Podcasts about owszem

Czy można być bezkompromisowym w zawodzie, w którym na kompromisy trzeba chodzić aż za często? Owszem. Szczególnie gdy ma się w życiu proste i jasne zasady zgodnie, z którymi lubi się żyć. O życiu, w którym pomimo wykonywanego zawodu, nie ma miejsca na udawanie, rozmawiałem z Agnieszką Dulębą-Kasza.

Czy można zagłuszyć emocje? Przestać czuć to co się czuje? A w trudnych sytuacjach znaleźć się w jeszcze trudniejszych sytuacjach? Owszem! Dominik Werner szczerze opisuje schematy zachowań, w których tkwił przez lata. Poruszamy kwestie zdrowia psychicznego i zmiany schematów myślowych. Rozmawiamy o nauce dbania o siebie i, wprost niemożliwej do wykonania umiejętności, proszeniu innych o pomoc. Można czuć niewiele i świetnie sobie z tym faktem funkcjonować. Posłuchaj! Ważny odcinek. @Dominikwerner znajdziesz go na insta www.north.film – działalność Dominika Wernera Plan rozmowy: 0:00 – start 0:55 – zapowiedź rozmowy 3:20 – peron na stacji zmiana 4:47 – czucie zastępcze 7:10 – mężczyźni są uczeni dania rady 9:25 – Dopamina jak narkotyk 10:50 – Uciekanie w relacje 12:15 – Dojrzałość 15:30 – Nie prosimy o pomoc 18:45 – Przyznanie się do słabości 21:00 – Nasi rodzice robili co mogli 24:00 – Można iść po pomoc 25:30 – Warto szukać diagnozy 27:30 – Praca i relacje 30:00 – Odpoczynek 31:12 – Złość i gniew 31:58 – Płakanie 32:30 – Najdłuższa podróż – z mózgu do serca 33:46 – Uczucia 34:18 – Życzenia dla Dominika Może chcesz mnie wesprzeć jako twórcę? I postawić mi kawę? Zapraszam: https://buycoffee.to/stacjazmiana Więcej na https://stacjazmiana.pl/

Nie umiem ostatnio uciec od gór, co już pewnie zauważyliście, ale czy jest w tym coś złego? O tym, że miłości do gór trudno się wyrzec wie doskonale mój Gość - Jakub Radziejowski, którego największą pasją i wielką miłością jest zimowa wspinaczka w Tatrach. Jakub wspina się regularnie latem i zimą od blisko 30 lat w Tatrach, Dolomitach i Alpach, a co więcej jest współautorem nowych dróg i wariantów w Tatrach, Patagonii i Karakorum. Czy zapraszam Was na kolejną pasjonującą rozmowę o górach? Owszem!

Czy zastanawialiście się kiedyś, czego czary NIE POTRAFIĄ w Harrym Potterze? Dysponując różdżką i wiedzą jak jej użyć niekoniecznie możemy wszystko - stajemy się wszechpotężni, ograniczeni tylko naszą mocą. Okazuje się, że J.K. Rowling nałożyła na swój świat liczne ograniczenia. Owszem, czasem sama te ograniczenia nagina, ale czy jesteście ciekawi - czego magia nie może zdziałać? Jeśli tak - to zapraszam na kolejny film do Biblioteki Wyobraźni!

Materiał został zamieszczony na kanale we współpracy z Agencją Kuźniar Media Czego potrzeba do zakochania? Jedno spojrzenie? Czuły gest? Czasem wystarczy… słowo. I właśnie słowa sprawiły, że serce Marka Boreckiego zabiło szybciej. “Napisałeś, że odezwałeś się do mnie, bo polubiłam i skomentowałam Twoje posty. Owszem, polubiłam, bo były zabawne, a poza tym... wyglądasz na bardzo interesującego mężczyznę. Przepraszam, że tak wprost, ale taka już jestem” - napisała Ona. Na zdjęciach piękna, delikatna kobieta, kreująca się na silną businesswoman. Dzięki niej Marek - samotnik, odzyskał wigor i chęć do życia. Czy to ważne, że nigdy się nie widzieli? Jak skończy się dla Marka internetowy romans? Czy uda mu się ocalić oszczędności i nie popaść w długi? Nagranie ma charakter edukacyjny i rozrywkowy. Wszystkie osoby, nazwy, wydarzenia i miejsca w nim występujące są fikcyjne i stanowią wyłącznie rezultat wyobraźni twórców, a fabuła jest jedynie wizją artystyczną. Jakiekolwiek podobieństwo do rzeczywistych osób, nazw, wydarzeń i miejsc jest przypadkowe i niezamierzone, a twórcy realizując nagranie nie mieli na celu naruszenia jakichkolwiek dóbr osobistych, praw własności intelektualnej czy prawa do prywatności.

Wracamy po przerwie! We're back baby! Oto my! Oto oni! W blasku chwały powracamy po chorobie, aby opowiedzieć Wam o swoich doświadczeniach z technologią. Usłyszycie o ID. Buzz – a jest o czym posłuchać. Ten samochód to nowa miłość Grzegorza żony oraz jego dzieci. Grzegorz pała miłością mniejszą. Samochodzik ten radosny jest tylko przyczynkiem do przejścia do naszego ukochanego przyszłego imperatora Marsa - Elona Muska! Dowiecie się co Michał Krasnopolski myśli o nowych samochodach i robotach od firmy Tesla. Jest też trochę o przejęciu Twittera – a jest to jeszcze bardziej zaskakująca historia niż można by się spodziewać. Redaktorzy Sobótka i Krasnopolski zgłębiają więc ten temat dogłębnie. Tematem odcinka są nasze ulubione nowe funkcje dostępne w nowym systemie operacyjnym na Mac'a - macOS Sequoia. Zapraszamy wszystkich zgłodniałych nowych fajnych sposobów na pracę z Mac. Jest też kącik kulturalny. Owszem!

Czy zastanawialiście się kiedyś, czego czary NIE POTRAFIĄ w Harrym Potterze? Dysponując różdżką i wiedzą jak jej użyć niekoniecznie możemy wszystko - stajemy się wszechpotężni, ograniczeni tylko naszą mocą. Okazuje się, że J.K. Rowling nałożyła na swój świat liczne ograniczenia. Owszem, czasem sama te ograniczenia nagina, ale czy jesteście ciekawi - czego magia nie może zdziałać? Jeśli tak - to zapraszam na kolejny film do Biblioteki Wyobraźni!

Dan 6 (1) Postanowił on powierzyć rządy nad królestwem stu dwudziestu satrapom, którzy mieli być rozmieszczeni po całym obszarze podlegającym jego władzy. (2) Nad nimi z kolei ustanowił trzech ministrów, z których jednym był Daniel. Satrapowie mieli rozliczać się przed ministrami z pełnionych obowiązków, tak aby król był chroniony przed jakąkolwiek szkodą. (3) Wkrótce okazało się, że Daniel wyróżniał się na tle pozostałych ministrów i satrapów, ponieważ był w nim nadzwyczajny duch. Król zamierzał nawet powierzyć mu rządy nad całym królestwem. (4) To sprawiło, że ministrowie i satrapowie szukali w sprawach służbowych powodu do skargi przeciw Danielowi. Nie mogli jednak znaleźć niczego, co zasługiwałoby na naganę. Daniel okazywał się człowiekiem godnym zaufania, tak że nie dało się u niego stwierdzić żadnego zaniedbania ani oznak korupcji. (5) Przeciwnicy Daniela doszli więc do wniosku: Nie znajdziemy u niego powodu do skargi, chyba że wpadniemy na coś, co łączy się z prawem jego Boga. (6) Ministrowie i satrapowie po wspólnych uzgodnieniach przybyli zatem do króla z takim oto pomysłem: Królu Dariuszu, żyj na wieki! (7) Uzgodniliśmy wspólnie, ministrowie królestwa, namiestnicy, satrapowie, doradcy i zarządcy, że warto by wydać zarządzenie królewskie i pisemny nakaz, stanowiące, że każdy, kto w ciągu trzydziestu dni zaniesie jakąkolwiek prośbę do jakiegokolwiek boga lub człowieka oprócz ciebie, królu, zostanie wrzucony do lwiej jamy. (8) Wydaj więc taki nakaz, królu, i podpisz stosowne pismo, by zgodnie z zasadą nienaruszalności prawa Medów i Persów, twoje postanowienie nie mogło zostać cofnięte. (9) I król podpisał pismo z takim właśnie nakazem. (10) Daniel, gdy dowiedział się, że taki nakaz wszedł w życie, udał się do swojego domu. W górnej komnacie miał okna otwarte w stronę Jerozolimy. Tam trzy razy dziennie zginał przed Bogiem kolana — modlił się i uwielbiał Go. I tym razem zrobił to samo, co zwykł robić zawsze. (11) Wtem wpadli przeciwnicy! Zastali Daniela na modlitwie, na szukaniu łaski u Boga. (12) Ruszyli zatem do króla i powołali się na jego nakaz: Czy nie podpisałeś nakazu stanowiącego, że każdy, kto w ciągu trzydziestu dni zaniesie jakąkolwiek prośbę do jakiegokolwiek boga lub człowieka oprócz ciebie, królu, zostanie wrzucony do lwiej jamy? Owszem, podpisałem — odpowiedział król — i to zgodnie z zasadą o nienaruszalności prawa Medów i Persów. (13) Otóż Daniel — donieśli — jeden z wygnańców judzkich, lekceważy ciebie, królu, twój rozkaz i podpisany przez ciebie nakaz. Trzy razy dziennie zanosi swoje prośby do Boga! (14) Donos ten nie spodobał się królowi. Zaczął się zastanawiać, jak Daniela ochronić. Aż do zachodu słońca robił wszystko, żeby go uratować. (15) Jego przeciwnicy jednak zgodnym tłumem naciskali na króla: Trzeba pamiętać, królu — przypominali — że zgodnie z prawem Medów i Persów, żaden nakaz lub przepis, który król ustanawia, nie może zostać cofnięty. (16) W końcu król polecił sprowadzić Daniela. I wrzucono go do lwiej jamy. Ale na rozstanie król powiedział do niego: Twój Bóg, któremu tak wiernie służysz, wyratuje cię! (17) Potem przyniesiono kamień. Położono go na otworze jamy. Król opieczętował go swoim sygnetem. Dostojnicy — swoimi. Sprawa Daniela miała już nie ulec zmianie. (18) Gdy było po wszystkim, król poszedł do swojego pałacu. Noc spędził na poście. Nie sprowadzono mu tancerek. Sen go odbiegł. (19) Ledwie zaczęło świtać, bardzo wcześnie rano, król, pełen niepokoju, śpiesznie ruszył w kierunku lwiej jamy. (20) Kiedy przybył na miejsce, do Daniela, zawołał smutnym głosem: Danielu, sługo Boga żywego! Czy twój Bóg, któremu tak wiernie służysz, zdołał cię ocalić od lwów? (21) A Daniel przemówił do króla: Królu, żyj na wieki! (22) Mój Bóg posłał swojego anioła i zamknął paszcze lwów. Nie wyrządziły mi one żadnej szkody. On uznał, że jestem niewinny. Również wobec ciebie, królu, nie popełniłem żadnego przestępstwa. (23) Król odetchnął z ulgą! Rozkazał wyciągnąć Daniela z lwiej jamy. A gdy go wyciągnięto, okazało się, że jest nietknięty. Stało się tak dlatego, że ufał swojemu Bogu. (24) Król natomiast rozkazał sprowadzić tych, którzy tak złośliwie oskarżyli Daniela. Wrzucono ich do lwiej jamy — ich samych, ich dzieci i żony. Zanim dosięgnęli dna jamy, lwy rzuciły się na nich i pokruszyły im kości. (25) Następnie król Dariusz napisał list do wszystkich ludów, narodów i języków zamieszkujących całą ziemię: Pokój niech wam się pomnaża! (26) Ustanowiłem przepis, zgodnie z którym na całym obszarze mojego królestwa należy okazywać cześć i szacunek Bogu Daniela. On jest Bogiem żywym i On trwa na wieki, Jego królestwo jest niezniszczalne, Jego władza będzie trwać do końca. (27) On wybawia i ratuje, czyni znaki i cuda w niebie i na ziemi. On jest też tym, który Daniela wyrwał z mocy lwów. (28) Potem Danielowi wiodło się już dobrze za panowania Dariusza i za panowania Cyrusa, Persa. Nauczanie z dnia 25 sierpnia 2024

Na odkopane z archiwum nagranie nałożono na TikToku i Instagramie napis „Najwyraźniej to było plus size w 2003 roku”, w niektórych wariantach: „I jak mamy nie mieć problemów z wizją własnego ciała?”. Choć tego typu komentarze pokazują istotną zmianę, jaka zaszła w urealnieniu wyśrubowanych standardów urody, w praktyce sytuacja nie zmieniła się za bardzo. Owszem, coraz więcej mówimy o „ciałopozytywności”, różnorodności i naturalnym wyglądzie, a pojęcie plus size oznacza dziś inne parametry niż dekadę temu, ale nierealne punkty odniesienia dotyczące urody wciąż mają się dobrze, a nawet rosną w siłę. I wygląda na to, że nie zmieni się to tak długo, jak długo pozwala zarabiać tym, którzy monetyzują nasze kompleksy. O tym, polecając teksty w kultury, piszę w felietonie À propos branży urodowej. Zuzanna Kowalczyk Wersję audio felietonu czyta Magda Karel. Materiał powstał we współpracy z Audioteką.  --- Słuchaj więcej materiałów audio w stałej, niższej cenie. Wykup miesięczny dostęp online do „Pisma”. Możesz zrezygnować, kiedy chcesz. https://magazynpismo.pl/prenumerata/miesieczny-dostep-online-audio/

Odcinek BOMBA! Odcinek PETARDA! Niczym u Hitchcocka usłyszycie historię mrożącą krew w żyłach już na samym początku odcinka. Dalsze opowieści snute w tym odcinku przez Grzegorza i Michała są iście przerażające. Niemniej jednak Panowie Redaktorowie mają niezwykły ubaw i radochę z opowiadania sobie tych strasznych przypadków. Jest też w tym odcinku wiele porad w stylu: w co nie wsadzać zalanego MacBooka oraz czym nie zalewać MacBooków w ogóle. Jest wesoło, przynajmniej na początku. Tematem odcinka jest rozmowa o przyszłości nas samych. Oczywiście jest ona związana z rozwojem technologii, a w szczególności technologii sztucznej inteligencji. Kim będzie Sztuczna Inteligencja gdy już dorośnie? Tego nie wiemy. Czy się tego obawiamy? Owszem. Ale jeszcze bardziej obawiamy się tego kim my będziemy gdy Ona już dorośnie.

2021 rok był dla Pauliny Klimas wybitny. Zdobyła m.in. czwarte miejsce na mistrzostwach Europy na dystansie olimpijskim. Wtedy wydawało się, że kolejne sezony będą należeć do niej, a kwalifikacja na igrzyska jest w zasięgu ręki. Niestety, kontuzje i choroby, jak na przykład borelioza, mocno ograniczyły ten plan. Owszem, Paulinie zdarzały się znakomite występy, jak choćby 6. miejsce na PŚ w Japonii czy 11. w Nowej Zelandii, ale na dłuższą metę ciężko było utrzymać wysoką formę. Klimas przeszła drogę przez mekę, życie doświadczyło ją naprawdę mocno. Mimo to nie traci optymizmu i liczy, że uda jej się zakwalifikować na IO w Los Angeles. W kąciku trenerskim Mariusz Chrobot z Trimp Team opowiada o swoim wyjeździe do Szwajcarii do Bretta Suttona. Polski trener będzie podpatrywał jak legenda ćwiczy z olimpijczykami. - Marzę o tym, by sam wychować uczestnika igrzysk z naszego kraju - mówi.

Tegoroczna majówka. Jak się człowiek dobrze postarał i wziął raptem 3 dni urlopu, mógł mieć nawet dziewięć dni wolnego. Hola, hola, Nie tak prędko!Niestety to działa tylko, gdy jesteś na etacie.A co, gdy prowadzisz firmę? Owszem, możesz mieć wolne, kiedy Ci się podoba, ale musisz się mierzyć z konsekwencjami, bo to się nazywa odpowiedzialność. W tym odcinku opowiem Ci o biznesowych mitach i kłamstwach, które często powtarzamy z pokolenia na pokolenie, a w które bardzo, ale to bardzo chciałam wierzyć przez długie lata. Co się zmieniło? Zapraszam serdecznie.

"Owszem, za PiS-u były problemy z praworządnością, jednak teraz są bez porównania większe"

Globalne firmy i wielkie korporacje od dawna dostrzegają korzyści z zatrudniania osób neuroróżnorodnych. A jak jest w Polsce? Owszem, to temat, który w ostatnim czasie zatacza coraz szersze kręgi. Pracodawcy zaczynają rozumieć, że ich zespoły dzięki neuroróżnorodności mogą być bardziej kreatywne i skuteczne. Zaczynają też doceniać szereg cennych umiejętności i cech, którymi charakteryzują się osoby  neuroróżnorodne. A te jak mówią badania mogą być znacznie bardziej produktywne i dokładnie w pracach wymagających koncentracji i dokładności i tych opartych na powtarzalnych działaniach, w których ceni się skrupulatność i dobrą pamięć. Dlaczego więc osoby neuroróżnorodne mają problemy ze znalezieniem miejsca pracy? I czy temat neuroróżnorodności to nie bańka wielkich miast i dużych korporacji? O tym rozmawiam Bernadettą Bieszczanin, psycholożką, pedagożką i ekspertką ds. neuroróżnorodności w biznesie, którą pytam też o podstawy, czyli czym w ogóle jest neuroróżnorodność  i jak zmieniać swoje firmy, biura, benefity, aby były bardziej inkluzywne.   Kontakt: pracowniapodcast@gmail.com   Dodatkowe źródła i lektury: [1] Podcast o tym, jak firmy mogą pomóc młodym rodzicom? https://open.spotify.com/episode/3PQ4KMqtGv4FrRkaZcFVLo?si=ba16d322093944f6 [2] Raport "Neuroróżnorodni w biurze" https://odpowiedzialnybiznes.pl/publikacje/raport-neuroroznorodni-w-biurze-jak-projektowac-neuroinkluzywne-przestrzenie-pracy/ [3] https://scislak.com/blog/neuroroznorodnosc-zespolu-a-akceptacja-spoleczna-w-miejscu-pracy/#rola-lidera [4] https://auticon.com/pl/5-mitow-na-temat-neuroroznorodnosci-w-miejscu-pracy/ [5] https://asperit.com/neuroroznorodnosc-w-miejscu-pracy/

Wykład zorganizowany został przez Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz Uniwersytet Warszawski. Warszawa, 16 września 2014 r. [57min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/rosja-dzis-i-jutro-wyklad-michaila-kasjanowa-bylego-premiera-rosji-w-j-polskim-i-rosyjskim/ Zastanawiamy się dzisiaj w którą stronę Rosja zmierza. 25 lat temu Rosjanie, Polacy i Europejczycy przekonani byli, że relacje Rosji z Zachodem idą ku porozumieniu. Owszem, pojawiały się spory i dyskusje, jednak kierunek Rosji został obrany na Zachód. „Dziś coraz więcej świadczy o tym, że Rosja dokonała innego wyboru” – powiedział dr Sławomir Dębski, dyrektor Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, zapowiadając wykład Michaiła Kasjanowa rozpoczynający nowy cykl spotkań polsko-rosyjskich. Michaił Kasjanow – ekonomista, polityk, jeden z przywódców rosyjskiej opozycji. W latach 1999-2000 był ministrem finansów, a w latach 2000-2004 pełnił funkcję premiera Rosji. W 2005 r. wrócił do polityki jako przywódca opozycyjnego Rosyjskiego Sojuszu Ludowo-Demokratycznego. Nie został dopuszczony do udziału w wyborach prezydenckich w 2008 r. W 2010 r. był jednym z założycieli ugrupowania PARNAS i został jego współprzewodniczącym. Partia uczestniczyła w protestach w Rosji w latach 2011-2012 r. Strona internetowa Michaiła Kasjanowa: kasyanov.ru Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #rosja #kasyanov #MichaiłKasjanow #polityka

Wykład zorganizowany został przez Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia oraz Uniwersytet Warszawski. Warszawa, 16 września 2014 r. [57min] https://wszechnica.org.pl/wyklad/rosja-dzis-i-jutro-wyklad-michaila-kasjanowa-bylego-premiera-rosji-w-j-polskim-i-rosyjskim/ Zastanawiamy się dzisiaj w którą stronę Rosja zmierza. 25 lat temu Rosjanie, Polacy i Europejczycy przekonani byli, że relacje Rosji z Zachodem idą ku porozumieniu. Owszem, pojawiały się spory i dyskusje, jednak kierunek Rosji został obrany na Zachód. „Dziś coraz więcej świadczy o tym, że Rosja dokonała innego wyboru” – powiedział dr Sławomir Dębski, dyrektor Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia, zapowiadając wykład Michaiła Kasjanowa rozpoczynający nowy cykl spotkań polsko-rosyjskich. Michaił Kasjanow – ekonomista, polityk, jeden z przywódców rosyjskiej opozycji. W latach 1999-2000 był ministrem finansów, a w latach 2000-2004 pełnił funkcję premiera Rosji. W 2005 r. wrócił do polityki jako przywódca opozycyjnego Rosyjskiego Sojuszu Ludowo-Demokratycznego. Nie został dopuszczony do udziału w wyborach prezydenckich w 2008 r. W 2010 r. był jednym z założycieli ugrupowania PARNAS i został jego współprzewodniczącym. Partia uczestniczyła w protestach w Rosji w latach 2011-2012 r. Strona internetowa Michaiła Kasjanowa: kasyanov.ru Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #rosja #kasyanov #MichaiłKasjanow #polityka

Wykład rosyjskiego historyka i religioznawcy prof. Andrieja Zubowa wygłoszony został na Uniwersytecie Warszawskim. Organizatorem spotkania było Centrum Polsko Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. 5 maja 2014 r. [1h06min] - (w j. rosyjskim) https://wszechnica.org.pl/wyklad/prawoslawie-panstwo-demokracja-wyklad-prof-andrieja-zubowa/ Część historyków, także polskich, uważa, że prawosławie przeszkadza Rosji stać się krajem demokratycznym. Prof. Andriej Zubow przeczy takiemu twierdzeniu i udowadnia, że wprost przeciwnie – to ucisk rosyjskiej cerkwi przez carów, a następnie prześladowania w okresie ZSRR wpłynęły na wewnętrzne, duchowe osłabienie Rosjan, co ma bezpośredni wpływ na poczucie niezależności, a co za tym idzie – postawy demokratyczne. Prof. Andriej Zubow przedstawił historię relacji państwo-prawosławie od początku XIV wieku po współczesność. Szczegółowo omówił „raskol”, czyli reformę liturgiczną patriarchy Nikona w latach 1654-1657, która „zamknęła Rosję na cały świat”. „Produktem” raskola był Piotr I, który podporządkował cerkiew państwu. Swobodę wyznania stracili chłopi, którzy stali się wręcz niewolnikami cara. „Kompleks niewolnika” żywy jest w rosyjskim społeczeństwie do dziś. W reformach Piotra I prof. Andriej Zubow upatruje „tragedii Rosji w XX wieku”, którą rozpoczęła rewolucja październikowa w 1917 roku. Owszem, istniał naród rosyjski, ale „Rosja zginęła”. W latach 30. na rozkaz Stalina przeprowadzono spis powszechny, w którym pytano m.in. o przynależność religijną. Ankiety nie były anonimowe, ale 60% obywateli przyznało się do wiary. „Odpowiedzią” Stalina na ten spis był m.in. Wielki Terror w 1937, który szczególny nacisk położył na chrześcijan i ostatecznie zniszczył wiarę i niezależność obywateli. Przełom w relacjach państwo-prawosławie nastąpił w 1988 roku, kiedy dialog z duchownymi rozpoczął Michaił Gorbaczow. W 1990 roku patriarchą Moskwy został Aleksy II, który rozpoczął ponowne otwieranie parafii i klasztorów zlikwidowanych w czasach radzieckich. Cerkiew rozpoczęła działalność społeczną i charytatywną. Patriarcha podkreślał, że nie dąży do scalenia instytucji kościelnych i państwowych, ale do ich współpracy. Od 2009 roku patriarchą Rosji jest Cyryl I, który ponownie zbliżył cerkiew do państwa – „Rosja znowu sprzedała swojego ducha” – powiedział prof. Zubow. Badanie opinii publicznej przeprowadzone w 2012 roku wskazało, że 29% wierzących ufa patriarsze, zaś w społeczeństwie ogółem Cyryl I cieszy się zaledwie 13% poparciem. Dane pokazują także, że liczba wierzących w Rosji wynosi obecnie 48%. „Widzimy kryzys, ale ci którzy wierzą, nie przychodzą do patriarchy, ale do Boga” – powiedział prof. Andriej Zubow. *** Prof. Andriej Zubow – historyk i religioznawca. Ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych (MGIMO). Wieloletni pracownik Instytutu Orientalistyki oraz Instytutu Historii Powszechnej Rosyjskiej Akademii Nauk. Kierownik katedry historii religii Rosyjskiego Uniwersytetu Prawosławnego im. Świętego Jana Apostoła. Profesor katedry filozofii MGIMO, kierownik Centrum „Cerkiew i stosunki międzynarodowe”. Autor licznych rozpraw na tematy historii religii, historii idei, kultury politycznej i współczesnej polityki rosyjskiej. Jeden z autorów doktryny społecznej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej przyjętej na soborze w 2000 r. Koordynator społecznego komitetu „Ciągłość i odrodzenie Rosji”. Redaktor głośnej dwutomowej historii Rosji „Historia Rosji. XX wiek”. W maju br. skrytykował politykę Kremla wobec Krymu – porównał politykę rosyjską do niemieckiej prowadzonej przez Hitlera w 1938 r. Z tego powodu zakazano mu wykładania w prestiżowej uczelni dyplomatycznej MGIMO. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #rosja #prawosławie #religioznawstwo #cerkiew #religia #społeczeństwo #kultura #historia

Wykład rosyjskiego historyka i religioznawcy prof. Andrieja Zubowa wygłoszony został na Uniwersytecie Warszawskim. Organizatorem spotkania było Centrum Polsko Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia. 5 maja 2014 r. [1h06min] Część historyków, także polskich, uważa, że prawosławie przeszkadza Rosji stać się krajem demokratycznym. Prof. Andriej Zubow przeczy takiemu twierdzeniu i udowadnia, że wprost przeciwnie – to ucisk rosyjskiej cerkwi przez carów, a następnie prześladowania w okresie ZSRR wpłynęły na wewnętrzne, duchowe osłabienie Rosjan, co ma bezpośredni wpływ na poczucie niezależności, a co za tym idzie – postawy demokratyczne. Prof. Andriej Zubow przedstawił historię relacji państwo-prawosławie od początku XIV wieku po współczesność. Szczegółowo omówił „raskol”, czyli reformę liturgiczną patriarchy Nikona w latach 1654-1657, która „zamknęła Rosję na cały świat”. „Produktem” raskola był Piotr I, który podporządkował cerkiew państwu. Swobodę wyznania stracili chłopi, którzy stali się wręcz niewolnikami cara. „Kompleks niewolnika” żywy jest w rosyjskim społeczeństwie do dziś. W reformach Piotra I prof. Andriej Zubow upatruje „tragedii Rosji w XX wieku”, którą rozpoczęła rewolucja październikowa w 1917 roku. Owszem, istniał naród rosyjski, ale „Rosja zginęła”. W latach 30. na rozkaz Stalina przeprowadzono spis powszechny, w którym pytano m.in. o przynależność religijną. Ankiety nie były anonimowe, ale 60% obywateli przyznało się do wiary. „Odpowiedzią” Stalina na ten spis był m.in. Wielki Terror w 1937, który szczególny nacisk położył na chrześcijan i ostatecznie zniszczył wiarę i niezależność obywateli. Przełom w relacjach państwo-prawosławie nastąpił w 1988 roku, kiedy dialog z duchownymi rozpoczął Michaił Gorbaczow. W 1990 roku patriarchą Moskwy został Aleksy II, który rozpoczął ponowne otwieranie parafii i klasztorów zlikwidowanych w czasach radzieckich. Cerkiew rozpoczęła działalność społeczną i charytatywną. Patriarcha podkreślał, że nie dąży do scalenia instytucji kościelnych i państwowych, ale do ich współpracy. Od 2009 roku patriarchą Rosji jest Cyryl I, który ponownie zbliżył cerkiew do państwa – „Rosja znowu sprzedała swojego ducha” – powiedział prof. Zubow. Badanie opinii publicznej przeprowadzone w 2012 roku wskazało, że 29% wierzących ufa patriarsze, zaś w społeczeństwie ogółem Cyryl I cieszy się zaledwie 13% poparciem. Dane pokazują także, że liczba wierzących w Rosji wynosi obecnie 48%. „Widzimy kryzys, ale ci którzy wierzą, nie przychodzą do patriarchy, ale do Boga” – powiedział prof. Andriej Zubow. *** Prof. Andriej Zubow – historyk i religioznawca. Ukończył studia w Moskiewskim Państwowym Instytucie Stosunków Międzynarodowych (MGIMO). Wieloletni pracownik Instytutu Orientalistyki oraz Instytutu Historii Powszechnej Rosyjskiej Akademii Nauk. Kierownik katedry historii religii Rosyjskiego Uniwersytetu Prawosławnego im. Świętego Jana Apostoła. Profesor katedry filozofii MGIMO, kierownik Centrum „Cerkiew i stosunki międzynarodowe”. Autor licznych rozpraw na tematy historii religii, historii idei, kultury politycznej i współczesnej polityki rosyjskiej. Jeden z autorów doktryny społecznej Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej przyjętej na soborze w 2000 r. Koordynator społecznego komitetu „Ciągłość i odrodzenie Rosji”. Redaktor głośnej dwutomowej historii Rosji „Historia Rosji. XX wiek”. W maju br. skrytykował politykę Kremla wobec Krymu – porównał politykę rosyjską do niemieckiej prowadzonej przez Hitlera w 1938 r. Z tego powodu zakazano mu wykładania w prestiżowej uczelni dyplomatycznej MGIMO. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #rosja #prawosławie #religioznawstwo #cerkiew #religia #społeczeństwo #kultura #historia

– Myślę, że będziemy miały legalną aborcję pod koniec 2025 roku, czyli wtedy kiedy pan Duda już nie będzie prezydentem i również pan Hołownia nie będzie prezydentem, bo jak wiemy, zapowiadał w swojej poprzedniej kampanii prezydenckiej, że zawetuje ustawę legalizującą aborcję. Myślę, że wcześniej będziemy mieli dekryminalizację aborcji i to jest rzecz, na której się bardzo teraz skupiamy, bo to jest rzecz możliwa do zrobienia teraz – mówi Marta Lempart, jedna z liderek Ogólnopolskiego Strajku Kobiet, gościni "Rozmowy dnia" w naTemat. – Powstała egzotyczna koalicja PiS - Konfederacja - część Trzeciej Drogi, która wbrew społeczeństwu opowiada się za zakazem aborcji. Dekryminalizacja aborcji to uwolnienie od ścigania matek, które kupują tabletki (poronne - red.) córkom, partnerów, którzy pomagają w aborcjach, czyli tego, co się dzieje teraz. Te osoby są ścigane nawet bardziej niż aktywistki – dodaje. – Słyszę, że przed wyborami samorządowymi nie powinniśmy zajmować się aborcją. Owszem, powinniśmy. Dlatego, że wybory samorządowe obejmują wybieranie ludzi, którzy mają nadzór nad szpitalami i nad szkołami. Więc nie, nie możemy wybierać kandydatów z partii, których liderzy mówią, że zakaz aborcji jest świetny, bo będziemy mieli śmierci w szpitalach – podkreśla Marta Lempart.

Na jedynym zachowanym portrecie olejnym François Joseph Gosseca kompozytor w dumnej pozie siedzi z piórem w dłoni. Na pulpicie za nim widnieje „Marche lugubre”, a na półce poniżej jego drugie „Te Deum” – obie kompozycje napisane dla upamiętnienia poległych bohaterów Rewolucji Francuskiej. O Gossecu powiedział jeden z krytyków, że był najbardziej zaangażowanym politycznie kompozytorem Europy. Czy to prawda? Nie całkiem. Owszem, oddał swój talent Rewolucji, ale w przeciwieństwie do wielu swoich kolegów po fachu nigdy nie był oportunistą. Za swoje oddanie ideom wolności, równości i braterstwa otrzymał przydomek Tyrteusza Rewolucji, ale jednocześnie przez szalonego Robespierre'a niemal stracił głowę na gilotynie. Dziś jednak to nie jego rewolucyjna twórczość, ale wielka symfoniczna msza żałobna „Grande Messe des Morts” skomponowana w wieku zaledwie 26 lat uchodzi za dzieło życia Gosseca. Wzorowali się na niej wszyscy – Mozart, Cherubini, a szczególnie Berlioz. Kim był François Joseph Gossec, kompozytor trzech epok, który zaczynał karierę u Rameau, a umarł na rok przed premierą „Symfonii Fantastycznej” Berlioza? Z okazji 290 rocznicy jego urodzin, która przypadała 17 stycznia (w dniu również moich urodzin!) zapraszam na kolejną podcastową opowieść. Podcast powstał dzięki Mecenasom Szafy Melomana. Jeśli chcesz stać się jednym z nich i wspierać pierwszy polski podcast o muzyce klasycznej, odwiedź mój profil w serwisie Patronite.pl. Muzyka w odcinku (fragmenty): 1. F.J. Gossec, „Te decet hymnus” „Grande Messe des Morts”, wyk. Orkiestra i Chór Radia Szwajcarii Włoskiej, Collegium Vocale Cantemus, Claude Darbellay, Howard Crook, Maite Arruabarrena, Roberta Invernizzi, dyr. Diego Fasolis. 2. F.J. Gossec, „Judicandus” „Grande Messe des Morts”, wyk. Orkiestra i Chór Radia Szwajcarii Włoskiej, Collegium Vocale Cantemus, Claude Darbellay, Howard Crook, Maite Arruabarrena, Roberta Invernizzi, dyr. Diego Fasolis. 3. J.P. Rameau „Pièces de clavecin en concert nr 5 (La Marais)”, wyk. Il Giardino Armonico, flet/dyr. Giovanni Antonini. 4. J.A. Stamtiz, „Trio orkiestrowe E-dur op. 5 nr 3”, wyk. New Zealand Chamber Orchestra, dyr. Donald Armstrong. 5. F.J. Gossec, „Tuba mirum”, „Grande Messe des Morts”, La Grande Ecurie et la Chambre du Roy, Choeur de Chambre de Namur, dyr. Jean-Claude Malgoire, K617, live (2022). 6. F.J. Gossec, „Mors stupebit”, „Grande Messe des Morts”, La Grande Ecurie et la Chambre du Roy, Choeur de Chambre de Namur, dyr. Jean-Claude Malgoire, K617, live (2022). 7. F.J. Gossec, „Confutatis”, „Grande Messe des Morts”, La Grande Ecurie et la Chambre du Roy, Choeur de Chambre de Namur, dyr. Jean-Claude Malgoire, K617, live (2022). 8. F.J. Gossec, „Symfonia d-moll", op. 4, nr 6, cz. I Allegro, wyk. Niemiecka Orkiestra Kameralna Neuss, dyr. Simon Gaudenz, Deutsche Rundfunk (2019). 9. F.J. Gossec, „Symfonia D-dur", op. 4, nr 1, cz. I Allegro, wyk. Niemiecka Orkiestra Kameralna Neuss, dyr. Simon Gaudenz, Deutsche Rundfunk (2019). 10. W.A. Mozart, „Symfonia D-dur", wyk. Czeska Filharmonia w Pradze, wyk. Jiří Bělohlávek, Harmonia Mundi (2005). 11. F.J. Gossec, „Marche lugubre”, wyk. Orchestre d'Harmonie des Gardiens de la Paix de Paris, dyr. Claude Pichaureau 12. F.J. Gossec, „Symphonie à 17 parties”, wyk. Les Siècles, dyr. François-Xavier Roth, Harmonia Mundi (2020). 13. F.J. Gossec, „Vado et non revertar” „Grande Messe des Morts”, wyk. Orkiestra i Chór Radia Szwajcarii Włoskiej, Collegium Vocale Cantemus, Claude Darbellay, Howard Crook, Maite Arruabarrena, Roberta Invernizzi, dyr. Diego Fasolis. Zrealizowano w ramach stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. (odcinki w styczniu i lutym stanowią jeszcze realizację stypendium, w ramach którego byłem zobowiązany do nagrania 50 audycji)

Czy istnieje życie po exicie? Owszem. Jak wygląda? Tak, jak sobie to zaplanujesz.  Ale żeby było komfortowe i wygodne musisz się do niego odpowiednio przygotować. Marcin Beme był gościem pierwszej wyemitowanej audycji ZSŻ! To było 5 lat i 250 odcinków temu. Wtedy rozmawialiśmy o tym, jak to jest być CEO firmy, która podbija świat. Marcin był założycielem CEO Audioteka S.A., start-upu, który zachwycił zagraniczne rynki swoją koncepcją sprzedaży audiobooków. Dziś porozmawiamy o tym, dlaczego Marcin zdecydował się na sprzedanie Audioteki i założenie funduszu inwestycyjnego.  Z tego odcinka dowiesz się: Po co w ogóle sprzedawać swój biznes? Kiedy przestać pracować operacyjnie w firmie? Przed jakimi dylematami staje przedsiębiorca, który chce dokonać exitu? Lepiej sprzedać czy odkupić własną firmę? Po co zakładać fundusz inwestycyjny? ***

- Nawet jeżeli będzie rządziła inna opcja niż PiS, to wcale nie jest tak, że nowy rząd będzie miał specjalne przywileje. Bo zwiększenie konkurencyjności Polski - w wymiarze gospodarczym i geopolitycznym - nie leży w interesie Berlina czy Paryża. Owszem, Tusk pewnie zostanie nie raz jeszcze obdarowany jakąś brukselską nagrodą czy odznaczeniem. Ale to Zachodu nic nie kosztuje - powiedział w Polskim Radiu 24 europoseł PiS Ryszard Czarnecki.

Tworzenie wideo jest łatwe. Technika ewidentnie nam sprzyja. Mamy szereg prostych w obsłudze narzędzi, a w kieszeni kamerę nagrywającą w niezłej jakości. Do tego dorzucamy mnóstwo bezpłatnych zasobów z sieci (zdjęcia, muzyka, klipy) i AI za każdym rogiem. Czy w takiej sytuacji może nam czegoś zabraknąć? Owszem. I to najważniejszej rzeczy czyli: treści. W odcinku otwierającym drugi sezon podcastu Sektor 3.0 rozmawiamy z Moniką Podymą-Rabiegą, producentką i reżyserką. Z tego odcinka dowiesz się: - na co zwracać uwagę na początku tworzenia wideo? - jaką przewagę mają NGO w tworzeniu filmów? - czy warto robić recykling treści wideo? Uwaga! W tym odcinku także zadanie domowe! Więcej informacji znajdziecie TUTAJ.

Czy są uniwersalne drogowskazy, dzięki którym nasze życie będzie łatwiejsze? Owszem są. Ale to nie z drogowskazami mamy największy problem.

Wykład prof. Marka Godlewskiego zrealizowany został w ramach Festiwalu Nauki w Warszawie. Instytut Fizyki PAN, 20 sierpnia 2014 r. https://wszechnica.org.pl/wyklad/zielona-energia-czy-bez-niej-mozliwy-jest-dalszy-rozwoj-naszej-cywilizacji-prof-marek-godlewski/ Istnieje bezpośrednia korelacja pomiędzy zapotrzebowaniem na energię, a poziomem rozwoju cywilizacyjnego danego społeczeństwa. Dalszy postęp oznacza wiec rosnące zapotrzebowanie na energię. Niestety klasyczne źródła energii powoli się wyczerpują. Aby rozwiązać ten problem poszukujemy zarówno nowych alternatywnych źródeł energii, ale także nowych technologii prowadzących do znacznego obniżenia naszego zapotrzebowania na energię. Na wykładzie omówione zostały przykłady obu rozwiązań. Prof. Marek Godlewski przedstawił także konsekwencje ekologiczne wykorzystania energii słonecznej, a także przykłady nowych technologii znacząco obniżających nasze zapotrzebowanie na energię. W ciągu XX wieku ludność świata wzrosła czterokrotnie – do 7,0 – 7,5 mld. W tym czasie, zużycie energii wzrosło czternastokrotnie! Scenariusze mówią, że będzie nas jeszcze więcej – nawet do 12 mld. Im więcej ludzi na świecie, im szybszy rozwój cywilizacji tym większe zapotrzebowanie na energię elektryczną. Świat, chcąc utrzymać dotychczasowe tempo rozwoju, potrzebuje co najmniej dwukrotnie więcej energii. Czy planeta Ziemia wytrzyma takie tempo i od nadmiaru gazów cieplarnianych nie zamieni się w drugą Wenus? Najwięcej energii elektrycznej zużywają Kanada i Australia (ze względu na klimat, ogrzewanie i chłodzenie). Polska, należąc do krajów wysoko rozwiniętych, znajduje się także w czołówce krajów zużywających jej coraz więcej. Około 19% energii elektrycznej na świecie zużywanej jest na oświetlenie, 13% pochłaniają urządzenia domowe, klimatyzacja, lodówki. Ogrzewanie to 12%, zaś elektronika (szczególnie komputery) to już 8% - i odsetek ten ciągle rośnie. Ocenia się, że wszystkie komputery świata zużywają więcej energii niż wszystkie samoloty! Jest ryzyko, że wiele krajów chcąc dalej rozwijać się, wkrótce będzie miało problem z niedoborem energii. Czy istnieją szanse dalszego rozwoju, nie blokowanego przez brak energii? Owszem! Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #festiwalnauki #energia #ekologia #środowisko

Gdy Andrea Bocelli wystąpił w 1999 roku jako tytułowy Werther w operze Masseneta w wystawianej w Detroit, poniósł sromotną klęskę. Jak wielką, wystarczy sięgnąć do recenzji owego spektaklu. Wcale mu to jednak nie zaszkodziło. Dostał owacje na stojąco i niczym się nie przejmując, dalej twierdził, że jego kariera dzieli się na popową i klasyczną. Owszem, wyciągnął wnioski i rzadko pojawiał się na operowych deskach, chyba, że dało się załatwić nagłośnienie. Dzielnie nagrywa komplety operowe (w tym roku „Otello!”) i daje rozmaite koncerty swoich crossoverowych wiązanek, powiększając sumę sprzedanych albumów idącą w dziesiątki milionów. Na czym polega ten sukces? Skąd wzięła się ta oszałamiająca kariera i czy jest ona szkodliwa dla świata muzyki klasycznej? A może stanowi dla niego przestrogę? O tym opowiadam w kolejnym odcinku. Zrealizowano w ramach stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W dzisiejszym odcinku staram się odpowiedzieć na pytanie jak znaleźć i robić to co kochasz pozostając przy tym sobą i jeszcze wiedzieć jak swoją pracę wyceniać. Czy to jest łatwe..? Nie jest! Czy jest możliwe? Owszem. Dobrego słuchania!

Wyobraź sobie sytuację, w której prowadzisz ważne spotkanie z zespołem. Jednak mimo Twoich najlepszych intencji czujesz, że komunikacja nie przebiega tak płynnie, jak byś tego oczekiwała.To uczucie frustracji jest Ci dobrze znane, prawda?Marzysz pewnie o tym, aby móc czytać w myślach?Owszem, to niemożliwe.Ale czy wiesz, że istnieje narzędzie, które pozwala Ci zbliżyć się do zrozumienia myśli i potrzeb Twojego zespołu? Brzmi dobrze? To świetnie! Bo dziś opowiem Ci o MaxieDISC – ogromnej mocy ukrytej w czterech stylach działania.Dowiedz się, w jaki sposób możesz wykorzystać ten model w zarządzaniu projektem i zespołem.

"Owszem, polityka fiskalna USA była w ekspansywna w ostatnich latach, ale jest to bardziej przestroga na przyszłość niż jakiś realny problem na dzisiaj. "

Kiedy powiedziałem znajomej, że chcę nagrać odcinek „Ważne nieważne” o opublikowanym w tym roku raporcie „Katolicy i boże zwierzęta”, usłyszałem, że mnie podziwia. Że też mam siłę i cierpliwość się tym zajmować. Owszem, miałem i mam, w końcu w mojej książce „Dziękuję za świńskie oczy” poświęciłem kwestiom religii sześć rozdziałów. Pisałem o niej również wielokrotnie w ramach publicystyki. Robię to dlatego, że nie jest wszystko jedno, co o zwierzętach myśli Kościół. I nie jest wszystko jedno, co o stosunku Kościoła do zwierząt myślą katolicy i katoliczki, którzy – czasem desperacko – próbują łączyć swoją wiarę z autentycznym zainteresowaniem krzywdą istot innych niż ludzie. Przyglądam się więc treści raportu, wskazując jego lepsze fragmenty i opisując te problematyczne. Próbuję odpowiedzieć na pytanie, dlaczego raport jest, jaki jest i czy mógł być inny. Co to za twór, ten Kongres Katoliczek i Katolików, w ramach którego powstał raport? Czym jest grupa Troska o Stworzenie, a przede wszystkim czym jest Stworzenie? Który organizm ma najlepszą immunologię na świecie i dlaczego jest nim Kościół? Co katolicy robili na Marszu Wyzwolenia Zwierząt? Skąd u licha oni wytrzasnęli słowo „patocentryzm”? Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina – przyznają to, czy nie? Co zamraża etyczne myślenie? Jak się udała tendencyjność raportu? Który święty jest jopkiem? Co o zwierzętach mówi Katechizm i dlaczego nie dowiemy się tego z raportu? Do czego właściwie zachęca ten dokument i co z nim zrobili kościelni oficjele? Zapraszam również do polubienia strony podcastu „Ważne nieważne” na Facebooku: https://www.facebook.com/wazneniewazne Możecie wesprzeć mnie i moją pracę wirtualną kawą – dziękuję z głębi wegańskiego serca: https://buycoffee.to/gzyra

Jedi Ocalały to świetna gra. Jest akcja, jest romans, jest odpowiedni pacing i świetnie napisane postacie. Zdecydowanie warto zagrać! Owszem - gra ma problemy techniczne, ale w moim przypadku, absolutnie nie zniszczyły przyjemności z grania. Dla takich historii jestem fanem Star Wars! ► ⁠⁠⁠⁠https://discord.gg/UbKYs9Z⁠⁠⁠⁠ - DISCORD! ► ⁠⁠⁠⁠instagram.com/swossus/⁠⁠⁠⁠ - INSTAGRAM! ► ⁠⁠⁠⁠http://ossus.pl/⁠⁠⁠⁠ - Biblioteka OSSUS! ►⁠⁠⁠⁠ https://www.facebook.com/groups/rycerzeossusa/⁠⁠⁠⁠ - grupa na FB Rycerze OSSUSA ►⁠⁠⁠⁠ https://facebook.com/Ossus⁠⁠⁠⁠ - Ossus na Facebooku!

Kilka dni temu moja znajoma powiedziała, że ogląda moje filmy na YouTube, ale… nie bardzo rozumie o czym mówię.

Pionierka polskiego alpinizmu? Stawiamy dukaty przeciwko orzechom, że mówicie "Wanda Rutkiewicz". Pudło! Kiedy pewnego dnia 1968 r. Norwegowie sięgają w kioskach po pismo "Alle Mannen", magazyn w rodzaju Playboya, ze zdumieniem widzą, że na okładce, zamiast ponętnej modelki, są dwie dziwnie ubrane dziewczyny. To polskie alpinistki, które właśnie dokonały historycznego przejścia przez filar Trollryggen, czyli najdłuższą skalną ścianę w Europie. Owszem, jedna z tych dziewczyn to Rutkiewicz, ale to ta druga przetarła przetarła szlaki kobietom – nie tylko Polkom - które pragnęły wspinać się w górach w czasie, gdy mężczyźni wprost mówili, że kobieta pasuje do gór jak kwiatek do kożucha. Była pierwsza na wielu trasach łącznie z tym, że była pierwszą Polką na ośmiotysięczniku. W góry nigdy nie pchała jej rywailzacja, zawsze była to radość przebywania w pięknym otoczeniu. Kiedy się nie wspinała, z pasją pracowała w wydawnictwie i wychowywała córkę. Do legendy przeszły jej życzliwość i pogoda ducha, ale też siarczysty język, którym zawsze waliła prosto z mostu. W najnowszym odcinku Herstorii Wysokich Obcasów Natalia Waloch i Katarzyna Wężyk opowiadają o Halinie Krüger-Syrokomskiej

#macierzyństwo #odchudzanie Mówi się, że pojawienie się dziecka wywraca życie rodziców do góry nogami. Czy to prawda? Owszem! Ale wiecie co jeszcze zostaje wtedy nieźle wywrócone i pokiereszowane? Odchudzanie! Zapraszam Cię na odcinek w którym porozmawiamy sobie o oczekiwaniach wobec redukcji podczas baaardzo wrażliwego czasu w życiu człowieka. Podzielę się z Tobą moim doświadczeniem i przemyśleniami z czasów, kiedy na pokładzie miała niemowlaka i całą garść oczekiwań wobec mojej osoby, które stworzyłam... ja sama!

Czas dopełnić nasze wspólne czterdziestodniowe wędrowanie. Z jednej strony widzimy to, co już za nami wraz z tym, czego doświadczyliśmy na tej drodze, a z drogiej strony wiemy, że to nie jest koniec drogi, ale jej ważny punkt. Z wdzięcznością za każdy krok, który doprowadził nas do tego miejsca, w którym teraz jesteśmy, otwieramy nasze serca na to, co przynosi życie, zanurzamy się w chwili obecnej, bo ona ma nieskończony potencjał. Kiedy pojawia się myśl o przyszłości, to jest pełna nadziei i otwartości na bogactwo, do którego jesteśmy zaproszeni. Kolejne kroki przynoszą niespodzianki i zaskoczenia, ale ponieważ nie ma we mnie lęku przyjmuję je z radością. Owszem mogą pojawić się pojawić niepokojące myśli, obawy i watpliwości, a jak to będzie, a co gdyby? One potrafią wzbudzić lęk, ale jeśli rozpoznam, że to tylko myśli, a nie rzeczywistość, to spokojnie wracam do życia i jego bogactwa ciesząc się tym, co ono przynosi, wpisując się w nurt życia, bez zbędnych planów, z zaufaniem i ciekawością.

Chyba każdy choć raz w życiu usłyszał frazes „Życie nie jest czarno-białe!”. Owszem, nie jest, tylko jak sobie poradzić z tą złożonością? O tym niestety rzadko się słyszy… W tym odcinku Karola i Basia opowiadają o szarościach związanych ze studiami. Mówią o tym, co u nich zszarzało, co z czarnego stało się białym i na odwrót. Próbują znaleźć odpowiedź na to, co zrobić, gdy w głowie pojawia się „nie wiem” i jak reagować, gdy całe ciało mówi, że jednak chce wracać do domu. Starają się wysupłać, to jak zachować siebie w systemie proszącym o zaznaczenie a, b, c lub d.

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio.  Szybkość i siła. Biegaczka i kulomiot. Natalia Kaczmarek i Konrad Bukowiecki. Po raz pierwszy „W cieniu sportu” sportowa para. Rywalizacja? Owszem, ale tylko w swoich dyscyplinach. Wzajemnie się wspierają - na zawodach, na treningach, na co dzień. - Byłem bardzo zdziwiony, że ktoś może myśleć, że my w ogóle między sobą rywalizujemy – mówi Konrad. - Nigdy nie porównywaliśmy się sportowo, nigdy nie umniejszaliśmy naszym osiągnięciom i nigdy ich nie wyciągaliśmy – dodaje Natalia. Z Łukaszem Kadziewiczem rozmawiają m.in. o tym, czy łatwo pogodzić sport z życiem prywatnym. Kto ile wyciska, kto jest bardziej zdyscyplinowany i kto w domu… robi pranie? Ale goście zdradzają też, czy w sztafecie 4x400 pań jest miejsce na przyjaźń, w czym tkwi sukces kulomiotów, ile zarabiają polscy lekkoatleci i ile muszą dla sportu poświęcić.

Pewnie kojarzysz tę zasadę, że przy pytaniach albo zaczynamy od czasownika albo od pytajnika i wtedy czasownik jest na drugim miejscu. Ale co, jeśli Ci powiem, że są takie pytania, gdzie czasownik musi być na końcu? Owszem, są takie przypadki i to dużo częstsze niż Ci się pewnie wydaje. Dzisiejszy odcinek jest bardzo ważny, szczególnie dla osób na poziomie A2, ale tak szczerze to nawet pośród moich uczniów z wyższych poziomów, każdemu czasem zdarzy się zapomnieć o tej zasadzie. Z tego odcinka dowiesz się, cóż to są te indirekte Fragen, jak one wyglądają, do czego służą i pewnie dojdziesz do wniosków, że takich pytań lub zdań używasz nagminnie. Mowa o takich pytaniach i zdaniach jak: Czy wiesz może, jak ona się nazywa? Kojarzysz, kto to jest? Nie mam pojęcia, kto to jest. We wszystkich tych przypadkach czasownik musi iść na koniec. Zachęcam Cię do uważnego przesłuchania tego odcinka i oczywiście do utworzenia swoich przykładów zdań i pytań według nowego wzoru. Mam ogromną nadzieję, że ten odcinek trochę pozytywnie namiesza w Twojej gramatyce.A jeśli chesz poćwiczyć to zapraszam na stronę www.niemieckifyrtel.pl

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio. Władimirowi Putinowi nie podobał się świat jednego mocarstwa – Stanów Zjednoczonych – i reszty. Sądził, że atakując Ukrainę, powróci do dawnego bipolarnego podziału, w którym o losach świata decydowały USA i ZSRR. Owszem, udało mu się to, tyle że przeciw sobie ma zjednoczony zachodni sojusz, który z powodu wojny w Ukrainie pokazał swoją siłę i zdolność do mobilizacji. Michał Broniatowski i Adam Jasser w ostatnim w tym roku wydaniu podcastu "O świecie w Onecie" rozmawiają o głębokiej zmianie w świecie globalnej polityki, jaką wniosła wojna Rosji przeciwko Ukrainie.

Pełnej wersji podcastu posłuchasz w aplikacji Onet Audio.  Dzisiaj wszedł w życie unijny zakaz importu rosyjskiej ropy drogą morską oraz limit 60 dolarów za jej baryłkę. Ma to uderzyć Rosję tam, gdzie ją to zaboli, bo dochody z ropy to trzy czwarte jej dochodów z eksportu, ale ustalony limit jest poniżej ceny jaką ropa Putina osiąga dzisiaj na rynkach, więc ten cios Moskwa odczuje nie od razu. Michał Broniatowski i Adam Jasser rozmawiają w podcaście "O świecie w Onecie" również o ostrych sporach gospodarczych Europy z Ameryką, przy okazji wyjątkowo uroczystej wizyty prezydenta Emmanuela Macrona w Waszyngtonie.

Była nieślubnym dzieckiem krakowskiej piękności i sama jako młoda dziewczyna zaszła w ciążę - dwukrotnie - z szachrajem i hulaką, który bynajmniej nie był jej mężem. Początek jej życia dawał wszelkie prawdopodobieństwo, że wyląduje na marginesie społeczeństwa, tymczasem ona została nie tylko wielką gwiazdą, jedyną Polką, która odniosła bezsprzeczny, trwały i podbity fortuną sukces w Ameryce, ale jeszcze przebiła się do wyższych sfer. Owszem, miała talent jak kryształ, publiczność hipnotyzowała niczym kobra, ale była też nieludzko pracowita, diablo ambitna i - co najciekawsze - miała niezachwianą wiarę w siebie. Kilka razy w życiu rzucała się z motyką na słońce i to słońce musiało się poddać. Dlatego udało się jej zmusić świat, by ją kochał i do dziś jest uważana za absolutnego geniusza sceny. W najnowszym odcinku Herstorii Wysokich Obcasów Natalia Waloch i Katarzyna Wężyk opowiadają o Helenie Modrzejewskiej Partnerem podcastu jest Powergraph, wydawca książki Jakuba Nowaka "To przez ten wiatr"

Życie towarzyskie cz.3 (poczucie braku i aktywny pas miednicy) Kiedy sama siadam do stołu, to brzmi mniej więcej tak…:) Owszem, ten stół akurat służy mi za biurko, przy którym nagrywam. moim towarzystwem jest wyobrażanie sobie idealnych słuchających. Bardzo fajnych, rzecz jasna A tak może brzmieć zasiadanie do stołu podczas spotkania towarzyskiego: razem, wspólnie, zbiorowo, grupowo, kolektywnie, zespołowo, solidarnie, wespół Rozmawiamy, jesteśmy dość blisko, chcemy być w kontakcie, wynosimy ze spotkania dobre myśli, dobre emocje, lepszych siebie…. teoretycznie. gdyby każde, każdzutkie spotkanie (przy stole zasiadania) przenosiło takie efekt - to ten świat byłby jeszcze lepszym światem. To każda chwila dnia byłaby miłą, w różny sposób miła, w natężeniu rozmaitym, ale z potencjałem na plus. Wiadomo, że minus też trzeba zjawić, żeby bateria dawała energię, ale skupienie na tej energii, wydobycie światła, tak indywidualnie, tak dla siebie i dla bliskich - to jest budowanie fajniejszej rzeczywistości. realnie. Nie mówię tu metaforą. Bo człowiek jest elektryczno - magnetyczny (do pod-czytania - Homo electronicus prof. Włodzimierz Sedlaka), Ostatnio zasiałam przy stole w takim fajnym towarzystwie i rozmawialiśmy o spotkaniach towarzyskich. Wiadomo. Mam teraz zajawkę taką… :) . I ustaliliśmy, że do tego, żeby w tym byciu wspólnym, kolektywnym, za stołem czy bez było fajnie - potrzebny jest wspólny mianownik, jakaś płaszczyzna po której każdy może się w miarę komfortowo (uwaga - komfort jest istotny!) zatem - komfortowo się poruszać. W naszej kulturze na stół wjeżdża alkohol, który wprawdzie równa w dół, ale jest skuteczny jako platforma porozumień i nieporozumień, jest też w otwierający i pobudzający do aktywności towarzyskiej. przynajmniej do pewnego momentu. Problem w tym, że kompresuje człowieka. Doprowadza do redukowania finezji i wrażliwości towarzyskiej i sprawdza człowieka często do podstawowych instynktów. Stąd awantury o tzw. moją prawdę, oraz bezsensowny seks. Instynkty. Stąd, że skompresowania, bierze się zjawisko, obserwowane chyba nie tylko na Podlasiu, gdy podczas np. wesela, profesorowie, fani jazzu i finezyjności w sztuce, około 23 w nocy ruszają tańczyć disco polo. Nie ma co się dziwić. Skompresowali się i teraz do głosu dochodzi nade wszystko - aktywny pas miednicy. Zatem - potrzebna wspólna płaszczyzna bycia przy stole, może być to płaszczyzna kulinarna -to dla smakoszy na przykład, w każdym razie powinna towarzystwo windować w górę. I teraz kluczowa rzecz do której wspólnie doszliśmy - zasiadać przy stole powinni CI, którzy są swobodni, otwarci na innych, akceptujący różnice - słowem - pozbawienie poczucia braku w sobie. To słowo - poczucie - jest ważne. Bo możemy się różnić doświadczeniami życiowymi, osobistymi, zawodowymi… i być z tym OK. Bez porównania. Bez myślenie - ooo, ta - to się napodróżowała, a ja tylko po brzegu Bałtyku…. i już pojawia się takie ścisk, a przez ściśnięte gardło - może przecisnąć się jakaś drobna złośliwość. A to otworzy drzwi podobnym aktom porównawczym u innych w tym towarzystwie. I tzw. atmosfera skiśnie. Klucz do świetnego towarzystwa to , tak mi się teraz wydaje, to namierzenie u siebie poczucia braku. Braku czegokolwiek, tej jakiejś ludzkiej luki i pilnowania żeby jej nie było widać - to utrudnia radość z bycia z ludźmi. Trzeba namierzyć, zneutralizować, zobaczyć samych siebie w najlepszym świetle i podzielić się tym światłem z radością, z pewnością, że - czego jak czego, ale własnego światła nigdy nie zabraknie! Bo.. sami je produkujemy (pstryk) A ty jak myślisz? *** Chciałam jeszcze rzucić światło na ten link w opisie, dzięki któremu możesz zaprosić mnie na kawę. Dziękuję. *** efekty niektóre https://freesound.org/s/414434 https://freesound.org/s/257958, https://freesound.org/s/260222

Tegoroczne 74 rozdanie nagród Emmy było nudne i zachowawcze, łatwe do przewidzenia było też, które seriale zostaną nagrodzone. Nie przeszkodziło nam to jednak by porozmawiać o tym, co ciekawego wydarzyło się w ciągu ostatniego roku w świecie telewizji, zastanowić się nad przetasowaniami w wojnach streamingowych i polecić kilka świetnych seriali do nadrobienia.

Bartosz Rydliński: W ciągu trzech tygodni od rozpoczęcia agresji Rosji na Ukrainę do Polski przybyły 2 miliony uchodźców. Oczywiście wiele z nich wyjedzie dalej do państw Europy Zachodniej, ale po 2014 roku każdy z nas widział coraz więcej ukraińskich pracowników na ulicach polskich miast. Ty sama mieszkasz w Polsce od 14 lat i chciałbym się ciebie zapytać, na ile Polacy i Ukraińcy są do siebie podobni? Olena Babakowa: Zdecydowanie są do siebie bardziej podobni niż Ukraińcy i muzułmanie albo Ukraińcy i Hindusi. Aczkolwiek jeśli spojrzysz na robione co kilka lat badania według metodyki Kinglaharta, czyli badania wartości, jakie są ważne dla mieszkańców różnych państw, to zobaczysz, że miejsce, które Polska i Ukraina zajmują na tym diagramie, to wcale nie są najbliżej siebie. Ten diagram pokazuje, że Polacy mają więcej wspólnego z Portugalczykami niż z Ukraińcami czy Czechami. Natomiast Ukraińcy mają więcej wspólnego chociażby z mieszkańcami Bałkanów zachodnich. Bartosz Rydliński: Mówimy tu o pomiarach przed wojną? Olena Babakowa: Mówimy o pomiarach przed wojną, natomiast wiemy, że wartości związane z nastawieniem do życia, sekularnością czy religijnością, te rzeczy nie zmieniają się z dnia na dzień czy z miesiąca na miesiąc. Poza pewną wspólnotą dziejów, poza intensywnością kontaktów międzyludzkich, to drugie jest bardzo ważne, moim zdaniem, o wiele ważniejsze niż wspólnota dziejów. Są jeszcze różne warunki społeczno-gospodarcze. Tu życie każdego Polaka czy każdego Ukraińca po roku 1995 wyglądały jednak bardzo różnie. Życie przeciętnego Polaka jednak było bardziej dostatnie niż przeciętnego Ukraińca. Ja wiem, że ci, którzy wyjechali do Irlandii w 2004, niekoniecznie się zgodzą, ale należy tu wziąć taką średnią temperaturę w szpitalu. Natomiast życie przeciętnego Ukraińca miało jednak o wiele więcej zawirowań. W jakimś sensie ten okres terapii szokowej dla Ukraińców nigdy się nie skończył, nawet przed 24 lutego. Pomiędzy Polakami a Ukraińcami podobny jest pewien gen anarchizmu – braku szacunku do każdej władzy, braku szacunku do autorytetów. Można to różnie interpretować, mi raczej się to podoba. Myślę, że jest to dobry środek zapobiegawczy, dzięki któremu żadnej dyktatury w naszych krajach nie będzie. Nie jesteśmy aż tak przywiązani do naszych przywódców. Natomiast jest też wiele rzeczy bardziej niepokojących. Ciągłe porównywanie się do innych nie na swoją korzyść i frustracja z tego powodu. Brak szacunku do słabszych, którym w życiu się nie powiodło. Przypisywanie sobie zasług za sukcesy, ale także znajdowanie winnych za różne porażki. Powiedziałabym, że w myśli społecznej ciągle króluje neoliberalizm z takim dzikim kapitalizmem. Ukraina pod względem nauki takiego dzikiego neoliberalizmu jest około dwa kroki za Polską. Co jeszcze jest wspólnego? Na pewno relatywnie wysoki poziom religijności – wyższy w Polsce niż na Ukrainie, ale tam wciąż jest wysoki w porównaniu do innych państw europejskich. Jeżeli spojrzymy na różne badania, opinię społeczną i wartości, które są na topie – jest to rodzina, zdrowie, i bezpieczeństwo. Natomiast o tej wspólnocie my często mówimy w kontekście dziejów historycznych – państwo litewsko-polskie, udział w powstaniach i tak dalej, ale mi się wydaje, że nie ma to aż takiego dużego znaczenia. Owszem, jest to ważne dla budowania narracji, jest to ważne dla intelektualistów, ale dla relacji codziennych jednak o wiele ważniejsze są intensywne kontakty międzyludzkie. Tu widzieliśmy kilka przełomów. Pierwszy przełom dokonał się w 2004 roku wraz z rewolucją pomarańczową, kiedy to młodsze pokolenie Polaków właściwie odkryło dla siebie Ukrainę. Bartosz Rydliński: Mieli rewolucję, której wcześniej nie mieli, bo za późno się urodzili? Olena Babakowa: Tak, a okazało się, że obok jest kraj, w którym można mieć swój 1989 rok. Tak, dokładnie. Zresztą misja prezydenta Kwaśniewskiego wtedy, kiedy Kijów był bardzo nagłaśniany w ukraińskich mediach, jeżeli spojrzymy na wykresy badania CBOS-u, stosunek przy różnych narodach, to zobaczymy, że największym przełomem u Ukraińców był rok 2005, czyli rok po rewolucji pomarańczowej. Później sytuacja się poprawiała, ale takiego przełomu jak w 2005 roku już nie było. Kontakty międzyludzkie zaczęły wzrastać już pod koniec lat 80. To była głównie niewielka migracja zarobkowa albo wymiana akademicka, aczkolwiek okazało się to bardzo ważne. Sporo ukraińskich intelektualistów mówi po polsku. Sporo ukraińskich intelektualistów to z resztą tłumacze współczesnej polskiej literatury. Sporo Polaków wykładało na ukraińskich uczelniach i czytało ukraińskie książki. Stąd polska scena intelektualistyczna na Ukrainie radzi sobie całkiem dobrze. Aczkolwiek Bartek, muszę zranić twoje lewicowe serduszko, ponieważ po transformacji Balcerowicza jest jednak trochę lepiej. Bartosz Rydliński: Trudno. Tej wojny intelektualnej też jeszcze nie przegraliśmy. Olena Babakowa: Ale wracając do kontaktów międzyludzkich, ogromne zmiany zaszły w 2015 roku, kiedy po aneksji Krymu i po tym, jak rozpoczęła się wojna w Donbasie. Jednocześnie po tym, jak gospodarka rosyjska zaczęła podupadać, a rubel zaczął słabnąć, dla wielu Ukraińców, dla których Rosja była kierunkiem migracji zarobkowej numer jeden od lat 90. z racji na bliskość językową, ustalone korytarze transportowe, ktoś już miał rodzinę w Rosji – zresztą rosyjskie firmy same chętnie zatrudniały Ukraińców. Ludzie jeździli do Włoch, do Hiszpanii, do Portugalii i tak dalej, ale wciąż Rosja była kierunkiem numer jeden. Po 2015 roku ta sytuacja się zmieniła i wtedy kierunkiem numer jeden została Polska. Jednym z czynników była językowa [bliskość]. Bliskość geograficzna nie ma dużego znaczenia w sytuacji, gdzie leci się samolotem dwie czy dwie i pół godziny. Wiem, że wielu Polaków ma zaprzyjaźnionych Ukraińców, którzy mogą z pierwszej ręki im opowiedzieć, co się dzieje u nich w domu, aczkolwiek większość ukraińskich pracowników w Polsce wciąż jest dość słabo zintegrowanych. Jest wiele zakładów pracy, gdzie są wyłącznie ukraińscy pracownicy, którzy pracują po 14 czy 16 godzin dziennie, którzy po pracy śpią w hostelu, w którym też mieszkają cudzoziemcy, chodzą do Biedronki, gdzie również pracują cudzoziemcy i chodzą do kina Helios, gdzie są napisy po rosyjsku czy po ukraińsku. Państwo polskie kompletnie zrezygnowało z planu integracji. Podczas dużej imigracji zarobkowej nie tylko z Ukrainy, ale i z innych państw, niestety państwo polskie nie przyczyniło się, żeby ci ludzie zostawali członkami polskiego społeczeństwa. Ci, którzy sobie poradzili, czyli ludzie albo o wysokich kompetencjach interpersonalnych, albo o stosownym wykształceniu w wysoko kwalifikowanych zawodach, albo po prostu ludzie, którym życie się lepiej ułożyło. Tak, ci nauczyli się polskiego, weszli do polskiego społeczeństwa, jednak większość Ukraińców w Polsce wciąż pozostaje dla Polaków niewidoczna. Aczkolwiek nawet kontakty na takim poziomie jak sprzed 24 lutego oni jednak bardzo zbliżyli Polaków i Ukraińców. Zarówno Polacy, jak i Ukraińcy zaczęli postrzegać sąsiadów nie jako abstrakcję z bitwy pod Beresteczkiem czy spod Żółtych Wód, lecz jako bardzo konkretne osoby. Bartosz Rydliński: Czy nie jest tak, że ten szok wojny będzie musiał spowodować pewną refleksję państwa polskiego w podejściu [do] ukraińskich uczniów, nauczycieli, pracowników. W sensie, że jednak w tej skali państwo będzie musiało przyjąć pewien model integracji z polskim społeczeństwem. Olena Babakowa: Mi się wydaje, ponieważ procesy migracyjne i migracja należą do moich dzisiejszych zainteresowań badawczych. Doktorat jeszcze mam z Rzeczypospolitej, z tego, jak integrowała się Polska i Ukraina w wieku XVII. Natomiast dzisiaj mogę ci powiedzieć tak: wdrożenie jakiegoś działania instrumentalnego nie jest wcale tak skomplikowane. Wczoraj wieczorem czy dzisiaj rano już słyszeliśmy zapewnienie z Brukseli, że Bruksela sfinansuje integrację tych uchodźców. Problemem jednak jest zmiana nastawienia, sposobu myślenia o jakimś zjawisku. Niestety po 2015 roku duży okres migracyjny uchodźców ukraińskich trafił się podczas rządów zjednoczonej prawicy. W Polsce ukształtowało się takie oto myślenie: integracja to jest wymysł typu multi-kulti, a jeżeli mówimy o jakimkolwiek zbliżeniu, to musimy mówić o asymilacji. Nie Polacy i nie Ukraińcy uczą się siebie nawzajem, nabierają wrażliwości do siebie, ale to Ukraińcy po jakimś czasie stają się Polakami. To po pierwsze. Po drugie, nawet ten proces nie jest ukierunkowany. Czyli nawet gdyby państwo polskie chciało kogokolwiek asymilować, to tego nie robi. Króluje tak zwana doktryna asymilacji automatycznej, czyli będziesz chodzi po polskich ulicach i nasiąkał tą polskością z powietrza. W czasach COVID-u nie będziesz nosił maseczki, tylko będziesz nasiąkał polskością. Wtedy po jakimś czasie – być może po 5, być może po 10 latach, zostaniesz Polką czy Polakiem. Oczywiście to tak nie działa. Oczywiście jakieś pojedyncze przypadki takich historii możemy znaleźć, ale z zasady tak to nie działa. Szczególnie w przypadku grup o niskim potencjale integracyjnym. Przykładowo matki samotnie wychowujące dzieci – osoby, które w każdym społeczeństwie mają znacznie ograniczone kontakty społeczne. Ludzie starsi. Ludzie wykonujący zawody niskich kwalifikacji, niebędące masowo naspołeczniane. Badacze migracji, przedstawiciele NGOsów już od 2015 sygnalizowali: musimy wprowadzić jakiś wzorowy model integracji, który możemy przećwiczyć w takich warunkach szklarniowych. Przejrzymy ludzi o niskim potencjale integracyjnym, jest ich niedużo, ale mieszkają tu stale. Niestety te próby zostały zaniechane. Co będzie teraz? Wierzę, że rząd nareszcie zacznie się słuchać akademii. Jeżeli nie umie tego zrobić sam, to może przynajmniej zrobi outsourcing w stronę albo NGOsów, albo związków zawodowych, albo biznesu. Ale czy tak faktycznie będzie? Na razie widzę spore zadowolenie z tego, jak Polacy radzą sobie z tym kryzysem uchodźczym czy humanitarnym. Tu brawa należą się społeczeństwu obywatelskiemu, a niekoniecznie ministerstwu. Bartosz Rydliński: Mogę cię zapewnić i naszych słuchaczy, że jeżeli chodzi o kwestie integracji w polskich szkołach, to członkinie i członkowie związków nauczycielskich zrobią wszystko, żeby się to powiodło. Oczywiście pamiętajmy, że to nie związki zawodowe, a ministerstwo za to odpowiada, ale ZNP stanie na wysokości zadania. 

Łatwo stawiamy łatwe diagnozy. Owszem, mam dość rozważań, dociekań, domniemań, wątpliwości, pewności, ekspertyz dotyczących tego, co się dzieje na wschodnich granicach polski. Tu u nas. Tam u nas. Wszędzie jest teraz u nas. Chwilo oczywiście. I uznajmy – że to dobrze. mam dość rozważań, pisania o tym I czytania o tym I mówienia od rana do nocy, I szukania informacji oczywistych i nieoczywistych, w kółko I w kółko Ale – w tym momencie, w tym konkretnym momencie, (a jest począteczek marca 2022) – słowa podchodzą do garłą i pukająod środka. Wypuszczam zatem. **** Łatwo stawiamy łatwe diagnozy. Buszujemy w zasobach swojej wiedzy I wyobraźni, żeby wytłumaczyć sobie I innym – jak to jest. Kto z kim. I dlaczego. Ale kiedy zdawałam maturę z historii – to nic , nic nie mówiło się o tak wielu, tak bardzo istotnych faktach. I dotyczy to zarówno historii średniowiecza, czy jak I wojny światowej. Oczywiście wracam do wojny II próbuję poczuć ile wiedzy o tej przeszłości mieli w szkole uczniowie z 1956 roku.. Ich diagnoza tego co tworzy napięcia pomijała traktach Ribbentrop-Mołotow, pomijała różne zakulisowe gry. I nikt nie dawał im w podpowiedzi do poszukiwań prawdy typu follow the money. A to naprawdę sporo tłumaczy. Sporo. Choć nie wszystko. Wciąż nie wiadomo, jakie były przyczyny katastrofy Liberatora z generałem Sikorskim na pokładzie. Brytyjskie archiwa nadal są niedostępne. Czym była bitwa pod Wizną? – taka nasza podlaska historia: Wizna -720 polskich żołnierzy, kapitan Władysław Raginisa, stawiali przez 3 dni opór 42 tysiącom Niemców. Niedawno odkryto pewne fakty odbrązawiające ten obraz. Naprawdę skutecznie. Czyli – nie było tak jak było. W oficjalnej wersji, chociaż.... Dużo ustaleń po II wojnie zważyło na losach ludzi, którzy nic o nich nie wiedzieli I znali tę bajkę, którą było trzeba znać, żeby poczuć się w miarę dobrze. Powiedzenie że historię piszą zwycięzcy – jest bardzo stare. Od wieków się sprawdza. To jak teatrze. Widzimy scenę , może zaglądamy za kulisy, jeśli mamy wtyki w branży, ale rzadko poznajemy dramaturga. A jeszcze rzadziej – producenta. Producentów. I jeszcze źródła finansowania. Nakładam historyczną kalkę na wydarzenia wojenne w Ukrainie – skoro w 1939 roku Polską manewrowano tak skutecznie (od wewnątrz i od zewnątrz), że obrona była krótka choć bohaterska, a kraje ościenne po prostu czekały - co dalej - to skoro w 21 wieku prowadzi się wciąż XIX wieczne wojny – możliwe że wciąż działa podobny mechanizm. Niewiarygodne. W 21 wieku. Ale właśnie to widzimy u czujemy. Wniosek: przyjmuję, że tak naprawdę , naprawdę – nie wiem co się dzieje. Widzę tylko scenę. I nie mam już siły na łączenie kropek, do których nie mam dostępu. Bo nie wyjdzie z tego obrazek, a bohomaz , którym będę próbowała nakarmić mój mózg, moją lękolubą strefę cienia. Zatem --- Łatwo stawiałam łatwe diagnozy. I już tego nie robię.

Biologia jest ograniczona przez fizykę – to niby oczywiste, ale pomyślmy, ile niesię to ze sobą konsekwencji. Zwierzęta muszą pokonywać grawitację, produkować energię i zarządzać nią (termodynamika). Ma to wpływ na architekturę ich ciał.– Wpływ grawitacji bardzo zależy od wielkości ciała. Pchła może sobie skoczyć na odległość będącą wielokrotnością długości jej ciała. My nie damy rady – mówi w Radiu Naukowym prof. Marek Konarzewski z Wydziału Biologii Uniwersytetu w Białymstoku oraz PAN. Dlaczego? W porównaniu do pchły, zachowując proporcje, wcale nie jesteśmy tacy silni. – Tkanki podporowe, nasz szkielet, stanowią znacznie większą proporcję całej masy ciała niż efektory, czyli mięśnie. Relatywnie rzecz biorąc, jesteśmy słabsi – dodaje. Te tkanki są nam potrzebne, właśnie po to, żeby pokonywać grawitację.Bycie dużym niesie ze sobą więcej wyzwań. Dinozaury były ogromne, ale jak mówi naukowiec „wiele większe by być nie mogły”. – Po to żeby utrzymać przy życiu tkanki ogromnego zwierzaka, trzeba do tych tkanek dowieźć tlen. Okazuje się, że wraz ze wzrostem masy ciała nieproporcjonalnie szybciej rośnie np. objętość krwi. Takie zwierzę musiałoby się składać z naczyń krwionośnych i ze szkieletu, nie pozostaje miejsce na całą resztę – opisuje.Jeśli chodzi o zwierzęta stałocieplne, są też ograniczenia w drugą stronę. – Owszem, są piękne koliberki wielkości trzmiela, są ryjówki mieszczące się w łyżeczce do cukru. Ale mniej już nie da się. Jeżeli popatrzymy na ich tkankę mięśniową, to tam wyraźnie widać ograniczenia konstrukcyjne. Tkanka jest na granicy upakowania włókien mięśniowych i mitochondriów, które je napędzają. I to jest granica, której przy tym sposobie zagospodarowania energii i ruchu już bardziej nie posuniemy – wyjaśnia.Te wszystkie negocjacje biologii z fizyką przynoszą rozmaite efekty. W podcaście opowiadamy o tym, jakie zarządzanie energią – w sposób stało- czy zmiennocieplny – jest lepsze. Jest też o tym, czy mogą istnieć pająki wielkości człowieka, oraz o szczególnej gospodarce energetycznej u ludzi. Nasze mózgi są koszmarnie energożerne i przez to w świecie przyrody, jak to określa prof. Konarzewski, ekstrawaganckie. Jak to możliwe, że nas na nie stać?W podcaście odpowiadamy też na nadesłane wcześniej pytania od patronów Radia Naukowego.Odcinek pełen ciekawostek – bardzo polecam!*** Prof. Marek Konarzewski jest znanym popularyzatorem nauki, biologiem, fotografem i przyrodnikiem. Możecie posłuchać jego oprowadzania po Puszczy Knyszyńskiej, tu ostatni odcinek powstający w ramach Uniwersyteckiego Centrum Podcastowego przy UWB (dziękuję jeszcze raz za udostępnienie studia!) https://www.youtube.com/watch?v=IX07D4dhyJU&Przy okazji ogłoszenie. Prof. Konarzewski jest jednym z organizatorów konferencji International Grouse Symposium, która – po raz pierwszy w Polsce - odbędzie się 12-16 września. Tematem będzie ochrona zagrożonych wyginięciem ptaków, takich jak głuszec i cietrzew. Wydarzenie odbędzie się na kampusie Uniwersytetu w Białymstoku. Zainteresowanych zachęcam do śledzenia szczegółów na stronach Uniwersytetu!

Paskudnie krępujący temat... Nagrywanie podcastów opowiadających o bolączkach naszej branży nie stanowi dla mnie żadnego problemu. Chętnie też pomagam, doradzam i edukuję w tym zakresie: wiecie o tym doskonale. Ale własna, mentalno - biznesowa wiwisekcja nie sprawia mi żadnej przyjemności. Czuję się wręcz okropnie głupio, skupiając się tak bezwstydnie na własnej osobie. Ponieważ jednak wielokrotnie prosiliście o rozmowę na temat moich początków w branży Beauty - oto ona! Całe szczęście Kacper Majdan ma duże doświadczenie w skutecznym pociąganiu rozmówców za język… Więc troszkę materiału udało nam się nagrać. Sami sprawdźcie.

Przepiłowane paznokcie, spalone włosy, pełen rozkwit bakterii Pseudomonas, rzęsy wypadające całymi kępkami… Czy takich przykrych „wypadków przy pracy” można uniknąć? Owszem! Cały sekret tkwi w rozsądnym wyborze odpowiedniego specjalisty.