Podcasts about wubbo ockels

Het was Wubbo Ockels die Suze Gehem inspireerde om met haar duurzame missie aan de slag te gaan. Met De Groene Grachten krijgt ze monumentale panden van het gas af. Deze hele zomer spreekt Harm Edens met mensen die werken aan een betere wereld. Groener, houdbaarder en mooier. Het gaat over de grote, maatschappelijke vragen die spelen bij de transitie naar een duurzame planeet.

Het was Wubbo Ockels die Suze Gehem inspireerde om met haar duurzame missie aan de slag te gaan. Met De Groene Grachten krijgt ze monumentale panden van het gas af. Deze hele zomer spreekt Harm Edens met mensen die werken aan een betere wereld. Groener, houdbaarder en mooier. Het gaat over de grote, maatschappelijke vragen die spelen bij de transitie naar een duurzame planeet. De column komt deze keer van Klaske Kruk van Circularities. Volgende week hoor je het persoonlijke verhaal van bioloog Kim van der Leest.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Aux Pays-Bas, une start-up nommée Arctic Reflections veut se lancer un défi assez fou : restaurer la banquise arctique. Pour ce faire, l'entreprise a eu l'idée d'utiliser une vieille technique, employée notamment pour créer des patinoires.Arctic Reflections propose d'utiliser des pompes pour pulvériser de l'eau de mer à la surface de la glace afin de former une couche de glace supplémentaire et réfléchissante. Simple, voir enfantin même. Cette technique, inspirée des patinoires artificielles, pourrait effectivement être une solution temporaire pour sauver les calottes glaciaires et limiter le réchauffement de la planète d'après de nombreux observateurs. L'objectif serait également d'aider à renforcer la réflexion de la lumière du soleil, limitant ainsi l'absorption de chaleur et participant à la préservation des glaciers. Pour Fonger Ypma, le directeur général d'Arctic Reflections, il faut s'inspirer des IJsmeesters, les “maîtres des glaces” des villages des Pays-Bas, chargés de créer une patinoire extérieure. Je cite « ils inondent une prairie avec une fine couche d'eau qui devient de la glace, et chaque nuit, ils appliquent des couches plus fines dessus. Et puis, une fois que c'est assez épais, ils commencent à patiner. » fin de citation.Cependant, cette solution ne résout pas le problème à long terme et ne fait que retarder l'inévitable. Je cite Hayo Hendrikse, professeur adjoint à l'université de technologie de Delft, « ce n'est pas une solution, c'est un pansement ». Constat que partage Maurits Groen, membre du jury du prix d'innovation néerlandais Wubbo Ockels, qui estime cependant je cite que « la vitesse à laquelle les choses empirent est telle que nous devons recourir à ce genre de mesures folles pour au moins gagner du temp » fin de citation.  Hébergé par Acast. Visitez acast.com/privacy pour plus d'informations.

Drukteschopper René is er deze week niet dus Maxim en Willem giechelen er op los: Laat illegale vape verkopers met rust. Stro slaapt lekker, neem de bedwants op de koop toe. Make openluchtzwemmen great again. Kriebeltruien zijn je eigen schuld. Laat de burgerij coronaschulden binnenhalen. Wubbo Ockels. Jan van Veen had eigenlijk hoge stem. Fantasiebakken is ook gevaarlijk, wegens PAK's. Vrouwen, hou je armen hoog. Boos worden en dreigen heeft zin. Warm eten verkeerde keuze in de evolutie. Dankzij Musk en Trump bestaat goed en kwaad. Geef planten 5 liter water per dag. En nog veel meer! Tot volgende week (mét René).Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Hoe overbrug je de taalbarrière met aliens? En wat als iemand casual begint over de platte aarde? Waarom zeggen zo veel mensen ontvoerd te zijn door buitenaards leven? En wat houdt de fermiparadox in? Moeten we Rob Jetten of Patty Brard naar voren schuiven om te bemiddelen tussen marsmannetjes? En als je naar de Melkweg wilt, waar begin je dan? Marco en Mignon nemen je mee naar de sterren. En daar voorbij! Verder ontdekte Marco in een mini-theater op de Wallen dat de Amsterdamse legende op mannen viel niet echt een ally was. Mignon heeft een leuke tip voor de luisteraars. Iets met Wi-Fi en micro-influencing.  http://eerstedingen.nl 'Alle Eerste Dingen' is een productie van ILVY B.V. © ILVY Network https://linktr.ee/ilvynetwork Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

Fabienne de Vries ging in gesprek met Wobbe van Zoelen in Let's Talk Business. Wobbe van Zoelen is oprichter van fresh food and coffee café Anne&Max. De filosofie van Anne&Max is geïnspireerd op de visie van astronaut Wubbo Ockels. Wobbe werd geïnspireerd tijdens een lezing van de ruimtevaarder over 'de nietigheid en kwetsbaarheid van de wereld'. Het gevolg? Wobbe startte een ontbijt- en lunchroomconcept dat gezondheid en duurzaamheid als basis heeft. Vanuit die visie kijkt hij dagelijks naar hoe hij met zijn fresh food and coffee café kan groeien en innoveren. Zo heeft hij als eerste de havermelk vijf cent goedkoper gemaakt dan koemelk en heeft hij zijn eerste flagshipstore geopend, wat de meest duurzame en slimste Anne&Max vestiging tot nu toe is. Het is een voorbeeld voor toekomstige vestigingen, om zo het concept 'futureproof' te maken. Fabienne de Vries ging in gesprek met de oprichter. Wat is zijn visie op 'planeetaardig' ondernemen? In het radioprogramma Let's Talk Business gaat het uiteraard over de business, maar vooral ook over de persoonlijke visie en de ambities van de hoofdgast. Er wordt teruggeblikt, vooruitgekeken en er worden persoonlijke ervaringen gedeeld. Wat ging er goed, wat zijn leerpunten en hoe ziet de business er over vijf jaar uit. Dit alles in een één uur durend radioprogramma, met lekkere muziek en onder de enthousiaste (bege)leiding van presentatoren Martine Hauwert, Fabienne de Vries, Ron Lemmens, Folkert Tempelman, Robert Denneman, Rick van Velthuysen en Koen Bugter. Voor internationaal opererende bedrijven is er ook Let's Talk Business International. Deze uitzendingen zijn Engels- of anderstalig. Ken je zelf ondernemende mensen die je graag in de uitzending zou willen horen? Laat het ons weten via info@newbusinessradio.nl of tweet het via @newbusradionl Let's Talk Business hoor je elke werkdag tussen 10:00 en 11:00 uur op New Business Radio. Let's Talk Business wordt mede mogelijk gemaakt door Baaz.nl

Transcriptie: https://www.eenbeetjenederlands.nl/podcast/wubbo-ockels Steun de podcast! https://www.eenbeetjenederlands.nl/steun-de-podcast/ Aflevering 22: Wubbo Ockels Deze aflevering gaan we de ruimte in! Ik vertel het verhaal van de eerste Nederlandse astronaut: Wubbo Ockels. Deze man werd in 1985 de ruimte in gelanceerd. Hoe werd Wubbo Ockels astronaut en hoe heeft hij het ervaren? Hij heeft zeker een spannend en avontuurlijk leven gehad! Een Beetje Nederlands De podcast voor iedereen die beter Nederlands wil leren luisteren! Voor mensen op niveau B1/B2. Afleveringen over allerlei onderwerpen in duidelijk en helder gesproken Nederlands. Iedere aflevering heeft een transcriptie om mee te lezen. Leer met deze podcast Een Beetje Nederlands! Learn Dutch with this podcast for intermediate learners (level B1/B2). This podcast lets you listen to a range of different subjects in clear and slowly spoken Dutch. Every episode comes with a free transcript on the website. Learn a little Dutch with Een Beetje Nederlands.

Tussen 26 en 28 maart 2007 was hoogleraar en ex-astronaut Wubbo Ockels te gast in Zeeland . Voormalig directeur van de Zeeuwse Bibliotheek, Ton Brandenbarg, stelde een aantal keren zijn directiekamer ter beschikking aan een bekende Nederlander. Dit project Standplaats Zeeland heeft tot 2016 bestaan. In de beginjaren organiseerde de lokale omroep van Middelburg met de Zeeuwse bibliotheek een talkshow die live werd opgenomen in het Leescafé. Dit programma: LeesCaféLive! heeft in het eerste decennium van de 21ste eeuw gedraaid. Samenstellers en presentatoren waren Lineke Broos en Theo Rietveld. Duurzaam gelukkig Uit de twee zeer succesvolle edities van Standplaats Zeeland 2007 is het boekje Duurzaam Gelukkig ontstaan. Wubbo Ockels en Paul Schnabel komen in dit boekje uitgebreid aan het woord. Van de verschillende bijeenkomsten en discussies zijn beelden geschetst.

While conducting some research on the second European Space Agency's astronaut in space Wubbo Ockels, I was lucky enough to get a chance to sit down with the late astronaut's wife Joos Ockels. Having followed him through his journey from scholar to pioneering astronaut, she has a unique perspective on the early days of crewed spaceflight in Europe. 

Eerste uitzending: 26 november 1978 'Gort en Watergruwel' Zondagavond 18:30-20:00uur KRO Radio, Hilversum 3 --- Send in a voice message: https://anchor.fm/bromruis/message

Eerste uitzending: 19 november 1978 "Gort en Watergruwel' Zondag 18:30-20:00 KRO Radio, Hilversum 3 --- Send in a voice message: https://anchor.fm/bromruis/message

Suze weet alles van het verduurzamen van gebouwen en gebieden. Ze heeft bijvoorbeeld een handige tool ontwikkeld, de groene menukaart, waar je zelf kunt zien hoe je je huis kunt verduurzamen. Ze is directeur van De Groene Grachten en voorzitter van Rooftop Revolution. Samen met Wubbo Ockels richtte Suze De Groene Grachten op met de missie: “Als een eeuwenoud grachtenpand duurzaam kan, dan kan het overal!”. In dit gesprek gaan we onder meer in op verduurzaming van je eigen woning.

Wubbo Ockels vertrok 35 jaar geleden als eerste Nederlander naar de ruimte. In Focus is er aandacht voor een nieuwe generatie astronauten. Sterrenkundige Thomas Wijnen droomt er al zijn hele leven van om astronaut te worden. Hij is geselecteerd voor een analoge marsmissie van vier weken in de Negev woestijn in Israël. Daar zal hij met vijf anderen in een speciale 'habitat' verblijven en onderzoek verrichten om toekomstige marsmissies beter te kunnen voorbereiden. In Focus vertelt hij waarom het nuttig is om op aarde een marsmissie na te doen, en hoe het is om een droom te hebben waarvan de kans miniem is dat hij uitkomt.

In Later is álles beter onderzoeken de Jonge Klimaatbeweging & Circl wat er te winnen valt met het redden van het klimaat. Deze aflevering is Suze Gehem te gast. Suze zet zich met haar bedrijven De Groene Grachten, Rooftop Revolution en Greenlight District in voor de verduurzaming van de gebouwde omgeving. Samen met Mark Damen, actief bij de Jonge Klimaatbeweging, bespreken we hoe Suze 8 jaar geleden samen met Wubbo Ockels haar eerste stappen als duurzaam ondernemer zette en wat ze sindsdien heeft geleerd. Spoiler: gewoon beginnen!

Het blijft shocking news: de biodiversiteit loopt terug. Enorme aantallen diersoorten sterven uit door ons toedoen. En zo bedreigen we ook nog eens ons eigen leven. Tijd voor actie. Hoe te leven vanuit de kennis, kunde, kracht van de natuur? En hoe geven we de wereld opnieuw vorm en zetten we in op de lange termijn en het behoud van onze wereld? Luister in deze podcast naar de handvatten die nodig zijn voor verandering. Met: Uitvinder en astronaut Wubbo Ockels als inspiratiebron; Ruud Koornstra als bruggenbouwer tussen de 'oude' en nieuwe toekomst; Marielle van Dijk vanuit biomimicry en resilient city’s realiteit en gedachtegoed; Florian Wolff als verbinder van het volk en aanjager van een toekomst die toekomst heeft; Wytze Walstra, voorzitter Jonge Klimaat Agenda; Gwen Jansen, filmmaker om het woord duurzaam betekenis te geven in de huiskamers van de Nederlander & met Carmen Sjardijn als gespreksleider. De opname van dit gesprek was tijdens de 'T was weer Mis' op zondag 7 april 2019.

30 Oktober 1985 was het zo ver: voor het eerst ging er een Nederlander de ruimte verkennen. Wubbo Ockels maakte een week lang een bijzondere reis. Hens vertelt dit keer over het leven van onze eigen astronaut.

Wubbo Ockels, ooit de eerste Nederlandse astronaut overleed 5 jaar geleden aan de gevolgen van kanker. Op de dag dat Wubbo Ockels 73 jaar zou zijn geworden (donderdag 28 maart 2019) bellen we met zijn vrouw Joos Ockels over de gedachtengoed van Wubbo en de stichting Happy Energy

Iedere week neemt Hens Zimmerman ons mee naar de ruimte en onthult hij op zijn geheel eigen wijze de geheimen van ver buiten de dampkring. Deze week heeft hij het over de eerste Nederlander die ooit in de ruimte kwam; Wubbo Ockels.

In de reeks NieuwBestuur Dutch Circular Leadership zijn wij samen met bestuurders op zoek naar de beweging van lineair naar circulair besturen. Want bij een circulaire economie horen ook nieuwe vormen van besturen. Op welke manier dragen bestuurders concreet bij  aan deze beweging en wat kunnen we daarvan leren? Je luistert naar EEN SPECIAL EDITION , rondom een zeer actueel  thema: de totstandkoming van het Klimaatakkoord. Bij dit proces zijn een dikke 100 partijen betrokken. In de vorm van Klimaattafels hebben zij de afgelopen tijd met elkaar plannen gemaakt om in opdracht van het Kabinet tot 49% CO2 reductie te komen in 2030. Is dit een voorbeeld uit de praktijk van het Nederlandse circulair besturen? Mildred Hofkes onderzoekt deze vraag samen met twee sleutelfiguren van het Klimaatakkoord, Ed Nijpels, voorzitter overkoepelend Kilmaatberaad en Sandor Gaastra, Directeur Generaal van het Ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Deze aflevering is gemaakt in Terschelling tijdens Springtij, een 3 daags Duurzaamheids forum met 800  beslissers uit het bedrijfsleven, overheid, wetenschappers, NGO’s en ambitieuze jongeren. Het gesprek vond plaats in de Ecolution, het duurzame zeilschip van de in 2014 overleden astronaut Wubbo Ockels.

Aankomend weekend beginnen de Wereldhavendagen weer in Rotterdam. Tijdens het hele weekend krijgt het publiek een kijkje achter de schermen. En daarbij is er ook plaats voor wetenschap. Bijvoorbeeld op de Ecolution; een schip dat astronaut Wubbo Ockels nog heeft ontworpen en waarop duurzame technieken worden toegepast. Met binnenkort ook waterstof. We bellen met Rolf Schreuder. Hij is een van de initiatiefnemers om de Ecolution naar Rotterdam te halen en om te bouwen.

Zonne-auto Nuna is inmiddels een begrip. Het begon in 2000 toen een paar studenten met een vaag plan het kantoor van voormalig astronaut Wubbo Ockels binnenstapten... Die verklaarde hen niet voor gek, maar liet de studenten met de hand op het hart beloven dat ze de race zouden winnen.... Zeventien jaar later is de Nuna nog steeds één van de succesvolste studentenprojecten van de TU Delft. Hoe flikken die Delftenaren dat? En wat is de spirit van 'Wubbo Ockels' die nog steeds ronddwaalt...?

Deel 2 van het gesprek met Joos Ockels. Luister en ontdek waar de motivatie van Wubbo Ockels voor duurzame projecten vandaan kwam... en waarom Joos op 65-jarige leeftijd een tatoeage liet zetten...

Hoe is het om met Wubbo Ockels getrouwd te zijn? Er is maar een iemand die daar antwoord op kan geven: Joos Ockels. Ze ontvangt me thuis en vertelt hoe zij en Wubbo elkaar ontmoetten, hoe haar leven met hem eruit zag en wat er door haar heen ging toen ze naar de lancering van de raket keek. Deel 1 van het interview. Deel 2 gaat in op duurzaamheid.

Ronald Brautigam is muzikant. Na het zien van de 'final speech' van Wubbo Ockels was hij zo ontroerd dat hij besloot er een cd over te maken.

Ype Driessen en Botte Jellema nemen het nieuws door. Er is post over de homofobie van Ché Guevara en Ype vertelt over het boek 'Judas' van Astrid Holleeder. Het graf van Wubbo Ockels is spuuglelijk en wie weet eigenlijk waar Frans Kellendonk precies ligt? De krant van drie maanden geleden kwam uit op Prinsjesdag, maar dat laten we links liggen. Ype trekt een pleister los en Botte overweegt naar BNR te gaan. en dat allemaal in een kleine anderhalf uur! Shownotes - Ariane Schluter: http://www.arianeschluter.nl - Judas - Astrid Holleeder: https://www.bol.com/nl/p/judas/9200000068978371/ - Podcast van Rutger Bregman en Jesse Frederik: https://soundcloud.com/de-correspondent/sets/r-f-show - Maxim Februari in de Zomeravonden: http://www.vpro.nl/speel~POMS_VPRO_378972~zomeravonden-maxim-februari-de-avonden~.html - Column Maxim Februari op Blendle https://blendle.com/i/nrc-handelsblad/geen-recht-op-onderwijs-als-je-je-nieren-niet-afstaat/bnl-nrc-20160920-1_16_1 - Initiatiefvoorstel-Pia Dijkstra https://www.eerstekamer.nl/wetsvoorstel/33506_initiatiefvoorstel_pia - Eed van Hippocrates https://www.eerstekamer.nl/wetsvoorstel/33506_initiatiefvoorstel_pia - Graf van Wubbo Ockels http://www.dvhn.nl/groningen/Vlieger-met-zonnepanelen-op-graf-Wubbo-Ockels-21420997.html - Bol van vuur: http://www.dub.uu.nl/3hoog/2016/12/07/3hoog-marketing.html?_s2m=normal

Orangensafttropfen, die sich zum Viereck formen. Astronauten, die auf einer Art Schlitten in der Schwerelosigkeit hin und her fahren. Und immer wieder ein Blick auf die blaue Erdkugel. Die Bilder, die die Erde von der D1-Mission im Weltall erreichten, sind auch heute noch spektakulär. Vor 25 Jahren startete die erste deutsche Mission am 30. Oktober vom amerikanischen Cape Canaveral. An Bord des Space Shuttles Challenger: das europäische Forschungslabor Spacelab – von außen eine überdimensionierte Tonne, innen mit Technik vollgestopft – und die Astronauten Ernst Messerschmid, Reinhard Furrer und Wubbo Ockels, die in der Schwerelosigkeit fast 80 Experimente durchführen sollten. Zum ersten Mal übernahm dabei ein Kontrollzentrum außerhalb der USA die Verantwortung für ein Space Shuttle: Im Deutschen Raumfahrt-Kontrollzentrum auf dem Gelände der damaligen Deutschen Forschungs- und Versuchsanstalt für Luft- und Raumfahrt (DFVLR, heute DLR) in Oberpfaffenhofen hielten 80 Wissenschaftler und Ingenieure die Fäden in der Hand. Für den DLR-Webcast hat Astronaut Ernst Messerschmid noch einmal das Spacelab-Modul betreten, mit dem er vor 25 Jahren im Weltall schwebte. Mit entschlossenen Handgriffen öffnet der 65-Jährige die Klappen, hinter denen damals die Experimente lagerten, erklärt, warum einige Experimente von DLR und der europäischen Weltraumorganisation ESA nur in einer Handschuhbox ablaufen konnten, und erzählt, wie man mit dem Team in Oberpfaffenhofen kommunizierte. Astronaut Ulf Merbold blieb dieses Mal am Boden, um vom deutschen Kontrollzentrum aus den Kontakt mit seinen Kollegen im All zu halten. 7 Tage, 0 Stunden, 44 Minuten und 51 Sekunden dauerte die Mission, bei der Astronauten im All und Wissenschaftler auf der Erde im Schichtdienst rund um die Uhr arbeiteten. Für Messerschmid setzt sich der Nutzen der Spacelab-Mission bis in die Gegenwart fort: Die gewonnenen Erfahrungen hätten wesentlich zur funktionierenden Arbeit auf der Internationalen Raumstation ISS beigetragen, sagt er.

The first half of the programme is devoted to an interview with the developer of secret radio transmitters used by the agents working for the Special Operations Executive during WW 2. The sets were remarkably crude because the budget was a pittance. We then cross to southern Germany at the command centre for the European Space Agency. Dutch astronaut Wubbo Ockels was aboard SpaceLab 1 at the time. Those were the days when any space mission got ample coverage.

Het is bijna 2008.... Ruud Lubbers, oud-premier van Nederland en oud-Hoge Commissaris voor de Vluchtilingen van de Verenigde Naties heeft een nieuw stokpaardje: duurzaamheid. We kunnen hem niet van het meeliften op de groene hype beschuldigen, want al sinds juni 2005 draait Lubbers' bestaan om het behoud van de aarde. Op festival Lowlands maakte hij in datzelfde jaar samen met Wubbo Ockels zijn opwachting om met de massaal toegestroomde jongeren - die hem luid verwelkomden door "Ruud-juh, Ruud-juh!" te scanderen - over duurzaamheid te discussiëren. Hij heeft de politieke wind wel mee, en dat zal hem niet onwelgevallig zijn. De vluchtelingen is hij echter ook nog niet vergeten. In juli 2006 werd hij bestuursvoorzitter van de Stichting voor Vluchteling Studenten. Hij noemde in zijn eerste lezing in die hoedanigheid het Nederlandse asielbeleid, op dat moment nog in de ijzeren greep van minister Rita Verdonk, "verkrampt". Met een groeiende behoefte aan 'kenniswerkers' in Nederland is het onverantwoord om het talent onder vluchtelingen niet te benutten. Kortom, de inmiddels 67-jarige, op één na beste premier van Nederland (na Willem Drees, volgens Elsevier in 2005) is nog lang niet toe aan zijn pensioen. Met Chris Kijne bespreekt hij zijn toekomstplannen. ---------------------------------- Biografie Ruud Lubbers, geb. 7 mei 1939 te Rotterdam Niet zo goed in afscheid nemen Niet alleen omdat hij de langstzittende premier van Nederland was, maar om tal van andere redenen lijkt Rudolphus Franciscus Marie Lubbers, roepnaam Ruud, de verpersoonlijking van de Nederlandse politiek. Hij regeerde in de jaren tachtig en negentig over links en over rechts en onderstreepte daarmee de eeuwige kracht van het Nederlandse midden. Hij was de jongste minister in het rode kabinet Den Uyl in de jaren zeventig, maar ook de eerste fractievoorzitter van het CDA en als premier met de VVD de grote saneerder van de jaren tachtig. En illustreerde zodoende dat Nederlandse politiek altijd compromissenpolitiek is en vooral meer pragmatisch dan ideologisch. Maar tegelijkertijd is hij, zowel met de Europese collega’s waarmee hij in de jaren tachtig het Europese project weer vlot trekt, als de laatste jaren met zijn intense pleidooien voor duurzaamheid, tolerantie en wereldburgerschap, typisch zo’n vertegenwoordiger van ‘Nederland gidsland’. Nooit te beroerd om, toen hij begin deze eeuw Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen was bij de Verenigde Naties, de Amerikaanse president voor de laatste keer te waarschuwen waar het Irak betrof. Of te kapittelen om het asielbeleid. Dat laatste deed hij overigens ook ten opzichte van, meer dan wie ook, minister Rita Verdonk van Vreemdelingenzaken, toen deze regeerde met zijn eigen partij. Het werd tijd, zei Ruud Lubbers toen – niet in de laatste plaats vanwege zijn ervaringen als Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen – om Nederland te ‘ontverdonken’ en uit zijn kramp ten opzichte van ‘de vreemdeling’ te krijgen. En hij blijft het zeggen, onlangs nog in de brochure De Vrees Voorbij, die niet geheel toevallig verscheen ten tijde van de eerste Algemene Beschouwingen van het kabinet-Balkenende IV. Bovendien brengt Lubbers die woorden in praktijk als voorzitter van de UAF, de organisatie voor vluchtelingstudenten. Zoals hij ook zijn pleidooien voor duurzame ontwikkeling kracht bij zet als voorzitter van de International Advisory Board verbonden aan het Rotterdam Climate Initiative en als voorzitter van de Raad van Toezicht van het Energie Centrum Nederland in Petten. Allemaal activiteiten die weer voortkomen uit zijn betrokkenheid, begin jaren negentig, bij het opstellen van het ‘Handvest voor de Aarde’, op initiatief van Michael Gorbatsjov. En daarbij is Ruud Lubbers, als katholieke ondernemerszoon en voormalig directeur van het familiebedrijf, ook zo’n typisch Nederlandse ondernemer. Even katholiek namelijk als calvinistisch, niet geïnteresseerd in grote rijkdom en uiterlijk vertoon en erg gericht op de samenwerking tussen arbeid en kapitaal. Niet voor niets is bij het aantreden van zijn eerste regering het Poldermodel geboren. Achtenenzestig is Ruud Lubbers nu, maar afscheid nemen, ho maar. Zeker niet sinds hij de laatste jaren bijna als een popidool onthaald wordt door de MTV-generatie bij optredens op Lowlands en in De Melkweg. En afscheid nemen, daar was hij toch al niet zo goed in. Twee keer was de econoom Lubbers van plan de politiek weer vaarwel te zeggen voor de wetenschap, twee keer kwam het er niet van. De derde keer, in 1994, gebeurde het wel maar met een desastreuze slotklap ten koste van beoogd opvolger Elco Brinkman en de zetels van het CDA. En ook zijn afscheid van de VN, na – volgens eigen zeggen – vóórtdurende berichtgeving over een klacht wegens seksuele intimidatie die zijn functioneren onmogelijk maakte, zal hem niet met het verschijnsel verzoend hebben. Misschien wel daarom is Ruud Lubbers nog steeds nadrukkelijk aanwezig in het publieke debat. ---------------------------------------- Samenvattingen Functioneel verhullend taalgebruik Eerste uur Eerst verbleven we even in kerstsfeer in het Lubbers-familiehuis. Drie kinderen, negen kleinkinderen, en opa Lubbers die schaakt met zijn tienjarige kleinzoon. De kersttoespraak van de koningin heeft hij niet gehoord, en zeker niet gelezen: ook als premier las hij die nooit van te voren. Hij heeft de koningin altijd gestimuleerd om kleur te bekennen, en niet muizig te zijn. Bij Alexander en Maxima ook, dan denkt hij: laat ze in hemelsnaam wat zeggen. Over de reactie van Wilders op die toespraak, daar wil hij verder geen woord aan kwijt, maar de reactie daarop weer van Balkenende vindt hij wel een voorbeeld dat die steviger worden, duidelijker opkomend voor de positie van migranten – waar Lubbers eerder dit jaar in het pamflet De vrees Voorbij voor pleitte. Voor het objectieve probleem van de aanwezigheid van zoveel mensen uit een andere cultuur ziet hij vooral praktische oplossingen. Laat mensen participeren, werken, dingen doen – dat is de beste manier van integreren. Neem de 300 afgestudeerde vluchtelingenstudenten, die hij als voorzitter van de UAF meemaakte, geef ze een status, dacht hij, maar dan was het antwoord van Verdonk: nee dat kan niet, regels zijn regels. Dat leidde tot zijn ontglipte hartekreet dat het tijd werd Nederland te ‘ontverdonken’. Vluchtelingen zijn sterke mensen: als je ze uitdaagt, dan gaan ze vechten. Die kracht zag hij in de vluchtelingenkampen , toen hij Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN was. En daarom vindt hij de opstelling van de sociaaldemocraat Paul Scheffer, die er goed aan deed het integratievraagstuk te benoemen – hij ontdekte dat het niet goed zat toen het CDA dat al wist –, te eenzijdig: die eenzijdige opsomming dat migratie alleen afzien is voor alle partijen. Dan die andere hartstocht: de aarde! Duurzaam produceren, energiebewust zijn – dat is begonnen in Kralingen in Rotterdam waar hij opgroeide, toen er nog kikvorsen waren, die er niet meer waren toen zijn kinderen daar opgroeiden. Met het leefklimaat Rotterdam begon het, er zijn jaren geweest in zijn actieve politieke leven dat hij er niet zo mee bezig was, geeft hij toe, maar nu is er dan het Rotterdam Climate Initiative , dat de CO2 problematiek technisch wil aanpakken – ook een goed exportmiddel. Tweede uur Het begin van zijn politieke loopbaan: als ondernemer en KVP-er werd hij gevraagd toe te treden tot het kabinet-Den Uyl als minister van Economische Zaken. Boeiende jaren, een levendig kabinet, maar hij moet er moeite voor doen om er positief over te zijn – omdat hij het heeft afgebroken en mentaal afscheid heeft genomen van Den Uyl, die hij te verstard in zijn opvattingen vond. Hij liep wel eens emotioneel weg. Functioneel, hoor – je kiest om boos te worden en weg te lopen, je gaat in die hogere versnelling om duidelijk te maken dat je het echt niet eens bent, bijvoorbeeld rond het minimumjeugdloon. Na de val van Aantjes ging hij de CDA-fractie leiden in het kabinet Van Agt-Wiegel. De interviewer laat hem zo’n typische Lubber- tekst van toen voorlezen – één grote verbale mist. Dat verhullende taalgebruik, zegt hij nu, was ook functioneel, want hij moest door een voortdurend mijnenveld wandelen met die fractie die maar deels het kabinet steunde. Politieke taal is altijd functioneel, dat is de kern, ook het verhullende taalgebruik, die hij gebruikte om crisissen te overwinnen. Dan die twee kabinetten-Lubbers, met de VVD: het harde saneren zoals Thatcher het in Engeland deed. Voelt hij zich verantwoordelijk voor de problemen in achterstandwijken en in het onderwijs vanwege de bezuinigingen van toen? “Nee, dat geloof ik niet”, is het duidelijke antwoord – in de achterstandwijken moeten we de mensen erbij betrekken, laten participeren, dwingen de handen uit de mouwen te steken, en in het onderwijs moet de aandacht weer naar de leraar in plaats van naar al de structuurwijzigingen. Na de armoede is het onderwerp veiligheid. Terug in de tijd, het manoeuvreren tussen onze NAVO-trouw en de meerderheid van de bevolking die geen kruisraketten wilde. Hoe hij dat intelligent oploste door te zeggen: we plaatsen niet als de Russen ook tot stilstand komen. Het was een gedachte die hij kreeg tijdens de oorlogsherdenking. Er was contact met Gorbatsjov, en die kreeg overeenstemming met de Amerikanen zodat Lubbers tevreden kan terugkijken over hoe dat afliep. De wereld was toen onveilig, omdat er altijd de zenuwen waren van de Koude Oorlog dat het fout zou kunnen lopen. Nu is er het weggevallen vertrouwen van Amerika in de VN dat die het nucleaire evenwicht kunnen waarborgen, waardoor ze het zelf gingen aanpakken, wat de ellende in Irak heeft opgeleverd – want een vriend van de huidige Amerikaanse politiek is Lubbers uitgesproken niet. Vergeleken met van Agt kiest hij geen partij in het MiddenOosten. Een doorvoelde vrede als het gemeenschappelijk doel, zo wil hij het omschrijven.

Het is bijna 2008.... Ruud Lubbers, oud-premier van Nederland en oud-Hoge Commissaris voor de Vluchtilingen van de Verenigde Naties heeft een nieuw stokpaardje: duurzaamheid. We kunnen hem niet van het meeliften op de groene hype beschuldigen, want al sinds juni 2005 draait Lubbers' bestaan om het behoud van de aarde. Op festival Lowlands maakte hij in datzelfde jaar samen met Wubbo Ockels zijn opwachting om met de massaal toegestroomde jongeren - die hem luid verwelkomden door "Ruud-juh, Ruud-juh!" te scanderen - over duurzaamheid te discussiëren. Hij heeft de politieke wind wel mee, en dat zal hem niet onwelgevallig zijn. De vluchtelingen is hij echter ook nog niet vergeten. In juli 2006 werd hij bestuursvoorzitter van de Stichting voor Vluchteling Studenten. Hij noemde in zijn eerste lezing in die hoedanigheid het Nederlandse asielbeleid, op dat moment nog in de ijzeren greep van minister Rita Verdonk, "verkrampt". Met een groeiende behoefte aan 'kenniswerkers' in Nederland is het onverantwoord om het talent onder vluchtelingen niet te benutten. Kortom, de inmiddels 67-jarige, op één na beste premier van Nederland (na Willem Drees, volgens Elsevier in 2005) is nog lang niet toe aan zijn pensioen. Met Chris Kijne bespreekt hij zijn toekomstplannen. ---------------------------------- Biografie Ruud Lubbers, geb. 7 mei 1939 te Rotterdam Niet zo goed in afscheid nemen Niet alleen omdat hij de langstzittende premier van Nederland was, maar om tal van andere redenen lijkt Rudolphus Franciscus Marie Lubbers, roepnaam Ruud, de verpersoonlijking van de Nederlandse politiek. Hij regeerde in de jaren tachtig en negentig over links en over rechts en onderstreepte daarmee de eeuwige kracht van het Nederlandse midden. Hij was de jongste minister in het rode kabinet Den Uyl in de jaren zeventig, maar ook de eerste fractievoorzitter van het CDA en als premier met de VVD de grote saneerder van de jaren tachtig. En illustreerde zodoende dat Nederlandse politiek altijd compromissenpolitiek is en vooral meer pragmatisch dan ideologisch. Maar tegelijkertijd is hij, zowel met de Europese collega’s waarmee hij in de jaren tachtig het Europese project weer vlot trekt, als de laatste jaren met zijn intense pleidooien voor duurzaamheid, tolerantie en wereldburgerschap, typisch zo’n vertegenwoordiger van ‘Nederland gidsland’. Nooit te beroerd om, toen hij begin deze eeuw Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen was bij de Verenigde Naties, de Amerikaanse president voor de laatste keer te waarschuwen waar het Irak betrof. Of te kapittelen om het asielbeleid. Dat laatste deed hij overigens ook ten opzichte van, meer dan wie ook, minister Rita Verdonk van Vreemdelingenzaken, toen deze regeerde met zijn eigen partij. Het werd tijd, zei Ruud Lubbers toen – niet in de laatste plaats vanwege zijn ervaringen als Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen – om Nederland te ‘ontverdonken’ en uit zijn kramp ten opzichte van ‘de vreemdeling’ te krijgen. En hij blijft het zeggen, onlangs nog in de brochure De Vrees Voorbij, die niet geheel toevallig verscheen ten tijde van de eerste Algemene Beschouwingen van het kabinet-Balkenende IV. Bovendien brengt Lubbers die woorden in praktijk als voorzitter van de UAF, de organisatie voor vluchtelingstudenten. Zoals hij ook zijn pleidooien voor duurzame ontwikkeling kracht bij zet als voorzitter van de International Advisory Board verbonden aan het Rotterdam Climate Initiative en als voorzitter van de Raad van Toezicht van het Energie Centrum Nederland in Petten. Allemaal activiteiten die weer voortkomen uit zijn betrokkenheid, begin jaren negentig, bij het opstellen van het ‘Handvest voor de Aarde’, op initiatief van Michael Gorbatsjov. En daarbij is Ruud Lubbers, als katholieke ondernemerszoon en voormalig directeur van het familiebedrijf, ook zo’n typisch Nederlandse ondernemer. Even katholiek namelijk als calvinistisch, niet geïnteresseerd in grote rijkdom en uiterlijk vertoon en erg gericht op de samenwerking tussen arbeid en kapitaal. Niet voor niets is bij het aantreden van zijn eerste regering het Poldermodel geboren. Achtenenzestig is Ruud Lubbers nu, maar afscheid nemen, ho maar. Zeker niet sinds hij de laatste jaren bijna als een popidool onthaald wordt door de MTV-generatie bij optredens op Lowlands en in De Melkweg. En afscheid nemen, daar was hij toch al niet zo goed in. Twee keer was de econoom Lubbers van plan de politiek weer vaarwel te zeggen voor de wetenschap, twee keer kwam het er niet van. De derde keer, in 1994, gebeurde het wel maar met een desastreuze slotklap ten koste van beoogd opvolger Elco Brinkman en de zetels van het CDA. En ook zijn afscheid van de VN, na – volgens eigen zeggen – vóórtdurende berichtgeving over een klacht wegens seksuele intimidatie die zijn functioneren onmogelijk maakte, zal hem niet met het verschijnsel verzoend hebben. Misschien wel daarom is Ruud Lubbers nog steeds nadrukkelijk aanwezig in het publieke debat. ---------------------------------------- Samenvattingen Functioneel verhullend taalgebruik Eerste uur Eerst verbleven we even in kerstsfeer in het Lubbers-familiehuis. Drie kinderen, negen kleinkinderen, en opa Lubbers die schaakt met zijn tienjarige kleinzoon. De kersttoespraak van de koningin heeft hij niet gehoord, en zeker niet gelezen: ook als premier las hij die nooit van te voren. Hij heeft de koningin altijd gestimuleerd om kleur te bekennen, en niet muizig te zijn. Bij Alexander en Maxima ook, dan denkt hij: laat ze in hemelsnaam wat zeggen. Over de reactie van Wilders op die toespraak, daar wil hij verder geen woord aan kwijt, maar de reactie daarop weer van Balkenende vindt hij wel een voorbeeld dat die steviger worden, duidelijker opkomend voor de positie van migranten – waar Lubbers eerder dit jaar in het pamflet De vrees Voorbij voor pleitte. Voor het objectieve probleem van de aanwezigheid van zoveel mensen uit een andere cultuur ziet hij vooral praktische oplossingen. Laat mensen participeren, werken, dingen doen – dat is de beste manier van integreren. Neem de 300 afgestudeerde vluchtelingenstudenten, die hij als voorzitter van de UAF meemaakte, geef ze een status, dacht hij, maar dan was het antwoord van Verdonk: nee dat kan niet, regels zijn regels. Dat leidde tot zijn ontglipte hartekreet dat het tijd werd Nederland te ‘ontverdonken’. Vluchtelingen zijn sterke mensen: als je ze uitdaagt, dan gaan ze vechten. Die kracht zag hij in de vluchtelingenkampen , toen hij Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN was. En daarom vindt hij de opstelling van de sociaaldemocraat Paul Scheffer, die er goed aan deed het integratievraagstuk te benoemen – hij ontdekte dat het niet goed zat toen het CDA dat al wist –, te eenzijdig: die eenzijdige opsomming dat migratie alleen afzien is voor alle partijen. Dan die andere hartstocht: de aarde! Duurzaam produceren, energiebewust zijn – dat is begonnen in Kralingen in Rotterdam waar hij opgroeide, toen er nog kikvorsen waren, die er niet meer waren toen zijn kinderen daar opgroeiden. Met het leefklimaat Rotterdam begon het, er zijn jaren geweest in zijn actieve politieke leven dat hij er niet zo mee bezig was, geeft hij toe, maar nu is er dan het Rotterdam Climate Initiative , dat de CO2 problematiek technisch wil aanpakken – ook een goed exportmiddel. Tweede uur Het begin van zijn politieke loopbaan: als ondernemer en KVP-er werd hij gevraagd toe te treden tot het kabinet-Den Uyl als minister van Economische Zaken. Boeiende jaren, een levendig kabinet, maar hij moet er moeite voor doen om er positief over te zijn – omdat hij het heeft afgebroken en mentaal afscheid heeft genomen van Den Uyl, die hij te verstard in zijn opvattingen vond. Hij liep wel eens emotioneel weg. Functioneel, hoor – je kiest om boos te worden en weg te lopen, je gaat in die hogere versnelling om duidelijk te maken dat je het echt niet eens bent, bijvoorbeeld rond het minimumjeugdloon. Na de val van Aantjes ging hij de CDA-fractie leiden in het kabinet Van Agt-Wiegel. De interviewer laat hem zo’n typische Lubber- tekst van toen voorlezen – één grote verbale mist. Dat verhullende taalgebruik, zegt hij nu, was ook functioneel, want hij moest door een voortdurend mijnenveld wandelen met die fractie die maar deels het kabinet steunde. Politieke taal is altijd functioneel, dat is de kern, ook het verhullende taalgebruik, die hij gebruikte om crisissen te overwinnen. Dan die twee kabinetten-Lubbers, met de VVD: het harde saneren zoals Thatcher het in Engeland deed. Voelt hij zich verantwoordelijk voor de problemen in achterstandwijken en in het onderwijs vanwege de bezuinigingen van toen? “Nee, dat geloof ik niet”, is het duidelijke antwoord – in de achterstandwijken moeten we de mensen erbij betrekken, laten participeren, dwingen de handen uit de mouwen te steken, en in het onderwijs moet de aandacht weer naar de leraar in plaats van naar al de structuurwijzigingen. Na de armoede is het onderwerp veiligheid. Terug in de tijd, het manoeuvreren tussen onze NAVO-trouw en de meerderheid van de bevolking die geen kruisraketten wilde. Hoe hij dat intelligent oploste door te zeggen: we plaatsen niet als de Russen ook tot stilstand komen. Het was een gedachte die hij kreeg tijdens de oorlogsherdenking. Er was contact met Gorbatsjov, en die kreeg overeenstemming met de Amerikanen zodat Lubbers tevreden kan terugkijken over hoe dat afliep. De wereld was toen onveilig, omdat er altijd de zenuwen waren van de Koude Oorlog dat het fout zou kunnen lopen. Nu is er het weggevallen vertrouwen van Amerika in de VN dat die het nucleaire evenwicht kunnen waarborgen, waardoor ze het zelf gingen aanpakken, wat de ellende in Irak heeft opgeleverd – want een vriend van de huidige Amerikaanse politiek is Lubbers uitgesproken niet. Vergeleken met van Agt kiest hij geen partij in het MiddenOosten. Een doorvoelde vrede als het gemeenschappelijk doel, zo wil hij het omschrijven.

Het is bijna 2008.... Ruud Lubbers, oud-premier van Nederland en oud-Hoge Commissaris voor de Vluchtilingen van de Verenigde Naties heeft een nieuw stokpaardje: duurzaamheid. We kunnen hem niet van het meeliften op de groene hype beschuldigen, want al sinds juni 2005 draait Lubbers' bestaan om het behoud van de aarde. Op festival Lowlands maakte hij in datzelfde jaar samen met Wubbo Ockels zijn opwachting om met de massaal toegestroomde jongeren - die hem luid verwelkomden door "Ruud-juh, Ruud-juh!" te scanderen - over duurzaamheid te discussiëren. Hij heeft de politieke wind wel mee, en dat zal hem niet onwelgevallig zijn. De vluchtelingen is hij echter ook nog niet vergeten. In juli 2006 werd hij bestuursvoorzitter van de Stichting voor Vluchteling Studenten. Hij noemde in zijn eerste lezing in die hoedanigheid het Nederlandse asielbeleid, op dat moment nog in de ijzeren greep van minister Rita Verdonk, "verkrampt". Met een groeiende behoefte aan 'kenniswerkers' in Nederland is het onverantwoord om het talent onder vluchtelingen niet te benutten. Kortom, de inmiddels 67-jarige, op één na beste premier van Nederland (na Willem Drees, volgens Elsevier in 2005) is nog lang niet toe aan zijn pensioen. Met Chris Kijne bespreekt hij zijn toekomstplannen. ---------------------------------- Biografie Ruud Lubbers, geb. 7 mei 1939 te Rotterdam Niet zo goed in afscheid nemen Niet alleen omdat hij de langstzittende premier van Nederland was, maar om tal van andere redenen lijkt Rudolphus Franciscus Marie Lubbers, roepnaam Ruud, de verpersoonlijking van de Nederlandse politiek. Hij regeerde in de jaren tachtig en negentig over links en over rechts en onderstreepte daarmee de eeuwige kracht van het Nederlandse midden. Hij was de jongste minister in het rode kabinet Den Uyl in de jaren zeventig, maar ook de eerste fractievoorzitter van het CDA en als premier met de VVD de grote saneerder van de jaren tachtig. En illustreerde zodoende dat Nederlandse politiek altijd compromissenpolitiek is en vooral meer pragmatisch dan ideologisch. Maar tegelijkertijd is hij, zowel met de Europese collega’s waarmee hij in de jaren tachtig het Europese project weer vlot trekt, als de laatste jaren met zijn intense pleidooien voor duurzaamheid, tolerantie en wereldburgerschap, typisch zo’n vertegenwoordiger van ‘Nederland gidsland’. Nooit te beroerd om, toen hij begin deze eeuw Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen was bij de Verenigde Naties, de Amerikaanse president voor de laatste keer te waarschuwen waar het Irak betrof. Of te kapittelen om het asielbeleid. Dat laatste deed hij overigens ook ten opzichte van, meer dan wie ook, minister Rita Verdonk van Vreemdelingenzaken, toen deze regeerde met zijn eigen partij. Het werd tijd, zei Ruud Lubbers toen – niet in de laatste plaats vanwege zijn ervaringen als Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen – om Nederland te ‘ontverdonken’ en uit zijn kramp ten opzichte van ‘de vreemdeling’ te krijgen. En hij blijft het zeggen, onlangs nog in de brochure De Vrees Voorbij, die niet geheel toevallig verscheen ten tijde van de eerste Algemene Beschouwingen van het kabinet-Balkenende IV. Bovendien brengt Lubbers die woorden in praktijk als voorzitter van de UAF, de organisatie voor vluchtelingstudenten. Zoals hij ook zijn pleidooien voor duurzame ontwikkeling kracht bij zet als voorzitter van de International Advisory Board verbonden aan het Rotterdam Climate Initiative en als voorzitter van de Raad van Toezicht van het Energie Centrum Nederland in Petten. Allemaal activiteiten die weer voortkomen uit zijn betrokkenheid, begin jaren negentig, bij het opstellen van het ‘Handvest voor de Aarde’, op initiatief van Michael Gorbatsjov. En daarbij is Ruud Lubbers, als katholieke ondernemerszoon en voormalig directeur van het familiebedrijf, ook zo’n typisch Nederlandse ondernemer. Even katholiek namelijk als calvinistisch, niet geïnteresseerd in grote rijkdom en uiterlijk vertoon en erg gericht op de samenwerking tussen arbeid en kapitaal. Niet voor niets is bij het aantreden van zijn eerste regering het Poldermodel geboren. Achtenenzestig is Ruud Lubbers nu, maar afscheid nemen, ho maar. Zeker niet sinds hij de laatste jaren bijna als een popidool onthaald wordt door de MTV-generatie bij optredens op Lowlands en in De Melkweg. En afscheid nemen, daar was hij toch al niet zo goed in. Twee keer was de econoom Lubbers van plan de politiek weer vaarwel te zeggen voor de wetenschap, twee keer kwam het er niet van. De derde keer, in 1994, gebeurde het wel maar met een desastreuze slotklap ten koste van beoogd opvolger Elco Brinkman en de zetels van het CDA. En ook zijn afscheid van de VN, na – volgens eigen zeggen – vóórtdurende berichtgeving over een klacht wegens seksuele intimidatie die zijn functioneren onmogelijk maakte, zal hem niet met het verschijnsel verzoend hebben. Misschien wel daarom is Ruud Lubbers nog steeds nadrukkelijk aanwezig in het publieke debat. ---------------------------------------- Samenvattingen Functioneel verhullend taalgebruik Eerste uur Eerst verbleven we even in kerstsfeer in het Lubbers-familiehuis. Drie kinderen, negen kleinkinderen, en opa Lubbers die schaakt met zijn tienjarige kleinzoon. De kersttoespraak van de koningin heeft hij niet gehoord, en zeker niet gelezen: ook als premier las hij die nooit van te voren. Hij heeft de koningin altijd gestimuleerd om kleur te bekennen, en niet muizig te zijn. Bij Alexander en Maxima ook, dan denkt hij: laat ze in hemelsnaam wat zeggen. Over de reactie van Wilders op die toespraak, daar wil hij verder geen woord aan kwijt, maar de reactie daarop weer van Balkenende vindt hij wel een voorbeeld dat die steviger worden, duidelijker opkomend voor de positie van migranten – waar Lubbers eerder dit jaar in het pamflet De vrees Voorbij voor pleitte. Voor het objectieve probleem van de aanwezigheid van zoveel mensen uit een andere cultuur ziet hij vooral praktische oplossingen. Laat mensen participeren, werken, dingen doen – dat is de beste manier van integreren. Neem de 300 afgestudeerde vluchtelingenstudenten, die hij als voorzitter van de UAF meemaakte, geef ze een status, dacht hij, maar dan was het antwoord van Verdonk: nee dat kan niet, regels zijn regels. Dat leidde tot zijn ontglipte hartekreet dat het tijd werd Nederland te ‘ontverdonken’. Vluchtelingen zijn sterke mensen: als je ze uitdaagt, dan gaan ze vechten. Die kracht zag hij in de vluchtelingenkampen , toen hij Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen van de VN was. En daarom vindt hij de opstelling van de sociaaldemocraat Paul Scheffer, die er goed aan deed het integratievraagstuk te benoemen – hij ontdekte dat het niet goed zat toen het CDA dat al wist –, te eenzijdig: die eenzijdige opsomming dat migratie alleen afzien is voor alle partijen. Dan die andere hartstocht: de aarde! Duurzaam produceren, energiebewust zijn – dat is begonnen in Kralingen in Rotterdam waar hij opgroeide, toen er nog kikvorsen waren, die er niet meer waren toen zijn kinderen daar opgroeiden. Met het leefklimaat Rotterdam begon het, er zijn jaren geweest in zijn actieve politieke leven dat hij er niet zo mee bezig was, geeft hij toe, maar nu is er dan het Rotterdam Climate Initiative , dat de CO2 problematiek technisch wil aanpakken – ook een goed exportmiddel. Tweede uur Het begin van zijn politieke loopbaan: als ondernemer en KVP-er werd hij gevraagd toe te treden tot het kabinet-Den Uyl als minister van Economische Zaken. Boeiende jaren, een levendig kabinet, maar hij moet er moeite voor doen om er positief over te zijn – omdat hij het heeft afgebroken en mentaal afscheid heeft genomen van Den Uyl, die hij te verstard in zijn opvattingen vond. Hij liep wel eens emotioneel weg. Functioneel, hoor – je kiest om boos te worden en weg te lopen, je gaat in die hogere versnelling om duidelijk te maken dat je het echt niet eens bent, bijvoorbeeld rond het minimumjeugdloon. Na de val van Aantjes ging hij de CDA-fractie leiden in het kabinet Van Agt-Wiegel. De interviewer laat hem zo’n typische Lubber- tekst van toen voorlezen – één grote verbale mist. Dat verhullende taalgebruik, zegt hij nu, was ook functioneel, want hij moest door een voortdurend mijnenveld wandelen met die fractie die maar deels het kabinet steunde. Politieke taal is altijd functioneel, dat is de kern, ook het verhullende taalgebruik, die hij gebruikte om crisissen te overwinnen. Dan die twee kabinetten-Lubbers, met de VVD: het harde saneren zoals Thatcher het in Engeland deed. Voelt hij zich verantwoordelijk voor de problemen in achterstandwijken en in het onderwijs vanwege de bezuinigingen van toen? “Nee, dat geloof ik niet”, is het duidelijke antwoord – in de achterstandwijken moeten we de mensen erbij betrekken, laten participeren, dwingen de handen uit de mouwen te steken, en in het onderwijs moet de aandacht weer naar de leraar in plaats van naar al de structuurwijzigingen. Na de armoede is het onderwerp veiligheid. Terug in de tijd, het manoeuvreren tussen onze NAVO-trouw en de meerderheid van de bevolking die geen kruisraketten wilde. Hoe hij dat intelligent oploste door te zeggen: we plaatsen niet als de Russen ook tot stilstand komen. Het was een gedachte die hij kreeg tijdens de oorlogsherdenking. Er was contact met Gorbatsjov, en die kreeg overeenstemming met de Amerikanen zodat Lubbers tevreden kan terugkijken over hoe dat afliep. De wereld was toen onveilig, omdat er altijd de zenuwen waren van de Koude Oorlog dat het fout zou kunnen lopen. Nu is er het weggevallen vertrouwen van Amerika in de VN dat die het nucleaire evenwicht kunnen waarborgen, waardoor ze het zelf gingen aanpakken, wat de ellende in Irak heeft opgeleverd – want een vriend van de huidige Amerikaanse politiek is Lubbers uitgesproken niet. Vergeleken met van Agt kiest hij geen partij in het MiddenOosten. Een doorvoelde vrede als het gemeenschappelijk doel, zo wil hij het omschrijven.