyscene.Van zijn beginjaren als Engelstalige comedian in een Nederlandstalig landschap tot zijn huidige status als cult-icoon, deelt Nigel openhartig de hoogte- en dieptepunten van zijn reis. We duiken diep in zijn creatieve proces, bespreken hoe politieke correctheid de comedywereld heeft veranderd, en ontdekken waarom deze Britse rebel Vlaanderen als zijn thuis beschouwt.Verwacht een gesprek vol hilarische anekdotes, verrassende inzichten en natuurlijk die kenmerkende, ongezouten Nigel Williams-meningen die je misschien niet overal kunt horen. Een aflevering die je niet wilt missen!

Is het nou beter om in het Nederlands of Engels teschrijven? Het is een vraag die vaak terug blijft komen en zoals alles op gebied van Songwriting heb ik niet een heel eenduidig antwoord. Het is geen zwart-wit kwestie en er spelen verschillende factoren mee. In deze afleveringvan De Songwriting Podcast heb ik het over de voor- en nadelen van beide talen en mijn eigen voorkeur. Meer weten over mijn online Songwriting cursussen, op de Songwriting maillijst komen en gratis 100 Songwriting Subjects ontvangen? Kijk hier: https://annevandammemusic.com/songwriting    Nederlands Nederlands is mijn moedertaal, die van jou misschien ook. Dat maakt het een taal waar we ons goed in kunnen uitdrukken, waarover we weinig na te hoevendenken en, ook niet onbelangrijk: die in Nederland ook goed en makkelijk begrepen wordt. Altijd fijn als je publiek ook begrijpt waarover je zingt. Daarnaast is er de afgelopen jaren een revolutie geweest in de Nederlandstalige muziek.Nederlandstalig is geen genre op zich meer. We hebben hiphop, pop en rock in onze moedertaal en het is helemaal van nu. Engels Engels is een veel universelere taal. En in mijn geval ook de taal van mijn muzikale DNA. De Canadese en Amerikaanse rockbands waar ik als tiener bezeten van werd en die ik nog steeds veel luister, zongen allemaal in het Engels. Ikheb tot op de dag van vandaag ook nog geen Nederlandse artiest of band gevonden die ik thuis in m'n uppie graag opzet. Maar Engels is niet mijn moedertaal. Hoeweet je of je een taal goed genoeg beheerst om erin te schrijven? Je kunt het antwoord misschien al raden als je vaker naar de podcast luistert… Door het gewoon te doen. Door te oefenen in Engels schrijven. Door jezelf te omringenmet de Engelse taal in series, podcasts en boeken. Dompel jezelf onder en schrijf, schrijf, schrijf. Mijn voorkeur Mijn voorkeur wordt nogal duidelijk in deze aflevering van de Songwriting Podcast: ik hou van Engelstalige muziek. Ik erken alle goeie Nederlandse muziek en het vakmanschap, maar op de één of andere manier is de klik er niet. Het isgeen onderdeel van mijn muzikale DNA. Dus ja, ik blijf hier en daar Nederlandse liedjes schrijven, in opdracht maar ook voor mezelf als dat toevallig zo uitkomt. Maar ik zie mezelf nog niet zo snel op het podium staan met Nederlandstaligwerk. Maar, you never know ;-)

Ze zingt al meer dan 8 jaar Nederlandstalig en is vaak te vinden in de Nederlandse theaters, ook binnenkort weer. Je kent haar wellicht nog als Stevie Ann. Waarom maakte ze een ommezwaai naar onze eigen taal? Wat kunnen we binnenkort van haar verwachten? Je hoort het allemaal in deze - vonden wij - gezellige podcast met Stephanie. Meer info? Check website Stephanie Struijk >> Muziek "Terug Naar Wie Ik Was" met toestemming van Stephanie Struijk

[click here for the transcript in English] >>> intro Welkom in de tiende aflevering van seizoen twee van de podcast Let's talk about Work. De podcast van de groep WEB-Blenders waarin inclusie de rode draad vormt. Fijn dat je meeluistert. Deze keer nemen Bart Wuyts en Deniza Miftari je mee in een gesprek over identiteit, rolmodellen, het belang van netwerk en welzijn op de werkvloer. Veel luisterplezier! Beste luisteraars, van harte welkom opnieuw op onze podcast. We hebben vandaag een heel boeiende, geëngageerde dame voor de micro die luistert naar de naam Deniza. Deniza komt helemaal uit Roeselare naar Turnhout gereden vandaag. Dat ging allemaal heel vlot heb ik gehoord. Maar misschien is het goed om even te starten met jou te vragen wat jij in je dagelijks leven, Deniza, zoal doet in Roeselare. Ja, goedemorgen Artemis en Bart. In Roeselare werk ik in Kenniscentrum Arhus. Wij zijn een bibliotheek, deels een bibliotheek, deels ook een projectmatige organisatie waar ik vooral actief ben in projecten rond jongeren. Taal en leesbevordering is een groot onderdeel. Maar ook alles wat te maken heeft met diversiteit en inclusie. Het laatste doe ik eigenlijk vooral als side hustle of als hobby noem ik het nog steeds, maar ik ben wel van plan om daar binnenkort serieuzer mee aan de slag te gaan. Ik denk vooral met mijn eigen achtergrond was ik heel gefascineerd geweest. Zo vraag ik me af, heb ik ervoor gekozen of heeft het mij gekozen om daarmee bezig te zijn? Dus ja, dat is een beetje waar ik in mijn dagelijks leven mee bezig ben. Je triggert me al direct, want je verwijst ook naar je achtergrond. Kun je daar iets meer over zeggen? Ik ben geboren in Kosovo, 29 jaar geleden ondertussen. En op mijn derde zijn we gevlucht uit oorlog. We hebben toen een jaar in Verviers gewoond in België. Nooit met de bedoeling om hier te settelen. Vooral echt weg uit de oorlog, de veiligheid opzoeken. En eenmaal de oorlog voorbij was of het toch weer veilig was, zijn wij terug naar Kosovo gegaan met ons gezin. Dat is dan mijn ouders en mijn broer en ik. Maar daar, mijn ouders hadden dan wel heel rap het gevoel dat er niet veel in aanbieding was voor onze toekomst. En hebben we heel snel beslist om toch wel weer te kijken om richting België te komen. Niet meer Wallonië, maar liefst West-Vlaanderen. Heel bewuste keuze van mijn ouders omdat ze een beetje bang waren dat we te rap in verschillende community's gingen geviseerd worden. Of dat is toch altijd hoe mijn ouders het hebben uitgelegd. We hebben heel veel familie in het Brusselse. Daar wilden ze ook niet gaan wonen. Dus echt wel West-Vlaanderen. Eerst is mijn papa naar hier gekomen. Hij heeft dan gewerkt in Brugge. En eenmaal alles wat ok was zijn we hem via gezinshereniging gevolgd. Dan had hij werk gevonden in Roeselare en een huis. En wij zijn dan achterna gekomen. En ik denk dat ik de dag nadat ik hier toekwam in België al naar school ging. Ik zei het voor het gesprek net al: mocht je het niet zeggen, je zou het ook niet horen. Je klinkt als een echte Roeselaarse. Ja, dat weet ik. Probeer wel AN te praten. Roeselaars kan ik niet en Roeselaren horen wel dat ik geen echte West-Vlaamse ben, want dat dialect begrijp ik ook niet. Ik was zes jaar, dus die taal heb ik heel gemakkelijk opgenomen. Maar ook als ik terugdenk aan die eerste schooldag. Ik weet wel dat ik mijn leerkracht niet begreep, maar ik heb geen herinnering aan het niet kunnen Nederlands spreken. In mijn geheugen kon ik zelfs voor de oorlog Nederlands spreken. Wat niet kan natuurlijk. Maar omdat ik ook denk in het Nederlands is mijn brein heel Nederlandstalig beïnvloed. Ook Albanees natuurlijk. Kosovaars is geen echte taal. We spreken Albanees, maar het Nederlands was altijd een deel van mijn leven, in mijn ervaring toch. En dus je bent tot op vandaag in West-Vlaanderen blijven plakken. Ja, ik blijf altijd in Roeselare bij de kerktoren gebleven, maar ja, binnenkort hoop ik daar wel verandering in te brengen. Tijd voor de wijde wereld. Je sprak over een een side activity, voor jou nog een beetje in de vrijetijdssfeer, maar daar ben je nog meer dan in je huidige job met het thema inclusie en diversiteit bezig. Omdat je daar zelf vanuit je eigen ervaring iets over te vertellen hebt en expertise in opgebouwd hebt. Ja. Ik was er eigenlijk altijd mee bezig. Vooral integratiegewijs denk niet dat ik heel veel moeite heb gehad om te integreren. Niet veel jonge kinderen die hier toekomen moeten heel actief integreren, vind ik. Naar school gaan helpt daar heel veel bij. Ik denk dat grote integratie uitdagingen bij volwassenen zitten. Maar als we zoeken naar een gepaste identiteit die een goeie mengeling is van beiden, maar waar je je toch goed bij voelt, wat voor mij altijd een uitdaging is, het erbij horen.  Ik heb op dit moment ook niet het gevoel dat ik 100% in Vlaanderen hoor, of 100% in Kosovo. En ik zoek dat soms ook wel op, mijn Kosovaarse identiteit door fysiek naar daar te gaan en nog eens te voelen van oké. Ik heb het precies nodig om nog een keer geshockeerd te worden dat ik niet 100% Kosovaars ben. Want als ik hier te lang ben geweest, de jaren in België heb meegedraaid, voel ik mezelf wel wat ontwortelen of zo. Dus ik denk dat dat gevoel van verlangen naar belonging of naar het bijhoren kenmerkt wel een heel stuk van mijn leven. Want het is een voortdurend aanpassen of je sociaal wenselijk beginnen gedragen. En dat zijn wel dingen die ik soms zie bij andere mensen met een migratieachtergrond van mijn leeftijd. Ik heb een vriendin van Marokkaanse origine. En ik kan heel goed herkennen, dit is heel sociaal wenselijk in deze setting omdat er Vlamingen zijn. Maar we doen dat niet bewust. Dat is zo'n aangeleerd automatisme. En dat is wel jammer omdat, je weet gewoon niet altijd: Ben ik nu wie ik ben? Dat zijn toch de vragen waar ik mee bezig ben in mijn vrije tijd. Ik heb dan ook sociaal werk gestudeerd vanuit het grote engagement en verlangen om een impact te hebben. En ook met de droom om ooit terug te gaan naar mijn land en iets te doen van project. En dan in mijn laatste jaar kon ik een keuzetraject kiezen of specialisatietraject en heb ik gekozen voor migratie en intercultureel werken waarin dan een stukje diversiteitsbeleid zat. Waarom is diversiteit interessant voor organisaties en bedrijven? Dan dacht ik: Wat heeft dat ermee te maken en zelfs ook op de non-profit en in de privé. Nog nooit over nagedacht en dan ontdekt dat er zelfs verdienmodellen aan vasthangen. En toen zat ik met echt de vraag van dat is dan super logisch om divers te rekruteren en met diverse mensen samen te werken. Waarom doen wij dat niet? Een beetje vanuit heel naïeve vragen natuurlijk. Ik dacht dat is nu toch super normaal. Ik zie echt nog schema's en tabellen voor me, want ik heb daar nog foto's van. Ik ben zelf ook boeken beginnen lezen van stel je hebt een project waarrond je wil brainstormen. Het is een groep van mensen die heel erg op elkaar lijken die daarover brainstormen. Dezelfde achtergrond, zelfde studies, precies zelfs dezelfde kledingstijl, ... dat ging echt heel ver. En dan heb je een groep heel diverse mensen die brainstormen rond dat project en gewoon de succesratio van dat tweede project was zoveel groter dan dat eerste project, want die bevestigen elkaar ook voortdurend. Die zitten in dezelfde mindset. En dat was dat ook. Die brainstorm was veel sneller gedaan bij de eerste dan bij de tweede, want bij de tweede waren heel wat meningsverschillen. Je moest elkaar overtuigen en argumenteren. En dat vind ik ook super interessant om te zien en het is gewoon altijd zo logisch. Je leest dat, je bedenkt daar een kader rond of je weet, ... ik heb dat een keer meegemaakt en inderdaad dat was ook veel makkelijker of veel evidenter, veel succesvoller. En dan had ik de microbe te pakken en ik lees daar ook supergraag over. Ik zat toen in mijn eerste jaar toen ik er al een beetje mee begon bezig te zijn. Ik ging heel graag naar lezingen over vluchtelingen en over mensen die iets betekenden. En dan werd het erger. Dan ben ik daar echt actief naar gaan zoeken. Waar kon ik lezingen volgen en mensen ontmoeten die daar echt mee bezig zijn? Ik grijp nog even terug naar wat je net zei. Ik dacht dat je zei dat het je afstudeeropdracht was waar je mee bezig was rond hoe kan inclusie ook in organisaties sterker neergezet worden? Dat was één van de vakken in de vakken hè? Want dat is toch zo evident, zeg je. En waarom gebeurt het dan te weinig? Als het toch zo evident is. Wat is jouw analyse? Hoe ik het, hoe ik het soms zie. Je kan mensen misschien wel aanwerven om bij jou te komen werken, wat al een uitdaging is, maar die blijven niet lang want de arbeidssfeer is misschien niet aangepast aan de noden van die persoon, dus ik vind ook, ... Ik spreek ook wel vooral over West-Vlaamse context. Misschien is dat hier iets minder van toepassing? De Kempen en West-Vlaanderen lijken in veel opzichten op elkaar Dat is dan iets herkenbaarder dan ik denk maar in West-Vlaanderen is er wel een heel traditionele werkcultuur. Heel weinig diversiteit op de werkvloer, zeker hoe hoger je komt in de hiërarchie, hoe minder diversiteit er is. Het is ook algemeen geweten dat mensen mensen rekruteren die op hen lijken en dat zie ik ook. Ik zie dat ook gewoon life altijd. Ook de interpretatie van wat kwaliteit is, is heel westers. Daar heb ik ook onlangs over nagedacht met iemand die HR studeerde. Wat is kwaliteit in het westen en wat is kwaliteit bijvoorbeeld in mijn land of in haar land. Dat waren heel verschillende zaken. Hard werken en op tijd komen. Ja, soms is dat ook niet super belangrijk. Of wordt daar niet zo hard aan getild in andere Het culturen. hard werken natuurlijk wel, maar het op tijd komen of planmatig te werk gaan, niet in elke job is dat nodig. Dus ik denk dat die lat soms heel hoog ligt. Maar ook gebrek aan kennis over de verschillende gemeenschappen die er zijn. Ook soms het stellen van vooroordelende vragen of soms wat ongepast. Ik denk dat er heel veel zaken zijn die aantonen dat het werkleven of het bedrijfsleven soms ook gewoon nog niet klaar is of niet genoeg de interne oefening heeft gemaakt om divers te rekruteren of inclusief te zijn. En eigenlijk zeg je: de benefits zijn zo voor de hand liggend. Maar er zijn heel wat drempels om er te geraken. Ja, ook misschien wat angst van mensen om hun plaats af te staan. Als ik met mensen in gesprek ga over meer diversiteit in de organisatie dan: ja, we hebben al tekort of we zijn allemaal veel. Ik kan mijn job niet verliezen. Ook het feit van met quota werken gaat precies ten koste van jou als persoon. En dat is zo mijn job. Of eigenlijk ben ik als ik eerst. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat argument in een krappe arbeidsmarkt wat minder speelt hé. Het gaat nu veel meer om we hebben überhaupt te weinig mensen. We vinden ze niet om de dingen te kunnen doen. Dat hoor je vaak bij werkgevers vandaag. Maar wat ik je tussen de regels door eigenlijk ook horen zeggen is dat we misschien inclusie ook vanuit een professionele context nog te veel zien als, we moeten zorgen dat we mensen aanwerven vanuit een andere achtergrond, vanuit laten we zeggen één of andere minderheidsgroep. En we moeten vooral dat doen op een manier dat wij onszelf niet te hard moeten aanpassen.  Wellicht is het ook onvermijdelijk dat het een aanpassing langs twee kanten vergt. Ja, dat het helpt met integratie natuurlijk. Je leert samenleven. ‘t Is niet alleen maar aan de persoon die naar hier komt om zich om zich aan te passen. Ja, dat is iets wat ikzelf ook vaak meekrijg in gesprekken met werkgevers. Dat ze merken van de wil is er wel. Het besef ook wel, maar heel vaak gaat het over een soort van ongemak uit de weg gaan. Vanuit een zorg om het goed te doen. Wij willen fatsoenlijk omgaan met iedereen, maar met de mensen die ik nu ken die hier zijn, weet ik al hoe ik dat kan doen. En ik wil niet per ongeluk op iemand zijn tenen trappen of per ongeluk iets fout doen. Maar stel je voor dat je een manier vindt om dat ongemak om daar toch op een goeie manier mee om te gaan. Dan ga je uiteindelijk ook veel zorgender kunnen zijn en veel meer aandacht hebben voor de noden, ook van de mensen met wie je dacht dat er geen ongemak was of dat er geen noden waren. Dus uiteindelijk denk ik als je je adaptief kunt opstellen naar een veel grotere diversiteit, dan ga je ineens ook meer diversiteit zien bij de mensen die dat ge al rond u had. En dan kun je ook uw werksfeer en uw arbeidsomstandigheden daar beter voor maken. Ja, dat is waar. Dat ken ik ook zeker wat jij nu zegt. Niet iedereen is bezig rond die thema's, maar er wordt wel verwacht in een bedrijfscultuur dat je inclusief bent en mee bent en dat je open staat voor iedereen. Maar het is niet raar dat mensen wat wantrouwig zijn of angst hebben voor het onbekende. Dus wat ik zie als eerste stap dat alle organisaties moeten doen als ze daarrond willen werken is eigenlijk, ook al is het een uitsluitend witte organisatie, eigenlijk moet je natuurlijk al beginnen bij het belongingsgevoel van de collega's of de medewerkers dat je op dat moment in huis hebt op punt te krijgen. Want als zij zich al niet goed voelen of al zoiets hebben van, niet alleen op het werk, misschien hebben ze ook van thuis uit. Het is altijd voor mensen met migratieachtergrond of voor mensen die werkloos zijn dat er heel veel effort voor wordt gedaan. En ik doe zoveel moeite en ik word dan niet gehoord op mijn werk. Al die negatieve gevoelens zorgen ook wel voor een beetje een verzuurde houding, denk ik. Vooral als er op de werkvloer totaal geen ruimte is voor gesprekjes daarrond of training. Ik heb persoonlijk zelf ook een collega die mij ooit aansprak op het feit van ik ben geen racist, maar ik snap ook niet waarom ik het N woord niet mag zeggen. En dat is ook oprecht iemand waar ik nog nooit negativiteit van heb ervaren of dat is een heel lief aangenaam persoon. En die durfde dat bijna ook niet toegeven dat ze dat niet begreep en ook ja, onze generatie, de digitale generatie zoekt rap dingen op. Maar iets oudere collega's misschien zijn daar ook oncomfortabeler in en weten niet waarom mag ik dat ook niet zeggen. Of ik bedoel dat niet slecht. Ook over andere woorden, dat gaat ook nog over gender thema's misschien. Er moet daar gewoon en een plaats voor zijn in de organisatie om erover te kunnen in gesprek gaan en ook te meten als werkgever. Oké, daar zitten de pijnpunten en daar kan ik expertise voor inhuren of iets voor aanbieden zodat collega's er wel mee kunnen leren omgaan. En ‘t is ook soms een beetje een handelingsverlegenheid noemen wij dat. Soms durven ze ook niet te stappen naar iemand die er anders uitziet. Gewoon uit angst. Zoals jij ook zegt, maar ook een beetje uit beschaamdheid. Dat is niet gemakkelijk. En uiteindelijk mensen die elkaar ontmoeten. 90% verloopt dat positief want mensen spreken mensen. En als jij vriendelijk bent gaat die automatisch vriendelijk zijn tegen jou. Dat zit eigenlijk heel in de basics. En soms denk ik we zijn eigenlijk heel zotte formules aan het uitvinden om zoiets menselijks uit te leggen. Ja, je hebt gelijk. Je sprak over dat dat jou hard bezig houdt. Dat je daar zelfs in enige zin wat activistische neigingen toe hebt. Wat houdt dat in? Wat doe jij daar rond dat thema zelf? Of wat wil je daar nog meer in gaan doen? Ik ben ermee begonnen in mijn eerste jaar. Dan is mijn activisme aangewakkerd. Of ben ik echt stappen beginnen zetten. En vroeger droomde ik daar al altijd van. Mijn vader was zelf ook politiek activist in tijden van Joegoslavië. Ja, nu Slovenië dus. Om altijd op straat te komen tegen het regime van Milosevic. Bij ons is dat ook iets waar hij heel veel over vertelde thuis en benadrukte dat het belangrijk is om op te komen voor je waarden en te vechten voor hetgeen waar je in gelooft. Maar ik heb al heel lang niet gedaan. Een beetje uit angst van hoor ik in die ruimte en ik zie niemand die dat doet. Dan zie ik vanuit mijn cultuur, de meeste Kosovaarse meisjes doen geen zo'n dingen. En dan had ik les van Andy Debrabandere, een socioloog en hij vertelde Dat is aan mij. Ik denk dat dat de start was van mijn activisme. Want op een bepaald moment zei hij, je netwerk is je grootste rijkdom. Je kan nog zoveel geld hebben als je wilt, maar als je een heel homogeen netwerk hebt of je bent dokter en al je vrienden zijn dokters. En daar stopt het. Het moment dat je auto kapot is en je kent geen garagist, dan mag je nog je chirurgische vriend opbellen, maar ik die gaat je niet kunnen helpen. Maar als je Jan met de pet bent en je hebt een vriend die kapper is en iemand die bakker is en een garagist en iemand die misschien in de gemeenteraad zit. Zo'n beetje een divers netwerk. Dan ben je eigenlijk een heel rijk persoon. En op dat moment besefte ik dat ik een heel arm netwerk had, want ik kende vooral Kosovaarse mensen. Onze ouders werkten een beetje in dezelfde sectoren. Onze mama's waren poetsvrouw en onze papa werkte in de bouw. Dat was zo'n beetje ja, de voorbeelden waar ik mee ben opgegroeid. Oké, onderling persoonlijk waren zij natuurlijk heel divers van elkaar. Maar qua wat kunnen ze mij leren of kunnen ze mij wegwijs maken in de maatschappij, besefte ik. Ja, ik ken eigenlijk niemand. Ik woon al zo lang in Roeselare. Ik ken alleen maar de mensen waar ik bijna gedwongen mee in contact kom. Dat zijn dan ook mijn leerkrachten misschien, maar daar stopt het ook. En toen was een eerste stap. Toen zij hij: hoe kan je dat doen om je netwerk te verruimen? Vrijwilligerswerk was een optie en toen dacht ik oké, wat kan ik doen van vrijwilligerswerk? En ben ik in de studentenraad aangesloten en op dat moment ook in de jeugdraad van Roeselare. En dan is de bal aan het rollen gegaan. Ben ik nooit meer gestopt. Ik vond dat zo leuk om te doen. Dan ben ik ook voorzitter geworden van de overkoepelende studentenraad van de Vives Hogeschool. En je netwerk groeide exponentieel. Ja, superhard. En ik had het zelf niet meer onder controle en ik kreeg dan ook door het feit dat ik ook een paar keer was gaan protesteren aan het kabinet van Theo Francken, indertijd staatssecretaris van Asiel en Migratie. Dat vonden mensen wel een coole link om je daar vragen over te stellen en misschien over, je bent een vluchteling, je bent heel geëngageerd en toen heb ik ook wel aan den lijve ondervonden dat sinds ik mij begon te engageren en wat activisme deed, maar ook ook wel soms het voortouw te nemen voor anderen. Ja, zo zijn er heel veel deuren voor mij opengegaan die misschien moest ik al die dingen niet gedaan hebben en gewoon braaf gestudeerd hebben, ze mij ook misschien niet echt veel hebben bijgebracht. Je zou nooit op deze podcast stoel terecht gekomen zijn. Je bent eigenlijk met dat thema vandaag in je huidige job ook maar een beetje zijdelings bezig. Het is, begrijp ik van jou, in Roeselare ook nog geen groot beleidsthema waar hard op ingezet wordt. Mag ik dat zeggen? Er zijn heel veel grote vooruitgangen geweest de afgelopen jaren, dat wel. Maar ik vind dat ze nog heel braaf zijn in Roeselare en West-Vlaanderen. Dan zijn we nog heel braaf als ik kijk naar Brussel Antwerpen zijn er wel heel veel leuke voorbeelden waarvan ik soms denk zij doen het, wij kunnen dat toch ook? Maar je moet de mensen wat tijd geven. Geef eens wat voorbeelden, waar denk je dan aan? Van zij doen het, wij kunnen dat ook. In het Brusselse zowel als in het Antwerpse zijn er veel mensen met een migratieachtergrond die wel echt topposities bekleden. Maar in Roeselare ken ik eigenlijk niemand. Bijvoorbeeld in de stad van Roeselare werken er, ik durf het bijna niet zeggen, ik denk minder dan vijf mensen met een migratieachtergrond. En dat is een heel groot stadsbestuur. En in veel andere organisaties in West-Vlaanderen is dat een beetje hetzelfde. Net voor het gesprek zei je dat je eigenlijk toch van plan bent om dat stuk van je professionele leven nog wat uit te bouwen. Wat is je ambitie daarin? Op dit moment word ik soms gevraagd om workshops te geven of keynotes of samen methodieken uit te denken met organisaties. Ik geef eigenlijk vooral mee wat ik weet. Ik zeg niet dat ik al heel succesvolle methodieken heb. Ik heb zelf ook heel veel vormingen en trainingen gevolgd, dus I spread the word een beetje. Maar ik ben ook een boek aan het schrijven. Dat is ook iets waar ik graag in verder wil. Ik ben altijd een grote lezer geweest. En ik schrijf heel veel. Ik heb altijd dagboeken bijgehouden en blogs die niet online staan. Gelukkig. Maar zo'n dingen vind ik wel belangrijk om verder te zetten. Dat ik kan maken dat er iets is waar mijn hart in ligt. En waar ik ook heel hard van droom is misschien iets op te zetten voor jongeren in West-Vlaanderen met een migratieachtergrond om hen wat te leren netwerken en te leren uit hun comfortzone stappen en ook wel op die white spaces te durven komen. Want dat is bij ons wel iets, die mengen heel weinig. Er bestaan daar ook heel veel vooroordelen langs beide kanten in. Uhm. ‘t Is ook soms vanuit verschillende culturele gemeenschappen ben je een schande als je te hard integreert of te hard op white spaces komt. Je moet een beetje de juiste balans vinden, terwijl dat er daar heel veel voordelen aan gekoppeld zijn. Dus ja, zoiets bestaat bij ons nog niet, dus daar droom ik ook wel van. Het is zo het ondernemende en daar iets mee doen op mezelf, allee op mezelf klinkt zo erg, niet op mezelf maar samen met andere mensen, maar ik wil daar wel een initiatief in nemen. Dat is wel iets wat ik naast mijn job, wat eigenlijk echt al een drukke job is, probeer te doen. Maar ja en dan ga ik ook nog efkes een boek schrijven tussendoor. Dat is meer ontspanning. Dat is eigenlijk alle frustraties. Als je een boek wil gaan schrijven, dan heb je ergens de drang om een boodschap de wereld in te sturen. Wat zou die boodschap vooral zijn? In mijn opgroeien waren er eigenlijk geen boeken die gingen over het Kosovaars zijn. Maar ja, ik ben er wel een beetje door gefascineerd omdat wij heel Europees acceptabel zijn of zo. Geografisch gezien liggen wij ook niet in een ander continent, maar we zijn een zodanig klein landje altijd. Ja, wij hoorden altijd bij Servië of mensen zien dat een beetje als deel van Servië. We zijn ook maar sinds 2008 onafhankelijk. Die oorlog was daar dan geweest, maar we zijn een heel nationalistisch trots volk. We hebben een eigen normen- en waardenkader. Ja, redelijk patriarchaal, een beetje ouderwets als ik het zo mag zeggen. Zeker qua mentaliteit zijn er wel heel wat dingen waar ik niet mee akkoord ga. Die invloed is zo sterk aanwezig ook geweest in mijn opvoeding in Roeselare. We hebben een gemeenschap van Kosovaren. We zijn eigenlijk overal. In elke stad heb je Kosovaren of Albanezen. Ik maak altijd onderscheid tussen Kosovaren en Albanezen omdat ik het woordje Kosovaren gewoon wil verspreiden. Maar ik miste daar heel wat boeken rond, zeker als ik wat volwassener werd. En ik las dan boeken van schrijvers met een andere achtergrond. Ja, dat waren vaak Marokkaanse schrijvers, want die gemeenschap is natuurlijk al veel langer aanwezig in België en hebben ook al denk ik al die fenomenen doorlopen. Maar ik herkende mezelf er niet altijd in want aan mij zie je niet bijvoorbeeld dat ik van een andere cultuur ben of je ziet niet dat ik moslima ben, maar toch heeft dat wel een invloed op mijn ontwikkeling gehad en ik was er altijd hongerig naar. Dus iedere keer dat ik dan wel een Albanese schrijver ergens tegenkwam, dan dacht ik, ah nee gaat het daarover, nee. En het was altijd een beetje teleurstellend wat ik las. Dus mijn boodschap waar ik in mijn boek over spreek gaat ook heel veel over die biculturaliteit, het opgroeien met ja, ik wil een goeie Kosovaarse dochter zijn, maar ik wil ook wel een leuke job. Of ik ben ook ambitieus. Hoe match ik dat? Maakt dat nu van mij echt een niet geschikte echtgenote zoals veel mensen zeggen? Moet ik daarvoor echt minder praten of minder kritisch zijn? Die vraagstukken komen aan bod, maar ik ga er ook over in gesprek met andere Kosovaarse vrouwen. Maar niet enkel in België. Eigenlijk overal, want ik zie ook wel een andere interpretatie van onze cultuur van Kosovaren die bijvoorbeeld in Duitsland of Zwitserland zijn opgegroeid. En ja, wij horen nooit ergens thuis. We gaan naar Kosovo en daar zijn we de Europeaan, de geprivilegieerde, de rijke. Dan denk ik. We hebben superveel belastingen die we moeten betalen. Ze weten niet hoe duur en hoe anders het leven in het buitenland is, omdat alles daar natuurlijk anders is. Het is ook een beetje een boodschap naar hen toe of een inkijk en ons leven hier en vooral ook ergens een pleidooi. Daar wil ik ook de nadruk op leggen naar minder hard te zijn voor elkaar, want we oordelen heel graag over elkaar. Ja, die is te Kosovaars en die is te geïntegreerd en ik denk, we maken allemaal een beetje datzelfde parcours mee en iedereen klaagt dat het moeilijk is of iedereen klaagt dat er geroddeld wordt. Maar iedereen doet ook mee aan dat roddelen en ‘t is ook een beetje dat dat ik wil verspreiden. Je bent eigenlijk een goeie Kosovaar wanneer je ook een goed mens bent. Als je je eigen dromen wil najagen, doe maar. Maar judge niet als iemand anders iets helemaal anders is dan wat jij doet. Het gaat een beetje daarover. En die uitdaging die je nu beschrijft. Ik kan mij voorstellen dat die voor vrouwen nog groter is dan voor mannen. Ja, eigenlijk wel. Dat vind ik jammer genoeg wel. Omdat de verwachtingen en de normen naar vrouwen, zeker ook vanuit de cultuur waar je vandaan komt, toch heel anders liggen dan voor mannen. Ja, eigenlijk heel traditioneel. Een goeie vrouw is iemand die goed kan koken en kan schoonmaken. Maar ook het wordt zeker aangemoedigd om te werken en om een job te hebben. Maar ‘t is ook te zien wat voor job je hebt. De soort job die ik doe bijvoorbeeld, waarvoor ik veel in sociaal contact moet treden met mensen, dus ook met mannen en gewoon een heel open houding moet hebben, wat in veel culturen heel flirterig kan overkomen, heb ik deze zomer nog gehoord zelfs. Iemand die zei, je hebt een heel flirterige persoonlijkheid. En dan zei ik, kan je dat een keer beargumenteren? Ja, je kijkt gewoon recht in de ogen als je praat en je lacht. Dan dacht ik, dat is gewoon beleefd zijn. Ik heb ook uitgelegd, in België zijn dat beleefdheidsvoorwaarden. Maar daar wordt het dan geïnterpreteerd als je bent open, je bent te flirterig, dus ja dat maakt je dan al een minder betrouwbare echtgenote. Zo, die dingen zijn bij ons nog een klein beetje, we lopen daar nog wel wat in achter. Maar ik neem het hen zeker niet kwalijk, want in Kosovo, we mogen eigenlijk nog maar sinds dit jaar in januari visumvrij reizen. Dus mijn familieleden hebben sinds dit jaar eindelijk de kans om de wereld te zien en daarvoor hebben zij alleen maar Kosovo gekend. Iets dat werd opgelegd en het was een heel onderdrukt volk. Ik heb zelfs een politiek verleden, dat is al helemaal not done, met affiches in de stad rondhangen. Hoe durf je? Ja, waar je recht in de camera kijkt. Ja, recht en lacht. Maar daarover verschillen de meningen. Veel mensen zeggen dan wel op een bepaald moment van ah, goed. Op een bepaald moment, ik weet nog de periode toen ik begon activistisch te worden. Daar werden mijn ouders wel heel vaak op aangesproken door andere ouders dat ze mij moesten tegenhouden en meer onder controle houden. Maar eenmaal dat ik dan het gemaakt had, ik was afgestudeerd, maar ook, ik was dan ook verkozen in de gemeenteraad en dan mocht het, dan was het van ah ja oké en nu heb ik het gevoel dat ik precies alles mag. Ik heb mezelf al bewezen. Maar dat is ook natuurlijk een nadeel, want de lat ligt gewoon super hoog eenmaal dat je dat respect hebt gewonnen. Ja, dat is ook het probleem met die rolmodellen. Je legt de lat zodanig hoog om het goede voorbeeld te zijn. Eerst en vooral niet iedereen wil dat doen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, dat interesseert niet iedereen. Maar het is ook, ik denk ook altijd dat ik vanuit een heel naïef perspectief of vanuit een heel naïef idee van dat lukt wel, daar altijd mee ben begonnen. En dan lukte dat ook. Maar ook niet omdat ik besefte wat ik aan het doen was, denk ik. Want soms denk ik nu, amai, moest ik weten hoeveel werk ik moest steken in de gemeenteraad, dan had ik daar nooit zelfs durven aan beginnen, uit angst dat ik het niet kan. Het is echt zo die naïviteit heeft me wel geholpen om dingen te doen. Maar ja, zoals ik het zeg, niet iedereen wil dat doen. En je bent op een punt dat je zegt, ik ben nu eigenlijk een soort rolmodel, maar ik word dan ook wel ... Alles wat ik doe en zeg, wordt wat met een vergrootglas bekeken en in die zin ligt de lat hoog. Ja zeker, je moet wel aan die verwachtingen blijven voldoen. Zeker. En het is gewoon ook gevaarlijk voor andere mensen. Ik vind, rolmodellen moeten heel toegankelijk zijn, want ik ken ook heel wat rolmodellen die echt wel heel succesvol zijn en heel zotte zaken hebben bereikt. Maar je moet ook weten. Dat is ook in de Vlaamse Gemeenschap zo. Dat zijn heel schaarse posities. Je kan niet van elk persoon met migratieachtergrond verwachten dat dat het doel is. Sommige mensen dromen er gewoon van om nail artist te worden. En ik vind een rolmodel eigenlijk al iemand, ik heb er ook over nagedacht wat voor mij eigenlijk rolmodel is, gewoon iemand die durft een beetje uit de comfortzone te stappen en z'n dromen najagen. Dat is al een rolmodel. Maar je moet niet elke week in de afspraak uitgenodigd worden bij manier van spreken. En dat vind ik zo een beetje de risky kant van rolmodel zijn. Maar ook ja, je krijgt ook zelf heel veel backlash, want mensen denken dat ze wel weten wie je bent of zoeken net naar flaws? Het maakt je gewoon niet zo toegankelijk. Ben je dan een rolmodel? Ik weet het niet. En je vertegenwoordigt ook niet meer de groep die je wil vertegenwoordigen, want de kloof ... Ik merk dat bijvoorbeeld heel hard, ik heb een jaar gemeenteraad gedaan, dan ben ik er ook bewust uitgestapt omdat ik merkte dat de periode voor ik politicus was, want je wordt dan echt wel zo aanzien, je bent niet meer Deniza, je bent die persoon van die partij. Was ik vroeger in bepaalde organisaties, toen was het allemaal ok dat ik langskwam en op bepaalde momenten aanwezig was. Maar ook voor de dag van verzet tegen armoede. Ik heb daar vaak in meegewandeld, gewoon in die parades. Maar eenmaal ik in de gemeenteraad zat, werd er wel anders naar mij gekeken. Dan hoorde ik tot die mensen en dan had ik het gevoel dat ze mij niet meer vertrouwden of zo. Er werd ook wel op gelet, bij communicatie naar mij toe en dat vond ik echt niet leuk en ik dacht ... Ik had ook op een bepaald moment niet meer het gevoel dat ik wist waar het over ging of wat er gaande was. Wat zijn de evoluties geweest. Wat gebeurt er hier nog allemaal. En dan ging ik ook niet meer zo graag want ik voelde me een beetje uitgesloten of zo raar bekeken. En eenmaal ik dan gestopt ben, voelde ik me wel weer zo, mezelf. Ik wilde zo niet meer die afstand voelen. Eigenlijk kaart je een probleem aan waar wellicht veel mensen mee kampen. Die uit groot idealisme en met een groot engagement in de politiek stappen en vervolgens zit je daar en krijg je een stempel op je hoofd en word je door heel wat mensen anders bekeken waardoor je relatie weer verandert en je dezelfde rol niet meer kan spelen. Enfin eigenlijk is dat op zich ook wel een maatschappelijk probleem als het engagement in de politiek ertoe leidt dat je afstand creëert, dan is dat een intrinsiek probleem van ons systeem bijna. Ja, dat is, want ook als ik dan bijvoorbeeld bepaalde standpunten wilde verdedigen op de gemeenteraad en ik wilde daarover in gesprek gaan met mensen of organisaties, dan stonden die daar niet altijd voor open, want die kregen dan ook vragen van andere partijen en ze mochten geen kleur bekennen en dan dacht ik, maar eigenlijk gaat het bij mij niet om ‘ik wil per per se mijn gelijk halen in de gemeenteraad', wat wel vaak het geval is, want het is daar vooral ego's en gelijk halen. Maar ik wil vooral echt … Het is daar toch dat we dit probleem moeten bespreken en ik wil jouw boodschap verkondigen dus. Maar ja, iedereen zegt dat waarschijnlijk, dus die vertrouwde mij evenmin als die andere politici dat vroegen. En dat is ook gewoon niet de manier waarop ik wel werken. Ik wil constructief samenwerken. En dat was ook mijn naïviteit dan in de gemeenteraad. Ik dacht dat we gingen samenwerken, maar ik voelde hier niets samen. Het was allemaal tegen elkaar. Als ik deze week iets vroeg, werd het misschien uitgelachen, maar de maand later werd het door een andere partij voorgesteld en dan was dat oké. Ik vond dat echt raar om te begrijpen. Het was echt theater. Ja, maar nu zijn we helemaal aan het afwijken over politiek. Dat is een interessant thema voor een volgende podcast. Ja, inderdaad. Maar dat was dan het probleem altijd, om terug te komen op rolmodellen, waar ik heel allergisch aan ben geworden. Ja, ja, maar je hebt dat snel ingezien bij jezelf van oei, dit voelt niet juist aan. Nee, ik ben echt een heel intuïtief persoon en als mijn buikgevoel niet juist zit, het zit heel snel niet juist, dan kan ik niet meer verder doen. Af en toe kijk ik eens, en zeker naar het einde van het gesprek, naar Artemis, want die heeft vaak nog een brandende vraag die toch gesteld moet worden. Ja, misschien toch dat politieke niet helemaal loslaten. Maar je haalt wel aan dat eigenlijk het moeten draaien om verbinding. Het stukje netwerk hoorde ik ook al naar boven komen dat dat zo belangrijk is. Wat zou jouw advies nog zijn Denise, rond hoe dat we meer verbinding kunnen creëren in de samenleving en is misschien de werkplaats of de werkvloer daar een soort oefening voor? Of hoe zie jij dat? Ik ga zeker akkoord dat verbinding meer sterkte uitdraagt. Als je gewoon kijkt naar een net, dat is ook verbonden aan elkaar. En hoe steviger dat net, ja, hoe sterker het geheel. Als ik daarover nadenk moet ik ook heel hard denken aan Bart Brandsma zijn polarisatie theorie. Ik denk dat het op dit moment het probleem is dat de extremen heel hard aan het woord zijn. Ja, die extremen communiceren vaak ook op een bepaalde manier dat het voor heel veel mensen begrijpelijk is wat ze zeggen of niet met moeilijke woorden. Dus ik denk, puur op die theorie, en dat is ook gewoon een heel gestaafde theorie, moeten we meer het midden in de picture zetten en meer aan het woord laten. Dat zijn vaak ook zo de meer bescheiden mensen of zo, de meer op de achtergrond. En die hebben heel wat te zeggen, maar eigenlijk komt daar ook niet veel aan bod. Op de werkvloer, om op jouw vraag te antwoorden … Ik ben ook niet echt voorstander van mensen die zeggen, ik ben in een vergadering en iedereen moet zijn mening zijn. Ik ben niet echt van dat principe dat iedereen zijn mening moet zeggen. Er zijn soms zodanig uitgesproken meningen die dan ook redelijk hoogdrempelig klinken omdat die persoon dat misschien gewend is om op die manier te praten, waardoor iemand met een andere mening, die het misschien wat minder goed kan formuleren, maar dan zo tot de middenmoot behoort, iets meer genuanceerd, niet aan bod komt want die mening was al zodanig ja, anti of voor en echt heel uitgesproken wat heel afschrikkend werkt. En ik vind, als organisatie of als teamleider of manager, raad ik altijd aan van die mensen wel wat in toom te houden en dat is al uitdagend. Ik zit zelf ook vaak in vergadering met mensen die heel uitgesproken meningen hebben en dan denk ik, ja oké, de gespreksleider mocht eigenlijk wel wat meer daar oog voor hebben gehad, want ik heb nu de helft niet gehoord. Of die mensen, je ziet dan misschien aan hun gezichtsuitdrukking dat ze niet akkoord gingen. Dus in dat opzicht, klein beginnen, al in een teamvergadering kan je al het verschil maken denk ik. Niet iedereen moet altijd zijn mening zeggen en dat vind ik over de ganse lijn. Niet alle meningen moeten altijd gevraagd worden. Oké, interessante filosofische bedenking waarmee we dit zeer boeiende gesprek afronden. Ik dank jou geweldig Deniza om helemaal tot hier te komen en dit heel boeiend gesprek te voeren samen. En ik wens jou heel veel succes in alles wat je verder onderneemt. Dank je wel en merci om mij uit te nodigen. Het was heel aangenaam. [outro] Je luisterde naar een aflevering van Let's talk about Work, de podcast van de groep WEB-Blenders. Al onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcast platform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn onder podcast Let's talk about Work en op Instagram als Blenders podcast Let's talk! Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up-to-date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel!

Deze aflevering werd opgenomen voor publiek in de Belvedère, de bovenste verdieping van de Boekentoren in Gent. Spraakwaterval Tom Lanoye, één moment sprakeloos. Het was een onvergetelijk moment in de Boekentoren in Gent. Heel af en toe kan je naar een opname van de podcast 'drie boeken' komen kijken op de meest iconische boekenplek van ons land: de Belvedère, de bovenste verdieping van de Boekentoren in Gent. Ik deed daar al eens een opname voor publiek met Stefan Hertmans, deze keer met een andere monumentale schrijver: Tom Lanoye. We spraken elkaar drie weken voor hij uit handen van de koning de Prijs der Nederlandse Letteren zou ontvangen, de meest prestigieuze onderscheiding die je als Nederlandstalig auteur kan ontvangen. Tom Lanoye (1958) woont afwisselend in Antwerpen en in Kaapstad en vertelt in deze aflevering over de tijd toen hij Germaanse studeerde aan de Blandijnberg, de campus waar de Boekentoren staat. Hij vertelt over het moment dat hij zijn roman De draaischijf voor zich zag op bezoek in een theater in Den Haag. Hij doet Gerrit Komrij na, roddelt over Herman Brusselmans en verklapt welk boek hij absoluut nog wil schrijven, en welk bekend toneelstuk. En hij wordt heel emotioneel als hij over Sprakeloos spreekt, de roman die hij over zijn moeder schreef.  Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠in de shownotes op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ Wil je de nieuwsbrief in je mailbox? ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠wimoosterlinck.substack.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ Wil je de podcast steunen? Bestel je boeken dan steeds via⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠de ⁠⁠link op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠!⁠⁠ Merci. De drie boeken van Tom Lanoye zijn: 1. J.M. Coetzee: In ongenade 2. Klaus Mann: Het keerpunt 3. Gerrit Komrij: Averechts Luister ook naar de drie boeken van: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sandro Veronesi⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Clara Cleymans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Ish Ait Hamou⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Tom Lenaerts⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Michèle Cuvelier⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stefan Hertmans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Imke Courtois⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Roos Van Acker⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Wim Opbrouck⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Evi Hanssen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stijn Meuris⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Lara Chedraoui⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Johan Braeckman⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sophie Dutordoir⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Freek de Jonge⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ en ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠vele anderen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠.

Ik moest in Namen zijn voor deze aflevering van ‘drie boeken'. Want daar woont Christophe Deborsu, de bekendste Waal in Vlaanderen. Hij is politiek journalist bij RTL; eerder werkte hij voor de RTBF en voor Woestijnvis. Hij is getrouwd met Annick De Wit, zij is journaliste bij Het Laatste Nieuws, zij begroette mij toen ik binnenkwam. Hij heeft drie zonen uit een vorige relatie, alledrie twintigers. Hij woont met zijn vrouw afwisselend in Schelle en in Namen, en ook zijn lezen is daarop afgestemd. Christophe Deborsu werd bekend toen hij voor de RTBF een fake reportage maakte: Bye Bye Belgium, waarin Vlaanderen zogenaamd de onafhankelijkheid had uitgeroepen. Ook het moment dat Yves Leterme als eerste minister de Marseilleise, het Franse volkslied zong, in plaats van de Brabançonne, is zijn werk. Zijn hele carrière draait rond Vlaanderen en Wallonië, de verschillen en vooral: de gelijkenissen. Hij heeft al verschillende boeken geschreven, en nu ook een roman: Bente en Boudewijn, die hij in het Nederlands schreef en in het Frans vertaalde. In zijn appartement zag ik verschillende boekenkasten staan, heel veel foto's aan de muur. Ook een foto van Boudewijn én één van Leopold III. Hij kiest twee Franstalige boeken en één Nederlandstalig. Het gaat over de beslissing die hij ooit nam om in Leuven te gaan studeren in plaats van in Namen en hoe dat zijn leven bepaald heeft, over de humor in zijn boek, en op welke manier hij zijn vrouw ten huwelijk vroeg. Het heeft met een boek te maken. Alle boeken en auteurs uit deze aflevering vind je⁠⁠ ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠in de shownotes op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ Wil je de nieuwsbrief in je mailbox? ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠wimoosterlinck.substack.com⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ Wil je de podcast steunen? Bestel je boeken dan steeds via ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠de ⁠⁠link op wimoosterlinck.be⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠!⁠⁠ Merci. De drie boeken van Christophe Deborsu zijn: 1. Albert Cohen: Belle du Seigneur2. Bernard Tirtiaux: Le Passeur de Lumière3. Louis Van Dievel: De Pruimelaarstraat Luister ook naar de drie boeken van: ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sandro Veronesi⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Clara Cleymans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Ish Ait Hamou⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Tom Lenaerts⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Michèle Cuvelier⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stefan Hertmans⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Imke Courtois⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Roos Van Acker⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Wim Opbrouck⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Evi Hanssen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Stijn Meuris⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Lara Chedraoui⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Johan Braeckman⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Sophie Dutordoir⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠, ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Freek de Jonge⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ en ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠vele anderen⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠.

Vandaag weer een gastaflevering van DND met een zachte G. Sebastiaan van de Geen woorden maar Draken podcast is terug om over zijn geliefde Delta Green te praten. Maar wat is Delta Green? En waarom is het ook jouw nieuwe obsessie?Beginnen met Delta Green (Need to know document)Luister hier de awesome podcast van Geen Woorden maar Draken Luister hier de teaser voor Schaduwjagers en abonneer je direct :)De "Get in the trunk" podcast van Glass Cannon zoals genoemd in de afleveringSupport the Show.DND met een zachte G is de Nederlandse podcast over tabletop RPG's door Mardie en ChritOnze website ➡️ dndmeteenzachteg.nlOnze nieuwe Discord server ➡️ https://discord.gg/f7QDF2Q9TBOnze instagram ➡️ @dndmeteenzachtegStuur je vragen en verhalen naar ➡️ dndmeteenzachteg@gmail.comVind ons op je favoriete podcast platform ➡️ dndmeteenzachteg.nl/shareIedere maand een exclusieve bonusaflevering voor supporters van de podcast!

Vandaag spreek ik met de twee Tennis Instagram Legends Nelson en Reza. Je kan ze kennen van hun komische tennis video's vol herkenbare situaties. Ik was te gast in hun podcast ‘Tennis Culture', terwijl ik hen juist wilde interviewen voor in de Tennis the World Podcast. Ga de mannen volgen op Instagram (@getsettennisofficial) en geniet van de aflevering!

Dit jaar viert het Nederlandstalig filmtijdschrift Vertigo zijn 10de verjaardag en dat is reden genoeg voor een gesprek met hoofdredacteur en filmjournalist Steven Tuffin. Al sinds zijn kindertijd is Steven bezeten door film en doorheen de jaren kreeg hij de grootste sterren voor zijn dictafoon. Tijdens dit gesprek was hij net terug van het filmfestival van Cannes en dat maakt hem de geknipte man om te praten over de toekomst van de filmindustrie en wat we dit jaar allemaal nog mogen verwachten.

In Brussel kon een vrouw na een verkrachting niet in het Nederlands terecht bij een zorgcentrum. Het gebrek aan Nederlandstalig personeel in de zorgsector daar is een oud zeer. Waarom raakt het niet opgelost? Op het EK atletiek in Rome heeft ons land uiteindelijk 6 medailles behaald, en dat doet dromen. Is de Belgische atletiekploeg klaar voor de Olympische Spelen? Een Limburgse vrouw mag geen voedselpakketten meer uitdelen na een klacht bij het FAVV. Waarom mag je niet zomaar eten uitdelen?

Andreas Mies won Roland Garros twice (2019 and 2020)… Since Roland Garros 2024 is about to start, this is the perfect episode to listen to. Enjoy and start your own journey of progress below

De gezelligste playlist die er is: Total Loss Radio! De lekkerste mix van inhakers, beukers, vergeten parels en feestknallers; je hoort ze nergens anders zo in de mix! Verzoekjes? Laat het ons weten via een DM!

België bestaat uit drie delen: Vlaanderen, Wallonië en Brussel. De regio's hebben elk hun eigen identiteit. In deze aflevering gaan we op bezoek in Brussel, Luik en Wallonië. Bijna tweehonderd nationaliteiten in één stad: dat is Brussel. De stad is op een andere manier geëvolueerd dan andere wereldsteden. In bijvoorbeeld Amsterdam, Parijs of Berlijn zijn armere mensen weggedrukt naar de rand van de stad. In Brussel is net het omgekeerde gebeurd. De mensen met geld zijn er weggetrokken. De mensen die zijn gebleven, zijn trots op hun stad. Een van hen is rapper Jazz Brak, alias Jasper De Ridder. Hij noemt zich in de eerste plaats Brusselaar, omdat Brussel een eigen identiteit heeft. “Brussel kan vrij hard zijn, en daardoor misschien ook gewoon eerlijk. Als er een probleem is met armoede ga je dat zien. Hier wordt niet zoveel verbloemd.” Wallonië was in de negentiende eeuw nog een van de rijkste regio's van Europa. Dat kwam vooral door de mijnbouw en de staalindustrie. Maar het is de regio nooit gelukt om een succesvolle overgang te maken van dat industriële systeem naar een nieuw economisch tijdperk. Daarom gaat er tegenwoordig belastinggeld vanuit Vlaanderen naar Wallonië, en dat heeft zijn weerslag, volgens journalist Alain Gerlache. In het zuiden van het land voelt men zich in de eerste plaats Belg. De Franstaligen hebben nooit ergens voor hoeven vechten: Frans is altijd hun taal geweest. Dat is anders in Vlaanderen. Daar is een lange strijd gevoerd voor Nederlandstalig onderwijs en cultuur. Veel Vlamingen zijn fier op hun identiteit, dat blijkt wel uit de vele vlaggen met de Vlaamse leeuw die in het noorden van het land overal wapperen. Alle historische gebeurtenissen en tradities die belangrijk zijn voor Vlaanderen werden vorig jaar vastgelegd in de Canon van Vlaanderen. Filosoof Tinneke Beeckman zat in de commissie. Zij erkent dat de verschillen in België groot zijn, maar wijst er ook op dat er weinig persoonlijke animositeit is. Over de maker Annelies Bontjes (1993) is correspondent in België voor Trouw. Ze is te horen bij VPRO Bureau Buitenland en doet wekelijks verslag van haar ‘ontdekking van België' op VRT Radio 1. Daarnaast schrijft ze regelmatig voor het Brusselse magazine BRUZZ. Ze woont in Brussel.See omnystudio.com/listener for privacy information.

België bestaat uit drie delen: Vlaanderen, Wallonië en Brussel. De regio's hebben elk hun eigen identiteit. In deze aflevering gaan we op bezoek in Brussel, Luik en Wallonië. Bijna tweehonderd nationaliteiten in één stad: dat is Brussel. De stad is op een andere manier geëvolueerd dan andere wereldsteden. In bijvoorbeeld Amsterdam, Parijs of Berlijn zijn armere mensen weggedrukt naar de rand van de stad. In Brussel is net het omgekeerde gebeurd. De mensen met geld zijn er weggetrokken. De mensen die zijn gebleven, zijn trots op hun stad. Een van hen is rapper Jazz Brak, alias Jasper De Ridder. Hij noemt zich in de eerste plaats Brusselaar, omdat Brussel een eigen identiteit heeft. “Brussel kan vrij hard zijn, en daardoor misschien ook gewoon eerlijk. Als er een probleem is met armoede ga je dat zien. Hier wordt niet zoveel verbloemd.” Wallonië was in de negentiende eeuw nog een van de rijkste regio's van Europa. Dat kwam vooral door de mijnbouw en de staalindustrie. Maar het is de regio nooit gelukt om een succesvolle overgang te maken van dat industriële systeem naar een nieuw economisch tijdperk. Daarom gaat er tegenwoordig belastinggeld vanuit Vlaanderen naar Wallonië, en dat heeft zijn weerslag, volgens journalist Alain Gerlache. In het zuiden van het land voelt men zich in de eerste plaats Belg. De Franstaligen hebben nooit ergens voor hoeven vechten: Frans is altijd hun taal geweest. Dat is anders in Vlaanderen. Daar is een lange strijd gevoerd voor Nederlandstalig onderwijs en cultuur. Veel Vlamingen zijn fier op hun identiteit, dat blijkt wel uit de vele vlaggen met de Vlaamse leeuw die in het noorden van het land overal wapperen. Alle historische gebeurtenissen en tradities die belangrijk zijn voor Vlaanderen werden vorig jaar vastgelegd in de Canon van Vlaanderen. Filosoof Tinneke Beeckman zat in de commissie. Zij erkent dat de verschillen in België groot zijn, maar wijst er ook op dat er weinig persoonlijke animositeit is. Over de maker Annelies Bontjes (1993) is correspondent in België voor Trouw. Ze is te horen bij VPRO Bureau Buitenland en doet wekelijks verslag van haar ‘ontdekking van België' op VRT Radio 1. Daarnaast schrijft ze regelmatig voor het Brusselse magazine BRUZZ. Ze woont in Brussel.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Marcelo Melo: Former #1 in doubles, winner of Roland Garros and Wimbledon. Marcelo shows you how to be consistent, enjoy your time while striving for the best and relax.

In deze afleveringen de top 5 adviezen om mee te nemen naar 2024! In 2023 groeide de podcast met ongeveer 250%, bizar! Heel veel dank voor de support. Laten we terugblikken naar deze afleveringen.

Als er IETS is wat de mensheid komende tijd nodig heeft, dan is dat wat mij betreft: constructieve samenwerking. En waarschijnlijk heb je al ontdekt dat ‘constructieve samenwerking' niet altijd en overal vanzelfsprekend is… [understatement] Toch geloof ik met elke cel in mijn lijf dat het mogelijk is, alleen hebben we soms wel een zetje nodig in de goede richting. Dat zetje bestond al even in het Engels, maar is er nu ook in het Nederlands. Ik heb het over ProSocial. En met ‘zetje' doe ik dit gedachtegoed enorm te kort. Het is meer een krachtige visie en een verzameling tools en inzichten met als doel: ‘het bewust ontwikkelen van een wereld die voor iedereen werkt'. En het is gebaseerd op drie kern-ideeën: Moderne gedragswetenschap zoals we dat in o.a. ACT toepassen Het cruciale belang van psychologische flexibiliteit voor het creëren en in stand houden van menselijke florerende gemeenschappen. De ideeën van Nobelprijs winnaar Elinor Ostrom over gemeenschappelijk bezit (ook wel ‘commons' genoemd). Het Engelstalige basisboek is geschreven door o.a. Paul Atkins en Matthijs Steeneveld en Jenny Blaauwbroek schreven nu een lekker leesbaar, Nederlandstalig boek, getiteld: Teamkracht met ProSocial. Onlangs interviewde ik Jenny over ProSocial en hun boek. Het was via Zoom, dus je kunt ons gesprek zowel bekijken op Youtube als hier beluisteren.Meer over Jenny lees je hier: https://www.bamboe-act.nl/Meer weten over ACT? Hier vind je ons toegankelijke boek:https://www.bewezeneffect.nl/boek3_acceptatie_en_commitment/ Hier mijn online selfstudy course: https://www.bewezeneffect.nl/compassievol-coachen-met-act/ En hier onze live driedaagse basistraining coachen met ACT: https://www.bewezeneffect.nl/coachen-met-act/ Zin om te reageren op deze Podcast? Hier laat je eenvoudig een voice-berichtje voor ons achter: https://www.speakpipe.com/bewezeneffect

Vanavond zit Sander Lantinga aan de rechterhand van Sophie!  D66-lijsttrekker Rob Jetten kwam gisteren hard in aanvaring met Thierry Baudet in één van de eerste verkiezingsdebatten. Hij maakt zich grote zorgen over hoe politieke conflicten in deze wankele tijd leiden tot nog meer polarisatie in Nederland. Anouk heeft een nieuwe plaat! En wat voor één! Haar album Deena & Jim is een van haar risicovolste ondernemingen tot nu toe. Geen rock, niet Nederlandstalig en de band werd ingeruild voor een Philharmonisch orkest. Vanavond vertelt Anouk meer over haar nieuwe muziek.

De voetgangerszone heeft in het stadscentrum een beweging in gang gezet die nu doorgaat naar de Katelijnewijk, de Oude Graanmarkt en de Adolphe Maxlaan. "De stad heeft een andere smoel gekregen en dat proces wil ik graag verderzetten."Dat zegt kersvers schepen van de stad Brussel Anaïs Maes (One.Brussels-Vooruit) in ons vernieuwde praatprogramma 'Melina'. Maes is in de stad bevoegd voor Stedenbouw, Openbare Ruimte en Nederlandstalig onderwijs.Toch waarschuwt Maes er ook voor om van het centrum geen steriele toeristenzone te maken. Zij volgt sinds begin deze week Ans Persoons (One.Brussels-Vooruit) op in het Brusselse schepencollege. Persoons is eerder Brussels staatssceretaris geworden nadat Pascal Smet (One.Brussels-Vooruit) op 18 juni uit de Brusselse regering is gestapt.Tot vorig schooljaar was Maes nog lerares aan het Koninklijk Atheneum van Etterbeek. Daar heeft ze aan den lijve ondervonden hoe zwaar de administratieve 'planlast' op het beroep van leraar kan wegen. "Daar wil ik als schepen van Onderwijs alvast werk van maken."Over de problemen in het Zuidstation pleit Maes voor een tweesporenbeleid, dat zowel inzet op veiligheid als zorg. Daarmee zit ze op dezelfde lijn als het Brusselse stadsbestuur.

Overheden hebben zich overgeleverd aan de miljardenindustrie van consultants. Daardoor is essentiële kennis en ervaring weggelekt en zijn we niet goed opgewassen tegen de grote opgaven van onze tijd. Intussen is vaak onduidelijk wat die consultants voor al dat geld nu eigenlijk doen of is hun rol zelfs ronduit schadelijk. Rosie Collington schreef samen met Mariana Mazzucato het boek The Big Con, dat net in het Nederlands uit is als De Consultancy Industrie. Met Kustaw Bessems bespreekt Collington hoe het zo ver heeft kunnen komen en hoe overheden zich aan de greep van de consultancy kunnen ontworstelen. Deze podcast is in het Engels, op 10 juni zal er een geschreven Nederlandstalig interview online komen, dat zullen we melden in deze shownotes.    Presentatie: Kustaw BessemsMontage: Rinkie BartelsRedactie: Corinne van Duin en Eva van LeeuwenOnze journalistiek steunen? Dat kan het beste met een (digitaal) abonnement op de Volkskrant, daarvoor ga je naar  www.volkskrant.nl/podcastactie  See omnystudio.com/listener for privacy information.

David legt uit waarom hij niet langer zo sexy meer klinkt, waarom hij het Louvre in Parijs maar een achenebbisj museum vindt en hij vertelt over zijn ervaringen in de nachttrein naar Wenen. In de Random Question gaat het over een goed idee wat een levensgevaarlijke uitvoer kende. Uiteraard zijn er ook nog heel veel Netflix tips te horen in deze episode.

Elke zaterdag- en zondagochtend tussen 6 en 7 uur horen NPO Radio 1-luisteraars de mooiste cultuurtips in Een Uur Cultuur. In deze aflevering ontvangt Eva Koreman filmmaker en muzikant Véras Fawaz, die onder de naam Véras een nieuw Nederlandstalig album heeft uitgebracht: Het Niets (https://open.spotify.com/album/5qUBj35J2gbHxtnX8lbAZL?si=2FEgEDTfSG6_yF6NFWrZ9Q). Hij deelt zijn cultuurtips en all-time favorieten met Eva en de luisteraar:   Gast: Véras Fawaz (https://www.verasfawaz.com/)   De tips van Véras: Boek:  Figures of speech (https://www.mendo.nl/product/virgil-abloh-figures-of-speech/?add-to-cart=34666) Podcast: Het Geheim Van Rijswijk (https://open.spotify.com/show/32P9KXMaTHAy0IplmGEt4I?si=007ed5119793404d) Toneel: Hans Teeuwen (Stefano Keizers) (https://stefanokeizers.nl/speeldata/) Tentoonstelling: TeamLab Planets Tokyo (https://planets.teamlab.art/tokyo/) Openbare kunst: IK - Jan Van Munster (Utrecht) (https://www.kunstinopenbareruimte-utrecht.nl/kunstwerken/ik-voor-utrecht) Album: Sigur Ros (https://open.spotify.com/album/1hsdmKm56vQXN8PBrvUSLr?si=E9jDQvgNT3KjYG6U-2ScyQ)- A Good Beginning Concert: Roger Waters (https://rogerwaters.com/2/) - This is Not A Drill Festival: Into The Great Wide Open (https://intothegreatwideopen.nl/) Bioscoopfilm: Triangle Of Sadness (https://www.triangleofsadness.film/) Online film: Stutz (https://www.netflix.com/nl/title/81387962) op Netflix Serie: The Last Of Us (https://www.hbomax.com/nl/nl?gclid=Cj0KCQiAic6eBhCoARIsANlox87yy5KUX2YxqILsj8l898YUc8By7D32LivUjRApI3FVQBU13llK3-MaAobgEALw_wcB&gclsrc=aw.ds) op HBO Heb je cultuurtips die we niet mogen missen? Mail de redactie: eenuurcultuur@vpro.nl

Een shambhala special met prof. William CavanaughEnkele jaren geleden las Jonas voor het eerst professor William Cavanaugh's boek The myth of religious violence. Dat boek schudde zijn kijk op religie en secularisme grondig dooreen. Religie wordt over het algemeen gezien als iets inherent gewelddadigs omdat het op irrationele geloofsovertuigingen gebaseerd is, terwijl secularisme wordt voorgesteld als een meer rationele manier om meningsverschillen te organiseren. Maar Cavanaugh's boek draaide dergelijke alledaagse veronderstellingen volledig op hun kop – en dat deed hij met heel wat solide feiten en grondige argumenten. Jonas citeert Cavanaugh dan ook geregeld in zijn eigen artikels en boeken. Hij is nu eenmaal een grote fan. Het mag dan ook voor zich spreken, dat hij bijzonder blij was toen hij hoorde dat professor Cavanaugh in november een tournee zou doen in Nederland. Hij werd immers uitgenodigd door De Zinnen, een katholiek netwerk voor inspiratie en dialoog, om aan meerdere universiteiten een lezing te geven over zijn boek. Zijn laatste stop was de Radboud Universiteit en dat vormde uiteraard een prachtige gelegenheid om hem ook even uit te nodigen in de Shambhala studio. Paul, William en Jonas hadden vervolgens een diepgaand gesprek over verschillende blinde vlekken in het dagelijkse discours rond religie, secularisme, spiritualiteit en geweld.*Logischerwijze spraken we in het Engels met professor Cavanugh. Deze aflevering is dan ook uitzonderlijk eens niet in het Nederlands. Je kan wel een Nederlandstalig interview lezen op de website van Volzin. Dat interview vormt een bewerkte samenvatting van enkele fragmenten uit het gesprek. Maar hopelijk vormt het Engels geen probleem, want wat mij betreft is het gehele gesprek zeker de moeite waard.*Jonas maakt nog meer Engelstalige podcast onder de titel Re-visioning Religion. Met experten uit de hele wereld heeft hij in die podcasts diepgaande dialogen op het kruispunt van religie, mystiek en politiek. Mocht dat jouw interesse wekken, zoek dan zeker eens naar Re-visioning Religion in je favoriete podcastapp.------'Groetjes uit Shambhala' is een productie van Volzin.

Een energiecrisis?! Dat had niemand meer voor mogelijk gehouden na de ontdekking van de Slochtergasbel in 1959. We rekenden ons rijk! Tot de aardbeving in 1986. Er verschenen steeds meer scheuren in de huizen en wegen. Groningers begonnen zich onveilig te voelen in hun prachtige provincie. Zo kwam er een tsunami aan protestliedjes.  Zo snel we overschakelden op het aardgas, zo lastig bleek het om de gaskraan dicht te draaien. En dat zorgt voor een kloof in ons land. Lukt het de Groningers die kloof met muziek te overbruggen? In deze aflevering wordt je ondergedompeld in de Groningerprotestmuziek.  Met: Fransien Kuiper als icoon van De Tuutjefloiters, SPROAKWOTTER het duo dat rapt en zingt in 'nijmoods Grunnegs' en Erwin de Vries bekend gezicht in stad en ommeland.  Doe Maar Normaal de podcast is gemaakt door Rose Heijnen, Mirthe van der Drift en letterkundige Laurens Ham.  Montage: Mirthe van der Drift LEESTIP: In het boek 'Op de vuist', volgt Laurens het spoor van het Nederlandstalig protestlied van de jaren zestig tot nu. Audionabewerking: Hens Zimmerman. 

Black Friday doet de rekening weer rood kleuren; een opsomming van de aankopen hoor je in aflevering 308. Daarnaast gaat het over koudwaterbaden, conditie en geeft David toe zich te laten verwennen door een vreemde vrouw. Er is een audiocomment met een vraag over Amerikaanse late night televisie en uiteraard ontbreken de Netflix tips niet!

Het extreem-linkse (of radicaal-linkse) PVDA-PTB wil in Brussel tweetalige scholen, gefinancierd door de gemeenschappen, maar waarvan het onderwijsprogramma door het Brussels gewest opgesteld wordt. "Tweetalig onderwijs maakt deel uit van de Brusselse identiteit," zegt PVDA-PTB-voorzitter Raoul (Roel) Hedebouw in 'A La Carte'. "En zelfs van de Belgische identiteit."Over energie, huisvesting en mobiliteit wordt "in ons kleine landje best door de federale overheid beslist," vindt Hedebouw nog. Hij heeft voorts geen goed woord over voor 'Good Move'. Dat moet zo snel mogelijk op de schop.Het verzet tegen het Brusselse mobiliteitsplan komt volgens hem van onderuit: "Hoe volkser de lagen, des te breder de woede. De eerste reden van het verzet is volgens hem slechte communicatie. "In vele gemeentes is beslist na een zoom-vergadering met een 150-tal mensen." Bovendien slagen vele arbeiders 's nachts of 's ochtends vroeg er niet meer in om te gaan werken, zegt Hedebouw.Met name de Franstalige liberalen van de MR desinvesteren in het Brusselse openbaar vervoer en in de NMBS, beweert hij. Bovendien zouden de mensen zich nu al opgesloten voelen in hun wijken door de toenemende gettoïsering en gentrificatie. Dat zijn partij zich in dat dossier populistisch zou opstellen, wijst de PVDA-voorzitter van tafel.Ondanks Brussels parlementslid Alexia Bertrand verwacht Hedewbouw weinig evolutie in de uitgesproken rechtse opstelling van de MR. De PVDA-PTB zou liever besturen met Groen, Ecolo, Vooruit en de PS, al blijft extreem-links gekant tegen onder meer de kilometerheffing.Ook de gewaarborgde Vlaamse minderheid in het Brussels parlement moet op de schop, vindt hij. Niet alleen omdat er te veel parlementsleden zijn. "Onze Brusselse parlementsleden zijn niet Frans- of Nederlandstalig." Tevens wil de PVDA-PTB niet dat de Brusselse kiezers moeten kiezen tussen Frans- of Nederlandstalig. "Dit is ons probleem in Brussel: wij mogen hier geen 'Brusselse' nationale lijsten indienen.""Ik geloof in het Brussels feit,"  zegt Hedebouw, die de manier waarop de Vlaamse en de Franstalige gemeenschap met Brussel omgaan, als negatief bestempelt. Hedebouw maakt een negatieve balans op van wat hij "de opsplintering" noemt, de federalisering van België en het beleid van de gewesten en gemeenschappen, zoals "hoe de covid-crisis in de Vlaamse woonzorgcentra is aangepakt: een ramp, gewoon!"De verfransing van Brussel schrijft hij toe aan de Vlaamse bourgeoisie, een generatie 'franskiljons' die liever Frans wilde spreken. Tegelijk stelt hij de hedendaagse politiek aan de kaak die "jonge ketjes verplicht te kiezen van welke taalgroep ze deel uitmaken" en betreurt "het misprijzen van de twee gemeenschappen voor elkaar."Bovendien gelooft hij in de "internationale eenheid" van de werkende klasse. "De grote politeke beslissingen worden vandaag steeds meer internationaal genomen."

Een losbandige dronkenlap, zo zou Willem van Oranje te boek staan als deze podcast Spaanstalig in plaats van Nederlandstalig was. Maar wij houden het voor de luisterbaarheid bij het Nederlands en vertellen in deze vierde aflevering over de Vader des Vaderlands over zijn huwelijken, zijn kinderen en de manier waarop hij met deze vier (!) vrouwen omging. Presentator Kevin Goes en koningshuisverslaggever Jeroen Schmale van het AD duiken in de juice rondom Willem van Oranje.Beluister al onze podcasts: http://www.ad.nl/podcastsSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Vakantieavonturen in het hooggebergte en waarom David eigenlijk Duitser zou willen zijn. Als je geen vliegschaamte kent, hoe kun je dan toch een klein beetje een gutmensch zijn? Welke herinnering komt telkens terug in jouw gedachten? Tenslotte krijg je in deze podcast voor een eeuwigheid aan Netflix kijktips.

Als je een coach, trainer of therapeut bent, dan heb je vast wel eens gehoord van Human Design. Een hype die hoogstwaarschijnlijk nooit over zal waaien. Human Design is een holistisch systeem gebaseerd op een combinatie verschillende spirituele technieken van onder andere Westerse astrologie, Chinese I'Ching, Joodse Kabbala, Chakra systeem, genetica, biochemica, astronomie en kwantummechanica. Ben jij een Manifestor, Generator, Manifestor Generator, Projector of Reflector? Watte? Ja, dat dus! Vandaag ga ik spontaan in gesprek met Sarah Leers, Human Design expert en auteur van het Nederlandstalig handboek Human Design. We zijn allebei Mental Projectors. Maar zelfs tussen ons zitten grote verschillen. Waar de verschillende zitten, ontdek je in deze podcast alsook waarom het een kwalijke zaak is dat er een wildgroei is aan wannabe Human Design coaches zonder levensbagage. Bloedeerlijk en inspirerende sterrenstof! Stuur vooral deze podcast door. ===============================

Carolien Borgers is cabaretier en presentator. In de nieuwe podcast Over Tijd onderzoekt ze de mogelijkheid voor vrouwen om hun eicellen in te laten vriezen. Waar baseert iemand zo'n keuze op, en wat zijn de medische en sociale gevolgen? Borgers studeerde af aan de Amsterdamse Toneelschool en Kleinkunstacademie. In 2008 debuteerde ze met de solovoorstelling Snars. Sindsdien stond ze met meerdere soloshows in het theater, en bracht ze een Nederlandstalig muziekalbum uit. In 2013 was ze finalist bij het tv-programma Wie is de mol?.   Pieter van der Wielen gaat met Carolien Borgers in gesprek.

Een aflevering over de billen van Yara van Kerkhof, de voortplantingsdrang van Sander Lantinga en een anonieme heldendaad op Santorini. Ook hoor je wie de beste comeback ooit maakte en als uitsmijter deelt David nog een paar fijne Netflix kijktips. Luisteren dus!

Zeinab El Bouni schrijft, draagt voor en werkt als programmaleider voor Poetry Circle Nowhere. De afgelopen jaren maakte ze voornamelijk Nederlandstalig werk, maar inmiddels heeft ze ook het schrijven in het Arabisch weer opgepakt. Voor deze aflevering nam ze een drietal Arabische teksten mee die vertaald zijn in het Nederlands. Aan de hand van werken van o.a. Mahmoud Darwish praten we de zeggingskracht van het Arabisch en uiteraard over het makerschap van Zeinab zelf.

Quinn is weer terug in de podcast en daarmee keert ook de format Music Round Up weer terug (en we tellen ze vanaf nu ook mee als reguliere aflevering!). Het belooft gelijk een bomvolle aflevering te worden met muzikale gebeurtenissen die ons afgelopen maand hebben beziggehouden. Met deze keer: De inzendingen van het Songfestival zijn volledig bekend! We reageren net als vorig jaar weer op een aantal inzendingen, weliswaar in iets afgeslankte vorm want Maarten heeft eigenlijk een bloedhekel aan het evenement. Maar wat vind hij er van dat Nederland eindelijk weer eens mee doet met een Nederlandstalig nummer? Kan hij het nu wel bekoren of is het nog steeds te modern voor hem? We waren aanwezig op de eerste editie van de Mega Record & CD Fair in Den Bosch, een grote muziek beurs die vooraf werd gehouden in Utrecht. Wij namen een kijkje en ontmoette daar ook zanger des Vaderlands: Ronnie Tober! Hij gaf daar een energiek optreden en wij waren erbij! Afscheid nemen moesten we afgelopen maand ook veel doen, we waren aanwezig bij één van de allerlaatste Samson & Gert shows in Puurs. We blikken terug op een paar muzikale hoogtepunten uit de show. Ook brengen we een ode aan (ver)taal-koning en zanger Jan Rot die eerder afgelopen maand overleed op slechts 64 jarige leeftijd. Hij schreef en vertaalde vele nummers voor onder andere Boudewijn de Groot en Rob de Nijs. Verder in deze aflevering : Quinn vertelt kort wat hij vond van de afgelopen editie van the Passion en Maarten bezocht een concert van de Vlaamse band Yevgueni en kreeg daar een aangename verassing! • Volg ons op sociale media! : - Instagram : www.instagram.com/muziekuitdegroef - Twitter : www.twitter.com/uitdegroef • Of bezoek onze website : www.muziekuitdegroef.nl

Groot carrière nieuws in deze aflevering. Daarnaast een explosie, hernieuwde motivatie en aftellen geblazen. Op sommige vragen heeft zelfs David geen antwoord en tenslotte zijn er nog een paar hele fijne kijktips!

Via Zaz en Birkin naar Brest, we treffen Eva in de haven, er is nieuw Nederlandstalig werk uit Vlaanderen en we gaan logeren in huisjes in duinen en het platteland maar ook in hotels in Los Angeles en New York.

Deze luisterboek-musical op teksten van Patrick Bernauw & Guy Didelez en muziek van Fernand Bernauw vertelt het ‘ware verhaal' van de legendarische heldin, tevens grootste leugenares van het Woeste Wilde Westen: Calamity Jane. Aan een relatie met Wild Bill Hickock - nog zo'n mythe uit de Far West - hield zij een dochter over. Zijn devies luidde dan ook: ‘Eerst schieten en dan pas vragen stellen.' Calamity Jane en Wild Bill Hickock stonden Janey af voor adoptie aan een rijke Engelse koopvaardijkapitein, om het meisje een beschaafde opvoeding te geven, ver weg van het Woeste Wilde Westen, de zware jongens en de lichte meisjes, de outlaws en de desperado's. Nadat Wild Bill Hickock werd omgelegd tijdens het pokerspel, wilde Calamity Jane haar dochter terug, maar zou die dochter haar onwaarschijnlijke moeder nog aanvaarden? Gebaseerd op historische gegevens, gebracht met een ferme snuif humor en een fikse dosis ambiance muziek (country, folk, rock, blues)… een onvervalste western in het Nederlands!Verteller: Patrick Bernauw (www.bernauw.com). Zang: Fré Schollaert (Calamity Jane), Ann Devuyst (Janey), Luc Borms (Wild Bill Hickock). Productie: Compagnie de Ballade, vzw de Scriptomanen, www.scriptomanen.orgEen toneelbrochure van de musical met uitgebreide rolverdeling kan verkregen worden door een mailtje te sturen naar info@inter-actief.be U kunt ook het boek bestellen, en wel hier: http://www.mijnbestseller.nl/books/95767Dit luisterboek is opgedragen aan Fré Schollaert (1959–2021), die drie jaar lang gestalte gaf aan Calamity Jane in de versie waarmee Compagnie de Ballade vanaf 1998 door Vlaanderen toerde.Wilt u onze podcast een onmisbaar financieel steuntje in de rug geven? Stream een aflevering dan via uw storytel.com/be abonnement of koop een luisterboek aan bij luisterrijk.nl. Nog beter: koop het rechtstreeks aan bij ons! Stuur een mailtje naar luisterboek@inter-actief.be voor alle informatie. (Deze aflevering is momenteel alleen beschikbaar bij ons, aan 9,99€).Become a supporter of this podcast: https://www.spreaker.com/podcast/ware-misdaad--5433901/support.

Na Een klein leven, dat met 300.000 Nederlandstalig verkochte exemplaren een bestseller werd, is Hanya Yanagihara nu terug met een nieuwe, wederom vuistdikke roman: Naar het paradijs. Het werk is opgedeeld in drie delen, waarin ze drie verschillende versies van Amerika beschrijft, in drie verschillende eeuwen. Wat vindt het panel van haar nieuwe roman, dat een alternatieve geschiedschrijving van de VS beschrijft en een dystopische blik op de toekomst werpt? En een luisteraar vraagt: welke klassiekers vinden wij nou eigenlijk echt overschat?

50.000 Oekraïense vluchtelingen moeten onderdak zien te vinden in Nederland. We praten erover met Marieke van Schaik van het Rode Kruis - die hier een belangrijke rol in speelt. En Valentijn Bras dacht, ik help mee! En vond op eigen initiatief huisvesting voor 44 Oekraïners. Ook bij ons te gast zijn Kees Tol & Ilse Warringa - In het programma Dit is mijn huis worden ze rondgeleid door vier mensen, die de zogenaamde eigenaren zijn van het huis. Maar wie spreekt de waarheid? En mijn wingman van vandaag is Rutger Castricum. De komende drie dagen gaan we groots uitpakken met, als je het mij vraagt, één van de lekkerste bands van Nederland, Die met Spijt is iets voor Later voor het eerst een compleet Nederlandstalig album heeft opgenomen - een idee dat in 2012 begon na hun grote hit Oceaan - Ik heb het natuurlijk over Racoon. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Die ene luisteraar van David On Air! is gevonden; een profielschets. Hoe goede voornemens vrij snel sneuvelen (gelukkig niet allemaal). Het leven zit vol passie maar waarover ben jij nu echt gepassioneerd en waarvoor mis je passie? Uiteraard heeft David ook nog een hele rits met kijktips voor je.

Als freelancer hoef je nooit alleen te zijn, ook niet als je altijd thuis werkt. Samen met collega freelancer Linda A. Thompson maakt mediamaker Selma Franssen The Friendly Freelancer. In hun eigen woorden 'een collegiale nieuwsbrief voor creatieve freelancers'. Het paper dat als wetenschappelijk fundament onder de aflevering dient is dit keer: Digitizing freelance media labor: A class of workers negotiates entrepreneurialism and activis, geschreven door Errol Salamon. Het artikel verscheen in 2019 in New Media & Society. Lid worden van The Friendly Freelancer nieuwsbrief? Dat kan hier: Engelstalig: https://thefriendlyfreelancer.substack.com/ (https://thefriendlyfreelancer.substack.com/ ) Nederlandstalig: https://defriendlyfreelancer.substack.com/ (https://defriendlyfreelancer.substack.com/ ) Sanne Poot op Twitter: https://twitter.com/SannePoot (https://twitter.com/SannePoot) Erwin van 't Hof op LinkedIn: http://www.linkedin.com/in/erwin-van-t-hof-0b27443a (www.linkedin.com/in/erwin-van-t-hof-0b27443a) Reageren? Mail naar contact@erwinvanthof.nl of tweet met #freelanceleven. #freelanceleven is een podcast voor Villamedia en wordt mede mogelijk gemaakt door het Lira Steunfonds Reprorecht. Erwin van 't Hofs onderzoek aan de Universiteit van Amsterdam wordt mede mogelijk gemaakt door Stichting Democratie en Media en het Stimuleringsfonds voor de Journalistiek. Het logo is gemaakt door Monica Schokkenbroek.

Corona gooide (wederom) roet in het eten en zorgde voor een geannuleerde kerstvakantie. Het alternatief was echter verrassend gaaf! Minder sporten en meer alcohol; kun je dat een goed voornemen noemen? Met welk hoofdpersonage identificeer jij jezelf? Uiteraard praat David je nog bij over welke Netflix series je wel of juist niet moet kijken.

Annemieke Bosman in gesprek met Ramsey Nasr.  In 2022, een lustrumeditie, schrijft niemand minder dan Ramsey Nasr het Poëziegeschenk. Het thema van de tiende Poëzieweek is ‘natuur‘ en heeft als motto deze woorden van Nasr: ‘bloesemingen en overvloed'. De Poëzieweek 2022 start op Gedichtendag, donderdag 27 januari, en loopt t.e.m. woensdag 2 februari.  Ramsey Nasr (Rotterdam, 1974) is dichter, schrijver, acteur en regisseur.  Hij studeerde in 1995 af aan de toneelschool Studio Herman Teirlinck in Antwerpen met de zelfgeschreven monoloog De Doorspeler. Antwerpen bleef lange tijd zijn woonplaats, tegenwoordig woont hij in Amsterdam.  In 2000 debuteerde Nasr als dichter met de bundel 27 Gedichten & Geen lied. Zijn tweede dichtbundel, onhandig bloesemend (2004), werd bekroond met de Hugues C. Pernath-Prijs. In 2005 werd Nasr benoemd tot stadsdichter van Antwerpen. De stadsgedichten werden in 2006 gebundeld onder de titel Onze-lieve-vrouwe-zeppelin. Eind april 2007 ontving Ramsey samen met Tom Lanoye en Bart Moeyaert een eredoctoraat van de Universiteit Antwerpen. Zij ontvingen de onderscheiding voor hun werk als stadsdichters.  Een grote verzamelbundel van zijn poëzie verscheen in 2009: Tussen lelie en waterstofbom. In 2010 werden poëziebloemlezingen gepubliceerd in het Engels en het Georgisch.  Op 28 januari 2009 (Gedichtendag) werd Ramsey voor een periode van vier jaar benoemd tot Dichter des Vaderlands. Hij trad hiermee in de voetsporen van Gerrit Komrij en Driek van Wissen. In het najaar van 2011 verscheen Mijn nieuwe vaderland, een bloemlezing uit zijn vaderlandse gedichten tot dan toe, aangevuld met opiniestukken. Voor deze bundel ontving hij op in 2012 de E. du Perronprijs 2011.  Op Gedichtendag 2013 verscheen ter gelegenheid van zijn afzwaaien als Dichter des Vaderlands bij De Bezige Bij de 300 pagina's tellende dichtbundel Mi have een droom, een verzameling van alle vaderlandse gedichten en opiniestukken. In april van dat jaar werd aan Nasr de Gouden Ganzenveer 2013 toegekend. De jury roemde hem om zijn taalkundige veelzijdigheid.  Als schrijver/dichter is Nasr een graag geziene gast op literatuurfestivals in Nederland, België, Duitsland en Groot-Brittannië. Zijn uitgeverij is De Bezige Bij.  Sinds mei 2013 maakt Nasr daarnaast deel uit van de vaste spelerskern van toneelgezelschap ITA. Hier speelde hij sindsdien memorabele rollen, zoals Howard Roark in The Fountainhead en Jude St. Francis in Een klein leven. Voor beide rollen ontving hij de Louis d'Or, de grootste toneelonderscheiding van het Nederlandstalig gebied, in resp. 2015 en 2019. Daarnaast schreef en speelde hij een theatermonoloog als antwoord op Cocteau's bekende monoloog La Voix Humaine. Deze monoloog heet De andere stem (De Bezige Bij, 2016). In 2019 werd Nasr door ITA gevraagd een toneelbewerking te schrijven van Thomas Mann's klassieke novelle De Dood in Venetië. In deze productie speelde hij zelf de rol van Gustav Von Aschenbach. De tekst verscheen onder de titel Mijn Dood in Venetië (2019).  Op tv is Nasr o.a. te zien in de televisieseries Overspel en Oogappels. In december jl. werd op NPO 1 de vierdelige serie I.M. uitgezonden, gebaseerd op de gelijknamige roman van Connie Palmen. Hij speelde hierin de rol van Ischa Meijer, met Wende Snijders als Connie Palmen. Voor zijn rol ontving hij in 2020 een Gouden Kalf.  In april 2021 zal een nieuw boek verschijnen bij De Bezige Bij, getiteld De Fundamenten. Het vormt de weerslag van een jaar corona en vooral een radicale oproep tot verandering.

Eigenlijk is David On Air! een podcast die je zou moeten overslaan, zonde van je tijd. David legt uit waarom deze tijdsverspilling juist in jouw voordeel kan zijn. De wereld is groter dan de Veluwe en dat betekent meer hardloopkilometers. Mobiliteit kan op verschillende manieren en daarom is het tijd voor een ingrijpende verandering in het wagenpark. Soms spreek je iemand zomaar ineens niet meer; wat doet dat met je? Uiteraard is de uitsmijter van deze podcast een lijstje met Netflix kijktips!

Vooruit-senator en familieman Bert Anciaux heeft samen met zijn vader Vic en dochter Britt een boek uit "Over generaties." Daarin ergert hij zich aan het Brussels nationalisme, dat hij "een absurditeit" noemt. Al kan hij het wel plaatsen als een reactie tegen "het harde, rechtse Vlaams nationalisme bij de N-VA," zegt hij in A La Carte. De houding van flamingant Anciaux tegenover het Vlaams nationalisme is onderhand zelf ook grondig veranderd. Niettemin stoort Anciaux zich aan het feit dat de tweetaligheid in Brussel "van geen kanten wordt gerespecteerd," niet in het minst in sommige ziekenhuizen en woonzorgcentra. Zelf is hij voorzitter van het Nederlandstalig woonzorgcentrum De Overbron in Neder-Over-Heembeek. Een en ander doet hem ervoor pleiten om de bevoegdheid om de taalrechten in de hoofdstad af te dwingen - "een fundamenteel mensenrecht" - federaal zou moeten liggen. Terloops vindt hij het "absoluut noodzakelijk" dat het personeel in woonzorgcentra en ziekenhuizen zich laat vaccineren.De stelling van sommigen om de gemeenschapsbevoegheden, zoals cultuur en onderwijs, naar het Brussels gewest over te dragen noemt hij "verschrikkelijk." Toch wil Anciaux het Brussels gewest niet op de schop, maar anderzijds vindt hij de aanleg van een metro "naar Aalst, Leuven, Nijvel en Mechelen" een federale aangelegenheid. Als hijzelf, voor even, alle macht in handen zou hebben, zou hij dringende maatregelen nemen voor het klimaat.

Inspiratie nodig voor een leuk Nederlandstalig kinderboek? Madelief Debeij-Symons bespreekt dit keer 'Die kleine is Don, de lange is Sjon' van Catharina Valckx. ISBN: 9789045123974

Laat me maar meteen verontschuldigen voor het gebruik van het woord compounder. Misschien ligt het aan mij, maar ik vond echt geen Nederlandstalig woord dat maar enigszins in de buurt kwam van wat bedoeld wordt met dat mooie Engelse woord. Ik weet niet hoe u het ervaart, maar voor mij klinkt het als muziek in de oren: een com-poun-der. Dat is zoiets als een “geld-maak-machine” zeg maar. Een soort van “Ezeltje-strek-je” https://www.chesscapital.be/lang-leve-de-compounders/

Hey

Frank RaesStadsgids Patrick van Rosendaal nam VRT Sportjournalist Frank Raes mee op sleeptouw doorheen New York en nodigde hem  nadien uit op zijn kantoor om te spreken over zijn New York.Leer o.a. de speciale band met 9/11, speciale tips over NY bezoeken met jongere kinderen, waar je kan geaan zwemmen. Tips van FrankSightseeing PassCircle Line boottocht9/11 MuseumOpenlucht zwembad in BrooklynBE Part of the BE NY Familyhttps://www.beny.behttps://www.facebook.com/benyfamilyhttps://www.instagram.com/patrickvanrosendaalOrginale BE NY Muziek & TrailerAlice Avery -https://linkin.bio/thealiceaveryEpidamic Sound Support the show (https://www.buymeacoffee.com/Benewyork)