Gadki wiejskiego proboszcza

W dzisiejszą niedzielę obchodzimy rocznicę poświęcenia naszej świątyni, która po prawie pięćdziesięciu latach od wmurowania kamienia węgielnego w 1958 roku i czterdzieści lat po rozpoczęciu sprawowania w niej kultu została oddana na wyłączną własność Panu Bogu 5 września 2004 roku oraz parafialne dziękczynienie za zbiory i za wszelkie dobro jakim zostaliśmy obdarowani przez Pana Boga. Dziękujemy za nasz parafialny wieczernik, w którym gromadzimy się przy Stole Słowa i na Eucharystii. Wdzięczną modlitwą obejmujemy ks. Romana Jałocho i wszystkich, którzy mają udział w budowie naszego kościoła oraz tych, którzy dziś troszczą się o niego i przyczyniają się do tego, że coraz piękniejszy, czysty i udekorowany kwiatami jest widzialnym znakiem naszej wiary i obecności Chrystusa Zmartwychwstałego pośród nas.Bóg dał nam siebie i obarczył nas odpowiedzialnością za siebie nawzajem, złożył w nasze serce troskę o zbawienie tych, którzy dzielą z nami swoje życie. On uzdalnia nas do bycia otwartymi wzajemnie na siebie i w ten sposób zdolnymi do przezwyciężania nieporozumień i konfliktów, lęków i rutyny. Czy jestem gotowy do budowania komunii czy też ulegam pokusie tworzenia podziałów? Jak możemy rozprzestrzeniać kulturę spotkania i troski przeciwstawiając się kulturze wykluczenia i odrzucenia?

Ewangelia (Łk 4, 16-30)Jezus przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać.Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, znalazł miejsce, gdzie było napisane: «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnymi, abym obwoływał rok łaski Pana».Zwinąwszy księgę, oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Niego utkwione.Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, które słyszeliście». A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym łaski słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: «Czy nie jest to syn Józefa?»Wtedy rzekł do nich: «Z pewnością powiecie Mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie, tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum».I dodał: «Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę, mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman».Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się.

Pokora jest prawdziwą wielkością. W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus zachęca nas do praktykowania pokory w sposób, który prowadzi do otwartości i bezinteresowności w relacji z innymi i budowania serdecznych, przyjaznych relacji z ludźmi spoza mojego kręgu bliskich i znajomych. W jakich sferach mojego życia potrzebuję wzrastać w pokorze? Czy staram się o budowanie wspólnoty z tymi, z którymi bliska relacja nie obiecuje mi żadnej korzyści czy których z jakiegoś powodu mam pokusę uznać za gorszych od siebie?

Pan Bóg wszystkich nas powołuje do wspólnoty ze sobą, powołuje do zbawienia. Zbawienie jest darem. Kosztuje tylko tyle, co wysiłek otwarcia serca i ręki, aby je przyjąć. Jednocześnie jest jednak zadaniem i wielką walką, gdyż serce jest twarde a ręka uschła. Fundamentalnym grzechem, od którego trzeba się odwrócić to samowystarczalność i zarozumiałe przekonanie, że jest się sprawiedliwym – „listek figowy człowieka, który nie zna bezinteresownej miłości Boga” (o. Silvano Fausti SJ). Co jest tymi „ciasnymi drzwiami”, które Pan otwiera, abym przez nie wszedł na spotkanie z Nim? Jak możemy utrzymać otwarte drzwi naszej wspólnoty dla wszystkich ludzi?

„Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, ażeby już zapłonął” (Łk 12,49). Ogień, który Jezus zapalił, wstępując do nieba a teraz posyła na ziemię jest końcowym owocem Jego posłannictwa i wypełnieniem planu Bożego: to miłość Boga do człowieka wypływająca ze śmierci Syna. Czas teraźniejszy to czas odpowiedzi na wezwanie Jezusa i nawrócenia. Przed wezwaniem Jezusa do życia w prawdzie i w miłości nie obroni nas tarcza rytuałów religijnych czy praktyk społecznych. Nie uwolni nas od Jego spojrzenia także żadn a forma niewiary. Choć wiara chrześcijańska wydaje się gasnąć wśród nas, ogień rzucony przez Jezusa żarzy się pod popiołami. Bez tego ognia w sercu niemożliwe jest bycie uczniem Jezusa. Jak możemy w przeciwnościach podtrzymać płonący ogień miłości? Jak możemy formować młodych do bycia nosicielami ognia sprawiedliwości, miłości i pokoju?

Ewangelia (Łk 1, 39-56)W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w ziemi Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona głośny okrzyk i powiedziała:«Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto bowiem, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jest, która uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Jej od Pana».Wtedy Maryja rzekła:«Wielbi dusza moja Panai raduje się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim.Bo wejrzał na uniżenie swojej Służebnicy.Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będąwszystkie pokolenia.Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,a Jego imię jest święte.Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenienad tymi, którzy się Go boją.Okazał moc swego ramienia,rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich.Strącił władców z tronu,a wywyższył pokornych.Głodnych nasycił dobrami,a bogatych z niczym odprawił.Ujął się za swoim sługą, Izraelem,pomny na swe miłosierdzie.Jak obiecał naszym ojcom,Abrahamowi i jego potomstwu na wieki».Maryja pozostała u Elżbiety około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.

„Nie bój się mała trzódko” (Łk 12,32). Dzisiejsza Ewangelia otwiera nam nowe horyzonty na nasze bycie jako chrześcijanie liczebnie i wewnętrznie „małymi”. Uznanie tego faktu oczyszcza naszą postawę z arogancji i pychy, kieruje naszą uwagę ku Bogu, który swoim miłosierdziem pomaga powstawać z upadku. Odkrywanie piękna Boga i wielkości Jego miłości rodzi zaangażowanie połączone z troską o formację ludzką i duchową, aby dorastać do bycia prawdziwymi uczniami Jezusa. W tym sensie świadomość naszej małości jest też źródłem nadziei na nowy rozmach misjonarski. „Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” (Łk 12,34). Gdzie jest mój skarb i to co uważam za cenne? Jak możemy przyczyniać się do zmiany klimatu jaki panuje w naszej wspólnocie, aby było w niej więcej pragnienia miłości, dobra, lepszego świata?

Jezus objawia nam dziś w Ewangelii prawdziwe oblicze Boga, który jest naszym Ojcem. Uczy nas jak poprzez modlitwę przyjmować i pogłębiać postawę właściwą prawdziwemu dziecku Boga. Jak doświadczasz bliskości Boga jako Ojca? Jak możemy nauczyć innych, że modlitwa jest relacją z Bogiem?

W dzisiejszą niedzielę Pan Jezus zaprasza nas wraz ze sobą do domu Marty i Marii. Adres: Łk 10,38-42. Ten, który przyjmuje i naucza tajemnicy przyjmowania Ojca w braciach, w tym domu sam zostaje przyjęty i objawia tym, którzy Go słuchają, tajemnicę Ojca i Syna. W ten sposób uzdrawia ten dom balsamem swojej obecności i poi winem swego słowa, aby mógł podążać za Nim Jego drogą. Jak przyjmuję w moim domu (rodzinie, wspólnocie i parafii) Jezusa? Czy nawiedzenie Jezusa jest dla mnie motywem radości czy raczej poczucia trudu i wysiłku? Co możemy uczynić, aby słuchanie słowa Pana stanowiło lepszą część naszego dnia? Jak słuchanie Pana może być ściślej powiązane ze służbą bliźniemu i obcemu?

Pan Jezus przypomina dziś w Ewangelii o największym przykazaniu − przykazaniu miłości Boga i bliźniego oraz w prosty sposób wyjaśnia, jak należy je wypełniać. Bliźni to każdy człowiek w potrzebie i każdy z nas staje się bliźnim, kiedy z miłością i troską niesie pomoc drugiemu. Jak możemy sprawić, aby ludzie uświadomili sobie, że Bóg wypisał swoje słowo miłości w naszych sercach? Co jest przyczyną naszej ślepoty i nieczułości w stosunku do bliźniego?

Każdy chrześcijanin jest powołany do głoszenia Dobrej Nowiny, do bycia uczniem-misjonarzem. Nasze zjednoczenie przez chrzest z Jezusem nie jest ciężarem, lecz darem, choć niejednokrotnie będzie się wiązać z trudnościami, brakiem zrozumienia i odrzuceniem. Prawdziwą radością nie jest jednak odnoszenie sukcesów i widzenie, że świat jest w porządku, ale bliskość i przyjaźń z Panem, przepełnienie Duchem Świętym i bycie posłanymi ze skarbem Ewangelii. Jak twoja wiara w Jezusa zmieniła i zmienia cię i twoje życie? Czy masz z kim mówić innym o tym, że Bóg jest i działa? Jak przygotować Panu drogę do serc naszych dzieci, bliskich i sąsiadów?

Dzisiaj świętujemy człowieczeństwo, świętość i męczeństwo apostołów Piotra i Pawła, przez których Bóg położył fundamenty swojego Kościoła. Dwie różne historie, dwa sposoby przeżywania relacji z Chrystusem, dwie osobowości, które również doświadczyły konfliktu i różnicy zdań. Ostatecznie zjednoczyła ich jednak wiara w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego. Uczą nas oni miłości do Chrystusa, miłości bez granic, gotowej oddać swoje życie. Jakie jest moje zadanie w służbie Ewangelii? Czy jestem gotowy oddać swoje życie za Chrystusa?

Dzisiejszą niedzielę przeżywamy w klimacie uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa. Z dziećmi, które rok temu po raz pierwszy przystąpiły do Pierwszej Komunii świętujemy rocznicę tego wydarzenia. Przez nasz udział w liturgii Eucharystii pragniemy jeszcze głębiej wnikać w tajemnicę Boga i Jego miłości. Pan Jezus stawia nam dziś pytania: „Za kogo uważają Mnie tłumy?” (Łk 9, 18); „A wy, za kogo Mnie uważacie?” (Łk 9, 20). Podstawowym kryterium prawdziwości wiary w Jezusa jest tajemnica krzyża. Jest to zgorszenie, które wymaga głębokiego i nieustannego nawracania, przechodzenia od odpowiedzi Piotra – mesjanizmu chwały, mocy i wielkości do odpowiedzi Chrystusa – mesjanizmu Sługi, który oddaje się Ojcu. Kim jest Jezus dla mnie i naszej wspólnoty? Czy przyjmujemy Jego pytania i Jego odpowiedź? Jak rzeczywiście słuchać Jego słowa i obronić się przed pokusą traktowania Jego pytań i odpowiedzi jako opakowania, w które zawijamy nasze własne pragnienia?

(Łk 9,11 b-17)Jezus opowiadał rzeszom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: „Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność; bo jesteśmy tu na pustkowiu”. Lecz On rzekł do nich: „Wy dajcie im jeść”. Oni odpowiedzieli: „Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi”. Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu”. Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków, które im zostały.

Dziś obchodzimy uroczystość Najświętszej Trójcy. Wyznajemy wiarę w Jednego Boga w Trzech Osobach, pochylamy się nad tajemnicą wewnętrznego życia Boga i dziękujemy Mu za chrzest święty, który daje nam udział w tym życiu, wprowadzając nas do rodziny uczniów. Jak możemy uczynić nasze rodziny i wspólnoty ikonami miłości i jedności Najświętszej Trójcy? Jak możemy rozpalać misyjny aspekt miłości wśród ochrzczonych?

Dziś obchodzimy uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Zebrani na celebrowaniu Eucharystii świętujemy narodziny Kościoła i przyjmujemy odpowiedzialność za powierzoną nam misję względem wszystkich języków, ludów i narodów. Duch Święty daje nam udział w zwycięstwie Zmartwychwstałego Pana, uzdalnia nas do przekraczania granic naszego ja, naszego pragnienia samowystarczalności i troski o nas samych. Obdarza nas różnymi darami, abyśmy się nimi wzajemnie obdarowywali we wspólnocie Kościoła i czyni z nas świadków i głosicieli Dobrej Nowiny o zbawieniu. Jakie jest twoje doświadczenie Ducha Świętego jako źródła pokoju i pojednania oraz jedności twojej wspólnoty? Jak pełniej otworzyć się na działanie Ducha Świętego w naszej wspólnocie, przekształcając ją w nieustanną szkołę misyjnej komunii?

Jezus wstępuje do chwały Ojca błogosławiąc swoich uczniów. Jesteśmy nosicielami Jego błogosławieństwa. Naszym pierwszym zadaniem jest być świadkami Boga w świecie, w którym bardzo często zło wydaje się triumfować nad dobrem. To do nas należy troska o to, aby nikt nie czuł się przegrany i nikt nie żył bez nadziei. Wypełniamy to zadanie wówczas, kiedy dzielimy się z innymi naszym doświadczeniem dobroci i miłosierdzia Bożego i mimo naszej słabości staramy się uczynić bardziej ludzkim nasz świat. Jak doświadczyłeś w swoim codziennym życiu Jezusowego błogosławieństwa z wysoka? Jak bliskość z Bogiem prowadzi nas do bliskości z ludźmi?

„Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy” (J 14,23). Podstawą wiary w Jezusa Chrystusa jest miłość. Jezus zapowiada uczniom, że choć ich opuści fizycznie przez swoją śmierć i wejście do chwały Ojca, to jednak pozostanie z nimi przez Ducha Świętego. Duch Święty nieustannie dostarcza Kościołowi niezbędnego światła i wsparcia. Wśród dziejowych burz i przeciwności wyznawcy Jezusa, wspierani mocą Ducha Świętego, osiągają dar pokoju. Zabezpiecza on przed utratą ufności i lękiem, potwierdzając trwałą obecność Pana w Jego Kościele, i daje siłę do zachowywania Jego nauki. Jak różni się pokój Jezusa od pokoju proponowanego przez świat? Co uczyniliśmy i czynimy z Ewangelią? Czy pozwalamy się prowadzić Duchowi Świętemu i dokąd On nas prowadzi? Co czynimy, aby jako uczniowie Jezusa, wspólnota parafialna, Kościół być bardziej wierni Jezusowi i Jego Ewangelii?

„Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie” (J 13,34). Przykazanie miłości dane przez Chrystusa swoim uczniom wzywa nas dziś do rachunku sumienia i ożywienia naszej wiary i miłości. Stanowi ono nieustannie nową inspirację i zachętę do troski o Kościół, aby stawał się wspólnotą miłości. Jezus pokonał śmierć i chce, abyśmy wraz z Nim budowali w świecie królestwo bez lęku, łez i osamotnienia, ale w radości, pokoju i miłości. Czy pozwalamy Bogu się kochać i czynić Jego dzieła przez nas? W twoim sposobie miłości szukasz wzajemności czy jesteś gotowy kochać tak jak zostałeś umiłowany przez Jezusa miłością bez miary, bez osądzania, przebaczając bezinteresownie i bez oczekiwania na zadośćuczynienie?

Dzisiejsza Ewangelia zawiera obietnicę, która przekracza wszelką miarę i oczekiwania. Owcom Jezusa, które On zna i które idą za Nim, trzykrotnie zapewnia się ich ostateczną przynależność do Niego i do Ojca. Poprzez swoje życie, mękę, śmierć i zmartwychwstanie, przez swój Kościół i sakramenty Jezus daje nam już tu i teraz życie wieczne. Kto je przyjmuje i nie odrzuca, kto słucha głosu Dobrego Pasterza i idzie za Nim nie zginie i nic nie wyrwie go z Jego ręki i z ręki Ojca. Jak doświadczyłeś życia Bożego, którym Jezus dzieli się z nami? Co utrudnia lub uniemożliwia Ci pójście za głosem i osobą Dobrego Pasterza?

W liturgii Słowa słuchaliśmy o misji, która jest naszym najważniejszym zadaniem i wyrazem miłości. Jako członkowie Kościoła wszyscy jesteśmy rybakami, współpracownikami Boga w Jego wielkim marzeniu o przyciągnięciu do siebie nowego ludu, zdolnego głosić radość Miłości, która zwyciężyła śmierć. Poprzez swojego Ducha sam Zmartwychwstały Jezus współdziała ze swoimi apostołami – „rybakami ludzi”. Gdybym utożsamił się z jednym z bezimiennych na brzegu Jeziora Galilejskiego, to jaka byłaby moja reakcja i odpowiedź na spotkanie ze Zmartwychwstałym Panem? W jaki konkretny sposób odpowiadam Jezusowi na Jego pytanie kierowane do mnie – ‘czy mnie miłujesz?' i wezwanie – ‘pójdź za mną'? Gdzie szukam umocnienia w obliczu trudności i niepowodzeń?

(J 19, 25-27)Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena.Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja».I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie.

Zmartwychwstały Pan obdarza dziś w Ewangelii swoich uczniów darem pokoju i Duchem Świętym powierzając im kontynuację swojej misji przebaczenia i pojednania. Czasami jednak wątpimy jak święty Tomasz. Także jednak wątpiący może stać się świadkiem tego kim jest Jezus. „Pan mój i Bóg mój!”. Przypomnij sobie jak Bóg przez przebaczenie i pojednanie odpowiedział na twoją grzeszność. Jaką misję miłosierdzia możesz pełnić w twoim codziennym życiu i w ten sposób być świadkiem Zmartwychwstałego Chrystusa?

Jezus zmartwychwstał i żyje. Tę prawdę Kościół głosi nieprzerwanie od dnia Pięćdziesiątnicy. Spotkanie z Jezusem Zmartwychwstałym uwalnia nas od lęku i od skupienia na sobie samych, daje nam pokój i wzywa do działania. Dzisiejsza Ewangelia ostrzega nas jednak, że można także łatwo zapomnieć o tym spotkaniu i wycofać się z powierzonej nam misji. Czym próbujemy przekonać samych siebie, że Bóg nie jest najważniejszy i co jest naszą wymówką, aby o Nim nie świadczyć? Jak możemy umacniać wzajemnie naszą wiarę w Zmartwychwstanie i pełnić powierzoną nam misję głoszenia Ewangelii?

Wielkanoc zaczyna się od wyścigu, który wciąga wszystkich. Najpierw Maria Magdalena biegnie od grobu do uczniów; wtedy Piotr i Jan „pobiegną razem” do grobu. Razem z nimi biegniemy my, bo tajemnica pustego grobu Jezusa dotyczy bezpośrednio naszego losu i losu tych, których kochamy. Wobec niej uświadamiamy sobie, że być może sprawy nie są takie, jak myśleliśmy. Wiara chrześcijańska opiera się na wątpliwościach co do tego, co pewne, a stopniowo wątpliwości te przeradzają się w spotkanie z Kimś. Każdy z nas odbywa swoją własną podróż, zaczynając od sytuacji, w której się znajduje. Ale jedno jest pewne: Zmartwychwstały pozwala, by spotkali Go wszyscy. Wyruszmy więc w podróż, opuśćmy groby, nie siedźmy tam i nie narzekajmy, ale postarajmy się zrozumieć, jaką drogą możemy pójść. Jak szukasz Zmartwychwstałego Jezusa? Jak nazwałbyś trudności, jakie napotykasz na swojej drodze wiary?

Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych?

„Przy krzyżu spotkały się dwie największe miłości: prawdziwej Matki i prawdziwego Syna". -bł. ks. Jerzy Popiełuszko

Nie ma idealnego księdza jak nie ma idealnej parafii, ale Bogu niech będą dzięki za to, że nas soba obdarował i nas sobie zadał. Potrzebujemy siebie na naszej drodze za i z Panem Jezusem. Wielki Czwartek to szczególna okazja, aby to odkryć na nowo i sobie o tym powiedzieć.

J 13, 1-15Było to przed Świętem Paschy. Jezus, wiedząc, że nadeszła godzina Jego, by przeszedł z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował.W czasie wieczerzy, gdy diabeł już nakłonił serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, aby Go wydał, Jezus, wiedząc, że Ojciec oddał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga idzie, wstał od wieczerzy i złożył szaty. A wziąwszy prześcieradło, nim się przepasał. Potem nalał wody do misy. I zaczął obmywać uczniom nogi i ocierać prześcieradłem, którym był przepasany.Podszedł więc do Szymona Piotra, a on rzekł do Niego: «Panie, Ty chcesz mi umyć nogi?» Jezus mu odpowiedział: «Tego, co Ja czynię, ty teraz nie rozumiesz, ale poznasz to później». Rzekł do Niego Piotr: «Nie, nigdy mi nie będziesz nóg umywał».Odpowiedział mu Jezus: «Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną». Rzekł do Niego Szymon Piotr: «Panie, nie tylko nogi moje, ale i ręce, i głowę!»Powiedział do niego Jezus: «Wykąpany potrzebuje tylko nogi sobie umyć, bo cały jest czysty. I wy jesteście czyści, ale nie wszyscy». Wiedział bowiem, kto Go wyda, dlatego powiedział: «Nie wszyscy jesteście czyści».A kiedy im umył nogi, przywdział szaty i znów zajął miejsce przy stole, rzekł do nich: «Czy rozumiecie, co wam uczyniłem? Wy Mnie nazywacie „Nauczycielem” i „Panem”, i dobrze mówicie, bo nim jestem. Jeżeli więc Ja, Pan i Nauczyciel, umyłem wam nogi, to i wy powinniście sobie nawzajem umywać nogi. Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem».

Niedzielą Męki Pańskiej rozpoczynamy Wielki Tydzień, doroczny obchód misterium paschalnego Chrystusa. „Pan wylał swą krew za nas, odkupił nas, zmienił naszą nadzieję. Nosimy wprawdzie śmiertelne ciało, czekamy jednak na nadchodzącą nieśmiertelność. Zmagamy się na morzu, lecz już na ziemi zatknęliśmy kotwicę nadziei” (św. Augustyn). Błogosławimy dziś palmy, odczytujemy fragment o uroczystym wjeździe Pana Jezusa do Jerozolimy i pragniemy naśladować tłumy, które wiwatowały na Jego cześć wołając „Hosanna”. W czytanej podczas Eucharystii Męce Pańskiej rozbrzmiewał jednak inny okrzyk: „Ukrzyżuj Go!” Gdzie jestem w tej historii pasji? Jaki jest mój sposób radzenia sobie z cierpieniem? Jaka jest droga nawrócenia, do podjęcia której jestem powołany?

Kojące spojrzenie Chrystusa i słowa przebaczenia, których doświadczyła kobieta cudzołożna, odkrywają przed nami najgłębszy sens Wielkiego Postu. Pan Bóg pragnie nam okazać swoje miłosierdzie i darować nowe życie w Jezusie Chrystusie. Trzeba nam jednak zwrócić wzrok ku swojemu wnętrzu i zamiast szukać zła poza sobą, zmierzyć się z tym co w nas. Lęk przed uznaniem własnej słabości i chęć obrony za wszelką cenę iluzji naszej bezgrzeszności pchają nas niejednokrotnie do chwycenia za kamień. Tym, co powoduje tragedie jest zawsze pierwszy kamień: podejrzenia, plotki… Potem nadciąga grad. Czy potrafię jako pierwszy odejść od miejsc, gdzie w ten sposób kogoś się kamienuje, zwłaszcza za jego plecami? Jak miłość Boga uwolniła Cię z niewoli grzechu?

Podziękowanie dla Włodka Dobrowolskiego za to, że niestety już po rozpoczęciu homilii wpadł na to, aby ją nagrać. Brakuje tylko kilku pierwszych minut. I tak jest długo

Dzisiejsza, czwarta niedziela Wielkiego Postu – nazywana niedzielą Laetare od pierwszych słów antyfony mszalnej na wejście: „Raduj się, Jerozolimo”, wyznacza połowę czasu pomiędzy Popielcem a Wielkim Czwartkiem. Jej wyjątkowość podkreśla różowy kolor szat liturgicznych oraz Ewangelia, w której usłyszeliśmy przypowieść o miłosiernym Ojcu. Dzięki tej przypowieści dostajemy powód do radości i nadziei – bo mamy miłosiernego Ojca, który nie odrzuci nas, gdy wrócimy do Niego po tym, jak Go skrzywdziliśmy. Nie bójmy się przyjść do Niego z naszą słabością i grzechem. On na nas czeka w sakramencie pokuty i pojednania, by nas oczyszczać z grzechu i przytulić do swojego kochającego Serca. On też delikatnie przypomina nam, że powrót naszych zaginionych braci i sióstr jest powodem do świętowania. Jesteśmy dziećmi Boga, nie jego sługami. Otwórzmy nasze ramiona i serca dla każdego brata i siostry! Przypomnij sobie wszystkie doświadczenia radości i pokoju, będące owocem komunii z Ojcem. Co przeszkadza mi w powrocie do Ojca?

„Z nadzieją jest bardziej do twarzy”. Rekolekcje wielkopostne w Wieńcu, 23-26 marca 2025

„Z nadzieją jest bardziej do twarzy”. Rekolekcje wielkopostne w Wieńcu, 23-26 marca 2025

„Z nadzieją jest bardziej do twarzy”. Rekolekcje wielkopostne w Wieńcu, 23-26 marca 2025

„Z nadzieją jest bardziej do twarzy”. Rekolekcje wielkopostne w Parafii Przemienienia Pańskiego w Wieńcu, 23-26 marca 2025

Ewangelia dzisiejszej niedzieli po raz kolejny wzywa nas do nawrócenia i przemiany życia. Opowiada nam jednocześnie o Bogu cierpliwym, który troszczy się o nas jak ogrodnik pielęgnujący nieurodzajną figę z nadzieją, że wyda owoce. Dopóki żyjemy pragnie On wspomagać nasze wysiłki i dążenia do realizacji naszego powołania i wypełnienia powierzonej nam misji. Jakie jest moje doświadczenie cierpliwości i miłosierdzia Boga? Jak moglibyśmy zachęcić innych do nieustannego poszukiwania i powrotu na drogi Boga?

„Szukaj Jego oblicza” to centralne przesłanie liturgii dzisiejszej niedzieli. Przemienienie Pańskie ukazuje obecność Boga, który jest miłością w codziennej historii osób i narodów. Najwyższym wyrazem tej obecności jest Jezus Chrystus – Słowo, którego powinniśmy szczególnie słuchać w tym czasie paschalnego przygotowania. Słuchając Go, pozwalamy Mu wejść do naszego życia i przemieniać je. Jakie jest moje doświadczenie Boga w Jezusie? Przywołajmy nasze osobiste doświadczenia krzyża, które ukazały nam chwałę Boga.

Dzisiejsze czytania to Dobra Nowina o tym, że jesteśmy na drodze zbawienia i że „wzywając imienia Pańskiego”, podejmując decyzję wiary, zaufania Bogu, możemy przezwyciężyć pokusy podsuwane nam przez Złego. Pokusa – próba wiary stanowi okazję do podjęcia decyzji: kogo wybieram, komu ufam, komu powierzam swoje życie? Jakie są moje pustynie i z jakimi pokusami przychodzi mi się zmierzyć? Jak wiara – Duch Święty i Słowo Boże pomaga mi opierać się pokusom?

Dzisiejsza Ewangelia opisuje postawy, które uczniowie Jezusa powinni przyjąć, aby żyć zgodnie z nową sprawiedliwością, głoszoną i ucieleśnioną przez Chrystusa: być uczniem i nie dążyć do zajęcia miejsca jedynego i prawdziwego Nauczyciela – Jezusa; być sługą słowa a nie jego panem; zabiegać o czystość sumienia czyniąc je szczerym i przejrzystym; unikać obłudy powstrzymując się od krytyki i osądzania innych, a kwestionując siebie i odkrywając własne zło i potrzebę miłosierdzia. Tylko miłosierdzie wybawia od własnego zła i leczy zło innych. Co możemy uczynić, aby nasze serce wyraźniej widziało Boga i bliźniego? Jak możemy je przygotować do wypowiadania słów współczucia i nadziei?

Chrystusowa Ewangelia nieustannie stawia przed nami nowe wyzwania. Przykazanie miłości nieprzyjaciół dosięga naszych uprzedzeń, doznanych krzywd i niesprawiedliwości. Niechęci ludzkie można przezwyciężyć tylko dla Boga, który kocha i jest miłosierny także dla niewdzięcznych i grzeszników. Miłość nieprzyjaciół nie ma nic wspólnego z egoistycznym odwzajemnieniem interesownego uczucia, ale jest taką samą bezinteresowną miłością, jaką Bóg obdarza nas. W niej osiąga dojrzałość i przynosi owoc Duch Boży otrzymany w sakramencie chrztu, który upodabnia nas do Chrystusa. Jakie są przejawy fałszywej lub szukającej siebie „miłości” w naszym społeczeństwie? Na jakie drogi pojednania jesteś dzisiaj wezwany, bez liczenia na wzajemność?

Chrystusowe wezwanie skierowane dzisiaj do Szymona: „wypłyń na głębię” (Łk 5,4) adresowane jest do nas wszystkich. Podczas gdy Kościół traci władzę przyciągania i wiarygodności, jaką miał jeszcze niedawno, Pan zaprasza nas, abyśmy z zaufaniem wypłynęli na głębiny wiary. Potrzebujemy doświadczyć na nowo, że to Ewangelia, życie i osoba Jezusa stanowi jedyną moc zdolną do zrodzenia wiary w kobietach i mężczyznach naszego czasu. Wiara chrześcijańska budzi się wówczas, gdy ludzie spotykają wspólnoty promieniujące ogniem Jezusa. Czy stawiamy Ewangelię i osobę Jezusa na pierwszym miejscu? Jak możemy prowadzić ludzi do przyjaźni z Jezusem? W jaki sposób możemy uczynić z naszej parafii otwarty i serdeczny dom dla grzeszników i poranionych?

W dzisiejszą niedzielę, 2 lutego, w kalendarzu liturgicznym przypada święto Ofiarowania Pańskiego, nazywane świętem Matki Bożej Gromnicznej. Maryja i Józef oddają swego Syna Bogu, uznając, że ich Syn jest darem. Gest poświęcenia oznacza całkowitą przynależność do Pana. Przez chrzest wszyscy zostajemy poświęceni Bogu, a następnie jako małżonkowie, kapłani czy osoby zakonne zobowiązujemy się do przeżywania tego poświęcenia chrzcielnego w określony sposób. Czy w swoim życiu doświadczasz wierności poświęcenia się Bogu? Czy potrafisz czekać, nawet jeśli Boże obietnice spełniają się powoli?

Ewangelia dzisiejszej niedzieli ukazuje nam objawienie się Jezusa Chrystusa uczniom na weselu w Kanie Galilejskiej. Czym jest jednak wesele bez miłości i radości? Co możemy celebrować, kiedy nasze serce jest smutne i spragnione miłości? Słowa Maryi są drogowskazem dla wszystkich, którzy przechodzimy przez trudne chwile. Jej zalecenie: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (J 2,5) staje się naszą misją i programem życiowym. Tylko w ten sposób możemy „głosić Jego chwałę wśród wszystkich narodów” (Ps 96,3). Czego Ci brakuje w tym okresie twojego życia? Czy słuchasz Jezusa i robisz to, o co cię prosi?

Dziś w liturgii celebrujemy święto Chrztu Pańskiego. Jezus przyjmuje chrzest nawrócenia, zstępuje na dno naszego grzechu i bierze go na siebie. Zmieszany z grzesznikami, jedyny bez grzechu, modląc się z ludźmi otrzymuje podwójne świadectwo od Ducha Świętego i od Ojca, że jest Tym, w którym spełnia się obietnica: jest umiłowanym Synem, w którym kochane jest każde dziecko. Miłość Boga do nas sprawia, że możliwy jest powrót do domu i nowy początek. Uwierzyć w to, to rozpocząć budowanie drogi dla Boga, który do nas przychodzi. Miejscem spotkania jest nasz chrzest. Co to znaczy dzisiaj dla ciebie budować drogę dla Pana? Jakie słowo poruszyło cię dziś i pomaga ci zacząć od nowa?

Mt 2, 1-12Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon».Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak zostało napisane przez Proroka: A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela».Wtedy Herod przywołał potajemnie mędrców i wywiedział się od nich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytajcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś, wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę.A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się z powrotem do swojego kraju.

Trwamy w radości z narodzin Chrystusa, obchodząc drugą niedzielę po Narodzeniu Pańskim. Pozwala ona nam po raz kolejny wsłuchać się w słowa Prologu Ewangelii św. Jana. Można go odczytać jako deklarację miłości, która ujawnia się, dojrzewa do stania się ofiarą w ewangelicznej wędrówce, prowadzącej do męki i krzyża. Jest to droga na której Jezus objawia nam miłość Boga. Jaki jest twój sposób kochania i w czym chciałbyś go zmienić? Spróbuj przypomnieć sobie miłość Boga do ciebie: za co chcesz podziękować?

Łk 2, 16-21Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli.Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane.Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał Anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

Mt 10, 17-22Jezus powiedział do swoich apostołów:«Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was prowadzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony».

J 1, 1-18Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.