Mitote

Hedef belirlemek şart mı? Süreç mi yoksa sonuç odaklı hedefler belirlemek mi daha doğru? Biz süreç odaklı hedefler belirlemek daha doğru dedik. Ya siz?

Kendimizi bir dereceye kadar önemsemeliyiz. Bu sağlıklıdır. Sağlıksız olan her durumda kendini haklı görmek, büyüklenmek ve başkasının halinden anlamamaktır. Sırf üzülmemek ya da acı çekmemek için haddinden fazla kendini korumak insanı daha fazla kendini önemsemeye iter. Bu da duvar örmemize yol açar. Bunun farkında olmamız önemlidir.

Joe Dispenza'nın aynı isimli kitabından hareketle mevcut benliğimizi baltalayan bilinçaltı işletim sistemimizi değiştirmek ve yeni bir benlik oluşturmak için neler yapabileceğimizden bahsettik.

Hayatta kalma dürtüsüyle dışımızdan gelen etkilere doğru ya da yanlış tepki vermeye devam ettiğimiz sürece hayatımızda olup biten şeyleri oldukları gibi algılayamayacağız. Bunun için bizatihi kendi içimizden dışa doğru etki yaratmaya başlamalıyız.

Geldiği Gibi-IV'ü yayınladığımız Aralık 2021'den bugüne kadar kendimizde ve çevremizde gözlemlediğimiz değişimleri ve gelişimleri konuştuk.

Yetişkin görünümlü çocuklarla örülü bir toplumda yaşadığımızın farkında mıyız?

Gelişim odağı olan insanların süreçte yaşadıkları gel-gitlerin aslında onları geriye götürmediğini, tam tersine ileriye doğru sıçramalarına vesile olduğunu konuştuk.

İnsanın hayatında iki tür uyumlanma var. Bunlar birbirleri ile etkileşim halindedirler. İlki anne (bakım veren) ile çocuk arasında anneden çocuğa doğru oluşturulması gereken pozitif uyumlanma (attunement), diğeri ise anne ile çocuk arasında ilk uyumlanma türünün oluşmaması halinde çocuğun anne ve babası tarafından bilinçsiz bir şekilde bastırılan, dolayısıyla çocukluğunda ifade edemediği birincil duyguları neticesinde hayatta kalmak için anne-babası nezdinde oluşturduğu negatif uyumlanmadır. İkincisi çok tehlikelidir ve insanın yetişkin hayatını olumsuz yönde etkiler. Bu bölümde her iki tür uyumlanmayı olabildiğince gerçekçi ve etraflı bir biçimde ele aldık.

Alice Miller "Yetenekli Çocuğun Dramı" isimli kitabında duyguları tanınmamış ve bu duyguları ifade etmesine izin verilmemiş çocuğun kutsallaştırdığı anne-babasının sevgi ve onayını alabilmek ve cezalandırılmamak amacıyla bu duyguları bilinç dışına ittiğini ve bu yüzden, her geçen gün kendisine yabancılaştığını anlatır. Böyle davranarak çocuk sahte benlik geliştirir ve anne-babası ile olan ilişkisini olumlu tasvir etmek için kendini zorlar, bu da otantisitesini yitirmesine yol açar. Bu şekilde çocuk kendisi gibi olmaktan vazgeçer vazgeçmesine de, bedeni vaktinde anne-babasına karşı ifade edemediği duyguları, o duyguların yaşandığı deneyimler ile ilişkilendirerek duygusal hafızasına kaydeder ve çocuğu hayatı boyunca o farkında olmaksızın takip eder. Bu yüzden çocuk yetişkinliğinde de yineleme zorlantısı içinde sürekli benzer kişi ve olayları hayatına çekerek anne-babasından karşılayamadığı ihtiyaçlarını onlardan karşılamaya çalışır, en çok da kendi çocuğundan. Bu kısır döngü ta ki çocuk, yetişkinlik döneminde kendi çocukluğunun deneyimsel gerçekleri ve bu gerçekler ışığında açığa çıkaramadığı duyguların farkına varıp, onları anlamlı birer duyguya dönüştürmek suretiyle yasını tutuncaya kadar sürüp gider. Bu süreç çok acı verici olmakla birlikte inkar etmekten ya da sürekli hayatımızda olup biteni rasyonelleştirmekten iyidir. Bu nedenlerle, gerçekten iyileşmek istiyorsanız beden hafızanızda kayıtlı çocukluk anılarınıza dönün ve daha da önemlisi, bu anılara içkin gerçek duygularınızı keşfedip, kendiliğinizi serbest bırakın. Ve unutmayın, bunu yaparken anne-babanızı affetmek ya da terk etmek zorunda değilsiniz, siz yeter ki kendi gerçeğinize sahip çıkıp, hayatınızı otantik bir şekilde yaşamaya cesaret edin, sonrası kendiliğinden gelir.

İnsan önce kendini görmezden geliyor, sonra da bir ötekini. İnsan önce aile ve sınıf ortamlarında görmezden gelinmeyi tecrübe ederek kanıksıyor, sonra da kendi çocuklarına öğretiyor. Görmezden gelenin kendisi ile olan içsel/duygusal bağı kopuk, dolayısıyla kendi dışındakilerle de kopuk. Güçlü gözükürken, son derece güçsüz ve dışa dönük bir savunma içinde aslında. Çocukken görülmeyen, tanıklığı yapılmayan insan, kendi içine dönük tanıklığını da geliştiremiyor ve bu nedenle, hep savunmada bir hayat yaşıyor. İstediği o eksik kalmış dış tanıklık ve onaylama aslında. Ama nasıl isteyeceğini bilemiyor.

Hepimizin öyle ya da böyle içine girdiği aşırılıklardan ve nedenlerinden bahsettik. İçine dönemeyen, duygularını gerektiği gibi ifade edememiş olan ve içinde oluşan boşlukları/anlamsızlaşan yaşamlarını hazla ikame eden insanlar içine doğdukları kültürün de teşvikiyle kendilerini aşırılıklara kurban ederler ve bunun ne yazık ki çoğunlukla farkına varamazlar. Bu bölümde biraz olsun aşırılıklarımızın nasıl ayırdına varacağımıza ışık tutmaya çalıştık. Kendi aşırılıklarımıza dem vurarak bu aşırılıklardan nasıl kurtulduğumuzdan söz ettik. Bir de aşırılıklardan kurtulmanın başka aşırılıklara kaçmamamızı garanti etmediğini bu yüzden iç denetimli olarak kendini gözlemlemeye devam etmemiz gerektiğinin altını çizdik.

Yaşamımızın her alanına sirayet etmesi gereken toplam kalite bilincini tanımladıktan sonra yaşamımızdaki önemi üzerinde durduk.

İngilizcesi Hedonic Adaptation olarak tanımlanan hazza alışma kavramı hayatımızın odağında yer alan ve farkında olarak ya da olmadan içine girdiğimiz bir bilişsel, ruhsal ve biyolojik bir durum. Hazza nasıl alıştığımız ve adapte olduğumuz konusu dengesiz bir şekilde haz peşinde koşmanın bizi mutlu etmeye yetmeyeceğini açıklamakta işe yaramaktadır. Bunun yerine elimizde olmayanlar yerine olanları istemek daha kalıcı bir mutluluk sağlayabilir. Ölüm bilincini aktif tutmak da aynı ölçüde yararlı olabilir.

Öfkemizi fark etmek kadar önemli olan ve belki de ondan daha önemli olan öfkemizin kaynağındaki asıl nedeni ve öfke nesnemizin kim olduğunu tespit etmektir. Bastırılmış öfkemizi ve bunun yol açtığı sorunları, öfkemizin nedenlerini ve çözüm önerilerini yukarıdaki tespitimizi de içerecek şekilde Stoa felsefesi ışığında değerlendirdik.

Ol'mak ya da ol'mamak! İşte bütün mesele bu! William Shakespeare'in bu şiarını tartıştık. Bu şiarın yer aldığı Hamlet tiradını da aşağıda paylaşıyoruz. Yayının başında bizimle birlikte okuyabilirsiniz. Olmak ya da olmamak, işte bütün mesele bu! Düşüncemizin katlanması mı güzel Zalim kaderin yumruklarına, oklarına Yoksa diretip bela denizlerine karşı Dur, yeter demesi mi? Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız Bitebilir bütün acıları yüreğin, Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü. Çünkü, o ölüm uykularında Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. Bu düşüncedir felaketleri yaşanır yapan. Yoksa kim dayanabilir zamanın kırbacına? Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine Sevgisinin kepaze edilmesine Kanunların bu kadar yavaş Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine Kötülere kul olmasına iyi insanın Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? Kim ister bütün bunlara katlanmak Ağır bir hayatın altında inleyip terlemek Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya Ürkütmese yüreğini? Bilmediğimiz belalara atılmaktansa Çektiklerine razı etmese insanları? Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi: Düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor Yürekten gelenin doğal rengini. Ve nice büyük, yiğitçe atılışlar Yollarını değiştirip bu yüzden Bir iş, bir eylem olma gücünü yitiriyorlar. W. Shakespeare / Hamlet

Eleştirel iç sesimizin farkında mıyız?

Küçükken bakım verenlerimize ifade edemediğimiz otantik/birincil duygumuzu bilinçsizce bilinç dışına iterken sadece o duyguya yabancılaşmak ve bu duyguyu başkalarına yansıtmakla kalmıyor bu duygunun yerine o ortamda bakım verenimizin bizden sergilememizi beklediğini düşündüğünümüz davranışların yarattığı ikincil duyguları sahipleniyoruz. Ve bu duygular/şemalar (korku, üzüntü, yetersizlik, boyun eğicilik, duyguları bastırma gibi ikincil duygular) birincil duygumuzu (öfkemizi) yaşamamızı engellediği için büyük bir enerji kaybı yaşıyor ve bu yüzden kendimizi tekamül etme/mutlu, üretken ve müşfik bir yaşam sürme olanağından mahrum bırakıyoruz. Bakım verenlerimiz ile aramızdaki sevgi bağını korumak için otantik/kendimiz olmaktan vazgeçerek bir diğeri için yaşıyor ya da bir diğerini baskılıyor ve git gide kendimize yabancılaşıyoruz. Kendimizi en basitinden yetersizlikle tahakküm ederken aslında yetersiz değil, öfkeli olduğumuzun farkına varamıyoruz. Bu da bilinç dışımızda gölge yanımızın oluşmasına neden oluyor. Bu bölümde bu konuda edindiğimiz farkındalığı paylaşıyor, nedenlerini irdeliyor ve çözüm ipuçları veriyoruz.

Bu bölümde çok uzun yıllardan beri duyduğumuz ve bizzat deneyimlediğimiz aslında yaşamsal önemi ve felsefi yanı oldukça ağır basan bir yaklaşımı ele alıyoruz: "Senin en büyük sorunun ne biliyor musun? Sen çok düşünüyorsun ve bu yüzden hayatında/ilişkilerinde ve işinde sorun yaşamaktan kurtulamıyorsun." Bu savı ve karşıt savını ele aldığımız bölümde Alain De Botton'un "Romantik Hareket" isimli kitabı imdadımıza yetişti. Yıllardır benimsediğimiz görüşü bize daha akılcıl ve gerçekçi bir yerden açıklama fırsatı verdi.

Neden bu kadar olumsuzuz? Olumlu bakış açısı geliştirmemizi engelleyen nedenler neler? Olumsuzluk bulaşıcı bir sarmal yaratıyor ve çoğumuz bunun farkına bile varamıyor. Peki olumsuzluklara karşı olumsuzlamaya meyleden tavrımızı nasıl değiştirebiliriz? Bunun bir çözümü var mı? Tüm bu soruların cevabı bu bölümde.

Bu sözü neredeyse herkes duymuştur. Buna karşın düşünürler dışında ne yazık ki neredeyse hiç kimse bu sözü tam olarak idrak edip içselleştirebilmiş değildir. Bu gerçekten hareketle kendini bil sözünü daha anlaşılır kılmaya ve bir nebze olsun yaşamımıza etki edebilir hale getirmeye çalıştık.

Daha korku hakkında bir bölüm çekmiştik. Ancak korku ve kaygı arasındaki farktan bu kadar net bahsetmemiştik. Bir de tabii aradan geçen zaman zarfında öğrendiğimiz yeni bilgileri ve edindiğimiz farkındalıkları da bu bölümün iki kavramı ile harmanladık. Sonuç olarak korku akuttur ve o anda mevcut olan gerçek bir tehlike karşısında hissedilen bir duygu iken kaygı psikolojik zaman içinde yaşayan insanın gerçekte var olmayan - ve kendini korumak için daha çok kendi kafasında yarattığı- tehlike olasılıklarına verdiği stres tepkisidir. Toplum olarak bu ilüzyonla yaşıyoruz ve kendimizi hasta ediyoruz. Her duygu gibi geçici olan korku ve kaygının geçip gitmesine izin verebilirsek eğer bu duyguları kronik hale getirmekten kurtulabiliriz. Ama nasıl diye sorarsanız nacizane yanıtı bu bölümde. Bu arada bölümün sonunda Dr. Gabor Mate'nin 16 Mayıs'ta Türkiye'de olacağı duyurusunu paylaştık, ilgilenenleriniz bu etkinliğe kayıt olup katılabilir.

Anlaşılmak insan için bir ihtiyaç mıdır? Anlaşılmadığını düşünen insan neden yalnız ve mutsuz hisseder? Böyle hissetmesinin nedeni kendisini bilmemesi ve anlayamaması olabilir mi? Peki bu yüzden yaşadığı hayal kırıklıklarına son vermek için neler yapabilir? Tüm bunları bu bölümde konuştuk.

Aktif dinlemek konuşmaktan belki de daha önemli ve zor olan bir süreç. Zira aktif dinlerken işitmenin ötesine geçilerek dinleyiciyi tekrar etme, vurgulama, yansıtma, empati kurma, netleştirme, özetleme, duygusal durumunu okuma ve bunu yansıtma teknikleri kullanılır. Tüm bu teknikleri kullanabilmek de bir beceri gerektirir ve bu beceri de her beceride olduğu gibi geliştirilebilir. Bu beceriyi geliştirmekte güçlük çekenler daha çok konuşmayı, monolog yapmayı tercih edenlerdir. Bu insanlar bir takım travmaları ve şemaları dolayısıyla anlaşılmadıklarını düşünürler ve anlaşılmak için daha çok kendilerini ifade etme gereği duyarlar. Aktif dinlenilmeye ihtiyaçları vardır aslında. Belki de aktif dinlenilme sayesinde anlaşıldıklarını hissederler ve bir gün onlarda savunmasız bir biçimde aktif dinlemeyi başarabilirler.

Shakespeare'in dediği gibi "Olmak ya da olmamak. İşte bütün mesele bu." Ol'mak varılacak bir hedef değil, kendi içinde sürekli devinim içinde olan bir süreçtir. Bunun idrakine varmak için bu yayında anlattığımız ol'mak kavramının kurucu unsurlarının ayırdına varmak gerekir. Bu bölümde bu unsurlardan bahsettik ve en önemlisi, olmanın sahip olmakla bir ilgisi bulunmadığını anlatmaya çalıştık.

Her birimizin özellikle yetişkinlik dönemimizdeki ilişki ve iletişim problemlerimizin kökeninde bağlanma kuramı ile bu kuramın ortaya koyduğu bağlanma stilleri yatmaktadır. Anılan kurama, bağlanma stillerine ve nedenlerine bu bölümde giriş yaptık. Bu kuram ile ilgili olarak edinecek olduğunuz düşünsel farkındalık aksiyona geçmeniz halinde sizi ve hayatınızı dönüştürebilir.

Biz bir yetişkin çocuk toplumuyuz. Yetiştirdiğimiz çocukların büyük bir kısmı da onları yetiştiren ebeveynleri gibi yetişkin çocuklar. Yetişkin çocuk kavramı, psikolojide yetişkin görünümüne sahip çocukları tanımlamak için kullanılmaktadır. Adı üstünde büyümüş ama çocuk kalmış insanlar bunlar. Çocuk gibi egoist, dürtü kontrolü ve empati yeteneği zayıf, aktif dinleyemeyen, ait olma bilinci yüksek, bilinçlenememiş ve bireyselleşememiş insanlardan müteşekkil bir toplumun karnesinde daha çok zayıf notun olması şaşırtıcı olmamalıdır. Dahası gelişimsel psikoloji bağlamında gelişirken çocuğun azalan narsisizminin yerini alması beklenen bilinçlenmenin tam olarak yeşeremediği bu insanların psiko sosyolojik açıdan analizi içinde önemli mesajlar barındırmaktadır. Bu bölümde size bunları aktarabilmiş isek ne mutlu bize.

Kendin olarak var olmak için öncelikle kim olduğunu bilmeli ve gönlünün muradını keşfetmelisin.

İnsanın içi biliyor aslında, hayatta her şey gelip geçici, dolayısıyla başımıza gelen her şey için bu da geçer dememiz kadar doğal bir şey yok. Buna karşın, çoğumuz iyi ya da kötü, başımıza gelen şeyler karşısında büyük bir dinginlikle "Bu Da Geçer" diyemiyoruz. Çünkü bu da geçmez kültürü içine doğduk ve bu kültür içerisinde bir balık gibi yaşıyoruz. Ancak bunu değiştirmek elimizde. Hiçbir duygunun ya da durumun kalıcı olmadığını bilirsek, hayatımızda olup biten şeyler ile bu kadar özdeşleşmez, her birinin varlığına olduğu kadar yokluğuna da kabulle yaklaşabilir ve içinde bulunduğumuz anın bilgeliğine kendimizi teslim edebiliriz. Bu sayede insan kendini hayatın istediği şekilde dönüştürmeye başlayabilir ve ne olursa olsun bu da geçer diyebilir.

Kendinize nazik davranın!

Cesaret bir insanın tüm benliği ile korktuğu anlarda bile önce içsel sonra dışsal yolculuğuna ısrarla ve yılmazlıkla devam edebilmesi demektir. Korktuğumuzu öncelikle kendimize itiraf edebildiğimiz müddetçe cesaretimizi toplayabilir ve hayatın bizden beklediklerine kulak verebiliriz. Böylelikle ve özellikle kişisel tekamülümüz için kendimizle yüzleşme cesareti gösterebilir ve kendi içimizde bir devrim yaratabiliriz.

John Gottman'ın psikoloji literatürüne kattığı "Mahşerin Dört Atlısı" kuramını irdeledik. Oldukça keyifli ve önceki bölümlerde işlediğimiz kavramları toparlayıcı bir bölüm oldu.

Sadakat kavramı bir kişinin bir başka kişiye, kuruma, kuruluşa veya organizasyona içten bağlılığı olarak tanımlansa da gerçek hiç de öyle değil. Bu kavram insanın kendiliğine sahip çıkması ile tohumlanıyor, daha sonra kendisi ile ilişkisi düzeldikçe, oluşturduğu değerler setine uygun bir yaşam sürmesi sonucunda filizleniyor ve en sonunda da bir öteki ile geçirdiği kaliteli zamanda olgunlaşıyor. Sadakat değerini ancak kendine sahip çıkan bir insan, hayata geçirip yaşatabiliyor. Dolayısıyla, günümüzde özellikle özel ilişkilerde tarafların birbirlerini başkaları ile aldatmaları olarak tanımlanan sadakat değeri bu kadar dar bir alana hapsedilmeyi hak etmiyor. Salt bu nedenle dahi, bilge-düşünen insan anlamına gelen birer Homo Sapiens olmayı hak edebilmek için diğer tüm değerler gibi sadakat değerini de gerçekten anlamayı başarmamız ve toplumun dayattığı şekliyle değil daha insani ve otantik bir yerden içkin hale getirmemiz çok önem arz ediyor. Bu öneme binaen meselenin etik yönünü de ele aldığımız bu bölümde genelden ayrışmayı umduğumuz bu bölümde, dinleyicilerimize yeni bir perspektif aşılamayı hedefliyoruz.

Pozitif disiplinden bahsettiğimiz serinin ikinci bölümünde ödül-ceza-övgü disiplini yerine ebeveynlerin kullanabilecekleri alternatif yaklaşım biçimleri üzerinde durduk.

Uzun zamandır çekmek istediğimiz ödülsüz ve cezasız disiplin yöntemini Pozitif Disiplin ve Bağ Kurma Yoluyla Ebeveynlik kuramları ışığında irdeledik. İki bölümden oluşacak olan bu seride konuyla ilgili olan çok önemli kavramlara ve sonuçlarına, özellikle koşullu ve koşulsuz ebeveynlik kavramlarına, iç denetimin, özdisiplinin ve içsel motivasyonun gelişmesinin çocuk açısından önemine örnekler vererek değindik.

Özgürlük kavramının gerçekten ne anlama geldiğini biliyor muyuz? Özgürlük insanın istediği şeyi, istediği zaman yapabilmesi mi demektir? Bizce kesinlikle hayır. Özgürlük, öncelikle sorumluluk kavramı ile birlikte ele alınmalıdır. Seçim yapabilmeyi gerektirmektedir. Dahası insan ancak yaşamında her gün kendisi olarak var olmayı başarması halinde özgür olabilir. Kendisini nesnel bir idea, obje ya da insan ile özdeşleştirmeyi bırakıp, kendine ve seçimlerine sahip çıktığında her seçimin bir vazgeçiş olduğunun da ayırdına vararak özgürlüğün aynı zamanda bir seçim yapabilme yetkinliği gerektirdiğini anlayabilir.

2021 yılını Mitote bölümleri özelinde değerlendirdik. 2022 yılında da devam etme kararını aldık. Bizi dinleyen herkese çok teşekkür ederiz. Herkesin yeni yılını kutlar, mutlu, coşkulu ve anlamlı bir yıl yaşamasını dileriz.

"Geriye kalan son umut, onların aramayı hiç akıl edemediği ve uğruna hazırlık yapmadığı umuttur. İşte o umut senin içinde; seni seçmenin ardında yatan sebep de bu." J. R. R. Tolkien

İnsanın doğası diye bir şey var mıdır? Var ise bu doğa özünde iyi midir, kötü müdür? Bizce insanın doğası diye bir şey vardır ve bu doğa, aksi yöndeki tüm görüşlere karşın iyidir.

Bireyin kendisini anlaması esasında duygularını geldiği gibi anlamasından ve tanımlamasından geçiyor. Bireyin farkında olmadığı duyguları nedeniyle içine düştüğü duygusal körlük onu işlevsiz ve kendine zarar veren ikincil duyguların pençesine düşürüyor. İnsanın bunun ayırdına varabilmesi için öncelikle birincil ve ikincil duyguların varlığından haberdar olmasında yarar var. Sonra da onları bastırdığı duygularına yönelmekte ve bu duyguları açığa çıkarmakta kullanarak kendiliğini yaşamakta aracı kılması işlevsiz duygularına veda etmesini kolaylaştıracaktır.

Yaşamdan öğrendiklerimizi yaşam pratiklerimiz ışığında irdeleyerek kendimizi sorguladığımız serinin son bölümü ile karşınızdayız.

Bu bölümde yaşamdan öğrenmiş olduğumuz şu hususlara değindik: Birisini sevebilirsiniz ama ona saygı duymayabilirsiniz. Saygı, kimi zaman sevgiden bile güçlü bir değer olabilir. İnsanın dönüşümü yaşamını ve çevresini de dönüştürür. O yüzden köklü değişimden korkmayın. Size öğretildiği gibi yalnız kalmazsınız. Aksi halde, kalabalıklar içinde yalnızlaşırsınız. İçine doğduğumuz aile ve sınıf ortamları özellikle ülkemizde bizi konformist ve ezberci yetişkin çocuklar haline getirmek üzerine kodlandığı için çoğumuz mekanik bir hayat yaşıyoruz. Bunu kırmak için mevcut ortamımızı sorgulamak ve önce kendimizi anlamak, özümüze dönmek zorundayız. Bunun için de konfor alanından çıkıp, keşif alanına girmeli ve bu alanda öğrendiklerimiz neticesinde riskli kararlar alabilmeliyiz. Bu süreçte bizi yetiştirenler ve geçmiş çevremiz bizi eleştirirken bizi anlayanlar da çıkacak ve biricikliğimiz kendine çok daha fazla yaşam alanı bulabilecektir. Bu süreç bizi aynı zamanda yaşam tuzağının içinde debelenmekten de kurtaracaktır.

Yeni bir podcast serisine başlıyoruz. Bugüne kadar yaşamdan öğrendiğimiz ve hala bazen tam anlamıyla uygulamakta güçlük çeksek de kendiliğimiz açısından çok değerli birer edinim olarak gördüğümüz yaşam farkındalıklarımızı sizlerle paylaşmak istiyoruz. Kendimiz gibi olmak için mücadele ettiğimiz bu yolculukta bu öğrenimler bizi özümüze yaklaştırıyor ve otantik yaşam öykümüze katkı sağlıyorlar. Bu öğrenimler zamanla uygulamaya geçirildikçe edinime dönüşüyor, akabinde de bizi dönüştürüyorlar. Bu nedenle, yaşamdan öğrendiklerimiz her birimiz için çok önemliler, yeter ki bunların farkına varalım ve realize edebilelim.

Değişim ve dönüşüm arasındaki farklar daha önce hiç düşünmediğimiz kadar derinmiş. Bunu araştırdıkça bizim de bu iki kavramı birbirinin yerine kullanmamakla birlikte aslında dönüşümden bahsettiğimiz konuları değişim kavramı ile açıkladığımızı fark ettik ve bu bölümde sürekli üzerinde durduğumuz kavramın aslında dönüşüm kavramı olduğuna açıklık getirdik. Bunu yaparken farklı kaynaklardan edindiğimiz bilgileri derleyerek iki kavram arasındaki belirgin farklardan söz ettik ve dönüşümün insan açısından taşıdığı ontolojik öneme vurgu yaptık.

İnsanın önce aile ve sınıf ortamlarında, sonra da kendisine ait olması o kadar önemli ve ne yazık ki bizimki gibi aşırı aidiyetçi toplumlarda o kadar ender ki Dr. Brene Brown'un kitaplarını okudukça hakkında konuşmamız farz oldu. Ait olma kavramının utanç, değerlilik, şefkat ve Roosevelt'in "Man in the Arena" konuşmasında vurgu yaptığı arenaya inip zorluklara karşı meydan okuma cesareti gösteren kişi olmak ile doğrudan ilintisi var. Tüm bu kavramlar arasındaki yakın ilişki ve ait olmakta neden zorlandığımıza ilişkin bir sürü konuyu bu bölümde ele aldık.

Spotify'da yayınlanan "Paradoks" isimli podcast serisinde ilk defa duyduğumuz MS. 200'lü yıllarda yaşamış Antik Yunan filozoflarından Plotinus'un "İnsan, Tanrılar ile hayvanlar arasında kararsız dengede duran bir varlıktır." şeklindeki sözünü insanın öfke, arzu ve düşünce güçleri temelinde irdeledik. Bu vesileyle, Cümle-IV'ü, eğrisi ve doğrusuyla, "Paradoks" isimli podcastin yaratıcılarına ithaf ediyoruz.

Kadın-erkek ilişkisini bu sefer erkeğin gözünden irdeledik ve erkeğin toplumdaki rolünü sorguladık.

İşlemesi oldukça zor ve yorucu olan bu duyguları tüm çıplaklığıyla kendi hayatımıza indirgeyerek irdeledik. Aynısını benzer farkındalığı yakalamış herkesin yapması dileğiyle ve yapmış olanlara da teşekkürlerimizle iyi dinlemeler.

Kendini iyi ve güzeli deneyimlemeye layık görmek ve daha da önemlisi insanın bu inancı yaşamına içkin hale getirmeye kendisini layık görmesi kendi içinde otantik olma, kendini bilme, özerklik gibi farklı birçok kavram ile bağlantılı çok geniş bir kavram. By kavramı iyi yaşamak ve ölmek saikiyle koşut olarak değerlendirdik. Kendi hayatının sorumluluğunu alabilen insanın kendini iyi şeylere layık görebileceğini belirttik. Değerlilik bilincinin tek başına yetersizlik şeması olan bir insanın kendisini hayatının kimi yönleri bakımından güzele, olana ve verilene layık görmesini sağlamayacağının da altını çizdik.

İçimizden geldiği gibi konuştuk.

Rollo May'in "Sıkıntı insan olmanın meslek hastalığıdır." şeklindeki cümlesini irdeledik. Bu cümle ilk bakışta olumsuz bir çağrışım yapıyor gibi gözükmekle birlikte dikkatlice ve derinlemesine analiz edildiğinde aslında önemli ve olumlu bir gerçeği ifade etmektedir. Bazı meslek hastalıkları nasıl olmamamız ve davranmamamız gerektiği konusunda bize ışık tutarlar. Sıkıntılar da bize hayatımızın gidişatı ve neyi daha farklı yapabileceğimiz hakkında bize olumlu yönde ipuçları sunabilirler. Bu ipuçlara dikkat ettiğimizde sıkıntılar dönüştürücü de olabilirler. Sıkıntılar gelişimin dinamosu da olabilirler.

"Sevgi ve aidiyeti tam manasıyla yaşamak istiyorsak, sevgiye ve aidiyete değdiğimize inanmamız gerekiyor. Başkalarının ne düşündüğünü bıraktığımızda ve kendi öykümüze sahip çıktığımızda, değerliliğimize ulaşırız: nasılsak öyle değerli olduğumuz ve sevgiye ve aidiyete değer olduğumuz duygusuna." Dr. Brene Brown