Podcasts about ako literatuurprijs

Peter Terrin is een Vlaamse auteur van theater, verhalen en romans. Zijn roman ‘De bewaker' werd bekroond met de Literatuurprijs van de Europese Unie 2010. Bij het grote publiek brak Terrin door met ‘Post Mortem', waarvoor hij de AKO Literatuurprijs won. In januari verschijnt zijn nieuwste roman ‘Nog lang geen winter'. In het boek stelt Terrin de vraag: Wat als je naar het leven kon reizen dat je door die ene verkeerde beslissing nooit hebt geleid? Femke van der Laan gaat met Peter Terrin in gesprek.

Gisteren verscheen de nieuwe roman 'Mordechai' van schrijver Marcel Möring. Het is het verhaal over Mordechai Gompertz, de grootste schrijver die Nederland ooit heeft voortgebracht. Möring debuteerde in 1991 met 'Mendel', dat met de Lubberhuizenprijs werd bekroond. Voor 'Het grote verlangen' ontving hij de AKO Literatuurprijs en het daaropvolgende 'In Babylon' werd bekroond met twee Gouden Uilen. Voor 'Dis' ontving hij de F. Bordewijk-prijs. Zijn boeken zijn in achttien landen verschenen. Presentatie: Frénk van der Linden

Hans en Chrétien vragen zich af hoe ernstig het is dat CPNB en VPRO fictievijandige tendensen en personen faciliteren, hoe fijn het is om een 1000 euro-donatie te ontvangen en hoe interessant of oninteressant een schrijver die zijn romans via online-discussies probeert te slijten. Hoofdmoot van deze aflevering is een bezoek aan eminent prozaschrijver en AKO-Literatuurprijs-winnaar Geerten Meijsing (1950), naar aanleiding van zijn pas in Privé-domein verschenen brievenboek ‘Het gewicht van woorden'. In de ogen van Chrétien zijn de geluidsopnames bij Geerten thuis ‘literatuur-historisch belangwekkend materiaal'. Luister, like en abonneer.

Deze week: schrijver P.F. Thomése. Programmamaker Ianthe Mosselman gaat in gesprek met de schrijver over zijn nieuwste boek Black-out. Hierin onderzoekt Thomése de relatie tussen dader en slachtoffer, die misschien meer op elkaar lijken dan aanvankelijk gedacht wordt. Wat ontspint zich na de tragedie? Black-out is een verhaal over verlies, wraak, rouw en schuld.P.F. Thomése (1958) won met zijn debuut Zuidland in 1991 de AKO Literatuurprijs. In de drie decennia daarna schreef hij onder meer het ontroerende Schaduwkind en de romans Vladiwostok!, De weldoener, De onderwaterzwemmer, Vaderliefde en Swansdale, die vrijwel allemaal op de shortlists van de belangrijkste prijzen terechtkwamen.In deze wekelijkse talkshow van De Balie interviewen programmamakers de makers die hen inspireren. Van cabaretiers tot schrijvers en van theatermakers tot kunstenaars.De podcast wordt geïntroduceerd door programmamaker Rokhaya Seck.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Annemieke Bosman praat met schrijver en radiomaker Mathijs Deen over zijn zeer succesvolle Waddenthrillers. Mathijs Deen is schrijver en radiomaker. Zijn verhalenbundel Brutus heeft honger werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs. In 2013 publiceerde hij de rijke geschiedenis De Wadden, waarvan ruim 30.000 exemplaren zijn verkocht. Hij publiceerde zowel non-fictie als romans, die zeer lovend werden ontvangen en in verschillende vertalingen werden uitgebracht. Zijn eerste Waddenthrillers, De Hollander en De duiker, kregen een prachtige ontvangst. De duiker werd bekroond met De NBD Biblion Gouden Strop 2024, de prijs voor het beste Nederlandstalige spannende boek. In 2024 verscheen de derde Waddenthriller, De redder. Er zijn inmiddels zo'n 50.000 Waddenthrillers verkocht. 

Annemieke Bosman in gesprek met Marja Pruis. Pruis' nieuwste roman 'Huiswerk' is een confronterende roman over intiem geluk en huiselijk verraad. Over de baas zijn en dat niet willen zijn. In deze roman legt Marja Pruis de verwarring bloot waarin de westerse mens met zijn goede bedoelingen gevangen zit. Hoofdpersoon Clara Feij is in het mooiste huis van Amsterdam komen wonen, vindt ze zelf. Schoonmaken laat ze over aan een stoet van werksters, gevlucht uit eigen land. Als Rose bij haar thuis komt, verandert alles. Hoe kun je iemand helpen, als je niets van haar weet? En hoe blijf je iemand vertrouwen, als alles tegen haar pleit? Marja Pruis is schrijver, columnist en redacteur van De Groene Amsterdammer. Haar romans ontvingen nominaties voor De Gouden Uil, de AKO Literatuurprijs, de Libris Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Voor haar essays en columns, gebundeld in 'Kus me, straf me', 'Genoeg over mij' en 'Oplossingen' ontving ze de Jan Hanlo Essay Prijs, de J. Greshoffprijs en de J. L. Heldringprijs.

Beeldspraak-Klassiekers is een podcast van Poëziecentrum. In elke aflevering praten we met een kenner over een iconisch gedicht uit de wereldliteratuur. Waarom is dat zo gekend en geliefd, wat maakt dat deze verzen in het geheugen gegrift blijven? In deze aflevering praat An Faems met Frits van Oostrom over het middeleeuwse dierenepos Van den Vos Reynaerde naar aanleiding van het boek 'De Reynaert. Leven met een middeleeuws meesterwerk' van Van Oostrom dat in mei 2023 verscheen. Frits van Oostrom is emeritus-hoogleraar van de Universiteit Utrecht. Hij ontving talloze prijzen en eerbewijzen, waaronder de AKO Literatuurprijs, de Spinozaprijs, de Libris Geschiedenis Prijs, de Keizer Karelprijs en de Gouden Penning van de Belgische Academie van Wetenschappen. An Faems promoveerde aan de KU Leuven op een proefschrift over vertellerscommentaar in de Middelnederlandse ridderepiek. Momenteel is zij als docent verbonden aan de KU Leuven, waar ze in het academiejaar 2022-2023 de colleges Middelnederlandse letterkunde verzorgt. Deze podcast werd opgenomen in de Koninklijke Bibliotheek van België (KBR).

Annemieke Bosman in gesprek met Frits van Oostrom, universiteitshoogleraar en schrijver. 'Van den vos Reynaerde' geldt als hét meesterwerk van onze middeleeuwse letterkunde, en misschien wel van de hele Nederlandse literatuur. Wat is het geheim van deze klassieker, die in elke tijd ook leest als een moderne roman, en die zoveel heeft betekend voor zovelen? Met de eruditie van de kenner en het enthousiasme van de liefhebber besloot Frits van Oostrom om een boek te wijden aan de Reynaert, met het doel te laten zien wat deze tekst zo uniek maakt voor al die generaties lezers en onderzoekers die – soms op het obsessieve af – met de Reynaert hebben geleefd. En uiteindelijk gaat het ook over Van Oostroms eigen levenslange omgang met onze beroemdste middeleeuwer: een vos. Frits van Oostrom is universiteitshoogleraar te Utrecht. Hij ontving talloze prijzen en eerbewijzen, waaronder de AKO Literatuurprijs, de Spinozaprijs en in Vlaanderen de Keizer Karelprijs en de Gouden Penning van de Belgische Academie van Wetenschappen. Zijn meest recente boek, Nobel streven, werd in 2018 bekroond met de Libris Geschiedenis Prijs.

Marente de Moor is schrijver. De Moor won in 2011 de AKO Literatuurprijs en in 2014 de Literatuurprijs van de Europese Unie voor haar roman De Nederlandse maagd. Ze had enkele jaren een vaste column in Vrij Nederland. Haar nieuwe boek De Schoft is een roman over de eeuwenoude traditie om vrouwen te vereren die hun lichamen opofferen aan idealen. Femke van der Laan gaat met Marente de Moor in gesprek.

Annemieke Bosman praat met schrijfster Marente de Moor over haar nieuwe boek De Schoft. De Schoft Tom Wilenski, een uitgerangeerde journalist, krijgt de opdracht om nog één reportage te schrijven; over een groep vrouwen die vluchtelingen redt op de Middellandse Zee. Eenmaal aan boord van hun naamloze schip bekruipt hem het gevoel dat hij in de val is gelokt. De vrouwen menen dat hij foute meningen is toegedaan en willen hem kwijt, maar de Italiaanse kustwacht weigert het schip toegang tot de havens. Dan besluiten ze uit te varen voor een nieuwe reddingsmissie. Voedsel en brandstof raken op, de euforie van de geredde mannen slaat om in wanhoop en als bij toverslag is zowel Sicilië als Malta uit de zee verdwenen. Tom vraagt zich af of hij het schip ooit nog levend zal verlaten. Marente de Moor Marente de Moor (Den Haag, 1972) is een Nederlandse schrijfster en columniste. Ze won de AKO Literatuurprijs (2011) en de European Prize for Literature (2014) voor haar roman De Nederlandse maagd (2010). Zij had enkele jaren een vaste column in Vrij Nederland. Haar werk is in tien talen vertaald.

P.F. Thomése is schrijver. Zijn nieuwe roman Swansdale is net verschenen. Het boek volgt twee gebroken gezinnen, in een liefdesverhaal dat zich afspeelt in het Engelse plaatsje Swansdale. Thomése schreef meer dan twintig romans en verhalenbundels: van zijn hand verschenen o.a. Schaduwkind (2003), De weldoener (2010), en Vaderliefde (2019). Zijn werk is beloond met o.a. de AKO Literatuurprijs en de Bob den Uyl-prijs. Verder was hij drie jaar redacteur van literair tijdschrift De Revisor, en schreef hij voor NRC Handelsblad en Vrij Nederland. Lotje IJzermans gaat met P.F. Thomése in gesprek.

Deze maand verschijnt ‘Brengschuld', het 40e boek van schrijver Jan Siebelink. Het boek gaat door op zijn succesvolle roman ‘Knielen Op Een Bed Violen' waarmee hij in 2005 de AKO Literatuurprijs won. Het verhaal is gebaseerd op Siebelink's jeugd en het leven op de bloemenkwekerij.  Presentatie: Gijs Groenteman

Peter Terrin is een Vlaamse auteur van theater, verhalen en romans. Eind deze maand verschijnt zijn nieuwe roman ‘De gebeurtenis', een ingenieuze roman-in-verhalen over de grillige liefde. Terrin brak in 2012 door bij het grote publiek met zijn roman ‘Post Mortem' waarmee hij de AKO Literatuurprijs won. Zijn werk wordt inmiddels vertaald in meer dan 15 talen.  Presentatie: Gijs Groenteman

Marja Pruis is schrijver, columnist, en redacteur van de Groene Amsterdammer. Nu schreef zij Boos Meisje, waarin zij schrijft over misogynie, sociale pikordes, het ideaalbeeld van de vrouw en de realiteit, over hoe schrijfster te zijn. Pruis heeft een rijk oeuvre, haar roman Atoomgeheimen kwam op de longlist van de AKO Literatuurprijs. Kus me, straf me kwam op de shortlist van AKO Literatuurprijs en won de Jan Hanlo Essayprijs. Ook haar roman Zachte Ritenkwam op de shortlist van zowel de Libris Literatuurprijs als de ECI literatuurprijs. Pieter van der Wielen gaat met Marja Pruis in gesprek.

Op 27 november gaan Hanna Bervoets, David van Reybrouck en Connie Palmen in Het Grote Gesprek met elkaar om tafel. Onder leiding van schrijver Marjolein Visser bespreken zij de kracht van fictie. Als inleiding op Het Grote Gesprek publiceren we in de festivalmaand driemaal Het Voorgesprek: een één-op-één-gesprek tussen Marjolein Visser en iedere auteur over hun werk en achtergrond, en waarin ze kort samen het festivalthema ‘fictie als gids' onderzoeken. Het Voorgesprek is een podcastreeks bestaande uit drie delen. In dit tweede deel gaat Marjolein Visser met Connie Palmen in gesprek. Connie is neerlandica, filosoof en schrijver van zowel fictie als non-fictie. Haar debuutroman De wetten (1991) was een groot succes in binnen- en buitenland en werd bekroond met het Gouden Ezelsoor en de European Novel of the Year Award. Haar tweede boek De vriendschap won de AKO Literatuurprijs. Ook schreef Palmen de autobiografische roman I.M. (1998), de romans Geheel de uwe (2002) en Lucifer (2007), en verscheen in 2011 Logboek van een onbarmhartig jaar. Haar laatste boek Jij zegt het (2015) werd in 2016 bekroond met de Libris Literatuurprijs en De Inktaap. Voor meer informatie over het Wintertuinfestival: www.wintertuinfestival.nl/ Voor het transcript: https://www.notulenvanhetonzichtbare.nl/notulen/het-voorgesprek-connie-palmen/

Hanna Bervoets is schrijver, essayist en scenarist. Haar werk werd verschillende malen genomineerd voor de Gouden Boekenuil, de AKO Literatuurprijs en de Libris Literatuurprijs. Ze schreef voor de komende Boekenweek, het boekenweekgeschenk 'Wat wij zagen' en er is net een nieuwe verhalenbundel uit: 'Een modern verlangen'. Lotje IJzermans praat met Hanna Bervoets

Peter Terrin is een Vlaamse schrijver van theater, verhalen en romans. Hij debuteerde in 1998 met de verhalenbundel De code. Daarna verschenen vier romans, waaronder De bewaker (2009). In 2012 zorgde Post Mortem voor de definitieve doorbraak bij het grote publiek. Met deze roman over de illusie van fictie sleepte Terrin eveneens de AKO Literatuurprijs in de wacht. Na Monte Carlo (2014), Yucca (2016) en Patricia (2018) is er een nieuwe roman: Al het blauw. Het boek gaat onder meer over vriendschap en liefde, en over de breekbare zoektocht naar een eigen identiteit. Pieter van der Wielen spreekt met Peter Terrin.

Geerten Meijsing is schrijver. Hij maakte in de jaren zeventig zijn debuut met een ambitieuze trilogie gewijd aan literatuur, schilderen en muziek. Hij won de AKO Literatuurprijs in 1988 met de roman Veranderlijk en wisselvallig. In 1998 publiceerde hij de sterk autobiografische roman Tussen mes en keel, waarin hij open over zijn eerdere depressie schrijft. De afgelopen vijftien jaar schreef Meijsing onder meer zeven kerstvertellingen waarin hij gloedvol maar ook bedachtzaam de sfeer van de feestelijke donkere dagen oproept. Deze verhalen zijn nu gebundeld in Zeven kerstvertellingen. Tjitske Mussche spreekt met Geerten Meijsing.

Wat is echte liefde in de toekomst, en hoeveel heb je daarvoor over? Anne Eekhout geeft ons het tragische liefdesverhaal LEREN VERGETEN, waarin menselijke trouw niet onvoorwaardelijk is. Anne Eekhout (1981) is schrijver. Haar laatste roman is 'Nicolas en de verdwijning van de wereld'. Haar werk werd genomineerd voor de BNG Literatuurprijs en stond op de AKO Literatuurprijs-longlist. Ze schreef voor onder meer VARA-gids, ELLE, NRC en AD. Stem: Jilles Flinterman Techniek en geluidsontwerp: Arno Peeters Redactie: Wytske Versteeg Host: Rinke Vreeke Onderzoek: Lisette van Beek (Urban Futures Studio, Universiteit Utrecht) Illustraties: Reinout Dijkstra Concept en eindredactie: Tom Loois Ansicht is een programma van stadslab RAUM in Utrecht en wordt mede gefinancierd door Het Letterenfonds.

Kunstschilder en schrijver Anton Valens studeerde af aan de Rietveld Academie in Amsterdam, waar hij later ook les gaf. Na enkele jaren in de thuiszorg te hebben gewerkt, debuteerde hij in 2004 als schrijver met roman 'Meester in de hygiëne'. Daarna verschenen onder andere Het boek 'Ont' (2012), wat genomineerd werd voor de AKO Literatuurprijs, en Het 'compostcirculatieplan' (2016). In zijn nieuwste roman 'Chalet 152' stort hoofdpersoon Djoeke zich op het schilderen van lantaarnpalen op het verlaten vakantiepark ’t Ezeltje. In De Favorieten deelt Anton Valens de mediafragmenten die hem fascineren.

De Nederlandse schrijver P.F. (Pieter Frans) Thomése bracht recent de autobiografische roman 'Vaderliefde' uit. Dat boek kon hij pas schrijven na de dood van z'n moeder vorig jaar. Je kan hem ook kennen van zijn eerste roman 'Zuidland', waarmee hij in 1991 de AKO Literatuurprijs won. Zijn best verkochte werk is 'Schaduwkind'. Daarin vertelt hij over de dood van z'n dochtertje. Wat raakt Thomése in het leven?

Wat zal dit jaar en voor wat dat betreft, de komende jaren ons brengen? Dat onderzoekt de Stichting Literaire Activiteiten Amsterdam in de serie De Verwachting. Eind vorig jaar vroeg de SLAA zeven schrijvers hun licht te laten schijnen op wat komen gaat. Sophie Derkzen van de Correspondent ging vervolgens met ze in gesprek In aflevering 2: Marja Pruis Marja Pruis werkt bij De Groene Amsterdammer, waar ze de boekenbijlage Dichters & Denkers samenstelt. Behalve over Nederlandse literatuur schrijft ze essays over uiteenlopende onderwerpen als verlegenheid, schoonheidsidealen en humor. Haar essaybundel Kus me, straf me (2010) werd genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en in 2013 won ze er de Jan Hanlo Essayprijs mee. In 2016 verscheen haar roman Zachte riten. Links: Marja Pruis' werk bij de Groene Amsterdammer https://www.groene.nl/auteur/marja-pruis Marja Pruis op twitter https://twitter.com/marjapruis Sophie Derkzen https://www.sophiederkzen.nl/ Foto: Keke Keukelaar www.kekekeukelaar.nl

Onze gast van 9 november was niemand minder dan Arnon Grunberg. De auteur van Tirza, De asielzoeker, Blauwe maandagen, Fantoompijn en vele andere boeken, meervoudig winnaar van zo'n beetje alle Nederlandse literaire prijzen, waaronder de AKO-Literatuurprijs, de Gouden Uil en de Libris literatuurprijs. Grunberg gaat in gesprek met Abdelkader Benali over zijn nieuwste boek Goede mannen. Een ontroerende en wanhopige roman over een vader die denkt dat een goede man altijd een stapje opzij doet, dat goed zijn niet veel anders is dan verlangen naar het goede. Het is een roman over een Heerlense brandweerman bij wie het noodlot toeslaat als zijn oudste zoon zelfmoord pleegt.

Schrijver, dichter en essayist Stefan Hertmans werd in 1951 geboren in Gent, voltooide daar de middelbare school, en studeerde Germaanse Filologie, óók in Gent. In die tijd speelde hij veel als jazzgitarist in verschillende groepen, onder andere met zijn broer Peter Hertmans, die met zijn trio nog steeds furore maakt. Stefan Hertmans liet de muziek voor wat die was en ging lesgeven aan een kunstopleiding in Gent, om in 1981 als schrijver te debuteren met de roman Ruimte ? dat een jaar later werd onderscheiden met de Vlaamse Debuutprijs. Sindsdien is het oeuvre van Hertmans gestaag gegroeid, tot zo?n 40 publicaties: poëzie, essays en romans. Nominaties en prijzen hielden gelijke tred, in Vlaanderen én in Nederland, waar Hertmans zijn boeken al gauw liet uitgegeven. Zo verscheen in 2013 de roman Oorlog en Terpentijn, gebaseerd op de dagboeken van zijn grootvader die onderscheiden werd voor zijn soldatenmoed in de Eerste Wereldoorlog. Hertmans won er de AKO Literatuurprijs mee, de Vlaamse Cultuurprijs voor de Letteren, èn een nominatie voor de Britse Man Booker Prize. Oorlog en Terpentijn is inmiddels in 24 talen vertaald?Ook in De Bekeerlinge, het boek dat in 2016 uitkwam, baseert Hertmans zich voor zijn verhaal op historische bronnen. Het verkocht al zo?n 100.000 exemplaren. Afgelopen september verscheen ?Antigone in Molenbeek?, een poëtische tekst van Hertmans hand, over de zus van een zelfmoordterrorist. Vanaf juni 2018 zal het stuk in theaters te zien zijn.

Schrijver, dichter en essayist Stefan Hertmans werd in 1951 geboren in Gent, voltooide daar de middelbare school, en studeerde Germaanse Filologie, óók in Gent. In die tijd speelde hij veel als jazzgitarist in verschillende groepen, onder andere met zijn broer Peter Hertmans, die met zijn trio nog steeds furore maakt. Stefan Hertmans liet de muziek voor wat die was en ging lesgeven aan een kunstopleiding in Gent, om in 1981 als schrijver te debuteren met de roman Ruimte ? dat een jaar later werd onderscheiden met de Vlaamse Debuutprijs. Sindsdien is het oeuvre van Hertmans gestaag gegroeid, tot zo?n 40 publicaties: poëzie, essays en romans. Nominaties en prijzen hielden gelijke tred, in Vlaanderen én in Nederland, waar Hertmans zijn boeken al gauw liet uitgegeven. Zo verscheen in 2013 de roman Oorlog en Terpentijn, gebaseerd op de dagboeken van zijn grootvader die onderscheiden werd voor zijn soldatenmoed in de Eerste Wereldoorlog. Hertmans won er de AKO Literatuurprijs mee, de Vlaamse Cultuurprijs voor de Letteren, èn een nominatie voor de Britse Man Booker Prize. Oorlog en Terpentijn is inmiddels in 24 talen vertaald?Ook in De Bekeerlinge, het boek dat in 2016 uitkwam, baseert Hertmans zich voor zijn verhaal op historische bronnen. Het verkocht al zo?n 100.000 exemplaren. Afgelopen september verscheen ?Antigone in Molenbeek?, een poëtische tekst van Hertmans hand, over de zus van een zelfmoordterrorist. Vanaf juni 2018 zal het stuk in theaters te zien zijn.

Prins Willem III van Oranje (1650-1702) is volgens Machiel Bosman de grootste staatsman die Nederland heeft voortgebracht. Zijn erfenis, die vooral in Engeland ligt, is van mondiaal belang. Hij staat aan de basis van de westerse constitutionele monarchie, en van twee eeuwen Britse wereldhegemonie. Machiel Bosman is historicus en schrijft geschiedenis vermomd als literatuur. Met zijn boek Elisabeth de Flines werd hij in 2008 genomineerd voor de AKO Literatuurprijs en de Libris Geschiedenis Prijs. Dit boek De Roofkoning is eveneens genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs. http://www.singeluitgeverijen.nl/athenaeum/boek/de-roofkoning/

Schrijver A.F.Th. van der Heijden (1951) debuteerde in 1978 met de verhalenbundel Een gondel in de Herengracht en is de auteur van onder andere twee grote romancycli: ?De tandeloze tijd? en ?Homo duplex?. Zijn roman, Het schervengericht, werd bekroond met de AKO Literatuurprijs 2007. Op 26 mei 2011 verscheen Tonio. Een requiemroman, over zijn 21-jarige zoon Tonio van der Heijden, die bij een verkeersongeval om het leven kwam. In januari 2012 werd het oeuvre van A.F.Th. van der Heijden bekroond met de Constantijn Huygens-prijs en in mei 2013 ontving Van der Heijden de P.C. Hooft-prijs voor zijn gehele oeuvre. Eerder dit jaar verschenen deel zes en de bibliofiele editie van deel 7 van De tandeloze tijd.

Schrijver A.F.Th. van der Heijden (1951) debuteerde in 1978 met de verhalenbundel Een gondel in de Herengracht en is de auteur van onder andere twee grote romancycli: ?De tandeloze tijd? en ?Homo duplex?. Zijn roman, Het schervengericht, werd bekroond met de AKO Literatuurprijs 2007. Op 26 mei 2011 verscheen Tonio. Een requiemroman, over zijn 21-jarige zoon Tonio van der Heijden, die bij een verkeersongeval om het leven kwam. In januari 2012 werd het oeuvre van A.F.Th. van der Heijden bekroond met de Constantijn Huygens-prijs en in mei 2013 ontving Van der Heijden de P.C. Hooft-prijs voor zijn gehele oeuvre. Eerder dit jaar verschenen deel zes en de bibliofiele editie van deel 7 van De tandeloze tijd.

Bert Natter (1968) debuteerde in 2008 met Begeerte heeft ons aangeraakt, dat werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. In 2012 publiceerde hij Hoe staat het met de liefde? Begin 2015 verscheen Remington. In oktober 2015 verscheen Goldberg. Voor die roman dook Natter diep in de muziekgeschiedenis en toverde hij een van de schimmigste figuren tot leven: Bach's leerling Johann Gottlieb Goldberg (1775). Goldberg maakt een snelle opmars als klavierspeler wanneer de machtige Frederik de Grote met zijn orkest langskomt. Dit boek levert hem een nominatie voor de ECI ? voorheen AKO - Literatuurprijs ? op. 10 november hoort Natter in Theater aan het Spui in Den Haag of hij zich winnaar van de ECI Literatuurprijs 2016 mag noemen.

Bert Natter (1968) debuteerde in 2008 met Begeerte heeft ons aangeraakt, dat werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs en de Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs. In 2012 publiceerde hij Hoe staat het met de liefde? Begin 2015 verscheen Remington. In oktober 2015 verscheen Goldberg. Voor die roman dook Natter diep in de muziekgeschiedenis en toverde hij een van de schimmigste figuren tot leven: Bach's leerling Johann Gottlieb Goldberg (1775). Goldberg maakt een snelle opmars als klavierspeler wanneer de machtige Frederik de Grote met zijn orkest langskomt. Dit boek levert hem een nominatie voor de ECI ? voorheen AKO - Literatuurprijs ? op. 10 november hoort Natter in Theater aan het Spui in Den Haag of hij zich winnaar van de ECI Literatuurprijs 2016 mag noemen.

Griet Op de Beeck ontving voor haar debuut Vele hemels boven de zevende lyrische reacties en werd hiermee genomineerd voor de Ako Literatuurprijs en de Bronzen Uil. Kom hier dat ik u kus werd verkozen als boek van de maand in De Wereld Draait Door en wordt momenteel verfilmd. De boeken van de schrijfster zijn inmiddels op ontelbare nachtkastjes terug te vinden en toen ze onlangs aanschoof bij Zomergasten bleek ze ook nog eens prachtig, met een aanstekelijke passie, te kunnen vertellen over haar visie op kunst, het leven en de maakbaarheid van de mens.

‘Oorlog en terpentijn' vertelt het verhaal van een kleine held in de Grote Oorlog die ervan droomde kunstenaar te worden. In de jaren tachtig kreeg Stefan Hertmans van zijn grootvader een paar volgeschreven oude schriften. Jarenlang durfde Hertmans die niet te openen tot hij het wél deed en er onvermoede geheimen in vond. Het leven van zijn grootvader bleek getekend te zijn door armoedige kinderjaren in het Gent van voor 1900, door gruwelijke ervaringen als frontsoldaat in de Eerste Wereldoorlog en door een jonggestorven grote liefde. In zijn verdere leven zette hij zijn verdriet om in stille schilderkunst. De jarenlange fascinatie van Stefan Hertmans voor het leven van zijn grootvader bracht hem uiteindelijk tot het schrijven van ‘Oorlog en terpentijn’ waarmee hij onlangs de Ako-Literatuurprijs won. Interviewer: Frieda Van Wijck. Stefan Hertmans. Oorlog en Terpentijn. Boeknummer 21826. Speelduur 12 uur en 56 minuten.

Frans Thomése schreef zowel het keeltoeschroevende Schaduwkind als het droogkomische J. Kessels: The Novel. Zijn debuut Zuidland werd onderscheiden met de AKO Literatuurprijs. En met Grillroom Jeruzalem won hij eerder in 2012 de VPRO Bob den Uylprijs. Onlangs verscheen Het Bamischandaal. Hier vindt u de volle drie uren. Geïnterviewd door Maarten Westerveen

Frans Thomése schreef zowel het keeltoeschroevende Schaduwkind als het droogkomische J. Kessels: The Novel. Zijn debuut Zuidland werd onderscheiden met de AKO Literatuurprijs. En met Grillroom Jeruzalem won hij eerder in 2012 de VPRO Bob den Uylprijs. Onlangs verscheen Het Bamischandaal. Hier vindt u de volle drie uren. Maarten Westerveen over dit gesprek: Ik houd van ongrijpbaarheid Thomése en zijn werk laten zich moeilijk samenvatten. Ik heb het althans nooit iemand succesvol zien doen. Ik verwacht ook niet dat het mij gaat lukken in drie uur. Dat vind ik wel een aangename gedachte. Samenvatting en citaten: Maarten Westerveen in gesprek met P. F. Thomese. De schrijver werd verwekt op een Paasochtend in 1957 en geboren in Doetinchem op 23 januari 1958 als toevallige nazaat van een oud, vrijwel uitgestorven geslacht. Frans groeide op in het afgelegen Zaltbommel, in een gevleugeld wit landhuis met uitzicht op de horizon, dromend van het echte leven, waar hij zich geen voorstelling van kon maken. Oudste en enige zoon. wereldvreemd. "Ongeschikt", werd er gezegd. Maar voor wat? Hij behaalde alerlei diploma's, zoals voor zwemmen en het gymnasium, waar hij vervolgens niets mee deed. En droomde van boeken die niet bestonden. Probeerde die te schrijven, maar ze bleken iets anders te worden, iets wat hij zelf niet had voorzien. In de bioscoop van zijn vriendje Henkie Eenhoorn en thuis op de televisie ontdekte hij al op vroege leeftijd Amerika. Het was het beloofde land, waar verlangens in beeld verschenen en de stoutste vermoedens gewoon werden ondertiteld - zodat je er nog steeds van kon dromen. Totdat de legendarische J. Kessels in zijn leven verscheen en ze er op een doordeweekse dag heen gingen. Ze bezochten in dat giga-grote filmdecor alle plekken die ze kenden van thuis en waar ze in proncipe dus niet van opkeken. Alleen een paar dingen waren anders. Later reisde hij met J. Kessels een aantal malen naar Duitsland. Frans Thomese was van 1979 tot 1984 redacteur en verslaggever bij het Eindhovens Dagblad. in 1984 pakte hij zijn geschiedenisstudie voor drie jaar weer op, maar hij voltooide deze niet. Daarna schreef hij voor het weekblad De Tijd en leverde bijdragen voor NRC Handelsblad, enkele regionale dagbladen en Vrij Nederland. ook was Tomese redacteur van het literaire tijdschrift De Revisor. Een handjevol boektitels: Zuidland, Schaduwkind, J.Kessels: The Novel. Reisverhalen gebundeld in Greatest Hits gelden onder liefhebbers al jaren als hoogtepunt in het genre, voor zijn verslag Grillroom Jeruzalem kreeg hij in 2012 de Bob den Uyl-prijs. En dan zijn nieuwste in '12: Het bamischandaal. In NRC teypeerd als " Geestig, virtuoos en onbedaarlijk smerig. Over de kritiek: Over Arnold Heumakers (NRC) en Jeroen Vullings (VN) maar ook de wat stille Janet Luis en Elsbeth Etty is hij enthousiast. " ik ben blij veel verschillende reacties te krijgen op mijn werk. Maar in het algemeen gesproken: de reflectie is uit de literatuurkritiek aan het verdwijnen, zoals eertijds Ter Braak en Rodenko schreven. Schrijvers werden vroeger echt beter als gevolg vam het feit dat er anderen waren die goede analyses gaven en betekenis vonden in het werk. Er is niks mooiers dan als je Borges leest over Don Quichotte. Het genot van een goede exegese. Polemiek rondom Thomese: Thomese belandde zo nu en dan in stevige polemische gevechten. Leon de Winter verweet ook hem antisemitisme vanwege een column in de GPD-bladen. Joost Zwagerman beschuldigde hem van dubbelhartigheid inzake cultuurpessimisme; P.F. had een essay aan de Revisor geleverd waarin hij het commercialisme in de literatuur hekelde: " De narcistische samenzwering". Critici namen hem op de korrel toen hij Connie Palmen hekelde om haar zoeken van publiciteit met autobiografische literatuur, omdat hij dat later zelf ook deed! Enkele citaten: Jacob Groot, auteur van het boek Adam Seconde, daarmee kan Thomese zeer vruchtbaar van gedachten wisselen. Bijvoorbeeld over het thema pornografie. Niet om het te hebben over proza dat je schrijfr met 1 hand, laten we zeggen Rukkers Proza. Nee, bespiegelingen over porno als fenomeen. Met stellingen als: We leven in een wereld waarin pornografie de meest beoefende tak van sport is geworden. Over de totstandkoming van Schaduwkind, notities geschreven na het overlijden van zijn dochtertje. Het was in eerste instantie, hors commerce, gepubliceerd als nieuwjaarsgeschenk van uitgeverij Contact en werd later een enorme hype. Op de Frankfurter Buchmesse werd er gevochten om de vertalingsrechten. Daarna in Duitsland kwamen de ECHTE recensies: critici niet niet het leed van Thomese bespraken maar, zoals het hoort, het boek zelf. Daarmee werd Schaduwkind voor Thomese een wenlijk ander boek dan de rest van zijn oeuvre. De irinie ontbreekt bijna helemaal. Maarten Westerveen stelt dat "misschien het autobiografische gewoon veel belangrijker wordt in de lieratuur ". Frans geeft de naam Bruno Schulz, dat is toverwerk! Twee bundels verhalen, fantastische fantasie, vanuit het gezichtspunt van een kind, hoe je als een kind geluiden interpreteerd, de werking van de taal, , daaaaaar wordt ik nu door ontroerd. de biografie is dan niet belangrijk. Over zijn ontgoocheling door de schrijvers die hij ontmoette bij De Revisor: "Ik had te veel gespetterd in de piranhabak". Het sleuteljaar 2002 waarin hij ouder werd maar ook zijn dochter verloor: " Het roer ging om! Ik verstond me met andere boeken, met Rilke, misschien ook omdat ik 'vrij' was. Misschien wel door het verlies van mijn dochter, dee veel van het andere relativeerde. En dan nog een opmerking over de gemakzucht van Arnon Grunberg, die uit luiheid moralistisch wordt en zichzelf op een sokkeltje zet!

Frans Thomése schreef zowel het keeltoeschroevende Schaduwkind als het droogkomische J. Kessels: The Novel. Zijn debuut Zuidland werd onderscheiden met de AKO Literatuurprijs. En met Grillroom Jeruzalem won hij eerder in 2012 de VPRO Bob den Uylprijs. Onlangs verscheen Het Bamischandaal. Hier vindt u de volle drie uren. Maarten Westerveen over dit gesprek: Ik houd van ongrijpbaarheid Thomése en zijn werk laten zich moeilijk samenvatten. Ik heb het althans nooit iemand succesvol zien doen. Ik verwacht ook niet dat het mij gaat lukken in drie uur. Dat vind ik wel een aangename gedachte. Samenvatting en citaten: Maarten Westerveen in gesprek met P. F. Thomese. De schrijver werd verwekt op een Paasochtend in 1957 en geboren in Doetinchem op 23 januari 1958 als toevallige nazaat van een oud, vrijwel uitgestorven geslacht. Frans groeide op in het afgelegen Zaltbommel, in een gevleugeld wit landhuis met uitzicht op de horizon, dromend van het echte leven, waar hij zich geen voorstelling van kon maken. Oudste en enige zoon. wereldvreemd. "Ongeschikt", werd er gezegd. Maar voor wat? Hij behaalde alerlei diploma's, zoals voor zwemmen en het gymnasium, waar hij vervolgens niets mee deed. En droomde van boeken die niet bestonden. Probeerde die te schrijven, maar ze bleken iets anders te worden, iets wat hij zelf niet had voorzien. In de bioscoop van zijn vriendje Henkie Eenhoorn en thuis op de televisie ontdekte hij al op vroege leeftijd Amerika. Het was het beloofde land, waar verlangens in beeld verschenen en de stoutste vermoedens gewoon werden ondertiteld - zodat je er nog steeds van kon dromen. Totdat de legendarische J. Kessels in zijn leven verscheen en ze er op een doordeweekse dag heen gingen. Ze bezochten in dat giga-grote filmdecor alle plekken die ze kenden van thuis en waar ze in proncipe dus niet van opkeken. Alleen een paar dingen waren anders. Later reisde hij met J. Kessels een aantal malen naar Duitsland. Frans Thomese was van 1979 tot 1984 redacteur en verslaggever bij het Eindhovens Dagblad. in 1984 pakte hij zijn geschiedenisstudie voor drie jaar weer op, maar hij voltooide deze niet. Daarna schreef hij voor het weekblad De Tijd en leverde bijdragen voor NRC Handelsblad, enkele regionale dagbladen en Vrij Nederland. ook was Tomese redacteur van het literaire tijdschrift De Revisor. Een handjevol boektitels: Zuidland, Schaduwkind, J.Kessels: The Novel. Reisverhalen gebundeld in Greatest Hits gelden onder liefhebbers al jaren als hoogtepunt in het genre, voor zijn verslag Grillroom Jeruzalem kreeg hij in 2012 de Bob den Uyl-prijs. En dan zijn nieuwste in '12: Het bamischandaal. In NRC teypeerd als " Geestig, virtuoos en onbedaarlijk smerig. Over de kritiek: Over Arnold Heumakers (NRC) en Jeroen Vullings (VN) maar ook de wat stille Janet Luis en Elsbeth Etty is hij enthousiast. " ik ben blij veel verschillende reacties te krijgen op mijn werk. Maar in het algemeen gesproken: de reflectie is uit de literatuurkritiek aan het verdwijnen, zoals eertijds Ter Braak en Rodenko schreven. Schrijvers werden vroeger echt beter als gevolg vam het feit dat er anderen waren die goede analyses gaven en betekenis vonden in het werk. Er is niks mooiers dan als je Borges leest over Don Quichotte. Het genot van een goede exegese. Polemiek rondom Thomese: Thomese belandde zo nu en dan in stevige polemische gevechten. Leon de Winter verweet ook hem antisemitisme vanwege een column in de GPD-bladen. Joost Zwagerman beschuldigde hem van dubbelhartigheid inzake cultuurpessimisme; P.F. had een essay aan de Revisor geleverd waarin hij het commercialisme in de literatuur hekelde: " De narcistische samenzwering". Critici namen hem op de korrel toen hij Connie Palmen hekelde om haar zoeken van publiciteit met autobiografische literatuur, omdat hij dat later zelf ook deed! Enkele citaten: Jacob Groot, auteur van het boek Adam Seconde, daarmee kan Thomese zeer vruchtbaar van gedachten wisselen. Bijvoorbeeld over het thema pornografie. Niet om het te hebben over proza dat je schrijfr met 1 hand, laten we zeggen Rukkers Proza. Nee, bespiegelingen over porno als fenomeen. Met stellingen als: We leven in een wereld waarin pornografie de meest beoefende tak van sport is geworden. Over de totstandkoming van Schaduwkind, notities geschreven na het overlijden van zijn dochtertje. Het was in eerste instantie, hors commerce, gepubliceerd als nieuwjaarsgeschenk van uitgeverij Contact en werd later een enorme hype. Op de Frankfurter Buchmesse werd er gevochten om de vertalingsrechten. Daarna in Duitsland kwamen de ECHTE recensies: critici niet niet het leed van Thomese bespraken maar, zoals het hoort, het boek zelf. Daarmee werd Schaduwkind voor Thomese een wenlijk ander boek dan de rest van zijn oeuvre. De irinie ontbreekt bijna helemaal. Maarten Westerveen stelt dat "misschien het autobiografische gewoon veel belangrijker wordt in de lieratuur ". Frans geeft de naam Bruno Schulz, dat is toverwerk! Twee bundels verhalen, fantastische fantasie, vanuit het gezichtspunt van een kind, hoe je als een kind geluiden interpreteerd, de werking van de taal, , daaaaaar wordt ik nu door ontroerd. de biografie is dan niet belangrijk. Over zijn ontgoocheling door de schrijvers die hij ontmoette bij De Revisor: "Ik had te veel gespetterd in de piranhabak". Het sleuteljaar 2002 waarin hij ouder werd maar ook zijn dochter verloor: " Het roer ging om! Ik verstond me met andere boeken, met Rilke, misschien ook omdat ik 'vrij' was. Misschien wel door het verlies van mijn dochter, dee veel van het andere relativeerde. En dan nog een opmerking over de gemakzucht van Arnon Grunberg, die uit luiheid moralistisch wordt en zichzelf op een sokkeltje zet!

Frans Thomése schreef zowel het keeltoeschroevende Schaduwkind als het droogkomische J. Kessels: The Novel. Zijn debuut Zuidland werd onderscheiden met de AKO Literatuurprijs. En met Grillroom Jeruzalem won hij eerder in 2012 de VPRO Bob den Uylprijs. Onlangs verscheen Het Bamischandaal. Hier vindt u de volle drie uren. Maarten Westerveen over dit gesprek: Ik houd van ongrijpbaarheid Thomése en zijn werk laten zich moeilijk samenvatten. Ik heb het althans nooit iemand succesvol zien doen. Ik verwacht ook niet dat het mij gaat lukken in drie uur. Dat vind ik wel een aangename gedachte. Samenvatting en citaten: Maarten Westerveen in gesprek met P. F. Thomese. De schrijver werd verwekt op een Paasochtend in 1957 en geboren in Doetinchem op 23 januari 1958 als toevallige nazaat van een oud, vrijwel uitgestorven geslacht. Frans groeide op in het afgelegen Zaltbommel, in een gevleugeld wit landhuis met uitzicht op de horizon, dromend van het echte leven, waar hij zich geen voorstelling van kon maken. Oudste en enige zoon. wereldvreemd. "Ongeschikt", werd er gezegd. Maar voor wat? Hij behaalde alerlei diploma's, zoals voor zwemmen en het gymnasium, waar hij vervolgens niets mee deed. En droomde van boeken die niet bestonden. Probeerde die te schrijven, maar ze bleken iets anders te worden, iets wat hij zelf niet had voorzien. In de bioscoop van zijn vriendje Henkie Eenhoorn en thuis op de televisie ontdekte hij al op vroege leeftijd Amerika. Het was het beloofde land, waar verlangens in beeld verschenen en de stoutste vermoedens gewoon werden ondertiteld - zodat je er nog steeds van kon dromen. Totdat de legendarische J. Kessels in zijn leven verscheen en ze er op een doordeweekse dag heen gingen. Ze bezochten in dat giga-grote filmdecor alle plekken die ze kenden van thuis en waar ze in proncipe dus niet van opkeken. Alleen een paar dingen waren anders. Later reisde hij met J. Kessels een aantal malen naar Duitsland. Frans Thomese was van 1979 tot 1984 redacteur en verslaggever bij het Eindhovens Dagblad. in 1984 pakte hij zijn geschiedenisstudie voor drie jaar weer op, maar hij voltooide deze niet. Daarna schreef hij voor het weekblad De Tijd en leverde bijdragen voor NRC Handelsblad, enkele regionale dagbladen en Vrij Nederland. ook was Tomese redacteur van het literaire tijdschrift De Revisor. Een handjevol boektitels: Zuidland, Schaduwkind, J.Kessels: The Novel. Reisverhalen gebundeld in Greatest Hits gelden onder liefhebbers al jaren als hoogtepunt in het genre, voor zijn verslag Grillroom Jeruzalem kreeg hij in 2012 de Bob den Uyl-prijs. En dan zijn nieuwste in '12: Het bamischandaal. In NRC teypeerd als " Geestig, virtuoos en onbedaarlijk smerig. Over de kritiek: Over Arnold Heumakers (NRC) en Jeroen Vullings (VN) maar ook de wat stille Janet Luis en Elsbeth Etty is hij enthousiast. " ik ben blij veel verschillende reacties te krijgen op mijn werk. Maar in het algemeen gesproken: de reflectie is uit de literatuurkritiek aan het verdwijnen, zoals eertijds Ter Braak en Rodenko schreven. Schrijvers werden vroeger echt beter als gevolg vam het feit dat er anderen waren die goede analyses gaven en betekenis vonden in het werk. Er is niks mooiers dan als je Borges leest over Don Quichotte. Het genot van een goede exegese. Polemiek rondom Thomese: Thomese belandde zo nu en dan in stevige polemische gevechten. Leon de Winter verweet ook hem antisemitisme vanwege een column in de GPD-bladen. Joost Zwagerman beschuldigde hem van dubbelhartigheid inzake cultuurpessimisme; P.F. had een essay aan de Revisor geleverd waarin hij het commercialisme in de literatuur hekelde: " De narcistische samenzwering". Critici namen hem op de korrel toen hij Connie Palmen hekelde om haar zoeken van publiciteit met autobiografische literatuur, omdat hij dat later zelf ook deed! Enkele citaten: Jacob Groot, auteur van het boek Adam Seconde, daarmee kan Thomese zeer vruchtbaar van gedachten wisselen. Bijvoorbeeld over het thema pornografie. Niet om het te hebben over proza dat je schrijfr met 1 hand, laten we zeggen Rukkers Proza. Nee, bespiegelingen over porno als fenomeen. Met stellingen als: We leven in een wereld waarin pornografie de meest beoefende tak van sport is geworden. Over de totstandkoming van Schaduwkind, notities geschreven na het overlijden van zijn dochtertje. Het was in eerste instantie, hors commerce, gepubliceerd als nieuwjaarsgeschenk van uitgeverij Contact en werd later een enorme hype. Op de Frankfurter Buchmesse werd er gevochten om de vertalingsrechten. Daarna in Duitsland kwamen de ECHTE recensies: critici niet niet het leed van Thomese bespraken maar, zoals het hoort, het boek zelf. Daarmee werd Schaduwkind voor Thomese een wenlijk ander boek dan de rest van zijn oeuvre. De irinie ontbreekt bijna helemaal. Maarten Westerveen stelt dat "misschien het autobiografische gewoon veel belangrijker wordt in de lieratuur ". Frans geeft de naam Bruno Schulz, dat is toverwerk! Twee bundels verhalen, fantastische fantasie, vanuit het gezichtspunt van een kind, hoe je als een kind geluiden interpreteerd, de werking van de taal, , daaaaaar wordt ik nu door ontroerd. de biografie is dan niet belangrijk. Over zijn ontgoocheling door de schrijvers die hij ontmoette bij De Revisor: "Ik had te veel gespetterd in de piranhabak". Het sleuteljaar 2002 waarin hij ouder werd maar ook zijn dochter verloor: " Het roer ging om! Ik verstond me met andere boeken, met Rilke, misschien ook omdat ik 'vrij' was. Misschien wel door het verlies van mijn dochter, dee veel van het andere relativeerde. En dan nog een opmerking over de gemakzucht van Arnon Grunberg, die uit luiheid moralistisch wordt en zichzelf op een sokkeltje zet!

Wim Brands praat met de Vlaamse schrijver Peter Terrin die eerder dit jaar de AKO Literatuurprijs kreeg uitgereikt naar aanleiding van zijn boek Post Mortem. De roman vertelt het verhaal van de nog onbekende schrijver Emiel Steegman en diens dochtertje van bijna vier, dat wordt getroffen door het noodlot…

David Van Reybrouck (1971) is cultuurhistoricus, archeoloog en schrijver van non-fictie, theater en poëzie. Zijn grootste succes behaalde hij met Congo. Een geschiedenis, waarvoor hij onder andere de Libris Geschiedenisprijs 2010 en de AKO Literatuurprijs 2010 kreeg. Van Reybrouck licht de grote lijnen van de historische ontwikkeling van Congo (een midden-Afrikaanse staat, 56 keer zo groot als Nederland, 69 miljoen inwoners) toe aan de hand van talloze interviews. De helft van het boek behandelt de periode tot 1960, het jaar waarin de Belgische kolonie Congo onafhankelijk werd. De andere helft gaat over de periode tussen 1960 en 2010. Ervaringen die de schrijver opdoet tijdens de tien reizen die hij door het land maakt, worden in het historische verhaal ingepast. De geschiedenis wordt zoveel mogelijk beschreven vanuit het gezichtpunt van de Congolesen. Interviewer: Walter Zinzen. David Van Reybrouck. Congo, een geschiedenis. Speelduur: 29 uur en 51 minuten. Boeknummer: 17971.

Charlotte Mutsaers is beeldendkunstenaar en schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met man en menagerie woont. Haar literaire werk werd achtereenvolgens bekroond met de Jan Greshoffprijs, de Busken Huetprijs, de Constantijn Huygensprijs en de PC Hooftprijs. Voor haar literaire en beeldende werk ontving zij de Jacobus van Looyprijs. Ze werd genomineerd voor zowel de AKO Literatuurprijs, de Gouden Uil als de Libris Literatuur Prijs. In mei 2010 heeft Charlotte Mutsaers de P.C. Hooftprijs ontvangen voor haar gehele oeuvre. Op 2 augustus 2002 sprak met Hanneke Groenteman. -------------------------------------MEER: Charlotte Mutsaers, beeldend en schrijvend kunstenaar in beeld en geschrift Charlotte Mutsaers (Utrecht, 1942) studeerde eerst Nederlands, vervolgens ging ze - pas op haar 29e - naar de Rietveldacademie in Amsterdam. In 1987 ontwierp ze een serie kinderpostzegels. In 2000 toonde ze een aantal werken in de Vleeshal voor de tentoonstelling 'Schilderen en schrijven'. Mutsaers’ literair debuut was in 1983 met Het circus van de geest, een verzameling 'emblemata': moderne allegorische tekeningen met kleine teksten er onder. In 1985 verschenen de essaybundel Hazepeper en het beeldverhaal Meneer Donselaer zoekt een vrouw, drie jaar later gevolgd door De Markiezin. Voor Zeepijn (1999) kreeg ze de Busken Huetprijs. Haar schilder- en schrijfwerk leverde Mutsaers in 2000 de Jabobus van Looyprijs op, die bestemd is voor dubbeltalenten - net als haar voorgangers Armando, Lucebert en Breyten Breytenback. Haar werk bestaat nu voornamelijk uit schrijven, zelfs bezigheden als schilderdocent op de Rietveldacademie heeft Mutsaers aan de kant geschoven voor het schrijven. Ze schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met haar man en menagerie woont. Mede dankzij Mutsaers enorme verbeeldingskracht en humoristische stijl wordt ze op handen gedragen door een kleine, maar belangrijke groep critici en lezers.

Charlotte Mutsaers is beeldendkunstenaar en schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met man en menagerie woont. Haar literaire werk werd achtereenvolgens bekroond met de Jan Greshoffprijs, de Busken Huetprijs, de Constantijn Huygensprijs en de PC Hooftprijs. Voor haar literaire en beeldende werk ontving zij de Jacobus van Looyprijs. Ze werd genomineerd voor zowel de AKO Literatuurprijs, de Gouden Uil als de Libris Literatuur Prijs. In mei 2010 heeft Charlotte Mutsaers de P.C. Hooftprijs ontvangen voor haar gehele oeuvre. Op 2 augustus 2002 sprak met Hanneke Groenteman. -------------------------------------MEER: Charlotte Mutsaers, beeldend en schrijvend kunstenaar in beeld en geschrift Charlotte Mutsaers (Utrecht, 1942) studeerde eerst Nederlands, vervolgens ging ze - pas op haar 29e - naar de Rietveldacademie in Amsterdam. In 1987 ontwierp ze een serie kinderpostzegels. In 2000 toonde ze een aantal werken in de Vleeshal voor de tentoonstelling 'Schilderen en schrijven'. Mutsaers’ literair debuut was in 1983 met Het circus van de geest, een verzameling 'emblemata': moderne allegorische tekeningen met kleine teksten er onder. In 1985 verschenen de essaybundel Hazepeper en het beeldverhaal Meneer Donselaer zoekt een vrouw, drie jaar later gevolgd door De Markiezin. Voor Zeepijn (1999) kreeg ze de Busken Huetprijs. Haar schilder- en schrijfwerk leverde Mutsaers in 2000 de Jabobus van Looyprijs op, die bestemd is voor dubbeltalenten - net als haar voorgangers Armando, Lucebert en Breyten Breytenback. Haar werk bestaat nu voornamelijk uit schrijven, zelfs bezigheden als schilderdocent op de Rietveldacademie heeft Mutsaers aan de kant geschoven voor het schrijven. Ze schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met haar man en menagerie woont. Mede dankzij Mutsaers enorme verbeeldingskracht en humoristische stijl wordt ze op handen gedragen door een kleine, maar belangrijke groep critici en lezers.

Charlotte Mutsaers is beeldendkunstenaar en schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met man en menagerie woont. Haar literaire werk werd achtereenvolgens bekroond met de Jan Greshoffprijs, de Busken Huetprijs, de Constantijn Huygensprijs en de PC Hooftprijs. Voor haar literaire en beeldende werk ontving zij de Jacobus van Looyprijs. Ze werd genomineerd voor zowel de AKO Literatuurprijs, de Gouden Uil als de Libris Literatuur Prijs. In mei 2010 heeft Charlotte Mutsaers de P.C. Hooftprijs ontvangen voor haar gehele oeuvre. Op 2 augustus 2002 sprak met Hanneke Groenteman. -------------------------------------MEER: Charlotte Mutsaers, beeldend en schrijvend kunstenaar in beeld en geschrift Charlotte Mutsaers (Utrecht, 1942) studeerde eerst Nederlands, vervolgens ging ze - pas op haar 29e - naar de Rietveldacademie in Amsterdam. In 1987 ontwierp ze een serie kinderpostzegels. In 2000 toonde ze een aantal werken in de Vleeshal voor de tentoonstelling 'Schilderen en schrijven'. Mutsaers’ literair debuut was in 1983 met Het circus van de geest, een verzameling 'emblemata': moderne allegorische tekeningen met kleine teksten er onder. In 1985 verschenen de essaybundel Hazepeper en het beeldverhaal Meneer Donselaer zoekt een vrouw, drie jaar later gevolgd door De Markiezin. Voor Zeepijn (1999) kreeg ze de Busken Huetprijs. Haar schilder- en schrijfwerk leverde Mutsaers in 2000 de Jabobus van Looyprijs op, die bestemd is voor dubbeltalenten - net als haar voorgangers Armando, Lucebert en Breyten Breytenback. Haar werk bestaat nu voornamelijk uit schrijven, zelfs bezigheden als schilderdocent op de Rietveldacademie heeft Mutsaers aan de kant geschoven voor het schrijven. Ze schrijft voornamelijk in het Vlaamse Oostende, waar ze een groot deel van het jaar met haar man en menagerie woont. Mede dankzij Mutsaers enorme verbeeldingskracht en humoristische stijl wordt ze op handen gedragen door een kleine, maar belangrijke groep critici en lezers.