Recenzje filmów

Prime Time - wbrew zwiastunowi, a nawet naszej miniaturze to nie dreszczowiec, a dramat psychologiczny - debiut pełnometrażowy Jakuba Piątka, z główną rolą Bartosza Bieleni. Czasy takie, że wchodzi na ekrany, ale te mniejsze - zamiast w kinach dostępny na Netflixie.Czy wart obejrzenia? O tym w naszej recenzji - tu od razu zdradzamy: zdania są podzielone ;)Uwaga: tym razem nie udało nam się ustrzec małych spoilerów ;)Zapraszamy :)

Fisheye, pełnometrażowy debiut reżyserski Michała Szcześniaka zaczyna się jak rasowa intryga kryminalna, by potem przekształcić się w psychodramę, gdzie opowieść o poszukiwaniu porwanej Anny ustępuje miejsca poszukiwaniu siebie sprzed lat, dokopywaniu się do mrocznej tajemnicy z dzieciństwa.Film świeży, dość oryginalny, trochę zaskakujący ze świetną rolą Julii Kijowskiej. Warty uwagi.Zapraszamy na naszą recenzję.

Zabij to i wyjedź z tego miasta - jak powiedział sam Mariusz Wilczyński to film, który jest rozliczeniem się z łzawymi sentymentami, ale przede wszystkim jest to pożegnanie z rodzicami, a raczej jest to próba naprawienia nieudanego pożegnania.Jest też animacja o tych wszystkich, którzy byli ważni dla reżysera, także o ludziach kultury, którzy wywarli na niego wpływ.Film, który jest kolażem złożonym z fragmentów pamięci pomieszanych ze skojarzeniami i ze snami, a wszystko to przefiltrowane jest przez wyobraźnię twórcy.Animacja surrealistyczna, odjechaną, niepokojąca, rządząca się logiką snu.Film, który bardziej się czuje niż ogarnia umysłem.Zapraszamy na naszą rozmowę o tym filmie

Sam Levinson nakręcił Malcolm i Marie - film bardzo intymny o niezwykle trudnej, nocnej rozmowie, która przypomina pojedynek szermierczy, gdzie strony z początku się obserwują, po czym dochodzi do zwarcia, odskoku, chwili spokoju, po której jedna ze stron zaatakowała, a druga przechodziła do defensywy. Istna słowna szermierka.Warto dodać, że całość rozgrywa się na dwóch płaszczyznach - tej dotyczącej życia dwójki bohaterów, ale też mówiącej o światku filmowców i krytyków.Film, który z powodzeniem mógłby być dobrą sztuką teatralną.Zapraszamy na naszą recenzję

W Na rauszu, już obsypanym nagrodami, kandydacie do Oskara, Thomas Vinterberg wraca do swojego ulubionego tematu: bohaterowie mają lepiej lub gorzej poukładane, bezpieczne życie, a jednocześnie gdzieś tam kryją się różne emocje i dramaty, od których bohaterowie chcą uciec. Tak też jest i tutaj. Z pozoru wygląda to dość niewinnie i zabawnie – życie ze stałym poziomem alkoholu we krwi – Vinterberg kapitalnie balansuje pomiędzy różnymi nastrojami. Pomiędzy ironią, powagą, komedią i dramatem.Film do odbierania na wielu poziomach: prostym, karnawałowo-komediowym, ale i na poziomie erudycyjnym czy psychologicznym.Na każdym z nich jest to bardzo pięknie i zjadliwie podane – i może w tym tkwi tajemnica sukcesu tego obrazu.Po więcej zapraszamy na naszą recenzję

Taki rok jak 2020 najcelniej może podsumować specjalista od czarnowidztwa czyli twórca Czarnego Lustra: Charlie Brooker.Mockument jego autorstwa, komentujący najważniejsze wydarzenia ostatniego roku może i miejscami obniża loty jeśli chodzi o humor, może czasami nie jest odkrywczy, może nieco za mocno skrzywiony w stronę wydarzeń w USA, ale i tak pozwala nieźle odreagować 2020.Komentujący wydarzenia: Hugh Grant (nie do poznania), Lisa Kudrow ("skąd ja znam tego polityka?"), czy tzw przeciętni obywatele to mocne punkty tego obrazu.Swoją drogą ciekawe, czy wydarzenia ostatniego roku przerosły wyobraźnię twórcy Czarnego Lustra? Rzeczywistość zawiesiła wysoko poprzeczkę, choć ostatnie kadry pokazują, że Charlie Brooker nie powiedział ostatniego słowa ;)Zapraszamy na naszą recenzję.

Mank - nośny temat: opowieść o Hermanie Mankiewiczu, a zarazem historia powstawania scenariusza do Obywatela Kane'a (a przynajmniej próba odtworzenia tej historii). W roli głównej Gary Oldman, a za kamerą David Fincher. Brzmi jak Oskarowy pewniak i przepis na murowany przebój. Jednym z Oskarowych pewniaków zapewne będzie - w końcu Hollywood dostaje opowieść o Hollywood.Jeśli jednak chodzi o przebój... coś nie zagrało. Brakuje emocji. Brakuje wprowadzenia w postaci, a główny bohater nie jest postacią aż tak zajmującą, mimo, że Gary Oldman robi co może.Jest kilka słabych, naszym zdaniem, punktów o których rozmawiamy w naszej recenzji, na którą oczywiście zapraszamy :)

Cząstki kobiety Kornela Mudruczo - bardzo bolesny, bardzo intymny, ale też bardzo ważny film. Można już teraz, w styczniu, określić go jednym z najważniejszych filmów tego roku. Film, który pierwotnie był sztuką teatralną wyreżyserowaną przez tego samego reżysera. Co ciekawe - jej premiera miała miejsce w TR Warszawa. Film, który nie jest do końca konwencjonalny (zresztą, jak cała twórczość Mundruczo), to obraz z rzadko pokazywaną w kinie sceną porodu. Najczęściej poród pokazywany jest krótko, często z oddali. Tu reżyser pokazuje nam scenę z detalami, w jednym ujęciu, prawie bez montażu. Scenę która trwa prawie pół godziny. To wbija w fotel i trudno się po niej otrząsnąć. Ogromna w tym zasługa Vanessy Kirby - zresztą nagrodzonej w Wenecji za swoją kreację. Dalej jest równie mocno i emocjonalnie. Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą zapraszamy.

Erotica 2022 - polskie reżyserki, do tekstów polskich poetek i pisarek nakręciły etiudy dla amerykańskiego giganta.To autorskie wizje nadchodzącej przyszłości, przyszłości przed apokalipsą (a może zaraz po?). Przyszłości, która ma twarz patriarchatu.Powstało kino trudne, arthouse'owe, wymagające skupienia, cierpliwości i dobrej woli.Trochę za dużo tu oczywistości, za dużo banału, za dużo stereotypów, oczywistej symboliki. Ale też są tu dobrze zagrane, ciekawe kreacje.To nie jest, jak niektórzy oczekiwali, miks Opowieści podręcznej i Black Mirror i nie jest to opowieść tak wciągająca.Ma sporo minusów, ale też kilka ciekawych pomysłów i w, naszej recenzji, staramy się je wyłapać i o nich opowiedzieć. Zapraszamy!

„Nie ma procesów politycznych – są tylko karne i cywilne” – to zdanie pada w filmie Proces Siódemki z Chicago. Czy na pewno? Aaron Sorkin w swoim najnowszym filmie robi wszystko, aby zaprzeczyć tej tezie.Film na faktach opowiadający o jednej ze wstydliwych kart w dziejach wymiaru sprawiedliwości USA. Dyspozycyjny prokurator, stronniczy sędzia…Scenariusz znakomicie sprzężony z montażem – kapitalnie zmontowane retrospekcje ze scenami zeznań podczas procesu, które dopowiadają, korespondują, a czasami są w kontrze do tego, co zeznają świadkowie. Czyli coś co powoduje najczęściej, że film traci na dynamice, tu dzięki tym retrospekcjom dostaje dodatkowego kopa.Oprócz różnych perspektyw są tu różne postacie, mocno zróżnicowane i nie jednowymiarowe.To powoduje, że Sorkin wyrasta na jednego z głównych kandydatów do Oskara za scenariusz.Proces Siódemki z Chicago pełnokrwisty dramat sądowy, robi duże wrażenie, tym mocniejsze w obecnym kontekście społecznym i politycznym.Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy!

Pinokio w interpretacji Matteo Garrone - bardzo wierna ekranizacja bajki Carlo Collodi'ego. No właśnie - czy to dobrze? Czy może twórca serialu Gomorra mógł pokusić się odczytanie tej bajki na nowo? Można by teraz popuścić wodze fantazji :)Schodząc na ziemię: otrzymujemy wierną adaptację, miejscami dość mroczną, miejscami mocno infantylną, z dość prostymi efektami specjalnymi. Pytanie czy nie za mroczna dla dzieci, i nie za prosta dla dorosłych? Czyli dla kogo? Na pewno na plus Roberto Benigni jako Gepetto i dopracowana postać Pinokia.Więcej w naszej recenzji, tym razem w wersji mocno kompaktowej ;) Zapraszamy!

Szarlatan - najnowszy film Agnieszki Holland, ciepło przyjęty na Berlinale, czeski kandydat do Oskara to opowieść o życiu Jana Mikulaska - postaci wielowymiarowej i tajemniczej. Z jednej strony to świetny pomysł na film, z drugiej bardzo ryzykowny.Okazuje się, że Agnieszka Holland nie do końca wyszła obronną ręką z próby opowiedzenia o tak bardzo skomplikowanej, filmowo ciekawej postaci.Od reżyserki takiego kalibru wymaga się więcej, Agnieszka Holland, naszym zdaniem, powinna trochę poeksperymentować opowiadając o postaci nieszablonowej, kryjącej w sobie tajemnicę.Film dobry, warty obejrzenia, ale mógł powstać obraz dużo lepszy.Po więcej zapraszamy do naszej recenzji.

Niedosyt - film gatunkowo dość skomplikowany i nieoczywisty, który może zaskoczyć nawet tych, którzy chodzą na filmy, powiedzmy, mocno wyrafinowane. Carlo Mirabella-Davis stworzył obraz bardzo przemyślany na każdym poziomie: inscenizacji, barw, postaci, na imionach głównych bohaterów skończywszy.Na ekranie wprost hipnotyzuje Haley Bennett.Jeden z bardziej wyrafinowanych, niepokojących i wciągających dreszczowców ostatnich lat.Po więcej zapraszamy do naszej recenzji :)

Drugi, pełnometrażowy film, autora Cichej Nocy. Drugi też film o emigracji, ale też o rodzinie. Piotr Domalewski łączy w swoich filmach właśnie te dwa tematy. Opowiada o rodzinie czasami ocierając się o patologiczne sytuacje, ale jednocześnie bez ostrych, wyraźnych ocen, raczej z sympatią i zrozumieniem. W Jak najdalej stąd pokazuje te trudne, pokomplikowane relacje rodzinne z bardzo różnych perspektyw.Jeżeli komuś podobała się Cicha Noc to ten film również powinien przypaść mu do gustu, choć tu Domalewski idzie w trochę inną stronę, inaczej pokazuje te relacje rodzinne, inna tez jest konwencja. Ale temat podobny i podobna jakość.Świetna rola Zofii Stafiej, która, na ekranie, w krótkim czasie potrafiła pokazać wiarygodnie przemianę ze zdołowanej dziewczynki, właściwie jeszcze dziecka w bardzo pewną siebie kobietę. Po więcej zapraszam do naszej recenzji

Christopher Nolan mistrzowsko opanował zdolność łączenia kina akcji, kina widowiskowego z kinem intelektualnym, dla bardziej wymagającego widza. Przy okazji ma też swoje obsesje i lubi do nich wracać. Ta trójka tematyczna to: czas, przestrzeń i tożsamość. Za każdym jednak razem potrafi on te obsesje opowiedzieć na nowo i w inny sposób. Niestety, naszym zdaniem, TENET fabularnie jest to mało skomplikowany, to nie jest wielopiętrowa opowieść, mało zwrotów akcji, mało zaskoczeń, jest zbyt przewidywalnie, czyli zupełnie inaczej niż to, do czego przyzwyczaił nas reżyser.I zanim ktoś się oburzy na taką opinię, prośba, żeby sobie przypomniał chociażby Incepcję czy Memento.Więcej argumentów dlaczego to nie będzie nasz ulubiony film tego reżysera znajdziecie w naszej recenzji – zapraszamy!

25 lat niewinności. Sprawa Tomka Komendy – prawie każdy słyszał historię, która brzmi tak nieprawdopodobnie i przerażająco. Debiutant w fabule Jan Holoubek postanowił zmierzyć się z tematem. Istniało duże ryzyko, że powstanie koniunkturalny, żerujący na sensacji para dokument. Na szczęście tak się nie stało. 25 lat niewinności to film mniej o sprawie, a więcej o ludziach, o więzi syna z matką, o odwadze, o niezłomności, o sile woli człowieka. O tym, że mimo otaczającego okrucieństwa drzemie też w nas dobroć. Obraz nakręcony z wyczuciem i nieepatujący brutalnością, a mimo to poruszający do głębi i wstrząsający.Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy.

Arab Blues, chociaż trafniejszy wydaje się być oryginalny tytuł: "Kozetka w Tunisie", debiut Manele Libidi. Film opowiadający o różnicach kulturowych w dość lekkim tonie, a już zderzenie z miejscową biurokracją przywodzi na myśl Bareję.Niestety czasami ociera się o banał, a potencjał miał duży (a już końcówka wydaje się być pójściem na skróty).W roli głównej oglądamy Golshifteh Farahani znaną chociażby z Pattersona Jima Jarmusha, czy Co wiesz o Elly Asghara Farhadiego.Więcej w naszej recenzji - zapraszamy!

16 filmowców i 14 krótkometrażowych produkcji, czyli projekt HBO: „W domu”. Twórcy mieli 4 tygodnie na stworzenie 10 minutowego dzieła przy zachowaniu obostrzeń, jakie nałożone zostały w związku z epidemią i czasu epidemii filmy też miały dotyczyć. Powstały obrazy niezwykłe, oryginalne i ciekawe. Dokumenty, fabuły, animacje.Wśród zaangażowanych w projekt znaleźli się: Jacek Borcuch, Andrzej Dragan, Krzysztof Garbaczewski, Renata Gąsiorowska, Magnus von Horn, Paweł Łoziński, Jan P. Matuszyński, Tomek Popakul, Jerzy Skolimowski, Krzysztof Skonieczny, Małgorzata Szumowska/Michał Englert, Mariusz Treliński, Anna Zamecka/Sung Rae Cho oraz Xawery Żuławski.Rozmawiamy o, naszym zdaniem, najciekawszych produkcjach. Zapraszamy!

Babyteeth w reż. Shannon Murphy: takich opowieści o ciężko chorujących, często umierających nastolatkach, czy też schematycznych opowieści o tym jak to panna z dobrego domu poznaje kogoś kompletnie niedopasowanego i pod swoim wzajemnym wpływem się zmieniają – było już wiele. Ta historia, wydawałoby się jakże podobna, i sądząc na pierwszy rzut oka może to wyglądać na rzecz schematyczną i ograną. Ale tak nie jest. Mamy opowieść na bardzo poważny temat, a jednocześnie dużo jest w niej lekkości, humoru, dystansu. Pełno jest obrazów tętniących życiem i optymizmem.Pierwsza miłość, która może być ostatnią, chęć życia pełną piersią, bunt, szaleństwo. Z drugiej strony rodzice działający wbrew wszelkim zasadom rodzicielstwa i ich desperackie próby zachowania wszystkich możliwych, mijających chwil.Film niejednoznaczny, nieszablonowy. Ale uwaga: film, podczas którego się uśmiechamy, a refleksja i smutek przychodzą po seansie.Po więcej o tym filmie zapraszamy do naszej recenzji.

Nasz Czas Carlosa Reygadasa, kino nie łatwe, specyficzne, kino, które jest wyzwaniem.Na pewno nie jest to prosta historia dla wielbicieli kina akcji. To jest kino, które nie opowiada historii tak, po prostu. Reygadas robi filmy nielinearne, filmy medytacyjne, filmy ze spowolnioną narracją.Wydawałoby się, że historia opowiedziana w filmie jest wtórna, jest tu osobliwa zdrada, jest rozpad związku, ale to nie wszystko. To, co najbardziej interesuje Reygadasa to jest to, co nami rządzi, to instynkty, nad którymi człowiek czasami nie potrafi zapanować.Więcej znajdziecie w naszej recenzji, do wysłuchania której gorąco zachęcamy :)Nasz Czas - opowieść o otwartym związku, którą dobrze jest oglądać z otwartym umysłem :)

Homemade - antologia kilkunastu filmów stworzonych w trakcie pandemii, w zamknięciu, lub przy dużym ograniczeniu możliwości przemieszczania się. Wielu twórców, wiele spojrzeń. Mamy tu obraz dnia, niejako "zdjęcie" rzeczywistości, ale i odjechane, krótkie historyjki. Każdy film opatrzony jest informacją, w jaki sposób powstał (smartphone, skype). Wśród twórców Nadine Labaki, Paolo Sorrentino, Ladj Ly, Pablo Larrain, Maggie Gyllenhaal, Kristen Stewart, Ana Lily Amipour, Sebastian Lelio i wielu innych. Tu mieli możliwość pokazać swoją kreatywność w ograniczonych warunkach. Jak im poszło?Wybraliśmy, w naszej rozmowie, kilka naszym zdaniem, na które warto zwrócić uwagę - zapraszamy.

Pięciu Braci Spike Lee kino mocno zaangażowane, co nie jest zaskoczeniem, w końcu takie kino właśnie ten reżyser robi. Ale, choć jest on monotematyczny, to jednocześnie jest on też nieobliczalny, dlatego, że robi te filmy w bardzo rożnych gatunkach, albo je miesza.Tak też jest i tym razem - Pięciu Braci to dość szalony miks kina wojennego z mocnymi nawiązaniami do Czasu Apokalipsy, kina drogi, kina przygodowego, kina akcji i to wszystko oczywiście podane w mocno zaangażowanym sosie.Jak to się udało? Ano niektóre rzeczy wyszły, motyw wojny w Wietnamie, próba pogodzenia się z własnymi traumami, kreacja Delroy'a Lindo - to wszystko w lekko psychodelicznej mgiełce, ale też są mocno naciągane wątki, więc całość może rozczarowywać.Więcej odnajdziecie w naszej recenzji, na którą oczywiście zapraszamy :)

W lesie dziś nie zaśnie nikt - pierwszy polski slasher - można już oglądać od trzech miesięcy, ale dopiero teraz pojawił się kinach, w swoim naturalnym otoczeniu i, naszym zdaniem, dopiero teraz można w pełni się przy nim bawić.Ten film to, jak mówi sam reżyser, to hołd złożony "popcornowcom" z lat osiemdziesiątych i tak najlepiej go odbierać - jako czystą zabawę gatunkiem. Ten film niczego nie udaje - jest bezczelnie prosty i przewidywalny i tak ma być :) Tu nawet jeden z bohaterów wymienia reguły, jakie występują w slasherach. Do tego otrzymujemy kilka świetnych monologów i dobrą grę aktorską w epizodach. Śmiało można powiedzieć, że pierwszy polski slasher nie ma się czego wstydzić.

Córka Boga - najnowszy film Małgorzaty Szumowskiej, pierwszy anglojęzyczny, stąd też tytuł międzynarodowy: The Other Lamb. Swoją drogą polskie tłumaczenie troszkę zbyt łopatologiczne. Można lubić filmy reżyserki, można nie lubić, ba można nie cierpieć - ale nie można im zarzucić, że są nijakie. Są mocne, są prowokacyjne, nie pozwalają przejść wobec nich obojętnie. Ale nie tym razem. Tym razem obraz ten jest (cytując Kingsajz): "taki nijaki? no, nijaki taki". Temat mocny, ale nie można uciec od natrętnej myśli: "ja to już gdzieś widziałem", postacie nieco papierowe. Bronią się świetne zdjęcia Michała Englerta. Więcej znajdziecie w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy :)

Nędznicy w reż. Ladj Ly – film pełen zmyłek

Sala Samobójców. Hejter Jana Komasy, tytuł sugeruje kontynuację filmu sprzed kilku lat, a tak do końca nie jest. Raczej jest to zabieg marketingowy a nie kontynuacja.Oczywiście - nawiązania są, ale delikatne i nie trzeba koniecznie oglądać "jedynki", żeby wiedzieć o co chodzi w Hejterze.Bliżej temu filmowi do Bożego Ciała - sam reżyser powiedział, że te filmy są jak dwie połówki tego samego jabłka. Czuć też duch Martina Scorsese i można mieć skojarzenia z Jokerem - grubo :) ale przesady w tym nie ma.Bardzo gęsty, bardzo intensywny obraz hejterstwa i chyba pierwszy w polskim kinie tak sugestywny obraz rodzenia się tego zjawiska.Po więcej - zapraszamy do naszej recenzji :)

Matthias i Maxime to ósmy tytuł w dorobku niespełna 31-letniego reżysera. Wynik imponujący, tym bardziej, że to kolejny ważny film. Jest to jednak trochę inny Xavier Dolan: film jest spokojniejszy, bardziej stonowany. Mniej tu fajerwerków. Są bardziej wyblakłe barwy, jest dużo ciszej, nie ma krzyku, czy rozpaczy. To reżyser bardziej dojrzały, kameralny i refleksyjny, choć nadal emocje są silne. Film o relacjach, o znajdowaniu swojej tożsamości, o przechodzeniu z młodości w dorosłość pełną gębą. Xavier Dolan potrafi czarować kinem, i tak też jest tym razem. Film jest dopracowany, ze świetną ścieżką dźwiękową i błyskotliwymi, często pełnymi humoru i znakomicie podpatrzonymi dialogami.Zapraszamy na naszą recenzję tego filmu :)

Czy można mieć drugą szansę na pierwszą miłość? Czy można zrobić film o miłości, o uczuciach, o przemijaniu, który nie trąci banałem? Okazuje się, że można. Brzmi to co prawda jak slogan reklamowy, ale rzeczywiście Nicolasowi Bedosowi udało się uniknąć pułapek związanych z braniem się za taki temat. Udało się zrobić film wzruszający, śmieszny, ciepły i refleksyjny jednocześnie nie spłycając tematu. Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy

Małe kobietki to jedna z najczęściej ekranizowanych powieści, gdzie początki tychże ekranizacji sięgają kina niemego. Adaptacje te miały też szczęście do dobrych obsad i do nagród. Widać też na przestrzeni lat, jak przenosił się ciężar opowieści z romansu na delikatny feminizm.Tym razem są to Młode kobietki w wersji Grety Gerwig, gdzie na pierwszy plan wysuwa się Jo - niezależna, zbuntowana, kapryśna, czasem niezdecydowana.To z jednej strony ciekawa, głęboka opowieść o kobietach, o ich roli w świecie, o emancypacji o relacjach między nimi.Zastosowany też jest interesujący zabieg mieszania planów czasowych, dzięki czemu lepiej można zauważyć zmiany, jakie zachodzą w postawach bohaterek. Choć, z drugiej strony, ten zabieg nie do końca został wykorzystany i nie do końca jest udany. Jako romans - dość powierzchowny. Świetne role żeńskie, a Panowie: tym razem nieco bez wyrazu.Po więcej zapraszamy do naszej recenzji.

Taika Waititi kojarzony przez wiele lat z kinem niszowym, a teraz rasowy reżyser hollywoodzkich produkcji, od czasu do czasu musi namieszać i zrobić bardzo osobliwy film.Tak też jest z Jojo Rabbit. Na pierwszy rzut oka jest to absurdalna, nieco szokująca i dla niektórych obrazoburcza komedia na granicy dobrego smaku. W rzeczywistości jednak otrzymujemy bardzo pojemne kino, gdzie obok groteski jest miejsce na sceny ciepłe, liryczne, wzruszające, delikatne i po prostu mądre.Wydawałoby się, że z rzeczy pozornie nie do połączenia reżyser utkał obraz wyjątkowy i zjawiskowy w nietypowym, bo odjechanym kostiumie.Jojo Rabbit to kino refleksyjne i bardzo mądre, nad którym warto się pochylić, zastanowić i które warto przeżyć.Zapraszamy na naszą recenzję.

1917 w reżyserii Sama Mendesa wyrasta na jednego z faworytów do statuetki Oskara. Kino mocne, sugestywne, chwilami przerażające. Świetnie i nowatorsko sfilmowane, przywodząc na myśl język gier video, a może i senne wizje?Kino, które poprzez realistyczne pokazanie efektów wojny może uchodzić za głos pacyfistyczny.Jest też małe ale: chciałby się bardziej wyrazistych postaci, kina bardziej mięsistego psychologicznie.Choć nie sposób nie zafascynować się, czy nawet nie przerazić tym, co widzimy. To kino, które nie prowokuje do głębokich przemyśleń, to kino, które się przeżywa i to mocno.Zapraszamy na naszą recenzję.

Kiedy w 1992 roku na ekrany wchodziły Psy narobiły sporo zamętu. Były inne, świeże, obrazoburcze, w kontrze do tego, co do tego, co dotąd pojawiało się w kinie rozrywkowym, no może oprócz, powstałego rok wcześniej Krolla.Dobra intryga, szybka akcja, aktorzy, zdjęcia i muzyka. I teksty, dużo tekstów, które weszły do języka. Pasikowski, Linda, Pazura - te nazwiska elektryzowały i gwarantowały dobrą rozrywkę. Film stał się kultowy i legendarny.Teraz, po kilkudziesięciu latach, twórcy wracają i odwołują się do tej legendy. Czy im się udało? Zapraszamy do naszej recenzji :)

Dwóch Papieży Fernando Meirelles'a: wydawać by się mogło, ze to film dość hermetyczny, tylko dla zainteresowanych sprawami religijnymi, wszak opiera w dużej mierze na dialogu dwóch wielkich postaci współczesnego Kościoła katolickiego. Czy tak rzeczywiście jest?Otóż nie i to powiedzmy od razu. To film, który zainteresować może każdego. Dodajmy - przepięknie sfilmowany, w czym duża zasługa wyczucia plastycznego reżysera, a jak dodamy, że w rolach głównych mamy dwie wielkie postacie współczesnego kina: Anthony Hoppkins i Jonathan Pryce... zresztą nie chcemy odbierać Wam przyjemności odkrywania tego samemu podczas oglądania filmu, jak i słuchania naszej recenzji ;) na którą zapraszamy!

Oficer i szpieg Romana Polańskiego dreszczowiec historyczny, polityczny, a po trosze i film szpiegowski. Obraz pełen aury niepokoju i osaczenia, jak przystało na starego Mistrza thrillerów. Film, który dotyczy Francji, ale po obejrzeniu widać jak mocno dotyczy nie tylko jej i jakże mocno jest współczesny.Prześladowania, hejt, manipulacje władzy, antysemityzm. Zaszczucie jednostki, jak przegrywa ona z bezlitosnym systemem. Nie jest to może film idealny, ale i tak najlepszy od lat tego reżysera (oczywiście naszym skromnym zdaniem).Po więcej zapraszamy do naszej recenzji :)

Pan T. Marcina Krzyształowicza - film wyjątkowy jeśli chodzi o konstrukcję, wyjątkowy jeśli chodzi o styl, zaskakujący, mieszający gatunki. Biograficzny, historyczny, po trosze sensacyjny i komediowy, satyryczny i absurdalny, ale idzie też w stronę klimatu poetyckiego, gdzie zacierają się granice pomiędzy rzeczywistością i fikcją.Dodajmy całą plejadę wspaniałych artystów, którzy przewijają się przez ekran.Jedni twierdzą, że nie, a inni wręcz przeciwnie: że to jest opowieść mocno inspirowana Dziennikiem 1954 - na to pytanie staramy się również odpowiedzieć w naszej recenzji - zapraszamy :)

Noah Baumbach zrobił film niebanalny, nieszablonowy i bardzo subtelny. 
Film o końcu małżeństwa, o powolnym oddalaniu się od siebie. O próbie rozstania z klasą dwojga ludzi, którzy nadal darzą się szacunkiem i uczuciem.
Film bardzo przejmujący, rozwalający emocjonalnie, a jednocześnie jest to pokazane na letnich emocjach, choć nie do końca… przynajmniej dwie sceny to emocjonalne torpedy.
Wyborne aktorstwo, jedna z najlepszych ról w karierze Scarlett Johansson i równie świetna kreacja Adama Drivera.Więcej o filmie, o aktorach, reżyserze w naszej recenzji, na którą zapraszamy :)

Irlandczyk w reż. Martina Scorsese, jakże wyczekiwany już jest. Czy rzeczywiście, jak twierdzą niektórzy, mamy do czynienia z filmem który jest opus magnum reżysera? Czy to rzeczywiście jest arcydzieło, czy może jest to film tylko metrażowo wielki? A może jest to film spełniony wielki artystycznie? Na te pytania staramy się odpowiedzieć w naszej recenzji, na którą serdecznie zapraszamy :)

Supernova Bartosza Kruhlika to, naszym zdaniem, najważniejszy, obok Cichej nocy, polski film tego roku i zarazem jeden z najciekawszych debiutów ostatnich lat. Zresztą reżyser został nagrodzony właśnie za debiut na ostatnim FPFF w Gdyni.Film to wyjątkowy, niezwykły, bardzo mocny.Bartosz Kruhlik zrobił film bardzo autorski, bardzo oryginalny i bardzo świeży.Film oryginalny, ale można tu wyczuć duch Krzysztofa Kieślowskiego i pytania o winę, karę, przypadek i fatalizm. Jest też tu widoczny trop Smarzowskiego - ten pazur społeczny i to niezwykle drapieżny.Bardzo mocne, bolesne kino - warto, choć lekko nie będzie.Więcej o filmie, interpretacjach i tropach w naszej recenzji, do posłuchania której zachęcamy :)

Król Davida Michóda to kawał dobrego kina historycznego, luźno oparty na sztukach Szekspira, który, co tu dużo gadać, Netflixowi się udał.Tu Szekspir został mocno unowocześniony i poskracany, ale nadal jest duży potencjał w tej opowieści.Film koncentruje się na przemianie rozrywkowego księcia, w odpowiedzialnego Władcę, a dzięki Timothee Chalamet, czyli odtwórcy głównej roli wierzymy w tę przemianę.Można też zaryzykować tezę, że to film antywojenny i nieco feministyczny, a dlaczego?O tym m.in w naszej recenzji, na którą zapraszamy :)

Ukryta Gra Łukasza Kośmickiego - historyczny, sensacyjno-szpiegowski thriller polityczny - tak, wszystko to tu znajdziemy :)Dobre, polskie kino gatunkowe w międzynarodowej obsadzie i w bardzo wysmakowanej formie wizualnej za sprawą reżysera, ale też Allana Starskiego i Pawła Edelmana.Bardzo dobry pomysł wyjściowy na zderzenie atmosfery zimnej wojny i walki imperiów z pojedynkiem szachowym, który wszakże jest metafora wojny.Opowieść, która może nie ma drugiego, czy trzeciego dna, nie jest filmem szalenie artystycznym, ale jest bardzo zgrabnie opowiedziana.W naszej recenzji odsłaniamy nieco kulis związanych z tym filmem - zapraszamy :)

Obywatel Jones w reż. Agnieszki Holland, film o postaci historycznej. Gareth Jones - dziennikarz, idealista - to on opowiedział światu o wielkim głodzie na Ukrainie. Postać historyczna bardzo ważna, ale nieco zapomniana. Chwała Agnieszce Holland za zainteresowanie się scenariuszem i, można rzec, "odkopanie" tej postaci.Film pokazuje rożne postawy wobec stalinowskiej rzeczywistości, wobec manipulacji i kłamstwom reżimu, ale i wobec ludobójstwa. Tak polityków, jak i, a może przede wszystkim, dziennikarzy. Opowiada o latach trzydziestych, ale odniesienia można łatwo znaleźć do naszych czasów.Film zdobył Złote Lwy na Festiwalu w Gdyni, czy słusznie? To pytanie niech zawiśnie i niech każdy sobie na nie sam odpowie. Według nas nas: wielki temat, letni potraktowany. Chciałoby się więcej i lepiej...Zapraszamy do wysłuchania naszej recenzji :)

Ikar. Legenda Mietka Kosza film twórców Ostatniej rodziny w reżyserii Macieja Pieprzycy o niesamowicie utalentowanym, acz nieco zapomnianym muzyku jazzowym. Jego życiorys to gotowy scenariusz filmowy, czy wykorzystany w pełni przez twórców? Pomysł na wyjściu był niezły: opowieść o życiu muzyka ułożyć między koncertami, kolejne jego elementy, pomiędzy utworami, aby powstała opowieść niesiona muzyką, aby to muzyka oddawała nastroje. Tylko, wydaje się, że w pewnym momencie muzyka za bardzo zdominowała film, zachwiana została równowaga i poszczególne wątki zostały poprowadzone zbyt pobieżnie, a nawet nieoczekiwanie zakończone.Dla muzyki warto :)Zapraszamy na naszą recenzję.

Boże Ciało Jana Komasy: film już doceniony w Gdyni i Wenecji, polski kandydat do Oskara. To, naszym zdaniem, najlepszy, jak dotąd, film Jana Komasy. Opowieść to fascynująca, przewrotna i refleksyjna. Paradoksalna i trochę prowokacyjna. Historia chłopaka, który wszystko, co teraz chce zbudować, to co dobrego ma się zdarzyć w jego życiu, buduje na grzechu kłamstwa.Paradoksalnie, to co wydaje się niemożliwe, niewiarygodne jest świetnym punktem wyjścia do opowieści jak można się zmienić, jak czynić dobro i jak można zmienić innych.Film o tym, jacy jesteśmy, jak wpływa na nas otoczenie, jak się zmieniamy, ale i o religii, kontakcie z wiernymi.Więcej w naszej recenzji, do wysłuchania której zachęcamy.

Portret kobiety w ogniu – nagrodzony za scenariusz w Cannes, osiemnastowieczny romans w reżyserii Celine Sciammy, autorki m.in. Mam na imię Cukinia. Tak, to przede wszystkim historia miłosna, ale i proces artystycznego tworzenia, który jest mocno związany z procesem zakochiwania się – a może na odwrót? Film o sztuce z wieloma nawiązaniami malarskimi, film o miłości trudnej, niemożliwej, skomplikowanej bo miłości lesbijskiej. Jest i tu też miejsce na delikatny feminizm. Wszystko to opowiedziane piekielnie drobiazgowo, ale i subtelnie. Dla kogoś, kto lubi się wpatrywać w postacie, ich psychikę, delikatne gesty i sygnały.Więcej w naszej recenzji, na którą zapraszamy

Joker Todd'a Phillipsa, tak, tak - tego od Kac Vegas - gdyby ktokolwiek jeszcze tego nie wiedział: to nie jest rozrywkowy film o superbohaterach. To kino, które rozwala - krótko i na temat.To bardzo wiarygodny portret psychologiczny od A do Z. Od pierwszych scen, kiedy bohater dostaje od życia kopy i to dosłownie, kiedy to stopniowo rośnie w nim frustracja, gniew, wściekłość, w końcu: chęć odwetu.To wszystko genialnie zagrane przez Joaquin'a Phoenix'a. Trudno nie uwierzyć w jego bohatera.Do tego mroczne, zgniłe Gotham. Wyraźne inspiracje Taksówkarzem i Królem komedii Martina Scorsese również poprzez świetną i ważną rolę Roberta De Niro.Może ten film to też ostrzeżenie? Może jeszcze jesteśmy w stanie zapobiec tragedii? Zapraszamy na naszą recenzję.

(Nie)znajomi: remake najbardziej wykorzystywanego w tym celu filmu w historii, posiadacza rekordu w Księdze Guinness’a: Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie Paolo Genovese i nie ma co ukrywać, naszym zdaniem remake lepszy od oryginału. Jeszcze lepsze dialogi, świetna obsada – wymarzony debiut reżyserski Tadeusza Śliwy.Znakomicie rozpisane dialogi, często niuansami różniące się od oryginału, ale jak się różniące!Świetnie zachowany balans pomiędzy zabawą i dramatem. Ta granica pomiędzy śmiechem, a łzami jest bardzo cienka, ale twórcy umiejętnie utrzymują nas „pomiędzy”.To kino mainstreamowe dobre, inteligentne, ciekawe.Zapraszamy do posłuchania naszej recenzji ☺

Mowa Ptaków film z historią: skreślony z listy filmów na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, po protestach przywrócony, jeszcze przed premierą uznany za obrazoburczy i szokujący. Obraz bardzo osobisty, na podstawie scenariusza Andrzeja Żuławskiego zrealizowany przez jego syna: Xawerego, któremu Andrzej Żuławski dał ten scenariusz przed swoją śmiercią. Ten film to swoiste pożegnanie z ojcem, rodzaj rozliczenia, artystyczne odcięcie pępowiny. Film z wieloma znaczeniami, poziomami, nawiązaniami, podtekstami, o których staramy się opowiedzieć w naszej recenzji. Z dobrymi dialogami. Wg Andrzeja Żuławskiego film nie może istnieć bez literatury, a tu chwilami mamy kawał dobrej literatury. Dużo zabawy z widzem, dużo gry, dużo filmu w filmie. Film niełatwy, niekonwencjonalny i dość hermetyczny. Zapraszamy do wysłuchania naszej recenzji.

Nagrodzone Złotą Palmą w Cannes Parasite Bong Joon-ho to tygiel gatunków. To hybryda, mix, collage. To kino dość nieobliczalne i zaskakujące. To opowieść rodzinna, obyczajowa, satyryczna, ale i dreszczowiec, a nawet horror z elementami metafizycznymi. To kino społecznie zaangażowane, a jednocześnie rozrywkowe. I to wszystko udało się zgrabnie pożenić w jednej opowieści, a język filmowy jest świetnie dobrany do konwencji.Po więcej zapraszamy do naszej recenzji. Nie zdradzamy zakończenia, tak, jak chciał reżyser :)

Ból i blask Pedro Almodóvara, film, który jest, jak się o nim mówi, najbardziej osobistym filmem w dorobku reżysera. To bilans bohatera, ale i bilans Almodóvara - to takie the best of. Sam reżyser mówi bardziej zachowawczo, że Ból i blask to trzeci element trylogii, po Prawie i Pożądaniu i Złym wychowaniu. Warto podkreślić świetne aktorstwo nie tylko nagrodzonego w Cannes Antonio Banderasa, choć jego kreacja to klasa sama w sobie.Dla tych, którzy znają twórczość reżysera zaskoczenia nie będzie, ale i tak film robi duże wrażenie.Zapraszamy do wysłuchania naszej recenzji.