Podcasts about koninginnedag

Het zit er nog niet in gebakken. 27 april Koningsdag, dat wel. Maar wanneer het Koninginnedag is, de verjaardag van koningin Máxima, dat is na bijna 12 en een half jaar op de troon nog geen gemeengoed. Toch staat deze uitzending in het teken van de koningin, net zoals de afgelopen week flink de focus lag op Máxima, tijdens tal van bezoeken. Josine Droogendijk schuift daarvoor aan. Verder ook over de populariteit van de Britse royals - wie is het populairst en wie het minst? - en ook de Noorse rebel Marius komt aan bod. Odilia en Rick bellen ook even met Blauw Bloed-presentator Tirza van der Graaf, die vertelt wat er gaat gebeuren met het NPO-programma.Etiquette: wat als men naast jouw tafel op het terras beginnen te roken, terwijl jij net van je gerecht wilt genieten? Met grote dank aan Hotel Des Indes en koffiebranderij en theehandel Inproc.

Ben je klaar voor Koningsdag? Ready for Kingsday?In deze aflevering (episode) vertel ik je alles wat je moet weten over deze speciale feestdag in Nederland. Wat vieren we eigenlijk? Hoe ziet Koningsdag eruit voor kinderen, twintigers en ouders? En wat is het verschil tussen Koningsdag en Koninginnedag? Ik deel mijn persoonlijke ervaringen én handige (useful) tips zodat jij goed voorbereid bent—of je nu wilt feesten, op de vrijmarkt staat of gewoon wilt begrijpen waarom iedereen oranje draagt.Je leert ook weer nieuwe Nederlandse woorden én ontdekt waarom het oké is om fouten te maken—zelfs koningin Máxima maakt ze nog!Luister en leer over:- De betekenis van Koningsdag- Wat je kunt verwachten op deze dag- Hoe je het viert met of zonder kinderenIn deze aflevering leer je o.a. deze woorden:- Saamhorigheid (togetherness)- Koopjesjagers (bargain hunters)- Duur (expensive) / Goedkoop (cheap)- Onderhandelen (to negotiate)- Het lawaai (noise)Vergeet niet: in 2025 vieren we Koningsdag op zaterdag 26 april.Vond je dit een leuke aflevering? Vergeet niet te liken en je te abonneren!Meer weten over de Dutch Speaking Academy. Volg me op Instagram: https://www.instagram.com/dutchspeakingacademy/Of check alle info over programma's hier: https://dutchspeakingacademy.nl/Schrijf je in voor de mailinglijst om niets te missen:https://dutchspeakingacademy.nl/nieuwsbrief/Liefs!Mariska

Wat een mooie zonnige Koninginnedag in Apeldoorn leek te worden, mondt uit in een drama. Een vreselijke aanslag die in ons collectieve geheugen is gegrift.Voor deze zaak gaan we terug naar 30 april 2009, naar Apeldoorn.

Met vandaag: PVV en BBB staan alleen in de mestcrisis |  Geert Wilders eregast op het oerconservatieve CPAC-congres | De vergeten feministen van Nederland  | Oud-topvoetballer Eric Cantona komt als zanger naar Amsterdam | Klopt het gevoel dat het op Koningsdag kouder is dan voorheen op Koninginnedag? | Presentatie: Simone Weimans

Op 9 april 2011 schoot Tristan van der Vlis, een man met een psychische stoornis zes mensen dood in en om in winkelcentrum De Ridderhof, verwondde er zeventien alvorens zichzelf om het leven te brengen. Namens het Landelijk Team Forensisch Opsporing gaf John die dag leiding aan een gespecialiseerd forensisch team dat de sporen van de plaats delicten in het winkelcentrum moesten onderzoeken en veiligstellen. Ook deed John onderzoek naar de aanslag die werd gepleegd op Koninginnedag in 2009. Hij vertelt hoe het was om bij dit soort nationale rampen je beroep als forensisch rechercheur uit te oefenen (ook als je PTSS opspeelt) en waarom je omwille van nabestaanden soms af moet wijken van protocollen.Meer verhalen die je nog nooit hoorde? Bekijk hier de boeken van John Pel en Marcel van de Ven:

Ik ben Patrick Bassant en ik waardeer enorm dat je luistert, want zo evident is dat niet in deze tijden. De concurrentie is moordend. Laten we wel zijn, als je nu nog geen podcast maakt, dan zeg je waarschijnlijk ook nog elk jaar ‘Koninginnedag'. Maar ik weet uit ervaring dat elk uur dat je besteedt aan het maken van een podcast, ten koste gaat van je tijd om ze ook te luisteren. Dat je dus nu luistert naar mijn podcast, betekent dat je niet nu zelf bezig bent met je eigen podcast, en dat is een veilige gedachte. Ja dat klinkt misschien vreemd, ‘veilig', maar het is niet pluis meer om een podcast te maken, dezer dagen. Met gevaar voor eigen leven heb ik deze aflevering gemaakt, en ik kan je wel zeggen: het had maar een haartje gescheeld, of het vroegtijdige einde van de Inktpodcast was gekomen, in een plas met bloed. Het zijn gure tijden. Ik zal vertellen hoe dit zo kwam. Deze aflevering van de Inktpodcast werd geschreven, voorgedragen, opgenomen, gemonteerd en soundgedesigned door Patrick Bassant. De Inktpodcast is een serie experimenten in audio en literatuur. Voor meer info: www.patrickbassant.nl Contact: vriendenvandevlinder[apenstaart]gmail[puntje]com

Niels zit in deze koningsdagspecial aan tafel met Theo en Ton. Ze bekijken samen de overeenkomsten en verschillen tussen de Koninginnedag van 1992 en de Koningsdag van 2023.

De altijd vrolijke Gerard Zonneveld wordt op Koninginnedag in een greppel gevonden, hij is vermoord. Wie zou de Beverwijkse 'Huppelaar' zoiets aandoen? Je hoort het in deze aflevering!

Van struinen over de vrijmarkt tot happen in een koek aan een lijntje: de tradities stapelen zich weer op vandaag op Koningsdag, voorheen Koninginnedag. Maar de traditie staat onder druk: Oranjeverenigingen hebben het steeds moeilijker met het organiseren van het feestje, omdat te weinig mensen meehelpen. De Oranjevereniging in Weesp moest dit jaar daarom dingen laten schieten. En in sommige gemeentes wordt Koningsdag zelfs niet gevierd. Traditiedeskundige Ineke Strouken vertelt in podcast de Dag hoe belangrijk de traditie van Koningsdag is en heeft oplossingen hoe 't oudhollandse feest tóch in alle glorie kan blijven bestaan. Reageren? Mail dedag@radio1.nl

Sjamke en Nellerike van Vet Kindercabaret over op straat spelen tijdens Koninginnedag, een technicus die de piano vergat, opdringerige vaders en een troosteloze uitmarkt in Zoetermeer.Vet Kindercabaret bestaat uit Sjamke en Nellerike de Voogd en Jantijn Prins. Eerdere leden waren Ramses Graus, Daan van Rijssel en Jillis Slingerland.Nellerike schreef een kinderboek over het maken van een cabaretvoorstelling, stiekem ook een dikke aanrader voor volwassenen. Het boek heet Grappenmakers.Vind je Elektra leuk, steun dan de podcast en doneer een paar euro of wordt crewmember en krijg extra afleveringen en leuke extra's. Kijk op elektrapodcast.nl/steun-elektraAbonneer gratis op de Wouter Monden & Elektra Podcast nieuwsbrief

Deze week ga ik in gesprek met Renaldo Ishaak die als marechaussee-biker eerste ter plaatse was bij de aanslag op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. Hij moest zorgen voor cruciale informatie tijdens een terreuraanslag met grote maatschappelijk impact. Daarvoor was hij aanwezig bij de Schipholbrand en vliegtuigramp met Turkish Airlines. En deze rekening wordt gepresenteerd, jaren later komt naar boven dat hij PTSS heeft en vind het daarom belangrijk om hierover te praten en de mens achter het uniform zichtbaar te maken.

Een toevallige wandelaar vindt op Koninginnedag 2010 bij het Robbenoordbos het naakte en verminkte lichaam van 'huppelaar' Gerard Zonneveld. Maandenlang zit het rechercheteam met de handen in het haar. Hoe komt de vriendelijke en geliefde Beverwijker 70 km verderop in een sloot terecht?[cover credit: http://stijnterpstra.com/]

Herinneringen aan Koninginnedag. In de tijd dat de wereld de eerste mens op de maan zet, doen Margreeth en haar broer mee aan de optocht met Koninginnedag in Terneuzen. Als astronaut en raket.

In dit hoorspel vertelt Fred Berendse, voorzitter van het Godfried Bomans Genootschap, gedetailleerd hoe Godfried Bomans in een luchtballon stapte op Koninginnedag 1951. De ballonvaart ontpopte zich tot een spannende dollemansrit. Zet je koptelefoon op en laat je meevoeren naar een andere tijd én de woelige zee! --- Geschreven door: Fred Berendse Geluidsproductie: Mike Warners Mastering: Ricardo Bouman Cast: Verteller: Fred Berendse Godfried Bomans: Reinier Bulder Nini Boesman: Anna Paarlberg Meneer Kraaijenoord: Arno van Vliet Mevrouw Kraaijenoord: Martha ter Heijden Joe Boesman: Timo Haver Meisje: Sylvia van de Bunt Dit programma is mogelijk gemaakt door: Het Godfried Bomans Genootschap De Bibliotheek Zuid-Kennemerland Stichting Tijdsparen Achtergrondgeluiden: BBC Sound Effects https://sound-effects.bbcrewind.co.uk/ Muziek: Iriarte and Pesoa - Libertad https://freemusicarchive.org/music/Iriarte_and_Pesoa Chad Chrouch – The Island Instrumental https://freemusicarchive.org/music/Chad_Crouch/Field_Report_Vol_II_Reed_Canyon_Instrumental/The_Island_Instrumental Monplaisir feat Southman – 2+g https://freemusicarchive.org/music/Monplaisir_feat_Southman/Pass_Compos_Prsent_Improvis/Southman__Monplaisir_-_Pass_compos_Prsent_improvis_-_01_2g GB pka Gâteaux Blasters - cane torto al bar lume William Ross Chernoff's Nomads - Aim to Stay https://freemusicarchive.org/music/William_Ross/Aim_to_Stay/William_Ross_Chernoffs_Nomads_-_Aim_to_Stay_-_03_Aim_to_Stay

In deze aflevering hoor je het heftige verhaal van Britt. Zij mag in 2009 met haar vader en moeder mee naar Apeldoorn om Koninginnedag te vieren. De hele koninklijke familie zal in een optocht langskomen en ze kijkt er vooral naar uit om Maxima te zien. Maar dan gebeurt er iets vreselijks: Een man rijdt met zijn auto dwars door het publiek heen. Britt raakt zwaargewond en haar moeder komt er zelfs bij om het leven. Een dag die alles veranderde.

Een uurtje eerbetoon aan The Bayou Mosquitos die 30 jaar geleden op Koninginnedag begonnen! Abel de Lange (vader van 20 gitaren) vertelt..

De wekelijkse podcast van Rayen Panday en Stefan Pop waarin ze normaal gesproken met een gast op zoek gaan naar inspiratie voor hun stand-up comedy. Deze week helaas weer geen gast vanwege het Coronavirus. Ze nemen een trip down memory lane met Sega, casettes, Koninginnedag, de 80's, de 90's, en Bassie en Adriaan. Ze bieden vast hun verontschuldigingen aan voor de jongere luisteraars...

Renaldo was de first responder tijdens de aanslag op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. Hij handelt. Hij zorgt voor cruciale informatie tijdens een terreuraanslag met grote maatschappelijke impact. Hij gaat verder. Jaren later komt naar boven dat hij PTSS heeft. De rekening wordt gepresenteerd. Dan moet hij terug naar zijn jeugd. Het blijkt dat hij wel meer heftige dingen heeft meegemaakt. Hoe gaat hij om met zijn reflecties en zijn transformatie van stoere kerel naar de softe skills die hij nodig heeft om deze strijd te winnen? Abonneer je op ons Youtube kanaal: https://www.youtube.com/c/scherpschutters Een echt Scherpschutters t-shirt of koffiemok bestellen: http://www.helshooter.nl/scherpschutters-shop/ Meer informatie over de Scherpschutters: https://scherpschutters.online/ Vind ons ook online via: * https://www.instagram.com/marcpollen/ * https://www.instagram.com/jeroen_graas/ * https://www.instagram.com/helshooter/ * https://www.facebook.com/HELShooter/ * https://www.helshooter.nl/ Of mail ons: Scherpschutterspodcast@gmail.com Beelden DSI uit introvideo: Door: Melvin Mast

1980 - Na de vergadering van de Museumcommissie rijdt Maarten met Van der Land mee om een borrel te drinken (vervolg). Op de radio het verslag van de rellen in de Vondelstraat. Joop vindt het een rotzooi in de stad, Bart vindt politieagent een akelig beroep. Maarten neemt het voor ze op. In de koffieruimte wordt gepraat over de rellen. Nicolien belt op of Maarten aardappels wil halen, waarna hij naar de markt gaat. Met Gert over diens onderzoek en de relatie tussen kermis en Koninginnedag. Met Sien en Gert over de rellen en het symposion van Volkstaal, waarvoor Maarten heeft ingetekend. Maarten vindt zijn pakje tabak terug en schaamt zich voor zijn eerdere verdenkingen. Naar huis. Maarten wordt wakker, Goofie wacht tot hij zijn bed uitgaat. Nieuwsberichten over de staking. Wigbold is er niet, Maarten maakt daar een grapje over. Met: Bram van der Vlugt (Ritsaert van der Land), Yvonne van den Hurk (Nicolien), Hans Hoes (Ad Muller), Jacob Derwig (Bart Asjes), Theo Pont (Koos Rentjes), Tom Sijtsma (Nico Goud), Kathenka Woudenberg (Elleke Laurier), Carine Crutzen (Engelien Jansen), Mark Rietman (Jaap Balk), Niels Croiset (Aad Ritsen), Maarten Wansink (Sjef Lagerweij), Roeland Fernhout (Gert Wiggelaar), Roos Ouwehand (Sien de Nooijer-Flipse), Jaqueline Blom (Joop Schenk) en Jack Vecht (Geert Meierink).

BAS VAN NIENES: ‘Iets moet nut hebben anders doe ik het gewoon niet’ In Onderweg is muzikant Bas van Nienes te gast. Hij schrijft pakkende en dansbare popliedjes maar laat zich ook inspireren door ‘het Liedboek der Kerken’. Hij is voltijd muzikant maar ook voltijd huisvader. Daarnaast is hij een fanatieke hardloper, dat geeft hem ruimte in zijn hoofd. Op dit moment werkt hij aan een nieuw album voor zijn band Mensenkinderen. Ook werkt hij aan ‘De Liedjesbijbel’ voor kinderen. Hij zingt en speelt gitaar, toetsen en saxofoon.   Zijn eerste stappen in de muziek zet hij letterlijk bij de Prins Willem van Oranje Marchingband in Dordrecht. Hij herinnert zich nog dat hij op Koninginnedag in een veel te warme pak door de binnenstad loopt.  Bas houdt niet van school en kan zich moeilijk motiveren voor dingen die hij niet leuk vindt. ‘Iets moet nut hebben anders doe ik het gewoon niet, dat is toch een beetje de rode draad in mijn leven’, zegt hij. Later krijgt Bas veel succes met het electropopduo Anderson. Samen met zijn vriend Jeroen brengt hij twee albums uit en toeren ze de hele wereld over. Maar al het toeren eist zijn tol en in 2009 houden ze het voor gezien. Het is het begin van ‘Mensenkinderen’, een nostalgisch Nederlandstalig muziekproject. Binnenkort komt het derde album van ‘Het Liedboek de Mensenkinderen’ uit. Bas zet op deze albums de oude teksten van het Liedboek der Kerken op nieuwe muziek.    Bas gaat met zijn gezin naar een evangelische kerk in Dordrecht. Toch zegt hij: ‘Ik neig naar de zwaardere wat serieuzere beleving van het geloof’. Ook kan hij een traditionele kerkdienst met orgelspel goed waarderen. Elsbeth Gruteke is een uur lang met Bas van Nienes in gesprek over zijn werk en zijn leven.

BAS VAN NIENES: ‘Iets moet nut hebben anders doe ik het gewoon niet' In Onderweg is muzikant Bas van Nienes te gast. Hij schrijft pakkende en dansbare popliedjes maar laat zich ook inspireren door ‘het Liedboek der Kerken'. Hij is voltijd muzikant maar ook voltijd huisvader. Daarnaast is hij een fanatieke hardloper, dat geeft hem ruimte in zijn hoofd. Op dit moment werkt hij aan een nieuw album voor zijn band Mensenkinderen. Ook werkt hij aan ‘De Liedjesbijbel' voor kinderen. Hij zingt en speelt gitaar, toetsen en saxofoon.   Zijn eerste stappen in de muziek zet hij letterlijk bij de Prins Willem van Oranje Marchingband in Dordrecht. Hij herinnert zich nog dat hij op Koninginnedag in een veel te warme pak door de binnenstad loopt.  Bas houdt niet van school en kan zich moeilijk motiveren voor dingen die hij niet leuk vindt. ‘Iets moet nut hebben anders doe ik het gewoon niet, dat is toch een beetje de rode draad in mijn leven', zegt hij. Later krijgt Bas veel succes met het electropopduo Anderson. Samen met zijn vriend Jeroen brengt hij twee albums uit en toeren ze de hele wereld over. Maar al het toeren eist zijn tol en in 2009 houden ze het voor gezien. Het is het begin van ‘Mensenkinderen', een nostalgisch Nederlandstalig muziekproject. Binnenkort komt het derde album van ‘Het Liedboek de Mensenkinderen' uit. Bas zet op deze albums de oude teksten van het Liedboek der Kerken op nieuwe muziek.    Bas gaat met zijn gezin naar een evangelische kerk in Dordrecht. Toch zegt hij: ‘Ik neig naar de zwaardere wat serieuzere beleving van het geloof'. Ook kan hij een traditionele kerkdienst met orgelspel goed waarderen. Elsbeth Gruteke is een uur lang met Bas van Nienes in gesprek over zijn werk en zijn leven.

Pakhuis Nostalgia - een podcast vol opgeslagen herinneringen, rondslingerende weemoed en dozen vol melancholie. Stellingen vol weetjes, verhalen, gedichten en klanken. En vooral veel oude 78-toerenplaten. In deze tweede aflevering: * Esther Gerritsen krantencolumn: Döstädning * Dichter Arthur Lava - De Week van Waarom Niet * Kraakactie op Koninginnedag 1982 * De Avonturen van Jantje (Jac. van Amstel 1933) * Amsterdamse Commissaris van Politie Hendrik Kaasjager * Klaar-over! * Federico Garcia Lorca en La Argentinita * Henk en Teddy Scholten * Sinterklaas Foto's van de hoofdrolspelers uit deze aflevering verschijnen op www.facebook.com/pakhuisnostalgia - twitter.com/PakhuisNpodcast - www.instagram.com/pakhuisnostalgia/ www.pakhuisnostalgia.nl Reacties zijn welkom op pakhuis@radionostalgia.nl

Als achtjarig jochie speelde hij tijdens Koninginnedag op een veel te grote accordeon binnen anderhalf uur 150 gulden bij elkaar. Toch werd Theun uiteindelijk paukenist. Hij vertelt hoe hij in aanraking kwam met dit instrument, welk sleutelfiguur hier een belangrijke rol bij heeft gespeeld en hoe hij zonder ook maar een noot te kunnen lezen, aangenomen werd bij het Noord-Hollands Jeugdorkest.

"Le 30 avril, la ville d'Amsterdam célèbre la Fête de la Reine. Cette célébration remonte au 30 avril 1948, date d'anniversaire de la reine Béatrix. Cette fête connue sous le nom de Koninginnedag est l'occasion pour les touristes et les Amstellodamois de manger des spécialités locales et de boire à volonté. La fête commence le 29 avril au soir avec des animations, des concerts de musique dans les rues et des feux d'artifice. Le lendemain matin, se tient le grand marché aux puces « Le Vrijmarkt », une sorte de vide-greniers. Vous y trouverez de tout : des meubles, des jouets, de la vaisselle, des collections de timbres, de monnaie, des tableaux, etc". Consulter l'ensemble de mes podcasts direct sur le blog !

'Het is een heidens werk om christenen te bekeren' Dominee Rob Visser is de eerste Onderweg-gast van 2019. Voor hem was 2018 een bijzonder jaar, hij ging met domineespensioen en werd geridderd voor zijn werk op Amsterdam IJburg! Zelf noemt hij dat lintjesmoment het meest ongemakkelijke uur van zijn leven. In 2019 is het tien jaar geleden dat hij landelijk in het nieuws kwam door de aanslag op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. Elsbeth Gruteke blikt in dit gesprek terug op die tijd, op de tijd in Amsterdam, maar ook vooruit, op de toekomst van de kerk.

'Het is een heidens werk om christenen te bekeren' Dominee Rob Visser is de eerste Onderweg-gast van 2019. Voor hem was 2018 een bijzonder jaar, hij ging met domineespensioen en werd geridderd voor zijn werk op Amsterdam IJburg! Zelf noemt hij dat lintjesmoment het meest ongemakkelijke uur van zijn leven. In 2019 is het tien jaar geleden dat hij landelijk in het nieuws kwam door de aanslag op Koninginnedag 2009 in Apeldoorn. Elsbeth Gruteke blikt in dit gesprek terug op die tijd, op de tijd in Amsterdam, maar ook vooruit, op de toekomst van de kerk.

30 april 1981: Koninginnedag in Breda, één jaar na de kroningsrellen in Amsterdam en het eerste jaar waarin koningin Beatrix als kersverse vorstin het land in gaat. Burgemeester Merkx is bang dat het ook in zijn stad uit de hand gaat lopen en laat 148 demonstranten preventief oppakken, voornamelijk op basis van uiterlijk. Een leren jasje of button is voldoende voor een lange dag in een veel te krappe politiekooi, zonder eten en drinken of sanitaire voorzieningen. Het leidt tot heftige protesten, schadevergoedingen, een flinke politieke staart en uiteindelijk een omslagpunt in het denken over preventief arresteren.In het Spoor Terug: Preventief vastzetten: een radiodocumentaire van René Oomen & Yvonne Ton.

Open this story on izi.travel The water of Prinsengracht is always full of boats on sunny days, but once or twice a year it is really busy. That's when the canals of Amsterdam are the scene of popular festivals. For instance, an annual concert is held on Prinsengracht, where you are standing now. An orchestra on a floating stage plays classical songs from the previous century and of course, the canal is packed with boats full of people who come to listen. Once a year, there is a really, really big party on the canals: ‘Koningsdag' or King's Day, a national holiday. Until recently, the same day was called ‘Koninginnedag' or Queen's Day, but King Willem-Alexander succeeded his mother, Princess Beatrix, in 2013, and so the name was changed from Queen's day to King's Day. Many Dutch people come to Amsterdam specifically to celebrate this national day of celebration and the canals are chock-a-block with party-goers dressed in orange. If you want to see what King's Day is like in the canal ring, watch the video.

Er gebeurt iets met Nederlanders in Guinee. Wie daar eenmaal komt wil er nooit meer weg. In de jaren zeventig was dit communistische land in West Afrika het lievelingetje van de Nederlandse ontwikkelingshulp. Er waren honderden Nederlanders. Met elkaar vierden ze Sinterklaas, Koninginnedag en liepen ze de Wandelvierdaagse. Ook toen het land bevangen werd door oorlog en drugs, bleven ze hangen. Een documentaire van Jan Maarten Deurvorst. Reacties? Twitter @parelradio radioparel@gmail.com

00:01:18 - Game Talk Met deze week Dragon Quest VI (01:32), Niels die faalt met diverse SNES spellen (02:52), Punch-Out (04:55), Infinity Blade (05:22), Sacred Citadel (07:43), Hitman Absolution (10:00), Fire Emblem: The Sacred Stones (11:09), Fire Emblem Awakening (14:23) 00:21:40 - Games kopen, vroeger en nu Hoe kochten de Button Bashers vroeger hun games? Waarop baseerden zij hun aankopen, en hoe doen ze dat tegenwoordig? Misleidende box-art, Club Nintendo magazine, demo-pods, Power Play, Steam, en nog veel meer; het komt allemaal voorbij in dit wederom verbroederende item. 00:53:36 - Koninginnedag 2013, retro-game jacht op de vrijmarkt Michael en Steef stonden op Koninginnedag 2013 vroeg op om op jacht te gaan naar leuke, onverwachte, en bijzondere koopjes op diverse vrijmarkten in Nederland. De een deelt zijn ervaring met trots en de ander met afschuw, maar waarom deed Niels nou niet gezellig mee? 01:10:59 - Afsluiting

De Haagse Koninginnekermis, elk jaar rond Koninginnedag op het Lange Voorhout en de Lange Vijferberg. The Queens fair, an annual fair that takes place around Queens day (April 30th) on the Lange Voorhout and the Lange Vijverberg in The Hague. Longer (7 min) version on Aporee: http://aporee.org/maps/work/?loc=17309


Speciaal voor Koninginnedag een nieuwe editie van Dance Depodment. Happy Queensday! Dj Feyro ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Wil je automatisch op de hoogte blijven van de laatste podcast? Abboneer je dan snel zodat je iedere maand weer op de hoogte bent en niks hoeft te missen! ;) Podcast Link: http://feyro.podOmatic.com/rss2.xml Apple gebruikers kunnen zich ook via iTunes abboneren. Tracklist: 1. Sergio Fernandez - Zero G (Original Club Mix)2. Beyoncé - End of Time (dBerrie Remix)3. David Sea - A Mi Me Gustas Tu (Manu Chao Remix)4. Switch - A Bit Patchy (Alvaro A Bit Latin Bootleg)5. Vengaboys - Parade De Tettas (Penthouse Remix)6. Dj Antoine - Every Breathe You Take (Clubzound Remix)7. Asino Di Medico Vs. Daan DeVito - Love This Music (Original Mix)8. Hardwell - Enigma (Original Mix)9. Calvin Harris - Feel So Close (Silvio Luz Sunrise Bootleg)10. Gotye, Hardwell & Funkadelic - Get Down With Somebody That You Used To Know (Doc Brown's Fix)11. Afrojack & Quintino - Selecta (Misha Kitone & Danila Abramov Remix)12. Michael Jackson - Beat It (The South Bootleg)13. Tradelove - Wearing All Star (Original Mix)14. Carl Tricks - Mad Dash (Bingo Players Edit)15. Alvaro & The Partysquad - Wataah (La Funker & Bibossa Bootleg)16. Flo-Rida Ft. Sia - Wild Ones (Jay Hardway Bootleg)17. Swedish House Mafia - Greyhound (Original Mix)18. Swedish House Mafia Vs. Knifeparty - Antidote (Sunnery James & Ryan Marchiano Refix)19. Sandro Silva & Quintino - Epic (Paolo Converse Latin Bootleg)20. Funk D - Juizo Final (Javiëro Remix)21. Musiqfuckersz & Alfonzo - Sweetlake City 2012 (Original Mix)22. Jesse Visser - Wicked (Original Mix)23. Fedde Le Grand, Deniz Koyu & Johan Wedel - Turn it (Original Mix)24. Coldplay - Charlie Brown (Dave Aude Remix) Total time: 59:01

Waar is dat feestje!?

Hij werd bekend als chroniqueur van Nederland en vergeleken met Bert Haanstra. In zijn werk houdt hij de kijker als het ware een lachspiegel voor. In 2009 toonde Van Erp zich van een andere kant met de film ‘Angst’ waarin hij het dagelijks leven van mensen met een angststoornis registreerde. Lotje Ijzermans praat met Michiel van Erp over mededogen, ironie en een vleugje venijn. -------------------------------------------- Samenvatting Michiel van Erp UUR 1 Het begon in het hierν – de film die hij nu aan het maken is en die al over twee weken op televisie moet, over Rotterdam en de Tour de France. TV Rijnmond wilde graag zien hoe Rotterdam het zou houden onder de komst van de tourorganisatie die de stad voor een paar dagen overnam. Nou Rotterdam hield zich prima en hij maakte er een groter verhaal van: van oude wielrenners die hun helden van nu en vroeger zien. Meteen ging het over het werk van een documentairemaker. Van Erp ziet zijn hoofdpersonen pas op het moment dat hij gaat filmen – voor die tijd zijn alleen de researchers langs geweest, die het voorbereidende werk doen, er is al bedacht welke handelingen de mensen zullen doen, wat ze zullen vertellen. Maar toch zorgt van Erp ervoor dat er ook weer juist andere dingen gebeuren, het onverwachte, spontane. Hij haalt mensen uit de handeling die ze aan het doen zijn, en vraagt naar iets heel anders. Dan kan je de echte emotie te pakken krijgen, dat zijn de momenten die in de film komen. Het is een trukendoos, zegt hij, maar het is sowieso nooit de werkelijkheid. Er is een camera, er is licht, en ik laat mijn werkelijkheid van die mensen zien, zegt hij. De interviewster zegt dat dat per definitie manipulatie is – néé manipulatie nee, zegt hij fel. Uiteindelijk komen ze samen uit op de omschrijving van waardevrije manipulatie, het hoeft niet per se. Er zijn documentairemakers die acteurs inhuren – dat zou hij nooit doen, ‘ik heb daar niks mee’’, zegt hij. Hij vindt het al vervelend als mensen een stukje naar links moeten van de cameraman vanwege het licht. Hij laat mensen ook nooit iets over doen. Maar je doet je wel onnozeler voor dan je bent, merkt de interviewster op. Dat is dat ironiserende, bijvoorbeeld in die eerste serie die zijn stijl zette, ‘Lang Leve….’ Zelf vind hij het nog steeds ontroerende portretten, al ziet hij ook wel dat hij toen erg voor de ironie ging, en nu meer voor de emotie. Al hoewel: Pretpark Nederland uit 2006 was toch ook zo’n film waar de hele zaal dubbel van het lachen lag bij de premiere en de beide hoofdpersonen, de organisator van een Chocoladefestival en de bedrijfsleider van Bataviastad, helemaal niet begrepen wat er nou zo grappig was. Maar zich toch ook helemaal niet vervelend of slecht behandeld voelden. Wat is nou de functie van ironie, is de vraag. Dat is zelfspot, komt er als beslist antwoord, je herkent als kijker ook jezelf. Je houdt mensen een spiegel voor. Ik ben een goedaardige parasiet, zo omschrijft van Erp het, ik maak gebruik van mensen en situaties maar goedaardig. Al krijgt hij soms complimenten van buiten op zijn werk juist vanwege zijn geslepenheid, zijn valsigheid – dat hij zo meedogenloos juist de grappige mensen en hun strijd in het leven laat zien. Het laatste deel van dit eerste uur verbleven we in het gezin van Erp in Eindhoven in de jaren 60 en 70. De vader die de enthousiaste eigenaar was in een kleine muziekwinkel en een orkest had opgericht, en die stap later in zijn leven had gezet omdat hij dat zo héél graag wilde. De vader die het voorbeeld heeft gegeven aan zijn zoon om een droom na te jagen – en dat zijn ook precies de mensen die hij graag filmt, mensen met een droom. UUR 2 Zijn eerste droom in zijn werkzaam leven was om acteur te worden – maar hij werd afgewezen voor de theaterschool en toen ging hij maar studeren aan de TU, hij werd productontwerper. Na die studie werd hij alsnog acteur, bij een jeugdtheater in Den Haag. Na vier jaar acteren besloot hij dat hij middelmatig was als acteur, en er dus zijn geld niet mee kon verdienen. En toen kwam hij bij de jeugdprogramma’s van de VPRO tv terecht en merkte hij meteen dat hij veel gelukkiger was achter een camera dan als acteur. Hij wilde zijn werkelijkheid laten zien. Met de Hollandse volksaard als specialiteit. De kleine man, wie hij ook maatschappelijk is. En het filmen van die werkelijkheid is een gevoelsmatig proces, niet zo bedacht, geconstrueerd, wil hij nog even toevoegen, het is niet alleen een trukendoos. Neem die serie Welkom in Nederland, die gaat over Nederlanders die zich inzetten voor de Nieuwe Nederlanders. Waarbij het hem vooral opviel hoeveel mensen doen. Zo werd hij geraakt door twee vrouwen in het Gooi die zich hebben ontfermd over het gezin van een Iraanse vluchteling van wie de vrouw weggevallen was. Dat grenzeloze helpen, dat raakte hem. De interviewster zag toch ook weer de ironie, de vrouwen met hun knuffelallochtoon, en was die ene niet gewoon verliefd op die man? Zo’n vraag zou ik nooit stellen, zegt van Erp, maar ik monteer het wel zo dat jij dat kan denken. Maar ik oordeel niet. Ik laat gewoon zien wat ik gezien heb. Van Erp heeft inmiddels ook een flink aantal films gemaakt rond het koningshuis. Wat er achter de schermen gebeurde bij de uitvaart van Prins Claus. Een film over de voorbereidingen op Koninginnedag in Katwijk, die voor de grote dag werd uitgezonden en die de Koningin zelf gezien bleek te hebben. En waarover ze zei: eens maar nooit meer, want Koninginnedag moet een sprookje blijven. Van Erp is ervan overtuigd dat Beatrix bewust niet uit haar eigen glazen doos stapt. Zij denkt echt dat er een sprookjeswerkelijkheid bestaat omdat wij met z’n allen die facade blijven ophouden. Weg ermee, met dat koningshuis?is de vraag, nou nee, dat ook niet, maar dat gesloten gedoe achter de schermen, daar houdt van Erp niet zo van. Het gaat over het portret van de fotograaf Erwin Olaf, waarin die vrij lang gaat huilen als het over zijn mogelijke dood gaat. Hoe zit ik daarbij?, vraagt de filmer zich af, dat is heel dubbel, ik wil hem troosten, maar dat doe ik niet, ik let ook op het kader, het licht, en ik stel wat vragen om hem langer te laten huilen, waarvan ik weet dat ik die vragen eruit zal knippen. Over manipulatie gesproken! Zegt ie met een lach. Zou jij jezelf door jou zelf laten portretteren, is de vraag. Néé. Zegt hij meteen - zonder nadenken. Van Erp noemt zichzelf een gelukkig man, gelukkig in zijn werk, twee jaar geleden getrouwd met de man waar hij al 25 jaar mee is, en vader van een pleegzoon Joey, die op zijn 14-de bij hen kwam wonen, en die zelf een moeder had die niet voor het geluk in de wieg gelegd was. ----------------------------------- Wie is Michiel van Erp? Hij maakte verschillende kinderprogramma's, maar zijn carrière kwam pas goed op gang toen hij in 1996 voor de VARA, de serie Lang Leve... ging maken; een reeks televisiedocumentaires, waarin gewone mensen op een buitengewone manier werden geportretteerd. Van Erp vestigde daarmee naam als chroniqueur van Klein Nederland, een regisseur die de dagelijkse struggle van de gewone mens verbeeldt, in portretten vol mededogen en ironie. Geboren, in 1963, en getogen in Eindhoven, waar zijn ouders een muziekwinkel dreven. Hij studeerde industriële vormgeving aan de TU in Delft - dat was hij gaan doen toen hij te jong bevonden werd voor de acteursopleiding waar ie graag naartoe wilde. Na zijn afstuderen aan de TU werkte hij alsnog een aantal jaren als acteur en via het theater kwam hij bij de televisie terecht. Na Lang Leve... volgden er meer series: Ons Genoegen en Op Avontuur, en ook films, bijvoorbeeld Vergeet mij Niet, over de Zangeres Zonder Naam. Het theater bleef ook trekken, en hij debuteerde in 2001 als regisseur bij theatergezelschap Mug Met De Gouden Tand. Later werd hij daar artistiek leider, samen met goede vriend Frank Houtappels, en Mug oprichters Joan Nederlof en Marcel Musters. Zijn echte roeping bleek toch De Documentaire. Hij maakte indruk met Op Handen Gedragen, de film over de voorbereidingen op de begrafenis van Prins Claus. Er volgden successen als Pretpark Nederland, Angst, en vorig jaar: Beatrix, Majesteit. Allemaal producties van de Familie, het bedrijf dat hij in 2003 samen met Monique Busman oprichtte. Identiteit en ironie, fictie en non fictie, angst en vergankelijkheid – dat zijn zo een paar begrippen die ongetwijfeld besproken zullen worden in dit Marathongesprek.

Hij werd bekend als chroniqueur van Nederland en vergeleken met Bert Haanstra. In zijn werk houdt hij de kijker als het ware een lachspiegel voor. In 2009 toonde Van Erp zich van een andere kant met de film ‘Angst’ waarin hij het dagelijks leven van mensen met een angststoornis registreerde. Lotje Ijzermans praat met Michiel van Erp over mededogen, ironie en een vleugje venijn. -------------------------------------------- Samenvatting Michiel van Erp UUR 1 Het begon in het hierν – de film die hij nu aan het maken is en die al over twee weken op televisie moet, over Rotterdam en de Tour de France. TV Rijnmond wilde graag zien hoe Rotterdam het zou houden onder de komst van de tourorganisatie die de stad voor een paar dagen overnam. Nou Rotterdam hield zich prima en hij maakte er een groter verhaal van: van oude wielrenners die hun helden van nu en vroeger zien. Meteen ging het over het werk van een documentairemaker. Van Erp ziet zijn hoofdpersonen pas op het moment dat hij gaat filmen – voor die tijd zijn alleen de researchers langs geweest, die het voorbereidende werk doen, er is al bedacht welke handelingen de mensen zullen doen, wat ze zullen vertellen. Maar toch zorgt van Erp ervoor dat er ook weer juist andere dingen gebeuren, het onverwachte, spontane. Hij haalt mensen uit de handeling die ze aan het doen zijn, en vraagt naar iets heel anders. Dan kan je de echte emotie te pakken krijgen, dat zijn de momenten die in de film komen. Het is een trukendoos, zegt hij, maar het is sowieso nooit de werkelijkheid. Er is een camera, er is licht, en ik laat mijn werkelijkheid van die mensen zien, zegt hij. De interviewster zegt dat dat per definitie manipulatie is – néé manipulatie nee, zegt hij fel. Uiteindelijk komen ze samen uit op de omschrijving van waardevrije manipulatie, het hoeft niet per se. Er zijn documentairemakers die acteurs inhuren – dat zou hij nooit doen, ‘ik heb daar niks mee’’, zegt hij. Hij vindt het al vervelend als mensen een stukje naar links moeten van de cameraman vanwege het licht. Hij laat mensen ook nooit iets over doen. Maar je doet je wel onnozeler voor dan je bent, merkt de interviewster op. Dat is dat ironiserende, bijvoorbeeld in die eerste serie die zijn stijl zette, ‘Lang Leve….’ Zelf vind hij het nog steeds ontroerende portretten, al ziet hij ook wel dat hij toen erg voor de ironie ging, en nu meer voor de emotie. Al hoewel: Pretpark Nederland uit 2006 was toch ook zo’n film waar de hele zaal dubbel van het lachen lag bij de premiere en de beide hoofdpersonen, de organisator van een Chocoladefestival en de bedrijfsleider van Bataviastad, helemaal niet begrepen wat er nou zo grappig was. Maar zich toch ook helemaal niet vervelend of slecht behandeld voelden. Wat is nou de functie van ironie, is de vraag. Dat is zelfspot, komt er als beslist antwoord, je herkent als kijker ook jezelf. Je houdt mensen een spiegel voor. Ik ben een goedaardige parasiet, zo omschrijft van Erp het, ik maak gebruik van mensen en situaties maar goedaardig. Al krijgt hij soms complimenten van buiten op zijn werk juist vanwege zijn geslepenheid, zijn valsigheid – dat hij zo meedogenloos juist de grappige mensen en hun strijd in het leven laat zien. Het laatste deel van dit eerste uur verbleven we in het gezin van Erp in Eindhoven in de jaren 60 en 70. De vader die de enthousiaste eigenaar was in een kleine muziekwinkel en een orkest had opgericht, en die stap later in zijn leven had gezet omdat hij dat zo héél graag wilde. De vader die het voorbeeld heeft gegeven aan zijn zoon om een droom na te jagen – en dat zijn ook precies de mensen die hij graag filmt, mensen met een droom. UUR 2 Zijn eerste droom in zijn werkzaam leven was om acteur te worden – maar hij werd afgewezen voor de theaterschool en toen ging hij maar studeren aan de TU, hij werd productontwerper. Na die studie werd hij alsnog acteur, bij een jeugdtheater in Den Haag. Na vier jaar acteren besloot hij dat hij middelmatig was als acteur, en er dus zijn geld niet mee kon verdienen. En toen kwam hij bij de jeugdprogramma’s van de VPRO tv terecht en merkte hij meteen dat hij veel gelukkiger was achter een camera dan als acteur. Hij wilde zijn werkelijkheid laten zien. Met de Hollandse volksaard als specialiteit. De kleine man, wie hij ook maatschappelijk is. En het filmen van die werkelijkheid is een gevoelsmatig proces, niet zo bedacht, geconstrueerd, wil hij nog even toevoegen, het is niet alleen een trukendoos. Neem die serie Welkom in Nederland, die gaat over Nederlanders die zich inzetten voor de Nieuwe Nederlanders. Waarbij het hem vooral opviel hoeveel mensen doen. Zo werd hij geraakt door twee vrouwen in het Gooi die zich hebben ontfermd over het gezin van een Iraanse vluchteling van wie de vrouw weggevallen was. Dat grenzeloze helpen, dat raakte hem. De interviewster zag toch ook weer de ironie, de vrouwen met hun knuffelallochtoon, en was die ene niet gewoon verliefd op die man? Zo’n vraag zou ik nooit stellen, zegt van Erp, maar ik monteer het wel zo dat jij dat kan denken. Maar ik oordeel niet. Ik laat gewoon zien wat ik gezien heb. Van Erp heeft inmiddels ook een flink aantal films gemaakt rond het koningshuis. Wat er achter de schermen gebeurde bij de uitvaart van Prins Claus. Een film over de voorbereidingen op Koninginnedag in Katwijk, die voor de grote dag werd uitgezonden en die de Koningin zelf gezien bleek te hebben. En waarover ze zei: eens maar nooit meer, want Koninginnedag moet een sprookje blijven. Van Erp is ervan overtuigd dat Beatrix bewust niet uit haar eigen glazen doos stapt. Zij denkt echt dat er een sprookjeswerkelijkheid bestaat omdat wij met z’n allen die facade blijven ophouden. Weg ermee, met dat koningshuis?is de vraag, nou nee, dat ook niet, maar dat gesloten gedoe achter de schermen, daar houdt van Erp niet zo van. Het gaat over het portret van de fotograaf Erwin Olaf, waarin die vrij lang gaat huilen als het over zijn mogelijke dood gaat. Hoe zit ik daarbij?, vraagt de filmer zich af, dat is heel dubbel, ik wil hem troosten, maar dat doe ik niet, ik let ook op het kader, het licht, en ik stel wat vragen om hem langer te laten huilen, waarvan ik weet dat ik die vragen eruit zal knippen. Over manipulatie gesproken! Zegt ie met een lach. Zou jij jezelf door jou zelf laten portretteren, is de vraag. Néé. Zegt hij meteen - zonder nadenken. Van Erp noemt zichzelf een gelukkig man, gelukkig in zijn werk, twee jaar geleden getrouwd met de man waar hij al 25 jaar mee is, en vader van een pleegzoon Joey, die op zijn 14-de bij hen kwam wonen, en die zelf een moeder had die niet voor het geluk in de wieg gelegd was. ----------------------------------- Wie is Michiel van Erp? Hij maakte verschillende kinderprogramma's, maar zijn carrière kwam pas goed op gang toen hij in 1996 voor de VARA, de serie Lang Leve... ging maken; een reeks televisiedocumentaires, waarin gewone mensen op een buitengewone manier werden geportretteerd. Van Erp vestigde daarmee naam als chroniqueur van Klein Nederland, een regisseur die de dagelijkse struggle van de gewone mens verbeeldt, in portretten vol mededogen en ironie. Geboren, in 1963, en getogen in Eindhoven, waar zijn ouders een muziekwinkel dreven. Hij studeerde industriële vormgeving aan de TU in Delft - dat was hij gaan doen toen hij te jong bevonden werd voor de acteursopleiding waar ie graag naartoe wilde. Na zijn afstuderen aan de TU werkte hij alsnog een aantal jaren als acteur en via het theater kwam hij bij de televisie terecht. Na Lang Leve... volgden er meer series: Ons Genoegen en Op Avontuur, en ook films, bijvoorbeeld Vergeet mij Niet, over de Zangeres Zonder Naam. Het theater bleef ook trekken, en hij debuteerde in 2001 als regisseur bij theatergezelschap Mug Met De Gouden Tand. Later werd hij daar artistiek leider, samen met goede vriend Frank Houtappels, en Mug oprichters Joan Nederlof en Marcel Musters. Zijn echte roeping bleek toch De Documentaire. Hij maakte indruk met Op Handen Gedragen, de film over de voorbereidingen op de begrafenis van Prins Claus. Er volgden successen als Pretpark Nederland, Angst, en vorig jaar: Beatrix, Majesteit. Allemaal producties van de Familie, het bedrijf dat hij in 2003 samen met Monique Busman oprichtte. Identiteit en ironie, fictie en non fictie, angst en vergankelijkheid – dat zijn zo een paar begrippen die ongetwijfeld besproken zullen worden in dit Marathongesprek.

Hij werd bekend als chroniqueur van Nederland en vergeleken met Bert Haanstra. In zijn werk houdt hij de kijker als het ware een lachspiegel voor. In 2009 toonde Van Erp zich van een andere kant met de film ‘Angst’ waarin hij het dagelijks leven van mensen met een angststoornis registreerde. Lotje Ijzermans praat met Michiel van Erp over mededogen, ironie en een vleugje venijn. -------------------------------------------- Samenvatting Michiel van Erp UUR 1 Het begon in het hierν – de film die hij nu aan het maken is en die al over twee weken op televisie moet, over Rotterdam en de Tour de France. TV Rijnmond wilde graag zien hoe Rotterdam het zou houden onder de komst van de tourorganisatie die de stad voor een paar dagen overnam. Nou Rotterdam hield zich prima en hij maakte er een groter verhaal van: van oude wielrenners die hun helden van nu en vroeger zien. Meteen ging het over het werk van een documentairemaker. Van Erp ziet zijn hoofdpersonen pas op het moment dat hij gaat filmen – voor die tijd zijn alleen de researchers langs geweest, die het voorbereidende werk doen, er is al bedacht welke handelingen de mensen zullen doen, wat ze zullen vertellen. Maar toch zorgt van Erp ervoor dat er ook weer juist andere dingen gebeuren, het onverwachte, spontane. Hij haalt mensen uit de handeling die ze aan het doen zijn, en vraagt naar iets heel anders. Dan kan je de echte emotie te pakken krijgen, dat zijn de momenten die in de film komen. Het is een trukendoos, zegt hij, maar het is sowieso nooit de werkelijkheid. Er is een camera, er is licht, en ik laat mijn werkelijkheid van die mensen zien, zegt hij. De interviewster zegt dat dat per definitie manipulatie is – néé manipulatie nee, zegt hij fel. Uiteindelijk komen ze samen uit op de omschrijving van waardevrije manipulatie, het hoeft niet per se. Er zijn documentairemakers die acteurs inhuren – dat zou hij nooit doen, ‘ik heb daar niks mee’’, zegt hij. Hij vindt het al vervelend als mensen een stukje naar links moeten van de cameraman vanwege het licht. Hij laat mensen ook nooit iets over doen. Maar je doet je wel onnozeler voor dan je bent, merkt de interviewster op. Dat is dat ironiserende, bijvoorbeeld in die eerste serie die zijn stijl zette, ‘Lang Leve….’ Zelf vind hij het nog steeds ontroerende portretten, al ziet hij ook wel dat hij toen erg voor de ironie ging, en nu meer voor de emotie. Al hoewel: Pretpark Nederland uit 2006 was toch ook zo’n film waar de hele zaal dubbel van het lachen lag bij de premiere en de beide hoofdpersonen, de organisator van een Chocoladefestival en de bedrijfsleider van Bataviastad, helemaal niet begrepen wat er nou zo grappig was. Maar zich toch ook helemaal niet vervelend of slecht behandeld voelden. Wat is nou de functie van ironie, is de vraag. Dat is zelfspot, komt er als beslist antwoord, je herkent als kijker ook jezelf. Je houdt mensen een spiegel voor. Ik ben een goedaardige parasiet, zo omschrijft van Erp het, ik maak gebruik van mensen en situaties maar goedaardig. Al krijgt hij soms complimenten van buiten op zijn werk juist vanwege zijn geslepenheid, zijn valsigheid – dat hij zo meedogenloos juist de grappige mensen en hun strijd in het leven laat zien. Het laatste deel van dit eerste uur verbleven we in het gezin van Erp in Eindhoven in de jaren 60 en 70. De vader die de enthousiaste eigenaar was in een kleine muziekwinkel en een orkest had opgericht, en die stap later in zijn leven had gezet omdat hij dat zo héél graag wilde. De vader die het voorbeeld heeft gegeven aan zijn zoon om een droom na te jagen – en dat zijn ook precies de mensen die hij graag filmt, mensen met een droom. UUR 2 Zijn eerste droom in zijn werkzaam leven was om acteur te worden – maar hij werd afgewezen voor de theaterschool en toen ging hij maar studeren aan de TU, hij werd productontwerper. Na die studie werd hij alsnog acteur, bij een jeugdtheater in Den Haag. Na vier jaar acteren besloot hij dat hij middelmatig was als acteur, en er dus zijn geld niet mee kon verdienen. En toen kwam hij bij de jeugdprogramma’s van de VPRO tv terecht en merkte hij meteen dat hij veel gelukkiger was achter een camera dan als acteur. Hij wilde zijn werkelijkheid laten zien. Met de Hollandse volksaard als specialiteit. De kleine man, wie hij ook maatschappelijk is. En het filmen van die werkelijkheid is een gevoelsmatig proces, niet zo bedacht, geconstrueerd, wil hij nog even toevoegen, het is niet alleen een trukendoos. Neem die serie Welkom in Nederland, die gaat over Nederlanders die zich inzetten voor de Nieuwe Nederlanders. Waarbij het hem vooral opviel hoeveel mensen doen. Zo werd hij geraakt door twee vrouwen in het Gooi die zich hebben ontfermd over het gezin van een Iraanse vluchteling van wie de vrouw weggevallen was. Dat grenzeloze helpen, dat raakte hem. De interviewster zag toch ook weer de ironie, de vrouwen met hun knuffelallochtoon, en was die ene niet gewoon verliefd op die man? Zo’n vraag zou ik nooit stellen, zegt van Erp, maar ik monteer het wel zo dat jij dat kan denken. Maar ik oordeel niet. Ik laat gewoon zien wat ik gezien heb. Van Erp heeft inmiddels ook een flink aantal films gemaakt rond het koningshuis. Wat er achter de schermen gebeurde bij de uitvaart van Prins Claus. Een film over de voorbereidingen op Koninginnedag in Katwijk, die voor de grote dag werd uitgezonden en die de Koningin zelf gezien bleek te hebben. En waarover ze zei: eens maar nooit meer, want Koninginnedag moet een sprookje blijven. Van Erp is ervan overtuigd dat Beatrix bewust niet uit haar eigen glazen doos stapt. Zij denkt echt dat er een sprookjeswerkelijkheid bestaat omdat wij met z’n allen die facade blijven ophouden. Weg ermee, met dat koningshuis?is de vraag, nou nee, dat ook niet, maar dat gesloten gedoe achter de schermen, daar houdt van Erp niet zo van. Het gaat over het portret van de fotograaf Erwin Olaf, waarin die vrij lang gaat huilen als het over zijn mogelijke dood gaat. Hoe zit ik daarbij?, vraagt de filmer zich af, dat is heel dubbel, ik wil hem troosten, maar dat doe ik niet, ik let ook op het kader, het licht, en ik stel wat vragen om hem langer te laten huilen, waarvan ik weet dat ik die vragen eruit zal knippen. Over manipulatie gesproken! Zegt ie met een lach. Zou jij jezelf door jou zelf laten portretteren, is de vraag. Néé. Zegt hij meteen - zonder nadenken. Van Erp noemt zichzelf een gelukkig man, gelukkig in zijn werk, twee jaar geleden getrouwd met de man waar hij al 25 jaar mee is, en vader van een pleegzoon Joey, die op zijn 14-de bij hen kwam wonen, en die zelf een moeder had die niet voor het geluk in de wieg gelegd was. ----------------------------------- Wie is Michiel van Erp? Hij maakte verschillende kinderprogramma's, maar zijn carrière kwam pas goed op gang toen hij in 1996 voor de VARA, de serie Lang Leve... ging maken; een reeks televisiedocumentaires, waarin gewone mensen op een buitengewone manier werden geportretteerd. Van Erp vestigde daarmee naam als chroniqueur van Klein Nederland, een regisseur die de dagelijkse struggle van de gewone mens verbeeldt, in portretten vol mededogen en ironie. Geboren, in 1963, en getogen in Eindhoven, waar zijn ouders een muziekwinkel dreven. Hij studeerde industriële vormgeving aan de TU in Delft - dat was hij gaan doen toen hij te jong bevonden werd voor de acteursopleiding waar ie graag naartoe wilde. Na zijn afstuderen aan de TU werkte hij alsnog een aantal jaren als acteur en via het theater kwam hij bij de televisie terecht. Na Lang Leve... volgden er meer series: Ons Genoegen en Op Avontuur, en ook films, bijvoorbeeld Vergeet mij Niet, over de Zangeres Zonder Naam. Het theater bleef ook trekken, en hij debuteerde in 2001 als regisseur bij theatergezelschap Mug Met De Gouden Tand. Later werd hij daar artistiek leider, samen met goede vriend Frank Houtappels, en Mug oprichters Joan Nederlof en Marcel Musters. Zijn echte roeping bleek toch De Documentaire. Hij maakte indruk met Op Handen Gedragen, de film over de voorbereidingen op de begrafenis van Prins Claus. Er volgden successen als Pretpark Nederland, Angst, en vorig jaar: Beatrix, Majesteit. Allemaal producties van de Familie, het bedrijf dat hij in 2003 samen met Monique Busman oprichtte. Identiteit en ironie, fictie en non fictie, angst en vergankelijkheid – dat zijn zo een paar begrippen die ongetwijfeld besproken zullen worden in dit Marathongesprek.

Recorded live @ Royal Fire! on Queensday 2007 in Amsterdam Organized by Loveland, Royal Fire! is one the major Queensday events. 5000 people rockin it the all afternoon for a real highlight in my DJ career ! The topic was *party*, so expect high energy there.. And on the microphone, none other than my man Marnix aka "Mr Loveland" !!

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.