Teun en Gijs vertellen alles

Gijs was in Rome en Teun in de kerk, maar eerst bespreken we het spuitschema tijdens het scheppingsproces. Dien je het collectief of kies je toch voor jezelf? Gijs wenste dat hij iemand was die zich de sociale omgeving onmiddellijk eigen maakt; is dat nog te leren? Teun was weer naar zijn broeders en zusters, maar ervaart helaas nu al een geloofscrisis. Hanneke maakte een doodsmak op het asfalt en we sluiten af met een van hogerhand ingegeven Beatles-tip.

Misschien is een nog belangrijkere kwestie dan wie de volgende paus wordt: wie wordt degene die dúidt wie de volgende paus wordt? Teun had die functie zomaar kunnen bekleden – de plek van Coks Donders – als hij zijn recente liefde voor de Heer iets eerder had laten blijken. Hanneke zit in het zonnetje in Parijs. Gijs ontwikkelde ook een onverwachte liefde: voor handhaving. Maar The Beatles blijft het enige geloof dat hij aanhangt. Hij tipt een nummer gezongen door Harry Bannink zelf.

Het is een week van afscheid nemen. We herdenken de paus met zijn vaderlijke vibes en antikoloniale speeches en hopen op een opvolger van kleur. Gijs wil het wonder eerbiedigen en Teun vond zichzelf terug am Arsch der Welt waar het grapje en de belediging dichtbij elkaar lagen. Hanneke ligt wakker van haar aanstaande Arondéuslezing en we sluiten deze paasaflevering af met een door verdriet en rouw doordesemd liedje van Harry Bannink.

Terwijl Gijs bij het stadsdeelkantoor in een doorgeslagen ambtelijk systeem met veel stempels en nietjes terechtkwam, had Teun een confrontatie met de sterke arm bij een rood stoplicht. We hebben weinig onthouden van de loef- en lijzijde op de middelbare school maar toch is er een compostlaag aan kennis ontstaan waar later schitterende bomen op zouden groeien. Er is altijd een Scandinavisch land waar alles beter gaat en Hanneke neemt ons mee naar de onderduik. We eindigen in de ban van Bannink.

Teun fietste eens in een bak nat beton en Gijs reed het drijfzand in: wat zegt dat over ons? We doen een rondje excentrieke dictators en bezingen Sandra Phlippen. Gijs weet als man alleen niet of hij nou wel of niet zijn tuintafel wil ontgrijzen en Teuns wandeltoekomst blijkt aan een zijden draadje te hangen. Wanneer bereiken we de bodem om vervolgens onze kern te vinden? We sluiten af met een onheilspellende Beatlestip van Bannink.

We overwegen een one-issuepartij op te richten met een glanzend kroonjuweel, onderzoeken de grenzen van uitlachen na een ontmoeting met een zekere kapper op een elektrische step en bespreken wat in ons noodpakket moet. Gijs heeft alvast een noodradio, maar ziet niks in koude bonen. Hanneke heeft een peperduur noodpakket gekocht, maar waar zijn haar witte bakjes? Teun praat te pas en te onpas over een groot visionair en we sluiten af met een onbekend meesterwerk.

Sommige mensen hebben een compleet uitgekristalliseerd idee over hoe ze hun leven willen leiden en handelen daar rigoureus naar; dat is voor ons helaas niet weggelegd. Gijs vindt betaalde liefde bij de wasserette waar mensen vol levenslust week in week uit zijn tas vieze was in ontvangst nemen. Teun was op een begrafenis, maar wat is nou eigenlijk zijn punt? Hanneke krijgt schimmel van de bejaarden van Rood Vooruit! en we sluiten af met de maan.

Buiten Amsterdam is Teun een bezienswaardigheid en Gijs is de grens gepasseerd van bon-vivant naar krent. Teun zwabberde van geluk naar ongeluk in zijn poging een asceet te zijn en bij het in elkaar zetten van een oude kast werd Gijs hard met zichzelf geconfronteerd. Hanneke zit in de zon met krant en koffie en memoreert haar tijd bij een woongroep waar ze wortelrasp met kikkererwten at. Maar waarom belt Hedy d'Ancona steeds? We sluiten af met Prince.

Teun speelt de jasjesgame weliswaar zeer kundig maar wil er in pak niet uitzien als een makelaar; het leven stelt ons voor ongelofelijk ingewikkelde problemen. Gijs bracht samen met Snollekebolleke een middag door aan een keukentafel in Bennekom. Naast het aquarium en tussen de vogelplaatjes vond hij troost in een prachtig moment. Hanneke moest voor een oudemensenkwaal naar het ziekenhuis. Waarom houdt ze toch zo van die plek? We sluiten af met een liefdesliedje voor een meisje dat een liefdesliedje verdiende. Met grote dank aan Hans en Jesse Dorrestijn.

Ook wij bespreken vol afgrijzen de horrorscène die de wereld schokte, maar gelukkig zijn er ook nog altijd fatbikes en TikTokrijen om ons over op te winden. Gijs zat opgevouwen in een hoekje in Brussel alwaar hij een eindeloze monologue intérieur hield; waarom kwelt hij zichzelf zo? Teun maakte een grote fout bij de deurbel en liet zich onherroepelijk schaakmat zetten; hoe kon het zo misgaan? Met Hanneke memoreert Gijs de eerste ontmoeting met zijn vader. Voor de gelegenheid sluiten we af met de langste Beatles-tip ooit.❤️ Insta: @teun.gijs

Jezelf resoluut uit je huis slepen op het moment dat het moet gebeuren; er schijnen mensen te zijn die het kunnen. Teun wil met andere oude mannen naar het front om te vechten voor de democratie en Gijs wil meer beleven op straat. Onze ladingen beginnen weliswaar te schuiven, maar het wil nog niet vlotten. Hanneke nam per ongeluk een hap en trof een hoop classici bij de opera. We sluiten af met een greep uit haar platenkast.❤️ Insta: @teun.gijs

We bekijken de wereld met een mengeling van angst en interesse, maar bieden onze luisteraars ondertussen wel een berg escapisme door uit te weiden over Geert Mak en zijn hulpsinterklazen. Gijs voelt zich soms oud, Teun klapt uit de school over een onveilige appgroep en we bespreken onze triangle of sadness in de vorm van een vouw in het voorhoofd en rimpels rond de ogen. Hanneke is een leeghoofd met allemaal onzin erin en schrijft vergeefs brieven aan Ajax. We sluiten af met een klassieke Beatles-tip.❤️ Insta: @teun.gijs

Als showbizzhistoricus en kabelkind pur sang kan Gijs niet anders dan openen met een eerbetoon aan Ron Brandsteder. In Groningen bleek Teuns geest zwakker dan zijn lichaam: wandelend door het strenge landschap openbaarde zijn wreedheid zich in optima forma. Gijs stalde nietsvermoedend zijn fiets in een vriendelijk stallinkje maar trof bij terugkomst stoffige houten staketsels in een dystopisch landschap. Waar moet hij heen met zijn drift? Hanneke schuifelt van het koffiezetapparaat naar de keukentafel en eet helemaal nooit tijdens de podcast. We sluiten af met een obscure tip.

Teun vindt verliezen erger dan hij winnen leuk vindt maar zit verder compleet ontspannen in de wedstrijd. Gijs is niet trouw aan wie hij denkt dat hij is en daar kwam hij lelijk mee op de koffie. In de grachtengordel heeft Magere Hein zich schielijk in z'n hoek teruggetrokken; Hanneke is wederopgestaan. We sluiten af met een drummende Steve Gadd als Beatles-tip.

Op het moment dat Teun iets wil verkruimelt zijn zin erin. Gelukkig heeft hij vrede met de middelmatigheid van het bestaan. Gijs z'n geboorte is het centrum van het universum maar hij zit wel op een negatief plateau van de winterdip. We behandelen het thema Fiets & Verkeer met een pleidooi tegen het zebrapad en voor de helm. Hanneke dacht altijd dat ze 100 zou worden, maar hoe zit dat nu? We sluiten af met een vat vol gemiste kansen.

We dalen af in de diepste krochten van Gijs z'n psyche: is hij een emotie-eter of kan hij de combinatie van twee haringen, een gintonic en een pak lange vingers gewoon niet weerstaan? Teun wordt betaald om mensen de maat te nemen maar moest wel een snijdende opmerking van Henk incasseren. We vragen ons af of we in een spirituele fase of winterdip zitten en Hanneke is het oneens met haar vriendinnen over Sonja. We sluiten af met een eerbetoon aan de oudste Beatle.

Gijs beleefde een zeer schaamtevol moment bij zijn huidarts en Teun moest zich in Parijs verhouden tot conceptuele kunst; het was geen makkelijke week. We fantaseren over het kluizenaarschap, dubben over een kleine handeling met een grote barrière en blijven in verwarring achter na het bellen met Hanneke. Was het vertrouwde grond of glad ijs? We sluiten af met een charismatische mythische Messias.

Gijs kreeg de schrik van zijn leven en belandde op een punt waar dissociatie en je straatje schoonvegen elkaar ontmoeten. Teuns stralende hartje komt naar buiten via het gezicht maar zijn apps klinken bits in de oren van zijn dochter; aan wie ligt dat eigenlijk? Hanneke is allemaal boten aan het missen maar haar klaverjasclub houdt wel de NPO overeind. Vanuit het purgatorium wensen we iedereen een jaar waarin een vreemdeling een vriend is die je nog niet kent. Gelukkig 2025!

Het eten zit achter de kiezen, de GT vloeit rijkelijk en we randomizen lekker door: het is tijd voor deel 2 van restjesavond! De vraag ‘bestaan er intrinsiek mannelijke en vrouwelijke eigenschappen?' doet ons struikelen maar Hanneke helpt ons erbovenop. We bespreken onsexy kwalen die niet meer genezen, de stijlloosheid van de stijlpaus en traumatische herinneringen aan de banaan van Ferry en kippenlevertjes op de crèche. En nog veel meer.❤️ Insta: @teun.gijs

We staan gespannen aan het begin van een enorme trip down memory lane…. het is restjesavond! Na wat uitzoom- of uitstelgedrag bespreken we de afstand tussen ons en de rest van de wereld, de pech die we hebben als Amsterdammers uit de culturele elite, sentimenten bij postbedrijven en de pure decadentie van het leven. Hanneke werd gedepersonaliseerd tijdens een hartonderzoek en onthult vlak voor haar dood dan toch het tomatensoeprecept van haar moeder: het begint allemaal bij een selderieknol met veel modder eraan. We gaan door de megalomanie van architecten, de gevoelde mengelmoes van schaamte en trots, en: hoe erg is het om geen match te zijn met een bepaalde BN'er?❤️ Insta: @teun.gijs

We geven elkaar voor het eerst ooit een high five en analyseren een veelzeggende uitwas van de verregaande digitalisering. Gijs liep een bekende tegen het lijf maar er ging even geen lichtje branden. Teun wilde weer een nieuwe stijl maar kocht iets bekends: hoe bereikt hij de swag die hij zo naarstig zoekt? Haneke leert mensen interviewen met de instelling van een kind, de gave van een autist en de handigheid van een diplomaat. We sluiten af met een specifiek zingend popicoon uit de jaren ‘90.

Teun kijkt in de spiegel en ziet alleen nog maar blauwe vegen. Gelukkig vindt Gijs zijn vriend wel mooi - helemaal van z'n wenkbrauw tot z'n jukbeen. We onthullen de manier om Teun niet naar een borrel te laten gaan, Gijs beleefde een harde confrontatie met de herinnering aan zijn eigen leven en we vragen ons af: moeten we wel roeren in onze rotte binnenkant? Hanneke denkt met een verdrietig en warm gevoel terug aan haar onderduikfamilie en neemt afscheid. We sluiten af met een meester van de gitaar.

Teun dacht in een sociale mood te zijn en zette zijn beste beetje voor tijdens een diner. Helaas had hij buiten Els en Janneke gerekend. We fantaseren over een wassenbeeldmuseum op het Mediapark en Gijs leerde een harde les: het boek is dicht. Als last man standing uit de Tweede Wereldoorlog infiltreert Hanneke in de hoogste lagen van bestuurlijk Nederland. Waar zal ze eindigen? We sluiten af met een lekkere 70's vibe en een leuk koortje

Teuns leven stond de afgelopen dagen in het teken van een dichte wasmachinedeur. Hij pompte af en trok aan touwtjes maar de baal vieze was bleef groeien. Gijs beleefde een epifaan moment dat zijn leven ingrijpend veranderde en Hanneke memoreert vakanties vol BN'ers. Teun moest even rusten en we sluiten af met een gezamenlijke liefde uit de jaren ‘80.

Gijs voelt een innige band met zijn personal trainer Jos. Hij gaat tot het uiterste voor Jos, hengelt naar complimentjes van Jos en Jos houdt van hem om wie hij is. Teun bleef achter in zijn glimmende sportonderbroek maar heeft zich wel van twee belangrijke taken gekweten. De conclusie: tuinieren heeft niks te maken met natuur. Hannekes somberheid verdween als sneeuw voor de zon want ze zit in Hotel des Indes met de echte Matthijs. We sluiten af met een diepgewortelde samenwerking tussen vier grootheden.

Teuns ochtend was een reeks kinken in de kabel waar geen eind aan kwam maar zijn trui staat hem goed. Wel rijst de vraag: is het oud of is het design? In de kleedkamer van de sportschool werd Gijs geconfronteerd met zijn gênante onvolwassenheid en Teun gooide koffie in zijn kruis. Een conducteur from hell was de nekslag. Hanneke weigert zich te laten opbeuren door Gijs' enthousiaste recensie over zijn jeugd en we eren alsnog grootheid Quincy Jones. ❤️ Insta: @teun.gijs

Teun heeft zijn mojo terug, overvleugelt alle Amerikadeskundigen en doet een schrikbarende voorspelling. Zijn grote journalistenhart, liefde voor de geschiedenis en behoefte om party's te crashen brachten hem op een plek waar hij zich schielijk uit de voeten moest maken. De lekke banden-gate van verborgen calvinist Gijs kwam tot een apotheose bij de fietsenmaker; het kennismonopolie lag duidelijk aan de andere kant. Hanneke vond dat ze niets meer toe te voegen had en het eetcafé sterft langzaam uit, maar we sluiten wel af met een van de allerlekkerste Paul McCartney nummers ooit.

In het gewone leven blaakt Gijs van het zelfvertrouwen. Zo niet in de sportschool; hij doet mee maar voelt zich een bedrieger. We bespreken de sauna-etiquette en Teun ging de mist in met een Hilversumse hug. Lichamelijk contact is niet zijn forte. Hanneke is weer druk aan het verenigen in groepsverband en de muzikale queeste van Gijs leidt tot een Beatles-tip in de vorm van een vraag aan de luisteraar.

Gijs dook diep in de docu over Theo van Gogh. Waar is de querulant in de stad gebleven? Het gemis maakt hem weemoedig. Aan de overkant van de tafel zit het grimmige resultaat van vijf dagen wandelen. Teun vond zichzelf terug op een kruispunt in Oostenrijk en stond voor een zware keuze. Thuisgekomen vraagt hij zich af: is hij te oud voor een baard? Hanneke is onhanteerbaar op dreef en bezingt haar twee grote liefdes Harari en Wijffels. We sluiten af met een romantisch liedje van David Bowie dat door de vertolking van Iggy Pop een macaber randje krijgt.

Teun beweegt tussen het Spartaanse en het overvloedige leven, vreest de bacteriën sproeiende douche in Limburg en valt ondertussen Oostenrijk binnen. Gijs houdt een warm pleidooi voor het altijd zeggen van dankjewel en de natuur interesseert hem in wezen niks. Voor hem moet er toch echt een mens met een gestoorde afwijking aan te pas komen. We bespreken fluisterend een heikele cadeaucrisissituatie en Hanneke beledigde onbedoeld de grand dame van het televisieinterview. We sluiten af met een ge-Iggy-Popt liedje van David Bowie.

Gijs maakt een punt en breekt een lans na het beleven van historische sensatie in het Concertgebouw. Teun pleit vanuit zijn nieuwe gele praatstoel voor communisme met zachte hand en was op eetvakantie in Berlijn. Al snel liep hij als een murwgebeukte zombie door de stad; aftakelen blijkt geen mythe. Hanneke zit ondertussen in een leergierige fase aan het eind van haar leven en blijft zich ontwikkelen. Een heuse geurgarderobe is het angstwekkende resultaat. We sluiten af met een van creativiteit overlopende Beck.

Teuns body battery heeft goed nieuws, maar is het wel gezond dat hij zo wordt losgeweekt van zijn natuurlijke gevoel? We moeten brilgate doornemen en Gijs werd afgewezen door een metropool. Als verschoppeling liep hij door de Brusselse bonbonnière, zich bewust van alle gemiste kansen. Teun maakte zich schuldig aan klein huiselijk leed door in de koppigheidsfuik te zwemmen. Hanneke is er tóch vanuit Turkije en we sluiten af met een onherstelbaar verbeterde Beatles-tip van Beck.

Gijs heeft volkorenbroodhonger. Voorheen wapperden alle red flags van gezondheid te hard naar zijn smaak, maar die tijd is voorbij. Helaas heeft de bakker meer te bieden dan enkel noeste vezels. Teun laat zich weer eens opnaaien door een apparaat, ditmaal eentje dat vertelt hoe leeg zijn body battery is. Hanneke eet ondertussen smurries en salades op een Shakespeare-strafkamp in Turkije. Waarom is het zo fijn om kennis te vergaren die je onmiddellijk weer vergeet? We sluiten af met een tip in twee versies om over na te denken.

Als discipel van Henri en beginnende guru debiteert Gijs weer vele wijsheden. Zou het CDA erin slagen om de zieltjes van boze boeren en verbolgen staatsrechtgeleerden terug te winnen? Teun was aanwezig bij een eindeloze staande ovatie waar hij als enige bleef zitten; ook hij wordt langzaam zijn vader. Gijs op zijn beurt wordt warm van een aangelegde voorraad douchegels en Hanneke staat op het punt te vertrekken naar een lunch met stokoude urban bejaarden. We memoreren onze jeugdige overmoed in de keuken van Pierre Kartner en sluiten af met een absolute hit.

Op de burelen worden tegenwoordig kleine taai geworden stroopwafeltjes genuttigd door Jaap Stam terwijl hij over voetbal keuvelt; het lijkt wel een droom. De kapper confronteerde Gijs al eens met zijn onderkin, en nu was zijn bril aan de beurt. Wanneer is een bril eigenlijk een normale bril? Teun krimpt ineen als hij wordt gebeld, maar moet soms opnemen om niet te harnassen in eenzaamheid. Hanneke zit zichzelf te haten om het doen van zinloze dingen en we sluiten af met een weergaloos requiem van drie kwartier.

De afgelopen weken zijn verpulverd in het niets. We betreden zijpaden, bespreken pedagogische kwesties en overwegen calvinist te worden. Gijs ziet zijn leven graag door een verzachtend filter en voor Teun is er uiteindelijk maar één grote vraag: wie doet wat wanneer? Zijn gevoel voor afruimen loopt in ieder geval niet synchroon met dat van zijn vrouw en kinderen. Hanneke zindert na van Zomergasten en bereidt zich voor een copieuze lunch met oude vrienden. Er doemde weer eens een Beatles-plaat op als de beste plaat ooit; Gijs tipt het wildste liedje.

Op zijn Limburgse land lakte Teun asperges met misoboter; plots stond hij op de Olympische Spelen van het buitenkoken. De stort is voor Gijs niets minder dan de poort naar het walhalla. Leek de echte wereld maar meer op de stort, waar alles zijn eigen plek heeft en engelen je met ferme hand de weg wijzen. Hanneke heeft een onverzadigbare drang om zichzelf te laten zien maar was wel bijna dood door een slagboom. We sluiten af met een uitbundige verkleedpartij.

Zijn ingebouwde oordop ten spijt had Teun moeite de slaap te vatten. Eenmaal vertrokken was het een spitsmuis die hem wekte. Zijn boulevard of broken glasses roept bij Gijs literaire associaties op, die op zijn beurt het leven aan zich voorbij ziet trekken; het heden wordt steeds nietiger vergeleken met het steeds omvangrijker verleden. Verder doen we een kleine oproep vanaf het linkse bejaardeneiland aan de jeugd: willen jullie alsjeblieft terugappen? Hanneke vond André Rieu saai en geweldloos maar verloor zich het laatste halfuur toch in de opzwepende kitsch. We sluiten af met een onhebbelijke John met spijt.

Gijs kreeg een bekeuring en mocht een verklaring afleggen. Zijn wezen borrelde van opstandigheid maar drift breit niks recht. Kon hij maar wat nederigheid van Teun overnemen, die op zijn beurt zand rechtstreeks uit de groeve tussen de kiertjes van zijn baksteentjes in Limburg bezemde. En bezemde. En bezemde. Zijn neurotische geest kwam even tot rust. Verder overwegen we om een links eiland te kopen en ons te wentelen in zalige onwetendheid - ver weg van het einde der tijden of het begin van de dictatuur. Hanneke is wat roestig maar wordt dan ook 85 deze week. We sluiten af met een Beatlestip die ons doet dromen over een fantasiewereld.

Staand voor een willekeurig schap werd Gijs bevangen door de supermarktfreeze. De wereld trok aan hem voorbij en dat bleek meditatief. Teun hulde zich mopperend in zijn spookkostuum om het bed te verschonen en maar zelfstandig de wasmachine bedienen leidde pas echt tot klein huiselijk leed. Hanneke is moe. Uiteindelijk komt alles neer op de verloren strijd tegen de vergankelijkheid en het omarmen van de aftakeling. We sluiten af met wat zonneschijn.

Juli brak aan, dus het is tijd om Jij bent juni te evalueren. We zijn niet onverdeeld positief. Teun waande zich tijdens een megaoperatie om het kwaad te verdelgen weer een personage in zijn eigen roman. Als een kind aan de zandtafel was hij uren zoet. Gijs werd als een vriend onthaald door een genius, maar hoeveel is dat waard? Thuis wachtte hem een nijver volkje in de vorm van een mierenkolonie. Verder blijft het einde der tijden zich aan ons opdringen, maar Hanneke komt als woedende vrouw aan de keukentafel in verzet. We sluiten af met een onderschat Beatles-liedje.

De huidige stand van de politiek is een wonderlijke combinatie van gruwel en plezier; de zielen worden rijp gemaakt voor erger. Gijs heeft last van vakantievoorangst en voor Teun is de tijd van zelfkastijding tijdens voetbal kijken voorbij. Hanneke maakte zich tijdens een spirituele séance chantend los van haar lichaam terwijl ze verbinding maakte met wildvreemden. De humor en relativering waren ver te zoeken. Voor Teun is kwijtraken opschonen en Gijs sluit af met een liedje dat je er prima bij kan hebben.

Op de burelen is een felle discussie gaande over de zweetband van Memphis; tijd om te analyseren waar de schoen wringt. Stelt hij zich ostentatief boven de rest of schenkt hij zijn team en daarmee het hele land een kroon van badstof? Gijs vraagt zich door de ontroerende woorden van Mbappé af hoe hij moet opstaan tegen doorgedraaide racisten met nazi-theorieën terwijl Teun een dappere poging deed om voor een andere parochie te preken dan zijn eigen. Hij trof een muur van afwijzing. Hanneke staat op het punt de stad te ontvluchten om te werken aan haar mémoires fictifs en we sluiten af met vier bassende Beatles.

Een lap van uren tennis strekte zich zondag voor ons uit en dat was een groot genot. Gijs wil dat Wally hem op zijn merites beoordeelt maar in plaats daarvan krijgt hij afhankelijkheid gegoten in een pavlovreactie die liefde suggereert. Teuns kat is een vrouwenmens en juni valt hem zwaar; het spatbord klappert in zijn hoofd. Hanneke zit met twee vriendinnen op de Veluwe. Ze roddelen niet maar praten wel graag over andere mensen. Verder wil ze iemand zijn die van André Rieu houdt dus gaat ze het bordkartonnen Sisi-sfeertje toch een kans geven op het Vrijthof. Gijs sluit af met een grote maar niet zo beroemde single van John Lennon.

Juni is begonnen en Teun ook. Hij kijkt oude mails in de bek en de boxen met cijfers vliegen hem om de oren. Gijs heeft genoeg van de hang naar spullen en wil monnik worden. Zijn we nu eindelijk wie we willen zijn of veranderen we zoals Assepoester op het bal straks weer in ons oude zelf? Teun heeft een dictatorcomplex maar houdt niet van geweld. Verder las hij een inktzwarte dystopische roman zonder een spoortje vrolijkheid; echt een aanrader. Hanneke leert mensen interviewen als autorijden en Gijs sluit af met een ode aan John als slaggitarist.

Gijs was als chauffeur maar vooral als nutteloos aanhangsel mee naar de Libelle en Margriet zomerfair. Hij kreeg veel applaus voor nietsdoen. Waar Teun zich op de mannenstoel toch de minderwaardige sekse voelt was Gijs uitstekend op zijn plek. Het blijkt makkelijker om in een maffiacel te infiltreren of het Watergateschandaal bloot te leggen dan de NPO te doorgronden. Toch blijven we proberen. Teun genoot van een patatje tijdens zijn plofkiptournee maar werd in de hoek gedreven door vragen uit de zaal. Hanneke dacht dat ze het aan haar hart had, werd onderzocht door ambulancebroeders Fred en Peter en kan er weer tegenaan. Gijs sluit af met een inhoudelijk onbegrijpelijke Beatles-tip.

Gijs kwam vandaag binnen als Generaal Jaruzelski maar gelukkig was daar een lange reddende engel met een snor. Toch blijft het leven een stuwmeer van dingen die je moet doen. Ze knabbelen aan ons geweten terwijl we zappend en scrollend op de bank zitten. Teun blijft hopen op een oplossing: zou juni onze redding kunnen worden? Hanneke belt in vanuit de tunnel onder water en bezocht meerdere musicals op een dag. We sluiten af met een geblinddoekte hakende Yoko Ono.

Gijs heeft zich als een prins laten rondtronen op de citytrip door Rome en tot afgrijzen van Teun vervulde hem dat met dankbaarheid. De prullenbak bereiken zonder de grond te bedruppelen blijkt te hoog gegrepen en terwijl Teuns vrouw een aggregaat overweegt vult hij zelf zijn dagen met de bekende zigzag tussen hoge highs en diepe dips. Er was tijdens zijn eetdate veel te vieren maar in plaats daarvan werd hem een berg somberte geserveerd. Hanneke belt in vanaf een camping met gepensioneerde drugsdealers en vertelt over de kunst van het oud zijn. Gijs sluit af met een jeugdherinnering aan Paul.

Dat zijn duizenden bluebells aka boshyacinten weigeren te bloeien kan Teun nog net aan, maar een mislukte pizza werd hem te veel: een meltdown en enorm klein huiselijk leed waren het gevolg. Gijs wil het fenomeen stedentrip even goed beschouwen, want voor je het weet vind je jezelf - altijd in te warme of te koude kleren - terug in een café waar journalisten en intellectuelen elkaar ontmoeten. Na een leven lang navelstaren zijn we nog altijd onze domme drift niet kwijt; hoe kan dat toch? Hanneke komt net uit de synagoge en schrijft ondertussen lustig verder aan haar mémoires fictifs. We sluiten af met hardrock.

Als Gijs nou even zou mogen scheppen in Teuns beerput zou de boel er weer keurig uitzien maar helaas gaat dat feest niet door. Ondertussen veranderde de buurt in een land van zombies in minirokken. Een kinderfoto werpt Hanneke terug in de tijd vlak voor die heel lange logeerpartij zonder lievelingspop; de onderduik. Teun walgde eerst van de mensen en toen van zichzelf, en we vragen ons af: haalt een designkrukje je huis op of haalt je huis het designkrukje naar beneden? Gijs sluit af met een Duitse Beatles-tip.

Teun heeft z'n mojo terug, maar aan de buitenrand van de euforie voelt hij het verdriet al knagen. Kiest hij voor een statische boekentour op sapkuur of gaat hij toch met een helikopter van Schouwen-Duiveland naar Goeree-Overflakkee? Gijs moet zich neerleggen bij het feit dat hij zijn mannenhobby niet kan delen met zijn vrouw; zijn zendingsdrang is definitief mislukt. We gaan ervaren hoe Teun van de zenuwachtige neuroot die hij is verwordt tot de zenboeddhist die hij zal zijn en tussen haar kranten- en radiocarrière in was Hanneke handelsreiziger in onderwijsvernieuwing. Gijs sluit af met een Beatles-tip van Little Richard.