Kerknet radio

Otheo Radio brengt voortaan ook een muziekprogramma: @Missam. Daarin kan u luisteren naar live opgenomen concerten met sacrale muziek. De muziek wordt extra toegankelijk gemaakt in een gesprek met een musicus of een deskundige in het genre. Zo brengt Otheo Radio u dichter bij de rijkdom van de muziek, de historische context ervan, de componist, zijn/haar tijdgenoten, genres en strekkingen. In de eerste @Missam luisteren we naar een concert van 25 mei 2025 door het Ensemble Currende – dat dit jaar 50 jaar bestaat – in de Sint-Pieterskerk van Leuven. Dirigent Erik Van Nevel licht werk van onder anderen Jacobus Arcadelt, Adriaen Willaert en Orlandus Lassus toe. Samenstelling en presentatie van @Missam: Leo August De Bock Speellijst: Jacobus Arcadelt (ca 1507-1568) Kyrie & Gloria, ex Missa de Beata Virgine Jacobus Arcadelt Hodie Beata Virgo Maria Adriaen Willaert (ca; 1490-1562) Inviolata Integra et Casta à 7, ex Musica Nova, 1559 Jacobus Arcadelt Et Incarnus Est, ex Missa De Beate Virgine Jacobus Arcadelt Sanctus-Benedictus-Osanna, ex Missa Beate Virgine Anonymus Maria Sart van Ed'ler Art, Codex Brussel II 270 Clemens non Papa (ca.1515-1556) Fremuit Spiritu Jesus à 6 Jacobus Arcadelt Agnus Dei, ex Missa De Beata Virgine Orlandus Lassus (1532-1594) Respicit Dominus à 6 Currende met Emilie De Voght: sopraan, Renate Weytjens: sopraan en musicologisch advies, Kerlijne Van Nevel: mezzosopraan, Alexander Schneider: contratenor, Roel Vansevenant: tenor, Arnout Malfliet: bas, Erik Van Nevel: bariton, concept, programma, leiding. Volgende @Missam: 29 juni, 10.00 en 15.00, Sint-Pieterskerk, Leuven. Zie: www.currende.be

Alicja Gescinska is schrijver en filosoof. Haar filosofische debuut De verovering van de vrijheid (2011) oogstte lof. Met haar debuutroman Een soort van liefde (2016) won ze de Debuutprijs 2017. Haar essay Thuis in muziek. Een oefening in menselijkheid (2018) stond op de shortlist voor de Socratesbeker. In 2020 schreef ze het essay voor de Maand van de Filosofie: Kinderen van Apate. Over leugens en waarachtigheid . Enkele jaren geleden bezocht ze een de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Beiroet, Libanon. De ervaring mondde uit in de virtuoos geschreven novelle ‘De Gezichtslozen' die begin dit jaar (2025) uitkwam. Leo A. De Bock sprak voor Otheo Radio uitvoerig met Alicja Gescinska. Voor veel mensen wordt de wereld te overweldigend, weet ze. Het mag geen reden zijn om de armen in de lucht te steken en geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ander. We mogen, meent ze, vooral de ogen niet sluiten voor wat zich zo duidelijk aan ontwikkelingen aftekent. Wegkijken zal nefast blijken. Alleen maar verontwaardigd zijn en het daarbij houden, wat zegt dat over onze samenleving, vraagt ze. Volgens Alicja Gescinska onderschatten we de kracht die we hebben om het tij te doen keren. Ook al houdt een hele natie vol dat 2 + 2 vijf is. Ook al misbruiken machthebbers God voor hun eigen heil. Deze aflevering van Otheo Radio is een wakeup call.

Samen stappen Leo A. De Bock en jezuïet Frans Berkmeijer naar en door de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila, de kampen uit de novelle ‘De Gezichtslozen' van Alicja Gescinska. Van 16 tot 18 september 1982 vond in het Palestijnse vluchtelingenkamp Shatila en de aangrenzende wijk Sabra in de Libanese hoofdstad Beiroet een bloedbad plaats. 3500 mensen, hoofdzakelijk burgers, werden in die dagen afgeslacht door een Libanese militie en belegerd door het Israëlische leger waardoor niemand uit het kamp kon vluchten. In Sabra en Shatilla, wat nu geen tentenkampen, maar veeleer verwaarloosde wijken zijn, verblijven nog altijd Palestijnse vluchtelingen in trieste omstandigheden. In heel Libanon wonen ongeveer 250.000 Palestijnse vluchtelingen, verspreid over 12 vluchtelingenkampen. 31 % van de bevolking van Libanon zijn vluchtelingen, onder hen ook veel Syriërs. De meeste Palestijnen in Libanon zijn staatloos. Ze hebben geen recht op het Libanese staatsburgerschap, ook niet als ze in Libanon geboren zijn, ook niet als hun familie al generaties lang in Libanon verblijft. Dit betekent dat ze nauwelijks rechten hebben, dat ze geen ziekteverzekering kunnen afsluiten en dat ze voor heel wat jobs niet in aanmerking komen. Zo kunnen ze in Libanon niet werken als arts, apotheker, advocaat, journalist, ingenieur en ga zo maar door. Het gaat om meer dan 30 beroepen. Palestijnse vluchtelingen zijn tweederangsburgers. Hun toekomst en die van hun kinderen en de kinderen van hun kinderen is uitzichtloos. Palestijnen worden geboren met een verschrikkelijke erfenis. Velen kunnen niet in hun levensonderhoud voorzien en lijden honger. In Libanon laat ten minste de Jesuit Refugee Service zich in met het lot van vluchtelingen. Frans Berkmeijer is antropoloog. Hij woonde lang in Egypte, waar hij onder christenen en moslims jeugdleiders vormde. Zijn meest recente publicatie heet ‘Verzoeningsartiest in het gebroken Libanon' en gaat over Nicolaas Kluiters s.j. die in 1985 werd vermoord omdat hij op een succesvolle manier christenen en moslims samenbracht.

Toen Daniël Alliët acht maanden oud was overleed zijn vader, een landbouwer die negen kinderen en een alleenstaande moeder naliet. Hij ging naar het Grootseminarie van en werd priester in 1969. Hij keerde terug naar het grootseminarie als professor wijsbegeerte. Maar zijn echte roeping lag elders. In 1985 ging hij zich engageren voor de armen in de hoofdstad en werd pastoor van de Begijnhofkerk in Brussel. Daar zette hij talrijke sociale projecten op: voor bejaarden, voor asielzoekers, voor zij die in armoede leven. Hij woont er in een gemeenschapshuis samen met thuislozen, sommigen onder hen zonder papieren. Vijf keer wordt zijn kerk bezet door sanspapiers. Dat heeft aanvankelijk geleid tot regularisaties, maar de tijdgeest veranderde, de politiek veranderde en gaandeweg eindigden honger-en dorststakingen met een pijnlijke sisser. Maar Daniel Alliët laat zich niet ontmoedigen. Hij zet door, als een kathedraalbouwer, goed wetende dat hij het resultaat van zijn engagement en dat van talloze vrijwilligers niet zelf nog zal meemaken. Als het er al ooit zal zijn. De priester huldigt de gulden regel: "Behandel anderen zoals je door hen behandeld wilt worden". Hij hangt de ideeën van Dom Helder Camara, van Emmanuel Levinas en Maurice Bellet aan. Daniel Alliët wil de stem van wie niet wordt gehoord in onze samenleving vooral heel luid laten klinken. Het is, vindt hij, de praktijk van het Onze Vader. Leo A. De Bock trok een dag met hem op en dit is zijn relaas.

Drie doorgewinterde Rome-reizigers peilen in het nieuwe boek 'Pelgrimstocht naar Rome' naar de authentieke ziel van de eeuwige stad: Erik De Smet (journalist bij Otheo), priester Bart Paepen, en theologe Saskia van den Kieboom. Hun tocht leidt langs de oude stadspoorten, pauselijke basilieken, maar doet hen ook in de buitenwijken belanden. Ze volgen en verlaten begane paden, als pelgrims met verfrissende en meeslepende observaties. Leo A. De Bock wandelde met Erik De Smet langs door één van de hoofdstukken van het boek. Het resultaat is een heel apart en tegelijk erg fascinerend relaas over roem, ondergang en herrijzenis van de eeuwige stad.

Luc Van Hilst is de pastoor in Scherpenheuvel. Hij is ook deken van de pastorale regio Tienen. Al meer dan 20 jaar woont hij in Scherpenheuvel. Hij leeft er samen met enkele andere priesters, geïnspireerd door de spiritualiteit van Filippus Neri. Met 800.000 bezoekers per jaar is Scherpenheuvel het grootste bedevaartsoord in België. In onzekere tijden is het voor mensen van allerlei slag en van uiteenlopende leeftijd een baken. De bedevaarders noemen haar moeke Maria, of Ons Lief Vrouwke. Wees gegroet Maria, zeggen ze, vol van genade. En dat de Heer met haar is. Moeder van God en onze moeder, moeder van Scherpenheuvel. Liefde gaf haar duizend namen. De verering van Maria leeft al vijf eeuwen in Scherpenheuvel. Leo A. De Bock trok naar Scherpenheuvel en sprak er met pastoor-deken Luc Van Hilst.

Luc Van Hilst is de pastoor in Scherpenheuvel. Hij is ook deken van de pastorale regio Tienen. Al meer dan 20 jaar woont hij in Scherpenheuvel. Hij leeft er samen met enkele andere priesters, geïnspireerd door de spiritualiteit van Filippus Neri. Met 800.000 bezoekers per jaar is Scherpenheuvel het grootste bedevaartsoord in België. In onzekere tijden is het voor mensen van allerlei slag en van uiteenlopende leeftijd een baken. De bedevaarders noemen haar moeke Maria, of Ons Lief Vrouwke. Wees gegroet Maria, zeggen ze, vol van genade. En dat de Heer met haar is. Moeder van God en onze moeder, moeder van Scherpenheuvel. Liefde gaf haar duizend namen. De verering van Maria leeft al vijf eeuwen in Scherpenheuvel. Leo A. De Bock trok naar Scherpenheuvel en sprak er met pastoor-deken Luc Van Hilst.

Luc Van Hilst is de pastoor in Scherpenheuvel. Hij is ook deken van de pastorale regio Tienen. Al meer dan 20 jaar woont hij in Scherpenheuvel. Hij leeft er samen met enkele andere priesters, geïnspireerd door de spiritualiteit van Filippus Neri. Met 800.000 bezoekers per jaar is Scherpenheuvel het grootste bedevaartsoord in België. In onzekere tijden is het voor mensen van allerlei slag en van uiteenlopende leeftijd een baken. De bedevaarders noemen haar moeke Maria, of Ons Lief Vrouwke. Wees gegroet Maria, zeggen ze, vol van genade. En dat de Heer met haar is. Moeder van God en onze moeder, moeder van Scherpenheuvel. Liefde gaf haar duizend namen. De verering van Maria leeft al vijf eeuwen in Scherpenheuvel. Leo A. De Bock trok naar Scherpenheuvel en sprak er met pastoor-deken Luc Van Hilst.

U kent hem en u kent Collegium Vocale. Met zijn ensemble scheert Philippe Herreweghe (78) nog altijd hoge toppen. De drang naar muziek en de neiging om te dirigeren deed zich al vroeg in zijn leven voor. In het schoolkoor bij de jezuïeten mocht hij – hij was 14 - repetities leiden wanneer de verantwoordelijke pater verhinderd was. Boven zijn bed had de jonge Herreweghe posters van Gustav Leonhardt en Nicolaus Harnoncourt hangen, twee internationaal gerenommeerde dirigenten die toentertijd de oude muziek lieten herleven. Die oude muziek zou Herreweghe samen met onder andere Sigiswald Kuijken terugbrengen naar zijn oorspronkelijke kracht. Ze beslisten om werk van Johann Sebastian Bach en tijdgenoten niet langer op moderne instrumenten te spelen, maar op instrumenten die ook in de 17de eeuw werden gehanteerd, of kopieën ervan. Met Collegium Vocale voerde hij de Matteüspassie uit met dertig zangers en een dertigtal instrumentisten , terwijl het publiek een bezetting van honderd man gewend was. Herreweghe voert later ook Beethoven, Schumann, Bruckner en zelfs Schönberg uit en verovert de wereld. In een gesprek met Leo A. De Bock vertelt hij openhartig over zijn opvoeding, zijn keuze om psychiater te worden en dan toch niet, z'n geloven en niet geloven, z'n liefde voor de ‘historische praktijk' en de aantrekkingskracht die de Bijbel voor hem heeft.

Meinie Nicolai komt uit Friesland. Ze rebelleerde tegen onrecht. Ze zocht een weg om vorm te geven aan haar idealisme en vond die bij Artsen Zonder Grenzen. Als verpleegkundige studeerde ze Tropische Geneeskunde in Antwerpen. Ze vertrok op missie naar Liberia waar toentertijd krijgsheer Charles Taylor massaal gruwelijke misdaden pleegde. Haar collega's vertrokken, zij bleef en keerde terug. Hulpverlener zijn, betekent keuzes maken, keuzes tussen mensen, die je wel en andere die je niet (meer) kunt redden, kiezen waar je neerstrijkt omdat de nood er het hoogst is en je expertise het verschil maakt en waar je niet naartoe gaat en mensen dus van hulp verstoken blijven. Meinie Nicolai is hevig verontwaardigd over het terugschroeven of zelfs stopzetten van de financiering van humanitaire hulp. Artsen zonder Grenzen is een autonome organisatie die heil brengt op verschrikkelijke plekken in de wereld, en dat alleen maar met het geld van donaties. Ze stelt op het terrein vast dat hulpverleners en journalisten in conflictgebieden niet langer ontzien worden door strijdende partijen. Ook zij die alleen maar mensen in grote nood willen helpen worden vermoord. Het gesprek dat Leo A. De Bock voor Otheo Radio met Meinie Nicolai had, gaat over een mensheid in verval, maar in de wetenschap dat hulpverlening nooit zal berusten.

Sigiswald Kuijken zweert bij de oude speelwijze van de barokmuziek en gruwt van alle pogingen om deze oude muziek naar vandaag te vertalen. Met La Petite Bande liet hij de barokmuziek naar interpretatie en klankbeeld met veel succes zo getrouw mogelijk herleven. Sigiswald Kuijken is de zoon van een Nederlandse vader en een Vlaamse moeder van Duitse origine, beiden amateurmusici. Zij hadden in de jaren 30-40 Duitse sympathieën. Vader Kuijken werd na de oorlog gestraft. Hij verloor zijn baan en werd stofzuiger-verkoper. Een oom van Sigiswald was van bij het begin van de oorlog in Hilversum actief in het verzet. Hij werd in 1945 opgepakt en overleed in het concentratiekamp Sachsenhausen. Sigiswald Kuijken is de op één na jongste van 5 broers die elk heel wat bereikt hebben in hun leven. Merkwaardig: alleen Sigiswald is gelovig. Hij woont met zijn echtgenote, de violiste Marleen Thiers, in het begijnhof van de Belgische stad Kortrijk. Ze hebben drie dochters en adopteerden een jongen en een meisje uit Korea.

Sigiswald Kuijken zweert bij de oude speelwijze van de barokmuziek en gruwt van alle pogingen om deze oude muziek naar vandaag te vertalen. Met La Petite Bande liet hij de barokmuziek naar interpretatie en klankbeeld met veel succes zo getrouw mogelijk herleven. Sigiswald Kuijken is de zoon van een Nederlandse vader en een Vlaamse moeder van Duitse origine, beiden amateurmusici. Zij hadden in de jaren 30-40 Duitse sympathieën. Vader Kuijken werd na de oorlog gestraft. Hij verloor zijn baan en werd stofzuiger-verkoper. Een oom van Sigiswald was van bij het begin van de oorlog in Hilversum actief in het verzet. Hij werd in 1945 opgepakt en overleed in het concentratiekamp Sachsenhausen. Sigiswald Kuijken is de op één na jongste van 5 broers die elk heel wat bereikt hebben in hun leven. Merkwaardig: alleen Sigiswald is gelovig. Hij woont met zijn echtgenote, de violiste Marleen Thiers, in het begijnhof van de Belgische stad Kortrijk. Ze hebben drie dochters en adopteerden een jongen en een meisje uit Korea.

Dirk De Wachter (°1960) vertelt in Otheo Radio aan Leo A. De Bock over zijn herkomst en de mensen en gebeurtenissen die hem hebben gevormd tot wie hij vandaag is. Hij verwijst naar Levinas en Sartre en stelt dat l'enfer niet les autres zijn, maar juist het gemis van de ander. Hij spreekt over mededogen en zijn trouw aan de waarden die hij heeft meegekregen, maar evengoed over zijn vragen en twijfels en noemt zichzelf een ‘christelijke non-theïst'. Dirk De Wachter pleit voor de kracht van verontwaardiging en engagement: indignez-vous en engagez-vous in navolging van Jezus van Nazareth. Vooral nu, want we zijn in de grote bochtigheid van het menselijke parcours aanbeland waar medemenselijkheid enorm onder druk staat. Met lede ogen ziet hij aan dat de generatie van soixant-huitards belachelijk gemaakt wordt. Beschouw deze aflevering van Otheo Radio als een invitation à la danse.

Joris Van Ael (°1949) is gehuwd en vader van vier kinderen. Hij stamt uit een kunstenaarsgezin. Sinds 1979 is Joris Van Ael zelfstandig iconograaf. Mensen vinden iconen ook vandaag nog mooi, maar weten vaak niets over het ontstaan en het belang ervan, terwijl ze wel van oudsher de geloofsbeleving, ook die van vandaag, stutten. Het spirituele thuisland van Joris van Ael is de wereld van de kerkvaders. In de begintijd van de katholieke kerk waren er vier geleerden die het geloof richting gaven met hun geschriften. Sindsdien worden Ambrosius, Augustinus, Hieronymus en Gregorius geëerd als de vaders of leraren van de kerk. In totaal waren er 36 kerkvaders. Ze heten ook wel kerkleraren. Ze worden afgebeeld in kerken en op schilderijen. Niet op iconen want die zijn voor Christus, Maria of heiligen bestemd. Maar ook die kerkvaders zijn we vergeten. Joris van Ael is een boeiende verteller. Luister naar zijn verhaal, luister naar zijn wereld, luister naar wat was en – ook al beseffen we het niet – wat is. Luister naar de podcast met Joris van Ael op Otheo Radio – radio met een boodschap -, een productie van Leo A. De Bock.

De dag dat Leo A. De Bock in het UZ Gent voor Otheo Radio een gesprek heeft met professor gynaecologie Marleen Temmerman (71) heeft ze een trieste opdracht. De nieuwe Amerikaanse president heeft de Amerikaanse organisatie voor internationale ontwikkeling US AID geschrapt. Van de ene dag op de andere is er geen geld meer om medewerkers te betalen. Als directeur van een ziekenhuis en universiteit in Nairobi, Kenia, moet Marleen Temmerman die voor overleg een kleine week in België is, een paar honderd waardevolle medewerkers met onmiddellijke ingang ontslaan. “Dit gaat mensenlevens kosten,” zegt ze. Marleen Temmerman (Lokeren, 24 maart 1953) was de eerste vrouwelijke Belgische professor Gynaecologie. Bij onder andere de Wereldgezondheidsorganisatie, waar ze hoofd was van het Departement voor Reproductieve Gezondheid en Onderzoek, legde ze een uitermate waardevol parcours af als wetenschapper en verdediger van de mensenrechten en met name de rechten van vrouwen. In juli 2009 kreeg Marleen Temmerman in Kaapstad de driejaarlijkse prijs van verdienstelijke gynaecologe van de Internationale Federatie van Gynaecologen en Verloskundigen. Van 1986 tot 1992 woonde ze in Kenia. Ze was één van de stichtende leden van het International Centre For Reproductive Health. (ICRH). In 2015 verliet ze de Wereldgezondheidsorganisatie. Vanaf oktober dat jaar ging ze aan de slag bij ontwikkelingsorganisatie Aga Khan Development in Kenia, waar ze het departement gynaecologie en verloskunde ging leiden. Ze ondervond dat alleen wetenschappelijk onderzoek en resoluties onvoldoende zijn om voor mensen het verschil te maken. Er is fondsenwerving nodig, er is belangenbehartiging nodig en er is goed management nodig. Als gezondheidswerkers niet uit hun comfortzone stappen, verandert er weinig, zegt ze.

Bijbelwetenschapper Bénédicte Lemmelijn is decaan aan de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KULeuven. Dat is een internationale instelling die wereldwijd in de top 5 staat. Bénédicte Lemmelijn werd op 1 augustus 2022 de eerste vrouwelijke decaan in bijna 600 jaar theologisch onderzoek en godsdienstwetenschappen. In 2020 werd ze benoemd als lid van de Pauselijke Bijbelcommissie. Leo August De Bock sprak met haar over de relevantie van theologie en bijbelwetenschap voor de wereld van vandaag, over de ontwikkeling van haar geloof, over de toekomst van de kerk, over yoga, … Wil u na het beluisteren van deze podcast ook de colums en gedichten van Bénédicte Lemmelijn lezen, dan is hier het overzicht. B. Lemmelijn, Een ogenblik. Gedachten voor de vier seizoenen, Antwerpen: Halewijn/Adveniat, 2022, ISBN 978-90-8528-676-9, 136p. verzamelde columns B. Lemmelijn, Mijn geloof als Bijbelwetenschapper? Een broos en eerlijk antwoord, Antwerpen: Halewijn, 5de druk januari 2020, 978-90-8528-394-2 B. Lemmelijn, Mindful geluk. Vanuit eeuwenoude Bijbelse Wijsheid, Antwerpen: Halewijn, 6de druk, 2024, 978-2-87438-955-9 B. Lemmelijn, Woordzicht, Antwerpen: Halewijn, 2017, 978-90-8528-460-4 gedichten B. Lemmelijn, Verdichte gedachten, Antwerpen: Halewijn, 2018, 978-90-8528-498-7 gedichten Als u belangstelling zou hebben voor de kennismakingsopleidingen die de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen op initiatief van Bénédicte Lemmelijn aanbiedt en waarover ze in de podcast enthousiast vertelt, dan vindt u alle informatie daarover op https://theo.kuleuven.be/nl/toekomstigestudenten/academies/ .

Bijbelwetenschapper Bénédicte Lemmelijn is decaan aan de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen van de KULeuven. Dat is een internationale instelling die wereldwijd in de top 5 staat. Bénédicte Lemmelijn werd op 1 augustus 2022 de eerste vrouwelijke decaan in bijna 600 jaar theologisch onderzoek en godsdienstwetenschappen. In 2020 werd ze benoemd als lid van de Pauselijke Bijbelcommissie. Leo August De Bock sprak met haar over de relevantie van theologie en bijbelwetenschap voor de wereld van vandaag, over de ontwikkeling van haar geloof, over de toekomst van de kerk, over yoga, … Wil u na het beluisteren van deze podcast ook de colums en gedichten van Bénédicte Lemmelijn lezen, dan is hier het overzicht. B. Lemmelijn, Een ogenblik. Gedachten voor de vier seizoenen, Antwerpen: Halewijn/Adveniat, 2022, ISBN 978-90-8528-676-9, 136p. verzamelde columns B. Lemmelijn, Mijn geloof als Bijbelwetenschapper? Een broos en eerlijk antwoord, Antwerpen: Halewijn, 5de druk januari 2020, 978-90-8528-394-2 B. Lemmelijn, Mindful geluk. Vanuit eeuwenoude Bijbelse Wijsheid, Antwerpen: Halewijn, 6de druk, 2024, 978-2-87438-955-9 B. Lemmelijn, Woordzicht, Antwerpen: Halewijn, 2017, 978-90-8528-460-4 gedichten B. Lemmelijn, Verdichte gedachten, Antwerpen: Halewijn, 2018, 978-90-8528-498-7 gedichten Als u belangstelling zou hebben voor de kennismakingsopleidingen die de Faculteit Theologie en Religiewetenschappen op initiatief van Bénédicte Lemmelijn aanbiedt en waarover ze in de podcast enthousiast vertelt, dan vindt u alle informatie daarover op https://theo.kuleuven.be/nl/toekomstigestudenten/academies/

Hij is in België de eerste trappist die bisschop wordt. Lode van Hecke studeerde filosofie aan de KU Leuven. Tijdens zijn dienstplicht maakte hij – weze het tegen z'n zin - kennis met de cisterciënzerabdij Notre-Dame d'Orval. Hij besluit uiteindelijk om trappist te worden. Maar eerst maakt hij zijn licentiaat studie filosofie af. In 1976 treedt hij in Orval in. Hij legt eeuwige geloften af in 1983 en wordt priester gewijd in 1995. In 1988 promoveert hij tot licentiaat in de theologie aan de KU Leuven. Lode Van Hecke heeft in Orval achtereenvolgens opdrachten vervuld als novicemeester, subprior, directeur van de brouwerij, prior, econoom en gastenbroeder. Tussen 2002 en 2004 was hij in Rome secretaris van de abt-generaal van de cisterciënzerorde, waartoe de trappisten behoren. Op 25 januari 2007 verkozen de monniken van Orval hem tot hun abt, de 63ste sinds 1132. Maar in 2019 verandert zijn koers op aansturen van paus Franciscus. Die benoemt Lode Van Hecke op 27 november 2019 tot 31ste bisschop van Gent. Zijn abtsleuze wordt ook zijn bisschopsleuze: In de vreugde van de Geest. Het is heel uitzonderlijk dat een trappistenmonnik bisschop wordt. In de hele wereld zijn momenteel slechts twee andere trappisten bisschop: mgr. Édouard Mununu Kasiala, emeritus bisschop van Kikwit (Congo) en Erik Varden, die recent bisschop werd benoemd voor het Noorse Trondheim en volgend jaar wordt gewijd. Lode Van Hecke staat bekend als iemand met een moderne kijk op de plaats van het geloof in de geseculariseerde samenleving. Een man van de wereld, niet alleen maar de contemplatieve monnik die bidt en binnen de muren van de abdij blijft. Hij gaat goed om met de media, communiceert goed en schuwt open gesprekken allerminst. Dat blijkt ook uit het drieluik dat Leo A. De Bock maakte uit de wandelgesprekken die hij aan zee had met de bisschop. Ze troffen elkaar in Koksijde waar de zus van Van Hecke en haar man een appartement hebben en waar de kerk van OLV ter Duinen en de ruïnes van de 12de eeuwse cisterciënzerabdij een bijzondere aantrekking hebben voor de bisschop. Het gesprek gaat onder andere over de worsteling van Lode Van Hecke met het al dan niet bestaan van God, de zin van het monnikenbestaan, het leed van de wereld en Al Jazeera, de medeplichtigheid van het westen, de mensen die zijn persoonlijkheid en denken hebben geïnspireerd, het feit dat hij de enige overlevende is van een tweeling, en de eigenheid van het christelijke geloof. Monnik-abt Lode Van Hecke praat vrijuit, open en eerlijk, waardoor het gesprek een bijzondere getuigenis is geworden.

Hij is in België de eerste trappist die bisschop wordt. Lode van Hecke studeerde filosofie aan de KU Leuven. Tijdens zijn dienstplicht maakte hij – weze het tegen z'n zin - kennis met de cisterciënzerabdij Notre-Dame d'Orval. Hij besluit uiteindelijk om trappist te worden. Maar eerst maakt hij zijn licentiaat studie filosofie af. In 1976 treedt hij in Orval in. Hij legt eeuwige geloften af in 1983 en wordt priester gewijd in 1995. In 1988 promoveert hij tot licentiaat in de theologie aan de KU Leuven. Lode Van Hecke heeft in Orval achtereenvolgens opdrachten vervuld als novicemeester, subprior, directeur van de brouwerij, prior, econoom en gastenbroeder. Tussen 2002 en 2004 was hij in Rome secretaris van de abt-generaal van de cisterciënzerorde, waartoe de trappisten behoren. Op 25 januari 2007 verkozen de monniken van Orval hem tot hun abt, de 63ste sinds 1132. Maar in 2019 verandert zijn koers op aansturen van paus Franciscus. Die benoemt Lode Van Hecke op 27 november 2019 tot 31ste bisschop van Gent. Zijn abtsleuze wordt ook zijn bisschopsleuze: In de vreugde van de Geest. Het is heel uitzonderlijk dat een trappistenmonnik bisschop wordt. In de hele wereld zijn momenteel slechts twee andere trappisten bisschop: mgr. Édouard Mununu Kasiala, emeritus bisschop van Kikwit (Congo) en Erik Varden, die recent bisschop werd benoemd voor het Noorse Trondheim en volgend jaar wordt gewijd. Lode Van Hecke staat bekend als iemand met een moderne kijk op de plaats van het geloof in de geseculariseerde samenleving. Een man van de wereld, niet alleen maar de contemplatieve monnik die bidt en binnen de muren van de abdij blijft. Hij gaat goed om met de media, communiceert goed en schuwt open gesprekken allerminst. Dat blijkt ook uit het drieluik dat Leo A. De Bock maakte uit de wandelgesprekken die hij aan zee had met de bisschop. Ze troffen elkaar in Koksijde waar de zus van Van Hecke en haar man een appartement hebben en waar de kerk van OLV ter Duinen en de ruïnes van de 12de eeuwse cisterciënzerabdij een bijzondere aantrekking hebben voor de bisschop. Het gesprek gaat onder andere over de worsteling van Lode Van Hecke met het al dan niet bestaan van God, de zin van het monnikenbestaan, het leed van de wereld en Al Jazeera, de medeplichtigheid van het westen, de mensen die zijn persoonlijkheid en denken hebben geïnspireerd, het feit dat hij de enige overlevende is van een tweeling, en de eigenheid van het christelijke geloof. Monnik-abt Lode Van Hecke praat vrijuit, open en eerlijk, waardoor het gesprek een bijzondere getuigenis is geworden.

Hij is in België de eerste trappist die bisschop wordt. Lode van Hecke studeerde filosofie aan de KU Leuven. Tijdens zijn dienstplicht maakte hij – weze het tegen z'n zin - kennis met de cisterciënzerabdij Notre-Dame d'Orval. Hij besluit uiteindelijk om trappist te worden. Maar eerst maakt hij zijn licentiaat studie filosofie af. In 1976 treedt hij in Orval in. Hij legt eeuwige geloften af in 1983 en wordt priester gewijd in 1995. In 1988 promoveert hij tot licentiaat in de theologie aan de KU Leuven. Lode Van Hecke heeft in Orval achtereenvolgens opdrachten vervuld als novicemeester, subprior, directeur van de brouwerij, prior, econoom en gastenbroeder. Tussen 2002 en 2004 was hij in Rome secretaris van de abt-generaal van de cisterciënzerorde, waartoe de trappisten behoren. Op 25 januari 2007 verkozen de monniken van Orval hem tot hun abt, de 63ste sinds 1132. Maar in 2019 verandert zijn koers op aansturen van paus Franciscus. Die benoemt Lode Van Hecke op 27 november 2019 tot 31ste bisschop van Gent. Zijn abtsleuze wordt ook zijn bisschopsleuze: In de vreugde van de Geest. Het is heel uitzonderlijk dat een trappistenmonnik bisschop wordt. In de hele wereld zijn momenteel slechts twee andere trappisten bisschop: mgr. Édouard Mununu Kasiala, emeritus bisschop van Kikwit (Congo) en Erik Varden, die recent bisschop werd benoemd voor het Noorse Trondheim en volgend jaar wordt gewijd. Lode Van Hecke staat bekend als iemand met een moderne kijk op de plaats van het geloof in de geseculariseerde samenleving. Een man van de wereld, niet alleen maar de contemplatieve monnik die bidt en binnen de muren van de abdij blijft. Hij gaat goed om met de media, communiceert goed en schuwt open gesprekken allerminst. Dat blijkt ook uit het drieluik dat Leo A. De Bock maakte uit de wandelgesprekken die hij aan zee had met de bisschop. Ze troffen elkaar in Koksijde waar de zus van Van Hecke en haar man een appartement hebben en waar de kerk van OLV ter Duinen en de ruïnes van de 12de eeuwse cisterciënzerabdij een bijzondere aantrekking hebben voor de bisschop. Het gesprek gaat onder andere over de worsteling van Lode Van Hecke met het al dan niet bestaan van God, de zin van het monnikenbestaan, het leed van de wereld en Al Jazeera, de medeplichtigheid van het westen, de mensen die zijn persoonlijkheid en denken hebben geïnspireerd, het feit dat hij de enige overlevende is van een tweeling, en de eigenheid van het christelijke geloof. Monnik-abt Lode Van Hecke praat vrijuit, open en eerlijk, waardoor het gesprek een bijzondere getuigenis is geworden.

Hij heeft het grootste deel van zijn leven schoenen verkocht. Gaandeweg werd hij daar bijzonder goed en succesvol in. Maar de schoenen waren nooit waar het voor hem om draaide. Wel, ook gaandeweg, de mensen in z'n onderneming, de bedrijfscultuur, de overtuiging dat ondernemen niet alleen aandeelhouders, maar de samenleving ten goede moet komen. En die overtuiging heeft hij onmiskenbaar verwerkelijkt. Elf keer werd hij verkozen tot beste werkgever van België. Inmiddels heeft Wouter Torfs z'n nichtje Lise Conix als opvolger. De koepel van centra voor algemeen welzijnswerk heeft Wouter Torfs nu als voorzitter van haar raad van bestuur. Het CAW schoentje past hem als gegoten. Want het kan anders en het kan vooral beter. Het is een vrijwilligersjob die zijn ogen heeft geopend. Elke nacht vangen CAW's samen zo'n 1.500 thuis- en daklozen op. Er is enorm veel verborgen armoede en miserie in onze maatschappij, heeft Wouter Torfs met eigen ogen vastgesteld. De wereld heeft de meritocratie omarmd, het belang van mensen dat wordt afgemeten aan hun verdienste. Maar dat is een jasje dat je lang niet iedereen kan aanpassen, vindt Wouter Torfs. Daar komt bij dat we alle grote ideologieën kwijt zijn. Wouter Torfs vindt soelaas en wijsheid bij de Amerikaanse filosoof Marc Gafni. Dit jaar nog brengt hij een nieuw boek uit. De titel: De Cultuur van de Liefde. De ondertitel: over de homo amor, de mens die volgt op de homo sapiens, de mens die liefheeft.

Vandaag meer dan ooit is liefde tussen mensen een werkwoord, zo stelt Vansteenwegen scherp. In onze samenleving zijn immers alle ogen gericht op zelfontwikkeling. Blijven herhalen dat samenleven met iemand vraagt om het aanvaarden van verschillen en het vinden van een compromis is zeker geen overbodige luxe. Verbondenheid en geduld zijn volgens deze seksuoloog noodzakelijke ingrediënten om een relatie levendig te houden. Leo A. De Bock sprak met hem. En hij liet hem uitspreken.

De Fazenda da Esperança of ‘Boerderij van de Hoop' is ontstaan in Brazilië. Het gaat om leefgemeenschappen waar aan de hand van een strakke leefregel, spiritualiteit en gebed, doorgaans met succes trachten te ontkomen aan een verslaving of zelfs aan verschillende verslavingen. Contacten met de buitenwereld zijn beperkt, gsm, internet, televisie, alcohol en alle overige drugs kunnen niet. Elke dag bidden de bewoners de rozenkrans en proberen ze gevolg te geven aan een boodschap uit het evangelie. Een leefgemeenschap is er voor mannen of voor vrouwen, nooit voor beide. In Veltem-Beisem (Herent) verblijven tussen de vijf en de tien mannen. De meesten hebben verschillende therapieën gevolgd, zonder dat ze daar beter van werden, soms integendeel. Hun begeleider is Jan Cosemans. Hij was zelf jarenlang verslaafd aan alcohol en drugs. Leo A. De Bock bezocht de Fazenda in Veltem-Beisem. Jan Cosemans en de bewoners Simon en Willem doen hun verhaal. In deze aflevering van Otheo Radio/De Biotoop komt het onderwerp zelfdoding aan bod. Wie vragen heeft of zoekt om hulp kan terecht op de website zelfmoord1813.be en op de Zelfmoordlijn: 1813.

Professor Piet Thomas uit Bellegem brengt op zijn 95e nog een nieuw boek uit waarin hij met veel ironie slechte dichters bespreekt. Hij is dan ook, behalve dichter, essayist, priester, theoloog en filosoof, een volbloed criticus die niemand spaart. Piet Thomas woont letterlijk tussen duizenden boeken. Een hondertal daarvan heeft hij zelf geschreven. Piet Thomas schrijft hij nog elke dag. Zijn echte passie is taal. Oude gebedenboeken die nog altijd gebruikt worden, doen hem huiveren. Taal bepaalt wat, hoe en waarom mensen geloven. Als die taal niet goed zit, dan zal het geloof daar hinder van ondervinden. Piet Thomas heeft ook een mening over de Kerk. Ze mist assertiviteit, ze laat zich schuldgevoelens aanpraten en zich in de hoek drummen. Nergens voor nodig, vindt Thomas.

Mark Eyskens is een geboren en getogen Leuvenaar. Zijn moeder schonk hem het levenslicht in een kleine woning, gelegen aan de Geldenaakse vest. Vader Gaston Eyskens, een monument in de Belgische politieke geschiedenis, was toen een jonge hoogleraar aan de KULeuven. Op school vernam Mark dat de mens volgens Darwin van de aap afstamt. De stelling ondermijnde zijn geloof. Tijdens het avondmaal zei hij aan zijn vader: ‘de meester beweert dat we van de aap afstammen'. ‘Jij wellicht; maar ik in geen geval', was de reactie van vader Eyskens. Aan de KULeuven studeerde Eyskens Rechten en Filosofie en Economische wetenschappen. In 1962 werd Eyskens docent aan de faculteit Economische en Toegepaste Economische Wetenschappen van de KUL. In 1967 werd hij gewoon hoogleraar economie. Eyskens werd een veel gevraagd spreker op talrijke congressen, colloquia, symposia … Hij zette de stap naar de politiek. Mark Eyskens zou zestien jaar lid zijn van de federale regering. Korte tijd was hij ook premier Hij schreef 67 boeken. Leo A. De Bock mocht hem thuis opzoeken en dat leverde deze boeiende podcast op.

In deze tweede aflevering praat Leo A. De Bock met Christophe Busch over hoe we het onheil van collectief geweld zouden kunnen afwenden, over kleine, moedige mensen, die samen het verschil maken en over de velen die wegkijken en zwijgen. Beluister hier de eerste aflevering: Christophe Busch over de duivel in elk van ons: https://www.otheo.be/artikel/christophe-busch-over-duivel-elk-otheo-radio

Hoe is het mogelijk dat mensen die niet meteen veel verschillen van u en ik uiteindelijk medemensen vernederen, folteren en vermoorden, zonder dat hun geweten hen ook maar in het minst parten speelt? Met ‘De Duivel in elk van Ons' schreef criminoloog, historicus en directeur van het Hannah Arendt Instituut (Mechelen) Christophe Busch één van de meest beklijvende boeken van 2024. De 900 pagina's dikke turf verveelt geen moment, maar vooral biedt het boek een helder inzicht in hoe collectief geweld – terrorisme, oorlog, genocide, de holocaust – tot stand komt. Hoe en waarom gaan respectabele mensen over tot extreem geweld, zoals in nazi-Duitsland is gebeurd? Christophe Busch onderzoekt het op een heldere en genuanceerde manier. Hij demoniseert de dader niet, maar het proces dat tot daderschap leidt. Busch werkte twaalf jaar in een forensisch psychiatrisch centrum, waar hij veel ervaring opdeed over daderschap. Hij begeleidde onder anderen een jonge moeder die haar kind gedood had. Hij zag snel in dat de waarheid over zogenaamde monsterlijke misdaden nooit zwart-wit is. De duivel in elk van ons is opgesplitst in twee grote delen: ‘Het gezicht van het kwaad' en ‘De analyse van het kwaad'. In het eerste deel vertelt de auteur vier levensverhalen van mensen die het kwaad belichaamden. Rudolf Höss, de commandant van Auschwitz; Adolf Eichmann, een vooraanstaande SS-functionaris die het transport van miljoenen Joden naar de concentratie- en vernietigingskampen organiseerde; Irma Grese, die kampbewaakster was in Ravensbrück, Auschwitz en Bergen-Belsen; en Marcella Gombeir, afkomstig uit Poperinge en de enige Vlaamse kampbewaarster in nazi-Duitsland. Het tweede deel van het boek zoekt antwoorden op de vragen over het hoe en waarom. Hoe is het mogelijk dat mensen die niet meteen veel verschillen van u en ik uiteindelijk medemensen vernederen, folteren en vermoorden, zonder dat hun geweten hen ook maar in het minst parten speelt?

Walter Zinzen: Wij zitten vast in een oorlogsretoriek [Otheo Radio] by Otheo Radio

Leo A. De Bock sprak voor Otheo Radio uitvoerig met Koen Geens: over levenslessen, over macht, geloof en levensbeschouwing, afscheid nemen, de schandalen op justitie en de baten van het af en toe heruitvinden van jezelf.

Khalid Benhaddou: We hebben een boodschap, maar geen kompas [aflevering 2/2 Otheo Radio] by Otheo Radio

Khalid Benhaddou: We hebben een boodschap, maar geen kompas [aflevering 1/2 Otheo Radio] by Otheo Radio

Tijdens de laatste week van de synode (oktober 2024) in Rome vroeg Leo August De Bock aan Dirk Smet of hij hem niet wilde meenemen op een tocht door Rome om samen enkele van zijn favoriete plekken te bezoeken. En dat kon. De drie bestemmingen die Dirk Smet koos zijn de Belgische ambassade bij de Heilige Stoel – waar hij raadsheer was - , Vaticaanstad en de begraafplaats Campo Santo. Ontdek Rome, de Paus en het Vaticaan door de ogen van Dirk Smet in een nieuwe aflevering van Otheo Radio.

Paus Franciscus sprak eerder met waardering over mystica Madeleine Delbrêl. Piet Raes leerde het geloof beter te verstaan door de teksten van deze dichteres, maatschappelijk werkster en mystica, die hij toevallig op het spoor kwam in een boekwinkeltje. Madeleine Delbrêl (1904-1964) wordt beschouwd als een van de belangrijkste spirituele figuren van de twintigste eeuw. Na een onbezonnen jeugd in Parijs werd Madeleine als jonge twintiger gegrepen door het geloof. Ze verhuisde naar Ivry-sur-Seine waar destijds de rode vlag wapperde op het gemeentehuis. Ze stichtte er een nieuwe missionaire beweging: La Charité de Jésus, met het accent op een eenvoudig evangelisch leven te midden van mensen die het geloof in God niet delen. De geschriften van Delbrêl bieden houvast in een tijd van grote polarisering, vindt Piet Raes. Voor Otheo Radio praat Leo August de Bock met hem op de zolder van het Sint-Baafshuis in Gent.

In mei van dit jaar nomineerde Welzijnszorg vijf organisaties die opkomen voor de rechten van mensen die dak- of thuisloos zijn. De uiteindelijke winnaar van de ‘Prijs Armoede Uitsluiten' ging uiteindelijk naar Betonne Jeugd, Antwerpen. Betonne Jeugd werd in 2003 opgericht om jongeren die in een kwetsbare situatie leven een thuis te geven, een plek waar ze lotgenoten treffen, vrienden kunnen maken, erkenning krijgen, gesteund worden, hun tijd zinvol kunnen doorbrengen, op adem kunnen komen. De organisatie werd eerder als goede praktijk naar voren geschoven op een EU-Jeugdconferentie over thuis- en dakloze jongeren. Leo A. De Bock ging langs bij Betonne Jeugd en maakte de radiodocumentaire 'Het beste wat je elkaar kunt geven, is elkaar'. Het is een verhaal van jongeren die vallen, maar vooral opstaan, van vriendschap en liefde, van een strijd op alle fronten tegen elke vorm van armoede in een Vlaanderen waar anno 2024 meer dan 520.000 mensen in armoede leven.

In 2022 werd Frans Van Daele benoemd door de Europese Commissie tot Speciale Gezant ter promotie van de vrijheid van religie of geloof buiten de EU.

`Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht` (Aflevering 2/2) by Kerknet radio

`Ik was in de gevangenis en gij hebt Mij bezocht` [Otheo Radio] by Kerknet radio

Leo A. De Bock praat met historicus en archivaris van het aartsbisdom Mechelen-Brussel Gerrit Vanden Bosch. Toen Pius XII in 1939 tot paus werd gekozen, was kardinaal Jozef Van Roey al bijna dertien jaar aartsbisschop van Mechelen en in die hoedanigheid de belangrijkste vertegenwoordiger van de katholieke kerk in België. Dat bleef hij gedurende het ganse pontificaat van Pius. Van Roey overleed in 1961, drie jaar na Papa Pacelli (Pius XII heette Eugenio Pacelli). Alleen al bij het doornemen van de serie ‘België' in het archief van het Staatssecretariaat, blijkt de kardinaal in talrijke documenten op de voor- of achtergrond aanwezig. Hoogleraar Jozef Ernest Van Roey werd in 1874 in Vorselaar, in de Antwerpse Kempen, geboren in een landbouwersfamilie. Na studies filosofie aan het kleinseminarie van Mechelen en een priesteropleiding aan het grootseminarie aldaar, werd hij in 1897 tot priester gewijd. Vervolgens studeerde hij aan de faculteit Godgeleerdheid van de Leuvense universiteit. Aan de Alma Mater was hij gedurende enkele jaren hoogleraar om vervolgens vicaris-generaal te worden van het aartsbisdom Mechelen belast met de religieuze congregaties. In 1926 volgde hij kardinaal-aartsbisschop Mercier op en in 1927 werd Van Roey door Pius XI tot kardinaal benoemd.  Bezettingsjaren Na de Duitse inval en bezetting van België in mei 1940, waarbij de pauselijke nuntius Micara op bevel van de nazi's naar Rome moest terugkeren, was het onder andere Van Roey die kardinaal Luigi Maglione, staatssecretaris van Pius XII, op de hoogte bracht van de toestand in België tijdens de bezetting. Die rapporten kunnen we vandaag terugvinden in de archieven van het staatssecretariaat. De bezettingsjaren werden gekenmerkt door grote spanningen tussen de bezettingsmacht en de geestelijkheid. De kerk kreeg het hard te verduren. En, hoewel vaak machteloos, volgde de Heilige Stoel dit alles op de voet. In België versterkten de gebeurtenissen bij de bevolking de vrees voor een open oorlog tussen de Duitse bezettingsautoriteiten en de religieuze gezaghebbers, wat deze laatsten echter voortdurend en zorgvuldig trachtten te vermijden. Zoals hij deed met het communisme, bleef kardinaal Van Roey intussen fascistische bewegingen – voornamelijk het rexisme en de Vlaams Nationaal Verbond – veroordelen. Die houding is in lijn met het wantrouwen van de Heilige Stoel en de nuntius ten opzichte van deze ideologieën.  Leopold III Van Roey bleef ook zeer gehecht aan koning Leopold III en was hem trouw tot het einde. Met zijn collega's van het Belgisch episcopaat beval hij na de oorlog, in volle koningskwestie, de gelovigen te stemmen voor de terugkeer van de koning. Bezorgd over de eenheid van de kerk, oefende de kardinaal een sterk gezag uit over zijn aartsbisdom. Hij slaagde erin een aanzienlijke macht te behouden in een instelling die toezicht hield op tal van organisaties, zoals katholieke-actieverenigingen, vakbonden en jeugdbewegingen. In de zeer verzuilde samenleving, die België toen was, waren het religieuze karakter en de kerkelijke invloed alomtegenwoordig. Ook in dat andere belangrijke conflict dat de Belgische samenleving in de jaren 1950 verdeelde, de Schoolstrijd, verdedigde hij hardnekkig het belang van de kerk en van het vrije katholieke onderwijs.  De kardinaal stierf in 1961, drie jaar na het overlijden van Pius XII en zijn deelname aan het conclaaf dat Johannes XXIII tot paus koos. Zijn dood luidde het einde in van een tijdperk dat werd gekenmerkt door een kerk van strakke doctrine en discipline, nog steeds doordrenkt van de geest van de jaren dertig.

De nazi's in Duitsland omarmden de FKK, de freie Körperkultur, als een manier om het door sport geoefende lichaam van het Arische ras te promoten. In Italië mondde het aanmoedigen van sportbeoefening algauw uit in paramilitaire activiteiten waar mannen en vrouwen de wapens opnamen, klaar voor het verdedigen van het fascistische ideaal. Voor de katholieke kerk was de eenzijdige aandacht voor lichaamscultuur, gelinkt aan het naakt beleven ervan, samen door mannen en vrouwen een bedreiging. Minstens met goedvinden van Paus Pius XII schoof de Kerk, aanvankelijk via de katholieke actie een eigen, zedige sportbeoefening naar voren. Ze deed dit met overtuiging en engagement, in de mate dat de eigen benadering van sportbeoefening een apostolaat werd. Professor aan de faculteit theologie en religiewetenschappen Dries Vanysacker bestudeerde de rol van sportbeoefening tijdens en na de Tweede Wereldoorlog en met name tijdens het pontificaat van Paus Pius XII, van 1938 tot aan zijn dood in 1958. Leo August De Bock sprak Dries Vanysacker in de lobby van een hotel in Rome waar hij verbleef om de Vaticaanse archieven met betrekking tot deze paus te raadplegen. De drie programma's over de katholieke Kerk tijdens het pontificaat van Pius XII zijn een initiatief van KADOC. Ze zijn een uitvloeisel van de audiodocumentaire van Leo A. De Bock, ‘Pius XII: Stille Kracht of Kille Zwijger' over de rol die paus Pius XII speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog.

De katholieke Kerk tijdens de Tweede Wereldoorlog: zien, oordelen en handelen by Kerknet radio

Op 5 oktober 2016 maakte het Vaticaan bekend dat Lode Aerts benoemd werd tot bisschop van Brugge. Op 4 december werd hij gewijd. Hij volgde bisschop Jozef De Kesel op, die in december 2015 aartsbisschop van Mechelen-Brussel werd. Het wapenschild en de bisschopsleuze van Lode Aerts zijn een verwijzing naar de profeet Jesaja: pretiosus in oculis suis, wat betekent: 'kostbaar in zijn ogen'. Monseigneur Lode Aerts dus, maar zo kennen de mensen hem niet. Voor hen is hij bisschop Lode en zo wil hij het. Die nuance is betekenisvol en tekent hem ten voeten uit. Hij is een aanhanger van het synodale gedachtengoed, een pleitbezorger van een nederige Kerk, een Kerk die geen mensen uitsluit, maar omarmt met bisschoppen van wie de gelovige gemeenschap mag verwachten dat ze verantwoording afleggen. Bisschop Lode komt vaak en graag in de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren. Om rust te vinden, om zijn bekommernissen uit handen te geven. Leo August De Bock maakte samen met hem in een rond de abdij een lange wandeling.

Op 5 oktober 2016 maakte het Vaticaan bekend dat Lode Aerts benoemd werd tot bisschop van Brugge. Op 4 december werd hij gewijd. Hij volgde bisschop Jozef De Kesel op, die in december 2015 aartsbisschop van Mechelen-Brussel werd. Het wapenschild en de bisschopsleuze van Lode Aerts zijn een verwijzing naar de profeet Jesaja: pretiosus in oculis suis, wat betekent: 'kostbaar in zijn ogen'. Monseigneur Lode Aerts dus, maar zo kennen de mensen hem niet. Voor hen is hij bisschop Lode en zo wil hij het. Die nuance is betekenisvol en tekent hem ten voeten uit. Hij is een aanhanger van het synodale gedachtengoed, een pleitbezorger van een nederige Kerk, een Kerk die geen mensen uitsluit, maar omarmt met bisschoppen van wie de gelovige gemeenschap mag verwachten dat ze verantwoording afleggen. Bisschop Lode komt vaak en graag in de Sint-Sixtusabdij van Westvleteren. Om rust te vinden, om zijn bekommernissen uit handen te geven. Leo August De Bock maakte samen met hem in een rond de abdij een lange wandeling.

‘De Biotoop' is een nieuwe rubriek op Otheo Radio. In De Biotoop bezoeken we telkens een locatie met een eigen karakter, een plek die meer is dan een plek, een plaats waar mensen gedijen met een locatie als bindmiddel. Al vijf jaar is Martine Motteux de beheerder, officieel directeur-generaal, van de immense basiliek van Koekelberg, het grootste kerkgebouw in België. De basiliek heeft alle troeven om wijd en zijd bekend te zijn, en ze is dat ook, alleen kennen velen de basiliek alleen van de buitenkant. Helaas, want het interieur is zo mogelijk nog indrukwekkender. Bovendien heeft de basiliek de allure van een kunsttempel. Martine Motteux werkte voor een bank en was kabinetschef. Maar de basiliek van Koekelberg mogen beheren, dat vindt ze de job van haar leven.

In de eerste afleverinvan de rubriek De Biotoop op Otheo Radio bezoekt Leo August De Bock Villa Rozerood in De Panne. Villa Rozerood is het enige zogenaamde respijthuis in ons land. Een respijthuis is er voor ouders met een zwaar ziek kind. De zorg om hun kind eist hen helemaal op en dwingt hen tot verregaande keuzes zoals het opgeven van een job. Niet zelden geraken ze sociaal geïsoleerd. Villa Rozerood gunt hen een volledig ontzorgde vakantie, mét hun kind, met de boers en zussen, met grootouders, mantelzorgers. In Villa Rozerood wint het leven, ook al is er verlies in dat leven. U hoort gesprekken met directeur Bart Devos, een voormalige priester, met zijn collega's, met de talrijke vrijwilligers, met ouders en grootouders. Deze toch wel aangrijpende podcast houdt een boodschap in aan een samenleving die traagheid wantrouwt en moeilijke nabijheid schuwt. Ze is een eerbetoon aan wie, uitgedaagd door het lot, het leven toch en zelfs voluit omarmt.

Astrofysicus, filosoof en essayist Gerard Bodifee kon niet anders dan nog een boek schrijven, over oorlog. Want het oorlogsinstinct van de mens slaat weer in grote hevigheid toe. In zijn meest recente boek ‘Oorlog, hoelang nog?', uitgegeven bij ERTSBERG, doet hij voorstellen om deze drift onder controle te brengen. Want, zegt Gerard Bodifée, ‘een oorlog is geen ongelukkig natuurverschijnsel dat ons overkomt, wel een calamiteit die het resultaat is van voorbereidingen en bewuste beslissingen.' Op zondag 23 juni jl. vond in de begijnhofkerk Sint-Elisabeth een concert voor de vrede plaats. Het concert met als hoge gaste de Nederlandse celliste Lucia Swarts, was een initiatief van Passion Beyond Bach en van Karen Mayelyne. Het concert werd voorafgegaan door een gesprek dat voormalig Klara presentator Bart Stouten had met Gerard Bodifée. Over zijn nieuwe boek ‘Oorlog, hoelang nog?'. Otheo Radio was erbij en nam het gesprek op.

Hoewel een, stamboek christendemocraat heeft hij de politiek voorgoed vaarwelgezegd. Hij geeft geen interviews meer, behalve uitzonderlijk nu aan Kerknet. Hij kijkt nu, geheel onthecht, hoe de bomen groeien en zorgt met toewijding voor zijn behoorlijk aantal kleinkinderen. Hij omarmt de nieuwe tijd waarin hij leeft en koestert de tijd die de zijne was. De fijnbesnaarde intellectueel heeft nog wel een mening en maakt analyses die tot nadenken stemmen. Hij is verstandig, maar meer nog wijs. In de Belgische politiek heeft hij bereikt wat niemand hem ooit heeft voorgedaan: hij was Eerste Minister en uiteindelijk voorzitter van de Europese Raad, de president van Europa, die het zo goed deed dat zijn termijn werd verlengd. In 2012 nam hij namens de EU de Nobelprijs voor de Vrede in ontvangst. Herman Van Rompuy wordt dit jaar 77. Leo August De Bock zocht hem op bij hem thuis, in Sint-Genesius Rode. Het gesprek gaat over zijn ouders die hem in gedachten vergezellen, over de heilzaamheid van meditatie, over nationalisme en oorlog en over wat en hoe hij gelooft. “Wie wij waren”, naar het gelijknamige boek dat hij samen met journalist Rik van Cauwelaert schreef, is een podcast voor fijnproevers. Muziek gecomponeerd en uitgevoerd door Lenart De Bock.

In 1997 heeft Paus Johannes Paulus II de "Werelddag voor het Godgewijde Leven" ingevoerd met de bedoeling het religieuze leven meer onder de aandacht te brengen. De dag vindt sindsdien elk jaar plaats op 2 februari, de feestdag van de "Opdracht van de Heer", ook wel bekend als "Maria Lichtmis". In het aartsbisdom Mechelen-Brussel kwamen dit jaar op 2 februari 180 religieuzen samen in Scherpenheuvel. De bezieler van de samenkomst is de charismatische Vicaris-Generaal Steven Wielandts. Leo August De Bock was erbij in Scherpenheuvel en dit is zijn hartverwarmende verslag.

In deze podcast wandelt Leo August De Bock met zuster Katharina door de natuur rond de trappistinnenabdij van Onze-Lieve-Vrouw van Nazareth. Als abdis maakt ze er het gemeenschapsleven van 22 vrouwen mogelijk. Maar de abdij staat ook voor grote uitdagingen, zoals een grondige renovatie. 'Monniken zijn als bomen', zegt zuster Katharina. Hun gebed zuivert de bloedsomloop van de samenleving. Ook in de toekomst. Onder een grijze lucht sprankelt de oprechtheid van abdis Katharina, een Brugse die met haar medezusters afgezonderd leeft, maar met een groot bewustzijn de wereld recht in de ogen kijkt. Het gesprek gaat over stilte, God en 'Godvergeten', het celibaat, afscheid nemen en over het kwaad.

Manu Keirse (77) is klinisch psycholoog en doctor in de geneeskunde. Zijn boeken over patiëntenbegeleiding, rouwverwerking en palliatieve zorg zijn bestsellers. Voor de microfoon van Leo August De Bock laat hij de luisteraar in zijn hart en zijn levenswerk kijken. Hij heeft het over het slechtnieuwsgesprek en over de vier taken van rouwarbeid en verlies overleven in het besef dat verdriet altijd weer kan en mag opdagen. Het gesprek wordt heel persoonlijk als De Bock zelf het verlies van zijn oudste zoon ter sprake brengt. Tot slot gaat het over omgaan met onze sterfelijkheid en verbondenheid na de dood.

In Blankenberge komen in een druilerig weekend een honderdtal religieuzen samen voor een congres over Kracht vinden in onmacht. Een van de sprekers is psychiater Dirk De Wachter. Na zijn toespraak neemt hij plaats voor de microfoon van podcastmaker Leo August De Bock. Hij gaat in gesprek met zusters Joëlle Vanhoeck en Maria Pernet, pater Herman Cooreman en Bea De Schrijver, die geen religieuze is maar lekenassistent van de algemeen overste van de zusters van Vincentius a Paolo in Deinze. Zuster Mieke Kerckhof, voorzitter van de Unie van de Religieuzen in Vlaanderen, leidt de podcast in.

Hoe kwam het schandaal van het seksueel misbruik aan bod in de synode? Is het synodaal proces ook echt een bekeringsproces dat fundamentele veranderingen in gang zet? Welke veranderingen, bijvoorbeeld? Hoe heeft het jullie zelf veranderd en verrijkt? Is er voldoende uitgekomen wat erin zat? Kardinaal Jozef De Kesel, bisschop Koen Vanhoutte en diaken Geert De Cubber gaan openhartig in gesprek.