De Verdieping met Ruud de Boer | Rijnmond

Nico Haasbroek is 80 jaar geworden, Radio Rijnmond 40. Twee ronde getallen, twee instituten, innig verbonden en ook al lange tijd gescheiden. Nico wil nog wel een keer op pad, oude collega's ontmoeten. En ik (Paul Verspeek) mag mee, om hem te assisteren. Nico zei het ooit zelf: “Wat is het leven meer dan het vasthouden van een microfoon?” In deze podcast kruipt Nico weer in de huid van programmamaker: hij duikt in de 40 jaar historie van Radio Rijnmond, met Carrie, Chris Vemer, Lucas Bolsius en Suzanne Mulder...

Een vrijplaats voor journalisten en kunstenaars. Iedereen die welkom is, van jong tot oud. Een begrip in Rotterdam. Een constante in een snel veranderende Witte de Withstraat. Het roemruchte café 'De Schouw' kent vele omschrijvingen. Roemrucht of niet, 'De Schouw' gaat dicht. Tijd voor een lang gesprek met het gezicht van 'De Schouw': Tineke Speksnijder. De eigenaresse en barvrouw zag jarenlang lief en leed aan de toog voorbij trekken. Als er íemand is die een enorm verzameling anekdotes heeft vergaard, is zíj het wel. In een snel veranderende Witte de Withstraat in Rotterdam was een één constante: De Schouw. Ook wel het ‘journalistencafé' genoemd, al waren er wel veel méér paradijsvogels met andere bonte kleuren te vinden. In deze sterk veranderende stad, in deze sterk veranderende wereld, is het fijn om zo'n constante te hebben. Een plek, waarop je kunt terugvallen. Maar ook deze vrijplaats van foute humor, 'annekedotes' uit een grijs verleden en de nieuwe lichting kunstenaars, gaat verdwijnen. De Schouw is binnenkort niet meer. En daarmee óók niet meer het vertrouwde gezicht achter deze legendarische kroeg. Hóórde Tineke de afgelopen jaren vooral verhalen van anderen aan (die bijvoorbeeld op reis waren geweest), nu gaat ze zélf. Zelf haar eigen verhalen opsnuiven. Op het strand van Australië, of Zuid-Amerika. Eerst naar Azië. En wie weet blijft ze op één van die plekken wel plakken in de kroeg. ("Nee!" roept ze resoluut in de microfoon).

Toen Henk thuis kwam kon zijn vrouw Jolanda niet om zijn verhalen heen die hij had meegemaakt bij het filmen van de Roparun. We spreken over begin jaren '90. Ooit begonnen als een estafetteloop vanuit Rotterdam naar Parijs met tientallen teams, is de 32e editie van de Roparun er een met honderden teams en inmiddels vele opgehaalde miljoenen voor kankerpatiënten. Henk en Jolanda waren daar al die tijd bij. Er is in de afgelopen jaren Roparun veel veranderd; waren er tientallen teams die lopen en fietsen in de begindagen, nu doen er honderden teams mee. Door die toename werd de richting van de Roparun (ROtterdam-PArijs run) omgedraaid: starten in Parijs en eindigen op de Coolsingel in Rotterdam. Eigen vervoer werd vervangen door een professioneel wagenpark met eenduidige logo's. "Maar," zo zegt Henk nadrukkelijk: "alles op basis van giften en vrijwilligheid. Zoveel mogelijk geld moet naar het goede doel". Voor hun werk kregen Jolanda en Henk respectievelijk de Erasmusspeld en een Koninklijke onderscheiding. En waar Henk al enige tijd geleden op andere wijze invulling geeft aan zijn vrijwilligerswerk, was Jolanda nog tot voor kort betrokken bij de Roparun. "Maar het is mooi zo. Na drie decennia is het echt tijd voor een nieuwe generatie die de Roparun-kar gaat trekken. Maar natuurlijk blijft de Roparun een heel grote plek in ons hart hebben. Dat kan ook niet anders".

Het Kampioenschap kan Feyenoord niet meer ontglippen. "Maar als je zoiets zegt, is dat de goden verzoeken!". Maak kennis met Gerda, Henk en Nick. Zij vertellen in 'De Verdieping' waar de onvoorwaardelijke liefde vandaan komt. "Echt, geen grapjes morgen tegen Go Ahead. Je moet er toch niet aan denken dat Feyenoord uiteindelijk kampioen wordt in... Emmen?!" Gehuld in Feyenoordshirt, sjaal en gelukspet stormen ze de studio binnen. En na een aarzelende start (zo'n studio is toch best spannend) barsten ze los: over hun liefde voor Feyenoord, het verdriet in mindere periodes, trouwen in de Kuip, het maken van een Feyenoord-roos en drie dikke duimen voor de huidige trainer van Feyenoord, Arne Slot. 'Slot is god' valt onvermijdelijk. Alle drie komen ze tot een heldere conclusie: Feyenoord kent eigenlijk als enige club écht de 12e man. In goede tijden en in slechte tijden. "Het is alsof je met een kerel getrouwd bent waar je niet vanaf komt" zegt ze in onvervalst Rotterdams.

Dit jaar wordt-ie 80. Maar als we zijn hoofdpersoon in zijn roman mogen geloven, is zijn rol nog lang niet uitgespeeld. Nico Haasbroek was een tijdje 'baas van het Journaal' en stond aan de wieg van Radio Rijnmond. Hoe kijkt deze gepokte en gemazelde journalist en schrijver naar het huidige media-aanbod? Maar vooral: hoe blijf je op hogere leeftijd relevant? Is dat eigenlijk wel zo belangrijk? De hoofdpersoon in de roman 'Tijdverdrijf' is tevens auteur van het boek en lijkt opvallend veel op Nico. Maar alleen Nico weet hoeveel. Peter Wallmann is de naam en hij beschrijft in zijn roman hoe diezelfde roman tot stand komt. Maar Peter is nog veel meer dan schrijver: hij is een licht autistische dromer, die probeert van een volkstuincomplex een soort 'lusthof' te maken voor bewoners met vrije geesten, ook op seksueel gebied. Hoe kijkt Nico Haasbroek naar het huidige medialandschap? Dat was in de jaren '60/'70'/'80 toch wel anders dan nu. Een nestor, zo u wilt, vertelt zijn verhaal in 'De Verdieping'. Waarin het ook gaat over het onvermijdelijke: ouder worden. Zowel Peter als Nico zijn achterin de 70. Gaat onze maatschappij eervol om met 'ouderen'? Of zijn ze rap op weg naar de vergetelheid en overbodig geworden? Nico Haasbroek bewijst het tegendeel. Verboden vraag: 'Hoe wil jij herinnerd worden'? Want hij is nog niet dood. Nog lang niet

Volgend jaar is het alweer 25 jaar geleden dat Ruud van Os begon als sportverslaggever bij Rijnmond. Nu is hij ad interim hoofdredacteur bij deze omroep. Casper van Eijck, die maandelijks de presentatie van Ruud de Boer overneemt in 'De Verdieping', gaat een uur lang met hem in gesprek. En daarbij komen we ook achter de muziekkeuze van deze 'oer-Spartaan'. Van Os is voor Casper van Eijck geen onbekende: hun geschiedenis gaat helemaal terug naar 'Sparta 7' waar ze elkaar tegenkwamen in de vroege zondagochtend op het veld. Nu is hij de hoofdredacteur van Rijnmond, waarbij hij gelijkt opmerkt 'een slecht voorbeeld te zijn voor mensen die nu op school zitten en erover denken journalist te worden: van Os heeft namelijk geen journalistieke opleiding. Reden: hij was als scholier vrij lui. Zijn vader maakte daar korte metten mee: 'Je gaat maar in militaire dienst' en zo maakte hij al snel deel uit van lichting 875. Dat heeft hem wel gevormd. Twaalf ambachten en dertien ongelukken verder was het dertiende ambacht raak: omroepen in het Spartastadion en daarna aan de slag bij Stadsradio Rotterdam. Het was Rijnmond die hem vroeg om commentaar te leveren voor een honkbalwedstrijd. Het was het begin van een volwassen sportredactie met 'jonge honden'. En de omroep had ook wel oren naar het netwerk dat hij destijds al had. Als je van Os zegt: zeg je 'Sparta'. Ook toen Sparta nog honkbal speelde. Ruud noemt zichzelf ook geen 'Sparta-supporter' maar 'Spartaan'. Hij heeft dat ook nooit onder stoelen of banken gestoken. 'Je kunt er het beste eerlijk over zijn'. Er wordt nog veel meer besproken; ook de opvallende muziekkeuze van van Os. Zoals zijn liefde voor de 'Neue Deutsche Welle', de Duitstalige muziekstroming in de jaren '80. Een openhartig gesprek over clubliefde, passies en over de toekomst en verantwoordelijkheid van de regionale omroep.

Drie sterfgevallen in korte tijd heeft psycholoog Machteld Stakelbeek uit Dordrecht doen besluiten daarover een boek te schrijven. Ze noemt het zelf een 'verkenningsgids voor de levenden'. Presentator Ruud de Boer gaat met haar mee op die verkenning in het interviewprogramma 'De Verdieping'. Waarom is de dood nog steeds een taboeonderwerp voor veel Nederlanders? Ook de Dordtse Machteld had angst voor de dood. Maar ze wilde zich van deze verlammende angst bevrijden en dat deed ze onder meer door een boek te schrijven: 'Dag Dood, tot later'. Ze is ervan overtuigd dat als je eenmaal je angst voor de dood van je afgooit, je de kunst van het leven nog meer onder de knie krijgt. In haar zoektocht heeft ze veel research gedaan bij wetenschappers, filosofen en theologen. Is er een leven na de dood? Hoe neem je het beste afscheid van een naaste? En hoe neem je zélf afscheid van je eigen leven? Als psychologe heeft ze ook mensen bij haar in de praktijk die worstelen met het verlies van een naaste. Of misschien hebben zij zelf niet meer zo lang te gaan. Waar doe je goed aan? Leven betekent voor Machteld óók: uit je eigen 'comfortzone' stappen. Dat heeft ze gedaan door in natuurretraite te gaan. Vier dagen lang geen eten en niets anders dan een klein zaklampje en wat takken voor de beschutting. Maar het kan óók bestaan uit het zingen van een lied in de studio van 'De Verdieping', op de gitaar begeleid door haar 'bonuszoon' Yves. Een uur lang een gesprek over de dood in 'De Verdieping', dat eigenlijk over het leven gaat.

Hij kreeg een Koninklijke onderscheiding, de 40e editie van de Rotterdam Marathon was een mooi moment. Maar nu maakt hij zich tóch weer op voor de 42e. Directeur Mario Kadiks vertelt ronduit over 'de mooiste', zoals de Rotterdam Marathon ook wel liefkozend wordt genoemd, in 'De Verdieping'. 'Life's what happens when you're making plans'. Het is een cliché, maar clichés berusten vaak op waarheid. Mario Kadiks was behalve viervoudig kampioen speerwerpen net begonnen als leraar lichamelijke opvoeding. Totdat zijn pad kruiste met dat van de marathon. Hij had geen cent te makken, in 1985, toen hij begon. Inschrijfformulieren voor de deelnemers? Als er maar een sponsor is die dát wil bekostigen. Inmiddels gaan er miljoenen om in de organisatie van het evenement. Hoe heeft Kadiks het voor elkaar gekregen om van een evenement met een paar honderd deelnemers een sensatie te maken waaraan duizenden mensen meedoen?

Rotterdammer Hans Kleij was ooit Nederlands kampioen honkbal voor Sparta. Een slordige 48 jaar later kijkt hij uit op een groter speelveld: de provincie Zuid-Holland. Als programmadirecteur houdt hij zich actief bezig met grote, landschapsbepalende projecten. Met de verlenging van de A4, bijvoorbeeld. Al jaren werd er gesproken én gesteggeld over dit stuk snelweg tussen Delft en Schiedam. En het was vrij uniek dat de provincie de regie kreeg over de aanleg van een Rijksweg. Aan Kleij de schone taak om iedereen aan tafel te krijgen voor dit project. Niet alleen voor het stuk A4, maar ook voor de ontwikkeling van het hele gebied er omheen. Hans Kleij is als programmadirecteur de spin in het web bij de provincie Zuid-Holland, waar hij 1800 collega's heeft. Welke infrastructurele uitdagingen staat de provincie nog meer te wachten? Ruud de Boer gaat er met Kleij uitgebreid over in gesprek in 'De Verdieping', waarin ook de verrassende muziekkeuze van Kleij te horen is.

De Dordtse Willy Schuurman kon niet langer aanzien dat bewoners van een verzorgingshuis steeds minder om handen hebben. Door de bezuinigingen in de zorg en het personeelstekort komt het verplegend personeel niet veel verder dan wassen en aankleden. Begrijpelijk, maar niet wenselijk. Daarom bedacht Willy een manier om het leven in een verzorgingshuis iets vrolijker te maken. Willy Schuurman kreeg bij het Dordtse verzorgingshuis 'Parkhuis' te horen dat er budget beschikbaar was voor extra activiteitenbegeleiders. Klonk goed, maar wat als die binnen de kortste keren óók mensen moeten gaan wassen of koffie schenken? Ze bedacht de 'geluksbrengers'; mensen van buitenaf, die niet in beslag genomen kunnen worden door zorgtaken. Denk aan muzikanten, tekenaars, poppenspelers. Al snel ontstond de stichting 'Maximaal Leven', die verzorgingshuizen helpt aan 'geluksbrengers'. Willy Schuurman praat een uur lang met Ruud de Boer over haar werk dat eigenlijk haar passie is, of andersom.

Met enige regelmaat neemt Casper van Eijck het stokje over van Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Dit maal heeft hij Rotterdammer Joris Lutz te gast. Lutz werd in een klap beroemd door zijn rol in de comedyserie 'Ha die Pa', waarin -ie samen met zijn vader Luc speelde. Tegenwoordig kan Joris iets makkelijker over straat, maar bekend blijft hij; nu door zijn muziek. Die liefde voor muziek zat er al vroeg in: op z'n derde leerde hij al een naald op een plaat zetten. Lutz is niet alleen muzikant maar ook kinderboekenschrijver. Casper van Eijck vraagt het hem allemaal, maar de ontmoeting begint met... de eigen muziek van Joris Lutz.

Op de wereld zijn ook in 2023 nog op heel veel plaatsen conflictgebieden te vinden. Denk natuurlijk aan Oekraïne. Maar ook aan gebieden waar onderdrukking heerst zoals Afghanistan. Hoe geef je de inwoners van deze getroffen gebieden nu de beste hulp? Hoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam, Thea Hilhorst doet daar onderzoek naar. Hilhorst is een pionier op dat gebied. Zij raakte vooral geïntrigeerd door het vraagstuk: wat is de beste manier om hulp te geven aan conflictgebieden? Of gebieden, getroffen door een natuurramp? Aan de (kortstondige) aandacht voor deze situaties geen gebrek. We trekken snel weer een blik BN'ers open voor een volgende inzamelingsactie voor de televisie. Maar wat levert het uiteindelijk op? Dankzij Hilhorst is ‘Humanitaire Hulp' nu een vakgebied, waar ze vorig jaar nog de NWO-Spinoza-premie voor kreeg. In 'De Verdieping' vertelt ze een uur lang over haar missie, haar drijfveren en de risico's die kleven aan hulpverlening in het buitenland.

Vanuit kantoor kun je niet het verschil maken als ombudsvrouw. En daarom gaat ze vaak de straat op en opent extra filialen waar inwoners uit Rotterdam en omstreken terecht kunnen als ze in de knel zitten met de overheid. Opkomen voor de medemens: het is Van den Anker op het lijf geschreven. Je zou haar ook een multi-talent kunnen noemen. Na bestuurskunde te hebben gestudeerd aan de Erasmus Universiteit, werkte ze bij de Rotterdamse politie en publiceerde ze over onder meer milieucriminaliteit. Tijdens haar periode als wethouder voor Leefbaar Rotterdam (2004-2008) met de portefeuille Veiligheid en Volksgezondheid kon je niet om haar heen: ze viel onder meer op door haar strijd tegen mensonterende omstandigheden aan de Rotterdamse Keileweg, een door de gemeente aangewezen tippelzone. Maar daar houdt het niet op: Van den Anker kruipt net zo makkelijk achter de radiomicrofoon als presentator voor Radio 1, waar ze maatschappelijke kwesties bespreekt. Maar ze staat net zo makkelijk voor een grote groep mensen als gespreksleider. En nu bijt ze zich vast in de strijd tegen een overvloed aan gemeenteloketten en bureaucratie. "Bijna de helft van de Rotterdammers krijgt het de komende maanden moeilijk", zei ze eind oktober tegen een NRC-journalist. 'De Verdieping' maakt de balans op van 9 maanden ombudsvrouw van Rotterdam en omstreken. Wat is ze allemaal tegengekomen? Welke zaken moeten nog aangepakt worden? En wat drijft Van den Anker om te blijven vechten tegen onrecht? Hoor het in 'De Verdieping', waar Ruud de Boer een uur lang in gesprek is met 'een harde tante met een groot hart'.

Al vroeg wist Bart Nolles (Rotterdam, 1981) wat -ie wilde: ‘iets in de media'. Hij deed op z'n zolderkamer uitzendingen van de Top 40 na en was fan van Radio Rijnmond Sport. Fast forward naar 2022: Bart presenteert sportprogramma's op ViaPlay, RTL en Rijnmond. Dan zou je zeggen dat een jongensdroom is uitgekomen. Maar er stond nóg iets op de bucket-list van Bart. Het mogen produceren en presenteren van een heuse big band show. En die droom kwam uit. Het was een weg van lange adem: het is nou niet bepaald een pub-quizje wat je organiseert. En toch kreeg -ie het voor mekaar: een van de beste big band shows van Europa (de West Coast Big Band stond op het podium in Theater aan de Schie, met vocalisten als Franklin Brown, Laura Fygi en Cathelijne. En tegenover heb 800 mensen in de zaal. Geen sinecure. In ‘De Verdieping' leert Ruud de Boer zijn eigen collega beter leren kennen. Waarom dat in de kroeg doen als het ook in een radiostudio kan? Over zijn liefde voor het vak, zijn liefde voor muziek en liefde in het algemeen.

Je hebt ze vast wel gezien: de billboards van 'Orange the World' in de stad. Of misschien ben je getuige geweest van een van de manifestaties of heb je meegedaan aan een workshop om je weerbaar te maken tegen geweld. De campagne is vorige week begonnen op 25 november, de Dag tegen geweld tegen vrouwen en duurt tot en met 10 december, de Internationale mensenrechtendag. Ook in 'De Verdieping besteden wij aandacht aan deze campagne. Want hoe krijgen we geweld tegen vrouwen de wereld uit? Ook in onze regio wordt volop campagne gevoerd. En ook in Nederland is dat hard nodig. Wist je dat bijna een op de vier vrouwen in Nederland te maken heeft of heeft gehad met een vorm van seksueel misbruik of seksueel geweld? Ruud de Boer ontvangt in de Rijnmondstudio vier gasten: Conny Stroet is van de Soroptimist Club Rotterdam, een organisatie die zich inzet voor de verbetering van de positie van vrouwen en meisjes. Zij wordt vergezeld door Fadma Bouchataoui, die voor de organisatie SPIOR betrokken is bij het platform 'Stop Geweld tegen Vrouwen' van de gemeente Rotterdam. Aloali Kananpour is theaterregisseur, acteur en schrijver en probeert met 'confronterende voorstellingen' het publiek bewust te laten worden van ongewenst gedrag en intimidatie. En Shirley-Ann Mathis is bokstherapeute; zij geeft gedurende de Orange The World campagne workshops voor kwetsbare vrouwen. Veel invalshoeken dus om te praten over dit onderwerp. Vorig jaar besteedde Rijnmond al eens aandacht aan de campagne. Toen hadden we het vooral over het probleem zelf. Dit keer praten we vooral over wat er inmiddels is bereikt en welke oplossingen er zijn. Luister in 'De Verdieping' naar vier mensen die, samen met vele anderen in de wereld, het verschil willen maken. Opdat er ooit een dag komt dat er een wereld is zonder geweld tegen vrouwen. 'Orange the World' is niet voor niets gekozen als naam: de kleur oranje staat voor een nieuwe dageraad, waarin geen plaats meer is voor het geweld.

Een politieman uit Dordrecht is de spil in het boek De Dordtse Affaire over de bezettingsjaren in die stad. De politieman glijdt steeds verder af, pakt Joden op en verraadt mensen. En na de bevrijding wordt hij door (een deel van) het verzet omarmd. Zijn naam: Harry Evers. "Noem maar een onderwerp in de Dordtse oorlogsgeschiedenis en je komt Evers tegen. Hij loopt als een rode draad overal doorheen", zegt onderzoeker, auteur en politieman Frank van Riet. Ook de Dordtse historicus Kees Weltevrede noemt de wetenschappelijke onderbouwing belangrijk. "Het is voor het eerst dat er op een wetenschappelijke manier iets over het verzet en de politie in Dordrecht verschijnt." Weltevrede heeft tijdens het schrijven meegelezen met Van Riet. Frank van Riet benoemt het wespennest waar hij tijdens zijn onderzoek in terecht komt. "Het ligt nog ontzettend gevoelig. Dat had ik van tevoren wel in kunnen calculeren, maar ik had me nooit gerealiseerd dat het zo diep zat." Zes jaar lang doet hij onderzoek naar de politie en het verzet in Dordrecht tijdens de bezetting.

In ‘De Verdieping' deze keer Casper van Eijck als interviewer, die met enige regelmaat het stokje overneemt van Ruud de Boer. En als oud-clubarts van Feyenoord en professor-oncoloog aan het Erasmus MC, heeft Casper zo zijn bijzondere netwerk. Met daarin ook Maurice Steijn, de trainer van Sparta. De oud-voetballer heeft er al een behoorlijke carriere opzitten met clubs als ADO en NAC, en als trainer bij VVV Venlo en nu dus Sparta. Wat zijn de drijfveren van Steijn? En hoe ziet hij de toekomst van Sparta? Casper van Eijck vraagt het hem allemaal in ‘De Verdieping'. Omlijst met de favoriete muziek van Maurice Steijn. ‘De Verdieping' is het interviewprogramma van Rijnmond, met bijzondere regiogenoten en mensen die vaak in het nieuws zijn. Als podcast, maar ook te horen op Radio Rijnmond, iedere vrijdagavond tussen zes en zeven. Met Ruud de Boer, Paul Verspeek en Casper van Eijck.

Kevin en Marvin Groen zijn allesbehalve grijze stadsecologen. De Rotterdamse tweeling is jong en door hun blik op het weidse groen naast Spijkenisse waar zij opgroeiden, raakten ze helemaal verslingerd aan alles wat groeit en bloeit. Net in de dertig zijn ze. Een paar jaar geleden ontdekten de Rotterdammers na een dna-test dat ze toch echt een eeneiige tweeling zijn. Hun doen en laten is er in elk geval naar: tot voor kort woonden de twee samen achter de Heemraadssingel en vorig jaar waren ze tot elkaar veroordeeld in een kleine camper in het oosten van Europa. Ze hebben over dat avontuur inmiddels een boek geschreven: ‘The Wild Wild East'. De broers verwonderden zich over wat er allemaal in het oosten groeit en bloeit. En rondwandelt. Zo stonden de ‘Gebroeders Groen' oog in oog met een heuse beer. De mannen zijn ware duizendpoten, om maar een beestje uit de natuur een naam te geven. Ze onderzoeken, geven excursies en proberen jong en oud te enthousiasmeren voor biologie. Ze konden even tijd vrijmaken voor een lang gesprek in ‘De Verdieping'.

Ondanks dat Nederland '17 miljoen coaches' (vrij naar Arjen Lubach) kent voelt Den Boer zich zeker niet beledigd. Sociologie is een belangrijk instrument. Nu de jaren gaan tellen, neemt de wijsheid toe. Eén van die wijsheden. De titel van zijn laatste boek is ‘Blijf dicht bij jezelf – Maar hoe doe je dat dan'? ‘Gewoon jezelf zijn'. Het wordt maar al te vaak gezegd, ook door psychologen van de koude grond. Het is nog een hele kunst om dat te zijn. Ruud de Boer gaat een uur in gesprek met coach Bert en nu hij toch een professional tegenover zich heeft zitten, kan -ie net zo goed wat vragen over zichzelf stellen. Over ‘doelen' die eigenlijk ‘dromen met een deadline' zijn. Over het omarmen van je oude nest, ook al doe je dat liever niet. Over het belang van verlangens. Én over fenomeen Willy Batenburg.

Lotfi El Hamidi groeide als tiener op in Rotterdam-West. Het was de tijd rond de aanslagen in Amerika, begin deze eeuw. Aanslagen die niet alleen gevoeld werden in Amerika maar overal ter wereld: ook in Rotterdam waar het debat over de multiculturele samenleving verder verhardt. El Hamidi heeft over die maatschappelijke ontwikkeling én hoe hij dat heeft ervaren als Marokkaanse Nederlander een boek geschreven: 'Generatie 9/11'. Programmamaker Paul Verspeek voert een uitgebreid gesprek met hem in 'De Verdieping'.

Pim Blokland heeft een Feyenoord-hart. Een heel gróót Feyenoord-hart. Als één van de 'Vrienden van Feyenoord' heeft de ondernemer veel in de melk te brokkelen. Er valt veel te vertellen over Feyenoord. Maar wie is de man met zoveel liefde voor de club? Hoor het in deze aflevering van 'De Verdieping' waarin Casper van Eijck Blokland het hemd van het lijf vraagt!

In het interview programma ‘De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer de Hoofdofficier van Justitie in Rotterdam, Hugo Hillenaar. Hij heeft stad en regio zien veranderen. “Ondanks dat de Veiligheidsindex laat zien dat er in 20 jaar echt wel positieve ontwikkelingen te zien zijn, zie ik ook dat er een forse verharding plaatsvindt. “Het geweld wordt steeds grover. Vuurwapengeweld, messengeweld onder de jeugd. Ik maak me daar oprecht zorgen over”. Hij maakt samen met burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke onderdeel uit van de zogeheten ‘driehoek', een orgaan dat regelmatig bij elkaar komt voor handhaving, opsporing en veiligheid in de stad en omliggende regio. Namen en begrippen die regelmatig in het nieuws komen, ook niet altijd positief. “Neem de gerechtelijke dwalingen rond de Schiedammer Parkmoord. Dat deed ons enorm veel. De officieren die die zaak gedaan hadden, dachten: hoe kan dit gebeuren? Wat heb ik fout gedaan? We waren echt wel een beetje in verwarring. En ook defensief. Uiteindelijk ontstond de reflectie dat er een aantal waarborgen moest ontstaan om er voor te zorgen dat zoiets nooit meer kan gebeuren”. Waar de meeste jongens van 16 dromen over het worden van een voetballer of piloot, wist Hugo het op die leeftijd zeker: ik word officier van Justitie. Ingegeven doordat hij als 16-jarige drie dagen mocht meelopen met een officier van Justitie. Dat had zijn vader, die burgemeester was, geregeld. Het pad leek door die ervaring geëffend. Toch begon Hillenaar als advocaat: aan de ‘andere kant van de lijn', dus. “Dat heeft een enorme meerwaarde gehad voor mijn latere werk. Ik kan daardoor invoelen hoe het is voor een verdachte. Sowieso ga ik nog steeds vaak de straat op om die voeling met de maatschappij te houden”. Net zoals bij de politie, heeft ook het Openbaar Ministerie te maken met een personeelstekort. Op de vraag of het soms ‘piept en kraakt' kan Hillenaar alleen maar bevestigend antwoorden. “Gelukkig is er meer geld vanuit het Rijk beschikbaar gesteld. Maar ik zie wel graag continuïteit in die financiën. Dat is in het verleden niet altijd goed gegaan. Maar nu er geld is, ben je er nog niet. Je hebt dan niet onmiddellijk mensen. Die moeten opgeleid worden. We hebben nu vacatures voor officieren van Justitie. Als ik nu zie hoe hard er gewerkt wordt op mijn parket, ben ik soms bang dat ik een te groot beroep doe op hun immense loyaliteit. Die is enorm groot. Dat zag je bijvoorbeeld bij de avondklokrellen. De werkdruk is enorm. Soms voel ik me daar als werkgever wel schuldig over. Is het nog in balans?”. Een belangrijk onderdeel van Politie en OM is het bestrijden van drugshandel in de Rotterdamse haven. Waarvan sommigen zeggen dat dat dweilen met de kraan open is. Hillenaar staat daar positiever in. Uit een onlangs verschenen rapport is gebleken dat we toch 50 tot 60 procent van de ingevoerde cocaïne in beslag nemen. En dat is ten opzichte van eerder onderzoek (20 procent) fors meer. Dat doet de criminele organisaties pijn”. Vaak valt het woord ‘Narcostaat' als we het over Nederland hebben. Het Duitse blad ‘Der Spiegel' is niet mals voor Nederland in een artikel met de ronkende kop ‘Käse, Koks (cocaine) und Killer'. Hillenaar vindt het vergelijken van Nederland met een Narcostaat echt een brug te ver. “Dat moeten we onmiddellijk naast ons neerleggen. Neemt niet weg dat we wél een probleem hebben. Het vuurwapengeweld in de stad en daarbuiten is vaak drugsgerelateerd. De uithalersproblematiek: dat gaat over jongeren uit ónze wijken”. Net als burgemeester Aboutaleb en politiechef Westerbeke, doet hoofdofficier Hillenaar óók een beroep op de ‘andere kant' van de keten: de gebruiker. “Het gebruiken van cocaïne is bijna genormaliseerd. Jongens: snap nou dat als je dat lijntje gebruikt, dat je gewoon echt een infrastructuur van geweld, van liquidaties, van corruptie en noem maar op, in stand houdt. Neem je verantwoordelijkheid”. Het OM doet meer dan alleen een straf eisen, zo betoogt Hillenaar. Het OM zoekt de samenwerking op met verschillende instanties. Van preventie tot repressie: we moeten daarvoor de krachten bundelen. Het begint op de scholen. Uitleggen wat risico's zijn. Het ‘snelle geld' klinkt aanlokkelijk, maar het is een doodlopende weg: eenmaal in het circuit, kom je er niet meer uit. Je moet héél dicht op die jongeren in de wijken zitten, ze kénnen. Dat móet tot resultaat gaan leiden. Ik ga daarvoor”. Hoofdofficier van Justitie Rotterdam spreekt een uur lang met passie over zijn vak in ‘De Verdieping'.

De mavo maakte hij niet af en werd matroos op een binnenvaartschip. Nu wordt hij omringd door professoren en academici. Jeroen van der Waal (1974) onderzoekt als hoogleraar de manier waarop laagopgeleiden naar hoogopgeleiden en vice versa. Hij spreekt er uitgebreid over met Ruud de Boer in 'De Verdieping'. Van der Waal zoekt eigenlijk zelf ook nog steeds naar een betere omschrijving dan 'laagopgeleiden'. 'Praktijkopgeleiden' vindt hij geen goede vervanging, want, zo zegt hij: "Eigenlijk zijn we allemáál praktijkopgeleiden. De enige die dat niet zijn, zijn volgens mij filosofen". Het geeft maar aan hoe ingewikkeld dit vraagstuk eigenlijk is. Over wie heb je het eigenlijk? Onderzoek laat wél zien dat áls je dan overgaat tot het aanwijzen van een groep, in dit geval 'laagopgeleiden', die groep overwegend wantrouwend staat tegenover de politiek, wetenschap en hoogopgeleiden. De grote vraag is: hoe bereik je mensen die bij je bij voorbaat al met de nek aankijken? Is er wel een goede vertegenwoordiging in de politiek? En hoe leren hoogopgeleiden de taal spreken die voor iedereen helder is, zónder in 'Jip&Janneke'-taal te verzanden?

Slechts 23 is ze, maar de in Leiden geboren Babs heeft al meerdere ‘EP's uitgebracht. Haar missie? Meer vrouwen in de muziekindustrie. Maar óók: de hokjes slopen waar mensen zo vaak in gestopt worden als het gaat om hun gender of geäardheid. Niet voor niets was Babs uitgenodigd voor een optreden op de Coolsingel tijdens Roze Zaterdag in Rotterdam. ‘Eén van de vetste dingen die ik gedaan heb! Optreden voor duizenden Rotterdammers op de Coolsingel!' Babs heeft een glimlach van oor tot oor als ze over Roze Zaterdag (afgelopen juni) vertelt in het interview-programma ‘De Verdieping'. ‘Er valt in Nederland nog veel te winnen als het gaat om de acceptatie van de LHBTI+ gemeenschap. Ik zing en rap daarover. Dat vind ik een mooie manier om je boodschap over te brengen. Als je het alleen maar zégt, dan komt het gauw ‘activistisch' over'. Babette Schutte, dat staat in haar paspoort. Maar als Babs is ze inmiddels al behoorlijk productief met door haar zelf gemaakte muziek. Alleen bij liveoptredens heeft ze collega-muzikanten. Ze volgde in het verre oosten van het land de enige opleiding tot muziekproducer aan het conservatorium. Een vrouwelijke producer: dat zie je niet vaak. ‘Helaas maken vrouwen maar geloof ik twee procent van de producers uit. Mensen lijken ook verbaasd dat je ook als vrouw een nummer kan produceren. De reactie is meestal: ‘Nice' als het nummer van een man is en bij een vrouw hoor je dan: ‘Oh wauw, en dat heb JIJ helemaal zelf gemaakt??' Babs vertelt in De Verdieping openhartig over haar zoektocht naar haar eigen identiteit en seksualiteit. Ten slotte is ze daar ook open over in haar songs. Maar ook de relatie met haar vader komt aan bod. ‘Hij is zó trots op me. Hij rijdt me ook overal naartoe'. Dat Babs nu een groot podium heeft, komt niet alleen door haar talent, maar ook door de technologische ontwikkelingen, zoals social media. Diezelfde social media, waarop ook heel nare verwensingen te lezen zijn, ook over de LHBTI+ gemeenschap. Maar ook het maken van muziek: daar heb je geen grote studio meer voor nodig. Zeker toen ze nog pendelde tussen ‘het westen' en ‘het oosten' voor haar opleiding aan het conservatorium heeft ze in de trein op haar laptop veel muziek gemaakt. ‘Soms zat ik ritmisch te tikken op dat ding, ik hoor dan de drums. Maar de medepassagiers dachten dat ik een wel heel aparte manier van typen had…' Haar tracks zijn ritmisch, ‘vet' en met een boodschap. ‘Iets wat ik soms wel mis in de hedendaagse muziek. Dan klinkt het wel lekker maar tekstueel stelt het niks voor. Dat probeer ik te vertellen in mijn laatste track ‘Diepgang op de dansvloer'.

"'t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik". Iedereen brulde de tekst mee met Rotterdammer Peter Blanker, die er een hit mee had in 1981. Het is een beetje vreemde eend in de bijt als je naar het repertoire kijkt van Blanker die met zijn liedjes vooral een boodschap wil overbrengen. Of hij het vervelend vind dat hij steeds met dat ene liedje wordt geassocieerd? "Welnee!" zegt hij in zijn 'sprookjestuin' in Gorinchem tegen interviewer Ruud de Boer: "Het is toch een geinig liedje? En het is natuurlijk heel erg cynisch en vol zelfspot bedoeld. Hoewel sommige mensen dachten dat ik echt zo'n ijdeltuit was geworden". Dan schrijven we het hier maar: De 83-jarige Peter Blanker hóeft niet meer bescheiden te blijven. Vorige maand sloot hij zijn zangcarrière af met een optreden in het Rotterdamse theater Walhalla. Hij kan bogen op een indrukwekkende carrière, die begon als straatmuzikant op de Lijnbaan maar ook in Frankrijk. In de jaren '60 werd hij de Rotterdamse kroegen ingetrokken. In 'De Verdieping' praat Ruud de Boer een uur lang met de dichter en artiest.

In het interviewprogramma ‘De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer twee mensen, die 20 jaar geleden een nieuwe betekenis gaven aan het woord ‘Onbaatzuchtigheid', met een grote ‘O'. Ondanks, of misschien wel mede door hun eigen ervaringen met bittere armoede, wilden ze iets doen wat in Nederland nog nooit eerder was vertoond: levensmiddelen beschikbaar stellen voor mensen die dat niet kunnen betalen. De eerste voedselbank in Nederland was een feit. Wat begon met het uitdelen van dertig kratten vanuit een schuurtje in Rotterdam-Vreewijk, is uitgegroeid tot de Voedselbank met ruim 170 vestigingen in het land. En dat terwijl Clara en Sjaak aanvankelijk een ‘klein projectje' in gedachten hadden. Waar komt deze medemenselijkheid vandaan? “Ook door ons geloof. Maar wij zijn wel van handen uit de mouwen. Je moet niet je broek verslijten aan houten kerkbankjes”, zegt Clara. “…Wel lekker Rotterdams toch? Handen uit de mouwen?” En dat terwijl ze oorspronkelijk uit Amsterdam komt, waar ze in een eettent haar man Sjaak tegenkwam. Sjaak was een zakenman en al snel hadden Clara en hij een handel in kleding en sieraden. Totdat het noodlot toesloeg en ze terechtkwamen in de schuldhulpverlening, wat net na de eeuwwisseling heel anders werkte. “Achteraf klinkt het als een grappige anekdote: dat we op de verjaardag van een van onze kinderen overal kaarsen in huis hadden gezet toen de stroom was afgesloten. Maar zo grappig was het natuurlijk niet, als het GEB je afsluit”. In de strijd van Clara en Sjaak om uit de schulden te komen, liepen ze vaak tegen bureaucratie aan. In plaats van bij de pakken neer te zitten, gingen er aangetekende brieven de deur uit en werden ambtenaren stevig door Sjaak toegesproken. Daarin zat al het ‘activisme' van het echtpaar Sies. In die tijd was Clara 50, Sjaak 60. Dan sta je niet echt op het prioriteitenlijstje van het arbeidsbureau, zeker 20 jaar geleden niet. Uiteindelijk zou het vrijwilligerswerk van Clara en Sjaak een kentering brengen in Nederland: de komst van de Voedselbank. Terug naar 2022: Clara en Sjaak zijn inmiddels al vijf jaar bezig met een nieuw project: Gaarkeukens. Waarbij hulpbehoevende buurtbewoners gezamenlijk een hapje kunnen eten. Goed voor de sociale cohesie, want naast armoede is eenzaamheid een steeds groter wordend probleem. Toch worden ze nog steeds ‘de ambassadeurs van de Voedselbank' genoemd. Tja. Als oprichters van de allereerste voedselbank ontkom je daar gewoon niet aan. Eind dit jaar verschijnt het boek over Clara en Sjaak Sies met hun verhalen over 20 jaar Voedselbank, ‘Kruimels en Brood'. Sowieso voor mensen die afhankelijk zijn van de voedselbank en te bestellen voor de nieuwsgierigen onder ons. Het verhaal van Clara en Sjaak is nog niet klaar, maar dit mag wel een mijlpaal worden genoemd. Clara: “Ik hou helemaal niet van geraniums”.

In 'De Verdieping' ontvangt gastpresentator Casper van Eijck Leontien van Moorsel. De 'Joekel van Boekel' vertelt over haar missie: het helpen van mensen met een eetstoornis. Ook Leontien zélf heeft tijdens haar wielercarrière geworsteld met haar eetpatroon. Ze vertelt er openhartig over in de studio. Op de vraag wat ze achteraf ánders zou doen, is ze duidelijk: beter luisteren naar haar lichaam. De strijd voor winst tijdens haar wielercarrière ging ten koste van haar gezondheid. "Ik deed mijn lichaam te kort. Mijn sportarts had moeten ingrijpen. Hij had mijn licentie moeten intrekken. Ik dacht: elke kilo die ik minder hoe mee te fietsen is er een. Het is mijn familie die mij uiteindelijk gered heeft". De viervoudig wereldkampioene bewaart haar gouden plakken in de kast. Er is één prestatie waar zij honderduit over spreekt: het pakken van het wereldduurrecord. Die was in handen van voormalig wielrenster Jeannie Longo. "Die was niet altijd even aardig in haar uitspraken over mij. Toen dacht ik wel: linksom of rechtsom: ik ga jouw wereldduurrecord uit de boeken halen". Wat Leontien na twee jaar ook lukte. Het zou logisch zijn om na haar carrière trainingen te gaan geven aan 'de nieuwe generatie'. Maar in één ding vergiste Leontien zich: ze dacht dat iedereen even belastbaar was. "Maar dat is heel individueel. Weet je? Eigenlijk is topsport niet altijd even gezond". Ze stortte zich op het helpen van mensen met een eetstoornis. Met haar 'Leontienhuis' zet ze zich met vele anderen daarvoor in. "Maar eigenlijk moet de overheid veel meer doen om dit probleem aan te pakken. Zullen we anders met z'n tweeën Rutte opzoeken in Den Haag, Casper?". Genoten van het gesprek tussen Casper van Eijck en Leontien van Moorsel? Beluister ook andere verhalen van bijzondere regiogenoten op dit platform "De Verdieping met Ruud de Boer'. Ook kun je iedere vrijdag tussen 18 en 19 uur luisteren via Radio Rijnmond.

Helaas hebben kinderen uit arme gezinnen of achterstandswijken later nog steeds niet dezelfde kansen als andere kinderen. Maar de mensen van organisatie jINC geloven in deze kinderen, die met behulp van speciale programma's later de kansen krijgen waar ze recht op hebben. Zo leren ze al op jonge leeftijd ondernemen, solliciteren, plannen en kunnen ze een ‘bliksemstage' lopen bij bedrijven in het Rijnmondgebied. Ooit begonnen als wijkproject in Amsterdam Nieuw-West is jINC uitgegroeid tot een organisatie dat kinderen tussen de 8 en 16 jaar een duwtje in de rug geeft, met projecten in 15 verschillende regio's, waaronder Rotterdam. In ‘De Verdieping' ontmoet Ruud de Boer drie bevlogen medewerkers die uitleggen waarom in ieder kind kansen schuilen. Edgar is projectleider bij JINC Rotterdam. Hij legt uit dat zingeving hem naar JINC heeft gebracht. Hij ziet zichzelf als een van de piekerende jongeren die een organisatie als waar hij nu werkt, destijds goed had kunnen gebruiken. Hij gelooft er heilig in: “Wie als dubbeltje wordt geboren kan wel degelijk een kwartje worden” zegt hij met een brede glimlach in de studio. Edgar wordt vergezeld door de Zeeuwse Nomie (23) die haar Middelburgse leven verruilde voor een leven in de grote stad Rotterdam waar ze Sociologie studeerde. Het contrast kon bijna niet groter zijn. Na haar stage bij Vluchtelingenwerk Nederland wist ze het zeker: ze gaat voor gelijke kansen in deze maatschappij. De 25-jarige Lars was eigenlijk ‘een commerciële jongen', had verschillende banen in de sales. Hij had het goed als opgroeiend kind in Barendrecht. Maar corona opende zijn ogen: hij moest denken aan het gezin met vier kinderen in Rotterdam-Zuid dat onder het appartement van hem en zijn vriendin woonde, op slechts 40 vierkante meter. Lars wilde via zijn netwerk zijn commerciële activiteiten inzetten voor jINC. Er is nog een hoop werk aan de winkel: uit een onlangs uitgebracht rapport van de Onderwijsinspectie bleek dat het niet echt goed gaat met het reken- en taalonderwijs en dat kansengelijkheid onder druk staat. Er is dus meer dan ooit behoefte aan de inspanningen van onder anderen Edgar, Nomie en Lars. Ze strijden voor dat ene doel: van een dubbeltje een kwartje maken. Dat dat kan, bewijzen honderen kinderen op de dag ‘Baas van Morgen' op 2 juni, waar zij de leiding pakken bij tientallen bedrijven. Toch nog een beetje ‘Kinderen de Baas'.

Schrijver en columnist Ernest van der Kwast beleefde zijn grote doorbraak met zijn roman Mama Tandoori. De veelzijdige Rotterdammer is een uur lang te gast in het interviewprogramma ‘De Verdieping'. Van der Kwast houdt niet bepaald van stilzitten; letterlijk niet. Zo greep hij de coronacrisis aan om al hardlopend zijn nieuwste boek langs te brengen bij zijn klanten. Het zijn maar een paar wapenfeitjes van Van der Kwast, die ook bekend is van zijn serie ‘Ode aan de Rotterdammer'. Vijf jaar lang bracht hij iedere maand een ode aan iemand die kleur geeft aan de stad Rotterdam. Rijnmond verfilmde een aantal van die odes. Van der Kwast doet vrijwilligerswerk bij 'Rotterdamse Douwers', maakt onderdeel uit van een klankbordgroep van burgemeester Aboutaleb en heeft een eigen talkshow waarin kunst en cultuur, politiek en stadsontwikkeling en 'de gewone Rotterdammer' centraal staat. Van der Kwast maakt zich zorgen over de ontwikkelingen in Rotterdam; is bang dat de stad 'uit elkaar groeit'. "De verschillen worden steeds groter. Ik vind het vervelend om te zien dat sommige mensen zo weinig hebben en worstelen". Gevraagd naar politieke ambities om het tij te keren, is Van der Kwast duidelijk: daar is hij te emotioneel voor. "Ik zou bijvoorbeeld geen geduld met Mark Rutte hebben. Ik snap niet dat die man daar nog zit. Die kan zich in zijn veel te grote bubbel niet inleven om te weten wat armoede is, wat het is om een andere kleur te hebben. Na het toeslagenschandaal weer terugkeren en eigenlijk die problemen voort te laten bestaan. Ik zou de minst geschikte persoon zijn voor de politiek. Ik zou hem te lijf gaan". De rust van Johnny Cash Hoe is het nu met Ernest van der Kwast? En hoe komt dat muzikaal tot uitdrukking? Welke platen heeft hij meegenomen? "Na mijn drukke leven zie ik een bestaan als Johnny Cash. Dat je de ruimte, de tijd en de rust: dat je dat uiteindelijk allemaal vindt".

Twintig jaar geleden, op 6 mei 2002 even na zes uur, werd Pim Fortuyn doodgeschoten op het Mediapark in Hilversum, door Volkert van der G. Bij de herdenkingen en terugblikken staat de politicus Pim Fortuyn vaak centraal, de man die de wereld wilde veroveren. Maar er was ook een andere Fortuyn. Een kwetsbare man die twijfelde aan zichzelf en zich afgewezen voelde. Wat was het moment dat de professor besloot politicus te worden? Programmamaker Paul Verspeek dook in de archieven en belandde bij de Rijnmond-periode van Fortuyn. In de jaren negentig begon hij daar als columnist. Zijn eerste mediaoptredens zouden grote gevolgen hebben voor hemzelf en de Nederlandse politiek.

Vlaardinger Feike Cats komt over de vloer bij winkels, bedrijven en instellingen. Die, zoals hij het zelf zegt, zijn bedoeld voor ‘Burgers, Patiënten en Cliënten'. Dagelijks doen we ervaringen op met ‘zo'n derde partij'. Maar wanneer heb je voor het laatst een winkel of bedrijf echt aangeraden bij een vriend of vriendin? Het internet staat vol met recensies en reviews. Dat is het wapen van de (ontevreden) consument, die ook nog eens steeds mondiger wordt. Je zou je er bijna over verbazen dat sommige winkels en instellingen de boel nog steeds niet op orde hebben. Feike Cats is trots op zijn zelf geïntroduceerde woorden ‘Klanthousiasme' en ‘Verleuken'. Natuurlijk, heel veel bedrijven zeggen dat ‘de klant centraal staat'. En niet voor niets bestaat de uitdrukking ‘De Klant is Koning'. Maar hoe klantvriendelijk zijn bedrijven in Nederland eigenlijk? Cats werd 9 jaar geleden enorm geïnspireerd door wat hij in Amerika zag: de glazenwassers van een kinderziekenhuis waren uitgedost als superhelden. Een onvergetelijke ervaring voor zieke kinderen en een betrekkelijk simpele oplossing om het verblijf in het ziekenhuis iets dragelijker te maken. "En zo zijn er veel meer kleine oplossingen om bij de klant, consument en patiënt een glimlach te toveren". Cats is er van overtuigd: wil je klantvriendelijk zijn, dan zorg je ervoor dat de mensen binnen je organisatie het leuk hebben. ‘Leuk', want dat is iets anders dan ‘tevreden'. Als collega's het leuk hebben, straalt dat af op het hele bedrijf. Wat maakt Feike Cats anders dan andere ‘inspirerende sprekers'? Ontdek het in ‘De Verdieping', waarin hij een uur te gast is en waarin hij tips en ervaringen deelt. Dan blijkt dat veel winkeliers en bedrijven creatiever kunnen zijn dan je denkt…

De Berkelse journalist, schrijver en dichter Hans van Willigenburg (1963) is al decennia lang aan de weg aan het timmeren met talloze stukjes, columns en radio- en televisieoptredens. Als het aan hem ligt, komt er voorlopig geen einde aan die weg, die vooral niet uitgestippeld moet zijn. "Wat zou het toch heerlijk zijn, om opgeruimd door het leven te gaan", mijmert hij weleens. "'s Ochtends fris uit je bed springen, te weten wat je die dag te doen staat en fluitend je ontbijt klaar te maken". Om vervolgens innerlijk de slappe lach te krijgen. Want zo'n uitgestippelde weg, het 'alles op z'n plek laten vallen', daarvoor moet je niet bij Hans zijn. Of hij weleens problemen ondervindt omdat -ie dezelfde naam heeft als de altijd gebruinde KRO-presentator? Hans moet er hard om lachen in de studio tijdens de uitzending van 'De Verdieping'. De KRO-presentator heeft eerder last van hém, als 'onze' Hans weer een vinnig stukje heeft geschreven over tv-collega's. "En verder is het voor ons beiden steeds minder lastig. Mijn naamgenoot loopt nu ook al tegen de 80 en is steeds minder actief". Inmiddels is het tiende boek verschenen van Hans van Willigenburg, getiteld 'Zenderbaas' waarin hij een inkijkje geeft in het 'media-wereldje'. Of het nu goeroes zijn die spreken voor een ademloos publiek bij een lezing, of collega's die zich in alle bochten wringen om die belangrijke tv-beroemdheid zoveel mogelijk te behagen: hij spaart ze niet. Als je het boek leest, wordt al snel duidelijk dat Van Willigenburg het niet zo op heeft met dikdoenerij, met mensen die zichzelf belangrijk vinden of maken. Ook verhaalt hij, al dan niet gedeeltelijk fictief, over zijn eigen leven als journalist, wat toch het cliché oproepriep van de rokende, drinkende, zwaarmoedige journalist op een zolderkamer. "Oh, haal jij dát eruit?" vraagt hij oprecht verbaasd in de studio. Zijn liefde voor schrijven maar vooral de reacties op zijn stukken begon al op de middelbare school, waar hij besloot voor de schoolkrant recensies te schrijven over leraren. Die stukjes vonden gretig aftrek. Zijn studietijd in Leiden (Algemene Literatuurwetenschap) wilde hij eigenlijk het liefst verlengen. Althans, het wilde leven dat erbij hoorde. Het tekent Hans, die eigenlijk toen al de kriebels kreeg van een uitgestippeld bestaan. Daarom geen gouden dasspeld voor hem na 25 jaar trouwe dienst bij dezelfde werkgever. Nee, hij schrijft en schreef voor de Rotterdambijlage van de NRC, maar ook de Volkskrant, Groene Amsterdammer, HP/De Tijd en The Post Online. Die laatste wordt door "zure linkse journalisten" vaak negatief weggezet. Maar ook dat tekent Van Willigenburg: hij schrijft overal, van links naar rechts en van voor naar achter.

Ze werd ook wel de ‘luis in de pels' genoemd: ombudsman Anne Mieke Zwaneveld, die 12 jaar lang burgers in Rotterdam en omgeving bijstond bij vragen of problemen met de gemeente. Want wat als je je nu onheus bejegend voelt door je gemeente? Wat als je niet verder komt bij het gemeenteloket? “Het gaat om gerechtigheid. Dat staat stijf bovenaan.” Zwaneveld trad in 2010 net ná de kredietcrisis aan als ombudsman en nu gaat ze in de corona crisis weer weg: een periode van ‘uitdagingen', zeker ook vanwege de Wet Maatschappelijke Ondersteuning waar ook de gemeente Rotterdam mee te maken kreeg. Ook de Jeugdzorg kwam op het bordje van de gemeente te liggen. In de afgelopen jaren was Zwaneveld vaak te zien en vooral te horen bij Rijnmond. Eens in de maand had zij op Radio Rijnmond ‘spreekuur' waarbij luisteraars met vragen en problemen konden bellen. Over het belang van een ombudsman kan zij heel kort zijn: “De overheid is heel groot en de burger vaak heel klein. En bij macht hoort tegenmacht'. Nu Marianne van den Anker het stokje overneemt, stort Zwaneveld zich weer op haar oude passie en beroep: recht spreken. Ook voordat ze ombudsman werd was ze te vinden in de rechtszaal: eerst als Officier van Justitie en later als rechter. Wat ze heeft gezien in 12 jaar tijd als ombudsman? “Dat we in een enorme bureaucratische samenleving zitten. Maar dat komt ook omdat de overheid als orgaan veel complexer is dan ik dacht. Tegelijkertijd zie ik wel verbetering en zie ik ook dat het geen onwil van de gemeente is als iets niet goed gaat.”

Eens in de maand maakt presentator Ruud de Boer met alle liefde plaats voor oud-Feyenoord clubarts en chirurg van het Erasmus MC, Casper van Eijck, als gastheer van 'De Verdieping'. Deze keer heeft Casper de Rotterdamse filmmaker en scenarist Gerard Meuldijk te gast. Meuldijk is vooral bekend van de film 'De Marathon'. Het is alweer 10 jaar geleden dat Meuldijk samen met Martin van Waardenberg hoge ogen gooiden met deze typische Rotterdamse film, waarin vier Rotterdamse vrienden de Rotterdam Marathon lopen om de garage van Gerard te redden. Inmiddels is Meuldijk bezig met allerlei nieuwe projecten. Wat misschien minder bekend is, is dat Meuldijk niet altijd filmmaker is geweest. Hij was ooit eigenaar van het roemruchte Jazzcafé Dizzy. Het komt ook duidelijk naar voren in zijn muziekkeuze tijdens het gesprek met Casper. Zo viel in 'De Verdieping' de keuze onder meer op 'Take Five' van Dave Brubeck. In 'De Verdieping' geen lange versie van 16 minuten ("We moeten de luisteraar een beetje te vriend houden") maar dat kwam in de kroeg wel goed uit. "Dan draaide ik een geweldige omzet!" lacht Gerard Meuldijk luid in de studio: "Dan hoefde ik niet steeds een nieuw plaatje op te zetten en kon ik mij vol concentreren op bier verkopen, zeker als ik dat nummer drie keer achter elkaar draaide!". Beluister het gesprek tussen Casper van Eijck en Gerard Meuldijk in 'De Verdieping'. Waarin al snel duidelijk wordt dat Meuldijk van alle markten thuis is, óók muzikaal.

De revalidatiearts vertelde de Rotterdamse muzikant Willem Philipse dat hij na zijn herseninfarct nooit meer gitaar zou spelen. Een keiharde boodschap voor een 23-jarig veelbelovend talent. In het interviewprogramma bewijst hij samen met zanger Guus Bok het tegendeel. ‘Met de stroom mee' heet het boek van Rotterdammer Philipsen. Hij vertelt over de lange weg die hij heeft bewandeld tot zijn bestemming: ‘Willem 2.0'. Willem heeft zijn verhaal vaker verteld bij Rijnmond, ook in De Verdieping. Maar daarna is hij alleen maar sneller ‘in de stroom' meegegaan: hij is een veelgevraagd spreker, heeft bijzondere mensen leren kennen als hoogleraar Erik Scherder en zander Stef Bos. In De Verdieping vertelt Philipsen openhartig over het vervolg van zijn eerdere verhaal, twee jaar geleden in de studio van Rijnmond. En Willem speelt weer gitaar; zijn linkerhand is nog steeds verlamd, maar dat hield hem niet tegen. Met enige aanpassingen van zijn gitaar kan hij zijn geliefde instrument met één hand bespelen. Willem heeft zijn muzikale maatje meegenomen naar de studio, zander Guus Bok. Luister naar een bijzonder muzikaal gesprek in De Verdieping,

Politiechef van de Politie Eenheid Rotterdam Fred Westerbeke kijkt terug op een extreem heftig jaar. Zijn agenten kregen steeds meer te maken met tegen hen gericht geweld terwijl het niet lukt om het korps op sterkte te krijgen. "Ik krijg de vacatures niet ingevuld", zei hij in het radioprogramma De Verdieping. Gevraagd naar één woord dat het afgelopen jaar samenvat, antwoordt Westerbeke: "Heftig". Het jaar 2021 telde verschillende dieptepunten die één gemeenschappelijke deler hebben: burgers die gericht geweld tegen agenten gebruiken. Zo reed een vrachtwagenchauffeur een van zijn motoragenten, Arno, mogelijk opzettelijk dood. Zijn dood veroorzaakte een groef in het hart van vele collega's, zegt Westerbeke. Dan de Coolsingelrellen op 19 november waarbij zijn agenten gericht moesten schieten op burgers. "Als het uit de hand loopt, lossen agenten een waarschuwingsschot. Dat deden ze nu ook. Maar ze reageerden er niet op. Relschoppers lachten de agenten gewoon uit. Dan moeten agenten gericht gaan schieten." Ook kijkt Westerbeke terug op een jaar met een recordvangst aan coke in de Rotterdamse haven, namelijk 60 duizend kilo, en het oppakken van 150 meer uithalers (mensen die drugs uit containers in de haven halen, red.) dan een jaar geleden. Daarnaast richt de recherche zich op het pakken van de zware jongens die het grote geld verdienen. Hoe meer mensen er uit het circuit gehaald worden, hoe minder handel, is de hoop. Zijn ergste vrees is dat kwetsbare jongeren uit arme wijken geronseld worden en zo de drugshandel ingezogen worden. In het regeerakkoord staat dat een miljard euro vrijgemaakt wordt voor veiligheid en justitie. Volgens Westerbeke 'serieus geld'. Al valt nog te bezien waar het aan uitgegeven wordt. "Maar het is natuurlijk goed dat ze zien dat de politie het op dit moment heel erg pittig heeft." Of Westerbeke spijt heeft van zijn carrière switch van Hoofdofficier Justitie naar Politiechef? vraagt interviewer Ruud de Boer. Zijn antwoord is stellig: "Geen moment. Dit is het mooiste vak dat er is".

Eens in de maand maakt Ruud de Boer de studio vrij voor medepresentator Casper van Eijck in het interviewprogramma van Rijnmond: De Verdieping. Deze keer heeft Casper Hélène Hendriks te gast; niet bepaald een onbekende voor Van Eijck. Hélène en Casper leerden elkaar kennen bij Feyenoord. Van Eijck was jarenlang de clubarts in de Kuip en Hendriks deed en doet daar haar werk als verslaggever van ESPN. Door de jaren heen hebben ze veel met elkaar gedeeld. De basis voor een goed gesprek is dus in ruime mate aanwezig. Hendriks is inmiddels uitgegroeid tot een BN-er, Van Eijck een zeer kundig arts. Hun 'zwakke plek' is dat ze gek zijn van voetbal. Hendriks heeft zich in het typische mannenwereldje wat de voetballerij nog altijd is opgewerkt tot een zeer gewaardeerde kracht. Naast haar werk voor ESPN is ze de vaste vervanger van Wilfred Genee bij Veronica Inside. Samen presenteerden ze kortstondig de talkshow Café Hendriks en Genee, dat door haar gekscherend Café Wilfred en Genee werd genoemd, omdat zij slechts een bescheiden rol speelde. Het programma werd wegens gebrek aan succes vrij snel van de buis gehaald. Het gesprek van Hendriks en Van Eijck is er eentje over het leven en over muziek. Want dat is waar Van Eijck bij zijn gasten altijd naar op zoek gaat; de liefde voor muziek en de betekenis in het leven.

Op donderdag 25 november, de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen, startte de VN-campagne ‘Orange The World', die ook hier in onze regio, zoals in Rotterdam, wordt gevoerd. De kleur oranje staat symbool voor 'de dageraad', de dag die ooit komt in een wereld zonder geweld jegens vrouwen. Eén op de drie vrouwen in de wereld heeft te maken met geweld, of dat nu fysiek, seksueel of geestelijk is. Bijna de helft van de vrouwen is het recht op zelfbeschikking ontnomen. Elke tien dagen sterft er in Nederland een vrouw als gevolg van partnergeweld. In het interviewprogramma 'De Verdieping' ontvangt Ruud de Boer drie gasten om over dit onderwerp te praten. Zo is er het verhaal van Judritza. Zij helpt nu kinderen tot 18 jaar en hun familie die met geweld te maken hebben gehad. Zelf heeft Judritza ook een verleden waarin seksueel geweld een rol speelde. Daar kreeg ze later opnieuw veel last van. Onder meer concentratiestoornissen dwongen haar te stoppen met haar opleiding. Nu geeft ze leiding aan twee bedrijven die zich richten op de begeleiding en behandeling van kinderen tot 18 jaar en het sterker maken van vrouwen. Ook Kristel kreeg te maken met geweld dichtbij huis. Sterker nog, ze woonde samen met een partner die gewelddadig bleek te zijn. Nadat ze ook nog eens op straat in elkaar werd geslagen kwam ze bij het RIAGG (de voormalige instelling voor geestelijke gezondheidszorg) terecht en werd suïcidaal. Er was nog een lange weg te gaan voor Kristel. Maar nu helpt zij vrouwen met het door haar ontwikkelde 7-stappenplan. Shirodj groeide op tussen verschillende mannenmacho-culturen: de Brabantse en de Hindoestaanse. Hij zet zich in om mannen zich meer bewust te laten zijn van hun mannelijkheid en de soms niet zulke fijne uitwassen daarvan. “Want”, zo zegt Shirodj, “om gendergelijkheid te bereiken moeten ook mannen veranderen." Hij noemt het ook wel 'mannen-emancipatie': met een andere blik kijken naar de rol van mannen en mannelijkheid. Tal van ingesleten mannelijkheidsnormen leiden tot ingesleten maatschappelijke fenomenen, zoals arbeidsongelijkheid, rollenpatronen in de zorg, maar ook onderdrukking en geweld.

In zijn boek ‘De Ideale Schoonzoon' legt Rijnmondverslaggever Paul Verspeek tien spraakmakende rechtszaken onder het vergrootglas. Zelf heeft hij nog geen zakje drop gestolen. Maar toch sluit hij niet uit dat hij ooit ook in het beklaagdenbankje belandt. “Het kwaad zit misschien wel in ons allemaal.” Beluister het gesprek met Paul Verspeek in deze podcast!

De locatie is het Eudokiaplein in Rotterdam. Beter gezegd: het plaats delict. Naomi Landman(20): “Via Instagram heb ik een catcall gekregen, van iemand die op straat loopt en door een ander wordt lastig gevallen doordat er iets wordt geroepen. Dan ga ik dat krijten op de plek waar het is gebeurd.” Ze toert door heel Rotterdam om de confronterende teksten aan te brengen. “Stoepkrijt is heel kinderlijk en dat heeft iets theatraals tegenover wat hier daadwerkelijk staat.” Zelf heeft ze ook van jongs af aan te maken gehad met straatintimidatie. “Het begint al op de basisschool dat er naar je gefloten wordt. Je slaat het op als iets waarmee je kennelijk moet leven omdat je vrouw bent. Daar ben ik het natuurlijk niet mee eens en daarom ben ik met catcallsofrot begonnen om meer bewustzijn te creëren.” Het bewustzijn onder vrouwen en mannen groeit, zo constateren onderzoekers Tamar Fischer en Gabry Vanderveen van de Erasmus Universiteit in Rotterdam. In opdracht van de gemeente deden zij in 2017 en 2021 onderzoek naar straatintimidatie in de stad. “Vrouwen kwamen er tijdens ons onderzoek achter: goh, dit is eigenlijk niet normaal. Ook mannen en professionals op straat zoals politieagenten snappen veel beter wat ze meemaken.” ‘Hoer! Mag ik je nummer? Lekkere tieten!' Het is een scala aan kreten dat over straalt wordt geschald. En, zo constateren de onderzoekers, het neemt niet af. In 2021 zei 47 procent van de vrouwen last te hebben van seksuele straatintimidatie, ongeveer evenveel als vier jaar eerder. Ondanks de campagnes van de gemeente Rotterdam, ondanks de StopApp waarin vrouwen intimidatie kunnen melden. Tamar Fischer: “Dat had ik al voorspeld, de meldingen nemen niet af juist omdát vrouwen het er veel meer met elkaar over hebben.” De campagnes zijn dus niet genoeg. Misschien kan de rechter een handje helpen door straatintimidatie strafbaar te stellen. In Rotterdam is het zogeheten sisverbod in de APV (Algemeen Plaatselijke Verordening) gezet en dat leidt in december 2018 tot een proefproces. De 36-jarige Everon el F. krijgt een voorwaardelijke boete van 200 euro nadat hij zich heeft opgedrongen aan vrouwen en ‘hé mooie dame, hé schatje!' heeft geroepen. Het gerechtshof werpt het vonnis in de prullenbak: het sisverbod is in strijd met de vrijheid van meningsuiting. Verbazing in de Rotterdamse raad. “Loop maar door slet, vieze hoer. Vrijheid van meningsuiting volgens het gerechtshof”, is de smalende reactie. Maar het hof biedt een escape: regel het gewoon landelijk in een nieuwe zedenwet. En die ligt er nu, klaar voor behandeling in de Eerste en Tweede Kamer.

Mieke Mulderij groeide op in Zeeuws-Vlaanderen maar had allesbehalve een ‘plattelandsjeugd'. Nadat ze de Duitse V1-bommen van dichtbij zag overvliegen en ook nog een difterie overleefde had ze allesbehalve een onbezorgde jeugd. Na de oorlog bleef Mieke de wenkbrauwen doen fronsen van haar dorpsgenoten in het gehucht Absdale door haar verboden liefde met de oudere rijksagent Dick. Dick was een stoere man met een eigen paard. Hij nam haar mee naar het mondaine Antwerpen van de jaren '50. Maar betrok haar een aantal keer ook bij de smokkel van goederen over de Belgische grens. Och, het was al zo vaak ‘uitgegaan' tussen die twee. Maar steeds kwamen Dick en Mieke op elkaars pad. Hoe kan het dat Mieke, toch braaf lid van de Boerinnenbond en van de lokale toneelclub, uiteindelijk als een van de eerste vrouwen in Nederland bij de Rotterdamse politie terecht kwam?

Hij wordt door velen de ‘Rotterdamse troubadour genoemd': Einar Been. De 70-jarige muzikant heeft dan ook meerdere albums met liedjes over Rotterdam uitgebracht. Ook was hij te vinden op de planken: bijvoorbeeld in de musical over Kaat Mossel. Toch moest hij 10 jaar geleden afscheid nemen van zijn muzikale passie: door een aandoening kan hij zijn hand niet meer goed gebruiken wat onmiddellijk het einde betekende van het spelen op de gitaar. Zijn nieuwe werk bestaat niet meer uit liedjes, maar uit foto's. En daar is hij verdomde handig in geworden.

Hij was 16 jaar burgemeester van een woelige stad: Barendrecht. Afgelopen week ging Jan van Belzen met pensioen met een heel ander gevoel dan dat hij had toen-ie aantrad in 2005: hij werd destijds niet met applaus ontvangen. Nu dragen de meeste Barendrechters hem op handen. Hij werd getipt, nu ja, zeg maar gestúúrd naar Barendrecht als potentiële burgemeester door de toenmalige Commissaris van de Koningin, Jan Franssen. Van Belzen was toen nog burgemeester van de voormalige gemeente Graafstroom, dat in niets leek op Barendrecht. “Jan, we moeten het even hebben over jouw bestuurlijke ontwikkeling”, zei Franssen. En de rest was geschiedenis. Jan werd burgemeester van Barendrecht. Maar zoals de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb bij zijn aanstelling een envelop voor zijn tweede paspoort kreeg overhandigd, zo vlogen er boven Barendrecht twee reclamevliegtuigjes met teksten als protest tegen zijn komst. Het feit dat Van Belzen van SGP-huize was, zat een aantal Barendrechters behoorlijk dwars. “Ik haalde weliswaar mijn schouders op, maar vond het tegelijk jammer dat ze mij niet beoordeelden op wie ík was en ook niet op mijn daden, die ik nog niet heb kunnen laten zien”, vertelt Jan van Belzen in de studio van Rijnmond. Uiteindelijk ging de storm rond zijn persoon liggen, maar niet rond Barendrecht: in 2005 was de gemeente volop in beweging. Denk aan de aanleg van de Betuwe spoorlijn, de HSL, de bouw van nieuwe huizen. “Ik voel me meer een verbinder dan een politicus”, vertelt Van Belzen, “ik ben bijvoorbeeld blij dat Barendrecht niet meer een ‘gescheiden gemeente' is. Dat het nieuwe Carnisselande er nu bij hoort”. Dat verbinden werd regelmatig op de proef gesteld. Door een nogal uitzonderlijke situatie in de gemeenteraad na de verkiezingen in 2018 (de grootste partij EVB kwam in de oppositie terecht) was er vaak herrie in de tent. Echt gemoedelijk is het er niet altijd aan toegegaan tussen de partijen in de raad, waar de burgemeester voorzitter van was. Van Belzen werd ook privé op de proef gesteld: na ruim 40 jaar moest hij afscheid nemen van zijn vrouw Anneke. “Ik bleef doorwerken. Maar mijn secretaresse stuurde me gelukkig wel op gezette tijden naar buiten, om op mezelf te kunnen zijn”. Inmiddels is Van Belzen opnieuw getrouwd. De heftige privé-omstandigheden lieten wel zien dat het hart van veel Barendrechters op de goede plek zit: Jan van Belzen werd overstelpt met medeleven en bemoedigende berichtjes. Heeft Jan weleens getwijfeld aan God? “Natuurlijk heb ik dat. Je kunt niet alleen op de toppen zitten. Soms ben je ook in het ravijn. Maar mijn geloof heeft me wel geholpen in de donkere dagen van ziekte en overlijden. Dan word je bijvoorbeeld op een belangrijk moment gebeld. Of staat er iemand op de sterfdag van je vrouw voor je deur die aanvoelt dat het een belangrijke dag voor je is”.

Voor de tweede keer was -ie weer geopend: het Science Hotel in Rotterdam. De plek, waar het grote publiek kon meekijken naar de presentaties van onderzoekers en medici van het Erasmus MC. Vlak voordat ze het podium betraden in de Schiecentrale, vertelden ze openhartig over hun onderzoekswerk in het programma 'De Verdieping'. Onderzoekster Gizal Nakshbandi volgt ex-covidpatiënten met een speciale app: mensen kunnen thuis zelf hun longfunctie meten en dat via een app versturen. 'E-Health' wordt het ook wel genoemd. En dat is slechts het begin van patiënten-monitoring. Het belang van onderzoek naar ex-covidpatiënten wordt benadrukt door onderzoeksleider en longarts Merel Hellemons: ook zij volgt ex-patiënten, gedurende twee jaar. Daarbij komt veel meer bij kijken dan alleen de medische status: wat betekent het ondergaan van covid-19 voor het geestelijk welzijn? Wat zijn de maatschappelijke gevolgen van covid? "We weten zoveel nog niet. Covid is nieuw. Door langdurig onderzoek komen we erachter wat eigenlijk de impact is op je lichaam". Voor immunoloog Virgil Dalm was de afgelopen periode óók een ware rollercoaster. Wat betekent corona voor je afweersysteem? En hoe reageren mensen met een verminderd afweersysteem op het coronavaccin? "Je kreeg op gegeven moment 17 miljoen 'immunologen' in dit land. Ik vind het belangrijk om aan het grote publiek te vertellen waar ik en mijn collega's eigenlijk mee bezig zijn". Dat beaamt wetenschapsvoorlichter en directeur van de 'Science Gallery'. Het is volgens hem goed om te weten hoe belangrijk onderzoek is voor de medische wetenschap. "Het Erasmus MC speelt in de Champions League, wat dat betreft. Ook in het buitenland blijft ons werk niet onopgemerkt". Vrijdag was dus de tweede editie van het Science Hotel. Maar er is vanaf nu ook de 'Science Gallery' in de openbare ruimte van het Erasmus MC, waar wetenschap, kunst, de maatschappij en onderwijs bij elkaar komen.

In de maandelijkse ontmoetingen van Casper van Eijck op Radio Rijnmond was dit keer Joke Boonstra aan de beurt. De voormalig clubarts van Feyenoord en het lid van de Raad van Bestuur van het Erasmus MC gingen het gesprek aan in de Rijnmondstudio. Joke Boonstra werd in september 2017 benoemd tot lid Raad van Bestuur van het Erasmus MC. Van 2013 tot 2017 was zij lid van de Raad van Bestuur van het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel, alwaar ze eerst werkzaam was als klinisch chemicus, hoofd van de laboratoria en directeur zorg. Tot was 2010 Joke staflid en plaatsvervangend afdelingshoofd van de afdeling Klinische Chemie in het Erasmus MC. Kortom, ze heeft haar sporen in de medische wereld meer dan verdiend. Dat geldt uiteraard ook voor Casper van Eijck die als pancreata-biliair chirurg ook werkzaam is in het Erasmus MC. Eens in de maand neemt Casper van Eijck het stokje over van Ruud de Boer in De Verdieping, het programma waar ruimte is voor een langer gesprek.

Prinses Beatrix opent in Capelle aan den IJssel officieel een nieuwe opvang voor mishandelde vrouwen en meisjes. Het gebouw de Veilige Veste van zorgorganisatie Fier biedt plaats aan maximaal 36 vrouwen. Drie van hen doen hier hun verhaal. Het zijn dramatische verhalen over seksueel misbruik en stelselmatige mishandeling. Bij Fier krijgen ze niet alleen een veilig onderdak, maar worden ze ook behandeld en begeleid. In De Verdieping te gast: bestuursvoorzitter van Fier Linda Terpstra, medewerker Carrie Jansen en programmamaker Paul Verspeek, die de Veilige Veste bezocht.

Noem de naam 'Riek Bakker' en je noemt gelijkertijd de Koopgoot, De Kop van Zuid en... de Erasmusburg. 'De Zwaan' is 25 jaar! Bakker is stedenbouwkundige en stond, samen met toenmalig burgemeester Bram Peper, voor een enorme uitdaging: Rotterdam vernieuwen. Leefbaarder maken. Bereikbaar maken. In de Rijnmondstudio neemt Riek Bakker presentator Ruud de Boer mee terug naar die tijd. En ze geeft haar visie op de toekomst. Luister naar het verhaal van een gepassioneerde vrouw die niet alleen in gebouwen en infrastruren denkt, maar ook aan mensen.

Eens in de maand maakt Ruud de Boer de studio vrij voor medepresentator Casper van Eijck in het interviewprogramma van Rijnmond: De Verdieping. Deze keer heeft Casper Hugo Borst te gast; niet bepaald een onbekende voor Van Eijck. Beluister het gesprek op deze pagina of via de podcast. Hugo en Casper leerden elkaar kennen in de jaren tachtig bij Sparta. Door de jaren heen hebben ze veel met elkaar gedeeld. De basis voor een goed gesprek is dus in ruime mate aanwezig. Borst is een begenadigd schrijver, Van Eijck een zeer kundig arts. Hun 'zwakke plek' is dat ze gek zijn van voetbal. Borst heeft zijn emoties en soms zelfs woede richting scheidsrechters, trainers en bestuurders die in zijn ogen Sparta iets aan doen niet altijd onder controle. Zo schold hij ooit arbiter Bossen na een wedstrijd de huid vol en schreef hij na de degradatie van de Kasteelclub in 2010 het boek 'waarom ik zo van Sparta hou (en Aad de Mos haat).' Van Eijck is het andere uiterste, die zal je nooit op een woede-uitbarsting betrappen. Zijn passie voor voetbal is er echter niet minder om. Dit gesprek is er eentje over het leven en over muziek. Want dat is waar Van Eijck bij zijn gasten altijd naar op zoek gaat; de liefde voor muziek en de betekenis in het leven. Eerder ging hij over deze onderwerpen al het gesprek aan met onder andere Giovanni van Bronckhorst, Rene van der Gijp, Loes Luca en Diederik Gommers.

Fluiten in een volle Kuip, een Rotterdamse stadsderby tussen Feyenoord en Sparta in goede banen leiden of misschien wel de scheidsrechter zijn bij De Klassieker. Rotterdammer René van Ast droomde van een carrière als scheidsrechter in het betaald voetbal en was erg dichtbij. Totdat zijn gezondheid hem in de steek liet.

Esther Eland had het helemaal voor elkaar: een lieve man, geweldige zonen en haar droombaan: cameravrouw. Ook voor RTV Rijnmond was ze vaak op pad. Maar haar eigen pad werd ruw doorkruist door een spierziekte, waarbij ze haar kracht verloor en nauwelijks kon eten. Is deze spierziekte al ernstig genoeg, het gevolg van haar opnames was nog veel ernstiger: om nog enige controle te hebben over haar leven, besloot ze minder te eten. Een traject van jaren in ziekenhuizen, anorexiaklinieken en zelfs gedwongen opnames waren het gevolg. Nu is er een boek over haar bizarre weg terug naar boven. Vlot rijdt ze met haar rolstoel naar de microfoon van ‘De Verdieping', het interviewprogramma van Rijnmond. Alleen haar rolstoel verraadt iets over haar aandoening. Verder zie ik alleen een goedlachse vlotte vrouw. Haar man Ad slaat het allemaal gade in een hoekje in de studio. Dat ze er zo bij zit, mag een wonder heten. Esther kwam in het ziekenhuis vanwege de spierziekte Myasthenia Gravis (MG), waar de spieren onvoldoende zenuwprikkels kunnen ontvangen met spierslapte als gevolg. Bij Esther uitte zich dat in algeheel krachtverlies, maar ook in niet goed de ogen open kunnen houden of slikken. Een lang traject was het gevolg, maar Esther is een ‘control'-freak zoals ze het zelf zegt. Om nog enige controle over zichzelf te hebben, besluit ze om steeds minder voedsel uit haar sonde op te nemen. Ze ‘smokkelt' zelfs voedsel weg. Toen zij voor het eerst een arts hoorde zeggen dat ze anorexia had, kon ze dat simpelweg niet geloven. Esther's gezondheid was door haar spierziekte erg verzwakt. Nadat daar anorexia bovenop kwam, werd op een cruciaal moment de zogeheten IBS-regeling van kracht; een regel die alleen maar opgelegd kan worden als je een gevaar vormt voor jezelf of anderen. Ze wordt meerdere keren opgenomen in een anorexiakliniek en ondergaat een lang hersteltraject. Achteraf is Esther dankbaar voor de gedwongen opname. Zelf zegt ze dat ze het niet gekund had zonder haar man en kinderen en alle deskundigen die haar geholpen hebben. Ze vergelijkt zich met een palmboom: de enige boom die helemaal plat gaat liggen bij een zware storm en weer opveert als de storm is gaan liggen. Ze vertelt openhartig haar verhaal in De Verdieping.

De Zwijndrechtse schrijver, publicist en socioloog Mohammed Benzakour maakte veel indruk met zijn boek ‘Yemma, Stilleven van een Marokkaanse moeder'. Hij liet daarmee een heel andere kant zien van zichzelf. In plaats van een columnist met een scherpe pen geeft Benzakour in ‘Yemma' zich bloot als liefhebbende mantelzorger voor zijn moeder. Onlangs liet hij zich opnieuw van een andere kant zien met zijn verhalenbundel ‘De Ogen van Fadil'. Mohammed Benzakour beweegt zich de laatste tijd steeds minder vaak in het publieke debat. “We zitten elkaar steeds vliegen af te vangen over ogenschijnlijk ‘belangrijke' zaken. Maar er is iets veel groters gaande. Denk aan het klimaat, onze mooie planeet". Door het lezen van ‘Yemma' (‘Moeder' in het Marokkaans) komt de lezer niet alleen te weten hoe het voor een liefhebbende zoon is om zijn door een herseninfarct getroffen moeder te verzorgen, ook wordt er veel duidelijk over de cultuur waarin Benzakour is opgegroeid. Zo was zijn moeder heel strikt in het naleven van de islamitische leefregels. Iets wat weleens tot discussie leidde tussen moeder en zoon. Benzakour begréép het af en toe ook niet: waarom was Allah zo streng voor zijn moeder? Waarom heeft Allah het toegelaten dat uitgerekend zij, die zo vroom leeft, wordt getroffen door een herseninfarct, waardoor zij nauwelijks meer kon praten? “Ik was op gegeven moment echt boos op Allah. Maar boos ben ik niet meer op hem. Als ik zie wat voor vreugde hij heeft gebracht in het leven van mijn moeder, kan ik niet meer boos op hem zijn”, vertelt hij in het interviewprogramma van Rijnmond, ‘De Verdieping.' “Ik zie om mij heen veel mensen kracht putten uit hun geloof. Laten we dat niet vergeten.”