De Verdieping met Ruud de Boer | Rijnmond

Nico Haasbroek is 80 jaar geworden, Radio Rijnmond 40. Twee ronde getallen, twee instituten, innig verbonden en ook al lange tijd gescheiden. Nico wil nog wel een keer op pad, oude collega's ontmoeten. En ik (Paul Verspeek) mag mee, om hem te assisteren. Nico zei het ooit zelf: “Wat is het leven meer dan het vasthouden van een microfoon?” In deze podcast kruipt Nico weer in de huid van programmamaker: hij duikt in de 40 jaar historie van Radio Rijnmond, met Carrie, Chris Vemer, Lucas Bolsius en Suzanne Mulder...

Nico Haasbroek is 80 jaar geworden, Radio Rijnmond 40. Twee ronde getallen, twee instituten, innig verbonden en ook al lange tijd gescheiden. Nico wil nog wel een keer op pad, oude collega's ontmoeten. En ik (Paul Verspeek) mag mee, om hem te assisteren. Nico zei het ooit zelf: “Wat is het leven meer dan het vasthouden van een microfoon?” In deze podcast kruipt Nico weer in de huid van programmamaker: hij duikt in de 40 jaar historie van Radio Rijnmond, met Carrie, Chris Vemer, Lucas Bolsius en Suzanne Mulder...

Een vrijplaats voor journalisten en kunstenaars. Iedereen die welkom is, van jong tot oud. Een begrip in Rotterdam. Een constante in een snel veranderende Witte de Withstraat. Het roemruchte café 'De Schouw' kent vele omschrijvingen. Roemrucht of niet, 'De Schouw' gaat dicht. Tijd voor een lang gesprek met het gezicht van 'De Schouw': Tineke Speksnijder. De eigenaresse en barvrouw zag jarenlang lief en leed aan de toog voorbij trekken. Als er íemand is die een enorm verzameling anekdotes heeft vergaard, is zíj het wel. In een snel veranderende Witte de Withstraat in Rotterdam was een één constante: De Schouw. Ook wel het ‘journalistencafé' genoemd, al waren er wel veel méér paradijsvogels met andere bonte kleuren te vinden. In deze sterk veranderende stad, in deze sterk veranderende wereld, is het fijn om zo'n constante te hebben. Een plek, waarop je kunt terugvallen. Maar ook deze vrijplaats van foute humor, 'annekedotes' uit een grijs verleden en de nieuwe lichting kunstenaars, gaat verdwijnen. De Schouw is binnenkort niet meer. En daarmee óók niet meer het vertrouwde gezicht achter deze legendarische kroeg. Hóórde Tineke de afgelopen jaren vooral verhalen van anderen aan (die bijvoorbeeld op reis waren geweest), nu gaat ze zélf. Zelf haar eigen verhalen opsnuiven. Op het strand van Australië, of Zuid-Amerika. Eerst naar Azië. En wie weet blijft ze op één van die plekken wel plakken in de kroeg. ("Nee!" roept ze resoluut in de microfoon).

Een vrijplaats voor journalisten en kunstenaars. Iedereen die welkom is, van jong tot oud. Een begrip in Rotterdam. Een constante in een snel veranderende Witte de Withstraat. Het roemruchte café 'De Schouw' kent vele omschrijvingen. Roemrucht of niet, 'De Schouw' gaat dicht. Tijd voor een lang gesprek met het gezicht van 'De Schouw': Tineke Speksnijder. De eigenaresse en barvrouw zag jarenlang lief en leed aan de toog voorbij trekken. Als er íemand is die een enorm verzameling anekdotes heeft vergaard, is zíj het wel. In een snel veranderende Witte de Withstraat in Rotterdam was een één constante: De Schouw. Ook wel het ‘journalistencafé' genoemd, al waren er wel veel méér paradijsvogels met andere bonte kleuren te vinden. In deze sterk veranderende stad, in deze sterk veranderende wereld, is het fijn om zo'n constante te hebben. Een plek, waarop je kunt terugvallen. Maar ook deze vrijplaats van foute humor, 'annekedotes' uit een grijs verleden en de nieuwe lichting kunstenaars, gaat verdwijnen. De Schouw is binnenkort niet meer. En daarmee óók niet meer het vertrouwde gezicht achter deze legendarische kroeg. Hóórde Tineke de afgelopen jaren vooral verhalen van anderen aan (die bijvoorbeeld op reis waren geweest), nu gaat ze zélf. Zelf haar eigen verhalen opsnuiven. Op het strand van Australië, of Zuid-Amerika. Eerst naar Azië. En wie weet blijft ze op één van die plekken wel plakken in de kroeg. ("Nee!" roept ze resoluut in de microfoon).

Toen Henk thuis kwam kon zijn vrouw Jolanda niet om zijn verhalen heen die hij had meegemaakt bij het filmen van de Roparun. We spreken over begin jaren '90. Ooit begonnen als een estafetteloop vanuit Rotterdam naar Parijs met tientallen teams, is de 32e editie van de Roparun er een met honderden teams en inmiddels vele opgehaalde miljoenen voor kankerpatiënten. Henk en Jolanda waren daar al die tijd bij. Er is in de afgelopen jaren Roparun veel veranderd; waren er tientallen teams die lopen en fietsen in de begindagen, nu doen er honderden teams mee. Door die toename werd de richting van de Roparun (ROtterdam-PArijs run) omgedraaid: starten in Parijs en eindigen op de Coolsingel in Rotterdam. Eigen vervoer werd vervangen door een professioneel wagenpark met eenduidige logo's. "Maar," zo zegt Henk nadrukkelijk: "alles op basis van giften en vrijwilligheid. Zoveel mogelijk geld moet naar het goede doel". Voor hun werk kregen Jolanda en Henk respectievelijk de Erasmusspeld en een Koninklijke onderscheiding. En waar Henk al enige tijd geleden op andere wijze invulling geeft aan zijn vrijwilligerswerk, was Jolanda nog tot voor kort betrokken bij de Roparun. "Maar het is mooi zo. Na drie decennia is het echt tijd voor een nieuwe generatie die de Roparun-kar gaat trekken. Maar natuurlijk blijft de Roparun een heel grote plek in ons hart hebben. Dat kan ook niet anders".

Toen Henk thuis kwam kon zijn vrouw Jolanda niet om zijn verhalen heen die hij had meegemaakt bij het filmen van de Roparun. We spreken over begin jaren '90. Ooit begonnen als een estafetteloop vanuit Rotterdam naar Parijs met tientallen teams, is de 32e editie van de Roparun er een met honderden teams en inmiddels vele opgehaalde miljoenen voor kankerpatiënten. Henk en Jolanda waren daar al die tijd bij. Er is in de afgelopen jaren Roparun veel veranderd; waren er tientallen teams die lopen en fietsen in de begindagen, nu doen er honderden teams mee. Door die toename werd de richting van de Roparun (ROtterdam-PArijs run) omgedraaid: starten in Parijs en eindigen op de Coolsingel in Rotterdam. Eigen vervoer werd vervangen door een professioneel wagenpark met eenduidige logo's. "Maar," zo zegt Henk nadrukkelijk: "alles op basis van giften en vrijwilligheid. Zoveel mogelijk geld moet naar het goede doel". Voor hun werk kregen Jolanda en Henk respectievelijk de Erasmusspeld en een Koninklijke onderscheiding. En waar Henk al enige tijd geleden op andere wijze invulling geeft aan zijn vrijwilligerswerk, was Jolanda nog tot voor kort betrokken bij de Roparun. "Maar het is mooi zo. Na drie decennia is het echt tijd voor een nieuwe generatie die de Roparun-kar gaat trekken. Maar natuurlijk blijft de Roparun een heel grote plek in ons hart hebben. Dat kan ook niet anders".

Het Kampioenschap kan Feyenoord niet meer ontglippen. "Maar als je zoiets zegt, is dat de goden verzoeken!". Maak kennis met Gerda, Henk en Nick. Zij vertellen in 'De Verdieping' waar de onvoorwaardelijke liefde vandaan komt. "Echt, geen grapjes morgen tegen Go Ahead. Je moet er toch niet aan denken dat Feyenoord uiteindelijk kampioen wordt in... Emmen?!" Gehuld in Feyenoordshirt, sjaal en gelukspet stormen ze de studio binnen. En na een aarzelende start (zo'n studio is toch best spannend) barsten ze los: over hun liefde voor Feyenoord, het verdriet in mindere periodes, trouwen in de Kuip, het maken van een Feyenoord-roos en drie dikke duimen voor de huidige trainer van Feyenoord, Arne Slot. 'Slot is god' valt onvermijdelijk. Alle drie komen ze tot een heldere conclusie: Feyenoord kent eigenlijk als enige club écht de 12e man. In goede tijden en in slechte tijden. "Het is alsof je met een kerel getrouwd bent waar je niet vanaf komt" zegt ze in onvervalst Rotterdams.

Het Kampioenschap kan Feyenoord niet meer ontglippen. "Maar als je zoiets zegt, is dat de goden verzoeken!". Maak kennis met Gerda, Henk en Nick. Zij vertellen in 'De Verdieping' waar de onvoorwaardelijke liefde vandaan komt. "Echt, geen grapjes morgen tegen Go Ahead. Je moet er toch niet aan denken dat Feyenoord uiteindelijk kampioen wordt in... Emmen?!" Gehuld in Feyenoordshirt, sjaal en gelukspet stormen ze de studio binnen. En na een aarzelende start (zo'n studio is toch best spannend) barsten ze los: over hun liefde voor Feyenoord, het verdriet in mindere periodes, trouwen in de Kuip, het maken van een Feyenoord-roos en drie dikke duimen voor de huidige trainer van Feyenoord, Arne Slot. 'Slot is god' valt onvermijdelijk. Alle drie komen ze tot een heldere conclusie: Feyenoord kent eigenlijk als enige club écht de 12e man. In goede tijden en in slechte tijden. "Het is alsof je met een kerel getrouwd bent waar je niet vanaf komt" zegt ze in onvervalst Rotterdams.

Dit jaar wordt-ie 80. Maar als we zijn hoofdpersoon in zijn roman mogen geloven, is zijn rol nog lang niet uitgespeeld. Nico Haasbroek was een tijdje 'baas van het Journaal' en stond aan de wieg van Radio Rijnmond. Hoe kijkt deze gepokte en gemazelde journalist en schrijver naar het huidige media-aanbod? Maar vooral: hoe blijf je op hogere leeftijd relevant? Is dat eigenlijk wel zo belangrijk? De hoofdpersoon in de roman 'Tijdverdrijf' is tevens auteur van het boek en lijkt opvallend veel op Nico. Maar alleen Nico weet hoeveel. Peter Wallmann is de naam en hij beschrijft in zijn roman hoe diezelfde roman tot stand komt. Maar Peter is nog veel meer dan schrijver: hij is een licht autistische dromer, die probeert van een volkstuincomplex een soort 'lusthof' te maken voor bewoners met vrije geesten, ook op seksueel gebied. Hoe kijkt Nico Haasbroek naar het huidige medialandschap? Dat was in de jaren '60/'70'/'80 toch wel anders dan nu. Een nestor, zo u wilt, vertelt zijn verhaal in 'De Verdieping'. Waarin het ook gaat over het onvermijdelijke: ouder worden. Zowel Peter als Nico zijn achterin de 70. Gaat onze maatschappij eervol om met 'ouderen'? Of zijn ze rap op weg naar de vergetelheid en overbodig geworden? Nico Haasbroek bewijst het tegendeel. Verboden vraag: 'Hoe wil jij herinnerd worden'? Want hij is nog niet dood. Nog lang niet

Dit jaar wordt-ie 80. Maar als we zijn hoofdpersoon in zijn roman mogen geloven, is zijn rol nog lang niet uitgespeeld. Nico Haasbroek was een tijdje 'baas van het Journaal' en stond aan de wieg van Radio Rijnmond. Hoe kijkt deze gepokte en gemazelde journalist en schrijver naar het huidige media-aanbod? Maar vooral: hoe blijf je op hogere leeftijd relevant? Is dat eigenlijk wel zo belangrijk? De hoofdpersoon in de roman 'Tijdverdrijf' is tevens auteur van het boek en lijkt opvallend veel op Nico. Maar alleen Nico weet hoeveel. Peter Wallmann is de naam en hij beschrijft in zijn roman hoe diezelfde roman tot stand komt. Maar Peter is nog veel meer dan schrijver: hij is een licht autistische dromer, die probeert van een volkstuincomplex een soort 'lusthof' te maken voor bewoners met vrije geesten, ook op seksueel gebied. Hoe kijkt Nico Haasbroek naar het huidige medialandschap? Dat was in de jaren '60/'70'/'80 toch wel anders dan nu. Een nestor, zo u wilt, vertelt zijn verhaal in 'De Verdieping'. Waarin het ook gaat over het onvermijdelijke: ouder worden. Zowel Peter als Nico zijn achterin de 70. Gaat onze maatschappij eervol om met 'ouderen'? Of zijn ze rap op weg naar de vergetelheid en overbodig geworden? Nico Haasbroek bewijst het tegendeel. Verboden vraag: 'Hoe wil jij herinnerd worden'? Want hij is nog niet dood. Nog lang niet

Volgend jaar is het alweer 25 jaar geleden dat Ruud van Os begon als sportverslaggever bij Rijnmond. Nu is hij ad interim hoofdredacteur bij deze omroep. Casper van Eijck, die maandelijks de presentatie van Ruud de Boer overneemt in 'De Verdieping', gaat een uur lang met hem in gesprek. En daarbij komen we ook achter de muziekkeuze van deze 'oer-Spartaan'. Van Os is voor Casper van Eijck geen onbekende: hun geschiedenis gaat helemaal terug naar 'Sparta 7' waar ze elkaar tegenkwamen in de vroege zondagochtend op het veld. Nu is hij de hoofdredacteur van Rijnmond, waarbij hij gelijkt opmerkt 'een slecht voorbeeld te zijn voor mensen die nu op school zitten en erover denken journalist te worden: van Os heeft namelijk geen journalistieke opleiding. Reden: hij was als scholier vrij lui. Zijn vader maakte daar korte metten mee: 'Je gaat maar in militaire dienst' en zo maakte hij al snel deel uit van lichting 875. Dat heeft hem wel gevormd. Twaalf ambachten en dertien ongelukken verder was het dertiende ambacht raak: omroepen in het Spartastadion en daarna aan de slag bij Stadsradio Rotterdam. Het was Rijnmond die hem vroeg om commentaar te leveren voor een honkbalwedstrijd. Het was het begin van een volwassen sportredactie met 'jonge honden'. En de omroep had ook wel oren naar het netwerk dat hij destijds al had. Als je van Os zegt: zeg je 'Sparta'. Ook toen Sparta nog honkbal speelde. Ruud noemt zichzelf ook geen 'Sparta-supporter' maar 'Spartaan'. Hij heeft dat ook nooit onder stoelen of banken gestoken. 'Je kunt er het beste eerlijk over zijn'. Er wordt nog veel meer besproken; ook de opvallende muziekkeuze van van Os. Zoals zijn liefde voor de 'Neue Deutsche Welle', de Duitstalige muziekstroming in de jaren '80. Een openhartig gesprek over clubliefde, passies en over de toekomst en verantwoordelijkheid van de regionale omroep.

Volgend jaar is het alweer 25 jaar geleden dat Ruud van Os begon als sportverslaggever bij Rijnmond. Nu is hij ad interim hoofdredacteur bij deze omroep. Casper van Eijck, die maandelijks de presentatie van Ruud de Boer overneemt in 'De Verdieping', gaat een uur lang met hem in gesprek. En daarbij komen we ook achter de muziekkeuze van deze 'oer-Spartaan'. Van Os is voor Casper van Eijck geen onbekende: hun geschiedenis gaat helemaal terug naar 'Sparta 7' waar ze elkaar tegenkwamen in de vroege zondagochtend op het veld. Nu is hij de hoofdredacteur van Rijnmond, waarbij hij gelijkt opmerkt 'een slecht voorbeeld te zijn voor mensen die nu op school zitten en erover denken journalist te worden: van Os heeft namelijk geen journalistieke opleiding. Reden: hij was als scholier vrij lui. Zijn vader maakte daar korte metten mee: 'Je gaat maar in militaire dienst' en zo maakte hij al snel deel uit van lichting 875. Dat heeft hem wel gevormd. Twaalf ambachten en dertien ongelukken verder was het dertiende ambacht raak: omroepen in het Spartastadion en daarna aan de slag bij Stadsradio Rotterdam. Het was Rijnmond die hem vroeg om commentaar te leveren voor een honkbalwedstrijd. Het was het begin van een volwassen sportredactie met 'jonge honden'. En de omroep had ook wel oren naar het netwerk dat hij destijds al had. Als je van Os zegt: zeg je 'Sparta'. Ook toen Sparta nog honkbal speelde. Ruud noemt zichzelf ook geen 'Sparta-supporter' maar 'Spartaan'. Hij heeft dat ook nooit onder stoelen of banken gestoken. 'Je kunt er het beste eerlijk over zijn'. Er wordt nog veel meer besproken; ook de opvallende muziekkeuze van van Os. Zoals zijn liefde voor de 'Neue Deutsche Welle', de Duitstalige muziekstroming in de jaren '80. Een openhartig gesprek over clubliefde, passies en over de toekomst en verantwoordelijkheid van de regionale omroep.

Drie sterfgevallen in korte tijd heeft psycholoog Machteld Stakelbeek uit Dordrecht doen besluiten daarover een boek te schrijven. Ze noemt het zelf een 'verkenningsgids voor de levenden'. Presentator Ruud de Boer gaat met haar mee op die verkenning in het interviewprogramma 'De Verdieping'. Waarom is de dood nog steeds een taboeonderwerp voor veel Nederlanders? Ook de Dordtse Machteld had angst voor de dood. Maar ze wilde zich van deze verlammende angst bevrijden en dat deed ze onder meer door een boek te schrijven: 'Dag Dood, tot later'. Ze is ervan overtuigd dat als je eenmaal je angst voor de dood van je afgooit, je de kunst van het leven nog meer onder de knie krijgt. In haar zoektocht heeft ze veel research gedaan bij wetenschappers, filosofen en theologen. Is er een leven na de dood? Hoe neem je het beste afscheid van een naaste? En hoe neem je zélf afscheid van je eigen leven? Als psychologe heeft ze ook mensen bij haar in de praktijk die worstelen met het verlies van een naaste. Of misschien hebben zij zelf niet meer zo lang te gaan. Waar doe je goed aan? Leven betekent voor Machteld óók: uit je eigen 'comfortzone' stappen. Dat heeft ze gedaan door in natuurretraite te gaan. Vier dagen lang geen eten en niets anders dan een klein zaklampje en wat takken voor de beschutting. Maar het kan óók bestaan uit het zingen van een lied in de studio van 'De Verdieping', op de gitaar begeleid door haar 'bonuszoon' Yves. Een uur lang een gesprek over de dood in 'De Verdieping', dat eigenlijk over het leven gaat.

Drie sterfgevallen in korte tijd heeft psycholoog Machteld Stakelbeek uit Dordrecht doen besluiten daarover een boek te schrijven. Ze noemt het zelf een 'verkenningsgids voor de levenden'. Presentator Ruud de Boer gaat met haar mee op die verkenning in het interviewprogramma 'De Verdieping'. Waarom is de dood nog steeds een taboeonderwerp voor veel Nederlanders? Ook de Dordtse Machteld had angst voor de dood. Maar ze wilde zich van deze verlammende angst bevrijden en dat deed ze onder meer door een boek te schrijven: 'Dag Dood, tot later'. Ze is ervan overtuigd dat als je eenmaal je angst voor de dood van je afgooit, je de kunst van het leven nog meer onder de knie krijgt. In haar zoektocht heeft ze veel research gedaan bij wetenschappers, filosofen en theologen. Is er een leven na de dood? Hoe neem je het beste afscheid van een naaste? En hoe neem je zélf afscheid van je eigen leven? Als psychologe heeft ze ook mensen bij haar in de praktijk die worstelen met het verlies van een naaste. Of misschien hebben zij zelf niet meer zo lang te gaan. Waar doe je goed aan? Leven betekent voor Machteld óók: uit je eigen 'comfortzone' stappen. Dat heeft ze gedaan door in natuurretraite te gaan. Vier dagen lang geen eten en niets anders dan een klein zaklampje en wat takken voor de beschutting. Maar het kan óók bestaan uit het zingen van een lied in de studio van 'De Verdieping', op de gitaar begeleid door haar 'bonuszoon' Yves. Een uur lang een gesprek over de dood in 'De Verdieping', dat eigenlijk over het leven gaat.

Hij kreeg een Koninklijke onderscheiding, de 40e editie van de Rotterdam Marathon was een mooi moment. Maar nu maakt hij zich tóch weer op voor de 42e. Directeur Mario Kadiks vertelt ronduit over 'de mooiste', zoals de Rotterdam Marathon ook wel liefkozend wordt genoemd, in 'De Verdieping'. 'Life's what happens when you're making plans'. Het is een cliché, maar clichés berusten vaak op waarheid. Mario Kadiks was behalve viervoudig kampioen speerwerpen net begonnen als leraar lichamelijke opvoeding. Totdat zijn pad kruiste met dat van de marathon. Hij had geen cent te makken, in 1985, toen hij begon. Inschrijfformulieren voor de deelnemers? Als er maar een sponsor is die dát wil bekostigen. Inmiddels gaan er miljoenen om in de organisatie van het evenement. Hoe heeft Kadiks het voor elkaar gekregen om van een evenement met een paar honderd deelnemers een sensatie te maken waaraan duizenden mensen meedoen?

Hij kreeg een Koninklijke onderscheiding, de 40e editie van de Rotterdam Marathon was een mooi moment. Maar nu maakt hij zich tóch weer op voor de 42e. Directeur Mario Kadiks vertelt ronduit over 'de mooiste', zoals de Rotterdam Marathon ook wel liefkozend wordt genoemd, in 'De Verdieping'. 'Life's what happens when you're making plans'. Het is een cliché, maar clichés berusten vaak op waarheid. Mario Kadiks was behalve viervoudig kampioen speerwerpen net begonnen als leraar lichamelijke opvoeding. Totdat zijn pad kruiste met dat van de marathon. Hij had geen cent te makken, in 1985, toen hij begon. Inschrijfformulieren voor de deelnemers? Als er maar een sponsor is die dát wil bekostigen. Inmiddels gaan er miljoenen om in de organisatie van het evenement. Hoe heeft Kadiks het voor elkaar gekregen om van een evenement met een paar honderd deelnemers een sensatie te maken waaraan duizenden mensen meedoen?

Rotterdammer Hans Kleij was ooit Nederlands kampioen honkbal voor Sparta. Een slordige 48 jaar later kijkt hij uit op een groter speelveld: de provincie Zuid-Holland. Als programmadirecteur houdt hij zich actief bezig met grote, landschapsbepalende projecten. Met de verlenging van de A4, bijvoorbeeld. Al jaren werd er gesproken én gesteggeld over dit stuk snelweg tussen Delft en Schiedam. En het was vrij uniek dat de provincie de regie kreeg over de aanleg van een Rijksweg. Aan Kleij de schone taak om iedereen aan tafel te krijgen voor dit project. Niet alleen voor het stuk A4, maar ook voor de ontwikkeling van het hele gebied er omheen. Hans Kleij is als programmadirecteur de spin in het web bij de provincie Zuid-Holland, waar hij 1800 collega's heeft. Welke infrastructurele uitdagingen staat de provincie nog meer te wachten? Ruud de Boer gaat er met Kleij uitgebreid over in gesprek in 'De Verdieping', waarin ook de verrassende muziekkeuze van Kleij te horen is.

Rotterdammer Hans Kleij was ooit Nederlands kampioen honkbal voor Sparta. Een slordige 48 jaar later kijkt hij uit op een groter speelveld: de provincie Zuid-Holland. Als programmadirecteur houdt hij zich actief bezig met grote, landschapsbepalende projecten. Met de verlenging van de A4, bijvoorbeeld. Al jaren werd er gesproken én gesteggeld over dit stuk snelweg tussen Delft en Schiedam. En het was vrij uniek dat de provincie de regie kreeg over de aanleg van een Rijksweg. Aan Kleij de schone taak om iedereen aan tafel te krijgen voor dit project. Niet alleen voor het stuk A4, maar ook voor de ontwikkeling van het hele gebied er omheen. Hans Kleij is als programmadirecteur de spin in het web bij de provincie Zuid-Holland, waar hij 1800 collega's heeft. Welke infrastructurele uitdagingen staat de provincie nog meer te wachten? Ruud de Boer gaat er met Kleij uitgebreid over in gesprek in 'De Verdieping', waarin ook de verrassende muziekkeuze van Kleij te horen is.

De Dordtse Willy Schuurman kon niet langer aanzien dat bewoners van een verzorgingshuis steeds minder om handen hebben. Door de bezuinigingen in de zorg en het personeelstekort komt het verplegend personeel niet veel verder dan wassen en aankleden. Begrijpelijk, maar niet wenselijk. Daarom bedacht Willy een manier om het leven in een verzorgingshuis iets vrolijker te maken. Willy Schuurman kreeg bij het Dordtse verzorgingshuis 'Parkhuis' te horen dat er budget beschikbaar was voor extra activiteitenbegeleiders. Klonk goed, maar wat als die binnen de kortste keren óók mensen moeten gaan wassen of koffie schenken? Ze bedacht de 'geluksbrengers'; mensen van buitenaf, die niet in beslag genomen kunnen worden door zorgtaken. Denk aan muzikanten, tekenaars, poppenspelers. Al snel ontstond de stichting 'Maximaal Leven', die verzorgingshuizen helpt aan 'geluksbrengers'. Willy Schuurman praat een uur lang met Ruud de Boer over haar werk dat eigenlijk haar passie is, of andersom.

De Dordtse Willy Schuurman kon niet langer aanzien dat bewoners van een verzorgingshuis steeds minder om handen hebben. Door de bezuinigingen in de zorg en het personeelstekort komt het verplegend personeel niet veel verder dan wassen en aankleden. Begrijpelijk, maar niet wenselijk. Daarom bedacht Willy een manier om het leven in een verzorgingshuis iets vrolijker te maken. Willy Schuurman kreeg bij het Dordtse verzorgingshuis 'Parkhuis' te horen dat er budget beschikbaar was voor extra activiteitenbegeleiders. Klonk goed, maar wat als die binnen de kortste keren óók mensen moeten gaan wassen of koffie schenken? Ze bedacht de 'geluksbrengers'; mensen van buitenaf, die niet in beslag genomen kunnen worden door zorgtaken. Denk aan muzikanten, tekenaars, poppenspelers. Al snel ontstond de stichting 'Maximaal Leven', die verzorgingshuizen helpt aan 'geluksbrengers'. Willy Schuurman praat een uur lang met Ruud de Boer over haar werk dat eigenlijk haar passie is, of andersom.

Met enige regelmaat neemt Casper van Eijck het stokje over van Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Dit maal heeft hij Rotterdammer Joris Lutz te gast. Lutz werd in een klap beroemd door zijn rol in de comedyserie 'Ha die Pa', waarin -ie samen met zijn vader Luc speelde. Tegenwoordig kan Joris iets makkelijker over straat, maar bekend blijft hij; nu door zijn muziek. Die liefde voor muziek zat er al vroeg in: op z'n derde leerde hij al een naald op een plaat zetten. Lutz is niet alleen muzikant maar ook kinderboekenschrijver. Casper van Eijck vraagt het hem allemaal, maar de ontmoeting begint met... de eigen muziek van Joris Lutz.

Met enige regelmaat neemt Casper van Eijck het stokje over van Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Dit maal heeft hij Rotterdammer Joris Lutz te gast. Lutz werd in een klap beroemd door zijn rol in de comedyserie 'Ha die Pa', waarin -ie samen met zijn vader Luc speelde. Tegenwoordig kan Joris iets makkelijker over straat, maar bekend blijft hij; nu door zijn muziek. Die liefde voor muziek zat er al vroeg in: op z'n derde leerde hij al een naald op een plaat zetten. Lutz is niet alleen muzikant maar ook kinderboekenschrijver. Casper van Eijck vraagt het hem allemaal, maar de ontmoeting begint met... de eigen muziek van Joris Lutz.

Op de wereld zijn ook in 2023 nog op heel veel plaatsen conflictgebieden te vinden. Denk natuurlijk aan Oekraïne. Maar ook aan gebieden waar onderdrukking heerst zoals Afghanistan. Hoe geef je de inwoners van deze getroffen gebieden nu de beste hulp? Hoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, Thea Hilhorst doet daar onderzoek naar. Hilhorst is een pionier op dat gebied. Zij raakte vooral geïntrigeerd door het vraagstuk: wat is de beste manier om hulp te geven aan conflictgebieden? Of gebieden, getroffen door een natuurramp? Aan de (kortstondige) aandacht voor deze situaties geen gebrek. We trekken snel weer een blik BN'ers open voor een volgende inzamelingsactie voor de televisie. Maar wat levert het uiteindelijk op? Dankzij Hilhorst is ‘Humanitaire Hulp' nu een vakgebied, waar ze vorig jaar nog de NWO-Spinoza-premie voor kreeg. In 'De Verdieping' vertelt ze een uur lang over haar missie, haar drijfveren en de risico's die kleven aan hulpverlening in het buitenland.

Op de wereld zijn ook in 2023 nog op heel veel plaatsen conflictgebieden te vinden. Denk natuurlijk aan Oekraïne. Maar ook aan gebieden waar onderdrukking heerst zoals Afghanistan. Hoe geef je de inwoners van deze getroffen gebieden nu de beste hulp? Hoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, Thea Hilhorst doet daar onderzoek naar. Hilhorst is een pionier op dat gebied. Zij raakte vooral geïntrigeerd door het vraagstuk: wat is de beste manier om hulp te geven aan conflictgebieden? Of gebieden, getroffen door een natuurramp? Aan de (kortstondige) aandacht voor deze situaties geen gebrek. We trekken snel weer een blik BN'ers open voor een volgende inzamelingsactie voor de televisie. Maar wat levert het uiteindelijk op? Dankzij Hilhorst is ‘Humanitaire Hulp' nu een vakgebied, waar ze vorig jaar nog de NWO-Spinoza-premie voor kreeg. In 'De Verdieping' vertelt ze een uur lang over haar missie, haar drijfveren en de risico's die kleven aan hulpverlening in het buitenland.

Vanuit kantoor kun je niet het verschil maken als ombudsvrouw. En daarom gaat ze vaak de straat op en opent extra filialen waar inwoners uit Rotterdam en omstreken terecht kunnen als ze in de knel zitten met de overheid. Opkomen voor de medemens: het is Van den Anker op het lijf geschreven. Je zou haar ook een multi-talent kunnen noemen. Na bestuurskunde te hebben gestudeerd aan de Erasmus Universiteit, werkte ze bij de Rotterdamse politie en publiceerde ze over onder meer milieucriminaliteit. Tijdens haar periode als wethouder voor Leefbaar Rotterdam (2004-2008) met de portefeuille Veiligheid en Volksgezondheid kon je niet om haar heen: ze viel onder meer op door haar strijd tegen mensonterende omstandigheden aan de Rotterdamse Keileweg, een door de gemeente aangewezen tippelzone. Maar daar houdt het niet op: Van den Anker kruipt net zo makkelijk achter de radiomicrofoon als presentator voor Radio 1, waar ze maatschappelijke kwesties bespreekt. Maar ze staat net zo makkelijk voor een grote groep mensen als gespreksleider. En nu bijt ze zich vast in de strijd tegen een overvloed aan gemeenteloketten en bureaucratie. "Bijna de helft van de Rotterdammers krijgt het de komende maanden moeilijk", zei ze eind oktober tegen een NRC-journalist. 'De Verdieping' maakt de balans op van 9 maanden ombudsvrouw van Rotterdam en omstreken. Wat is ze allemaal tegengekomen? Welke zaken moeten nog aangepakt worden? En wat drijft Van den Anker om te blijven vechten tegen onrecht? Hoor het in 'De Verdieping', waar Ruud de Boer een uur lang in gesprek is met 'een harde tante met een groot hart'.

Vanuit kantoor kun je niet het verschil maken als ombudsvrouw. En daarom gaat ze vaak de straat op en opent extra filialen waar inwoners uit Rotterdam en omstreken terecht kunnen als ze in de knel zitten met de overheid. Opkomen voor de medemens: het is Van den Anker op het lijf geschreven. Je zou haar ook een multi-talent kunnen noemen. Na bestuurskunde te hebben gestudeerd aan de Erasmus Universiteit, werkte ze bij de Rotterdamse politie en publiceerde ze over onder meer milieucriminaliteit. Tijdens haar periode als wethouder voor Leefbaar Rotterdam (2004-2008) met de portefeuille Veiligheid en Volksgezondheid kon je niet om haar heen: ze viel onder meer op door haar strijd tegen mensonterende omstandigheden aan de Rotterdamse Keileweg, een door de gemeente aangewezen tippelzone. Maar daar houdt het niet op: Van den Anker kruipt net zo makkelijk achter de radiomicrofoon als presentator voor Radio 1, waar ze maatschappelijke kwesties bespreekt. Maar ze staat net zo makkelijk voor een grote groep mensen als gespreksleider. En nu bijt ze zich vast in de strijd tegen een overvloed aan gemeenteloketten en bureaucratie. "Bijna de helft van de Rotterdammers krijgt het de komende maanden moeilijk", zei ze eind oktober tegen een NRC-journalist. 'De Verdieping' maakt de balans op van 9 maanden ombudsvrouw van Rotterdam en omstreken. Wat is ze allemaal tegengekomen? Welke zaken moeten nog aangepakt worden? En wat drijft Van den Anker om te blijven vechten tegen onrecht? Hoor het in 'De Verdieping', waar Ruud de Boer een uur lang in gesprek is met 'een harde tante met een groot hart'.

Al vroeg wist Bart Nolles (Rotterdam, 1981) wat -ie wilde: ‘iets in de media'. Hij deed op z'n zolderkamer uitzendingen van de Top 40 na en was fan van Radio Rijnmond Sport. Fast forward naar 2022: Bart presenteert sportprogramma's op ViaPlay, RTL en Rijnmond. Dan zou je zeggen dat een jongensdroom is uitgekomen. Maar er stond nóg iets op de bucket-list van Bart. Het mogen produceren en presenteren van een heuse big band show. En die droom kwam uit. Het was een weg van lange adem: het is nou niet bepaald een pub-quizje wat je organiseert. En toch kreeg -ie het voor mekaar: een van de beste big band shows van Europa (de West Coast Big Band stond op het podium in Theater aan de Schie, met vocalisten als Franklin Brown, Laura Fygi en Cathelijne. En tegenover heb 800 mensen in de zaal. Geen sinecure. In ‘De Verdieping' leert Ruud de Boer zijn eigen collega beter leren kennen. Waarom dat in de kroeg doen als het ook in een radiostudio kan? Over zijn liefde voor het vak, zijn liefde voor muziek en liefde in het algemeen.

Al vroeg wist Bart Nolles (Rotterdam, 1981) wat -ie wilde: ‘iets in de media'. Hij deed op z'n zolderkamer uitzendingen van de Top 40 na en was fan van Radio Rijnmond Sport. Fast forward naar 2022: Bart presenteert sportprogramma's op ViaPlay, RTL en Rijnmond. Dan zou je zeggen dat een jongensdroom is uitgekomen. Maar er stond nóg iets op de bucket-list van Bart. Het mogen produceren en presenteren van een heuse big band show. En die droom kwam uit. Het was een weg van lange adem: het is nou niet bepaald een pub-quizje wat je organiseert. En toch kreeg -ie het voor mekaar: een van de beste big band shows van Europa (de West Coast Big Band stond op het podium in Theater aan de Schie, met vocalisten als Franklin Brown, Laura Fygi en Cathelijne. En tegenover heb 800 mensen in de zaal. Geen sinecure. In ‘De Verdieping' leert Ruud de Boer zijn eigen collega beter leren kennen. Waarom dat in de kroeg doen als het ook in een radiostudio kan? Over zijn liefde voor het vak, zijn liefde voor muziek en liefde in het algemeen.

Je hebt ze vast wel gezien: de billboards van 'Orange the World' in de stad. Of misschien ben je getuige geweest van een van de manifestaties of heb je meegedaan aan een workshop om je weerbaar te maken tegen geweld. De campagne is vorige week begonnen op 25 november, de Dag tegen geweld tegen vrouwen en duurt tot en met 10 december, de Internationale mensenrechtendag. Ook in 'De Verdieping besteden wij aandacht aan deze campagne. Want hoe krijgen we geweld tegen vrouwen de wereld uit? Ook in onze regio wordt volop campagne gevoerd. En ook in Nederland is dat hard nodig. Wist je dat bijna een op de vier vrouwen in Nederland te maken heeft of heeft gehad met een vorm van seksueel misbruik of seksueel geweld? Ruud de Boer ontvangt in de Rijnmondstudio vier gasten: Conny Stroet is van de Soroptimist Club Rotterdam, een organisatie die zich inzet voor de verbetering van de positie van vrouwen en meisjes. Zij wordt vergezeld door Fadma Bouchataoui, die voor de organisatie SPIOR betrokken is bij het platform 'Stop Geweld tegen Vrouwen' van de gemeente Rotterdam. Aloali Kananpour is theaterregisseur, acteur en schrijver en probeert met 'confronterende voorstellingen' het publiek bewust te laten worden van ongewenst gedrag en intimidatie. En Shirley-Ann Mathis is bokstherapeute; zij geeft gedurende de Orange The World campagne workshops voor kwetsbare vrouwen. Veel invalshoeken dus om te praten over dit onderwerp. Vorig jaar besteedde Rijnmond al eens aandacht aan de campagne. Toen hadden we het vooral over het probleem zelf. Dit keer praten we vooral over wat er inmiddels is bereikt en welke oplossingen er zijn. Luister in 'De Verdieping' naar vier mensen die, samen met vele anderen in de wereld, het verschil willen maken. Opdat er ooit een dag komt dat er een wereld is zonder geweld tegen vrouwen. 'Orange the World' is niet voor niets gekozen als naam: de kleur oranje staat voor een nieuwe dageraad, waarin geen plaats meer is voor het geweld.

Je hebt ze vast wel gezien: de billboards van 'Orange the World' in de stad. Of misschien ben je getuige geweest van een van de manifestaties of heb je meegedaan aan een workshop om je weerbaar te maken tegen geweld. De campagne is vorige week begonnen op 25 november, de Dag tegen geweld tegen vrouwen en duurt tot en met 10 december, de Internationale mensenrechtendag. Ook in 'De Verdieping besteden wij aandacht aan deze campagne. Want hoe krijgen we geweld tegen vrouwen de wereld uit? Ook in onze regio wordt volop campagne gevoerd. En ook in Nederland is dat hard nodig. Wist je dat bijna een op de vier vrouwen in Nederland te maken heeft of heeft gehad met een vorm van seksueel misbruik of seksueel geweld? Ruud de Boer ontvangt in de Rijnmondstudio vier gasten: Conny Stroet is van de Soroptimist Club Rotterdam, een organisatie die zich inzet voor de verbetering van de positie van vrouwen en meisjes. Zij wordt vergezeld door Fadma Bouchataoui, die voor de organisatie SPIOR betrokken is bij het platform 'Stop Geweld tegen Vrouwen' van de gemeente Rotterdam. Aloali Kananpour is theaterregisseur, acteur en schrijver en probeert met 'confronterende voorstellingen' het publiek bewust te laten worden van ongewenst gedrag en intimidatie. En Shirley-Ann Mathis is bokstherapeute; zij geeft gedurende de Orange The World campagne workshops voor kwetsbare vrouwen. Veel invalshoeken dus om te praten over dit onderwerp. Vorig jaar besteedde Rijnmond al eens aandacht aan de campagne. Toen hadden we het vooral over het probleem zelf. Dit keer praten we vooral over wat er inmiddels is bereikt en welke oplossingen er zijn. Luister in 'De Verdieping' naar vier mensen die, samen met vele anderen in de wereld, het verschil willen maken. Opdat er ooit een dag komt dat er een wereld is zonder geweld tegen vrouwen. 'Orange the World' is niet voor niets gekozen als naam: de kleur oranje staat voor een nieuwe dageraad, waarin geen plaats meer is voor het geweld.

Een politieman uit Dordrecht is de spil in het boek De Dordtse Affaire over de bezettingsjaren in die stad. De politieman glijdt steeds verder af, pakt Joden op en verraadt mensen. En na de bevrijding wordt hij door (een deel van) het verzet omarmd. Zijn naam: Harry Evers. "Noem maar een onderwerp in de Dordtse oorlogsgeschiedenis en je komt Evers tegen. Hij loopt als een rode draad overal doorheen", zegt onderzoeker, auteur en politieman Frank van Riet. Ook de Dordtse historicus Kees Weltevrede noemt de wetenschappelijke onderbouwing belangrijk. "Het is voor het eerst dat er op een wetenschappelijke manier iets over het verzet en de politie in Dordrecht verschijnt." Weltevrede heeft tijdens het schrijven meegelezen met Van Riet. Frank van Riet benoemt het wespennest waar hij tijdens zijn onderzoek in terecht komt. "Het ligt nog ontzettend gevoelig. Dat had ik van tevoren wel in kunnen calculeren, maar ik had me nooit gerealiseerd dat het zo diep zat." Zes jaar lang doet hij onderzoek naar de politie en het verzet in Dordrecht tijdens de bezetting.

Een politieman uit Dordrecht is de spil in het boek De Dordtse Affaire over de bezettingsjaren in die stad. De politieman glijdt steeds verder af, pakt Joden op en verraadt mensen. En na de bevrijding wordt hij door (een deel van) het verzet omarmd. Zijn naam: Harry Evers. "Noem maar een onderwerp in de Dordtse oorlogsgeschiedenis en je komt Evers tegen. Hij loopt als een rode draad overal doorheen", zegt onderzoeker, auteur en politieman Frank van Riet. Ook de Dordtse historicus Kees Weltevrede noemt de wetenschappelijke onderbouwing belangrijk. "Het is voor het eerst dat er op een wetenschappelijke manier iets over het verzet en de politie in Dordrecht verschijnt." Weltevrede heeft tijdens het schrijven meegelezen met Van Riet. Frank van Riet benoemt het wespennest waar hij tijdens zijn onderzoek in terecht komt. "Het ligt nog ontzettend gevoelig. Dat had ik van tevoren wel in kunnen calculeren, maar ik had me nooit gerealiseerd dat het zo diep zat." Zes jaar lang doet hij onderzoek naar de politie en het verzet in Dordrecht tijdens de bezetting.

In ‘De Verdieping' deze keer Casper van Eijck als interviewer, die met enige regelmaat het stokje overneemt van Ruud de Boer. En als oud-clubarts van Feyenoord en professor-oncoloog aan het Erasmus MC, heeft Casper zo zijn bijzondere netwerk. Met daarin ook Maurice Steijn, de trainer van Sparta. De oud-voetballer heeft er al een behoorlijke carriere opzitten met clubs als ADO en NAC, en als trainer bij VVV Venlo en nu dus Sparta. Wat zijn de drijfveren van Steijn? En hoe ziet hij de toekomst van Sparta? Casper van Eijck vraagt het hem allemaal in ‘De Verdieping'. Omlijst met de favoriete muziek van Maurice Steijn. ‘De Verdieping' is het interviewprogramma van Rijnmond, met bijzondere regiogenoten en mensen die vaak in het nieuws zijn. Als podcast, maar ook te horen op Radio Rijnmond, iedere vrijdagavond tussen zes en zeven. Met Ruud de Boer, Paul Verspeek en Casper van Eijck.

In ‘De Verdieping' deze keer Casper van Eijck als interviewer, die met enige regelmaat het stokje overneemt van Ruud de Boer. En als oud-clubarts van Feyenoord en professor-oncoloog aan het Erasmus MC, heeft Casper zo zijn bijzondere netwerk. Met daarin ook Maurice Steijn, de trainer van Sparta. De oud-voetballer heeft er al een behoorlijke carriere opzitten met clubs als ADO en NAC, en als trainer bij VVV Venlo en nu dus Sparta. Wat zijn de drijfveren van Steijn? En hoe ziet hij de toekomst van Sparta? Casper van Eijck vraagt het hem allemaal in ‘De Verdieping'. Omlijst met de favoriete muziek van Maurice Steijn. ‘De Verdieping' is het interviewprogramma van Rijnmond, met bijzondere regiogenoten en mensen die vaak in het nieuws zijn. Als podcast, maar ook te horen op Radio Rijnmond, iedere vrijdagavond tussen zes en zeven. Met Ruud de Boer, Paul Verspeek en Casper van Eijck.

Kevin en Marvin Groen zijn allesbehalve grijze stadsecologen. De Rotterdamse tweeling is jong en door hun blik op het weidse groen naast Spijkenisse waar zij opgroeiden, raakten ze helemaal verslingerd aan alles wat groeit en bloeit. Net in de dertig zijn ze. Een paar jaar geleden ontdekten de Rotterdammers na een dna-test dat ze toch echt een eeneiige tweeling zijn. Hun doen en laten is er in elk geval naar: tot voor kort woonden de twee samen achter de Heemraadssingel en vorig jaar waren ze tot elkaar veroordeeld in een kleine camper in het oosten van Europa. Ze hebben over dat avontuur inmiddels een boek geschreven: ‘The Wild Wild East'. De broers verwonderden zich over wat er allemaal in het oosten groeit en bloeit. En rondwandelt. Zo stonden de ‘Gebroeders Groen' oog in oog met een heuse beer. De mannen zijn ware duizendpoten, om maar een beestje uit de natuur een naam te geven. Ze onderzoeken, geven excursies en proberen jong en oud te enthousiasmeren voor biologie. Ze konden even tijd vrijmaken voor een lang gesprek in ‘De Verdieping'.

Kevin en Marvin Groen zijn allesbehalve grijze stadsecologen. De Rotterdamse tweeling is jong en door hun blik op het weidse groen naast Spijkenisse waar zij opgroeiden, raakten ze helemaal verslingerd aan alles wat groeit en bloeit. Net in de dertig zijn ze. Een paar jaar geleden ontdekten de Rotterdammers na een dna-test dat ze toch echt een eeneiige tweeling zijn. Hun doen en laten is er in elk geval naar: tot voor kort woonden de twee samen achter de Heemraadssingel en vorig jaar waren ze tot elkaar veroordeeld in een kleine camper in het oosten van Europa. Ze hebben over dat avontuur inmiddels een boek geschreven: ‘The Wild Wild East'. De broers verwonderden zich over wat er allemaal in het oosten groeit en bloeit. En rondwandelt. Zo stonden de ‘Gebroeders Groen' oog in oog met een heuse beer. De mannen zijn ware duizendpoten, om maar een beestje uit de natuur een naam te geven. Ze onderzoeken, geven excursies en proberen jong en oud te enthousiasmeren voor biologie. Ze konden even tijd vrijmaken voor een lang gesprek in ‘De Verdieping'.

Ondanks dat Nederland '17 miljoen coaches' (vrij naar Arjen Lubach) kent voelt Den Boer zich zeker niet beledigd. Sociologie is een belangrijk instrument. Nu de jaren gaan tellen, neemt de wijsheid toe. Eén van die wijsheden. De titel van zijn laatste boek is ‘Blijf dicht bij jezelf – Maar hoe doe je dat dan'? ‘Gewoon jezelf zijn'. Het wordt maar al te vaak gezegd, ook door psychologen van de koude grond. Het is nog een hele kunst om dat te zijn. Ruud de Boer gaat een uur in gesprek met coach Bert en nu hij toch een professional tegenover zich heeft zitten, kan -ie net zo goed wat vragen over zichzelf stellen. Over ‘doelen' die eigenlijk ‘dromen met een deadline' zijn. Over het omarmen van je oude nest, ook al doe je dat liever niet. Over het belang van verlangens. Én over fenomeen Willy Batenburg.

Ondanks dat Nederland '17 miljoen coaches' (vrij naar Arjen Lubach) kent voelt Den Boer zich zeker niet beledigd. Sociologie is een belangrijk instrument. Nu de jaren gaan tellen, neemt de wijsheid toe. Eén van die wijsheden. De titel van zijn laatste boek is ‘Blijf dicht bij jezelf – Maar hoe doe je dat dan'? ‘Gewoon jezelf zijn'. Het wordt maar al te vaak gezegd, ook door psychologen van de koude grond. Het is nog een hele kunst om dat te zijn. Ruud de Boer gaat een uur in gesprek met coach Bert en nu hij toch een professional tegenover zich heeft zitten, kan -ie net zo goed wat vragen over zichzelf stellen. Over ‘doelen' die eigenlijk ‘dromen met een deadline' zijn. Over het omarmen van je oude nest, ook al doe je dat liever niet. Over het belang van verlangens. Én over fenomeen Willy Batenburg.

Lotfi El Hamidi groeide als tiener op in Rotterdam-West. Het was de tijd rond de aanslagen in Amerika, begin deze eeuw. Aanslagen die niet alleen gevoeld werden in Amerika maar overal ter wereld: ook in Rotterdam waar het debat over de multiculturele samenleving verder verhardt. El Hamidi heeft over die maatschappelijke ontwikkeling én hoe hij dat heeft ervaren als Marokkaanse Nederlander een boek geschreven: 'Generatie 9/11'. Programmamaker Paul Verspeek voert een uitgebreid gesprek met hem in 'De Verdieping'.

Lotfi El Hamidi groeide als tiener op in Rotterdam-West. Het was de tijd rond de aanslagen in Amerika, begin deze eeuw. Aanslagen die niet alleen gevoeld werden in Amerika maar overal ter wereld: ook in Rotterdam waar het debat over de multiculturele samenleving verder verhardt. El Hamidi heeft over die maatschappelijke ontwikkeling én hoe hij dat heeft ervaren als Marokkaanse Nederlander een boek geschreven: 'Generatie 9/11'. Programmamaker Paul Verspeek voert een uitgebreid gesprek met hem in 'De Verdieping'.

Pim Blokland heeft een Feyenoord-hart. Een heel gróót Feyenoord-hart. Als één van de 'Vrienden van Feyenoord' heeft de ondernemer veel in de melk te brokkelen. Er valt veel te vertellen over Feyenoord. Maar wie is de man met zoveel liefde voor de club? Hoor het in deze aflevering van 'De Verdieping' waarin Casper van Eijck Blokland het hemd van het lijf vraagt!

Pim Blokland heeft een Feyenoord-hart. Een heel gróót Feyenoord-hart. Als één van de 'Vrienden van Feyenoord' heeft de ondernemer veel in de melk te brokkelen. Er valt veel te vertellen over Feyenoord. Maar wie is de man met zoveel liefde voor de club? Hoor het in deze aflevering van 'De Verdieping' waarin Casper van Eijck Blokland het hemd van het lijf vraagt!

In het interview programma ‘De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer de Hoofdofficier van Justitie in Rotterdam, Hugo Hillenaar. Hij heeft stad en regio zien veranderen. “Ondanks dat de Veiligheidsindex laat zien dat er in 20 jaar echt wel positieve ontwikkelingen te zien zijn, zie ik ook dat er een forse verharding plaatsvindt. “Het geweld wordt steeds grover. Vuurwapengeweld, messengeweld onder de jeugd. Ik maak me daar oprecht zorgen over”. Hij maakt samen met burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke onderdeel uit van de zogeheten ‘driehoek', een orgaan dat regelmatig bij elkaar komt voor handhaving, opsporing en veiligheid in de stad en omliggende regio. Namen en begrippen die regelmatig in het nieuws komen, ook niet altijd positief. “Neem de gerechtelijke dwalingen rond de Schiedammer Parkmoord. Dat deed ons enorm veel. De officieren die die zaak gedaan hadden, dachten: hoe kan dit gebeuren? Wat heb ik fout gedaan? We waren echt wel een beetje in verwarring. En ook defensief. Uiteindelijk ontstond de reflectie dat er een aantal waarborgen moest ontstaan om er voor te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren”. Waar de meeste jongens van 16 dromen over het worden van een voetballer of piloot, wist Hugo het op die leeftijd zeker: ik word officier van Justitie. Ingegeven doordat hij als 16-jarige drie dagen mocht meelopen met een officier van Justitie. Dat had zijn vader, die burgemeester was, geregeld. Het pad leek door die ervaring geëffend. Toch begon Hillenaar als advocaat: aan de ‘andere kant van de lijn', dus. “Dat heeft een enorme meerwaarde gehad voor mijn latere werk. Ik kan daardoor invoelen hoe het is voor een verdachte. Sowieso ga ik nog steeds vaak de straat op om die voeling met de maatschappij te houden”. Net zoals bij de politie, heeft ook het Openbaar Ministerie te maken met een personeelstekort. Op de vraag of het soms ‘piept en kraakt' kan Hillenaar alleen maar bevestigend antwoorden. “Gelukkig is er meer geld vanuit het Rijk beschikbaar gesteld. Maar ik zie wel graag continuïteit in die financiën. Dat is in het verleden niet altijd goed gegaan. Maar nu er geld is, ben je er nog niet. Je hebt dan niet onmiddellijk mensen. Die moeten opgeleid worden. We hebben nu vacatures voor officieren van Justitie. Als ik nu zie hoe hard er gewerkt wordt op mijn parket, ben ik soms bang dat ik een te groot beroep doe op hun immense loyaliteit. Die is enorm groot. Dat zag je bijvoorbeeld bij de avondklokrellen. De werkdruk is enorm. Soms voel ik me daar als werkgever wel schuldig over. Is het nog in balans?”. Een belangrijk onderdeel van Politie en OM is het bestrijden van drugshandel in de Rotterdamse haven. Waarvan sommigen zeggen dat dat dweilen met de kraan open is. Hillenaar staat daar positiever in. Uit een onlangs verschenen rapport is gebleken dat we toch 50 tot 60 procent van de ingevoerde cocaïne in beslag nemen. En dat is ten opzichte van eerder onderzoek (20 procent) fors meer. Dat doet de criminele organisaties pijn”. Vaak valt het woord ‘Narcostaat' als we het over Nederland hebben. Het Duitse blad ‘Der Spiegel' is niet mals voor Nederland in een artikel met de ronkende kop ‘Käse, Koks (cocaine) und Killer'. Hillenaar vindt het vergelijken van Nederland met een Narcostaat echt een brug te ver. “Dat moeten we onmiddellijk naast ons neerleggen. Neemt niet weg dat we wél een probleem hebben. Het vuurwapengeweld in de stad en daarbuiten is vaak drugsgerelateerd. De uithalersproblematiek: dat gaat over jongeren uit ónze wijken”. Net als burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke, doet hoofdofficier Hillenaar óók een beroep op de ‘andere kant' van de keten: de gebruiker. “Het gebruiken van cocaïne is bijna genormaliseerd. Jongens: snap nou dat als je dat lijntje gebruikt, dat je gewoon echt een infrastructuur van geweld, van liquidaties, van corruptie en noem maar op, in stand houdt. Neem je verantwoordelijkheid”. Het OM doet meer dan alleen een straf eisen, zo betoogt Hillenaar. Het OM zoekt de samenwerking op met verschillende instanties. Van preventie tot repressie: we moeten daarvoor de krachten bundelen. Het begint op de scholen. Uitleggen wat risico's zijn. Het ‘snelle geld' klinkt aanlokkelijk, maar het is een doodlopende weg: eenmaal in het circuit, kom je er niet meer uit. Je moet héél dicht op die jongeren in de wijken zitten, ze kénnen. Dat móet tot resultaat gaan leiden. Ik ga daarvoor”. Hoofdofficier van Justitie Rotterdam spreekt een uur lang met passie over zijn vak in ‘De Verdieping'.

In het interview programma ‘De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer de Hoofdofficier van Justitie in Rotterdam, Hugo Hillenaar. Hij heeft stad en regio zien veranderen. “Ondanks dat de Veiligheidsindex laat zien dat er in 20 jaar echt wel positieve ontwikkelingen te zien zijn, zie ik ook dat er een forse verharding plaatsvindt. “Het geweld wordt steeds grover. Vuurwapengeweld, messengeweld onder de jeugd. Ik maak me daar oprecht zorgen over”. Hij maakt samen met burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke onderdeel uit van de zogeheten ‘driehoek', een orgaan dat regelmatig bij elkaar komt voor handhaving, opsporing en veiligheid in de stad en omliggende regio. Namen en begrippen die regelmatig in het nieuws komen, ook niet altijd positief. “Neem de gerechtelijke dwalingen rond de Schiedammer Parkmoord. Dat deed ons enorm veel. De officieren die die zaak gedaan hadden, dachten: hoe kan dit gebeuren? Wat heb ik fout gedaan? We waren echt wel een beetje in verwarring. En ook defensief. Uiteindelijk ontstond de reflectie dat er een aantal waarborgen moest ontstaan om er voor te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren”. Waar de meeste jongens van 16 dromen over het worden van een voetballer of piloot, wist Hugo het op die leeftijd zeker: ik word officier van Justitie. Ingegeven doordat hij als 16-jarige drie dagen mocht meelopen met een officier van Justitie. Dat had zijn vader, die burgemeester was, geregeld. Het pad leek door die ervaring geëffend. Toch begon Hillenaar als advocaat: aan de ‘andere kant van de lijn', dus. “Dat heeft een enorme meerwaarde gehad voor mijn latere werk. Ik kan daardoor invoelen hoe het is voor een verdachte. Sowieso ga ik nog steeds vaak de straat op om die voeling met de maatschappij te houden”. Net zoals bij de politie, heeft ook het Openbaar Ministerie te maken met een personeelstekort. Op de vraag of het soms ‘piept en kraakt' kan Hillenaar alleen maar bevestigend antwoorden. “Gelukkig is er meer geld vanuit het Rijk beschikbaar gesteld. Maar ik zie wel graag continuïteit in die financiën. Dat is in het verleden niet altijd goed gegaan. Maar nu er geld is, ben je er nog niet. Je hebt dan niet onmiddellijk mensen. Die moeten opgeleid worden. We hebben nu vacatures voor officieren van Justitie. Als ik nu zie hoe hard er gewerkt wordt op mijn parket, ben ik soms bang dat ik een te groot beroep doe op hun immense loyaliteit. Die is enorm groot. Dat zag je bijvoorbeeld bij de avondklokrellen. De werkdruk is enorm. Soms voel ik me daar als werkgever wel schuldig over. Is het nog in balans?”. Een belangrijk onderdeel van Politie en OM is het bestrijden van drugshandel in de Rotterdamse haven. Waarvan sommigen zeggen dat dat dweilen met de kraan open is. Hillenaar staat daar positiever in. Uit een onlangs verschenen rapport is gebleken dat we toch 50 tot 60 procent van de ingevoerde cocaïne in beslag nemen. En dat is ten opzichte van eerder onderzoek (20 procent) fors meer. Dat doet de criminele organisaties pijn”. Vaak valt het woord ‘Narcostaat' als we het over Nederland hebben. Het Duitse blad ‘Der Spiegel' is niet mals voor Nederland in een artikel met de ronkende kop ‘Käse, Koks (cocaine) und Killer'. Hillenaar vindt het vergelijken van Nederland met een Narcostaat echt een brug te ver. “Dat moeten we onmiddellijk naast ons neerleggen. Neemt niet weg dat we wél een probleem hebben. Het vuurwapengeweld in de stad en daarbuiten is vaak drugsgerelateerd. De uithalersproblematiek: dat gaat over jongeren uit ónze wijken”. Net als burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke, doet hoofdofficier Hillenaar óók een beroep op de ‘andere kant' van de keten: de gebruiker. “Het gebruiken van cocaïne is bijna genormaliseerd. Jongens: snap nou dat als je dat lijntje gebruikt, dat je gewoon echt een infrastructuur van geweld, van liquidaties, van corruptie en noem maar op, in stand houdt. Neem je verantwoordelijkheid”. Het OM doet meer dan alleen een straf eisen, zo betoogt Hillenaar. Het OM zoekt de samenwerking op met verschillende instanties. Van preventie tot repressie: we moeten daarvoor de krachten bundelen. Het begint op de scholen. Uitleggen wat risico's zijn. Het ‘snelle geld' klinkt aanlokkelijk, maar het is een doodlopende weg: eenmaal in het circuit, kom je er niet meer uit. Je moet héél dicht op die jongeren in de wijken zitten, ze kénnen. Dat móet tot resultaat gaan leiden. Ik ga daarvoor”. Hoofdofficier van Justitie Rotterdam spreekt een uur lang met passie over zijn vak in ‘De Verdieping'.

De mavo maakte hij niet af en werd matroos op een binnenvaartschip. Nu wordt hij omringd door professoren en academici. Jeroen van der Waal (1974) onderzoekt als hoogleraar de manier waarop laagopgeleiden naar hoogopgeleiden en vice versa. Hij spreekt er uitgebreid over met Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Van der Waal zoekt eigenlijk zelf ook nog steeds naar een betere omschrijving dan 'laagopgeleiden'. 'Praktijkopgeleiden' vindt hij geen goede vervanging, want, zo zegt hij: "Eigenlijk zijn we allemáál praktijkopgeleiden. De enige die dat niet zijn, zijn volgens mij filosofen". Het geeft maar aan hoe ingewikkeld dit vraagstuk eigenlijk is. Over wie heb je het eigenlijk? Onderzoek laat wél zien dat áls je dan overgaat tot het aanwijzen van een groep, in dit geval 'laagopgeleiden', die groep overwegend wantrouwend staat tegenover de politiek, wetenschap en hoogopgeleiden. De grote vraag is: hoe bereik je mensen die bij je bij voorbaat al met de nek aankijken? Is er wel een goede vertegenwoordiging in de politiek? En hoe leren hoogopgeleiden de taal spreken die voor iedereen helder is, zónder in 'Jip&Janneke'-taal te verzanden?

De mavo maakte hij niet af en werd matroos op een binnenvaartschip. Nu wordt hij omringd door professoren en academici. Jeroen van der Waal (1974) onderzoekt als hoogleraar de manier waarop laagopgeleiden naar hoogopgeleiden en vice versa. Hij spreekt er uitgebreid over met Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Van der Waal zoekt eigenlijk zelf ook nog steeds naar een betere omschrijving dan 'laagopgeleiden'. 'Praktijkopgeleiden' vindt hij geen goede vervanging, want, zo zegt hij: "Eigenlijk zijn we allemáál praktijkopgeleiden. De enige die dat niet zijn, zijn volgens mij filosofen". Het geeft maar aan hoe ingewikkeld dit vraagstuk eigenlijk is. Over wie heb je het eigenlijk? Onderzoek laat wél zien dat áls je dan overgaat tot het aanwijzen van een groep, in dit geval 'laagopgeleiden', die groep overwegend wantrouwend staat tegenover de politiek, wetenschap en hoogopgeleiden. De grote vraag is: hoe bereik je mensen die bij je bij voorbaat al met de nek aankijken? Is er wel een goede vertegenwoordiging in de politiek? En hoe leren hoogopgeleiden de taal spreken die voor iedereen helder is, zónder in 'Jip&Janneke'-taal te verzanden?

Slechts 23 is ze, maar de in Leiden geboren Babs heeft al meerdere ‘EP's uitgebracht. Haar missie? Meer vrouwen in de muziekindustrie. Maar óók: de hokjes slopen waar mensen zo vaak in gestopt worden als het gaat om hun gender of geäardheid. Niet voor niets was Babs uitgenodigd voor een optreden op de Coolsingel tijdens Roze Zaterdag in Rotterdam. ‘Eén van de vetste dingen die ik gedaan heb! Optreden voor duizenden Rotterdammers op de Coolsingel!' Babs heeft een glimlach van oor tot oor als ze over Roze Zaterdag (afgelopen juni) vertelt in het interview-programma ‘De Verdieping'. ‘Er valt in Nederland nog veel te winnen als het gaat om de acceptatie van de LHBTI+ gemeenschap. Ik zing en rap daarover. Dat vind ik een mooie manier om je boodschap over te brengen. Als je het alleen maar zégt, dan komt het gauw ‘activistisch' over'. Babette Schutte, dat staat in haar paspoort. Maar als Babs is ze inmiddels al behoorlijk productief met door haar zelf gemaakte muziek. Alleen bij liveoptredens heeft ze collega-muzikanten. Ze volgde in het verre oosten van het land de enige opleiding tot muziekproducer aan het conservatorium. Een vrouwelijke producer: dat zie je niet vaak. ‘Helaas maken vrouwen maar geloof ik twee procent van de producers uit. Mensen lijken ook verbaasd dat je ook als vrouw een nummer kan produceren. De reactie is meestal: ‘Nice' als het nummer van een man is en bij een vrouw hoor je dan: ‘Oh wauw, en dat heb JIJ helemaal zelf gemaakt??' Babs vertelt in De Verdieping openhartig over haar zoektocht naar haar eigen identiteit en seksualiteit. Ten slotte is ze daar ook open over in haar songs. Maar ook de relatie met haar vader komt aan bod. ‘Hij is zó trots op me. Hij rijdt me ook overal naartoe'. Dat Babs nu een groot podium heeft, komt niet alleen door haar talent, maar ook door de technologische ontwikkelingen, zoals social media. Diezelfde social media, waarop ook heel nare verwensingen te lezen zijn, ook over de LHBTI+ gemeenschap. Maar ook het maken van muziek: daar heb je geen grote studio meer voor nodig. Zeker toen ze nog pendelde tussen ‘het westen' en ‘het oosten' voor haar opleiding aan het conservatorium heeft ze in de trein op haar laptop veel muziek gemaakt. ‘Soms zat ik ritmisch te tikken op dat ding, ik hoor dan de drums. Maar de medepassagiers dachten dat ik een wel heel aparte manier van typen had…' Haar tracks zijn ritmisch, ‘vet' en met een boodschap. ‘Iets wat ik soms wel mis in de hedendaagse muziek. Dan klinkt het wel lekker maar tekstueel stelt het niks voor. Dat probeer ik te vertellen in mijn laatste track ‘Diepgang op de dansvloer'.

Slechts 23 is ze, maar de in Leiden geboren Babs heeft al meerdere ‘EP's uitgebracht. Haar missie? Meer vrouwen in de muziekindustrie. Maar óók: de hokjes slopen waar mensen zo vaak in gestopt worden als het gaat om hun gender of geäardheid. Niet voor niets was Babs uitgenodigd voor een optreden op de Coolsingel tijdens Roze Zaterdag in Rotterdam. ‘Eén van de vetste dingen die ik gedaan heb! Optreden voor duizenden Rotterdammers op de Coolsingel!' Babs heeft een glimlach van oor tot oor als ze over Roze Zaterdag (afgelopen juni) vertelt in het interview-programma ‘De Verdieping'. ‘Er valt in Nederland nog veel te winnen als het gaat om de acceptatie van de LHBTI+ gemeenschap. Ik zing en rap daarover. Dat vind ik een mooie manier om je boodschap over te brengen. Als je het alleen maar zégt, dan komt het gauw ‘activistisch' over'. Babette Schutte, dat staat in haar paspoort. Maar als Babs is ze inmiddels al behoorlijk productief met door haar zelf gemaakte muziek. Alleen bij liveoptredens heeft ze collega-muzikanten. Ze volgde in het verre oosten van het land de enige opleiding tot muziekproducer aan het conservatorium. Een vrouwelijke producer: dat zie je niet vaak. ‘Helaas maken vrouwen maar geloof ik twee procent van de producers uit. Mensen lijken ook verbaasd dat je ook als vrouw een nummer kan produceren. De reactie is meestal: ‘Nice' als het nummer van een man is en bij een vrouw hoor je dan: ‘Oh wauw, en dat heb JIJ helemaal zelf gemaakt??' Babs vertelt in De Verdieping openhartig over haar zoektocht naar haar eigen identiteit en seksualiteit. Ten slotte is ze daar ook open over in haar songs. Maar ook de relatie met haar vader komt aan bod. ‘Hij is zó trots op me. Hij rijdt me ook overal naartoe'. Dat Babs nu een groot podium heeft, komt niet alleen door haar talent, maar ook door de technologische ontwikkelingen, zoals social media. Diezelfde social media, waarop ook heel nare verwensingen te lezen zijn, ook over de LHBTI+ gemeenschap. Maar ook het maken van muziek: daar heb je geen grote studio meer voor nodig. Zeker toen ze nog pendelde tussen ‘het westen' en ‘het oosten' voor haar opleiding aan het conservatorium heeft ze in de trein op haar laptop veel muziek gemaakt. ‘Soms zat ik ritmisch te tikken op dat ding, ik hoor dan de drums. Maar de medepassagiers dachten dat ik een wel heel aparte manier van typen had…' Haar tracks zijn ritmisch, ‘vet' en met een boodschap. ‘Iets wat ik soms wel mis in de hedendaagse muziek. Dan klinkt het wel lekker maar tekstueel stelt het niks voor. Dat probeer ik te vertellen in mijn laatste track ‘Diepgang op de dansvloer'.

"'t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik". Iedereen brulde de tekst mee met Rotterdammer Peter Blanker, die er een hit mee had in 1981. Het is een beetje vreemde eend in de bijt als je naar het repertoire kijkt van Blanker die met zijn liedjes vooral een boodschap wil overbrengen. Of hij het vervelend vind dat hij steeds met dat ene liedje wordt geassocieerd? "Welnee!" zegt hij in zijn 'sprookjestuin' in Gorinchem tegen interviewer Ruud de Boer: "Het is toch een geinig liedje? En het is natuurlijk heel erg cynisch en vol zelfspot bedoeld. Hoewel sommige mensen dachten dat ik echt zo'n ijdeltuit was geworden". Dan schrijven we het hier maar: De 83-jarige Peter Blanker hóeft niet meer bescheiden te blijven. Vorige maand sloot hij zijn zangcarrière af met een optreden in het Rotterdamse theater Walhalla. Hij kan bogen op een indrukwekkende carrière, die begon als straatmuzikant op de Lijnbaan maar ook in Frankrijk. In de jaren '60 werd hij de Rotterdamse kroegen ingetrokken. In 'De Verdieping' praat Ruud de Boer een uur lang met de dichter en artiest.

"'t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik". Iedereen brulde de tekst mee met Rotterdammer Peter Blanker, die er een hit mee had in 1981. Het is een beetje vreemde eend in de bijt als je naar het repertoire kijkt van Blanker die met zijn liedjes vooral een boodschap wil overbrengen. Of hij het vervelend vind dat hij steeds met dat ene liedje wordt geassocieerd? "Welnee!" zegt hij in zijn 'sprookjestuin' in Gorinchem tegen interviewer Ruud de Boer: "Het is toch een geinig liedje? En het is natuurlijk heel erg cynisch en vol zelfspot bedoeld. Hoewel sommige mensen dachten dat ik echt zo'n ijdeltuit was geworden". Dan schrijven we het hier maar: De 83-jarige Peter Blanker hóeft niet meer bescheiden te blijven. Vorige maand sloot hij zijn zangcarrière af met een optreden in het Rotterdamse theater Walhalla. Hij kan bogen op een indrukwekkende carrière, die begon als straatmuzikant op de Lijnbaan maar ook in Frankrijk. In de jaren '60 werd hij de Rotterdamse kroegen ingetrokken. In 'De Verdieping' praat Ruud de Boer een uur lang met de dichter en artiest.

In het interviewprogramma ‘De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer twee mensen, die 20 jaar geleden een nieuwe betekenis gaven aan het woord ‘Onbaatzuchtigheid', met een grote ‘O'. Ondanks, of misschien wel mede door hun eigen ervaringen met bittere armoede, wilden ze iets doen wat in Nederland nog nooit eerder was vertoond: levensmiddelen beschikbaar stellen voor mensen die dat niet kunnen betalen. De eerste voedselbank in Nederland was een feit. Wat begon met het uitdelen van dertig kratten vanuit een schuurtje in Rotterdam-Vreewijk, is uitgegroeid tot de Voedselbank met ruim 170 vestigingen in het land. En dat terwijl Clara en Sjaak aanvankelijk een ‘klein projectje' in gedachten hadden. Waar komt deze medemenselijkheid vandaan? “Ook door ons geloof. Maar wij zijn wel van handen uit de mouwen. Je moet niet je broek verslijten aan houten kerkbankjes”, zegt Clara. “…Wel lekker Rotterdams toch? Handen uit de mouwen?” En dat terwijl ze oorspronkelijk uit Amsterdam komt, waar ze in een eettent haar man Sjaak tegenkwam. Sjaak was een zakenman en al snel hadden Clara en hij een handel in kleding en sieraden. Totdat het noodlot toesloeg en ze terechtkwamen in de schuldhulpverlening, wat net na de eeuwwisseling heel anders werkte. “Achteraf klinkt het als een grappige anekdote: dat we op de verjaardag van een van onze kinderen overal kaarsen in huis hadden gezet toen de stroom was afgesloten. Maar zo grappig was het natuurlijk niet, als het GEB je afsluit”. In de strijd van Clara en Sjaak om uit de schulden te komen, liepen ze vaak tegen bureaucratie aan. In plaats van bij de pakken neer te zitten, gingen er aangetekende brieven de deur uit en werden ambtenaren stevig door Sjaak toegesproken. Daarin zat al het ‘activisme' van het echtpaar Sies. In die tijd was Clara 50, Sjaak 60. Dan sta je niet echt op het prioriteitenlijstje van het arbeidsbureau, zeker 20 jaar geleden niet. Uiteindelijk zou het vrijwilligerswerk van Clara en Sjaak een kentering brengen in Nederland: de komst van de Voedselbank. Terug naar 2022: Clara en Sjaak zijn inmiddels al vijf jaar bezig met een nieuw project: Gaarkeukens. Waarbij hulpbehoevende buurtbewoners gezamenlijk een hapje kunnen eten. Goed voor de sociale cohesie, want naast armoede is eenzaamheid een steeds groter wordend probleem. Toch worden ze nog steeds ‘de ambassadeurs van de Voedselbank' genoemd. Tja. Als oprichters van de allereerste voedselbank ontkom je daar gewoon niet aan. Eind dit jaar verschijnt het boek over Clara en Sjaak Sies met hun verhalen over 20 jaar Voedselbank, ‘Kruimels en Brood'. Sowieso voor mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank en te bestellen voor de nieuwsgierigen onder ons. Het verhaal van Clara en Sjaak is nog niet klaar, maar dit mag wel een mijlpaal worden genoemd. Clara: “Ik hou helemaal niet van geraniums”.