Otwarte serce

Epizod 58 - miłość i cierpienieOkoliczności Wielkiego Tygodnia zapraszają nas do odkrycia na nowo potęgi miłości, która nie boi się cierpienia. Pozwoli nam to przestawić bardzo szkodliwe przywiązania do cierpienia jako wartości samej w sobie. Tymczasem to właśnie miłość nadaje sens wszystkiemu, również cierpieniu. Przyjrzymy się też powszechnemu zjawisku pomieszania miłości i przywiązania, a także postawie zgody i przyjęcia wszystkiego, co Życie daje jako skutecznej drodze łagodzenia cierpienia i odwrotnie, zobaczymy też jak niezgoda potrafi zwielokrotnić poczucie cierpienia. Zapraszam!Jeśli ten podcast jest dla ciebie duchowym pokarmem i chcesz wyrazić swoją wdzięczność i współtworzyć kanał - Otwarte serce - to poniżej są linki, gdzie możesz złożyć swój DRA SERCA:Oto mój dar serca:https://easl.ink/skKqs Podziękowanie:https://dzieki.my.canva.site/A może spotkajmy się przy kawie:https://buycoffee.to/otwarteserceZa wszelkie dobro - dziękuję!

W tym czasie, który w tradycji chrześcijańskiej nazywa się adwentem i jest zaproszeniem do przygotowania na święto Wcielenie, najczęściej nazywane Bożym Narodzeniem mamy szansę odkrywać podwójny charakter rzeczywistości. Tak mówimy o całej rzeczywistości, ufam, że mamy już za sobą sentymentalne i ckliwe tony, które zwykle towarzyszą nam zarówno w religijnym jak i w popkulturowym wydaniu grudniowego święta. Tymczasem symbolika tego czasu pozwala nam uchwycić wyjątkowy charakter rzeczywistości, której doświadczamy, i której jesteśmy częścią. Oto wszystko, co ponadczasowe, wieczne i niezmienne - chrystusowe przybiera historyczny, czasowy, zmienny i śmiertelny charakter - w Jezusie. Możemy sięgnąć jeszcze dalej, bo pierwsze takie Wcielenie odnajdujemy we wszystkim, co przybiera materialne formy, a proces ten ma również religijny termin - stworzenie. Pięknym i osobistym akcentem tego doświadczenia jest odkrywanie tej samej Chrystusowej świadomości również we własnym doświadczeniu. Mówimy wtedy o rodzicielskiej relacji z Bogiem, o tym, że jestem znakiem Jego niczym nieuwarunkowanej miłości. Symbolika postaci Jana Chrzciciela pokazuje nam oczyszczenie z grzechu, ale nie w sensie moralnym, a egzystencjalnym, kiedy odkrywam grzech jako kłamstwo o byciu oddzielonym od Boga, Źródła miłości. Przed nami szansa nowego, kontemplatywnego spojrzenia na dość dobrze znane obrazy i alegorie. Zapraszam Cię do wspólnego ich odkrywania, poznawania bogactwa mądrości odwiecznej ukrytej w symbolice biblijnych postaci i zdarzeń. Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://dzieki.my.canva.site/

Punktem wyjścia dla każdej zmiany jest uświadomienie sobie tego, gdzie teraz jestem. Zanim ruszę w drogę, muszę wiedzieć, gdzie się znajduję. I właśnie to chcemy sobie uświadomić na samym początku. Potem pojawia się pytanie czy mam zgodę na to, gdzie jestem?Czy moja podróż nie jest aby ucieczką przed tym, czego nie mogę znieść teraz? Kiedy chwilę obecną, czyli to gdzie jestem, przyjmuje, a nawet z wdzięcznością się jej przyglądam. Wtedy pojawia się wspaniałe uczucie wolności. Już nie uciekam, ale ruszam w drogę, bo czuję, że jestem do niej zaproszony. Tylko teraz jak wybrać kierunek i cel drogi? I tutaj pojawiają się dwie opcje jedna z użyciem siły, a nawet przemocy. Jest ona łatwa do rozpoznania, ponieważ posługuję się rozumem i własnymi pomysłami, zrodzonymi w głowie. Niektórzy wielokrotnie jej próbują, ale ona niestety nie przynosi spełnienia i satysfakcji, ale rozczarowanie. Jest jednak druga opcja, która opiera się na zaufaniu do delikatnego głosu w sercu, gdzie mogę poznać tajemny zamysł miłości Boga. A przez to moja droga staje się cudownie harmonijna z życiem, z innymi, z całym światem. Za przykład takiej transformacji od realizacji własnych planów, do zachwytu nad Bożym planem niech nam posłuży ewangeliczna opowieść o Zacheusza.Bogactwo nie przynosi mu spełnienia. Jego serce szuka czegoś więcej. Odkrywa też, że jest coś więcej. A znakiem tego jest osoba Jezusa. Pokonuję więc spore trudności, by to poznać, a kiedy poznaje. Wtedy wszystko się zmienia. To nie on zmienia swoje życie, ale miłość, która jest gotowa dać sto procent uwagi i przeniknąć serce.To ona staje się siłą zmieniającą. Poddając się tej sile otrzymujemy wszystko, chociaż nie wszystko w jednym momencie, ale wystarczająco, by z radością ruszyć w drogę.Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://dzieki.my.canva.site/

Różnorodność, bogactwo, wielowymiarowość to kluczowe słowa i punkt wyjścia w naszym kontemplacyjnym spojrzeniu zarówno na Ewangelię jak i na życie. Nie ma jedynej poprawnej odpowiedzi lub perspektywy. Odkrywamy wtedy, że to możliwość stawiania pytań jest o wiele ważniejsza niż dawanie odpowiedzi. Pytanie otwiera przestrzeń, włącza i zaprasza. Natomiast odpowiedź, a zwłaszcza ta dogmatyczna, niekwestionowana i jedynie słuszna potrafi całkowicie zamknąć. Rozum szuka takiej pewności, dopóki nie pojawi się świadomość, że coś takiego jak jedyna poprawna odpowiedź nie istnieje. Ceną za takie szerokie, kontemplacyjne spojrzenie jest rezygnacja z poczucia bezpieczeństwa opartego o ludzką logikę i ludzkie możliwości, ale otwiera na zaufanie, które Jezus nazywał wiarą. Obraz faryzeusza i celnika pozwala nam na zobaczenie własnego życia w dwóch wymiarach. Sukcesów, które niewiele wnoszą w nasz rozwój i trudów, które mają siłę nas zmieniać, ale i jedno, i drugie przychodzi jakby spoza nas, zatem ważne jest to, jak zostaną przyjęte i czy zrodzą otwierające pytania, czy też nie. Pokora, uniżenie w postawie celnika to symbol zgody i gotowości, aby pojawiło się ważne pytanie. Taka postawa sprawia, że również odpowiedź, która przychodzi nie jest tak naprawdę „moja”, ale bardziej „z nieba”. W ten sposób owo usprawiedliwienie, z którym celnik wrócił do domu jest znakiem pozbycia się wszystkiego, co przeszkadza widzieć „Bożymi oczami”, czyli być tak jak lustro, które odbija rzeczywistość, ale jej nie tworzy i nie poprawia i nie komentuje. Na codzień będziemy potrzebowali zarówno takiego dualnego spojrzenia, by móc wybierać, to co nam służy, co lubimy, do czego jesteśmy przekonani, ale również tego Bożego, kontemplatywnego sporzenia, w którym wszystko nam służy i przyczynia się do naszego dobra. Nie znajdziecie w tym podkaście jednoznacznych odpowiedzi, ale może wiele ważnych pytań, zapraszam!Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://dzieki.my.canva.site/

Upór to nie to samo co wytrwałość, bo mają zupełnie inne źródła. Wytrwałość pochodzi z serca, a upór jest znakiem aktywnego działania ego. Ale za nim do tego dojdziemy przyjrzymy się jak rodzi się nasza wolność w przyjmowaniu tego wszystkiego, co przychodzi i odchodzi, a przy okazji pozwala nam odkryć to, co jest trwałe i czemu nic nie grozi, ponieważ nigdy nie przyszło, ale zawsze było, więc też nigdy nie odchodzi. To z kolei pozwala nam na rozpoznanie, że ten niezniszczalny skarb nosimy w sobie, a zatem liczy się nie to, co osiągam i zdobywam, ale to kim jestem i co odkrywam. Odkrywam - rozwijam, bo to jak cenny rulon może być zwinięte i niedostępne. Przykład ewangelicznej kobiety natomiast pomoże nam odkryć fundament tego, co zwykliśmy nazywać modlitwą, gdzie również wytrwałe powracanie do świadomej obecności jest o wiele ważniejsze niż jakieś działanie. Przed nami wspaniała droga, ruszajmy, zapraszam.Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://dzieki.my.canva.site/

W tym epizodzie przyjrzymy się dynamice zmian, jak dokonuje się to, co nazwaliśmy uzdrowieniem. Ono obejmuje wszystkie sfery, a więc nie tylko ciało, ale i emocje i zranienia duchowe. Rozpoczniemy jednak od postawy przyjęcia tego, co właśnie przynosi nam życie wraz z tymi osobami, które się w nim pojawiają i co ważne wraz z ciężarami i trudnościami, które oni niosą. To nie jest takie łatwej ani oczywiste, dlatego wymaga naszej świadomej decyzji, by włączyć ich do kręgu miłości, a nie próbować ich zmieniać. Tym, co zmienia jest siła miłości, ale tu już nie mamy żadnej kontroli, a to wielu się niepodoba i łatwo wracają do starych schematów - uszczęśliwiania innych na siłę. Samarytanin jako znak wszystkich wykluczonych, których wciąż przybywa, z którymi możemy się solidaryzować i ofiarować uzdrawiającą moc akceptacji, wspólnoty i żywej relacji. Możemy wtedy razem wracać do źródła miłości, która zmienia, uzdrawia i otwiera, tak że coraz łatwiej jest widzieć jak to, co odkrywam - „na zewnątrz”, w innych, jest odbiciem tego, co nosze w sobie. Czas ruszać w drogę - gotowi!Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://dzieki.my.canva.site/

Ten epizod rozpoczniemy od wejścia w świadome obserwowanie życia, które właśnie się toczy i jak pojawia się ciężar, kiedy zaczynamy w głowie komentować, to czego doświadczamy. Co więcej każda próba kontrolowania życia lub dostosowania go do wyuczonych wzorców rodzi poczucie winy, porażki i jeszcze bardziej obciąża serce. To prowadzi do pytania na czym chcę budować, czy na głosach zewnętrznych, czy na zaufaniu głosowi serca. Głos serca mówi wszystko jest tak jak ma być, wszystko jest OK. To właśnie tutaj potrzebuję wiary, nie jako wyznawania czegoś na zewnątrz, ale jako zaufania własnemu sercu, lub Bogu, który komunikuje się na poziomie serca. Odkrycie takiej przestrzeni, gdzie nic nie muszę robić, gdzie wszystko jest darem, ale dla mnie jest to przestrzeń ciemności, tego, co nieznane i bez zaufania sobie nie poradzę. Tam też odkrywam, że nie mogę zbłądzić, ponieważ nie ma żadnej wytyczonej ścieżki, o jaka wolność odkrywana w ciemności. Zaufanie prowadzi do służby, która staje się odpowiedzią na potrzeby, które przynosi chwila obecna. I znów wolność, nie muszę niczego planować i bardzo się starać, wystarczy nie przegapić, togo, co przynosi życie. Pogapimy się razem na te ważne sprawy - zapraszam!Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się online w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangelii Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link: https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing lub spotkajmy się przy kawie: https://buycoffee.to/otwarteserce

W kolejnym epizodzie naszej wędrówki po kontemplacyjnych drogach w poszukiwaniu głębi przesłania ewangelicznego chcemy przyjrzeć się możliwości obserwowania świata na dwóch płaszczyznach. Na jednej widzimy wszystko, co się zmienia, przychodzi i odchodzi, można to obserwować dość łatwo. Widać wtedy również mechanizmy, które rządzą tym zmiennym i nietrwałym wymiarem życia. Ale jest rownież inna płaszczyzna, która w istocie jest fundamentem togo, co zmienne, ale sama pozostaje niezmienna i ją o wiele trudniej jest obserwować. Stajemy wobec pytania o nietrwałość wszelkich dóbr, ale również o ich przepływ, a co za tym idzie, o ich obfitość, z której możemy czerpać pod warunkiem, że niczego nie zatrzymujemy dla siebie. Takiej postawy trzeba się nauczyć, bo nie jest dla nas intuicyjna, ale kiedy już doświadczymy „ekonomii daru”, w której nieustannie otrzymuję i równie chętnie daję, tak że dobro wciąż przepływa przeze mnie, to nie będziemy mieli ochoty wracać do „ekonomii gromadzenia”, gdzie panuje lęk przed stratą i kombinowanie jak zdobyć więcej. Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się na platformie Zoom w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangeliiRozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharinglub spotkajmy się przy kawie:https://buycoffee.to/otwarteserce

Czas dopełnić nasze wspólne czterdziestodniowe wędrowanie. Z jednej strony widzimy to, co już za nami wraz z tym, czego doświadczyliśmy na tej drodze, a z drogiej strony wiemy, że to nie jest koniec drogi, ale jej ważny punkt. Z wdzięcznością za każdy krok, który doprowadził nas do tego miejsca, w którym teraz jesteśmy, otwieramy nasze serca na to, co przynosi życie, zanurzamy się w chwili obecnej, bo ona ma nieskończony potencjał. Kiedy pojawia się myśl o przyszłości, to jest pełna nadziei i otwartości na bogactwo, do którego jesteśmy zaproszeni. Kolejne kroki przynoszą niespodzianki i zaskoczenia, ale ponieważ nie ma we mnie lęku przyjmuję je z radością. Owszem mogą pojawić się pojawić niepokojące myśli, obawy i watpliwości, a jak to będzie, a co gdyby? One potrafią wzbudzić lęk, ale jeśli rozpoznam, że to tylko myśli, a nie rzeczywistość, to spokojnie wracam do życia i jego bogactwa ciesząc się tym, co ono przynosi, wpisując się w nurt życia, bez zbędnych planów, z zaufaniem i ciekawością.

Podzielony świat jest lustrzanym odbiciem podzielonych serc. Możemy ubolewać nad podziałami, szukać winnych i odpowiedzialnych, ale to w niczym nie pomoże. Jest w zasadzie tylko jedna droga usuwania podziałów i budowania jedności - zaprowadzić harmonię w swoim własnym sercu, odkryć, co w nim wymaga odbudowania i przemiany. Zacząć trzeba od odważnego przyznania się do istnienia takich podziałów i pęknięć. Do tego, że noszę w sobie ogromną szlachetność i autentyczność, która czerpie ze źródła miłości i ja ją objawiam, często nazywamy ten wymiar naszego istnienia - prawdziwym ja. Ale jest również ja fałszywe, które skupione jest tylko na chwilowych potrzebach, a właściwie zachciankach. Jest pełne lęku i głośno woła o uwagę, nazywając to potrzebami, koniecznościami. Zatem jesteśmy świadkami nieustannego konfliktu, który w nas się toczy. Pojednanie jest nie tylko konieczne, ale przede wszystkim jest możliwe. Do tego jesteśmy zaproszeni, aby rozpoznać to napięcie i spór, a potem bez opowiadania się za którąkolwiek stroną, spojrzeć oczami miłości i przytulić obie strony.

Z nieustannym zdumieniem obserwujemy jak ludzie zabijają ludzi w imię przekonań, wierzeń, ideologii, a zatem ludzie giną tylko dlatego, że głośno wypowiadają myśli, których autorytety i władcy nie chcą słyszeć. Często nie są to słowa skierowane przeciwko komuś, ale po prostu niezgodne z panującą poprawnością, dogmatem, zatwierdzonym przekonaniem. Tak działo się za czasów Jezusa i to samo obserwujemy dzisiaj. W przestrzeni religijnej możemy mówić o wymogach ortodoksji, czyli poprawności myślenia w odróżnieniu od ortopiaksji czyli poprawności działania, ale niestety ortopraksja została podporządkowana ortodoksji. Tymczasem serce nie słucha ortodoksji, tylko głosu Ojca w Niebiosach i z tego rodzi się ortopraksja kochającego serca. Elity religijne jako strażnicy ortodoksji nienawidzą takich postaw. Tak było za czasów Jezusa, czego przykład przynosi dzisiejsza Ewangelia, i tak dzieje się obecnie, a mnóstwo wykluczonych, odrzuconych i niezrozumianych daje temu świadectwo.

Droga duchowa, to droga przemiany, transformacji, a zatem przynosi wiele mniej lub bardziej widocznych zmian. Przede wszystkim zmienia się serce, wnętrze, ale to będzie widoczne w nowym sposobie życia. Zmieniająca się osoba promieniuje jakimś nowym blaskiem i to jest widoczne. W osobach, które również są na drodze przemiany będzie to wzbudzać radość, a w tych, którzy stoją w miejscu, najczęściej wygodnie urządzonym, budzi to lęk, a nawet agresję. Czasem trzeba na nowo poukładać relacje, a czasem komunikacja całkiem się urywa i osoby kiedyś bliskie odchodzą. Podobnie bywa z dotychczasowym sposobem życia, wartościowania i z innymi sprawami, które kiedyś były takie ważne, a dzisiaj ich rola się skończyła i odchodząc czynią przestrzeń na rzeczy nowe, które przynosi droga.

Oto dwie rzeczywistości, których nie da się opisać słowami, które wymagają bezpośredniego poznania na poziomie serca, to prawda i wolność. Możemy mieć swoje własne prawdy lub sposoby rozumienia prawdy, ale nas interesuje nie ten osobisty, ale uniwersalny wymiar prawy, a ten poznajemy tylko jako - bezpośrednie doświadczenie rzeczywistości, jako spotkanie z tym, co jest. Kiedy mówimy o wyzwalającym charakterze prawdy, to musimy najpierw zobaczyć, co ogranicza naszą wolność, a są to przede wszystkim wszelkie uwarunkowania, które narzuciły nam systemy, w których wzrastamy i żyjemy. Są one głęboko zapisane, a często tkwią już w nieświadomości i stamtąd sterują naszym życiem pozbawiając nas wolności. Prawda jako spotkanie z Rzeczywistością pozwala odzyskiwać wolności przez eliminację uwarunkowań i komunikację na poziomie serca.

To, co prawdziwie nowe musi przebić się przez stare wzorce, do których tak łatwo się przywiązać. Porzucenie ich i stworzenie przestrzeni na całkowitą nowość, na pewną tajemnicę może być niezwykle trudne. Trzeba pozostawić to, co wymyślone, aby poznać to, co objawione, i to w każdej chwili na nowo pojawiające się już nie w głowie, ale w rzeczywistości. Poznam to po zachwycie jaki rodzi się w moim sercu i po tym, że zawsze pojawia się jako dar, który przynosi chwila obecna.

Serce, szczególnie to wrażliwe może okazać się całkiem bezbronne wobec sił rządzących tym światem, wobec niesprawiedliwości jaka kryje się w systemach kierowanych przez ludzi „bez serca”. W takich okolicznościach wracamy do głównej zasady, że nie dam rady zmienić czyjegoś serca, mogę tylko zadbać o wrażliwość własnego. A to zawsze kieruje mnie ku temu, co zamieszkuje moje serce, a wieku temu, co jest na zewnątrz, w świecie. Może tylko wtedy uda się odkryć, że moje czułe serce, a nie bardziej sprawiedliwe zasady i prawa jest szansą dla tego świata.

Jakże naturalny proces - coś się rodzi, wzrasta, a potem obumiera i odchodzi, by zrobić miejsce dla czegoś innego. Owo inne jest w istocie tylko, różne, odmienne, ale jest przejawem tego samego Życia, tej samej Miłości. Jednak lęk przed odchodzeniem, umieraniem, smutek rozstania, niepewność na myśl o przyszłości, gdy się pojawiają przekonują nas jak tr udno przychodzi nam zaufanie do Życia, zrozumienie i zaakceptowania zaproszenia do coraz pełniejszego w nim uczestnictwa. Za każdym smutnym i trudnym, ale zaakceptowanym doświadczeniem umierania wzrasta zaufanie i pojawia się przestrzeń na Życie nowe.

Powraca do nas pytanie o wolność, której potrzebujemy, aby wypowiedzieć to fundamentalne „tak” wobec życia, żeby przyjąć życie na jego, a nie na naszych warunkach. Może to wydawać się dość proste, ale w praktyce będziemy musieli wielokrotnie wracać do „naszego tak”, bo życie będzie weryfikować jego szczerość i autentyczność. Dobrze, że jest miłość większa niż moja własna i mądrość, której mogę zaufać.

Przemiana, nawrócenie, nowe życie to kilka zwrotów określających ten jakże ważny moment, który przychodzi najczęściej niespodziewanie i nie jest owocem naszego wysiłku i pragnienia. Owczem potrzebujemy pewnej gotowości, otwartości, zaufania, ale sama zmiana jest darem. I to jest niezwykłe, że nie musimy się trudzić, pracować, wysilać, aby doświadczyć tej najważniejszej zmiany. Trud i praca przychodzą póżniej, ale są pełne radości, ponieważ wzmacniam i pielęgnuję to, co kocham, co otrzymałem w darze, co sprawia, że jestem - nowym człowiekiem.

Tak, dotarliśmy, do trzydziestego dnia naszej wspólnej drogi. To jest dobry moment, by postawić sobie pytanie: czy moja droga jest uczciwymim i szczerym poszukiwaniem? Nie chodzi o to, by już dzisiaj znaleźć wszystkie odpowiedzi, ale by pokonać lęk przed zadawaniem szczerych pytań.

Trzeba usłyszeć głos, trzeba się zatrzymać, a wtedy pojawia się w głębi serca przesłanie, które zapewnia o nieskończonej miłości Boga. Jest to miłość troskliwa, osobista i dopasowana do tego, co właśnie przeżywam. Usuwa wszelki lęk, bo nic jej nie zmieni, nic jej nie grozi, jest zawsze dostępna i zawsze pełna mocy. Kiedy usłyszę ten tajemniczy głos serca, wtedy wszystko staje się jasne i oczywiste, wtedy już wiem i nie muszę nikogo pytać, bo radość poznania tego tajemniczego przesłania pochodzącego z serca Boga sprawia, że wszystko staje się proste, jasne i każdy kolejny krok pasuje do pozostałych.

Pytanie o rzeczy z gruntu oczywiste jak pragnienie bycia zdrowym, szczęśliwym, zaangażowanym w życie wydaje się wręcz zbędne, bo przecież tak oczywiste. Tymczasem okazuje się bardzo uzasadnione, ponieważ mogą nami kierować ukryte mechanizmy, do których przywykliśmy tak mocno, że już nie odróżniamy mechanizmów od wolnej decyzji. Zmiana dokonuje się wtedy, kiedy już wiem, że chcę podjąć pełną odpowiedzialność za swoje życie, chcę być zdrowym, odpowiedzialnym za to jak przyjmuję wszystko, co przynosi życie. W odpowiedzi na taką postawę otwartości zaczynam doświadczać niezwykłego bogactwa, które niesie życie w postaci doświadczeń, innych ludzi, umiejętności, pytań, odpowiedzi, poszukiwań i wiele, wiele innych przejawów bogactwa i obfitości.

Obietnica i zaproszenie do życie, które jest spełnieniem tej obietnicy. Życie w pełni jest otwarte na wszystko i niczego nie kategoryzuje, nie dzieli, nawet nie ocenia, ale przyjmuje. Tak spełnia się najważniejsza obietnica usunięcia wszystkiego, co dzieli, co odrzuca jedno i faworyzuje drugie. Jest pierwszym krokiem, by wreszcie zobaczyć, że w tym najpiękniejszym obrazie jedności jakim jest niczym nieuwarunkowana Boża miłość dla wszystkich jest miejsce, każdy jest ważny i każdy jest zaproszony, by podążać za głosem serca. Obietnica jest ogromnym potencjałem, ale żeby z niego skorzystać potrzebne jest zaufanie i tego nam dzisiaj najbardziej potrzeba.

Kiedy odkryjemy, że nawet najszczerszy i największy wysiłek z naszej strony nie wystarczy do tego, by dokonała się głęboka przemiana, wtedy wyłania się przed nami niezwykła przestrzeń - świadomość bycia obdarowanym. To, co najważniejsze nie jest owocem wysiłku, ale czystym darem łaski, dobra i miłości. Z naszej strony potrzeba tylko jednego, mianowicie pokornego i otwartego serca, które z wdzięcznością przyjmuje dar nie pytając o nic. Na dar nie można zasłużyć, ani za niego za płacić. Natomiast przyjęty z wdzięcznością przemienia serce i sprawia, że to nie jest już mój dar, ale moje przemienione serce również staje się darem i to dla całego świata.

Stawiając kolejny krok powracamy do tematu modlitwy. Jak ją rozumieć, gdzie leży istota tego, co nazywamy modlitwą? Nie możemy jej ograniczyć jedynie do słów i jakiejś „rozmowy”, bo słowa i wewnętrzny dialog mogą być bardzo zwodnicze. To, co najważniejsze dzieje się na poziomie serca. Szczerość serca, pragnienie spotkania, bliskości, budowania relacji jak również otwartość na rozpoznanie Bożej obecności, to zasadniczy kierunek każdego doświadczenia modlitewnego. Słowa w tym nie pomagają, o wiele więcej dzieje się w ciszy.

Potrzebujemy na naszej drodze jakiegoś zasadniczego punktu odniesienia, niezmiennego i trwałego. Jakiejś zasady, która sprawdza się zawsze. Aby ją odkryć musimy się wsłuchać w to, co ukryte w naszym własnym sercu i właśnie do tego zaprasza cała duchowa tradycja judeochrześcijańska - pierwsze przykazanie to - słuchaj! Owocem takiego wsłuchania się jest odkrycie, że wszystkie praktyczne pouczenia, zasady i przykazania można przełożyć na język miłości. Taka uniwersalna mądrość, którą kieruje się nasze serce jest najlepszą odpowiedzią na wszystkie życiowe sytuacje, których przecież nie da się zaplanować. Kiedy już całkowicie ufamy mądrości serca, czyli miłości mieszkającej w nas, wtedy życie staje się jedną wielką symfonią piękna, radości i trudności, których pokonywanie jest odkrywaniem mocy mieszkającej w nas.

W kolejnym kroku naszej duchowej wędrówki musimy się spotkać z tym, co rodzi w nas najczęściej opór i chęć ucieczki. Odkrywamy, że świat duchowy jest bogatszy niż nam się wydawało, że są tam, również przestrzenie, które budzą lęk, że samolubne byty duchowe mogą być tak skoncentrowane na sobie, że żadna forma miłości do nich nie dociera. Taka postawa oporu i zamknięcia jest nam dobrze znana i zawsze przynosi cierpienie i ból, ale to odwrócenie plecami do Miłości można zmienić, ponieważ jest to Miłość twórcza i nigdy nie ustaje w próbach znalezienia drogi do naszego serca. Najczęściej będziemy to przeżywać jako pewien rodzaj walki duchowej, zmagania, które jeśli doprowadzi nas do pokornego poddania się mocy Miłości, to poznamy jak głęboka przemiana się w nas dokonała. Mamy wtedy udział w zwycięstwie Miłości nad ciemnością i odkrywamy miejsce, w którym zawsze możemy się schronić.

Poznając drogę duchową rozpoznajemy w niej wiele etapów, które po sobie następują, czasem na siebie nachodzą, ale punktem wyjścia jest to, co daje nam poczucie bezpieczeństwa, a zatem znajomość „reguł gry”, zasad, pewnych niezmiennych punktów odniesienia. Pierwsze przymierze zwane Starym Testamentem nazywa ten fundament Prawem, ale dopiero Nowe Przymierze w Chrystusie pokazuje, że można pójść dalej i nie zatrzymując się na literze prawa odkryć Ducha, z którego się ono zrodziło. To właśnie Duch sprawia, że Prawo jest życiodajne, bo nie odnosi wszystkiego do wypełnienia przepisów, ale pokazuje ich sens i pozwala w każdym pokoleniu odnaleźć adekwatną interpretację Prawa. Pojawia się wtedy wolność, odwaga i zaufanie, które pozwala „stare” zasady Prawa wypełnić w nowym Duchu Odwiecznej Miłości.

Na drodze otwartego serca przyglądamy się procesom dojrzewania i przemiany, które się w nas dokonują, a ich fundamentem jest pojednanie i integracja na poziomie duchowym, emocjonalnym i cielesnym. Po refleksji na temat pojednania z Bogiem, ze sobą samym dzisiaj chcemy kontynuować pytanie o trzeci wymiar relacji, o nasze więzi z innymi. W centrum tego procesu stoi postawa przebaczenia, to ona pozwala na odnowienie i uzdrowienie relacji i ma szanse doprowadzić do jeszcze większego rozwoju relacji, do pojednania, a tym samym podnosi relacje na zupełnie nowy poziom. W ten sposób kryzys staje się szansą wzrostu. W przeciwieństwie do pojednania, gdzie potrzeba otwarcia obu stron, przebaczenie jest postawą, o której każdy z nas decyduje sam, a zatem jest ona zawsze możliwa. Przebaczenie, w miarę praktykowania i przemiany serca staje się tak naturalną postawą, że wręcz mnie wymaga żadnego wysiłku, bo jest już czcią osobowości i sposobu odniesienia do wszystkiego i wszystkich.

Stawiamy kolejny krok na drodze serca i na drodze pojednania. Mówiliśmy już o pojednaniu w wymiarze Ostatecznej Rzeczywistości nazywanej Bogiem poprzez przyjęcie bezwarunkowego przebaczenia; o pojednaniu wewnętrznym poprzez integrację naszej duszy, umysłu i ciała razem z ich jasną i ciemną stroną. Czas przyjrzeć się pojednaniu w wymiarze społecznym, z innymi. I nie chodzi tu tylko o najbliższych, sąsiadów i znajomych, ale rownież o wszystkich spoza naszej grupy, społeczności, wspólnoty wiary czy wspólnoty narodowej. Potrzebne będzie zatem wyjście poza wąski horyzont własnych uwarunkowań i sposobu myślenia, poza to, co już znane i zaakceptowane. To waśnie taka nieustanna gotowość przekraczania granic i otwierania serca na innych, na to, co nowe i niepoznane oraz odwaga, by samemu tam wyruszyć, a może również zaprosić do tej drogi innych - tak, właśnie to jest istotą postawy prorockiej. Chociaż dla wielu taka postawa jest niezrozumiała, a nawet budzi lęk i chęć ucieszenia tego głosu, to właśnie ona jest podążaniem za tym, co najgłębsze i najważniejsze, co prowadzi do pojednania tak wielu podzielonych światów i wprowadza do Królestwa, w którym dla każdego jest honorowe miejsce.

Chcemy porozmawiać o potrzebie odnowienia relacji z sobą samym na poziomie wewnętrznym. Wewnętrzny konflikt i podział są często przyczyną cierpienia, ale mogą być też sygnałem do rozpoczęcia procesu odnowienia relacji z sobą samym. Najwięcej do zrobienia mamy w procesie pojednania tego, co duchowe z tym, co cielesne, ponieważ przez wieki chrześcijaństwo odrzucało wymiar cielesny jako wrogi i utrudniający rozwój duchowy. Przekaz ewangeliczny pokazuje zaś, że to, co duchowe jest również ucieleśnione, a kiedy uświadomimy sobie, że jesteśmy świątynią Boga, wtedy potrzeba troski o ciało staje się drogą rozwoju i duchowej przemiany. Wszystkie te wymiary: cielesny, umysłowy i duchowy łączą się w jedną całość, a proces odnowienia więzi w każdym z nich jest kluczowy dla pełni życia i otwarcia serca.

Na drodze otwartego serca, chcemy rozpoznać te miejsca, w których nasze serce nie jest jeszcze otwarte. Często stawiamy warunki, które są ważniejsze niż otwarte serce, co utrudnia dialog i spotkanie w miłości. Rodzi się w nas pragnienie samodzielności i niezależności, ale takie życie jest niemożliwe i prowadzi do samotności i zagubienia. Jednak z tego doświadczenia rodzi się pragnienie powrotu do miłości, która nie stawia żadnych warunków. Po powrocie wszystko zmienia się całkowicie i zostaje odnowione, symbolizowane przez sandały, pierścień i białą szatę. Relacja z Ojcem jest łatwiejsza, ale z bratem starszym może wymagać większego wysiłku. Powrót wymaga trzech kroków: odkrycia pragnienia, wyrażenia prośby i przyjęcia przebaczenia.

Ważnym elementem naszej drogi jest umiejętność zadawania pytań, a zwłaszcza trudnych pytań, takich, które dotyczą tej ciemniejszej strony naszego ludzkiego doświadczenia. Systemy, którym podlegamy umacniają w nas przekonanie, że to cele, idee, wartości, za którymi opowiada się system są najważniejsze. W efekcie człowiek przestaje się liczyć, albo staje się niewolnikiem systemu, który ma sposoby i środki, by usprawiedliwić, a nawet ochronić go przed konsekwencjami bezprawnych, przemocowych działań jeśli tylko są to działania na korzyść systemu. Ten sposób myślenia całkowicie sprzeciwia się fundamentom Królestwa Bożego, którego jednym z najważniejszych znaków rozpoznawczych jest: działanie bez przemocy. Kiedy odkrywam, czasem tu własnemu przerażeniu, jak łatwo wkrada się przemoc w moje działanie, wtedy widzę, że jest ona głęboko ukryta w nieświadomości i potrzebuje uzdrowienia, a najskuteczniejszym lekarstwem jest - przebaczenie.

Jedną z cech, w zasadzie wszystkich znanych systemów, jest jej pionowa, hierarchiczna struktura podległości, zależności i władzy jednych nad drugimi. Jezusowa wizja Królestwa Bożego, opartego na autentycznych relacjach równych sobie osób, braci i sióstr, wciąż pozostaje wizją, którą zresztą system przenosi w bezpieczny obszar - po śmierci. Tymczasem po śmierci, jak uczy dzisiejsza opowieść, może być za późno na budowanie relacji, które nie miały choćby małego początku na ziemskim etapie drogi życia. Natomiast trwałe, mocne relacje zbudowane teraz mają moc przetrwać wszystko - nawet śmierć.

Opresyjne systemy, które stały się fundamentem współczesnych struktur społecznych wciąż są bardzo aktywne i udoskonalają swoje przemocowe (choć często dobrze zamaskowane) sposoby działania. Dzisiaj poznamy diagnozę tego, co umożliwia im tak skuteczny wpływ na życie milionów ludzi. Jest to pragnienie - bycia uprzywilejowanym i nie ważne w jakim systemie, czy w rodzinnych strukturach, czy politycznych, czy religijnych. Korzeń problemu pozostaje ten sam. Doskonała diagnoza Jezusa, który widzi to, jakie konsekwencje poniesie On sam obnażając naturę systemów. Wskazuje też drogę wyjścia poprzez budowanie rzeczywistości, którą nazywa Królestwem Niebios, którego fundamentalną zasadą stanie się brak jakiegokolwiek uprzywilejowania, wręcz odwrotnie prawdziwie wielki to ten, który ma najniższą pozycję. Po dwóch tysiącach lat wciąż szokuje to i przeraża pryncypałów współczesnych systemów.

Przyjęliśmy za oczywiste, że całą naszą drogę wychowania, a szczególnie włączenia w struktury społeczne, przeżywamy w ramach pewnych systemów, które wypracowały konkretne metody, by skutecznie taki proces przeprowadzić. Pierwszym z nich jest nasze własne środowisko rodzinne, potem przychodzą systemy edukacyjne, które również wprowadzają w świat kultury i języka, tożsamości narodowej i wreszcie system religijny, który odpowiada za przygotowanie do podjęcia osobistej drogi duchowej. Każdy z tych systemów ma swoje ograniczenia, a poza tym jako system raczej narzuca pewne rozstrzygnięcia, niż otwiera na samodzielne myślenie i osobiste podejmowanie odpowiedzialności. Stąd dzisiejsze zaproszenie, by zobaczyć, że system nie wystarczy, a przyjmując to, co proponuje trzeba przekroczyć jego ograniczenia - poszerzając serce i otwierając je na wszystkich, którzy są spoza naszego systemu.

W świecie niedoboru i niedostatku, a właściwie w świecie, gdzie mnoży się lęki przed niedoborem, brakiem, niepewnością jutra pojawia się zaproszenie do głębszego spojrzenia i odkrycia wielkiego bogactwa, jakie każdy nosi w sobie. Takie odkrycie - jestem pełen darów i bogactwa, najpierw tego niematerialnego, a przez to raczej niezniszczalnego - które z łatwością może zmieniać się również w dostatek materialny. Jeśli odkryję, że paradoksalnie przybywa mi wtedy, kiedy się dzielę i rozdaję, to z łatwością mogę wybrać taki sposób życia. Już niczemu się nie dziwię, ale zachwycam się nowym wymiarem prawdy, że więcej jest radości w dawaniu, niż w braniu i że nigdy nie zabraknie mi tego, co będę rozdawał.

To właśnie tam na wysokiej górze, gdzie trzeba się wspiąć i posmakować nie tylko wysiłku, ale również zachwytu rozgrywa się jedno z najważniejszych wydarzeń, głęboko zmieniających serce człowieka. Dzięki łasce mogę zobaczyć, to co niewidzialne i co łączy odwieczną mądrość w jej symbolicznych postaciach Mojżesza i Eliasza z chwilą obecną i dokonującym się przebudzeniem moim sercu, aż po wizję zupełnie mi nie znaną, a nazwaną zmartwychwstaniem.To się dzieje teraz i łączy wszystko to, co już było z tym wszystkim, co dopiero się wydarzy, a ja i ty możemy brać w tym udział. Nic dziwnego, że zachwyt i niepokój mieszają się ze sobą, a Ten, który jest w centrum tego wydarzenia mówi - nie bójcie się, wstańcie, chodźmy!

Kolejny dzień wędrowania i kolejny krok w stronę budowania relacji. Łatwo je budować z osobami życzliwymi i otwartymi, ale przecież takich jest tylko ograniczona liczba. Co z tymi, którzy są nam nieżyczliwi, nie podzielają naszych przekonań, nie akceptują naszego sposobu życia i postępowania, jednym słowem są wrogo do nas nastawieni? Tak, to właśnie w takich okolicznościach pojawia się najważniejsze pytanie, czy stać nas na miłość wobec osób nam nieżyczliwych, a może nawet działających zgubnie i utrudniających nam życie? To właśnie taka postawa życzliwości, gotowości, otwarcia serca wobec „wrogów” tak wiele nam odsłania, a może pójdźmy jeszcze dalej, gdybyśmy wyzbyli się pojęcia wróg czy przyjaciel, po prostu siostra lub brat, który akurat przyjął postawę życzliwości lub wrogości wobec mnie. Jaka to ogromna wolność, kiedy nie muszę odpowiadać tym samym, kiedy mam w swoim sercu miejsce dla wszystkich, życzliwych i wrogich, to jest owa doskonałość miłości Ojca w Niebiosach, w której ja również mogę mieć udział.

Kontynuujemy naszą drogę, a na tym jej etapie przyglądamy się naszym relacjom. Co je buduje, a co niszczy? Ponieważ relacje mają nieograniczony wręcz potencjał rozwoju, stąd też warto inwestować swój wysiłek i troskę w ich budowanie, umacnianie. To autentyczne relacje przyczyniają się do zmiany życia bardziej niż cokolwiek innego. Kiedy już mam wewnętrzną gotowość na zmianę, na rozwój, na dojrzewanie, wtedy więzi z innymi dają ogromne możliwość i przyczyniają się do zmiany, która nie jest realizacją pomysłów zrodzonych w naszej głowie, ale odpowiedzią na dar miłości, który łączy ludzkie serca. Kiedy dołączymy do tego dar Odwiecznej, niczym nieograniczonej Miłości, z którą mamy żywy kontakt, to zyskujemy możliwości twórczej przemiany nie tylko własnej, ale i całej rzeczywistości, w której jesteśmy zanurzeni oraz ludzi, którzy nas otaczają.

Dziewiąty dzień drogi, na której otwieramy nasze serce. Dzisiaj chcemy je otwierać na innych, na relacje, na ich życiodajna siłę. Pojawia się motyw poszukiwania, który pokazuje, że jestem na drodze rozwoju, że mam konkretne potrzeby i uczę się jak je zaspokajać z korzyścią dla siebie i dla innych. Umiejetność proszenia odkrywa przede mną prawdę o tym, że nie jestem samowystarczalny i niezależny od innych. Również wytrwałość w pukaniu i kołataniu, bo są jeszcze przestrzenie i serca - zamknięte. Te trzy postawy mają wspólny mianownik - budowanie więzi z innymi, zarówno z tymi, którzy wraz z nami wędrują jak i z tymi, którzy chodzą zupełnie innymi drogami.

Ósmy dzień drogi stawia przed nami pytanie o to, na ile jesteśmy świadomymi wędrowcami i stawiamy kolejne kroki, bo znamy kierunek, choć nie koniecznie to, jak wyglada cel. Przebudzone życie poznajemy po tym, że światło mądrości może bez przeszkód wnikać w nasze serce i prowadzić po nieznanych drogach. Serce uśpione, milczące nie ma wpływu na życie, które z konieczności staje się powielaniem starych schematów i programów. Tym, co budzi serce nie są spektakularne znaki, ale zachwyt nad potęgą miłości.

Siódmy dzień drogi, siódmy wspólny krok. Duchowa droga w sposób naturalny łączy się z praktyką, z doświadczeniem, które nazwaliśmy modlitwa. Pojawia się jednak pytanie, czym ona w istocie jest? Czy chodzi o jakieś praktyki modlitewne, czy raczej o postawę duchową otwartą na budowanie relacji z tą Ostateczną Rzeczywistością Miłości nazywaną najczęściej Bogiem? Wydaje się, że wszystkie praktyki nabierają sensu tylko wtedy, gdy oparte są na autentycznej relacji, bliskiej i osobistej więzi z Nieskończonym Źródłem Miłości, które Jezus nazywał - Ojcem.

Szósty krok prowadzi nas w doświadczenie wielkiego zdumienia tym, jak bogate, piękne i często niepoznane jest nasze serce. To, co najważniejsze dzieje się tak naturalnie, jakby było poza nami, a może nawet dzieje się mimo nas i dlatego może się wydarzyć, bo nasz rozum nie może się wtrącić. Źródło miłości, które jest w nas daje siłę i inspirację do działania i to właśnie działanie staje się znakiem, po którym możemy poznać z jakiego źródła czerpiemy. Nie wystarczy mieć w sobie życiodajne źródle jeszcze trzeba jer rozpoznać i nauczyć z niego czerpać. W przeciwnym razie pozostaje nam tylko nieustanny wysiłek, żeby jakoś „poradzić sobie z życiem”.Zachęcam również do obejrzenia wersji YouTube z dużymi napisami, można zatem i słuchać i czytać, nawet w zatłoczonym autobusie, gdy nie ma słuchawek. Ewangelia - https://youtu.be/vGGcQi2beMERefleksje - https://youtu.be/pXrYWhDYq9AChcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/

Dzisiaj przyjdzie nam się spotkać z tym, czego często nie chcemy widzieć, a nawet patrzeć w tamtą stronę. Zakamarki serca. To, co skrywają wydaje się groźne, bo jest nieznane, ale jeśli zdecydujemy się pokonując lęk i inne przeszkody rzucić na nie światło i odkryć ich kształty, wtedy nawet jeśli będzie to niemiłe, to teraz jest jawne, a to pozwala podjąć decyzję, co chcę z tym zrobić. W zakamarkach serca, a może jeszcze głębiej znajduje się również to, co stanowi moje największe bogactwo, ale i tu odkrycie nie przychodzi samo, może trzeba pójść na pustkowie, żeby się przekonać, że to, co podpowiada mi serce głosem Ojca z niebios jest prawdziwe - jestem umiłowany, ważny, bezcenny.Zachęcam również do obejrzenia wersji YouTube z dużymi napisami, można zatem i słuchać i czytać, nawet w zatłoczonym autobusie, gdy nie ma słuchawek. Ewangelia - https://youtu.be/vGGcQi2beMERefleksje - https://youtu.be/pXrYWhDYq9AChcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/

To nasz czwarty wspólny krok. Znów będziemy potrzebowali wolności, aby bez zastanowienia zostawić wszystko i wyruszyć za Nim. Ryzyko, niewiadoma, bez planów i oczekiwań, tylko dlatego, że ktoś popatrzył na mnie z miłością, i zobaczył w moim sercu to, czego ja sam nie widzę. Nagle to wszystko, co wydawało się moje staje się małe i nieważne. Dokąd mnie to zaprowadzi.Zachęcam również do obejrzenia wersji YouTube z dużymi napisami, można zatem i słuchać i czytać, nawet w zatłoczonym autobusie, gdy nie ma słuchawek. Ewangelia - https://youtu.be/vGGcQi2beMERefleksje - https://youtu.be/pXrYWhDYq9AChcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/

Oto trzeci dzień drogi i kolejne ważne pytanie dotyczące powszechnych praktyk religijnych, pytanie o ich sens duchowy, a nie tylko o potrzebę spełniania religijnych obowiązków. Post jako powszechna praktyka wielu wspólnot i poszczególnych osób poszukujących duchowego rozwoju również bywa różnie rozumiany. Każdy osobiście musi mu nadać sens lub w konsekwencji odrzucić praktykę, gdy takiego sensu nie znajdzie. Jednym z ciekawych wymiarów postu jest szeroko rozumiane oczyszczenie, ale nie z grzechów i poczucia winy, ale jako sposób zadbania o stworzenie jak największej przestrzeni na przyjęcie darów. Im więcej przestrzeni - tym więcej darów.Zachęcam również do obejrzenia wersji YouTube z dużymi napisami, można zatem i słuchać i czytać, nawet w zatłoczonym autobusie, gdy nie ma słuchawek. Ewangelia - https://youtu.be/vGGcQi2beMERefleksje - https://youtu.be/pXrYWhDYq9AChcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/

Przed nami drugi dzień drogi otwartego serca, może zadajemy sobie pytanie - co przyniesie? Czy sobie poradzę z niespodziankami, które na pewno się pojawią, a może przeraża mnie, to co już zaplanowane i nie wiadomo, czy się powiedzie. Tymczasem myśl o traceniu życia, żeby naprawdę poczuć jego smak, o zostawieniu, tego, co komfortowe i choć wydaje się pewne, to przecież i tak w istocie nieprzewidywalne. W świecie zysków i strat można żyć ciesząc się tym, co przychodzi i nie zatrzymując tego, co odchodzi, warto spróbować.Ważne linki:Chcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/Możesz słuchać podkast - Otwarte serca na:Spotify: https://open.spotify.com/show/4ZjDF8w6IA8WQXLGltNaYaApple Podcast: https://podcasts.apple.com/pl/podcast/otwarte-serce/id1554023428Speaker: https://www.spreaker.com/podcast/otwarte-serce--4837446Google Podcast: https://podcasts.google.com/feed/aHR0cHM6Ly9mZWVkcy5idXp6c3Byb3V0LmNvbS8xNzA5MDQ3LnJzcw?sa=X&ved=2ahUKEwjequeWsaT1AhUQ8LsIHd8DCYgQ9sEGegQIARACFacebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100077443672814

Rozpoczynamy nową drogę otwartego serca, na której będziemy się karmić słowami odwiecznej mądrości zapisanej w tekście Ewangelii. Posłużymy się Nowym Dynamicznym Tłumaczeniem tego tekstu używającym współczesnego języka polskiego. Przez kolejne 40 dni zwane w tradycji Wielkim Postem usłyszymy krótkie fragmenty Ewangelii, które staną się pokarmem na tej drodze. Mądrość w nich zawarta może wiele zmienić nie tyle w sposobie myślenia, co raczej w sposobie życia. Zachęcam również do obejrzenia wersji YouTube z dużymi napisami, można zatem i słuchać i czytać, nawet w zatłoczonym autobusie, gdy nie ma słuchawek. Ewangelia - https://youtu.be/vGGcQi2beMERefleksje - https://youtu.be/pXrYWhDYq9AWażne linki:Chcesz wspierać projekt „Otwarte serce”, dzięki któremu powstają te podcasty wejdź na stronę:https://dzieki.my.canva.site/Możesz słuchać podkast - Otwarte serca na:Spotify: https://open.spotify.com/show/4ZjDF8w6IA8WQXLGltNaYaApple Podcast: https://podcasts.apple.com/pl/podcast/otwarte-serce/id1554023428Speaker: https://www.spreaker.com/podcast/otwarte-serce--4837446Google Podcast: https://podcasts.google.com/feed/aHR0cHM6Ly9mZWVkcy5idXp6c3Byb3V0LmNvbS8xNzA5MDQ3LnJzcw?sa=X&ved=2ahUKEwjequeWsaT1AhUQ8LsIHd8DCYgQ9sEGegQIARACFacebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=100077443672814

Tak to już pięćdziesiąty epizod podkastu Otwarte serce, małe świętowanie i moja ogromna wdzięczność za to, że mogę się dzielić tym, co buduje, podnosi na duchu i otwiera serce. Pośród tak wielu treści, które docierają do nas różnymi kanałami jest również przestrzeń - Otwartego serca. Ufam, że znajdziesz tutaj siłę, radość i wolność i że podzielisz się tym z innymi, wystarczy wysłać link i zaprosić. A w tym epizodzie przyjrzymy się temu jak odkrywać bogactwo swego serca, pełnego darów i możliwości. Tekst ewangeliczny poprowadzi nas w nowe spojrzenie na tak częste doświadczenie zagubienia i pokaże radość bycia odnalezionym. Zagubienie w chaosie opinii, poglądów, punktów widzenia to doskonała okazja, żeby zobaczyć, że żadna opinia nie wyraża prawdy, ale jedynie nasz sposób widzenia rzeczywistości, a zatem im więcej różnych punktów widzenia tym bliżej do odkrywania prawdy. Identyfikacja z jednym punktem widzenia rodzi walkę, konflikt, a nawet zbrodnie, kiedy chcę zniszczyć opinię niszcząc człowieka, który ją wypowiada. Kiedy zostanę odnaleziony, wtedy odkryję, że wszystko, co naprawdę ważne jest niezniszczalne i nigdy się nie gubi. Zatem odważnie ruszajmy w drogę!Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się na platformie Zoom w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangeliiRozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing

Kolejny epizod podkastu to okazja, żeby zobaczyć swoje życie w szerokiej perspektywie, gdzie wszystko ma swoje miejsce i swój sens. Pozwala to również zobaczyć i otworzyć się na to, co przychodzi i odchodzi. Kiedy rozumiem zmienność i nieustany przepływ mogę się cieszyć tym, co jest, być gotowym na niespodzianki, które się pojawią i bez żalu pożegnać to, co odchodzi. Mam wtedy udział w mądrości, która niesie wolność. Mogę odkrywać mądrość Ewangelii, jej uniwersalnego przesłania zapraszającego do zmiany, do porzucenia tego, co mnie wiąże i ogranicza i wejścia w nową rzeczywistość, w nieznane. Na koniec przyjrzymy się iluzji posiadania, aby otworzyć się na nowy wymiar życia oparty nie na przynależnościach, posiadaniu i sprawowaniu kontroli, ale na współuczestnictwie, a to pozwala być w jedności zarówno ze sobą jak i z innymi, oraz z całym światem i z Tym, który ten świat napełnia Miłością i Życiem. Przed nami kolejny etap drogi - ruszajmy!Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się na platformie Zoom w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangeliiRozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing

 Gdy się spotykamy, również w takiej przestrzeni słuchania podcastu jak teraz, to wnosimy w to spotkanie wszystko, co nosimy w sobie. Są tam też miejsca, które nazwałem - „przestrzenie niepojednane", bo nie są przyjęte i zaakceptowane, ale są, i co można z nimi zrobić? Tym rozpoczniemy kolejny epizod tego podkastu. A potem posługując się obrazem świętego Pawła o starym i nowym człowieku, odkryjemy, że ten nowy człowiek ma otwarte serce. Takie, które mieści również przeciwieństwa, trudności, wszystko, co niepojednane, ale nie walczy z tym. Pozwala działać przemijającej sile łaski, która opiera się o potężną moc miłości i w ten sposób dokonują się zmiany i uzdrowienie zranień. Miłość zmienia trwale i tym się różni od chwilowych zmian, opartych o nasze własne wysiłki i plan. Umiejętność odróżniania chwilowego od wiecznego opiera się na mądrości ukrytej w sercu, która wie, widzi i pokazuje, że to, co warto gromadzić i pielęgnować, to na przykład szczere, autentyczne relacje, bo one też mają swój wieczny element. To tylko kilka słów zachęty, bo o wiele więcej odkryjemy słuchając tego odcinka.Spotkania w cyklu Kontemplacyjny wymiar Ewangelii odbywają się na platformie Zoom w każdą niedzielę o 11:00, wszyscy chętni mogą w nich uczestniczyć poprzez link: https://wojciech555.clickmeeting.com/kontemplacyjny-wymiar-ewangeliiRozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:https://docs.google.com/document/d/1qSixAlQL1x0lSLZOapg78T7B7BOFw4gPHT6zjZ4p6b4/edit?usp=sharing