Podcasts about zilveren kruis

Net als de zorg zelf, staan ook de onderhandelingen over het aanvullende integrale zorgakkoord onder hoogspanning. Nu minister Agema van Volksgezondheid noodgedwongen moet bezuinigen, hebben een aantal partijen de gesprekken opgeschort. Wat betekent dit aan de onderhandelingstafel, wat gaat de zorgsector merken en bovenal: de patiënt zelf? Die vragen bespreken Martijn de Greve en Elif Isitman met: - Georgette Fijneman, directievoorzitter van Zilveren Kruis en tevens vicevoorzitter van Zorgverzekeraars Nederland; - Sam Schoch, bestuurder en onderhandelaar namens GGZ Nederland; - En Anneke Westerlaken, voorzitter van ouderenzorgbranche Actiz Haagse Lobby is een programma van Omroep WNL. Meer van WNL vind je op onze website en sociale media: ► Website: https://www.wnl.tv  ► Facebook: https://www.facebook.com/omroepwnl  ► Instagram: https://www.instagram.com/omroepwnl ► Twitter: https://www.twitter.com/wnlvandaag ► Steun WNL, word lid: https://www.steunwnl.tv ► Gratis Nieuwsbrief: https://www.wnl.tv/nieuwsbrief

Nederlands grootste zorgverzekeraar Zilveren Kruis heeft onterecht behandelingen geweigerd voor patiënten met chronische pijnklachten. Hierdoor hangt hen nu een boete van miljoenen euro's boven het hoofd. In deze nieuwe aflevering van het Telegraafkwartier duikt zorgverslaggever Klaartje Bax in deze zaak. Ook vraagt zij zich af of zorgverzekeraars niet te machtig worden. ,,Zorgverzekeraars mogen niet hun eigen werkwijze bepalen."See omnystudio.com/listener for privacy information.

De gemiddelde Nederlander betaalt 146 euro per maand aan zorgverzekering. Dat is een flink bedrag, maar volgens Georgette Fijneman, bestuursvoorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis is dat een kwestie van inflatie. Zijn de zorgpremies te hoog? Presentator Tijs van den Brink gaat hierover in gesprek met:  * Georgette Fijneman, bestuursvoorzitter Zilveren Kruis * Julian Bushoff, Kamerlid voor GroenLinks-PvdA   

Afl. 3 - De Nederlandse zorg moet toegankelijk en betaalbaar blijven, ondanks toenemende gezondheidsverschillen, stijgende premies, wachtlijsten en vergrijzing. In de derde aflevering van de serie ‘Het zorglandschap' gaan wij in gesprek met Georgette Fijneman, directievoorzitter van het Zilveren Kruis. We zullen praten over hoe we deze problemen kunnen aanpakken door middel van creatieve oplossingen en gestroomlijnde samenwerkingen: de zorgverzekeraar heeft immers net als artsen een zorgplicht waardoor het waarborgen van de toegankelijkheid van de zorg én het leveren van zinnige zorg minstens zo belangrijk is voor de zorgverzekeraar.Maar wat doet de zorgverzekeraar eigenlijk? Hoe wordt de hoogte van een premie bepaald en hoe wordt dit geld vervolgens uitbesteed? En wat kan de zorgverzekeraar doen om de administratieve lasten van artsen te verminderen? Dit en nog veel meer hoor je in de nieuwste aflevering! 

Het Integraal Zorgakkoord zet volop in op gezondheid en preventie, maar de afspraken daarover zijn nog veel te vrijblijvend. Wat kan Minister Kuipers doen als partijen uit het akkoord in gebreke blijven? Te gast is Bart Kiers, Onderzoeksjournalist van vakblad Zorgvisie en redacteur bij zorgplatform Skipr. Luister om 10:00 LIVE naar BNR's Big Five Gasten in BNR's Big Five van de betaalbaarheid van de zorg: - Ad Melkert, Voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen - Georgette Fijneman, Directievoorzitter van Zilveren Kruis en vicevoorzitter van brancheorganisatie Zorgverzekeraars Nederland - Ernst Kuipers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - Bart Kiers, Onderzoeksjournalist van Zorgvisie en redacteur bij SkiprSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Met het bereiken van het Integraal Zorg Akkoord (IZA) sloeg zorgminister Ernst Kuipers (D66) begin dit jaar een belangrijke slag. Ook de Nederlandse huisartsen wist Kuipers uiteindelijk mee te krijgen. Verwacht de minister nog meer weerstand tegen het felbevochten akkoord? Luister om 10:00 LIVE naar BNR's Big Five Gasten in BNR's Big Five van de betaalbaarheid van de zorg - Ad Melkert, Voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen - Georgette Fijneman, Directievoorzitter van Zilveren Kruis en vicevoorzitter van brancheorganisatie Zorgverzekeraars Nederland - Ernst Kuipers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - Bart Kiers, Onderzoeksjournalist van Zorgvisie en redacteur bij SkiprSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Het integraal zorgakkoord moet de zorg in Nederland toegankelijk en betaalbaar houden. Welke rol moet de zorgverzekeraar vervullen in de plannen uit het akkoord? Luister om 10:00 LIVE naar BNR's Big Five Gasten in BNR's Big Five van de betaalbaarheid van de zorg - Ad Melkert, Voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen - Georgette Fijneman, Directievoorzitter van Zilveren Kruis en vicevoorzitter van brancheorganisatie Zorgverzekeraars Nederland - Ernst Kuipers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - Bart Kiers, Onderzoeksjournalist van Zorgvisie en redacteur bij SkiprSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Na moeizame onderhandelingen en een stakingsdag bereikten de NVZ begin deze maand een cao-akkoord voor het ziekenhuispersoneel met de vakbonden. Daarin zijn de partijen een loonsverhoging van 15 procent overeengekomen. Maar kunnen de ziekenhuizen deze stijging wel betalen? Te gast is Ad Melkert, voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen.Luister om 10:00 LIVE naar BNR's Big Five Gasten in BNR's Big Five van de betaalbaarheid van de zorg - Ad Melkert, Voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Ziekenhuizen - Georgette Fijneman, Directievoorzitter van Zilveren Kruis en vicevoorzitter van brancheorganisatie Zorgverzekeraars Nederland - Ernst Kuipers, Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport - Bart Kiers, Onderzoeksjournalist van Zorgvisie en redacteur bij SkiprSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Vitaliteit op de werkvloer gaat over veel meer dan een rondje wandelen of een appeltje tussendoor. Hoe zorg je als werkgever nou voor vitaliteit op de werkvloer? Hidde de Vries weet hier alles van af. In deze aflevering vertelt hij Arjan waar je als werkgever op kunt letten en ook wat je eraan hebt als je medewerkers vitaal zijn. Wat sowieso goed is? Een rondje lopen. Dus luister de aflevering en wandel een stukje mee!Meer weten over gezonder leven en werken? Check het online magazine van Zilveren Kruis: zk.nl/magazine  Of schrijf je in voor een van onze e-mailseries: zk.nl/emailseries 

Lekker doorbikkelen zonder gestoord te worden? Of juist saai en moeilijk samen te werken.. De meningen over thuiswerken blijven sterk verdeeld. Wat is wetenschappelijk gezien nou beter voor je? Vandaag gaat Arjan Banach in gesprek met Maral Darouei. Ze heeft onderzoek gedaan naar de effecten van thuiswerken op de mens. Benieuwd wat daar uitkwam? Loop een rondje mee! Meer weten over gezonder leven en werken? Check het online magazine van Zilveren Kruis: zk.nl/magazine. Of schrijf je in voor een van onze e-mailseries: zk.nl/emailseries 

Het druk hebben lijkt haast een badge of honor, een statussymbool. Maar moeten we het niet even wat rustiger aan doen? Wanneer is druk, té druk en wat doet dat met je gezondheid? Hierover gaat Arjan Banach in gesprek met Lennaert Huijing. Lennaert is coach en houdt zich bezig met het coachen van mensen met een burn-out. Plan een momentje in en loop een rondje mee. Zo herken je een burn-out! Download het e-book: https://ruudmeulenberg.nl/wp-content/uploads/2021/09/ebook-meulenberg-training-coaching-symptomen.pdf Meer weten over gezonder leven en werken? Check het online magazine van Zilveren Kruis: zk.nl/magazine. Of schrijf je in voor een van onze e-mailseries: zk.nl/emailseries 

Als de lunch op het werk standaard uit een broodje kroket bestaat, laden medewerkers dan wel echt op? In deze aflevering loopt Arjan Banach een rondje met voedingsexpert Liesbeth Velema. Ze vertelt ons alles over de impact van gezonde voeding op medewerkers. In 1000 stappen heb jij de tips en tools om je bedrijfskantine op een leuke manier een stuk gezonder te maken.Meer weten over gezonder leven en werken? Check het online magazine van Zilveren Kruis: zk.nl/magazine. Of schrijf je in voor een van onze e-mailseries: zk.nl/emailseries

Martine Hauwert ontving zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Met een groot aantal partijen uit het zorgveld (gemeenten, wijkverpleging, ggz aanbieders, patiënten en zorgverzekeraars) is in september het Integraal Zorgakkoord getekend. Een ambitieus plan om de zorg in Nederland op onderdelen anders in te richten of te verbeteren.  Ook staat toegankelijkheid van de gezondheidszorg onder druk door de toenemende zorgvraag en het tekort aan zorgpersoneel. Er moet gezocht worden naar slimme oplossingen om meer mensen eerder te kunnen helpen, bijvoorbeeld met een digitaal aanbod of preventieve trainingen. Welke oplossingen zijn er? Martine Hauwert ging erover in gesprek met commercieel directeur Jan-Willem Evers en senior manager merk en marketing Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Tijdens de non-stop uren op GoodLIFE Radio hoor je de meeste interessante updates over gezondheid en leven. Wat zijn de mooie initiatieven? Wat is er anders in deze onwerkelijke tijden? Laat het ons weten! De podcast is na de uitzending terug te luisteren via alle bekende podcast platforms (onder meer Spotify, Apple Podcasts en Google Podcasts).

Martine Hauwert ontving zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Met een groot aantal partijen uit het zorgveld (gemeenten, wijkverpleging, ggz aanbieders, patiënten en zorgverzekeraars) is in september het Integraal Zorgakkoord getekend. Een ambitieus plan om de zorg in Nederland op onderdelen anders in te richten of te verbeteren.  Ook staat toegankelijkheid van de gezondheidszorg onder druk door de toenemende zorgvraag en het tekort aan zorgpersoneel. Er moet gezocht worden naar slimme oplossingen om meer mensen eerder te kunnen helpen, bijvoorbeeld met een digitaal aanbod of preventieve trainingen. Welke oplossingen zijn er? Martine Hauwert ging erover in gesprek met commercieel directeur Jan-Willem Evers en senior manager merk en marketing Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Deze Zilveren Kruis update wordt uitgezonden op New Business Radio en de podcast wordt tevens verspreid via alle bekende podcastkanalen (o.a. Spotify & Apple Podcasts) en social media kanalen.

"Onvoorwaardelijk wonen: het maakt niet uit welk gedrag jij laat zien, jij mag hier blijven!" Loes Engelen heeft haar hart verpand aan mensen met een LVB (Licht verstandelijke beperking). Vol enthousiasme vertelt ze over het mooie Project PRO, onvoorwaardelijk wonen voor mensen met een LVB en bijkomende problematiek. Een initiatief met onvoorwaardelijk wonen als uitgangspunt, een opvallende en vergaande samenwerking tussen drie zorgorganisaties (Pluryn, Trajectum en ASVZ), het CCE (Centrum voor Consultatie en Expertise), de zorgkantoren (Zilveren Kruis en VGZ) en het ministerie van VWS. Veel mensen met een LVB+ maken veel afwijzing, teleurstelling en uitstoting mee. Hun gedrag is moeilijk, zij vertonen bijvoorbeeld agressie waardoor de hulpverlening handelingsverlegen wordt. De 'oplossing' is dan vaak dat deze mensen worden doorgestuurd naar een andere plek. Dit maakt de wereld voor deze mensen alleen nog maar ingewikkelder en onbetrouwbaarder. Project PRO wil laten zien dat onvoorwaardelijk wonen als basis betere kwaliteit van leven oplevert. Op deze manier werken vraagt veel van de organisatie en van de medewerkers. Het is belangrijk dat iedereen binnen de organisatie hier 100% achter staat, zodat bij incidenten de uitgangspunten overeind blijven. Dat betekent: "Jij mag hier blijven wonen, wij gaan kijken wat we anders kunnen doen zodat het weer goed met je gaat" Meer info over PRO vind je hier: https://www.vgn.nl/achtergrond/een-zo-gewoon-mogelijk-leven-met-pro De podcast waar ik naar verwijs is #76 met Sidney van de Pieterman en Susanne Broekhuijs. Hierin vertelt Sidney zijn verhaal.

Martine Hauwert sprak met Jan-Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Het zorgseizoen is weer van start gegaan en de premies van alle zorgverzekeraars zijn bekend. Martine Hauwert ging erover in gesprek met commercieel directeur Jan-Willem Evers en senior manager Merk en Marketing Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Hoe kijken zij naar ons zorgstelsel, waar moet je op letten als je je verzekering wilt aanpassen en wat kun je als werkgever doen voor je medewerkers als het gaat om zorg en gezondheid? Tijdens de non-stop uren op GoodLIFE Radio hoor je de meeste interessante updates over gezondheid en leven. Wat zijn de mooie initiatieven? Wat is er anders in deze onwerkelijke tijden? Laat het ons weten! De podcast is na de uitzending terug te luisteren via alle bekende podcast platforms (onder meer Spotify, Apple Podcasts en Google Podcasts).

Martine Hauwert sprak met Jan-Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Het zorgseizoen is weer van start gegaan en de premies van alle zorgverzekeraars zijn bekend. Martine Hauwert ging erover in gesprek met commercieel directeur Jan-Willem Evers en senior manager Merk en Marketing Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Hoe kijken zij naar ons zorgstelsel, waar moet je op letten als je je verzekering wilt aanpassen en wat kun je als werkgever doen voor je medewerkers als het gaat om zorg en gezondheid? Deze Zilveren Kruis update werd uitgezonden op New Business Radio en de podcast wordt tevens verspreid via alle bekende podcastkanalen (o.a. Spotify & Apple Podcasts) en social media kanalen.

Marketing Report gemist? Peter Wybenga en sidekick Bas Vlugt gingdn met verschillende gasten in gesprek. Te gast in de uitzending waren dit keer: Roel van der Heijden van Zilveren Kruis, Marcel Aalders van Carpetright, Dick Gussen van Corendon, Rogier Bruggeman van Mediabureau ZIGT en Willem-Albert Bol van Abovo Maxlead. Marketing Report op New Business Radio is een initiatief van Media Meetings & Magazines en Mediabureau ZIGT en wordt gesponsord door De Combinatie van Factoren.

Martine Hauwert sprak met Jan-Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Vanaf 1 januari 2023 schaft het kabinet de korting op de basisverzekering af. Zorgverzekeraars mogen dan geen collectieve korting meer geven op de basisverzekeringen. De korting op de aanvullende verzekeringen blijft wel bestaan. Een collectieve verzekering heeft meer voordelen dan alleen korting. Jan-Willem Evers, commercieel directeur bij Zilveren Kruis, en Roel van der Heijden, verantwoordelijk voor merk en marketing, schoven aan bij Martine Hauwert en hebben uitgelegd hoe de focus op gezondheid bij Zilveren Kruis eruit ziet. Hoe werken zij met werkgevers samen en hoe maken zij  werkend Nederland in kleine stappen gezonder? Tijdens de non-stop uren op GoodLIFE Radio hoor je de meeste interessante updates over gezondheid en leven. Wat zijn de mooie initiatieven? Wat is er anders in deze onwerkelijke tijden? Laat het ons weten! De podcast is na de uitzending terug te luisteren via alle bekende podcast platforms (onder meer Spotify, Apple Podcasts en Google Podcasts).

Martine Hauwert sprak met Jan-Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Vanaf 1 januari 2023 schaft het kabinet de korting op de basisverzekering af. Zorgverzekeraars mogen dan geen collectieve korting meer geven op de basisverzekeringen. De korting op de aanvullende verzekeringen blijft wel bestaan. Een collectieve verzekering heeft meer voordelen dan alleen korting. Jan-Willem Evers, commercieel directeur bij Zilveren Kruis, en Roel van der Heijden, verantwoordelijk voor merk en marketing, schoven aan bij Martine Hauwert en hebben uitgelegd hoe de focus op gezondheid bij Zilveren Kruis eruit ziet. Hoe werken zij met werkgevers samen en hoe maken zij  werkend Nederland in kleine stappen gezonder? Deze Zilveren Kruis update werd uitgezonden op New Business Radio en de podcast wordt tevens verspreid via alle bekende podcastkanalen (o.a. Spotify & Apple Podcasts) en social media kanalen.

Martine Hauwert sprak met Jan Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Het belang van gezondheid is groter dan ooit. Het is belangrijk voor werkgevers om hier oog voor te hebben. Je wilt je medewerkers ondersteunen bij gezondheid zodat ze energiek en productief blijven. Een brede kijk op gezondheid helpt hierbij: het gaat niet alleen om voldoende bewegen en goed eten, ook over goed kunnen ontspannen en lekker slapen, of je je goed en gelukkig voelt thuis met familie en vrienden én op je werk met je collega's en je leidinggevenden. Je gezondheid is een totaalplaatje, alles telt mee. Actify Teams is ontwikkeld op basis van wetenschappelijke inzichten. Er wordt gebruik gemaakt van beloningen, positieve psychologie, gamification, sociale elementen en gezonde keuzes worden gestimuleerd. Zo zijn medewerkers in verbinding met elkaar, leer je samen met collega's om in kleine stappen gezonder te leven en zorgt  Martine Hauwert ging over Actify Teams in gesprek met Jan Willem Evers, Commercieel Directeur bij Zilveren Kruis en Senior Marketing Manager, Roel van der Heijden. Tijdens de non-stop uren op GoodLIFE Radio hoor je de meeste interessante updates over gezondheid en leven. Wat zijn de mooie initiatieven? Wat is er anders in deze onwerkelijke tijden? Laat het ons weten! De podcast is na de uitzending terug te luisteren via alle bekende podcast platforms (onder meer Spotify, Apple Podcasts en Google Podcasts).

Martine Hauwert ging in gesprek met Jan Willem Evers en Roel van der Heijden van Zilveren Kruis. Het belang van gezondheid is groter dan ooit. Het is belangrijk voor werkgevers om hier oog voor te hebben. Je wilt je medewerkers ondersteunen bij gezondheid zodat ze energiek en productief blijven. Een brede kijk op gezondheid helpt hierbij: het gaat niet alleen om voldoende bewegen en goed eten, ook over goed kunnen ontspannen en lekker slapen, of je je goed en gelukkig voelt thuis met familie en vrienden én op je werk met je collega's en je leidinggevenden. Je gezondheid is een totaalplaatje, alles telt mee. Actify Teams is ontwikkeld op basis van wetenschappelijke inzichten. Er wordt gebruik gemaakt van beloningen, positieve psychologie, gamification, sociale elementen en gezonde keuzes worden gestimuleerd. Zo zijn medewerkers in verbinding met elkaar, leer je samen met collega's om in kleine stappen gezonder te leven en zorgt  Martine Hauwert ging over Actify Teams in gesprek met Jan Willem Evers, Commercieel Directeur bij Zilveren Kruis en Senior Marketing Manager, Roel van der Heijden. Deze Zilveren Kruis update werd uitgezonden op New Business Radio en de podcast wordt tevens verspreid via alle bekende podcastkanalen (o.a. Spotify & Apple Podcasts) en social media kanalen.

Fabienne de Vries ging in gesprek met Jan-Willem Evers en Roel van der Heijden. Er zijn meerdere factoren die een rol spelen bij je gezondheid: het gaat niet alleen over gezonder eten en voldoende bewegen, maar ook over goed slapen, regelmatig ontspannen, positieve (werk)relaties en (werk)omgeving. Zilveren Kruis werkt al vele jaren samen met werkgevers om hun medewerkers te ondersteunen bij de uitdagingen die op het gebied van werken en gezondheid spelen. Één van de nieuwe uitdagingen is de verandering naar hybride werken. Wat zijn de effecten op onze gezondheid? Naast voordelen zijn er ook zorgen. Fabienne de Vries ging over deze zorgen en nog veel meer in gesprek met Commercieel Directeur Jan-Willem Evers en Senior Manager Merk & Marketing Roel van der Heijden van Zilveren Kruis tijdens Let's Talk Business. In het radioprogramma Let's Talk Business gaat het uiteraard over de business, maar vooral ook over de persoonlijke visie en de ambities van de hoofdgast. Er wordt teruggeblikt, vooruitgekeken en er worden persoonlijke ervaringen gedeeld. Wat ging er goed, wat zijn leerpunten en hoe ziet de business er over vijf jaar uit? Dit alles in een één uur durend radioprogramma, met lekkere muziek en onder de enthousiaste (bege)leiding van presentatoren Martine Hauwert, Fabienne de Vries, Ron Lemmens, Folkert Tempelman, Robert Denneman, Rick van Velthuysen en Koen Bugter. Voor internationaal opererende bedrijven is er ook Let's Talk Business International. Deze uitzendingen zijn Engels- of anderstalig. Ken je zelf ondernemende mensen die je graag in de uitzending zou willen horen? Laat het ons weten via info@newbusinessradio.nl of tweet het via @newbusradionl Let's Talk Business hoor je elke maandag, woensdag en vrijdag tussen 10:00 en 11:00 uur en elke woensdag, donderdag en vrijdag tussen 16:00 en 17:00 uur via www.newbusinessradio.nl! Let's Talk Business wordt mede mogelijk gemaakt door Baaz.nl

In deze aflevering bespreken we samen met Michel het spanningsveld tussen design en techniek. Waar ligt de grens en wie doet wat, of is het niet zo zwart wit? Verder bespreken we een nieuwe versie van Ionic, image-set in CSS en Material Design 3. 1:22 - Design System Community met Centraal Beheer,  Rabobank, ING, ANWB, Adidas, Zilveren Kruis, FBTO, PostNL etc. - rogier.jansen@achmea.nl 2:53 - image-set - https://css-tricks.com/using-performant-next-gen-images-in-css-with-image-set/ 4:39 - webkit-line-clamp - https://bugzilla.mozilla.org/show_bug.cgi?id=WebKit-line-clamp 8:16 - Nieuwe versie van ionic - https://ionicframework.com/blog/a-new-chapter-for-ionic-native/ 11:59 - Material Design v3 - https://m3.material.io/ 51:59 - CodingFont - https://www.codingfont.com/ 61:45 - The Office is terug op Netflix - https://www.netflix.com/title/70136120

Iedereen heeft er een. Het is verplicht. En je hebt jaarlijks maar één moment om te switchen. Ik heb het natuurlijk over je zorgverzekering. Bij zorgverzekeraars gaat het om dat ene moment. Hoe bouw je dan een jaarplan en strategie? Wat doe je naast dat moment? In deze HelloMasters podcast leer je over de marketing van Zilveren Kruis. Boordevol praktische tips! De grootste zorgverzekeraar in Nederland, Zilveren Kruis, verzekert 4,8 miljoen Nederlanders. In deze HelloMasters praat de marketing baas van Zilveren Kruis, Roel over marketing en product ontwikkeling bij de zorgverzekeraar. Hij geeft leiding aan een team van ruim 70 mensen.  In deze HelloMasters podcast In deze podcast leer je van Roel over nieuwe producten en propositie ontwikkeling binnen Zilveren Kruis. hun marketingstrategie- en operaties naast het switch moment. insurtech, is het een bedreiging of hefboom? drie praktische marketingstrategieën die goed voor ze werken. Steel ze vooral!     Ben je op zoek naar: Snellere go-to-market? Meer marketing output? Lagere operatie kosten? Je capaciteiten groeien? Dan is een flexteam een fit! WTF is een flexteam? En waarom heb je het nodig? Klik hier.

Enkele grondleggers uit verschillende zorgverzekeraars zijn aan de slag gegaan om gezamenlijke uitdagingen rond de beoordeling van digitale toepassingen aan te pakken. Om zo tot voor versnelde opschaling van digitale zorg te komen. Ook met oog op de toename van artificiële intelligentie (AI) in dit soort toepassingen. De werkgroep bleek een vliegwiel te zijn voor de totstandkoming van een succesvolle samenwerking tussen zorgverzekeraars en diverse stakeholders. De samenwerking heeft geleid tot een leidraad/beoordelingskader voor het toetsen en selecteren van oplossingen. En een innovatietrechter, om te kijken welke innovaties bredere opschaling verdienen. In deze aflevering luistert u naar Arianne van Lavieren, innovatiemanager bij Zilveren Kruis. Zij is lid van de werkgroep en legt uit hoe de instrumenten tot stand zijn gekomen en waarom het zorgverzekeraars helpt. Bieke van Gorp (Fibricheck) heeft als aanbieder van een digitale zorgtoepassing waarin AI onderdeel is, ondervonden hoe de nieuwe toetsing vanuit één loket gaat. Zij vertelt hoe ze de nieuwe manier van werken met de zorgverzekeraars heeft ervaren en hoe dit andere aanbieders van digitale zorg kan helpen om duidelijkheid te krijgen over mogelijkheden voor inkoop en opschaling. Ook is Relinde de Beer aan het woord in deze podcast. Zij ondersteunt inkopers bij Zorg en Zekerheid bij initiatieven rondom digitale zorg en bij het maken van beleid hierop. Kortom een boeiende podcast! Op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van de leidraad voor zorgverzekeraars, de innovatietrechter en AI nieuws? Kijk dan op www.datavoorgezondheid.nl en meld u aan voor de nieuwsbrief. https://bit.ly/3tmw4A9 See omnystudio.com/listener for privacy information.

Enkele grondleggers uit verschillende zorgverzekeraars zijn aan de slag gegaan om gezamenlijke uitdagingen rond de beoordeling van digitale toepassingen aan te pakken. Om zo tot voor versnelde opschaling van digitale zorg te komen. Ook met oog op de toename van artificiële intelligentie (AI) in dit soort toepassingen. De werkgroep bleek een vliegwiel te zijn voor de totstandkoming van een succesvolle samenwerking tussen zorgverzekeraars en diverse stakeholders. De samenwerking heeft geleid tot een leidraad/beoordelingskader voor het toetsen en selecteren van oplossingen. En een innovatietrechter, om te kijken welke innovaties bredere opschaling verdienen. In deze aflevering luistert u naar Arianne van Lavieren, innovatiemanager bij Zilveren Kruis. Zij is lid van de werkgroep en legt uit hoe de instrumenten tot stand zijn gekomen en waarom het zorgverzekeraars helpt. Bieke van Gorp (Fibricheck) heeft als aanbieder van een digitale zorgtoepassing waarin AI onderdeel is, ondervonden hoe de nieuwe toetsing vanuit één loket gaat. Zij vertelt hoe ze de nieuwe manier van werken met de zorgverzekeraars heeft ervaren en hoe dit andere aanbieders van digitale zorg kan helpen om duidelijkheid te krijgen over mogelijkheden voor inkoop en opschaling. Ook is Relinde de Beer aan het woord in deze podcast. Zij ondersteunt inkopers bij Zorg en Zekerheid bij initiatieven rondom digitale zorg en bij het maken van beleid hierop. Kortom een boeiende podcast! Op de hoogte blijven van de ontwikkelingen van de leidraad voor zorgverzekeraars, de innovatietrechter en AI nieuws? Kijk dan op www.datavoorgezondheid.nl en meld u aan voor de nieuwsbrief. https://bit.ly/3tmw4A9See omnystudio.com/listener for privacy information.

Yvonne Goos en Jessica Zuydgeest van Zilveren Kruis gingen dieper in op hoe zij zorgen dat hun content relevant is en waarom een visie zo belangrijk is.

Tijdens dit interview zal gesproken worden over hoe het Nederlands zorgstelsel sinds 2006 drastisch is veranderd door de marktwerking in de zorg. De concurrentie tussen zorgverzekeraars en zorgaanbieders moet leiden tot lagere kosten in de zorg en betere kwaliteit om de stijgende zorgkosten behapbaar te houden. Functioneert de marktwerking zodanig goed dat dat ook wordt bereikt? Kunnen we spreken van een gezonde markt?Dit en meer bespreken we samen met Georgette Fijneman, directievoorzitter Zilveren Kruis, en Ernst van Koesveld, directeur Zorgverzekeringen bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Tijdens dit interview zal gesproken worden over hoe het Nederlands zorgstelsel sinds 2006 drastisch is veranderd door de marktwerking in de zorg. De concurrentie tussen zorgverzekeraars en zorgaanbieders moet leiden tot lagere kosten in de zorg en betere kwaliteit om de stijgende zorgkosten behapbaar te houden. Functioneert de marktwerking zodanig goed dat dat ook wordt bereikt? Kunnen we spreken van een gezonde markt?Dit en meer bespreken we samen met Georgette Fijneman, directievoorzitter Zilveren Kruis, en Ernst van Koesveld, directeur Zorgverzekeringen bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Afbouwen van medicijnen blijft lastigHet afbouwen van bepaalde medicijnen kan soms erg lastig zijn.Daarom werd een aantal jaren geleden de taperingstrip bedacht. Het idee is datgebruikers pilletjes met een steeds kleinere dosis krijgen om zo rustig af tebouwen. Die pilletjes worden door de Regenboogapotheek gemaakt. Maarzorgverzekeraars willen het niet vergoeden. Deze week was een rechtszaak van deRegenboogapotheek tegen verzekeraar Zilveren Kruis, omdat er vragen zijn overde argumentatie van Zilveren Kruis om het niet te vergoeden.Eelke van Ark, journalist van Follow The Money, was bij de zittingen vertelt er meer over.

Afbouwen van medicijnen blijft lastigHet afbouwen van bepaalde medicijnen kan soms erg lastig zijn.Daarom werd een aantal jaren geleden de taperingstrip bedacht. Het idee is datgebruikers pilletjes met een steeds kleinere dosis krijgen om zo rustig af tebouwen. Die pilletjes worden door de Regenboogapotheek gemaakt. Maarzorgverzekeraars willen het niet vergoeden. Deze week was een rechtszaak van deRegenboogapotheek tegen verzekeraar Zilveren Kruis, omdat er vragen zijn overde argumentatie van Zilveren Kruis om het niet te vergoeden.Eelke van Ark, journalist van Follow The Money, was bij de zittingen vertelt er meer over.

Tijdens je zwangerschap heb je veel contact momenten met het ziekenhuis of een andere medisch persoon. In deze aflevering geeft Ankie uitleg over wat voor rol jouw zorgverzekering kan spelen in de kosten, wat jou een hoop uitzoekwerk bespaart! - Welke kosten vallen onder de basisverzekering? - Welke kosten worden vergoed door een aanvullende verzekering? - Wat is het verschil tussen eigen bijdrage en eigen risico? Dus pak pen en papier! Geniet en leer.

Inclusief Werkgeverschap bij Zilveren Kruis Achmea by Glenn van der Burg

Het waren alarmerende cijfers vorige week, over burn-out- en schuldenproblemen op de werkvloer. Allebei heftige kwesties, die epidemische vormen aannemen. Los van elkaar luiden zorgverzekeraar Zilveren Kruis en budget-instituut Nibud hierover de noodklok. En terecht.

De kersverse ex-staatssecretaris op bezoek Eind augustus 1986 was Joop van der Reijden net anderhalve maand staatssecretaris-af. In het eerste kabinet Lubbers (1982-1986) bestierde hij met minister Elco Brinkman het Ministerie van Volksgezondheid. De benoeming tot staatssecretaris was naar eigen zeggen een volslagen verrassing. Van der Reijden, lid van de CHU dat in 1980 op was gegaan in het CDA, had tot dan toe alleen politieke ervaring opgedaan in de gemeenteraad van Oegstgeest. Hij bleef echter niet lang 'dazed and confused', want tot grote ontevredenheid van het Nederlandse volk voerde hij de 'medicijnenknaak' in: ziekenfondspatiënten moesten voor ieder medicijn fl. 2,50 extra betalen. Na het marathoninterview met Jan Haasbroek nam Van der Reijdens loopbaan een hele andere wending. Hij dook met overgave in omroepland: per 1 januari 1988 was hij voorziter van de Nederlandse Omroep Stichting, de NOS en twee jaar later deed hij een veelbesproken overstap naar Veronica, waar hij tot september 2001 voorzitter van was. Hij begeleidde Veronica uit het publieke bestel en 'ging commercieel'. Bovendien werd hij in de herfst van 1989 op stel en sprong voorzitter van Feyenoord, om de voetbalclub van een financiële ondergang te redden. ----------------------------------- Wie was Joop van der Reijden? Een flamboyante doorpakker! Joop van der Reijden werd op 7 januari 1927 geboren en was het eerste en enige kind van zijn hervormde ouders, die een wasserij in Leiden uitbaatten. Vader van der Reijden was begonnen als fabrieksarbeider en opgeklommen tot zelfstandig ondernemer. Hard werken hoorde erbij. Als kleine jongen werkte hij al mee in de zaak, waar hij meehielp om het werk te doen, dat hij als “verschrikkelijk geestdodend” betitelde. Met zijn talent voor waterpoloën kwamen ook zijn organisatorische capaciteiten boven water. Nadat hij trainer was geweest, werd hij op zijn vierentwintigste voorzitter van de Leidse zwem- en waterpolovereniging. De club, waarvan bij zijn aantreden slechts 68 mensen lid waren, telde bij zijn vertrek 1000 leden. Ook leerde hij zijn vrouw Lyd Binsbergen, een begenadigd zwemster, kennen bij de zwemvereniging. Na de HBS-B studeerde hij Economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool, de latere Erasmus Universiteit. In 1954 rondde hij zijn studie af. Daarna ging hij twee jaar lang in militaire dienst, die hij wegens zijn studie nog niet had hoeven voldoen. Na zijn dienstperiode kon hij na eindeloos solliciteren bij de Federatie van Ziekenfondsen terecht. Hij begon als economisch medewerker. Later was hij voorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Daar werd duidelijk dat Van der Reijden van doorpakken hield, vaak op een harde, maar altijd op een effectieve en open manier. In 1960 werd hij secretaris voor het Bedrijfschap voor de Handel in Vee en vervolgens algemeen secretaris van het Verbond van de Nederlandse Groothandel. Hier deed hij ervaring op in het onderhandelen, iets waarin hij in latere jaren excelleerde. Vlak voor zijn toetreden tot het kabinet-Lubbers I werd hij directeur sociale zaken bij de werkgeversorganisatie VNO. In de jaren zestig werd hij lid van de noodlijdende Christen Historische Unie (CHU). Voor de CHU zat hij een tijd lang in de gemeenteraad van Oegstgeest. Toen hij in 1982 door Ruud Lubbers gevraagd werd deel te nemen aan zijn kabinet, had hij geen enkele ervaring met de Haagse slangenkuil. Hij sprak dan ook tijdens het voorlezen van ambtelijke stukken in de Tweede Kamer de hoop uit dat de aanwezige parlementariërs er wel wat van zouden begrijpen. Tijdens het debat kwamen zijn sterke punten echter wel naar voren en verbaasde hij vriend en vijand met zijn feitenkennis. Ook viel hij op door zijn onafhankelijke houding ten opzichte van zijn eigen partij. Hij kon de VVD prijzen en het CDA afvallen, zonder zich wat aan te trekken van partijpolitiek. Maar “dan mocht ik natuurlijk in de dagen erna rekenen op een boze brief van het CDA.” Zijn onafhankelijkheid bleek ook uit het zonder enige schroom nemen van maatregelen die niet goed bij de kiezers zouden kunnen vallen. De ‘medicijnenknaak’ was daar een goed voorbeeld van. Iedereen die bij het ziekenfonds was verzekerd, moest van Van der Reyden fl. 2,50 extra betalen voor elk geneesmiddel. Het kenmerkte zijn pragmatische bestuursstijl: waar gehakt moest worden, vielen spaanders. Eigenlijk was 1986 voor de loopbaan van Van der Reijden zowel een stilte ná als vóór de storm. Hij bleek van alle markten thuis te zijn. Van der Reijden begon na zijn functie als staatssecretaris aan een heel ander leven. Eerst kort als directeur van het Leyenburg-ziekenhuis in Den Haag, daarna als voetbal- en omroepbaas. Per 1 januari 1988 was de oud-staatssecretaris van Volksgezondheid voorzitter van de NOS. Door de invoering van een nieuwe Mediawet, die gelijk met zijn benoeming van kracht werd, werd hij ook president-commissaris van het NOB, het facilitair bedrijf van de publieke omroep. Dat maakte hem de machtigste man van het Nederlandse publieke bestel. Hij deed in zijn nieuwe baan al snel uitspraken die menig wenkbrauw deden fronsen. Zo was hij voor de verhoging van de omroepbijdrage. Als groot sportliefhebber zette hij zich ook in voor het behoud van de topsport op de publieke netten. Daarnaast had hij er een dagtaak aan de sterren van de publieke omroep uit handen van Joop van den Ende te houden, wat hem met de komst van RTL Veronique en later RTL 4 maar met mate lijkt te zijn gelukt. In een nota uit 1990 schreef hij dat hij met de komst van de commerciële zenders naar Nederland een zware toekomst tegemoet zag voor de publieke omroep. Omdat er maar weinig met die ideeën gedaan werd, besloot hij in 1990 op te stappen. Hij had dan intussen ook Feyenoord nog voor een financieel debacle behoed. In de herfst van 1989 werd hij halsoverkop voorzitter van de noodlijdende club en gaf de Rotterdamse voetbalvedetten te verstaan dat er “voor jou gelijk ons de financiële ruimte ontbreekt.” Toen hij drie maanden later de klus in Rotterdam geklaard had, werd hij in 1990 door Rob Out naar Veronica geloodst om voorzitter te worden. Hij combineerde die functie met die van wethouder in Oegstgeest. De omroep was al jaren ontevreden over haar plaats in het publieke bestel. Bovendien had het van het Commissariaat van de Media een straf opgelegd gekregen voor het mede financieren van RTL-Veronique. Van der Reijdens eerste missie was het terugdraaien van die straf en daar slaagde hij glansrijk in: een uitzendverbod van dertien weken werd in een uitzendverbod van twee zondagen omgezet. In 1994 stapte Veronica onder aanvoering van Van der Reijden uit het publieke bestel en ging ‘commercieel’. Op het publieke net waren de expansiemogelijkheden te klein. Doordat de kijkcijfers op de nieuwe zender achterbleven, werden de grote ambities die Veronica had met de nieuws- en actualiteitenprogramma’s, gematigd. Dat hield in dat er meer softporno werd geprogrammeerd, wat Van der Reijden de titel ‘pornobaas’ opleverde. De tv kon ook uit, was zijn repliek. Hij vond zichzelf ook niet bepaald tot de Veronica-doelgroep behoren. Van der Reyden en zijn omroep overspeelden hun hand definitief in 1999 door uit het pact met de Holland Media Groep te stappen en alleen verder te gaan. Samenwerkingsoverleg met SBS liep stuk, maar SBS had de zender V8 al. Wat Veronica restte was het veelgelezen programmablad en dat was het dan. Van der Reijden werd verweten dat hij de ondergang van Veronica had bespoedigd. “Ach, het is net als met voetbaltrainers. Als je een wedstrijd verliest, staat er een emmer stront voor je klaar.” Per 1 september 2001 legde Van der Reijden zijn functie als voorzitter van Veronica neer. Overigens niet om met pensioen te gaan, want hij werd waarnemend burgemeester van Valkenburg in Zuid-Holland. Hij voelde niet de behoefte om er de nadagen van zijn carrière op een rustige, gelijkmatige manier door te brengen, want hij leidde meteen het verzet tegen de sluiting van het marinevliegveld Valkenburg. Hij slaagde daar uiteindelijk niet in, maar niet zonder het sluitingsproces danig te stagneren en de provinciale bestuurders met allerlei verrassingsacties tot wanhoop te brengen. In 1989 was zijn vrouw Lyd hem ontvallen. Hij compenseerde naar eigen zeggen het verlies door twee keer zo hard te werken. In 1993 trad hij met NOS-medewerkster Trix van Huystee in het huwelijk. De flamboyante bestuurder stierf op 3 februari 2006. --------------------------------------- Jan Haasbroek over zijn interview "Genoeg om over te praten" "Ik vond Van der Reijden wel een interessante man. Een rare man, heel open, niet echt een typische christen-democraat. Dat zag je wel aan wat hij later allemaal bij Veronica deed. Toen ik hem interviewde was hij net staats-secretaris af. En hij had ook in de varkens gezeten. Genoeg om over te praten dus. Maar het was tien jaar later wel een interessantere persoon om te interviewen, na alles wat hij na het marathoninterview in Hilversum had gedaan. Ik stelde aan het begin van het interview vijftig korte vragen. Ik probeerde de formule uit. Het was handig voor de luisteraars om iemand eerst een beetje te leren kennen, voordat je het over allerlei beleidsproblemen gaat hebben. Hij bleek een ietwat saaie man, maar dat maakt niet uit, want je komt er wel achter wat voor persoon iemand is, als ie zegt dat ie nooit naar de film gaat. Verder had ik het gesprek natuurlijk heel goed gestructureerd. Ik heb de mensen in de omgeving van Van der Reijden gebeld. Dat had ik hem eerst wel gezegd dat ik dat zou doen, zodat hij ze allemaal belde om te zeggen dat ik eraan kwam. Dat doe ik altijd en het zorgt ervoor dat mensen heel open tegen je zijn, omdat ze toestemming hebben gekregen van diegene die het allemaal betreft." --------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Of ik wel eens rekening hou met de komst van een Derde Wereldoorlog? De laatste dertig jaar niet" De reputatie van de VPRO was haar vooruitgesneld, want Joop van der Reijden deed mee aan het Marathoninterview met dien verstande dat er niet gevloekt zou worden: “omdat ik vind dat je als christen, als christen-democraat toch een beetje moet oppassen in welke omgeving je bent. Je hoeft geen overdreven eisen te stellen, dat is ook weer niet nodig, je moet niet de hele wereld naar je hand willen zetten, maar dat niet bij voorbaat, als je het weet, de krachttermen in de aankondiging door de lucht hoeven te vliegen, dat is ook weer niet nodig.” VPRO-radiodirecteur Jan Haasbroek vuurt om te beginnen vijftig korte vragen op Van der Reijden af “om het spannend te maken voor de luisteraars”. Eén van die vragen luidt: waarom heeft u een zwembad in de tuin? “Omdat ik een sauna in mijn tuin heb. Ik ben lang in Finland geweest en heb daar een liefde voor de sauna aan overgehouden. En na de sauna moet je in een tobbe.” Wat was het favoriete programma? Sterrenslag? Voor de sportfanaat was dat afzien. “Ja, Sterrenslag, dat is leuk om een keer aan mee te doen, maar onbevredigend, want je bent dan toch bezig met goedwillende, tweederangs sporters, en dat bevredigt niet. Ik ben helemaal niet van dat soort programma’s, maar het hoort erbij.” Als oud-staatssecretaris van gezondheidszorg uitte Van der Reijden een groot deel van het marathoninterview zijn zorgen over het zorgstelsel en de toekomst daarvan: “Ik denk dat het een illusie is om te denken dat oma nog lange tijd door de liefhebbende familieleden verzorgd gaat worden, dat is niet meer van deze tijd. Het zal de kosten van de gezondheidszorg tot enorme hoogten opstuwen. We zijn als lemmingen die onherroepelijk in zee verdrinken. Ons inhouden, niet afschaffen, zal ons enorme winst in de gezondheidszorg opleveren.” De vraag hoe we met de vergrijzing om moeten gaan, stelde Van der Reijden zich 21 jaar geleden ook al: “De vergrijzing mag je niet meer op 65, of 85 of 100 jaar leggen, de vergrijzing begint bij 45 jaar. In 1995 zullen er meer mensen aan de verkeerde kant van de leeftijdskolom zitten dan de goede kant. Daardoor wordt naar mijn mening de zorg volstrekt onbetaalbaar. Als we nu al niet grote ingrepen doen, om het zo te maken dat die mensen in elk geval verzorgd kunnen worden en de rest zichzelf zo veel mogelijk bedruipt. Dat wil zeggen: gij hebt een risicovol gedrag, dan is het aan u te bepalen hoe hoog dat risico is en dus de kosten. De arts doet niets anders dan repareren, dan een nieuwe pakking in de motor leggen, op zijn minst.” Van der Reijden heeft zich in zijn functie als staatssecretaris ook beziggehouden met de schadevergoeding voor oorlogsslachtoffers. Die procedure is hem niet in de koude kleren gaan zitten: “Het is fascinerend om te ervaren dat pakweg veertig jaar na de oorlog mensen nog zo met hun verleden bezig kunnen zijn dat ze een op zichzelf niet onredelijke vraag als ‘beschrijf nog eens even wat u hebt doorgemaakt, zodat wij kunnen beoordelen of u meer of minder uitkering moet hebben’, ervaren ze als iets krenkends en opnieuw een beschadiging van hun leefwijze. Het fascinerende is dat dat in een wetgeving en vooral in het uitvoeringsapparaat zo verschrikkelijk moeilijk is te vangen. Ik heb in de Kamer gezegd, en daar keek iedereen heel erg van op, dat wetgeving op dit gebied niet meer kan zijn dan een gesublimeerde emotie. Je praat en denkt met veel emotie over die vraagstukken en dat moet je neerleggen in wetgeving en dat zijn gewoon woordjes: ‘een’, ‘de’, ‘vele’, ‘weinige’, dat zijn de woordjes waarmee je het vast moet leggen. Dan komt de man of vrouw die het toe moet passen en de realiteit gebiedt dat we daar niet mensen aan kunnen zetten die de oorlog ook allemaal hebben meegemaakt. Die zijn gepensioneerd. Die mensen zijn jongeren en die hebben een hele andere belevingswereld en die lezen onvermijdelijk dat koele, kille stukje wetstekst en die moeten daarmee naar die gehandicapte, aangetaste medemens, dat is een fantastisch vraagstuk. Ik moet u zeggen dat ik bij dat deel van mijn portefeuille erg emotioneel betrokken bij ben geweest en dat ik mij op juist dat punt vaak zo machteloos heb gevoeld.” De oud-bestuurder maakt aan het einde van de vijf uur kenbaar dat hij graag nog over het welzijnswerk had gepraat. Over jongerenhulp en de blijf-van-mijn-lijfhuizen wil hij nog graag wat kwijt: “Ik denk dat iedereen ervan opkijkt, die toch uit een, tussen aanhalingstekens, normale omgeving, een normaal gezinsleven komt. Kunt u zich dan echt voorstellen om een vrouw van 45 jaar te ontmoeten met twee kinderen, die in haar 44e jaar, nadat ze 24 jaar getrouwd was, pas van huis wegliep, omdat haar man haar weliswaar al 24 jaar geslagen had, elke dag opnieuw, maar nu pas wegliep, omdat ze een zoon van 16 had, die nu elke dag in elkaar gebeukt werd. Nou, ik heb me dat, voordat ik op die stoel zat, gewoon niet kunnen indenken dat zo’n geval in die mate en zo vaak, zich voordeed. Ik had geen illusies, maar dat iemand de behoefte heeft elke dag zijn vrouw in elkaar te timmeren, gedurende 25 jaar, dat overschrijdt echt mijn voorstellingsvermogen.”

De kersverse ex-staatssecretaris op bezoek Eind augustus 1986 was Joop van der Reijden net anderhalve maand staatssecretaris-af. In het eerste kabinet Lubbers (1982-1986) bestierde hij met minister Elco Brinkman het Ministerie van Volksgezondheid. De benoeming tot staatssecretaris was naar eigen zeggen een volslagen verrassing. Van der Reijden, lid van de CHU dat in 1980 op was gegaan in het CDA, had tot dan toe alleen politieke ervaring opgedaan in de gemeenteraad van Oegstgeest. Hij bleef echter niet lang 'dazed and confused', want tot grote ontevredenheid van het Nederlandse volk voerde hij de 'medicijnenknaak' in: ziekenfondspatiënten moesten voor ieder medicijn fl. 2,50 extra betalen. Na het marathoninterview met Jan Haasbroek nam Van der Reijdens loopbaan een hele andere wending. Hij dook met overgave in omroepland: per 1 januari 1988 was hij voorziter van de Nederlandse Omroep Stichting, de NOS en twee jaar later deed hij een veelbesproken overstap naar Veronica, waar hij tot september 2001 voorzitter van was. Hij begeleidde Veronica uit het publieke bestel en 'ging commercieel'. Bovendien werd hij in de herfst van 1989 op stel en sprong voorzitter van Feyenoord, om de voetbalclub van een financiële ondergang te redden. ----------------------------------- Wie was Joop van der Reijden? Een flamboyante doorpakker! Joop van der Reijden werd op 7 januari 1927 geboren en was het eerste en enige kind van zijn hervormde ouders, die een wasserij in Leiden uitbaatten. Vader van der Reijden was begonnen als fabrieksarbeider en opgeklommen tot zelfstandig ondernemer. Hard werken hoorde erbij. Als kleine jongen werkte hij al mee in de zaak, waar hij meehielp om het werk te doen, dat hij als “verschrikkelijk geestdodend” betitelde. Met zijn talent voor waterpoloën kwamen ook zijn organisatorische capaciteiten boven water. Nadat hij trainer was geweest, werd hij op zijn vierentwintigste voorzitter van de Leidse zwem- en waterpolovereniging. De club, waarvan bij zijn aantreden slechts 68 mensen lid waren, telde bij zijn vertrek 1000 leden. Ook leerde hij zijn vrouw Lyd Binsbergen, een begenadigd zwemster, kennen bij de zwemvereniging. Na de HBS-B studeerde hij Economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool, de latere Erasmus Universiteit. In 1954 rondde hij zijn studie af. Daarna ging hij twee jaar lang in militaire dienst, die hij wegens zijn studie nog niet had hoeven voldoen. Na zijn dienstperiode kon hij na eindeloos solliciteren bij de Federatie van Ziekenfondsen terecht. Hij begon als economisch medewerker. Later was hij voorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Daar werd duidelijk dat Van der Reijden van doorpakken hield, vaak op een harde, maar altijd op een effectieve en open manier. In 1960 werd hij secretaris voor het Bedrijfschap voor de Handel in Vee en vervolgens algemeen secretaris van het Verbond van de Nederlandse Groothandel. Hier deed hij ervaring op in het onderhandelen, iets waarin hij in latere jaren excelleerde. Vlak voor zijn toetreden tot het kabinet-Lubbers I werd hij directeur sociale zaken bij de werkgeversorganisatie VNO. In de jaren zestig werd hij lid van de noodlijdende Christen Historische Unie (CHU). Voor de CHU zat hij een tijd lang in de gemeenteraad van Oegstgeest. Toen hij in 1982 door Ruud Lubbers gevraagd werd deel te nemen aan zijn kabinet, had hij geen enkele ervaring met de Haagse slangenkuil. Hij sprak dan ook tijdens het voorlezen van ambtelijke stukken in de Tweede Kamer de hoop uit dat de aanwezige parlementariërs er wel wat van zouden begrijpen. Tijdens het debat kwamen zijn sterke punten echter wel naar voren en verbaasde hij vriend en vijand met zijn feitenkennis. Ook viel hij op door zijn onafhankelijke houding ten opzichte van zijn eigen partij. Hij kon de VVD prijzen en het CDA afvallen, zonder zich wat aan te trekken van partijpolitiek. Maar “dan mocht ik natuurlijk in de dagen erna rekenen op een boze brief van het CDA.” Zijn onafhankelijkheid bleek ook uit het zonder enige schroom nemen van maatregelen die niet goed bij de kiezers zouden kunnen vallen. De ‘medicijnenknaak’ was daar een goed voorbeeld van. Iedereen die bij het ziekenfonds was verzekerd, moest van Van der Reyden fl. 2,50 extra betalen voor elk geneesmiddel. Het kenmerkte zijn pragmatische bestuursstijl: waar gehakt moest worden, vielen spaanders. Eigenlijk was 1986 voor de loopbaan van Van der Reijden zowel een stilte ná als vóór de storm. Hij bleek van alle markten thuis te zijn. Van der Reijden begon na zijn functie als staatssecretaris aan een heel ander leven. Eerst kort als directeur van het Leyenburg-ziekenhuis in Den Haag, daarna als voetbal- en omroepbaas. Per 1 januari 1988 was de oud-staatssecretaris van Volksgezondheid voorzitter van de NOS. Door de invoering van een nieuwe Mediawet, die gelijk met zijn benoeming van kracht werd, werd hij ook president-commissaris van het NOB, het facilitair bedrijf van de publieke omroep. Dat maakte hem de machtigste man van het Nederlandse publieke bestel. Hij deed in zijn nieuwe baan al snel uitspraken die menig wenkbrauw deden fronsen. Zo was hij voor de verhoging van de omroepbijdrage. Als groot sportliefhebber zette hij zich ook in voor het behoud van de topsport op de publieke netten. Daarnaast had hij er een dagtaak aan de sterren van de publieke omroep uit handen van Joop van den Ende te houden, wat hem met de komst van RTL Veronique en later RTL 4 maar met mate lijkt te zijn gelukt. In een nota uit 1990 schreef hij dat hij met de komst van de commerciële zenders naar Nederland een zware toekomst tegemoet zag voor de publieke omroep. Omdat er maar weinig met die ideeën gedaan werd, besloot hij in 1990 op te stappen. Hij had dan intussen ook Feyenoord nog voor een financieel debacle behoed. In de herfst van 1989 werd hij halsoverkop voorzitter van de noodlijdende club en gaf de Rotterdamse voetbalvedetten te verstaan dat er “voor jou gelijk ons de financiële ruimte ontbreekt.” Toen hij drie maanden later de klus in Rotterdam geklaard had, werd hij in 1990 door Rob Out naar Veronica geloodst om voorzitter te worden. Hij combineerde die functie met die van wethouder in Oegstgeest. De omroep was al jaren ontevreden over haar plaats in het publieke bestel. Bovendien had het van het Commissariaat van de Media een straf opgelegd gekregen voor het mede financieren van RTL-Veronique. Van der Reijdens eerste missie was het terugdraaien van die straf en daar slaagde hij glansrijk in: een uitzendverbod van dertien weken werd in een uitzendverbod van twee zondagen omgezet. In 1994 stapte Veronica onder aanvoering van Van der Reijden uit het publieke bestel en ging ‘commercieel’. Op het publieke net waren de expansiemogelijkheden te klein. Doordat de kijkcijfers op de nieuwe zender achterbleven, werden de grote ambities die Veronica had met de nieuws- en actualiteitenprogramma’s, gematigd. Dat hield in dat er meer softporno werd geprogrammeerd, wat Van der Reijden de titel ‘pornobaas’ opleverde. De tv kon ook uit, was zijn repliek. Hij vond zichzelf ook niet bepaald tot de Veronica-doelgroep behoren. Van der Reyden en zijn omroep overspeelden hun hand definitief in 1999 door uit het pact met de Holland Media Groep te stappen en alleen verder te gaan. Samenwerkingsoverleg met SBS liep stuk, maar SBS had de zender V8 al. Wat Veronica restte was het veelgelezen programmablad en dat was het dan. Van der Reijden werd verweten dat hij de ondergang van Veronica had bespoedigd. “Ach, het is net als met voetbaltrainers. Als je een wedstrijd verliest, staat er een emmer stront voor je klaar.” Per 1 september 2001 legde Van der Reijden zijn functie als voorzitter van Veronica neer. Overigens niet om met pensioen te gaan, want hij werd waarnemend burgemeester van Valkenburg in Zuid-Holland. Hij voelde niet de behoefte om er de nadagen van zijn carrière op een rustige, gelijkmatige manier door te brengen, want hij leidde meteen het verzet tegen de sluiting van het marinevliegveld Valkenburg. Hij slaagde daar uiteindelijk niet in, maar niet zonder het sluitingsproces danig te stagneren en de provinciale bestuurders met allerlei verrassingsacties tot wanhoop te brengen. In 1989 was zijn vrouw Lyd hem ontvallen. Hij compenseerde naar eigen zeggen het verlies door twee keer zo hard te werken. In 1993 trad hij met NOS-medewerkster Trix van Huystee in het huwelijk. De flamboyante bestuurder stierf op 3 februari 2006. --------------------------------------- Jan Haasbroek over zijn interview "Genoeg om over te praten" "Ik vond Van der Reijden wel een interessante man. Een rare man, heel open, niet echt een typische christen-democraat. Dat zag je wel aan wat hij later allemaal bij Veronica deed. Toen ik hem interviewde was hij net staats-secretaris af. En hij had ook in de varkens gezeten. Genoeg om over te praten dus. Maar het was tien jaar later wel een interessantere persoon om te interviewen, na alles wat hij na het marathoninterview in Hilversum had gedaan. Ik stelde aan het begin van het interview vijftig korte vragen. Ik probeerde de formule uit. Het was handig voor de luisteraars om iemand eerst een beetje te leren kennen, voordat je het over allerlei beleidsproblemen gaat hebben. Hij bleek een ietwat saaie man, maar dat maakt niet uit, want je komt er wel achter wat voor persoon iemand is, als ie zegt dat ie nooit naar de film gaat. Verder had ik het gesprek natuurlijk heel goed gestructureerd. Ik heb de mensen in de omgeving van Van der Reijden gebeld. Dat had ik hem eerst wel gezegd dat ik dat zou doen, zodat hij ze allemaal belde om te zeggen dat ik eraan kwam. Dat doe ik altijd en het zorgt ervoor dat mensen heel open tegen je zijn, omdat ze toestemming hebben gekregen van diegene die het allemaal betreft." --------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Of ik wel eens rekening hou met de komst van een Derde Wereldoorlog? De laatste dertig jaar niet" De reputatie van de VPRO was haar vooruitgesneld, want Joop van der Reijden deed mee aan het Marathoninterview met dien verstande dat er niet gevloekt zou worden: “omdat ik vind dat je als christen, als christen-democraat toch een beetje moet oppassen in welke omgeving je bent. Je hoeft geen overdreven eisen te stellen, dat is ook weer niet nodig, je moet niet de hele wereld naar je hand willen zetten, maar dat niet bij voorbaat, als je het weet, de krachttermen in de aankondiging door de lucht hoeven te vliegen, dat is ook weer niet nodig.” VPRO-radiodirecteur Jan Haasbroek vuurt om te beginnen vijftig korte vragen op Van der Reijden af “om het spannend te maken voor de luisteraars”. Eén van die vragen luidt: waarom heeft u een zwembad in de tuin? “Omdat ik een sauna in mijn tuin heb. Ik ben lang in Finland geweest en heb daar een liefde voor de sauna aan overgehouden. En na de sauna moet je in een tobbe.” Wat was het favoriete programma? Sterrenslag? Voor de sportfanaat was dat afzien. “Ja, Sterrenslag, dat is leuk om een keer aan mee te doen, maar onbevredigend, want je bent dan toch bezig met goedwillende, tweederangs sporters, en dat bevredigt niet. Ik ben helemaal niet van dat soort programma’s, maar het hoort erbij.” Als oud-staatssecretaris van gezondheidszorg uitte Van der Reijden een groot deel van het marathoninterview zijn zorgen over het zorgstelsel en de toekomst daarvan: “Ik denk dat het een illusie is om te denken dat oma nog lange tijd door de liefhebbende familieleden verzorgd gaat worden, dat is niet meer van deze tijd. Het zal de kosten van de gezondheidszorg tot enorme hoogten opstuwen. We zijn als lemmingen die onherroepelijk in zee verdrinken. Ons inhouden, niet afschaffen, zal ons enorme winst in de gezondheidszorg opleveren.” De vraag hoe we met de vergrijzing om moeten gaan, stelde Van der Reijden zich 21 jaar geleden ook al: “De vergrijzing mag je niet meer op 65, of 85 of 100 jaar leggen, de vergrijzing begint bij 45 jaar. In 1995 zullen er meer mensen aan de verkeerde kant van de leeftijdskolom zitten dan de goede kant. Daardoor wordt naar mijn mening de zorg volstrekt onbetaalbaar. Als we nu al niet grote ingrepen doen, om het zo te maken dat die mensen in elk geval verzorgd kunnen worden en de rest zichzelf zo veel mogelijk bedruipt. Dat wil zeggen: gij hebt een risicovol gedrag, dan is het aan u te bepalen hoe hoog dat risico is en dus de kosten. De arts doet niets anders dan repareren, dan een nieuwe pakking in de motor leggen, op zijn minst.” Van der Reijden heeft zich in zijn functie als staatssecretaris ook beziggehouden met de schadevergoeding voor oorlogsslachtoffers. Die procedure is hem niet in de koude kleren gaan zitten: “Het is fascinerend om te ervaren dat pakweg veertig jaar na de oorlog mensen nog zo met hun verleden bezig kunnen zijn dat ze een op zichzelf niet onredelijke vraag als ‘beschrijf nog eens even wat u hebt doorgemaakt, zodat wij kunnen beoordelen of u meer of minder uitkering moet hebben’, ervaren ze als iets krenkends en opnieuw een beschadiging van hun leefwijze. Het fascinerende is dat dat in een wetgeving en vooral in het uitvoeringsapparaat zo verschrikkelijk moeilijk is te vangen. Ik heb in de Kamer gezegd, en daar keek iedereen heel erg van op, dat wetgeving op dit gebied niet meer kan zijn dan een gesublimeerde emotie. Je praat en denkt met veel emotie over die vraagstukken en dat moet je neerleggen in wetgeving en dat zijn gewoon woordjes: ‘een’, ‘de’, ‘vele’, ‘weinige’, dat zijn de woordjes waarmee je het vast moet leggen. Dan komt de man of vrouw die het toe moet passen en de realiteit gebiedt dat we daar niet mensen aan kunnen zetten die de oorlog ook allemaal hebben meegemaakt. Die zijn gepensioneerd. Die mensen zijn jongeren en die hebben een hele andere belevingswereld en die lezen onvermijdelijk dat koele, kille stukje wetstekst en die moeten daarmee naar die gehandicapte, aangetaste medemens, dat is een fantastisch vraagstuk. Ik moet u zeggen dat ik bij dat deel van mijn portefeuille erg emotioneel betrokken bij ben geweest en dat ik mij op juist dat punt vaak zo machteloos heb gevoeld.” De oud-bestuurder maakt aan het einde van de vijf uur kenbaar dat hij graag nog over het welzijnswerk had gepraat. Over jongerenhulp en de blijf-van-mijn-lijfhuizen wil hij nog graag wat kwijt: “Ik denk dat iedereen ervan opkijkt, die toch uit een, tussen aanhalingstekens, normale omgeving, een normaal gezinsleven komt. Kunt u zich dan echt voorstellen om een vrouw van 45 jaar te ontmoeten met twee kinderen, die in haar 44e jaar, nadat ze 24 jaar getrouwd was, pas van huis wegliep, omdat haar man haar weliswaar al 24 jaar geslagen had, elke dag opnieuw, maar nu pas wegliep, omdat ze een zoon van 16 had, die nu elke dag in elkaar gebeukt werd. Nou, ik heb me dat, voordat ik op die stoel zat, gewoon niet kunnen indenken dat zo’n geval in die mate en zo vaak, zich voordeed. Ik had geen illusies, maar dat iemand de behoefte heeft elke dag zijn vrouw in elkaar te timmeren, gedurende 25 jaar, dat overschrijdt echt mijn voorstellingsvermogen.”

De kersverse ex-staatssecretaris op bezoek Eind augustus 1986 was Joop van der Reijden net anderhalve maand staatssecretaris-af. In het eerste kabinet Lubbers (1982-1986) bestierde hij met minister Elco Brinkman het Ministerie van Volksgezondheid. De benoeming tot staatssecretaris was naar eigen zeggen een volslagen verrassing. Van der Reijden, lid van de CHU dat in 1980 op was gegaan in het CDA, had tot dan toe alleen politieke ervaring opgedaan in de gemeenteraad van Oegstgeest. Hij bleef echter niet lang 'dazed and confused', want tot grote ontevredenheid van het Nederlandse volk voerde hij de 'medicijnenknaak' in: ziekenfondspatiënten moesten voor ieder medicijn fl. 2,50 extra betalen. Na het marathoninterview met Jan Haasbroek nam Van der Reijdens loopbaan een hele andere wending. Hij dook met overgave in omroepland: per 1 januari 1988 was hij voorziter van de Nederlandse Omroep Stichting, de NOS en twee jaar later deed hij een veelbesproken overstap naar Veronica, waar hij tot september 2001 voorzitter van was. Hij begeleidde Veronica uit het publieke bestel en 'ging commercieel'. Bovendien werd hij in de herfst van 1989 op stel en sprong voorzitter van Feyenoord, om de voetbalclub van een financiële ondergang te redden. ----------------------------------- Wie was Joop van der Reijden? Een flamboyante doorpakker! Joop van der Reijden werd op 7 januari 1927 geboren en was het eerste en enige kind van zijn hervormde ouders, die een wasserij in Leiden uitbaatten. Vader van der Reijden was begonnen als fabrieksarbeider en opgeklommen tot zelfstandig ondernemer. Hard werken hoorde erbij. Als kleine jongen werkte hij al mee in de zaak, waar hij meehielp om het werk te doen, dat hij als “verschrikkelijk geestdodend” betitelde. Met zijn talent voor waterpoloën kwamen ook zijn organisatorische capaciteiten boven water. Nadat hij trainer was geweest, werd hij op zijn vierentwintigste voorzitter van de Leidse zwem- en waterpolovereniging. De club, waarvan bij zijn aantreden slechts 68 mensen lid waren, telde bij zijn vertrek 1000 leden. Ook leerde hij zijn vrouw Lyd Binsbergen, een begenadigd zwemster, kennen bij de zwemvereniging. Na de HBS-B studeerde hij Economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool, de latere Erasmus Universiteit. In 1954 rondde hij zijn studie af. Daarna ging hij twee jaar lang in militaire dienst, die hij wegens zijn studie nog niet had hoeven voldoen. Na zijn dienstperiode kon hij na eindeloos solliciteren bij de Federatie van Ziekenfondsen terecht. Hij begon als economisch medewerker. Later was hij voorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Daar werd duidelijk dat Van der Reijden van doorpakken hield, vaak op een harde, maar altijd op een effectieve en open manier. In 1960 werd hij secretaris voor het Bedrijfschap voor de Handel in Vee en vervolgens algemeen secretaris van het Verbond van de Nederlandse Groothandel. Hier deed hij ervaring op in het onderhandelen, iets waarin hij in latere jaren excelleerde. Vlak voor zijn toetreden tot het kabinet-Lubbers I werd hij directeur sociale zaken bij de werkgeversorganisatie VNO. In de jaren zestig werd hij lid van de noodlijdende Christen Historische Unie (CHU). Voor de CHU zat hij een tijd lang in de gemeenteraad van Oegstgeest. Toen hij in 1982 door Ruud Lubbers gevraagd werd deel te nemen aan zijn kabinet, had hij geen enkele ervaring met de Haagse slangenkuil. Hij sprak dan ook tijdens het voorlezen van ambtelijke stukken in de Tweede Kamer de hoop uit dat de aanwezige parlementariërs er wel wat van zouden begrijpen. Tijdens het debat kwamen zijn sterke punten echter wel naar voren en verbaasde hij vriend en vijand met zijn feitenkennis. Ook viel hij op door zijn onafhankelijke houding ten opzichte van zijn eigen partij. Hij kon de VVD prijzen en het CDA afvallen, zonder zich wat aan te trekken van partijpolitiek. Maar “dan mocht ik natuurlijk in de dagen erna rekenen op een boze brief van het CDA.” Zijn onafhankelijkheid bleek ook uit het zonder enige schroom nemen van maatregelen die niet goed bij de kiezers zouden kunnen vallen. De ‘medicijnenknaak’ was daar een goed voorbeeld van. Iedereen die bij het ziekenfonds was verzekerd, moest van Van der Reyden fl. 2,50 extra betalen voor elk geneesmiddel. Het kenmerkte zijn pragmatische bestuursstijl: waar gehakt moest worden, vielen spaanders. Eigenlijk was 1986 voor de loopbaan van Van der Reijden zowel een stilte ná als vóór de storm. Hij bleek van alle markten thuis te zijn. Van der Reijden begon na zijn functie als staatssecretaris aan een heel ander leven. Eerst kort als directeur van het Leyenburg-ziekenhuis in Den Haag, daarna als voetbal- en omroepbaas. Per 1 januari 1988 was de oud-staatssecretaris van Volksgezondheid voorzitter van de NOS. Door de invoering van een nieuwe Mediawet, die gelijk met zijn benoeming van kracht werd, werd hij ook president-commissaris van het NOB, het facilitair bedrijf van de publieke omroep. Dat maakte hem de machtigste man van het Nederlandse publieke bestel. Hij deed in zijn nieuwe baan al snel uitspraken die menig wenkbrauw deden fronsen. Zo was hij voor de verhoging van de omroepbijdrage. Als groot sportliefhebber zette hij zich ook in voor het behoud van de topsport op de publieke netten. Daarnaast had hij er een dagtaak aan de sterren van de publieke omroep uit handen van Joop van den Ende te houden, wat hem met de komst van RTL Veronique en later RTL 4 maar met mate lijkt te zijn gelukt. In een nota uit 1990 schreef hij dat hij met de komst van de commerciële zenders naar Nederland een zware toekomst tegemoet zag voor de publieke omroep. Omdat er maar weinig met die ideeën gedaan werd, besloot hij in 1990 op te stappen. Hij had dan intussen ook Feyenoord nog voor een financieel debacle behoed. In de herfst van 1989 werd hij halsoverkop voorzitter van de noodlijdende club en gaf de Rotterdamse voetbalvedetten te verstaan dat er “voor jou gelijk ons de financiële ruimte ontbreekt.” Toen hij drie maanden later de klus in Rotterdam geklaard had, werd hij in 1990 door Rob Out naar Veronica geloodst om voorzitter te worden. Hij combineerde die functie met die van wethouder in Oegstgeest. De omroep was al jaren ontevreden over haar plaats in het publieke bestel. Bovendien had het van het Commissariaat van de Media een straf opgelegd gekregen voor het mede financieren van RTL-Veronique. Van der Reijdens eerste missie was het terugdraaien van die straf en daar slaagde hij glansrijk in: een uitzendverbod van dertien weken werd in een uitzendverbod van twee zondagen omgezet. In 1994 stapte Veronica onder aanvoering van Van der Reijden uit het publieke bestel en ging ‘commercieel’. Op het publieke net waren de expansiemogelijkheden te klein. Doordat de kijkcijfers op de nieuwe zender achterbleven, werden de grote ambities die Veronica had met de nieuws- en actualiteitenprogramma’s, gematigd. Dat hield in dat er meer softporno werd geprogrammeerd, wat Van der Reijden de titel ‘pornobaas’ opleverde. De tv kon ook uit, was zijn repliek. Hij vond zichzelf ook niet bepaald tot de Veronica-doelgroep behoren. Van der Reyden en zijn omroep overspeelden hun hand definitief in 1999 door uit het pact met de Holland Media Groep te stappen en alleen verder te gaan. Samenwerkingsoverleg met SBS liep stuk, maar SBS had de zender V8 al. Wat Veronica restte was het veelgelezen programmablad en dat was het dan. Van der Reijden werd verweten dat hij de ondergang van Veronica had bespoedigd. “Ach, het is net als met voetbaltrainers. Als je een wedstrijd verliest, staat er een emmer stront voor je klaar.” Per 1 september 2001 legde Van der Reijden zijn functie als voorzitter van Veronica neer. Overigens niet om met pensioen te gaan, want hij werd waarnemend burgemeester van Valkenburg in Zuid-Holland. Hij voelde niet de behoefte om er de nadagen van zijn carrière op een rustige, gelijkmatige manier door te brengen, want hij leidde meteen het verzet tegen de sluiting van het marinevliegveld Valkenburg. Hij slaagde daar uiteindelijk niet in, maar niet zonder het sluitingsproces danig te stagneren en de provinciale bestuurders met allerlei verrassingsacties tot wanhoop te brengen. In 1989 was zijn vrouw Lyd hem ontvallen. Hij compenseerde naar eigen zeggen het verlies door twee keer zo hard te werken. In 1993 trad hij met NOS-medewerkster Trix van Huystee in het huwelijk. De flamboyante bestuurder stierf op 3 februari 2006. --------------------------------------- Jan Haasbroek over zijn interview "Genoeg om over te praten" "Ik vond Van der Reijden wel een interessante man. Een rare man, heel open, niet echt een typische christen-democraat. Dat zag je wel aan wat hij later allemaal bij Veronica deed. Toen ik hem interviewde was hij net staats-secretaris af. En hij had ook in de varkens gezeten. Genoeg om over te praten dus. Maar het was tien jaar later wel een interessantere persoon om te interviewen, na alles wat hij na het marathoninterview in Hilversum had gedaan. Ik stelde aan het begin van het interview vijftig korte vragen. Ik probeerde de formule uit. Het was handig voor de luisteraars om iemand eerst een beetje te leren kennen, voordat je het over allerlei beleidsproblemen gaat hebben. Hij bleek een ietwat saaie man, maar dat maakt niet uit, want je komt er wel achter wat voor persoon iemand is, als ie zegt dat ie nooit naar de film gaat. Verder had ik het gesprek natuurlijk heel goed gestructureerd. Ik heb de mensen in de omgeving van Van der Reijden gebeld. Dat had ik hem eerst wel gezegd dat ik dat zou doen, zodat hij ze allemaal belde om te zeggen dat ik eraan kwam. Dat doe ik altijd en het zorgt ervoor dat mensen heel open tegen je zijn, omdat ze toestemming hebben gekregen van diegene die het allemaal betreft." --------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Of ik wel eens rekening hou met de komst van een Derde Wereldoorlog? De laatste dertig jaar niet" De reputatie van de VPRO was haar vooruitgesneld, want Joop van der Reijden deed mee aan het Marathoninterview met dien verstande dat er niet gevloekt zou worden: “omdat ik vind dat je als christen, als christen-democraat toch een beetje moet oppassen in welke omgeving je bent. Je hoeft geen overdreven eisen te stellen, dat is ook weer niet nodig, je moet niet de hele wereld naar je hand willen zetten, maar dat niet bij voorbaat, als je het weet, de krachttermen in de aankondiging door de lucht hoeven te vliegen, dat is ook weer niet nodig.” VPRO-radiodirecteur Jan Haasbroek vuurt om te beginnen vijftig korte vragen op Van der Reijden af “om het spannend te maken voor de luisteraars”. Eén van die vragen luidt: waarom heeft u een zwembad in de tuin? “Omdat ik een sauna in mijn tuin heb. Ik ben lang in Finland geweest en heb daar een liefde voor de sauna aan overgehouden. En na de sauna moet je in een tobbe.” Wat was het favoriete programma? Sterrenslag? Voor de sportfanaat was dat afzien. “Ja, Sterrenslag, dat is leuk om een keer aan mee te doen, maar onbevredigend, want je bent dan toch bezig met goedwillende, tweederangs sporters, en dat bevredigt niet. Ik ben helemaal niet van dat soort programma’s, maar het hoort erbij.” Als oud-staatssecretaris van gezondheidszorg uitte Van der Reijden een groot deel van het marathoninterview zijn zorgen over het zorgstelsel en de toekomst daarvan: “Ik denk dat het een illusie is om te denken dat oma nog lange tijd door de liefhebbende familieleden verzorgd gaat worden, dat is niet meer van deze tijd. Het zal de kosten van de gezondheidszorg tot enorme hoogten opstuwen. We zijn als lemmingen die onherroepelijk in zee verdrinken. Ons inhouden, niet afschaffen, zal ons enorme winst in de gezondheidszorg opleveren.” De vraag hoe we met de vergrijzing om moeten gaan, stelde Van der Reijden zich 21 jaar geleden ook al: “De vergrijzing mag je niet meer op 65, of 85 of 100 jaar leggen, de vergrijzing begint bij 45 jaar. In 1995 zullen er meer mensen aan de verkeerde kant van de leeftijdskolom zitten dan de goede kant. Daardoor wordt naar mijn mening de zorg volstrekt onbetaalbaar. Als we nu al niet grote ingrepen doen, om het zo te maken dat die mensen in elk geval verzorgd kunnen worden en de rest zichzelf zo veel mogelijk bedruipt. Dat wil zeggen: gij hebt een risicovol gedrag, dan is het aan u te bepalen hoe hoog dat risico is en dus de kosten. De arts doet niets anders dan repareren, dan een nieuwe pakking in de motor leggen, op zijn minst.” Van der Reijden heeft zich in zijn functie als staatssecretaris ook beziggehouden met de schadevergoeding voor oorlogsslachtoffers. Die procedure is hem niet in de koude kleren gaan zitten: “Het is fascinerend om te ervaren dat pakweg veertig jaar na de oorlog mensen nog zo met hun verleden bezig kunnen zijn dat ze een op zichzelf niet onredelijke vraag als ‘beschrijf nog eens even wat u hebt doorgemaakt, zodat wij kunnen beoordelen of u meer of minder uitkering moet hebben’, ervaren ze als iets krenkends en opnieuw een beschadiging van hun leefwijze. Het fascinerende is dat dat in een wetgeving en vooral in het uitvoeringsapparaat zo verschrikkelijk moeilijk is te vangen. Ik heb in de Kamer gezegd, en daar keek iedereen heel erg van op, dat wetgeving op dit gebied niet meer kan zijn dan een gesublimeerde emotie. Je praat en denkt met veel emotie over die vraagstukken en dat moet je neerleggen in wetgeving en dat zijn gewoon woordjes: ‘een’, ‘de’, ‘vele’, ‘weinige’, dat zijn de woordjes waarmee je het vast moet leggen. Dan komt de man of vrouw die het toe moet passen en de realiteit gebiedt dat we daar niet mensen aan kunnen zetten die de oorlog ook allemaal hebben meegemaakt. Die zijn gepensioneerd. Die mensen zijn jongeren en die hebben een hele andere belevingswereld en die lezen onvermijdelijk dat koele, kille stukje wetstekst en die moeten daarmee naar die gehandicapte, aangetaste medemens, dat is een fantastisch vraagstuk. Ik moet u zeggen dat ik bij dat deel van mijn portefeuille erg emotioneel betrokken bij ben geweest en dat ik mij op juist dat punt vaak zo machteloos heb gevoeld.” De oud-bestuurder maakt aan het einde van de vijf uur kenbaar dat hij graag nog over het welzijnswerk had gepraat. Over jongerenhulp en de blijf-van-mijn-lijfhuizen wil hij nog graag wat kwijt: “Ik denk dat iedereen ervan opkijkt, die toch uit een, tussen aanhalingstekens, normale omgeving, een normaal gezinsleven komt. Kunt u zich dan echt voorstellen om een vrouw van 45 jaar te ontmoeten met twee kinderen, die in haar 44e jaar, nadat ze 24 jaar getrouwd was, pas van huis wegliep, omdat haar man haar weliswaar al 24 jaar geslagen had, elke dag opnieuw, maar nu pas wegliep, omdat ze een zoon van 16 had, die nu elke dag in elkaar gebeukt werd. Nou, ik heb me dat, voordat ik op die stoel zat, gewoon niet kunnen indenken dat zo’n geval in die mate en zo vaak, zich voordeed. Ik had geen illusies, maar dat iemand de behoefte heeft elke dag zijn vrouw in elkaar te timmeren, gedurende 25 jaar, dat overschrijdt echt mijn voorstellingsvermogen.”

De kersverse ex-staatssecretaris op bezoek Eind augustus 1986 was Joop van der Reijden net anderhalve maand staatssecretaris-af. In het eerste kabinet Lubbers (1982-1986) bestierde hij met minister Elco Brinkman het Ministerie van Volksgezondheid. De benoeming tot staatssecretaris was naar eigen zeggen een volslagen verrassing. Van der Reijden, lid van de CHU dat in 1980 op was gegaan in het CDA, had tot dan toe alleen politieke ervaring opgedaan in de gemeenteraad van Oegstgeest. Hij bleef echter niet lang 'dazed and confused', want tot grote ontevredenheid van het Nederlandse volk voerde hij de 'medicijnenknaak' in: ziekenfondspatiënten moesten voor ieder medicijn fl. 2,50 extra betalen. Na het marathoninterview met Jan Haasbroek nam Van der Reijdens loopbaan een hele andere wending. Hij dook met overgave in omroepland: per 1 januari 1988 was hij voorziter van de Nederlandse Omroep Stichting, de NOS en twee jaar later deed hij een veelbesproken overstap naar Veronica, waar hij tot september 2001 voorzitter van was. Hij begeleidde Veronica uit het publieke bestel en 'ging commercieel'. Bovendien werd hij in de herfst van 1989 op stel en sprong voorzitter van Feyenoord, om de voetbalclub van een financiële ondergang te redden. ----------------------------------- Wie was Joop van der Reijden? Een flamboyante doorpakker! Joop van der Reijden werd op 7 januari 1927 geboren en was het eerste en enige kind van zijn hervormde ouders, die een wasserij in Leiden uitbaatten. Vader van der Reijden was begonnen als fabrieksarbeider en opgeklommen tot zelfstandig ondernemer. Hard werken hoorde erbij. Als kleine jongen werkte hij al mee in de zaak, waar hij meehielp om het werk te doen, dat hij als “verschrikkelijk geestdodend” betitelde. Met zijn talent voor waterpoloën kwamen ook zijn organisatorische capaciteiten boven water. Nadat hij trainer was geweest, werd hij op zijn vierentwintigste voorzitter van de Leidse zwem- en waterpolovereniging. De club, waarvan bij zijn aantreden slechts 68 mensen lid waren, telde bij zijn vertrek 1000 leden. Ook leerde hij zijn vrouw Lyd Binsbergen, een begenadigd zwemster, kennen bij de zwemvereniging. Na de HBS-B studeerde hij Economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool, de latere Erasmus Universiteit. In 1954 rondde hij zijn studie af. Daarna ging hij twee jaar lang in militaire dienst, die hij wegens zijn studie nog niet had hoeven voldoen. Na zijn dienstperiode kon hij na eindeloos solliciteren bij de Federatie van Ziekenfondsen terecht. Hij begon als economisch medewerker. Later was hij voorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Daar werd duidelijk dat Van der Reijden van doorpakken hield, vaak op een harde, maar altijd op een effectieve en open manier. In 1960 werd hij secretaris voor het Bedrijfschap voor de Handel in Vee en vervolgens algemeen secretaris van het Verbond van de Nederlandse Groothandel. Hier deed hij ervaring op in het onderhandelen, iets waarin hij in latere jaren excelleerde. Vlak voor zijn toetreden tot het kabinet-Lubbers I werd hij directeur sociale zaken bij de werkgeversorganisatie VNO. In de jaren zestig werd hij lid van de noodlijdende Christen Historische Unie (CHU). Voor de CHU zat hij een tijd lang in de gemeenteraad van Oegstgeest. Toen hij in 1982 door Ruud Lubbers gevraagd werd deel te nemen aan zijn kabinet, had hij geen enkele ervaring met de Haagse slangenkuil. Hij sprak dan ook tijdens het voorlezen van ambtelijke stukken in de Tweede Kamer de hoop uit dat de aanwezige parlementariërs er wel wat van zouden begrijpen. Tijdens het debat kwamen zijn sterke punten echter wel naar voren en verbaasde hij vriend en vijand met zijn feitenkennis. Ook viel hij op door zijn onafhankelijke houding ten opzichte van zijn eigen partij. Hij kon de VVD prijzen en het CDA afvallen, zonder zich wat aan te trekken van partijpolitiek. Maar “dan mocht ik natuurlijk in de dagen erna rekenen op een boze brief van het CDA.” Zijn onafhankelijkheid bleek ook uit het zonder enige schroom nemen van maatregelen die niet goed bij de kiezers zouden kunnen vallen. De ‘medicijnenknaak’ was daar een goed voorbeeld van. Iedereen die bij het ziekenfonds was verzekerd, moest van Van der Reyden fl. 2,50 extra betalen voor elk geneesmiddel. Het kenmerkte zijn pragmatische bestuursstijl: waar gehakt moest worden, vielen spaanders. Eigenlijk was 1986 voor de loopbaan van Van der Reijden zowel een stilte ná als vóór de storm. Hij bleek van alle markten thuis te zijn. Van der Reijden begon na zijn functie als staatssecretaris aan een heel ander leven. Eerst kort als directeur van het Leyenburg-ziekenhuis in Den Haag, daarna als voetbal- en omroepbaas. Per 1 januari 1988 was de oud-staatssecretaris van Volksgezondheid voorzitter van de NOS. Door de invoering van een nieuwe Mediawet, die gelijk met zijn benoeming van kracht werd, werd hij ook president-commissaris van het NOB, het facilitair bedrijf van de publieke omroep. Dat maakte hem de machtigste man van het Nederlandse publieke bestel. Hij deed in zijn nieuwe baan al snel uitspraken die menig wenkbrauw deden fronsen. Zo was hij voor de verhoging van de omroepbijdrage. Als groot sportliefhebber zette hij zich ook in voor het behoud van de topsport op de publieke netten. Daarnaast had hij er een dagtaak aan de sterren van de publieke omroep uit handen van Joop van den Ende te houden, wat hem met de komst van RTL Veronique en later RTL 4 maar met mate lijkt te zijn gelukt. In een nota uit 1990 schreef hij dat hij met de komst van de commerciële zenders naar Nederland een zware toekomst tegemoet zag voor de publieke omroep. Omdat er maar weinig met die ideeën gedaan werd, besloot hij in 1990 op te stappen. Hij had dan intussen ook Feyenoord nog voor een financieel debacle behoed. In de herfst van 1989 werd hij halsoverkop voorzitter van de noodlijdende club en gaf de Rotterdamse voetbalvedetten te verstaan dat er “voor jou gelijk ons de financiële ruimte ontbreekt.” Toen hij drie maanden later de klus in Rotterdam geklaard had, werd hij in 1990 door Rob Out naar Veronica geloodst om voorzitter te worden. Hij combineerde die functie met die van wethouder in Oegstgeest. De omroep was al jaren ontevreden over haar plaats in het publieke bestel. Bovendien had het van het Commissariaat van de Media een straf opgelegd gekregen voor het mede financieren van RTL-Veronique. Van der Reijdens eerste missie was het terugdraaien van die straf en daar slaagde hij glansrijk in: een uitzendverbod van dertien weken werd in een uitzendverbod van twee zondagen omgezet. In 1994 stapte Veronica onder aanvoering van Van der Reijden uit het publieke bestel en ging ‘commercieel’. Op het publieke net waren de expansiemogelijkheden te klein. Doordat de kijkcijfers op de nieuwe zender achterbleven, werden de grote ambities die Veronica had met de nieuws- en actualiteitenprogramma’s, gematigd. Dat hield in dat er meer softporno werd geprogrammeerd, wat Van der Reijden de titel ‘pornobaas’ opleverde. De tv kon ook uit, was zijn repliek. Hij vond zichzelf ook niet bepaald tot de Veronica-doelgroep behoren. Van der Reyden en zijn omroep overspeelden hun hand definitief in 1999 door uit het pact met de Holland Media Groep te stappen en alleen verder te gaan. Samenwerkingsoverleg met SBS liep stuk, maar SBS had de zender V8 al. Wat Veronica restte was het veelgelezen programmablad en dat was het dan. Van der Reijden werd verweten dat hij de ondergang van Veronica had bespoedigd. “Ach, het is net als met voetbaltrainers. Als je een wedstrijd verliest, staat er een emmer stront voor je klaar.” Per 1 september 2001 legde Van der Reijden zijn functie als voorzitter van Veronica neer. Overigens niet om met pensioen te gaan, want hij werd waarnemend burgemeester van Valkenburg in Zuid-Holland. Hij voelde niet de behoefte om er de nadagen van zijn carrière op een rustige, gelijkmatige manier door te brengen, want hij leidde meteen het verzet tegen de sluiting van het marinevliegveld Valkenburg. Hij slaagde daar uiteindelijk niet in, maar niet zonder het sluitingsproces danig te stagneren en de provinciale bestuurders met allerlei verrassingsacties tot wanhoop te brengen. In 1989 was zijn vrouw Lyd hem ontvallen. Hij compenseerde naar eigen zeggen het verlies door twee keer zo hard te werken. In 1993 trad hij met NOS-medewerkster Trix van Huystee in het huwelijk. De flamboyante bestuurder stierf op 3 februari 2006. --------------------------------------- Jan Haasbroek over zijn interview "Genoeg om over te praten" "Ik vond Van der Reijden wel een interessante man. Een rare man, heel open, niet echt een typische christen-democraat. Dat zag je wel aan wat hij later allemaal bij Veronica deed. Toen ik hem interviewde was hij net staats-secretaris af. En hij had ook in de varkens gezeten. Genoeg om over te praten dus. Maar het was tien jaar later wel een interessantere persoon om te interviewen, na alles wat hij na het marathoninterview in Hilversum had gedaan. Ik stelde aan het begin van het interview vijftig korte vragen. Ik probeerde de formule uit. Het was handig voor de luisteraars om iemand eerst een beetje te leren kennen, voordat je het over allerlei beleidsproblemen gaat hebben. Hij bleek een ietwat saaie man, maar dat maakt niet uit, want je komt er wel achter wat voor persoon iemand is, als ie zegt dat ie nooit naar de film gaat. Verder had ik het gesprek natuurlijk heel goed gestructureerd. Ik heb de mensen in de omgeving van Van der Reijden gebeld. Dat had ik hem eerst wel gezegd dat ik dat zou doen, zodat hij ze allemaal belde om te zeggen dat ik eraan kwam. Dat doe ik altijd en het zorgt ervoor dat mensen heel open tegen je zijn, omdat ze toestemming hebben gekregen van diegene die het allemaal betreft." --------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Of ik wel eens rekening hou met de komst van een Derde Wereldoorlog? De laatste dertig jaar niet" De reputatie van de VPRO was haar vooruitgesneld, want Joop van der Reijden deed mee aan het Marathoninterview met dien verstande dat er niet gevloekt zou worden: “omdat ik vind dat je als christen, als christen-democraat toch een beetje moet oppassen in welke omgeving je bent. Je hoeft geen overdreven eisen te stellen, dat is ook weer niet nodig, je moet niet de hele wereld naar je hand willen zetten, maar dat niet bij voorbaat, als je het weet, de krachttermen in de aankondiging door de lucht hoeven te vliegen, dat is ook weer niet nodig.” VPRO-radiodirecteur Jan Haasbroek vuurt om te beginnen vijftig korte vragen op Van der Reijden af “om het spannend te maken voor de luisteraars”. Eén van die vragen luidt: waarom heeft u een zwembad in de tuin? “Omdat ik een sauna in mijn tuin heb. Ik ben lang in Finland geweest en heb daar een liefde voor de sauna aan overgehouden. En na de sauna moet je in een tobbe.” Wat was het favoriete programma? Sterrenslag? Voor de sportfanaat was dat afzien. “Ja, Sterrenslag, dat is leuk om een keer aan mee te doen, maar onbevredigend, want je bent dan toch bezig met goedwillende, tweederangs sporters, en dat bevredigt niet. Ik ben helemaal niet van dat soort programma’s, maar het hoort erbij.” Als oud-staatssecretaris van gezondheidszorg uitte Van der Reijden een groot deel van het marathoninterview zijn zorgen over het zorgstelsel en de toekomst daarvan: “Ik denk dat het een illusie is om te denken dat oma nog lange tijd door de liefhebbende familieleden verzorgd gaat worden, dat is niet meer van deze tijd. Het zal de kosten van de gezondheidszorg tot enorme hoogten opstuwen. We zijn als lemmingen die onherroepelijk in zee verdrinken. Ons inhouden, niet afschaffen, zal ons enorme winst in de gezondheidszorg opleveren.” De vraag hoe we met de vergrijzing om moeten gaan, stelde Van der Reijden zich 21 jaar geleden ook al: “De vergrijzing mag je niet meer op 65, of 85 of 100 jaar leggen, de vergrijzing begint bij 45 jaar. In 1995 zullen er meer mensen aan de verkeerde kant van de leeftijdskolom zitten dan de goede kant. Daardoor wordt naar mijn mening de zorg volstrekt onbetaalbaar. Als we nu al niet grote ingrepen doen, om het zo te maken dat die mensen in elk geval verzorgd kunnen worden en de rest zichzelf zo veel mogelijk bedruipt. Dat wil zeggen: gij hebt een risicovol gedrag, dan is het aan u te bepalen hoe hoog dat risico is en dus de kosten. De arts doet niets anders dan repareren, dan een nieuwe pakking in de motor leggen, op zijn minst.” Van der Reijden heeft zich in zijn functie als staatssecretaris ook beziggehouden met de schadevergoeding voor oorlogsslachtoffers. Die procedure is hem niet in de koude kleren gaan zitten: “Het is fascinerend om te ervaren dat pakweg veertig jaar na de oorlog mensen nog zo met hun verleden bezig kunnen zijn dat ze een op zichzelf niet onredelijke vraag als ‘beschrijf nog eens even wat u hebt doorgemaakt, zodat wij kunnen beoordelen of u meer of minder uitkering moet hebben’, ervaren ze als iets krenkends en opnieuw een beschadiging van hun leefwijze. Het fascinerende is dat dat in een wetgeving en vooral in het uitvoeringsapparaat zo verschrikkelijk moeilijk is te vangen. Ik heb in de Kamer gezegd, en daar keek iedereen heel erg van op, dat wetgeving op dit gebied niet meer kan zijn dan een gesublimeerde emotie. Je praat en denkt met veel emotie over die vraagstukken en dat moet je neerleggen in wetgeving en dat zijn gewoon woordjes: ‘een’, ‘de’, ‘vele’, ‘weinige’, dat zijn de woordjes waarmee je het vast moet leggen. Dan komt de man of vrouw die het toe moet passen en de realiteit gebiedt dat we daar niet mensen aan kunnen zetten die de oorlog ook allemaal hebben meegemaakt. Die zijn gepensioneerd. Die mensen zijn jongeren en die hebben een hele andere belevingswereld en die lezen onvermijdelijk dat koele, kille stukje wetstekst en die moeten daarmee naar die gehandicapte, aangetaste medemens, dat is een fantastisch vraagstuk. Ik moet u zeggen dat ik bij dat deel van mijn portefeuille erg emotioneel betrokken bij ben geweest en dat ik mij op juist dat punt vaak zo machteloos heb gevoeld.” De oud-bestuurder maakt aan het einde van de vijf uur kenbaar dat hij graag nog over het welzijnswerk had gepraat. Over jongerenhulp en de blijf-van-mijn-lijfhuizen wil hij nog graag wat kwijt: “Ik denk dat iedereen ervan opkijkt, die toch uit een, tussen aanhalingstekens, normale omgeving, een normaal gezinsleven komt. Kunt u zich dan echt voorstellen om een vrouw van 45 jaar te ontmoeten met twee kinderen, die in haar 44e jaar, nadat ze 24 jaar getrouwd was, pas van huis wegliep, omdat haar man haar weliswaar al 24 jaar geslagen had, elke dag opnieuw, maar nu pas wegliep, omdat ze een zoon van 16 had, die nu elke dag in elkaar gebeukt werd. Nou, ik heb me dat, voordat ik op die stoel zat, gewoon niet kunnen indenken dat zo’n geval in die mate en zo vaak, zich voordeed. Ik had geen illusies, maar dat iemand de behoefte heeft elke dag zijn vrouw in elkaar te timmeren, gedurende 25 jaar, dat overschrijdt echt mijn voorstellingsvermogen.”

De kersverse ex-staatssecretaris op bezoek Eind augustus 1986 was Joop van der Reijden net anderhalve maand staatssecretaris-af. In het eerste kabinet Lubbers (1982-1986) bestierde hij met minister Elco Brinkman het Ministerie van Volksgezondheid. De benoeming tot staatssecretaris was naar eigen zeggen een volslagen verrassing. Van der Reijden, lid van de CHU dat in 1980 op was gegaan in het CDA, had tot dan toe alleen politieke ervaring opgedaan in de gemeenteraad van Oegstgeest. Hij bleef echter niet lang 'dazed and confused', want tot grote ontevredenheid van het Nederlandse volk voerde hij de 'medicijnenknaak' in: ziekenfondspatiënten moesten voor ieder medicijn fl. 2,50 extra betalen. Na het marathoninterview met Jan Haasbroek nam Van der Reijdens loopbaan een hele andere wending. Hij dook met overgave in omroepland: per 1 januari 1988 was hij voorziter van de Nederlandse Omroep Stichting, de NOS en twee jaar later deed hij een veelbesproken overstap naar Veronica, waar hij tot september 2001 voorzitter van was. Hij begeleidde Veronica uit het publieke bestel en 'ging commercieel'. Bovendien werd hij in de herfst van 1989 op stel en sprong voorzitter van Feyenoord, om de voetbalclub van een financiële ondergang te redden. ----------------------------------- Wie was Joop van der Reijden? Een flamboyante doorpakker! Joop van der Reijden werd op 7 januari 1927 geboren en was het eerste en enige kind van zijn hervormde ouders, die een wasserij in Leiden uitbaatten. Vader van der Reijden was begonnen als fabrieksarbeider en opgeklommen tot zelfstandig ondernemer. Hard werken hoorde erbij. Als kleine jongen werkte hij al mee in de zaak, waar hij meehielp om het werk te doen, dat hij als “verschrikkelijk geestdodend” betitelde. Met zijn talent voor waterpoloën kwamen ook zijn organisatorische capaciteiten boven water. Nadat hij trainer was geweest, werd hij op zijn vierentwintigste voorzitter van de Leidse zwem- en waterpolovereniging. De club, waarvan bij zijn aantreden slechts 68 mensen lid waren, telde bij zijn vertrek 1000 leden. Ook leerde hij zijn vrouw Lyd Binsbergen, een begenadigd zwemster, kennen bij de zwemvereniging. Na de HBS-B studeerde hij Economie aan de Nederlandse Economische Hogeschool, de latere Erasmus Universiteit. In 1954 rondde hij zijn studie af. Daarna ging hij twee jaar lang in militaire dienst, die hij wegens zijn studie nog niet had hoeven voldoen. Na zijn dienstperiode kon hij na eindeloos solliciteren bij de Federatie van Ziekenfondsen terecht. Hij begon als economisch medewerker. Later was hij voorzitter van zorgverzekeraar Zilveren Kruis. Daar werd duidelijk dat Van der Reijden van doorpakken hield, vaak op een harde, maar altijd op een effectieve en open manier. In 1960 werd hij secretaris voor het Bedrijfschap voor de Handel in Vee en vervolgens algemeen secretaris van het Verbond van de Nederlandse Groothandel. Hier deed hij ervaring op in het onderhandelen, iets waarin hij in latere jaren excelleerde. Vlak voor zijn toetreden tot het kabinet-Lubbers I werd hij directeur sociale zaken bij de werkgeversorganisatie VNO. In de jaren zestig werd hij lid van de noodlijdende Christen Historische Unie (CHU). Voor de CHU zat hij een tijd lang in de gemeenteraad van Oegstgeest. Toen hij in 1982 door Ruud Lubbers gevraagd werd deel te nemen aan zijn kabinet, had hij geen enkele ervaring met de Haagse slangenkuil. Hij sprak dan ook tijdens het voorlezen van ambtelijke stukken in de Tweede Kamer de hoop uit dat de aanwezige parlementariërs er wel wat van zouden begrijpen. Tijdens het debat kwamen zijn sterke punten echter wel naar voren en verbaasde hij vriend en vijand met zijn feitenkennis. Ook viel hij op door zijn onafhankelijke houding ten opzichte van zijn eigen partij. Hij kon de VVD prijzen en het CDA afvallen, zonder zich wat aan te trekken van partijpolitiek. Maar “dan mocht ik natuurlijk in de dagen erna rekenen op een boze brief van het CDA.” Zijn onafhankelijkheid bleek ook uit het zonder enige schroom nemen van maatregelen die niet goed bij de kiezers zouden kunnen vallen. De ‘medicijnenknaak’ was daar een goed voorbeeld van. Iedereen die bij het ziekenfonds was verzekerd, moest van Van der Reyden fl. 2,50 extra betalen voor elk geneesmiddel. Het kenmerkte zijn pragmatische bestuursstijl: waar gehakt moest worden, vielen spaanders. Eigenlijk was 1986 voor de loopbaan van Van der Reijden zowel een stilte ná als vóór de storm. Hij bleek van alle markten thuis te zijn. Van der Reijden begon na zijn functie als staatssecretaris aan een heel ander leven. Eerst kort als directeur van het Leyenburg-ziekenhuis in Den Haag, daarna als voetbal- en omroepbaas. Per 1 januari 1988 was de oud-staatssecretaris van Volksgezondheid voorzitter van de NOS. Door de invoering van een nieuwe Mediawet, die gelijk met zijn benoeming van kracht werd, werd hij ook president-commissaris van het NOB, het facilitair bedrijf van de publieke omroep. Dat maakte hem de machtigste man van het Nederlandse publieke bestel. Hij deed in zijn nieuwe baan al snel uitspraken die menig wenkbrauw deden fronsen. Zo was hij voor de verhoging van de omroepbijdrage. Als groot sportliefhebber zette hij zich ook in voor het behoud van de topsport op de publieke netten. Daarnaast had hij er een dagtaak aan de sterren van de publieke omroep uit handen van Joop van den Ende te houden, wat hem met de komst van RTL Veronique en later RTL 4 maar met mate lijkt te zijn gelukt. In een nota uit 1990 schreef hij dat hij met de komst van de commerciële zenders naar Nederland een zware toekomst tegemoet zag voor de publieke omroep. Omdat er maar weinig met die ideeën gedaan werd, besloot hij in 1990 op te stappen. Hij had dan intussen ook Feyenoord nog voor een financieel debacle behoed. In de herfst van 1989 werd hij halsoverkop voorzitter van de noodlijdende club en gaf de Rotterdamse voetbalvedetten te verstaan dat er “voor jou gelijk ons de financiële ruimte ontbreekt.” Toen hij drie maanden later de klus in Rotterdam geklaard had, werd hij in 1990 door Rob Out naar Veronica geloodst om voorzitter te worden. Hij combineerde die functie met die van wethouder in Oegstgeest. De omroep was al jaren ontevreden over haar plaats in het publieke bestel. Bovendien had het van het Commissariaat van de Media een straf opgelegd gekregen voor het mede financieren van RTL-Veronique. Van der Reijdens eerste missie was het terugdraaien van die straf en daar slaagde hij glansrijk in: een uitzendverbod van dertien weken werd in een uitzendverbod van twee zondagen omgezet. In 1994 stapte Veronica onder aanvoering van Van der Reijden uit het publieke bestel en ging ‘commercieel’. Op het publieke net waren de expansiemogelijkheden te klein. Doordat de kijkcijfers op de nieuwe zender achterbleven, werden de grote ambities die Veronica had met de nieuws- en actualiteitenprogramma’s, gematigd. Dat hield in dat er meer softporno werd geprogrammeerd, wat Van der Reijden de titel ‘pornobaas’ opleverde. De tv kon ook uit, was zijn repliek. Hij vond zichzelf ook niet bepaald tot de Veronica-doelgroep behoren. Van der Reyden en zijn omroep overspeelden hun hand definitief in 1999 door uit het pact met de Holland Media Groep te stappen en alleen verder te gaan. Samenwerkingsoverleg met SBS liep stuk, maar SBS had de zender V8 al. Wat Veronica restte was het veelgelezen programmablad en dat was het dan. Van der Reijden werd verweten dat hij de ondergang van Veronica had bespoedigd. “Ach, het is net als met voetbaltrainers. Als je een wedstrijd verliest, staat er een emmer stront voor je klaar.” Per 1 september 2001 legde Van der Reijden zijn functie als voorzitter van Veronica neer. Overigens niet om met pensioen te gaan, want hij werd waarnemend burgemeester van Valkenburg in Zuid-Holland. Hij voelde niet de behoefte om er de nadagen van zijn carrière op een rustige, gelijkmatige manier door te brengen, want hij leidde meteen het verzet tegen de sluiting van het marinevliegveld Valkenburg. Hij slaagde daar uiteindelijk niet in, maar niet zonder het sluitingsproces danig te stagneren en de provinciale bestuurders met allerlei verrassingsacties tot wanhoop te brengen. In 1989 was zijn vrouw Lyd hem ontvallen. Hij compenseerde naar eigen zeggen het verlies door twee keer zo hard te werken. In 1993 trad hij met NOS-medewerkster Trix van Huystee in het huwelijk. De flamboyante bestuurder stierf op 3 februari 2006. --------------------------------------- Jan Haasbroek over zijn interview "Genoeg om over te praten" "Ik vond Van der Reijden wel een interessante man. Een rare man, heel open, niet echt een typische christen-democraat. Dat zag je wel aan wat hij later allemaal bij Veronica deed. Toen ik hem interviewde was hij net staats-secretaris af. En hij had ook in de varkens gezeten. Genoeg om over te praten dus. Maar het was tien jaar later wel een interessantere persoon om te interviewen, na alles wat hij na het marathoninterview in Hilversum had gedaan. Ik stelde aan het begin van het interview vijftig korte vragen. Ik probeerde de formule uit. Het was handig voor de luisteraars om iemand eerst een beetje te leren kennen, voordat je het over allerlei beleidsproblemen gaat hebben. Hij bleek een ietwat saaie man, maar dat maakt niet uit, want je komt er wel achter wat voor persoon iemand is, als ie zegt dat ie nooit naar de film gaat. Verder had ik het gesprek natuurlijk heel goed gestructureerd. Ik heb de mensen in de omgeving van Van der Reijden gebeld. Dat had ik hem eerst wel gezegd dat ik dat zou doen, zodat hij ze allemaal belde om te zeggen dat ik eraan kwam. Dat doe ik altijd en het zorgt ervoor dat mensen heel open tegen je zijn, omdat ze toestemming hebben gekregen van diegene die het allemaal betreft." --------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Of ik wel eens rekening hou met de komst van een Derde Wereldoorlog? De laatste dertig jaar niet" De reputatie van de VPRO was haar vooruitgesneld, want Joop van der Reijden deed mee aan het Marathoninterview met dien verstande dat er niet gevloekt zou worden: “omdat ik vind dat je als christen, als christen-democraat toch een beetje moet oppassen in welke omgeving je bent. Je hoeft geen overdreven eisen te stellen, dat is ook weer niet nodig, je moet niet de hele wereld naar je hand willen zetten, maar dat niet bij voorbaat, als je het weet, de krachttermen in de aankondiging door de lucht hoeven te vliegen, dat is ook weer niet nodig.” VPRO-radiodirecteur Jan Haasbroek vuurt om te beginnen vijftig korte vragen op Van der Reijden af “om het spannend te maken voor de luisteraars”. Eén van die vragen luidt: waarom heeft u een zwembad in de tuin? “Omdat ik een sauna in mijn tuin heb. Ik ben lang in Finland geweest en heb daar een liefde voor de sauna aan overgehouden. En na de sauna moet je in een tobbe.” Wat was het favoriete programma? Sterrenslag? Voor de sportfanaat was dat afzien. “Ja, Sterrenslag, dat is leuk om een keer aan mee te doen, maar onbevredigend, want je bent dan toch bezig met goedwillende, tweederangs sporters, en dat bevredigt niet. Ik ben helemaal niet van dat soort programma’s, maar het hoort erbij.” Als oud-staatssecretaris van gezondheidszorg uitte Van der Reijden een groot deel van het marathoninterview zijn zorgen over het zorgstelsel en de toekomst daarvan: “Ik denk dat het een illusie is om te denken dat oma nog lange tijd door de liefhebbende familieleden verzorgd gaat worden, dat is niet meer van deze tijd. Het zal de kosten van de gezondheidszorg tot enorme hoogten opstuwen. We zijn als lemmingen die onherroepelijk in zee verdrinken. Ons inhouden, niet afschaffen, zal ons enorme winst in de gezondheidszorg opleveren.” De vraag hoe we met de vergrijzing om moeten gaan, stelde Van der Reijden zich 21 jaar geleden ook al: “De vergrijzing mag je niet meer op 65, of 85 of 100 jaar leggen, de vergrijzing begint bij 45 jaar. In 1995 zullen er meer mensen aan de verkeerde kant van de leeftijdskolom zitten dan de goede kant. Daardoor wordt naar mijn mening de zorg volstrekt onbetaalbaar. Als we nu al niet grote ingrepen doen, om het zo te maken dat die mensen in elk geval verzorgd kunnen worden en de rest zichzelf zo veel mogelijk bedruipt. Dat wil zeggen: gij hebt een risicovol gedrag, dan is het aan u te bepalen hoe hoog dat risico is en dus de kosten. De arts doet niets anders dan repareren, dan een nieuwe pakking in de motor leggen, op zijn minst.” Van der Reijden heeft zich in zijn functie als staatssecretaris ook beziggehouden met de schadevergoeding voor oorlogsslachtoffers. Die procedure is hem niet in de koude kleren gaan zitten: “Het is fascinerend om te ervaren dat pakweg veertig jaar na de oorlog mensen nog zo met hun verleden bezig kunnen zijn dat ze een op zichzelf niet onredelijke vraag als ‘beschrijf nog eens even wat u hebt doorgemaakt, zodat wij kunnen beoordelen of u meer of minder uitkering moet hebben’, ervaren ze als iets krenkends en opnieuw een beschadiging van hun leefwijze. Het fascinerende is dat dat in een wetgeving en vooral in het uitvoeringsapparaat zo verschrikkelijk moeilijk is te vangen. Ik heb in de Kamer gezegd, en daar keek iedereen heel erg van op, dat wetgeving op dit gebied niet meer kan zijn dan een gesublimeerde emotie. Je praat en denkt met veel emotie over die vraagstukken en dat moet je neerleggen in wetgeving en dat zijn gewoon woordjes: ‘een’, ‘de’, ‘vele’, ‘weinige’, dat zijn de woordjes waarmee je het vast moet leggen. Dan komt de man of vrouw die het toe moet passen en de realiteit gebiedt dat we daar niet mensen aan kunnen zetten die de oorlog ook allemaal hebben meegemaakt. Die zijn gepensioneerd. Die mensen zijn jongeren en die hebben een hele andere belevingswereld en die lezen onvermijdelijk dat koele, kille stukje wetstekst en die moeten daarmee naar die gehandicapte, aangetaste medemens, dat is een fantastisch vraagstuk. Ik moet u zeggen dat ik bij dat deel van mijn portefeuille erg emotioneel betrokken bij ben geweest en dat ik mij op juist dat punt vaak zo machteloos heb gevoeld.” De oud-bestuurder maakt aan het einde van de vijf uur kenbaar dat hij graag nog over het welzijnswerk had gepraat. Over jongerenhulp en de blijf-van-mijn-lijfhuizen wil hij nog graag wat kwijt: “Ik denk dat iedereen ervan opkijkt, die toch uit een, tussen aanhalingstekens, normale omgeving, een normaal gezinsleven komt. Kunt u zich dan echt voorstellen om een vrouw van 45 jaar te ontmoeten met twee kinderen, die in haar 44e jaar, nadat ze 24 jaar getrouwd was, pas van huis wegliep, omdat haar man haar weliswaar al 24 jaar geslagen had, elke dag opnieuw, maar nu pas wegliep, omdat ze een zoon van 16 had, die nu elke dag in elkaar gebeukt werd. Nou, ik heb me dat, voordat ik op die stoel zat, gewoon niet kunnen indenken dat zo’n geval in die mate en zo vaak, zich voordeed. Ik had geen illusies, maar dat iemand de behoefte heeft elke dag zijn vrouw in elkaar te timmeren, gedurende 25 jaar, dat overschrijdt echt mijn voorstellingsvermogen.”