Dordtse Podcasts & Livemuziek | Via Cultura

Pieter Rambags en David Klein in gesprek over vrede, propaganda en publieke prioriteiten bij Via Cultura Live.Wat als vrede de norm zou zijn, en militarisering de uitzondering?In de recente aflevering van Via Cultura Live ging David Klein - oprichter van Dugelied en actief binnen Extinction Rebellion - in gesprek met Pieter Rambags van The Hague Peace Projects. De avond draaide niet om eenvoudige antwoorden, maar om moedige vragen. En een centrale boodschap: “Het enige duurzame doel is duurzaam geluk voor iedereen.”“Ik noem mezelf een mensenrechtenactivist,” introduceert Rambags zich. Met een achtergrond in ICT en data-analyse, heeft hij jarenlang feiten gebruikt om “de leugens van de overheid te ontmaskeren”. Nu werkt hij fulltime aan maatschappelijke verandering. Zijn focus? Vrede, vluchtelingen, Palestina en vooral het stoppen van de verregaande militarisering van Nederland. Hij spreekt namens The Hague Peace Projects, één van de initiatiefnemers van de Nieuwe Vredesbeweging – een collectief van zo'n twintig NGO's dat een krachtig tegengeluid wil bieden aan de groeiende invloed van Defensie in de samenleving.Het gesprek krijgt al snel een scherpe toon als Rambags uitlegt waar de vredesbeweging zich momenteel op richt: een stil, maar systematisch wervingsproces van jongeren door Defensie. “Ze sturen enquêtes naar 17-jarigen. Niet om te informeren, maar om te profilen,” stelt hij fel. Het uiteindelijke doel? Een leger van 200.000 militairen.“Ze zijn peuters aan het verleiden,” doelend op de manier waarop jongeren worden benaderd via campagnes en dataverzameling. Rambags schuwt de terminologie niet: “Dit is kindsoldaten werven. Het gaat om minderjarigen.”Om hier tegenin te gaan, is de vredesbeweging gestart met meerdere campagnes. De meest in het oog springende: “Zwem niet in de oorlogsfuik” en “Word geen kanonnenvoer”. Deze initiatieven zijn niet alleen gericht op jongeren zelf, maar ook op docenten. Via open brieven en een manifest probeert men bewustwording te creëren én concrete tegenmacht te organiseren in het onderwijs.Rambags neemt geen blad voor de mond als het gaat om de budgetten: “50 miljard euro naar Defensie? Dat klopt van geen kanten.” Hij vergelijkt: “Voor 4 miljard per jaar maak je het openbaar vervoer gratis, dan kunnen we tien jaar vooruit.” Zijn boodschap is helder: “Laten we daarin investeren. In zorg, onderwijs, woningen. Niet in wapens.”De kern van zijn betoog komt in één zin samen: “Het leger moet leger.” Oftewel: Nederland heeft geen behoefte aan militaire expansie, maar aan menselijke oplossingen.Wat dan met Rusland, met Poetin? “Persoonlijk ben ik niet bang voor Poetin,” zegt Rambags, “maar ik vind de oorlog absoluut fout.” Toch gelooft hij niet dat meer wapens de oplossing zijn. “Vrede bouw je niet met raketten.”Wat het gesprek tussen David Klein en Pieter Rambags zo bijzonder maakt, is de combinatie van activistische passie en pragmatische strategie. Rambags brengt zijn ervaring van projectmanagement tot datagedreven campagnes uit het bedrijfsleven mee in de vredesbeweging . “Ik wil meters maken,” zegt hij. En dat doet hij met verve én visie.

Er zijn momenten waarop techniek en moraal elkaar met klap en vonk ontmoeten. In het gesprek tussen David Klein (Dugelied / Extinction Rebellion) en Pieter Rambags werd die botsing glashelder: achter de glans van industrie en werkgelegenheid schuilen onderdelen van oorlog en daarmee keuzes die wij als samenleving dagelijks blijven maken.David opent scherp: “De genocidale productie en levering van F-35-onderdelen.” Het is geen abstracte sermoen maar een concrete constatering: de JSF- dat ene “waaninnige moordtuig” - bestaat uit onderdelen uit veel landen, en “zonder die onderdelen vliegt dat ding niet.”Fokker blijkt geen onschuldige toeleverancier: “Ze bouwen ook landingsgestellen voor aanvalshelikopters. Ze werken mee aan reaperdrones, waarmee ook missiles kunnen worden afgevuurd. Dat bedrijf is big time invested in oorlog.” Geld wordt eraan verdiend; pijn wordt ermee veroorzaakt.De logische activistische wens volgt: “Mijn droom is dus ook dat we daarmee stoppen. Dan kunnen die dingen lekker aan de grond blijven staan.” Dat is geen technische nostalgie, het is een morele campagne: maak de keten zichtbaar, saboteer de normaliteit van productie die geweld mogelijk maakt.Over oplossingen spreekt Rambags even simpel als doortastend: “Dialoog in plaats van wapens. Er moet meer geld naar dialoog.” Want blijven investeren in wapens, waarschuwt hij, leidt tot wat we vrezen: “Dan krijg je oorlog.” Europa kiest te vaak voor het instrument dat het conflict reproduceert, niet voor het instrument dat het kan helen. Actie komt in twee vormen voorbij - de vreedzame zichtbaarheid en de confronterende directheid. David nodigt uit voor de geplande demonstratie: “Daarom is het goed dat jullie die actie hebben georganiseerd, 18 oktober… Loop mee als gewone burger. Kom in het rood ook weer. Met potten en pannen.” Een uitnodiging die zowel teder als militant klinkt: maak je zichtbaar, maak herrie, laat geen vergoelijkende stilte over.Toch erkent hij ook de angst onder mensen: “Heel veel mensen zijn best bang om mee te doen. Ze zien soms beelden op het nieuws van geweld.” Daarom benadrukt hij dat deze actie - zoals veel van dit type - vreedzaam is: “De Rode Lijn, dit is er ook zo eentje .… Dit is een vreedzame demonstratie waar iedereen aan mee kan doen. Gezinnen met kinderen zelfs.” Burgerschap hoeft niet te betekenen dat je jezelf in gevaar brengt; het betekent dat je zichtbaar kiest. En dan de media en politie, daar waar verhalen worden gevormd. Rambags vertelt een persoonlijk getuigenis over misrepresentatie: beelden die van buitenaf geweld suggereren terwijl hij het anders zag - “Ik was erbij .… Er werd gezegd dat er 200 demonstranten waren .… Het waren ongeveer 70 mensen die op die rails zaten .… Dus er wordt gelogen bij de verbeelding in onze mainstream media, bij onze staatsomroep.” Vertrouwen in storytelling is politiek; het bepaalt wie als dader of slachtoffer wordt gezien.De regels van de actie worden helder uitgesproken: “Jullie hebben afspraken gemaakt met de politie en met het gemeentehuis. We gebruiken geen geweld en we roepen. Ook niet op tot geweld.” Grenzen scheppen ruimte: zichtbaar protest zonder provocatie - eerlijk, publiek en gericht op de vraag die blijft: welke keuze maken wij als samenleving?Dit gesprek is geen enkelvoudig relaas over onderdelen of één demonstratie. Het is een klaag- én acteerlied: onderdeelpolitiek is mensenrechtspolitiek; productie is verantwoordelijkheid; stilte is medeplichtigheid. Zoals David het simpel samenvat: stop de machines die oorlog mogelijk maken, investeer in dialoog, en wees zichtbaar als burger.Als je nog twijfelt: kom op 18 oktober, in het rood, met potten, met namen om voor te lezen, en met een stem die weigert mee te doen aan de normalisering van wapens. Doe je dat niet, dan blijf je bij de toeschouwers horen. En in tijden waarin landingsgestellen het verschil maken tussen leven en dood, is toeschouwer zijn een morele keuze. Ook dat is politiek.

Mo Kotesh: een jonge held uit Dordrecht die met 42 boten tegen de stilte in voer. Hij noemt zichzelf geen held. Maar wie hem hoorde spreken in het interview met David Klein (Dugelied), weet beter. Mo Kotesh, 27 jaar oud, geboren in een Palestijns vluchtelingenkamp in Syrië, sinds negen jaar in Nederland, en nu wonend in Dordrecht, voer afgelopen september mee met een internationale missie de Freedom Flotilla die met 42 boten probeerde de blokkade van Gaza te doorbreken. “Elke keer werd mij gezegd: je hebt Palestijnse roots, dat maakt het gevaarlijker voor jou.” Maar deze keer ging hij toch. Niet omdat hij geen angst kende, maar omdat hij die overwon. “Ik was bang. Maar ik wist: ik moet dit doen. ”Samen met dokters, leraren, studenten en ‘gewone mensen zoals jij en ik' stapte hij aan boord. Vanuit Barcelona, Tunesië, Italië en Griekenland vertrokken de schepen, verenigd in één doel: “Alle verschillen tussen ons vielen weg. We wilden maar één ding: de blokkade doorbreken.” David Klein was diep geraakt door het gesprek. “Ik ben geloof ik drie keer in tranen uitgebarsten toen hij zich voorstelde wat hij allemaal had meegemaakt,” zei hij na afloop. Mo's verhaal is geen geschiedenisles. Het is een oproep. Een herinnering dat echte moed niet schreeuwt, maar stil volhoudt. Dat verzet niet altijd groot is, maar wel groots. “Wat ons niet brak, maakte ons vastberadener. ”Laat je raken. Laat je horen. En laat Mo's verhaal een vonk zijn voor jouw eigen stap richting rechtvaardigheid.

In het kleine Brugwachtershuisje aan de Draaibrug in Dordrecht, met uitzicht op het water en de stad die nooit helemaal stil lijkt te vallen, vond een bijzonder gesprek plaats. Davíd Ariza Lora (Via Cultura) sprak er met Hannah Nirmala die met zachte stem en heldere woorden vertelt over iets wat velen liever verzwijgen: eenzaamheid.Hannah werkte in de geestelijke gezondheidszorg, bij GGZ Delfland en bij hulplijn 113. Ze kent het onderwerp professioneel, maar vooral ook persoonlijk. “Ik observeer vooral heel veel,” zegt ze bedachtzaam. “En wat ik zie, is zorgwekkend. De emotionele eenzaamheid groeit.” In het gesprek weeft Hannah haar persoonlijke verhaal door de bredere maatschappelijke observaties. Ze vertelt over periodes van ziekte, verlies van verbindingen, en de paradoxale strijd tussen de behoefte aan nabijheid en het verlangen naar rust. “We zijn kuddedieren,” zegt ze, “we hebben elkaar nodig.” Maar juist in haar kwetsbaarheid verloor ze mensen. “Dan zie je mensen afdruipen, omdat wat je meemaakt voor hen te lang duurt. En dan verdwijnen ze uit je leven.” Hannah beschrijft hoe ze door het leven zelf gedwongen werd om naar binnen te keren, om daar iets te vinden wat anderen haar niet konden geven. “Het deed me realiseren hoe hard je jezelf nodig hebt. En hoe hard je het nodig hebt om zelf te genezen, zodat je de bevestiging niet meer van buiten nodig hebt. ”Het is geen bitter verhaal, maar wel een eerlijk verhaal. Een verhaal over grenzen leren stellen, ook in vriendschappen. Over het besef dat je niet altijd past, en dat dat ook oké is. “Ik ben rigoureus geweest in een vriendschap, omdat ik mijn eigen waarde kende. En dacht: jij doet elke keer iets af van mijn eigen waarde. Dat is geen vriendschap. "Tijdens het gesprek raakt Davíd een gevoelige snaar: is eenzaamheid een keuze? Hannah antwoordt zonder twijfel: nee. “Alleen zijn doe je vrijwillig, maar eenzaam zijn is in mijn opinie niet vrijwillig,” zegt Davíd. “Daar ben ik het volledig mee eens,” reageert Hannah. Want eenzaamheid is niet zomaar het gebrek aan mensen om je heen. Het is het gevoel dat je niet bij iets hoort. Niet bij een groep, niet bij een gesprek, soms niet eens bij jezelf.Hannah's verhaal is rauw, maar ook helend. Ze laat zien dat eenzaamheid niet alleen iets is wat met je gebeurt, maar ook iets waarmee je kunt leren zijn, zonder dat het je definitie wordt.

De herfstzon valt gefilterd door de ramen van het Brugwachtershuisje aan de Draaibrug in Dordrecht. Buiten stroomt het water gestaag, binnen klinkt de stem van Udo Jansen. In gesprek met Davíd Ariza Lora (Via Cultura) vertelt hij, ingetogen maar krachtig, en rauw, tastbaar en eerlijk over eenzaamheid.“Ik ben zestig,” zegt Udo. “En ik woon nu bijna dertig jaar in Nederland.” Oorspronkelijk uit Duitsland verhuisde hij samen met zijn vrouw naar een nieuw leven in een ander land. Maar dat nieuwe begin viel samen met een tragedie: zijn vrouw werd ernstig ziek. “Ze kreeg multiple sclerose. Ze kon op het laatst helemaal niks meer.” Wat volgt is een leven dat zich terugtrekt. Nieuwe buren, maar geen netwerk. Alleen en die allesoverheersende rol van zijn werk en mantelzorg. “Ik had geen vrienden, geen contact. Geen nauw contact met buren. Het werd alleen maar erger. Het heeft me opgevreten.” Met indrukwekkende kwetsbaarheid vertelt Udo hoe hij in een diep gat viel. Hij had alles altijd zelf gedaan. Koken, zorgen, werken. Om dan op een dag hulp te moeten vragen …. “Ik weet nog hoe moeilijk het was om ergens te bellen: Mag ik hulp?”Maar ook in dit verhaal, dat zwaar begint, ontvouwt zich langzaam een ander pad. Hoop sluipt naar binnen via kleine ingangen. Een luisterend oor. Iemand die tijd voor hem nam. Een kennismaking met een maatschappelijke organisatie. En uiteindelijk, een betekenisvolle rol als ervaringsdeskundige op het gebied van eenzaamheid.Begin 2025 volgde Udo ook de cursus Creatief Leven, georganiseerd door Petra Roelofs in wiens brugwachtershuisje dit interview plaatsvindt. Aanvankelijk had hij zijn twijfels. “Ik dacht: creatief, dat is toch voor kunstenaars?” Maar de cursus bleek precies te gaan over waar hij zelf middenin zat: opnieuw leren voelen wat je belangrijk vindt. “Creatief in de zin van: je hebt voorkeuren, je hebt een richting. Je gaat weer leven.”Udo's verhaal is er één van verdriet, maar ook van moed. Van diepe eenzaamheid, maar uiteindelijk ook van verbinding – met anderen én met zichzelf. En dat maakt zijn boodschap juist in deze Week tegen Eenzaamheid zo betekenisvol.Dit portret is opgenomen in het Brugwachtershuisje Draaibrug in Dordrecht, in het kader van de Week tegen Eenzaamheid 2025. Een initiatief van Petra Roelofs, Ragna Bottse en gemeente Dordrecht. Een productie van Via Cultura.Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Ik ben geboren in Bagdad, maar ik ben geen Irakees. Ik ben Koerd. En wij hebben geen land,” vertelt Armin Faizi openhartig. Zijn verhaal begint in Irak, loopt via Iran, en eindigt — voorlopig — in Dordrecht, in de wijk waar hij al jaren woont.Armin groeide op in Iran nadat zijn ouders door politieke repressie Irak moesten verlaten. Zijn vader, een succesvol zakenman, werd vervolgd door het regime van Saddam Hoessein. “Mijn vader was een belangrijke man in de handel. Maar toen kwam de Ba'ath-partij aan de macht. Ze zeiden: ‘Alleen Arabieren mogen hier wonen. Koerden moeten weg.'”De geschiedenis laat diepe sporen na. Armin verwijst naar het koloniale verleden: “Kurdistan was ooit één land. Maar door Sykes-Picot is het verdeeld over vier landen: Iran, Irak, Syrië en Turkije. Zo werden wij een volk zonder rechten, zonder land.”Zijn persoonlijke geschiedenis is getekend door oorlog, geweld en verlies. “Mijn familie is afgeslacht. Bijna 160 mannen zijn vermoord. Mijn grote oom heb ik nooit gezien, mijn broer ook niet.” In de jaren '80 gebruikte het Iraakse leger chemische wapens in Koerdisch gebied. Armin werd blootgesteld aan een aanval terwijl hij als kind met zijn vader onderweg was. “Ik kreeg longproblemen. Mijn vader ook. Zijn spieren stierven langzaam af. Hij kon zelfs geen rood vlees meer eten.”De jaren erna volgden ziekenhuisbezoeken, zuurstofapparaten en overlevingsmodus. Armin bleef positief. “Ik sportte, ik deed fysiotherapie, fietsen, fitness. Dat heeft me in leven gehouden.”Na jaren van wachten kwam de kans op een longtransplantatie. “In 2021 belde ik zelf: ‘Ik wil getransplanteerd worden.'” Op 24 maart 2022 kreeg hij de oproep. “Om 1 uur 's nachts belden ze: ‘We hebben longen voor u. De beste longen ooit.' Ik was bang, maar wist: dit is mijn kans.”De operatie duurde bijna 24 uur. Armin werd de eerste patiënt in Nederland die de ERMUS-methode kreeg, een nieuwe aanpak bij een dubbeltransplantatie. “Ik heb geen spijt. Alleen: waarom heb ik dit niet eerder gedaan?”Toch blijft het spannend. “De eerste drie jaar is het 50/50. Daarna 75% kans op overlijden binnen vijf jaar. Maar het hangt af van hoe je leeft. Ik moet oppassen voor ziektes. Als ik ziek word, moeten mijn medicijnen omhoog, en dat heeft bijwerkingen. Ik heb nu diabetes, mijn nieren zijn beschadigd, mijn botten ook.”Tijdens corona leefde Armin in volledige isolatie. “Mijn ouders wonen in Engeland, ze konden niet komen. Mijn zus heeft me laatst voor het eerst weer bezocht. Dat helpt.” Toch is de eenzaamheid groot. “Ik kan niet zomaar afspreken. Ik weet nooit zeker of ik er kan zijn.”Maar Armin laat zich niet kennen. “Ik doe elke dag vrijwilligerswerk. Ik sport. Ik wil gezond blijven.”Ondanks twee masters – in geografie en geschiedenis – en een halve rechtenstudie, is Armin staatloos. “In Irak zeggen ze: ‘Jij bent Iraniër.' In Iran zeggen ze: ‘Jij bent Irakees.' En hier ben ik ook staatloos. Ik heb geen kans gehad.”Hij groeide op in een familie van hoogopgeleide mensen. “Wij zijn handelaren. Mijn vader was beroemd. In Dubai, Libanon, Qatar — iedereen kende hem. In 1998 was ik in Dubai. Iemand vroeg: ‘Waar kom je vandaan?' Toen ik het uitlegde, zei hij: ‘Jouw vader ken ik.' Dat was voor mij het grootste compliment.”Armin's verhaal is een getuigenis van veerkracht. Van het gevecht om adem, letterlijk en figuurlijk. En van de kracht om ondanks alles door te gaan.“Ik ben geen vrij man. Maar ik leef. En ik ben dankbaar. Dat is genoeg.”Een leven in ballingschapVerlies en overlevenEen nieuw paar longen, een tweede levenTussen isolatie en hoopTussen alle grenzen in“Ik ben geen vrij man, maar wel een dankbare.”

Waarom verlaten sommige mensen hun wijk nooit meer? In de wijk Krispijn, in Dordrecht, ligt het antwoord besloten in solidariteit, herkenning en een diepgeworteld gemeenschapsgevoel. Gertjan Doodkorten, geboren in Den Haag en inmiddels al meer dan dertig jaar bewoner van Krispijn, vertelt zijn verhaal in de podcastserie Door en door Krispijn. Zijn woorden geven een openhartig inkijkje in het leven in deze volkswijk.“Je biedt gewoon aan van: joh, zou ik even helpen?”Dat is de sfeer die Gertjan omschrijft. Ooit verrast door de cultuur in Krispijn, groeide hij er in, mede dankzij de warmte van de mensen. "Het is een volkswijk," zegt hij, "maar wel één waar iedereen voor elkaar klaarstaat."Gertjan kwam naar Krispijn via zijn werk in de zorg én de liefde: “Ik kwam hier wonen, leerde mijn vrouw kennen — en zij wilde absoluut niet verhuizen. De familie woonde hier, haar zus zelfs pal naast ons. Dat was een groot pluspunt.”Toch was het wennen in het begin. “In een dorp heb je afstandelijkheid tussen groepen. Hier staat iedereen voor elkaar klaar, ongeacht afkomst of religie. Dat vind ik echt een groot pluspunt van Krispijn.”In de decennia die volgden zag Gertjan de wijk veranderen: “In het begin had je echt straten waar alleen maar Turken woonden, of alleen maar Nederlanders. Nu zie je dat het veel meer door elkaar loopt.” Volgens hem heeft dat juist iets moois opgeleverd. “Mijn overburen zijn Turks. Maar hoe ze met ons omgaan, hoe ze meeleven met wat er in de straat gebeurt — dat is heel positief.”Hoewel hij soms twijfelde of de wijk voldoende ruimte biedt voor kinderen, ziet hij ook de kracht van de gemeenschap: “Iedereen kent ieders kind. Mensen letten op elkaars kinderen. Dat is het voordeel van kinderen opvoeden in Krispijn.”Na een loopbaan in de betonindustrie en een medische afkeuring door rugproblemen, vond Gertjan een nieuwe roeping in het wijkwerk. Tegen wil en dank, zou je kunnen zeggen: “Mijn vrouw ging eerst naar bewonersbijeenkomsten, maar kwam teleurgesteld terug: ‘Je kan praten als Brugman, maar het helpt niks', zei ze. Toen zei ik: als jij niet meer gaat, dan ga ik.”Hij is inmiddels voorzitter van de Wijkraad Krispijn. Dat klinkt feestelijk, maar volgens Gertjan is het veel meer dan dat: “We zijn er niet alleen voor leuke feestjes, we zoeken ook de verbinding met de politiek. Afvalproblemen, jeugdzorg, nieuwbouw — we willen daar gewoon zeggenschap over.”“Als je bewoners wil bereiken, moet je zelf op pad.”Dat is zijn missie: mensen activeren, vooral jongeren. “De groep tussen 12 en 18 is eigenlijk vergeten. Die kinderen hangen op straat, worden overal weggestuurd. Dat kan niet. We zijn actief op zoek naar plekken voor een jeugdhonk. De aanhouder wint.”Zijn betrokkenheid bij de wijk komt niet alleen voort uit praktische betrokkenheid, maar ook uit persoonlijke verwerking. “Ik heb het een en ander meegemaakt in de jeugdzorg. Twee jaar geleden ben ik gediagnosticeerd met PTSS. Daar ben ik voor behandeld. Nu voel ik me weer als die verpleegkundige van vroeger: iemand die klaarstaat om mensen te helpen. Alleen doe ik dat nu in de wijk.”“Nu pak ik een sociale rol — ik wil mensen bewegen om naar ons toe te komen, niet alleen met problemen, ook met leuke dingen.”Gertjan sluit af met een diepe overtuiging: “Ik zou hier tot aan mijn dood willen blijven wonen. Als het haalbaar is, blijven we gewoon hier.”Multicultureel en verbondenKinderen op straat, maar niet alleenVan beton naar bewonersbelangenTrauma's, verwerking en veerkracht

Wat maakt een wijk tot een thuis? Voor Elsa Hauser is dat geen moeilijke vraag. Al 25 jaar woont ze in de wijk Krispijn, en ondanks verhuizingen binnen en buiten de buurt, keerde ze altijd weer terug. “Sinds ik in Dordrecht woon, heb ik die brugdroom niet meer,” zegt ze, doelend op haar vroegere verlangen om Zwijndrecht te verlaten.Als jonge moeder kwam Elsa in Krispijn wonen, op het Johannes Bosboomplein. Inmiddels woont ze er met haar dochter, nadat haar zoon het huis uit is. “Mijn dochter is 16 en doet het hartstikke goed op school. Daar ben ik trots op.” Elsa combineert drie banen, is betrokken bij de wijkraad en was jarenlang werkzaam bij de Buitenwacht. “Bij de Buitenwacht trof het mij dat ik daar mens onder de mensen was.”Door de jaren heen maakte Elsa ook de veranderingen in de wijk mee. Ze vertelt over de sloop van haar eerste woning: “Alles wat hier aan sociale verbanden woonde, is eigenlijk uit elkaar gerukt.” Dat was het moment waarop ze zich aansloot bij de OKBZ: “Ze moeten niet alleen maar stenen bouwen. Een wijk herinrichten is ook sociale structuur bewaren.”Toch spreekt ze met liefde over de wijk. “Crispijn wonen is nooit saai. Als je een beetje openstaat voor een gesprek, dan kan je al een halve dag onderweg zijn om een boodschapje te doen.” Maar ze benoemt ook de schaduwzijden, zoals straatraces op de Willemarstraat: “Zeker in een kinderrijke buurt hoor je dat niet te zien.”Creativiteit speelt ook een rol in haar leven. Tijdens een alternatieve vakantie begon ze met knopen, wat uitgroeide tot een passie. “Het was als een virus. En anderen vonden het ook leuk.” Op de creamarkt op 5 juli op het Mauveplein verkoopt ze haar werk: “Misschien hang ik ook wat kettinkjes op, want bij Pandora krijg ik sieraden die ik mag verwerken of verkopen.”Wat Elsa misschien wel het meest typeert is haar veerkracht en inzet voor de wijk. “Ik probeer rond te komen met drie banen en ben erg op de buurt betrokken.” Haar oproep voor een jongerenwijkraad in Krispijn sluit daar naadloos op aan: “Jongeren moeten kunnen vertellen wat ze nodig hebben. En samen kunnen we dat bereiken.”

Dordrecht – In het monumentale gebouw De Holland in Dordrecht huist het Nationaal Onderwijsmuseum. Sinds 12 mei staat Hans van der Bunt daar aan het roer als interim-directeur. Een turbulente start, noemt hij het zelf, maar ook een inspirerende: "Het is een wervelstorm aan de ene kant, maar aan de andere kant een fantastische organisatie."Het museum vertelt het verhaal van het onderwijs in Nederland. Van de bekende schoolplaten van Jetses tot de Mammoetwet van minister Cals, het museum toont het verleden dat iedereen heeft meegemaakt: schooltijd. “Iedere Nederlander vindt hier wel iets van zichzelf terug,” aldus Van der Bunt. “Iedereen heeft op school gezeten — jij, ik, mijn zoontje. Hier kun je zien hoe dat onderwijs er vroeger uitzag.”Toch staat het museum onder druk. Door bezuinigingen dreigde het zijn gemeentelijke subsidie te verliezen. Dankzij gesprekken met wethouder Rick van der Linden lijkt er nu hoop: “Waar we eerst op de lijst stonden om te stoppen, zijn we nu op het reservebankje geplaatst. Dat betekent dat als de gemeenteraad akkoord gaat, we toch subsidie behouden. Dat is een belangrijke steun in de rug.”Het belang van het museum reikt verder dan Dordrecht. “Alle landen in Europa hebben een nationaal onderwijsmuseum. Het zou heel vreemd zijn als Nederland als enige besluit: ‘Dat hebben wij niet meer nodig.'”Op 4 juli opent het museum de nieuwe tentoonstelling Jetses – Kunst in de klas, over de beroemde illustrator van schoolboeken. “Hij was niet alleen een tekenaar,” zegt Van der Bunt, “maar een kunstenaar die verhalen in beelden kon vangen, zodat kinderen beter konden leren.”Het museum blijft zich inzetten voor educatie, onderzoek en beleving. “We hebben meer dan 80 vrijwilligers, vooral Dordtenaren. Van tuinonderhoud tot educatieve rondleidingen, zij maken het mede mogelijk dat dit erfgoed toegankelijk blijft.”Tot slot benadrukt Van der Bunt: “Een Nationaal Onderwijsmuseum is niet zomaar een keus die je wegstreept in een Excel-sheet. Dit is een plek waar geschiedenis tastbaar wordt, waar grootouders hun kleinkinderen kunnen laten zien hoe ze zelf ooit les kregen. Dat mag niet verdwijnen.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Het Weeshuistheater is klein, maar groots in zijn ambitie,” vertelt Ellen Honings, creatief directeur aldaar en bevlogen theatermaker. Het is niet alleen een plek waar voorstellingen worden opgevoerd, maar vooral een productiehuis dat eigen theater ontwikkelt. “We werken met een klein team, nodigen gastacteurs uit, en verbinden onze projecten vaak aan thema's die in Dordrecht leven.” Zo spelen ze niet alleen op locatie, maar trekken ze letterlijk de stad in met wandelvoorstellingen, zoals Happy End en Bezoek de Bije Hoek. “De stad is ons decor,” zegt ze met een glimlach.Van PFAS tot verbroedering: theater als spiegel van de maatschappijMomenteel werkt Honings aan twee nieuwe projecten: een voorstelling over de PFAS-problematiek in samenwerking met acteur Dragan Bakema, én een bijzonder jongerenproject met de titel City of Joy. Geïnspireerd op een historisch weeshuis in Hongarije waarin jongeren met uiteenlopende achtergronden samen leerden leven, bouwt Ellen aan een nieuw ‘mini-republiekje' van Dordtse jongeren, statushouders en vluchtelingen. “We maken met elkaar een grondwet, hebben ministers en leren samen leven, ondanks de taalbarrières. Het werkt, we verbroederen echt,” vertelt ze enthousiast.Zorg om de toekomstToch hangt er ook een schaduw over het gesprek. Het Weeshuistheater dreigt de dupe te worden van gemeentelijke bezuinigingen. “We hangen aan een zijden draadje,” zegt Honings openhartig. “Er is zoveel wil, energie en creativiteit – maar zonder geld kunnen we simpelweg niet verder.” Als maker zonder structurele subsidie is elke voorstelling een risico. “Je moet al het voorwerk doen, agenda's blokken, plannen maken, organisaties benaderen – en dan pas hoor je of het door mag gaan.”Een oproep aan DordrechtDe boodschap is duidelijk: culturele plekken als het Weeshuistheater zijn onmisbaar voor een stad met hart voor haar bewoners. Of zoals Ruben het treffend zegt: “Als je iets wilt weten over City of Joy of het Weeshuistheater: kijk op www.weeshuistheater.nl. Je zult versteld staan van wat daar gebeurt.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Karel Thieme windt er geen doekjes om. Zijn activistische vuur werd al in 1973 aangewakkerd tijdens het “Veronica moet blijven”-protest. “Als je ergens in gelooft, wil je dat delen. Omdat het waardevol is. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde,” zegt hij. Later zou hij met dezelfde bevlogenheid thee promoten — en vooral: het belang van zuiver water. “Toen ik ontdekte wat schoon water met smaak doet, was dat bijna net zo'n euforisch moment als de geboorte van mijn dochter,” vertelt hij met twinkelende ogen.Vandaag richt Karel zich op een grotere missie: mensen overtuigen van het gevaar van PFAS en het belang van preventie én persoonlijke actie. “We moeten af van de mythe dat ons drinkwater het schoonste ter wereld is. Als dat zo was, stond ik niet al 250 keer voor de poort van Chemours te demonstreren.”Liesbeth vertelt hoe haar betrokkenheid groeide vanuit een diepe verbinding met de natuur. Als milieukundige had ze altijd al interesse in duurzaamheid, maar het keerpunt kwam toen ze hoorde dat voor een snelweg bij Amelisweerd honderden bomen gekapt zouden worden. “Ik liep daar en voelde: dit raakt me. Dit gaat over meer dan kennis. Het ging in m'n lijf zitten.”Toen ze las dat het PFAS-gehalte in eieren inmiddels zo hoog is dat ze eigenlijk niet meer gegeten mogen worden, voelde ze opnieuw die drang tot actie. “Toen wist ik: ik moet dit vastleggen. Ik ben gaan fotograferen, gaan demonstreren, en ben naar Dordrecht gekomen. Omdat dit niet alleen over milieu gaat. Dit gaat over ons allemaal.”Beide gasten pleiten voor een tweesporenbeleid: voorkomen én genezen. Karel: “Je moet het aan de bron aanpakken, maar mensen moeten ook weten dat ze het thuis zélf kunnen zuiveren. Het is mogelijk. We moeten alleen de wil hebben om het te doen.”Liesbeth vult aan: “We moeten stoppen met dweilen met de kraan open. Verbied PFAS, nu. Want het zit overal: in lucht, in water, in eieren, in ons bloed. We kunnen niet blijven wachten tot er nog meer mensen ziek worden.”Op de vraag hoe het activisme concreet versterkt kan worden in Dordrecht, zijn ze duidelijk. De opkomst moet omhoog, de boodschap moet breder. “Als je 5.000 mensen voor die poort zet, dan gaat er wat gebeuren,” stelt Karel. “Nu staan we er vaak met dertig.”Maar de hoop blijft. Op rechtszaken, op regelgeving vanuit Europa, en op de kracht van burgers die niet langer willen wegkijken. Want, zoals Liesbeth het treffend samenvat: “Ergens in geloven is één ding. Maar er ook naar handelen — dat maakt je activist.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Pelikaan telt ongeveer 750 leden, dat is ongeveer één/vijfenzeventigste van het aantal mensen dat in de Johan Cruijff Arena, het stadion van Ajax kan. Michel Hordijk heeft dan ook grote stappen moeten zetten om bij de miljoenenclub mee te kunnen.“Ik ben ooit begonnen bij Pelikaan in Zwijndrecht. Daar mocht ik als techniektrainer aan de slag, dankzij Rinus Priester. Hij was een grote fan van Wiel Coerver, en die methodiek heeft me nooit meer losgelaten,” vertelt Michel. "Ik begon in de F1 en zo heb ik me steeds meer opgewerkt", zo vertelt hij."Als voetballer was ik zelf ook een technische speler, al is misschien niet iedereen het daar mee eens", lacht hij.Wat volgde was een indrukwekkende loopbaan met tussenstops bij onder andere NAC Breda, FC Utrecht, Ajax, Volendam en zelfs CSKA Moskou. Toch bleef de kern van zijn werk altijd hetzelfde: techniek, 1-tegen-1-situaties en individuele ontwikkeling.Heden“Er zijn nog steeds maar weinig plekken waar structureel op techniek wordt getraind,” legt Michel uit. “Zelfs in de eredivisie zie je hoeveel progressie spelers kunnen boeken, als je het maar aandacht geeft, kijk maar eens naar beelden van Johan Cruijff aan het begin van zijn carrière en vanaf het moment dat hij weer terug kwam in de Eredivisie. Ook een wereldster als hij heeft tijdens zijn loopbaan nog veel bijgeleerd.Momenteel is Michel actief als 'coach van de coaches' bij Viktoria Plzeň in Tsjechië en keerde hij onlangs terug bij NAC Breda. Vanuit zijn eigen label Hordijk Voetbal Solutions werkt hij ook aan nieuwe plannen dichter bij huis.“Ik denk erover om in Dordrecht of omgeving een voetbalschool te beginnen. De passie is er nog altijd, en ik wil die blijven delen.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

“Activisme betekent voor mij een tegengeluid tegen wat schadelijk is voor ons als gemeenschap.” Met deze woorden opent Sydney Breidel de uitzending van Dugelied – Duurzaam Geluk voor Iedereen. Samen met zijn zoon Victor is hij te gast om te praten over activisme, solidariteit en de betekenis van Keti Koti in Dordrecht.Sydney is niet bang om zijn stem te laten horen. Hij spreekt zich uit tegen onrecht en racisme, maar stelt daarbij ook voortdurend de vraag: “Wat is mijn eigen rol, en wat kan ik veranderen in mijn handelen?” Zijn laatste grote actie was de demonstratie op het Malieveld in Den Haag, onderdeel van de rode lijn-solidariteitsacties rond Palestina. “Ik voelde me machteloos. Maar toen ik daar liep, voelde ik: ik dóé iets.”Ook zoon Victor weet al jong wat hem raakt. “Ik vind het belangrijk dat mensen goed zijn voor het milieu. En dat er minder mensen zijn die weinig geld hebben.” Gelijkheid, rechtvaardigheid – thema's die in het gezin Breidel duidelijk besproken worden, en nu al zijn weg vinden naar de jongste generatie.Opvallend is de kledendracht die vader en zoon dragen tijdens de uitzending. “Dat is voor Keti Koti,” legt Sydney uit. “Het is niet zomaar kleding – het is een uiting van trots, van herdenking en van vrijheid. Sommige mensen reageren daar heftig op, maar juist dat maakt het een activistische daad.” De herdenking van de afschaffing van de slavernij (30 juni) en de viering van vrijheid (1 juli) zijn voor hem net zo belangrijk als 4 en 5 mei.Dordrecht kent pas sinds drie jaar een lokale viering van Keti Koti. “We zijn klein begonnen, met alleen een herdenking. Nu is het uitgegroeid tot iets dat echt leeft. Vorig jaar hadden we 1500 bezoekers. Dit jaar hopen we op 3000.” Het is een groeiende beweging die gedragen wordt door de gemeenschap zelf, maar waarin ook samenwerking met de stad en organisaties steeds belangrijker wordt.Er is nog werk aan de winkel, vooral in het onderwijs. “Slavernij is een klein en vaak geromantiseerd onderdeel in schoolboeken. Maar er zijn duidelijke sporen van het slavernijverleden in Dordrecht: 40 locaties verbonden aan dat verleden zijn nu te vinden via Mapping Slavery,” vertelt Sydney. “Pas als je het verhaal kent, kun je ook erkennen en helen.”Victor is duidelijk over zijn rol: “Ik vier het samen met papa.” En dit jaar spreekt hij misschien ook zelf op de herdenking, net als zijn broer Brent vorig jaar. “We vinden het belangrijk dat kinderen ook een boodschap overbrengen aan de gemeenschap,” zegt Sydney trots.Met hart, hoofd en geschiedenis als kompas zet de familie Breidel zich in voor een rechtvaardige toekomst. “Je kunt niets doen aan het verleden,” besluit Sydney, “maar we kunnen wél alles doen aan de toekomst.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Theatergroep InterAmicos staat op het punt een bijzondere enintieme voorstelling op de planken te brengen: Belsters, een toneelstuk datzich volledig via telefoongesprekken afspeelt. De première vindt plaats opvrijdag 16 mei, gevolgd door vier andere voorstellingen verspreid over tweeweekenden. Belsters is gebaseerd op een Amerikaans script dat door degroep naar het Nederlands is vertaald. Het stuk draait om zes zussen dieverspreid over verschillende Amerikaanse staten wonen. Het contact tussen henverloopt uitsluitend via de telefoon. Tijdens de voorstelling worden maarliefst 39 telefoongesprekken gevoerd — met elkaar, maar ook met personen buitende familiekring. Op het podium heeft elke zus haar eigen ‘kamer', haar eigenwereld. Er is geen fysiek contact, geen oogopslag die gedeeld wordt. “Dat maakthet een unieke uitdaging,” vertelt Margreet Bezems, één van de actrices. “Jespeelt je scène zonder iemand tegenover je te hebben. Je hoort de ander niet,je ziet de ander niet — maar je moet wel reageren alsof dat zo is.” Dat vraagt niet alleen veel van het acteertalent, maar ookvan het inlevingsvermogen en het ritmegevoel van de spelers. “We hebbenintensief gewerkt aan karakterontwikkeling. Elk van de zes zussen heeft haareigen geschiedenis, haar eigen manier om met het gezamenlijke verleden om tegaan,” aldus Bezems. “Die verschillen maken het verhaal boeiend, maar ookconfronterend.” Hoewel de vorm experimenteel is, is de inhoud des teherkenbaarder. Thema's als familiebanden, eenzaamheid, rivaliteit, zorglast enpersoonlijke groei passeren de revue. De moeder van het gezin blijft buitenbeeld, maar haar aanwezigheid is voelbaar in elk gesprek — vooral bij de oudstezus, die de zorg op zich heeft genomen. Andere zussen vluchten in carrière,spiritualiteit of relaties. En ergens middenin klinken de echo's van hetgedeelde verleden. Het publiek wordt uitgedaagd goed op te letten. “Soms weetje even niet waar een opmerking op slaat,” zegt Bezems, “maar dan valt hetkwartje later in de voorstelling. Het is een soort puzzel voor de toeschouwer,maar wel een hele mooie.” De voorstelling is mede gekozen omdat het regisseur RiaPostema uitdaagde. Toen het oorspronkelijke stuk wegens een tekort aanmannelijke spelers afviel, stuitte zij op dit zusterstuk. Een gouden greep, zoblijkt uit de repetities. Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op onskanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Komin contact met ons. Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 8333Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze socialemediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Met een hart dat klopt voor de gemeenschap en een tomeloze inzet die al decennialang zichtbaar is in de Dordtse wijk De Blije Hoek, is Siglin Venlo officieel uitgeroepen tot Krachtvrouw van 2025. Een terechte erkenning voor een vrouw die haar leven wijdt aan het welzijn van jong en oud — vaak volledig uit eigen zak.Afgelopen week bezocht Via Cultura haar op het Weeshuisplein, waar haar “mini-praathuisje” als een veilige haven fungeert voor kinderen uit de buurt. De ruimte, die zij zelf huurt en onderhoudt, is een bescheiden maar bruisend buurtpunt: “Dit is echt mijn stekje,” zegt Siglin met trots, “ik betaal het uit mijn pensioen. En nee, dat is niet erg. Dit is wat ik wil doen.”Maar eenvoudig is het niet altijd. In 2024 werd haar geliefde praathuisje getroffen door brandstichting. De schrik zat er goed in, vertelt ze openhartig: “Als ik mijn fiets binnen had gezet, was alles erger geweest. En eerlijk gezegd: als ik had geweten wie het had gedaan, weet ik niet wat er was gebeurd.” Toch gaf ze niet op. “Soms denk ik: ik had er ook voor kunnen kiezen om lekker te reizen. Maar dit geeft me meer voldoening.”Siglin doet al meer dan dertig jaar vrijwilligerswerk in Dordrecht. Van kinderactiviteiten op woensdag op basisschool De Wereldwijzer, tot creatieve middagen met diamond painting voor jongeren. Kinderen uit allerlei culturen, achtergronden en gezinnen vinden bij haar warmte, structuur en plezier. "Je weet nooit hoeveel kinderen er komen, dus je bereidt voor op acht, soms komen er vier, soms twintig." Toch blijft ze elke week klaarstaan, met knutselspullen, drinken en een open hart.In 2021 werd Siglin al Koninklijk onderscheiden voor haar inzet. Toen ze het lintje kreeg, was ze compleet verrast. “Ik dacht dat ik iemand anders moest helpen, niet dat het over mij ging!” Ze lacht bij de herinnering, al is de coronatijd waarin het gebeurde nog vers in haar geheugen.Naast haar werk voor de buurt, is ze ook betrokken bij de lokale politiek als actief lid van de VSP (Verenigde Senioren Partij). “Niet omdat ik nou zo'n politieke dame ben, maar ik wil wel dat de stem van onze wijk gehoord wordt,” zegt ze.Haar leven is niet zonder littekens. In het gesprek komt ook haar overleden zoon Harvy ter sprake, die op jonge leeftijd overleed. “Volgende maand is het negen jaar geleden,” zegt ze zichtbaar geëmotioneerd. “Hij zou 45 worden. Ik ben blij dat ik hem verwend heb, zoals mensen dat zeiden. Want hij is er nu niet meer.”Toch blijft Siglin doorgaan. Of ze ooit zal stoppen? “Ik ben nu 68 en een half, misschien dat ik op mijn zeventigste een stapje terugdoe. Maar ja, wat moet je dan? Thuis zitten? Daar word ik ook niet gelukkig van. Dus voorlopig ga ik gewoon door.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Als je hem tegenkomt, zie je hem waarschijnlijk tussen kabels, schuiven en luidsprekers – Aaron Kroos, geboren technicus, autodidact in hart en nieren, en inmiddels een onmisbare schakel in het Nederlandse livemuzieklandschap. Van zijn eerste stappen als tienjarige DJ tot het vaste geluid achter grote namen als Anneke van Giersbergen en The Wanderers, Aaron timmert gestaag aan de weg, met beide benen op de grond.In de studio van de Popcentrale, waar hij ooit als stagiair begon, spreken we hem terug op bekend terrein. “Ik was altijd al bezig met muziek,” zegt hij bescheiden. “Maar ik hou niet van in de spotlight staan. Geluidstechniek is precies dat: je bent essentieel, maar blijft op de achtergrond.”Wat begon met draaien op jonge leeftijd, groeide via theaterproducties en een studie aan de Herman Brood Academie uit tot een professionele carrière die zich uitstrekt van TivoliVredenburg tot theaters in heel het land. “Ik koos er bewust voor om geen standaard bijbaan te nemen. In plaats daarvan liep ik hier vrijwillig rond, en groeide ik met elke band mee.”En dat is te merken. Aaron is meer dan een technicus – hij is een partner van de artiest. Met zijn eigen apparatuur biedt hij bands en muzikanten een soundcheck die praktisch volledig op voorhand kan worden voorbereid. “Efficiëntie is belangrijk,” zegt hij. “Elke avond neem ik de show op, en op basis daarvan kan ik de volgende dag al soundchecken zonder dat de band er is. Dat scheelt iedereen tijd én energie.”Die toewijding bleef niet onopgemerkt. The Wanderers, onder leiding van Martin Tekens, vroegen hem zelfs om hun vintage theatershow in exact de juiste sfeer te brengen. “Ze wilden een geluid dat klonk als de jaren '50 en '60, en dat is precies waar ik mijn tijd in steek. Begrijpen hoe het toen klonk, en dat met moderne middelen tot leven wekken.”Maar techniek is nooit alleen techniek. “Je werkt met mensen. Creatieve mensen, gevoelige mensen. Jij moet degene zijn die de rust bewaart als iets fout gaat. En dat gaat wel eens mis. Maar jouw kalmte bepaalt de sfeer in de hele crew.”Aaron is inmiddels ook terug op de Herman Brood Academie – als begeleider. Niet voor een leslokaal, maar juist achter de schermen bij showcases en eindexamens, waar hij jonge studenten de kneepjes van het vak leert. “We laten ze meelopen, observeren, maar ook fouten maken. Want pas dan leer je hoe het echt werkt.”Waar het eindigt, weet hij nog niet. “Ik ben halverwege,” glimlacht hij. “Maar de basis is gelegd. En zolang ik werk met fijne artiesten, en mooie producties mag draaien, dan ben ik gelukkig.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

In de nieuwste editie van Via Cultura Weekeditie neemt Robin Ulijn je mee in een inspirerend gesprek met John Peters over het Krispijn Festijn 2025. Dit jaarlijkse buurtfeest, dat op zaterdag 6 september plaatsvindt in het Weizigtpark in Dordrecht, belooft wederom een kleurrijk en verbindend evenement te worden. John Peters, coördinator, is al sinds de eerste editie van het festival betrokken bij de organisatie. In het interview deelt hij zijn visie op het belang van het Krispijn Festijn voor de gemeenschap. “Het is niet zomaar een feest,” zegt Peters. “Het is een moment waarop bewoners elkaar ontmoeten, nieuwe mensen leren kennen en samen de kracht van onze wijken vieren.”  Het programma voor 2025 is gevarieerd en biedt voor ieder wat wils. Van muziekoptredens en workshops tot sportactiviteiten en een duurzame markt. “We willen laten zien wat onze wijken te bieden hebben,” aldus Peters. “Het is een dag waarop cultuur, sport en ontmoeting samenkomen.”  Het interview in Via Cultura Weekeditie biedt een kijkje achter de schermen van de organisatie en benadrukt de gezamenlijke inzet van bewoners, lokale organisaties en de gemeente Dordrecht. Peters sluit af met een uitnodiging: “Doe mee, ontmoet, ontdek en kom langs!” Voor meer informatie over het Krispijn Festijn 2025 en het volledige programma, kunt u terecht op de officiële website van Krispijn Festijn. Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Facebook: https://www.facebook.com/viaculturaonline/Instagram: https://www.instagram.com/viacultura078/TIktok: https://www.tiktok.com/@via.culturaTip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalen

De oorlog wordt herdacht, zo ook in Dordrecht.

Saskia Lensink schrijft boeken. Haar Laatste boek gaat over het verhaal van Lenie DIcke in oorlogstijd

Ethisch Esthetisch - Klassiek in een moderne wereld - Album talk

Ethisch Esthetisch - Klassiek in een moderne wereld - uur 1

Krispijn kleurt de stad_ Verbinding en vreugde op het festijn van 2025

Vrijheid in volle klank - Hoe theather en muziek de oorlog herdenken in Dordrecht

Dordrecht in de schaduw van oorlog - Saskia Lensink over kleine verhalen met grote impact

Stichting Debster's helpt mensen in Dordrecht die het moeilijk hebben door hen te voorzien van basisvoorzieningen zoals kleding en persoonlijke verzorgingsproducten.Oprichtster met een missieDebora van der Klei van den Berg is oprichtster en voorzitter van de stichting. De naam Debster's is afgeleid van haar voornaam. "Wij willen ervoor zorgen dat iedereen nette, schone en mooie kleding kan dragen," vertelt Debora. "De kleding is overzichtelijk gesorteerd per categorie, zodat mensen niet alleen iets kunnen uitkiezen dat ze nodig hebben, maar zich ook mooi en verzorgd voelen."Nieuwe stap: persoonlijke verzorgingSinds kort verstrekt Debster's ook pakketten met persoonlijke verzorgingsproducten. "Ik las ergens: Kun je je voorstellen dat je geen shampoo of deodorant meer kunt kopen? Helaas is dat voor veel mensen de bittere waarheid," zegt Debora. Daarom ontwikkelde de stichting verzorgingspakketten, afgestemd op mannen, vrouwen en kinderen. "Zo geven we mensen die zelf geen verzorgingsproducten kunnen kopen toch toegang tot die basisbehoeften."Groei en behoefte aan sponsorsDebster's groeit elk jaar. "We werken met sponsors die pakketten en kleding financieren. Maar naarmate we groeien, wordt het ook belangrijker om nieuwe sponsors aan te trekken," legt Debora uit. "Elke extra bijdrage maakt een enorm verschil."Van frustratie naar actieDebora is altijd al maatschappelijk betrokken geweest. "Ik maakte me zorgen over hoe we met de wereld én met elkaar omgaan. Op een gegeven moment dacht ik: Ik kan me blijven ergeren of ik doe er iets aan." Die gedachte vormde het begin van Stichting Debster's.Impact makenDe impact van het werk blijft Debora motiveren. "We delen foto's met sponsors van blije gezinnen of kinderen die net een pakket hebben ontvangen. Voor een bedrijf betekent sponsoring meer dan alleen een financiële bijdrage — je draagt echt bij aan verandering."Schoenen voor sportende kinderenDebora kijkt elke keer weer uit naar nieuwe donaties. "Vanmiddag krijgen we een nieuwe lading sportschoenen binnen, speciaal voor kinderen. Zo kunnen zij ook met trots op goede schoenen naar school en sportclubjes," vertelt ze enthousiast.De reacties zijn hartverwarmend. "Kinderen voelen zich écht gezien. Ze komen met mooie kleding en nieuwe rugzakken op school en horen er helemaal bij."Ook actief op het gebied van gezond etenDebora's maatschappelijke betrokkenheid gaat verder dan kleding en verzorging. "Ik werk ook met jongeren om te onderzoeken of gezond eten haalbaar is als je weinig te besteden hebt," zegt ze. "Als het moeilijk blijkt, kijken we samen naar haalbare alternatieven."De jongeren reageren enthousiast op dit project. "Ze zijn vaak verbaasd over hoeveel gezonde keuzes er wél zijn — zelfs met een klein budget."

Astrid van Eck - Als ik moest kiezen, koos ik voor het theater

De uitzending van Volgspot Drechtstreek van april 2025, opnieuw opgenomen in De Munt in Dordrecht. Gast aan tafel is Hermes Ahmadi die speelt in de Cameretten Finalistentour. Daarnaast ook weer trailers van andere voorstellingen in de regio Drechtstreek en nieuws van onze eigen theatermaker Florian.

Elke maand presenteert Dugelied op woensdagavond een talkshow via stichting Via Cultura. De eerste aflevering stond in het teken van burgerparticipatie.Als uitgangspunt voor deze aflevering werd de motivatie van politiek Nederland genomen:"Het kabinet wil burgers beter betrekken bij beslissingen van de overheid over zaken en onderwerpen die in de samenleving spelen. Zo kunnen mensen meedoen, mee beslissen en zich gehoord voelen."Te gast: Bert Blase over democratie en burgerberadenEén van de gasten was Bert Blase, bekend als politicus en voormalig burgemeester van Alblasserdam.“In de loop der jaren ben ik me steeds bewuster geworden van de mankementen in onze samenleving,” vertelt hij. “Daarom probeer ik burgers actief te betrekken bij besluiten. Dat is eigenlijk mijn tweede natuur geworden.”Hoewel Blase inmiddels niet meer politiek actief is, kan hij het onderwerp moeilijk loslaten.“Ik geef nog regelmatig lezingen over burgerparticipatie. Het is zó belangrijk dat burgers hun stem kunnen laten horen. Als de politiek zich daarvoor openstelt, komt er vanzelf meer begrip en empathie – van beide kanten.”Leren van ZwitserlandVolgens Blase kunnen we veel leren van het buitenland.“Zwitserland is hét voorbeeld. Daar zijn burgerberaden in veel steden normaal. Burgers doen echt mee in besluitvorming.” In Nederland ziet hij nog veel verbeterpunten.“Ons politieke systeem is een status quo geworden die zichzelf in stand probeert te houden, maar daarmee ook de democratie belemmert.”Ook op Europees niveau signaleert hij die ontwikkeling.“Noordwest-Europa stond altijd bekend om vernieuwing en vooruitgang. Nu zit het oude systeem juist in de weg van wat mensen écht willen.”Is stemmen nog voldoende?De bekende uitspraak "Als je mag stemmen, is er democratie" vindt Blase te kort door de bocht.“Eens in de vier jaar stemmen op iemand die je soms maar deels vertegenwoordigt, is niet genoeg. We moeten naar samenwerking tussen politici en burgers. Denk aan burgerberaden of burgerbegrotingen.”Hij bekritiseert ook de huidige coalities en de toon in het parlement.“Zwartmaken en polariseren zorgen ervoor dat we nooit dichter bij elkaar komen,” zegt hij. “Niet iedereen wil of kan overal over meebeslissen. Maar het moet wel mogelijk zijn om je stem op een andere manier te laten horen.”Blase sluit af met een zorgwekkende observatie:“Regeringen grijpen bij grote problemen zoals oorlog meteen naar de bekende oplossingen, zoals investeren in defensie. Maar stel je voor dat je het andersom doet – en je eerst de mensen onderaan vraagt wat volgens hen de oplossing is. Dan krijg je écht andere uitkomsten.”Muziek en poëzie brengen het thema tot levenZangeres Maaike Hogerwerf zong een indringend lied getiteld "De democratie is stuk". Daarnaast bracht ze het nummer Laat Me van Ramses Shaffy ten gehore.Ton Delemarre droeg een gedicht voor over hoe we met de wereld om moeten gaan. Hij werd muzikaal begeleid door Ghalia Naseer, een Pakistaanse dichteres die de poëzie van haar grootvader zingt.Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

Zangeres Maaike Hogerwerf zong een indringend lied getiteld "De democratie is stuk". Daarnaast bracht ze het nummer Laat Me van Ramses Shaffy ten gehore.Ton Delemarre droeg een gedicht voor over hoe we met de wereld om moeten gaan. Hij werd muzikaal begeleid door Ghalia Naseer, een Pakistaanse dichteres die de poëzie van haar grootvader zingt.Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

Niels van Heteren, raadslid voor D66 in Papendrecht, was ook te gast.“Participatie betekent voor mij niet alleen meedenken, maar ook zelf beslissingen nemen,” zegt hij. “Ik denk dat ons systeem toe is aan vernieuwing.”In Papendrecht is onlangs een burgerberaad aangekondigd.“Experimenteren is belangrijk. Ik heb vertrouwen in de mens.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

Vanuit de wijkraad Krispijn in Dordrecht werd gesproken over de kracht van burgerparticipatie.“We merkten tijdens een rondvraag in de wijk dat mensen zich enorm ergerden aan zwerfafval,” aldus bestuurslid Bea Kolk.Bestuurslid Gert Jan Doodkorte wees op een ander schrijnend punt: de hulpbehoevende jongeren in de wijk.“Als je hoort dat meisjes van 12 zich prostitueren voor een vape, dan raakt dat ons diep.”

Ook werd live in de uitzending gebeld met Peter Ebben, voormalig lid van de burenraad rond Chemours.“Die burenraad is gestopt omdat het vertrouwen compleet weg was. We werden als schoothondjes behandeld,” vertelt hij.“Het begon allemaal met goede bedoelingen: betere communicatie tussen burger en gemeente. Maar toen bleek dat DuPont jarenlang chemisch afval loosde en dat dit bewust verzwegen was, was het vertrouwen weg. We voelden ons verraden.”Het dieptepunt?“De voorzitter van de burenraad bleek ook een dubbele rol te hebben. Toen heb ik gezegd: ik stop ermee. Ik ben er klaar mee.”Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

Een echt Dordts pronkstuk is terug in de stad. Het kunstwerk Football van Willy Sluiter, dat oorspronkelijk toebehoorde aan voetbalclub DFC, wordt nu tentoongesteld in het Dordrechts Museum."WE ZIJN ALS MUSEUM HEEL TROTS DAT WE DIT AAN ONZE COLLECTIE HEBBEN KUNNEN TOEVOEGEN," VERTELT PIM ARTS, CONSERVATOR VAN HET DORDRECHTS MUSEUM, ENTHOUSIAST.Een feestelijke onthullingDe hernieuwde presentatie van Football ging gepaard met een feestelijke onthulling. "Dat was ontzettend leuk. Er waren mensen van DFC en van de KNVB bij aanwezig, echt een mooie gebeurtenis," aldus Pim.De reacties op de terugkeer van het kunstwerk waren hartverwarmend. "Veel mensen vinden het geweldig, vooral degenen die hebben meegewerkt aan de terugkeer." Ook DFC was uitermate te spreken over de terugkeer van het werk. "We hebben er nog over getwijfeld of het niet bij DFC moest hangen, maar het is uiteindelijk naar het museum gekomen, en daar zijn we heel blij mee." Een kopie hangt nog wel bij de club zelf en ook bij de KNVB in Zeist.Beweging vastleggen in verfVolgens Pim is Football bijzonder omdat het een dynamisch moment vastlegt. "Het is vooral een heel mooi kunstwerk omdat het lastig is om beweging in een schilderij te verwerken," legt hij uit. "Het is officieel geen schilderij, maar meer een tekening, gemaakt met acrylverf."Een bijzondere reis door NederlandHet werk van Willy Sluiter heeft inmiddels een indrukwekkende reis afgelegd. "Hij maakte het meer dan honderd jaar geleden voor de Olympische Spelen in Parijs," vertelt Pim. Destijds was kunst namelijk een officiële discipline op de Spelen. Sluiter was als kunstenaar verbonden aan het Nederlands olympisch comité en zond Football in. "Zijn werk werd uiteindelijk niet gekozen en bleef een tijd in zijn persoonlijke atelier liggen."Later kwam het in handen van de voorzitter van DFC, die het meenam naar de voetbalclub. "Toen de KNVB een kantoor opende in Dordrecht, bood DFC aan om het werk daar op te hangen. Zo verdween het tijdelijk uit zicht," vertelt Pim. Oud-voorzitter en huidig archivaris van DFC, Arie Heijstek, herkende het kunstwerk op een oude foto en zette zich in voor de terugkeer naar Dordrecht. "Het is bijzonder dat het werk, hoewel het geen directe link met DFC of Dordrecht had, toch zo'n belangrijke plek in onze stad heeft gekregen."Toch is er wél een band met Dordrecht. "Willy Sluiter leefde in Dordrecht en was lid van kunstenaarsvereniging Pictura."Kunst voor jong en oudHet schilderij is momenteel te bewonderen in het Dordrechts Museum. "We proberen afwisseling te bieden in onze tentoonstellingen, zodat we niet alleen kunst uit de 17e, 18e of 19e eeuw tonen, maar ook moderne en hedendaagse werken," aldus Pim."IN EEN KUNSTSTAD ALS DORDRECHT IS DAT SOMS EEN UITDAGING, MET GROTE NAMEN ALS AELBERT CUYP, FERDINAND BOL EN NATUURLIJK WILLY SLUITER ZELF."Het museum zet ook sterk in op het betrekken van jong publiek. "We hebben een grote jongerenafdeling die erop toeziet dat de werken aantrekkelijk blijven voor alle leeftijden. Zo zorgen we dat jongeren niet buitengesloten worden," besluit Pim.

In Dordrecht zet verandergroep Woonregels zich actief in voor betere regelgeving rondom dakloosheid. Onlangs organiseerden zij het evenement Voorbij Dakloosheid in theater Kunstmin, waar ervaringsverhalen, frustraties en oplossingen gedeeld werden.Opkomen voor mensen met (on)erkende urgentie"Wij proberen op te komen voor iedereen met een woonurgentie of die dat naar onze mening zou moeten hebben," vertelt Jean-Paul Broekhuizen, lid van Woonregels.De acties van de groep worden overwegend positief ontvangen. "We organiseren kleine acties die mensen aan het denken zetten," legt Jessica Bolk uit. "Zoals tijdens oud en nieuw, toen we de ‘sokkenloop' deden. We liepen op sokken door de stad, omdat wij geen voordeur hebben waar we onze schoenen uit kunnen doen." Volgens Jessica geven zulke acties mensen inzicht in hoe het is om zonder thuis te leven. "Veel mensen snappen dan niet hoe je toch positief kunt blijven, maar dat is precies wat we proberen te laten zien."De avond in Kunstmin was voor Jessica emotioneel. "Mijn kinderen waren erbij en vielen tijdens de voorstelling in slaap. Iemand vroeg zich af hoe ik dat voor elkaar krijg. Maar ik zorg daar niet bewust voor. Mijn kinderen zijn eraan gewend om overal te slapen, omdat we geen vaste plek hebben."Kritiek op gemeentelijk beleidVoor Jean-Paul was het een zware avond. "Het deed pijn om te horen wat een aanwezige wethouder zei. Hij stelde dat hij meer geld wil steken in opvang, maar dan ben je al te laat. En hij zei dat daklozen geen voorrang kunnen krijgen boven jongvolwassenen die nog thuis wonen. Dat klinkt voor mij als iemand die alleen zijn zetels wil behouden."Wel was hij enthousiast over het spel Van het kastje naar de muur, dat tijdens het evenement werd gespeeld. "Daarin moet je proberen om vanaf het moment dat je dakloos raakt, binnen 15 minuten opvang te regelen. Mensen kwamen erachter hoe moeilijk dat eigenlijk is. In werkelijkheid beland je vaak alleen, ongewassen en gestigmatiseerd in een park."Dakloosheid kent vele gezichtenJessica benadrukt dat het beeld dat mensen hebben van daklozen vaak niet klopt. "Men denkt al snel aan een man met een baard en een biertje in een park. Maar iedereen kan dakloos raken. Daarom is maatwerk in hulp noodzakelijk, geen one-size-fits-all-aanpak."Volgens Woonregels moet de gemeente in actie komen. "Ze moeten hun beloftes nakomen. Niet alleen ja zeggen, maar ook ja doen," zegt Jessica vastberaden.Daklozen helpen iemand… dakloos te worden?Onlangs hielpen de leden iemand verhuizen, met een bijzonder resultaat. "We hebben hem geholpen om dakloos te worden," vertelt Jessica met een cynische ondertoon. Jean-Paul nuanceert: "Hij had een dak boven zijn hoofd en verwarming in de winter. Nu is hij veilig dakloos. Het is eigenlijk absurd dat wij, als daklozen, iemand dakloos hebben gemaakt. Dordrecht is echt een gekke stad."Meer woningen in plaats van meer zorgVolgens Mirjam van den Hoek, ook lid van Woonregels en mede-initiatiefnemer, ligt het probleem niet bij de zorg, maar bij het woningtekort. "Als je last hebt van je voeten omdat je geen schoenen hebt, heb je geen pleisters nodig, maar schoenen," zegt ze treffend.Jessica vult aan: "De communicatie tussen de gemeente en daklozen is minimaal. We gaan zelf naar de fracties toe. Waarom komen zij niet naar ons? Ze zouden eens echt met ons in gesprek moeten gaan."Hoop ondanks allesMirjam blijft ondanks alles hoopvol. "Het is bijzonder dat we het vertrouwen nog niet zijn verloren. We hebben elkaar," zegt ze. Jessica knikt instemmend: "En we hebben niets meer te verliezen." Jean-Paul voegt daaraan toe: "Ik denk dat het voor ons eigenlijk niet erger kan. Een dak boven je hoofd is een grondrecht, maar daar wordt op dit moment onvoldoende werk van gemaakt."

Abdullah Uysal is een van de raadsleden van de gemeente Dordrecht namens Groenlinks, ook was hij het jongste raadslid van Nederland, zijn interesses en passies liggen bijzonder breed."Toen ik voor het eerst mocht stemmen heb ik de verschillende partijprogramma's naast elkaar gelegd, een van de partijen die van daaruit naar voren kwam was GroenLinks", ondersteunt hij zijn keuze voor de partij. "Wat mij zo aanspreekt aan GroenLinks is dat de mens altijd voorop staat en de rest op het tweede plan komt".Abdullah heeft 3 masters afgeornd. "Als ik mezelf zou moeten omschrijven in twee woorden zou dat denk ik ambitieus en nieuwsgrierig zijn, ik vraag me altijd af hoe dingen in elkaar steken", zegt hij hierover. Naast de opleiding Rechten en Grootstedelijke vraagstukken en Beleid van Sociologie heeft hij ook de opleiding bestuurskunde met de specialisatie Beleid & Politiek afgerond. "Dit was de opleiding die het meest aansluit bij politiek".Ook de opleiding sociologie sluit volgens Uysal naadloos aan bij politiek "Eerst moet je de mens leren begrijpen voordat je kunt beginnen ook iets voor hem te veranderen, dat was mijn insteek om aan die opleiding te beginnen".Abdullah zit in de gemeenteraad van de gemeente Dordrecht. "Ik vind de lokale politiek ook gewoon heel erg leuk", reageert Abdullah op de vraag of hij ook landelijke politiek zou willen bedrijven. "Ik ben geboren en getogen in Dordrecht, dat ik nu kan proberen iets te verbeteren aan onze stad is heel mooi".Abdullah was de jongste fractievoorzitter van Nederland. "Ik denk dat mede door mijn brede inzetbaarheid het heel snel is gegaan, ik ben er ook best wel trots op", straalt hij.Voor Abdullah is het feit dat hij ook een Turkse achtergrond heeft geen probleem, "Ik zie het niet als nadeel en ook niet als voordeel, ik denk dat het mijn leven en carriëre op politiek gebied niet veel beïnvloedt".Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

In een zonovergoten aflevering van Via Forza schuift artiest Maek Double K aan op het Energieplein in Dordrecht. Wat volgt is een openhartig gesprek over zijn roots, zijn weg naar de muziek en hoe hij nu jongeren probeert te bereiken met dezelfde passie die hem ooit op de been hield.Van Michael tot MatjekkMatjekk, geboren als Michael, vertelt dat zijn artiestennaam voortkomt uit een onverwachte bron. “Een Poolse vriend van me kon Michael niet goed uitspreken,” lacht hij. “Die maakte er Matjekkek van, en dat is blijven hangen.” Hoewel velen denken dat hij Poolse roots heeft, is dat niet het geval. “Ik had gewoon veel Poolse maten. Maar ik ben zelf gewoon Nederlands.”Een jeugd vol verhuizingenDe jeugd van Matjek was verre van eenvoudig. Tussen zijn tiende en negentiende levensjaar woonde hij niet thuis, maar op internaten verspreid door heel Nederland. “Meer dan 40 keer verhuisd,” vertelt hij. “Het voelde soms als een gevangenis.” In die jaren vond hij steun in muziek. “Op mijn kamer of op cel – hoe je het wil noemen – kon ik mijn eigen ding luisteren.”Zijn situatie kwam voort uit een instabiele thuissituatie. Zijn moeder, zelf nog maar 17 toen ze hem kreeg, werd op jonge leeftijd gediagnosticeerd met MS. “Het was voor haar niet meer mogelijk om goed voor mij te zorgen. En ik was ook gewoon een lastige jongen.”Muziek als reddingsboeiHoewel de rapwereld hem uiteindelijk omarmde, begon dat niet met grote ambities. “Ik zag mezelf eerst helemaal niet als rapper,” zegt Matjekk. “Ik hield gewoon van muziek. Dat is wat me staande hield.”Pas toen hij op eigen benen stond, begon hij serieus met freestylen en opnemen. Zijn eerste EP, bestaande uit drie tracks, werd opgenomen op de zolder van zijn moeder. “Mijn allereerste nummer heb ik zelfs opgenomen in een kledingkast. Voor het geluid, weet je.”Van ontvangen naar gevenDankzij de Popcentrale in Dordrecht kreeg Matjekk ruimte om zijn muzikale ambities verder te ontwikkelen. Nu geeft hij iets terug. “De Popcentrale heeft een bus – een soort studio op wielen – waar jongeren muziek kunnen maken. Ik dacht: als wij dit vroeger hadden gehad, had het er heel anders uitgezien.”Samen met zijn producer bezoekt Matjekk buurten in Dordrecht met de studio-bus. “We houden de kids een beetje van de straat, laten ze iets maken. Dat is belangrijk.”Rauw: meer dan een feestjeIn januari 2024 bracht Matjekk samen met Jones het album Reïntegratie uit. “Dat was eigenlijk de voorloper van Rauw,” vertelt hij. De releaseparty groeide uit tot een volwaardig evenement. “We dachten: waarom maken we er geen echt feest van? En nu komen mensen uit Maastricht, Eindhoven en ga zo maar door het wordt alleen maar groter.”Op 25 april vindt de volgende editie van Rauw plaats, met een line-up vol bekende en lokale artiesten.Een oproep aan het publiekMatjekk is duidelijk over het belang van support. “Vergeet alsjeblieft niet om live muziek te steunen. Een kaartje van €9 maakt echt verschil – voor de organisatie én de artiesten. Muzikant zijn is niet gratis.”“Ik zie mezelf niet als rapper, maar als iemand die muziek gebruikt om te verbinden,” zegt Matjekk. Die visie maakt hem niet alleen een artiest, maar ook een mentor, een verbinder, en bovenal een inspirator voor jongeren die zich misschien net zo verloren voelen als hij ooit deed.Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl

Op woensdag 9 april gaat de film Papendrecht in Oorlogstijd in premiére, een film die laat zien wat de Papendrechtse bevolking heeft moeten doorstaan tijdens de Tweede Wereldoorlog, een verhaal verteld door de Papendrechters van nu."80 jaar bevrijding was voor ons de aanleiding om deze film te gaan maken", zo zegt Peter Weeting, scenarioschrijver van de film. In 1995 verscheen een boek ter ere van 50 jaar bevrijding in Papendrecht, ook dat boek heette Papendrecht in Oorlogstijd. "Verhalen uit het boek zijn gebruikt dus je zou kunnen zeggen dat het een verfilming van het boek geworden is. Ik heb wel voornamelijk gekozen voor verhalen die in de ik-vorm geschreven zijn en die heb ik een logische en chronologische volgorde achter elkaar geschreven, zodat er een logisch verhaal is. Het verhaal begint bij de inval van Duitsers bij familie's en baant zich zo een weg door de oorlog op weg naar uiteindelijk de bevrijding in 1945", zo tekent Peter op. "Mijn intentie was in eerste instantie ook om niet het grote verhaal te laten leiden maar ook te benoemen hoe mensen leefden in die tijd, bijvoorbeeld hoe hielden mensen zich warm, maar ook hoe kwamen mensen aan nieuwe kleding in die tijd", zo legt Peter de ondertitel van de film - Gewone verhalen van gewone mensen - uit."Ik vond het belangrijk om aan te geven dat het echt geen ver-van-je-bed-show is, daarom heb ik als presentator ook veel plekken bezocht die een rol hebben gespeeld in de oorlog". Legt peter uit hoe hij te werk is gegaan. "Wij horen nu natuurlijk ook wel eens geluiden over de oorlog en dat zijn allemaal berichten waarvan we niet zo vrolijk worden, maar dat was toen ook het geval, mensen werden wakker en zaten ineens in een oorlog, hoe ga je daar mee om?"Volgens editor van de film Gerrit de Ruiter was het tot leven brengen van de film vooral een inkoppertje. "Er lag een goed script, het boek van toen is namelijk vertaald tot een script waar we nu mee kunnen werken, dat is heel belangrijk". zegt hij. "Daarnaast vertellen de Papendrechters van nu die je in de film ziet het verhaal heel passievol, alsof ze het zelf hebben meegemaakt".Er is veel belangstelling voor de film onder de Papendrechtse gemeenschap. "We hadden voor de premiere van 9 april in De Willem gerekend op tussen de vijftig en honderd gasten, inmiddels zijn er al haast 250 reserveringen, dat geeft denk ik wel aan dat die belangstelling heel groot is", zo zegt cameraman Jan van Efferen. "Toen we begonnen met filmen was het mij nog niet helemaal helder hoe het er op het einde uit zou zijn, de acteurs heb ik natuurlijk als cameraman wel gezien, maar veel beelden zijn gemaakt door gebruik te maken van een Green Screen, nu ik het eindproduct heb gezien kan ik toch wel zeggen dat ik trots ben op wat we gemaakt hebben", zo zegt hij."Ik wil aan de mensen vertellen dat er niet alleen leed is geweest in Rotterdam of Berlijn, maar dat de oorlog overal plaatsvond, ook bij ons in Papendrecht. Het is geen ver-van-je-bed-show". zo zegt Peter over Papendrecht. "Deze film had je ook kunnen maken in Ridderker, Dordrecht of Sliedrecht, overal is geleden", zo onderbouwt jan dit verhaal".Wil je onze media volgen? Abonneer je (gratis) op ons kanaal! Tip de redactie! Heb jij nieuws dat verteld moet worden? Kom in contact met ons.Stuur een e-mail naar: redactie@stichtingviacultura.nlStuur een WhatsApp naar onze redactietelefoon: 06 28 13 83 33Stuur ons een persoonlijk berichtje op onze sociale mediakanalenVolg ons ook op onze andere kanalen:Facebook-groep Via Cultura - over en uit!Youtube - viaculturaInstagram - viacultura078Twitter - viacultura078Website - www.stichtingviacultura.nlVia078 - www.via078.nl