Podcast appearances and mentions of annie schmidt

Speellijst Zondag 18 mei 2025 Jaren 70 Een paus van vijfentwintig (Gaaikema) Seth Gaaikema 3'30 Van de Lp Seth en Willeke in Scheveningen Philips 6423 009 Paulus de Pilkabouter (Brink/Bokkinga) Jos Brink 3'30 Van de LP Tekstpierement in Ontroerend goed Negram SPLQ 161 Evviva il papa (Raspoet) Hugo Raspoet 4'29 Van de cd Verzameld één Ariola 74321 215082 De poort (J. de Corte) Judith Damsté 2'13 Eigen opname Toen ik naakt was (De Corte) Jules de Corte 1'57 Eigen opname Al was het (R. Chrispijn/E. van der Wurff) Herman van Veen 3'08 Van de cd Goed voor een glimlach Harlekijn 847 019-2 De dagsluiter (M. v. d. Plas) Wim Sonneveld 5'25 Van de cd Theatershows-4 Mercury 838 470-2 Wat ik nou toch heb gelezen (A. Schmidt/H. Bannink) Trudy Labij 3'49 Van de cd Het mooiste en het beste van Annie Schmidt en Harry Bannink Polygram 536 746-2 Roll another one (Vleugel/Stokkermans) Jasperina de Jong 6'55 Van de cd De shows uit de jaren zeventig 7243 4 95090 2 3 De heilige Cup (Van Vliet/Van Kreeveld) Paul van Vliet 6'00 Van de LP Noord West Philips 6641 150 Te gek instrumentaal (M. v. Tuyl) Jan van der Voort 1'40 e.a. Van de cd Goed voor een glimlach Harlekijn 847 019-2

This podcast covers New Girl Season 4, Episode 3, Julie Berkman's Older Sister, which originally aired on September 30, 2014 and was written by Nina Pedrad and directed by Fred Goss. Here's a quick recap of the episode:Jess's Dad, Bob, comes to visit and is bringing his new girlfriend...who happens to be someone that Jess went to high school with. Meanwhile, Schmidt asks the guys for help to land a new sponge ad campaign.This episode got a 6.5/10 rating from Kritika whose favorite character was Schmidt and Kelly rated this episode an 8/10 and her favorite character was Winston!While not discussed in the podcast, we noted other references in this episode including:Ed - Ashley shared she did “so much E” while watching the show Ed. Annie - Schmidt felt like he was living in reverse Annie going from “riches to rags”. Seal - Jess's Dad, Bob, and Ashley thought they saw Seal at the airport, but it wasn't him.Crabtree and Evelyn - Jess was threatening Ashley and referred to her fists as “Crabtree and Evelyn.”Thor / Mjölnir - Winston was reading Schmidt's focus group cue cards, saying “I am Thor” but didn't know how to pronounce Thor's hammer, Mjolnir.NPR - Jess said they needed to “turn Ashley off” by playing NPR. [Weeble] - Ashley said Bob was her, “big, round, bald, fuzzy Weeble-Wobble.” Thanks for listening and stay tuned for Episode 4!Music: "Hotshot” by scottholmesmusic.comFollow us on Twitter, Instagram or email us at whosthatgirlpod@gmail.com!Website: https://smallscreenchatter.com/

Zondag 17 september 2023 (jaren 70) Collecte (Groot) George en Anke Groot 1'55 Van de cd Dingen die je niet meer ziet Mercury 510 583-2 Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben (Nuissl) Joost Nuissl 2'47 Van de LP Ja, nee en samen Harlekijn HH 2925 509 De danseres, de pastoor, de kondukteur en ik (Nuissl) Joost Nuissl 2'41 Van de LP Een huis van zachte steenen Harlekijn HH 2925 501 Whiskey (De Jonge/Vermeulen) Neerlands Hoop 8'45 Van de cd Weerzien in Panama EMI 7924562 't Is veel beter zo (De Jonge/Vermeulen) Neerlands Hoop 3'39 Van de cd Neerlands Hoop Code EMI 7948522 Er leven haast geen mensen meer (Kan/Van Veen) Wim Kan 2'45 Van de cd Ik zou je het liefste in een doosje willen doen NN 500.005-2 Wat een planeet (Schmidt/Bannink) Conny Stuart 4'27 Van de cd Annie Schmidt d 100 beste liedjes Universal 276 842-4 Sosjale joenit open doel (I. de Wijs) Kabaret Ivo de Wijs 13'35 Van de LP Beschaafd amusement EMI 5C 184-25165 Zijn vrouw (J. Boerstoel/P. v. Empelen) Don Quishocking 2'44 Van de cd Dingen die je niet meer ziet Mercury 510 583-2 Familiebedrijf (Broekman/Klöters) Fred Florusse 4'40 Van de Lp Don Quishocking: Trappen op Philips 6423 126 Ons (T. Koning/J. v.d. Voort/E. v.d. Wurff/H. v. Veen/L. v. Rooyen) Herman van Veen en de Contraband 6'00 Van de cd Carré, Amsterdam 1 Polydor 847 057-2

Annie Schmidt would go missing on October 16, 2016 but it would be five days before the search would start  our links: https://www.instagram.com/lostinthewoodspodcast/ https://www.patreon.com/lostinthewoodspodcast https://my-store-11745950.creator-spring.com/ https://linktr.ee/Lostinthewoodspodcast buy us coffee☕️ https://venmo.com/code?user_id=2323643837186048330&created=1633816408.531276&printed=1 http://paypal.me/lostinthewoodspod sources: https://www.strangeoutdoors.com/mysterious-outdoors-exclusive/annie-schmidt https://www.ldsliving.com/little-known-miracles-behind-the-discovery-of-annie-schmidts-body-2-years-ago/s/89230 https://www.oregonlive.com/portland/2016/11/post_567.html Annie and her brothers song https://www.youtube.com/watch?v=e16JEcg8TLE&list=RDe16JEcg8TLE&start_radio=1 sponsors: https://magicmind.co/?nbt=nb%3Aadwords%3Ag%3A16200731166%3A133494460979%3A583131486128&nb_adtype=&nb_kwd=magic%20mind&nb_ti=kwd-316968802705&nb_mi=&nb_pc=&nb_pi=&nb_ppi=&nb_placement=&nb_si={sourceid}&nb_li_ms=&nb_lp_ms=&nb_fii=&nb_ap=&nb_mt=b&gclid=Cj0KCQiA4OybBhCzARIsAIcfn9k7ji_zE1h_dUoUUQkaZXGE9ns-zYyQnoc8Wu8G6JRyIjY0O9ds0RgaAhqhEALw_wcB https://csinstant.coffee/

Episode 225: Wonders and Miracles - Interview Liza Lawrence Albert Einstein said, “There are only two ways to live your life: as though nothing is a miracle, or as though everything is a miracle.” Miracles - what are they? I suggest that miracles are things that we don't yet know how to explain. They are events or happenings that go beyond what we can do for ourselves. We often beg for miracles, search for miracles, or manifest miracles by our faith. One thing I found really interesting about Christ's ministry, is that before he did any miracle he said to the person, “Be it unto you according to your faith.” I find that fascinating. According to this, I draw the conclusion that first one must believe before miracles occur. Today I've invited Liza Laurence to the show - she is the host of the Wonders and Miracles podcast, to discuss her thoughts on miracles and some of the incredible ones she has heard, and then I'm going to share clips from 3 past podcasts, where my interviewees share some pretty miraculous experiences. Tune into the audio program to hear it straight from the people who are kind and brave enough to share their personal experiences. Do you believe God can do miracles? Do you believe you can create miracles because you believe strongly in a course of action? That belief in God, in ourselves, in the power of Universal law working for our good, despite our current limited understanding, seems to be crucial in the manifestation of miracles. Today's discussion brings awareness to some unusual, even inexplicable things that create awe and wonder. Magic. Let's welcome Liza Laurence, the host of the Wonders and Miracles podcast. Join us to hear Liza answer questions like: 1. What do you think is the definition of a miracle? 2. How many miracles have you shared with the guests on your podcast? How many episodes do you have up? 3. What are your top 3 miracles you were most awed in hearing? 4. Why do you do an entire podcast about miracles?     To contact Liza or listen to her podcast: wondersandmiraclespodcast@gmail.com, Podcast: Wonders and Miracles - www.wondersandmiracles.com     As I re-listen to past podcasts I notice miracles. Personal miracles that go on in people's lives as they create, as they go through tough times, as they heal. Today I wanted to share a couple clips - In episode 182, my interview with Richard Paul Evans, we talk about just a few of the miraculous events that happened as the book Christmas Box came together, but one of the sections I found most interesting was the way these little orbs of light followed him around as he spoke with people - Tune in for clips from that interview. The first year of the show we did a feature on the search for Annie Schmidt, daughter of Jon Schmidt from the popular group, The Piano Guys. I spoke with 3 people for this 3 part series, on of which was her mother. To say that miracles abounded in this search for her missing daughter is an understatement, but today I share one clip where Annie spoke to her mother after her death. (For the whole incredible story go to http://loveyourstorypodcast.com (loveyourstorypodcast.com) and listen to episodes 73-75. Tune in to hear miracles from this search. In episode 187, Deb Atella shares her own story of a lost loved one coming back to help her when she was hospitalized with a life and death hemorrhage. Tune in to hear her story. I think there are lots of kinds of miracles - Miracles we manifest with our faith, miracles that are just a hug from God - tender mercies, the miracles of angels around us, and serendipity moments. If you want to listen to more miracles, episode 10 of this podcast shared a whole pile of serendipitous and miraculous experiences. Go back and get the goods! When you stop and focus on miracles, you can't help but feel that God and the universe have your back. We begin to realize how little we truly...

We'd all like to sleep in once in a while -- it's a great way to “rest up” when your mind or body is exhausted, and it's something we just don't do enough (ask any parent of young kids!) Adequate sleep is also important for mental health! How many of us get grouchy or short-tempered when we don't get enough sleep? That's most of us. And sleep really goes beyond just daily temperament when it comes to your mental health, too. So if you throw a fundraiser to benefit the National Association on Mental Illness, or NAMI, but some at the table would rather sleep-in than run…. An idea is born. That's where the “Sleep in 4 Good” woke up and joined the party. Megan Erber from “Promo Cares” and Annie Schmidt from NAMI of Wake County are here on the BrandBuilders Podcast to talk about mental health and how we can sleep in --on purpose-- to benefit NAMI.

Brit breaks down the Astro-News you need-- The New Moon Solar Eclipse in Gemini June 10thVenus has moved into cozy Cancer, and SOS Home Organizing founder Annie Schmidt is here to get you aligned with pro tips for turning your space into a self-care sanctuary! And an Astro-analysis prediction + Tarot reading on Bennifer 2.0!

Presentazione di Eva PigliapocoMusica da fma

In this episode, we talk to Annie Schmidt, who works for the Fire Adapted Communities Learning Network. Through her position at the Fire Adapted network, Annie has committed herself to helping communities build their fire-resiliency and, quite literally, learn to better live with fire. Annie offers some great perspective on how and why fire prevention work should be prioritized just as much as fire suppression, while also providing a few suggestions for other people who want to improve fire resiliency in their communities. One of the most interesting parts of Annie's work is her commitment to bringing different voices to the table and empowering people with a variety of backgrounds to take greater authority over their land. You can listen, subscribe or review Living With Fire on Apple Podcasts, Spotify or Google Podcasts.

Sometimes the unsung heroes of the working K9 Community are the Search dogs that locate those who have passed before they could be rescued. This episode highlights my Great Basin K-9 SAR teammates, Joe Jennings and his Golden Retriever Gunny https://greatbasink-9sar.org/ Gunny was certified as a live find wilderness K9, an Avalanche Dog, but also as a dog that would hunt for and locate human remains both on land and in water. One very difficult search was for a young 21-year-old woman, Annie Schmidt, lost in the Columbia River Gorge area in Oregon. In this episode, Joe shares with us his experiences on that search. Joe is also the author of 4 books which can be found on Amazon: https://amzn.to/2ECiGjQ The first two books Ghosts of Iwo Jima and Ghosts of the Buffalo Wheel tell of the adventures of Sam Weber and his trusted K9 Gunny - Interestingly, these two characters bear a striking resemblance to Joe and Gunny! We on Great Basin K-9 SAR are heartbroken by the passing of Gunny just last Saturday at the age of 13 due to cancer. He lives on in our hearts with only fond memories and gratitude for a lifetime of service and a job well done. Rest easy Gunny. --- Support this podcast: https://anchor.fm/k9-top-tales/support

In 2018, author, publisher and college professor Dr. Randall Chase was a guest on the LDS talk show, Latter Day Radio, hosted by GM Jarrard. A prolific author, Dr. Chase is well known among members of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints for his popular “Making Precious Things Plain: A Book of Mormon Study Guide." In this podcast, Dr. Chase discusses three books in three episodes (that we have combined into one 40-minute podcast). They are “Apocalypse: The Great Day of the Lord for the Righteous,” “Establishing Zion: Preparing the Earth for the Return of Jesus Christ,” and “Making Isaiah Plain: An Old Testament Guide for the Book of Isaiah.” As he explains in our first segment, most people have negative opinions of the word “apocalypse,” but they shouldn't have—if they're righteous, according to Dr. Chase. Just saying the word brings to mind the idea of mass destruction. Many think of a fiery end to life on earth or of zombies shuffling ominously through the streets. Focusing on the negative makes it an unpleasant subject. Contrary to these ideas, this book on the Apocalypse focuses on the great blessings that the righteous will receive when the Lord comes—a great and glorious day with no fear of the destruction that will simultaneously come down upon the heads of the wicked. He continues in the second segment where he describes the concept of Zion; in the third part, he helps us understand the importance of studying Isaiah. Dr. Chase's interview and the review of his books are examples of the discussions we have had with LDS authors since Latter Day Radio went on the air (on KLO 1430am in Salt Lake City) in 2018. Another author we will be featuring in an upcoming episode is Michelle Schmidt, the mother of Annie Schmidt who was killed in a hiking accident in 2016. Michelle's husband is Jon Schmidt, the pianist of the Piano Guys; their search for their daughter, by all accounts, ended in tragedy when Annie's body was found at the bottom of a cliff in Oregon. But, in her book, “Carried,” Michelle describes how the Lord's atonement carried her through that grief and gave her even greater faith in Christ's plan for his children. Another author, Bruce Van Orden, released his book, “We'll Sing and We'll Shout: The Life and Times of W.W. Phelps,” in 2018. His podcast and review of the life of this remarkable early author, printer and figure in the Restoration is also posted here … as another of Latter Day Radio's “Faith-affirming Podcasts.” For details, refer to Latter Day Radio's website at www.latterdayradio.com, or send an e-mail to studio@latterdayradio.com.

The Piano Guys' Steven Sharp Nelson has lived many people’s dream as he has traveled the world playing the cello. And yet, his journey has been one with many highs and lows that have taught him to trust God and to consecrate each and every performance to Him. “As incredible as all the views are, as incredible as Carnegie Hall’s stage is, as incomparably sublime as playing in front of the Christ Redeemer statue is, nothing out there is better than being a dad and being a committed husband. Nothing is better than that and I remember that every time I come home from tour and my 7-year-old locks me in this hug I want to live in and says, 'Daddy.’” Show Notes: 1:30- So You Want Your Kid to Play an Instrument? 10:05- A Tribute to Julie 12:53- Why Teach Your Children to Love Music? 16:00- Unseen Sacrifices and Challenges 19:52- An Opportunity to Trust God 24:18- Witnessing a Mother’s Battle with Cancer 31:19- Attributing Success to the Grace of God 35:58- The People You’ve Prayed Into Your Life 39:18- Annie Schmidt 43:00- “Consecrate Thy Performance” 47:57- What Does It Mean To You To Be “All In” the Gospel of Jesus Christ? 

De mooiste cabaret en kleinkunst, vakkundig samengesteld door Kick van der Veer. ZONDAG 13 OKTOBER Reisje langs de Rijn (Lincke/Van der Plas) Adèle Bloemendaal 3’18 Van de cd Portret BIS 026 De Rijn (P. Nieuwint) Kabaret Ivo de Wijs 5’09 Van de LP De wortels van het kwaad Bovema 5C 054-24 513 Waar moet ik heen (Van Empelen/Groot) Don Quishocking 2’52 Van de cd bij dc/dvd 40 Jaar Don Quishocking Uitg. Rubinstein Wat een planeet (A. Schmidt/H. Bannink) Conny Stuart 4’27 Van de cd-box Annie Schmidt: de 100 beste liedjes Universal 276 842-4 Sorry dat ik besta (Schmidt/Bannink) Britta Maria 4’12 Van de cd Huiswaarts Eigen beheer Praktisch zo (Roel C. Verburg) Roel C. Verburg 3’43 Van de cd Liedjes voor de kater Eigen beheer Vanaf nu (Ouboter, Ouboter, Gepken) Maaike Ouboter 3’30 Van de cd Vanaf nu is het van jou Sony 19075842202 Nocturne (D. Witte) Stella Fontaine 2’51 Eigen opname Mens durf te leven (Witte) Arie Cupé 3’00 Eigen opname De maffe bokser (Allen, Rossi, Klöters) Peter Faber, Jacques Klöters 4’21 Van de cd Ik zou je het liefste in een doosje willen doen NN 500.004-2 Zonder pardon (Vierveijzer) Elke Vierveijzer 2’12 Eigen opname Kringen (Van den Oever) Theo van den oever 3’06 Van de cd Afterparty Eigen beheer Ze weten niet wat ze doen (J. de Corte) Martine Bijl 2’32 Van de Lp Martine Bijl Ariola 300.925. Waarom wachten (Bartels/Bartels, Snijders) Sjors van der Panne 3’04 Van de cd Altijd zo gegaan Eigen beheer

Episode 119 Best of 2018 It’s the last episode of 2018 and I want to thank all of you who are listening and all of those who have shared their brave and vulnerable stories on the show this year. It’s been a phenomenal year filled with crazy good episodes if I do say so myself.  I started this episode out wanting to do the BEST OF 2018, but realized as I surveyed the shows that if I did that it would be a VERY long episode, so my editor and I, pulled numbers at random to do a year-end review. Today’s episode does a quick reminder blurb from 10 of the top episodes of the past year. Listen in for some quick refreshers. We talk about 3 angles regarding story on this podcast – the first is the past. When we have stories that are holding us back we need to do the work to reframe them so we can move forward in our full power. The second is the present. Becoming aware of the stories we are telling ourselves today, especially about ourselves, creates or diminishes our power to live well and be who we came to be. And third, is the future. Every day we plant the seeds for our tomorrow – for the next chapter in our story  and so the things we do today matter to our future story.  This is the focus of our first flashback for 2018 – Doing acts of kindness in the world to create a better story. One of the episodes we did this year – episode 89 was a live discussion with the group who had gathered to do random acts of kindness. In this blurb Rebecca Dahl Cookston and I are discussing her experience and the effects   – uncomfortable and satisfying, of the RAK. Listen to the audio program to hear the conversation. In episode 72 I open a discussion about a story archetype. Story archetypes are the repetitive characters we see in our stories because they mark crucial points within a story – these are found in fairy tales, but also in our real-life stories. In this episode, I’m talking about the Threshold Guardian or the thing or person that stands as a block to you getting something you want. It’s important to understand this concept so that when your threshold guardians show up in real life you can see them for what they are. Listen to the audio program to hear the chosen segment. One of our most popular series this year was Episode 73-75 The Search for Annie Schmidt. Annie Schmidt, the daughter of John Schmidt the pianist from the popular group, the Piano Guys, went missing in 2016. The subsequent search for her and the discovery of her body was filled with miracles and cooperation. Listen to the audio program to hear a section from the trilogy where Annie’s mother talks about the miracle of hearing her daughter from the grave. Jennifer Anderson was meditating and talking with God at 3 a.m. one morning and she was inspired to create a journal. This journal entitled 3 a.m. with God changed her career path and her focus as she focuses on helping people listen, hear and act on inspiration. Listen to the audio program for a short segment of my chat with Jennifer. In episode 93 I talk about another story archetype – the Herald. These are real. There are moments when we are called into the adventures of our lives. Do we say no or do we say yes? Listen to the audio program for that segment. Mark Shurtleff, a past attorney general of Utah, shared a vulnerable personal interview with me about the toll the difficult events of the past few years took on him. His public face got personal in this interview  – episode 96. Listen to the audio program for the piece of our interview. You want someone to understand you better? Share a story that illustrates why you feel as you do. This is a key story tool. Tune into episode 70 for a whole discussion on sharing stories to create understanding. Tune into the audio program for a quick pointer about how to help others understand you better. In episode 116 you get a special treat – the book – Key to your Super Self and how your...

Marga Jochems (1940) was partner in het bedrijf van John de Crane, producent van de musicals van Annie Schmidt en Harry Bannink. Nadat De Crane overleed, produceerde zij hun laatste musical, Ping Ping.

Episode 104: We All Know Fear We all know fear. We’ve come up short as the fear of rejection stopped us from being vulnerable with someone, or stopped us from creating a relationship, or stopped us from sharing ourselves or an idea. We’ve known the fear of failure as we’ve contemplated doing something risky and then done an about-face as the wash of “what-if-it doesn’t-work” engulfs us. Fear of failure, fear of the unknown, fear of rejection are internally generated. These fears come from evolution –based circumstances. A need to be part of a community (so not wanting to alienate others), a need to know outcomes (fear of the unknown), a need to survive. Fear of the dark stems from being in a space where our senses cannot inform us of what is around us. It’s very natural to fear not-knowing. Fear is a big part of the human experience, but facing fear is the only way through it. Stay tuned for a head-on tackle of this all too familiar topic. In order to manage fear and to gauge which actions we will take and which ones we won’t, we ask “What If” questions. What if I try this and I fail? What if it doesn’t work? What if I make a decision and in a few years I’m not happy? What if people think I’m stupid, or if I ruin my reputation? What if my idea is too elementary? What if I get told no? What if I get hurt? It’s normal to ask these questions. It’s how we gauge risk. But there is a point where these questions quit serving us and they simply hold us back, paralyze us, keep us small. Here are a few other questions to ask yourself after you’ve listened to all the self-preservation questions: What IF it didn’t work out? Does the world really end? Would I regret the courage and adventure of trying for this, of attempting to live bigger, of loving and risking for the life with the most potential? What if it DID work out? What adventures might I find along the way? What will I learn as I let myself focus on success instead of fear? What’s really possible if I chose courage and possibility instead of fear? Do I want to still be who I am and where I am now, five years from now? Let me share a personal story: A few weeks ago I headed out on a backpacking trip with nine other people into the Wallowa mountain range. You’ll remember Lydia McGranahan, the woman who found Annie Schmidt’s body and Marty Newey, the man in Annie Schmidt’s search party from episodes 73, 74 and 75. I was invited to join this group on their annual adventure because we all wanted to meet, and because we all love nature and adventures, and because with my experience as an outdoor recreationalist – being a hiking guidebook writer – they believed I would be up for the challenge. As did I. We carpooled to Oregon, a group of 9 people. I had four in my car, with every intention that we would be spending the next 5 days together in the mountains. The plan was that we’d start out with a 6-mile day, then a 12 mile, then a 5 mile, then a 10 mile and then a 4 mile with daily side hikes tacked on. Well, I have spent many years backpacking and I know my limits well. I know that with a full pack I can punch out 8 miles a day before my feet and resolve have worn out. But, I had really wanted to come with this group and I figured if Marty, who is almost 60 could pump out that type of mileage, I could push through it. I went in with hope, but by the end of day 1, which had actually turned out to be about a mile and a half longer than projected, I was at my max for the day and I didn’t want to think about getting up bright and early as the sun warmed my tent, strapping my pack back on my aching hips and shoulders, and kicking out an additional 12 miles. The pace would be grueling. We’d climbed 3000 feet with a full pack on day one. It had been a good day, but now we were at a beautiful mountain lake, 7.5 miles into the Wallowa-Whitman National Forest and setting up a base camp was what I would do if left to my own devices. I’d set up a base camp, do day...

The Search for Annie Schmidt: Part 3 “Bless the thing that broke you down and cracked you open because the world needs you open.”  –Rebecca Campbell On Wednesday, October 19th, 2016 Annie Schmidt, daughter of Jon Schmidt, famous for his piano playing in the Piano Guys, and Michelle Schmidt, was reported missing. Over the next month, hundreds of people and search dogs embarked on what became an ordeal that gained national attention as the search for her unfolded. This three-part series includes interviews with Annie’s mother -Michelle, the woman who found Annie’s body – Lydia Mcgranahan, and another participant who was key in helping to find Annie – Marty Newey. This series starts out introducing Annie and Lydia – the woman who found her,  and we jump into the inspiration that brought a woman who had no idea who Annie was into the search in the Columbia River Gorge. The second installment takes us further into the search and the inspiration and weaving of events that took place as we talked about the experience with those who were there. And, this third and final episode takes us to when Annie’s body was found, to her funeral where Lydia hears Annie speak to her, and where finding Annie is also losing Annie. Tune in for in-depth interviews as we uncover the miraculous events surrounding the discovery of Annie Schmidt in this three-part series. Thanks to The Piano Guys for the use of their music in this episode.  https://thepianoguys.com/   Other links regarding Annie Schmidt: http://fox13now.com/tag/annie-schmidt/ https://www.deseretnews.com/article/865692954/One-year-after-the-loss-of-Annie-Schmidt-The-Piano-Guys-express-gratitude-for-prayers-with-release.html https://www.deseretnews.com/article/865693430/Piano-Guys-and-miracles-helped-Jon-and-Michelle-Schmidt-through-tragic-past-year.htm

PART II The Search for Annie Schmidt On Wednesday, October 19th, 2016 Annie Schmidt, daughter of Jon Schmidt, famous for his piano playing in the Piano Guys, and Michelle Schmidt, was reported missing. Over the next month, hundreds of people and search dogs embarked on what became an ordeal that gained national attention as the search for her unfolded. This three-part series includes interviews with Annie’s mother -Michelle, the woman who found Annie’s body – Lydia Mcgranahan, and another participant who was key in helping to find Annie – Marty Newey. This series starts out introducing Annie and Lydia – the woman who found her,  and we jump into the inspiration that brought a woman who had no idea who Annie was into the search in the Columbia River Gorge. This second installment takes us further into the search and the inspiration and weaving of events that took place as we talk about the experience with those who were there. Tune in for in-depth interviews as we uncover the miraculous events surrounding the discovery of Annie Schmidt in this three-part series. Thanks to The Piano Guys for the use of their music in this episode.  https://thepianoguys.com/   Other links regarding Annie Schmidt: http://fox13now.com/tag/annie-schmidt/ https://www.deseretnews.com/article/865692954/One-year-after-the-loss-of-Annie-Schmidt-The-Piano-Guys-express-gratitude-for-prayers-with-release.html https://www.deseretnews.com/article/865693430/Piano-Guys-and-miracles-helped-Jon-and-Michelle-Schmidt-through-tragic-past-year.htm

THE SEARCH FOR ANNIE SCHMIDT – PART 1 On Wednesday, October 19th, 2016 Annie Schmidt, daughter of Jon Schmidt, famous for his piano playing in the Piano Guys, and Michelle Schmidt, was reported missing. Over the next month, hundreds of people and search dogs embarked on what became an ordeal that gained national attention as the search for her unfolded. This three-part series includes interviews with Annie’s mother -Michelle, the woman who found Annie’s body – Lydia Mcgranahan, and another participant who was key in helping to find Annie – Marty Newey. This series starts out introducing Annie and Lydia – the woman who found her,  and we jump into the inspiration that brought a woman who had no idea who Annie was into the search in the Columbia River Gorge. Tune in for in-depth interviews as we uncover the miraculous events surrounding the discovery of Annie Schmidt in this three-part series. Other links regarding Annie Schmidt: http://fox13now.com/tag/annie-schmidt/ https://www.deseretnews.com/article/865692954/One-year-after-the-loss-of-Annie-Schmidt-The-Piano-Guys-express-gratitude-for-prayers-with-release.html https://www.deseretnews.com/article/865693430/Piano-Guys-and-miracles-helped-Jon-and-Michelle-Schmidt-through-tragic-past-year.html

ZONDAG 14 MEI 2017 La mamma (Gall/Aznavour/G.den Braber) Corry Brokken 3?43 Van cd Net als toen Mercury 522 864-2 Moeder en dochter (A. Parflit/L. de Graaf/H.P. de Boer) Conny Vandenbos 2?59 Uit de cd-box Het complete oeuvre Universal 574 654-5 Dorothée (Korthals/Verwey, Korthals) Louise Korthals 4?13 Van de cd Vlieguur Eigen beheer Laten we moeder eens verwennen (Groot/Van Empelen) Don Quishocking 6?35 Van cd-boekje Liedjes voor moeder Uitg. Nijgh & van Ditmar Praktische Hände (Van Veen) Herman van Veen 2?32 Van de cd Fallen oder springen Universal 06025 4768153 Carla en Frank van Putten (Van Kooten, De Bie) Van Kooten en de Bie 4?01 Van de cd De Typeplanner Universal SVB 983 443-2 Die goeie ouwe moeder (E. Jacobs) Tante Leen 2?53 Van de Lp namen die je nooit vergeet Philips E-72BG-200 Perenbloesem (Long) Robert Long 5?16 Van de cd NU Uit de box Jij wou mij totaal Universal 471409-4 Mammie is dansen (Davids/Rose) Adèle Bloemendaal 3?05 Van de Lp Laat mij nu maar begaan Philips 844 081 PY JanKees en moeder (Luif) Marjan Luif en Diederik Ebbinge 2?11 Van de cd Een goed gesprek VPRO EW 9958 Het snoepwinkeltje (M. de Wijs-Mouton) Martine Bijl 2?05 Eigen opname Mijn moeder (Jekkers) Harrie Jekkers 3?13 Van cd-boekje Liedjes voor moeder Uitg. Nijgh & van Ditmar De moeder van de gangster (Schmidt/Beuker) Emmy Arbous en Paul Deen 4?04 Van de cd Annie Schmidt: ongehoord FAV 2-23001 Ja mama (Hogenkamp/Roeleveld, Hogenkamp) Wim Hogenkamp 1?06 Van de LP Punt uit Ariola 203351

MODE IN DE SIXTIES Korte rok (J. Vuik) / Cocktail Trio 2'18 Van de cd Kun je nog zingen Dureco 11 67072 San Francisco (J. Philips/J. Rot) Jan Rot 2'59 Van de cd An + Jan Nieuw op 1 Okapi 2006-1 De haren zestig (W. Kerkhof, C. Pons/W. Kerkhof) The Amazing Stroopwafels 3'53 Van de cd Kano's en gevulde koeken QKCD04 Kindje, kom bij die provo uit bed (J. v.d. Merwe) Frits Lambrechts en Jaap van de Merwe 4'09 Single Delta DS 1213 Haar (MacDermot/Rot) Jan Rot 2'50 Van de cd Nummerrr 1 Okapi 2013-1JR 18 De mode (A. Schmidt/C. Lemaire) De mode 2'06 Van de cd Ik zou je het liefste in een doosje willen doen NN500.007-2 O damesblad (J. de Vries) Tonny Huurdeman 3'01 Van de cd Ik zou je het liefste in een doosje willen doen NN500.007-2 Het beeld (Bomans) Godfried Bomans 11'20 Van de cd Dat zijn leuke dingen voor de mensen 518 149-2 Kijk daar staat ze (Vleugel/Stokkermans) Jasperina de Jong 3'03 Eigen opname Paarse broek (Softs) Softs 2'36 Van de cd Biet het 2 Beter langharig dan kortzichtig (Muller) Peter J. Muller 2'34 Van de cd Biet het Hoezenpoes (Bannink/Schmidt) Conny Stuart 5'21 Van de cd Het mooiste en het beste van Annie Schmidt en Harry Bannink Polygram 536 746-2 Blommenkinders (H.v. Loenhout) Armand 3'33 Van de cd Arman 50 Jaar TCD 10208-2

Kees Fens rookte vroeger dertig sigaretten per dag en las zes dikke boeken per week. Dat werd wegens gezondheidsproblemen allemaal wat minde - hij stopte met roken en het aantal boeken kwam vaak niet boven de twee per week - maar in de zomer van 1986 verschenen er twee maal per week stukken van Fens in de Volkskrant. Tot 1977 waren dat alleen literaire kritieken, daarna vooral essays over allerlei cultuurhistorische onderwerpen, met een kleine voorkeur voor het werk van de kerkvader Augustinus. Maar ook de poëzie en de sport kwamen ruimschoots aan bod. Op 8 augustus 1986 was Fens al enkele jaren hoogleraar Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. En dat terwijl hij nooit een academische graad had behaald. Met Vrij Nederlandjournaliste Aukje Holtrop praatte hij vijf uur lang over het katholicisme, zijn ambities als jonge jongen en zijn grote passie: literatuur. --------------------------------------- Biografie Kees Fens "Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren" De ‘beste lezer van Nederland’ kwam in 1929 in een rooms-katholiek milieu ter wereld. Zijn ernstig zieke vader zag de jonge Fens twee keer per jaar, wanneer hij hem kwam bezoeken in het sanatorium. In 1939 stierf zijn vader. “Dat was ook niet zo leuk.” Op de lagere school kreeg hij les van de Broeders van Maastricht, een religieuze orde van jonge mannen die geen priester werden, maar in plaats daarvan jongens les gaven. Fens heeft daar naar eigen zeggen uitstekend onderwijs genoten. Het katholicisme maakte als jongetje grote indruk op hem en hij is dan ook in de rest van zijn leven altijd naar de kerk blijven gaan: “Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren.” Na de lagere school ging hij naar het St. Ignatiusgymnasium in de hoofdstad. Hij behaalde in 1948 zijn A-diploma en volgde daarna een avondstudie Nederlands voor het Middelbaar Onderwijs aan de net opgerichte Vrije Leergangen in Amsterdam. Een universitaire studie zat er vooralsnog niet in. Vanaf 1959 tot 1982 was hij docent Nederlands, eerst op het Triniteitscollege in Haarlem, later op de Frederik Muller Akademie in Amsterdam. In 1955 begon Fens met het schrijven van literaire kritieken in het weekblad De Linie. In 1960 begon hij voor De Tijd te schrijven en toen hij daar in 1968 mee ophield, verschenen zijn kritieken in De Volkskrant. Jarenlang baseerden lezers het al dan niet aanschaffen van een boek op zijn recensie in de Volkskrant. Met Jaap Oversteegen stond hij in 1962 aan de wieg van het literaire tijdschrift Merlijn. De makers van het tijdschrift bewogen vooral in academische kringen. Literatuur moest op een meer wetenschappelijke manier worden benaderd. Het ging om de tekstanalyse. In een interview met het Rotterdams Dagblad zegt Fens in oktober 1999: “Ik denk dat Merlijn het belangrijkste tijdschrift is geweest. De methode van Merlijn heeft zich op de universiteiten, naast de mode van de dag, ontwikkeld tot de klassieke vorm van tekstanalyse. Het idee dat je niet zomaar alles kunt beweren over een roman of een gedicht, maar dat je ook moet aantonen dat het er echt in de tekst staat.” Het tijdschrift ging in 1966, na vier seizoenen, ter ziele. Vanaf 1977 ging hij officieel als medewerker en columnist van de Volkskrant door het leven, ook omdat hij zich niet meer alleen op de literatuur richtte, maar onder meer ook sportcolumns schreef. Fens werd in juni 1983 de eerste niet-academische hoogleraar van Nederland. Hij werd professor Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ruim elf jaar later ging hij met emeritaat. In zijn afscheidscollege, ruim elf jaar later, uitte hij zijn teleurstelling en frustratie over het gebrek aan interesse voor zijn vak: “Als ik hier een college zou aankondigen over Thomas Moore tussen Middeleeuwen en humanisme, zie ik weinig studenten.” Na zijn emeritaat werd hij in 1994 aan dezelfde universiteit bijzonder hoogleraar literaire kritiek. Die functie legde hij in 2001 neer. Drie jaar later ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam. In een interview naar aanleiding daarvan zei Fens in dezelfde krant: “Mede door de overheersing van de middelmaat werd voor mij het schrijven van literaire kritieken niet interessant meer.” De lijst met gebundelde kritieken en essays is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij onder andere de Laurens Janszoon Costerprijs en de P.C. Hooftprijs. Kees Fens schreef het boekenweekessay van 2007, Op Weg naar het Schavot, in het kader van het thema Lof der Zotheid. Op het Boekenbal werd hij tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. ------------------------------------ Hoogtepunten uit het interview "Ik hoorde jaren later dat mijn vader heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen" Kees Fens zat op vrijdag 8 augustus, met Aukje Holtrop afgesloten van de rest van de wereld, in een kamer met een hele bijzondere inrichting. Hij vermoedde dat een kapitein ervoor verantwoordelijk was: “Het lijkt nog het meest op een huiskamer van een langgeleden gepensioneerde kapitein van de Maatschappij Nederland of zo, dat is zo'n maatschappij die op Indie gevaren heeft, want ik kijk recht op een heel slecht schilderij van een hele grote boot, dat ie waarschijnlijk bij zijn afscheid gekregen heeft. Het leukste wat in de kamer staat is een paard uit een draaimolen, dat heeft ie waarschijnlijk aangeschaft voor zijn kleinkinderen. Dat doet me denken aan de woonkamer van Simon Carmiggelt, die dat jaren in zijn kamer had staan, eerst voor zijn kinderen, later van zijn kleinkinderen. Het enige wat detoneert is een klok die typisch kantine-achtig is, die je alleen maar in Nederlandse kantines ziet.” De dood van zijn vader, toen hij 9 jaar oud was, heeft bij Fens zijn sporen achtergelaten. “het eerste beeld dat ik van hem heb (zijn vader) is iemand die in bed ligt. Want mijn vader lag in een sanatorium en daar mochten wij dus twee keer per jaar komen. Dat was in Hoog-Laren. En dan in de grote vakantie een keer, en met de kerstvakantie een keer. Als iemand vroeg dood gaat, blijf je altijd met duizenden vragen zitten. AH: zou het veel verschil maken met iemand die veel later overlijdt? KF: ja dat denk ik wel, het meest erge is is dat je niet weet wat voor iemand het is, je vormt je pas rond je 25e, 30e een beeld van je ouders. Maar 9 jaar en bij iemand die nooit thuis is geweest? Naarmate je zelf wat ouder wordt, wordt je nieuwsgierigheid naar je oorsprong ook groter. Mijn moeder is geen norm, die vond alles geweldig. Ik hoorde jaren later dat hij heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen, een barst in het schilderij.” Uiteraard gaat het in de vijf uur die het interview duurt ook over Fens’alom geprezen taalgebruik. Maar er zijn ook kritische geluiden, niet in de laatste plaats van Fens zelf: “ik schrijf natuurlijk wel met veel bijzinnen, zinnen tussen haakjes en streepjes en dat is eigenlijk niet goed, want dat betekent dat je de mededeling niet in 1 zin krijgt. Als ik veel korte zinnen achter elkaar schrijf, dan krijgt wat je schrijft, zoiets ontzettend absoluuts, zoiets stelligs. Je moet maar eens opletten, de stelligste hoofdartikelen die je in een Nederlandse krant te lezen krijgt, die staan in de Telegraaf, dat zijn hele korte zinnen. Een heel enkele keer dat ik wat herlees, dan zie je aankomen, daar kun je meteen dit tegen in brengen. Dan laat ik zien dat ik het tegendeel ook wel in de gaten heb. Maar die nuancering blijkt natuurlijk ook uit de woordkeus. Je gebruikt gauw wel eens een woord als wellicht of waarschijnlijk, of dunkt me. Dat doe ik te veel, te veel hoor. Ik gooi het er ook wel uit, maar dan schrik ik van de stelligheid van het proza.” Aan het einde van de vijf uur krijgt Fens nog één minuut van Cor Galis om te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Hij weet er elke seconde van te benutten. “Ik wou mijn bewondering uitspreken voor het optreden van Wim Kok bij de onlangs politieke debatten in de Kamer. Het enige bezwaar dat ik tegen hem heb is dat hij als alle integere mensen geen gevoel voor humor heeft, want humor is het begin van de corruptie, want wie lacht, stemt toe. En ik wou hem ook hier om prijzen, omdat hij het woord portemonnee in de meest essentiële zin die het woord kan hebben weer in het Nederlandse parlement heeft ingevoerd. Hij is ook de enige Nederlander, vind ik, die het woord portemonnee kan uitspreken zoals het hoort, namelijk als een beurs waar bijna niks in zit en waar je steeds weer in moet kijken of er nog wat inzit om in de dagelijkse levensbehoefte te voldoen. Er is geen Nederlander, zou ik willen zeggen, het woord portemonnee zo indringend kan uitspreken, hij legt het ook altijd als laatste woord in de zin, en dat vind ik terecht, daar heb ik met zeer veel bewondering naar geluisterd, eerlijk gezegd, en dat wilde ik toch graag kwijt.” -------------------------------------------------------- De interviewer: Aukje Holtrop "Het is elke keer een gelukje als ik het mag doen" “Ik kende Kees Fens helemaal niet goed. Ik had hem wel een paar keer ontmoet, maar daar was alles mee gezegd. Mijn man kende hem dus hij was wel eens bij ons thuis geweest, maar echt kennen, nee. Het was de eerste zomer dat we het marathoninterview deden en we vonden dat er een vrouw in moest. We hadden volgens mij Annie Schmidt al geregeld, maar die kon ineens niet. Toen hadden we een week om iemand anders te regelen. Kees Fens wilde meteen, dus dat was fantastisch." "Mijn man, die Kees kende omdat hij ook neerlandicus was, zei dat hij het wel zou doen en dat hij vreselijk leuk kon vertellen. Dat leek mij ook een goed idee, dus heb ik me in één week als een gek voorbereid. Ik had de vijf uur in thema’s ingedeeld: je begint dan in het heden, gaat terug naar het verleden en zo ga je langzaam naar de toekomst. En als thema’s heb je dan zijn jeugd, het gezin, het katholicisme. Ik maak altijd wel een structuur voor een interview, dat doe je ook als je een stuk schrijft. Het is natuurlijk de kunst om te zorgen dat het lijkt of zo’n gesprek uit de losse pols komt, maar er zit natuurlijk heel wat voorbereiding achter." "Ik weet nog dat de kamer in Het Gebouw waar het gesprek werd opgenomen was omgevormd tot iets heel bijzonders. Er lag een tijger op de grond, er hingen allemaal vreemde schilderijen, er was ontzettend veel eten en drinken. Ik vroeg Kees Fens als eerste om de kamer te beschrijven. Zo kwamen we al snel op zijn vader uit die stierf toen hij een jaar of tien was. Die had tbc, dus was ook niet thuis. Zijn moeder heeft het na de dood van zijn vader heel moeilijk gehad, het gezin leidde een armoedig bestaan. Daar vertelde hij heel mooi over, net als over zijn katholieke opvoeding." "Peter Flik was ervan overtuigd dat de gespreksstof niet lang genoeg was voor vijf uur radio. Hem leek het heel leuk om te zien wat er gebeurde als er stiltes vielen. Ik was er eigenlijk niet bang voor, niet voor de stiltes, maar ik geloofde ook niet dat er stiltes zouden vallen. Er stonden ook platen klaar, daar konden eventuele stiltes mee worden opgevangen, maar daar is volgens mij nooit gebruik van gemaakt." "Kees vond het geweldig om te doen, een live gesprek van vijf uur. Daar ligt wel een beetje ijdelheid aan ten grondslag, maar het was ook ontzettend leuk om met hem te praten. Hij is ontzettend intelligent en geestig en kon heel smakelijk vertellen over de dingen die hij op straat zag, over de haringverkoper of over neefjes en nichtjes. Hij is een geweldig observator. Daarin heeft hij wel wat van Carmiggelt, die kwam ook niet veel verder dan Amsterdam, maar kon ook prachtig vertellen." "Hij is een echte journalist, in het opzicht dat hij zich er dood aan kan ergeren dat hij tegenwoordig maar twee keer per week in de krant staat. Hij heeft ook een tijd lang met drie stukken per week in de krant gestaan, maar dat was hem waarschijnlijk nog te weinig. Hij zit nog steeds vaak te morren over dat ie weer minder woorden heeft gekregen. Uit het gesprek is eigenlijk wel een vriendschap ontstaan. Ik bezoek hem vrij regelmatig en dan zitten we een uurtje aan zijn keukentafel en dat is altijd heerlijk."

Kees Fens rookte vroeger dertig sigaretten per dag en las zes dikke boeken per week. Dat werd wegens gezondheidsproblemen allemaal wat minde - hij stopte met roken en het aantal boeken kwam vaak niet boven de twee per week - maar in de zomer van 1986 verschenen er twee maal per week stukken van Fens in de Volkskrant. Tot 1977 waren dat alleen literaire kritieken, daarna vooral essays over allerlei cultuurhistorische onderwerpen, met een kleine voorkeur voor het werk van de kerkvader Augustinus. Maar ook de poëzie en de sport kwamen ruimschoots aan bod. Op 8 augustus 1986 was Fens al enkele jaren hoogleraar Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. En dat terwijl hij nooit een academische graad had behaald. Met Vrij Nederlandjournaliste Aukje Holtrop praatte hij vijf uur lang over het katholicisme, zijn ambities als jonge jongen en zijn grote passie: literatuur. --------------------------------------- Biografie Kees Fens "Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren" De ‘beste lezer van Nederland’ kwam in 1929 in een rooms-katholiek milieu ter wereld. Zijn ernstig zieke vader zag de jonge Fens twee keer per jaar, wanneer hij hem kwam bezoeken in het sanatorium. In 1939 stierf zijn vader. “Dat was ook niet zo leuk.” Op de lagere school kreeg hij les van de Broeders van Maastricht, een religieuze orde van jonge mannen die geen priester werden, maar in plaats daarvan jongens les gaven. Fens heeft daar naar eigen zeggen uitstekend onderwijs genoten. Het katholicisme maakte als jongetje grote indruk op hem en hij is dan ook in de rest van zijn leven altijd naar de kerk blijven gaan: “Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren.” Na de lagere school ging hij naar het St. Ignatiusgymnasium in de hoofdstad. Hij behaalde in 1948 zijn A-diploma en volgde daarna een avondstudie Nederlands voor het Middelbaar Onderwijs aan de net opgerichte Vrije Leergangen in Amsterdam. Een universitaire studie zat er vooralsnog niet in. Vanaf 1959 tot 1982 was hij docent Nederlands, eerst op het Triniteitscollege in Haarlem, later op de Frederik Muller Akademie in Amsterdam. In 1955 begon Fens met het schrijven van literaire kritieken in het weekblad De Linie. In 1960 begon hij voor De Tijd te schrijven en toen hij daar in 1968 mee ophield, verschenen zijn kritieken in De Volkskrant. Jarenlang baseerden lezers het al dan niet aanschaffen van een boek op zijn recensie in de Volkskrant. Met Jaap Oversteegen stond hij in 1962 aan de wieg van het literaire tijdschrift Merlijn. De makers van het tijdschrift bewogen vooral in academische kringen. Literatuur moest op een meer wetenschappelijke manier worden benaderd. Het ging om de tekstanalyse. In een interview met het Rotterdams Dagblad zegt Fens in oktober 1999: “Ik denk dat Merlijn het belangrijkste tijdschrift is geweest. De methode van Merlijn heeft zich op de universiteiten, naast de mode van de dag, ontwikkeld tot de klassieke vorm van tekstanalyse. Het idee dat je niet zomaar alles kunt beweren over een roman of een gedicht, maar dat je ook moet aantonen dat het er echt in de tekst staat.” Het tijdschrift ging in 1966, na vier seizoenen, ter ziele. Vanaf 1977 ging hij officieel als medewerker en columnist van de Volkskrant door het leven, ook omdat hij zich niet meer alleen op de literatuur richtte, maar onder meer ook sportcolumns schreef. Fens werd in juni 1983 de eerste niet-academische hoogleraar van Nederland. Hij werd professor Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ruim elf jaar later ging hij met emeritaat. In zijn afscheidscollege, ruim elf jaar later, uitte hij zijn teleurstelling en frustratie over het gebrek aan interesse voor zijn vak: “Als ik hier een college zou aankondigen over Thomas Moore tussen Middeleeuwen en humanisme, zie ik weinig studenten.” Na zijn emeritaat werd hij in 1994 aan dezelfde universiteit bijzonder hoogleraar literaire kritiek. Die functie legde hij in 2001 neer. Drie jaar later ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam. In een interview naar aanleiding daarvan zei Fens in dezelfde krant: “Mede door de overheersing van de middelmaat werd voor mij het schrijven van literaire kritieken niet interessant meer.” De lijst met gebundelde kritieken en essays is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij onder andere de Laurens Janszoon Costerprijs en de P.C. Hooftprijs. Kees Fens schreef het boekenweekessay van 2007, Op Weg naar het Schavot, in het kader van het thema Lof der Zotheid. Op het Boekenbal werd hij tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. ------------------------------------ Hoogtepunten uit het interview "Ik hoorde jaren later dat mijn vader heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen" Kees Fens zat op vrijdag 8 augustus, met Aukje Holtrop afgesloten van de rest van de wereld, in een kamer met een hele bijzondere inrichting. Hij vermoedde dat een kapitein ervoor verantwoordelijk was: “Het lijkt nog het meest op een huiskamer van een langgeleden gepensioneerde kapitein van de Maatschappij Nederland of zo, dat is zo'n maatschappij die op Indie gevaren heeft, want ik kijk recht op een heel slecht schilderij van een hele grote boot, dat ie waarschijnlijk bij zijn afscheid gekregen heeft. Het leukste wat in de kamer staat is een paard uit een draaimolen, dat heeft ie waarschijnlijk aangeschaft voor zijn kleinkinderen. Dat doet me denken aan de woonkamer van Simon Carmiggelt, die dat jaren in zijn kamer had staan, eerst voor zijn kinderen, later van zijn kleinkinderen. Het enige wat detoneert is een klok die typisch kantine-achtig is, die je alleen maar in Nederlandse kantines ziet.” De dood van zijn vader, toen hij 9 jaar oud was, heeft bij Fens zijn sporen achtergelaten. “het eerste beeld dat ik van hem heb (zijn vader) is iemand die in bed ligt. Want mijn vader lag in een sanatorium en daar mochten wij dus twee keer per jaar komen. Dat was in Hoog-Laren. En dan in de grote vakantie een keer, en met de kerstvakantie een keer. Als iemand vroeg dood gaat, blijf je altijd met duizenden vragen zitten. AH: zou het veel verschil maken met iemand die veel later overlijdt? KF: ja dat denk ik wel, het meest erge is is dat je niet weet wat voor iemand het is, je vormt je pas rond je 25e, 30e een beeld van je ouders. Maar 9 jaar en bij iemand die nooit thuis is geweest? Naarmate je zelf wat ouder wordt, wordt je nieuwsgierigheid naar je oorsprong ook groter. Mijn moeder is geen norm, die vond alles geweldig. Ik hoorde jaren later dat hij heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen, een barst in het schilderij.” Uiteraard gaat het in de vijf uur die het interview duurt ook over Fens’alom geprezen taalgebruik. Maar er zijn ook kritische geluiden, niet in de laatste plaats van Fens zelf: “ik schrijf natuurlijk wel met veel bijzinnen, zinnen tussen haakjes en streepjes en dat is eigenlijk niet goed, want dat betekent dat je de mededeling niet in 1 zin krijgt. Als ik veel korte zinnen achter elkaar schrijf, dan krijgt wat je schrijft, zoiets ontzettend absoluuts, zoiets stelligs. Je moet maar eens opletten, de stelligste hoofdartikelen die je in een Nederlandse krant te lezen krijgt, die staan in de Telegraaf, dat zijn hele korte zinnen. Een heel enkele keer dat ik wat herlees, dan zie je aankomen, daar kun je meteen dit tegen in brengen. Dan laat ik zien dat ik het tegendeel ook wel in de gaten heb. Maar die nuancering blijkt natuurlijk ook uit de woordkeus. Je gebruikt gauw wel eens een woord als wellicht of waarschijnlijk, of dunkt me. Dat doe ik te veel, te veel hoor. Ik gooi het er ook wel uit, maar dan schrik ik van de stelligheid van het proza.” Aan het einde van de vijf uur krijgt Fens nog één minuut van Cor Galis om te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Hij weet er elke seconde van te benutten. “Ik wou mijn bewondering uitspreken voor het optreden van Wim Kok bij de onlangs politieke debatten in de Kamer. Het enige bezwaar dat ik tegen hem heb is dat hij als alle integere mensen geen gevoel voor humor heeft, want humor is het begin van de corruptie, want wie lacht, stemt toe. En ik wou hem ook hier om prijzen, omdat hij het woord portemonnee in de meest essentiële zin die het woord kan hebben weer in het Nederlandse parlement heeft ingevoerd. Hij is ook de enige Nederlander, vind ik, die het woord portemonnee kan uitspreken zoals het hoort, namelijk als een beurs waar bijna niks in zit en waar je steeds weer in moet kijken of er nog wat inzit om in de dagelijkse levensbehoefte te voldoen. Er is geen Nederlander, zou ik willen zeggen, het woord portemonnee zo indringend kan uitspreken, hij legt het ook altijd als laatste woord in de zin, en dat vind ik terecht, daar heb ik met zeer veel bewondering naar geluisterd, eerlijk gezegd, en dat wilde ik toch graag kwijt.” -------------------------------------------------------- De interviewer: Aukje Holtrop "Het is elke keer een gelukje als ik het mag doen" “Ik kende Kees Fens helemaal niet goed. Ik had hem wel een paar keer ontmoet, maar daar was alles mee gezegd. Mijn man kende hem dus hij was wel eens bij ons thuis geweest, maar echt kennen, nee. Het was de eerste zomer dat we het marathoninterview deden en we vonden dat er een vrouw in moest. We hadden volgens mij Annie Schmidt al geregeld, maar die kon ineens niet. Toen hadden we een week om iemand anders te regelen. Kees Fens wilde meteen, dus dat was fantastisch." "Mijn man, die Kees kende omdat hij ook neerlandicus was, zei dat hij het wel zou doen en dat hij vreselijk leuk kon vertellen. Dat leek mij ook een goed idee, dus heb ik me in één week als een gek voorbereid. Ik had de vijf uur in thema’s ingedeeld: je begint dan in het heden, gaat terug naar het verleden en zo ga je langzaam naar de toekomst. En als thema’s heb je dan zijn jeugd, het gezin, het katholicisme. Ik maak altijd wel een structuur voor een interview, dat doe je ook als je een stuk schrijft. Het is natuurlijk de kunst om te zorgen dat het lijkt of zo’n gesprek uit de losse pols komt, maar er zit natuurlijk heel wat voorbereiding achter." "Ik weet nog dat de kamer in Het Gebouw waar het gesprek werd opgenomen was omgevormd tot iets heel bijzonders. Er lag een tijger op de grond, er hingen allemaal vreemde schilderijen, er was ontzettend veel eten en drinken. Ik vroeg Kees Fens als eerste om de kamer te beschrijven. Zo kwamen we al snel op zijn vader uit die stierf toen hij een jaar of tien was. Die had tbc, dus was ook niet thuis. Zijn moeder heeft het na de dood van zijn vader heel moeilijk gehad, het gezin leidde een armoedig bestaan. Daar vertelde hij heel mooi over, net als over zijn katholieke opvoeding." "Peter Flik was ervan overtuigd dat de gespreksstof niet lang genoeg was voor vijf uur radio. Hem leek het heel leuk om te zien wat er gebeurde als er stiltes vielen. Ik was er eigenlijk niet bang voor, niet voor de stiltes, maar ik geloofde ook niet dat er stiltes zouden vallen. Er stonden ook platen klaar, daar konden eventuele stiltes mee worden opgevangen, maar daar is volgens mij nooit gebruik van gemaakt." "Kees vond het geweldig om te doen, een live gesprek van vijf uur. Daar ligt wel een beetje ijdelheid aan ten grondslag, maar het was ook ontzettend leuk om met hem te praten. Hij is ontzettend intelligent en geestig en kon heel smakelijk vertellen over de dingen die hij op straat zag, over de haringverkoper of over neefjes en nichtjes. Hij is een geweldig observator. Daarin heeft hij wel wat van Carmiggelt, die kwam ook niet veel verder dan Amsterdam, maar kon ook prachtig vertellen." "Hij is een echte journalist, in het opzicht dat hij zich er dood aan kan ergeren dat hij tegenwoordig maar twee keer per week in de krant staat. Hij heeft ook een tijd lang met drie stukken per week in de krant gestaan, maar dat was hem waarschijnlijk nog te weinig. Hij zit nog steeds vaak te morren over dat ie weer minder woorden heeft gekregen. Uit het gesprek is eigenlijk wel een vriendschap ontstaan. Ik bezoek hem vrij regelmatig en dan zitten we een uurtje aan zijn keukentafel en dat is altijd heerlijk."

Kees Fens rookte vroeger dertig sigaretten per dag en las zes dikke boeken per week. Dat werd wegens gezondheidsproblemen allemaal wat minde - hij stopte met roken en het aantal boeken kwam vaak niet boven de twee per week - maar in de zomer van 1986 verschenen er twee maal per week stukken van Fens in de Volkskrant. Tot 1977 waren dat alleen literaire kritieken, daarna vooral essays over allerlei cultuurhistorische onderwerpen, met een kleine voorkeur voor het werk van de kerkvader Augustinus. Maar ook de poëzie en de sport kwamen ruimschoots aan bod. Op 8 augustus 1986 was Fens al enkele jaren hoogleraar Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. En dat terwijl hij nooit een academische graad had behaald. Met Vrij Nederlandjournaliste Aukje Holtrop praatte hij vijf uur lang over het katholicisme, zijn ambities als jonge jongen en zijn grote passie: literatuur. --------------------------------------- Biografie Kees Fens "Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren" De ‘beste lezer van Nederland’ kwam in 1929 in een rooms-katholiek milieu ter wereld. Zijn ernstig zieke vader zag de jonge Fens twee keer per jaar, wanneer hij hem kwam bezoeken in het sanatorium. In 1939 stierf zijn vader. “Dat was ook niet zo leuk.” Op de lagere school kreeg hij les van de Broeders van Maastricht, een religieuze orde van jonge mannen die geen priester werden, maar in plaats daarvan jongens les gaven. Fens heeft daar naar eigen zeggen uitstekend onderwijs genoten. Het katholicisme maakte als jongetje grote indruk op hem en hij is dan ook in de rest van zijn leven altijd naar de kerk blijven gaan: “Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren.” Na de lagere school ging hij naar het St. Ignatiusgymnasium in de hoofdstad. Hij behaalde in 1948 zijn A-diploma en volgde daarna een avondstudie Nederlands voor het Middelbaar Onderwijs aan de net opgerichte Vrije Leergangen in Amsterdam. Een universitaire studie zat er vooralsnog niet in. Vanaf 1959 tot 1982 was hij docent Nederlands, eerst op het Triniteitscollege in Haarlem, later op de Frederik Muller Akademie in Amsterdam. In 1955 begon Fens met het schrijven van literaire kritieken in het weekblad De Linie. In 1960 begon hij voor De Tijd te schrijven en toen hij daar in 1968 mee ophield, verschenen zijn kritieken in De Volkskrant. Jarenlang baseerden lezers het al dan niet aanschaffen van een boek op zijn recensie in de Volkskrant. Met Jaap Oversteegen stond hij in 1962 aan de wieg van het literaire tijdschrift Merlijn. De makers van het tijdschrift bewogen vooral in academische kringen. Literatuur moest op een meer wetenschappelijke manier worden benaderd. Het ging om de tekstanalyse. In een interview met het Rotterdams Dagblad zegt Fens in oktober 1999: “Ik denk dat Merlijn het belangrijkste tijdschrift is geweest. De methode van Merlijn heeft zich op de universiteiten, naast de mode van de dag, ontwikkeld tot de klassieke vorm van tekstanalyse. Het idee dat je niet zomaar alles kunt beweren over een roman of een gedicht, maar dat je ook moet aantonen dat het er echt in de tekst staat.” Het tijdschrift ging in 1966, na vier seizoenen, ter ziele. Vanaf 1977 ging hij officieel als medewerker en columnist van de Volkskrant door het leven, ook omdat hij zich niet meer alleen op de literatuur richtte, maar onder meer ook sportcolumns schreef. Fens werd in juni 1983 de eerste niet-academische hoogleraar van Nederland. Hij werd professor Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ruim elf jaar later ging hij met emeritaat. In zijn afscheidscollege, ruim elf jaar later, uitte hij zijn teleurstelling en frustratie over het gebrek aan interesse voor zijn vak: “Als ik hier een college zou aankondigen over Thomas Moore tussen Middeleeuwen en humanisme, zie ik weinig studenten.” Na zijn emeritaat werd hij in 1994 aan dezelfde universiteit bijzonder hoogleraar literaire kritiek. Die functie legde hij in 2001 neer. Drie jaar later ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam. In een interview naar aanleiding daarvan zei Fens in dezelfde krant: “Mede door de overheersing van de middelmaat werd voor mij het schrijven van literaire kritieken niet interessant meer.” De lijst met gebundelde kritieken en essays is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij onder andere de Laurens Janszoon Costerprijs en de P.C. Hooftprijs. Kees Fens schreef het boekenweekessay van 2007, Op Weg naar het Schavot, in het kader van het thema Lof der Zotheid. Op het Boekenbal werd hij tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. ------------------------------------ Hoogtepunten uit het interview "Ik hoorde jaren later dat mijn vader heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen" Kees Fens zat op vrijdag 8 augustus, met Aukje Holtrop afgesloten van de rest van de wereld, in een kamer met een hele bijzondere inrichting. Hij vermoedde dat een kapitein ervoor verantwoordelijk was: “Het lijkt nog het meest op een huiskamer van een langgeleden gepensioneerde kapitein van de Maatschappij Nederland of zo, dat is zo'n maatschappij die op Indie gevaren heeft, want ik kijk recht op een heel slecht schilderij van een hele grote boot, dat ie waarschijnlijk bij zijn afscheid gekregen heeft. Het leukste wat in de kamer staat is een paard uit een draaimolen, dat heeft ie waarschijnlijk aangeschaft voor zijn kleinkinderen. Dat doet me denken aan de woonkamer van Simon Carmiggelt, die dat jaren in zijn kamer had staan, eerst voor zijn kinderen, later van zijn kleinkinderen. Het enige wat detoneert is een klok die typisch kantine-achtig is, die je alleen maar in Nederlandse kantines ziet.” De dood van zijn vader, toen hij 9 jaar oud was, heeft bij Fens zijn sporen achtergelaten. “het eerste beeld dat ik van hem heb (zijn vader) is iemand die in bed ligt. Want mijn vader lag in een sanatorium en daar mochten wij dus twee keer per jaar komen. Dat was in Hoog-Laren. En dan in de grote vakantie een keer, en met de kerstvakantie een keer. Als iemand vroeg dood gaat, blijf je altijd met duizenden vragen zitten. AH: zou het veel verschil maken met iemand die veel later overlijdt? KF: ja dat denk ik wel, het meest erge is is dat je niet weet wat voor iemand het is, je vormt je pas rond je 25e, 30e een beeld van je ouders. Maar 9 jaar en bij iemand die nooit thuis is geweest? Naarmate je zelf wat ouder wordt, wordt je nieuwsgierigheid naar je oorsprong ook groter. Mijn moeder is geen norm, die vond alles geweldig. Ik hoorde jaren later dat hij heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen, een barst in het schilderij.” Uiteraard gaat het in de vijf uur die het interview duurt ook over Fens’alom geprezen taalgebruik. Maar er zijn ook kritische geluiden, niet in de laatste plaats van Fens zelf: “ik schrijf natuurlijk wel met veel bijzinnen, zinnen tussen haakjes en streepjes en dat is eigenlijk niet goed, want dat betekent dat je de mededeling niet in 1 zin krijgt. Als ik veel korte zinnen achter elkaar schrijf, dan krijgt wat je schrijft, zoiets ontzettend absoluuts, zoiets stelligs. Je moet maar eens opletten, de stelligste hoofdartikelen die je in een Nederlandse krant te lezen krijgt, die staan in de Telegraaf, dat zijn hele korte zinnen. Een heel enkele keer dat ik wat herlees, dan zie je aankomen, daar kun je meteen dit tegen in brengen. Dan laat ik zien dat ik het tegendeel ook wel in de gaten heb. Maar die nuancering blijkt natuurlijk ook uit de woordkeus. Je gebruikt gauw wel eens een woord als wellicht of waarschijnlijk, of dunkt me. Dat doe ik te veel, te veel hoor. Ik gooi het er ook wel uit, maar dan schrik ik van de stelligheid van het proza.” Aan het einde van de vijf uur krijgt Fens nog één minuut van Cor Galis om te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Hij weet er elke seconde van te benutten. “Ik wou mijn bewondering uitspreken voor het optreden van Wim Kok bij de onlangs politieke debatten in de Kamer. Het enige bezwaar dat ik tegen hem heb is dat hij als alle integere mensen geen gevoel voor humor heeft, want humor is het begin van de corruptie, want wie lacht, stemt toe. En ik wou hem ook hier om prijzen, omdat hij het woord portemonnee in de meest essentiële zin die het woord kan hebben weer in het Nederlandse parlement heeft ingevoerd. Hij is ook de enige Nederlander, vind ik, die het woord portemonnee kan uitspreken zoals het hoort, namelijk als een beurs waar bijna niks in zit en waar je steeds weer in moet kijken of er nog wat inzit om in de dagelijkse levensbehoefte te voldoen. Er is geen Nederlander, zou ik willen zeggen, het woord portemonnee zo indringend kan uitspreken, hij legt het ook altijd als laatste woord in de zin, en dat vind ik terecht, daar heb ik met zeer veel bewondering naar geluisterd, eerlijk gezegd, en dat wilde ik toch graag kwijt.” -------------------------------------------------------- De interviewer: Aukje Holtrop "Het is elke keer een gelukje als ik het mag doen" “Ik kende Kees Fens helemaal niet goed. Ik had hem wel een paar keer ontmoet, maar daar was alles mee gezegd. Mijn man kende hem dus hij was wel eens bij ons thuis geweest, maar echt kennen, nee. Het was de eerste zomer dat we het marathoninterview deden en we vonden dat er een vrouw in moest. We hadden volgens mij Annie Schmidt al geregeld, maar die kon ineens niet. Toen hadden we een week om iemand anders te regelen. Kees Fens wilde meteen, dus dat was fantastisch." "Mijn man, die Kees kende omdat hij ook neerlandicus was, zei dat hij het wel zou doen en dat hij vreselijk leuk kon vertellen. Dat leek mij ook een goed idee, dus heb ik me in één week als een gek voorbereid. Ik had de vijf uur in thema’s ingedeeld: je begint dan in het heden, gaat terug naar het verleden en zo ga je langzaam naar de toekomst. En als thema’s heb je dan zijn jeugd, het gezin, het katholicisme. Ik maak altijd wel een structuur voor een interview, dat doe je ook als je een stuk schrijft. Het is natuurlijk de kunst om te zorgen dat het lijkt of zo’n gesprek uit de losse pols komt, maar er zit natuurlijk heel wat voorbereiding achter." "Ik weet nog dat de kamer in Het Gebouw waar het gesprek werd opgenomen was omgevormd tot iets heel bijzonders. Er lag een tijger op de grond, er hingen allemaal vreemde schilderijen, er was ontzettend veel eten en drinken. Ik vroeg Kees Fens als eerste om de kamer te beschrijven. Zo kwamen we al snel op zijn vader uit die stierf toen hij een jaar of tien was. Die had tbc, dus was ook niet thuis. Zijn moeder heeft het na de dood van zijn vader heel moeilijk gehad, het gezin leidde een armoedig bestaan. Daar vertelde hij heel mooi over, net als over zijn katholieke opvoeding." "Peter Flik was ervan overtuigd dat de gespreksstof niet lang genoeg was voor vijf uur radio. Hem leek het heel leuk om te zien wat er gebeurde als er stiltes vielen. Ik was er eigenlijk niet bang voor, niet voor de stiltes, maar ik geloofde ook niet dat er stiltes zouden vallen. Er stonden ook platen klaar, daar konden eventuele stiltes mee worden opgevangen, maar daar is volgens mij nooit gebruik van gemaakt." "Kees vond het geweldig om te doen, een live gesprek van vijf uur. Daar ligt wel een beetje ijdelheid aan ten grondslag, maar het was ook ontzettend leuk om met hem te praten. Hij is ontzettend intelligent en geestig en kon heel smakelijk vertellen over de dingen die hij op straat zag, over de haringverkoper of over neefjes en nichtjes. Hij is een geweldig observator. Daarin heeft hij wel wat van Carmiggelt, die kwam ook niet veel verder dan Amsterdam, maar kon ook prachtig vertellen." "Hij is een echte journalist, in het opzicht dat hij zich er dood aan kan ergeren dat hij tegenwoordig maar twee keer per week in de krant staat. Hij heeft ook een tijd lang met drie stukken per week in de krant gestaan, maar dat was hem waarschijnlijk nog te weinig. Hij zit nog steeds vaak te morren over dat ie weer minder woorden heeft gekregen. Uit het gesprek is eigenlijk wel een vriendschap ontstaan. Ik bezoek hem vrij regelmatig en dan zitten we een uurtje aan zijn keukentafel en dat is altijd heerlijk."

Kees Fens rookte vroeger dertig sigaretten per dag en las zes dikke boeken per week. Dat werd wegens gezondheidsproblemen allemaal wat minde - hij stopte met roken en het aantal boeken kwam vaak niet boven de twee per week - maar in de zomer van 1986 verschenen er twee maal per week stukken van Fens in de Volkskrant. Tot 1977 waren dat alleen literaire kritieken, daarna vooral essays over allerlei cultuurhistorische onderwerpen, met een kleine voorkeur voor het werk van de kerkvader Augustinus. Maar ook de poëzie en de sport kwamen ruimschoots aan bod. Op 8 augustus 1986 was Fens al enkele jaren hoogleraar Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. En dat terwijl hij nooit een academische graad had behaald. Met Vrij Nederlandjournaliste Aukje Holtrop praatte hij vijf uur lang over het katholicisme, zijn ambities als jonge jongen en zijn grote passie: literatuur. --------------------------------------- Biografie Kees Fens "Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren" De ‘beste lezer van Nederland’ kwam in 1929 in een rooms-katholiek milieu ter wereld. Zijn ernstig zieke vader zag de jonge Fens twee keer per jaar, wanneer hij hem kwam bezoeken in het sanatorium. In 1939 stierf zijn vader. “Dat was ook niet zo leuk.” Op de lagere school kreeg hij les van de Broeders van Maastricht, een religieuze orde van jonge mannen die geen priester werden, maar in plaats daarvan jongens les gaven. Fens heeft daar naar eigen zeggen uitstekend onderwijs genoten. Het katholicisme maakte als jongetje grote indruk op hem en hij is dan ook in de rest van zijn leven altijd naar de kerk blijven gaan: “Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren.” Na de lagere school ging hij naar het St. Ignatiusgymnasium in de hoofdstad. Hij behaalde in 1948 zijn A-diploma en volgde daarna een avondstudie Nederlands voor het Middelbaar Onderwijs aan de net opgerichte Vrije Leergangen in Amsterdam. Een universitaire studie zat er vooralsnog niet in. Vanaf 1959 tot 1982 was hij docent Nederlands, eerst op het Triniteitscollege in Haarlem, later op de Frederik Muller Akademie in Amsterdam. In 1955 begon Fens met het schrijven van literaire kritieken in het weekblad De Linie. In 1960 begon hij voor De Tijd te schrijven en toen hij daar in 1968 mee ophield, verschenen zijn kritieken in De Volkskrant. Jarenlang baseerden lezers het al dan niet aanschaffen van een boek op zijn recensie in de Volkskrant. Met Jaap Oversteegen stond hij in 1962 aan de wieg van het literaire tijdschrift Merlijn. De makers van het tijdschrift bewogen vooral in academische kringen. Literatuur moest op een meer wetenschappelijke manier worden benaderd. Het ging om de tekstanalyse. In een interview met het Rotterdams Dagblad zegt Fens in oktober 1999: “Ik denk dat Merlijn het belangrijkste tijdschrift is geweest. De methode van Merlijn heeft zich op de universiteiten, naast de mode van de dag, ontwikkeld tot de klassieke vorm van tekstanalyse. Het idee dat je niet zomaar alles kunt beweren over een roman of een gedicht, maar dat je ook moet aantonen dat het er echt in de tekst staat.” Het tijdschrift ging in 1966, na vier seizoenen, ter ziele. Vanaf 1977 ging hij officieel als medewerker en columnist van de Volkskrant door het leven, ook omdat hij zich niet meer alleen op de literatuur richtte, maar onder meer ook sportcolumns schreef. Fens werd in juni 1983 de eerste niet-academische hoogleraar van Nederland. Hij werd professor Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ruim elf jaar later ging hij met emeritaat. In zijn afscheidscollege, ruim elf jaar later, uitte hij zijn teleurstelling en frustratie over het gebrek aan interesse voor zijn vak: “Als ik hier een college zou aankondigen over Thomas Moore tussen Middeleeuwen en humanisme, zie ik weinig studenten.” Na zijn emeritaat werd hij in 1994 aan dezelfde universiteit bijzonder hoogleraar literaire kritiek. Die functie legde hij in 2001 neer. Drie jaar later ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam. In een interview naar aanleiding daarvan zei Fens in dezelfde krant: “Mede door de overheersing van de middelmaat werd voor mij het schrijven van literaire kritieken niet interessant meer.” De lijst met gebundelde kritieken en essays is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij onder andere de Laurens Janszoon Costerprijs en de P.C. Hooftprijs. Kees Fens schreef het boekenweekessay van 2007, Op Weg naar het Schavot, in het kader van het thema Lof der Zotheid. Op het Boekenbal werd hij tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. ------------------------------------ Hoogtepunten uit het interview "Ik hoorde jaren later dat mijn vader heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen" Kees Fens zat op vrijdag 8 augustus, met Aukje Holtrop afgesloten van de rest van de wereld, in een kamer met een hele bijzondere inrichting. Hij vermoedde dat een kapitein ervoor verantwoordelijk was: “Het lijkt nog het meest op een huiskamer van een langgeleden gepensioneerde kapitein van de Maatschappij Nederland of zo, dat is zo'n maatschappij die op Indie gevaren heeft, want ik kijk recht op een heel slecht schilderij van een hele grote boot, dat ie waarschijnlijk bij zijn afscheid gekregen heeft. Het leukste wat in de kamer staat is een paard uit een draaimolen, dat heeft ie waarschijnlijk aangeschaft voor zijn kleinkinderen. Dat doet me denken aan de woonkamer van Simon Carmiggelt, die dat jaren in zijn kamer had staan, eerst voor zijn kinderen, later van zijn kleinkinderen. Het enige wat detoneert is een klok die typisch kantine-achtig is, die je alleen maar in Nederlandse kantines ziet.” De dood van zijn vader, toen hij 9 jaar oud was, heeft bij Fens zijn sporen achtergelaten. “het eerste beeld dat ik van hem heb (zijn vader) is iemand die in bed ligt. Want mijn vader lag in een sanatorium en daar mochten wij dus twee keer per jaar komen. Dat was in Hoog-Laren. En dan in de grote vakantie een keer, en met de kerstvakantie een keer. Als iemand vroeg dood gaat, blijf je altijd met duizenden vragen zitten. AH: zou het veel verschil maken met iemand die veel later overlijdt? KF: ja dat denk ik wel, het meest erge is is dat je niet weet wat voor iemand het is, je vormt je pas rond je 25e, 30e een beeld van je ouders. Maar 9 jaar en bij iemand die nooit thuis is geweest? Naarmate je zelf wat ouder wordt, wordt je nieuwsgierigheid naar je oorsprong ook groter. Mijn moeder is geen norm, die vond alles geweldig. Ik hoorde jaren later dat hij heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen, een barst in het schilderij.” Uiteraard gaat het in de vijf uur die het interview duurt ook over Fens’alom geprezen taalgebruik. Maar er zijn ook kritische geluiden, niet in de laatste plaats van Fens zelf: “ik schrijf natuurlijk wel met veel bijzinnen, zinnen tussen haakjes en streepjes en dat is eigenlijk niet goed, want dat betekent dat je de mededeling niet in 1 zin krijgt. Als ik veel korte zinnen achter elkaar schrijf, dan krijgt wat je schrijft, zoiets ontzettend absoluuts, zoiets stelligs. Je moet maar eens opletten, de stelligste hoofdartikelen die je in een Nederlandse krant te lezen krijgt, die staan in de Telegraaf, dat zijn hele korte zinnen. Een heel enkele keer dat ik wat herlees, dan zie je aankomen, daar kun je meteen dit tegen in brengen. Dan laat ik zien dat ik het tegendeel ook wel in de gaten heb. Maar die nuancering blijkt natuurlijk ook uit de woordkeus. Je gebruikt gauw wel eens een woord als wellicht of waarschijnlijk, of dunkt me. Dat doe ik te veel, te veel hoor. Ik gooi het er ook wel uit, maar dan schrik ik van de stelligheid van het proza.” Aan het einde van de vijf uur krijgt Fens nog één minuut van Cor Galis om te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Hij weet er elke seconde van te benutten. “Ik wou mijn bewondering uitspreken voor het optreden van Wim Kok bij de onlangs politieke debatten in de Kamer. Het enige bezwaar dat ik tegen hem heb is dat hij als alle integere mensen geen gevoel voor humor heeft, want humor is het begin van de corruptie, want wie lacht, stemt toe. En ik wou hem ook hier om prijzen, omdat hij het woord portemonnee in de meest essentiële zin die het woord kan hebben weer in het Nederlandse parlement heeft ingevoerd. Hij is ook de enige Nederlander, vind ik, die het woord portemonnee kan uitspreken zoals het hoort, namelijk als een beurs waar bijna niks in zit en waar je steeds weer in moet kijken of er nog wat inzit om in de dagelijkse levensbehoefte te voldoen. Er is geen Nederlander, zou ik willen zeggen, het woord portemonnee zo indringend kan uitspreken, hij legt het ook altijd als laatste woord in de zin, en dat vind ik terecht, daar heb ik met zeer veel bewondering naar geluisterd, eerlijk gezegd, en dat wilde ik toch graag kwijt.” -------------------------------------------------------- De interviewer: Aukje Holtrop "Het is elke keer een gelukje als ik het mag doen" “Ik kende Kees Fens helemaal niet goed. Ik had hem wel een paar keer ontmoet, maar daar was alles mee gezegd. Mijn man kende hem dus hij was wel eens bij ons thuis geweest, maar echt kennen, nee. Het was de eerste zomer dat we het marathoninterview deden en we vonden dat er een vrouw in moest. We hadden volgens mij Annie Schmidt al geregeld, maar die kon ineens niet. Toen hadden we een week om iemand anders te regelen. Kees Fens wilde meteen, dus dat was fantastisch." "Mijn man, die Kees kende omdat hij ook neerlandicus was, zei dat hij het wel zou doen en dat hij vreselijk leuk kon vertellen. Dat leek mij ook een goed idee, dus heb ik me in één week als een gek voorbereid. Ik had de vijf uur in thema’s ingedeeld: je begint dan in het heden, gaat terug naar het verleden en zo ga je langzaam naar de toekomst. En als thema’s heb je dan zijn jeugd, het gezin, het katholicisme. Ik maak altijd wel een structuur voor een interview, dat doe je ook als je een stuk schrijft. Het is natuurlijk de kunst om te zorgen dat het lijkt of zo’n gesprek uit de losse pols komt, maar er zit natuurlijk heel wat voorbereiding achter." "Ik weet nog dat de kamer in Het Gebouw waar het gesprek werd opgenomen was omgevormd tot iets heel bijzonders. Er lag een tijger op de grond, er hingen allemaal vreemde schilderijen, er was ontzettend veel eten en drinken. Ik vroeg Kees Fens als eerste om de kamer te beschrijven. Zo kwamen we al snel op zijn vader uit die stierf toen hij een jaar of tien was. Die had tbc, dus was ook niet thuis. Zijn moeder heeft het na de dood van zijn vader heel moeilijk gehad, het gezin leidde een armoedig bestaan. Daar vertelde hij heel mooi over, net als over zijn katholieke opvoeding." "Peter Flik was ervan overtuigd dat de gespreksstof niet lang genoeg was voor vijf uur radio. Hem leek het heel leuk om te zien wat er gebeurde als er stiltes vielen. Ik was er eigenlijk niet bang voor, niet voor de stiltes, maar ik geloofde ook niet dat er stiltes zouden vallen. Er stonden ook platen klaar, daar konden eventuele stiltes mee worden opgevangen, maar daar is volgens mij nooit gebruik van gemaakt." "Kees vond het geweldig om te doen, een live gesprek van vijf uur. Daar ligt wel een beetje ijdelheid aan ten grondslag, maar het was ook ontzettend leuk om met hem te praten. Hij is ontzettend intelligent en geestig en kon heel smakelijk vertellen over de dingen die hij op straat zag, over de haringverkoper of over neefjes en nichtjes. Hij is een geweldig observator. Daarin heeft hij wel wat van Carmiggelt, die kwam ook niet veel verder dan Amsterdam, maar kon ook prachtig vertellen." "Hij is een echte journalist, in het opzicht dat hij zich er dood aan kan ergeren dat hij tegenwoordig maar twee keer per week in de krant staat. Hij heeft ook een tijd lang met drie stukken per week in de krant gestaan, maar dat was hem waarschijnlijk nog te weinig. Hij zit nog steeds vaak te morren over dat ie weer minder woorden heeft gekregen. Uit het gesprek is eigenlijk wel een vriendschap ontstaan. Ik bezoek hem vrij regelmatig en dan zitten we een uurtje aan zijn keukentafel en dat is altijd heerlijk."

Kees Fens rookte vroeger dertig sigaretten per dag en las zes dikke boeken per week. Dat werd wegens gezondheidsproblemen allemaal wat minde - hij stopte met roken en het aantal boeken kwam vaak niet boven de twee per week - maar in de zomer van 1986 verschenen er twee maal per week stukken van Fens in de Volkskrant. Tot 1977 waren dat alleen literaire kritieken, daarna vooral essays over allerlei cultuurhistorische onderwerpen, met een kleine voorkeur voor het werk van de kerkvader Augustinus. Maar ook de poëzie en de sport kwamen ruimschoots aan bod. Op 8 augustus 1986 was Fens al enkele jaren hoogleraar Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. En dat terwijl hij nooit een academische graad had behaald. Met Vrij Nederlandjournaliste Aukje Holtrop praatte hij vijf uur lang over het katholicisme, zijn ambities als jonge jongen en zijn grote passie: literatuur. --------------------------------------- Biografie Kees Fens "Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren" De ‘beste lezer van Nederland’ kwam in 1929 in een rooms-katholiek milieu ter wereld. Zijn ernstig zieke vader zag de jonge Fens twee keer per jaar, wanneer hij hem kwam bezoeken in het sanatorium. In 1939 stierf zijn vader. “Dat was ook niet zo leuk.” Op de lagere school kreeg hij les van de Broeders van Maastricht, een religieuze orde van jonge mannen die geen priester werden, maar in plaats daarvan jongens les gaven. Fens heeft daar naar eigen zeggen uitstekend onderwijs genoten. Het katholicisme maakte als jongetje grote indruk op hem en hij is dan ook in de rest van zijn leven altijd naar de kerk blijven gaan: “Iets waarmee je gelukkig bent geweest, daar moet je je niet van afkeren.” Na de lagere school ging hij naar het St. Ignatiusgymnasium in de hoofdstad. Hij behaalde in 1948 zijn A-diploma en volgde daarna een avondstudie Nederlands voor het Middelbaar Onderwijs aan de net opgerichte Vrije Leergangen in Amsterdam. Een universitaire studie zat er vooralsnog niet in. Vanaf 1959 tot 1982 was hij docent Nederlands, eerst op het Triniteitscollege in Haarlem, later op de Frederik Muller Akademie in Amsterdam. In 1955 begon Fens met het schrijven van literaire kritieken in het weekblad De Linie. In 1960 begon hij voor De Tijd te schrijven en toen hij daar in 1968 mee ophield, verschenen zijn kritieken in De Volkskrant. Jarenlang baseerden lezers het al dan niet aanschaffen van een boek op zijn recensie in de Volkskrant. Met Jaap Oversteegen stond hij in 1962 aan de wieg van het literaire tijdschrift Merlijn. De makers van het tijdschrift bewogen vooral in academische kringen. Literatuur moest op een meer wetenschappelijke manier worden benaderd. Het ging om de tekstanalyse. In een interview met het Rotterdams Dagblad zegt Fens in oktober 1999: “Ik denk dat Merlijn het belangrijkste tijdschrift is geweest. De methode van Merlijn heeft zich op de universiteiten, naast de mode van de dag, ontwikkeld tot de klassieke vorm van tekstanalyse. Het idee dat je niet zomaar alles kunt beweren over een roman of een gedicht, maar dat je ook moet aantonen dat het er echt in de tekst staat.” Het tijdschrift ging in 1966, na vier seizoenen, ter ziele. Vanaf 1977 ging hij officieel als medewerker en columnist van de Volkskrant door het leven, ook omdat hij zich niet meer alleen op de literatuur richtte, maar onder meer ook sportcolumns schreef. Fens werd in juni 1983 de eerste niet-academische hoogleraar van Nederland. Hij werd professor Moderne Letterkunde aan de Katholieke Universiteit Nijmegen. Ruim elf jaar later ging hij met emeritaat. In zijn afscheidscollege, ruim elf jaar later, uitte hij zijn teleurstelling en frustratie over het gebrek aan interesse voor zijn vak: “Als ik hier een college zou aankondigen over Thomas Moore tussen Middeleeuwen en humanisme, zie ik weinig studenten.” Na zijn emeritaat werd hij in 1994 aan dezelfde universiteit bijzonder hoogleraar literaire kritiek. Die functie legde hij in 2001 neer. Drie jaar later ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Amsterdam. In een interview naar aanleiding daarvan zei Fens in dezelfde krant: “Mede door de overheersing van de middelmaat werd voor mij het schrijven van literaire kritieken niet interessant meer.” De lijst met gebundelde kritieken en essays is indrukwekkend. Voor zijn werk kreeg hij onder andere de Laurens Janszoon Costerprijs en de P.C. Hooftprijs. Kees Fens schreef het boekenweekessay van 2007, Op Weg naar het Schavot, in het kader van het thema Lof der Zotheid. Op het Boekenbal werd hij tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw benoemd. ------------------------------------ Hoogtepunten uit het interview "Ik hoorde jaren later dat mijn vader heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen" Kees Fens zat op vrijdag 8 augustus, met Aukje Holtrop afgesloten van de rest van de wereld, in een kamer met een hele bijzondere inrichting. Hij vermoedde dat een kapitein ervoor verantwoordelijk was: “Het lijkt nog het meest op een huiskamer van een langgeleden gepensioneerde kapitein van de Maatschappij Nederland of zo, dat is zo'n maatschappij die op Indie gevaren heeft, want ik kijk recht op een heel slecht schilderij van een hele grote boot, dat ie waarschijnlijk bij zijn afscheid gekregen heeft. Het leukste wat in de kamer staat is een paard uit een draaimolen, dat heeft ie waarschijnlijk aangeschaft voor zijn kleinkinderen. Dat doet me denken aan de woonkamer van Simon Carmiggelt, die dat jaren in zijn kamer had staan, eerst voor zijn kinderen, later van zijn kleinkinderen. Het enige wat detoneert is een klok die typisch kantine-achtig is, die je alleen maar in Nederlandse kantines ziet.” De dood van zijn vader, toen hij 9 jaar oud was, heeft bij Fens zijn sporen achtergelaten. “het eerste beeld dat ik van hem heb (zijn vader) is iemand die in bed ligt. Want mijn vader lag in een sanatorium en daar mochten wij dus twee keer per jaar komen. Dat was in Hoog-Laren. En dan in de grote vakantie een keer, en met de kerstvakantie een keer. Als iemand vroeg dood gaat, blijf je altijd met duizenden vragen zitten. AH: zou het veel verschil maken met iemand die veel later overlijdt? KF: ja dat denk ik wel, het meest erge is is dat je niet weet wat voor iemand het is, je vormt je pas rond je 25e, 30e een beeld van je ouders. Maar 9 jaar en bij iemand die nooit thuis is geweest? Naarmate je zelf wat ouder wordt, wordt je nieuwsgierigheid naar je oorsprong ook groter. Mijn moeder is geen norm, die vond alles geweldig. Ik hoorde jaren later dat hij heel goed moppen kon vertellen, toen ging ik door de grond, want dat vind ik een van de ergste dingen die mensen kunnen doen, een barst in het schilderij.” Uiteraard gaat het in de vijf uur die het interview duurt ook over Fens’alom geprezen taalgebruik. Maar er zijn ook kritische geluiden, niet in de laatste plaats van Fens zelf: “ik schrijf natuurlijk wel met veel bijzinnen, zinnen tussen haakjes en streepjes en dat is eigenlijk niet goed, want dat betekent dat je de mededeling niet in 1 zin krijgt. Als ik veel korte zinnen achter elkaar schrijf, dan krijgt wat je schrijft, zoiets ontzettend absoluuts, zoiets stelligs. Je moet maar eens opletten, de stelligste hoofdartikelen die je in een Nederlandse krant te lezen krijgt, die staan in de Telegraaf, dat zijn hele korte zinnen. Een heel enkele keer dat ik wat herlees, dan zie je aankomen, daar kun je meteen dit tegen in brengen. Dan laat ik zien dat ik het tegendeel ook wel in de gaten heb. Maar die nuancering blijkt natuurlijk ook uit de woordkeus. Je gebruikt gauw wel eens een woord als wellicht of waarschijnlijk, of dunkt me. Dat doe ik te veel, te veel hoor. Ik gooi het er ook wel uit, maar dan schrik ik van de stelligheid van het proza.” Aan het einde van de vijf uur krijgt Fens nog één minuut van Cor Galis om te zeggen wat hij op zijn hart heeft. Hij weet er elke seconde van te benutten. “Ik wou mijn bewondering uitspreken voor het optreden van Wim Kok bij de onlangs politieke debatten in de Kamer. Het enige bezwaar dat ik tegen hem heb is dat hij als alle integere mensen geen gevoel voor humor heeft, want humor is het begin van de corruptie, want wie lacht, stemt toe. En ik wou hem ook hier om prijzen, omdat hij het woord portemonnee in de meest essentiële zin die het woord kan hebben weer in het Nederlandse parlement heeft ingevoerd. Hij is ook de enige Nederlander, vind ik, die het woord portemonnee kan uitspreken zoals het hoort, namelijk als een beurs waar bijna niks in zit en waar je steeds weer in moet kijken of er nog wat inzit om in de dagelijkse levensbehoefte te voldoen. Er is geen Nederlander, zou ik willen zeggen, het woord portemonnee zo indringend kan uitspreken, hij legt het ook altijd als laatste woord in de zin, en dat vind ik terecht, daar heb ik met zeer veel bewondering naar geluisterd, eerlijk gezegd, en dat wilde ik toch graag kwijt.” -------------------------------------------------------- De interviewer: Aukje Holtrop "Het is elke keer een gelukje als ik het mag doen" “Ik kende Kees Fens helemaal niet goed. Ik had hem wel een paar keer ontmoet, maar daar was alles mee gezegd. Mijn man kende hem dus hij was wel eens bij ons thuis geweest, maar echt kennen, nee. Het was de eerste zomer dat we het marathoninterview deden en we vonden dat er een vrouw in moest. We hadden volgens mij Annie Schmidt al geregeld, maar die kon ineens niet. Toen hadden we een week om iemand anders te regelen. Kees Fens wilde meteen, dus dat was fantastisch." "Mijn man, die Kees kende omdat hij ook neerlandicus was, zei dat hij het wel zou doen en dat hij vreselijk leuk kon vertellen. Dat leek mij ook een goed idee, dus heb ik me in één week als een gek voorbereid. Ik had de vijf uur in thema’s ingedeeld: je begint dan in het heden, gaat terug naar het verleden en zo ga je langzaam naar de toekomst. En als thema’s heb je dan zijn jeugd, het gezin, het katholicisme. Ik maak altijd wel een structuur voor een interview, dat doe je ook als je een stuk schrijft. Het is natuurlijk de kunst om te zorgen dat het lijkt of zo’n gesprek uit de losse pols komt, maar er zit natuurlijk heel wat voorbereiding achter." "Ik weet nog dat de kamer in Het Gebouw waar het gesprek werd opgenomen was omgevormd tot iets heel bijzonders. Er lag een tijger op de grond, er hingen allemaal vreemde schilderijen, er was ontzettend veel eten en drinken. Ik vroeg Kees Fens als eerste om de kamer te beschrijven. Zo kwamen we al snel op zijn vader uit die stierf toen hij een jaar of tien was. Die had tbc, dus was ook niet thuis. Zijn moeder heeft het na de dood van zijn vader heel moeilijk gehad, het gezin leidde een armoedig bestaan. Daar vertelde hij heel mooi over, net als over zijn katholieke opvoeding." "Peter Flik was ervan overtuigd dat de gespreksstof niet lang genoeg was voor vijf uur radio. Hem leek het heel leuk om te zien wat er gebeurde als er stiltes vielen. Ik was er eigenlijk niet bang voor, niet voor de stiltes, maar ik geloofde ook niet dat er stiltes zouden vallen. Er stonden ook platen klaar, daar konden eventuele stiltes mee worden opgevangen, maar daar is volgens mij nooit gebruik van gemaakt." "Kees vond het geweldig om te doen, een live gesprek van vijf uur. Daar ligt wel een beetje ijdelheid aan ten grondslag, maar het was ook ontzettend leuk om met hem te praten. Hij is ontzettend intelligent en geestig en kon heel smakelijk vertellen over de dingen die hij op straat zag, over de haringverkoper of over neefjes en nichtjes. Hij is een geweldig observator. Daarin heeft hij wel wat van Carmiggelt, die kwam ook niet veel verder dan Amsterdam, maar kon ook prachtig vertellen." "Hij is een echte journalist, in het opzicht dat hij zich er dood aan kan ergeren dat hij tegenwoordig maar twee keer per week in de krant staat. Hij heeft ook een tijd lang met drie stukken per week in de krant gestaan, maar dat was hem waarschijnlijk nog te weinig. Hij zit nog steeds vaak te morren over dat ie weer minder woorden heeft gekregen. Uit het gesprek is eigenlijk wel een vriendschap ontstaan. Ik bezoek hem vrij regelmatig en dan zitten we een uurtje aan zijn keukentafel en dat is altijd heerlijk."