Najciekawsze reportaże w Polsce

Niewielką Siennicę pod Mińskiem Mazowieckim od ponad 30 lat odwiedza pewna para z Ameryki. To małżeństwo z Bostonu, emerytowani nauczyciele - Annmarie i Earl Adreani. Wszystko zaczęło się od pewnego ogłoszenia, które na początku lat dziewięćdziesiątych Annmarie znalazła w pokoju nauczycielskim. Organizacja "Wolontariusze dla pokoju" szukała chętnych do nauki angielskiego w różnych krajach na świecie. Podróż do Polski była marzeniem Annmarie, chciała poznać ojczyznę swoich dziadków. Pierwszy wyjazd w 1994 roku okazał się na tyle udany, że w kolejnych latach małżeństwo zaprosiło do Siennicy ponad stu nauczycieli ze Stanów Zjednoczonych.

Bez reszty poświęca się dla potrzebujących dzieci z całego świata. Iwona Macałka jest przedszkolanką i od ponad 30 lat mieszka w Londynie. Jednak dużą część swojego czasu przeznacza na pracę charytatywną. Założyła i prowadzi fundację "Pencils for All",  która między innymi zaopatruje najmłodszych z najbiedniejszych zakątków globu w przybory szkolne. Do tej pory ołówki, kredki i inne artykuły szkolne dostały placówki wychowawczo-oświatowe w 45 krajach, na przykład w Bangladeszu, Południowym Sudanie, Senegalu czy na Sri Lance. W reportażu bohaterka opowiada między inbmi o tym co skłoniło ją do takiego poświęcenia, co jest najbardziej wdzięczne w tej pracy i jak to doświadczenie zmieniło jej podejście do życia i świata. 

Jak łączyć pracę z pasję? Agnieszka Zientarska, bohaterka reportażu podkreśla, że w życiu najważniejszy jest balans i to on pomaga jej łączyć podróże z pracą wykładowcy na opolskim Uniwersytecie. Gdy tylko może poszukuje polskich śladów na Syberii, tropów Gombrowicza w Argentynie, wytworów kultury Aborygenów na Tajwanie, rozległych przestrzeni w Mongolii oraz wulkanów błotnistych w Azerbejdżanie. Jej przygoda z podróżami rozpoczęła się od przejścia francuskiej drogi do Santiago de Compostela, o której dowiedziała się od studenta. Rzuciła pracę, kupiła najtańszy bilet lotniczy i przeszła Camino de Santiago, a potem jeszcze wiele innych szlaków pielgrzymkowych, nie tylko w Europie. Kampania powstała na zlecenie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Projekt finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Fascynujący świat dronów od amatorskiego latania po profesjonalne zastosowania. Gadzi mózg – tak Tymon Blanc, zaawansowany amator, użytkownik tych statków powietrznych, opisuje stan, kiedy zakłada gogle do nawigacji drona. Od latania rekreacyjnego do przygotowania pierwszych komercyjnych filmów z użyciem drona droga nie była krótka, choć kilka lat po tym, jak zaczął, wszystko stało się jeszcze prostsze. Radość, satysfakcja, a w przyszłości może i praca, czyli zarabianie. To z punktu widzenia amatora. Po drugiej stronie są profesjonaliści. Radosław Zych i Karol Cheda, którzy pokazują jak pasję do dronów przerodzić w satysfakcjonującą karierę i jak rozwijać rynek dronów w Polsce. Prowadzą profesjonalne szkolenie pilotów, wdrażanie dronów do pracy w różnych branżach, analizy, konsultacje z wykorzystaniem dronów.

Justyna Wydrzyńska, po ponad dwudziestu latach pracy jako inżynier chemik, zdecydowała się na radykalną zmianę. Została aktywistką, mimo że tłumy i demonstracje nie są jej żywiołem. Ukojenie od intensywnego tempa życia zawodowego znajduje w domu, gdzie najchętniej spędza czas na działce w Przasnyszu, pielęgnując rośliny i ciesząc się spokojem. Reportaż Adama Bogoryja-Zakrzewskiego to prywatne spotkanie z jedną z najbardziej znanych aktywistek w Polsce, skazaną za pomocnictwo w przerwaniu ciąży.

W ciągu trzech wieków swego istnienia Dom Podrzutków, później Dom księdza Boduena, pomógł około 300 tysiącom warszawskich dzieci. W czasie II wojny światowej wśród nich były także dzieci żydowskie, którym na różne sposoby, w wielkiej konspiracji, starano się uratować życie. Wymyślone nazwiska tych, które trafiały do "Boduena" wpisywano do ksiąg sierocińca ołówkiem. Stąd mówi się o nich często "Ołówkowe dzieci". Niektóre z dzieci, szczególnie niemowlęta, ukrywano pośród dzieci polskich, często do końca okupacji. Innym, większym, szukano rodzin. Jeszcze innym preparowano fałszywe dokumenty, które także pomagały przetrwać. Nigdy żadnego z zaangażowanych w pomoc pracowników nie zadenuncjowano, nigdy nie zdarzyła się żadna wpadka, co czyni to miejsce wyjątkowym.

Historia piosenki "Załoga G" zespołu Hurt. Powstała 20 lat temu i stała się niespodziewanym hitem. Teledysk powstał na wrocławskim "Trójkącie", okolicy znanej z wysokiej przestępczości. Większość zdjęć wykorzystana w teledysku była dokumentalna. Sam utwór, mimo upływu lat, przyciąga coraz młodsze pokolenia. Umieszczony w internecie teledysk ma już ponad 10 milionów wyświetleń i wiele pozytywnych komentarzy. Wielu ludzi mówi, że to jest utwór o nich.

Koji Kamoji to niezwykły artysta, który od 66 lat mieszka w Polsce, łącząc kulturę japońską i polską. Jego twórczość, pełna metafizycznych połączeń sztuki i natury, inspiruje i zachwyca. Właśnie świętował swoje 90 urodziny i otrzymał złoty medal Gloria Artis. Viralowe zdjęcie z podpisem: "100% Polak, 100% Japończyk, 200% Koji Kamoji" podkreśla jego unikalną tożsamość. Największym echem odbiła się instalacja "Haiku – Woda" z 1994 roku, gdzie umieścił studnię w podłodze biblioteki. Twórczość Kamoji jest dla niego koniecznością, podobnie jak codzienne sprawy. Podkreśla, że te aspekty życia są równie ważne jak sztuka. Koji Kamoji pozostaje pełen energii i planów na przyszłość, a jego postawa i dzieła inspirują, pokazując, że sztuka może być sposobem na głębokie zrozumienie świata i siebie.

Maciej Szajowski, pracownik Kampinoskiego Parku Narodowego, w przydomowym ogrodzie w Izabelinie stawia garnki, wiadra i balie. Po zgromadzoną w nich deszczówkę codziennie przychodzą spragnione zwierzęta z lasu – łosie, borsuki czy wiewiórki. Powracająca susza to prawdziwe utrapienie dla ludzi, zwierząt oraz roślin. Bohater reportażu zabiera nas na spacer po Puszczy Kampinoskiej, by pokazać, jak niski stan wód wpływa na tamtejszy ekosystem. O zmianach klimatycznych opowiada również dr. hab. Artur Magnuszewski z Zakładu Hydrologii na Wydziale Geografii i Studiów Regionalnych UW.

To wzruszająca opowieść o wojennej traumie, stracie, walce o przetrwanie i nadziei. Krystyna Budnicka urodziła się w 1932 roku w religijnej rodzinie żydowskiej Józefa Lejzora i Cyrli Kuczerów. Podczas powstania w warszawskim getcie ukrywali się w bunkrze. W 1943 roku, po wykryciu bunkra, Krystyna ewakuowała się kanałami na stronę aryjską, ale jej rodzina nie miała tyle szczęścia. Zginęli jej bracia Jehuda i Rafał. W 1944 roku musiała zmieniać miejsce ukrycia, by uniknąć Niemców. Po upadku powstania warszawskiego trafiła do obozu w Pruszkowie. Mimo cierpień wojennych udało jej się przeżyć. Jaki był sens ocalenia? Jak mówi "Ocalałam, żeby dawać świadectwo"

22 kwietnia to rocznica zwycięskiej bitwy oddziału Dionizego Czachowskiego z Rosjanami pod Stefankowem koło Szydłowca. Reportaż przypomina sylwetkę pułkownika, który należy do najwybitniejszych wodzów powstania styczniowego. Odważny partyzant, wykonawca poleceń trudnych, uparty żołnierz, surowy przełożony, sam zresztą trochę niekarny, stosował względem wroga prawo odwetu, przez co ściągnął na siebie szczególniejszą jego nienawiść i miano okrutnika. Mimo przekroczenia 53. roku życia, odznaczał się odpornością organizmu na wszelkie trudy i niewygody.

To historia Wołodymyra i jego żony Eugenii. Po ponad 2 latach w Polsce zdecydowali się wrócić do rodzinnego miasta na Ukrainie. Po powrocie odnaleźli swoje miejsce, przyjaciół i poczucie przynależności, które - jak mówią - utracili w Polsce. W 2022 roku Irpień i Bucza były miejscami zbrodni wojennych dokonywanych przez żołnierzy Federacji Rosyjskiej na ukraińskich cywilach. Wołodymyr fotografuje teraz ruiny i zniszczone bombardowaniami mieszkania. Sfotografował już około 1000 budynków, w tym ponad 500 okien.

Reportaż przedstawia pierwszą rozprawę sądową przeciwko piątce aktywistów oskarżonych o pomoc osobom nielegalnie przebywającym na terenie Polski w Puszczy Białowieskiej w marcu 2022 roku. Sprawę wznowiono po 3 latach i zmieniono zarzuty. Trzem kobietom i dwóm mężczyznom grozi do 5 lat więzienia. Nagrania części jawnej rozprawy i akcji solidarnościowej z oskarżonymi sprzed budynku sądu w Hajnówce z 28 stycznia stawiają pytanie o prawo do pomocy humanitarnej. Czy podanie wody, podzielenie się ciepłym posiłkiem, suchym ubraniem, podwiezienie i przenocowanie rodziny z małymi dziećmi uciekającymi przed prześladowaniami w swoim kraju to czyn zasługujący na karę czy uznanie? Kolejna rozprawa w Sądzie Rejonowym w Białymstoku 15 kwietnia 2025.

Dlaczego wciąż tak trudno w naszym kraju zamieszkać na swoim? Czy istnieją alternatywy dla kredytu hipotecznego, spłacanego przez blisko 40 lat? W reportażu historie tych, którzy postawili na niecodzienny wybór. Prawniczka Katarzyna Duda zaprasza do 31-metrowej kawalerki na warszawskim Bemowie, w bloku Towarzystwa Budownictwa Społecznego. Roman Paczkowski z Gdyni opowiada o założonej rzez siebie kooperatywie mieszkaniowej. O marzeniach Polaków o własnym kącie opowiada także Agnieszka Paćko, agentka nieruchomości z Warszawy.

Czy istnieje alternatywa dla własnych czterech ścian? Jak to się robi w innych krajach? Katarzyna Błaszczyk, żeby to sprawdzić pojechała do Danii. W Albertslund, pod Kopenhagą, mieszkania wspólnotowe mają ponad 50-letnią tradycję. Cohousing Lange Eng to wspólnota, w której mieszka 200 osób. Czym jest cohousing? Jak wygląda w Danii? i czy ma szanse na polskim rynku mieszkaniowym?

Reportaż o jednym z najmodniejszych miejsc w Gdańsku, które przyciąga swoją wielokulturowością i otwartością. Ale skrywa też swoją historię i nic nie jest tu przypadkowe. Alicja Jabłonowska, założycielka 100czni, tworząc to miejsce, inspirowała się historią swojego dziadka Alexiosa. Przyjechał do Polski w 1949 roku, uciekając ze swojej ojczyny przed wojną domową. Zawsze powtarzał, by pomagać tym, którzy o pomoc proszą. I bohaterka reportażu w pełni te słowa realizuje angażując się w pomoc imigrantom. 

Późny, wrześniowy wieczór. Do samochodu Sergeya, ukraińskiego taksówkarza z Gdańska, wsiada dwóch pasażerów. Jeden z nich trzyma w ręce piwo. Nie reaguje na prośbę kierowcy, by nie spożywać alkoholu w aucie. Mężczyzna zwyzywa Sergeya na tle narodowościowym i zaczyna go bić. Ukrainiec w obronie używa gazu pieprzowego i woła innych kierowców o pomoc. Pasażerowie uciekają. Niedługo po tym zdarzeniu Sergey zamieszcza film z kamerki w samochodzie i… dzieje się to, czego nigdy by się nie spodziewał.

Reportaż z okazji 20. rocznicy śmierci Jana Pawła II. Dziennikarze i artyści wspominają emocje i refleksje towarzyszące tamtym dniom. Opowiadają o intensywnych dniach, wypełnionych modlitwą, smutkiem i refleksją. Ich relacje przywołują obrazy tysięcy wiernych zgromadzonych przed Bazyliką Świętego Piotra, którzy czuwali przy grobie Papieża, dzieląc się swoimi osobistymi historiami i emocjami. Wśród wspomnień pojawiają się także osobiste refleksje na temat wpływu Jana Pawła II na ich życie zawodowe i duchowe. Reportaż powstał przy współpracy z Alicją Głów, Aleksandrą Łapkiewicz i Pawłem Pawlicą

W Polsce jazda po alkoholu lub bez uprawnień jest nadal powszechna i akceptowana przez otoczenie. Wypadki powodują zarówno młodzi, jak i starsi kierowcy, ludzie na stanowiskach oraz recydywiści. Do więzień trafiają skazani kierowcy - alkoholicy i pijący okazjonalnie, którym wydawało się, że po paru godzinach wypoczynku są trzeźwi. Groźba odebrania prawa jazdy jest mało skuteczna, co pokazują statystyki. Wyższe kary, alkomaty montowane w samochodach, konfiskata samochodów? Czy istnieje skuteczny sposób na powstrzymanie tego zjawiska? W reportażu Jakuba Tarki historia Macieja, który odsiaduje wyrok siedmiu lat pozbawienia wolności za jazdę pod wpływem alkoholu, bez uprawnień i spowodowanie w takim stanie wypadku, w którym zginął pieszy

Drewnojady mogą pomóc w opracowaniu nowych sposobów przetwarzania odpadów z tworzyw sztucznych, które szkodzą środowisku i zdrowiu ludzi. Naukowczynie z Uniwersytetu Przyrodniczego i Politechniki Wrocławskiej odkryły, że drewnojady skuteczniej niż larwy mącznika młynarka trawią plastik, a także rozmnażają się i rosną mimo nietypowej diety. Profesor Aleksandra Mirończuk bada ich "supermoce". Czy larwy zostaną nowymi sprzątaczami planety? Między innymi o tym w reportażu Doroty Jaśkiewicz-Łebek

Porzuciła wielki świat biznesu i zamieszkała z dala od cywilizacji. Amerykanka Beth Macatee zostawiła pracę na Wall Street w Nowym Jorku oraz w Banku Światowym i zamieszkała w Polsce. Teraz prowadzi Farmę Lama w małopolskim Tyliczu. Na 80 hektarach hoduje konie, owce czy kozy. Stawia na ekologię i wyrabia produkty zgodnie z naturą. Cieszy się każdą prostą chwilą i żyje w zgodzie z samą sobą. Dlaczego zdecydowała się na tak odważny krok by zamieszkać na wsi, w otoczeniu dużej liczby zwierząt? Jak to nowe doświadczenie zmieniło ją wewnętrznie? Co nowego wniosło do jej życia? Jak wyglądają jej relacje z okolicznymi mieszkańcami? I czy po tylu latach czuje się bardziej Amerykanką czy Polką?

Ile dronów może znaleźć się w roju? Co się stanie, kiedy stracimy nad nimi kontrolę? To niektóre z dość istotnych pytań w kontekście bezpieczeństwa, padających w reportażu Janusza Deblessema "Drony na Wacie". Wojskowa Akademia Techniczna, której studenci od czterech lat biorą udział w konkursie MON na bezzałogowe systemy dla powstających wojsk dronowych, jest w centrum tych rozważań. To nie tyko systemy powietrzne. To także roboty naziemne i pływające – nawodne i podwodne. Mogą mieć różne zadania – rozpoznanie, wsparcie i zastosowania czysto bojowe. Wygląda na to, że jesteśmy na początku drogi, która w znacznym stopniu zmienia obraz współczesnego pola walki.

Reportaż opowiada o walce Karoliny Kuszlewicz, adwokatki broniącej praw zwierząt i natury, o zachowanie dzikich obszarów w naszych miejscowościach. W obliczu kryzysu bioróżnorodności takie przestrzenie pozostawione dzikiej naturze potrafią być prawdziwym skarbem dla zwierząt i roślin, które w okolicy nie mają innej przestrzeni do życia. Reportaż "Ostatnie skrawki" opowiada o obronie zwierząt i natury przed sądem, o naturze, która potrzebuje obrony, o dylemacie, którym ważą się losy wielkich pieniędzy i drzew zasiedlonych przez ptaki.

To opowieść o Odrze, drugiej co do wielkości rzece w Polsce, i obywatelskim projekcie ustawy, której celem jest przyznanie Odrze osobowości prawnej. Czy to sposób na ochronę rzeki, którą trzy lata temu płynęły tony zatrutych ryb i która padła ofiarą katastrofy ekologicznej? Nadanie osobowości prawnej rzece nie jest niczym nowym. Jednym z pierwszych takich przypadków była w 2017 roku rzeka Whanganui w Nowej Zelandii. Takie prawa uzyskały też rzeki w Kanadzie, Indiach, Ekwadorze i Kolumbii. W Europie prawo do własnej reprezentacji przed sądem uzyskała dwa lata temu hiszpańska laguna Mar Menor. Był to wynik obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej, pod którą, w reakcji na katastrofę ekologiczną, podpisało się ponad 640 tysięcy osób. Obecnie jest ponad 500 miejsc na świecie, gdzie toczą się podobne procesy.

Bohaterem reportażu jest Wincenty Bryćko, pszczelarz o niezwykłym darze przenoszenia słuchaczy do świata, z którego nie chcą powracać, do świata pełnego ciepłych relacji i ponadczasowej mądrości. Jego pszczoły są dla niego nie tylko źródłem miodu, ale także inspiracją do refleksji nad życiem i jego wartościami. Jego szorstkie dłonie, zapach miodu i delikatny głos tworzą obraz skromnego przewodnika po świecie, którego często nie dostrzegamy, a za którym tęsknimy.  W tych opowieściach można odnaleźć echa dawnych tradycji, które w dzisiejszym świecie są coraz bardziej zapomniane. Reportaż powstał w 2013 roku. Jego bohater miał wówczas 100 lat. Zmarł w 2014 roku.

To historia Tsu, modelki XXL, która przełamała bariery i w świecie mody i w sobie. Odważyła się brać udział w pokazach mody, odkryła też swoją tożsamość jako osoba niebinarna. Tsu to pseudonim, który przyjęła po swoim coming oucie jako osoba niebinarna. W dzieciństwie i młodości była mocno kontrolowana przez rodziców, zwłaszcza przez matkę, która nie pozwalała jej nosić kolorowych, odkrywających ubrań. Po powrocie z imprez musiała zdawać relacje z planów na kolejny tydzień w szkole i na uczelni. Reportaż Weroniki Puszkar opowiada o hejcie, z jakim mierzy się bohaterka reportażu, o jej sposobach na radzenie sobie z hejtem i dzieciństwie, które wpłynęło na jej dorosłe życie.  

Katarzyna Fetter, założycielka Fundacji im. Józefa Fettera "Silni wiekiem", zainspirowana przez swojego dziadka, postanowiła po latach pracy w korporacji zrobić coś od serca dla innych. Jej dziadek, zawsze aktywny, jest dla niej wzorem. Katarzyna prowadzi projekty wspierające aktywizację oraz rozwój osobisty i zawodowy osób po 60. roku życia. Stworzyła autorski projekt "Pracownia srebrnego potencjału", który ma na celu pokazanie, jak ogromny potencjał tkwi w osobach 50+. Promuje on międzypokoleniową wymianę doświadczeń, zachęcając seniorów do aktywnego życia i podejmowania nowych wyzwań.

To historia dwustuletniego domu w Kotlinie Jeleniogórskiej, w którym autorka reportażu mieszka od dwóch dekad. Rozpoczyna się prywatne śledztwo mające na celu dotarcie do potomków pierwszych powojennych osadników. Tropy jednak się gubią, ślady zacierają. Przypadek sprawia, że ta opowieść zaczyna toczyć się zupełnie inną ścieżką. A wszystko za sprawą pewnych urodzin, które stały się pretekstem do poszukiwań, jak losy nowych osadników na tak zwanych Ziemiach Odzyskanych splatały się z losami dawnych mieszkańców. 

W kilka chwil tracą oszczędności całego życia. Odzywa się telefon, podnoszą słuchawkę, a tam aksamitny głos alarmuje o wypadku, któremu uległ ktoś z rodziny albo tłumaczy, że aby uchronić swoje pieniądze trzeba wziąć udział w policyjnej akcji ścigania przestępców. Ludzie, których udało się tak oszukać często mają pretensje do samych siebie. Często to seniorzy. Oddają pieniądze oszustom, wyrzucają banknoty z balkonu albo wrzucają do kosza na śmieci – wszystko w wyniku perfekcyjnie zaplanowanej manipulacji. Mimo apeli policji i prowadzonym kampaniom przestępcom coraz częściej udaje się oszukać osoby starsze. Reportaż Anny Dudzińskiej "Kto pociąga za sznureczki?" to historia pewnej oszukanej siedemdziesięciolatki.

W kilka chwil tracą oszczędności całego życia. Odzywa się telefon, podnoszą słuchawkę, a tam aksamitny głos alarmuje o wypadku, któremu uległ ktoś z rodziny albo tłumaczy, że aby uchronić swoje pieniądze trzeba wziąć udział w policyjnej akcji ścigania przestępców. Ludzie, których udało się tak oszukać często mają pretensje do samych siebie. Często to seniorzy. Oddają pieniądze oszustom, wyrzucają banknoty z balkonu albo wrzucają do kosza na śmieci – wszystko w wyniku perfekcyjnie zaplanowanej manipulacji. Mimo apeli policji i prowadzonym kampaniom przestępcom coraz częściej udaje się oszukać osoby starsze. Reportaż Anny Dudzińskiej "Kto pociąga sznureczkami" to historia pewnej oszukanej siedemdziesięciolatki.

"Masz szczęście, że na mnie trafiłeś" - tak do każdego z trzynastu swoich koni i dwóch osiołków nieraz mówi pani Wioletta. Od paru lat ratuje te duże, pokrzywdzone przez człowieka zwierzęta. Wyprowadza je na prostą, zapewnia opiekę weterynaryjną oraz dożywotnią emeryturę.

W kilka chwil tracą oszczędności całego życia. Odzywa się telefon, podnoszą słuchawkę, a tam aksamitny głos alarmuje o wypadku, któremu uległ ktoś z rodziny albo tłumaczy, że aby uchronić swoje pieniądze trzeba wziąć udział w policyjnej akcji ścigania przestępców. Wszystko kończy się utratą pieniędzy, a nierzadko i zdrowia, bo ludzie, których udało się tak oszukać często mają pretensje do samych siebie.

Bohaterem reportażu jest Adam Gatniejewski, poznaniak, który od blisko 30 lat walczy o jerzyki. Jego misją jest przekonanie urzędników do zapewnienia ścisłej ochrony tym niezwykłym ptakom. Organizuje akcje liczenia jerzyków i tworzy bogatą bazę wiedzy na ich temat. Edukuje przedszkolaków, studentów, mieszkańców Poznania i innych miast, oraz wszystkich, którym los jerzyków nie jest obojętny. Sam pokochał te ptaki za to, że - jak mówi - są najdoskonalszym obiektem latającym (NOL). Mimo, że jego inicjatywy często nie przynoszą zamierzonych efektów nie poddaje się. Postanowił walczyć o jerzyki za pomocą prawa. Alicja Głów od kilku miesięcy towarzyszy mu w jego działaniach. 

To historia polskiego Żyda z Jerozolimy. Branley Zeichner, bohater reportażu, został zmuszony do wyjazdu z Polski w maju 1969 roku, gdy opuścił zakład karny. Trafił tam za "rozpowszechnianie propagandy pisanej". W rozmowie z Bartoszem Pankiem opowiada między innymi o tym dlaczego jako cel swej emigracji wybrał ostatecznie Izrael. Opowiada również o swoim dzieciństwie w Polsce, losach swej rodziny, a także o tym, jak ulotka z wydrukowanym tekstem z "Dziadów" Adama Mickiewicza stała się początkiem jego problemów w Polsce.

Bohaterem jest Tomasz Gartowski, strażak, który 9 maja 1987 roku brał udział w akcji zabezpieczenia terenu po katastrofie lotniczej w Lesie Kabackim. Samolot pasażerski rozbił się w gęstym lesie, zginęły 183 osoby. Emerytowany dziś strażak opisuje swoje pierwsze wrażenia po dotarciu na miejsce tragedii. Chaos, zgliszcza i zapach spalenizny - to wspomnienia z pierwszych chwil po katastrofie. Dla Tomasza Gartowskiego jako strażaka nie było to tylko zadanie ratunkowe. Także konfrontacja z niewyobrażalnym stresem i emocjami, które niełatwo opisać słowami. Praca w tak trudnym terenie, pod dużym stresem i w atmosferze niewyobrażalnej tragedii była nie tylko wyzwaniem zawodowym, ale i głębokim przeżyciem osobistym.

Są świetnie wykształceni i wyszkoleni. Często wykonują czynności i decyzje, które w innych krajach należą do lekarzy. Polscy ratownicy medyczni mają jedne z najszerszych uprawnień w Unii Europejskiej. Niestety nie zawsze idzie za tym szacunek społeczny. Na co dzień często spotykają się z agresją słowną i fizyczną. Jeżdżą do osób pijanych, po użyciu narkotyków, do ofiar przemocy domowej. Są opluwani, wyzywani, niszczone bywają karetki. Są wzywani także do samotnych seniorów, których podnoszą z podłogi lub wożą do szpitala. Pomagają osobom, które pilnej pomocy nie wymagają. To stresująca, obciążająca także pod względem fizycznym praca. Co sprawia, że się nią zainteresowali? Co stanowi motywację, by mimo frustracji nadal wsiadać do karetki?

17 stycznia 1980 roku Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki stanęli na szczycie najwyższej góry świata. Jako pierwsi zdobyli zimą Mount Everest. Reportaż Joanny Bogusławskiej przybliża techniczne i fizyczne wyzwania tamtej wyprawy. To także opowieść o Leszku Cichym, człowieku, który przez całe życie łączył pasję z nieustannym dążeniem do przekraczania granic ludzkich możliwości. Leszek Cichy to wybitny polski alpinista. Zdobycie Mount Everestu zimą 1980 roku, w ekstremalnych warunkach, było przełomowym osiągnięciem w historii himalaizmu. Wyjątkowa odporność Cichego na trudne warunki oraz ogromna wiedza o górach sprawiły, że stał się symbolem polskiego himalaizmu i pionierem zimowych wypraw w najwyższe góry świata.

Nawet jedna trzecia dzieci i nastolatków ukraińskich, które miały traumatyczne doświadczenia związane z wojną i przesiedleniami, może cierpieć na zaburzenia psychiczne – tak wynika z badań zaprezentowanych na Europejskim Kongresie Psychiatrii. Reportaż Hanny Dołęgowskiej to historia Iryny i jej dwóch córek. Przyjechały do Polski z Ukrainy. Mąż i syn Iryny zostali w Ukrainie. One uciekły przed wojną. W Polsce dostały dużo wsparcia i pomocy. Ale problemem okazały się różnice kulturowe a także te w systemach szkolnych obu państw.

"Lubię pracować z ludźmi" - mówi Eliza Proszczuk, artystka wizualna, animatorka, edukatorka, autorka tkanin, obiektów przestrzennych i kolaży oraz wykładowczyni na ASP. Pochodzi z Podlasia, tam się kształciła, ale także na ASP w Warszawie oraz na holenderskim uniwersytecie. Poprzez współpracę, nadawanie artystycznych kierunków i warsztaty twórcze, tworzy niezwykłe dzieła, osadzone w tradycji i na wskroś współczesne. Artystka bada, czym jest siostrzeństwo, wolność i współczesne pragnienia poprzez swoje działania artystyczne. Powstają prace i projekty niezwykłe.

Autorka reportażu, tak jak miliony turystów odwiedzających każdego roku Wyspy Kanaryjskie, poleciała w środku zimy na Fuerteventurę. Eksplorując wyspę, spotkała parę polskich naukowców prowadzących tam badania z zakresu biologii. Reporterska ciekawość sprowokowała ją do zadania pytań, których zwykle nie zadają turyści wypoczywający w raju dla miłośników przepięknych, piaszczystych plaż. Reportaż nie ma na celu zniechęcenia do odwiedzania tej malowniczej wyspy. W ironiczny sposób pokazuje problemy, których nie dostrzegają wypoczywający tutaj turyści.

To historia ukraińskich kobiet, które po inwazji Rosji na Ukrainę znalazły schronienie w Polsce. Zabierały dzieci i najpotrzebniejsze rzeczy, jechały pociągami, autobusami, samochodami. Zostawiały pracę, biznes, ustabilizowane życie i rodziny. Wiele z nich musiało zacząć od zera, ucząc się języka i zmieniając zawody. Polacy przyjmowali uchodźców z otwartymi ramionami, ale każda pomoc kiedyś słabnie. Bohaterki reportażu to Alla, Ella, Iryna, Ludmiła i Tatiana. Wszystkie zaczynają dzień od sprawdzenia sytuacji na froncie. Wszystkie uczą się języka polskiego a dzięki organizacjom pozarządowym rozwijają swoje kompetencje, by stać się niezależnymi członkami polskiego społeczeństwa. 

To reportaż o niepokoju i rosnącym strachu wśród seniorek w Warszawie po serii zabójstw starszych kobiet. Autor rozmawia z członkiniami klubu seniorów na Ursynowie i mieszkańcami dzielnicy o poczuciu braku bezpieczeństwa i wyobcowaniu. Po czterech zabójstwach prokuratura i policja ujęły dwóch podejrzanych, którzy podawali się za hydraulików. Jeden z nich jest Polakiem poszukiwanym listem gończym, drugi obywatelem Ukrainy. Większość mówi o braku relacji z sąsiadami i wyobcowaniu. Wiele kobiet niechętnie mówi o strachu. Jedna wspomina o próbie gwałtu i trzykrotnym okradzeniu jej mieszkania. Po tych wydarzeniach przez dwa lata nie wychodziła z domu, ale dziś żyje aktywnie, działa w klubie seniora i otacza się nowymi znajomymi