Emocje a życie

Czy z momentów zwątpienia, zatrzymania czy swego rodzaju kryzysu twórczego może wypłynąć coś dobrego? Moim zdaniem tak. Myślę, że może to być czas bardzo potrzebny, w którym przypomnisz sobie ile jeszcze masz do powiedzenia, ile masz w sobie historii, które czekają na opowiedzenie. Jest w Tobie piękno, którym możesz się dzielisz ze światem.

Istnieją sposoby dostępne praktycznie na wyciągnięcie Twojej ręki, po które możesz sięgnąć w każdej chwili, by o siebie zadbać. Dzięki temu będziesz dla siebie wsparciem, niezależnie od dotykających Cię różnych okoliczności. Posłuchaj i zaopiekuj się sobą, by móc opiekować się innymi.

Gdy mamy oddać komuś kontrolę, poczucie naszej sprawczości, ciężko jest to wykonać, prawda? Trudno jest nie mieć na coś wpływu, choćby w najmniejszym stopniu. Z czego to może wynikać? Parzę dla nas dobrą kawę i czekam na Twoją obecność i refleksje.

Zapraszam Cię na odcinek Emocjonalnych rozmów, do którego zaprosiłam Anię, z historią bardzo ciężkiej choroby i trudnych doświadczeń życiowych. Ania to osoba, która pokazuje swoim życiem, że zawsze jest nadzieja, że nigdy nie jest za późno, by próbować pokochać siebie i zrozumieć swoje emocje. Aniu, dziękuje jeszcze raz za przemiłą rozmowę. IG Ani: https://www.instagram.com/anna.jablk/ p.s. Pierwsza rozmowa nagrywana na odległość i kwestie techniczne trochę mnie pokonały, dlatego jakość dźwięku ze strony rozmówczyni nie jest najlepszej jakości. Mimo wszystko mam nadzieję, że wysłuchasz i weźmiesz z tej rozmowy dobro dla siebie.

Okres letni to czas wakacji. Jest to także moment, w którym możemy czuć, z różnych stron, presję na urlopy, wyjazdy czy wycieczki. Czy jest możliwe spędzić ten czas bez uczucia przymusu, swobodnie i po swojemu?

Zapewne wiesz co jest dla Ciebie najważniejsze w życiu, w relacjach, dla Ciebie samej. Ale czy, na co dzień, poświęcasz tym obszarom, tyle czasu i przestrzeni, której potrzebujesz? Czy idziesz za podszeptem serca i duszy, która zawsze chce dla Ciebie dobrze? Która wysyła Ci sygnały?

Co powiedziałabyś młodszej sobie? Jak myślisz, co powiedziałaby Ci Twoja młodsza wersja? Zauważ, usłysz i zaopiekuj się swoim wewnętrznym dzieckiem.

Specjalne życzenia, od i dla wyjątkowej osoby oraz o tym dlaczego teraz bardzo doceniam fakt, że moja mama "walczyła" ze mną o to, bym nosiła czapkę.

"Jak pójdziesz na studia, to...", "Jak będziesz mieć dziecko, to...", "Jak zaczniesz pracować, to...". Ile razy słyszałaś/eś coś podobnego od innych ludzi, w momencie, gdy czekała Cię jakaś zmiana? Czy to osobista czy zawodowa? Ja wiele razy. Porozmawiajmy o tym, z czego to może wynikać.

Napisałam kiedyś takie zdanie: "Nadziejo, z Tobą wszystko, bez Ciebie nic". Nadzieja jest ważna, szczególnie, gdy życie jest wyjątkowo trudne, gdy dotyka Cię kryzys. Zapraszam na odcinek podkastu pełny wsparcia i możliwości spojrzenia na kryzys jak na szansę rozwoju, przemiany i większego zrozumienia siebie. WSPÓŁPRACA Z WYDAWNICTWEM AGORA przy promocji książki: "Tańcząc. Rozmowy o kryzysie i przemianie'", Bartłomiej Dobroczyński, Agnieszka Jucewicz

Jesteś wrażliwa_y i szukasz informacji jak, mając tą wiedzę, zaopiekować się sobą? Poznaj moje sposoby i wskazówki oraz doświadczenia, które pomagają mi pielęgnować w sobie wrażliwość, wzmacniać ją i czerpać z niej siłę każdego dnia.

Jeśli jesteś wrażliwcem to na pewno znasz chociaż niektóre z nich. Mity i stereotypy na temat wrażliwości krążą w przestrzeni publicznej cały czas. Jak brzmią te najpopularniejsze? Zapraszam na nowy odcinek podcastu, który sama chciałabym odsłuchać w momencie, gdy odkrywałam w sobie wrażliwość i było to dla mnie bardzo trudnym doświadczeniem. Mam nadzieję, że będzie dla Ciebie wsparciem.

Pomyśl, że możesz zmienić przekonania, które towarzyszą Ci od lat i nie są tak naprawdę Twoimi przekonaniami. Możesz "powalczyć" o lepsze relację ze sobą, z innymi. Szacunek, akceptacja i zrozumienie, bliskość i wsparcie - to mogą być podstawy wszystkich Twoich relacji. WSPÓŁPRACA Z WYDAWNICTWEM AGORA przy książce: "Bliskość i lęk. Jak budować lepsze relacje'", Marcin Matych.

Kobiecość. Ty najlepiej znasz jej definicję. Swoją, indywidualną. Nawet jeśli jeszcze na tą chwilę nie potrafisz jej określić. Ona jest, w Tobie, w Twoich doświadczeniach, uczuciach i myślach. Pięknego Dnia Kobiet i każdego kolejnego dnia życia. Dziękuję Ci, że ze mną jesteś Słuchaczko.

Gdy na niebie wychodzi słońce mimowolnie wystawiamy do niego twarz. Czujemy więcej energii, nasze samopoczucie ulega poprawie. Co tak naprawdę sprawia, że światło słoneczne ma na nas tak dobroczynny wpływ? Dlaczego czujemy się wtedy lepiej?

Ze stresem, w codzienności, mamy wszyscy do czynienia i nie da się go całkowicie usunąć. Możemy jednak, a wręcz dla własnego dobra powinniśmy, znaleźć swoje sposoby, aby go minimalizować. W tym odcinku znajdziesz kilka moich sposobów, które osobiście mi się sprawdzają w kontekście zarządzania stresem. Może pomogą również Tobie. A może masz swoje, sprawdzone sposoby?

Postanowienia noworoczne. Jak brzmią najpopularniejsze z nich? I przede wszystkim dlaczego, akurat pierwszy dzień stycznia, jest, dla niektórych, ważną datą, potrzebną datą do spisywania działań, celów, marzeń? *więcej podcastów w tej i podobnej tematyce znajdziesz na moim kanale  @WeronikaSienkiewicz_pl 

Małe podsumowanie mijającego roku oraz życzenia świąteczno - noworoczne. Dziękuję za Waszą obecność i wsparcie.

Dlaczego sami na sobie wywieramy presję, tym bardziej w okresie przedświątecznym? Dlaczego tak trudno nam odpuścić i, najzwyczajniej w świecie, odpocząć? I dlaczego, pomimo tego, warto dać sobie czas na odpuszczenie i odpoczynek?

Bardzo często prędzej nam do wsparcia innych w potrzebie niż siebie samych, prawda? Zapominamy przy tym, że z pustego dzbanka nikomu nic nie nalejemy. Warto o tym pamiętać i dbać o swoje sposoby samowsparcia. W trudnych momentach, szczególnie, ta umiejętność jest nam potrzebna niczym woda.

Opinia, krytyka czy ocena innych w mniejszym lub większym stopniu dotyka każdego z nas. Nie unikniemy jej. Nie mamy na nią wpływu. Wpływ mamy natomiast na to, jak na nią zareagujemy.

Stany lubienia i nielubienia kogoś są tożsame. Tyle, że tak jak z tym pierwszym nam "łatwiej" (czy to my kogoś lubimy, czy ktoś lubi nas), tak z tym drugim jest o wiele trudniej. Nielubienie kogoś nie jest do końca milą sprawą, tym bardziej, gdy ktoś nie lubi nas. Świadomość, że oba z tych stanów są w porządku przychodzi, często, bardzo wolno i późno. Potrzeba akceptacji jest w nas przecież bardzo silna.

Co robię, żeby dbać o swój spokój? Refleksje z ostatnich tygodni, dni skłoniły mnie do tego, by opowiedzieć o tym, że spokój w moim życiu staje się dla mnie coraz bardziej ważny (czym też chcę "zarażać" innych). Dodatkowo opowiadam trochę o ostatnim wyjeździe. Zapraszam. Miłego odsłuchu. Weronika.

Zadajesz sobie pytanie: Po co? Czy ciągle warto? Czy ktoś to będzie słuchał, oglądał? Czy ktoś uzna to za wartościowe? A mimo wszystko nadal kochasz to, co robisz. To Twoja pasja, coś bez czego nie wyobrażasz sobie każdego dnia. Znasz to? Ja tak. W tym odcinku odsłaniam część siebie (przemysleń), którą ostatnio skrywałam.

Czym są konta emocjonalne? Jak zadbać o harmonię i równowagę w relacjach, aby odpływy nie przeważały wpływów? Zapraszam do refleksji i przemyśleń na temat relacji z innymi ale też z samą sobą. Przytulam, Weronika

Dziś przychodzę z pytaniem trudnym, ważnym, zmuszającym do głębokich przemyśleń i refleksji. Część mojej odpowiedzi znajdziesz w odcinku. Może jest podobna do Twojej? Miłego odsłuchu. Tulę, Weronika.

Docenianie jest stanem, w którym jesteśmy uważni na to co tu i teraz, akceptujemy nasze wybory i drogę życiową. Doceniaj przede wszystkim te małe, drobne, rzeczy i chwile. Ćwiczysz w ten sposób docenianie tego, co przyjdzie. Może czegoś większego? Tego Ci życzę.

Dlaczego tak łatwo i szybko oceniamy innych? Dlaczego tak trudno nam nie oceniać? Jak radzić sobie z oceną innych?

Tęsknisz czasami za czymś, co jeszcze się nie wydarzyło, albo są małe szanse, że kiedykolwiek się wydarzy? O wspominkach i tęsknotach i o tym, czy tak tylko mają wrażliwcy? Zapraszam, Weronika *więcej podcastów w tej i podobnej tematyce znajdziesz na moim kanale @WeronikaSienkiewicz_pl TRANSKRYPCJA ODCINKA: Cześć, witajcie latem, które się zaczęło wczoraj albo przedwczoraj – nie jestem dobra w datach. Jestem w trakcie pakowania – tak naprawdę na początku pakowania – bo na chwilę wyjeżdżamy nad upragnione morze. Dzisiaj chciałabym się z Wami podzielić tymi pragnieniami i tęsknotkami i zastanowić, czy jest to domeną wrażliwców – czy tylko moją – że jeszcze coś się nie zaczęło, a ja już za tym tęsknię. Nie wiem, czy to zrozumiecie, nie wiem, czy też tak macie: ale jeszcze nie zdążyłam się spakować i wyjechać, a już wiem, że będę tęsknić za morzem, jak będę odjeżdżać i żegnać się z nim. Nigdy nie jestem morzem nasycona, zawsze jest mi go mało. Ostatnio zauważyłam, że chyba zawsze tak miałam, że jeżeli coś bardzo lubiłam, to nigdy nie miałam uczucia sytości, tylko chciałam więcej i więcej chłonąć. I nie chodzi mi tutaj o rzeczy materialne, tylko emocjonalne, jeśli tak to można nazwać. Bardzo pragnę pojechać nad morze, a jednocześnie nie chce mi się pakować, bo to jest taka przyziemna rzecz, której nigdy nie lubiłam. I tak sobie myślę, że skoro tak bardzo chcę pojechać nad to morze, to to pakowanie nie powinno mi sprawiać problemów. I w sumie nie sprawia, ale sama ta czynność nie jest dla mnie ekscytująca i wciągająca i zawsze odkładam ją na ostatnią chwilę. I to też jest ciekawe, bo przecież bez spakowania się nigdzie nie pojadę, ale jednak odwlekam to. Więc z jednej strony chcę chłonąć, chcę przeżywać, a z drugiej strony te czynności, które trzeba wykonać, żeby to się stało – opóźniam. Jeszcze przed chwilą w ogóle nie miałam zamiaru nagrywać podcastu. Jestem dziś zmęczona, nie wyspałam się, śnił mi się wycieńczający sen: polecieliśmy do Stanów. Był on krótki, niewiele się w nim działo, ale obudziłam się wykończona i od rana walczę ze zmęczeniem, więc stwierdziłam, że chyba trzeba położyć się na drzemkę. Pewnie nie wiecie, ale u mnie drzemki nie są czymś normalnym. Generalnie nie kładę się na drzemki. Mój mąż zawsze się ze mnie śmieje, że nie wiadomo jakbym była zmęczona, to nigdy się nie położę. I faktycznie tak jest, ponieważ uważam, że potem w nocy nie będę mogła spać, ale dzisiaj byłam na tyle zmęczona, że chciałam położyć się chociaż na 30 minut, żeby potem mieć siłę zmierzyć się z całym dniem. Więc położyłam się, Wega przy mnie: to jest dobry sposób na to, żeby zasnąć (osoby, które mają psy, to pewnie o tym wiedzą) robi się tak ciepło, przyjemnie i wtedy człowiek ma „lepszą melodię” do snu. Bardzo często jest u mnie tak, że jak chcę się zdrzemnąć, to nie wychodzi mi to i dzisiaj też nie. I pomyślałam sobie, że i tak jestem z siebie dumna, ponieważ się położyłam, co nie jest u mnie normalne. Ale dobrze, że się położyłam na chwilę i zamknęłam oczy, bo przyszedł mi do głowy pomysł, żeby usiąść i nagrać dla Was odcinek na koniec czerwca o moich refleksjach, które od kilku dni mi chodzą po głowie a' propos natury wrażliwca. Uważam się za osobę bardzo wrażliwą, taka jest moja natura i myślę, że może odnajdziecie w sobie wiele moich cech, ciągłych tęsknot i nostalgii. Czasami coś, co wydaje się oczywiste u kogoś, u mnie nie jest. Często to widzę u innych, że jak ktoś bardzo chce gdzieś pojechać, to i pakowanie nie jest dla niego problemem, a dla mnie jest. To są właśnie te małe rzeczy, które różnią mnie od innych osób i to jest fajne i bardzo lubię to w sobie odkrywać. I myślę, że cały czas będę odkrywać w sobie takie różne rzeczy. A wracając do morza, wyjazdu i mojej tęsknoty już za czymś, co się jeszcze nie zaczęło, to nie jest tak tylko z wyjazdami. Ogólnie tak mam, że zawsze nie mogę się nacieszyć, porobić sobie zdjęć w głowie z tych chwil na zapas, a chciałabym ich wykonać jak najwięcej.

W Dniu Mamy opowiadam o mojej perspektywie patrzenia na relację mama-córka, przy okazji życząc wszystkim mamom wszystkiego najpiękniejszego. Miłego odsłuchu. Weronika :) Nowość. TRANSKRYPCJA ODCINKA (wykonana przez @czerwonyszafirek - dziękuję i polecam): Cześć, witajcie w setnym odcinku naszych spotkań w podcaście „Emocje a życie”. Lekko nie dowierzam, że jest tych odcinków już sto. Jestem wzruszona tym bardziej, że postanowiłam – można powiedzieć przed chwilą – poświęcić ten odcinek tematowi, który jest – moim zdaniem – bardzo ważny. Z jednej strony trudny, z drugiej bardzo wzruszający i uwalniający. Na wstępie powiem, że będzie to oczywiście moje doświadczenie, choć możliwe, że się z nim zgodzicie. Może mieliście podobnie. Tak że dzisiejszy odcinek będzie o mamach, bo dziś jest ich święto i pomyślałam, że poopowiadam Wam o relacji: mama – córka z perspektywy prawie już czterdziestu lat, które mam. I tak jak mówię: to tylko moje doświadczenia, moja perspektywa. Jestem bardzo ciekawa, czy się w niej odnajdziecie. I nie wnikając w szczegóły, powiem tylko, że teraz moja relacja z mamą jest bardzo dobra (śmiech) – i pewnie mama to potwierdzi. Moja mama była bardzo zapracowaną mamą, teraz to doceniam, natomiast gdy byłam dzieckiem bardzo mi brakowało jej obecności. Mamo, jeżeli tego słuchasz, to wiesz o tym, że bardzo dużo czasu poświęcałaś pracy. Tak po prostu było w latach dziewięćdziesiątych, że wszyscy rodzice – tak jak pamiętam – moich znajomych, moich koleżanek i kolegów dużo pracowali. Po prostu takie były czasy, jako dziecko tego nie rozumiałam i bardzo brakowało mi obecności mamy, którą rekompensowała mi moja kochana babcia. Co nie znaczy, że mamy nie było w ogóle, bo jak już była, to poświęcała nam czas w stu procentach. To właśnie z mamą jeździłam nad jezioro (śmiech), chociaż nie miała prawo jazdy i do tej pory nie ma. Ale pamiętam te nasze wycieczki, kiedy mama brała rower, wsadzała mnie na siodełko, mojego brata na bagażnik, a sama ten rower prowadziła kilka kilometrów po to, aby spędzić z nami niedzielę nad jeziorem.  Oczywiście – jak to w relacjach – były też trudne momenty, jak i wspaniałe. Z perspektywy czasu doceniam to, jaką mam mamę i bardzo ją kocham. Bardzo Cię kocham, Mamo! Wiem, że zawsze słuchasz każdego odcinka – to też jest dla mnie ważne i wzruszające. Z perspektywy czasu jestem wdzięczna za to, że miałam taką mamę, jaką miałam. I że mam taką mamę, jaką mam. Obie jesteśmy już dorosłymi kobietami, ja już potrafię wiele rzeczy zrozumieć przez to, że sama wiele przeszłam. I jestem w stanie zrozumieć pewne zachowania, pewne sytuacje i to jak sobie mama z nimi radziła. Bo tłumaczę to tym, że dała nam tyle, ile sama otrzymała. To pokolenie bardzo dużo dostało, a równocześnie temu pokoleniu dużo brakowało, jeśli chodzi o ich relacje z rodzicami, czyli z naszymi babciami i dziadkami. I uważam, że na to, ile mama otrzymała, to i tak bardzo dużo nam przekazała, bardzo dużo nam dała. Bo wiecie: nie ma relacji idealnych, nie ma domów idealnych, ale jeżeli mamy spojrzeć na to tak ogólnie, czy otrzymaliśmy mało, czy dużo – to ja mogę powiedzieć, że otrzymałam dużo. Mimo wszystko bardzo się cieszę, jak zostaliśmy wszyscy wychowani i jakie wartości zostały nam przekazane. Myślę, że moje rodzeństwo zgodziłoby się ze mną w tym stwierdzeniu. Wszyscy jesteśmy dobrymi ludźmi, radzimy sobie w życiu, idziemy każdy swoją drogą i spełniamy się w tym, co robimy. Korzystamy z życia i cieszymy się nim. Jestem również wdzięczna mojej mamie za to, że przeszła bardzo długą drogę i że – w dojrzałym już wieku, kiedy my wyprowadziliśmy się z domu i założyli swoje rodziny – w końcu zadbała o siebie. Bo mogę powiedzieć, że tak jest, prawda, Mamo? Mama w końcu pomyślała o sobie i podjęła dużo różnych decyzji, które sprawiły, że po prostu jest dla siebie dobra. I bardzo to doceniam. Mamo! bardzo, bardzo Ci dziękuję za wszystko: za miłość, za troskę, za wsparcie, za to, że byłaś na tyle,

Czy posiadanie wątpliwości jest czymś złym? Skąd się biorą? Czego mogą być powodem? Dzielę się ostatnimi przemyśleniami dotyczącymi samych wątpliwości ale i "zgrzytem" pomiędzy tym, co do tej pory było mi wiadome z tym, czego doświadczam. Zapraszam do dyskusji:) Miłego słuchania. Weronika TRANSKRYPCJA ODCINKA: Ostatnio targają mną duże wątpliwości i nie ma określonego tematu tych rozterek. Nie ma jakiegoś konkretnego tematu, jakiejś konkretnej decyzji, przez którą te wątpliwości mogłyby się pojawić. Tylko jest to jakby taka rozszerzona wątpliwość. Śmieję się, bo w wielu różnych aspektach mojego życia ostatnio te obiekcje się pojawiają i nie do końca jestem w stanie określić dlaczego i chcę się tym z Wami dzisiaj podzielić. Myśląc na temat moich wątpliwości, doszłam do wniosku, że jeszcze do niedawna (właśnie do momentu jak te wątpliwości w rozszerzonej wersji się pojawiły) miałam przeświadczenie, że są one czymś złym. Czymś, co towarzyszy w sytuacjach życiowych, które nie są do końca dobre w naszym życiu. Miałam takie przeświadczenie, że nieposiadanie wątpliwości jest twardym stąpaniem po ziemi, szybkim podejmowaniem decyzji, uzmysławianiem sobie, czego się chce w życiu. Zawsze miałam poczucie, że właśnie to jest lepszym rozwiązaniem, niż ciągłe zastanawianie się, posiadanie rozterek, niezdecydowanie itd. I musiało mi to zająć trzydzieści parę lat życia, żebym mogła stwierdzić, że posiadanie wątpliwości nie jest czymś złym, a wręcz przeciwnie. Ostatnio doszłam do wniosku, że fakt, że mam zastrzeżenia, świadczy o tym, że się rozwijam, że o czymś myślę, że coś zaprząta mi głowę, więc głowa pracuje, myśli nad czymś. I posiadanie skrupułów w końcu doprowadzi mnie do jakiejś decyzji, a pojawiają się one właśnie po to, żeby rozpatrywać, żeby się przyjrzeć, czy droga, którą idziemy, jest okey. Więc dzisiaj chcę się z Wami tym troszeczkę podzielić i… Dzień dobry w ogóle. Witam się z Wami: dzień dobry albo dobry wieczór, zależy o której porze dnia tego słuchacie. Witam się z Wami w kwietniu, po Świętach Wielkanocnych, więc mam nadzieję, że spędziliście ten świąteczny czas, jak sobie tylko wymarzyliście, jak tylko pragnęliście i że odpoczęliście. Z moim mężem stwierdziliśmy, że pomimo tego, że ten czas jest zawsze rodzinny i przyjemny, to jest też bardzo intensywny, bo wiadomo, że chciałoby się wszędzie być, wszystkich odwiedzić, a czasu jest mało. Więc zawsze wracamy lekko zmęczeni fizycznie, ale psychicznie jest okey. Tak więc mam nadzieję, że ten czas był dla Was taki, jak sobie zaplanowaliście i że odpoczęliście trochę. Jeśli nie fizycznie, to że chociaż głowa Wam odpoczęła. A wracając do wątpliwości, to zastanawiając się nad tym głębiej, doszłam do wniosku, że te niepokoje były, odkąd pamiętam, odkąd już świadomie podejmowałam decyzje, nawet w dzieciństwie. I dzięki nim, miałam czas się nad tym zastanowić, miałam czas, żeby dojść do pewnych wniosków i podjąć stosowne decyzje, choć trudno teraz stwierdzić, czy decyzje podejmowane w dzieciństwie były tylko moje. Natomiast w trakcie dorastania i teraz jak jestem już dorosłą osobą, to myślałam, że będę miała coraz mniej wątpliwości i będę twardo stąpała po ziemi, i wiedziała, czego chcę. Jednak zbliżam się do czterdziestki, jestem już dojrzałym człowiekiem, a rozterki nie znikają, a nawet mam wrażenie, że jest ich coraz więcej.I to jest zderzenie moich oczekiwań z rzeczywistością, ale tak sobie myślę, że każda rzecz w naszym życiu wynika z tego, w jaki sposób jesteśmy wychowani i ukształtowani przez otoczenie. I ja – nawet nie wiem dlaczego – miałam takie przeświadczenie, że z biegiem lat, z biegiem czasu powinnam mieć coraz mniej wahań, a jest odwrotnie. Więc to było dla mnie takim zgrzytem i musiałam dużo o tym pomyśleć, dużo się nad tym zastanawiać, żeby stwierdzić, że to wcale nie jest nic złego. Kiedyś łączyłam posiadanie wątpliwości z tym, że nie mogę podjąć decyzji i nie jestem w pełni ukształtowana. Jeżeli oczywiście można być ukształtowanym w pełni...

Słowa nagrane w grudniu (dlatego nie zdziw się, że mówię o świętach i życzeniach), które zawisły jakoś w czeluściach dysku, które są wspomnieniem moich grudniów ale przede wszystkim są o tym co odeszło i za czym tęsknimy. A to, co nowe nie zawsze musi być gorsze, choć takie się wydaje. We wszystkim można odnaleźć, a przynajmniej spróbować, odnaleźć siebie. P.S. Wychodzę mocno poza strefę swojego perfekcjonizmu wypuszczając ten odcinek, no bo grudzień i święta w marcu? Jak. Stwierdziłam, że tak, chociażby dlatego, by walczyć właśnie z moim niezrozumiałym poczuciem bycia we wszystkim idealną i też dlatego, że przemyślenia mogą się odnosić do wielu sytuacji w naszym życiu. Mam nadzieję, że odnajdziesz w nich swoje. Miłego słuchania. Weronika

Zapraszam Cię do świata wyjątkowej kobiety w ciągłej podróży do siebie. Pełnej pasji, miłości do życia, zmagającej się z trudnościami jakie niesie życie, również z tymi, które zostawiają duży ślad na duszy. Mam nadzieję, że droga, jaką przechodziła i przechodzi nadal Iza, będzie dla Ciebie ogromem inspiracji w poszukiwaniu odpowiedzi na niewygodne pytania, w akceptacji przeszłości, odnajdowaniu szczęścia oraz w doświadczaniu życia i jego piękna. Jestem pewna, że odnajdziesz w Jej historii cząstkę swojej. Razem z Izą życzymy Ci miłego odsłuchu :)

Jak komunikować swoje oczekiwania w relacji? Czy presja, wywieranie wpływu, oczekiwania są dobre? Co wspólnego mają oczekiwania z rozczarowaniami? Odpowiadam na pytania jednej ze słuchaczek.

Pozostajemy jeszcze trochę w temacie emocji, w szczególności w aspekcie ich kontroli (w dobrym słowa tego znaczeniu). Przedstawię Ci kilka sposobów (kroków) mojego zarządzania emocjami, by móc żyć z nimi w dobrych relacjach. Tulę, Weronika

Z okazji Międzynarodowego Dnia Podcastów chcę "dmuchnąć" wiary i odwagi w Twoje skrzydła. Jeśli myślisz o tym, żeby zacząć nagrywać podcast, jeśli czujesz (a ja jestem tego pewna), że masz coś do powiedzenia światu, to niech moje słowa w ten dzień będą iskierką do działania. Powodzenia! Tulę, Weronika

Emocje. I co dalej? Bardzo często jest z nimi trudno. Warto jednak być na nie uważnym, warto się im bliżej przyjrzeć. W tym odcinku chcę podzielić się z Tobą moimi krokami (sposobami) w drodze do akceptacji, zrozumienia emocji. Do bycia z nimi w dobrej relacji.

Odcinek o sensie w bardzo ogólnym pojęciu. Czy sens jest we wszystkim co robimy, co nas otacza? Czy jednak są działania, czynności, które konkretnego celu nie posiadają? Czy warto, wręcz na siłę, poszukiwać sensu czy celu? Czy to nie jest na dłuższą metę męczące? Zapraszam. Weronika

Cześć, Wychodząc naprzeciw pytaniom, które pojawiły się pod podcastami o nerwicy lękowej, postanowiłam zaprosić Magdalenę Kopenhagen (psychoterapeutkę, kobietę pełną pasji do swojego zawodu, z ogromną wiedzą), by pomogła mi rozwiać Wasze wątpliwości, rozterki. Mam nadzieję, że rozmowa będzie dla Was merytoryczna, wartościowa i przede wszystkim pomocna. Zapraszam na moją pierwszą rozmowę w ramach podcastu,. Czekam z niecierpliwością na Wasze wrażenia i spostrzeżenia :) Miłego słuchania, Weronika.

Czy stres jest potrzebny? Czy można uniknąć nadprogramowego myślenia, a przy tym zmniejszyć uczucie napięcia?

Dalszy ciąg tematu toksyczności w relacjach. W tym odcinku przedstawiam w jakich 3 podstawowych obszarach, w Twoim najbliższym otoczeniu, możesz spotkać się z toksycznością. Te obszary to rodzina, miłość oraz przyjaźń.

Jak rozpoznać toksyczną osobę? Jak być uważnym na toksyczne zachowania w bliskim (i nie tylko) otoczeniu? W tym odcinku dzielę się z Tobą kilkunastoma sygnałami, które mogą świadczyć o tym, że masz do czynienia z 'toksykiem'. Zapoznaj się z portalem https://www.psychologgia-plus.pl - znajdziesz tu wiele wartościowych treści (ja skorzystałam z ich wiedzy przy przygotowywaniu tego odcinka) dotyczących wsparcia psychicznego w tym również pomoc psychologiczną. To nie jest współpraca :) link do wcześniejszego odcinka o toksycznych relacjach: http://weronikasienkiewicz.pl/psychologia/toksyczne-relacje/

Porządki w domu robisz pewnie na bieżąco. Natomiast o porządkach w głowie, naszym otoczeniu, przestrzeni relacji zawodowych i prywatnych zapominasz. Prawda? A takie porządki, moim zdaniem, są dla Ciebie (dla nas) ważniejsze, dla dobrego samopoczucia, dla lepszego życia. Nigdy nie będzie na to dobrego momentu. Niech, takim razie, lipiec będzie miesiącem wprowadzania zmian, zrobienia tych mniej widocznych gołym okiem porządków. Przyłączysz się?

Cześć po dłuższej nieobecności. Jestem i będę, nie znikam :)

Dziękuję za Wasze piękne, dobre i pełne empatii serca. Jesteście wspaniali! Link do odcinka o poczuciu bezpieczeństwa: https://youtu.be/t16PI-1n2RA

Czy obfitość życia i w życiu jest dla nas dobra? W jakim obszarze naszego życia nadmiar nie ma negatywnego wpływu na nas, na nasze otoczenie a w jakim działa destrukcyjnie?

Nowy Rok to zazwyczaj postanowienia. U mnie jednak to przemyślenia na temat przeszłych, obecnych i przyszłych marzeń oraz celów. Co mnie motywuje? Jak się ma czas do realizacji marzeń?

Czułych, spokojnych, bezpiecznych i pełnych bliskości Świąt Bożego Narodzenia. Dziękuję, że jesteś.

Co, gdy spotkania przy świątecznym stole (ale nie tylko) sprawiają, że czujemy dyskomfort?Posłuchaj jak możesz sobie pomóc poczuć spokój, przynajmniej spróbować go poczuć.

Przedświąteczna presja, narzucana przez innych, otoczenie, a tak naprawdę najbardziej przez samych siebie, potrafi przytłaczać. Pamiętaj, że nie jesteś sam/a w tych emocjach i odczuciach.

Witam grudzień wspominając moje grudnie z przeszłości. Jak wyglądał ten magiczny, ze względu na zbliżające się Święta, miesiąc gdy miałam kilka, kilkanaście lat oraz w dorosłym życiu. Jak wspominacie Wasze grudnie?