Podcasts about koerden

De Koerdische militante organisatie PKK legt de wapens neer. Hiermee komt een einde aan de decennialange strijd tussen de PKK en de Turkse regering. Dennis zoekt voor je uit wat hierachter zit en wat dit betekent voor Koerden in Turkije.

Hoe zal Syrië zich post-Assad organiseren te midden van geopolitieke spanningen? Breekt er eindelijk een tijd aan waarin Syriërs zelf hun toekomst kunnen vormgeven? Met Erwin van Veen, Wladimir van Wilgenburg, Meltem Halaceli, Peshmerge Morad en Sherwan Qasem.Met de val van het regime van Assad breekt in Syrië een nieuw hoofdstuk aan. Voor velen is de verlossing van de Assads vooral een einde aan decennialange onderdrukking en een kans op wederopbouw. Tegelijkertijd wordt het land geconfronteerd met verdeeldheid en met de invloed van regionale machten, waaronder Iran, Israël, Jordanië, de Golfstaten en Turkije voorop.Wat betekenen Ankara's ambities voor Syriërs en specifiek voor de Koerden in Noord-Syrië, die al jaren strijden voor zelfbeschikking? Raakt Syrië verstrikt in een draaikolk van regionale rivaliteit, zoals Libië? Of breekt er een langgekoesterd tijdperk aan waarin Syriërs zelf hun toekomst vormgeven?MENA VoicesIn this series De Balie sheds light on the Middle East and North African (MENA) region. We invite international, regional and local speakers to unravel the social, political and historical dynamics affecting the different countries and diaspora communities.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

In Turkije klinkt steeds meer hoop op vrede met de Koerdische PKK, waarmee het land al decennialang verwikkeld is in gewapende strijd. De Turken hameren op een einde van het conflict en daar lijken de Koerden nu serieus gehoor aan te geven. Is er daadwerkelijke kans op vrede? En waarom juist nu? Daarover collega en Turkijekenner Cevahir Varan. (14:31) De Wit en de Brit #1: Migratie Vijf jaar na het vertrek van de Britten uit de Europese Unie keert Bureau Buitenland-presentator Tim de Wit terug naar zijn geliefde Verenigd Koninkrijk. In de serie De Wit en de Brit maakt hij de balans op: wat is er terecht gekomen van al die beloftes van de Brexiteers? In aflevering #1: migratie. Het was voor veel Britten dé belofte om vóór Brexit te stemmen: als het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie zou stappen, zou het weer controle krijgen over de eigen grenzen en dus migratie drastisch naar beneden kunnen brengen. Maar is dat ook gebeurd? Een verslag van Tim de Wit. Presentatie: Sophie Derkzen Volg Bureau Buitenland op... –Instagram: https://www.instagram.com/vpro_bureaubuitenland/ –LinkedIn: https://www.linkedin.com/company/93346725 –Bluesky: https://bsky.app/profile/bureaubuitenland.bsky.social

Het Franse eiland Mayotte in de Indische Oceaan kampt al jaren met een grote migratiestroom. Bijna de helft van de bevolking is afkomstig uit het buitenland, waarvan velen in erbarmelijke omstandigheden leven. Nu heeft de cycloon Chido een ongekende verwoesting aangericht, waarbij volgens lokale autoriteiten mogelijk duizenden doden zijn gevallen. Wat betekent deze ramp voor Frankrijk's armste departement? En kan dit de spanningen verder doen oplopen tussen de lokale bevolking en de migranten? Met VPRO-journalist Bram Vermeulen, die Mayotte goed kent, bespreken we de huidige ontwikkelingen op het eiland. (09:51) Humanitaire situatie blijft nijpend in Syrië De vreugde in Syrië over de val van het Assad-regime is groot, maar de humanitaire situatie is er vooralsnog allerminst beter op geworden. Integendeel: door de recente rebellenoffensieven zijn meer dan een miljoen mensen ontheemd geraakt. Tegelijkertijd groeit de spanning tussen Turkije en de door Koerden geleide SDF.  De afgelopen week zijn er steeds vaker clashes tussen de SDF en door Turkije gesteunde groepen. Wat betekent dit voor de toekomst van Syrië en de stabiliteit in de regio? Daarover Fernande van Tets, journalist en Syrië-kenner, die zich al jaren verdiept in de situatie daar.  Presentatie: Tim de Wit

De snelle val van president Assad in Syrië doet de wereld verbazen. In het machtsvacuüm willen verschillende partijen de macht grijpen. Volgens oud-diplomaat Ron Keller moeten wij Syrië de ruimte geven om een eigen regime op te bouwen, met steun van de internationale gemeenschap. Luister ook | 'Politieke chaos Zuid-Korea is slecht nieuws voor Oekraïne' Keller, voormalig ambassadeur in Rusland, Oekraïne, China en Turkije, noemt als oorzaak voor de val van Assad de oorlogen waar Hamas en Hezbollah in zitten samen met de terugtrekkende bewegingen van Amerika en Rusland. Europaverslaggever Geert Jan Hahn legt uit hoe dit de oorlog in Oekraïne beïnvloedt doordat Rusland zich nu nog meer alleen op Oekraïne hoeft te focussen. Voor de BNR Perestrojkast sprak hij met de Oekraïense ambassadeur in Nederland die binnenkort staatssecretaris van Buitenlandse Zaken in Oekraïne wordt. Lees ook | Onzekerheid rond nieuwe leiding Syrië, 'Landen willen weten met wie ze zaken kunnen doen' Zorgen om minderheden Toch is het niet alleen maar hosanna in Syrië. Minderheden maken zich zorgen om hun positie. Eén van die groepen zijn de Koerden. Joël Voordewind was Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie. In die hoedanigheid maakte hij zich altijd hard voor de positie van de prowesterse christelijke Koerden. Voordewind hoort nu al berichten van Koerden die hun christelijke uitingen weg moeten halen. Luister ook | Amerika Podcast Bezoek Gabbard aan Assad wordt opgerakeld | Postma in Amerika Tulsi Gabbard is Trumps beoogd hoofd van de inlichtingendiensten. Zij ging ooit op de koffie bij Assad in Damascus en dat bezoek wordt nu opgerakeld. En schoondochters spelen een opvallende rol in Washington deze week. Je hoort Amerika-correspondent Jan Postma.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Antony Blinken, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, vatte de combinatie van hoop en twijfel na de staatsgreep in Syrië uitstekend samen. Wij willen de nieuwe machthebbers best erkennen, maar dan moeten ze zich aan de fatsoensregels houden: niet sektarisch, geloofwaardig, transparant en bereid om verantwoording af te leggen. Waar hij niet over repte – in elk geval nóg niet – was de opheffing van de sancties tegen Syrië. Kortom, de nieuwe junta die de rebellen hebben gevormd, heeft nog een hoop aan te tonen. New York Times-commentator Thomas Friedman schreef: ‘Wat willen de rebellen eigenlijk? Een pluralistische democratie of een islamitische staat? De geschiedenis leert ons dat hardline islamisten doorgaans winnen’. De Israëliërs namen het zekere voor het onzekere, voerden de afgelopen dagen in Syrië 350 bombardementen uit op militaire bases, lanceerinrichtingen, opslagplaatsen voor chemische wapens, en brachten een groot deel van de Syrische oorlogsvloot tot zinken. Ze bezetten ook het niemandsland aan de Syrische kant van de grens, de eerste keer sinds de Jom Kipoeroorlog van 1973 dat ze de bestandsovereenkomst schonden. De Arabische wereld reageerde woedend, maar de Amerikanen en Russen bleven opmerkelijk stil – de Amerikanen omdat die zelf op Syrisch grondgebied dertig bombardementen uitvoerden, en de Russen omdat die, na hun afgang als bondgenoot van Assad, alleen nog oog hebben voor het behoud van hun marine- en luchtmachtbases in Syrië. Hoezeer Israël de nieuwe machthebbers ook wantrouwt, het staat buiten kijf dat de machtsovername nooit was gelukt als Israël Hezbollah in Syrië en Libanon, maar vooral Iran niet had verpletterd. Alle geopolitieke ogen zijn dan ook gericht op Teheran. Overleven de feitelijke machthebber, Khamenei, en zijn zwaargehavende Revolutionaire Garde deze blamage, of ziet de gematigde flank, met kopstukken als vicepresident en oud-buitenlandminister Zariv, een kans? De andere grote winnaar is Turkije, belangrijkste steunpilaar van de rebellen, dat zijn doelstelling bereikt door de macht in het Koerdische gebied in Syrië geheel over te nemen, en ongehinderd jacht kan maken op de prowesterse Koerden in die regio. Veelzeggend was het commentaar van de aantredende nieuwe president van hun vroegere bondgenoot Amerika: ‘Syrië is een bende, maar het is niet onze vriend. De VS moet er niets mee te maken willen hebben. Dit is niet ons gevecht. Laat ze hun gang gaan, blijf erbuiten’. Geen idee wat Trump van plan is met de negenhonderd Amerikaanse soldaten die tot de huidige dag in Syrië IS blokkeren. Het klinkt allemaal erg cynisch, en dat zou het niet moeten zijn. Het schrikregime van Assad is verdreven, in Turkije staan vluchtelingen te trappelen om terug te keren, in Nederland komt dat ook op gang. Goed voor de vluchtelingen, en goed voor onze eigen politieke verhoudingen. Want hadden wij niet een klein probleempje met migratie?See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na jaren van relatieve rust laait de oorlog in Syrië weer op. Jihadistische rebellen winnen terrein, Assads regime wankelt. Wat betekent dit voor de toekomst van het land? Sam Verbeek bespreekt het met chef buitenland Matthijs van Schie.De Syrische burgeroorlog ontstond in 2011 tijdens de Arabische Lente. Wat begon als een volksopstand tegen het regime van Bashar al-Assad, mondde al snel uit in een bloedige strijd. Assad reageerde met harde repressie en kreeg steun van bondgenoten Rusland en Iran. Tegelijk vormden rebellenallianties, variërend van jihadistische milities tot gematigde groepen, een front tegen het regime. De chaos werd compleet toen ook IS en de Koerden zich in het conflict mengden.Een bevroren conflict ontdooitIn 2020 leek het conflict te bevriezen. Assad had grote delen van het land terugveroverd dankzij Russische luchtaanvallen, terwijl de rebellen zich concentreerden in de provincie Idlib. Het noordoosten van Syrië bleef in handen van de Koerden, gesteund door de Verenigde Staten. Iran gebruikte Syrië als doorvoerroute voor wapens naar Hezbollah in Libanon. Ondanks de (fragiele) wapenstilstand bleef het land verdeeld en gespannen.De recente opmars van jihadistische rebellen, onder leiding van Hay'at Tahrir al-Sham (HTS), zet de machtsverhoudingen op scherp. In korte tijd veroverden de rebellen de strategische steden Aleppo en Hama. Nu dreigt ook Homs, de toegangspoort naar Damascus, te vallen. Assads regime staat onder toenemende druk.Waarom escaleert het conflict nu opnieuw?Een belangrijke reden ligt in geopolitieke verschuivingen. Rusland, dat jarenlang Assad steunde, is verzwakt door de oorlog in Oekraïne. Hezbollah, een andere bondgenoot, leed zware verliezen in de recente oorlog met Israël. Intussen steunt Turkije de rebellen, om zo de Koerdische invloed aan zijn grens te beperken.Of het regime standhoudt, is onzeker. In elk geval maken de geopolitieke belangen duidelijk dat deze strijd nog lang niet voorbij is.Lees hier het artikel van Matthijs van SchieLees hier het artikel van Linda Otter

Na jaren van relatieve rust laait de oorlog in Syrië weer op. Jihadistische rebellen winnen terrein, Assads regime wankelt. Wat betekent dit voor de toekomst van het land? Sam Verbeek bespreekt het met chef buitenland Matthijs van Schie.De Syrische burgeroorlog ontstond in 2011 tijdens de Arabische Lente. Wat begon als een volksopstand tegen het regime van Bashar al-Assad, mondde al snel uit in een bloedige strijd. Assad reageerde met harde repressie en kreeg steun van bondgenoten Rusland en Iran. Tegelijk vormden rebellenallianties, variërend van jihadistische milities tot gematigde groepen, een front tegen het regime. De chaos werd compleet toen ook IS en de Koerden zich in het conflict mengden.Een bevroren conflict ontdooitIn 2020 leek het conflict te bevriezen. Assad had grote delen van het land terugveroverd dankzij Russische luchtaanvallen, terwijl de rebellen zich concentreerden in de provincie Idlib. Het noordoosten van Syrië bleef in handen van de Koerden, gesteund door de Verenigde Staten. Iran gebruikte Syrië als doorvoerroute voor wapens naar Hezbollah in Libanon. Ondanks de (fragiele) wapenstilstand bleef het land verdeeld en gespannen.De recente opmars van jihadistische rebellen, onder leiding van Hay'at Tahrir al-Sham (HTS), zet de machtsverhoudingen op scherp. In korte tijd veroverden de rebellen de strategische steden Aleppo en Hama. Nu dreigt ook Homs, de toegangspoort naar Damascus, te vallen. Assads regime staat onder toenemende druk.Waarom escaleert het conflict nu opnieuw?Een belangrijke reden ligt in geopolitieke verschuivingen. Rusland, dat jarenlang Assad steunde, is verzwakt door de oorlog in Oekraïne. Hezbollah, een andere bondgenoot, leed zware verliezen in de recente oorlog met Israël. Intussen steunt Turkije de rebellen, om zo de Koerdische invloed aan zijn grens te beperken.Of het regime standhoudt, is onzeker. In elk geval maken de geopolitieke belangen duidelijk dat deze strijd nog lang niet voorbij is.Lees hier het artikel van Matthijs van SchieLees hier het artikel van Linda Otter

In het voorjaar van 1982 liet Hafez al-Assad, vader en voorganger van de huidige Syrische president Bashar al-Assad, de stad Hama met de grond gelijk maken. Zo'n 20.000 burgers werd neergemaaid en in massagraven gegooid, die vervolgens met bulldozers werden geëgaliseerd. Een groot deel van de stad leek op een aantal voetbalvelden, waar hier en daar nog een hand of knie uitstak. Wat hadden de slachtoffers misdreven? Zij waren opstandige soennieten, gelieerd aan de Egyptische Moslimbroederschap. New York Times commentator Thomas Friedman ging er destijds, toen nog als correspondent, kijken en bedacht de term ‘Hama-regels' voor leiders in de Arabische wereld: ‘regeer door middel van angst, plant angst in de harten van je mensen door duidelijk te maken dat je volgens geen enkele regel speelt, zodat ze er nooit, nooit, nooit over peinzen om tegen je te rebelleren'. Assad jr. houdt zich al dertien jaar aan de ‘Hama-regels', sinds hij demonstraties tegen zijn regime keihard neersloeg. De demonstranten, veelal soennieten, maar ook Koerden, Yazidi's, Druzen, Assyriërs en talrijke andere minderheden, voelden zich geïnspireerd door wat toen de Arabische Lente heette. Assad, zelf Aleviet – een liberale sjiitische stroming – die een broze coalitie vormde met de christenen, voelde zich bedreigd en startte een burgeroorlog waarin hij geen middel schuwde, inclusief chemische wapens, en die inmiddels 600.000 mensen het leven heeft gekost. Zijn krijgsmacht stelde niet veel voor, maar bondgenoot Iran stuurde eenheden van de Revolutionaire Gardes en Hezbollah, en bondgenoot Rusland stuurde zijn luchtmacht.  De Russisch-Iraanse actie leidde tot verpulvering van delen van het land, en in het bijzonder de historische stad Aleppo. In 2020 leidde Russisch-Turkse bemiddeling tot een staakt-het-vuren. Omdat Israël de slagkracht van Iran en Hezbollah nu stevig heeft verminderd, durfden rebellen van Tahrir al-Sham, een wat minder fanatiek broertje van Al Qaeda, het aan om een poging te doen de stad te heroveren. Het ziet ernaar uit dat het lukt. De Russische luchtmacht kwam meteen in actie, maar die heeft te weinig materieel en mankracht om tegelijkertijd in Oekraïne en Syrië te vechten. Iraakse pro-Assad-milities zijn ook geen partij voor de rebellen.  Een groot deel van de bevolking van Aleppo is blij met de rebellen  , terwijl Assad het zich niet kan veroorloven om de op één na grootste stad in het land te verliezen en de ‘Hama regels' zal toepassen. En dus kijken we naar de herleving van een conflict dat we een beetje waren vergeten. Politiek en journalistiek doen immers aan selectieve verontwaardiging. Na de Russische invasie in Oekraïne, en zeker sinds het uitbreken van de Gaza- en Libanonoorlogen, is Syrië aan onze aandacht ontsnapt. De Syrische bevolking verdient beter. En het is wel degelijk ook ons probleem, want reken maar op een nieuwe stroom vluchtelingen.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het boek ‘De Bagdad-Berlijnexpress' van Ana van Es vertelt een verhaal dat het onvermijdelijke verband aantoont tussen het einde van het Ottomaanse Rijk en de toestand in het Midden Oosten nu. Met als decor een spoorweg van Bagdad naar Berlijn. En als hoofdrolspelers: spionnen vermomd als archeologen of verveelde rijkeluisvrouwtjes. En als pionnen: Arabieren, Koerden, Turken, Armeniërs. Bruno Wyndaele sprak met Ana van Es.

In Limburg kwam het dit weekend tot confrontaties tussen Turkse en Koerdische Belgen. Wat maakt de relatie tussen die twee groepen zo ontvlambaar? IS eist de zware aanslag in Moskou op, ook al wijst Poetin eerder naar Oekraïne. Waarom zou IS het op Rusland gemunt hebben? En alweer een nieuwe rit voor de nachttrein: voortaan kan je van Brussel slapend naar Praag. Maar hebben die nachttreinen wel een toekomst?

Boeren protesteren al wekenlang, deze week viseren ze de havens. Boeren voelen zich namelijk ongelijk behandeld in vergelijking met de industrie. Maar waarom zijn er andere stikstofregels voor boeren dan voor de industrie? In Congo kwamen honderden mensen op straat om aandacht te vragen voor de bloedige en vergeten oorlog in het oosten. Wat speelt er in dit conflict? En vandaag 25 jaar geleden werd de Koerdische leider Abdullah Öcalan opgepakt. Hoe is de relatie vandaag tussen Turken en Koerden?

Sam komt erachter dat een jeugdvriend van zijn broertje op eigen houtje naar Syrië is gereisd, om met de Koerden tegen IS te vechten. Dit is het eerste deel van een tweeluik.Voor extra updates kan je je hier aanmelden voor de nieuwsbrief van De Ondergrond. Sam is ook te volgen op Twitter en Instagram.- Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Laten we er maar eerlijk over zijn: we hadden het gewoon mis in de aanloop naar de Turkse verkiezingen. Erdogan zou het niet redden. De aardbeving, de gecrashte economie, de gemuilkorfde media, de neostalinistische klopjacht op elke veronderstelde tegenstander – dat alles zou hem de politieke kop kosten. Ankara en Istanbul, met samen 20 miljoen inwoners, waren de herauten van de ommekeer, want die steden hadden zich tegen hem gekeerd.  Verkiezingen voorspellen en opiniepeilingen duiden is goeddeels wensdenken. Fatsoenlijke democratieën behoren, naar ons model, liberale democratieën te kiezen. Wij in het Westen wilden van Erdogan af, de grote Turkse steden ook. Ergo: exit Erdogan. Alleen, er zijn naast die grote steden nog 65 miljoen Turken in kleine steden en op het platteland, waarvan een aanzienlijke meerderheid dweept met zijn nationalisme. Die meerderheid bracht de oppositie, een onwennige lijstverbinding van zes partijen, een doodklap toe. Ergo: exit oppositie. De Turken kozen niet voor ons model van democratie, maar voor Turkije.  Nu gebeurt er iets interessants. Wij in het Westen zijn zeer bedreven in het herschrijven van ons wensenlijstje aan de hand van een nieuwe werkelijkheid. Dat gaat bijvoorbeeld zo: nu Erdogan zijn buit binnen heeft, onder meer door zijn hetze tegen de Koerden, hoeft hij zich niet meer te verzetten tegen het Zweedse lidmaatschap van de NAVO. Daar was hij tegen omdat er in Zweden veel Koerden wonen die volgens Erdogan op de terroristenlijst horen. Als verkiezingsretoriek ging dat erin als koek, maar de meeste Turken weten nauwelijks waar Zweden ligt, dus de hetze heeft haar werk gedaan. Ergo: Erdogan geeft zijn verzet tegen het Zweedse lidmaatschap op. De Amerikaanse minister Blinken van buitenlandse zaken vloog maandag meteen naar Zweden om het scenario nog eens door te nemen. Komt het allemaal goed? Dat is wat wij elkaar vertellen.  Joe Biden was een de eerste buitenlandse staatshoofden die Erdogan feliciteerden. Hij stelde een ruil voor: toelating van Zweden, in ruil voor F-16's, waarom Erdogan al jaren vraagt. Gouden kans voor Erdogan om voor het bondgenootschap te kiezen. Ergo: Turkije en de VS vallen elkaar op de komende NAVO-top in juli vreugdevol in de armen. Is het waar? Nee, want Erdogan geeft voor geen prijs zijn goede relatie met Poetin op. CNN had het bij het juiste eind: het buitenlandbeleid van Erdogan gaat helemaal niet veranderen. En wij? Wij gaan gewoon door met wensdenken. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Laten we er maar eerlijk over zijn: we hadden het gewoon mis in de aanloop naar de Turkse verkiezingen. Erdogan zou het niet redden. De aardbeving, de gecrashte economie, de gemuilkorfde media, de neostalinistische klopjacht op elke veronderstelde tegenstander – dat alles zou hem de politieke kop kosten. Ankara en Istanbul, met samen 20 miljoen inwoners, waren de herauten van de ommekeer, want die steden hadden zich tegen hem gekeerd.  Verkiezingen voorspellen en opiniepeilingen duiden is goeddeels wensdenken. Fatsoenlijke democratieën behoren, naar ons model, liberale democratieën te kiezen. Wij in het Westen wilden van Erdogan af, de grote Turkse steden ook. Ergo: exit Erdogan. Alleen, er zijn naast die grote steden nog 65 miljoen Turken in kleine steden en op het platteland, waarvan een aanzienlijke meerderheid dweept met zijn nationalisme. Die meerderheid bracht de oppositie, een onwennige lijstverbinding van zes partijen, een doodklap toe. Ergo: exit oppositie. De Turken kozen niet voor ons model van democratie, maar voor Turkije.  Nu gebeurt er iets interessants. Wij in het Westen zijn zeer bedreven in het herschrijven van ons wensenlijstje aan de hand van een nieuwe werkelijkheid. Dat gaat bijvoorbeeld zo: nu Erdogan zijn buit binnen heeft, onder meer door zijn hetze tegen de Koerden, hoeft hij zich niet meer te verzetten tegen het Zweedse lidmaatschap van de NAVO. Daar was hij tegen omdat er in Zweden veel Koerden wonen die volgens Erdogan op de terroristenlijst horen. Als verkiezingsretoriek ging dat erin als koek, maar de meeste Turken weten nauwelijks waar Zweden ligt, dus de hetze heeft haar werk gedaan. Ergo: Erdogan geeft zijn verzet tegen het Zweedse lidmaatschap op. De Amerikaanse minister Blinken van buitenlandse zaken vloog maandag meteen naar Zweden om het scenario nog eens door te nemen. Komt het allemaal goed? Dat is wat wij elkaar vertellen.  Joe Biden was een de eerste buitenlandse staatshoofden die Erdogan feliciteerden. Hij stelde een ruil voor: toelating van Zweden, in ruil voor F-16's, waarom Erdogan al jaren vraagt. Gouden kans voor Erdogan om voor het bondgenootschap te kiezen. Ergo: Turkije en de VS vallen elkaar op de komende NAVO-top in juli vreugdevol in de armen. Is het waar? Nee, want Erdogan geeft voor geen prijs zijn goede relatie met Poetin op. CNN had het bij het juiste eind: het buitenlandbeleid van Erdogan gaat helemaal niet veranderen. En wij? Wij gaan gewoon door met wensdenken. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

De temperaturen in het Midden-Oosten stijgen twee keer zo snel als het wereldwijde gemiddelde en vooral in het Noorden van Syrië neemt de droogte jaar na jaar toe. Daar vrezen de Syrische Koerden een klimaatcatastrofe die wordt versterkt door de moedwillige acties van hun buren. Journaliste Eugenie D'Hooghe kon ter plekke vaststellen hoe Turkije en Syrië water meer en meer als politiek wapen gebruiken.

Deze week twintig jaar gelden nam het toenmalige, demissionaire kabinet-Balkenende een bizar besluit. Nederland zou een Amerikaans-Britse inval in Irak politiek steunen, maar niet militair. Dus een beetje solidair met de Grote Leiders in Washington en Londen, en een beetje solidair met de PvdA, die tegen de oorlog was, maar ook potentieel coalitiepartner. Beetje zwanger, zogezegd.  Het bleek een zinloze exercitie, want de onderhandelingen met de PvdA liepen vast, en er kwam een kabinet van CDA, VVD en D66. Zeven jaar later zou de commissie-Davids, die de episode tot in de details onderzocht, het politiek-wel-militair-niet besluit postuum in spaanders hakken.  Het maakte allemaal deel uit van een van de donkerste momenten uit de recente geschiedenis. Het duo Bush en Blair wist zeker dat Irak over massavernietigingswapens beschikte, hoewel een onderzoeksteam van de VN die niet kon vinden. Formeel beriepen de voorstanders van de oorlog zich op resolutie 1441 van de Veiligheidsraad, die Irak veroordeelde omdat het stelselmatig eerdere resoluties over ontwapening van het land had genegeerd. Op 20 maart 2003 vielen de Amerikaanse en Britse krijgsmacht Irak binnen, met een beetje Nederlandse politieke steun, dus. Wat volgens Bush en Blair een bevrijding moest worden, leidde tot een bezetting, waarin in de eerste acht jaar, de zogenoemde ‘gevechtsperiode,' 4.600 Amerikanen en 270.000 Irakezen omkwamen. De operatie kostte tot op dat moment 2.000 miljard dollar.  Saddam Hoessein had, met zijn soennitische minderheid, een apartheidsregime geleid, waarin de Koerden in het noorden, en de overgrote meerderheid van sjiieten in het zuiden werden onderdrukt. Het onderwijs, de krijgsmacht, de ambtenarij, de ministeries – vrijwel alles was in soennitische handen. Bush benoemde de diplomaat Paul Bremmer tot zetbaas in Irak. Die beging een catastrofale fout door de totale soennitische machtsstructuur te ontslaan. Waaronder 400.000 soldaten en officieren, die van de ene op de andere dag hun status en hun inkomen kwijt waren. Die hielpen met het opzetten van een guerrillabeweging, en uiteindelijk de terreurorganisatie IS.  Wat vrijwel iedereen zag aankomen, gebeurde: Iran trok de banden met Bagdad en de sjiitische meerderheid aan, en ging er met de buit vandoor. Daarmee werd Iran uiteindelijk ook winnaar van de Iraans-Iraakse oorlog uit de jaren '80. Een mega-verlies waarmee de VS en het VK de geschiedenis ingaan – met een beetje Nederlandse steun.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Deze week twintig jaar gelden nam het toenmalige, demissionaire kabinet-Balkenende een bizar besluit. Nederland zou een Amerikaans-Britse inval in Irak politiek steunen, maar niet militair. Dus een beetje solidair met de Grote Leiders in Washington en Londen, en een beetje solidair met de PvdA, die tegen de oorlog was, maar ook potentieel coalitiepartner. Beetje zwanger, zogezegd.  Het bleek een zinloze exercitie, want de onderhandelingen met de PvdA liepen vast, en er kwam een kabinet van CDA, VVD en D66. Zeven jaar later zou de commissie-Davids, die de episode tot in de details onderzocht, het politiek-wel-militair-niet besluit postuum in spaanders hakken.  Het maakte allemaal deel uit van een van de donkerste momenten uit de recente geschiedenis. Het duo Bush en Blair wist zeker dat Irak over massavernietigingswapens beschikte, hoewel een onderzoeksteam van de VN die niet kon vinden. Formeel beriepen de voorstanders van de oorlog zich op resolutie 1441 van de Veiligheidsraad, die Irak veroordeelde omdat het stelselmatig eerdere resoluties over ontwapening van het land had genegeerd. Op 20 maart 2003 vielen de Amerikaanse en Britse krijgsmacht Irak binnen, met een beetje Nederlandse politieke steun, dus. Wat volgens Bush en Blair een bevrijding moest worden, leidde tot een bezetting, waarin in de eerste acht jaar, de zogenoemde ‘gevechtsperiode,' 4.600 Amerikanen en 270.000 Irakezen omkwamen. De operatie kostte tot op dat moment 2.000 miljard dollar.  Saddam Hoessein had, met zijn soennitische minderheid, een apartheidsregime geleid, waarin de Koerden in het noorden, en de overgrote meerderheid van sjiieten in het zuiden werden onderdrukt. Het onderwijs, de krijgsmacht, de ambtenarij, de ministeries – vrijwel alles was in soennitische handen. Bush benoemde de diplomaat Paul Bremmer tot zetbaas in Irak. Die beging een catastrofale fout door de totale soennitische machtsstructuur te ontslaan. Waaronder 400.000 soldaten en officieren, die van de ene op de andere dag hun status en hun inkomen kwijt waren. Die hielpen met het opzetten van een guerrillabeweging, en uiteindelijk de terreurorganisatie IS.  Wat vrijwel iedereen zag aankomen, gebeurde: Iran trok de banden met Bagdad en de sjiitische meerderheid aan, en ging er met de buit vandoor. Daarmee werd Iran uiteindelijk ook winnaar van de Iraans-Iraakse oorlog uit de jaren '80. Een mega-verlies waarmee de VS en het VK de geschiedenis ingaan – met een beetje Nederlandse steun.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Naar aanleiding van de aardbeving in Turkije en Syrië een aflevering over de geschiedenis van de regio waar ze plaatsvond. Doen mee in deze aflevering: Assyriërs, Perzen, Hittieten, Grieken, Romeinen, Turken, Koerden, Armenen en de allereerste tempel ter wereld. Manieren om te doneren vind je hier: https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2023/02/13/hulpacties-voor-de-slachtoffers-van-de-aardbeving-in-turkije-en/

De Turkse president Erdogan was op weg naar opnieuw een klinkende verkiezingsoverwinning bij de presidentsverkiezingen in mei. Maar door de aardbeving wordt ook het politieke veld in Turkije opgeschud. De kritiek op Erdogan groeit met de dag, ook onder zijn eigen aanhangers. Tegelijk spelen er in het aardbevingsgebied - dat een achtergesteld oppositie-gebied is waar veel Koerden wonen, én waar aan de Syrische kant van de grens ook nog oorlog woedt - allerlei geopolitieke belangen. Zaken waar de Russische president Poetin zich ook nog eens actief mee bemoeit.  In deze podcast schetst Turkije-deskundige Nienke van Heukelingen van Instituut Clingendael de politieke context van de aardbevingsramp. President Erdogan wordt misschien wel meer dan ooit op de proef gesteld. Zodanig dat de vraag rijst: overleeft Erdogan deze ramp zelf wel? Reageren? Mail dedag@radio1.nl

Waarin Turkije een ding wordt. Spelen een rol in het verhaal: een man op een boot, Engelsen, Fransen, Grieken, Armenen, Koerden en Syriërs. Oh en een heleboel diplomatiek gekonkel en wapengekletter.

Fréderike Geerdink is journalist, schrijver en spreker. Ze werkt al dertig jaar als journalist, onder meer als correspondent in Turkije en Koerdistan. Haar werk richt zich vaak op machtsstructuren, en in het bijzonder op de positie van de Koerden. In 2014 verscheen haar boek De jongens zijn dood, over een Turks bombardement waarbij tientallen Koerdische dorpsbewoners omkwamen. Toen ze in 2015 Turkije werd uitgezet vanwege haar werk over de Koerdische kwestie, ging ze een jaar undercover bij de Koerdische gewapende PKK. Ze beschreef die periode in het boek Dit vuur dooft nooit. Deze zomer werd Geerdink opnieuw opgepakt tijdens een journalistiek project, ditmaal toen ze vanuit Irak de grens met Noordoost-Syrië wilde oversteken. Pieter van der Wielen gaat met Fréderike Geerdink in gesprek.

Finland en Zweden worden lid van de NAVO. Na weken van verzet heeft de Turkse president Erdogan gisteravond in Madrid toch ingestemd met hun toetreding. Correspondent Toon Beemsterboer legt uit waarom Turkije zo'n ingewikkelde relatie heeft met het bondgenootschap. Hoe slim heeft Erdogan het spel gespeeld? Gast: Toon BeemsterboerPresentator: Egbert KalseRedactie: Alegria Ioannidis & Henk Ruigrok van der WervenMontage: Astrid Cornelisse & Jan Paul de BondtLees ook: Bepaalt deze éne Koerdische parlementariër het lot van Zweden? Koerden in Zweden: ‘Is de PKK gevaarlijker dan Poetin?'Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Wie betaalt de rekening van NAVO-uitbreiding? Na maanden van gesteggel is deze week eindelijk de kogel door de kerk: Finland en Zweden kunnen zich aansluiten bij de NAVO. De Turkse president Erdoğan lag telkens dwars vanwege de vermeende steun van beide landen aan Koerden in Turkije. Nu Erdoğan dus toch overstag is gegaan, vrezen diezelfde Koerden voor de toezeggingen die NAVO-bondgenoten hebben gedaan aan Turkije, en vragen zich af hoe dat hun zal raken. Clingendael-expert Erwin van Veen en Koerden-deskundige Wladimir van Wilgenburg vertellen over de dreiging voor de Koerden. Noodkreet Afrika niet negeren De blokkade van de Zwarte Zeehavens door Rusland zorgt ervoor dat Oekraïne, de graanschuur van de wereld, niets meer kan exporteren. Vooral landen in Afrika worden nu al getroffen door een tekort aan graan en dus: honger. In de meeste nieuwsberichten krijg je de indruk dat de hongersnood in vooral het oosten van Afrika komt doordat Rusland een oorlog is begonnen. Maar, dat is zeker niet het hele verhaal, stelt collega Bram Vermeulen. Hij is net terug uit Kenia, waar hij zag dat ook Europa deels verantwoordelijk is voor de voedselcrisis daar. Presentatie: Sophie Derkzen.

Na maanden van gesteggel is deze week eindelijk de kogel door de kerk: Finland en Zweden kunnen zich aansluiten bij de NAVO. De Turkse president Erdoğan lag telkens dwars vanwege de vermeende steun van beide landen aan Koerden in Turkije. Nu Erdoğan dus toch overstag is gegaan, vrezen diezelfde Koerden voor de toezeggingen die NAVO-bondgenoten hebben gedaan aan Turkije, en vragen zich af hoe dat hun zal raken. Clingendael-expert Erwin van Veen en Koerden-deskundige Wladimir van Wilgenburg vertellen over de dreiging voor de Koerden.

De stad Halabja wordt ook wel het ‘Hiroshima van Koerdistan' genoemd. In 1988 voerde de Iraakse regering hier een gifgasaanval uit, met gruwelijke gevolgen. Het is een voorbeeld van het extreme geweld dat de overheid tegen Koerden in het Noorden van Irak gebruikte. Bareez Majid promoveerde vorige maand in Leiden op een proefschrift over de Iraaks-Koerdische herinneringscultuur en is te gast om over haar onderzoek te vertellen. In Het Spoor Terug: Dr. Rat - Het korte leven van een graffiti artiest, OVT 12-06-2022.

De stad Halabja wordt ook wel het ‘Hiroshima van Koerdistan' genoemd. In 1988 voerde de Iraakse regering hier een gifgasaanval uit, met gruwelijke gevolgen. Het is een voorbeeld van het extreme geweld dat de overheid tegen Koerden in het Noorden van Irak gebruikte. Sinds 2003 is het rustiger in het gebied, maar trauma uit de jaren 80 ligt vlak onder de oppervlakte. Hoe krijgt dat oorlogsverleden een plaats in de gemeenschap? Bareez Majid promoveerde vorige maand in Leiden op een proefschrift over de Iraaks-Koerdische herinneringscultuur en is te gast om over haar onderzoek te vertellen.

“Op mijn 25e was ik miljonair en op mijn 26e woonde ik terug bij mijn moeder op zolder en zaten we in de bijstand.” – Hemen JamalVandaag hebben Hemen Jamal te gast. Timothy leerde hem kennen in 2018 en Hemen heeft hem op weg geholpen bij zijn persoonlijke ontwikkelingsreis. Inmiddels zijn ze bevriend en kon een gesprek voor onze podcast niet uitblijven. En wat een bijzonder verhaal heeft deze man… Wat een volharding en wat een mindset vooral!Zijn vader werd vermoord in Irak vanwege zijn politieke activisme en het opkomen voor de rechten van de Koerden. Als tiener slaat hij op de vlucht, bang voor vervolging en de oorlog. Hij loopt met zijn familie wekenlang ‘s nachts door bossen en bergen van grens naar grens, bang om opgepakt en uitgeleverd te worden. Uiteindelijk vraagt hij met zijn familie asiel aan in Nederland.Hij belandde van een goed leventje in Irak plots helemaal onderaan de maatschappelijke ladder in een asielzoekerscentrum. Hij klom met zijn miljonairmindset helemaal naar boven op de ladder: binnen 7 jaar na zijn aankomst in Nederland was hij miljonair, 3 jaar later multimiljonair en 5 jaar later was hij failliet (!). Nog eens 7 jaar later heeft hij zichzelf uit de (miljoenen) schulden gewerkt. Inmiddels is hij opnieuw succesvol ondernemer, hij runt meerdere brillenwinkels in Nederland en is de initiatiefnemer van het allereerste skiresort in Irak. En ja, daar ligt in de winter sneeuw. :-)Geniet van dit bijzondere en aangrijpende verhaal, boordevol wijze lessen over mindset, volharding en ondernemen. Laat je inspireren door deze bijzondere podcast.Waarom moet je deze podcast zeker beluisteren?Hoe je multimiljonair wordt.Hoe Michael Pilarczyck zijn personal coach werd.Hoe creëer je een money mindset.Hoe iedereen succesvol ondernemer kan worden.Hoe je geleid wordt door hogere krachten als je op het juiste pad zitHoe je de kracht van gedachten praktisch kunt toepassenVeel luisterplezier!“Het is altijd vallen en opstaan, zoals alles in het leven. Zo ook als ondernemer. Hoe meer je valt hoe sneller je terug op staat.” – Hemen Jamal.www.timtompodcast.com/route104Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Nieuwe dag, nieuw Kim Jong-un-gerucht - Europese Centrale Bank neemt het heft in eigen hand - Ruzie tussen Koerden en Iraakse regering verergerd door lage olieprijs

Trump had duidelijk gerekend op applaus van zijn achterban. Hij lost immers een belofte in om Amerika uit een eindeloze oorlog in Verweggistan terug te trekken. Maar dat kopstukken uit zijn eigen partij hem zouden beschuldigen van matennaaien daar had hij even niet op gerekend. En matennaaien is het: hij gaf Turkije carte blanche voor een invasie en een onvermijdelijke bloedbad onder de Koerden, en liet de bondgenoten zakken, aan wie hij juist had beloofd om die duizend man voorlopig in Syrië te laten zitten. De Koerden worden geslachtofferd, Assad en Iran winnen, Rusland is de lachende derde. Senator Lindsey Graham, Trumps belangrijkste politieke maatje, reageerde woedend. Dit impulsieve besluit maakt alle doelen die we hebben bereikt, ongedaan, en stort de regio in chaos. Klopjacht Trump zoekt steun bij zijn achterban vanwege het impeachment-onderzoek dat zich snel uitbreidt, met een fonkelnieuwe, tweede klokkenluider, een parlementaire klopjacht op ministers en medewerkers en een toenemende loopgravenoorlogssfeer in Washington. En dus kwam hij met een briljante oplossing: even een oorlogje beëindigen en ik ben spekkoper. Had Erdogan hem bij de kleine haartjes? Nee, hoor, Trump voorspelde de Turkse economie totaal te vernietigen en weg te vagen, als de Turken die invasie uitvoeren. In mijn grote en ongeëvenaarde wijsheid, twitterde hij nog voor de zekerheid. Maar nu het hoopvolle nieuws: woordvoerders van defensie en buitenlandse zaken zeggen dat de terugtrekking hooguit enkele tientallen soldaten in het grensgebied omvat, en dat de onderhandelingen met Turkije om die invasie te voorkomen, doorgaan. Vandaar mijn voorspelling: er gebeurt gewoon niks. Trump komt met veel weg, maar matennaaien is een slechte strategie als je op herverkiezing gokt.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Sinds de aankondiging van president Trump dat Amerika de troepen terugtrekt, is in Syrië is een nieuwe situatie ontstaan. Wat zijn de belangen van de Turken en de Russen en wat dit betekent voor de Koerden en de Syriërs? Dat bespreken we met Han Ten Broeke van het Den Haag Centrum voor Strategische Studies en correspondent Marcel van der Steen.

De Verenigde Staten zijn van plan hun troepen uit Noord-Syrië terug te trekken.  Wanneer is nog niet duidelijk, maar volgens Trump is Islamitische Staat verslagen en was dat de enige reden om in Syrië nog Amerikaanse "boots on the ground" te hebben, te gast arabist Leo Kwarten.

De Iraakse Koerden kiezen zondag een nieuw parlement en president voor hun autonome regio. Een jaar geleden kwamen ze nog van een koude kermis thuis na het onafhankelijkheidsreferendum. De uitslag, een overweldigend ja, werd niet door de regering in Bagdad geaccepteerd. Het Iraakse leger heroverde de door Koerden bezette gebieden, economische sancties volgden. Hoe bepaalt die teleurstelling de stemming van de Koerden?  Koerden-deskundige Joost Jongerden van de Universiteit Wageningen en correspondent Judit Neurink in het Iraakse Erbil blikken vooruit.

Ik had nog nooit van hem gehoord, en ben zo eigenwijs te denken dat voor kort hetzelfde gold voor Trump. Toen Brunson in juli 2016 werd opgepakt was Obama president, maar die maakte er geen halszaak van. Trump aanvankelijk ook niet. Nu wel, onder druk van de evangelische beweging. Brunson moet vrij of er volgen zware sancties. Erdogan hoopte op een ruil: Brunson tegen Gülen, de Turkse geestelijke die Erdogan ziet als leider van de mislukte staatsgreep in juli 2016 en die in ballingschap in Pennsylvania woont. Trump gaat niet over een uitleveringsverzoek, dat doet de rechtbank, en die ziet geen aanleiding. Turkije gebruikt hetzelfde argument: de rechtbank gaat over uitlevering van Brunson, niet Erdogan. En de zaak loopt nog. Wat is de kern van de Turkse rechtszaak? Dat Brunson naar het zuidoosten van het land reisde, waar vooral Koerden wonen en waar de PKK actief is. De aanklager weet via Brunsons mobieltje precies met wie hij daar contact had, en natuurlijk noemt de aanklager dat meteen terroristen. Brunson zegt dat hij zich van geen kwaad bewust is, maar bevestigt dat hij daar is geweest. Zijn doel was om Syrische vluchtelingen die de grens over kwamen tot het christendom te bekeren. De aanklager zegt niet geïnteresseerd te zijn in het zendingswerk alleen in die verdachte contacten, en in een SMS die de dominee na de couppoging stuurde. Hij had de onrust voorzien, als voorbereiding op de wederkomst van Jezus, en geloofde dat we uiteindelijk zullen zegevieren, stond in die boodschap. De kans dat Brunson een gevaarlijke terrorist of revolutionair is, lijkt me zeer gering. Maar de eis van Trump om de rechtbank te negeren is net zo onredelijk als andersom, in de kwestie-Gülen. We kunnen wel van de daken tetteren dat Turkije helemaal geen rechtsstaat meer is, maar Brunson heeft prima advocaten, dus wacht nou even het vonnis af, zou je zeggen. Bij één verdachte gaat in dit verhaal de vlag uit: de Turkse Ebru Ozkan, die in Israël was opgepakt wegens smokkel voor Hamas. Erdogan had Trump gevraagd Israël onder druk te zetten om haar vrij te laten. Israël werkte mee, en het lukte. Trump rekende erop dat Erdogan in ruil daarvoor Brunson zou laten gaan. Niet, dus. Misschien is Trump zo woest omdat s werelds zelfverklaarde beste dealmaker mis greep. Al met al een kwestie van niets, maar de financiële markten en de NAVO rammelen erdoor op hun grondvesten. Dus onthoud die naam: Andrew Brunson. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Aan de vooravond van de Turkse verkiezingen kondigt president Erdogan aan dat zijn leger Qandil nadert, het machtscentrum van de PKK in Noord-Irak. Sinds een paar maanden voert het Turkse leger een militaire operatie uit op Iraakse bodem die internationaal nauwelijks aandacht krijgt. Koerden-deskundige Wladimir van Wilgenburg duidt de situatie. Foto: ANP/AFP- Str

Ze waren onmisbaar in de strijd tegen Islamitische Staat. Op veel plaatsen waren het Koerdische strijders die de terreurgroep versloegen. Maar nu de oorlog grotendeels gevochten lijkt, hebben de Koerden het gevoel met lege handen te staan. Zij voelen zich door het Westen in de steek gelaten. Dat ondervond documentairemaker Reber Dosky, die net terug is uit Noord-Syrië en Iraaks-Koerdistan.

1. Waarom? Omdat IS zo goed als verslagen is, en dat was het doel van de westerse coalitie onder leiding van Amerika. En omdat hij de inspanning weggegooid geld vindt. 'Zeventien jaar oorlog heeft ons 7 biljoen dollar gekost en niets opgeleverd, zegt Trump. Daarmee doelt hij op álle oorlogen, dus ook in Irak en Afghanistan. Het bedrag klopt voor geen meter, maar hij heeft wel een punt. Amerika heeft in Irak en Afghanistan verloren, en in Syrië hooguit bereikt dat het kalifaat is verslagen. 2. Loopt hij met de staart tussen de benen weg? Eigenlijk wel, maar Amerikanen hebben voor zulke situaties een mooi frame: declare victory and leave dus zeg dat je hebt gewonnen, pak je spullen en ga naar huis. Het probleem is dat het voor de Europese bondgenoten anders ligt. Voor ons is Syrië dichtbij, en de vluchtelingenstroom is voor ons een reëel probleem. Dus wat moet Europa? Zonder Amerika hebben wij weinig keus, en zullen dus ook wij moeten inpakken en wegwezen. 3. Kun je zeggen dat Rusland en Iran de westerse coalitie hebben weggespeeld? Dat vind ik wel. Vanaf september 2015, toen de Russen plotseling Assad te hulp kwamen en zijn luchtmacht werden, is zowel de strijd tegen IS als tegen andere oppositiegroepen onder Russische regie gekomen. Maar ook Iraanse regie. Iran leverde grondtroepen en elitetroepen van de Republikeinse Garde, en richtte eigen militaire bases in Syrië in. Zodra de westerse coalitie is verdwenen, komt de macht in Syrië volledig in handen van Assad, Iran en Rusland. Dat is een bedreiging voor de buurlanden Libanon en Israël. 4. Misschien is IS wel verslagen, maar daarmee is de burgeroorlog toch nog niet ten einde? Zeker niet. Syrië is een zeer gecompliceerde lappendeken van stammen en etnische groepen die elkaar haten. Wij westerlingen hebben steeds een onderscheid gemaakt tussen om zo te zeggen goede en slechte oppositie. Iran, en vooral Rusland, zijn veel rigoureuzer. Of anders gezegd: die zitten meer op de lijn van Assad dat in feite alle oppositie uit terroristen bestaat. Vanuit die opvatting zijn ze aan een soort slotoffensief begonnen. Dat leidt tot een snellere afloop van de oorlog, maar kost wel duizenden onschuldige mensen het leven. 5. Turkije maakt nu deel uit van de Russisch-Iraanse coalitie en maakt meedogenloos jacht op de Koerden. Dat zijn toch onze bondgenoten? Ja, en de tragedie is dat wij de Koerden die aan onze kant vochten de YPG hebben laten vallen. De terugtrekking door Trump is daarmee meer dan een simpel militair besluit. Het laat zien dat dit bondgenootschap niets te maken heeft met vriendschap of ideologie, maar uitsluitend met opportunisme. See omnystudio.com/listener for privacy information.

De Turken zetten met hun aanval op de Koerdische militie YPG de zaak verder op scherp in Noordwest Syrië.  President Erdogan wil met hulp van vers gerekruteerde Syrische rebellen de Koerdische beweging vernietigen. Hierdoor wordt Amerika gedwongen partij te kiezen tussen hun bondgenoten in de strijd tegen Islamitische Staat en NAVO-bondgenoot Turkije. Ondertussen vragen de Koerden op hun beurt om ondersteuning vanuit Damascus. Over de gevolgen van de Turkse actie spreken we in ons met Koerden-deskundige Michiel Leezenberg (UvA)en Turkije-deskundige Petra de Bruijn (Universiteit van Leiden).

Drie en vier jaar gevangenisstraf, dat eiste het Openbaar Ministerie donderdag bij de rechtbank Rotterdam tegen vier Koerden uit verschillende Europese landen. Zij werden in december 2012 gearresteerd in het Zeeuwse Ellemeet tijdens een meerdaagse Koerdische bijeenkomst in een vakantiepark. Volgens de advocaten een onschuldige culturele manifestatie. Volgens het OM een geheime bijeenkomst van de Koerdische Arbeiderspartij, de PKK. De bijeenkomst in Zeeland in 2012 werd drie dagen lang afgeluisterd door justitie, waarna een grote politiemacht het vakantiepark binnenviel en alle 55 deelnemers arresteerde. Negen verdachten zaten bijna drie maanden in voorarrest op de terrorismeafdelingen van de gevangenissen in Vught en Rotterdam. Lange tijd bleef het stil. Tot deze week, bijna vijf jaar na dato, eindelijk het strafproces van start ging. Argos volgt deze opmerkelijke zaak tegen de Koerden al vanaf het begin. Op basis van tientallen Wikileaks-documenten reconstrueerden we dat Nederland jarenlang onder druk is gezet door de Verenigde Staten om harder op te treden tegen de PKK. Maar sinds de proclamatie van Islamitische Staat (IS) in 2014 waait er een andere wind. De Amerikanen werken in Syrië samen met Koerdische strijdkrachten die nauwe banden hebben met de PKK.De zaak tegen de PKK-verdachten in Zeeland nam nog een opmerkelijke wending. Begin januari 2013 werden in Parijs drie Koerdische vrouwen vermoord. Een aanslag die wereldnieuws was. De verdachte van deze moordpartij, Ömer Güney, was een van de personen die vijf weken eerder was opgepakt in Ellemeet. Maar Güney was juist een van degenen die door de Nederlandse justitie heel snel weer werden vrijgelaten. Inmiddels duidt het onderzoek van het Franse Openbaar Ministerie er op dat Güney een agent was van de Turkse geheime dienst MIT, die infiltreerde in de Koerdische beweging. Volgens het Franse OM was hij in Ellemeet al bezig was met het beramen van een moordcomplot.Argos over Nederland en de ongemakkelijke omgang met de PKK.

Met de val binnen een dag van de stad Kirkuk lijkt de droom van een onafhankelijk Koerdistan ineens weer ver weg. Behalve het verlies van de o zo belangrijke olie-inkomsten, lijken de Koerden ook nog ernstig verdeeld. Een diepe scheidslijn tekent zich af tussen rivaliserende politieke partijen. Politicoloog Mariwan Kanie (UvA) maakt zijn analyse van de nieuwe realiteit in Koerdistan en Irak, die zich aftekent na de inname gisteren van Kirkuk.

Wereldwijd stemden Koerden vandaag voor een onafhankelijk Koerdistan in het noorden van Irak. De regio presenteert zich als een open land voor alle religies en minderheden, maar schijn bedriegt: Arabieren, jezidi's en Turkmenen voelen zich gediscrimineerd. Wat bekent dit referendum voor de minderheden in Iraaks-Koerdistan? Irak-correspondent Eva Huson is te gast in de studio.

De bevolking van Iraaks-Koerdistan stemt volgende week over onafhankelijkheid van hun autonome regio in Noord-Irak. Een historische stap, maar de langgekoesterde wens van de Koerden krijgt geen steun van de internationale gemeenschap of van het centralegezag in Bagdad. Ook is er verdeeldheid onder de Koerden over het leiderschap van Massoud Barzani, president van de Koerdische Autonome Regio. Zal de Koerdische droom dan toch werkelijkheid worden? In de studio blikken we vooruit met Koerden-kenner Michiel Leezenberg van de UvA en basisarts Saya Abdullah, voormalig VN-jongeren vertegenwoordiger en als Iraakse-Koerd zelf stemgerechtigd.

De toekomst van de Koerden; Graaier van het jaar 2016: Bart Luirink nomineert Jacob Zuma.

In Turkije, Syrië en Irak zijn de Koerden betrokken in conflict en/of spelen zij een prominente rol. Maar ligt daarmee ook een verbetering van hun positie in het verschiet? Dat is nog maar zeer de vraag. Te gast is Koerden-deskundige Joost Jongerden, verbonden aan van de Universiteit Wageningen.

De militaire interventie in Syrië heeft Turkije op geopolitiek niveau geen windeieren gelegd. Samen met Moskou en Teheran mag Ankara meebeslissen over de toekomst van het buurland. Maar ondertussen dreigt Turkije zelf ook meegezogen te worden in de strijd. De Russische ambassadeur is vermoord en een actief ondergronds IS-netwerk blijkt in staat tot veel bloedige aanslagen. Dat komt allemaal bovenop het eveneens bloedige conflict met de Koerden in het land en het door alle zuiveringen verzwakte staatsapparaat. Hierover te gast hoogleraar Turkse Talen en Culturen Erik-Jan Zürcher (Universiteit van Leiden)

Of het nou gaat om Turkije, Syrië of Irak: de Koerden zijn onlosmakelijk verbonden met de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Wladimir van Wilgenburg maakt van dichtbij hoe de Koerden onderdeel zijn geworden van het strijdtoneel. Hij is nu even in Nederland.

Vrouw zijn in het Egypte van Sisi - Wladimir van Wilgenburg over Koerden in Irak en Syrië

Tanks en troepen uit Turkije zijn vanochtend de grens overgestoken naar de Noord-Syrische stad Jarablus. Het door IS bezette gebied is ook van groot strategisch belang voor Koerdische strijdgroepen. Is dit Turkse anti-terreuroffensief ook een invasie tegen de oprukkende Koerden? En wat betekent de inmenging van Turkije als nieuwe speler in het Syrische conflict? We spreken met journalist Wladimir van Wilgenburg in het noorden van Syrië en met Erik Jan Zürcher, hoogleraar Turkse talen en culturen aan de Universiteit Leiden.

De eerste wereldwijde top over humanitaire crisissen staat voor de deur. En die wordt gehouden in Istanbul. Terwijl gastheer Turkije de laatste tijd juist in opspraak is door hun behandeling van bijvoorbeeld Koerden. En dat is nou net iets wat niet besproken gaat worden tijdens de top. Reden voor Artsen zonder Grenzen om zich terug te trekken. Maar ook Europa en de VS moeten de hand in eigen boezem steken, vindt Thea Hilhorst van de Wageningen Universiteit.

De Iraakse Koerden hebben financiële problemen. Ambtenaren en Peshmerga, de Koerdische strijders die tegen Islamitische Staat vechten hebben al maanden geen salaris gehad. Hoe kan dat en heeft dit gevolgen voor de strijd tegen Islamitische Staat. Bij ons is Michiel Leezenberg verbonden aan de Universiteit van Amsterdam