POPULARITY
‘IN HOC PROGRAMMA’, ‘DE WHEELOCK 6th Ed. capite septimo, paginis 43-48: de nominibus ex tertia declinatione ‘SEQUIMUR’ [QUIA “NUNTII IN LINGUA LATINA” ‘INSTRUMENTUM’ ‘AD LATINUM DISCENDUM ET DOCENDUMQUE’ ‘EST’]. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET ITALICA’ ‘*AUDIS’! CIVITATIBUS FOEDERATAE AMERICAE. INDICIUM ERRONEUM MISERUNT. // ‘*DOMUS ALBA, VEL AEDES ALBAE,’ ‘MOMENTUM’ ‘DE DONALDI TRUMP (ANGLICE DONALD TRUMP) PRAESIDIS MAIORE SECURITATE DEFECTU’ ‘*ABDIDIT’. // GALFRIDUS GOLDBERG, ANGLICE JEFFREY GOLDBERG, EDITOR EX ATLANTICO PERIODICO (ANGLICE THE ATLANTIC MAGAZINE) ‘AD COLLOQUIUM ELECTRONICUM DE SECURITATE AMERICANA’ ‘ERRORE ADDITUS FUIT’. // ‘*IS’ ‘CONSILIA DE PYROBOLOS CONICERE CONTRA HOUTHI IN IEMENIA’ ‘*ACCEPIT’. // ETIAM, ‘DECLARATIONES INFORTUNATAS’ ‘A VANCE, PRAESES VICARIUS, ET HEGSETH, MINISTER DEFENSIONIS’ ‘*ACCEPIT’. // ‘*TRUMP’ ‘NEMINEM’ ‘*CULPAVIT’. // SENTENTIA ANTIQUA CONEXA EX WHEELOCK AUDI: “QUOMODO IN PERPETUA PACE SALVI ET LIBERI ESSE POTERIMUS?” ‘{De Wheelock 6th Ed. Capite 7, Paginis 43-48. In hoc nuntio inveni: ¿Quot nomina ex tertia declinatione invenis, quae sunt? ¿Lexicon et sententias ex capite 7 invenis, quae sunt?}. CFA CONTRA GROENLANDIAM. BONA SPE (ANGLICE NUUK). // AMERICANI PERSONAE GRATAE NON SUNT. // ‘GROENLANDIAE PRINCEPS MINISTER, MUTE EGEDE,’ ‘VISITATIONES AGGRESSIVAS’ ‘A VICARIO PRAESIDE VANCE ET UXORE SUA’ ‘DENUNTIAVIT’. // ETIAM ‘*DECLARAVIT’ ‘GROENLANDIAM’ ‘CIVITATUM AMERICA FOEDERATEA LEGATIONEM’ ‘NON *FUTURUM ESSE’, ETIAM DIXIT ‘GROENLANDIAE INCOLAS’ ‘AMERICANOS’ ‘NON *ESSE’, DENIQUE INQUIT ‘OBSEQUIUUM’ ‘VELLE’. // SENTENTIA ANTIQUA CONEXA EX WHEELOCK AUDI: “MULTAE NATIONES SERVITUTEM TOLERARE POSSUNT; NOSTRA CIVITAS NON POTEST”. ‘{De Wheelock 6th Ed. Capite 7, Paginis 43-48. In hoc nuntio inveni: ¿Quot nomina ex tertia declinatione invenis, quae sunt? ¿Lexicon et sententias ex capite 7 invenis, quae sunt?}. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET GALLICA’ ‘*AUDIS’! TRANSLATIONES A SAID RAIMUNDO DELGADO VERSA SUNT. TURCIA RITE RE PUBLICA TURCICA. TURCIA. RES NOVAE AB AUCTŌRITĀTIBUS. // ‘COMPREHĒNSIŌ* PRŌCŌNSULIS BYZANTĪNĪ’ [‘*QUĪ’ ‘PRĪNCIPĀLIS CANDIDĀTUS OPPŌSITIŌNIS’ ‘CONTRĀ ERDOGANUM’ ‘*FUTŪRUS ERAT’], ‘FEBRIM RĒGIMINIS’ ‘*PROBAT’. // ‘*QUOD’ ‘COMMUNICATIONĒS ET MANIFESTĀTIŌNĒS’ ‘*INTERCLŪSIT’. ISRAELE ET GAZA. ‘*BENIAMĪN NETANIAHŪ’ [‘UT BOMBARDĀMENTA’ ‘IN TERRITORIUM’ ‘RĒSŪMANT’] ‘*IMPERĀVIT’. // PRAETEREĀ, [NISI ‘*HAMĀS’ ‘CAPTĪVŌS POSTRĒMŌS’ ‘*LĪBERĀVERIT’], ‘*GUBERNĀTIŌ ISRAĒLĪANA’ ‘PALÆSTĪNAM REGIŌNEM’ ‘EXPLĪCĪTĒ TERRITORIŌ SUŌ ANNEXŪRĀM AC POPULŌ VACUĀTŪRĀM ESSE’ ‘*MINĀTUR’. // ‘*TERROR’ ‘IN GAZĀ’ ‘*RĒGNAT’, [QUŌ ‘*INCOLAE’, (‘*QUI’ ‘SPEM’ ‘*RECUPERĀVERANT’), ‘*REDIERANT’], DUM ‘*ĪRA’ ‘IN VIĪS ISRAĒLĪS’ ‘*FURIT’. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET GERMANICA ‘*AUDIS’! SUECIA ALIA NOMINA LATINA SVETIA ET SVEDIA. ‘SUECIAE *REGIMEN CENTRI-DEXTERAE’ ‘AUGMENTUM PRO DEFENSIONE’ ‘*NUNTIAVIT’. // IMPENSAM A DUO PUNCTUM QUATTUOR CENTESIMIS AD TRES PUNCTUM QUINQUE CENTESIMAS EX PRODUCTO DOMESTICO GENERALIS (BREVITER ‘PE-DE-GE’) ‘*AUGEBIT’. // ‘*ULF KRISTERSSON, SUAECIAE PRINCEPS MINISTER,’ ‘*DIXIT’: EUROPAE CIVITATES EX CONSOCIATIO EX PACTO ATLANTICO SEPTENTRIONALI (ABREVIATIONE ‘EN-A-TE-O’) IN HAC VIDELICET PARTEM ‘PROGREDIOR *OPORTERE’. // SENTENTIA ANTIQUA CONEXA EX WHEELOCK AUDI: “NIHIL SUB SOLE NOVUM”. ‘{De Wheelock 6th Ed. Capite 7, Paginis 43-48. In hoc nuntio inveni: ¿Quot nomina ex tertia declinatione invenis, quae sunt? ¿Lexicon et sententias ex capite 7 invenis, quae sunt?}. UCRÁINA. ODESSA. [DUM COLLOQUIA DE PACE *CONFICITUR] ‘CUM PYROBOLIS CONIECTA’ ‘*FUIT’. // ‘*RUSSIA’ ‘ODESSAE PORTUM IN UCRÁINA’ ‘CUM AEROPLANIS NON GUBERNATIS’ ‘HAEC HEBDOMADA’ ‘*ASSULTAVIT’. // ‘*HOC’ ‘VIOLATIO’ ‘CONTRA FOEDUS [QUOD IMPETUS CONTRA SUBSTRUCIONEM CIVILEM ‘PROHIBET’] ‘*EST’. // ‘*RUSSIA’ ‘*DIXIT’ ‘KIOVIAM’ ‘FOEDUM’ ‘VIOLATUM ESSE’. // ‘*ASSULTUS’ ‘*EVENIT’ [DUM *CIVITATES FOEDERATAE AMERICAE UT MEDIATOR ‘*EXSULTABATUR’]. // SENTENTIA ANTIQUA CONEXA EX WHEELOCK AUDI: “POPULUS STULTUS VIRIS INDIGNIS HONORES SAEPE DAT”. ‘{De Wheelock 6th Ed. Capite 7, Paginis 43-48. In hoc nuntio inveni: ¿Quot nomina ex tertia declinatione invenis, quae sunt? ¿Lexicon et sententias ex capite 7 invenis, quae sunt?}. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET HISPANICA’ ‘*AUDIS’! MEXICO. TRANSLATIO AB ALISSA SOUZA VERSAM EST. ‘IN MEXICO’: ‘ADDICTIS FENTANYLI OBLITIS’. // [‘DUM GUBERNATIO MEXICANA’ ‘PROBLEMA ADDICTIONIS FENTANYLI IN PATRIA’ ‘NEGAT’,] ‘*PRIMA SALA CONSUMPTIONIS SUPERVISAE’ ‘IN CONTINENTE’ ‘MEXICALI’ ‘NUPER’ ‘*APERTA EST’. BRASILIA RITE RESPUBLICA FOEDERATA BRASILIAE. ‘BRASILIAE TRIBUNAL SUPREMUM’ ‘STATUIT’ [‘QUOD’ ‘IAIRUS BOLSONARO’ ‘CONSPIRATIONE CONTRA REGIMEN’ ‘IUDICANDUM EST’]. // ‘DE SUBITANEA RERUM CONVERSIONE CONTRA ALOYSIUS IGNATIUS LULA DA SILVA’ ET ‘DE REGIMINE DEMOCRATICO AD DESTRUENDUM CONARE’ ‘ACCUSATUS EST’. ‘*IAIRUS BOLSONARO’ ‘DICIT’ ‘ACCUSATIONES FALSAS’ ‘ESSE’. // SENTENTIA ANTIQUA CONEXA EX WHEELOCK AUDI: “BONI PROPTER AMOREM VIRTUTIS PECCARE ODERUNT”. ‘{De Wheelock 6th Ed. Capite 7, Paginis 43-48. In hoc nuntio inveni: ¿Quot nomina ex tertia declinatione invenis, quae sunt? ¿Lexicon et sententias ex capite 7 invenis, quae sunt?}. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET RUSSICA’ ‘AUDIS’! TRANSLATIONES A CASANDRA FREIRE VERSA SUNT. UCRAINA. ‘ RUSSIAE *AEROPLANA NON GUBERNATA’. // ‘*RUSSIA’ ‘MAIOREM IMPETUM AEROPLANORUM NON GUBERNATORUM’ ‘IN KHARKIV’ ‘*FECIT’. // ‘PRAEFECTUS *IGOR TEREKHOV’ ‘*DIXIT’ [‘DUODECIM *EXPLOSIONES ‘RELATAS FUISSE’ IN URBE’ ET ‘SALTEM OCTO HOMINES VULNERANTES’]. ‘MORTES NULLAE’ ‘*MEMORANTUR’. RUSSIA ETIAM ROSSIA SEU RUTHENIA. ‘PECUNIAM AD RUSSIAM’ ‘*MISERUNT’ ‘[‘ANTEQUAM BELLUM’ ‘*ORITUR’]. // ‘MENSE AC DIEBUS QUINDECIM ANTE INVASIONEM UCRAINAE’ ‘PLUS DUODECIM MILIARDA PECUNIAE PRASENTIS DOLLARIORUM, EUROPAEI ET FRANCORUM HELVETIAE IN NUMMIS IN RUSSIAM’ ‘*REDACTI SUNT’, [‘HUIUS *PECUNIAE’ ‘DECEM MILIARDA AB RAIFFEISEN BANK’ ‘*MISSA SUNT’], [‘RELIQUAE PER ARGENTARIAM’, ‘ANGLICE “BANK OF AMERICA”’, ET ‘SOCIETAS PECUNIAE TRANSLATIONIS, ANGLICE “BRINK'S”’. // ‘SOCIETAS “TE-BE-ES-ES”-, AGENTIS CONSUETUDINES,’ ‘*ERAT’, [‘*QUAE PECUNIAM’ ‘*ACCEPIT’ ‘IN PARTE RUSSIAE’]. ‘NUNTII IN LINGUA LATINA’ ‘IN LINGUA LATINA, ANGLICA ET SINENSIS PINYIN’ ‘*AUDIS’! SINIS. ‘INQUISITIO PROFUNDA (ANGLICE “DeepSeek”)’ ‘INTELLEGENTIAM ARTIFICIALEM’ “ER-UNO” ‘IMPELLIT’. // ‘INQUISITIO PROFUNDA (DeepSeek), SEDE HANCHEO, EXEMPLAREM EX INTELLEGENTIAM ARTIFICIALEM “ER-UNUM” [‘QUOD’ ‘PROVENTUM AUGMENTAT’] ‘EXHIBIT’. // ‘PLUS QUAM CENTUM SOCIETATES COMERCIALES’ ‘SINIS’ ‘HANC’ ‘ADOPTAVERUNT’. SINIS. TRANSLATIO A FERNANDA SOLÍS VERSAM EST. ‘CHINA ‘TRANSITUM AEROPORTUS ‘ACCELERAT. // ‘CHINA ‘LIMITIS TRANSMISSUS MOREM ‘ADPROPERAT, ‘CUM FUNCTIONE SINE-CONTAGE. ‘HAEC FUNCTIO TRANSITUM ‘HOMINES ET MERCUIM ‘MELIORAT. ‘HOC MODO MORES TRANSMISSUUM NOVORUM ‘VIATORES ET MERCATORES ‘ADIUVANT. SI NUNTII IN LINGUA LATINA TRADUCTOR ESSE VOLUERIS, QUAESO LITTERAM ELECTRONICAM AD lpesquera@up.edu.mx MITTAS’. If you would like to collaborate as a translator in Nuntii in Lingua Latina, please send an email to lpesquera@up.edu.mx
TESTO DELL'ARTICOLO ➜ https://www.bastabugie.it/it/articoli.php?id=8071DANTE, BONIFACIO VIII E IL PRIMO GIUBILEO DEL 1300 di Roberto de Mattei Al tramonto e poi fino alla mezzanotte del 1° gennaio dell'anno 1300 folle di romani si accalcarono nella basilica costantiniana di San Pietro. Si era sparsa la voce che la visita alla tomba di Pietro avesse fatto guadagnare la remissione delle pene dovute ai propri peccati. Il Papa Bonifacio VIII, Benedetto Caetani, che governava la Chiesa da cinque anni, ed era un grande esperto di diritto, fece cercare nell'Archivio e nella Biblioteca papale una conferma a questa credenza. Tra i più importanti atti di remissione delle pene da parte dei pontefici che lo avevano preceduto, trovò quello di Urbano II a Clermont (1095), che per eccitare i Cristiani alla prima Crociata, aveva dichiarato che la partecipazione ad essa equivaleva ad una completa remissione delle pene. Poi Bonifacio convocò il collegio dei cardinali in solenne Concistoro e decise di emanare una bolla denominata Antiquorum habet fida relatio ("Dagli anziani abbiamo notizie sicure") in cui confermò l'antica consuetudine, indicendo ufficialmente il primo Anno Santo dell'era cristiana. Alle copie dei documenti, spedite in tutti il mondo cattolico, furono aggiunti tre versi: «L'anno centenario a Roma è sempre giubilare/ Lue colpe sono cancellate, a chi si pente sono condonate. Questo dichiarò Bonifacio e confermò».Perché ne rimanesse eterna memoria, Bonifacio volle che la bolla giubilare venisse incisa su una lastra di marmo che fu posta nell'atrio dell'antica basilica costantiniana. Con una successiva bolla Nuper per alias, il 22 febbraio 1300, giorno della festa della Cattedra di San Pietro, venne concessa ai pellegrini accorsi a Roma un'indulgenza plenissima, ovvero tanto ampia da estinguere ogni colpa e ogni pena dovuta ai peccati commessi. Poteva beneficiarne il pellegrino, pentito delle proprie colpe e confessato, che durante l'anno centenario si fosse recato a Roma per venerare i santi Pietro e Paolo facendo visita alle loro basiliche. Con questo atto il Papa affermava la sua plenitudo potestatis, il supremo potere di riversare sui fedeli i tesori della grazia di cui la Chiesa romana era detentrice.TUTTI A ROMA PER LA TOMBA DI PIETROConserviamo le dettagliate testimonianze sul primo Giubileo del Cardinale diacono di S. Giorgio in Velabro Jacopo Stefaneschi, autore di un'opera dal titolo De centesimo seu Jubileo anno liber, redatta all'inizio del XIV secolo, ma anche quelle del grande cronista fiorentino Giovanni Villani e di molti altri. Tutti riportano nei loro scritti che all'inizio dell'anno 1300 si riversarono per le strade di Roma vere e proprie folle, dapprima di provenienza cittadina e poi giunte da terre lontane d'Oriente e d'Occidente. Dante spiegò nel XVIII canto dell'Inferno (22-43) come sul ponte Sant'Angelo, che era il passaggio obbligato per recarsi a San Pietro, l'amministrazione cittadina avesse stabilito una sorte di senso unico alternato, per consentire un più ordinato flusso di viandanti, mentre gruppi di guardia vigilavano per far sì che il traffico si svolgesse senza incidenti o disordini. Secondo Villani, tolti i romani stabilmente residenti nell'Urbe, nel 1300 furono presenti quotidianamente in città duecentomila pellegrini, detti "Romei". La più parte di essi affrontava viaggi faticosi e spesso pericolosi.Che cosa spingeva questi pellegrini che, arrivando in vista della Città eterna intonavano con entusiasmo l'inno O Roma nobilis? Il tribunale della penitenza aveva già perdonato i loro peccati, ma essi erano ben consapevoli di dovere espiare o in questa vita o nell'altra le pene che avevano meritato offendendo Dio. La Sacra Scrittura ricorda infatti che nulla d'impuro può entrare in Paradiso (Ap 21,27). Il luogo in cui avrebbero espiato le loro pene era il Purgatorio, che Dante, nella seconda cantica della Divina Commedia, descrive come la sommità di una montagna situata nell'emisfero australe, agli antipodi di Gerusalemme, ma che secondo l'opinione prevalente dei teologi, si trova nelle viscere della terra, vicino all'inferno. Il giubileo papale offriva loro la straordinaria occasione di abbreviare le pene temporali dovute a causa delle loro colpe. Da allora, con cadenza regolare, prima centenaria, infine venticinquennale, la Chiesa avrebbe esercitato il suo potere di rimettere i peccati, a beneficio dei fedeli.DANTE E BONIFACIO VIIISappiamo che Dante detestava Bonifacio VIII, che considerava uno dei principali responsabili della decadenza morale e spirituale della Chiesa. Nel XIX canto dell'Inferno, riservato ai colpevoli di simonia, il poeta incontra il papa Niccolò III, Giovanni Gaetano Orsini, che profetizza il prossimo arrivo nella bolgia infernale di Bonifacio VIII, accusandolo di aver straziato con la sua corruzione la Chiesa di Cristo (Inferno, XIX, 52-57). Gli storici della Chiesa considerano ingiusto il giudizio di Dante, ma sottolineano che malgrado la radicale avversione a Bonifacio VIII, egli non contesta il suo potere di governare la Chiesa. Dante si pone così sulla scia di san Pier Damiani che, pur equiparandola simonia all'eresia, spiega che, malgrado la loro indegnità morale e le loro posizioni eretiche, i preti simoniaci esercitano però validamente i sacramenti e la giurisdizione (Liber qui dicitus gratissimus, PL, 145, 100-159).Nel Purgatorio (II, 94-99), il musico Casella, famoso a Firenze ed amico di Dante, spiega che egli tardava a lasciare il purgatorio, a causa del numero delle anime ammassate alle porte del paradiso, grazie al giubileo di Bonifacio VIII. Il potere di accordare le indulgenze è infatti uno dei più alti che viene riservato al Vicario di Cristo, secondo le parole di Cristo a san Pietro: «Qualunque cosa avrai legata sopra la terra, sarà legata anche nei cieli; e qualunque cosa avrai sciolta sopra la terra, sarà sciolta anche nei cieli» (Mt XVI, 19). Queste parole così potenti, che designano l'autorità di governare la Chiesa, contengono il potere di rimettere i peccati non solo in quanto alla colpa, attraverso il sacramento della penitenza, ma anche in quanto alla pena temporale che è ad essi dovuta. Non possiamo dubitare del valore dei meriti di Gesù, di Maria SS.ma e dei santi, che ne formano il tesoro, né dell'autorità della Chiesa nel distribuirle. Perciò il Concilio di Trento, nel suo celebre decreto De indulgentiis, colpisce di anatema «quelli che definiscono inutile le indulgenze o negano alla Chiesa il potere di concederle». Però aggiunge che «bisogna accordarle con molta moderazione, per evitare che la troppa facilità nel concederle indebolisca la disciplina ecclesiastica» (Sess.XXV, cap. XXI).LA PENITENZANon bisogna credere infatti che le indulgenze esimano i fedeli dalla penitenza. La Chiesa, accordando le indulgenze, ha in vista la remissione dei peccati in quanto ciò soddisfa la giustizia divina, ma non intende dispensarci dalle pene e dai patimenti che ci sono necessari per vincere le cattive abitudini e per condurre una vita cristiana. L'indulgenza, anche plenaria, non evita dunque quelle pene sulla terra che la Divina Provvidenza riserva agli uomini come una forma di correzione e di purificazione. Così il figlio di Davide morì quantunque il Re, dopo i peccati commessi, digiunasse e pregasse per la conservazione della vita del giovane (II Reg. XII, 16-18): Dio non volle accettare un'altra opera soddisfattoria invece della pena che, come dice sant'Agostino, era stata imposta a Davide come una prova e una correzione.Le indulgenze, non ci assicurano dunque una vita senza croce, ma ci aiutano a portarla. D'altronde, per guadagnare integralmente l'indulgenza plenaria è necessario non avere la più piccola affezione al peccato ed essere dominati da un vero spirito di penitenza. Ciò non è facile, ma l'indulgenza plenaria del Giubileo è anche un potente incentivo per sviluppare quell'amore a Dio e quell'odio al peccato che è la condizione necessaria per ottenerla.
My intermediate / advanced course (Y)PLC is now open for enrollment until New Year's Eve, December 31st: https://pages.saturalanx.eu/yplcmdo/
25 maart 1436. De Vlaamse polyfonist Guillaume Dufay componeert voor de paus een nieuw vocaal werk voor de nieuwe kathedraal in Firenze. Op een ingenieuze manier verwerkt hij de architecturale verhoudingen van de legendarische Duomo in de ritmische verhoudingen van de stemmen. Als de Van Eyck van de muziek is Dufay de belangrijkste componist van de eerste helft van de 15de eeuw. Moeilijke woorden: polyfonie, isoritmisch motet Uitvoering: Huelgas Ensemble o.l.v. Paul Van Nevel
Welcome to Satura Lanx, upper beginner / intermediate podcast told in beginner-friendly, easy spoken Latin. Every other Saturday I chat about everything concerning Latin (literature, language, culture), my own life and reflections and the questions you'll ask me. The same episodes are available in full video format on my YouTube channel. This is a Satura Lanx production.
Continuamos con la audición de algunos himnos de Dufay escritos respetando estrictamente el canto gregoriano, junto al conocido motete Nuper rosarum flores cuyo tenor es el íncipit del introito gregoriano de la Dedicación Terribilis est. Escuchar audio
Tres amici de pelliculis colloquuntur, quas inter ferias hiemales viderunt. Estne pellicula sive spactaculum cinematographicum quod nuper spectavisti? Placuitne? Certiores nos facias aut hac in pagina (infra) aut apud Prosopobiblion (“Facebook“) aut pipiando (“tweeting”) @QDicitur–adice #QDPod155.
Draft recap! Who's winning the Nuper and Buper? / Best & breakout players / Best & worst team names / Why Your Map Rotation Sucks / Everyone's played for OPH, LBT or Dinos, and none of them have a Nuper ring --- This episode is sponsored by · Anchor: The easiest way to make a podcast. https://anchor.fm/app
Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Abhinc paucis septimanis ego uobis de Cornelio Nepote uerba feci. Tunc explicaui cur mihi prodesset eum scriptorem legere. Nuper enim opera omnia eius oculis triui, nec retineri possum concludere multa mentione digna ubique in his abundare. Itaque hodie uelim uobis nonnulla tradere de praefatione eius libri in quo Cornelius tractat de excellentibus imperatoribus. Hoc enim opus Nepos Âttico, sibi amicissimo, dedicauit. Dum initium facit, praefatur usus Graecorum non esse iudicandos ex consuetudinibus Romanorum, sed ex suis moribus maiorum. Deinde paucis exemplis illustrat quantum uterque populus utrumque tempus inter se dîfferant. Dum haec facit, non solum de Graecia loquitur, sed mores Romanorum ingeniose depingit ut figurae Romanorum ex contrariis Graecorum prodeant uel, ut ita dicam, e forma figlinâ appareant. Ad haec illustranda uobis eius praefationis locos iam prodam quattuor. Primum Cimonem citat de quo locum illum uobis tradam : « Neque enim Cimoni fuit turpe, Atheniensium summo uiro, sororem germanam habere in matrimonio, quippe cum ciues eius eodem uterentur instituto. » Etenim Nepos indubittae cum Atheniensibus fas esset germanas uxores ducere, eodem têmpore mêmorat matrimonia eius farinae Romae pro incestis haberi. Haud procul addit quod « laudi in Creta ducitur adulescentulis quam plurimos habuisse amatores ». Cornelius Nepos dum haec dicit, item significat corpora liberorum Romanorum sacra esse. Quod pro côgnito habemus siquidem pueri Romani usque ad togas uirîles amulêta in bullis gerebant. His signis indicabant eos tangere nefas esse. Praeterea, ut idem alio loco declarauit, quamuis laudabile Graecis fuerit in scaenam prodire, tamen Romani non sine macula morali talia faciunt. Namque scribit : « Quae omnia apud nos partim infamia partim humilia atque ab honestate remota ponuntur. » Postremo, id quod equidem potissimum existimo, Cornelius Nepos cum de mulieribus in ciuitate agitur, subito rationem inuertit concinnandi exempla. Sic exclamat : « Quem enim Romanorum pudet uxorem ducere in conuiuium ? » Dein sîmili utitur interrogatione oratoriâ et demonstrat matronas apud Romanos primum locum tenere ac in celebritate uersari. Postea tandem incidit sermo in gynaeconîtides ubi feminae Graecae retinebantur. Haud dubium est quin haec omnia exempla Romanis conspicua fuerint. Itaque nonne nostrâ interest cur Cornelius Nepos locos id genus memorauerit ? Ipse elementum responsi adfert cum ait homines errare si tantum pro recto habeant quod moribus ipsorum conueniat. Sic nullum aliud praeceptum profitetur quam illud recentius « cuius regio eius religio », uel principium relatiuismi nostri. At quamquam inter aetates et ciuitates distinguit, tamen non curat ut alias res ab aliis semoueat. Quantum enim existimare possum, non credo Cornelium Nepotem tot taliaque exempla gratuito citauisse. Dum contraria inter Romanos et Graecos expônit, meâ sententiâ, Romanos hortatur ut non solum Graecos more Graeco considerent, sed etiam uice uersa mores suos respiciant atque inquirant cur res Romanae apud eos ita se habeant. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Quoniam multa supersunt quae uobis tradere cupiam, ego sine morâ ad uos reuersus ero ut idem argumentum porro tracter ac plura de Cornelio Nepote dicam.
Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana ultimum huius anni. Reginaldus loquor. Hodie de scriptore Romano Cornelio Nepôte uobis loquar. At priusquam argumentum aggrediar, cum Saturnalia appropinquent, cupio uobis finem anni et serenum et iucundum exoptare. In dies magis gaudere nobis licet quod Latinitas hodierna ubique mundi floret. Namque etsi numquam desiimus Latine scribere, tamen multi iam ardent nostra lingua commûni loqui. Neque equidem audeo emissiones enumerare ne quam propter multitudinem obliuiscar. Sed nos effugere non potest oratores hodiernos non solum bonitate loquellae sed uarietate quoque argumentorum praecêllere. Usus Latinitatis uiuae ubique gliscit, e peritorum circulis exit, in scholas feliciter inrêpit. Uirtutes huius rei haud difficile comparent e quibus si unum commodum mihi seligendum fuerit, illud praeter omnia potissimum designem, quod, cum linguam Latinam uiua uoce colimus, non solum uoluptate loquendi fruimur, sed etiam gradatim discimus linguam ipsam aliter considerare ac methodo philologica. Quae res sine dubio liquet : si Latino tanquam aliis sermonibus hodiernis utimur, incipimus haud secus scripta Latina legere atque Anglica, Francogallica, eaque composita ceteris linguis quas in scholis didicimus. Hanc uoluptatem primum expertus sum cum in Islandia vixi. Sicut fortasse scitis lingua Islandica hodierna minime differt ab usu medii aeui ut et sagas antiquas et acta diurna legere nobis pariter liceat. Idem nunc experior dum Latine loquor. Haec fuit causa cur ea mente statuissem scriptores classicos denuo legere ut aestimarem quantum modum legendi mutassem. Tandem igitur ad argumentum huius diei peruenio. Nuper enim consilium cepi opera Cornelii Nepotis in extenso, ut ita dicam, iterum legere. Hic scriptor Romanus initio primi saeculi loco nobili natus est, atque et aequalis et amicus fuit Ciceronis, Âttici poetaeque Catulli. Itaque iure existimare possumus eum documenta Latinitatis classicissimae nobis tradidisse. Sedecim libros composuit de uiris illustribus necnon alia uaria opera. Ex his superfuerunt liber tertius de uiris illustribus, uita Attici, uitaque Catonis. Ferunt stilum Cornelii Nepotis quamuis lingua pura fuerit, insulsum esse. Professores mei in Uniuersitate iterabant Cornelium Nepotem historicum fuisse cui nobis parum fidendum esset quippe cum moribus magis studeret quam rebus gestis. Itaque nonnullos locos magistri plerumque dant discipulis uertendos cum nemo putet Nepotem dignum esse cuius opus totum pellegatur. Nihilominus dum uitas inspicio, mihi notaui nonnulla indicia quibus mihi uideretur nos Nepotem citius iudicasse. Ergo ne uobis molestus sim, tres locos sententia mea mirandos tradam. Primo mentionem facere uelim de uita Hannîbalis. Cuius prudentiam aliasque uirtutes contra Titum Liuium laudat Cornelius Nepos ubique libri. Praeterea sic depinxint ultimas horas Carthaginiensis cum salutem in Prusiae regno petiuisset. Partem recito capituli duodecimi : « Hânnibal enim uno loco se tenebat, in castello quod ei a rege datum erat muneri, idque sic aedificarat, ut in omnibus partibus aedificii exitus haberet, scilicet uerens ne usu ueniret, quod accidit. Huc cum legati Romanorum uenissent ac multitudine domum eius circumdedissent, puer ab ianua prospiciens Hannibali dixit plures praeter consuetudinem armatos apparere. Qui imperauit ei ut omnes fores aedificii circumiret ac propere sibi nuntiaret num eodem modo undique obsideretur. Puer cum celeriter, quid uidisset, renuntiasset omnesque exitus occupatos ostendisset, sensit id non fortuito factum, sed se peti neque sibi diutius uitam esse retinendam. Quam ne alieno arbitrio dimitteret, memor pristinarum uirtutum uenenum, quod semper secum habere consuerat, sumpsit. » Quod ad me attinet, animi non moueri nequeo cum, dum haec lego, imaginor Romanos appropinquare, puerum ruere arcem circumitum ac renuntiare res ita desperatas esse ut Hannibal ueneno sibi mortem consciuerit. Nonne conspicua in Nepote inest calliditas qua tales imagines in animis nostris suscitaret ? Alio loco idem testimonium amicitiae egregium lectoribus tradit. Sic in uitae Attici capitulo decimo tertio. Ibi enim cum explicat quantas pecunias quotmensibus Atticus impenderet ut omnium ordinum homines inuitaret, fatetur : « Atque hoc non auditum sed cognitum praedicamus : saepe enim propter familiaritatem domesticis rebus interfuimus. » Si meminimus Atticum, uirum locupletissimum, procul a ciuili tumultu mansisse atque pecuniâ suâ hominibus factionum omnium opitulatum esse ut fortasse nonnullis uideretur in dubio haesitans uictis uictoribusque morigerari, uel potius blandiri, mihi non displicet suspicari Atticum qui pacem fortunis ingentibus suis sibi concilare soleret, undique ob id uituperari, immo uero ignauiae accusari. Nonne est amicorum inter se auxiliari ? Inde quod haud absurdum credo, facile mihi fingo Cornelium Nepotem uice patroni fretumque optimatum auctoritate Atticum defendere. Itaque, ut testis oculatus, plûrimis argumentis demonstrat Atticum pecunias ingentes soluisse non sibi suisue sed ciuitati bellis ciuilibus lacessitae. Inde Atticus qui ignauus iudicari poterat, uestimentum euergetae induit ; quin etiam philosophus fit, ut sapiens apud Lucretium qui ab litore procellam contemplatur. Praeterea Nepos multis locis explanat Atticum ab uniuersis amatum esse quod omni malitiâ abstineret. Nihilominus pluriens cum fortunis emigrat, amicis inimicisque opem fert e quibus nonnulli sanguine Romano aspersi erant. Hic procul dubio non destino Atticum in ius uocare, sed illud solum cupio manifestum facere Cornelium Nepotem scriptorem memoriâ digniorem esse quam etiamnunc dicitur, propterea quod non tantum imagines apud lectores scite suscitat sed etiam genera litteraria miscet ut opus apologeticum sub specie uitam componendi scriberet. Postremo plura de uitis uirorum Graecorum dicam. Etenim dum has lego, aliquid lepidi animaduerti. Nam cum de uiginti fere ducibus tractet, qui quinto quartoue saeculo uiuentes plerique aequales fuerunt, profecto usu uenit ut iidem in pluribus uitis apparerent. Sic Cononi Atheniensi Lysandroque Lacedaemonio qui alter in sua alteriusque uita partes hostium agunt. Inde oblectamentum lectoribus apparatur, salis plenum, in quo imagines diuersae eorundem uirorum inter se confliguntur. Idem Graece sine dubio faciet Plutarchus. Sed quod ad Latinitatem spectat, Cornelius Nepos fortasse uiam aperuit tanquam Balzac in Comoediâ humanâ apud Francogallos. Haec emissio non fuit thesis de Cornelio Nepote, sed, ut spero, humilis gustatio quâ ministratâ hortor ut opera eius denuo oculisque innocentibus inspiciatis. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago, amici amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis, atque iterum optimum anni finem uobis exopto. Curate ut ualeatis.
Under sommaren sänds en ny omgång "Interplay i P1"-program. Det första handlar om hur arkitektur har blivit musik och hur musik har blivit arkitektur. Arkitekturhistorikern Martin Rörby berättar. Det första sänds närmare bestämt på midsommarafton, alltså fredag den 24 juni kl 1450, med repris 26 juni kl 1950.Inledningsvis reflekterar Martin Rörby kring det klassiska påståendet att arkitektur är frusen musik:- Det k-a-n vara frusen musik, säger Rörby och utvecklar detta.Sedan ger Rörby två historiska exempel där arkitektur har blivit musik och vice versa, med 500 års mellanrum:Det första är motetten "Nuper rosarum flores" som skrevs av kompositören Guillaume Dufay till invigningen av domen i Florens 1436. Den, hävdar vissa forskare, har samma proportioner som domens kupol. Andra forskare hävdar att motettens proportioner går tillbaka till Salomons tempel som beskrivs i Bibeln. Det behöver inte göra storyn sämre, säger Rörby och berättar varför.Det andra är musikstycket "Metastaseis" av kompositören Iannis Xenakis vars grafiska utformning blev ritningen till en paviljon på världsutställningen i Bryssel 1958, se bild här ovanför.Producent för Interplay i P1 är Berit Nygren, SR Musik.Av upphovsrättsliga skäl är musiken i det nedladdningsbara avsnittet kraftigt förkortad.Berit Nygren berit.nygren@sverigesradio.se
Can you guess this piece? Here's a hint: An over-arching structure
Can you guess this piece? Here’s a hint: An over-arching structure
Fri, 1 Jan 1509 12:00:00 +0100 http://epub.ub.uni-muenchen.de/11207/ http://epub.ub.uni-muenchen.de/11207/1/W4P.lat.rec.325.pdf Trebelius, Hermann Trebelius, Hermann: Ad Divum Ioachimum Sacri Romani Imperii Principem Electorem et Marchionem Brandenburgensem etc. Et alios Heroas Carmina Francopho
Thu, 1 Jan 1525 12:00:00 +0100 http://epub.ub.uni-muenchen.de/11286/ http://epub.ub.uni-muenchen.de/11286/1/W8P.lat.rec.783a.pdf Brassicanus, Johann Alexander Brassicanus, Johann Alexander: In Gallum nuper profligatum atque captum vincente ac triumphante Carolo Caesare V. Eiusdem epigrammata ad Sereniß. Principis Ferdinandi Consiliarios, Austriae ac reliquis prouintijs Praefectos. Viennae: Singrenius, 1525