Anlat Eren

Tolstoy'un “Çekirdek” adlı kitabından… Kartal denizden uzakta, büyük bir caddede yuva yapmış. Bir gün, kartal pençelerinde bir balıkla yuvasına dönmüş. Onun pençelerindeki balığı gören çevredeki insanlar ağacın etrafında toplanıp kartala taş aymaya başlamışlar…

Tolstoy'un “Çekirdek” adlı kitabından… Çocuk, ormana mantar toplamaya gitmiş. Mantar toplamayı bitirmiş. Tam eve dönecekken gökyüzünü kara bulutlar kaplamış. Şimşekler çakmaya başlamış. Tam bu sırada başının üstünde bir çatırtı duymuş…

Tolstoy'un “Çekirdek” adlı kitabından… İki arkadaş ormanda dolaşırlarken birden bir ayı çıkmış karşılarına. Birisi bir ağaca tırmanıp orada saklanmayı başarmış, ama diğeri ayıdan kaçamamış…

Tolstoy'un “Çekirdek” adlı kitabından kısa hikayeler.

Bir gün, Keloğlan'ın babası hastalanıp onu çağırmış. O öldükten sonra köse birisiyle ticaret yapmamasını, hatta değirmenin de un bile öğütmemesini öğüt vermiş. Babası ölen Keloğlan anacığıyla yaşamaya devam etmiş. Günlerden bir gün annesi eşeğe birkaç çuval buğday yükleyip Keloğlan'dan bunları öğütmesini rica etmiş. Keloğlan eşeğe atlamış ve değirmenin yolunu tutmuş…

Yemyeşil bir köyde Ayşe teyze tek başına yaşarmış. Yetiştirdiği sebzeleri satarak geçimini sağlarmış. Günlerden bir gün yine bahçeye giderken yolda iki beyaz güvercinin yiyecek aradığını görmüş. Bir de bakmış ki çalıların arasına gizlenmiş bir kedi güvercinleri avlayacakmış. Ayşe teyze durumu fark edip sesler çıkararak güvercinleri uyarmış ve kaçırmış. Avından olan kedi, yüksek sesle miyavlayarak oradan uzaklaşmış.Ertesi gün, yine bahçesine giden Ayşe teyze yolda iki beyaz güvercinin onu beklediğini görmüş. Güvercinler kadının omuzlarına konarak ona teşekkür etmişler. Ayşe teyze bu güvercinlere Tamer ve Fatih isimlerini vermiş. Güvercinler her gün Ayşe teyze ile bahçeye gidip geliyorlarmış. Bir sabah Ayşe teyze her zamanki saatinde uyanmış, fakat güneşin henüz doğmadığını farketmiş. Halbuki Ayşe teyzenin gözleri görmez olmuş…

Tolstoy'un Çekirdek adlı kitabından… Bir gün yaşlı adam elma fidanı dikiyormuş. Köylüler yaşlı adama ve genç fidana bakıp bu adamın bu elmaları yemeye ömrünün yetmeyeceğini düşünmüşler ve adamla konuşmaya başlamışlar…

Zamanın birinde üç kızı olan bir adam yaşarmış. Bir gün adam pazara gitmek üzere evden çıkmış.  Adam pazardayken küçük kız bir rüya görmüş. Rüyasında yüksek duvarlı bir bahçede bir çiçekle oynuyormuş. Çiçek muhteşem bir güzellikteymiş. Ne olduysa, çiçek birden kaybolmuş. Ne yaptıysa kız çiçeği bulamamış…

Ağanın aklı fikri Narin Hatunda'ymış. Derviş kılığına girip her yerde onu aramaya başlamış. Sonunda şehre gelmiş. Sormuş soruşturmuş ve sonunda şehzadenin güzeller güzeli bir kızla evli olduğu bilgisine ulaşmış. Bu olsa olsa Narin Hatun'dur diye düşünmüş ve bir şekilde Padişah'ın huzuruna çıkmış…

Evvel zamanda bir delikanlı yaşarmış. Evlenme çağına gelen delikanlı kendisine göre bir eş bulup evlenmiş. Bir kız bebekleri olmuş ve ona Narin Hatun adını vermişler. Ancak delikanlı zamanının çoğunu şehirde çalışarak geçiriyor ve evinden uzakta kalıyormuş. Gel zaman, git zaman, aradan tam 19 yıl geçmiş ve Narin Hatun büyüyüp güzeller güzeli bir kız olmuş...

Eski zamanlarda iki oğlu olan bir Han yaşarmış. Bir süre sonra Han'ın karısı ölmüş. Aradan bir zaman geçmiş ki Han başka birisiyle evlenmiş. Ne var ki, yeni Hanım Han'ın küçük oğlu Metin'i hiç sevmezmiş. Ondan kurtulmak için bir plan yapmış. Bir gün Han'ın büyük oğlu Mete avdayken Hanım Han'a gidip küçük oğlan Metin'in kendisini dövdüğünü söylemiş. Han bunun üzerine en güvendiği iki muhafızını çağırıp Metin'i saraydan uzak bir yere götürmelerini ve orada öldürmelerini emretmiş. Fakat onları Metin'e hiçbir şey belli etmemeleri konusunda da tembihlemiş. Ertesi gün Metin ve iki muhafız uzaklara doğru yola çıkmışlar...

Eski zamanlarda, bir Han ile üç oğlu yaşarmış. Günlerden bir gün Han rüyasında bir bülbül görmüş. Bülbül öyle güzel ötüyormuş ki, Han bülbüle aşık olmuş. Bu aşk Han'ı hasta yataklarına düşürmüş. Hekimler ne yaptıysa onu iyileştirememişler. Hasta yatağındaki Han, oğullarını çağırıp onlardan bülbülü bulup kendisine getirmelerini istemiş. Bunun üzerine evlatlar atlarını binip bir maceraya yelken açmışlar...

Bir varmış, bir yokmuş... Eski zamanlardan bir zamanda, bir köyde Asaf adında bir köylü yaşarmış. Kimi kimsesi olmayan Asaf o kadar safmış ki, köylüler ona Saf Asaf derlermiş. Bir de Asaf'ın tam tersi karakterde Emin diye bir köylü varmış. Köylüler ona da Cin Emin derlermiş. Günlerden bir gün Saf Asaf tarladaki taşları temizlerken Cin Emin onu görmüş. Bakmış ki Asaf taşları tek tek taşıyor. Tarla büyük, taş çok. Öyle olunca Cin Emin, Saf Asaf'a bir yol göstermiş ve Asaf işini çabucak bitirmiş. Cin Emin'in kıvrak zekasından etkilenen Saf Asaf, ona kendisini yanına almasını ve iş öğretmesini istemiş. Bu iş Cin Emin'in kafasına yatmış, fakat Asaf'a her dediğini yapmasını şart koymuş. Asaf bu durumu kabul etmiş. Bunun üzerine Cin Emin, Asaf'a: "O zaman düş önüme Saf Asaf. Pazara gidiyoruz". Asaf, satacak bir şeyi olmadığını söylese de Emin ona gideceklerini söylemiş ve pazarın yolunu tutmuşlar...

Evvel zamanın birinde bir kadı yaşarmış. Kadı Ömer'in Murat adında soylu ve varlıklı bir arkadaşı varmış. Hayat bu ya, Murat'ın tüm mal varlığını kaybettiği ve yoksul düştüğü haberi gelmiş. Aradan aylar, yıllar geçmiş. Bir gün Kadı Ömer yolda Murat'a rastlamış. Murat O'nu evine davet etmiş ve başından geçenleri anlatmış. Babasının ölümünden sonra her şeyini kaybettiğini ve çok yoksulluk çektiğini söylemiş. Ne yapıp ederim diye bir gece düşünüp dururken uykuya dalmış ve bir rüya görmüş. Yaşlı bir adam rüyasından ona Mısır'a gitmeden zenginliğine tekrar kavuşamayacağını söylemiş. O da sabah uyanır uyanmaz Mısır'a doğru yola koyulmuş...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, köyün birinde Garip adında bir kız yaşarmış. İyi mi iyi, sevgi dolu Garip kız, köyün ağasının konağında çalışırmış. Hayvanlara bakar, konağın işleriyle ilgilenirmiş. Boş zamanlarında ise, serçeleri besler, gözler ve onların dillerini öğrenmeye çalışırmış. Zaman içinde de serçelerin dilini çözmeye başlamış. Bir gün, Ağa'nın kızının altın yüzüğü kaybolmuş. Ağa ve kızı yüzüğü Garip kızın çaldığını düşünmüşler ve O'na yüzüğü bulup getirmesi için akşama kadar vakit vermişler. Eğer yüzüğü bulamazsa O'nu Ağa'nın kızının atının altına atıp çiğneteceklermiş...

Eski zamanlarda Alpanşa adında bir çoban yaşarmış. Halk arasında Alpanşa'nın gücü, kuvveti dilden dile dolaşırmış. Bir gün ülkede güç üzerine bir müsabaka düzenleneceği ve kazananın Şah'ın kızı Sandugaç ile evleneceği haberleri yayılmış. Yarışmaya katılan Alpanşa yarışmayı kazanıp Sandugaç ile evlenmiş. Mutlu mesut bir hayat sürerlerken Sandugaç'ın evlilik haberini alan Kıltap Şah bu duruma çok sinirlenmiş ve Alpanşa'ya savaş açmış. Kıltap Şah'ın ordusuna tek başına direnen Alpanşa ne yazık ki esir düşmüş ve Kıltap Şah'ın sarayında zindana atılmış. Fakat Sandugaç bu kadar kolay vazgeçmeyecekmiş Alpanşa'dan. Bir plan yapmış ve Kıltap Şah'ın sarayına doğru yola çıkmış...

Birlikte eskimeliyiz eksilmeden. Eksilmeden yaşayacağımız yıllar olsun... Nazım Hikmet'ten. Hepinize mutlu bir 2025 diliyorum ve sizleri çok seviyorum

Eski zamanlarda bir adam yaşarmış. Adamın Maral adında bir kızı ve Murat adında bir oğlu varmış. Bir gün Maral ile Murat'ın anneleri vefat etmiş ve babaları onlara bir üvey anne getirmiş. Gelin görün ki, üvey anne çocukları sevmez, onlara eziyet edermiş. Kadın ne yapmış etmiş ve adamı çocukları götürüp ormana bırakmaya ikna etmiş. O sırada Maral üvey anne ve babasının konuşmalarını duymuş. Duyduklarını hemen ağabeyine anlatmış. Kendinlerini ormanda bulmak istemeyen çocuklar tez zamanda evden ayrılmak için bir plan yapmışlar...

Zamanın birinde zengin bir adam ve üç oğlu yaşarlarmış. Her oğlanın güzeller güzeli bir kısrağı varmış. Bir gün adam büyük oğlunu çağırmış. Oğluna kısrağının doğuracağını ve ona yardımcı olmasını söylemiş. Büyük oğlan kısrağın yanında bir süre bekledikten sonra doğum gerçeklemiş. Tatlı mı tatlı bir tay dünyaya gelmiş. Fakat bir anda bir fırtına, bir hortum çıkmış ve tayı içine alıp gitmiş...

Zaman zaman içinde, kalbur zaman içinde, bir ülkede bilgin ile zengin iki adam yaşarmış. Bilgin, akıllı, bilgili, merhametli ve alçak gönüllü biriymiş. Zengin ise varlıklı, fakat çok kibirli, tembel ve cahil birisiymiş. Bir gün, Bilgin ile Zengin'in yaşadığı ülkeyle başka bir ülke arasında savaş çıkmış ve olanlar olmuş...

Balıkçı Ahmet, büyük uğraşlar sonucunda Peri Padişah'ının kızını da Sultan'ın huzuruna getirmiş. Sultan, Peri Padişah'ının kızını sarayın en güzel odasına yerleştirmiş ve Balıkçı Ahmet'i Leyli Kısrak'ına bakması için yollamış. Leyli Kısrak'ı ile tekrar buluşan Balıkçı Ahmet O'na maceralarından bahsettikten sonra Leyli Kısrak'ına yokluğunda neler yaptığını sormuş. Sultan'ın bütün seyislerini öldüren Leyli Kısrak'ı Balıkçı Ahmet'e Sultan'ın zalim bir adam olduğunu ve O'nun da ölmesi gerektiğini söylemiş...

Balıkçı Ahmet Leyli kısrağını Padişah'a başarıyla getirir, fakat Padişah bu beklenmedik başarı karşısında mutlu olmaz. Veziriyle yeni bir plan yapmak için toplanır. Vezir, Padişah'a bu sefer Ahmet'ten Peri Padişah'ının kızını getirmesini istemesini akıl verir. Balıkçı Ahmet, bu zor görevi başaramayacaktır. Böylece Padişah, Ahmet'i idam edecek ve O'nun eşi Serap ile evlenebilecektir. Padişah bu fikri sever ve Ahmet'i huzuruna çağırır. Balıkçı Ahmet'e kendisine Peri Padişah'ının kızını kırk gün içinde getirmesini emreder. Aksi takdirde Ahmet'in kellesi gidecektir...

Eski zamanların birinde, bir köyde, küçük Ahmet ve annesi yaşarmış. Çok yoksullarmış. Öyle ki, konu komşunun yardımlarıyla karınlarını doyururlarmış. Yıllar geçmiş, Ahmet büyümüş. Güç bela bir ağ alıp köyün yakınındaki gölde balık tutmaya başlamış. O günden sonra herkes O'nu Balıkçı Ahmet diye çağırmaya başlamış. Günlerden bir gün Ahmet yine gölde avlanırken ağına bir kurbağa takılmış. Ahmet kurbağayı göle geri bıraksa da kurbağa ağına tekrar takılmış. Sonra bir daha ve bir daha. Öyle olunca Ahmet kurbağayı alıp eve getirmiş. Ertesi gün Ahmet ağını alıp yine göle gitmiş. Bu sefer Ahmet pek şanslıymış. Kısa zamanda çokça balık yakalamış ve eve erken dönmeye karar vermiş. Fakat eve gelince bir de ne görsün! Ev tertemizmiş. Üstüne üstük birkaç parça da yeni eşya varmış evde. Bununla kalmamış. Yerde bir sofrada üstünde dumanı tüten yemekler varmış...

Zaman zaman içinde, eski zamanların birinde, akıllı bir padişah ve üç oğlu varmış. Günlerden bir gün, yaşlı padişah hastalanmış. Üç oğlunu da çağırtmış ve vasiyetini onlarla paylaşmış. Sarayın kırkıncı odasındaki bir sandıkta paslı bir kılıç olduğunu söylemiş. Bu kılıcı, bir yolculuğa çıkmadan önce kuşanmalarını söylemiş. Böylece onlara kimse dokunamayacakmış. Kısa bir zaman sonra yaşlı padişah hayata gözlerini yummuş. Yerine büyük oğlu Ahmet tahta geçmiş. Bir gün yeni padişah çevreyi dolaşmaya çıkmak istemiş. Kardeşi ona babasının vasiyetini hatırlatmış, fakat yeni padişah paslı bir kılıçla halkın arasına çıkmayacağını söylemiş. Neyse, askerleriyle birlikte yola çıkmış. Az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmişler ve bir kaleye varmışlar. Padişah askerleriyle kaleye girmiş ve gözlerine inanamamış. Kalenin içinde eşi benzeri görülmemiş güzellikte bir bahçe varmış...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, çok zengin bir adam yaşarmış. Adamın tembel mi tembel bir oğlu varmış. Yer, içer, yatarmış. Baba oğlunu güzel bir kızla evlendirmiş ve güzel bir hayat yaşamaya devam etmişler. Ta ki, baba ölene kadar. Oğlan ve eşi babadan kalan serveti yaklaşık bir yılda tüketmişler ve yoksulluk çekmeye başlamışlar. Bir gün artık kadın oğlanın tembelliğine daha fazla dayanamamış ve bir oyun yaparak oğlanı evden atıp kapıyı kilitlemiş. Çalışıp para kazanmadan eve gelmemesini söylemiş. İş aramak için şehrin yolunu tutan tembel oğlan yolda bir yüzük bulmuş ve hemen eve dönmüş. Yüzüğü kapısına göstermiş. Meğer bu ülkenin şahının kızının yüzüğüymüş. Kadın, bu yüzüğü satamayacaklarını söyleyip oğlana yüzüğü hemen şaha teslim etmesini söylemiş. Sarayın yolunu tutan oğlan yolculuk sırasında yıkık bir duvarın yanından geçiyormuş ki, aklına bir fikir gelmiş! Yüzüğü bir bez parçasına sarıp duvarın içine saklamış ve saraya doğru yoluna devam etmiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Ülkenin birinde kalabalık bir aile yaşarmış. Aile o kadar fakirmiş ki bir dilim ekmeği bulamadıkları zamanlar olurmuş. Ailenin babası, ailesinin karnını doyurmak için türlü yollar deniyor, ama bir türlü başarılı olamıyormuş. Artık bir gün canına tak etmiş ve ailesine bir faydası olmadığını düşünüp ülkeden ayrılmış. Az gitmiş, uz gitmiş, dere tepe düz gitmiş... Bir dereye varmış. Çok yorulmuş ve bir ağacın altında mola vermiş. Farkında olmadığı şey ise otların arasından çıkan bir yılan onu sokmaya geldiğiymiş...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzak diyarlardan birinde bir delikanlı yaşarmış. Bir gün delikanlı dervişe gitmiş. Küçük yaşta ana babasını kaybettiğini ve bu yaşına kadar ne kadar para kazandığını anlatmış. Sonra da bu kadar parayı nasıl harcaması gerektiğiyle ilgili tavsiyeler istemiş. Derviş, delikanlıyı uzun uzun incelemiş ve konuşmuş: Delikanlı, bu para senin kısmetin değil. Senin kısmetin denizlerden birindeki altın bir balığın karnındadır...

Çok eskilerde bir padişah ile kızı varmış. Padişah'ın kızı çok iyi at biner, çok iyi koşarmış. Prenses bir gün evlenmeye karar vermiş. Lakin bir şartı varmış. Evleneceği kişi çok zengin olacak ama tüm serveti bir mendilin içine de sığacakmış. Bunu haber alan şehzadeler ve prenseler saraya gelmişler ve mendillerini Prenses'in önünde açmışlar. Mendillerin içinden neler mi çıkmış. Tapular, altınlar, mücevherler... Ancak Prenses bunların hiçbirinden etkilenmemiş. Çünkü bu mal mülkün hepsi bir gün bitebilirmiş. Gerçek zenginlik ne yazık ki hiçbir talibinde yokmuş Prenses'i. O da tüm taliplerini geri çevirmiş. Aradan günler, aylar geçmiş. Bir gün saraya bir delikanlı gelmiş. Prenses ile evlenmek istediğini ve çıkınını göstermek istediğini söylemiş delikanlı. Delikanlının pek etkileyici bir görünüşü yokmuş, fakat yine de büyük bir kalabalık saraya toplanmış. Kalabalıktakiler delikanlının görünüşü ve kıyafetleriyle kendi aralarında alay ederken Padişah herkesi susturmuş ve delikanlıya çıkınını açmasını buyurmuş. Delikanlı çıkınını yavaşça açmış. İçinden bir de ne çıksın. Bir makas...

Bilinmeyen bir zamanda bir padişah varmış. Bir gün Padişah başını kaşırken başında bir böcek bulmuş. Bulduğu böceğin ne olduğunu çevresindeki kimse bilememiş. Padişah, adamlarına bu böceği hayvan kanıyla beslemelerini söylemiş. Günler, haftalar geçmiş aradan. Böcek bir kedi kadar büyümüş. Padişah vezirine emir vermiş. Böceği öldürün, derisini yüzün ve sarayın kapısına asın. Ülkedeki herkese haber verin. Bu mahlukatın ne olduğunu bilene kızımı vereceğim. Bu haber tüm ülkeye tellarlarla yayılmış. Haberi yüksek bir dağda yaşayan ejderha da duymuş. Sarayın kapısındaki deriyi gören ejderha bunun bir bite ait olduğunu hemen anlamış ve Padişah'ın yanına çıkmak istemiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Eski zamanlarda, halkıyla iç içe olmayan ve halkını sevmeyen bir padişah yaşarmış. Padişah haberleri vezirlerinden alır, bu haberler doğru yanlış mı diye hiç sorgulamazmış. Lakin, Padişah'ın güzel mi güzel ve iyi yürekli bir eşi varmış. Hanım Sultan bir kız çocuğuna hamileymiş. Günlerden bir gün, hanım sultan bir rüya görmüş. Rüyasında yaşlı bir adam sarayın dehlizlerinde cinlerin yaşadığını haber vermiş O'na. Bu cinler hakikat aynası denen bir aynayı korurlarmış. Ayna, sahibinin ne sorusu olursa olsun cevaplar ve yalnızca gerçekleri söylermiş. Son olarak, yaşlı adam Hatun Sultan'a doğacak çocuğunun erkek olacağını müjdelemiş ve Hatun Sultan uykusundan uyanmış...

Evvel zaman içinde bir tarla kuşu varmış. Tarla kuşu yuvasını tarlalara yapar ve tarlalarda yetişen ekinlerle yavrularını besleyip büyütürmüş. Tarla kuşunun yavruları annelerinin onlara taşıdığı besinlerden çokça yiyip hızlıca büyümüşler. Hem uçmayı da epey bir öğrenmişler, ancak erişkin olup yuvadan uçmalarına hala birkaç haftaya ihtiyaçları varmış. Günlerden bir gün çiftçi ve oğlunun tarlaya geldiklerini duymuş tarla kuşu. Çiftçi tarlaya bakmış, ekinleri incelemiş ve oğluna dönüp ekinlerin olduğunu ve yarın gelip tarladaki ekinleri biçmelerinin iyi olacağını söylemiş. İşte bu tarla kuşu ve yavruları için hiç iyi olmamış. Çünkü tarla kuşunun ve yavrularının tarladaki ekinlere hala ihtiyaçları varmış...

Anne ve babasının vefatının ardından Ayşe'ye annesinden bir ayna, babasından ise bir ev ile birkaç kuruş kalmış. Babasından kalan birkaç kuruş bir süre sonra bitmiş. Lakin, Ayşe hiç mi hiç çalışmak istemiyormuş. Bir gün annesinden kalan aynayı karşısına almış ve aynadaki görüntüsüyle konuşmaya başlamış...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, Kaf Dağı'nın ardında Hint ülkesinin padişahı varmış. Aradan geçen isyan ve savaş dolu yirmi yılın ardından ülkede barış hüküm sürmeye başlamış. Fakat Padişah bundan rahatsızmış. O savaş istiyormuş. Günlerden bir gün emrinde çalışanlardan O'nu meşgul tutacak bir şey icat etmelerini istemiş ve bunu yapan kişiye ne isterse vereceğini söz vermiş. Orada bulunanların arasında bir de yaşlı bir bilge varmış. Saray'ı terk edip evine gitmiş ve tam on beş gün boyunca ara vermeden çalışmış. On beş gün sonra, zamanın en ünlü fil dişi ustasını çağırtmış ve ondan otuz iki adet heykelcik yapmasını istemiş...

Eski zamanlarda genç bir padişah varmış. Padişah evlenmek istiyormuş. O sıralarda da memleketin birinde, güzel mi güzel, ağladığında gözlerinden inciler dökülen, güldüğünde ise yanaklarında güller açan bir kız olduğunu duymuş. Padişah, annesini bu güzeller güzeli kızı istemesi için o memlekete yollamış. Anne kızı ailesinden istemiş. Yüzükler takılmış ve düğün hazırlıkları için ikisi birlikte saraya dönmüşler. Meğerse kızın annesi aslında onun üvey annesiymiş. Kadının bir de öz kızı varmış, fakat bu kız üvey kızı kadar güzel değilmiş. Kadın Padişah'la kendi öz kızı evlensin istemiş ve bir plan yapmış. Ancak bu plandan öz kızına bahsetmemiş. Düğün hazırlıkları tamamlandığında anne ve öz kızı saraya çağırılmış. Anne ve kızı düğüne katılmak için yola çıkmışlar ve anne kafasında kurduğu planı işletmeye başlamış...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, zengin mi zengin, güzel mi güzel bir ülkenin Padişah'ı varmış. Padişah'ın bir de güzeller güzeli bir kızı varmış. Hem Padişah hem de kraliçe kızlarının üzerine titrerlermiş. Öyle ki, Prenses'i eğitmesi için ülkenin en bilge insanlarını tutmuşlar. Aradan geçen yıllar içerisinde Prenses büyümüş ve aklı başında, bilgili, kibirden uzak genç bir kız olmuş. Herkes O'nu çok seviyormuş. Fakat Prenses'in başına bir dert dadanmış. Geceleri ne oluyorsa oluyor, Prenses odasında kayboluyormuş ve O'nu kimse bulamıyormuş...

Zaman zaman içinde, nerede olduğu bilinmeyen bir okyanusun dibinde bir su şehri varmış. Bu güzeller güzeli şehirde çeşit çeşit deniz canlısı birlikte yaşarlarmış. Su Şehri'nin bir de kralı varmış. Kral'ın beş kızının en küçüğü deniz kızı Ariel'miş. Kral'ın kızları için koyduğu bir kural varmış. Hiçbir kız yeterince büyüyüp gelişmeden şehirden dışarı çıkamazmış. Ariel'in erişkinliğe ulaşmış ablaları şehrin dışına çıkar, gördüklerini de gelip Ariel'e anlatırlarmış. Tabii Ariel anlatılanları dinledikçe içinde dışarıya olan merak daha da katlanırmış. Dışarı çıkmak için babasından izin istediğinde ise Kral kızına sabırlı olmasını öğütlermiş. Ancak Ariel kafasına koymuş bir kere. En yakın arkadaşları olan Yunus ve Balina Humo'ya planını anlatıp onları ikna etmiş Ariel ve aradan geçen birkaç gün sonra Ariel balina Humo'nun ağzına saklanıp su şehrinden çıkmış...

Bir varmış, bir yokmuş... Zamanın birinde, çok uzaklarda, yoksul mu yoksul bir denizci ailesi varmış ve ailenin Metin ile Tekin adında iki oğlu varmış. Denizci baba Hindistan'a, Afrika'ya ve başka uzak diyarlara gidermiş sık sık. Günlerden bir gün baba Hindistan'a gitmiş. Orada Hayırsız Ada olarak bilinen bir adadan hindistan cevizi toplayıp memleketine getirecekmiş, fakat adamdan bir daha haber alınamamış. Babalarını kaybeden aile çok fakirlik çekmeye başlamış. Babanın kaptan bir arkadaşı ailenin durumuna çok üzüyormuş. Bir gün onlara gidip Metin ve Tekin'i alıp denizci yapmak istediğini söylemiş. Anne önce bu durumu hayır dese de başka çareleri olmadığını anlamış ve Metin ve Tekin denizci olmak üzere Kaptan ile birlikte evden ayrılmışlar. Aradan geçen üç yıldan sonra çocuklar cevval birer denizci olmuşlar. Çok çalışkan ve cesurlarmış. Bir gün Kaptan Metin ve Tekin'e gelip yakında bir sefere çıkacaklarını söylemiş. Sefer Hindistan'aymış. Hem de Hayırsız Ada'ya. Metin ve Tekin gözlerini kırpmadan görevi kabul etmişler ve birkaç hafta sonra gemi yola çıkmış...

Zamanın birinde üç oğlu olan bir padişah ve O'nun sihirli aynası varmış. Sabahleyin uyandığında aynaya bakmadan yataktan kalmazmış. Çünkü o gün olacakları aynada görebilirmiş. Bir gün Padişah uyanıp odasından çıkmış. Ama o da ne! O sabah aynaya bakmadığını farketmiş ve hemen odasına dönmüş. Fakat bir de bakmış ki aynası her zamanki yerinde yok. Aramış taramış, fakat ayna yokmuş. Padişah durumu oğullarına anlatmış ve oğlanlar babalarına aynayı bulacaklarına dair söz verip yola çıkmışlar. Bir süre at üstünde yolculuk ettikten sonra bir üç yol ağzına gelmişler. Yolun ortasında bir dikilitaş varmış ve üstünde şu yazılıymış. "Sağ yol han yolu, orta yol hamam yolu, sol yol giden gelmez yolu". Aralarında bir süre tartışan oğlanların büyüğü han yoluna, ortancası hamam yoluna, küçük olanı ise giden gelmez yoluna gitmeye karar vermiş ve yola koyulmuşlar...

Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, uzaklarda güzel mi güzel bir kasabada anne ile kızı yaşarmış. Anne her gün çalışmaya gider, kızı da evde gergef işlermiş. Bir gün kız pencerenin önünde gergef işlerken bir karga pencerenin önüne tünemiş. "Başına kötü şeyler gelecek" diye üç kez öttükten sonra uçup gitmiş... Kız annesi gelince olanları ona anlatmış. Ertesi gün annesi evden çıkmadan kıza kapıyı ve pencereyi sıkı sıkıya kapatmasını öğütlemiş. Gel gör ki, karga yine gelmiş ve aynı şeyleri söyleyip gitmiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Zamanın birinde bir Padişah ile üç oğlu varmış. Bir gün Padişah hastalanmış. Durumu gittikçe kötüleşen Padişah, ölümün yakın olduğunu anlamış ve büyük oğlunu tahta geçmesi için hazırlamaya başlamış. Ölümünden çok kısa bir süre önce büyük oğluyla ava çıkmış. Av sırasında O'na bir öğütte bulunmuş. Bir gün oğlunun bir yol ayrımına geleceğini, ya sağ ya da orta yolu seçmesinin hayır olacağını, fakat asla soldaki yolu seçmemesini öğütlemiş. Aradan birkaç gün geçmeden Padişah hayata gözlerini yummuş. Babasının ölümünün üzerine büyük oğlan tahta geçmiş. Bir gün veziriyle birlikte ava çıkmış. Ne şans ki, bir yol ayrımına gelmişler...

Evvel zamanda, çok zengin bir tüccar varmış. Tüccar'ın büyük oğlu babasının yanında çalışırmış. Küçük oğlu ise çok iyi kalpli bir çocuk olduğundan babası O'nun başarılı bir tüccar olabileceğine inanmazmış. Tüccar, bir gün küçük oğlu Belbo'yu yanına çağırmış ve O'na yüz para verip gidip ticareti öğrenmesini buyurmuş. Ancak Belbo durumu anlamış. Babası aslından O'ndan kurtulmaya çalışıyormuş ve Belbo bir daha dönmemek üzere evden ayrılıp yola koyulmuş. Az gitmiş, uz gitmiş. Dere tepe düz gitmiş. Amma 1 saat, amma 1 gün olmuş olmamışken yolda elinde sepet olan yaşlı bir adama rastlamış...

Bir varmış, bir yokmuş. Ayşe bir gün arkadaşlarıyla saklambaç oynuyormuş. Saklanmak için bir yerler ararken yerde bir zincir görmüş. Zinciri almak istediyse de alamamış. Zinciri çektikçe zincir bir yöne doğru devam ettiğini fark etmiş. Zinciri takip ederek bir tahta kapağa varmış. Kapağı kaldıran Ayşe, yerin altına doğru inen merdivenler görmüş. Buranın saklanmak için güzel bir yer olacağını düşünen Ayşe, merdivenlerden inip genişçe bir odaya varmış. Odada bomboşmuş. Korkup yukarı çıkmak istese de önünde saçları çalı süpürgesi gibi olan üç kadın belirmiş...

Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde yoksul bir anne ve küçük oğlu yaşarmış. Bir gün oğlan eve dönerken derenin kenarında bir kuş kalabalığı görmüş. Oraya yaklaştığında kuşların yaraladığı küçük bir yılan görmüş. Yılanı alıp eve getirmiş ve bir sepetin altına koymuş. Hayvansever oğlan, başka bir gün de sokakta bulduğu sahipsiz bir kedi ve köpeği de getirmiş eve ve anne - oğul evde bir yılan, kedi ve köpek ile yaşamaya başlamışlar. Aradan yıllar yıllar geçmiş ve küçük oğlan büyüyüp delikanlı olmuş. Evlenme çağına gelen oğlan annesine Padişah'ın kızıyla evlenmek istediğini söylemiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Acaba bizim Keloğlan, belalı mı belalı Kırk Haramiler'e nasıl bulamış...

Zaman zaman içinde, evvel zaman içinde, üç oğluyla yaşayan bir terzi ve bir de keçisi varmış... Üç oğlan, dönüşümlü olarak her gün keçiyi otlatmaya götürürmüş. Bir gün büyük oğlan keçiyi otlatmaya çıkarmış. Günün sonunda oğlan keçiye doyup doymadığını sormuş. Keçi meleyip doyduğunu söylemiş. Bunun üzerine oğlan ve keçi eve dönmüşler. Keçiyi ağılda gören Terzi, keçiye aç olup olmadığını sormuş. Keçi ne dese beğenrsin! "Bütün gün dağ bayır gezdim, açım aç!". Bu duruma sinirlenen keçi büyük oğlunu evden kovmuş...

Βir varmış, bir yokmuş... Zamanın birinde bir eskici varmış. Zengin semtlerinde kapı önlerine bırakılan eskileri toplar, geçimini öyle sağlarmış. Çok yoksulmuş. Lakin mutlu ve neşeliymiş. Bu zengin sokakların birinde kuyumcunun evi varmış. Kuyumcu, her gün artan altın ve paralarını sayar, kalan zamanında da ya bunlar çalınırsa diye endişelenir, uykuları kaçarmış. Günlerden bir gün Eskici, Kuyumcu'nun sokağından geçiyormuş. Eskici'nin sesini duyan Kuyumcu, camdan seslenip O'nu evine çağırmış...

Keloğlan pazara vardığında iki tavuğunu satmak için dolaşmaya başlamış. Bir adam Keloğlan'ın iki tavuğuna bir altın vermiş, ancak Keloğlan tavuk başına bir altın istemiş. Neyse... Fiyatta anlaşamamışlar. Aradan biraz zaman geçmiş. Bu sefer Keloğlan'ın yanına yaşlı bir adam yaklaşmış ve O'na ilginç bir takas önermiş. Cebinden bir kağıt parçası çıkarmış ve açmış. Bu bir hazine haritasıymış. Keloğlan'ın iki tavuğuna karşılık ona bu hazine haritasını teklif etmiş. Kendisinin yaşlı olduğunu, hazineyi arayacak gücü kuvveti olmadığını söylemiş. Bu teklif bizim maceracı Keloğlan'a cazip gelmiş ve teklifi kabul etmiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zamanda, küçücük, şirin mi şirin, güzel bir ülke varmış. Fakat ülkenin kralı Kral Bilyegöz, ülkesinin güzelliğinden bir habermiş. Çünkü sarayından hiç çıkmazmış. O'nun tek tutkusu hazinesindeki altınlarıymış. Her akşam hazinesine gider, altınlarını sayarmış. Gel zaman git zaman, Kral Bilyegöz sarayının penceresinden bahçesinin güzelliğini farketmiş. İç sesiyle bir süre cebelleştikten sonra bahçeye adımını atmış. Çiçeklerin ve meyve ağaçlarının arasında dolanıp bir söğüt ağacının gölgesinde oturmuş. Gölgenin keyfini çıkarken arkasında bir ses duymuş. Arkasını döndüğünde yamalı kıyafetleriyle bir adamın O'na baktığını görmüş...

Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken küçücük bir kasabada bir baba ve üç oğlu yaşarlarmış. Lakin hiç mutlu değillermiş. Çünkü oğlanlar birbirleriyle hiç anlaşamazlarmış. Babanın tüm çabalarına rağmen çocuklar adamı dinlemezler ve kavgalarına devam ederlermiş. Günlerden bir gün baba, oğullarını çağırmış. Üç dal parçasını birbirine sıkı sıkıya bağlayıp büyük oğluna uzatmış ve bu yapıyı kırmasını istemiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Allah'ın kulu çokmuş. Bu kullardan biri de tek başına, küçük bir kulübede yaşarmış. Kulübenin yemyeşil bahçesinde küçük bir armut ağacı varmış. Bu armut ağacı her gün sadece iki armut verirmiş. Adam da bu iki armudu yiyerek hayatına devam edermiş. Bu yüzden de O'na Armudi Bey derlermiş. Bir gün, Armudi Bey dolaşmaya çıkmış. Yolu bir ormana varmış. Ormanda kuş cıvıltılarının yanı sıra bir ses duymuş...

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zamanda, denizler ülkesinde bir sahil kasabında yoksul bir balıkçı ve karısı yaşarlarmış. Yoksul balıkçı ağını denize atar, ağından ne çıkarsa onunla evine dönermiş. Fakat yoksul balıkçının bir özelliği varmış. Ağını sadece yedi kez denize atarmış. Ne altı, ne sekiz. Sadece yedi kez. Yine bir gün avlanmaya başlamış. Ağını atmış. Bir, iki, üç, beş, altı! Hiç balık tutamamış. Farkındaymış bunun son denemesi olacağının. Dualar etmiş ve ağını sulara bırakmış. Bir süre bekledikten sonra ağı yavaş yavaş çekmiş. Bir de ne görsün! Ağın içinde kocaman, pırıl pırıl parlayan bir balık! Güzelce balığa kayığına çekmiş ve küreklere asılıp evin yolunu tutmuş. Yarı yola geldiğinde bir ses duymuş: Balıkçı beni ne yapacaksın? Meğer konuşan balıkmış...