Podcasts about moje

„Jsme z Teplic Šanova. Je to tady pěkné na procházky, a teď to bude mít i ten cíl, že půjdem zkontrolovat náš strom,“ říká Věra Pokorná, která dorazila se širokou rodinou.

Nowy sezon podcastu „O milimetr do przodu” zaczynamy audycją o rozwoju z Wojciechem Eichelbergerem, terapeutą, psychologiem, doradcą biznesu i autorem bestsellerowych książek. Rozmawiamy o obecnej kondycji psychicznej człowieka. Według terapeuty jako ludzkość jesteśmy na poziomie wyparcia i agresji. Zachwycamy się nieodpowiedzialną konsumpcją usług i dóbr materialnych. Społeczeństwa się infantylizują. Każdy odcinek kończy się apelem gościa. Tym razem Eichelberger apeluje o to, by nie nazywać aktualnej regresji rozwojem.W audycji udział biorą politycy, artyści, działacze, psychiatrzy.  Osoby mające wpływ. Moje zaproszenie przyjęli Pierwsza Dama Jolanta Kwaśniewska, Agnieszka Holland, profesor Bogdan De Barbaro.Masz pytania lub chcesz podzielić się przemyśleniami na temat odcinka? Instagram: @justyna.kopinska.Podcastu „O milimetr do przodu” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz YouTube.

Nowy sezon podcastu „O milimetr do przodu” zaczynamy audycją o rozwoju z Wojciechem Eichelbergerem, terapeutą, psychologiem, doradcą biznesu i autorem bestsellerowych książek. Rozmawiamy o obecnej kondycji psychicznej człowieka. Według terapeuty jako ludzkość jesteśmy na poziomie wyparcia i agresji. Zachwycamy się nieodpowiedzialną konsumpcją usług i dóbr materialnych. Społeczeństwa się infantylizują. Każdy odcinek kończy się apelem gościa. Tym razem Eichelberger apeluje o to, by nie nazywać aktualnej regresji rozwojem.W audycji udział biorą politycy, artyści, działacze, psychiatrzy. Osoby mające wpływ. Moje zaproszenie przyjęli Pierwsza Dama Jolanta Kwaśniewska, Agnieszka Holland, profesor Bogdan De Barbaro.Masz pytania lub chcesz podzielić się przemyśleniami na temat odcinka? Instagram: @justyna.kopinska.Podcastu „O milimetr do przodu” możesz posłuchać na platformach Spotify, Apple Podcasts oraz YouTube.

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

W najnowszym odcinku Rozmów w dresie moją gościnią jest Ewa Farna – jedna z najpopularniejszych artystek w Polsce i Czechach. Rozmawiamy o cenie sukcesu, presji wyglądu, hejcie w sieci, ale też o dojrzałości, samoakceptacji i byciu kobietą w show-biznesie. Ewa opowiada, jak zmieniła się przez 19 lat na scenie, co daje jej siłę, kiedy czuje się najbardziej sobą i dlaczego dziś nie ściga się już z nikim, tylko z własnymi ograniczeniami.Mówi też o macierzyństwie, autentyczności w świecie mediów i o tym, jak wygląda jej codzienność poza sceną – bez filtrów, fleszy i blichtru.

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Vyhrával jednu medaili za druhou, jeden cenný kov mu ale ve sbírce chyběl. Získal ho až na olympiádě 2024 v Paříži. Co všechno se pro kanoistu Martina Fuksu změnilo a do kdy plánuje závodit?

Poznaj moje 7 codziennych rutyn które zmieniły moje życie. Jak zaczynam dzień? Jakie mam nawyki? Dlaczego zrezygnowałem z kawy? I wiele, wiele innych.

Jeho pseudonym Neuer je dnes názvom úspešného kriminálneho seriálu, ktorý vznikol na motívy jeho bestsellerov. Nie každý vie, že autor Václav Neuer, vlastným menom Kincl, nie je len spisovateľom s bujnou fantáziou. Príbehy, ktoré dnes s napätím čítajú tisíce ľudí, kedysi sám vyšetroval ako elitný kriminalista na oddelení vrážd. Autentické skúsenosti z divokých 90. rokov sú základom úspechu jeho kníh. O drsnej realite boja s mafiou, ktorá bola vtedy na vrchole moci, prehovoril otvorene v relácii Ide o nás. Psychický nápor a hrôzy, ktoré videl na miestach činu, sa naučil zvládať absolútnym sústredením na prácu. Dnes tieto zážitky premieňa na napínavé príbehy, v ktorých však, na rozdiel od reality, vždy zvíťazí spravodlivosť. „Moje knihy sú tak trochu rozprávky pre dospelých. V nich je zlo vždy potrestané. V skutočnosti to tak, žiaľ, nebolo,“ dodáva s tým, že jeho cieľom je predovšetkým baviť čitateľa. Cesta od policajta k spisovateľovi bola pre neho prirodzeným naplnením snov. „Mal som obrovské šťastie, že som celý život robil to, čo ma baví, a že sa mi sny plnili tak nejako postupne a nenásilne. Som za to nesmierne vďačný,“ pokračoval autor, ktorého predlohu vzali aj tvorcovia jojkárskeho seriálu Neuer. Prvé oslovanie prišlo už pred troma rokmi a reakcia Václava Neuera bola prekvapivá. Myslel si, že si z neho robia žarty. Nerobili. Na obrazovkách je aktuálne miniséria, v ktorej hrá hlavnú rolu Marián Miezga a sekundujú mu herci ako Marko Igonda, Jana Kvantíková či Ladislav Bédi. Aj o nakrúcaní či rozhovoroch s hercami prehovoril Václav Neuer v našom štúdiu. Dozviete sa tiež, či si spomína ešte na prvú vraždu, ktorú vyšetroval, či má vo vlastnom zozname nevyriešený prípad alebo ako bojoval s pohľadom na krutosť a čo bolo pre neho najdôležitejšie pri práci vyšetrovateľa. Viac si pozrite v relácii Ide o nás.

Omeletky jsou o tom, jak se pozná pravý Čech. Moje maminka byla Češka s německým jménem Herrová, tatínek hrdý Ukrajinec, ale z Vasila se pod tlakem života stal Ladislav. Všichni strýcové měli orlí nosy. Zřejmě bych měla problém, kdybych chtěla vysledovat své kořeny. Uslyšíte příspěvek Stanislava Jugy Hrdost z tradic zrozená. Halina Pawlowská přečte povídku Velice nepopulárně o maminkách a tatíncích a přidá recept na telecí játra s cibulkou a hroznovým vínem.

V tokratnem terminu oddaje Radio Ga Ga – Nova generacija boste lahko prisluhnili posnetku živega nastopa ekipe na letošnjem Avdiofestivalu, ki je potekal v ljubljanski Cukrarni. Pozdravila nas bosta dva utečena voditeljska para, Robert Golob in Urška Klakočar Zupančič na eni ter Janez Janša in Vida Čadonič Špelič na drugi strani radijsko-političnega spektra. Uroš Slak bo z ministrom Hanom, Janom Plestenjakom in Angelco Likovič spregovoril o vladni strategiji poganjanja gospodarstva z jesenskimi porokami, Luka Mesec pa bo predstavil nov glasbeni album Božičnice z modernimi priredbami prazničnih napevov. Kdo bo novi urednik Tarče, kako bo potekal Jankovićev Ljubljanski avtomaraton, kaj so se dogovorili na srečanju Opa Nato!, vse o novem projektu Martina Strela Iz vode v vino in mogoče še kaj v petek dopoldan na Prvem.

W świecie, który nagradza zabieganie zamiast postępu, te 10 książek nauczyło mnie, jak zwolnić, lepiej się skupić i tworzyć więcej przy mniejszym wysiłku.Od mikroulepszeń z Atomowych nawyków, po skupienie z Pracy głębokiej, od jasności Esencjalizmu i Jednej rzeczy, po strukturę Getting Things Done i Siedmiu nawyków skutecznego działania.Te wszystkie idee przekształciły sposób, w jaki myślę, pracuję i żyję.

„Až když nastane moment naprostého zničení, kupuju si novou, úplně stejnou věc,“ říká Jakub Pollág, produktový designér a absolvent UMPRUM. V podcastu Šatníky se dozvíte, na jakých klíčových kusech oblečení stojí jeho osobní styl. A jak vypadá nesmrtelná pracovní bunda, kterou ve spolupráci s návrhářkou Vivien Babicovou vytvořil pro svůj team Zeitgeist.limited studio.

„Bůh mi řekl a já v tom mám pokoj.” Bible vypráví řadu příběhů, kdy k člověku osobně promluvil Hospodin a je plná zaslíbení, že se to bude dít. Poselství přímo pro daného člověka… Proč i sám Ježíš připomíná, že “svědectví dvou osob je pravé”? Jakou roli mají ostatní při rozlišování, zda slyšíme opravdu Boží hlas - i na to se dostane v rozhovoru Lídy Matuškové se seniorem církve Křesťanská společenství Markem Prosnerem.Tento podcast můžete podpořit na https://radio7.cz

Jakie 7 więzień mentalnych blokuje nasz sukces? Jakie opory budujemy sobie sami na drodze do sukcesu. W tym odcinku rozprawiam się z blokadami i więzieniami mentalnymi w naszej głowie.

Speváčka Sima má za sebou životný koncert - "Kedy, keď ne teraz?!". Odohrala ho na vypredanom trnavskom futbalovom štadióne, kde odohrala najväčší koncert svojej kariéry a ohlásila ďalšiu veľkú show. Tá bude budúci rok, 13. novembra, v O2 Aréne v Prahe.

Moje propozycje zestawów na start przygody z ekosystemem Apple — do 3, 4 i 5 tysięcy złotych. Zarówno z rynku nowych, jak i używanych urządzeń z Cupertino. Zapraszam! #BoCzemuNie ? POBIERZ ODCINEK Partnerzy technologiczni: > iDream – Apple Premium Reseller, Apple Premium Service Provider – gdzie warto sprawdzać bieżące promocje i przeceny na nadgryzione sprzęty. > […] Artykuł #415 – Apple na start: kompletuję zestaw za 3, 4 i 5 tysięcy zł pochodzi z serwisu Podcast „Bo czemu nie?”.

CELÝ ROZHOVOR V DÉLCE 58 MIN. JEN NA ⁠HTTPS://HEROHERO.CO/CESTMIR⁠⁠⁠⁠ A ⁠HTTPS://FORENDORS.CZ/CESTMIR Moderátorka a autorka Adéla Vinczeová vstoupila do nové sezóny svého pořadu na slovenské veřejnoprávní televizi trochu jinak, než čekala. První díl, který měl být rozhovorem s jejím manželem Viktorem Vinczem, vedení nakonec neodvysílalo s odůvodněním, že je „v širším kontextu problematický“. „Byl to lidský rozhovor mezi dvěma manželi,“ popisuje moderátorka, která ale situaci bere s nadhledem. „Necítím žádnou křivdu. Vítám zajímavé změny, které přicházejí, protože mi přinášejí nové výzvy a pohledy na svět,” dodává. Takový přístup měla i tehdy, když odešla z Markízy na podporu manžela, který se tam postavil vedení po zásazích do zpravodajství, založil odbory a televize se ho následně pokoušela různými způsoby zbavit. „Principiálně jsem se nesladila s tím, že tam takové machinace nastaly,“ vysvětlila Vinczeová, která po patnácti letech v komerční televizi uzavřela velkou etapu. Zjistila navíc, že bez televize se žít dá a podle svých slov tím vystoupila z bubliny do reality. Dnes mluví o změnách, které se dotýkají nejen médií, ale celé společnosti. Slovensko podle ní prožívá bezprecedentní napětí a rozdělení na dva tábory, pod něž se dají schovat téměř všechny názory. A tohle téma proniká i do rodin: „Můj otec má úplně jiné názory než můj muž, a přesto spolu vycházejí, protože oba mají patřičný nadhled. O nás se hádají jiní lidé,“ směje se. Dříve podle ní byla politika spíše volnočasová aktivita, dnes má ale „chapadla všude“. Vinczeová v tom vidí odraz vývoje celé společnosti. „Jako společnost jsme v pubertě. Je potřeba to nějak přežít a být vůči tomu vnímaví,“ vysvětluje s tím, že není dobré se příliš zahlcovat hněvem. Otevřeně mluví také o mateřství a cestě k němu. S manželem se rozhodli pro adopci poté, co čelili problémům s plodností, o nichž on sám veřejně promluvil. Sama moderátorka přiznává, že zpětně ani neví, zda touha po dítěti byla její vlastní, nebo to byl tlak společnosti. Musela proto sama zařadit „neutrál“ a až pak přišla svoboda. „Moje hodnota není v tom, jestli mám dítě a jestli přišlo mými porodními cestami nebo jinými,“ říká a popisuje, jak sama hledala vlastní směr. Mluví také o showbyznysu a bulváru jako o dobrém „duchovním učiteli“. „Se vším diskomfortem a pocity křivdy musíte pracovat,“ vysvětluje Vinczeová. Jak se proměnil pohled ženy, která léta formovala slovenská média? Dá se v době rozdělené společnosti zůstat laskavý, aniž by člověk rezignoval? A kde leží hranice mezi loajalitou a svobodou - osobní i profesní? Pusťte si celý rozhovor.

Czy istnieje „zdrowa” ilość słodyczy w tygodniu?

To historia niezwykle trudnej miłości do kolarstwa. Skrytych pragnień, marzeń. Co kilkaset kilometrów z rezygnacją przerywana i pisana od nowa. Pełna niepowodzeń, bólu, odrzucenia. Jest identyczna jak Twoja. Dziś Różni nas jedynie etap. Niektórzy są u początku tej trasy. Inni w połowie. Ktoś spotyka mnie będąc ze mną koło w koło lub to ja jestem za Tobą. To nieistotne. Najważniejsze, że jesteś na niej. Jesteśmy. Moja trasa rozpoczęła się w 2016 roku, 99 000 km temu. To pięć beznamiętnych cyfr. Liczby nie mają emocji, choć zawsze kusi, by przez ich pryzmat szafować oceny. Dla mnie były one wówczas kluczowe. Kluczową liczbą było 109. Tyle kilogramów. Z nimi miałem okazję już biegać testując pierwszy swój zegarek sportowy. Wtedy każdy rodzaj aktywności był dla mnie błogosławieństwem. Po 4 latach walki z codziennymi napadami paniki okazało się, że bieganie z nadwagą jest na tyle męczące, że ich nasilenie się zmniejszyło. Częstotliwość także uległa ograniczeniu. Jedynie dokuczał mi ból i frustracja, bowiem utrzymanie 6 minut na kilometr było trudne. Do tego kolana. Plecy. Dwie śruby w stawie skokowym ograniczające ruchomość proszące się o chirurgiczne usunięcie. Nawet to relacjonowałem na swoim zupełnie innym kanale, na ktorym działałem od 2008 roku Pozbycie się srubek pomogło. Pozwoliło biegać pewniej. Jednak nie szybciej. Lubiłem bo, jednak więcej jak 10 km było poza moim zasięgiem. Serce chce, stawy nie. Operowana noga tym bardziej. Z resztą do dziś muszę respektować ograniczenia biegowe wynikające z tej kontuzji. Nie powinienem biegać jednorazowo więcej niż 15 km. To oznacza, że do końca życia nie zrobię maratonu, nie będę mógł biegać po plaży, ani nie wystartuje w runmagedonie. To syndrom zerojedynkowy. Albo mogę wszystko albo to bez sensu. Był piękny lipcowy wieczór po upalnym dniu. W powietrzu. Wjechałem po całym dniu do garażu w którym wśród opon zimowych stał przyprószony kurzem rower. Stał tu kilka lat. Otrzymałem go w prezencie w zamian za pomoc w nakręceniu wideo promocyjnego. Wyciągnąłem z bagażnika kompresor. Napompowałem opony i po prostu wsiadłem. Przejechałem 700 metrów i udało mi się utrzymać na tym dystansie 20 km/h. Poczułem się jakbym miał 12 lat. Tyle, że przez te 18 lat nieco się zmieniło. Stałem się sfrustrowanym, zmęczonym życiem paczkiem czerpiącym radość jedynie z jedzenia oraz każdego poranka gdy nie mam objawów nerwicy somatycznej. Dotarłem do najbliższej stacji na której pochłonąłem litr wody. Następnego dnia zrobiłem to samo. Jednak denerwował mnie fakt ograniczeń moich opon. Co to znaczy 3 atmosfery. Zamówiłem nowe. Dostosowane do wyższego ciśnienia i łyse. One pomogły. Było lżej. Dojechałem na nich z Konstancina do wsi Gassy. To był kolejny z tych ciepłych i pogodnych wieczorów z przenikliwymi promieniami złotej godziny. Minął tydzień i zadzwoniłem do przyjaciela Karola prowadzącego sklep rowerowy w Bydgoszczy. Tak stałem się właścicielem roweru za 4000 zł. Aluminium. Tiagra 2×8. Ale za to opony które mogę napompować do 8 atmosfer. To była moja ówczesna fetysz. Ciśnienie i prędkość. Prędkość, która wzrosła. W jeden dzień. Trasa Piaseczno – Obory ze średnią 30 km/h. Byłem potwornie zmęczony. Moje czarne spodenki biegowe stały się białe. Kryształy soli były na czubku nosa, włosach. Trasa okupiona była dwudniową rekonwalescencja tyłka, ud, pleców, nadgarstków, szyi. Ale w głowie czułem niesamowitą ekscytację, która na wiele godzin zajęła moje myśli i przekierowała je z hipochondrii na rower. Na problemy, które mnie nawiedziły. Największym z nich było siodełko. Kupiłem spodenki kolarskie z wkładką bez szelek, bo uważałem, że szelki to abstrakcja w połączeniu z moją figurą. To nie pomogło. Każdego dnia jeździłem i nasłuchiwałem bólu. Czasem tak silnego, że chciałem wyć. Pojawił się także stan zapalny skóry. To był etap zapisany wersalikami TO BEZ SENSU Wziąłem oddech. Kupiłem siodełko. Poszedłem do jednego z dwóch ówczesnych warszawskich fitterow. To nie pomogło. Jednak każdego jednego dnia jeździłem. Próbowałem sobie udowodnić, że dam radę. Nie poddam się, bo udowodniłbym sobie słabość. Nie jestem dzielny ani uparty, bo jestem bohaterem. Robię to z niskiego poczucia własnej wartości. Musiałbym samemu sobie powiedzieć, że zakup szosy to był zły pomysł. Założyłem nowy kanał na YouTube, o rowerach. To był wrzesień 2016. Zaraz będzie 10 lat. Mijały miesiace, zmieniałem siodełka, byłem w trzech województwach różnych speców od pozycji. Nic to nie dawało. Mimo to jeździłem, choć więcej jak 20 km to było wyzwanie. Polubiłem nawet to cierpienie. Ten stan kompletnego wykończenia za każdym razem gdy chorobliwie próbowałem udowodnić sobie, że ból przejdzie a ja osiągnę 30 km/h średniej. Tak chylił się ku końcowi pierwszy sezon. Zbiegiem okoliczności trafiłem na nową grupę na fb – ZWIFT Polska. Zauważyłem tam dziwne urządzenia do treningu w domu. Wziąłem swoją przepoconą kartę kredytową i poszedłem do Decathlonu. Kupiłem trenażer. Zainstalowałem swifta. Uznałem, że jest beznadziejny i drogi. Przesiadłem się na aplikacje do jeżdżenia po trasach wideo. Po Nicei i Belgii. W belgi trafiłem na jedyny obecny tam podjazd 10%. Skonałem. Trenażer się zablokował i nie byłem w stanie pedałować. Okazało się, że trzeba wymienić oponę. Okazało się, że z garażu w którym leżał mój pierwszy rower jest też zapyziały wiatrak. Przynooslem go. Zorientowałem się, że w profilu aplikacji po uwagę brana jest także waga. Nie była uzupełniona. Zastąpiłem domyślne 75 kg na 103. Znów postanowiłem pojechać na te górę 10%. Znów trenażer się zepsuł. Musiałem rozejrzeć wiele for by się dowiedzieć jak rozwiązać ten problem. Okazało się, że na trenażerze należy zmieniać biegi. Następnego dnia zacząłem używać przerzutek. Mimo to nie udało się dojechać na szczyt ten trasy. Po kolejnym tygodniu dojrzałem na opakowaniu, że mój trenażer sulymuluje maksimum 6 procent. Tak wróciłem na ZWIFT. Na wiosnę znów zadzwoniłem do przyjaciela że sklepu rowerowego w Bydgoszczy. Kupiłem nowy rower. Lżejszy. Karbonowy. By był bardziej karbonowy. To nie pomogło. Ból, walka o każdy kilometr. Znalazłem jednak siodełko z dziurą w środku, które troszkę odciążyło kroczę. Musieliśmy jednak podnieść i odwrócić mostek. Drugi mój sezon na rowerze to także pierwsze ustawki. Pierwsze zdjęcia. O tutaj jestem w majtkach, które założyłem pod spodenki. A tutaj kryształy. Ja tutaj, w 2018 roku nic nie rozumiałem. Nie widziałem dysonansu pomiędzy moim rowerem a wagą. Wiem, to nie jest dramatu. Tutaj nie widać otyłości, bo nie mam klasycznego brzucha. Zawsze byłem równomiernie ulany. Jedni mają chude nogi i ręce i większość rezerw zlokalizowanych wokół pasa. Inni jak ja mają tłuszcz wszędzie. To gubi. Wyglądasz z daleka niby normalnie, a w rzeczywistości wieziesz na każdym kilometrze 10 butelek wody 1.5 litrowej. Najbardziej symboliczne jest to zdjęcie z lipca 2017. Aż trafiło do mojej książki. Zrobił mi je Michał. Za co dziękuję. Pozwoliło mi ono spojrzeć z innej perspektywy. Z perspektywy, która oddaje dysonans pomiędzy mną a rowerem, którego nie widać. Od tego spotkania i wspólnej jazdy do Nowego Dworu Mazowieckiego. To był moment kumulacji. Mijało pół roku od momentu założenia tego kanału. Zaczęło się pojawiać coraz więcej głosów na temat mojego wyglądu. Jednak ignorowałem to. Mówiłem sobie, że w mojej poprzedniej branży złych słów jest zdecydowanie więcej. Jednak podczas jednego z gorszych dni ta gruba skóra stała się cieńsza. Opanował mnie wstyd. Pierwszy raz poczułem go tak dobitnie. To była kumulacja złych emocji. Obraziłem się na YouTube i postanowiłem z dnia na dzień. Musiałem zrobić bolesny rachunek sumienia. Czemu piję po każdym rowerze piwo. Czemu codziennie wieczorem jem słodycze? Dlaczego przeliczam kilometry na kostki czekolady i paczki chipsów. 8 lipca 2017 wziąłem się w garść. Oto zdjęcie pierwszego talerza. Jadłem tylko warzywa, kasze, kefir i jabłka. Do tego wyłącznie woda. Każdego dnia szedłem normalnie na rower. Robiłem 30 kilometrów na czas przez 3 dni w tygodniu. W weekend długi tlen. Szaleństwo, oddające mój charakter. Wszystko albo nic. Przez pierwszy tydzień wyłem na myśl o tym, że po pracy i po treningu nie zjem nic słodkiego. Nie kupię piwa. W tym okresie robiłem najszybsze zakupy w swoim życiu. Wiedziałem, że nie mogę przejść przez alejkę że słodyczami. Wchodzę. Na start pakuję jabłka. Na na warzywach rukolę. Obok zamrażarki i z nich biorę wszystko. Wszystkie możliwe mrożone zupy, marchewkę z groszkiem. Buraki, szpinak, fasolkę. Obok kasza gryczana w woreczkach. Vis a vis są pestki. Słonecznik i Pini i dynia. Dochodzę do lodówek, ale tak, żeby nie patrzeć na sery i serki. Porywam 6 litrów kefiru i od razu do kasy. Tak wyglądał mój posiłek każdego dnia. Nie złamałem się ani razu. Głownie dzięki temu, że miałem dobrze dobrane antydepresanty, było wyjątkowo ciepłe lato i udało mi się przełamać najtrudniejsze 21 dni. Po tych tygodniach wpadłem w nowy rytm. Udało mi się zerwać z uzależnieniem od cukru i soli. Dopiero też w tym momencie zobaczyłem, że waga drgnęła. Zjechałem o 4 kilogramy. Po miesiącu z jeszcze większą satysfakcją w restauracji prosiłem tylko o dwie sałatki bez sosów oraz dwie zupy. Nie wiem ile miałem deficytu energetycznego, bo jeszcze nie było aplikacji na telefon, które tak dokładnie by to oceniały. Jednak z perspektywy oceniam, że nie dojadałem około 1000 kcal każdego dnia. To zdjęcie spodni po 2 miesiącach. Dalej jeździłem. Niesamowicie się wkręciłem. Zrobiłem kolejne korekty ustawienia mojego roweru. Tego dnia okazało się, że straciłem już 6 kilo. Moje ciało proporcjonalnie traciło na obwodach. Okazało się, że mogę mieć już nieco niżej kierownicę. We wrześniu już zacząłem powoli wymieniać swoją garderobę, bo okazało się, że choć ja tego nie widzę, to zaczynam wyglądać jak przyodziany w strój po starszym bracie. Nawet odzież motocyklowa poszła na wymianę. 11 września 2027 moja twarz zaczęła przypominać tę obecną. Niesamowicie schudłem na policzkach. W międzyczasie były też wyjazdy służbowe. Gdy byłem odcięty od roweru brałem buty i czepek. To Barcelona i kolega, który śmieje się z mojej kolacji. Musiałem tak robić. Zapychać się warzywami i owocami. To jest 30 września. Nowy trenażer, nowe FTP, wciąż na diecie. Wciąż unikając chodzenia po sklepie. 3 grudnia już warzyłem 81,7 kilogramy. Jeszcze 2 do celu. Nowa koszula, pierwszy McDonalds – wraz z warzywami bez kury z podwójnymi warzywami. Pierwsze badanie u byłego trenera z siłowni, który po pół roku mnie nie poznał. Po tym czasie badania krwi. Zniknął nadmiar cholesterolu. Leukocyty spadły, rozjechały się czerwone krwinki, bo całkowicie przez przypadek przez pół roku byłem wege. Zgodnie z zaleceniami lekarza, raz w mięsiącu mięso. Wątróbka. Smażonego nie miałem w ustach od czerwca. Od czerwca trzymam się także wewnętrznej rozpiski treningowej. Gdy zimno, leje i wieje odpalam Zwifta. Pierwszy kieliszek alkoholu wypiłem 2 stycznia. Ta szklanka mnie zmiotła z planszy tak bardzo, że uznałem, że chyba lepiej mi bez tego. Tak tkwiłem w fanklubie kefiru. To jest mój test FTP z 8 stycznia 2018 przy 80 kg. Mogłem wrócić do delikatnego zwiększenia limitu kalorycznego, choć okazało się, że teraz spoczynkowo potrzebuję ich dziennie 2200 zamiast wcześniejszych 3000. To znaczy, że mogę więcej jeść i nie tyć, jednak tylko trochę więcej, a nie tyle co wcześniej. 12 lutego 2018 wyjechałem na tydzień by obiecać sobie, że nawet w delegacji umiem się trzymać. 24 lutego były moje pierwsze wirutialne zawody na Zwift. Nigdy się tak nie spociłem. Na tym smutnym zdjęciu, po nieudanym spotkaniu służbowym mam 79 kilo. 10 marca wyszedłem pierwszy raz na zewnątrz po zimowej przerwie. Nie wierzyłem w to jak jestem szybki pod górkę i na segmentach. Pojechałem główną drogą z Konstancina do Kalwarii i z powrotem bez zatrzymywania się. Zrobiłem personal rekord tej trasy. Nie byłem w stanie długo uwierzyć w to jak ogromną różnicę daje te 25 kilo. Okazało się, że nie boli mnie tyłek, ani ręce. Jedynie co mi dokucza bez powłoki tłuszczowej to zimno. Jakbym nie miał jeszcze jednej warstwy odzieży. Bardzo wzrósł mi też vo2 max liczony przez Garmina. Czy to dokładne czy nie, było widać przełom. Umówiłem się na ostatni już w moim życiu Fitting. Usunęliśmy wszystkie podkładki pod mostkiem by być mniej zakompleksionym. Pierwszy raz ogoliłem nogi 2 kwietnia 2018. To był etap na którym oderwałem się na moment od ziemii. Zacząłem trochę w siebie wierzyć. Zachłysnąłem się samym sobą oraz słowami, które wówczas czytałem pod swoimi filmami. Było nieco niedowierzania, bo wizualnie naprawdę byłem ciężki do rozpoznania. Sporo też w sieci jak i w realu słyszałem pytań czy nie jestem chory. Czy wszystko że mną jest w porządku. Każdy YouTuber ma swoim życiu taki okres gdy odlatuje. Ja w tym momencie byłem odleciany. Uważałem, że wiem już wszystko oraz mam wyłączność na wiedzę. Być może uważałem się za lepszego. Do czasu. Do tych zawodów. Dojechałem sam, w dodatku zdyskwalifikowany. Niesamowicie wpłynęło to wówczas na moją pewność siebie. To był taki plask z liścia w twarz. Potrzebne by zejść znów na ziemię. Nabrania pokory. Do siebie, do ludzi. Wytłumaczenia sobie samemu, że liczby i waga to nie wszystko. To czego doświadczasz jest potrzebne. To kara za brak pokory. To był rok w którym zmieniłem narrację na swoim kanale z lepszego na równego. 27 maja pierwszy raz ktoś powiedział, że mnie kojarzy. To ten Pan. Ten okres był niesamowity w moim życiu. Zauważyłem, że czuję się nie tyko fizycznie mocniejszy, ale także psychicznie. Zwróciłem uwagę na to, że nawet gdy jest lepiej to nie mam prawa nawet wewnątrz samego siebie, po cichu wywyższać się względem kogokolwiek. Nie chcę zostać kiedyś bufonem, Panem z YouTube, którego jedynym sukcesem jest to, że oddycha i schudł. Nie bądź nauczycielem. Bądź przyjacielem. Bądź sobą, Człowiekiem. Bez maski. Na tym etapie już regularnie zacząłem brać udział w zawodach. Zapisywałem się na nie, by mieć stałe bodźce i małe cele. By wreszcie dojechać z peletonem, albo dobiec. Na bieganiu też poczułem ogromna różnicę. Inne tempo, inne tętno. Inne czasy. 5 km już nie męczy, a mogę zrobić nawet 10. Zacząłem jeździć w góry. Zaliczyłem pierwsze 100 km po świętokrzyskim. Dostałem pierwsze zaproszenie na event branżowy jako Pan z YouTube. Jednak nikt nie chciał że mną działać w sposób komercyjny. Dobiłem też do momentu w którym mogłem bez przeszkód robić rocznie od 10 do 15 000 kilometrów rocznie, choć nadal dla niektórych to niedużo. Dla mnie wówczas był to absolutny kosmos. Tak jest do dziś, gdy porównuję siebie do wersji Leszka z początku. To jest moja druga w życiu sesja zdjęciowa. A to pierwszy spot, który wyprodukowałem do swojego portfolio, choć nikt go nie zlecał i nikt nie płacił. W listopadzie 2018 znów odezwała się lewa noga. Kontuzja biedowa na skutek przeciążenia, przypominająca mi o moich ograniczeniach. Zakaz biegania na 4 miesiące. Ale ten czas poświęciłem dzięki temu na rozwój formy na trenażerze. Nadal trzymałem nowy model żywieniowy oraz 79 kilo wagi walcząc teraz o lepszą wydolność. Robiłem to jeżdżąc po wirtualnych górach na Zwift. Mieszkając wówczas w Warszawie, jedyną okazją do wspinaczki był trenażer. Pojawił się także pierwszy trener, który rozpisał każdy trening dzień po dniu, sprawiając, że te 7 lat temu byłem w stanie podjechać Alpe Du Zwift w 50 minut. Pobić ten czas udało mi się dopiero w 2023 roku. Tak, bo spektakularnym przyroście formy po redukcji masy i po pierwszych dwóch latach rozwoju przychodzi załamanie. Masz 85% formy, a poprawa o te kolejne 15 procent staje się wykładniczo trudne. Każdy jeden wat czy kilometr na godzinę jest trudniejszy do osiągnięcia. Byłem tym rozczarowany. Ogółem przełom 18 i 19 roku był trudny. Musiałem przyjmować wyższe dawki SSRI, po wcześniejszym zmniejszeniu. Połączyło się to z momentem zwątpienia w dietę. Zaczęły znów pojawiać się słodycze. Najpierw raz w tygodniu, potem trzy. Oczywiście wciąż trenowałem, jednak przeddzień pierwszego w moim życiu duathlonu zorientowałem się, że przekroczyłem moje wcześniej wywalczone 80 kg. Dwa ilo. Smutek i słodycze. Czy to przypadkiem nie koreluje że sobą? Start nowego sezonu był dla mnie momentem walki o powrót do rytmu z którym na moment zerwałem. Podwójna walka, bo z depresją, która siedzi Ci na karku i dociążą, mocno trzymając Cię na poziomie gruntu, próbując wbić w ziemię. Weryfikując Twoje przeświadczenie, że można żyć na linii wiecznie wznoszącej. Rumia płacz Przełomowym dla mnie momentem na YouTube był 5 lipca 2019. Po tym filmie zrozumiałem, że nie liczy się ilość filmów, tylko jakość. Od tego momentu publikuję raz w tygodniu, ale materiały lepsze. Lepiej zmontowane. Takie, którym poświęcam 10 roboczogodzin a nie dwie. Naprawdę, wcześniej poświęcałem temu dwie. Prowadząc jednocześnie trzy kanały. Doszedłem do wniosku, że mogę na raz zając się tylko jednym. Tym. Z tego też powodu przestałem zajmować się motocyklami, przekazując Jednoślad.pl w ręce Kogoś kto zrobi to lepiej ode mnie. To z ogromną korzyścią nie tylko dla moich Widzów, ale także dla siebie. Bo mogłem więcej jeździć. Więcej kręcić. Jednak większa liczba kilometrów nie sprawiła, że stałem się szybszy. Nie. Zatrzymałem się na tym samym poziomie. Na długie miesiące. Nie rozumiałem jeszcze, że jazda na rowerze to jak montaż wideo. Więcej nie równa się lepiej. Mniej równa się lepiej. Jeśli chcę się dalej rozwijać to musze zadbać o jakość jazdy. Dlatego też nie raz mówię na głos, że jeśli Twoim priorytetem jest rozwój kondycji to nie zawsze możesz jeździć dużo a lekko. Jednak na tym etapie potrzebowałem więcej odpoczynku, tym bardziej, że zacząłem startować w triathlonie i pokazywać to w formie wideo. To był najtrudniejszy start w życiu, który cudem ukończyłem gdy na Bałtyku sztorm. Tutaj poczułem jak ciężko jest łączyć tyle dyscyplin i, że każda z nich jest poświęceniem tej drugiej. Jednak te zawody poraz kolejny nauczyły mnie pokory do życia, zdrowia, natury, innych ludzi oraz nabrać dystansu do liczb, swoich możliwości. Dowiedziałem się, że najgorsze są autooczekiwania. Planowanie. Bóg się śmieje słysząc o Twoich planach? Tak to było? Nie sądziłem, że jedne zawody mogą tak odwrócić sposób patrzenia na świat. Jednak gdy jesteś naprawde blisko tragedii, wówczas wdrukowujesz sobie w głowie nowy sposób patrzenia na życie oraz ludzi, którzy są obok. Relacja z tych zawodów to był film, który pierwszy raz pozwolił mi spojrzeć inaczej na to co robię. Pokazać tyle emocji. Udowodnić sobie, że to one są dużo ważniejsze niż to co tak naprawdę widać na pierwszy rzut ka. Mówię o filmach, ale tak naprawdę to są znaczniki etapów w moim życiu. To był także moment peaku mojej przeciętnej formy. Wówczas też brałem udział w największej liczbie imprez. Udało mi się podratować takze wieloletnie zaburzenia snu. Trzymanie się przez ostatnie 2 lata stałego rytmu treningowego pomogło mi unormować zegar biologiczny, który wcześniej był strasznie rozregulowany. To pomogło tym bardziej pomogło ograniczyć epizody nerwicy, depresji, lęku uogólnionego. Też w dużej mierze wpłynęło na formę. Wówczas to było stałe 3.5 w/kg FTP. Dla osób stojących z boku to było mało. Dla innych dużo. Dla mnie zawsze średnio, ale musiałem się Tym zadowolić, bo cały czas z tyłu głowy miałem to co działo sie przed 2016 rokiem. Mimo to się nie zniechęcałem. Trzymałem się tych 6 dni treningowych. Jednej zakładki triathlonowej. 10 biegu, 220 na rowerze. Kilometr w wodzie. Bilans energetyczny na zero. Waga na zero. Vo2max 54. 29 października 2019 zrobiłem kolejną serie badań. Był niższy kortyzol, nieco niedoboru ferrytyny przez dietę roślinną. Jednak nieporównywalnie lepsze samopoczucie fizyczne że strony ukłądu pokarmowego. Nigdy nie czułem się tak lekko. Zapomniałem o wszelkich zaburzeniach mojego brzucha. Stale chodziłem też do pychiatry, który niedowierzał. Pozwolił mi na zredukowanie do zera trazodonu. Zostawiając mi jedynie niewielką dawkę inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny . Po prostu ta higiena życia, odżywiania, snu, światła słonecznego, ruchu pozwoliła mojemu mózgowi funkcjonować w zupełnie innych warunkach. Serotoniny mogło być mniej. Jednak do czasu. Do momentu, gdy zaczęła się sypać moja firma. Problemy finansowe zżerały mnie od środka. Wróciła nerwica, depresja. Jedynie wieczorny wysyłek fizyczny pozwalał mi po kilkunastu godzinach dziennego napięcia zrywać łańcuch z mojej głowy. To codzienne męczenie się na trenażerze pozwalało odlatywać gdzieś obok. Ja logując się do Watopii, wylogowywałem się z problemów. Mimo to, mój lekarz zalecił mi stosowanie okresowo wyższej dawki leków. Jednak o dziwo nie doszło do wznowy bezsenności. Te leki dodają także nieco motywacji do działania na codzień, maskując epizody depresji, która odbiera siły do działania. W pewnej mierze na pewno dzięki terapii miałem więcej sił nie tylko do tego, aby tkwić w rytmie szosowym, ale też miłość do szosy przekuć na ucieczkę z branży do Prawie.PRO uruchamiając swój sklep i swoją odzież. Chwilkę potem pojawiła się ogólnoświatowa choroba wirusowa na literę C. Był zakaz jazdy na zewnątrz. Mnóstwo osób odpuszczało treningi na rzecz izolacji. Ja nie zrobiłem tego, bo wiedziałem jak ciężkie bedzie to miało konsekwencje dla mojej głowy. Wykorzystywałem każdy słoneczny dzień, narażając się na krytykę. Wówczas obowiązywał zakaz wstępu do lasów czy jazdy na rowerze gdzie indziej niż do pracy. Na wypadek mandatu woziłem dowód osobisty i maseczkę. Ale to była równia pochyła. Poziom stresu był tak silny, że wysysał że mnie wszystkie waty. W przeciągu kilku tygodni miałem wrażenie, że cofam się o miesiące. Poznałem co to znaczy. Jak wariują wszystkie wskazania. Co to znaczy wówczas zacisnąć zęby i mimo to próbować jechać dalej i się nie zatrzymywać. 2020 rok był przełomowy także dla osób, które mierzyły się z podobnymi problemami jak ja. Wielu wspaniałych ludzi doświadczyło w tym czasie mnóstwo złych emocji. Wówczas samemu sobie przysiągłem, że rezygnując z pracy w mojej poprzedniej firmie i otwierając nową będę starać się na YouTube być jednym z nas. Być dla Widzów a nie odwrotnie. Pokazywać tę moją drogę, te zbiegi okoliczności i sposoby. Zakreślać na mapie wszystkie ślepe uliczki w które wjechałem. Odkryłem jak mnóstwo dobrych ludzi mnie otacza i jak podobni jesteśmy do siebie. To dało mi jeszcze więcej energii do działania. Do cieszenia się każdym dniem na rowerze i na montażu. Stało sie też coś takiego dziwnego… przestałem sie zamykać. Przestałem się wstydzić swojej przeszłosci, choroby, nadwagi. Tego, że kiedyś uważałem się na lepszego od innych. Za pana z radia. 5 lat temu też pierwszy raz doświadczyłem spotkań na żywo. Pierwszy raz ktoś w twarz opowiedział mi swoją anaogiczną historię i powiedział, że śledzi nie od początku. Kamil, nigdy tego nie zapomnę. Tak samo jak pierwszych wspólnych ustawek bez stresu i napinki. Niejako manifestując, że każdy z nas jest ważny bez względu na wagę i wygląd a nawet liczbę subskrybentów. Wtedy też przestałem o to prosić. Okazało sie nagle, że nie jest ważna forma, tylko to jaki jesteś. Że można być akceptowanym takim jakim byłeś wczoraj, dziś i jutro będziesz. Że kolarstwo to jedynie pretekst do zmian. Bo to może być każda inna, dowolna sportowa odskocznia. W 2022 roku nastąpił jedyny w moim życiu etap podczas którego w pracy siedziałem 4 godziny dziennie. Wychodziłem o 13 lub 14, szedłem na warszawski Pl. Vogla i tam pisałem książkę. To, że ona zaczęła się pisać, było wynikiem przypadku. Po pandemii było ogromne zainteresowanie tematyką sportową. Społeczeństwo nadal było pokaleczone, mnóstwo osób postanowiło zmienić priorytety w swoim życiu. Dwie godziny dziennie spędzałem na pisaniu w cieniu, potem zawsze wsiadałem na rower i jechałem do Góry Kalwarii. Kondycyjnie od siebie wówczas niczego nie oczekiwałem. Na tym etapie jesteś w stanie bez napinki, dla siebie sporadycznie brać udział w zawodach. Pojechać pętle w okół tatr na skutek zimowych treningów na trenażerze. To był mój cel i udało się spełnić wszystkie te marzenia. Postawić grubą kreskę i zamknąć ten etap książką pisaną dla Wydawnictwa Znak z Krakowa. Zaakceptowałem samego siebie jakim jestem, ale zajęło to 5 lat. Z czego pierwszy był najważniejszy. A pozostałe 4 to jedynie retrospekcyjna kontrola samego siebie poprzez niezmienną konsekwencję pomimo zawirowań. Z okazji 60 000 km kupiłem nowy rower i wróciłem na 3 dni tam, gdzie pierwszy raz zobaczyłem na żywo góry. Do Kielc. Każdego jednego poranka konsumując wszystkie wyrzeczenia podczas pierwszych tysięcy, które było bolesną inwestycją. Wraz z wydaniem przez Wydawnictwo mojej książki strzeliło 70 000 km jednak bez spektakulatnych sukcesów. Musiałem sobie przetłumaczyć, że constans, stałość to też sukces. Bo wiele momentów zmęczenia kusiło, by na jakiś czas odpuścić. Przestać kręcić kolejne kilometry. Po co znów walczyć na zawodach czy górach. Zwiftowych i realnych, skoro nie widać poprawy. To był ten moj osobisty sufit, którego przez wiele lat nie mogłem przekroczyć. Niby nie chciałem, ale może nie umiałem? Niekiedy było mi z tego powodu trochę smutno, widząc lepszych, szybszych, lepiej zbudowanych. Kolejny rok męczę te alpy i dalej nie mogę złamać 50 minut? Mt. Ventoux na Zwift w 81 minut? Co to jest? Włączają mi się do dziś takie fazy. Głeboko skryte kompleksy wychodzą na wierz. I są tym silniejsze, im masz więcej stresu i zmęczenia w głosie. Zbiegło się to w tym okresie wraz że spadniem mojej aktywności w Social Mediach. Stale, co tydzień publikowałem wciąż poradniki na YT, jednak z weną było ciężko. By temu przeciwdziałać, w okresie zimowym zacząłem latać do Hiszpanii. Naładować się słońcem. Odkryłem kompletnie nowe tereny. Dowiedziałem się, że także w styczniu 2023 można się spalić. Zarówno na skórze, jak i kondycyjnie. Przez to udało mi się odrobinę wyrwać że stagnacji formy. Jednak to było mimowolne. Ponieważ priorytetem wciaż było i jest zdrowie psychiczne. Ale zauważ – poraz kolejny okazuje się, że to jest bardzo sztywna korelacja. Dokładnie tak samo jest z wagą. Momentami ważyłem 77 kg, by potem wejść na 80. Wystarczy tylko kilka gorszych tygodni, by znów przekonać się, że stan umysłu odpowiada także za stan lodówki. Z kolei słońce, większy poziom aktywności paradoksalnie redukuje apetyt. Jesteś w stanie znowu odmawiać sobie słodyczy. Aktualnie też jestem po roku bez absolutnie ani jednego piwa. Zszedłem z 16 procent tłuszczu na 13. Okazało się, że zaczynam poprawiać wszystkie wcześniejsze personal recordy. Przehyba, Obidza, Rates. A to niby tylko 3% tłuszczu. I znów ten wyrzut serotoniny, bo wyszedłem z błotka i kolejnego rocznego epizodu depresji przebijając 99 000 km. Oczywiście dziś także bywają gorsze momenty, bo perfekcjonizmem jest oczekiwanie wyłącznie dobrych momentów. Wyłącznie wzrostu formy. To nie będzie tak, że zawsze będę lepszy na przestrzeni sezonu, roku, czy dziewięciu. Każdy kilometr jest po coś. Jeden z nich będzie szybszy. Drugi zaliczysz podczas drogi powrotnej że ślepej uliczki. Kolejny by zrozumieć czym jest pokora i jak wyglada zachłyśniecie się swoją zajebistością. Pośrodku tej kariery otrzymujesz z otwartej ręki w twarz czy wbić się w ziemię i zrozumieć, że najważniejsze jest to czego nie widać. By z bliska przekonać się, że te cyfry bez narracji nic nie znaczą. Nie mówią ile każda z nich kosztowała Ciebie wysiłku, łez czy przekleństw. Ile razy uznawałeś(aś), że to kompletnie bez sensu, zawłaszcza gdzy wszyscy wokół Cię krytykują za to co widać. A nie za to co jest skryte w cieniu. Kiedy wiesz, że się z Ciebie śmieją, lub gdy spotykasz kogoś, kto traktuje Cię jak gorszego. Gdy ryczysz w sklepie jak małe dziecko przechodząc obok półki ze słodyczami. Albo gdy poza sportem w Twoim życiu dzieje się wiele złego, co tak niesamowicie podcina skrzydła. Gdy uznajesz, że nie tylko ten rower nie ma sensu, ale całe Twoje istnienie. Albo kiedy poziom stresu jest tak silny, że degraduje Twoją formę do cna. Kiedy zaciskasz zęby z całych sił by móc na nowo ruszyć pod tę cholerną górka słysząc w tle tylko niemy śmiech. To jest ta niewidoczna walka każdego z nas na kazdym kilometrze. Każdy z nich rzuca światłocienie. Ja dziękuję moim Widzom za te niespełna 100 000 km razem. Być normalnym

Moje babička, velká sběračka všeho, co se – podle jejího názoru – dalo sníst, byla zamilovaná do čechratky podvinuté. Rostla všude a v hojném počtu, byla výborná a dala se zpracovávat všemožnými způsoby. Babička ji nejradši zavařovala, „aby bylo na zimu“. Věřila, že čechratka nám dětem dodá vitamíny ke zdárnému růstu.

Posuňme voľby primátorov a starostov o rok. Povedal si predseda vlády a na straníckom sneme to nahlas prezentoval kolegom. Ozvali sa však nielen zástupcovia samospráv, ale aj ústavní právnici, ktorí kritizujú najmä to, že posun by sa mal týkať aktuálneho funkčného obdobia. Relevantný dôvod chýba prezidentovi a KDH už odkázalo, že tentoraz s nimi premiér pri ústavnej deväťdesiatke počítať nemá.Premiér zatiaľ neobjasnil ani to, čo znamená, že majú voľby do samospráv odrážať výsledky parlamentných volieb. O čo ide a aký môže byť výsledok premiérových snáh v samosprávach, hovorí v Dobrom ráne s Janou Krescanko Dibákovou bývalý poslanec a bývalý primátor Hlohovca Miroslav Kollár.Zdroje zvukov: TASR. TA3OdporúčanieSychravé chladné večery majú v divadlách špeciálnu atmosféru. Moje dnešné odporúčanie znie – hor sa na kultúru. Mestské divadlá po celom Slovensku rozbehli sezónu, je si z čoho vyberať. A ak navštívite malé – neštátne, pomôžete im v neľahkých časoch prežiť. Viaceré prišli o dotácie a vašu podporu si zaslúžia. Napríklad Divadlo Kontra v Spišskej Novej Vsi, kde jeho šéf Peter Čižmár dopláca na to, že je aj aktívnym občanom.–Všetky podcasty denníka SME nájdete na⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ sme.sk/podcasty⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠–Odoberajte aj audio verziu denného newslettra⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ SME.sk⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ s najdôležitejšími správami na⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠ sme.sk/brifing⁠⁠⁠

Herečka dobře ví, jak umí být svět šoubyznysu tvrdý. Frustrace z castingů ji nakonec dovedla k nečekané cestě: stala se influencerkou, kterou dnes sledují tisíce lidí pod přezdívkou Daňhelinda. „Moje první video bylo o pravidlech českého šoubyznysu. Nebyl v tom záměr ani kalkul, marketing jsem se začala učit až v běhu. Ale čerpala jsem právě ze zkušeností z castingů. A lidi to bavilo,“ vzpomíná.Všechny díly podcastu Blízká setkání můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

Na tieto otázky odpovedá v podcaste Nehnuteľnosti.sk realitná expertka a majiteľka realitnej kancelárie KARIN & PARTNERS Karin Zápalová.V podcaste sa dozviete:● aké sú najčastejšie dôvody, kedy riešime predaj, prenájom a kúpu nehnuteľnosti,● prečo je vek 35 rokov rizikový pre banky,● kedy prejsť z malého bytu do väčšieho a čo prekvapí mladé rodiny v satelitoch,● na čo si dať pozor pri delení nehnuteľnosti po rozvode,● čo s nehnuteľnosťou na Slovensku, keď odchádzame do zahraničia,● čo robiť so zdedenou nehnuteľnosťou, aby nám bola na úžitok,● 3 kľúčové rady pri kúpe nehnuteľnosti,● ako sa bude vyvíjať realitný trh v najbližších mesiacoch.Najčastejšie dôvody, keď kupujeme a predávame nehnuteľnosťV akých životných situáciách sa väčšinou nachádzame, keď meníme bývanie?Keď sa na to pozrieme z každého pohľadu, tak od 18. roku života mladého človeka až po starobu riešime situácie s nehnuteľnosťami. V priemere je to až sedemkrát za život, či už ide o predaj, prenájom alebo kúpu nehnuteľnosti. Až sedemkrát?Na začiatku, keď sme mladí ľudia, tak ideme z nejakého nájmu, potom si kúpime vlastné štartovacie bývanie. Potom sa presťahujeme do nejakého väčšieho bytu, potom túžime po nejakom rekreačnom domčeku, chate alebo záhrade. A potom, keď už sme starší, tak ideme cestou späť do menšieho bývania. Takže tých situácií je naozaj skutočne veľa. Keď pôjdeme naprieč celým našim životom, tak sú to rôzne situácie.Keď sa momentálne pozrieme na realitný trh, tak ceny nehnuteľností sú veľmi vysoké. A pre mladých ľudí to môže byť niečo nedosiahnuteľné. Je to naozaj tak, že si dnes mladí nemôžu dovoliť štartovacie bývanie alebo aké máš ty skúsenosti? Moje skúsenosti sú také, ja to teda aj odporúčam, aby mladí ľudia najskôr začali bývať v nájme. Aby skúsili to samostatné bývanie z rodičovského domu. Aby vyleteli z hniezda a potom si kúpili nejaký štartovací byt. Aby jednoducho zistili, čo to obnáša. V praxi je to pravidelná platba nájmu, udržiavanie vlastného poriadku, zásobovanie vlastnej chladničky a tak ďalej. Čo sa týka cien nehnuteľnosti, tak áno, je aktuálne rast cien nehnuteľnosti. Stále menej možností majú kupujúci kúpiť, pretože ten dopyt je síce vysoký, ale ponuka, keďže sa zvyšujú ceny nehnuteľností, tak tá ponuka je v podstate obmedzená pre toho mladého kupujúceho, ktorý musí spĺňať podmienku, aby mal vlastné zdroje na hypotekárny úver.Ja si myslím, že máloktorý mladý človek vo veku 25 až 30 rokov, ktorý má vyštudovanú vysokú školu a žil riadnym životom, má našetrených 20% z hodnoty súčasných nehnuteľností vo väčších mestách. Potom sa stáva, že títo ľudia kúpia nehnuteľnosť v menších mestách a potom dochádzajú za prácou. Ja odporúčam mladým ľuďom ísť na začiatok aspoň je jeden rok do podnájmu a potom kúpiť štartovaciu nehnuteľnosť.A ako je to v prípade, keď napríklad mladí ľudia sú single, teda nie sú dvaja, môžu si vôbec dovoliť štartovacie bývanie? Alebo ešte mi napadá taký známy pojem „mama hotel”, keď mnoho mladých ľudí zostáva bývať s rodičmi v nejakom rodinnom dome. Aké máš s týmto skúsenosti? Stretávam sa s tým, že ten mama hotel je skôr z tej strany tej mamy alebo tých rodičov, ktorí majú väčšiu nehnuteľnosť a nechcú to dieťa svoje pustiť z domu, aby sa o nich v budúcnosti postaralo. Ale samozrejme, mladí ľudia by mali podľa mňa skúsiť samostatné bývanie.Ak sú single, ak sú sami, niekedy je veľmi dobre si spočítať naozaj finančné náklady, ktoré to celé bude obnášať, teda náklady na bývanie a hypotéku. Aby sa...

BONUSOVÝ OBSAH

Warsztat Ghostwriter AI: https://malawielkafirma.pl/ghostwriter-ai/?utm_source=podcast&utm_medium=description&utm_campaign=product&utm_content=20250922 Wypróbuj newsletter: https://l.soloprzedsiebiorca.pl/dolacz/Wielu soloprzedsiębiorców rezygnuje z content marketingu – uważają, że nie mają na to czasu ani „lekkiego pióra”. Niestety, w ten sposób tracą szansę na zdobywanie nowych klientów i nieoczekiwane możliwości biznesowe, które przynoszą regularnie publikowane treści. Z tego odcinka MWF dowiesz się, jak tworzyć treści marketingowe łatwiej i szybciej, wykorzystując materiały, które już posiadasz.(00:00) Dlaczego nie robisz content marketingu? (nie tylko z braku czasu)(02:20) Jak stary podcast po 8 latach przyniósł nowych klientów(05:22) Jak newsletter Soloprzedsiebiorca.pl może ci pomóc(06:27) Największy błąd, przez który myślisz, że nie masz czasu na tworzenie treści(08:00) 3 miejsca, w których znajdziesz gotowe pomysły na treści(10:40) Czy rozdawanie wiedzy za darmo nie zabierze ci płacących klientów?(13:56) Jak mądrze wykorzystać AI do tworzenia angażujących treści? (15:52) Moje narzędzia do tworzenia contentu(16:42) Mój proces tworzenia treści z AI krok po kroku(19:03) Czy ten system zadziała w twojej branży? (20:23) Nie twórz więcej treści – przestań je marnować

Mówią "tym" tonem, odburkują, przewracają oczami, zajadle dyskutują, trzaskają drzwiami i gwałtownie reagują na zwykłe prośby.Jak być rodzicem nastolatka i nie oszaleć?W tym odcinku wspominam o bezpłatnym nagraniu mojego webinaru: "Jak zrozumieć nastolatka"

„Moje role je dostat české vynálezy před patentový úřad, respektive Úřad průmyslového vlastnictví. Navíc v takové kvalitě, aby jim ten požadovaný patent udělil. Jsem tu od toho, abych vynálezce a inovátory provedla celým procesem, případně vymyslela speciální strategii,“ popisuje patentová zástupkyně Petra Gottwald, která začínala jako biochemička v laboratoři.

CELÝ ROZHOVOR NAJDETE NA HEROHERO.CO/STUDION „Myslel jsem si, že slovo zestátnění v roce 2025 ve slovníku politiků neuslyším,“ připouští ve Studiu N generální ředitel Českého rozhlasu René Zavoral. Řada politiků přišla před volbami s plánem zrušit koncesionářské poplatky a sloučit Český rozhlas s Českou televizí. „Pan Babiš říkal, že se inspiroval na Slovensku. Této inspirace bych se velmi obával,“ říká v rozhovoru Zavoral. Místo koncesionářských poplatků navrhuje například nejsilnější hnutí ANO financovat obě instituce ze státního rozpočtu. „V takovém případě by byla nezávislost Českého rozhlasu velmi výrazně ohrožena. Vidíme to na Slovensku. V momentě, kdy navážete financování na státní rozpočet, jste velmi zranitelní,“ upozorňuje Zavoral s tím, že se politikům pokusí smysl poplatků vysvětlit. Se slovenskou veřejnoprávní STVR loni Český rozhlas přerušil na neurčito dlouhodobou spolupráci. Obával se totiž, že po politických zásazích a změně vedení nebude nezávislé. „Teď jsem obdržel dopis s prosbou o schůzku, jejímž cílem by mělo být znovuobnovení spolupráce. Nemám důvod se s paní generální ředitelkou nepotkat – budu se ale ptát, proč skončil pořad Overovňa (pořad se věnoval vysvětlování dezinformací a konspiračních teorií, pozn. red.) a proč zrušili oblíbený satirický pořad Skúška sirén,“ říká Zavoral. Důvody k obavám podle něj zatím zůstávají. Kriticky se staví také k návrhům na sloučení Českého rozhlasu s Českou televizí. „Bavit se o slučování v momentě, kdy Český rozhlas coby instituce oslavil stoleté výročí, považuji za barbarský počin,“ tvrdí. „Sloučení by znamenalo zadupání a marginalizaci rozhlasu jako media typu. Zažil jsem Slovenský rozhlas jako silnou instituci, ze které se v momentě, kdy zfúzovala s ekonomicky problematickou Slovenskou televizí, stala úplná nicka uvnitř celé organizace. Ze Slovenského rozhlasu se stal otloukánek,“ připomíná generální ředitel. Česká televize jako větší instituce by podle něj Český rozhlas jednoznačně pohltila. „Byl by to konec rozhlasu v té podobě, jak ho dnes známe,“ říká. Zavoral tvrdí, že od posluchačů podobné názory neslýchá. „Už rok a půl objíždím republiku, jezdím po vyloučených lokalitách a s tím názorem, že bychom se měli sloučit, jsem se nesetkal vůbec nikde. Vidím to v těch sálech. Zástupci hnutí ANO by se asi divili, kolik jejich voličů sedí v sále, kde tleskají mým slovům, že chceme uchovat rozhlas samostatný. Stejně tak nám unisono říkají: 55 korun za rozhlas nás neruinuje,“ říká. Přijal by nabídku vést sloučený Český rozhlas s Českou televizí? Počítá s tím, že se veřejnoprávních médií zastane veřejnost? Proč se účastnil Krameriových cen, ve kterých zasedli dezinformátoři a konspirátoři? Proč chtěl do čela zpravodajství angažovat Jitku Obzinovou? A mají zaměstnanci rozhlasu mizerné platy? Podívejte se na celou epizodu na herohero.co/studion

Czy AI zabije content marketing? To pytanie zadaje sobie coraz więcej przedsiębiorców, widząc, jak sztuczna inteligencja błyskawicznie odpowiada na każde pytanie, które wcześniej wymagało czytania artykułów czy oglądania filmów. Jeśli prowadzisz działania content marketingowe i zastanawiasz się, czy ma to jeszcze sens w czasach ChatGPT i innych narzędzi AI, ten odcinek MWF rozwieje twoje wątpliwości. Dowiesz się, dlaczego content marketing nie tylko przetrwa rewolucję AI, ale może stać się jeszcze potężniejszym narzędziem budowania relacji z klientami – pod warunkiem, że zrozumiesz, jak go robić w nowej rzeczywistości.(00:00) Wstęp: Czy AI zabije content marketing?(00:46) Wpływ AI na poszukiwanie informacji i obawy przedsiębiorców(01:55) Czym jest content marketing i jaka jest jego rola?(03:39) Różnica między AI a content marketingiem – przykłady(05:55) Aktywne vs pasywne docieranie do odbiorcy w internecie(07:54) Trzy przewagi content marketingu nad AI(10:00) Znaczenie osobowości i relacji w content marketingu(13:05) Jak wnieść unikatową wartość do content marketingu(16:23) Zalew treści generowanych przez AI jako szansa(17:32) Tworzenie treści opartych na własnym doświadczeniu i działaniach(18:34) Czy SEO upada? Jak AI zmienia ruch na strony internetowe(20:59) Krótkie vs długie treści i ich odporność na streszczenia AI(22:19) Budowanie marki i społeczności przez content marketing(23:13) Współpraca z AI jako asystentem — praktyczne wskazówki(24:20) Case studies i konkretne przykłady w content marketingu(26:48) Pokazywanie unikalnych narzędzi i procesu pracy(28:24) Wykorzystanie lokalnych kontekstów i niuansów branżowych(29:21) Kontrowersyjne opinie i przemyślenia jako element wyróżniający(30:19) Content marketing nie umiera, tylko się zmienia(31:26) Znaczenie relacji międzyludzkich w dobie AI i automatyzacji(32:35) Na czym polega twoja przewaga