Podcasts about chrystus

Wejrzyj, Panie, bo cierpię udrękę, burzą się moje wnętrzności. Serce dygoce we mnie, gdyż bardzo się buntowałam. Tr 1,20 (BE) Kobieta powiedziała: Chodźcie, zobaczcie człowieka, który powiedział mi wszystko, co uczyniłam; czy to nie jest Chrystus? J 4,29

Choć różniło ich wiele, jednoczył ich Chrystus i to, że traktowali go tak poważnie jak tylko to możliwe

Kol. 2 (1) Chcę bowiem, abyście wiedzieli, jak wielkie zmagania podejmuję ze względu na was oraz na tych, którzy mieszkają w Laodycei, i wszystkich, którzy mnie nie poznali osobiście. (2) Zależy mi, by ich serca doznały zachęty i by zjednoczeni w miłości zmierzali do wszelkiego bogactwa całkowitej pewności płynącej ze zrozumienia, do dogłębnego poznania tajemnicy Boga, to jest Chrystusa. (3) W Nim zawarte są wszystkie skarby mądrości i poznania. (4) Mówię o tym, aby was nikt nie zwodził podstępnymi wywodami. (5) Bo chociaż ciałem jestem nieobecny, to jednak duchem jestem z wami i cieszy mnie wasz porządek oraz wasza niewzruszona wiara w Chrystusa. (6) Jak więc przyjęliście Jezusa Chrystusa, Pana, tak też — zjednoczeni z Nim — postępujcie, (7) jako ludzie zakorzenieni w Nim, jako ci, którzy się w Nim budują i w Nim umacniają swą wiarę — zgodnie z tym, jak was nauczono. Przy tym zaś niech przepełnia was wdzięczność. (8) Uważajcie, aby was ktoś nie wpędził w niewolę zręcznie manipulując rzekomą nauką, opartą na ludzkiej tradycji oraz na zasadach, które rządzą światem, a nie na Chrystusie. (9) Przecież to w Nim, sprowadzona do cielesnej postaci, zawiera się cała pełnia Boskości. (10) W Nim też dostąpiliście napełnienia, w Tym, który jest głową wszelkiej zwierzchności i władzy. (11) W Nim dokonało się wasze obrzezanie, lecz nie takie, jakie znamy z praktyk ludzkich. Było to obrzezanie Chrystusowe; miało miejsce, gdy pozbyliście się swojej cielesności (12) jako pogrzebani wraz z Nim w chrzcie i w chrzcie razem z Nim ożywieni przez wiarę pochodzącą z działania Boga, który wzbudził Chrystusa z martwych. (13) Was, martwych z powodu upadków i nieobrzezanych we własnej cielesności, razem z Nim ożywił, darując nam wszystkie upadki. (14) On umorzył nasze długi, całą listę niespełnionych zobowiązań — skończył z nimi, gdy przygwoździł je do krzyża. (15) Na tym krzyżu rozbroił zwierzchności oraz władze, publicznie je obnażył i powlókł w tryumfalnym pochodzie. (16) Dlatego niech was nikt nie osądza z powodu jedzenia i picia lub z powodu święta, nowiu czy szabatów. (17) Są to tylko cienie nadchodzących zdarzeń; Chrystus zaś — konkretnym ciałem! (18) Niech was nikt nie odtrąca, szczególnie spośród tych, którzy lubią się umartwiać i oddawać cześć aniołom, powoływać na tajemnicze doznania i bezpodstawnie szczycić swoim cielesnym sposobem myślenia, (19) a lekceważą Głowę, dzięki której całe ciało, wzmacniane i spajane przez stawy oraz ścięgna, rośnie Bożym wzrostem. (20) Skoro z Chrystusem umarliście dla zasad rządzących światem, to dlaczego — tak, jak żyjący w tym świecie — dobrowolnie poddajecie się nakazom: (21) Nie dotykaj, nie próbuj, nie ruszaj? (22) Te przepisy i nauki ludzkie dotyczą tego, co i tak przeznaczone do zużycia. (23) Jest w nich tyle mądrości, ile może być w dewocji, poniżaniu się i umartwianiu ciała, jednak poza poprawianiem samopoczucia nie mają one żadnej wartości. Nauczanie z dnia 15 czerwca 2025

Zmartwychwstanie to nie pamiątka po zmarłym guru, ale relacja z żywym, dobrym i kochającym Bogiem - Panem Wszechświata, który również dziś chce przyjść do każdego z nas i odmienić nasze życie.    Zapraszamy:         www.SpolecznoscMIASTO.pl Obserwuj nas na:

1 Kor. 15,12-20a (12) Jeśli więc o Chrystusie się głosi, że został wzbudzony z martwych, jak mogą niektórzy z was twierdzić, że nie ma zmartwychwstania? (13) Bo jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie został wzbudzony. (14) A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, to daremne jest nasze poselstwo i daremna jest wasza wiara. (15) Okazujemy się też fałszywymi świadkami Boga, bo poświadczyliśmy, że Bóg wzbudził Chrystusa, a tymczasem nie wzbudził, skoro rzeczywiście umarli nie zmartwychwstają. (16) Bo jeśli umarli nie zmartwychwstają, to i Chrystus nie został wzbudzony. (17) A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, daremna wasza wiara! Nadal ciążą na was grzechy! (18) Ponadto ci, którzy zasnęli w Chrystusie — poginęli. (19) Jeśli Chrystus jest naszą nadzieją tylko w tym życiu, to jesteśmy ze wszystkich ludzi najbardziej godni pożałowania. (20) Tymczasem Chrystus zmartwychwstał (...) Nauczanie z dnia 20 kwietnia 2025

Karol Szymanowski (1882-1937) - Stabat Mater, Op. 531.       Stała Matka bolejąca (Stabat mater dolorosa): 0:002.       I któż widział tak cierpiącą (Quis est homo qui non fleret) [7:49]3.       Matko Źródło Wszechmiłości (O, Eia, Mater, fons amoris) [10:54]4.       Spraw niech płaczę z Tobą razem (Fac me tecum pie flere) [15:49]5.       Panno słodka racz mozołem (Virgo virginum praeclara) [19:38]6.       Chrystus niech mi będzie grodem (Christe, cum sit hinc exire) [22:53] The Polish National Radio Symphony OrchestraThe Polish National Philharmonic ChorusKarol Stryja, conductor

Jakie są oznaki życia zmartwychwstałego i co to właściwie oznacza? Posłuchaj kazania naszego gościa - Stephena Matthew, który w bardzo klarowny i przystępny sposób tłumaczy wszystkie szczegóły w tym temacie. Wesprzyj nas: https://patronite.pl/lifepodcast

Walka jest już zwyciężona! Niezależnie z czym się zmagasz, Chrystus już zwyciężył śmierć. Posłuchaj odcinka, w którym Krzysztof Leśniewski rozwija temat Chrystusa, jako zwycięzcy we wszelkich Twoich zmaganiach! Wesprzyj nas: https://patronite.pl/lifepodcast

Na początku Wielkiego Postu słyszymy słowa św. Pawła: W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! Chrystus nas prosi o nawrócenie, a to znaczy, że Jemu na tym zależy. Wielki Post to naprawdę dobry czas, w którym łatwiej jest nam, z Bożą pomocą, dokonać wewnętrznej przemiany. (ks. Michał Kwitliński)

Hebr. 10,1-25 (1) Prawo, jako zawierające w sobie cień przyszłych przywilejów, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, składane stale rok w rok, w ogóle nie może doprowadzić do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą. (2) Czyż nie zaprzestano by ich przynoszenia, gdyby raz oczyszczone sumienie tych, którzy je składają, pozostawało już wolne od jakiegokolwiek grzechu? (3) A tymczasem ofiary te, co roku ponawiane, właśnie przypominają o grzechach. (4) Bo jest niemożliwe, aby krew cielców i kozłów zmazywała grzechy. (5) Dlatego, w związku z przyjściem na świat, Chrystus mówi: Nie chciałeś ofiary ani daru, lecz przygotowałeś mi ciało; (6) nie znalazłeś przyjemności w całopaleniach ani ofiarach za grzech. (7) Oznajmiłem zatem: Przychodzę! — W zwoju księgi napisano o Mnie — pragnę czynić Twą wolę, mój Boże. (8) Najpierw zatem mówi: Nie chciałeś ofiary ani daru, oraz: Nie znalazłeś przyjemności w całopaleniach i ofiarach za grzech — a te przecież składa się zgodnie z Prawem — (9) a następnie stwierdza: Oto przychodzę, aby spełnić Twoją wolę. Unieważnia więc pierwsze, aby ustanowić drugie. (10) Mocą tej samej woli jesteśmy uświęceni dzięki złożonej raz na zawsze ofierze, którą było ciało Jezusa Chrystusa. (11) Ponadto każdy kapłan przystępuje codziennie do służby i wielokrotnie składa te same ofiary, które w ogóle nie mogą zmazać grzechów. (12) Jezus natomiast, po złożeniu jednej ofiary za grzechy, na zawsze zasiadł po prawicy Boga (13) i czeka odtąd, aż Jego wrogowie staną się podnóżkiem dla Jego stóp. (14) Jedną bowiem ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, których uświęca. (15) Poświadcza nam to również Duch Święty, dlatego że po słowach: (16) Takie przymierze zawrę z nimi po upływie tych dni — mówi Pan: Moje prawa włożę w ich serca i wypiszę je na ich umysłach, (17) dodaje: a ich grzechów i nieprawości już więcej nie wspomnę. (18) Tam, gdzie jest przebaczenie, nie ma już potrzeby składania ofiary za grzech. (19) Bracia, ponieważ dzięki krwi Jezusa mamy odwagę wkroczyć do miejsca najświętszego (20) nowo utworzoną i żywą drogą, którą nam utorował poprzez zasłonę, czyli przez swoje ciało, (21) a także wielkiego Kapłana nad domem Bożym, (22) przychodźmy ze szczerym sercem, z całkowitą pewnością wiary, z sercem oczyszczonym z wyrzutów sumienia i ciałem obmytym wodą czystą. (23) Niewzruszenie trzymajmy się nadziei, którą wyznajemy, gdyż Ten, który złożył obietnicę, jest wierny. (24) Myślmy o sobie nawzajem, jak pobudzać się do miłości i dobrych uczynków. (25) Nie opuszczajmy przy tym wspólnych spotkań, co jest u niektórych w zwyczaju, lecz dodawajmy sobie otuchy, i to tym bardziej, im wyraźniej widać, że zbliża się ten Dzień. Nauczanie z dnia 16 lutego 2025

Boże mój! Wołam co dnia, a nie odpowiadasz, i w nocy, a nie mam spokoju. Ps 22,3 Za dni swego życia w ciele zanosił Chrystus z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany. Hbr 5,7

Zajrzyj do starożytnej księgi Apokalipsy! Seria 365 krótkich rozważań pomaga wyjaśnić każdy werset z jej 22 rozdziałów napisanych tajemniczym językiem i wypełnionej symbolami, które dla wielu są trudne do zrozumienia. Audiobook obejmuje wszystkie główne tematy i zagadnienia tekstu w możliwie praktyczny sposób. © 2022 Amazing Facts International. All rights reserved. © 2025 nadzieja.fm. Creative Commons Attribution, BY-NC-ND 4.0 PL, https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/legalcode.pl.

Hebr. 5 (1) Każdy arcykapłan wybierany jest spośród ludzi i wyznaczany ze względu na ludzi do prowadzenia spraw dotyczących Boga. Jego zadaniem jest składanie darów i ofiar za grzechy, (2) a czyni to jako ten, który potrafi zrozumieć nieświadomych i błądzących, bo sam podlega słabościom. (3) Właśnie ze względu na nie musi zarówno za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy. (4) Ponadto nikt sam sobie nie przyznaje godności arcykapłana. Jest — podobnie jak Aaron — powoływany do niej przez Boga. (5) Stąd i Chrystus nie wywyższył samego siebie, stając się Arcykapłanem, lecz uczynił to Ten, który do Niego powiedział: Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem. (6) Podobnie mówi w innym miejscu: Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchizedeka. (7) W dniach swego życia w ciele z wielkim wołaniem i ze łzami zanosił On błagania oraz usilne prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i ze względu na pobożność został wysłuchany. (8) I chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa dzięki temu, co wycierpiał. (9) Natomiast uczyniony doskonałym, stał się dla wszystkich Mu posłusznych źródłem wiecznego zbawienia — (10) nazwany przez Boga Arcykapłanem według porządku Melchizedeka. (11) Mamy o tym wiele do powiedzenia, lecz trudno to wam wyjaśnić, gdyż staliście się ociężali w słuchaniu. (12) Biorąc pod uwagę czas, powinniście być nauczycielami, tymczasem znowu potrzeba wam kogoś, kto by was uczył elementarnych zasad, zawartych w wyroczniach Boga. Potrzebujecie mleka, a nie pokarmu stałego. (13) Ten zaś, kto się karmi mlekiem, nie doświadczył jeszcze nauki o sprawiedliwości — jest on niemowlęciem. (14) Pokarm stały jest dla dojrzałych, którzy dzięki doświadczeniu mają władze poznawcze wyćwiczone do rozróżniania między dobrem a złem. Hebr. 6,1-12 (1) Dlatego pomińmy podstawy nauki o Chrystusie. Przejdźmy do spraw doskonałości. Nie kładźmy znów fundamentu z prawd o odwróceniu się od martwych uczynków i zawierzeniu Bogu, (2) z nauki o chrztach, o nakładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym. (3) Tak też uczynimy, jeśli Bóg pozwoli. (4) Nie da się bowiem raz oświeconych, którzy ponadto posmakowali niebiańskiego daru i którym dano stać się uczestnikami Ducha Świętego, (5) którzy zakosztowali wspaniałości Słowa Bożego oraz mocy przyszłego wieku, (6) a którzy odpadli, ponownie doprowadzić do opamiętania, gdyż oni sami sobie krzyżują Syna Bożego i wystawiają Go na publiczną zniewagę. (7) Ziemia, która często pije spadający na nią deszcz i tym, którzy ją uprawiają, zapewnia dobre zbiory, otrzymuje od Boga pochwałę. (8) Ta natomiast, która rodzi ciernie i osty, jest bezużyteczna i bliska przekleństwa, a jej kresem — spalenie. (9) Ale chociaż tak mówimy, jesteśmy co do was, drodzy, przekonani o rzeczach lepszych, wynikających ze zbawienia. (10) Bóg przecież nie jest niesprawiedliwy. On nie zapomni o waszym dziele i o miłości dla Jego imienia. Dowiedliście jej swą wcześniejszą oraz obecną posługą na rzecz świętych. (11) Pragniemy zaś, aby — w obliczu całkowitej niezawodności nadziei — każdy z was aż do końca przejawiał to samo poświęcenie, (12) abyście nie stali się ociężali, lecz byli naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice. Nauczanie z dnia 9 lutego 2025

Hebr. 3 (1) Stąd, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, skupcie uwagę na Jezusie, Apostole i Arcykapłanie wyznawanych przez nas prawd, (2) wiernym Temu, który Go wyznaczył, podobnie jak Mojżesz był wierny w całym Jego domu. (3) Został On przecież uznany za godnego o tyle większej chwały od Mojżesza, o ile większym uznaniem cieszy się budowniczy niż dom przez niego zbudowany. (4) Każdy dom — jak wiadomo — ma swego budowniczego, Bóg natomiast jest tym, który zbudował wszystko. (5) Mojżesz wprawdzie, jako sługa, był wierny w całym Jego domu dla poświadczenia tego, co miało być powiedziane, (6) ale Chrystus, jako Syn, jest ponad Jego domem. Tym domem my jesteśmy, jeśli tylko zachowamy odważną ufność i będziemy się szczycić nadzieją. (7) Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, (8) nie znieczulajcie swoich serc jak w czasie buntu, w dniu próby, na pustyni. (9) Tam wasi ojcowie wystawiali Mnie na próbę swym sprawdzianem i przez czterdzieści lat oglądali moje dzieła. (10) Dlatego zniechęciłem się do tego pokolenia i stwierdziłem, że ich serca ciągle błądzą — nie rozpoznali oni moich dróg. (11) Dlatego przysiągłem w swoim gniewie: Nie wejdą do mojego odpoczynku. (12) Uważajcie, bracia, aby w kimś z was nie było czasem złego, niewierzącego serca, które odstąpiłoby od żywego Boga. (13) Dlatego zachęcajcie się nawzajem każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa dzisiaj, aby przez zwodniczość grzechu żaden z was nie uległ znieczuleniu. (14) Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko zachowamy pierwotną ufność bez zmian aż do końca. (15) Bo jeśli chodzi o słowa: Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc jak w czasie buntu, (16) to pojawiają się pytania: Kim właściwie byli ci, którzy usłyszeli i zbuntowali się? Czyż nie byli to ci wszyscy, którzy wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza? (17) Na kogo gniewał się przez czterdzieści lat? Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli i których zwłoki porozrzucał po pustyni? (18) I komu to przysiągł, że nie wejdą do Jego odpoczynku, jeśli nie tym, którzy odmówili posłuchu? (19) Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary. Hebr. 4,1-13 (1) Bądźmy zatem ostrożni, aby czasem — choć obietnica wejścia do Jego odpoczynku pozostaje aktualna — ktoś z was nie uznał, że go ona nie dotyczy. (2) Gdyż nam również, podobnie jak tamtym, oznajmiona została dobra nowina. Im jednak zwiastowane Słowo nie przyniosło korzyści, ponieważ nie należeli do ludzi słuchających z wiarą. (3) Do odpoczynku natomiast wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy. Zgadza się to z Jego oświadczeniem: Dlatego przysiągłem w swoim gniewie: Nie wejdą do mojego odpoczynku. Słowa te zostały wypowiedziane, pomimo że Jego działa dokonane są od założenia świata. (4) Bo tak powiedziano gdzieś o siódmym dniu tygodnia: I odpoczął Bóg siódmego dnia od wszystkich swoich dzieł. (5) Tutaj natomiast czytamy: Nie wejdą do mojego odpoczynku. (6) Jeśli więc niektórzy mają do niego wejść, a ci, którym najpierw zwiastowano dobrą nowinę, nie weszli z powodu nieposłuszeństwa, (7) to znowu wyznacza pewien dzień, dzisiaj, i mówi po tak długim czasie za pośrednictwem Dawida to, co już przedtem zostało powiedziane: Dzisiaj, jeśli usłyszycie Jego głos, nie znieczulajcie swoich serc. (8) Gdyby to Jozue wprowadził ich do odpoczynku, Bóg nie mówiłby po tak długim czasie o innym dniu. (9) A zatem pozostaje odpoczynek szabatni dla ludu Bożego. (10) Kto wszedł do Jego odpoczynku, ten też odpoczął od swoich dzieł, jak Bóg od swoich. (11) Postarajmy się zatem wejść do tego odpoczynku, aby ktoś z was nie upadł — tak jak w tym przykładzie nieposłuszeństwa. (12) Gdyż Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż jakikolwiek obosieczny miecz. Przenika ono aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne jest osądzić zamysły i zamiary serca. (13) Nie ma też stworzenia zdolnego skryć się przed Jego obliczem. Przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami Tego, przed którym przyjdzie nam zdać sprawę. Nauczanie z dnia 2 lutego 2025

Wielu z tych, którzy śpią w prochu ziemi, obudzą się, jedni do żywota wiecznego, a drudzy na hańbę i wieczne potępienie. Dn 12,2 Na to bowiem Chrystus umarł i ożył, aby i nad umarłymi i nad żywymi panować. Rz 14,9

Witold Wojtkiewicz jest artystą zarazem znanym i nieznanym. Większość z nas kojarzy go z obrazów takich jak „Marionetki”, „Turniej” czy „Porwanie królewny”, które prowokowały kolejnych badaczy i komentatorów do interpretacji, bądź to w kluczu egzystencjalistycznym, bądź to psychoanalitycznym. Dzięki nim w melancholijnych twarzach małych księżniczek i rycerzy zobaczyliśmy odbicie własnych niepokojów oraz utajonych pragnień. Najtrafniej ujęła to Szymborska, pisząc o autorze „Korowodu dziecięcego”: „Rzeczy najważniejsze mówią o nim jego obrazy. Gdybym w jednym nieudolnym zdaniu chciała to streścić, brzmiałoby to mniej więcej tak: Życie jest krótkotrwałą huczną maskaradą, a ci, którzy biorą w niej udział, są tylko kolorowymi przebierańcami nicości”. Ale jest także inny Wojtkiewicz – obdarzony niezwykłą ostrością widzenia karykaturzysta z socjalistycznego „Naprzodu”, dandys rozsmakowany w estetyce brzydoty i twórca wadzący się z Bogiem w „Krucjacie dziecięcej” oraz „Chrystusie i dzieciach”. W tych dwóch ostatnich dostrzec można człowieka, który na serio potraktował propozycję, jaką dla współczesnego świata miało chrześcijaństwo. Być może ten współtwórca „antykatolickiego imaginarium” znalazł ukojenie w religii albo w wytwarzanych przez nią formach niczym jego „Wiejski chłopiec grający na organkach”. Jakkolwiek było pozostały po Wojtkiewiczu obrazy, o których André Gide pisał, że choć dla „profana mogłyby się wydać szare”, to zachwycają „dziwną harmonią tonu, bolesną fantazją rysunku, patetyczną i pełną wzruszenia grą kolorów”. Czy nie tego właśnie oczekujemy wciąż po sztuce, która nie chce zatrzymywać się na aktualnych problemach? O Witoldzie Wojtkiewiczu i splocie sztuki z wiarą rozmawiałem z dr Piotrem Kopszakiem, dyrektorem Muzeum Archidiecezji Warszawskiej.

Efez. 3,14-21 (14) Dlatego zginam moje kolana przed Ojcem, (15) od którego wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi wywodzi swoje imię. (16) Proszę, byście przez Jego Ducha zostali posileni mocą w wewnętrznym człowieku, stosownie do bogactwa Jego chwały. (17) Proszę też, aby Chrystus przez wiarę zadomowił się w waszych sercach, abyście — zakorzenieni i ugruntowani w miłości — (18) potrafili pojąć, wraz ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość i długość, wysokość i głębokość, (19) i poznać wykraczającą poza zdolności poznawcze miłość Chrystusa — abyście zostali wypełnieni całą pełnią Boga. (20) Temu zaś, który według mocy działającej w nas może uczynić o wiele więcej ponad to wszystko, o co prosimy lub o czym myślimy, (21) Temu niech będzie chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia — na wieki. Amen. Nauczanie z dnia 1 grudnia 2024

W I niedzielę Adwentu czytamy o "trwodze narodów bezradnych wobec huku morza". Skupieni na opisie katastrofy naszego świata, która jest niezbędna, aby Chrystus dokonał ostatecznego jego odnowienia, możemy czasem zapomnieć o tym, co mówi dalej: "nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie". (ks. Michał Kwitliński)

Królestwo Boże urzeczywistnia się w nas, kiedy z wiarą podejmujemy to, co możemy podjąć. Pan Bóg dodaje resztę. (ks. Stanisław Urmański)

Medytacja na 1 Kor 15.

Medytacja na Ef 3:15.

Karaimi to mniejszość etniczna i religijna, której korzenie sięgają Bliskiego Wschodu i Krymu. Ta społeczność przez setki lat była nieodłącznym elementem kulturowego tygla Europy Wschodniej, zamieszkując na obszarach dzisiejszej Rosji, Litwy, Białorusi, Ukrainy i Polski. Karaimi mieszkają dziś nie tylko w tych krajach, ale także w Izraelu, Stanach Zjednoczonych i Turcji. O religii, kulturze i tradycji karaimskiej Igor Rakowski-Kłos z "Gazety Wyborczej" rozmawia z Mariolą Abkowicz, przewodniczącą Zarządu Związku Karaimów Polskich, nauczycielką akademicką związaną z Instytutem Orientalistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Zapraszamy do słuchania nowego cyklu podcastów "Mniejszości w większości" o mniejszościach etnicznych zamieszkujących Polskę. Nowe odcinki co dwa tygodnie. Współpraca w ramach projektu PULSE z Delfi.lt (Litwa). Więcej podcastów na: https://wyborcza.pl/podcast. Piszcie do nas w każdej sprawie na: listy@wyborcza.pl.

Obcy przybysz, który mieszka z wami, niech będzie jako tubylec wpośród was samych; będziesz go miłował jak siebie samego. 3 Mż 19,34 Nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego, lecz Chrystus jest wszystkim i we wszystkich. Kol 3,11

Kim jest papież? Czy jest zastępcą Chrystusa? I dlaczego właściwie to nie Chrystus jest głową kościoła? #IPPTV #WarsztatyBiblijne #Biblia #Kościół #Papież ----------------------------------------------------

W wakacyjnych miesiącach mamy Wam do zaproponowania nieco inną formę podcastów: będziemy z Wami krócej, ale częściej. W serii trwających około kwadransa rozmów przyjrzymy się fundamentom modlitwy i najważniejszym fragmentom z tekstów Świętych Karmelu. Od początku września wracamy do Was ze zwykłymi, podcastowymi rozmowami. Nie ma mowy o chrześcijańskiej modlitwie bez Jezusa. Teresa od Jezusa z pasją walczy z poglądem, że Jego człowieczeństwo mogłoby na pewnym etapie rozwoju stać się przeszkodą. Porozmawiamy dzisiaj o źródłach tego sporu, a przede wszystkim o centralnej roli, jaką w naszej modlitwie odgrywa i zawsze będzie odgrywał Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek. „Jasno to widzę i później jeszcze tego doświadczyłam, że nie inaczej służba nasza może podobać się Bogu i nie inaczej Bóg postanowił użyczać nam wielkich łask, jak tylko przez ręce tego najświętszego Człowieczeństwa, w którym, jak sam to oznajmia w boskiej łaskawości swojej, dobrze sobie upodobał”. (św. Teresa od Jezusa, Księga życia 22, 6) — Zapraszamy na nasz profil na Patronite.pl:⁠Smak Karmelu na Patronite

O przebaczaniu i katach, to krótkie przesłanie wypływające z dwóch pozornie różnych miejsc Biblii. Księgi Jeremiasza i Ewangelii Mateusza. Mówi o konieczności przebaczania i konsekwencjach zaniechania tego. Normą w Domu Słowa jest to, że nagrania nie są typową egzegezą tekstów biblijnych. Tak samo jest i tym razem. Zawsze zależy mi na tym, aby skupić się na konkretnym przesłaniu, przez które słuchacz może odnieść prawdziwą duchową korzyść.  O co też się modlę i czego również Tobie życzę. Może nie raz czytając przypowieść o dłużniku wydanym katom nurtowało Cię pytanie: Kim oni są? Mnie również. Z czasem jednak zrozumiałem, że w życiu z Bogiem nie chodzi o to, aby tylko wiedzieć i rozumieć co jest czym w Biblii. Chodzi o to, aby Bóg poprzez przesłanie Słowa Bożego mógł zmieniać i wywierać wplyw na nasze życie.Bardzo lubię te momenty, gdy mogę zobaczyć jak pozornie dwa odległe od siebie i niby nie związane z sobą fragmenty Pisma Świętego w zasadzie mówią to samo, uzupełniając się i tłumacząc.Jako pewne uzupełnienie tego nagrania dodam tylko, że „kaci” nie oznaczają dosłownie katów jako takich, którzy wykonują egzekucje. Raczej są to strażnicy więzienni lub osoby odpowiedzialne za torturowanie dłużników, aby wymusić od nich spłatę.W tamtych czasach, w kulturze bliskowschodniej, osoby niebędące w stanie spłacić swoich długów mogły być poddawane torturom, aż ktoś zapłaci ich dług lub aż same znajdą sposób na uregulowanie należności. Tortury te miały na celu wymuszenie pieniędzy od rodziny lub znajomych dłużnika.Nasz dług zapłacił Chrystus!

Co wyróżnia naszego Boga na tle innych? Poznasz także historię apostołów, którzy po ciężkiej pracy zostali zaproszeni przez Jezusa na odpoczynek. Zobaczysz, jak mimo zmęczenia, Jezus lituje się nad tłumami ludzi, którzy przyszli do Niego, ucząc nas, że Bóg zawsze ma dla nas czas i współczucie. Dowiesz się, jak prosty gest współczucia może odmienić życie, jak historia holenderskiego gubernatora na Jawie, który mimo swojego zaangażowania nie dostrzegł, że mieszkańcy potrzebują przede wszystkim jego empatii. Przeżyjesz razem z Siostrą Faustyną jej niezwykłe spotkanie z Jezusem nad brzegiem Jeziora Kierskiego, gdzie Chrystus objawił jej piękno swojego stworzenia i obiecał niezrównane łaski w wieczności. Poznasz także wzruszającą scenę modlitwy Jana Pawła II w małej komórce na szczotki, gdzie szukał chwili samotności z Bogiem mimo natłoku obowiązków. Te historie pokazują, jak Bóg troszczy się o nas w każdej chwili, jak pragnie naszej bliskości i jak ważna jest dla Niego nasza relacja z Nim. Nie przegap tego odcinka, pełnego wzruszeń i inspiracji, który może odmienić Twoje spojrzenie na Bożą miłość i troskę. Dołącz do nas i odkryj najpiękniejszą cechę naszego Boga!

Medytacja na J 6:51-58.

Czcij ojca swego i matkę swoją. 2 Mż 20,12 Przyjmujcie jedni drugich, jak i Chrystus przyjął nas, ku chwale Boga. Rz 15,7

Poznacie, że Ja jestem Pan, gdy postąpię z wami przez wzgląd na moje imię, nie według waszego złego postępowania i według waszych przewrotnych czynów. Ez 20,44 Bóg zaś daje dowód swojej miłości ku nam przez to, że kiedy byliśmy jeszcze grzesznikami, Chrystus za nas umarł. Rz 5,8

Ręce to obszar, który symbolizuje w życiu lidera czyny, czyli efekty naszego przywództwa. Czytając Biblię wyraźnie widzimy, że nasze słowa i przekonania nie mają znaczenia, jeśli nie przekładają się na zmieniającą się rzeczywistość (Jk 2:14-18).

CHRYSTOLOGIA w teologi św. Tomasza z Akwinu ✤ Paweł Klimczak OP W nowym odcinku "Rozmowy z Akwinatą" Dominik Jarczewski OP rozmawia z Pawłem Klimczakiem OP, przeorem klasztoru krakowskiego.

Kolejnym obszarem transformacji, aby przewodzić jak Jezus, jest nasza głowa, czyli wizja, cele i przyjęte przez nas metody. Sam entuzjazm bez planu to naiwność. Jezus uczy nas jak gorące serce lidera przekładać na skuteczną realizację.

Pierwszy obszar, który musi zostać przemieniony, aby przewodzić na wzór Jezusa, to serce, czyli nasze nasze najgłębsze motywacje do służenia.

Rozpoczynamy wakacje od serii, w której chcemy przejść drogę transformacji jako liderzy i stawać się w swoim przywództwie podobni do Jezusa. Seria Lead Like Jesus ma nas zainspirować do wiary, że każdy może być liderem takim jak On ✌

Od początku chrześcijaństwa wierzymy z pełną mocą, że Chrystus wyrwał człowieka z niewoli grzechu i szatana. Jak to się jednak dzieje, że wrogie działanie diabła wciąż rozciąga się pewne osoby, miejsca i rzeczy? Jakie narzędzia walki ma Kościół?

WIĘCEJ: https://www.youtube.com/watch?v=AUPdTaFyA3E Masz pytania na temat Boga, Biblii, życia chrześcijańskiego, kościoła?

Jak brzmi podstawowe chrześcijańskie wyznanie wiary, które wg św. Pawła wystarczy, aby osiągnąć zbawienie? Jaki związek z moją wiecznością ma zmartwychwstanie Jezusa? Czy na prawdę nie można było inaczej? A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał?… O tym wszystkim Przemek Krawczak rozmawia z s. dr hab. Joanną Nowińską, biblistką i prawdziwą pasjonatką spotykania się z Bogiem w Jego Słowie. Napisz do nas! Wesprzyj nas! Wszystkie odcinki z podziałem na cykle tematyczne znajdziesz na www.koinoniagb.pl/podcast Obserwuj kanał Podcast Koinonii Jan Chrzciciel w WhatsAppie

– Żadna z Ewangelii nie jest biografią Jezusa – mówi w Radiu Naukowym prof. Robert Wiśniewski, specjalista historii chrześcijaństwa późnej starożytności z Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego. – Ewangelie są o misji, działalności Jezusa – dodaje. W tym sensie nie należy ich traktować jako kronik. Autorom teksów przyświecało przekazanie pewnych treści teologicznych.Dotyczy to zarówno autorów Ewangelii kanonicznych, jak i tych, które do kanonu nie weszły. Sama idea stworzenia zamkniętego korpusu teksów kształtuje się w II w. – W ogniu sporów wewnątrzchrześcijańskich – podkreśla prof. Wiśniewski. Formą prowadzenia tych sporów było tworzenie właśnie tekstów apokryficznych. W sposób narracyjny przedstawiano w nich swoje racje teologiczne. Chociaż niektóre powstały też znacznie później, w średniowieczu, a nawet w językach słowiańskich.Część apokryfów jest szczególnie bogata w wątki, w które ubogie są teksty Łukasza i Mateusza, a u Marka i Jana nie pojawiają się wcale: narodzenie i dzieciństwo Chrystusa. Bodaj najbardziej oryginalna jest Ewangelia Dzieciństwa Tomasza, w którym poznajemy zupełnie innego Jezusa. Jako kilkulatek popisuje się nadprzyrodzoną mocą, chodzi po promieniu światła, a kolegów, którzy byli dla niego nieuprzejmi, zamienia w świnie. Chociaż niektórzy kończyli gorzej. – Nie jest jasne, dlaczego tekst powstał w takiej formie. Niewykluczone, że napisano go dla dzieci – mówi historyk.Z kolei protoewangelia Jakuba przybliża nam okoliczności życia Maryi i poczęcia Jezusa, zawiera też piękny opis narodzin Jezusa w grocie: świat zamiera w momencie, gdy Jezus przychodzi na świat. Ewangelia Pseudo-Mateusza szczegółowiej rozwija wątek ucieczki Jezusa z rodziną do Egiptu, podaje też opis sceny, w której maleńki Jezus rozkazuje drzewu palmowemu, by się pochyliło i podzieliło z Maryją daktylami. W Koranie również pojawia się ta historia, w wersji uczynienia cudu przez Jezusa jeszcze z brzucha matki.Ale nie dajmy się teoriom spiskowym. – To nie jest tak, że w tekstach apokryficznych kryją się elementy autentycznej historii Jezusa – zaznacza prof. Wiśniewski.Opisywanie niezwykłych uzdolnień w dzieciństwie są popularne w starożytnych opowieściach o różnych ważnych postaciach: władcach, dowódcach. Pojawia się w historiach o Aleksandrze Macedońskim czy Okawianie Auguście. Motyw wykracza poza krąg śródziemnomorski. – Budda miał zacząć mówić zaraz po narodzinach i wszystkim wyjaśnić, kim jest – przypomina prof. Wiśniewski.Z odcinka dowiecie się, jak interpretować intencje starożytnych autorów, czy Ewangelię św. Marka, św. Łukasza, św. Mateusza i św. Jana naprawdę napisali ludzie o tych imionach, o tym, jak Kościół traktował apokryfy (krytykowano, ale i czytano!), a także jak w tej przedziwnej sytuacji, w jakiej miał zostać postawiony, radził sobie św. Józef.

Efez. 5,8-20 (8) Kiedyś wprawdzie byliście ciemnością, teraz jednak — światłem w Panu. Poczynajcie więc sobie jako dzieci światła; (9) a owoc światła wyraża się we wszelkiej dobroci, w sprawiedliwości i prawdzie. (10) Jako tacy skupiajcie się na tym, co jest miłe Panu. (11) Nie bądźcie uczestnikami bezowocnych czynów ciemności. Obnażajcie raczej ich bezwartościowość. (12) Bo o tym, co się wśród ludzi nieprawych potajemnie dzieje, wstyd nawet mówić. (13) A wszystko to staje się jasne dzięki światłu. (14) Światło ujawnia ukryte sprawy. Dlatego czytamy: Obudź się, który śpisz! Powstań z martwych! A zajaśnieje ci Chrystus. (15) Zwracajcie zatem uwagę na własne postępowanie. Nie zachowujcie się jak niemądrzy. Żyjcie raczej jak ludzie mądrzy, (16) którzy nie marnują najdrobniejszej chwili, szczególnie że przyszło nam żyć w trudnych czasach. (17) Dlatego koniec z brakiem rozsądku. Starajcie się pojąć, co jest wolą Pana. (18) Nie upijajcie się też winem, bo przy tym łatwo o nieprzyzwoitość, ale dbajcie o to, aby Duch mógł was stale napełniać. (19) W związku z tym powtarzajcie sobie psalmy, sięgajcie do hymnów i natchnionych pieśni — z całego serca grajcie i śpiewajcie Panu. (20) Dziękujcie też zawsze, za wszystko, Bogu i Ojcu w imieniu naszego Pana, Jezusa Chrystusa. Nauczanie z dnia 5 listopada 2023

Co to znaczy, że Bóg przedstawił ludziom prawdziwy wybór w Edenie i na czym on polegał? Jak wyglądają wszystkie konsekwencje decyzji podjętej przez ludzkość w Edenie? Do jakiego stopnia wcielenie Syna Bożego, Chrystusa Jezusa, musiało uwzględniać owe konsekwencje? Jak Mesjasz dokonał wypełnienia wszystkich przekleństw, które ludzkość na siebie ściągnęła i jednocześnie zdołał ludzkość przed nimi wszystkimi… uchronić?!

„Ta książka powstała z buntu. Przeciwko niewidoczności i niesłyszalności osób LGBT+ w przestrzeni Kościołów, w tym przede wszystkim polskiego Kościoła rzymskokatolickiego. Ale też niedostrzegania osób wierzących w społeczności LGBT+ lub nazywaniu ich ofiarami syndromu sztokholmskiego” - pisze w książce „To jest także nasz Chrystus. Rozmowy z chrześcijanami LGBT+” Marcin Dzierżanowski, z którym w tym Podcaście Stonewall rozmawia Mike Urbaniak

Działamy dzięki https://patronite.pl/radionaukowe

Skąd wiemy, że istnieje królestwo szatana? Skąd wziął się szatan i jego aniołowie? Jak i kiedy został zwyciężony bunt diabła? Jak i kiedy została złamana jakakolwiek władza diabła? W jakich etapach ma być egzekwowana sprawiedliwa kara dla diabła i jego aniołów? Kiedy zostanie ostatecznie usunięte zło i wszelkie związane z nim dzieło diabła? W jaki sposób Chrystus dokonał pełnego zwycięstwa na szatanem, grzechem, złem, cierpieniem i śmiercią? Jak już dziś żyć pełnią tego zwycięstwa? Jak doświadczać pełni dobrodziejstw Królestwa Chrystusa? W jakiej nadziei na ostatecznie objawienie Królestwa mamy prawo żyć już dziś? Rozdziały: 00:00:00 Wstęp i modlitwa 00:06:45 Kto nie będzie zbawiony? 00:28:23 Po czym poznać nowonarodzoną osobę? 00:37:53 Jakie zjawiska towarzyszą wielkiemu uciskowi? 00:56:41 Czym jest rzeczywistość duchowa? 01:10:36 Co oznacza znak rudego smoka? 01:28:35 Historia szatana i jego królestwa. 01:55:10 Na czym polega pycha diabła? 02:13:56 Czym jest królestwo i władza diabła? 02:43:13 Czy diabeł miał dostęp do nieba? 03:08:21 Na czym polega zwycięstwo Bożych dzieci nad diabłem? 03:23:46 Kim jest kobieta ubrana w słońce i księżyc? 03:48:56 Gdzie mieszka diabeł i kobieta? 04:05:11 Jak wygląda “królestwo” diabła na tle Królestwa Pana Jezusa? 04:29:37 Prawdziwa dobra nowina. Ewangelia Królestwa. -----------------------------

Chrystus siedzi na tronie i zostawia nam drzwi otwarte do Ojca. Posłuchaj kolejnego odcinka, gdzie pastor Maciek Liziniewicz przypomina nam, że dziś możemy przychodzić z każdą naszą modlitwą do Ojca i mieć pewność, że zostanie wysłuchana.

Zapraszamy na komentarza Rafała Jereczka OP do niedzielnych czytań.