Podcasts about Wieringen

The week of April 9, 2025 on The Metallica Report… As the anticipation for M72 2025 builds, dedicated members of the Metallica Family chime in with their favorite Metallica moments. Martin van Wieringen, Robert Elliot, April Mancuso, Chris Yerges, and Tory Eide each bring us to the heart of their chosen live memories accompanied by music from each respective show. And our hosts—always willing to share their unique experiences—tell us which gigs make the top of their lists as well! The Metallica Report – your official, weekly guide for all things Metallica, straight from the source. New episode every Wednesday. “Metallica Saved My Life” Film: https://www.fathomentertainment.com/metallica-saved-my-life  Live Metallica: https://livemetallica.com  Local Metallica Fan Club Chapters: https://www.metallica.com/fans/local-chapters  All Within My Hands: https://www.allwithinmyhands.org  Music from The Metallica Report: https://metallica.lnk.to/TMR-music  Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

In de 54ste aflevering van The Dutch Historian Geschiedenis Podcast gaan we in gesprek over twee uiteenlopende onderwerpen. Lars vertelt over de kroonprins Wilhelm van Pruisen die na de Eerste Wereldoorlog in ballingschap ging op het eiland Wieringen. Er zijn veel bijzondere verhalen over geleverd uit zijn tijd op het voormalig eiland. Axel vertelt over twee extreem lange mensen uit de Nederlandse geschiedenis. Het gaat om Trijntje Keever en Albert Johan Kramer die beide ruim over de 2 meter werden. Veel luisterplezier! Axel & LarsMeer informatie en abonneren op de nieuwsbrief? Home ⇻ The Dutch HistorianVriend worden? The Dutch Historian Geschiedenis Podcast

How did we get here? On this mammoth episode we try to tell the story of politics in "the Christian West" from about 330 AD - present. Sounds crazy? It probably is, but we need to understand where we've come from if we're going to understand where we are (and where to go from here). There's much to learn from this history, as well as things worth preserving if we can.   Theme music: © Don Stewart, Recorded/Mixed by Unmuzzled Music Productions. Image: The Battle of Gibraltar (1607) by Cornelis van Wieringen.

Israël heeft sinds het begin van de wapenstilstand, vorige week woensdag, geschoten en drone-aanvallen uitgevoerd. Toch denkt Midden-Oostencorrespondent Tara Kenkhuis dat het bestand voorlopig nipt standhoudt. Wel gaf Hezbollah een signaal af dat het zo niet kan blijven doorgaan. En een groep zelfstandige ondernemers, onder de naam Comité ZZP, wil met een petitie de handhaving van de wet tegen schijnzelfstandigheid uitstellen. 'Dat hier een groep integraal wordt verboden om allerlei werkzaamheden nog uit te voeren, moet je niet willen', zegt initiatiefneemster Danielle van Wieringen. Over deze podcast    In Ochtendnieuws hoor je in 20 minuten het belangrijkste nieuws van de dag. Abonneer je op de podcast via bnr.nl/ochtendnieuws, de BNR-app, Spotify en Apple Podcasts. Of luister elke dag live via bnr.nl/live.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De arbeidsmarkt is krap en dat voelen ook detacheringsbureau's. In de coronaperiode kon de sector op flinke groei rekenen, maar inmiddels is de krimp ingezet. Waar komt dat door? En hoe kijken detacheerders naar de komst van meer arbeidsmigranten?  Edwin van den Elst, voorzitter van de Vereniging van Detacheerders Nederland (VVDN) is te gast in BNR Zakendoen.  Macro met Mujagić / Boot   Elke dag een intrigerende gedachtewisseling over de stand van de macro-economie. Op maandag en vrijdag gaat presentator Thomas van Zijl in gesprek met econoom Arnoud Boot, de rest van de week praat Van Zijl met econoom Edin Mujagić.  Boardroompanel  I Uber gaat in beroep tegen een boete van 290 miljoen euro vanuit de privacywaakhond. Heeft het bedrijf kans van slagen? En: hoe ziet de toekomst van chatplatform Telegram eruit na de arrestatie van de topman en oprichter van het bedrijf? Dat en meer bespreken we om 11.10 in het boardroompanel met:   - Lieve Declercq, directeur Spie Nederland  - Jeroen Vercauteren, specialist op het gebied van overnames en fusies, verbonden aan Factor-Ros Bedrijfsovernames  Future Business Leaders Wie zijn de ondernemers van de toekomst? Welke hordes willen ze nemen, hoe willen ze groeien en wat voor soort leider willen zij zijn? Presentator Thomas van Zijl gaat in gesprek met jonge ondernemers en vraagt ze ook wat hun grootste valkuil is. Te gast is Bas van Wieringen, mede-oprichter van PeelPioniers.  Geniaal of onzinnig Welk bedrijf droomt er niet van: het introduceren van een geniaal product of een briljante dienst. Maar wat in de ogen van het bedrijf in kwestie geweldig is, kan zo maar onzinnig zijn.    Om de echte pareltjes te vinden én nonsens te ontmaskeren, gaat Thomas van Zijl iedere donderdag in gesprek met een ondernemer die een product of dienst onder de aandacht wil brengen. Deze week is het de beurt aan René Kamminga, mede-oprichter van Earwaxshop.  Contact & Abonneren  BNR Zakendoen zendt elke werkdag live uit van 11:00 tot 13:30 uur. Je kunt de redactie bereiken via e-mail.   Abonneren op de podcast van BNR Zakendoen kan via bnr.nl/zakendoen, of via Apple Podcast en Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Springtij in de Michaëlskerk in OosterlandAl vijftig jaar organiseert de Culturele Kring Wieringen tentoonstellingen en concerten in de Michaëlskerk in Oosterland op het voormalige eiland Wieringen. Miep van Riessen (1944-2015) kreeg er al in 1979 een tentoonstelling. Twee van haar werken zijn te zien in de jubileumtentoonstelling Springtij. Samen met werken van 19 andere kunstenaars, die er ook eerder exposeerden. Hester Wandel gaat na 45 jaar terug naar de kerk waar ze spreekt met de organisatoren van toen en nu. Ze maakt meteen van de gelegenheid gebruik om de toren en de crypte te bekijken. Ze hoort mooie verhalen over de restauratie van de kerk tussen 1990 en 1995, waaraan velen vrijwillig meewerkten om geld uit te sparen. Ook achter het schilderen van de grote engel Michaël op het plafond zit een bijzondere anekdote. Daarvoor diende de kerk zelf als atelier.Met dank aan: Zin in Oosterland, Culturele Kring Wieringen, Siske Montsma, Els van der Klein, Marijke Riemersma en Edwin ZwartMuziek: Paul Glazier en Eric Vaarzon Morelhttps://www.zininoosterland.nlwww.miepvanriessen.nlLuister op:https://hetateliervan.info/van-atelier-naar-kerk/Spotify, Apple PodcastsKijk ook op:Website: www.hetateliervan.infoInstagram: https://www.instagram.com/hetateliervanFacebook: https://www.facebook.com/groups/582263436536589/YouTube: https://www.youtube.com/channel/UCqc40RVkLYJX3PfRXvCo2nQ

In the first Before The Peace episode of 2024, Tre chats with Vince van Wieringen about when he discovered he was Métis, learning about his heritage, his work with Métis organizations and more.Since moving to Fort St. John a couple of years ago, Vince has delved head-first into helping the community with different board positions. He is a part of the Fort St. John and District Chamber of Commerce, the Rotary Club and the North East Métis Association.Before the Peace is brought to you by Troyer Ventures. Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

De Tureluur leek het als weidevogel minder slecht te doen dan bijvoorbeeld de Grutto, de Scholekster en de Kievit. Marcel gaat bij tureluurexpert Wim Tijsen op bezoek op Wieringen om te vragen hoe dat zit. Ondertussen gaat Roos naar het Verdronken Land van Saefthinge, een hotspot voor de Tureluur. En voor de mug.

Een nieuwe aflevering van Remote Working in Progress gemist? Veel directeuren en bestuurders hebben op dit moment té veel op hun bord en hebben input vanuit een managementteam nodig om het nieuwe werken in goede banen te leiden. Hoe richt je dit als bedrijf in en hoe voorkom je leegloop en een hoog ziekteverzuim?  Hoe kun je ervoor zorgen dat je voor de nieuwe generatie aantrekkelijk bent en blijft binnen deze krappe arbeidsmarkt? Kortom, hoe maak je jouw bedrijf weer aantrekkelijk? Mike Stern en Ron Lemmens gingen hierover in gesprek met Joost van Wieringen van Telindus en Petra de West van HeyDay.  In het programma draait het uiteraard om hybride werken, maar ook worden persoonlijke visies en ervaringen gedeeld. Iedere maand schuiven toonaangevende gasten aan om de actuele situatie omtrent het hybride werken te delen. Er wordt teruggeblikt, vooruitgekeken en er worden persoonlijke ervaringen gedeeld. Wat speelt er, wat gaat er goed, wat zijn leerpunten en hoe ziet de business en het hybride werken er in de toekomst uit? 'Remote Working in Progress' wordt gemaakt in nauwe samenwerking met Remote Working Summit. Het programma wordt gepresenteerd door Martine Hauwert en co-host Mike Stern. De uitzendingen zijn naderhand terug te luisteren via de website van New Business Radio en alle bekende podcastkanalen.

Een nieuwe aflevering van Remote Working in Progress gemist? Veel directeuren en bestuurders hebben op dit moment té veel op hun bord en hebben input vanuit een managementteam nodig om het nieuwe werken in goede banen te leiden. Hoe richt je dit als bedrijf in en hoe voorkom je leegloop en een hoog ziekteverzuim?  Hoe kun je ervoor zorgen dat je voor de nieuwe generatie aantrekkelijk bent en blijft binnen deze krappe arbeidsmarkt? Kortom, hoe maak je jouw bedrijf weer aantrekkelijk? Mike Stern en Ron Lemmens gingen hierover in gesprek met Joost van Wieringen van Telindus en Petra de West van HeyDay.  In het programma draait het uiteraard om hybride werken, maar ook worden persoonlijke visies en ervaringen gedeeld. Iedere maand schuiven toonaangevende gasten aan om de actuele situatie omtrent het hybride werken te delen. Er wordt teruggeblikt, vooruitgekeken en er worden persoonlijke ervaringen gedeeld. Wat speelt er, wat gaat er goed, wat zijn leerpunten en hoe ziet de business en het hybride werken er in de toekomst uit? 'Remote Working in Progress' wordt gemaakt in nauwe samenwerking met Remote Working Summit. Het programma wordt gepresenteerd door Martine Hauwert en co-host Mike Stern. De uitzendingen zijn naderhand terug te luisteren via de website van New Business Radio en alle bekende podcastkanalen.

De Bijbel en seks is niet zomaar een voor de hand liggende combinatie. Tenach en Evangelie zijn beide geworden en geworteld in een schaamte- en pronkcultuur, hoewel je bij een zoektocht naar teksten met een seksgerelateerde inhoud in de Hebreeuwse Bijbel veel kansrijker bent dan in het Nieuwe Testament. Vandaag praten we met Willien van Wieringen, lid van de redactie van tijdschrift Schrift, over het thema Foute seks in de Bijbel, het thema van de eerste digitale editie van tijdschrift Schrift.

Tony is huisarts en eigenaar van de NHG geaccrediteerde Huisartsenpraktijk de Gors. Met een team van huisartsen, praktijkassistentes, praktijkondersteuners somatiek en praktijkondersteuners geestelijke gezondheidszorg bedient hij een grote patiëntengroep in Purmerend. In deze podcast belicht hij het ziekteproces van kanker vanuit het perspectief van een huisarts. Hij gaat daarbij in op dilemma's in de diagnosefase, het contact met specialisten in het ziekenhuis, huisartsenzorg in de palliatieve fase en het belang van nazorg. --- Informatie over de huisartsenpraktijk van Tony van Wieringen: Huisartsenpraktijk De Gors Lisdoddestraat 30D 1441 NN Purmerend https://huisartsenpraktijkdegors.praktijkinfo.nl

Erik Hulsegge in gesprek met de mensen die Ede van dichtbij hebben meegemaakt. Wie was Ede Staal, wat bewoog hem. Hoe was het om met hem te werken? Wat doet zijn repertoire met de mensen, zelfs meer dan 35 jaar na zijn overlijden?

September is a special month in my book. For one, it's the gateway to Fall, my favorite season of all time. My second reason for loving this month, it's my mom's birth month. I lost my mom to cancer ten years ago and my mom would have been 63 this year. In her honor, I am featuring stories from a few awesome cancer survivors that I have met from my own journey with cancer. In this episode of The Brave Podcast, we get to hang out with another one of my favorite people, my friend Christa, "BadNBoujie" Van Wieringen. She is a Hodkins Lymphoma survivor going on almost 3 years(woot woot!). During our interview, she shares about her journey with Hodgkins, adventuring and embracing being fabulous despite having cancer . Christa is newly engaged to her finance Mike, and they live in Seattle.In this episode, we discuss:Hodgkins LymphomaCancer TreatmentsAdventureFirst DescentsTeam in TrainingFollow the Brave  Podcast SpotifyApple Podcasts WebsiteBuzzsproutGoogleStitcheriHeart RadioLearn More about Christa and Lymphoma:InstagramTeam in TrainingLeukemia and Lymphoma SocietyStupid CancerAre you a young adult with cancer looking for adventure? Here are some of my favorite organizations:First DescentsSend ItMe-One FoundationLet's shop!The Drifted Drum has apparel, gifts, and decor that are faith inspired and hand crafted by local artists in Tennessee. See something you like? Use the code "Brave" at checkout to receive 10% off your purchase.Do you LOVE bagels? Coffee? Just plain joy?Guys, one of my new favorite spots to visit is Clingans Junction. It's a quaint little coffee shop in Squaw Valley that is on the way to Kings Canyon National Park. If you're a Fresno local or you ever visit this area, you gotta stop here. Yummy homemade pastries and delish coffee await you.  Do you love to read but don't have the time to sit down?Try Audible! Get a month free: http://www.audibletrial.com/TheBravePodcastWanna learn more about me? Check out my website! www.apeachincali.com Want to be a guest on the show?Have a story you'd like to share? Know someone who might be a good guest for the show? Complete your interest form here.Support the show (https://www.paypal.com/biz/fund?id=6C9JYUWNLR7GU)

This week on Moose Talks, we'll be chatting with Bob Zimmer, the MP for Prince George-Peace River-Northern Rockies about the overdose crisis, prorogation, and new Conservative Party leader Erin O'Toole. Then, we'll be joined by Cameron Eggie and Vince van Wieringen with the Rotary Club of Fort St. John about the upcoming Rotary Drive-Thru Breakfast on Sept. 10 to support children and youth in our community.Tune into Moose Talks Friday mornings at 10 on Moose FM and on the Moose FM and Energeticcity.ca Facebook pages. Support the show: https://www.moosefm.ca See omnystudio.com/listener for privacy information.

Historicus en schrijver Eva Vriend is een boerendochter uit de Noordoostpolder, voorheen de Zuiderzee. In haar boek ‘Eens ging de zee hier tekeer’ staan Zuiderzeefamilies centraal; uit Urk, Volendam, Spakenburg en Wieringen. Het boek is genomineerd voor de Libris Geschiedenisprijs 2020. Presentatie: Gijs Groenteman

1973 - Bezoek aan Frans Veen (vervolg). Over het watertekort. De ouders van Frans Veen komen ook. Ad is weer beter. Haan vraagt wanneer Maarten weer terug is van vakantie omdat Balk naar het ziekenhuis moet. Ad is verbaasd over de hardheid van de brief aan Pieters. Bij het insteken van fiches in de kaartsysteemkamer vindt Maarten de afgebroken dol van de zeis uit Wieringen. Dat geeft hem een gevoel van vervreemding. Pieters geeft Maarten gelijk. In de vakantie droomt Maarten over een boek over het Bureau, over De Heer en Rentjes. Terug van vakantie belt Nicolien haar moeder en Ad en Heidi om te zeggen dat ze wat eerder terug zijn gekomen omdat Maarten ziek is. Maarten brengt verslag uit over zijn bezoek aan de dokter. Met: Krijn ter Braak (Maarten Koning), Gerardjan Rijnders (Frans Veen), Yvonne van den Hurk (Nicolien), Allard van der Scheer (vader van Frans Veen), Gusta Teengs Gerritsen (moeder van Frans Veen), Hans Hoes (Ad Muller), Hanneke Riemer (Dé Haan), Anneke Blok (Tjitske van den Akker) en Jacqueline Blom (Joop Schenk).

Caro Emerald scoort in 2009 de tot nog toe grootste hit uit haar carrière met "A Night Like This". Samen met Caro en haar producers David Schreurs en Jan van Wieringen is Bart Arens naar de Wisseloord Studios in Hilversum gegaan om het nummer te ontleden. Wist je dat Caro het nummer behoorlijk gestresst heeft ingezongen, dat het liedje vol zit met verborgen geluidjes en dat het wat weg heeft van een schlager?

In episode 10 we interview artist Marije van Wieringen [1:04:30]. Mark rants on the McKinney pool party and Kevin asks a difficult question about expatriation. Images discussed by Marije: Quarantine – Marc Petit [1:24:28] The Study – Rémi De Ligny [1:25:28] Atlas – Lotta Blokker [1:26:50] LInks mentioned in this episode: Mountain Stoic – Kevin […]

Welcome to the podcast show notes and transcript for Episode 10: The Liberation Route Europe of the Allies in WW2. In this episode Rachel Heller and I speak with Jeroen van Wieringen, who is with Liberation Route Europe, the foundation promoting greater knowledge of the route the Allied troops took to take back Europe from the Nazis during World War II. Many people know about and visit the D Day beaches in Normandy France. There are, however, many more sites to visit which show the slow but inexorable march towards Berlin of the Allied forces. Time Stamped Show Notes 00:36 What is Liberation Route Europe? 2:14 The Path of the Allies in WW2 3:41 Beyond the D Day Beaches 4:34 The Highlights of Liberation Route Europe 6:42 The Battle of Arnhem 8:18 The Route’s Foundation Status 10:17 Visiting the Route with Kids 11:17 Visiting the Route with the Mobility Impaired 11:57 The Liberation Route In Berlin 12:56 The American Friends Fund Now if you like the podcast then it would be a HUGE help if you subscribed and left a rating & review.

Kroonprins Wilhelm, zoon van de Duitse keizer, vecht bij Verdun en vrijt na de oorlog op Wieringen.

Een gedicht van Hannah van Wieringen, gepubliceerd op hard//hoofd.

Tijdens het werk aan wat aanvankelijk haar tweede boek zou worden, werd bij schrijfster en actrice Marian Boyer kanker geconstateerd. Vanaf dat moment stond haar leven in het teken van ziek zijn en beter worden. Wim Brands praat over haar nieuwe boek ‘Een geslaagd leven', een roman over een jongvolwassene die [...]

The exhibit presents everything from furniture and tabletop objects to jewelry by 23 emerging Dutch designers and manufacturers and 1 photographer. Curated by Studio Jan Habraken and Alissia Melka-Teichroew in collaboration with Wabnitz Editions Ltd and Josée Lepage, the work draws an outline of contemporary design coming out of, and shaped by, the unique climate of the densely populated Netherlands, whose designers grow up below sea level and under heavy gray skies. This video features talks with Alissia, Greetje van Helmond, Rob van Gijzel and Lucas Maassen. With works of Miriam van der Lubbe, Ilona Huvenaars, Willem derks, Frederik Roije, Anouk Omlo, Alexander Pelikan, Lara de Greef, Maarten Baptist, Dave Keune, Lotte van Laatum, Laurens van Wieringen and Jan Habraken. byamt.com citenyc.com produced by designguide.tv (c) 2009 music courtesy of NVIN, n-v.in

The exhibit presents everything from furniture and tabletop objects to jewelry by 23 emerging Dutch designers and manufacturers and 1 photographer. Curated by Studio Jan Habraken and Alissia Melka-Teichroew in collaboration with Wabnitz Editions Ltd and Josée Lepage, the work draws an outline of contemporary design coming out of, and shaped by, the unique climate of the densely populated Netherlands, whose designers grow up below sea level and under heavy gray skies. This video features talks with Alissia, Greetje van Helmond, Rob van Gijzel and Lucas Maassen. With works of Miriam van der Lubbe, Ilona Huvenaars, Willem derks, Frederik Roije, Anouk Omlo, Alexander Pelikan, Lara de Greef, Maarten Baptist, Dave Keune, Lotte van Laatum, Laurens van Wieringen and Jan Habraken. byamt.com citenyc.com produced by designguide.tv (c) 2009 music courtesy of NVIN, n-v.in

The exhibit presents everything from furniture and tabletop objects to jewelry by 23 emerging Dutch designers and manufacturers and 1 photographer. Curated by Studio Jan Habraken and Alissia Melka-Teichroew in collaboration with Wabnitz Editions Ltd and Josée Lepage, the work draws an outline of contemporary design coming out of, and shaped by, the unique climate of the densely populated Netherlands, whose designers grow up below sea level and under heavy gray skies. This video features talks with Alissia, Greetje van Helmond, Rob van Gijzel and Lucas Maassen. With works of Miriam van der Lubbe, Ilona Huvenaars, Willem derks, Frederik Roije, Anouk Omlo, Alexander Pelikan, Lara de Greef, Maarten Baptist, Dave Keune, Lotte van Laatum, Laurens van Wieringen and Jan Habraken. byamt.com citenyc.com produced by designguide.tv (c) 2009 music courtesy of NVIN, n-v.in

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.