Podcasts about soliloquium

Andreas solus adsum vosque alloquor de consuetudinibus olim bene cultis quas redintegrare velim. Suntne vobis et tales? Facite nos certiores! Si vultis nos sustinere, en patreon nostrum: patreon.com/habesnelac Discite nobiscum!!! Adite: habesnelac.com Omnia nostra apud linktree nostrum inveniuntur: https://linktr.ee/latinitasanimicausa Adite nostrum biosite et plura de nobis discite: https://bio.site/latinitas --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/message Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/support

Salvete multum sodales omnes! Andreas solus vos alloquor nam Clara in Italia versatur Ilsaque aliis rebus maximi quidem momenti operam dat. Hoc igitur vobis soliloquium excepi ut de coeptis nostris aut nuper aut iam ante aliquod temporis spatium incohatis de eorum progressu loqui possem atque etiam de anni scholastici fine ad cuius finem paene perveni ego! Spero hoc episodion vobis esse placiturum! Ecce linktree nostrum ubi omnia nostra inveniri possint: https://linktr.ee/latinitasanimicausa Scribite ad nos! Suntne vobis consilia aestiva iam capta? Vosne ad aliquod Latine loquendi conventiculum ibitis? --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/message Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/support

Andreas solus Hispaniam relinquens Italiamque petens nave vectus vos alloquor. Discipulos enim in Europam duxi una cum duobus aliis magistris inter ferias vernas quas iam celebramus. Multa mentione digna vidi quae vobis dicere volebam. Quid vos? Umquamne Hispaniam invisistis? Quid illius terrae tibi maxime placuit? Visne Hispaniam invisere? Quid est quod illius terrae videre velis? Qui cibi Hispanici maxime placent? Scribite ad nos! Hoc est nostrum linktree per quod omnia alia nostra inveniri possunt. Gratias vobis omnibus agimus! --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/message Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/latinitas-animi-causa/support

Présentée par Jeff & Eric Melkiahn - Partie Véhémence à 01:04:47 Articulé autour du duo composé par le multi-instrumentiste Tulzcha et le parolier et chanteur Hyver, VÉHÉMENCE avait fait sensation dans le milieu de l'underground avec le très acclamé Par Le Sang Versé paru en 2019. Poursuivant son périple et son ascension, les chevaliers du black metal épique s'apprêtent à sortir leur troisième opus plus guerrier et conquérant que jamais ! L'équipe de PFA se saisit donc de cette occasion pour s'entretenir avec les deux artistes, qui vont à coup sûr détonner à nouveau dans la province du métal noir. A noter que la nouvelle chanson « Notre Royaume… En Cendres » sera diffusée en avant-première au cours de l'émission… Pour patienter avant l'entretien, la première partie de l'émission proposera dans sa playlist des ambiances bien différents avec le doom death mélancolique de SHAPE OF DESPAIR et SOLILOQUIUM, le death metal technique incisif de THE LAST OF LUCY, le black metal aux accents shoegaze d'une part pour NOIRCURE et atmosphérique et dépressif de l'autre pour les ukrainiens d'EZKATON !

Matt chats with Gavin Ortlund about his book, Finding The Right Hills to Die On. “In theology, just as in battle, some hills are worth dying on and others are not. But how do we know which ones? When should doctrine divide, and when should unity prevail?” Matt also asks Gavin if there's any friendly competition in the family of authors. Plus, he tries to get to the bottom of what was in the water at the Ortlund household to raise not just a family full of wonderful theologians, but great, godly people. So they talk about parenting to start things off in the interview, before settling into figuring out which hills to die on. ABOUT: Gavin Ortlund Gavin Ortlund is Senior Pastor of First Baptist Church of Ojai in Ojai, California and the author of books including Theological Retrieval For Evangelicals Why We Need Our Past to Have a Future; Finding The Right Hills To Die On: The Case for Theological Triage — the primary subject of our episode; and his latest book: Why God Makes Sense In A World That Doesn't: The Beauty of Christian Theism. He blogs at Soliloquium.

Gesprek met Herman Westerink over het door Willem Teellinck geschreven werk "Soliloquium" met als ondertitel "een mystieke oefening in verlangen". Het werk is vertaald door Thom Mertens, Herman Westerink schreef de inleiding. Het boek is een uitgave van Berne Media /uitgeverij abdij van Berne i.s.m. uitgeverij Halewijn in Antwerpen en staat onder redactie van het Titus Brandsma Instituut. Meer info: www.bernemedia.com en www.halewijn.info

Marion und Paul befinden sich in akuter Lebensgefahr und der Weg heraus führt allein durch eine verschlossene Tür. Und die Zeit läuft gegen die Beiden. Oder war alles nur ein geschmackloser Telefonstreich? Soliloquium - Warnung aus dem Jenseits - Eine Mystery-Echtzeiterzählung von und mit Cord König

Marion und Paul befinden sich in akuter Lebensgefahr und der Weg heraus führt allein durch eine verschlossene Tür. Und die Zeit läuft gegen die Beiden. Oder war alles nur ein geschmackloser Telefonstreich? Soliloquium - Warnung aus dem Jenseits - Eine Mystery-Echtzeiterzählung von und mit Cord König

Wie kann es sein, das Paul über ein völlig fremdes Telefon angerufen wird und weshalb weiss der mysteriöse Anrufer Details, die nur Paul wissen kann? Und dann ist da noch die Warnung - jede Sekunde zählt jetzt.

Wie kann es sein, das Paul über ein völlig fremdes Telefon angerufen wird und weshalb weiss der mysteriöse Anrufer Details, die nur Paul wissen kann? Und dann ist da noch die Warnung - jede Sekunde zählt jetzt.

Auftrag Nummer 19 wird immer rätselhafter. Das angeblich defekte Smartphone ist zwar technisch völlig in Ordnung, scheint aber ein Eigenleben zu entwickeln, um gezielt Paul irgendwie noch rechtzeitig zu erreichen.

Auftrag Nummer 19 wird immer rätselhafter. Das angeblich defekte Smartphone ist zwar technisch völlig in Ordnung, scheint aber ein Eigenleben zu entwickeln, um gezielt Paul irgendwie noch rechtzeitig zu erreichen.

Auch Marion ist von ihrer Mittagspause zurück im Laden. Kann sie erklären, weshalb ein Kunde ein scheinbar völlig neues völlig intaktes Gerät reparieren lassen will? Was hat es mit Auftrag 19 auf sich?

Auch Marion ist von ihrer Mittagspause zurück im Laden. Kann sie erklären, weshalb ein Kunde ein scheinbar völlig neues völlig intaktes Gerät reparieren lassen will? Was hat es mit Auftrag 19 auf sich?

Nach einer Mittagspause macht sich „Der Handyflüsterer Paul Polenzki wieder an die Arbeit. Er soll in seiner kleinen Reparaturwerkstatt ein vollkommen einwandfreies Smartphone reparieren. So stellt sich ihm die Frage; warum?

Nach einer Mittagspause macht sich „Der Handyflüsterer Paul Polenzki wieder an die Arbeit. Er soll in seiner kleinen Reparaturwerkstatt ein vollkommen einwandfreies Smartphone reparieren. So stellt sich ihm die Frage; warum?

In quo Thomas de fungis ac de uersiculis componendis loquitur.

In quo Thomas breuiter de uita et operibus, fusius de quaestione philosophica disputat: quid significat "intellegere"?

Soliloquium breuissimum in quo nostrum diuturnum silentium excusare conor.

Soliloquium otiosum de feriis inceptisque aestivis. Si epistulas pelliculasque hebdomadatis accipere vultis, nomen date Frustulis meis! https://www.saturalanx.eu/en/frustula/

Saluete amici, amicae, uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Hoc est Soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Primum omnium uobis annum bis milesimum undeuicesimum faustum, felicem, Latinissimumque imo corde exopto. Utinam uota uestra quaecumque sint, feliciter perficiatis! Quod ad me attinet, uobis fateor me sperare saepius uobis Latine loquentibus interfore. Equidem ut uerum dicam tam multa uariaque mandata praeterito anno accepi ut otium nunc crudeliter desit. Tanquam uobis iam explanaui, ego in Guiana Francica habito ubi in classibus universitariis utramque linguam doceo. Praeterea magistris linguarum classicarum artem paedagogicam profiteor ut quoquouersus regionis nostrae me conferam collegas uisitatum. Alioquin, semper excruciatus sum inter studia diuersa, quoniam praeter auctores Latinos simili ardore linguam cultumque ciuilem Sinicum colo. Itaque quatenus, ut opinor, cor meum uix partior, constitui me hodie lingua Latina uti ut uobis de argumento Sinas classicas spectanti colloquerer. Ac quodam modo, ut ita dicam, me pontificem cultuum duorum praebebo, id est conabor pontem inter occidentem et orientem instruere. In hoc consilio, auctorem insignem selegi, cui nomen fuit Robert Van Gulik eumque uobis paucis uerbis commendare uelim. Ipse ciuis Batauus inter primum et secundum bellum mundanum, id est prima parte saeculi uicesimi, muneribus diplomaticis pro regno Batauorum in Sinis functus est cum Seres regimine imperiali euerso rem publicam liberam instituere coeperunt. Robert Van Gulik, uir eruditionis exquisitae, non modo Batauice et Anglice loquebatur, sed linguam Sinicam quoque callebat necnon linguas nostras classicas. Die quodam cum libros Sinicos ueteres inspiceret, mythistoriam saeculo duodeuicesimo compositam comperit cuius iudex, nomine Ti, persona praecipua erat. Huius fabulae et stilo et ingenio delectatus, Van Gulik de hoc iudice Ti inquirere coepit. Nec mora cognouit eumdem iudicem Ti reapse uixisse, magistratu functum esse saeculo septimo post Christum natum cum Imperium Sinicum sub principibus Tang floreret atque eodemque tempore Roma collapsa Constantinopolis nouum caput mundi occidentalis fieret. Dum haec dico, mentionem non facere non possum de mirissima similitudine rerum: nam scriptores Sinici tradere solent imperium suum duabus aureis aetatibus fructum esse. Primum cultus ciuilis Serum maxime floruit inter secundum saeculum ante Christum natum et secundum saeculum post Christum natum sub principibus Han, deinde septimo saeculo sub principibus Tang sicut supra dixi. Illud ideo antiquissimum mihi uidetur animaduertere bis eodem tempore hic occidentes sub Roma Constantinopolique illic orientes sub Han Tangque principibus floruisse. Sed reuertamur ad argumentum diei. Igitur Robert Van Gulik cum plura de Iudice Ti didicit, constituit mythistoriam in linguam Anglicam uertere, uel ut melius dicam, Anglice adaptare cui libro titulus fuit "Causae criminales ab iudice Ti instructae". Illo tempore, id est septimo saeculo, iudices magistratus erant examinationibus publicis conscripti qui ciuitatibus imperii praeessent, inuestigationes criminales faciebant, iudiciaque secundum ius imperiale principiaque iustitiae reddebant. Hunc librum sub titulo Anglice Celebrated cases of Judge Dee Francogallice Trois enquêtes criminelles du Juge Ti facile apud librarios inuenietis. Uos imprimis exhortor ut eos ob illas causas legatis: -Primum quod sunt testimonia mythistoriarum Sinicarum -Deinde, fabulae alacri stilo scriptae sunt -Praeterea in eis legendis personas egregias utputa iudicem ipum sed legatosque suos necnon familiares. -Postremo talia opera nobis aperit portas mundi qui eodem tempore floruit ac Roma et Constantinopolis apud nos. Nomina titulusque operis in commentariis huius emissionis inuenietis. Nunc peruenimus ad finem huius soliloquii. Iterum uobis annum Latinissimum exopto. Si cupitis mecum de hoc aut alio argumento uiua uoce colloqui, mihi nuntiolum in Twitter mittite. In interuallo, curate ut ualeatis!

In quo Thomas solus breuiter de ualetudine sua, de schola quadam futura, de carmine iucundo (et grammatico!) loqui conatur. Fruamini feriis hiemalibus! Ligamen ad carmen ("La perifrastica passiva"): https://youtu.be/FqUHqK2OeFY

In quo Thomas solus de rebus obscurioribus ac quaestionibus nullius momenti balbutit.

Cum liberi domum relinquunt ut laborent aut studiis se dedant, parentes solitudinem insolitam experiuntur. Qui motus animi syndroma nidi uacui uocatur...

Breuissimum soliloquium in quo explico cur colloquium proximum sit dilatum.

Bang voor het einde van de wereld? Dat is nergens voor nodig met deze soundtrack voor de apocalyps. Oftewel: de nieuwe editie van Dood & Verderf staat voor je klaar, met allesvernietigende metalsymfonieën van Anaal Nathrakh, Shylmagoghnar en Runemagick. Plus: extra hard haten op As I Lay Dying!Lees verderDood & Verderf – juli 2018: Anaal Nathrakh, Runemagick, Shylmagoghnar en meer

Hic uerba facio de societate non lucratiua Akatij ubi cum aliis beneuolis operam do.

Cum in Brasilia peregrinaremur, in scapham conscendens pedem ita uulneraui ut unguem euellerim magno cum dolore. Mihi e ualetudinario egresso quies iam excipienda est: decreui emissionem Latinam ex improuiso incidere dum in casula conducta uersor haud procul ab urbe Oiapoque.

In hac noua emissione, de eis professoribus loquor qui ad uniuersitatem reuertunt ad linguas classicas discendas. Mentionem quoque facio Sancti Augustini quatenus nuper cum Irena de eo in commentariolis nostris confabulati sumus.

Hic loquor de mythistoria quam Dai Sijie Francogallice composuit titulo "Par une nuit où la lune ne s'est pas levée", siue Anglice "Once on a moonless night", i.e. "Nocte qua luna non apparuit".

Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit Soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Hodie plura de Cornelio Nepote dicam. Duos enim locos Ciceroni Nepotique communes tractabimus. Dum uitas a Nepote scriptas lego, mihi notaui plerasque illustrare quales uirtutes qualiaque uitia in democratiâ Atheniensium infuerint. Itaque mihi uenit in mentem opus a Cicerone scriptum sub titulo « De re publica » legere quippe cum auctores ambo haud solum aequales et testes discriminum Rei publicae Romanae primo saeculo fuissent sed quoque argumenta similia tractare decreuissent. Satis autem liquet Marcum Tullium Ciceronem Corneliumque Nepotem necessarios fuisse. Namque, ut nuper comperimus, Nepos in uita Attici explicauit Atticum adeo sese pro amicissimo habuisse ut rebus domesticis eius interesset. Praeterea ut ex eadem uita atque epistularum multitudine quas Cicero Attico misit, constat Atticum a pueritiâ cum maximâ Ciceronis intimitate conuersatum esse. Ad haec addere uelim quod in quadam epistulâ quam Attico misit, Ciceronem Nepotis miseruit quod filius eius uehementer aegrotabat. Unde facile conicere possumus Nepotem in utriusque globo uixisse. Nihilominus iam uelim uobis demonstrare Ciceronem Nepotemque non modo sibi quandam amicitiam conciliasse sed etiam affinitatem litterariam inter eos extitisse. Cuius affinitatis duo argumenta iam praebebo uobis iudicanda. Primo Cornelius Nepos in praefatione libri quem de excellentibus imperatoribus composuit, lectores hortatur ne, ut iam diximus, mores Graecos e consuetudinibus Romanis iudicent. Illum locum recito : « Sed hi erunt fere, qui expertes litterarum Graecarum nihil rectum, nisi quod ipsorum moribus conueniat putabunt ». Quem locum etsi nuper citaui cum de relauismo culturali apud Nepotem uerba feci, tamen hodie iterum usurpare cupio ut illam iuncturam ex eo depromam : « expertes litterarum Graecarum ». Etenim Cicero ipse in suâ Republicâ nobis Scipionem prodidit eundemque suas partes agentem. Nam Scipio nullam aliam opinionem exponit nisi Ciceronis ipsius ut illo loco quem iam recitabo : « Peto a uobis ut me sic audiatis : neque ut omnino expertem Graecarum rerum, neque ut eas nostris in hoc praesertim genere anteponentem ». Hoc sumpsi e capitulo tricesimo sexto. Hoc operis, personae, omnes nobilite Romanâ generatae, ad Laelium congrediuntur Ferias Latinas celebratum. Scipio qui propter res domi et militiae gestas aestimatione summâ fruitur, a ceteris sententiam rogatus, consentit ut explicet qualis status rei publicae sibi optimus esse uideatur. Haec operis pars igitur quae argumento ipsi praecedit, in primo libro posita, locum prooemii tenet. Equidem profecto suspicor illud « expertes litterarum Graecarum » Cornelii Nepotis huic « expertem Graecarum rerum » Ciceronis respondere, quamuis incertum sit utrum alteri responderit. Ast siquidem non audeo ex uno loco suspicionem in sententiam informare, tamen aliud nactus sum quod opinionem meam corroboraret. Namque etsi nonnullae uitae Cornelii Nepotis an nos non peruenerunt, tamen eae quas conseruauimus, ita se habent ut prima de Miltiade secunda de Themistocle tractarint. Hunc nominum ordinem nostrâ interest inspicere cui M. Tullius Cicero in Republicâ denuo respondere uidetur. Hic libri primi capitulum quintum sparsim recito : « Hinc enim et illa apud Graecos exempla, Miltiadem uictorem domitoremque Persarum, (…) uitam ex hostium telis seruatam in ciuium uinclis profudisse et Themistoclem patria quam liberasset pulsum (…) in barbariae sinus confugisse. » Nos effugere nequit eundem nominum ordinem a Cicerone adhibitum esse quam apud Cornelium Nepotem. Si ad haec addimus quod apud utrumque non modo de statu rerum publicarum sed etiam de similitudinibus differentiisque inter Graecos et Romanos agitur, equidem hoc magis suspicor uitas Cornelii Ciceronisque Rempublicam aliquatenus ex intimitate utriusque scriptoris materiam argumentaque communia hausisse. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago, amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Curate ut ualeatis !

Saluete amici amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Hodie plura de Cornelio Nepote dicam cuius uitam Miltiadis propius tractabimus. Sicut in pristinis emissionibus explicaui, cum nuper opera Cornelii Nepotis denuo legere constitui, sine morâ animaduerti multa mentione digna uersari apud eum scriptorem quem litterati huius aetatis interdum sententiâ meâ paululum neglexerunt. Hic iam, ni fallor, actum est quomodo personae per uitas excellentium imperatorum inter se responderent ac quo pacto scriptor in eiusdem operis praefatione documentis exemplisque Graecis usus esset ut Romanos ex contrariis figuraret. Ego quidem hodie uobis de uita Miltiadis locuturus sum. Namque Miltiades ciuis Atheniensis fuit, loco nobili generatus modestiâque insignis. Cum Athenienses colonos Chersonesum mittere uellent ac dubitarent quem eis praeficerent quoniam Thraeces ferôces illam regionem tenebant, ferunt ipsam Pythiam Miltiadem designasse. Itaque Chersonesum missus effecit ut colonia cui deis suadentibus ab Atheniensibus praefectus erat, ibi floreret. Nam ut locum Nepotis récitem, « Ibi breui témpore barbarorum copiis disiectis, totâ regione, quam petierat, potîtus, loca castellis idonea communiit, multitudinem, quam secum duxerat, in agris collocauit crebrisque excursionibus locupletauit ». Haud procul, Nepos demonstrat Miltiadem quippe cum rector probus fuisset, in colonia Chersoneso diu permansisse instar regis quamuis accurate Athenis officia praestaret. Recito : « Summa aequitate res constituit atque ipse ibidem manere decreuit. Erat enim inter eos dignitate regiâ, quamquam carebat nomine, neque id magis imperio quam iustitiâ consecûtus. Quin etiam insulas quoque, ut scripsit auctor, « insulas » igitur « quae Cyclàdes nominantur, sub Atheniensium redêgit potestatem ». Idem multas alioquin res ab Miltiade gestas narrat easque tanto memoriâ digniores quod effectae sunt cum Darius, rex Persarum, bellum in Eurôpam intulit. Miltiadis enim operâ Athenienses decémplicem numerum hostium profligauerunt, et, ut denuo scriptorem citem, adeo eos perterruerunt ut Persae non castra, sed naues petierint. Postea, bello confecto, cum insulae Graecae superessent quae bârbaris opem tulerant, Miltiades noster cum classe septuaginta nauium missus est ut eas sub dicionem Atheniensium siue ui siue consilio redigeret. At cum Parii ad insulam quae Paros uocatur, Miltiadem illusisset atque is credidisset classem regiam cum Pariis fore ut oppugnaret, tergum uertere maluit ne ciuitas cladem ingentem acciperet. Haec fuit causa cur Athenas reuersus proditionis accusaretur quod, ut Cornelius Nepos crimen exponit, « cum Parum expugnare posset, a rege corruptus infectis rebus discessisset. » Causa nempe cognita est, neque Miltiades capitis damnatus est, sed pecuniâ multatus. Quae mulcta aestimata est quinquaginta talentorum, uel quantus sumptus factus erat ad totam classem construendam. Miltiades uero qui uir probissimus erat, tantam pecuniae summam soluere non potuit. Itaque in uincula publica coniectus in carcere mortuus est. Attamen Cornelium Nepotem non effûgit hoc crimen non ueram fuisse causam cur Miltiadi tanta poena danda foret. Uobis de hac re nonnullos locos sparsos recitabo inter se contextos : « Athenienses propter Pisistrati tyrannìdem, quae paucis annis ante fuerat, nimiam ciuium suorum potentiam extimescebant. Miltiades non iam uidebatur posse esse priuatus. Namque omnes autem et dicuntur et habentur tyranni, qui potestate sunt perpetua in ea ciuitate quae libertate usa est. Postremo Nepos sic concludit : « Haec populus respiciens maluit illum innoxium plecti quam se diutius esse in timore. » Non dubium est quin innòcens Miltiades fuerit : ille enim non modo Atheniensium iussu diu coloniae Chersoneso praefuerat, sed etiam Athenis rerum potiri minime studebat. Quia res domi et militiae gerere callebat, Atheniensibus, cupidis libertatis seruandae, placuit Miltiadem damnare quod democratiam periclitari posset, uel ut rectius dicam, propterea quod et sciret et ualeret rerum potiri etiamsi minime concupiuisset. In hac uitâ igitur Cornelius Nepos nobis demonstrat quantum periculum in democratiâ Atheniensium infuerit, sicut in omni re publicâ liberâ, quotienscumque populus, tanquam anticipatione fretus, prudentiâ abutitur ac consentit iura priuatorum restringere quasi incolumitatem rei publicae tueretur quamquam nullum facinus perpetratum esset. Siquidem crimen probari non potest, rei tamen facile accusantur alterius criminis ut iudices instrumenta non iustitiae sed regiminis esse uideantur. Nonne hoc paradoxon quo libertas ciuium minuitur ipsius libertatis seruandae causâ, uitia illustrat quibus ciuitates nostrae nuper periculis magnis sollicitatae labôrant ? Num operae pretium est pro democratia omniumque salute iniuste unum hominem condemnare uel innocentem ? Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago. Curate ut ualeatis, amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis.

Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Abhinc paucis septimanis ego uobis de Cornelio Nepote uerba feci. Tunc explicaui cur mihi prodesset eum scriptorem legere. Nuper enim opera omnia eius oculis triui, nec retineri possum concludere multa mentione digna ubique in his abundare. Itaque hodie uelim uobis nonnulla tradere de praefatione eius libri in quo Cornelius tractat de excellentibus imperatoribus. Hoc enim opus Nepos Âttico, sibi amicissimo, dedicauit. Dum initium facit, praefatur usus Graecorum non esse iudicandos ex consuetudinibus Romanorum, sed ex suis moribus maiorum. Deinde paucis exemplis illustrat quantum uterque populus utrumque tempus inter se dîfferant. Dum haec facit, non solum de Graecia loquitur, sed mores Romanorum ingeniose depingit ut figurae Romanorum ex contrariis Graecorum prodeant uel, ut ita dicam, e forma figlinâ appareant. Ad haec illustranda uobis eius praefationis locos iam prodam quattuor. Primum Cimonem citat de quo locum illum uobis tradam : « Neque enim Cimoni fuit turpe, Atheniensium summo uiro, sororem germanam habere in matrimonio, quippe cum ciues eius eodem uterentur instituto. » Etenim Nepos indubittae cum Atheniensibus fas esset germanas uxores ducere, eodem têmpore mêmorat matrimonia eius farinae Romae pro incestis haberi. Haud procul addit quod « laudi in Creta ducitur adulescentulis quam plurimos habuisse amatores ». Cornelius Nepos dum haec dicit, item significat corpora liberorum Romanorum sacra esse. Quod pro côgnito habemus siquidem pueri Romani usque ad togas uirîles amulêta in bullis gerebant. His signis indicabant eos tangere nefas esse. Praeterea, ut idem alio loco declarauit, quamuis laudabile Graecis fuerit in scaenam prodire, tamen Romani non sine macula morali talia faciunt. Namque scribit : « Quae omnia apud nos partim infamia partim humilia atque ab honestate remota ponuntur. » Postremo, id quod equidem potissimum existimo, Cornelius Nepos cum de mulieribus in ciuitate agitur, subito rationem inuertit concinnandi exempla. Sic exclamat : « Quem enim Romanorum pudet uxorem ducere in conuiuium ? » Dein sîmili utitur interrogatione oratoriâ et demonstrat matronas apud Romanos primum locum tenere ac in celebritate uersari. Postea tandem incidit sermo in gynaeconîtides ubi feminae Graecae retinebantur. Haud dubium est quin haec omnia exempla Romanis conspicua fuerint. Itaque nonne nostrâ interest cur Cornelius Nepos locos id genus memorauerit ? Ipse elementum responsi adfert cum ait homines errare si tantum pro recto habeant quod moribus ipsorum conueniat. Sic nullum aliud praeceptum profitetur quam illud recentius « cuius regio eius religio », uel principium relatiuismi nostri. At quamquam inter aetates et ciuitates distinguit, tamen non curat ut alias res ab aliis semoueat. Quantum enim existimare possum, non credo Cornelium Nepotem tot taliaque exempla gratuito citauisse. Dum contraria inter Romanos et Graecos expônit, meâ sententiâ, Romanos hortatur ut non solum Graecos more Graeco considerent, sed etiam uice uersa mores suos respiciant atque inquirant cur res Romanae apud eos ita se habeant. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Quoniam multa supersunt quae uobis tradere cupiam, ego sine morâ ad uos reuersus ero ut idem argumentum porro tracter ac plura de Cornelio Nepote dicam.

Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana ultimum huius anni. Reginaldus loquor. Hodie de scriptore Romano Cornelio Nepôte uobis loquar. At priusquam argumentum aggrediar, cum Saturnalia appropinquent, cupio uobis finem anni et serenum et iucundum exoptare. In dies magis gaudere nobis licet quod Latinitas hodierna ubique mundi floret. Namque etsi numquam desiimus Latine scribere, tamen multi iam ardent nostra lingua commûni loqui. Neque equidem audeo emissiones enumerare ne quam propter multitudinem obliuiscar. Sed nos effugere non potest oratores hodiernos non solum bonitate loquellae sed uarietate quoque argumentorum praecêllere. Usus Latinitatis uiuae ubique gliscit, e peritorum circulis exit, in scholas feliciter inrêpit. Uirtutes huius rei haud difficile comparent e quibus si unum commodum mihi seligendum fuerit, illud praeter omnia potissimum designem, quod, cum linguam Latinam uiua uoce colimus, non solum uoluptate loquendi fruimur, sed etiam gradatim discimus linguam ipsam aliter considerare ac methodo philologica. Quae res sine dubio liquet : si Latino tanquam aliis sermonibus hodiernis utimur, incipimus haud secus scripta Latina legere atque Anglica, Francogallica, eaque composita ceteris linguis quas in scholis didicimus. Hanc uoluptatem primum expertus sum cum in Islandia vixi. Sicut fortasse scitis lingua Islandica hodierna minime differt ab usu medii aeui ut et sagas antiquas et acta diurna legere nobis pariter liceat. Idem nunc experior dum Latine loquor. Haec fuit causa cur ea mente statuissem scriptores classicos denuo legere ut aestimarem quantum modum legendi mutassem. Tandem igitur ad argumentum huius diei peruenio. Nuper enim consilium cepi opera Cornelii Nepotis in extenso, ut ita dicam, iterum legere. Hic scriptor Romanus initio primi saeculi loco nobili natus est, atque et aequalis et amicus fuit Ciceronis, Âttici poetaeque Catulli. Itaque iure existimare possumus eum documenta Latinitatis classicissimae nobis tradidisse. Sedecim libros composuit de uiris illustribus necnon alia uaria opera. Ex his superfuerunt liber tertius de uiris illustribus, uita Attici, uitaque Catonis. Ferunt stilum Cornelii Nepotis quamuis lingua pura fuerit, insulsum esse. Professores mei in Uniuersitate iterabant Cornelium Nepotem historicum fuisse cui nobis parum fidendum esset quippe cum moribus magis studeret quam rebus gestis. Itaque nonnullos locos magistri plerumque dant discipulis uertendos cum nemo putet Nepotem dignum esse cuius opus totum pellegatur. Nihilominus dum uitas inspicio, mihi notaui nonnulla indicia quibus mihi uideretur nos Nepotem citius iudicasse. Ergo ne uobis molestus sim, tres locos sententia mea mirandos tradam. Primo mentionem facere uelim de uita Hannîbalis. Cuius prudentiam aliasque uirtutes contra Titum Liuium laudat Cornelius Nepos ubique libri. Praeterea sic depinxint ultimas horas Carthaginiensis cum salutem in Prusiae regno petiuisset. Partem recito capituli duodecimi : « Hânnibal enim uno loco se tenebat, in castello quod ei a rege datum erat muneri, idque sic aedificarat, ut in omnibus partibus aedificii exitus haberet, scilicet uerens ne usu ueniret, quod accidit. Huc cum legati Romanorum uenissent ac multitudine domum eius circumdedissent, puer ab ianua prospiciens Hannibali dixit plures praeter consuetudinem armatos apparere. Qui imperauit ei ut omnes fores aedificii circumiret ac propere sibi nuntiaret num eodem modo undique obsideretur. Puer cum celeriter, quid uidisset, renuntiasset omnesque exitus occupatos ostendisset, sensit id non fortuito factum, sed se peti neque sibi diutius uitam esse retinendam. Quam ne alieno arbitrio dimitteret, memor pristinarum uirtutum uenenum, quod semper secum habere consuerat, sumpsit. » Quod ad me attinet, animi non moueri nequeo cum, dum haec lego, imaginor Romanos appropinquare, puerum ruere arcem circumitum ac renuntiare res ita desperatas esse ut Hannibal ueneno sibi mortem consciuerit. Nonne conspicua in Nepote inest calliditas qua tales imagines in animis nostris suscitaret ? Alio loco idem testimonium amicitiae egregium lectoribus tradit. Sic in uitae Attici capitulo decimo tertio. Ibi enim cum explicat quantas pecunias quotmensibus Atticus impenderet ut omnium ordinum homines inuitaret, fatetur : « Atque hoc non auditum sed cognitum praedicamus : saepe enim propter familiaritatem domesticis rebus interfuimus. » Si meminimus Atticum, uirum locupletissimum, procul a ciuili tumultu mansisse atque pecuniâ suâ hominibus factionum omnium opitulatum esse ut fortasse nonnullis uideretur in dubio haesitans uictis uictoribusque morigerari, uel potius blandiri, mihi non displicet suspicari Atticum qui pacem fortunis ingentibus suis sibi concilare soleret, undique ob id uituperari, immo uero ignauiae accusari. Nonne est amicorum inter se auxiliari ? Inde quod haud absurdum credo, facile mihi fingo Cornelium Nepotem uice patroni fretumque optimatum auctoritate Atticum defendere. Itaque, ut testis oculatus, plûrimis argumentis demonstrat Atticum pecunias ingentes soluisse non sibi suisue sed ciuitati bellis ciuilibus lacessitae. Inde Atticus qui ignauus iudicari poterat, uestimentum euergetae induit ; quin etiam philosophus fit, ut sapiens apud Lucretium qui ab litore procellam contemplatur. Praeterea Nepos multis locis explanat Atticum ab uniuersis amatum esse quod omni malitiâ abstineret. Nihilominus pluriens cum fortunis emigrat, amicis inimicisque opem fert e quibus nonnulli sanguine Romano aspersi erant. Hic procul dubio non destino Atticum in ius uocare, sed illud solum cupio manifestum facere Cornelium Nepotem scriptorem memoriâ digniorem esse quam etiamnunc dicitur, propterea quod non tantum imagines apud lectores scite suscitat sed etiam genera litteraria miscet ut opus apologeticum sub specie uitam componendi scriberet. Postremo plura de uitis uirorum Graecorum dicam. Etenim dum has lego, aliquid lepidi animaduerti. Nam cum de uiginti fere ducibus tractet, qui quinto quartoue saeculo uiuentes plerique aequales fuerunt, profecto usu uenit ut iidem in pluribus uitis apparerent. Sic Cononi Atheniensi Lysandroque Lacedaemonio qui alter in sua alteriusque uita partes hostium agunt. Inde oblectamentum lectoribus apparatur, salis plenum, in quo imagines diuersae eorundem uirorum inter se confliguntur. Idem Graece sine dubio faciet Plutarchus. Sed quod ad Latinitatem spectat, Cornelius Nepos fortasse uiam aperuit tanquam Balzac in Comoediâ humanâ apud Francogallos. Haec emissio non fuit thesis de Cornelio Nepote, sed, ut spero, humilis gustatio quâ ministratâ hortor ut opera eius denuo oculisque innocentibus inspiciatis. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago, amici amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis, atque iterum optimum anni finem uobis exopto. Curate ut ualeatis.