Podcasts about tekst

W kolejnym odcinku serii zastanawiamy się, jak elektromobilność zmienia transport publiczny. Jacek Mizak z Fundacji Promocji Pojazdów Elektrycznych opowiada o europejskich trendach i o przewadze autobusów elektrycznych nad wodorowymi. W drugiej rozmowie Mateusz Figaszewski z Solarisa mówi o produkcji autobusów i ich wpływie na gospodarkę. Każdemu z odcinków podcastu towarzyszy tekst, w którym przyglądamy się, jak elektromobilność przestaje być niszą, a staje się jednym z kluczowych filarów transformacji transportu, energetyki i całej gospodarki. W piątym wydaniu sprawdzamy, kto może zyskać na elektromobilności miejskiego transportu w Polsce. Tekst znajduje się tutaj - https://zasoby.politykainsight.pl/pi2/pdf/na_prad_vol5.pdf

Vandaag nemen we een primaire bron onder de loep die het verhaal probeert te doen van de inwoners van de lage landen in de 15e eeuw. De 'Beschrijvinghe van alle de Nederlanden'. De Italiaanse schrijver heeft het in dit hoofdstuk over alcohol, vrije vrouwen, muziek en nog veelm veel meer. Tekst. https://museumplantinmoretus.be/nl/beschrijvingen

Schriftlezing: Habakuk 1 (vers 1) - Habakuk 2 (vers 4), Lucas 18 (vers 1 - 8) & Hebreeën 10 (vers 36 - 39) | Voorganger: M.C. Batenburg | Datum: 14 december 2025 | Tune: Gerben Budding

Krysia Bednarek zabiera nas do czasu pandemii i lockdownu, pokazując dojrzewanie Żanety w świecie, który nagle stanął w miejscu. Odważnym, nieoczywistym językiem opowiada o wchodzeniu w dorosłość naznaczoną lękiem, izolacją i trudnymi doświadczeniami, takimi jak grooming i wykorzystanie seksualne. Nie tworzy łagodnego obrazu rodziny ani społeczeństwa, lecz w przewrotnym, niemal utopijnym finale podsuwa myśl, że zmiana jest możliwa, jeśli postawimy na edukację i solidarność. Tekst powstał w ramach konkursu Narracje Nieobecne Teatru Telewizji poświęconego pandemii COVID‑19. Słuchowisko jest prapremierą sztuki. Adaptacja i reżyseria: Jarosław Tumidajski. Reżyseria dźwięku: Andrzej Brzoska. Kierownictwo produkcji: Beata Jankowska. Obsada: Ewa Konstancja Bułhak, Katarzyna Dąbrowska, Justyna Kowalska, Sara Lityńska, Ewa Porębska, Monika Węgiel, Tomasz Borkowski, Mirosław Haniszewski, Krzysztof Szczepaniak

Matador (Afsnit 16) (1980) Kronologisk gennemgang af serien. www.janoghenrik.dk/ www.henrikogjan.dk/ Lauras store dag 1940 - Laura (Elin Reimer) har tjent i køkkenregionerne i den Varnæ'ske familie i en menneskealder. Hun skal nu til København for at have en belønning for lang og tro tjeneste. Maude (Malene Schwartz) følger hende, men Laura tager selv tilbage, da Maude møder en gammel veninde i byen. Men Laura kan også gøre oprør - hun flytter fra Varnæs og forsøger sig som kogekone. Tyskerne besætter Danmark og det er nye tider i Korsbæk, men Mads Skjern (Jørgen Buckhøj) indstiller sig - med Jørgen Varnæs (Bent Mejding) som mellemmand - på de nye forhold. Tekst fra Danskefilm.dk

V svojem celovečernem prvencu Fantasy režiserka Kukla vzpostavi svet, ki hkrati obstaja in ne obstaja: topografija slovenske periferije je predrugačena prek vizualne logike postjugoslovanskega prostora, čas pa razpada v preplet anahronizmov in sodobnih tehnoloških sledi. Rezultat je urbanistična krajina, ki ni ne Ljubljana ne Makedonija, kjer so film deloma posneli, temveč nekakšen hibridni teritorij; ta se izkaže za idealen prostor za zgodbo, ki običajna razmerja med realističnim in fantastičnim zamenja za liminalno. S tem film še pred vzpostavitvijo pripovedi uokviri svoje osrednje zanimanje: identiteta kot neprestano uprizarjanje, kot fluidnost, kot večno nastajanje. V ospredju so tri prijateljice: Mihrije (Sarah Al Saleh), Sina (Mina Milovanović) in Jasna (Mia Skrbinac). Film jih ne obravnava toliko kot psihološko zaokrožene celote, temveč bolj kot vektorje družbenega pritiska. Patriarhalnost priseljenskih okolij, ekonomska ranljivost in generacijska določenost so vanje nekako vtisnjene: zdi se, da maskulinizirani performansi boksa, trenirke, vožnja z motorji … ne govorijo toliko o zavestno izbrani spolni identiteti kot o performansu spola, kot strategiji preživetja. V tej konfiguraciji vstop Fantasy, transspolne ženske, deluje kot nekakšna motnja – ne pripovedna, temveč ontološka. Fantasy v izvedbi Aline Juhart, kot namiguje že njeno ime, ves čas lebdi med fantazijo in osebo. Prav to je tisto, zaradi česar liku grozi, da bo ostal na ravni transspolne različice tropa »Manic Pixie Dream Girl«: to je filmski lik, običajno ženske, ki v zgodbo vstopi predvsem zato, da s svojo prikupno čudaškostjo, drugačnostjo in energijo sproži osebno preobrazbo glavnega junaka, običajno moškega, pri čemer njeno lastno notranje življenje ostaja v ozadju. Ko je preobrazba končana, pa iz pripovedi izgine. Tudi Fantasy, transspolna ženska, je v pripovedi je nameščena kot katalizator notranje preobrazbe Mihrije, cisspolne ženske. Je lik, ki deluje kot »iz drugega sveta«. To potrjuje njena estetika – rožnata oblačila, čaj z listi vrtnic v rožnatih skodelicah, bleščice – in njena ekscentričnost – stanovanje, okrašeno z ikebanami, ukradenimi s pokopališča, ki imata v tem smislu skoraj simbolistično funkcijo. Šele pozneje film modulira pogled in nakaže razpoke: Fantasy ima lastno zgodovino, lastno ranljivost, posebno tisto, povezano z nesprejetostjo v družini. Napetost med subjektom in tropom pa vendarle ostane del filmske arhitekture. Najbolj izrazita odlika Fantasy je njegova formalna fluidnost, ki vzporedno z idejo spolne fluidnosti razpira tudi meje filmske forme. Kukla prehaja med videospotovsko estetiko in klasičnim igranim filmom s pretanjeno lahkotnostjo, ki je v slovenskem prostoru izjemno redka. Videospotovski segmenti, zaznamovani z ritmizirano kamero Lazarja Bogdanovića, zamolklo, a nasičeno barvno paleto in glasbenimi poudarki Relje Ćupića, delujejo kot notranji monologi ali kot polja čustvenega odmeva likov. Realistični prizori delujejo kot kontrapunkt: zgoščeni, anksiozni, omejeni v prostoru. Ta dvojnost ni dekorativna, temveč deluje kot strukturni princip, s katerim film oblikuje ambivalentnost identitet, ki so ujete med normativnostjo in željo. Če so realistični prizori izraz družbenih omejitev, so videospotovski trenutki izraz možnosti, potencialnosti. V uvodnem prizoru stolpnice odtrgane lebdijo v zraku, s čimer se film ne odpove resničnosti, temveč razširi njen okvir – in vanj vpiše subjektivna stanja svojih likov. Prostor ima pri tem ključno vlogo. Brutalistična arhitektura, pografitirani zidovi in razkrojene betonske površine niso samo ozadje, temveč del dramaturgije. Kukla jih ne uporablja naturalistično, temveč grafično: kot masivne strukture, ki delujejo kot vizualni poudarki. Jugoslovanski modernistični spomenik je v filmu posnet kot avtonomna forma, kot nadrealistična, skoraj fantastična prezenca v enem izmed prizorov, ki so za protagonistko čustveno najintenzivnejši. Poleg tega pa se film zasidra v kulturnem imaginariju, ki presega nacionalne meje. V tem smislu Fantasy deluje kot film regije, ne države. Tematsko vstopa tja, kjer slovenski film pogosto okleva: v preplet spolne identitete, migracijskih izkušenj in razrednega položaja. Vendar Kukle ne zanima naturalizem, niti sociološki: svoje like oblikuje ne skozi njihove družbene vloge, temveč skozi njihove izmike. Morda zato delujejo manj kot psihološko zaokrožene osebnosti in bolj kot nosilke različnih oblik subverzije. Od gledalke, gledalca je odvisno, ali bosta to videla kot primanjkljaj, ali kot nekaj skladnega s filmsko logiko, ki svojo energijo črpa iz estetike, ne iz pripovedne izčrpnosti. Fantasy tako ni film, ki bi ga merili po konvencijah pripovednosti, temveč po oblikovni inovativnosti. Njegov največji dosežek je vzpostavitev vizualnega sistema, v katerem postane spolna fluidnost prepoznavna ne le na ravni likov, temveč v sami zgradbi filmskega jezika. Ko film neprisiljeno prehaja med realistično in fantazijsko ravnjo, med videospotom in fikcijo, med notranjim in zunanjim, hkrati prehaja med identitetami. Kuklin prvenec je v kontekstu sodobnega slovenskega filma prelomen ne toliko zaradi tematske drznosti, temveč zaradi formalne suverenosti, s katero to temo prevede v vizualno, in v izrazito osebno obliko filmskega jezika. Tekst je del kulturnega projekta kritike in refleksije umetnosti z naslovom »Med enoglasjem in raznolikostjo: slovenski film v letu 2025«, ki ga je Ministrstvo za kulturo podprlo v okviru Spodbude kulturnim ustvarjalcem za izvedbo projektov kritike in refleksije umetnosti v letu 2025.

W poprzednim artykule podjąłem próbę ukazania dystrybucjonizmu jako doktryny oferującej samodzielną, pozytywną, a także wychodzącą naprzeciw współczesnym problemom wizję w obszarze ekonomii politycznej. Nie brak jednak teorii pięknie prezentujących się na papierze. Czy zatem dystrybucjonizm ma na swoją obronę również doświadczenie praktyczne?Pozostałe artykuły możesz czytać na

Przed kilkoma tygodniami niemal niezauważenie minęło pięć lat od ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego stwierdzającego niezgodność tzw. aborcji eugenicznej z Konstytucją RP, a także od masowych protestów będących rezultatem tego orzeczenia. Demonstracje organizowane pod szyldem Ogólnopolskiego Strajku Kobiet stanowiły pierwsze w historii III RP starcie pomiędzy przedstawicielami pokolenia urodzonego po roku 1989.Pozostałe artykuły możesz czytać na

W kolejnym odcinku serii o elektromobilności rozmawiamy o miejscu Polski w sekwencji produkcji samochodów elektrycznych. Zaczynamy od sytuacji globalnej, o której opowiada Jakub Jakóbowski z Ośrodka Studiów Wschodnich. A Joanna Podkowa z Electromobility Poland zastanawia się, jak budować i rozwijać polskie zaplecze. Każdemu z odcinków podcastu towarzyszy tekst, w którym przyglądamy się, jak elektromobilność przestaje być niszą, a staje się jednym z kluczowych filarów transformacji transportu, energetyki i całej gospodarki. W czwartym wydaniu sprawdzamy, jakie miejsce w łańcuchu wartości zajmuje Polska i czy poradzi sobie na konkurencyjnym rynku. Tekst znajduje się tutaj - zasoby.politykainsight.pl/pi2/pdf/na_prad_vol4.pdf Autorami serii są Dominik Brodacki i Karol Tokarczyk. Partnerem serii jest T&E.

I Søndagens tekst for 14. desember les vi frå Matteus 11, 2-11. Teksta handlar om då Johannes var i fengsel og fekk høyre om alt Jesus gjorde. Han sende bod med disiplane for å høyre om Jesus var den som skulle kome, eller om han skulle vente på ein annan.  I etterkant av at vi høyrer teksta lest av Randi Fagerhol Lauvås tek vi ein prat med prost i Nordre Sunnmøre prosti, Karl Johan Bjørge, om kva teksta inneheld. Vi tek ein prat om kva dette betyr og kva betydning det kan ha i dag.

Kiedy po drugiej wojnie światowej rodził się postmodernizm, jedną z jego głównych obietnic było danie ludziom wolności, jakiej wcześniej nie znali. Ponowoczesny człowiek miał być wyzwolony spod wpływu wielkich narracji – religijnych, politycznych i ideologicznych. Po raz pierwszy w historii miał realizować samego siebie bez żadnych ograniczeń. Dziś, po prawie siedmiu dekadach, wydaje się, że ta obietnica nie tylko się nie spełniła, a stało się wręcz przeciwnie – postmodernizm zamiast wyzwolić człowieka, zniewolił go na nowy sposób, tym groźniejszy, że trudniejszy do uchwycenia.Pozostałe artykuły możesz czytać na

Niemcy wyraźnie porzuciły wizję federalnej Europy. Nie jest to jednak coś, z czego powinniśmy się w Warszawie przesadnie cieszyć. Bo odrzucenie wizji jednego europejskiego państwa wcale nie oznacza powrotu do Europy narodów, a raczej zastąpienie jej wizją imperialną, w której tam, gdzie Berlinowi jest to wygodne, wymusza te rozwiązania, na których mu zależy, nie bierze jednak żadnej odpowiedzialności za dobrostan całości. Dzieli i rządzi, a to, jak jego polityczni „partnerzy” wytłumaczą to w swoich krajach – to już ich problem.Pozostałe artykuły możesz czytać na

Główny nurt polskiego ruchu narodowego zrósł się z katolicyzmem niespełna sto lat temu i aż po dziś dzień odwołuje się do koncepcji nacjonalizmu chrześcijańskiego. Wynika to m.in. z faktu, że religia katolicka – zarówno w pierwszych dziesięcioleciach XX w., jak i w czasach współczesnych – na ogół pozytywnie odnosi się do faktu istnienia narodów. Na pytanie, na czym polega rola narodów w Bożej ekonomii zbawienia, stara odpowiedzieć się teologia narodu. Pozostałe artykuły możesz czytać na

Internet przełamał monopol karteli medialnych, ale dziś polską debatę i świadomość kształtują algorytmy zza granicy. TikTok należy do chińskiego koncernu, natomiast Instagram, Facebook i YouTube – do amerykańskich gigantów technologicznych. Polska debata publiczna, choć w teorii bardziej pluralistyczna, w praktyce toczy się na cudzych serwerach i pod obcym nadzorem regulaminów. To nie jest błaha kwestia. Mówimy o realnym zagrożeniu dla bezpieczeństwa informacyjnego państwa. Jakie wyzwania niesie to za sobą?Pozostałe artykuły możesz czytać na

Karol Nawrocki nie spotka się w tym tygodniu z Viktorem Orbanem, ograniczając swój kontakt z węgierskim przywódcą do uczestnictwa w szczycie Grupy Wyszehradzkiej. Decyzja ta wywołała wzburzenie na Węgrzech oraz rodzi szereg kontrowersji wśród politycznych przeciwników prezydenta RP. Czy słusznie?

W czasach wymierania narodów Europy, gdy posiadanie potomstwa staje się raczej wyjątkiem niż regułą, potrzebujemy nowego sposobu myślenia o demografii. Nowoczesna Teoria Demograficzna zakłada, że decyzja o rodzicielstwie musi być nie tylko moralnie, ale i ekonomicznie uzasadniona. W dobie rosnących kosztów wychowania dzieci i powszechnego dostępu do antykoncepcji tradycyjny model przestał działać. Dziecko stało się wyborem – wyborem często (pozornie) nieracjonalnym z punktu widzenia indywidualnego interesu. Dlatego państwo, jeśli chce przetrwać, musi zacząć traktować rodzicielstwo jako inwestycję strategiczną. Macierzyństwo i ojcostwo – szczególnie wielodzietne – powinny stać się pełnoprawnymi ścieżkami kariery, wspieranymi nie tylko symbolicznie, ale realnie finansowo i systemowo.Pozostałe artykuły możesz czytać na

W kolejnym odcinku serii o elektromobilności sprawdzamy, ile kosztują samochody elektryczne, jak drogie jest ich utrzymanie i czy utrzymują swoją wartość. Rozmawiamy z Bartłomiejem Derskim z portalu WysokieNapiecie.pl oraz Aleksandrem Kramarzem z IKEA. Każdemu z odcinków podcastu towarzyszy tekst, w którym przyglądamy się, jak elektromobilność przestaje być niszą, a staje się jednym z kluczowych filarów transformacji transportu, energetyki i całej gospodarki. W trzecim wydaniu liczymy całkowity koszt użytkowania samochodu na prąd. Poza ceną zakupu auta obejmuje on sumę wszystkich kosztów, które należy ponieść podczas typowego okresu eksploatowania pojazdu. Tekst znajduje się tutaj - https://zasoby.politykainsight.pl/pi2/pdf/na_prad_vol3.pdf Autorami serii są Dominik Brodacki i Karol Tokarczyk. Partnerem serii jest T&E.

„Fenomen i prawdziwie konserwatywny młody narodowiec” – pisał o nim Wojciech Wasiutyński. Karol Stefan Frycz, bo o nim mowa, był jednocześnie jednym z najbardziej gorliwych obrońców przewrotów XVIII- i XIX-wiecznych pośród młodych narodowców. Ten tradycjonalista i monarchista krytykował stronnictwo Charles'a Maurrasa za dogmatyzm i niedostateczne dostrzeganie wątków narodowych w rewolucji francuskiej. Zagłębiając się w światopogląd Frycza, dojdziemy jednak do wniosku, że wcale nie jest on niespójny. Stanowi owoc pogłębionej refleksji nad narodzinami europejskiej nowoczesności. Pozostałe artykuły możesz czytać na

Niemal odwieczny monopol Jarosława Kaczyńskiego na prawicowość został złamany. Hegemonię prezesa podważa już nie jedna, lecz dwie formacje konserwatywne, a także – przynajmniej potencjalnie – może jej zagrozić prezydent Karol Nawrocki oraz szereg podmiotów niepartyjnych. Wojna na prawicy, którą obserwujemy w ostatnich miesiącach (Kaczyński vs Mentzen, Braun vs Konfederacja, PiS vs TV Republika), to przejaw szerszych przemian, jakie zachodzą w polskiej polityce. Prawica przestała być quasi-piramidą z Jarosławem Kaczyńskim na jej szczycie, stając się raczej archipelagiem, gdzie poszczególne „wyspy” wywierają wpływ na siebie nawzajem. Pozostałe artykuły możesz czytać na

Det er andre søndag i advent og vi er kome til søndagens tekst for 7. desember. I dagens tekst les vi frå Johannes 14, 1-4. Det handlar om at ein ikkje skal la hjarte uroe seg. I ein prat med prost i Nordre Sunnmøre prosti, Karl Johan Bjørge, ser vi på kva søndagens tekst handlar om.

Bedrijfsadviseurs Mieke Martens en Bruno Van de Casteele praten bij over AI. VLAIO-klanten BreedBio, Walkly en Tekst.ai komen aan bod. De transcriptie kan je hier downloaden: www.vlaio.be/nl/media/2958

Celovečerni prvenec Ester Ivakič, Ida, ki je pela tako grdo, da so še mrtvi vstali od mrtvih in zapeli z njo, delno nadaljuje izrazito domišljijsko, igrivo in hkrati surovo estetiko, ki jo je režiserka začrtala v svojih kratkih, sicer veliko bolj eksperimentalnih filmih, s katerimi je pokazala, da jo že lahko uvrščamo med najbolj samosvoje in prepoznavne ustvarjalce pri nas. Priredba zbirke kratkih zgodb Noben glas Suzane Tratnik, ki sta jo Ester Ivakič in scenaristka Nika Jurman za film nekoliko preoblikovali, ohranja geografski in delno časovni okvir prekmurskega podeželja konec 20. stoletja, vendar ga ne uporablja povsem kot realistično kuliso, temveč tudi kot polje za senzorično in asociativno pripoved. Ida odrašča v tesnem družinskem krogu: s staro mamo slabega zdravja, očetom, ki – kot je pregovorno značilno za slovensko podeželje – v nedogled gradi novo hišo, in mamo, katere preteklost je prežeta s temnejšimi toni. Ido – kot je morda pri otrocih njene starosti pogosto – nedoumljivost smrti hkrati privlači in plaši, vse močnejša je tudi slutnja, da bo prav stara mama prva, ki jo bo izgubila. Osrednji motiv izgube je prisoten na več ravneh, vendar film v tem smislu ne stremi k enotnemu emocionalnemu vrhuncu. Izguba se namesto tega pojavlja kot niz razpok v otroškem svetu domišljije in hkrati kot neizgovorjena konstanta sveta. Ta razpršenost postane logičen del poetike, ki raje vzpostavlja občutke kot dramske poudarke. Filmu se občasno pozna epizodičnost literarne predloge: posamezni motivi so izjemno močni, toda med njimi ni vedno popolne kohezije. Subtilni kvirovski podtoni iz kratkih zgodb o deklici, ki se začne zavedati svoje drugačnosti od okolja, v katerem odrašča, v filmu izginejo, to pa bi morda zlahka speljali na samocenzuro ali heteronormativizacijo pripovedi, vendar se zdi, da je odločitev delno tudi simptomatična za polje režiserkinega zanimanja: osredinjenje na fantastični, delno nadrealistični register ter zasledovanje čustvene in senzorične logike prizorov, ne pa psihološke ali identitetne strukture likov. Najizrazitejši intervencijski moment filma je v tem smislu uvedba magičnorealističnega motiva, utelešenega v žalobni, neopredeljivi navzočnosti sester Idine mame Ívane, ki delujeta kot odmev velike izgube. Ta ni izpeljan kot šok ali žanrski zasuk, temveč kot preprost, notranje konsistenten del sveta, v katerem smrt še nima trdnih kontur. Na tej točki film najjasneje razgrne svojo logiko: ne gre za vzpostavljanje dramatičnih poudarkov, temveč za ustvarjanje prostora, kjer se težko razumljive izkušnje preoblikujejo v magično-realistične elemente, ki skupaj z otroško predstavo o resničnosti določajo ton pripovedi. V tem kontekstu je pomembno sanjsko, megličasto vzdušje filma, ki ga Ester Ivakič gradi s kombinacijo zvoka, glasbe, fotografije in scenografije. Počasni delci svetlobe, ravnice in pokrajina, ki je hkrati odprta in utesnjujoča, ustvarjajo svet, ki ni povsem realističen niti povsem fantastičen, temveč liminalen prostor, kjer čarobno in vsakdanje sobivata brez potrebe po razmejitvi. Ta senzorična plast je eden najbolj izraznih in svojevrstnih elementov filma, ki z estetiko nepretencioznosti ključno soustvarja pomen. Podobno so igralske interpretacije minimalistične, zadržane in pogosto nedramatične. Lik stare mame je nekoliko prepoenostavljen na simbol starosti in minevanja, mladi igralki (Liza Muršič v vlogi Terezke in predvsem Lana Marić v vlogi naslovne Ide) pa ohranjata izrazito opazovalno držo, ki psihološko poglobitev nadomešča z občutkom otroške prisotnosti in zavedanja. Minimalizem čustveno izraznost zmanjša, vendar se to po drugi strani ujema z estetiko pripovedi, v kateri liki tu in tam niso toliko osebnosti kot bolj funkcije vzdušja. Motiv petja in religiozna motivika delujeta podobno. V naslovu film petje povzdigne v mitsko prvino, v pripovedi pa se pojavlja v nerafinirani, domačni, otroški obliki. Ida nima posluha; njeno petje nima zdravilne moči, kot si domišlja sprva, temveč je zaradi njega le tarča posmeha. Glasba in besedila, napisani za film, delujejo zavestno odmaknjeni od klasične glasbene produkcije. Gre za dosledno avtoričino strategijo, pri kateri film ne želi zveneti »filmsko«, temveč ohraniti vtis, da bi lahko te pesmi nastale v otroški sobi, med igro, brez ambicije po estetizaciji. Devica Marija ni prikazana toliko kot sakralna figura, ampak bolj kot objekt domišljije, nekakšen vsakdanji artefakt magičnega mišljenja dveh deklic. Kontrast med tem igrivim, neinstitucionalnim odnosom do religije in represivnimi pedagoškimi prijemi šole v času pozne Jugoslavije se ne razvije v kritiko sistema, temveč v še en primer preproste strategije Ester Ivakič, v kateri svet odraslih obstaja kot okvir, ne kot tema. Tem motivom se pridruži tudi nadrealistična prisotnost psičke, to je motiv, ki ga režiserka razvija že od kratkega filma Assunta naprej. Tudi tam ima žival – pes – simbolno in skoraj arhetipsko vlogo: kot prinašalec nečesa, kar presega razum odraslih in seže v otroško doživljanje sveta, kjer se naravno, čudežno in grozljivo ves čas prepletajo. Zdi se, da to, kar bi lahko poimenovali naivizem ali estetika nepretencioznosti, stopa v ospredje kot osrednji del avtorskega izraza Ester Ivakič; ker pa je igrani celovečerni film vendarle drugačna forma od poudarjeno avtorskih kratkih eksperimentalnih filmov, je bilo upravičeno pričakovati, da bo ta okvir vsaj delno avtorsko svobodo tudi omejil. Ida, ki je pela tako grdo, da so še mrtvi vstali od mrtvih in zapeli z njo kot polnokrvni celovečerni prvenec ni film, pri katerem bi bila v ospredju izoblikovanost, temveč film z dušo, ki izraža in napoveduje eno najizrazitejših avtorskih prezenc pri nas. Recenzijo je napisala Tina Poglajen. Tekst je del kulturnega projekta kritike in refleksije umetnosti z naslovom »Med enoglasjem in raznolikostjo: slovenski film v letu 2025«, ki ga je Ministrstvo za kulturo podprlo v okviru Spodbude kulturnim ustvarjalcem za izvedbo projektov kritike in refleksije umetnosti v letu 2025.

Teddy, s teorijami zarot obseden čebelar, s pomočjo avtističnega bratranca Dona ugrabi direktorico farmacevtskega podjetja Michelle, za katero verjame, da je Nezemljanka, ki škoduje naravi, izvaja globalni nadzor in načrtuje uničenje planeta. Toda bojevita Michelle se ne prepusti kar tako vlogi žrtve ... Bugonija je novi celovečerni film Yorgosa Lanthimosa, v katerem pionir »grškega čudaškega vala« po fantazijsko-zgodovinski satiri Nesrečna bitja iz leta 2023 ponovno sodeluje z avtorskim izzivom naklonjeno Emmo Stone. Najprej se seveda postavi vprašanje, zakaj sploh delati priredbo popolnega filma – Bugonija namreč s svojim pripovednim lokom, mračnim humorjem in končnim preobratom povsem zvesto sledi južnokorejski znanstvenofantastični mojstrovini Save the Green Planet! (Rešimo zeleni planet) iz leta 2003. Izvirnik je režiral Jang Joon-hwan. Jang je bil resda predviden tudi za režiserja ameriške različice, a je krmilo prevzel Yorgos Lanthimos in snov po svoje pregnetel. Divjaško, punkersko energijo izvirnika, ki se kljub nizkoproračunskemu srcu B-filma ponaša z mojstrskimi režijskimi rešitvami in številnimi cinefilskimi posvetili, je nadomestil s svojim prepoznavnim šik minimalizmom, podmazanim z visokim proračunom. Lanthimosov slog filma je hladen, odmaknjen, nadzorovan, hkrati pa ves čas ustvarja napetost, tako z nelagodno sopostavitvijo slike in glasbe, ki uglajenim mizanscenskim rešitvam nasprotuje, kot s svojim pristopom do likov, ki bi ga lahko v skladu z vodilnim motivom označili za entomološkega – nastopajoče osebe namreč avtor opazuje kot žuželke (z njim pa seveda to počnemo tudi mi kot gledalci). Skratka, filmski organizem v obeh inačicah poganja dinamika nasprotij. Na prvi pogled so očitne družbene razlike med direktorico in delavcem za tekočim trakom v istem podjetju. Lanthimos je spremenil in poudaril spolne vloge – v korejskem izvirniku je šlo za par moškega in ženske, ki ugrabita vzvišenega direktorja; dvajset let pozneje dva moška, sostanovalca iz razreda revnih zaposlenih, ugrabita toksično šefico, pasivno-agresivno ultrabogatašinjo. Toda mojstrstvo filma je v tem, da v resnici nič ni prav zares fiksirano. Domnevno preprost Teddy kot predstavnik dobrega in domnevno sofisticirana Michelle kot predstavnica zla se v dialoškem dvoboju izkažeta za enakovredna borca. »Laž, resnica … kakšna je sploh razlika?« vpraša Michelle in s tem čudovito povzame postresničnostni duh časa. Film vzpostavlja tudi nasprotje med lažnim jezikom korporativnega komuniciranja in osebnim, človeškim aktivizmom, a hkrati sam Teddy priznava, da je »99,9 odstotka tega, čemur rečemo aktivizem, samo osebno izpostavljanje in prikrito vzdrževanje blagovne znamke«. Gre za izjavo leta. V primerjavi s korejskim izvirnikom imajo čebele v Bugoniji precej pomembnejšo vlogo, večpomenski naslov filma namiguje med drugim na antično prepričanje, da se lahko čebele rodijo iz kadavrov goveda. Čebele simbolizirajo ciklično naravo življenja, smrti in ponovnega rojstva, kozmosa in časa, s posnetkom čebel se Bugonija tudi začne in konča. Po eni od teorij naj bi se z njihovim pojavom pred 60 milijoni let evolucijsko uveljavilo spolno razmnoževanje – da bi se tej komponenti izognila, se Teddy in Don pred svojim podvigom kemično kastrirata, kar je, ob spremenjenih spolnih vlogah v primerjavi z izvirnikom, interpretacijsko precej zgovorno. Čebele so tudi simbol zdravja in varuhinje preživetja, a so vseeno podvržene boleznim in nevarnosti samouničenja, kot izpostavi film, ki tudi pokaže, da je nespametno in celo nevarno vzpostavljanje vzporednic glede družbenih ureditev čebel in ljudi. Korejski izvirnik je bil dogajalno postavljen na rob propadlega rudnika in po svoje nadaljuje z rudarjenjem tudi Lanthimos, namreč po bogatem nahajališču tem. Kljub temu, da je svojo predlogo na prvi pogled dodobra oklestil, ni v ničemer zmanjšal vsebinskega izobilja in množice drobnih detajlov. Če kaj, se je kvečjemu poklonil vizionarstvu svojega predhodnika, ki je pred desetletji napovedal algoritemske mehurčke, v katerih živimo danes, zapredke teorij zarot, ki včasih niti ne dohajajo dejanskih družbenih norosti, pa politične napetosti, ki izvirajo tudi iz navezave ekonomsko-okoljske problematike, sebičnost in nečloveškost in zlorabe, ki se skrivajo pod iluzijo normalnega teka življenja … Bugonija z jezikom črne komedije oziroma mračne satire, ki postaja vedno bolj grenka, bolj ko o njej razmišljaš, natančno zariše duha časa in apokaliptično vzdušje konca. Toda jedko posmehljiv film je preveč inteligenten, da bi ga lahko uokvirili s poenostavljenimi frazami. Za svoj moto bi si lahko vzel tudi misel Fredrica Jamesona, da si je lažje predstavljati konec zemlje oziroma narave kot zlom poznega kapitalizma. A hkrati lahko gledamo Bugonijo prav kot kritiko tega našega fantaziranja o koncu sveta … Baladni vodilni song korejskega izvirnika, Somewhere Over the Rainbow, je Lanthimos nenazadnje zamenjal s podobno otožno, a krožno odprto Where Have All the Flowers Gone? Skratka, razumevanja zapletenosti časa, v katerem živimo, ne moremo doseči brez razumevanja vseh paradoksov sobivanja nasprotij. Recenzijo je napisal Gorazd Trušnovec, bere Dejan Kaloper. Tekst je del kulturnega projekta kritike in refleksije umetnosti z naslovom »Medžanrsko prehajanje v štirih sodobnih kinematografskih filmih«, ki ga je Ministrstvo za kulturo podprlo v okviru Spodbude kulturnim ustvarjalcem za izvedbo projektov kritike in refleksije umetnosti v letu 2025.

W kolejnym odcinku serii zastanawiamy się, czy auta elektryczne mogą wzmacniać stabilność systemu energetycznego i stać się brakującym elementem transformacji energetycznej.W pierwszej części rozmawiamy z Moniką Morawiecką, ekspertką od rynku energii współpracującą z Regulatory Assistance Project. W drugiej części, Łukasza Lewandowskiego z EV Klub Polska, pytamy o doświadczenia z użytkowania elektryka w trybie Vehicle-to-Home. Każdemu z odcinków podcastu towarzyszy tekst, w którym przyglądamy się, jak elektromobilność przestaje być niszą, a staje się jednym z kluczowych filarów transformacji transportu, energetyki i całej gospodarki. W drugim wydaniu analizujemy technologię V2G i jej wpływ na stabilność systemu elektroenergetycznego w Polsce. Tekst znajduje się pod tym linkiem - https://zasoby.politykainsight.pl/pi2/pdf/na_prad_vol2.pdf Rozmowy prowadzi Dominik Brodacki. Zapraszamy! Partnerem serii jest T&E.

Det er 1. søndag i advent og i søndagens tekst handlar det om då Jesus rei inn i Jerusalem på eit esel. Teksta er henta i frå Matteus 21, 1-11, og i ein prat med Karl Johan Bjørge, prost i Nordre Sunnmøre prosti, ser vi på kva som står i denne vekas søndagens tekst.

(00:00) 2 Korinthe 4 vers 16 t/m 5 vers 10 (02:51) Filippenzen 3 vers 17 t/m 21(04:23) Tekst voor de preek(05:15) Uitleg en verkondigingMocht je vragen hebben naar aanleiding van deze preek, of over deze thematiek willen doorpraten, dan kun je contact opnemen met één van onze predikanten:ds. Willem Jan de Hek: wjdehek@jacobikerk.nlds. Wim Vermeulen: wpvermeulen@jacobikerk.nlKijk voor meer informatie op: jacobikerk.nlWil je de Jacobikerk financieel steunen? jacobikerk.nl/organisatie-2/

Schriftlezing: Psalm 56 & Openbaringen 21 (vers 1 - 5) | Voorganger: N.J.M. Goedhart | Datum: 23 november 2025 | Tune: Gerben Budding

Præludium: David Mc Intyre: Introductory Voluntary C-dur Fra det G.T.: Jeremias' bog 33, 12-17 Salme: 402 "Den signede dag med fryd vi ser" Fra det N.T.: 2. Petersbrev 1, 2-8 og 16-19 Korvers: Axel Madsen: Alt, hvad der tjener til liv og gudsfrygt (Tekst: 2. Pet. 1, 3) Salme: 661 "Gud ene tiden deler" Postludium: Edward Elgar: Nimrod fra Enigma Variations, op. 36

Præludium: Myles Birket Foster: Grazioso G-dur Fra det G.T.: Salme 62, 6-13a Salme: 645 "Stille er min sjæl til Gud" Fra det N.T.: Jakobsbrevet 5, 7-11 Korvers: Axel Madsen: Alt, hvad der tjener til liv og gudsfrygt (Tekst: 2. Pet. 1, 3) Salme: 560 "Det livets ord vi bygger på" Postludium: Edward Elgar: Vesper prelude, op. 14 no. 5

Mówią o tej piosence, że jest to prawdziwy Tour de Force dla muzyków. Prawdę mówią. Niezwykle wymagająca dla instrumentalistów, dla wokalistów stanowi najtrudniejsze wyzwanie. Jej melodia to jig, a w zasadzie slip Jig, grany w metrum 9/8. Zwykle takie jigi grane są do tańca, w tempie cokolwiek nieśpiesznym. Ale nie nasza bohaterka, tu mamy tempo wprost zabójcze. Wokalista nie ma kiedy złapać oddechu. Wiem to, próbowałem, prawie „niedasie”. Prawie, w końcu jest śpiewana. Piosenka ma ciekawą genezę. Powszechnie uznawana za bardzo tradycyjny irlandzki utwór, powstała w 60 latach XIX wieku. Tekst napisał irlandzki poeta dla angielskiego śpiewaka. O twórcy melodii źródła milczą. Czasem niektórzy spekulują, że została zaczerpnięta ze Szkockiej 18 wiecznej jacobickiej pieśni, „Cam ye o'er frae France”. Coś jest na rzeczy. Wracając do autorów - Angielski śpiewak to Henry Robert Clifton, niezwykle popularny w swoich czasach wykonawca i autor piosenek musicalowych. Irlandzki poeta to tajemniczy D K Gavan znany jako poeta z Galway. No właśnie – znany to za dużo powiedziane. Wszystko co o nim wiemy to to, że był nazywany właśnie poetą z Galway i napisał 3 teksty dla Cliftona. Czyżby Clifton napisał teksty sam? Pod pseudonimem? Żeby było bardziej irlandzko? To też jest niewykluczone. A tekst piosenki opowiada o niezwykle awanturniczej podróży pewnego Irlandczyka. Wyruszył z niewielkiego Tuam w hrabstwie Galway – to zachodnia Irlandia. Miał o sobie niezłe mniemanie, śpiewa, że wszystkie panny za nim płakały. Co panny na to nie wiemy. Wyruszył w świat za chlebem, czy jak Irlandczycy mówią – zbierać kukurydzę. Przygotował się do drogi dobrze, sprawił sobie mocne buty i tarninową laskę, taką tradycyjną irlandzką, podręczną broń awanturnika. Dotarł do Mullingar, gdzie porządnie odpoczął po podróży, wzmocnił się kroplą whiskacza i zabawił z miejscowymi dziewczynami. Mimo licznych, jak twierdzi, zachęt nie został z nimi. Wyruszył dalej. Dotarł do Dublina. Miasto go urzekło. Ale gdy postanowił pospacerować po dublińskich uliczkach, został okradziony z całego dobytku, który zabrał w podróż. Okradziony chłopak z prowincji w wielkim Dublinie? Nie miał łatwo. Miejscowi mu nie chcieli pomóc, szydzili z jego akcentu. Nasz bohater ruszył więc dalej na poszukiwanie przygód. W porcie zamustrował na statek. Nie tak od razu, kapitan nie miał dla niego miejsca. Udało mu się znaleźć kąt pod pokładem, ale uwaga - w pomieszczeniach dla transportowanej trzody – ciężko zniósł podróż. Ale to nie koniec przygód. Na ląd zszedł w Lliverpoolu. Tam od razu miejscowi chłopcy zwyzywali go od głupków, nie omieszkując obrazić w dodatku jego uczuć patriotycznych. Miał pod ręką tarninową laskę, o której wspomniałem. No to puścił ją w ruch. Ale siła złego na jednego – awantura skończyła by się klęską. Na szczęście do naszego bohatera dołączyła ferajna ziomków z Galway. Wspólnie dali radę. Mogli ruszyć znów w drogę. A właśnie,  zapomniałem o tytule, ale już wszyscy wiecie. Nasza bohaterka to Rocky Road to Dublin. Jedna z najpopularniejszych dzisiaj irlandzkich (no irlandzkich) piosenek. Gra w filmach, występuje w literaturze, choćby u Joyce'a w Ulissessie, no i śpiewana jest przez wszystkie gwiazdy folku. Posłuchajcie.   Audycja zawiera utwory: “Cam ye o'er frae France” w wykonaniu „The Corrs”, słowa i muzyka: tradycyjne “Rocky Road to Dublin” w wykonaniu “The Chieftains” i „The Rolling Stones” słowa: D K Gavan, muzyka: trad. (prawdopodobnie

Zapraszamy na premierowy odcinek serii Na prąd, w której zadajemy pytania: czym jest elektromobilność, jakie szanse tworzy, jakie wyzwania generuje i jak wpływa na energetykę, miasta, produkcję, rynek pracy oraz codzienną mobilność. Sprawdzamy, jak powstaje nowy ekosystem — od produkcji baterii, przez infrastrukturę po modele biznesowe i regulacje, które mają sprawić, by transformacja mobilności była sprawiedliwa. W pierwszym odcinku rozmawiamy z Williamem Todtsem, szefem think tanku T&E. Każdemu z odcinków podcastu towarzyszy tekst, w którym przyglądamy się, jak elektromobilność przestaje być niszą, a staje się jednym z kluczowych filarów transformacji transportu, energetyki i całej gospodarki. Tekst znajduje się pod tym linkiem - https://tinyurl.com/elektromobilnosc-vol1.

Præludium: Sigfrid Karg-Elert: Aria semplice Fra det G.T.: Salme 39, 2-8 Salme: 380 "Op dog, Zion! ser du ej" Fra det N.T.: Jakobsbrevet 4, 11-17 Korvers: Axel Madsen: Alt, hvad der tjener til liv og gudsfrygt (Tekst: 2. Pet. 1, 3) Salme: 34, vers 1-4 "Gud skal alting mage" Postludium: Joseph Jongen: Prière du Matin

Søndagens tekst er henta i frå Johannes 9, 39-41. Det er Domssøndag i kyrkjeåret og teksta handlar om dei som ser, som skal sjå, og dei som ikkje ser, som skal bli blinde. Høyr samtalen mellom Karl Johan Børge, prost i Nordre Sunnmøre prosti, og Ragnhild Kristine Vartdal Espelund, redaktør i Radio Sunnmøre, om kva søndagens tekst handlar om. Teksta blir lest av Randi Fagerhol Lauvås.

Præludium: Arnold Schönberg: Kanon Fra det G.T.: Ps 85,9-14 Salme: 606, vers 1-5 "Kommer, hvo vil visdom lære!" Fra det N.T.: Jakobsbrevet 3, 13-18 Korvers: Axel Madsen: Alt, hvad der tjener til liv og gudsfrygt (Tekst: 2. Pet. 1, 3) Salme: 606, vers 6 Postludium: Johannes Brahms: Præludium i a-mol

W ostatnich dniach przez Ukrainę przetacza się najpoważniejsza afera korupcyjna doby rządów prezydenta Zełenskiego. Afera, w którą zaangażowani są jego najbliżsi współpracownicy i która bezpośrednio uderzy również w niego samego. Afera, która może przemodelować ukraiński układ polityczny i potencjalnie zmieść z planszy samego Zełenskiego, ujawniona została w momencie najpoważniejszego kryzysu ukraińskiej armii. Ta boryka się z krytycznymi brakami kadrowymi i niemal na pewno potężna skala afery pogłębi ten kryzys, zachęcając mężczyzn do szerszego unikania służby wojskowej. Pozostałe artykuły możesz czytać na

Præludium: Christian Præstholm: Du, som går ud fra den levende Gud Ord til dagen: Birgitta af Vadstena Salme: 291 "Du, som går ud fra den levende Gud" Fra det N.T.: Jakobsbrevet 3, 1-11 Korvers: Axel Madsen: Alt, hvad der tjener til liv og gudsfrygt (Tekst: 2. Pet. 1, 3) Salme: 651 "Vor klippe vi slippe umulig" Postludium: Pierre du Mage: Grand jeu

Carl Schmitt jest postacią, której osobom nawet średnio rozeznanym w refleksji nad współczesnym państwem i prawem nie trzeba szczególnie przedstawiać. Dla jednych jest on „ostatnim jurystą tradycji”, a dla innych pozostaje filozofem skompromitowanym przez swoją biografię i zwiastunem obecnego antyliberalnego trendu w polityce. Kontrowersje, jakie narosły wokół prawnika, niewątpliwie rzutują na interpretacje jego myśli. Ostatnie lata przyniosły wzmożone zainteresowanie kwestiami, które zajmowały Schmitta. Pandemia COVID pokazała użyteczność stanu wyjątkowego, a wojna na Ukrainie na nowo prezentuje nam znaczenie wrogości politycznej, która w zglobalizowanym społeczeństwie końca historii miała odejść do lamusa. Taka sytuacja tym bardziej tworzy zapotrzebowanie na bardziej gruntowne studia wyłożonej myśli. Chciałbym w poniższym tekście przyjrzeć się bliżej filozofii Schmitta, żeby móc rzucić na nią trochę inne światło. Mam nadzieję, że uda mi się wykazać, iż tytuł nie jest tylko pustą prowokacją, ale szczerze postawionym pytaniem.Pozostałe artykuły możesz czytać na

Demokratyczni Socjaliści Ameryki triumfują, Partia Demokratyczna znajduje się pod presją skrajnej lewicy, a prezydent Donald Trump grozi obcięciem funduszy federalnych dla Nowego Jorku. Największe amerykańskie miasto poszło śladem Londynu, wybierając na swojego burmistrza muzułmanina Zohrana Mamdaniego. Pozostałe artykuły możesz czytać na

My z zachwytem słuchamy Samosierry Jacka Kaczmarskiego a historia rechocze. Rechocze, gdyż podczas gdy nasi dzielni szwoleżerowie, z nadzieją na niepodległość w sercach, ochoczo wspierali Napoleona w podboju Hiszpanii i Portugalii, po drugiej stronie, za niepodległość iberyjskich narodów, bili się Irlandczycy, nierzadko siłą lub podstępem zwerbowani do Brytyjskiej armii. A właśnie tłem dla powstania bohaterki dzisiejszej gawędy jest wojna o półwysep iberyjski, czy jak na wyspach brytyjskich mówią „Peninsular War”. Wojnę o półwysep rozpętał Napoleon w 1807 roku, trwała do 1814. Hiszpanom i Portugalczykom w pokonaniu francuskiego dyktatora znacznie pomogli Brytyjczycy. Posłużyli się przy tym podbitymi narodami. Na półwysep Iberyjski wysłali m.in. 100 tys. Irlandczyków. Byli oni wcieleni do armii podstępem, siłą albo wstępowali żeby uniknąć skrajnej biedy.  I wielu z nich nie wróciło. Lub wróciło okaleczonych. Historię jednego z nich opowiada ballada „Mrs. McGrath”, piosenka opowiada o matce czekającej 7 lat na powrót syna z wojny. Kobieta wypytuje kapitanów statków zawijających do portu czy nie widzieli przypadkiem jej syna - Teda. W końcu Ted wraca - niestety kula armatnia pozbawiła go obu nóg. Autor piosenki jest nieznany, pojawiła się około 1815 roku jako dublińska broadside. Pierwszy raz opublikowana została w 1876 roku. Pierwsze nagrania pochodzą z połowy XX wieku, śpiewali ja The Weavers, Burl Ives, Pete Seeger i Tommy Makem. Melodia jak na tak tragiczną opowieść jest dość skoczna. Ale to już znamy. Podobnie było w przypadku Johnny I Hardly Knew Ya. Zresztą  - obie piosenki skończyły za oceanem jako marsze wojskowe. W rytm Pani McGrath podczas wojny secesyjnej maszerowały Irlandzkie regimenty po obu stronach konfliktu. Ale piosenka była przede wszystkim popularna oczywiście w Irlandii. Podobno znał ją na pamięć każdy rodowity dublińczyk. Podczas powstania wielkanocnego w 1916 roku zyskała status hymnu powstańców. Powoli stała się również pieśnią antywojenną. W 2. połowie XX wieku pojawiły się skrócone wersje Pani McGrath, z nieco zmienionym tekstem, bardziej skoncentrowanym na tragicznym losie syna. W zależności od imienia syna nosiły różne tytuły, „My son John” czy też „My son Tim”. John był wysoki i szczupły, Tim był kumplem bosmana, jeden i drugi stracił obie nogi. Nowe wersje różniły się od oryginału mniej skoczną melodią. Zyskały z czasem wielu wykonawców. Ale to nie koniec historii Pani McGrath. W 2006 roku Bruce Springsteen postanowił płytą oddać hołd wielkiej postaci światowego folku Pete Seegerowi. Nagrał wspaniałą płytę z piosenkami spopularyzowanymi przez Seegera. No i wziął  się za Panią Mc Grath. I ją przerobił, po swojemu. I powstało dzieło. Przejmujący tekst zyskał w końcu przejmująca melodię. A u nas? A u nas w 2010 roku, w styczniu świetny folkowy album „Na wygnaniu” wydał zespół Perły i Łotry, a w zasadzie Prawdziwe Perły bo pod taka nazwą wtedy funkcjonował. A na płycie znalazło się miejsce dla Pani McGrath. Tekst przetłumaczył Michał Doktor Gramatyka, muzykę zespół zaczerpnął z wersji Springsteena. Nie doczytałem kto dokonał aranżacji, ale Pani McGrath stanowi prawdziwą perełkę na tej wspaniałej płycie. Zresztą – sami posłuchajcie.    Sail Ho     Audycja zawiera utwory:   „Samosierra” w wykonaniu Jacka Kaczmarskiego, słowa i muzyka: Jacek Kaczmarski „Mrs. McGrath” w wykonaniu Tommy'ego Makema, słowa i muzyka: tradycyjne „My Son John” w wykonaniu zespołu Smokey Bastard, słowa i muzyka: radycyjne „My Son Tim” w wykonaniu Johna Francisa Flynn, słowa i myzyka: tradycyjne „Mrs. McGrath” w wykonaniu Bruce'a Springsteena, słowa i muzyka: tradycyjne „Mrs. McGrath” w wykonaniu zespołu Prawdziwe Perły, słowa i muzyka: tradycyjne     Sail Ho

Ostatnie dziesięciolecia przyniosły nam bezprecedensowy wzrost gospodarczy, równolegle jednak w mentalności społecznej dokonały rewolucyjnych zmian. Wolny wybór, będący złotym cielcem współczesnego społeczeństwa, dotknął także decyzji o założeniu rodziny. Powodzenie propagandy antynatalistycznej w mediach nie bierze się więc znikąd. Wielu rodziców – czasem zupełnie otwarcie i szczerze – zaczyna podkreślać, że wychowanie dzieci może być najbardziej wymagającym przedsięwzięciem w życiu. Nie krytykując słusznego uderzania w antynatalizm, pokuśmy się o sformułowanie punktu wyjścia do dalszej dyskusji.Pozostałe artykuły możesz czytać na

Schriftlezing: Kolossenzen 1 (vers 24) - Kolossenzen 2 (vers 15) & HC 14 | Voorganger: A. Schroten | Datum: 16 november 2025 | Tune: Gerben Budding

Czy Chiny zdolne są do funkcjonowania bez dolara? Jak decyzje New Delhi wpłynąć mogą na trajektorię wojny na Ukrainie? Którą stronę tej wojny wspiera właściwie Europa? Pozostałe artykuły możesz czytać na

Matador (Afsnit 15) (1980) Kronologisk gennemgang af serien. www.janoghenrik.dk/ www.henrikogjan.dk/ At tænke og tro 1939 - Daniel (Jim Erichsen) skal konfirmeres og der er besøg af Mads og Kristens meget missionske søster Anna (Kirsten Rolffes). Hun forages over brødrenes nye letsindige liv. Kristen (Jesper Langberg) erkender snart, at hans ægteskab med Iben (Ulla Henningsen) var en stor forhastet misforståelse. Han kan ikke glemme Elisabeth (Helle Virkner). Røde (Kurt Ravn) har svært ved at erkende, at privatlivet kan være vigtigere end det politiske liv. Agnes synes, deres drenge ser for lidt til deres far. Herbert Schmidt (Paul Hüttel) vender tilbage fra den spanske borgerkrig og flytter ind hos grisehandler Larsen (Buster Larsen). Tekst fra Danskefilm.dk

Žiulio Verno odisėjos: „Kelionė į Žemės centrą“XVI amžiaus pergamente teigiama, kad įmanoma nusileisti į Žemės centrą. Netgi nurodytas kelias, kuriuo reikia patraukti. Ir to užtenka, kad profesorius Lidenbrokas ryžtųsi šiam nuotykiui!1863-iųjų gegužės 24-ąją Hamburgo mieste profesorius Lidenbrokas nesitveria džiaugsmu: aistringas knygų kolekcininkas ką tik įsigijo originalų rankraštį. Bet iš knygos išsprūsta keistas pergamentas! Pergamentas išmargintas neregėtais ženklais... Regis, jis užkoduotas! Padedamas sūnėno Akselio, profesorius Lidenbrokas iššifruoja paslaptingą žinutę. Tekstą parašė XVI amžiaus islandų alchemikas Arnė Saknusemas, kuris teigia nusileidęs į Žemės centrą.Parengta pagal „France Inter“ tinklalaidę „Les Odyssées“.Teksto autorė Laure GrandbesançonVertėja Marija BogušytėRedaktorius Vaidotas MontrimasPasakotoja Benita VasauskaitėVaidina Algirdas Dainavičius, Vaidotas ŽitkusGarso režisierė Sonata JadevičienėDailininkė Milda Kargaudaitė

Præludium: Myles Birket Foster: Con moto religioso F-dur Fra det G.T. Esajas 46,5-10 Salme: 624 "Gud er Gud, før jorden skabtes" Fra det N.T.: Apostlenes Gerninger 17,22-34 Korvers: Mogens Wöldike: Forgange skal både, Himmel og jord (Tekst: anonym) Salme: 264 "Herre Jesus, du som troner" Postludium: Myles Birket Foster: O salutaris hostia

Præludium: Carl Nielsen: Præludium B-dur, op. 51,IX Fra det G.T.: Esajas 45, 20b-24 Salme: 745 "Vågn op og slå på dine strenge" Fra det N.T.: Apostlenes Gerninger 17,14-20 Korvers: Mogens Wöldike: Forgange skal både, Himmel og jord (Tekst: anonym) Salme: 404 "Lover Herren! han er nær" Postludium: Ambroise Thomas: Prière

Præludium: Léon Boëllmann: Andantino Fra det G.T: Esajas 45, 8-12 Salme: 29 "Spænd over os dit himmelsejl" Fra det N.T.: Apostlenes Gerninger 13,34-43 Korvers: Mogens Wöldike: Forgange skal både, Himmel og jord (Tekst: anonym) Salme: 52 "Du, Herre Krist" Postludium: César Franck: Adagio (fra Fantasi i C-dur)

Præludium: Christian Præstholm: Herren han har besøgt sit folk Fra det G.T: Esajas 44, 21-24 Salme: 349, vers 1-5 "Herren han har besøgt sit folk" Fra det N.T.: Apostlenes Gerninger 13,25-33 Korvers: Mogens Wöldike: Forgange skal både, Himmel og jord (Tekst: anonym) Salme: 349, vers 6-9 Postludium: Felix Mendelssohn: Andante

Opera is een beetje een rare en ook wat oude kunstvorm. Een verhaal dat al zingend wordt uitgebeeld… Is het verhaal het belangrijkst en ondersteunt de muziek alleen? Of moet je het verhaal helemaal niet kennen om van de muziek te kunnen genieten? Prof. Marlies De Munck in muziekfilosofe aan de UAntwerpen en zal jou de komende 15' laten zien en voelen hoe fantastisch opera is. - met dank aan MIRY Concertzaal, KASK & Conservatorium Gent

Šiame NARA tekste – sociologės Gražinos Bielousovos atviras liudijimas apie smurtą, kurį patyrė nuo vaikystės. Kartu tai ir žvilgsnis į smurtą, persmelkusį skirtingas mūsų visuomenės grupes. Tekstą įgarsina pati autorė. Skaityti: https://nara.lt/lt/articles-lt/uz-viena-musta-asmenine-smurto-istorija