Dood & Verderf

Er is bijna geen metalband die zonder zit: een cover van een plaat uit een heel ander genre. Maar waarom doen ze dat? Welke variaties kent dit genre? En hoe zak je niet door het ijs? Nederlands leukste metalcoverband, Pene Corrida, vertelt er werkelijk waar alles over. Van Bamboleo tot Wrecking Ball, en van the Ring of Fire tot Oops I Did It Again: die altijd stoere metalbands vinden het stiekem heer-lijk om platen uit heel andere genres te coveren. Soms is het resultaat ronduit geweldig, zoals The Legend of Zelda door August Burns Read. En soms is het resultaat ronduit desastreus, zoals Wicked Games door In Flames, of The Sound of Silence van Disturbed. Maar waarom doen toch zoveel metalbands een poging? Is het simpelweg effectbejag om te scoren over andermans rug? Of zit er een groter artistiek plan achter? De enige en allerbeste bron om die vragen aan te stellen, is natuurlijk Nederlands metalcovertrots, Pene Corrida. Al bijna 15 jaar speelt dit collectief uit Dordrecht, Breda en Rotterdam de sterren van de coverhemel, met publiekslievelingen als Europapa, Let It Go en Captain Jack, maar ook met muzikale vondsten zoals een medley van Prodigy-kneiters. Voor Dood & Verderf zocht de band de 7 meest opvallende metalcovers uit. Aan de hand daarvan bespreek ik met de zangers Danny Feijtel en Bart van Beek de hoogte- en dieptepunten van dit opmerkelijke subgenre, en leren we alles over de do's en dont's van de metalcover. Bekijk de discussie over metalcovers op Reddit Beluister alle in de discussie genoemde covers op Spotify Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist De slechtste: Puddle of Mudd - About a Girl (Nirvana) De identiekste: Lauren Babic & Gerard Vachon - Mikasa (Veil of Maya) De OG: Atreyu - You give love a bad name (Bon Jovi) De omgekeerdste: T-Pain - War Pigs (Black Sabbath) De best uitgevoerde: Ice Nine Kills - Animals (Maroon 5) Die van Dennis: Leo Moracchioli / Frog Leap Studios - Feel Good Inc. (Gorillaz) De door Bart het meest verkeerd ingeschatte: Pene Corrida - Europapa (Joost Klein)

Van Friese punker tot Rotterdams hoogleraar: je kunt het ver schoppen als buitenbeentje. Toch pleit Ferry Koster ervoor altijd te blijven twijfelen aan wat je denkt, gelooft en doet, want pas dan wordt het leuk. “Waarom zou iemand deze overheid vertrouwen? En, waarom zou iemand zich aan welke afspraak dan ook houden?” Horen we hier een crustige kraker? Een vastgeketend lid van Extinction Rebellion? Zeker niet: deze uitspraak is afkomstig van Ferry Koster, hoogleraar arbeid en instituties aan de Erasmus Universiteit Rotterdam. Maar laat je daardoor niet in de luren leggen: Ferry is ook voormalig bandlid van menig punk- en hardcoreband, met welluidende namen als Los Asesinos De La Superficialidad en Katzenjammer Kids. En Ferry is een groot pleitbezorger van twijfel: openstaan voor de mogelijkheid dat de wereld compleet anders in elkaar zit dan je altijd dacht. Aan de hand van zeven punk- en hardcoreplaten laat Ferry horen waarom dat twijfelen toch zo belangrijk is, en hoe van de gebaande paden afstappen dé sleutel tot succes vormt. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. De playlist Dead Kennedys - Chickenshit conformist (Bedtime for Democracy, 1986) MDC - Born to die (Millions of dead cops, 1980) Husker Du - pink turns to blue (Zen Arcade, 1984) Victims Family – Supermarket nightmare (4 great thrash songs, 1995) Pixies – River Euphrates (Gigantic / River Euphrates, 1988) From Ashes Rise - Rung by rung (Concrete and steel, 2019)

Van de automutilatie van Shining tot de gekte van Benighted: fotograaf Sonja Schuringa legt als geen ander vast hoe bands écht zijn. In deze uitzending legt Sonja uit hoe ze de mensen achter de facade tevoorschijn tovert. Brandende omgekeerde kruizen. Doorgelopen corpse paint. War jackets vol spikes en patches. Afgesneden schapenkoppen. Nog meer omgekeerde kruizen. Grote bossen ongewassen haar. Shirts van Death, Morbid Angel en Slayer. En vlammen. Véél vlammen. Nee, moeilijk is het niet, de metalscene inbeelden. Maar hoe het er achter de schermen echt uitziet, dat weten maar weinigen. Gelukkig is vandaag Sonja Schuringa te gast. Als geen ander weet deze fotograaf op en onder de huid te komen van legendes en enfant terribles als Igorrr, Gaerea, Shining en Wardruna. In deze uitzending van Dood & Verderf op Operator Radio laat Sonja 6 bands horen, elk met hun eigen verhaal, voor en achter de camera. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist 1 Der Weg Einer Freiheit - Immortal (Noktvrn, 2021) 2 Wardruna - Helvegen (Runaljod - Yggdrasil, 2013) 3 Gaerea - Laude (Mirage, 2022) 4 Igorrr - Double Monk (Nostril, 2010) 5 Benighted - Let the blood spill between my broken teeth (Asylum Cave, 2012) 6 Shining - Låt Oss Ta Allt Från Varandra (V. Halmstad, 2007) Zwaar Aanbevolen Wrath Of Logarius - Keeper Of The Spectral Legion (Crown Of Mortis, 2025) Bij het online magazine Zware Metalen wist redacteur Joris Meeuwissen direct welke tip hij aan Sonja wilde geven: Wrath Of Logarius. Op 4 april komt namelijk het debuutalbum Crown Of Mortis uit, dat doet denken alsof Gaerea, Dark Funeral en Lorna Shore een kind hebben gekregen. Of, in Joris' woorden: “De extreme metal van Wrath Of Logarius heeft raakvlakken met black- en deathmetal, maar kent ook zijn kanten waarin experimentaliteit, hoekigheid en puntigheid niet wordt geschuwd."

Eindelijk: Dood & Verderf kiest en bespreekt aan de hand van alleskunner (waaronder documentairemaker) Mike Redman de beste docu's die gemaakt zijn over metal. We draaien de muziek, diepen de verhalen uit én verklappen wanneer Mikes langverwachte eigen metal-docu, Metaal, uitkomt. En ja, we proberen ook uit waar Judas Priest van verdacht werd. Don't do it! Wat is nóg fascinerender dan naar metal luisteren? Ernaar kijken natuurlijk. Er is namelijk weinig mooier, tenenkrommender, bizarder, teleurstellender, lelijker, hilarischer, gruwelijker en ongeloofwaardiger dan de verhalen achter metal en zijn muzikanten. En documentaires zijn de ideale toegangspoort daartoe. Daarom in deze editie van Dood & Verderf: Mike Redman, Rotterdams grootste multitalent (check dit dan, of deze), waaronder als documaker. Mike legt momenteel samen met Jason Köhnen de laatste hand aan de documentaire Metaal. Hierin belicht hij de Nederlandse extreme-metal-scene tussen 1985 en ‘95. Speciaal voor Dood & Verderf koos hij zijn favoriete docu's over metal, variërend van de tranentrekker over Jason Becker tot de teloorgang van de maatschappij in Amerika. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist Megadeth - In my darkest hour (So far, so good…so what!, 1988) The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years (1988) - IMDb “Documentary showcase, what life was like for the music artists living during the Los Angeles Heavy Metal scene in the mid and late 1980s.” Bad Brains - The Regulator (Bad Brains, 1982) Bad Brains: A Band in DC (2012) - IMDb “Bad Brains are one of the most important and influential American bands still working today. They melded punk and reggae into an innovative style that has yet to be copied. Their impact and influence can be heard in groups like Beastie Boys, No Doubt, Nirvana, Jane's Addiction and countless more. Despite the troubles of an eccentric front man they have stayed together for 30 years without ever reaching the level of success so many think they deserve. Using rare archival footage and original comic illustrations the film re-constructs Bad Brains' rich and complicated history.” Jason Becker - Temple of the absurd (Perpetual Burn, 1988) Jason Becker: Not Dead Yet (2012) - IMDb “When doctors diagnosed 19-year-old rock star Jason Becker with Lou Gehrig's Disease, they said he would never make music again. 22 years later, without the ability to move or to speak, Jason is alive and making music with his eyes.” Judas Priest - Better by you, better than me (Stained Class, 1978) Dream Deceivers (1992) - IMDb “Two young men attempt suicide, one dies, the other survives disfigured. Their parents sue heavy metal band Judas Priest, alleging their music influenced the act. The documentary covers the unprecedented trial against the band.” Iron Maiden: The number of the beast (The number of the beast, 1982) Iron Maiden: Flight 666 (2009) - IMDb “A chronological account of the heavy metal band Iron Maiden's 2008 world tour through India, Australia, Japan, USA, Canada, Mexico and South America in a jet piloted by the band's front man, Bruce Dickinson. Features interviews with the musicians, their road crew and fans.” Alice Cooper - Ballad Of Dwight Fry (1971) Super Duper Alice Cooper (2014) - IMDb “Super Duper Alice Cooper is the twisted tale of a teenage Dr Jekyll whose rock n roll Mr Hyde almost kills him. It is the story of Vincent Furnier, preacher's son, who struck fear into the hearts of parents as Alice Cooper, the ultimate rock star of the bizarre. From the advent of Alice as front man for a group of Phoenix freaks in the 60s to the hazy decadence of celebrity in the 70s to his triumphant comeback as 80s glam metal godfather, we will watch as Alice and Vincent battle for each others' souls. The is the first ever 'doc opera' - a dizzying blend of documentary archive footage, animation and rock opera that will cement forever the legend of Alice Cooper.” Cannibal Corpse - Hammer smashed face (Tomb of the Mutilated, 1992) Cannibal Corpse: Centuries of Torment (Video 2008) - IMDb “Spanning the entire career of death metal's biggest and most controversial band.” De reservelijst The Story of Anvil (2008) - IMDb “A documentary that chronicles the two fifty-something founding members of the Canadian heavy metal band Anvil on their last stab at fame.” Bonus: Mike met the man, the legend Lips! Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills (1996) - IMDb “A horrific triple child murder leads to an indictment and trial of three nonconformist boys based on questionable evidence.” Biography: KISStory (TV Special 2021) - IMDb “Follows the band's five decades in the business as founders Paul Stanley and Gene Simmons reflect on their career.”

Ja, het is zoeken met een lantaarntje naar hoop en optimisme in het nieuwe jaar. Daarom een bijzondere editie van Dood & Verderf. Ik vroeg aan 11 experts die eerder te gast waren in deze show, wat dé bands zijn die je in 2025 in de gaten moet houden. Hun antwoorden variëren van Hongaarse electro-deathmetal, doedelzakmetalcore, Iraanse mystiek, polsensnijdende darkwave tot Nietscheiaanse blackmetal, boze-mannen-hardcore en overrompelende symfonieën. In dit uur hoor de volgende elf lichtende lichten en zoutende zouten vertellen over hun favoriete nieuwe acts en releases: frontvrouw Alma Alizadeh van For I Am King de Belgische metalprofessor Didier Goossens breakcore-, doommetal- en darkjazzpionier Jason Köhnen Neerlands beste kamerlid Lisa Westerveld apocalyps-adept Marleen van de Kerkhof martial arts- en socialisme-expert Peter Kwint To The Teeth-playlistsamensteller en NRC-journalist Peter van der Ploeg Hardcore-zine-maker Yordi Dam christelijke-metal-icoon Jasper Verhorst Zware Metalen-hoofdredacteur Maarten Ondersteijn en Rotterdams burgemeester-speechschrijver Daan de Neef Geniet ervan! Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist Paleface Swiss - The Gallow (The Gallow, 2023) Door Alma Alizadeh (frontvrouw For I Am King) Beluister de uitzending met Alma Paleface Swiss, wat een fantastische band, live: "niet te geloooooooven" zoals Rembo van Rembo&Rembo zou zeggen. Ik heb ze afgelopen zomer op DMF gezien en het was mokertje hard (gebruik "mokertje hard" nooit, maar dan snap jij wat ik bedoel). Je hebt van die bands waar je naar staat te kijken live en dan denk je: hallo ik wil nu spelen, dit is er een :D Lowen - Najang Bah Divhayeh Mazandaran (Do Not Go To War With The Demons Of Mazandaran, 2024) Didier Goossens (onderzoeker Nederlandstalige blackmetal) Beluister de uitzending met Didier Voor mij dé band om in 2025 in de gaten te houden: Lowen, liefst met track 'Najang Bah Divhayeh Mazandaran.' Hebben in 2024 hun tweede plaat uitgebracht bij Church Road Records en het Nederlandse Lay Bare Recordings. Zangeres Nina Saeidi is de dochter van Iraanse vluchtelingen en opgegroeid in Engeland, en dus echt een kind van twee werelden. Die nieuwe plaat belichaamt haar hybriditeit perfect: loeiharde Black Sabbath/Bolt Thrower-doomriffs in Midden-Oosterse ritmepatronen met lyrics in zowel Brits als Farsi die terug- en vooruitkijken naar de mensheid op basis van pre-islamitische koningenliteratuur. Een dijk van een plaat die in 2025 ongetwijfeld veel live zal worden gespeeld op Britse en Europese podia, en daarom een show om niet te missen. Watch My Dying - Napköszörü (Egyenes Kerülö, 2024) Door Jason Köhnen (Bong-Ra, Celestial Season, Kilimanjaro Darkjazz Ensemble) Beluister de uitzending met Jason Watch My Dying. één van de bekendste extreme metal bands uit Hongarije. Ze bestaan al 25 jaar maar zijn in Europa nauwelijks bekend. De plan is om ze eind vh jaar als support van Bong-ra mee naar NL te halen. Er is net een nieuwe plaat uit : ' Egyenes kerülő '. Ik draag het nummer 'Napköszörű' aan. Ne Obliviscaris - Devour Me, Colossus - part 1, black holes (Citadel, 2014) Lisa Westerveld (kamerlid GroenLinks-PvdA) Beluister de uitzending met Lisa De band die we wat mij betreft goed in de gaten moeten houden is Ne Obliviscaris. Ik werd een aantal jaar geleden op hen getipt (een vriend liet me het nummer Devour me, Colossus horen) en met hem was ik enorm onder de indruk van alle verrassingen in hun nummers. Op dat moment waren ze denk ik nog niet heel bekend en konden we geen live optredens vinden, maar ze waren vorig jaar tot mijn verrassing op Dynamo Metalfest (waar ik niet was) en komende zomer weer op een aantal festivals. Dus ik ga zeker checken hoe ze live zijn. Gaerea - Unknown (Coma, 2024) Marleen van de Kerkhof (klimaatactivist en eindredacteur Zware Metalen) Beluister de uitzending met Marleen Voor nu ga ik voor Gaerea met als single Unknown van het laatste album Coma. De eerste keer dat ik een album 100/100 punten heb gegeven. Lees hier waarom. Gaerea is met Coma ook op #3 van de ZM Jaarlijst beland. Op 6 augustus spelen ze met Dimmu Borgir en Abbath in 013. Je móét ze live ervaren! Wat een kolossale intensiteit! Enne, de gitariste en zanger wonen in Nederland, dus een beetje ‘van eigen bodem'. Curselifter - The Blade (Curselifter, 2024) Peter Kwint (voormalig SP-kamerlid, voorzitter Nederlandse Vechtsportbond) Beluister de uitzending met Peter Ik vind dat iedereen nu op de Curselifter band wagon moet springen. Band uit Utrecht, met Rosa een absolute sloper op zang. Bij tijd en wijlen lompe, zware metalcore. Maar af en toe ook veel gelaagder. Het doet me bij tijd en wijlen denken aan Converge, en mensen die mij kennen weten dat dat een heel groot compliment is. Empire is een geschikte track, de opener van hun self titled debuutplaat die in oktober uit kwam. Bovendien thematisch typisch voor ze, omdat ie zowel over het falen van dit systeem gaat als over menselijk falen. Wat de twee voornaamste thema's van de plaat zijn. Heartworms - Warplane (Glutton for Punishment, 2025) Peter van de Ploeg (cultuurjournalist NRC en samensteller To The Teeth-playlist) Beluister de uitzending met Peter Het meest excited ben ik nu over een iets minder heavy band, maar niet minder duister: Heartworms uit Londen. Post-punk, industrial, gothic pop, darkwave, het is van alles en frontvrouw Jojo Orme heeft het charisma om dat allemaal aan elkaar te lijmen. Ze zijn toegankelijk genoeg voor een groot publiek, aanstekelijk en dansbaar, en toch is er die ongemakkelijk donkere onderstroom waar ik (wij?) zo lekker op ga(an). Ik heb vanmorgen, toevallig, de promo binnengekregen van de nieuwe plaat die in februari uitkomt. Die Jojo Orme heeft een heftig levensverhaal trouwens. Uit huis gegaan op haar veertiende, in opvanggezinnen terechtgekomen en op haar zestiende alsnog op zichzelf aangewezen. Ze verdiende geld door op straat te spelen. Provisional - Deceive (Inside Out, 2024) Yordi Dam (hardcore-zine-maker Hard tegen Hard) Beluister de uitzending met Yordi Ik ben erg benieuwd naar Provisional. Een internationaal gezelschap met leden uit Nederland, Argentinië en Portugal, based in Rotterdam. Ik wijd een kort stukje aan ze in de aankomende editie van mijn blad die eind januari uitkomt. Zo omschrijf ik ze daar: PROVISIONAL Uit: Rotterdam (NL) Voor fans van: Vein.fm, Converge Geflipte all-verse-no-chorus-mathcore met een voorliefde voor bombastische Dillinger-riffs, dissonante panic chords en het occasional whammy pedaal. Ik vind het tof dat hun muziek een beetje uit de bocht vliegt, zeker naar metalcorebegrippen, dat vaak een beetje richting het gelikte gaat. Bovendien klinkt het geheel profi, spannend en - komt 'ie - bijna on-Nederlands-goed. Ik ben heel benieuwd wat deze opkomende band in 2025 gaat doen. Zwaar Aanbevolen Walg - Vuurdoop (IV, 2024) Maarten Ondersteijn (hoofdredacteur Zware Metalen) Beluister de uitzending met Pim (de voorganger van Maarten) Wij dragen namens Zware Metalen de Nederlandse, symphonische blackmetalband Walg aan: Onderbouwing: In 2023 én in 2024 wist Walg de top-10 te halen in de uiteindelijke jaarlijst van onze lezers. Een uitzonderlijke prestatie als je bedenkt dat daar grote namen staan zoals Blood Incantation, Obituary, Opeth en Marduk. Het album IV -waardering 95/100- dat wederom in eigen beheer uitgebracht is, sloeg afgelopen jaar ook weer in als een bom en redacteur Joris schreef daarover: IV van het Nederlandse Walg is zo waar (en niet geheel verrassend) een magistraal melodisch, symfonisch blackmetalwerkstuk. Ik denk dat er in de wijde omtrek geen enkele band in dit subgenre dit Walg van de troon kan stoten! Meesterlijk! Ongezien! Walgelijk lekker weer! Er is geen eind in zicht! Nog een goede reden om deze band te tippen, is het zeer exclusieve optreden op Pitfest dat dit jaar zal plaatsvinden. Nog niet eerder trad Walg op namelijk, daar het oorspronkelijk een tweemansformatie is. Daar wil je bij zijn dus! Bleed From Within - In Place of your Halo (Zenith, 2025) Jasper Verhorst (TerraDown, A Life Aligned) Beluister de uitzending met Jasper Want, een band die ik wil noemen die men zeeeker in 2025 moet checken is Bleed From Within. Dit jaar komen ze weer met een nieuwe plaat waarvan er al een paar singles uit zijn. Metal(core-ish?) uit Schotland, met heuze doedelzakken in het instrumentarium. "In Place of your Halo" is hun nieuwste single met doedelzakken in de breakdown enzo. De band ken ik al een tijdje en heb ze een aantal keer live gezien, afgelopen sinterklaas ook samen met Slipknot in de ZiggoDome en dat was echt een feestje. Terzij De Horde - In One of These, I am your Enemy (In One of These, I am your Enemy, 2022) Daan de Neef (voormalig VVD-kamerlid, speechschrijver burgemeester Carola Schouten) Beluister de uitzending met Daan Heel simpel: dat is Terzij de Horde uit Utrecht. Dit jaar komen ze met een nieuw album en wat ik ervan weet, is dat het een verdere verfijning wordt van hun vorige album ‘In one of these I am your enemy'. Alles wordt momenteel opgenomen en ik kijk er echt reikhalzend naar uit. Het wordt nog filosofischer (een nummer over Nietzsche bijvoorbeeld), maar ook melodieuzer. Ik vind het fijn dat een band niet alleen toffe muziek maakt, maar ook bijdraagt aan een beter begrip van de wereld. TDH is zowel activistisch als intellectueel. En gewoon bruut. Zanger Joost staat als een blackmetal Cicero op het podium en de rest van de band speelt in een soort roes mee. Love it! Kan niet wachten.

Metal is voor stoïcijns coach Dennis de Gruijter zoveel meer dan herrie, 'sleeeejuuuur' roepen en bier drinken. Metal is voor hem het portaal naar andere werelden: eerst die van de duisternis, daarna die van de filosofie. In deze uitzending laat Dennis (en zijn dochter!) horen hoeveel filosofische lagen de metal ontsluit. Als er één filosofiestroming is die trv kvlt metal is, dan is het wel de stoïcijnse filosofie. Alles wat gebeurt in de wereld, zegt de stoïcijnse filosoof, is van tevoren onverbiddelijk bepaald. De vrijheid en autonomie van de mens zit hem erin dat hij vrij is in zijn oordeel hierover. Dus ja, er is lijden, weerstand, Irene Moors en de smurfen, teleurstelling, duisternis, tokkies op fatbikes, trauma, geweld, clowns met een alcoholprobleem, strijd, oorlog, alles. Maar, zegt stoïcijns coach Dennis de Gruijter: “Wie zich wil ontwikkelen heeft weerstand nodig. En weerstand of tegenslag is een alomtegenwoordige grondstof!” Juist de metal heeft hem tot die inzichten gebracht. “Dankzij metal ben ik me gaan verdiepen in Engelse literatuur en klassieke filosofie”, schrijft hij op LinkedIn. “En, hoe raar het ook klinkt, het is tot vandaag een inspiratiebron voor mijn Stoïcijnse coaching. Het is voor jezelf opstaan, de kracht in jezelf zoeken en niet in de regeltjes of status quo, anders durven zijn dan de massa, en een beetje staal in je ruggegraat ontwikkelen.” In dit uur van Dood & Verderf laat Dennis aan de hand van 7 platen horen waarom juist metal past bij stoïcijnse filosofie, hoe we kunnen groeien door weerstand, en waarom een Sliedrechtse donderpreek een prima bodem vormt voor hallucinaties over de hel. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist Paradise Lost – As I Die (Shades of God, 1992) Arch Enemy – Beast of Man (Stigmata, 1998) Black Sabbath – A national Acrobat (Sabbath Bloody Sabbath, 1973) Sabbat – The Best of Enemies (Dreamweaver, 1989) Ex Deo – The Philosopher King (2020) Manowar - Carry On (Fighting the world, 1987) Zwaar aanbevolen Iotunn - Twilight (Kinship, 2024) Het online magazine Zware Metalen zag je lijst vol traditionele platen En dacht: die Dennis moeten we muzikaal even bijpraten Misschien, dachten zij, is Iotunn iets voor jou Met een modern geluid, maar de oude metal trouw De band komt uit Denemarken en werd in 2015 opgericht En betaalt aan bands als Borknagar en Persefone zijn schatplicht Hoe dat klinkt, weet redacteur MrJingles te vertellen Dus laat de volgende woorden in je oren schellen: "Iotunn brengt na het fantastische Access All Worlds wederom een dijk van een plaat uit. Dit is voer voor liefhebbers van sterk melodisch gitaarwerk, waarbij het allemaal wel wat steviger mag. De muziek mag dan wel de noemer progressief hebben, maar nergens wordt het album Kinship te moeilijk om te verteren. Het is echter wel een muzikale reis langs atmosferische landschappen, die de aandacht verdient om je er eens goed in te verdiepen." Lees de recensie van Iotunn – Kinship op Zware Metalen

Een van dé nieuwe beloftes in het Nederlandse metallandschap is Reformist. Maar hoe kom je op die plek? En hoe maak je de stap naar het grote succes? Zanger Freek Kruijswijk en gitarist Mark van Gils delen al hun geheimen om de boyband van de metal te worden, variërend van radicaal darlings killen tot Trello-boards. (voor de goede luisteraar: de opname werd ditmaal niet in de container van Operator Radio gemaakt, maar thuis aan de keukentafel) Meer dan 100 duizend. Zoveel bands staan er vermeld op Metal Archives, dé online database voor metal. Ruim 3 duizend daarvan komen uit Nederland. 1 daarvan heet Reformist. En die band is te gast in deze uitzending van Dood & Verderf. Reformist is namelijk niet alleen een supertoffe band, maar ze weten zich ook op magische wijze te ontworstelen aan dat enorme moeras aan bands. Een crowdfundactie voor hun nieuwe plaat leverde dit jaar bijna tienduizend euro op, betaald door ruim 140 fans. Begin komend jaar maakt dat de release van het debuutalbum Voyages mogelijk. In Dood & Verderf praat ik met zanger Freek Kruijswijk en gitarist Mark van Gils over hoe Reformist moedig de oceaan aan middelmaat ontstijgt, en zo zijn eigen plek weet te veroveren. Want hoe bouw je een achterban op? Hoe kom je bij boekers in beeld? Hoe zet je een succesvolle crowdfunding op? En, natuurlijk het belangrijkste, hoe maak je iets dat beter is dan de rest? Daar komen we in deze uitzending van Dood & Verderf achter. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist 1 Reformist - Oblivion (2024) 2 Incubus - Drive (Make Yourself, 1999) 3 Meshuggah - Dancers to a Discordant System (Obzen, 2008) 4 Escape The Fate - Not Good Enough for Truth in Cliche (Dying is your latest fashion, 2006) 5 Ten56. - Diazepam (Downer, 2023) 6 Jason Paige - Pokémon Theme Song (1999)

Deathcore is extreme muziek in optima forma. Maar achter die schijnbaar ondoordringbare geluidsmuren zitten prachtige verhalen verstopt. Elmer Maurits en René Gerbrandij van het Rotterdamse Distant draaien de platen die hen inspireerden en delen hun favoriete lore. Met blote handen blokken gewapend beton in elkaar slaan. Je oma doodsangsten geven als ze weleens wil horen waar haar favoriete kleinkind nou eigenlijk naar luistert. De 10 kilometer onder de 30 minuten hardlopen. De apocalyps van een soundtrack voorzien waar zelfs de apocalyps bang van wordt. Dat, en meer, is wat je met deathcore kan doen, het tamelijk bizarre satanskind van enerzijds deathmetal en anderzijds metalcore. Deathcore fascineert me al jaren: het klinkt tegelijkertijd extreem én toegankelijk, lijkt uit elkaar te barsten van de energie, en speelt heel plezierig met duistere thema's en visuals. In dit uur van Dood & Verderf laten Elmer Maurits en René Gerbrandij horen waar deathcore vandaan komt, wat het kan, waarom het zo groot is geworden, en hoe het zich ontwikkelt. Elmer en René weten dat als geen ander. Zij zijn de bassist en drummer van Distant, al tien jaar misschien wel Nederlands grootste deathcoreband - uit Rotterdam! Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Playlist 1 Suicide Silence - No Pity For A Coward (The Cleansing, 2008) 2 Black Tongue - Coma (Born Hanged / Falsifier, 2014) 3 Lorna Shore - To The Hellfire (...And I Return To Nothingness, 2021) (bekijk hier het optreden van Distant met Will Ramos van Lorna Shore) 4 Infant Annihilator - Cunt Crusher (The Palpable Leprosy Of Pollution, 2012) 5 Bring Me The Horizon - Pray For Plagues (Count Your Blessings, 2006) 6 Distant - Fleshweaver (Tsukuyomi: The Origin, 2024) Zwaar Aanbevolen 7 Blood Incantation - The Message [Tablet I] (Absolute Elsewhere, 2024) Omdat Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, zijn vingers niet durft te branden aan een genre waar Elmer en René veel meer vanaf weten, tipt hij de nieuwe Blood Incantation. Maarten is namelijk zeer benieuwd of jullie iets kunnen met wat complexere progdeath. Zijn collega Michiel Hoogkamer schrijft over dat nieuwe album: “Zanger-gitarist Paul Riedl zelf spreekt over de soundtrack van een episch sciencefictionverhaal, in de vorm van een jaren '70 progalbum gespeeld door een jaren '90 deathmetalband uit de toekomst. Hij ziet er niet ver naast, want het gekende Blood Incantation-universum wordt uitgebreid met pure prog en Pink Floyd-achtige sfeerzettingen, die laatste soms zelfs inclusief bijpassende zangstem. Er gebeurt dan ook verdomd veel, daar ergens anders. De verschillende stijlen zouden er gemakkelijk voor kunnen zorgen dat het allemaal wat onsamenhangend wordt, maar die valkuil wordt behendig omlopen door de structuur van de plaat. Zodoende is Absolute Elsewhere mijn plaat van het jaar.” Lees de recensie op Zware Metalen

Bijbels uitdelen op Into The Grave, riffs spelen bij whitemetalband A Life Aligned, maar ondertussen ook héél hard gaan op Dying Fetus: Jasper Verhorst doet het allemaal. Want, zo laat hij horen, christendom en metal gaan prima samen (nouja, behalve Behemoth en Igorrr dan). Te midden van de zwartgallige poelen van dood & verderf die automatisch ontstaan op het festivalterrein van Baroeg Open Air, is een lichtpunt te vinden. Hier, in de podcast-container van Operator Radio, sta ik met Jasper Verhorst. En Jasper is niet alleen de gitarist van metalcore-act TerraDown. Hij speelt ook in een christelijke metalband: A Life Aligned. Sterker nog: Jasper werkt voor Metalbijbel Nederland. Deze stichting deelt op metalfestivals, zoals Baroeg Open Air, bijbels uit, en gaat zo met metalheads het gesprek aan over het christendom. Wat? Metal en christendom? Da's toch net zo aannemelijk als de PVV en asielzoekers knuffelen? Dat zou je denken. Aan de hand van zeven platen, variërend van metal-opwekkingsmuziek tot Dying Fetus, vertelt Jasper hoe christenen ook metal kunnen zijn, en hoe dat eigenlijk klinkt, trv cvlt white metal. Vond je dit tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. En ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Tot volgende maand bij Dood & Verderf! Playlist Oh, Sleeper - Children Of Fire (Children of Fire, 2011) Red - Let It Burn (Until we have faces, 2011) Dying Fetus - Subjected To A Beating (Reign Supreme, 2012) Crimson Moonlight - Intimations of everlasting Constancy (Veil of remembrance, 2005) Pentokrator - Awesome God (single, 2016) TerraDown - Checkmate (Checkmate, 2023) A Life Aligned - Shock And Awe (The Fill, 2023)

Ja, metal, dat lusten metalheads wel. Maar wist je dat ze ook heel goed gaan op drum 'n bass, industrial hardcore, ambient, breakcore en cybergothic? David Kuiper, programmer van de electronics-stage van Baroeg Open Air, laat horen welke elektronica werkt. Vond je deze aflevering tof? Abonneer je dan op de nieuwsbrief of de podcast. Ben je al fan? Geef dan een vijf-sterren-rating aan de show op je favoriete podcastplatform, zodat zoveel mogelijke andere mensen de show ook kunnen vinden. Bedankt! We gaan terug naar september 2015, een duistere zaterdagavond in het Zuiderpark in Rotterdam. Met open mond sta ik daar bij de electronics-stage, een van de twee grote tenten van Baroeg Open Air. Black Sun Empire, het drum ‘n bass-drietal uit Utrecht, sluit af. In die tent gaan honderden, zo niet duizenden uitzinnige mensen helemaal los op de muziek. Waaronder heel veel metalheads. Metalheads? Die luisteren toch alleen maar trv kvlt badkamerblackmetal, en hooguit een blokje Metallica omdat het moet? Maar nee. Ook metalheads en andere liefhebbers van zware gitaren stappen - in ieder geval tijdens Baroeg Open Air - probleemloos over naar de bonkende 909's, zagende Juno's en bubbelende 303's. En precies over dat fenomeen, daar waar metalheads probleemloos ook hun hart ophalen bij de elektronica, gaat deze uitzending van Dood & Verderf. Samen met David Kuiper, sinds jaar en dag programmeur van de electronics-stage van Baroeg Open Air, onderzoeken we welke elektronica werkt (en welke niet), en waarom dat zo is. Zo kijken we vooruit naar de komende editie van Baroeg Open Air, op zaterdag 14 september in het Zuiderpark. Playlist 1: Sinister Souls - FCKN Hostile (Zardonic remix) (Chronicles, volume 1, 2024) 2: Combichrist - This shit will fuck you up (Everybody Hates You, 2005) 3: Somniac One - Instigator (I hope this EP finds you well, 2023) 4: The Silence - The Detonator (The silence of the perfect dark, 2023) 5: Neurocore - Souvenirs du futur (The Magellan Chronicles, 2015) 6: Enduser - 2-3 (1-3, 2016) 7: Kryptic Minds - Six degrees (One of us, 2009) 8: Tineidae, Access To Arasaka, Sole Massif - Power Disruption (Engage, 2022) Deens Aanbevolen Lidvall - Invalid (Prototype, 2024) Een unicum! Niet Zware Metalen, het online metalmagazine der Lage Landen, maar René Passet geeft vanuit zijn woonplaats Kopenhagen de muziektip voor David. René is al decennia Neerlands grootste connaisseur van elektronische muziek, onder meer voor 3voor12, Oor, DJ Broadcast en KindaMuzik. En omdat René als voormalig filelezer van de ANWB groot fan is van radio, heeft hij speciaal voor David zijn tip ingesproken. Shirts uit, dansvloer aan! Bezoek René Passet op Instagram

Steriele badkamerblackmetalopnames zijn een vorm van de hoogste kunst. De muzikanten van nu zouden eens wat beter hun nummers moeten kennen voordat ze gaan opnemen. En clicktracks zijn helemaal prima. Dat en meer hoor je van audio-engineer JB Van Der Wal, die via zijn favoriete 7 opnames je wegwijst maakt in de wondere wereld van metalproductie. JB, JB van der Wal, John Bart Van Der Wal, JB…, JB v.d. Wal, JB "Lemouchi" Van Der Wal, John Bart Van Der Wahl, Stoarmbringer. Hoe je hem ook noemt, hoe je het ook schrijft, goed klinkt het altijd. En da's net als zijn muziek. John Bart ken je misschien als bassist van Dool en Aborted, maar achter de coulissen speelt hij nog een veel grotere rol. John Bart is namelijk de audio engineer van Hewwetover Studios in Friesland. Daar zorgt hij ervoor dat metalbands kunnen opnemen, waarna hij aan het monteren, mixen en masteren slaat. In dit uur van Dood & Verderf komen we via de plaatkeuze en verhalen van John Bart erachter wat het geheim is achter een goed klinkende metalplaat, en waar je op moet letten om te bepalen of iets nou trve kvlt of gewoon tragisch kut is. Playlist 1: Cult of Luna - Finland (Somewhere along the highway, 2006) 2: Darkthrone - Quintessence (Panzerfaust, 1995) 3: Pantera - Domination (Cowboys from Hell) 4: Meshuggah - Demiurge (Koloss, 2012) 5: Fluisteraars - De mystiek rondom de steen des hamers (De Kronieken van het Verdwenen Kasteel II: Nergena, 2023) 6: Herder - We All Shall Suffer For What The Gods Have Given Us (Herder, 2011) 7: Celestial Sanctuary - Glutted with Chunder (Insatiable thirst for torment, 2023) Zwaar Aanbevolen 8: 200 Stab Wounds - Gross Abuse (Manual Manic Procedures, 2024) 200 Stab Wounds. Deze band uit Cleveland, Ohio stond eerder dit jaar nog in het voorprogramma van Cattle Decapitation. Maar, zegt hoofdredacteur Maarten Ondersteijn van het online magazine Zware Metalen, de band tapt toch echt uit een ander vat op zijn nieuwe album Manual Manic Procedures. “200 Stab Wounds mogen we – zeker na dit album – gewoon bij de club tellen die de kar trekt van de nieuwe lichting deathmetalbands. Manual Manic Procedures is in al zijn eenvoud een krachtig, moddervet en lekker ranzig plaatje geworden. Niet per sé anders dan het debuut Slave To The Scalpel, maar wél met een betere geluidsproductie. Lekker hoooorrrrrr.” Lees de recensie op Zware Metalen

Het klinkt als een paradox, maar het kan echt: metalyoga. Yogadocent Rhea Bogaart geeft sinds enkele jaren door heel het land traditionele yoga, maar dan op onvervalste metal. In Dood & Verderf neemt ze je mee tijdens een complete sessie, inclusief afsluitend hail satan. We beginnen met een raadsel. Welke past niet in deze rij? Aardbei en zalm. Poetin en democratie. Vaderdag en sterilisatie. Of metal en yoga.  Het goede antwoord, zal Rhea Bogaart zeggen, is dat laatste. De agressie, geluidsmuren en schuurgeluiden van metal gaan volgens deze yogadocent namelijk uitstekend samen met het verstilde, contemplatieve en helende van yoga. Want wat begon als een grap, is inmiddels voor haar een deel van haar leven geworden: metalyoga geven. In dit uur van Dood & Verderf neemt Rhea, die al jaren yoga en andere trainingsvormen geeft, jou en mij mee in een exclusieve yogametal-sessie. We worden beweeglijk, komen in een trance, raken elkaar aan, krijgen een deken over ons heen, bewerken onze ruggengraat, creëren onze eigen moshpit én ondergaan een geleide meditatie waarin we en passant Satan vereren. Namaste, motherfuckers. Meedoen? Je kunt de komende tijd terecht op 23 juni in De Doelen, 30 juni bij Jera on Air in Ysselsteyn, en 12, 13 en 14 juli bij Big Rivers in Dordrecht. Playlist 1. Deftones - Change (In the House of Flies) 2. Windhand - Diablerie 3. Gojira - Stranded 4. Poison the Well - Botchla 5. Parkway Drive - Carrion 6. Killswitch Engage - My Curse 7. Tool - Sober Zwaar Aanbevolen 8: Myrath - Into The Light Mierzoet, mega gepolijst en supermodern. Dat zijn de drie woorden die Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, verbindt met Myrath. En dat is de Zwaar Aanbevolen-tip van het magazine voor jou. “Myrath is afkomstig uit Tunesië en mixt sinds de start al Oosterse sferen in zijn mix van rock en metal. Voorheen zette de band buikdanseressen in tijdens optredens, maar daar zijn ze vanwege de kosten maar mee gestopt. Karma is de naam van het nieuwe album en staat vol met nummers zoals deze.” Maarten is erg benieuwd wat jij hiervan vindt. “De muziek is niet hard, de synthpartijen staan harder in de mix dan de gitaar, maar het resultaat is wel lekker opzwepend en passend bij yoga. Denk ik.” Lees de recensie later deze maand op Zware Metalen

Dat niet alle topsporters doodgemediatrainde lopende bewijzen zijn dat zwijgen altijd beter is dan spreken, bewijst shorttracker Itzhak de Laat als de beste. In Dood & Verderf vertelt hij welke cruciale rol metal speel voor zijn prestaties, zowel fysiek als mentaal. 3 keer goud en 2 keer zilver op de wereldkampioenschappen, 6 keer goud, 3 keer zilver en 5 keer brons bij de Europese kampioenschappen, twee keer deelname aan de Olympische Spelen. Het moge duidelijk zijn: Itzhak de Laat is de absolute top van wat Nederland te bieden heeft op het gebied van shorttrack. Maar Itzhak is niet gek. Ooit, weet hij, is zijn carrière voorbij. En wat gaat hij dan doen? Het antwoord: airbrushen. Heel ziek airbrushen (of volg hem hier op Instagram). En daar komt de link met metal om de hoek kijken. Itzhak veroorzaakte vorig jaar een kleine Tiktok-sensatie door te shorttracken met een door hem glinsterend roze gespoten helm, met daarop prominent het logo van de Amerikaanse deathcoreband Lorna Shore. In deze editie van Dood & Verder praat ik daarom een uur met Itzhak over zijn relatie, als topsporter en mens, met metal. Metal kan voor hem namelijk alles zijn: de bron van transcendente troost, een humoristische relativering, zijn epische soundtrack voor een race en de ultieme bron van vrijheid. Playlist 1: Dead Kennedys - police truck (give me convenience or give me death, 1997) 2: Dissection - where dead angels lie (Storm of the lights bane, 1995) 3: Amon amarth - the way of viking (Jomsviking, 2016) 4: Till lindemann - sport frei (zunge, 2023) 5: Amenra - de evenmens (de doorn, 2021) 6: Gloryhammer- rise of the chaos wizards (space 1992: rise of the chaos wizards, 2015) Zwaar Aanbevolen 7: Cognitive - A Pact Unholy (Abhorrence, 2024) “Onze tip is afkomstig van Abhorrence, het vijfde album van de band Cognitive.” Dat schrijft Zware Metalen-hoofdredacteur Maarten Ondersteijn in zijn maandelijkse Zwaar Aanbevolen-tip voor Itzhak de Laat. “Voorheen zat deze Amerikaanse band bij Unique Leader Records, een label dat bekend staat om veel kwalitatief goede deathcorebands”, legt Maarten zijn keuze uit. “Dit album is het eerste via Metal Blade. Cognitive verschuift daarmee nog prominenter van deathcore en slam richting techdeath, en dat is goed te horen op de eerste single, ‘A Pact Unholy'. Ik ben benieuwd of Itzhak dit kan waarderen en of we de naam van Cognitive op de volgende helm zien shinen

Dat metal oneindig veel meer is dan muziek alleen, bewijst David Brinks. De mede-oprichter van de Metal Business Club laat via zes platen horen hoe harde gitaren ook kunnen leiden tot langdurige vriendschappen, nieuw werk, goede doelen, diy-festivals, en hoe dat alle clichés over de metalscene ontkracht. Een business club. Waar denk je dan aan? Mijn associaties: mannen in overhemden met te fleurige designs, afgetopt met opzichtige Hugo de Jonge-Mascolori-schoenen. Vrouwen die direct uit hun jaarclub weggelopen lijken en op weg zijn naar het regionale VVD-congres. Bitterballen en bier. Knullige presentaties over nog meer hyperkapitalisme, bedekt onder een dikke laag green- en ecowashing. En visitekaartjes. Véél visitekaartjes. David Brinks vertelt in dit uur van Dood & Verderf dat al die associaties ook anders kunnen. Hij is namelijk - als zelfstandig ondernemer én metalhead - een van de oprichters van de Metal Business Club. David laat aan de hand van zes platen horen hoe metal en een community naadloos bij elkaar passen, en waarom gitaren soms het ideale smeermiddel zijn voor de realisatie van een leukere en betere wereld. Playlist 1. Merauder – Master Killer (Master Killer, 1995) Als je het hebt over communities, dan kun je niet om de New York Hardcore scene heen. Die hebben met een relatief kleine groep gewoon de hele wereld veroverd. Bands als Merauder, Sick Of It All en All Out War hebben bovendien de fans van hardcore en metal samengebracht. En zanger Jorge Rosado heeft zijn eigen community opgestart: Los Babas. Daarnaast is Master Killer de intro van onze podcast Tales From The Eastside. Rondom die podcast hebben we al jaren een community in de vorm van een appgroep met zo'n 80 mensen. Sommige mensen kenden elkaar al, maar hebben elkaar al jaren niet meer gesproken. Andere mensen kenden nog vrijwel niemand uit de groep, maar hebben nu een nieuwe vriendengroep erbij om samen mee naar shows te gaan. Zo verbinden we mensen. 2. Testament – More Than Meets The Eye (The Formation of Damnation, 2008) Er bestaat een stereotiep beeld van liefhebbers van metal, punk en hardcore. Maar er zit veel meer achter. Dat stereotype is iets waar ik persoonlijk al mijn hele leven tegen aan het strijden ben. We houden dan wel van teringherrie, maar we kunnen en regelen ook echt dingen. Dat bewijzen we keer op keer. Zoals het benefiet Thrash Of The Titans in 2001, voor zanger Chuck Billy van Testament en zanger/gitarist Chuck Schuldiner van Death. Beide metalhelden leden aan kanker en dus organiseerde de Bay Area thrashscene een benefiet voor ze met een geweldige line-up, inclusief bands die al lang gestopt waren. Die vorm van brotherhood/sisterhood geeft me elke keer weer kippenvel. 3. Hatebreed – Live For This (The Rise of Brutality, 2003) Noem het ‘motivational poster hardcore' als je wilt, maar het werkt verdomme wel! Hatebreed maakt inspirerende muziek, waardoor je dingen wilt gaan doen en niet alleen maar consument wilt zijn. Jamey Jasta is ook echt een verbinder van mensen. Met zijn band, zijn label Stillborn Records, zijn festival Milwauke Metalfest, zijn periode als presentator van MTV Headbanger's Ball en zijn podcast The Jasta Show, waar hij er al meer dan 700 van gemaakt heeft. Dus hij maakt de titel ‘Live For This' zeker waar. 4. No Guts No Glory benefietcover (2021) Ik wil Stichting No Guts No Glory graag onder de aandacht brengen. Zij maken bijzondere muzikale wensen mogelijk voor mensen met kanker en hun mantelzorgers. Zonder subsidies, compleet gefinancierd door het eigen netwerk, dat nog steeds flink groeit. De stichting is genoemd naar het gelijknamige nummer van Bolt Thrower. Oprichter Sander Gerritsen, die niet lang na de oprichting zelf overleed aan kanker, was groot fan. Zijn zus Ellen zet de stichting voort. Om geld in te zamelen organiseren mensen allerlei acties.  Eén daarvan is een cover van Bolt Thrower, gemaakt in coronatijd, waaraan allerlei bekende Nederlanders hun medewerking hebben verleend. De kracht van een netwerk. Of eigenlijk ‘ons netwerk', want drie van de oprichters van de Metal Business Club zijn vrijwilliger voor NGNG en hebben mensen gemobiliseerd die je in deze video ziet. 5. Darkest Hour – Knife In The Safe Room (Godless Prophets & The Migrant Flora, 2017) Het openingsnummer van Godless Prophets & The Migrant Flora, een plaat die ik mede gecrowdfund heb voor de band. Darkest Hour is een band die heel goed weet hoe ze hun achterban moeten mobiliseren. De echte DIY-spirit: gewoon zonder label je ding kunnen doen, omdat je zelf alles betaalt met dank aan je fans die je het bedrag voorschieten. 6. No Turning Back – Together (No Time To Waste, 2017) Er zijn veel hardcorebands die nummers hebben over ‘unity', dus pak ik maar een Nederlandse band, waar ik zelf enorm veel respect voor heb. Martijn, de zanger van No Turning Back, organiseert elk jaar Revolution Calling festival, hij boekt bands en kent werkelijk iedereen in de scene. Maar ik kom hem ook gewoon tegen bij Watain. Geen oogkleppen, maar samenwerken. Dat is voor mij hardcore. Zwaar Aanbevolen Boundaries - Turning Hate Into Rage (Death is little more, 2024) “Metal Business Club? Nog nooit van gehoord.” Dat was de eerste reactie van Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen. David Brinks zegt hem daarentegen weer wel wat, aangezien hij een concullega is van het Belgische Rock Tribune. “Altijd een lastige opgave om een mede-redacteur een tip te geven, maar ik denk dat de onderstaande nog weleens in de smaak zou kunnen vallen.” Maarten verwijst daarmee naar Boundaries met Turning Hate Into Rage. “Afgelopen vrijdag zag ik ze nog in Bibelot, en live zijn ze minstens zo sterk als op plaat.” In zijn recensie van de plaat Death Is Little More omschrijft hij de muziek als ‘positief chaotisch, lomp, brutaal, overweldigend en gruwelijk verslavend'. “Ben je liefhebber van metalcore vol met overtuigende breakdowns en ken je deze band nog niet? Check dit! Reken maar dat we dit gezelschap de komende jaren hoger en op meer affiches zullen zien verschijnen." Lees de recensie op Zware Metalen

Hardcore en metal. Wie even niet oplet, kan ze zomaar door elkaar halen. Want: overstuurde gitaren, grommend gegorgel, woedende drums en oneindig veel energie. Maar hoewel hardcore en metal elkaar sonisch overlappen, zitten ze aan de achterkant fundamenteel anders in elkaar. Hardcore-zine-maker en voormalig hardcore-bassist Yordi Dam legt uit hoe dat zit. Yordi neemt je mee over het hele spectrum van de hardcore (en een handvol punk) via zijn favoriete nieuwe platen uit Nederland en Vlaanderen. Bereid je voor op een tocht langs urenlange speeches, verplichte pro-palestina-standpunten, tough guy attitudes, anti-kapitalisme en -gentrificatie, de do it yourself-mentaliteit, tips om hardcore-pits te overleven, en de zegeningen van een chronisch gebrek aan geld. Bekijk en bestel het magazine Hard tegen Hard De playlist 1. Pressure Pact - Waste of Boredom (Scared off the Streets, 2020) 2. Swell - Play with Fire (Primal Rage, 2023) 3. Adversary - Pariah (Split, 2023) 4. Wrong Man - Don't Remind Me (Big Plans, 2023) 5. Dogma - Smoke and Mirrors (Face of Violence, 2023) 6. Azijnpisser - Mental Disorder (Cold Cuts, 2023) 7. Rites - No Change without Me (No Change without Me, 2023) 8. Mindwar - Collective Compulsion (Still At War) Zwaar Aanbevolen 9. Doodseskader - I ask with my mouth, i'll take with my fist (year two, 2024) De maandelijkse Zware Metalen-tip verwijst naar Year Two, de nieuwe plaat van Doodseskader. Dit Belgische duo bestaat zanger/bassist Tim De Gieter (onder meer van Amenra) en zanger/drummer Sigfried Burroughs (onder meer van Kapitan Korsakov). Op Zware Metalen krijgt het album Year Two een solide 90 uit 100 punten van redacteur Joost. Zijn recensie spreekt boekdelen: "Een absurde mix tussen R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die in de blender gaan met een grote hoeveelheid progressieve, experimentele sludge -en post-metal. We horen dan ook zachte gemoedelijke en serene stukken muziek, maar ook bikkelharde snijdende vocalen, elektronische impulsen en alles wat daar ook maar enigszins tussenin kan vallen. Het is een werk vol extremiteiten en tegenstrijdigheden voor zeer open-minded luisteraars, die naast een sombere sfeerzetting ook iets kunnen met bloeddorstig agressieve strijdbare passages verpakt in een industriële omgeving." Lees de recensie op Zware Metalen

Soms zit het serieus tegen. In je jeugd. In je hobby's. In je werk. In je leven. Muziek kan dan helpen. Als iemand daar ervaring mee heeft, dan is het frontvrouw Janneke de Rooy van Beyond The Pale. Zij vertelt welke dalen ze betrad, welke demonen ze daar tegenkwam, en welke nummers haar er doorheen hebben gesleept. Let op: de eerste 6 minuten werkt mijn microfoon niet door een kabelbreuk, waardoor ik slecht verstaanbaar ben. Het is te doen, ik heb het nog enigszins luisterbaar gemaakt, maar je kunt ook direct doorspoelen naar minuut 6 als je het niet trekt, ik kan je geen ongelijk geven. Excuses! Het is 27 april 2022. Een woensdagavond. Het belooft een mooie avond te worden. Beyond The Pale, een deathmetalband uit Utrecht die in 2020 werd opgericht, gaat - na maanden en maanden vertraging door de coronacrisis - eindelijk zijn livedebuut maken. De band betreedt het podium van dB's in Utrecht. De show begint, ontvouwt zich - en dan slaat het noodlot toe. Gitarist Jeroen van Donselaar zakt op het podium in elkaar. Reanimatie volgt, een ambulance rukt in allerijl aan. Te laat. Jeroen heeft een hartstilstand en overlijdt.  Vandaag in Dood & Verderf is Janneke de Rooy aanwezig. Zij is frontvrouw van Beyond The Pale. In deze uitzending vertelt Janneke wat muziek voor een mens kan doen die trauma's te verwerken heeft, op het podium en in het leven. De playlist 1 Slipknot - XIX (.5: The Gray Chapter, 2014) 2 Electric Callboy - Prism (Rehab, 2019) 3 Lamb Of God - Walk With Me In Hell (Sacrament, 2006) 4 The Dead South - In Hell I'll Be In Good Company (Good Company, 2014) 5 Goo Goo Dolls - Iris (Dizzy Up The Girl, 1998) 6 Linkin Park - Papercut (Hybrid Theory, 2000) 7 Beyond The Pale - Payback Is A Bitch (Monument In Time, 2024) 8 Svalbard - Faking It (The Weight Of The Mask, 2023) Eén van de eerste bandnamen die bij het thema ‘trauma' opkomt bij hoofdredacteur Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, is Svalbard. “The Weight Of The Mask is op 6 oktober '23 verschenen”, vertelt Maarten, “en wat Svalbard - of specifieker frontdame Serena - zo bijzonder maakt, zijn de aangrijpende teksten die intens en oprecht worden gebracht. Serena zegt daar zelf over: "“The Weight of the Mask” represents when you are going through hell internally and you're really struggling with depression, anxiety and mental illness, and you feel this pressure and this obligation to have to wear a mask and pretend like everything's fine" Redacteur Friso schrijft in zijn albumreview hierover: "De teksten zijn allemaal recht voor zijn raap. Het kwetsbaar opstellen siert de band en vooral Serena, die verantwoordelijk is voor de teksten. Deze kunnen voor herkenbaarheid zorgen bij mensen die in dezelfde maalstroom van gevoelens terecht zijn gekomen. Prachtplaat!" Svalbard – The Weight Of The Mask | Zware Metalen

Van de bokkenrijders tot de lokale alcoholist: 'metalprofessor' Didier Goossens wil de bovenste steen boven krijgen over waarom toch zoveel Nederlandse en Vlaamse blackmetalbands lokale folklore als inspiratiebron gebruiken. Sterf. Weerzin. Gestorven. Grafhond. Nachtwraak. Gevlerkt. Knoest. Wederganger. Willoos. Verwoed. Melancholie. Witte wieven. Ravenzang. Verval. Kastijder. De gevreesde ziekte. Vreemdeling. Asregen. Woudloper. Heidendoder. Bottenberg. Bezwering. Plaagdrager. Nevelrijk. Grauw. Kwade droes. Laster. Sagenland. Hellevaerder. Avondschemer. Is het een haiku? De depressie-editie van de Dikke Van Dale? Of toch gewoon een scheldpartij uit Ex on the Beach? Nee, niets van dat alles. Het zijn allemaal bandnamen uit de zogeheten new wave of dutch black metal. Pure, rauwe blackmetalprojecten uit de Lage Landen, met teksten in het Nederlands en Vlaams. De opkomst van die scene fascineert me al jaren. Blackmetal, dat komt toch uit Noorwegen, met teksten rechtstreeks uit het Necronomicon? Waarom kiezen deze bands dan voor het Nederlands? Wat moeten makers van zulke mondiale, geconventionaliseerde muziek met hyperlokale verhalen en sagen? En hoe verschillen Vlaamse en Nederlandse bands daarin? In deze aflevering van Dood & Verderf bespreek ik al die vragen met Didier Goossens (1996). Hij is gastonderzoeker bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam en bezig met een groot project hierover: “Gripped by the Soul of Spiritual Awakening”. Daarin onderzoekt hij samen met Christopher Thompson van Malmö Universitetet hoe blackmetalbands uit Vlaanderen en Nederland folklore, erfgoed en identiteit verwerken in hun muziek, en zo lokale verscheidenheid een mondiaal podium geven.  Bestel hier het shirt van Spiritual Awakening en steun het onderzoek! Playlist Eerst de vier Belgen: 1. Kludde - Poesjkapelle (In De Kwelm, 2019) 2 Rituals of the Dead Hand - Bonderkuil (Blood Oath, 2018) 3 Gotmoor - De Witte Dame (Uit den Donkeren Grond Gerezen, 1996) 4 Alkerdeel - Lede (Lede, 2016) En dan onze vier Nederlanders: 5 Freja - Scattered Shields (Tides, 2022) 6 Fluisteraars - Verscheuring in de schemering (Gegrepen door de geest der zielsontluiking, 2021) 7 Wrang - De Vaendrig (De Vaendrig, 2022) Zwaar Aanbevolen 9 Troll - To The Shadows (Trolldom, 2023) De luistertip van Zware Metalen is ditmaal van de Troll, Noorse blackmetalveteranen die met het album Trolldom eindredacteur MaartenR compleet overweldigden. Hij schrijft over het album: “Verwacht geen complexe songstructuren, geen groots opgezet spektakel, geen brute razernij, maar degelijke black metal, verrijkt met overheerlijke elektronica, in een meer dan geslaagde mix van vintage Troll-melodieën, geestdriftige dynamieken en een helder, modern geluid.” Trolldom is in geen geval banaal: daarvoor hebben Nagash, Tlaloc en Sturt te veel fijnzinnigheden en subtiele details in hun werk aangebracht. Black metal hoeft niet altijd moeilijk te zijn: Trolldom is simpelweg 37 minuten genieten.” Bekijk de recensie van Troll – Trolldom op Zware Metalen

Hoe kun je door muziek leren anders naar de wereld te kijken? Dat weet Terzij De Horde-zanger en homo universalis Joost Vervoort als de beste. Het belang van Extinction Rebellion, de schoonheid van Marsman, de levenskracht van dode muziek: het zit er allemaal in. Nu inclusief indiefolk en psychedelische jazz! (uit: Verzamelde gedichten (1941) van Hendrik Marsman) De kenner weet nu al genoeg: naast mij staat Joost Vervoort, de homo universalis van de tegenwoordige tijd. Hij is gepromoveerd ecoloog, was onderzoeker in Oxford, en werkt tegenwoordig als universitair hoofddocent Transformatieve Verbeelding bij de Universiteit Utrecht. Daarbij betrekt hij onder meer games, psychedelica en de fossiele industrie. Zijn doel: de grenzen doorbreken van de manier hoe we momenteel met de toekomst omgaan.  Maar goed, dat is slechts het begin. Joost is ook zanger van de Nederlandse blackmetalband Terzij De Horde. Hij leidt een meditatiegroep. Vertaalt gedichten. En hij schildert, waaronder het artwork van albums.  In dit uur van Dood & Verderf praten we over het prisma dat al zijn denken en doen transformeert naar zijn werk en expressie: maatschappelijke verbeelding. Hoe kan deze wereld ook zijn? En hoe bereik je dat? Om daarachter te komen, beluisteren we zijn favoriete platen en bespreken we wat die betekenen voor die maatschappelijke verbeelding. De playlist Zwaar Aanbevolen 6. Harm's Way - Devour (Common Suffering, 2023) Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, spreekt van een lastige opdracht om een plaat te vinden voor een hoek waarvan Joost waarschijnlijk de ontwikkelingen wel kent. “Ik ga daarom puur af op de thematiek van deze aflevering”, zegt Maarten. “Maatschappelijke problemen, technologie en de apocalyps. Dit alles staat ook centraal op Common Suffering, de nieuwe van Harm's Way.” Frontman James Pligge is, net als Joost, in het dagelijks leven docent en bekend van zijn running man-meme. Op Common Suffering komen de drie thema's van Terzij De Horde volgens Maarten op een vernietigende wijze aan bod: “Soms is een koerswijziging overbodig en weegt authenticiteit zwaarder. Harm's Way levert al jaren het bewijs en dat is met het massieve Common Suffering niet anders. Kennelijk heb je als band vijf albums én vijf jaar pauze nodig om met de meest destructieve plaat op de proppen te komen. Wij zullen in de toekomst weer geduldig zijn. Hulde!" “Daarnaast zou Terzij De Horde enkele weken geleden in DB's een hardcore-setlist spelen, dus ik verwacht dat Joost niet vies is van wat hardcore en metalcore.” Bekijk de recensie van Harm's Way – Common Suffering op Zware Metalen

Zwart. Dat is de kleur van metal. Toch? Niet als het aan Alma Alizadeh ligt, deathmetal-frontvrouw van For I Am King. In Dood & Verderf vertelt Alma hoe zij - als vrouw, Iraanse, roze-corpsepaint-liefhebber en Japan-fan - in de scene precies is wie ze wil zijn. Met als bonus het beste idee ooit voor een blackmetalfestival voor kinderen in Ahoy. Arigato! Deze zomer was ik in het jeugdhonk van Wateringen. Dit dorp van 16 duizend zielen kent namelijk zijn eigen metalfestival: Masterfest, inclusief veel te grote namen. Een daarvan was For I Am King. En ik werd compleet omvergeblazen. Enerzijds omdat deze metal- en deathcore-band absurd strak speelt en energie geeft, anderzijds omdat frontvrouw Alma Alizadeh een unicum in het genre is. Vrouw, quirky, Iraans, grappig, ontwapenend: zij is alles wat metal niet is. Precies die Alma is vandaag te gast in Dood & Verderf. Als frontvrouw van For I Am King draait ze al tien jaar mee in een bijna volledig door witte mannen gedomineerde scene, met drie albums, meer dan 300 optredens, en performances op onder meer Wacken Open Air, Metal Days en Jera On Air. Alma kan daarom als de beste vertellen over hoe het is om vrouw te zijn in de metalscene. We draaien daarom haar 7 platen om dit thema te belichten, aangevuld met de traditiegetrouwe tip van het online magazine Zware Metalen voor Alma. De playlist Darkest Hour - Demon(s) (Deliver Us, 2007) Walls of Jericho - All Hail The Dead (All Hail The Dead, 2004) Amorphis & Anneke Van Giersbergen - Among Stars (Queen Of Time - Live At Tavastia 2021, 2023) Rites - No Change Without Me (No Change Without Me, 2023) Hanabie - "This Is the Year to Be a Gal" (Early Summer version) (Reborn Superstar!, 2023) Within Temptation - Mother Earth (Mother Earth, 2000) Zwaar Aanbevolen 8. Dying Wish - Symptoms Of Survival Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, was zeer blij met wie er te gast is bij Dood & Verderf. Hij kon hierdoor direct een van zijn favorieten naar voren schuiven. Want, Alma: “Symptons Of Survival is het nieuwe album van het Amerikaanse Dying Wish. Het moet nog verschijnen, maar met de eerste singles weten we al dat dit niet meer mis kan gaan. De band levert een rechtstreekse ode aan 2000's metalcore in het straatje van onder andere Killswitch Engage en As I Lay Dying. Naast het heerlijk gitaarwerk is het geheime wapen - vandaar deze tip - de gevarieerde zang van frontdame Emma Boster. De venijnigheid in haar stem komt écht binnen, is overtuigend en vangt het gemis van Candace Kucsulain van Walls Of Jericho in alle opzichten goed op. Absoluut een aanrader dus! Lees de recensie van Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory

Metal deprimerend? Niet als het aan Francis Pronk ligt, Baroeg-marketeer en licht in de duisternis van de scene in Rijnmond. Zij koos, geholpen door tientallen vrijwilligers en ambassadeurs, dé 7 harde platen om je metal health een boost mee te geven. Ja, formeel is Francis Pronk de marketeer van Baroeg, het befaamde podium voor metal en andere harde muzieksoorten in Rotterdam-Lombardijen. Maar wat veel buitenstaanders niet weten, is dat zij minimaal even belangrijk is als De Grote Gangmaker voor de vrijwilligers en ambassadeurs van Baroeg. De moeder die je nooit hebt gehad, de vriendin die je altijd wilde, de gedroomde dochter, de ideale sparringspartner, de persoon tegen wie je alles kunt vertellen, oftewel, dé spin in het sociale web van Baroeg. Met Francis duiken we vandaag in het wonderlijke thema van feelgoodmetal. Nee, da's niet alleen maar viking- en piratenmetal, we kijken naar hoe zoiets duisters en donkers er juist voor kan zorgen dat je je beter voelt. Aanleiding was de coronaperiode, waarin veel vrijwilligers en bezoekers zowel de optredens als het sociale netwerk van Baroeg enorm misten. Dat was lang niet voor iedereen even makkelijk, en in de nasleep daarvan besloot Francis muziek te verzamelen die én Baroeg is én die je kunt luisteren om je beter te voelen. Voor deze editie van Dood & Verderf verzamelde zij uit de ruim 300 inzendingen van Baroeg-liefhebbers haar 7 favorieten. Antidepressiva van Ghost, energie van Violent Idols, zelfkennis van Hatebreed, puur geluk van Idles, therapie van The Young Gods: metal blijkt oneindig veel feelgood-momenten in zich te dragen. (bonus: de plaat die ik wilde toevoegen, maar die we net niet haalden, staat hieronder alsnog beluisterbaar!) De playlist 1. Ozzy Osbourne - One Of Those Days (Patient Number 9, 2022) 2. Violent Idols - Unscripted Violence (Idolatry, 2020) 3. Hatebreed - I Will Be Heard (Perseverance, 2002) 4. Idles - Mr. Motivator (Ultra Mono, 2020) 5.Skid Row - Youth Gone Wild (Skid Row, 1989) 6. Ghost - Kaiserion (Impera, 2022) 7. The Young Gods - Kissing The Sun (Only Heaven, 1995) Zwaar Aanbevolen 8. Dead Heat - Endless Torment (Endless Torment, 2023) Het was even graven en zoeken, maar toen realiseerde Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, dat er maar één keuze de juiste was: zijn eigen keuze. Want, zo vertelt hij, tenslotte wordt iedereen blij van een ander type metal en kan Maarten slechts voor zichzelf spreken. En dus meldt hij aan jou, Francis: “Onlangs wist de band Dead Heat mij erg positief te verrassen met hun EP Endless Torment. Ik denk dat jullie gast dit ook wel kan waarderen. Hoewel ik absoluut geen liefhebber van thrash metal ben, is dit wel op en top genieten.” "Dit schijfje blaast je namelijk in een kwartier compleet uit je kisten weg. Gewoon die stinkstampers weer aantrekken en de rit opnieuw aangaan is mijn advies. Ik verplicht iedere thrasher om Endless Torment minimaal één keer te beluisteren. Je zult absoluut niet teleurgesteld zijn." Lees hier de recensie op Zware Metalen Mijn eigen five minutes of feelgood 9. August Burns Red - The Legend Of Zelda (2019)

Als een grunt valt in een concertzaal, maar niemand hoort hem, maakt hij dan geluid? Nee, natuurlijk niet. Metal bestaat bij gratie van luisteraars. Marketingspecialist Jaap-Jene Langevoord analyseert hoe ingenieus bands hun publiek bereiken, en waarom metal bij uitstek één groot marketingfestijn is. Hoe trv cvlt metal ook altijd pretendeert te zijn, ook overstuurde gitaren, dubbele basdrums, subsonische baspartijen en grommende zangers bestaan bij gratie van de mensen die ernaar luisteren. En hoe bereik je metalheads? Precies: met marketing. Vies woord natuurlijk. L'art pour l'art, metal pour metal, marketing is voor popartiesten! Nou nee. In deze editie van Dood & Verderf neemt marketingmanager, Nyenrode-alumnus en metalhead Jaap-Jene Langevoord ons mee in de wondere wereld van metalmarketing. We horen hoe Black Sabbath zo'n commercieel succes kon worden, waarom Metallica goud in handen heeft met Stranger Things, wat fans betekenen voor Iron Maiden, waar de gekte van System Of A Down toe kan leiden, en wie er door algoritmen ongemerkt metalfan van Arch Enemy wordt. De playlist (inclusief liner notes van Jaap-Jene) 1: Black Sabbath - Paranoid (Paranoid, 1970) De commerciële wereld, en zeker marketing, draait om lijstjes. De beste, de langste, et cetera En dan kom je uit bij een prachtig voorbeeld van commercie. Er is een redelijke consensus over de beste (commerciële) metalplaat: Paranoid van Black Sabbath. En daarmee Ozzy, met al zijn slimme en mogelijk minder slimme exploitaties. Denk Ozzfest, maar ook uiteraard de real life soap met de Prince of Darkness in slippers en ochtendjas. 2: Metallica – Wherever I May Roam (Metallica, 1991) The one to define them all. Het meest commerciële metalalbum en mogelijk de definitie van metal voor de massa. En nog steeds de meest efficiënt draaiende marketing machine van misschien wel alle grote acts. Denk aan unieke opnames gelijk na een concert maar ook Stranger things. 3: Iron Maiden – Fear of the Dark (Fear of the Dark, 1992) Metalfans zijn de meest trouwe fans in de wereld. Als het gaat om merchandise bezitten metal fans vaak de grootste hoeveelheid shirts en andere collectibles. Iron Maiden heeft naast de fanschare ook altijd goed ingespeeld met allerlei collectibles per land/regio maar ook door bijvoorbeeld Eddie en zijn portret op de serie albums. 4: Led Zeppelin - Whole lotta love (Led Zeppelin II, 1969) 1 van de orginators en 1 van de eerste bands die zichzelf goed wist te positioneren als headliner en daarmee aanzienlijk meer verdiende dan andere vergelijkbare acts. 5: System Of A Down – Chop Suey! (Toxicity, 2001) Het bewijs dat onlogisch genoeg ook onbekende metal een plek kan veroveren in de hitlijsten en daarmee ‘nieuwe' stromingen een kans geeft. Ook gepaard met een volledig opkomst van een subcultuur. 6: Arch Enemy – War Eternal (War Eternal, 2014) Iets persoonlijker, maar dankzij AI en de algoritmes in onder andere Spotify verandert ons luistergedrag en is het conceptalbum, ook een metal-fundament, steeds meer aan het verdwijnen. Ik heb zo zelf Arch Enemy ontdekt omdat ik a la Alice in Wonderland een bepaalde richting werd meegenomen Zwaar Aanbevolen 7: Sleep Token - Summoning (Take me back To Eden, 2023) Bij Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, komt bij het thema marketing direct één naam naar boven: Sleep Token. Want, zo legt hij aan Jaap-Jene uit: "Er zijn weinig bands die zo experimenteren én erin slagen om verschillende stijlen en elementen in nummers te proppen zoals Sleep Token dat doet. Nummers zoals The Summoning zijn gelaagd, bedachtzaam en voortreffelijk uitgevoerd, waarmee de Engelsen laten horen dat ze bovengemiddeld veel in hun mars hebben." “Dit gezelschap was al even bezig, maar groeit sinds de coronatijd in een rap tempo uit tot een écht grote naam. Daar werkt het mysterie rondom de band absoluut in mee. Ook marketingtechnisch weet men hun troeven exact goed uit te spelen. Ze stoken vuurtjes in aanloop naar de nieuwe plaat bijvoorbeeld flink op door singles op het juiste moment te releasen.” “Daarnaast gaan er geruchten dat zanger Vessel in het echte leven popartiest Dan Smith is, de zanger van Bastille. Bovenal maakt Sleep Token herkenbare, experimentele muziek waarmee ze de metalwereld weer wat reuring bezorgen, net zoals Ghost BC dat ook doet.” Bekijk de recensie op Zware Metalen

Waar Pestilence begin '90 benadrukte dat 'Spheres' geen keyboards bevatte (maar wel keytars, nog erger), is het tegenwoordig helemaal oké dat metal en elektronica elkaar liefdevol in de armen vallen. Gareth de Wijk belichaamt de symbiose van beide werelden. Hij neemt je in mee langs hoogtepunten van Atari Teenage Riot, Igorrr, Deformer en zijn eigen The Dead Cvlt. Mijn prille puberteit bestond uit twee werelden: de metal van Metallica, Sepultura en Gorefest, en de elektronica van The Prodigy, Holy Noise en Neophyte. In deze editie van Dood & Verderf bezoeken we het magische raakvlak tussen die twee werelden. En er is in Nederland maar één iemand die die ontdekkingstocht tot een succesvol einde kan brengen: Gareth de Wijk. Enerzijds is Rotterdams trots namelijk wereldwijd bekend als dj Thrasher en eigenaar van het fameuze hardcore-, breakcore- en drum ‘n bass-label PRSPCT, anderzijds is hij sinds zijn 14e punk- en metalzanger, zoals in The Dead Cvlt.  In dit uur gaan we in een moordtempo langs de hoogtepunten van het onconventionele, maar vaak legendarische huwelijk tussen beukende bassdrums en basslines, radicale riffs en ravesynths, en baldadige bpm's en blastbeats. Het resultaat? Het bewijs dat de som der delen oneindig groot is. Atari Teenage Riot - Speed (Delete Yourself, 1994) Sample: Powermad - Slaughterhouse Disciples of Annihilation - NYC Speedcore (DOA Muthafucking New York Hardcore, 1996) Sample: Type O Negative - Summer Breeze Lenny Dee - Fucking Hostile (The Outside Agency remix) (2012) Sample: Pantera - Fucking Hostile Deformer & Ice-T - Metal Breakdown (Inner Outcast, 2020) Igorrr & Bong-Ra - Pallbearer (2013) Counterstrike - Extreme Mutilation (VIP, 2011) Samples: Hatebreed, Godflesh TDC Inc - The Blackest Plague (2023) Zwaar Aanbevolen Von Mollestein - Zwartnacht (The order of the Fist, 2023) ‘Aggrotech meets black metal'. Zo omschrijven de figuren zelf hun muziek. Wat dat in de praktijk betekent? Extreme gekte met rare geluidseffecten, een drumcomputer, razende gitaren en de krijsgrunt van Mr. Cooger die ook nog een donkergekleurde bromgrunt in huis heeft. En daar dan black metal bij. Kun je hierop dansen? Als je ook kan dansen op Ministry's Jesus Built My Hotrod wel. Muzikaal doet het mij allemaal vooral denken aan Bile, een Amerikaanse industrialmetalband wiens debuut Suckpump uit 1994 een onuitwisbare indruk heeft gemaakt. Qua (horror)sfeer komt hier en daar de eerste platen van Cradle of Filth opzetten, terwijl Von Mollestein muzikaal gezien tussen bands als Rammstein en Mysticum inzit. Het is gekker, extremer en klinischer (want: geen drummer van vlees en bloed) dan de Duitsers maar heeft meer sfeer dan het werk van de Noren en er wordt vaker gas teruggenomen. In de verte klopt ook The Monolith Deathcult op de kelderdeur. Grote vraag is natuurlijk: is dit goed? Het antwoord. Ja. Hier zit potentie in. Voor een publiek dat openstaat voor muziek die zo flink buiten de lijntjes kleurt dat de tekeningen van mijn zoontje logischer zijn in ieder geval. Bekijk de recensie op Zware Metalen

Denk je aan metal, dan denk je aan extreme vocalen. Monica Janssen, zangeres van X-Tinxion en Downcast Collision en gruntdocent, laat via zeven platen horen welke variaties metalzang kent, hoe het wel en niet moet, en waarom echt iedereen kan grunten. Het is hét afhaakmoment van elke niet-metalhead die een metalplaat hoort: als de zang erin komt. En met zang bedoel ik dan vooral de extreme varianten, zoals de grunt, growl, scream of - en da's mijn favoriete sonische rariteitenkabinet - pigsquel. Maar diezelfde grunt is ook een van de grote geheimen die metal zo verdomd aantrekkelijk maken. Buitenaards, apocalyptisch, opruiend, energiek, deprimerend, beangstigend: het kan allemaal. Daarom in Dood & Verderf: het geheim van de grunt. Onze trip leader is Monica Janssen. Niet alleen is zij zangeres van X-Tinxion en Downcast Collision, ook werkt ze als zangdocent met een specialisatie in de extreme stijlen. Je kent haar misschien als docente van Nova Grunten, de artiestennaam van de elfjarige Nova Huijben. Zij werd bekend als grunter in onder meer het Jeugdjournaal en bij Holland's Got Talent. Monica legt in dit uur alles uit wat je ooit wilde weten over de grunt, aan de hand van 7 platen: welke stijlen er zijn, wat een slechte van een goede grunt onderscheidt, welke woorden lekker werken, en - dat is mijn persoonlijke queeste - hoe je het beste zelf kunt grunten. De playlist Downcast Collision - Spin Doctor (Rise Up, 2017) X-tinxion - Survivors of Hell (From the ashes of eden, 2016) Crisix - Rise…then rest (Rise…then rest, 2013) Sikth - Riddles of Humanity (The future in whose eyes, 2017) Cradle of Filth - Cthulhu Dawn (Midian, 2000) Eye of the Enemy - Peace (Weight of Redemption, 2014) Lorna Shore - To the Hellfire (And I return to Nothingness, 2021) Zwaar Aanbevolen Grafhond - Verwekker (In harmonie met de dood, 2023) Er was bij Zware Metalen veel aandacht van de lezers voor Monica's gruntende leerling, schrijft eindbaas Pim Kastelein. Zijn tip voor haar: Verwekker van Grafhond. “Nu vind ik deze zoveelste Nederlandstalige blackmetalband zelf niet zo heel interessant, want tweede golf met een flinke hoop Motörhead-worship, maar de vocale stijl roept bij mij vragen op. In black metal is het vaak de bedoeling om zo techniekloos mogelijk achter een microfoon te hangen - onze redacteur Joris noemt het 'groezelige keelklanken met een punkachtige achtergrond' - en ik ben wel benieuwd hoe een vocal coach daar naar kijkt. Vergt dat ook oefening? Is dat ook kunstig? En is het moeilijker om in het Nederlands metalvocalen te brengen dan in het Engels?” Bekijk hier de recensie van Grafhond op Zware Metalen

Hoewel metal in de regel zijn uiterste best doet om zich af te zetten tegen religie, hebben de twee volgens hoogleraar Oude Testament Mladen Popovic juist veel overeenkomsten. Via zeven platen maakt Mladen duidelijk hoe dat zit. Ja, echt: mijn gast van vandaag, Mladen Popovic, is hoogleraar Oude Testament en het Antieke Jodendom bij de Rijksuniversiteit Groningen. Mladen is gespecialiseerd in de Bijbel, Dode Zeerollen, Kunstmatige Intelligentie en paleografie, Jodendom in de Grieks-Romeinse periode, archeologie, antieke wetenschappen, astrologie, fysiognomie en magie. Oja, en hij is decaan van de Faculteit Godgeleerdheid en Godsdienstwetenschap En Mladen houdt van metal. Erg veel van metal. Natuurlijk voor de muziek, al sinds zijn 11e. Maar ook inhoudelijk ziet hij veel overeenkomsten met zijn expertise. Want metal, zo stelt hij, is net als religie een vat vol rituelen, verhalen, fascinaties en escapisme. In deze uitzending vertelt Mladen aan de hand van acht platen hoe deze twee schijnbaar totaal diametraal verschillende werelden - die zelfs regelmatig voor elkaar waarschuwen - meer overlap vertonen dan je zou denken - en wat in vredesnaam de Bijbelse dode zeerollen en de satansbijbel necronomicon met elkaar te maken hebben. De playlist (en de aantekeningen van Mladen bij de platen) 1. Slayer - Altar of Sacrifice (Reign in Blood, 1986) Samen met Anthrax, Among the Living, geleend uit de openbare bibliotheek Apeldoorn toen ik 12 was. Klassieker! 2. Sepultura - Orgasmatron (Arise, 1991) Beneath the Remains was de doorbraak, Dynamo Open Air in 1990 (ik was 13), opgenomen via VARA's Vuurwerk, met Henk Westbroek, en met Arise zette de doorbraak door ;-) ) Naast de Arise plaat, kocht ik ook een single cd waarop deze cover van Motörhead stond, mooie versie van Sepultura 3. Morbid Angel - Immortal Rites (Altars of Madness, 1989) Wat een opening! Terrorizer, World Downfall ook geweldig, grijs gedraaid die plaat. 4. Death - Spiritual Healing (Spiritual Healing, 1990) Overgang van SBG en Leprosy naar Human en wat erna komt; de gitaren worden beter, James Murphy, maar de drum wordt pas vanaf Human echt goed, met Sean Reinert, Cynic, Focus, ook een superplaat; in dit genre trouwens ook Atheist, Piece of Time 5. Pestilence - Out of the Body (Consuming Impulse, 1989) NL bands, erg moeilijk kiezen, Sempiternal Deathreign, Thanatos, Asphyx, Gorefest, the Gathering, en uit Apeldoorn shout-out naar: Morbid Vision en Pre-Mortem, en er is natuurlijk nog veel meer 6. Vital Remains - Dechristianize (Dechristianize, 2003) Pas een paar weken terug voor het eerst gehoord (heb ik helemaal gemist in de jaren 2000), in de Witte Wolf, metal café in Groningen (Deicide – Sacrificial Suicide is ook geweldig). 7. Carcass - The Devil Rides Out (Torn Arteries, 2021) The Devil Rides Out, mooi recent werk van hen, wat rustiger eindigen, want anders toch Symphonies of Sickness gekozen, blijft super plaat

Als er iets vaak geromantiseerd wordt, dan is het de invloed van drugs en drank op muziek. In deze uitzending vertelt schrijver Vincent Cardinaal wat de keerzijden van narcotica zijn aan de hand van zeven artiesten die onlosmakelijk verbonden zijn aan hun verslaving. Schrijver en verslaafde-in-herstel. Dat is de kortste omschrijving van gitarenliefhebber en (muziek)journalist Vincent Cardinaal. Sinds een goed jaar is hij volledig abstinent van cocaïne, drank en andere zaken die zijn leven grondig op de kop zetten. Vincent is daarom bij uitstek de persoon om dé 7 metalplaten uit te zoeken met de meest aangrijpende, tragische, hilarische en hallucinante verhalen over de invloed van narcotica op muzikanten en hun muziek. We bespreken onder meer John Frusciante's ultieme rehabilitatie, Phil Anselmo's onuitstaanbaarheid, James Hetfields decennialange opkrabbel- en terugvalepisodes, Chino Moreno's romantisering van het verslaafd zijn. Dat en meer, inclusief veel verhalen over verslaving met je doet en wat er bij komt kijken om in een fase van herstel te komen. Plus, natuurlijk: de Zangeres Zonder Naam. De playlist

Het havenbedrijf en de bewoners waren er niet blij mee, maar kunstenaar Maarten Bel voer in zijn tot rat omgebouwde boot moedig de Nieuwe Maas op en af, terwijl aan de over de punkband Buurtbeheer 'Rat' speelde. Ook leuk: borduren op System Of A Down. En wat zie je eigenlijk als je je ogen sluit en naar Mogwai luistert? Dat, en heel veel meer, in deze uitzending van Dood & Verderf. Nee, zelf zit hij in een doedelzakband en zingt mantra's onder begeleiding van een mosselpiano. Maar activistisch kunstenaar Maarten Bel vindt harde gitaren geweldige instrumenten om de wereld mee op z'n kop te zetten. Het vormt de soundtrack bij zijn project over een enorme rat waarmee je op de Nieuwe Maas in Ratterdam kunt varen. Het is de inspiratiebron bij nachtelijke borduursessies. En het biedt materiaal om eigenaren van een kunstbeurs boos mee te maken. In deze editie van Dood & Verderf vertelt Maarten Bel alles over welke rol harde gitaren spelen bij kunst en het omwentelen van de maatschappij. We lachen om Dream Theater, vullen vakken tijdens Ill Nino en borduren op System Of A Down. Bovendien geeft metal-magazine Zware Metalen zijn even intense als korte muziektip voor Maartens kunstenaarschap, waarmee de cirkel weer compleet is. De playlist Zwaar Aanbevolen 8. Zanjeer - Taliban Murdabad (Parcham Buland Ast, 2022) “Parcham Buland Ast van Zanjeer is een 7" van een crustpunkband met teksten in het Farsi, Urdu en Punjabi.” Dat schrijft Pim Kastelein, eindbaas van het metal-magazine Zware Metalen, voor zijn muziektip richting Maarten. “De band heeft als doel om muziek te geven aan de frustratie, haat en boosheid die voortkomt uit constante en systematische onderdrukking van mensen die in het ‘globale zuiden' van deze aardkloot wonen. “Let the hate flow through you”, zou keizer Palpatine zeggen.” Pims tip van de EP is ‘Taliban Murdabad'. Want, toegelicht in de woorden van onze redacteur Joris: Een minuut Taliban Murdabad is genoeg om te zeggen: Discharge. Keiharde grooves, en enthousiasme, wat mede wordt geuit door feedbackpiepjes op de gitaar vliegen rond. Niks is fijner dan dat de agressie op die manier muzikaal door de speakers blaast! Het zal echter nog lastig worden om een album vol te krijgen voor deze mannen. Zanjeer is gespecialiseerd in snelle wendingen en veel schakelwerk. Het maakt de band uitermate geschikt op de korte afstand, waarin geëxplodeerd mag worden. Parcham Buland Ast maakt een erg goede indruk. Mijn eindoordeel is wat mijn vriendin gisteravond dacht: “Lekker, maar het duurde veel te kort”. Lees de recensie op Zware Metalen

Ja, het is luid, chaotisch en opruiend, maar metal, hardcore en andere herriebronnen kunnen wonderen doen voor je hoofd. Marcel Schop, maker van de Metal Health-podcast, weet daar alles vanaf. We draaien daarom de platen die volgens Marcel het beste laten horen hoe muziek je kan helpen, bespreken waarom juist harde gitaren een zegen zijn voor je geestelijke gezondheid, en sluiten af met een absolute feestplaat om stralend de winter in te gaan. Depressie. Angst. Verslaving. Trauma's. Stress. Borderline. Bipolair. Narcisme. Er kan echt van alles verkeerd gaan in je hoofd. De Amerikaanse industrial-metalband Ministry vatte het eind jaren ‘80 mooi samen: the mind is a terrible thing to taste. Daarom gaat deze editie van Dood & Verderf over mentale gezondheid, en welke rol harde gitaren daarbij kunnen spelen. Marcel Schop is hiervoor te gast. Marcel is strategiedirecteur bij communicatiebureau Meijers & Walters, maar vooral maker van de podcast 'Metal Health', over geestelijke gezondheid in de gitarenscene, zowel van de muzikanten als de fans. In dit uur hoor je daarom zowel muziek als verhalen over geestelijke gezondheid. Over waarom je je hoofd even serieus moet nemen als je lichaam, het belang van taboes slechten rondom zaken als depressies, en de zegeningen van goede psychologische begeleiding. De playlist Biffy Clyro - Modern Leper (Tiny Changes, 2019) Cover van Frightened Rabbit en de enige in de lijst die stevig, maar niet echt metal is. Echter introduceert Modern Leper het onderwerp perfect. Een moderne twist aan kreupel door het leven gaan: mentaal kreupel. Met mensen die je proberen op te vangen, maar telkens bot vangen omdat je er niet in slaagt om “deze ziekte van je af te schudden” Be Well - Threadless (Hello Sun, 2022) Een van mijn favo artiesten. Brian McTernan, nu een jaar of 46, speelt vanaf z'n 14e in hardcore bands en verliet op z'n 17e school om in Europa te gaan touren met Battery. En heeft daarna een vanuit een kelder een zeer succesvolle productiemaatschappij opgericht met megaveel vette bands. Wel een verhaal van moeilijke jeugd (mental hospitals gezeten). Heeft paar jaar geleden Be Well opgericht. Hierin gooit hij zijn emoties van weleer en van nu eruit. Threadless gaat over gebrek aan eigenwaarde. Voor Metal Health interview ik hem overigens op 6 oktober in Amsterdam. August Burns Red - Back Burner (Messengers, 2007) ‘Angry music for happy people': zoals deze metalcore band zichzelf omschrijft. De zanger hiervan heeft een eigen mental health gym waarin gezorgd wordt voor afleiding, maar ook waar het onderwerp spreekbaar wordt gemaakt. Birds in Row - Torches (Personal War, 2015) Vooral een corona nabrander: onzekere tijden, isolatie en donkere gedachten die toenamen. Gold voor henzelf, maar veel mensen zouden kunnen relaten. Ze zeggen over hun nieuwe plaat: “An ode to those who keep fighting when we don't have the energy to anymore, or never have had it, especially when facing political issues that are increasingly more visible. Knocked Loose - Oblivions Peak (Laugh Tracks, 2016) Tijdens shows vaak opgedragen aan de LGBTQIA community. Het nummer gaat over een vriend van de zanger die uit een studentenflat werd gegooid vanwege zijn seksuele voorkeur. Mensen uit die community hebben een grotere kans om mental health problemen te ontwikkelen doordat zij eerder aanlopen tegen homofobie, stigma, discriminatie, coming out stress en sociale isolatie. Have Heart - Watch me rise (The Things We Carry, 2006) Dealing with depression, 1.000 gedachten over hoe alles tegen je is en een aanmoediging om je eruit te vechten omdat je beter verdient. Crivits - Rotterdam Posse (1996, Once Again) Er moest een Rotterdamse band in en toen ik nog jong was, ging ik vaak naar hardcore shows en overal kwam je dezelfde mensen tegen. Ook bandleden speelden bij elkaar in bands of richtten bands op met ‘members van die en die band'. Onlangs werd Crivits op radiostation Kink gedraaid en vervolgens heb ik via Insta een hele conversatie met de gitarist van Crivits, die nu in Once I Cry zit. Een voorbeeld van “The Rotterdam posse is not dead”. Punt dat ik wil maken is het belang van communities rond bands. Ook van bands gerelateerd aan mental health: Idles, Frightened Rabbit bijv, waar je steun bij elkaar kunt zoeken/vinden. Zwaar Aanbevolen Electric Callboy - We Got The Moves (Tekkno, 2022) Jawel, het magazine Zware Metalen doet het gewoon: Electric Callboy aanraden, dé Duitse feestmetalsensatie van dit jaar. Want waar is het plezier in de metalscene gebleven, vraagt eindbaas Pim Kastelein zich af? En dus draaien we voor de goede geestelijke gezondheid van Marcel, mezelf en al onze luisteraars 'We Got The Moves'. Redacteur René voorziet namelijk grote invloed van Electric Callboy: "Met de populariteit van een band die iets nieuws doet en daarmee succes boekt hoort ook de groep mensen die er helemaal niks van snappen en het afdoen als “niet metal” of “voor posers”. Stel je eens voor dat een band iets doet waar ze overduidelijk plezier in beleven en nog succesvol mee zijn ook! Ik kan me voorstellen dat je als liefhebber van techno via dit album de overstap maakt naar een heel ander genre. Ik voorspel dat Tekkno over een aantal jaar te boek zal staan als instapalbum voor een hele generatie die via deze plaat in de metal terecht zijn gekomen. Daarmee zet ik Tekkno in hetzelfde rijtje als Metallica‘s Black Album of Hybrid Theory van Linkin Park." Lees de recensie op Zware Metalen

Marleen van de Kerkhof is én bestrijder van de klimaatcrisis én fervent metalfan. Ze laat daarom in deze uitzending haar favoriete activistische metalplaten horen, variërend van aartsdeprimerend (we gaan eráán!) tot ondanks-alles-hoopgevend. “Mijn hart gaat sneller kloppen bij het luisteren naar black, death en post metal. Mensen reageren behoorlijk verrast als ik daarover vertel. In het dagelijks leven werk ik namelijk als international affairs manager bij een technologiebedrijf in de spoorsector en ben ik director van een climate tech start up.” “Het klimaat was voor mij de reden om over te stappen van hyperloop (ik bouwde de eerste in Delft) naar spoor. Men verklaarde me voor gek, maar de trein is verreweg het meest duurzame transportmiddel en we hebben de infrastructuur al liggen. Zo kan ik een bijdrage leveren aan emissiereducties.” Aldus Marleen van de Kerkhof. En dus! Bespreken we, met dank aan de klimaatcrisis, in deze uitzending van Dood & Verderf een van de meest populaire onderwerpen van de metalscene: het einde der tijden. Marleen koos haar favoriete ‘de wereld vergaat'-metaltracks uit en vertelt aan de hand daarvan over hoe zij de wereld wil redden. Maar ook: waarom ze vegetariër werd na beluistering van Gojira. Dat Behemoths ‘Conquer all' haar lijflied is. En hoe ze totaal faalde in haar pogingen drums en bas te spelen. Cattle Decapitation - Manufactured Extinct (The Anthropocene Extinction, 2015) Altered climate accelerating exacerbated by our human activities / Machines to make machines fabricating the end of all living thingsClimate tech start-up om treinen en spoorwerkmachines te verduurzamen, geen diesel meer maar hernieuwbare brandstoffen (‘The Decarbonisation Company').Spoorambassadeur Europees Jaar van de Jeugd: jongeren aansporen om met de trein te reizen en laten zien hoe betekenisvol het is om in de duurzame spoorsector te werken.International Affairs Manager bij technologiebedrijf Dual Inventive om de beschikbare spoorcapaciteit te vergroten zonder fysieke uitbreidingen aan de infra.Vorige week in Baroeg gezien.Menselijk egocentrisme. Gojira - Ocean Planet (From Mars to Sirius, 2005) The ocean planet is on burnJe kunt niet zonder Gojira een uur radio maken over metal en het klimaat.Belangrijke aandacht voor speciëcisme en de cognitieve dissonantie van de mens.Gojira leren kennen als voorprogramma van Slayer in 013 acht jaar geleden.Beschilderd drumvel van Mario Duplantier in de collectie.Groot fan van het album From Mars to Sirius. Megadeth - Countdown to Extinction (Countdown to Extinction, 1992) This is the countdown to extinctionIn Nederland is de wilde dierenpopulatie al gehalveerd sinds 1990.Uit Marleens geboortejaar, 1992.Megadeth is de eerste metalband die Marleen live zag, in de 013. Meteen verkocht. Parkway Drive - Wild Eyes (Atlas, 2012) A generation born to witness the end of the worldGaat over hoe het menselijk ras deze planeet heeft vernietigd door zijn gierigheid, en dat wij de laatst overgebleven mensen op aarde zijn.Zijn wij inderdaad de generatie die getuige is van het einde van de wereld?En sowieso prachtig, Viva the Underdogs!Geen begrip voor alle haat voor metalcore vanuit de scene. Metalheads hebben vaak een bekrompen geest. Terzij de Horde – Cheiron (In One of These, I Am Your Enemy, 2022) For the breaking and making of worldsDe sonische sublimatie van de wereld die in brand staat.Snijdende screams, snelle gitaarthema's.Prachtig artwork. Der Weg Einer Freiheit – Einkehr (Stellar, 2015) Atme ich nichts als Staub / Schwarz die Lungen, das All in mirWe kunnen allemaal wel wat bezinning gebruiken.Kun je zien als mooie beeldspraak voor klimaatverandering.We moeten leren om samen met de wereld mee te ademen.Heerlijke black metal uit Duitsland.Volgende week te zien op Alcatraz. Crippled Black Phoenix – Everything is Beautiful but Us (Banefyre, 2022) Ode aan de natuur Behemoth - Conquer All (Demigod, 2004) I am the most conquering OneZet de schouders eronder, want we zitten met gigantische uitdagingen

Als de kans zichzelf voordoet om te praten over Cthulhu, dan moet je die pakken ook. En dus is Teitan- en Cthuluminati-frontman Devi Hisgen te gast om alles te vertellen wat je moet weten over Lovecraft, inclusief zeven even verwarrende als prikkelrijke platen. "Dit is als een pijpbeurt op de maan: weird maar ook lekker." “We schrijven zelf ook Lovecraft geïnspireerde verhalen. Is het een idee om daar een korte passage uit voor te dragen?” Dat schreef Devi Hisgen vorige maand, nadat ik zijn band Cthuluminati zag spelen in Baroeg en ik hem uitnodigde om zijn favoriete platen te laten horen in Dood & Verderf.  Cthuluminati was namelijk niet alleen een zeer, zeer interessant voorprogramma voor Rotting Christ, maar ook een band die in woord en beeld refereert aan mijn grote voorliefde voor het mythische monster Cthulhu uit de verhalen van gothic horror-schrijver H.P. Lovecraft uit de eerste helft van de 20e eeuw én aan de illuminati, het geheime genootschap dat volgens complotdenkers achter de schermen aan werkelijk waar alle touwtjes trekt. Dus eindelijk, eindelijk is het zover: een Cthulu-special van Dood & Verderf, met niemand minder dan Cthuluminati- en Teitan-frontman Devi Hisgen. We luisteren naar zijn favoriete metaltracks én verdwalen mee in de absurde wereld van Lovecraft, Cthulhu en The Great Old Ones. De playlist Deathspell Omega - Famished for Breath (the synarchy of molten bones, 2016) Oranssi Pazuzu - Kangastus 1968 (Muukalainen Puhuu, 2017) Leprous - Coma (Malina, 2017) Bekijk hier de video vol zieke, zieke, zieke drums Nero Di Marte - La Fuga (Immoto, 2020) Red Fang - Prehistoric Dog (Red Fang, 2009) Met een videoclip over Monty Python's The Black Knight, maar dan inclusief oneindig veel drank. En larpende mensen. Wardruna - Lyfjaberg (single, 2020) Dit is al bijna 50 miljoen keer zelftherapie op Youtube. Hoe groot ook het leed: Lyfjaberg is de oplossing. Zwaar Aanbevolen Embraced by Darkness - Darkness Awaits (MMXXII, 2022) Devi is via Teitan onderdeel uit van de kwalitatief indrukwekkende Nederlandse blackmetalscene die werkelijk overal in het land uitstekende zwartgeblakerde bands voortbrengt die de grenzen van het genre soms ver oprekken en er af en toe overheen gaan. Traditionele black metal in de stijl van de Scandinavische grootheden wordt echter ook nog gemaakt in Nederland. Bijvoorbeeld door Embraced by Darkness uit Groningen. Deze band is al actief sinds 2013, maar heeft nu pas een eerste EP uitgebracht: MMXXII. Slechts 17:39 minuten duurt dit schijfje, maar het is genoeg om een verpletterende indruk achter te laten. Alles klopt hier namelijk aan. Het is allesverwoestende klassieke (Zweedse) black metal wat Embraced by Darkness brengt. Luid, venijnig, afwisselend, snel waar het kan maar melodieus waar het moet, kraakhelder, bloeddorstig, blast beats, kwaadaardig maar o zo heerlijk. Zanger Akse heeft een stem waarmee hij fruit ter plekke kan laten rotten: de haat spat ervan af. Achter hem wordt bijzonder smaakvol gemusiceerd. Het maakt dat Embraced by Darkness rauw maar tegelijkertijd toegankelijk is: de nummers schieten voorbij. De vier nummers op de EP laten qua titels niet aan de verbeelding over: Black Flames of Blasphemy, Black Mass en Lord of Darkness. Het fijnste nummer is evenwel toch echt Darkness Awaits Bekijk de recensie op Zware Metalen

Twee kunstenaars, twee metalheads, twee familieleden, twee mannen. Dat zijn vader Luuk & zoon Storm Bode uit Rotterdam.  Luuk is de beeldend kunstenaar: murals, schilderijen, installaties én een van de makers van de ​​Ode aan Marten Toonder, het beeld op Rotterdam Blaak dat de maker van Tom Poes en Heer Bommel eert. En Luuk houdt van metal. Storm is de muzikant: hij is gitarist bij de Rotterdamse blackmetalband Sterf. Dit voorjaar bracht de band ‘Veelvraat' uit, inclusief de typerende, ijskoude badkamer-blackmetal-sound. Vandaag zijn ze beiden te gast in Dood & Verderf. Vader en zoon draaien hun favoriete metaltracks, voor zichzelf, elkaar en jou. Onheilige huisjes worden daarbij niet geschuwd, want het infameuze trio Burzum - Marduk - Gorgoroth passeert de revue. Mocht je nog een aflevering willen cancel culturen, dan is dit je kans.  De playlist Iron Maiden - Where Eagles Dare (Piece of Mind, 1983)Burzum - Dunkelheit (Filosofem, 1996)Mercyful Fate - The Oath (Don't break the oath, 1984)Marduk - Panzer Division Marduk (Panzer Division Marduk, 1996)Judas Priest - Breaking The Law (British Steel, 1980)God Seed / Gorgoroth - Wound Upon Wound (Ad Majorem Sathanas Gloriam, 2006)Celtic Frost - A Dying God Coming Into Human Flesh (Monotheist, 2006) Zwaar Aanbevolen 8. Wrang - De Vaendrig (De Vaendrig, 2022) “Laten we de Nederlandse black metal vieren! Wrang sterven, hatsa!” Dat geeft Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, als muziektip mee aan Luuk en Storm. “Domstad swart metael” En dus draai ik voor jullie De Vaendrig, de titeltrack van het album van Wrang dat op Zware Metalen een dikke 9 kreeg. Recensent Joris Meeuwissen schreef daarover: In klassieke blackmetaltraditie wordt er duchtig over de gitaarhals geschoven, en ook zanger Galgenvot is weer erg goed bij strot. Wrang kenmerkt zich door over die meer klassieke fundamenten toch heel wat eigen karakteristieken te gooien. Priemend als de punt van een bajonet. Zo moet rasechte blackmetal gewoon klinken. Razende blastbeats, schurende keelklanken en dit ondersteund door een licht knotterende, soms wel wat te doffe, bas en een typische groezelige productie. Lees de hele recensie op Zware Metalen

Wie Arno Coenen niet kent, ligt sinds 2014 begraven onder een steen die begraven ligt onder een hunnebed dat begraven ligt onder een meteoriet. Arno is namelijk de geestelijk vader van de Hoorn des Overvloeds, het gigantische kunstwerk dat het dak van Markthal in Rotterdam siert. 115 bij 95 meter groot, 400.000 megapixels rijk, een van ‘s werelds grootste kunstwerken, de Sixtijnse kapel van de Lage Landen. Maar er is zoveel meer te vertellen over Arno. Zijn pornovideo's met legofiguren. Een soort-van-docu vol metal-iconen. De bizarre inrichting van zijn eigen (inmiddels overleden) bar-restaurant-podium-brouwerij Eurotrash. Artwork voor de Amsterdamse stonerdoommetalband Pendejo!. De enorme Slayer-klok in Hotel Not Hotel. En exposities met zijn werk én kickbokswedstrijden. Het duizelt me. Gelukkig komt Arno alles toelichten. Of niet. Dat maakt niet uit. We gaan sowieso zijn favoriete metalplaten draaien, én ik laat aan Arno horen welke muziektip het online magazine Zware Metalen voor hem heeft. Laat de chaos beginnen! De playlist Slayer - Angel of Death (Rudebrat Deathstep Remix) (2012)Cannibal Corpse - Inhumane Harvest (Violence Unimagined, 2021)Infant Annihilator - Cuntcrusher (The Palpable Leprosy of Pollution, 2012)Lamb of God - The Passing / In Your Word (Wrath, 2009)Ghost - Year Zero (Infestissumam, 2013)Rammstein - Kokain (Das Modell, 1997)Transformer di roboter - Walk (2008) Zwaar Aanbevolen 8. GGGOLDDD - Strawberry Supper (This Shame Should Not Be Mine, 2022) Toen Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, er achter kwam dat Arno verantwoordelijk is voor het plafond van De Markthal, moest hij meteen aan het eveneens kunstige en Rotterdamse GGGOLDDD denken. Onlangs verscheen daarvan het gedurfde album This Shame Should Not Be Mine, en later deze maand is de band curator van het Roadburn festival. Redacteur Michiel Hoogkamer duidt op Zware Metalen waarom dat laatste betekenisvol is: “Het verzoek kwam juist op een moment dat zangeres Milena Eva in de luwte van de lockdowns hard tegen haar verleden aanliep: zij is verkracht toen zij 19 was. Deze verschrikkelijke gebeurtenis en gevoelens die zij lang had weggestopt, grepen de breuk in het normale leven aan om zich aan te dienen en niet meer weg te gaan: die schaamte zou niet de hare moeten zijn! Milena zag in het aanbod van Roadburn een mogelijkheid om haar emoties op een creatieve, voor haar natuurlijke manier naar buiten te laten komen. Met GGGOLDDD schreef en bracht zij This Shame Should Not Be Mine. Strawberry Supper dus, van GGGOLDDD. Geen metal à la horns up, bier & tieten, into the pit, haren loswapperen, luchtgitaarsolo's en Slayyeeeuuuuur die je wellicht had verwacht, maar de omstandigheden zijn ernaar. Lees de recensie op Zware Metalen

Tokologisch koken. Dat is in een notendop wat kok Manuela Goncalves Tavares doet. Ben je bekend in Rotterdam, dan ken je haar van restaurants Toko94, Tokotrash, Coco of Het Nieuwe Instituut. Ze leerde het vak bij Herman den Blijker, maar helpt ook in de keuken van metalpodium Baroeg. Maar ook: de vrouw die eind vorig jaar de Black Achievement Award won voor haar ondernemerschap. Actief is in de lhbti+-gemeenschap. Kookt voor daklozen. Vroeger in Parkzicht kwam om te hakken op gabber. Projecten leidt met tienermoeders. Oefent op de basgitaar. Praatgroepen organiseert voor jonge mensen die homoseksueel zijn. En Manuela is metalfan. Gróót metalfan. Dat laat ze horen in dit uur Dood & Verderf. En dan krijgt ze in deze uitzending ook nog eens een luistertip van het online magazine Zware Metalen! God, wat een feest. De playlist Zwaar Aanbevolen Move BHC - Freedom Dreams (Freedom Dreams, 2021) “Op het gebied van de black achievement awards is Freedom Dreams van Move BHC een mooie luistertip”, vertelt Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen en aandrager van de maandelijkse tip voor onze gast. Volgens Pim gaf Move BHC de ‘dikste moshcall van 2021': We'll never stop until we find liberation, Black Excellence unstained by degradation Where freedom reigns over incarceration Where Black joy is only meant with celebration “Sinds de zomer van 2020 zijn er meer hardcorebands opgekomen die geïnspireerd zijn door de Black Lives Matter-beweging, dermate dat er inmiddels van het subgenre BLM-core gesproken kan worden”, legt Pim uit. “Het hardcoregenre is van oudsher meer pluriform gebleken en gesynchroniseerd met hedendaagse problematiek. Qua lyriek is deze gehele EP van Move BHC smullen geblazen. Dat deze Stick To Your Guns-achtige muziek op het streetcredwaardige label Triple B Records uitgebracht wordt, is blijk dat hier geen sprake is van positieve discriminatie. Move BHC is gewoon een heel goede hardcoreband.” Beluister de Osmium-podcast van Zware Metalen waarin Move BHC besproken wordt

Alleen al de omschrijving van het werk van de Rotterdamse kunstenaar Anouk Griffioen klinkt als een folk-blackmetalband uit het hoge noorden van Engeland. Het is dus geen verrassing dat zij heel, heel enthousiast reageerde toen ik haar vroeg mee te doen aan Dood & Verderf. Daarom: de 8 favoriete metalplaten van Anouk, inclusief tekst en uitleg, én de maandelijkse luistertip van het online magazine Zware Metalen, speciaal voor haar uitgezocht. Pantera – Fucking Hostile (Vulgar Display of Power, 1992)Orphanage - Druid (Oblivion, 1995)Death - Symbolic (Symbolic, 1995)The Gathering – Saturnine (if_then_else, 2000)Six Feet Under – Lycanthropy (Haunted, 1995)Amesoeurs – La Reine Trayeuse (Amesoeurs, 2009)Sunn O))) - N.L.T. (Altar, 2006)Dead Shape Figure - 6 x 9 (The Grand Karoshi, 2008) Zwaar Aanbevolen Inferno - The Wailing Horizon (Paradeigma / Phosphenes of Aphotic Eternity, 2021) “Ik zie dat Anouk best wel houdt van die old-school black, oude Enslaved, corpsepaint enzo.” Dat schrijft Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, dat maandelijks een luistertip geeft voor mijn gast in Dood & Verderf. “Identificeert ze zich met die chaotische wereldstructuur van Inferno, of luistert ze toch liever naar de strak gedefinieerde sound van de grondbeginselen?” Want, Anouk: jij krijgt als luistertip Inferno. En wel hierom, in de woorden van recensent Tafkads: “Daar waar de heren gestart waren als een traditionele blackmetalband, blijft er hier van die traditie niks meer over. Meer nog, Inferno heeft alle regels, beperkingen en conventies losgelaten en vaart nu zijn eigen koers, ergens ver weg in de leegte van het multiversum. Weg zijn de songstructuren, weg is de individualiteit van de nummers, weg is de individualiteit van de instrumenten, weg is inhoudelijke bijdrage van de vocalen. Wat overblijft is kosmische chaos, waarbinnen alle onderdelen het hogere doel dienen. Instrumenten en stemmen worden op dit album vermengd tot complexe, overweldigende, multi-gelaagde soundscapes die experimenteel, progressief, modern, bij momenten psychedelisch en een beetje post-black overkomen. Inferno schept hier een surrealistische, hypnotische droomwereld met een opvallende dualiteit: er is enerzijds veel coherentie, een symbiose tussen de instrumenten en de vocalen, maar anderzijds is er die chaos. Totale onvoorspelbaarheid. ‘Abysmal Cacophony' noemen ze het zelf, en dat lijkt de lading wel te dekken.” Bekijk de recensie op Zware Metalen

Gesjeesd antropoloog. Afgestudeerd filosoof. Oud-voorzitter van de Landelijke Studentenvakbond. Voormalig woordvoerder bij de Algemene Onderwijsbond. Christen-af. Sinds 2017 Tweede Kamer-lid namens GroenLinks voor onderwijs, wetenschap, zorg, volksgezondheid, emancipatie, mediabeleid en sportbeleid.  En metalliefhebber. Dat is in een notendop Lisa Westerveld, die haar favoriete metalplaten laat horen in Dood & Verderf op Operator Radio. Tussendoor praten over versierd worden op festivals, filosofie ondanks de kritiek van Death, Lisa's liefde voor het grootste en meeslepende, en de karakteristieken van de bugel. De playlist White Skull - High Treason (Public Glory, Secret Agony, 2000) Ik raakte eigenlijk bekend met metal toen mijn broertje het album Public glory, secret agony van de band White Skull mee naar huis nam. In Flames - Only for the weak (Clayman, 2000) Tijdens mijn studententijd maakte een goede vriend me bekend met een paar geweldige albums van In Flames (Clayman, episode 666. World of promises, only for the weak), Children of Bodom - Angels Don't Kill (live) (Stockholm Knockout Live, 2006) mijn eerste concert was Children of Bodom (favo nummer Angels don't kill). Dimmu Borgir - The Serpentine Offering (Wacken Open Air 2012) Favoriete concert is Dimmu Borgir op Wacken 2012 met orkest en koor. Hele optreden was geweldig. Death DTA - The Philosopher (Live in St. Petersburg, 2016 / Individual Thought Patterns, 1993) Ik mocht in 2015 zo'n anderhalve week mee met Death DTA. Ik raakte bevriend met een aantal mensen die voor de band werkten. Favoriete nummer (vanwege de leuke herinneringen) is the Philosopher. “The philosopher. He knows so much about nothing at all.” Arch Enemy - we will rise (Anthems of Rebellion, 2003) Metal is een enorme mannenwereld, vooral óp het podium. Hoe ervaar jij dat? Wat zou je spelen als je muzikant was? Zwaar Aanbevolen Walg - Bring The Apocalypse (Walg, 2021) “Ikzelf word er nogal melig van, maar gelukkig doet mijn mening er niet toe.” Pim Kastelein, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, is er zelf geen fan van. Maar, schrijft hij erbij, voor zijn luistertip voor Lisa Westerveld: “Om het jullie beiden aangenaam te maken, draai ik iets wat jullie beiden kan bekoren. Op Twitter zie ik dat Lisa Westerveld fan is van Dimmu Borgir, en jij bent ook niet vies van overtrokken theatraliteit en orkestjes die niet door de beugel kunnen. Zodoende presenteer ik: Bring The Apocalypse van Walg. Onze blackmetalspecialist Joris Meeuwissen schrijft: “Walg is een duo bestaande uit Robert Koning en Yorick Keijzer, die na een lange inactiviteit en dankzij de welbekende lockdown, elkaar terug muzikaal aanvoelden. Walg is de debuutplaat van dit Nederlandse tweetal. Bij een eerste luisterbeurt valt direct op dat er meer dan één knipoog richting oude helden wordt gegeven. Denk dan aan de eerste platen van bijvoorbeeld Old Man's Child, Covenant en Dimmu Borgir. De single Bring The Apocalypse had best op één van die eerste platen kunnen staan. De heren laten horen dat hun technische rugzak helemaal vol zit en dat hun kennis en kunde, betreffende het schrijven van sterke blackmetalnummers, erg goed onderbouwd is. Het samenspel tussen gitaar en keyboard is van een uitmuntend niveau.” Lees de recensie op Zware Metalen

Simpele muziek voor simpele mensen. Dat is volgens SP-kamerlid Peter Kwint de definitie van zijn favoriete genres: country en hardcore. Om erachter te komen of hardcore écht zo simpel is en of dat ook afstraalt op zijn eigen identiteit, draait Peter in deze uitzending van Dood & Verderf zijn allerfavorietste hardcore- en punkplaten, voorzien van tekst en uitleg. We bezoeken zo Bleskensgraaf, Feyenoord, Drenthe, mixed-martial-arts-violent-dancing-zalen, en natuurlijk heel veel plaatsen in de Verenigde Staten, thuisbasis van de hardcore en punk. En, ook niet onhandig: we draaien 10 8 platen die tezamen slechts 20 minuten duren. American Nightmare - There's A Black Hole in the Shadow of the Pru (Background Music, 2001) Wat is het nut van simpele mensen voor in de Tweede Kamer? Plus: Feyenoord, of het lijden van de tegenwoordige tijd Converge - First Light/Last Light (You Fail Me Redux, 2016) Een antropologisch onderzoek naar violent dancing (en het nut van aan mixed martial arts doen daarin). Hawser - You Can Only Hope (All is Forgiven, 2020) Een Rotterdamse hardcoreband! Mijn stelling is altijd dat bepaalde genres horen bij bepaalde landen: groovemetal bij de VS, blackmetal bij Noord-Europa, deathmetal bij Nederland en Duitsland, et cetera. Hoe zit dat bij hardcore? Is het enkel VS dat de klok slaat? Bad Brains - Pay To Cum (Bad Brains, 1992) Een zwarte hardcore-band, geïnspireerd door The Sex Pistols én Bob Marley, en uit elkaar gevallen door een richtingenstrijd over of ze metal of reggae moesten gaan. Wat is dit? Agnostic Front - Victim in Pain (Victim in Pain, 1994) Hoe credible is zo'n icoon nog? En waarom doet Agnostic Front dat beter dan Suicidal Tendencies? Mindforce - Swingin Swords, Choppin Lords (Swingin Swords, Choppin Lords, 2020) Ik dacht eerst, dit wordt een symfonische metalband, ook omdat een andere ep van Mindforce Excalibur heet, inclusief stemmig zwart-wit-artwork, en vanwege de Helloween-achtige gitaarriffs. Ik dacht dat hardcore alleen over sociale ongelijkheid ging, niet over magische ridderverhalen? Hands of God - No Mercy (Blueprint for Self Destruction, 2019) Is dit de meest verantwoorde hardcore-band ooit, met kleur op het podium én in het publiek? Hoe kleurrijk is hardcore eigenlijk? Metal is notoir wit (en man). Terror - One With The Underdogs (One with the Underdogs, 2004) (deze haalde het uur nét niet) Skroetbalg - Skroetbalg ‘Drenthe Godverdomme' heet de openingstrack van Skroetbalg, een punkband uit, eh, Drenthe. Wat heb jij hiermee? Extinguish - The Judge (Extinguish, 2021) 0.00 - 2.44 Luistertip! Dat stelt Pim Kastelein, eindbaas van het online magazine Zware Metalen, over zijn Zwaar Aanbevolen-tip voor jou: The Judge van Extinguish. Pim vermoedt namelijk dat jij wel zal genieten van de 'peace, love and unity'-muziek, dus Zware Metalen komt even tegenhangen met een ongegeneerd primitieve en achterbakse knaller. Zo schreef redacteur MaartenO: "Extinguish bewaart het lekkerst voor het laatst. The Judge is toch wel één van de meest simplistische, maar ook krachtigste tracks in dit subgenre van hardcore die de laatste maanden de revue hebben gepasseerd. Loodzwaar en volledig florerend op wat powerchords en gegrom van een sterke zanger, werkt de track langzaam richting het einde, alwaar de vocalist van Sunami nog een extra duit in het zakje doet om deze EP volledig te flamberen. Rondom Bay Area in Amerika bevinden zich momenteel veel soortgelijke bands en ook Extinguish bevestigt dat het de moeite waard is om alle recentelijke ontwikkelingen daar te volgen. De prefrontale cortex een dagje vrijaf geven, blik op oneindig en slopen die inboedel - bij een ander!"

Voorzitter van bestuur Baroeg Open Air. Initiatiefnemer van het Popkantoor, een nooit verrezen poppodium in Rotterdam. Redacteur bij de Feyenoord Supportersvereniging. Strategisch adviseur bij de afdeling stadsontwikkeling van de gemeente Rotterdam. Maar bovenal, en daarom is hij te gast hier: projectmanager van het Eurovisie Songfestival namens Rotterdam.

Vandaag, bij hoge uitzondering, heet Dood & Verderf eenmalig anders: Veel Verderf & Dood. Dat is ter meerdere glorie van onze gast in de uitzending: Daan de Neef, Tweede Kamerlid namens de VVD. We draaien Daans favoriete metalplaten en komen er zo achter waarom het liberalisme en metal (en goed, dierenrechten en filosofie) prima samengaan. Plus: hoe metal is de Tweede Kamer eigenlijk?

Ja, hij was de bassist en gitarist van deathmetalact Sepiroth, en is tegenwoordig bassist van het Rotterdamse metal-meets-punk-meets-breakcore-project The Dead Cvlt. Maar Julian Schaap is veel meer dan dat alleen. Als assistent-professor aan de Erasmus Universiteit Rotterdam doet hij namelijk sociologisch onderzoek naar onder meer de rol van gender en de aanwezigheid van racisme in rock en metal. In deze editie van Dood & Verderf draaien we de metalnummers die Julian vormden én praten we over al die vaak vermijde onderwerpen zoals racisme en genderongelijkheid.

The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Mount Fuji Doomjazz Corporation, Bong-Ra, Voodoom, Celestial Season, Servants of the Apocalyptic Goat Rave, The Thing With Five Eyes, Wormskull, Bluuurgh…, Glowstyx, Orphanage…Dat, in een notendop, is Jason Köhnen. De producer slash bassist slash zanger slash drummer slash designer is sinds 1989 op alle mogelijke manieren bezig met extreme muziek, van deprimerende doommetal tot allesvernietigende breakcore-ragga-industrial-hardcore-terror. Zijn nieuwste project is Metaal, een documentaire over de Nederlandse extreme metalscene tussen 1985 en 1995. Daarom, vandaag in Dood & Verderf: de favoriete nummers van Jason Köhnen én alles over Metaal.

Een uitzending die ik maak met mild knikkende knieën. Want naast mij staat Ed Warby, een van Nederlands beste metaldrummers, bekend van onder meer Gorefest, Ayreon, Hail of Bullets, Vuur en Orphanage. En ik ben verdikkeme opgegroeid met Gorefest! Erase, uit 1994, was mijn eerste échte zware metalplaat die ik goed vond, en The Glorious Dead staat nog altijd in mijn top-10 beste metalnummers ooit. In dit uur van Dood & Verderf hoor je alles over Ed Warby, zijn muzikale invloeden én het werk dat hij vroeger en nu maakt.

Te gast is Pim Kastelein, eindbaas van Zware Metalen. Daarom, in deze uitzending: zijn favoriete metalreleases, variërend van Kiss tot Converge. Plus: hoe gaat het met de metalscene? Hoe overleef je dag in dag uit metal luisteren? Hoe ga je om met homofobie, misogynie en rechtsextremisme van bands die je goed vindt? En wat heeft hij precies met Kanye West en Ariane Grande?

Niets is meer Dood & Verderf dan de herfst. En om het feest compleet te maken, is ditmaal Leon van Rijnsbergen te gast. Leon is directeur en programmeur van Baroeg, het Rotterdamse poppodium voor metal en andere harde muziek. Want wat doet een mens als door een virus heel je podium gesloten moet worden, inclusief het bijbehorende Baroeg Open Air-festival? En wie is eigenlijk die man die Rotterdams enige échte metalpodium bestiert en programmeert?

Drie jaar lang maakte ik Dood & Verderf moederziel alleen. Maar wat blijkt: het is veel gezelliger met gasten erbij! Ditmaal is Mike Redman te gast. Tot mijn eigen verbazing trouwens, want ik kende Mike alleen als producer van breakcore, jungle en drum ‘n bass. Maar opeens was daar het nieuws dat er een metal-klassieker uit eigen contreien opnieuw wordt uitgebracht: Bewildering Thoughts, uit 1995, van de Schiedamse deathmetalband Threnody - op Redrum Recordz, het label van Mike!

De studio van Operator Radio is weer open! Om te vieren dat Dood & Verderf weer auditief af mag dalen naar de zwavelpitten van de sonische hel die metal heet, nodigde ik - een unicum! - Peter van der Ploeg uit om de playlist samen te stellen en toe te lichten.

Het moet gezegd worden: de weergoden creëren al weken de ideale sfeer voor deprimerende, apocalyptische metal. Ik zie het daarom als een voorrecht om in dit uur Dood & Verderf daar de soundtrack voor te verzorgen. Dus: blackmetal, deathmetal, doommetal, hardcore, en al het andere dat sip stemt. Gelukkig zijn er de vaste onderdelen die lichtpunten in de duisternis geven. De Buiten in Baroeg-tip introduceert goo’ ol’ hardrock, en de Haatplaat blijkt een synthwave-zaagplaat.Lees verderDood & Verderf – februari 2020: Berzerker Legion, Konvent, Torture Chain (en alle andere duisternis)

Een nieuw jaar, een schone lei. Weg met alle vooroordelen over Amerikaanse metal, is mijn goede voornemen. Daarom in dit uur van Dood & Verderf op Operator Radio: veel Amerikanen. En omdat het winter is, ook heel veel zeer deprimerende doom, waaronder - bij hoge uitzondering - de Zelfhaatplaat, voor de betere mentale of fysieke automutilatie. Daarnaast de Zwaar Aanbeloven-tip van Zware Metalen en hét concert dat je de komende tijd moet zien in Baroeg.Lees verderDood & Verderf – januari 2020: My Dying Bride, Lorna Shore en Helleborus (plus Jim Carrey over Napalm Death)

Het einde van het jaar! De duisternis is gearriveerd! Het einde is gestart! Daarom in dit uur Dood & Verderf veel, veel deprimerende, gitzwarte metalreleases uit alle hoeken van de wereld. Plus: de Zwaar Aanbeloven-tip van Zware Metalen, het niet te missen Buiten In Baroeg-concert, en een dubbele haatplaat, omdat twee artiesten proberen iets toe te voegen aan Metallica’s Master Of Puppets. Lees verderDood & Verderf – december 2019: Vredehammer, Blood Incantation, Efteling-blackmetal en Metallica-klonen

Ik geef het gewoon direct toe: dit wordt een gek uur Dood & Verderf op Operator Radio. Enerzijds draai ik absoluut verantwoorde black-, doom- en deathmetal, maar daar tegenover staat een klein leger symf-prog-synth-folk-gothic-platen. De rode draad: de beste nieuwe metalreleases, aangevuld met de maandelijkse tip van Zware Metalen, de concerttip van Baroeg, en 2 Haatplaten die het allebei nét niet zijn.Lees verderDood & Verderf – november 2019: Sepultura, Nile, Necronautical, en veel symphoprogsynthfolkgothic

Het is herfst! Het ultieme seizoen voor verderf. En de dood! Daarom een uur lang auditieve Dood & Verderf met héél véél doom, van cello-dramatiek tot slowmotion-Metallica. En een unicum: mijn Haatplaat, de ergste release van de afgelopen maand, valt samen met de Zwaar Aanbevolen-tip van Zware Metalen. Gelukkig is de concerttip van Baroeg wél zeer luisterwaardig.Lees verderDood & Verderf – oktober 2019: Mayhem, Apocalyptica, Fvneral Fvkk (en iets dat op Marco Borsato lijkt)

Jawel: het derde (!) seizoen van Dood & Verderf is begonnen! Om dat te vieren, draai ik in dit uur heel veel nieuwe releases uit alle mogelijke hoeken van het metal-spectrum, inclusief - jawel - darksynth en progmetal. Plus: als altijd de Zwaar Aanbevolen-tip van het online magazine Zware Metalen, 2 (!) concerttips van Baroeg, én de haatplaat, waarvoor we ruim 25 jaar terug de tijd in, om met tranen in onze ogen terug te keren en ons af te vragen waarom ze er weer zijn. Lees verderDood & Verderf – september 2019: Opeth, Life Of Agony (stop nou!), Necronomicon en meer

In dit uur opmerkelijk veel metal uit de VS: 6 van de 10! Laat niemand mij ooit meer van racisme jegens Amerika beschuldigen. Plus: de Buiten in Baroeg-bijna-Metallica-tip, een zéér dubieuze Zwaar Aanbevolen-release, en de Haatplaat. Nee, zelfs twéé haatplaten. Omdat nu-metal.Lees verderDood & Verderf – juli 2019: Korn (wat?), Slipknot (nee!), Metallica (bijna!), Flub (?) en meer