Podcasts about amsterdam west

Er was geen koers de afgelopen dagen!! Alhoewel, het Nederlands kampioenschap tijdrijden, noem het maar niks. Maar het was niet zo alomvattend als de afgelopen weken en al helemaal niet zo goed gevuld als het de komende maand gaat zijn. Er wordt gerust, getraind, genoten. Een mooi moment voor ons om de postzak weer eens te legen en de laatste wielernieuwtjes uit te diepen. Ook blikken we vooruit naar het NK, wat een waar sprintersbal belooft te worden. Viel spass! Jullie kunnen ons weer LIVE zien deze Tour de France!: 18 juli - Tour de Dance Reprise in Tivoli, voorafgaand doen we een live podcast (vanaf ongeveer 21:30 uur) daarna feessie, voor gratis! Wees op tijd want vol=vol! 20 juli - Etappe kijken en daarna podcast bij PONG te Amsterdam West! Ticketlinkje volgt nog, Vrienden van de Show krijgen voorrang!

Another 1 hour techno mix from inside the Bas[s]ment conatining the last few months relases and live elements. In the heart of Amsterdam West lies a gem, hidden underground, that comes to life during weekend evenings: a streaming studio, equipped with top notch DJ gear, professional video equipment, light robots and bombastic speakers; it's called The Bassment and for the past couple of years it has been hosting an excellent roster of national and international DJs, in different formats but always very Techno-oriented: a delight for any techno-head alike. Along its evolution is the award of the official ADE yellow cube, making The Bassment a relevant pin in today's #Mokum map of underground venues.Mind Your step, curator and owner of this cozy but vibrant space, is a long time Techno lover and, as such, he's a supporter of the earlier Techno sound; but his fascination with all things electronic has kept him very much up with current times. His personal setup is made to live edit tracks as he plays, creating brand new music from existing one, for a whole new listening and dancing experience. Sound wise, he likes it pretty mental, marbled by pounding 4/4 beats to balance an otherwise very hypnotic sound, pushing both mind and body to dance. www.facebook.com/djmindyourstep/ www.instagram.com/djmindyourstep/ @rob-van-erp-1 linktr.ee/the_bassment

De onrust in Amsterdam houdt ondanks de geldende noodverordening aan. Op Plein '40-'45 in Amsterdam-West moest de ME gisteravond in actie komen nadat er een tram in brand vloog en er met vuurwerk naar politieagenten werd gegooid. ‘De situatie is heel heftig', zegt Nine Kooiman, voorzitter van de Nederlandse Politiebond. ‘Er zijn momenteel heel veel brandhaarden in de samenleving, en zeker in Amsterdam laait het continu op.' De Amsterdamse Raad houdt vandaag een spoeddebat over het geweld.   En de Oekraïners maken zich zorgen om de opbouw van Russische troepen, zowel in het noorden als het zuiden. Volgens president Zelensky heeft Rusland vijftigduizend troepen in de regio Koersk. Ook in het zuiden is het Russische leger bezig met troepen te verplaatsen voor een aanval, zegt een Oekraïense legerwoordvoerder. Die zou gaan plaatsvinden in de buurt van Zaporizha.  Over deze podcast    In Ochtendnieuws hoor je in 20 minuten het belangrijkste nieuws van de dag. Abonneer je op de podcast via bnr.nl/ochtendnieuws, de BNR-app, Spotify en Apple Podcasts. Of luister elke dag live via bnr.nl/live. See omnystudio.com/listener for privacy information.

We praten met Chris Blok, oprichter van de arcadehal Blast Galaxy in Amsterdam-West. Chris vertelt uitgebreid over hoe hij arcadekasten restaureert en aanpast voor modern gebruik. Ook bespreekt hij het verschil tussen Japanse en Nederlandse arcadehallen en de uitdagingen rondom het runnen van een arcadehal in Nederland.Daarnaast duikt hij in nostalgie met verhalen over oude kasten zoals Daytona en Street Fighter, en gaat hij dieper in op zijn handelspraktijken, zoals het importeren van arcadekasten uit Japan. Jurian en Randal praten mee over hun ervaringen en de charme van arcades in het algemeen.Blast Galaxy biedt een retro-ervaring met een moderne twist, waarbij toegang wordt betaald in plaats van per spel waardoor je onbeperkt kunt gamen. Chris deelt zijn passie voor zowel het bouwen als restaureren van arcadekasten, waaronder het aanpassen van Japanse machines voor de westerse markt. De ondernemerskant van Chris komt ook naar voren wanneer hij vertelt over de worstelingen met huurcontracten en de impact van corona op zijn bedrijf.ShownotesChris Blok - eigenaar van Blast GalaxyBlast GalaxyDaytona arcade racegameTijdschema0:00:00 Reclame: ICT Group0:00:42 De magie van Blast Galaxy0:03:24 De verhuizing naar Amsterdam-West0:04:41 De liefde voor arcade games0:14:08 Het bouwen van arcade machines0:15:22 De unieke ervaring bij Blast Galaxy0:18:23 Nostalgie en restauratie van games0:24:13 De uitdagingen van het bedrijfsmodel0:30:49 Succes en toekomst van Blast Galaxy0:33:41 Arcade magie0:34:51 Onderhoud van arcade kasten0:36:25 De groei van Blast Galaxy0:40:50 De droom van Daytona0:47:14 Begin van de arcade handel0:49:10 Evenementen en TwitchCon0:51:49 De nieuwe locatie van Blast Galaxy0:54:35 Cyber Security Week ervaringen1:02:30 De kracht van verhalen in ondernemerschap1:03:58 Afsluiting en dankwoord#BlastGalaxy #Arcade #RetroGaming #Daytona #StreetFighter #AsianStreetFood #Tweakers #Gamekings #ArcadeMachines #Nostalgie #GamingZie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

[for a summary in English, click here] Beste luisteraar, inclusie vormt de rode draad doorheen deze podcastreeks, en we maken ons sterk dat we dit thema intersectioneel benaderen. Want net zoals dat inclusie met méér heeft te maken dan enkel etnische achtergrond, gezondheid of socio-economische status, heeft het naast tewerkstelling ook raakvlakken met onderwijs, huisvestging, je thuis voelen in de samenleving. In deze aflevering verkennen we deze raakvlakken en reflecteren we met professor Maurice Crul, hoogleraar onderwijs en diversiteit aan de Vrije Universiteit Amsterdam, over de nieuwe minderheid en hoe deze mensen deelnemen en bijdragen aan de kunst van het samenleven. Het boek ‘De Nieuwe Minderheid: Over Mensen Zonder Migratieachtergrond in de Superdiverse Stad' vormt de aanleiding voor dit gesprek – een boek dat trouwens gratis, open acces, te vinden is online. Luister mee naar dit gesprek dat de zevende aflevering vormt van ons tweede seizoen en verken samen met ons wat integratie, belonging uncertainty en segregatie betekenen voor onze toekomst. Goedemorgen. Dankjewel professor Crul voor het feit dat we dit gesprek mogen hebben. Ik heb jou om dit gesprek gevraagd op basis van je boek De Nieuwe Minderheid - leg misschien even aan de luisteraars uit: wie ben je, wat doe je en waarom? Ik ben Maurice Crul, ik werk hier aan de Vrije Universiteit van Amsterdam. Ik ben hier hoogleraar onderwijs en diversiteit en ik doe eigenlijk al zo'n 25, 30 jaar onderzoek naar school- en arbeidsmarktlopen van migrantenkinderen. Kan je iets meer vertellen over je onderzoek naar de praktijk van het samenleven?  Misschien iets meer over het onderzoek naar de praktijk van het samenleven? Nou, zoals ik al zei, ik heb dus heel lang onderzoek gedaan naar migranten en kinderen van migranten - ondertussen kleinkinderen van migranten - en zo'n 5 jaar geleden dachten we van ja, er is eigenlijk één vergeten groep als we het over samenleving, integratie, diversiteit hebben en dat zijn de mensen zonder migratieachtergrond. Die in heel veel grote West Europese steden ondertussen de numerieke minderheid zijn. Dus hun leven is eigenlijk in die 30, 40 jaar ook heel erg veranderd. Laten we eens gaan kijken hoe die mensen het ervaren in die grootstad, in die diverse stad. Hebben ze contacten met mensen met een migratieachtergrond? Voelen ze zich prettig in een diverse wijk? Dat is eigenlijk een beetje het uitgangspunt geweest van het nieuwe onderzoek. En zo kwamen we inderdaad terecht bij: ja, hoe doen we dat met elkaar – samen leven? Vooraleer we daar helemaal in duiken, ben ik benieuwd hoe het komt dat dat een beetje een vergeten groep is geworden - dat er daar zo nog geen onderzoek naar gedaan is. Ja, nou ja, dat is een terechte vraag natuurlijk. Als ik kijk naar de onderzoeken, dan is duidelijk sinds de jaren 80 de focus geweest op arbeidsmarkt, schoolprestaties, criminaliteit. En dan ging het eigenlijk altijd over de achterstandspositie van kinderen van migranten. En dat was natuurlijk ook terecht, hè? Er waren veel zorgen over schoolprestaties, arbeidsmarktdiscriminatie… Maar eigenlijk zeggen we ook al sinds die tijd: integratie is wel een tweezijdig proces. En er zijn twee partijen die daarin belangrijk zijn. En ja, ook de partij zonder migratieachtergrond is belangrijk in hoe we die samenleving vorm gaan geven. En daar is merkwaardig genoeg eigenlijk bijna nooit aandacht voor geweest. Ik meende in je boek te lezen dat er toch een soort van taboe of zo hangt rond de focus op mensen zonder migratieachtergrond. Hoe zou je dat verklaren? Ja dat taboe bleek al vrij snel toen het onderzoek startten. Er kwamen veel reacties in de media over dit onderzoek. En dat was meer in de trant van ‘Wat gaan we nu beleven?' ‘Moeten de mensen zonder migratieachtergrond gaan integreren, moeten ze zich aanpassen?' En ons antwoord is: laten we gewoon eens gaan kijken naar hoe die mensen het zelf beleven om in die diverse samenleving te wonen. Er wordt ergens altijd gezegd dat het voor mensen zonder migratieachtergrond een enorme uitdaging is, die diverse samenleving. Laten we nou eens echt feitelijk kijken hoe ze dat ervaren en hoe ze dat doen. Dus waarom zo'n een reactie ook op zo'n onderzoek? Zeker vanuit rechts wordt er juist heel veel aandacht besteed aan, ja, de positie van mensen zonder migratieachtergrond in de diverse samenleving. Nou doen we dit onderzoek en is het weer niet goed. Ja, want je zou inderdaad net verwachten dat het dan gevalideerd wordt? Maar dat was zo niet? Het werd meteen geframed als ‘dat betekent, dus dat wij mensen van Vlaamse of Nederlandse afkomst ons moeten gaan aanpassen aan de migranten.' En dat klopt niet. Maar waar het wel op neerkomt is dat de effort van aanpassen, dat die er van alle kanten moet komen. Daarom gaat het nog niet om aanpassen aan elkaar, maar wel aan ‘de praktijk van het samenleven'. Is dat iets nieuws, iets innovatiefs? Ik denk dat het op twee manieren innovatief is. Als we het over de multiculturele samenleving hebben, dan gaat het eigenlijk al 40 jaar over wat er moet gebeuren richting migranten, hun kinderen en kleinkinderen. En we zeggen ook duidelijk tegen de politiek, wil je echt een vreedzame samenleving voor de toekomst bouwen? Dan zul je wel aan àlle groepen aandacht moeten besteden. En dat betekent dus ook aan mensen zonder migratieachtergrond, want ja, we willen ook dat die mee blijven doen in die diverse samenleving. En als zij minder participeren in de diverse samenleving, dan is dat problematisch en kan dat betekenen dat ze ook achterop raken in die samenleving. Maar het kan ook betekenen dat de sociale cohesie in hun buurt of in de stad naar beneden gaat. Dus het gaat enerzijds om een beleidsverandering. En anderzijds is het ook om te zeggen dat ook de mensen zonder migratieachtergrond moeten een stem krijgen in hoe we de samenleving vormgeven. Dus we moeten ons niet alleen richten op de mensen met migratieachtergrond, maar ook op de mensen zonder migratieachtergrond. Het is ook hun samenleving. We moeten hen erbij betrekken, moeten hun stem horen en kijken hoe we met zijn allen die samenleving gaan vormgeven. Ja, daar zit een stukje mede-eigenaarschap in, een stukje empowerment ook. Ja. En een groot stuk verbinding. Ja. En in het begin van het boek haal je vriendschap aan als iets heel belangrijks dus. Kunnen we dan de parallel trekken naar dat we er eigenlijk zouden voor moeten zorgen dat die verbinding met mensen met een andere etnische achtergrond ook in hobby's, in vrije tijd, het liefst in scholen ook, op wordt ingezet? In de jeugdjaren dus? Ja dat is inderdaad iets ook wat we terugvinden in de praktijk. Ik geef altijd het voorbeeld van inderdaad, de basisschool, de lagere school. Je ziet dat ook in ons onderzoek: mensen met kinderen zonder migratieachtergrond, die in de diverse wijken wonen, dat sommige van hen ervoor kiezen om hun kind dan toch buiten die wijk naar een minder diverse school te sturen. En daar zijn dan allerlei overwegingen voor. En je ziet dat die ouders daar dan niet helemaal de consequenties daarvan zien. Dan zien ze vervolgens niet dat, als zij naar de lokale speeltuin gaan in hun wijk, dat hun kind die andere kinderen niet kent, dat zij die andere ouders niet kennen. Dus dat ze daardoor ook eigenlijk een aansluiting missen in de buurtactiviteiten. Dat soort consequenties, denk ik, is heel belangrijk dat we beseffen. Dat sommige keuzes die ouders misschien maken om hele goede redenen, ook sociale consequenties hebben. Ja, want eigenlijk duw je dan bijna je kind in een toekomstige achtergestelde positie, wanneer het neerkomt op samenleven of goed samenwerken. Ja. Ik geef het voorbeeld hier van onze eigen universiteit. De helft van de studenten hier op de Vrije Universiteit heeft een migratieachtergrond. Maar in Amsterdam kan je dus je kind naar een middenklasse crèche sturen met allemaal andere witte Nederlandse kindertjes. We hebben vrije schoolkeuze, dus je kan in het lager onderwijs ook naar een niet- diverse school. En dan kan je naar het gymnasium wat hier de hoogste opleiding is, wat ook een vrij witte omgeving is. En dan komen die kinderen bij ons op de universiteit. En ze hebben geen idee hoe ze zich hier moeten gedragen. Je ziet dat die jongens vaak in de colleges de verkeerde opmerkingen maken, recalcitrant gedrag gaan vertonen - dat is echt problematisch gedrag, geen aansluiting vinden bij de werkgroepen die er zijn, ze plaatsen zich echt buiten de groep studenten die wel in de diverse samenleving zijn opgegroeid. Dus dan zie je heel concreet hoe dat uitwerkt voor deze jongeren. En ik denk dat die ouders daar nooit bij na hebben gedacht dat al die keuzes er toe hebben geleid dat hun kinderen eigenlijk niet toegerust zijn om in die diverse samenleving te opereren. Dan kan je zeggen, oké, dat is misschien niet zo heel belangrijk, dat is maar een studie. Maar vervolgens moeten ze in Amsterdam misschien leiding gaan geven aan een divers team. Of hebben ze collega's met een migratieachtergrond? En dan zegt hun leidinggevende misschien van ja, ‘ik zie niet hoe jij dit goed kan doen'. Dus dat gaat op den duur wel consequenties hebben ook voor deze mensen. Op hoe ze hun toekomst gaan opbouwen. Ja, het zou jammer zijn dat de inzichten uit een wetenschappelijke studie niet worden vertaald naar de praktijk. Is dat iets waar je op gaat inzetten? Ga je de inzichten meenemen in colleges? Ga je workshops geven? Hoe ga je daar vat op hebben? We geven heel veel lezingen over het boek. Maar we zijn ook gesprek met politici en beleidsmakers hier, bijvoorbeeld in Amsterdam. Om ook te kijken hoe we bijvoorbeeld zo'n beleid vormgeven wat zich op iedereen richt en niet alleen op de migrantengroepen en migrantenorganisaties? Ik ben ook in gesprek met woningbouwverenigingen hier: hoe kan je de praktijk van het samenleving in woonblokken vormgeven. Hoe kan je bijvoorbeeld de binnentuinen vormgeven of entrees van woonblokken zo maken dat mensen elkaar echt ontmoeten. Dus ja we proberen eigenlijk heel praktisch te kijken hoe we dat kunnen vormgeven. Alle voorbeelden die ik vaak geef om duidelijk te maken dat het beleid ook echt belangrijk is, dat je eigenlijk bij alle beleidsbeslissingen – daar heb ik het ook met de wethouder over - moet kijken wat zo'n beslissing betekent voor segregatie. En wat als je nou elk besluit daarop toetst? Als je bv. een school ergens plaatst in een wijk. Of als je voetbalvereniging ergens plaats in de wijk. Wat betekent dat eigenlijk voor de praktijk van het samenleven? Bijvoorbeeld in onze eigen buurt in Amsterdam-West, een meerderheids- minderheden buurt, daar hebben 20 jaar lang ouders met allerlei initiatieven geprobeerd om de scholen te mengen in de buurt. Dat is met heel veel succes gebeurd. En nu een paar jaar geleden is er een nieuwe lagere school bij ons in de buurt gekomen, een Rudolf Steiner school, en die heeft alle witte, hoogopgeleide ouders uit onze buurt weggetrokken. En 20 jaar lang menging door ouders en door scholen is teniet gedaan door zo'n beslissing. En dan vraag je je echt af hoe het mogelijk is dat een bestuur een beslissing neemt om zo ingrijpend voor een buurt een nieuwe school neer te zetten zonder na te denken over dat betekent voor de praktijk van het samenleven in die buurt. Door dusdanig niet naar de toekomst te kijken, speel je self-segregation in de hand. En Mazen jij legde het me eerder ook nog uit: self-segregation is een soort van coping mechanisme – als je als persoon met migratieachtergrond te maken krijg met discriminatie, en je kan op die manier moeilijker een job vinden, dan maak je sneller de keuze om als zelfstandige te gaan werken. Of je kiest ervoor om uitsluitend samen te werken met enkel die mensen die de praktijk van het samenleven wel goed onder de knie hebben. En dan creëer je ‘eilandjes'. Bubbels, ja. En dat is ook een beetje de conclusie van ons onderzoek. Het gaat niet vanzelf. Dat is misschien ook wel een beetje de kritiek op het progressieve geluid of het linkse geluid waar altijd gezegd is geweest dat we diversiteit moeten vieren, ‘als we mensen maar bij elkaar brengen'... Onze oude burgemeester zei “als we iedereen maar een kopje thee met elkaar laten drinken, dan komt het allemaal wel goed” - maar er is wel iets meer voor nodig. Omdat mensen toch een bepaalde schroom hebben om elkaar te ontmoeten en aan te spreken. Dus het moet toch meer georganiseerd worden. Dat klinkt meteen al heftig maar kan ook gewoon betekenen dat er in een woningblok met alle bewoners samen wordt nagedacht over hoe een galerij zou moeten worden opgeknapt en dat dat de reden is om bij elkaar te komen. Waarbij dan als neveneffect mensen elkaar leren kennen. Ja. Ik las ergens in een ander onderzoek dat het niet de fijne en gezellige activiteiten à la samen thee drinken of samen aan de barbecue, die ‘goed samenleven' ondersteunen. Wat dat wél doet, is samen gezamenlijke uitdagingen overwinnen. Ja. Zoals inderdaad wat je net aanhaalde: samen nadenken hoe we iets gaan vormgeven. En dan zal je nóg botsen met meningen. Natuurlijk! Ja we zien ook in ons onderzoek dat er ook conflicten ontstaan in woningblokken. Maar dan zie je ook dat het belangrijk is dat er een paar mensen zijn die toch bruggenbouwers zijn, die conflicten in de kiem smoren, die de praktijk van het samenleven dus op de een of andere manier al onder de knie hebben, die die brug kunnen slaan. Het zijn vaak mensen die een partner hebben met een migratieachtergrond bijvoorbeeld en daardoor toch al meer in twee werelden staan. En ja ook dat soort mensen zijn super belangrijk in een wijk - als er daar veel van zijn dan zie je dat al die dingen waar we het daarnet over hadden, dan eigenlijk wél tot stand komen. Die mensen organiseren ook activiteiten in de binnentuin waar ze proberen juist verschillende mensen bij elkaar te brengen – omdat dat is wat zij vinden dat er moet gebeuren. Ja en waar zij misschien iets meer gewend aan zijn. Ja klopt. Want sommige getuigenissen die je aanhaalt in je boek brengen dat aspect ook naar voren. Op de vraag of het samenleven in diversiteit zo een groot feest is, antwoorden sommige mensen dat ze dat niet per se weten of zo zouden benoemen, maar dat ze er gewend aan zijn, dat dit de dagelijkse realiteit is. En je sprak daarnet over een zekere schroom die mensen voelen om elkaar te ontmoeten, elkaar te leren kennen. In het boek wordt er een term aan gegeven: belonging uncertainty. Dat vind ik wel een heel erg mooi concept. Kan je dat misschien even toelichten?   Ja, ik moet meteen credits geven aan mijn phd student, Lisa-Marie Kraus. Die kwam eigenlijk deze term op spoor door dat ze literatuur las uit Amerika en daar ging het eigenlijk over zwarte Amerikanen die in een witte omgeving moesten functioneren in het werk of op de universiteit, of waar dan ook.  En zij gaven aan dat ze dan vaak belonging uncertainty voelden. Omdat ze de codes niet precies kenden, niet per se wisten of ze gewenst waren in die omgeving, dus ze ervaarden een zekere ongemakkelijkheid. En zij herkende dat ook heel erg in de interviews met mensen zonder migratieachtergrond, dus in uitspraken van de witte Vlamingen en Nederlanders die zij spraken. Zij zegden dat ze zich soms een beetje ongemakkelijk voelen in een divers gezelschap. ‘Ik weet niet of ze mij zullen accepteren.' ‘Misschien zeg ik de verkeerde dingen.' ‘Ik ken de codes niet helemaal dus ik voel toch een zekere schroom om die stap te maken.' En dat is dus eigenlijk een heel belangrijk geluid wat we uit de interviews horen: dat mensen zeggen “ja, ik ben blij in een diverse wijk te wonen, maar om echt zelf die stap te maken om met mijn buren met een migratieachtergrond een gesprek aan te knopen op straat, of als ik in het parkje zit met mijn kind en daar zitten andere ouders met kinderen met een migratieachtergrond,.. dan voel ik toch een zekere schroom om dat te doen.” Dat is een beetje ook wat er door mensen die jullie hebben geïnterviewd wordt aangehaald wanneer ze zeggen dat ze wel open staan voor diversiteit en dat ze dat als iets positiefs beschouwen, maar als je dan verder vraagt dan blijkt dat ze helemaal niet zoveel interacties hebben met mensen met migratieachtergrond. Ja. Je ziet ook dat vaak op dat moment in het gesprek daar ook wat ongemakkelijkheid ontstaat omdat mensen eigenlijk – en dat is ook een van de belangrijke uitkomsten uit het onderzoek – voor het overgrote deel wel positief zijn qua attitude over diversiteit. Maar als je naar hun praktijk vraagt en naar hun vriendengroepen dan blijkt dat die toch nog wel heel wit zijn. En ja dat ze dan wel in diverse wijken wonen, maar dat hun leven zich toch afspeelt in de eigen bubbel. En heel veel mensen spreken eigenlijk uit dat ze dat anders zouden willen maar eigenlijk zelf niet weten hoe ze dat zou moeten aanpakken. En zo komen we weer uit op de conclusie dat het op de een of andere manier georganiseerd moet worden. Op moment dat je dan bij een voetbalvereniging gaat die gemengd is. Dan heb je een heel duidelijke rol. Je bent een van de teamleden. Je hebt zelfs hetzelfde T-shirt aan. Het is niet onduidelijk waarom dat je er bent. Je bent daar om te voetballen. En dan wordt het ongemak weggenomen en dan zie je dat mensen die dat doen ook rapporteren dat ze ook vaak een gemengde vriendengroep hebben. Ja. En andersom vond ik het ook een heel fijn of toch zeker opmerkelijk inzicht dat die mensen die zich soms racistisch uitlaten terwijl ze zich tegelijkertijd haasten om te zeggen dat ‘Khadija een toffe is want dat is de buurvrouw' en ‘Khaled van de winkel is een van de goei' – dat die tóch wel bijdragen aan de praktijk van het goed samenleven. Dat vonden wij ook belangrijk om te benadrukken in het onderzoek. Dat mensen bepaalde uitingen hebben, en misschien zelfs ook extreem rechtse stemmen (die hebben we er ook zeker tussen in het onderzoek) maar dat als je vraagt naar hun eigen praktijk, dan hebben ze wel goed contact met hun buren met een migratieachtergrond. En dat is eigenlijk natuurlijk een vrij menselijk gegeven. Ook al zeggen die rechtse en extreemrechtse partijen dat we de multiculturele samenleving moeten verwerpen - voor de mensen die in zo'n diverse wijk wonen, wat betekent dat eigenlijk als ze dat zouden doen? Dan zouden ze geen contact hebben met veel van hun buren. Misschien zelfs op voet van oorlog moeten staan met hun buur. Nou en de meeste mensen kiezen er menselijk gezien niet voor om dat te doen. Die willen ook gewoon prettig samenleven. En als je dan je buren leert kennen. Ja, dan krijg je toch weer een ander beeld, dan zie je toch vooral die buurman of die buurvrouw en niet die persoon met een migratieachtergrond waar je je misschien als stemmer tegen verzet. En ik denk dat dat heel belangrijk is, dat we dat beseffen. Dat we niet alle mensen die op extreemrechts stemmen over één kam scheren. En dat we moeten kijken naar wat die mensen eigenlijk doen in de praktijk. En laten we daarbij aansluiten, want als je daarbij aansluit in plaats van bij hun mening (want dan wordt het ongezellig) maar als je aansluit bij hun praktijk, dan kan je ook hen meekrijgen in die praktijk van het samenleven. Er kwam een soort opluchting over mij toen ik dat las. Mooi. Want ergens weet je dat gevoelsmatig wel, maar als het onderzocht is en het is aangetoond, dan kan je ook effectief kijken naar daden eerder dan woorden. Want het gaat over de praktijk en ik denk dit onderzoek zich hiermee onderscheidt van andere onderzoeken. Dank je wel. Want er zijn al tal van onderzoeken geweest naar meningen, naar stemgedrag,.. maar laten we kijken naar de praktijk en daarop aftoetsen. Ja. En dan, op zich, of iemand rechtse zaken roept – dat is dan nog steeds even onprettig – maar dat is dan toch een ander ijkpunt want dan ga je kijken naar diens daden eerder dan naar diens woorden. Ik vroeg me nog het volgende af. Het is wetenschappelijk aangetoond dat er meer diversiteit is binnen één groep die er op het oog hetzelfde uitziet dan tussen twee zogenaamde verschillende groepen. En jouw onderzoek focust zich op de majority-minority steden. Maar allicht kunnen er wel lessen getrokken worden uit de inzichten ook voor andere settings: op het platteland, meer in dorpen. Is het waarachtig om die inzichten te extrapoleren richting andere soorten van diversiteit? Stel bijvoorbeeld in een dorp waar heel onzichtbare diversiteit is. Ik zeg vaak ‘hoe we omgaan met zichtbare diversiteit is een beetje de kanarie in de koolmijn van inclusie in het algemeen.' Ja. Dat is een mooie vergelijking. Ik denk dat het zeker waar is. We hebben hier op de Vrije Universiteit ook een onderzoek gedaan onder onze studenten. Ik zei het al eerder: de helft van de studenten heef een migratieachtergrond. En we zagen eigenlijk dat de mensen die één of meer minderheidsposities hadden - en dat kan zijn dat je een handicap hebt of dat je religieuze minderheid bent, of een minderheid op basis van je seksuele geaardheid - dat eigenlijk het feit dat je op bepaalde manieren een minderheid bent, dat je dan ook ziet dat er een soort gevoeligheid ontstaat rond het thema. Dus dat die mensen meer openstaan voor diversiteit en acceptatie dan mensen die zeg maar behoren tot de groep. En de groep ja dat zijn dan de heteroseksuele witte mannen – die blijven over als groep die eigenlijk het minste diversiteit aanvaardt. Dat komt omdat die eigenlijk altijd in de positie is van die meerderheid en in die machtspositie zit. Maar dat geeft ook aan dat acceptatie ook verkregen kan worden door een veel grotere en bredere groep bij dit vraagstuk te betrekken, want mensen begrijpen vanuit empathie wat het is om een minderheidspositie te hebben. Als je al die minderheidsposities optelt (ook hier op de Vrije Universiteit onder de studenten) dan vormen ze eigenlijk de meerderheid. En die meerderheid is dus vanuit een affiniteit met een bepaalde minderheidspositie toch eigenlijk heel belangrijk. Zeker als je nadenkt van wat voor klimaat we eigenlijk op onze universiteit willen bewerkstelligen. Want we willen eigenlijk dat mensen zich prettig voelen vanuit hun eigen minderheidspositie – en dat is dus eigenlijk de meerderheid. Exact! Ik moet aan een begrip denken dat ik heb leren kennen via één van de blogs van de schrijvers bij KifKif (Code Switching: wanneer heersende normen discriminerend werken, door Christelle Baseke Kaisala) – die had het over code switching: als je vanuit die belonging uncertainty, en dat ongemak, het gevoel hebt van je steeds te moeten aanpassen, dan ben je daar emotioneel en zelfs bijna fysiek enorm door belast. Wat ervoor zorgt dat als je de deur van het werk na je dichttrekt, je gewoon mega vermoeid bent, want je hebt je die heel de tijd moeten voordoen als iemand anders. Ja. En daarom is het zo belangrijk dat al die mensen beseffen – ook al behoor je tot een kleine religieuze minderheid hier op de universiteit of een minderheid op basis van seksuele geaardheid – dat je beseft van, hé, maar eigenlijk zijn alle mensen met een minderheidspositie, de meerderheid. Dus in die zin hoef ik mij ook niet op die manier te voelen en me aan te passen. Want eigenlijk.. Als ik alle mensen respecteer die hier een minderheidspositie hebben, dan vormen wij eigenlijk de meerderheid hier. En dat is een belangrijk besef. Want al die mensen denken zich te moeten aanpassen aan de meerderheid - maar die meerderheid bestaat dus niet op die manier zoals zij dit denken! Ja, dat was een punt van opluchting vond ik, dat dat inzicht naar boven kwam uit het onderzoek. En het deed me denken aan het begrip ‘diversvaardigheid' zoals Mounir Samuel het verwoordt. Die verwoordt het als volgt: laten we die onzekerheid over wat nu juist inclusie is en wat diversiteit is, laten we die voorbij gaan en stilstaan bij het feit dat het om een vaardigheid gaat. Een vaardigheid die je ook kan oefenen. Maar dan moet je elkaar wel ontmoeten. Het moet georganiseerd worden en het zal er niet komen op basis van dat je zegt open minded te zijn maar in de feiten nooit die ontmoetingen hebt. Je moet ook af en toe durven mislukken en leren hoe je dan oprecht je excuses aanbiedt en alsnog in verbinding kan blijven. Ja. Dat is denk ik wel belangrijk om ook aan mensen te zeggen: dat het iets is wat je gaandeweg kan leren. En dat betekent ook dat je fouten kan maken. Maar het is wel, en dat zeg ik ook vaak in lezingen, de belangrijkste competentie van deze eeuw. En dat mogen we echt niet kleiner maken dan dat het is. Het is echt de belangrijkste competentie van deze eeuw. Mensen die in staat zijn om met die grote diversiteit die er is - en het dan heb ik het niet alleen over migratieachtergrond - om te gaan in de grotere steden (maar je ziet het in kleinere steden ook al gebeuren) dat zijn de winnaars van de toekomst. En de mensen die dat de rug toe keren, die zullen de verliezers zijn.  Als je dat dan ook nog overbrengt aan je kinderen dan zullen ook jouw kinderen de verliezers zijn. We weten ook hier op onze universiteit dat één derde van onze studenten in het buitenland zal gaan werken of studeren. En dan heb je die vaardigheid dus daar ook nodig. Dus niet alleen, zeg maar om in deze samenleving te functioneren, maar ook als je kansen wil bieden je aan je kinderen in de toekomst, is deze vaardigheid cruciaal. En we hebben een globale economie. En onze kinderen, die gaan de hele wereld afreizen. Mijn zoon, die woont ook al 7 jaar in Vietnam. Als hij niet in de wijk waar hij is opgegroeid die omgang met diversiteit had geleerd van jongs af aan, dan had hij niet in Vietnam kunnen functioneren. En hij functioneert daar niet in een expat bubbel, maar echt in een in de Vietnamese samenleving. Hij ziet daar ook hoe andere mensen zich wél beperken tot die expat bubbel – maar die hebben een totaal ander leven. Dus hij heeft vaardigheden geleerd waar hij nu wat aan heeft, heeft hij nooit over na hoeven te denken. Maar dat heeft hij gewoon geleerd omdat die opgegroeid is in die diverse samenleving. En ik denk dat dit aangeeft dat dit echt de competentie is die gaat bepalen in de toekomst waar jij gaat geraken – of niet. Je haalde het daarnet aan: als je die competentie niet hebt dan zal je niet tot de winnaars behoren. We hebben net nog een uitspraak gehad van de burgemeester van Antwerpen, een centrumrechtse politicus bij ons, Bart De Wever, die zei “werkgevers die nu nog discrimineren, die zijn er in de toekomst niet meer, die gaan niet meer voortbestaan” - dus ergens is dat besef er al wel. Mijn bezorgdheid is of er ook naar gehandeld gaat worden. Dat is interessant. Ik ben – volgens mij 15 jaar geleden – met hem in debat geweest en toen zei ik hem dat als hij zo zou doorgaan in de politiek, dat-ie dan in de toekomst weinig potentiële stemmers meer over zou hebben. Dus blijkbaar heeft hij geluisterd. Zo. Dat was een impactvol debat dan. Maar dat is de demografische realiteit en daar kan je natuurlijk wel met je rug naar toe gaan staan. Maar dan bied je eigenlijk de mensen die je zegt te vertegenwoordigen, niets. Dan sta je daar met lege handen. We hadden het daarnet over die rechtse en extreem rechtse partijen die zeggen van ‘we wijzen de multiculturele samenleving af'. Maar wat geven we die eigenlijk de mensen die in zo een diverse wijk in handen? Als ze dat zouden navolgen, dan leven ze daar in isolement. Met hun rug naar hun buren met een migratieachtergrond. Wat voor perspectief biedt dat die mensen? En daarbij komt natuurlijk dat etnische achtergrond maar één kleine pijler is van diversiteit. Als je dat al niet aankan of niet bereid bent om daar iets rond te doen,.. Wat is het volgende dan: ‘wij wijzen iedereen af die in een rolstoel zit' of ‘wij wijzen iedereen af die neurodivers is'? En dat doen me denken aan het volgende. Er is heel veel winst te halen in de jeugd, in het opgroeien, in onderwijs. En we hebben eerder op de podcast William Boeva te gast gehad, die het had over het feit dat we leven in een soort van gesubsidieerde segregatie. Waarbij dat kinderen met een beperking, maar die mentaal helemaal mee zijn, toch nog ergens in een school worden gestoken ver weg ergens in een bos ver van de dorpskern of de stadskern. Wat eigenlijk misdadig is. Want als je school hebt gelopen met een klasgenoot die gebruik maakte van een rolstoel, en je bent nu architect bijvoorbeeld, dan ga je automatisch rekening houden bij bijvoorbeeld het ontwerpen van een parking dat je daar niet met van die kiezelsteentjes moet werken omdat je daar met een rolstoel gewoon niet over geraakt. Dat zijn zo van die kleine zaken die je meekrijgt. En door in te zetten op segregatie, intentioneel of niet intentioneel, ontneem je eigenlijk een hele volgende generatie die vaardigheden die je bij wijze van spreken met de paplepel binnenkrijgt door in een niet-gesegregeerde klas school te lopen. Als je dat niet hebt meegekregen in je jeugd, kan je dat dan later wel nog inhalen? Dat is een hele goede vraag. En dit is ook de vraag die we ons hier op de universiteit stellen. Bijvoorbeeld: hoeveel hoogleraren hebben we in een rolstoel? Het feit dat je in een rolstoel zit betekent niets wat betreft de cognitieve capaciteiten van een persoon, maar toch hebben we maar een enkeling die in een rolstoel zit. Dus dat soort fysieke beperkingen bepalen toch blijkbaar voor een groot deel wat de kansen zijn voor mensen. En laten we eerst zeggen dat dat een besef moet zijn. Ook als ik dit zeg binnen onze universiteit dan denken vaak mensen pas voor het eerst daarover na en komen ze tot het besef, ‘ja, maar je hebt gelijk, ik ken geen hoogleraar die in een rolstoel zit.' Het gaat er om te beseffen dat al die kleine dingen zoals apart onderwijs organiseren (omdat de school niet de aanpassingen heeft om misschien zo'n leerling te faciliteren op school) allemaal leiden tot consequenties. Consequenties voor de persoon zelf, maar ook consequentie dat wij niet op onze universiteit na hoeven te denken om ons gebouw zo in te richten dat het ook toegankelijk is voor zo'n persoon. Dus dat we ook geen contact hebben met mensen met een fysieke handicap in onze universiteit. Dat betekent ook dat dat in het onderzoek minder aan bod zal komen. Dus het heeft allemaal consequenties waar we vaak niet bij stilstaan. En het is denk ik wel heel belangrijk om te beseffen dat je door dit soort… -en vaak weer met de beste bedoelingen: we willen scholen met goede voorzieningen voor mensen met een beperking – maar dat je door dit soort beslissingen consequenties creëert voor het samenleven als geheel. Ja en dat het verlies uiteraard heel prangend is voor het individu, maar nog groter voor ons als samenleving in het geheel. Ik ben een beetje naar de tijd aan het kijken en ik heb het gevoel dat we pas zijn begonnen, maar we moeten toch alweer naar een afrondende vraag. Als je nu een advies zou willen geven – en er zijn er meerdere -  wat zou het meest prangende advies zijn en aan wie zou je dat geven? Nou, ik ben op dit moment heel veel na aan het denken over wat het echt in de praktijk betekent. En daarom, zoals ik al zie, praat ik nu veel met woningbouwverenigingen, met buurten waar een masterplan voor gemaakt wordt, met beleidsmakers en politici. Want ik wil echt dat mijn oproep doordringt dat we een psychologische switch moeten maken. Ik zeg ook altijd, misschien is het leven in diversiteit wel de grootste psychologische omslag die met name mensen zonder migratieachtergrond te maken hebben. Ze zijn altijd gezien als de ‘normgroep', de groep die zeg maar niet hoefde te bewegen, ze waren de host. En dat is mijn belangrijkste boodschap: we moeten die psychologische switch maken. Dat is het met elkaar moeten gaan doen. En dat er dus ook iets gevraagd wordt van jou, ook al heb je geen migratieachtergrond, om die praktijk van het samenleven tot een succes te maken. Dat is denk ik ook de belangrijkste boodschap ook van het boek. Kom in actie en dan wordt je leven ook beter, prettiger. Daar hebben we denk ik wel al een aantal voorbeelden van gegeven. Er wordt iets gevraagd van je, maar je krijgt tijdens het privilege om daaraan deel te nemen. En we zien dus dat die mensen die in die diverse wijken wonen en die er aan deelnemen, ook in hun sociaal leven, dat die zich prettiger voelen in die wijk, dat ze zich weer thuis voelen in die wijk, dat ze zich veiliger voelen in die wijk, en dat ze ook prettigere interacties melden op straat en in de winkel en in het park. Dus daar is heel veel bij te winnen. Hartelijk dank voor het gesprek. Dankjewel. [outro] >>> Je luisterde naar een aflevering van ‘Let's Talk About Work', de podcast van de groep WEB-Blenders. Onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcastplatform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn – daar vind je ons onder Podcast Let's Talk About Work; en op Instagram als blenders.podcast.letstalk. Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up to date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel.

Hij was pas 21 jaar toen hij een dramatische wending aan zijn leven gaf: ‘'Ayyoub'' uit Amsterdam-West pleegde in 2018 een gewapende overval op een juwelier. Hij stormde de winkel binnen en bedreigde de medewerkers met een neppistool. Zijn handlanger sloeg ondertussen met een sloophamer de vitrines kapot en griste een flinke hoeveelheid exclusieve sieraden en horloges mee, ter waarde van meer dan 120 duizend euro. De politie had hen betrekkelijk snel te pakken. ‘'Ayyoub'' moest vier jaar de gevangenis in en een flinke schadevergoeding betalen. Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Adel had het, na een criminele jeugd in Amsterdam-West, goed voor elkaar: een vrouw, twee dochters, een fijne plek om te wonen en een leuke baan. Toch gaat het in de zomer van 2019 helemaal mis. Hij bedreigt en mishandelt zijn ex-vrouw met een wapen. Adel: ‘Ik was zo doorgedraaid, zo paranoia, dat er allemaal gekke plannetjes in mijn hoofd kwamen.'' Hij krijgt 36 maanden gevangenisstraf, waarvan 12 maanden voorwaardelijk. In deze aflevering van Veroordeeld vertelt Adel hoe het zover heeft kunnen komen. Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

NIW-podcast met Esther en Joop, aflevering 79: wel of geen bestand voor Ramadan? Netanyahu verantwoordelijk gesteld voor meer dan 40 doden op de Meron berg, Theodor Holman is pessimistisch over de toekomst, president Herzog en de koning zijn zondag bij de  opening van het Holocaustmuseum, de situatie in Amsterdam-West en veel meer…

Wegens de regen vindt de opname deze keer niet plaats in het tuinhuis, maar in de directiekamer van uitgeverij Atlas Contact. Van Dis vraagt zich af wat de betekenis is van het omvallen van de vrijheidsboom op het Watertorenplein in Amsterdam West.Adriaan heeft op 1 november de Rudy Kousbroeklezing mogen houden. De titel van zijn lezing was ‘De kolonie mept terug'. Hij vertelt over de kijk van Rudy Kousbroek op het koloniale verleden van Nederland (‘het had allemaal anders kunnen zijn'). De lezing is in zijn geheel terug te kijken: https://www.youtube.com/watch?v=Hvx6fR3NamIDe tekst van de lezing is te downloaden via de site van Atlas Contact: https://www.atlascontact.nl/wp-content/uploads/2023/11/KOUSBROEKlezing-23-Dis-voor-site.pdf, maar zal ook in boekvorm verschijnen, in het begin van 2024.Het gedicht van deze aflevering is 'November' van J.C. Bloem. ‘Mag het verdomme rijmen?' Simon legt twee luisteraarsvragen voor: kun je wat langzamer praten? En: naar welke muziek luister je? ‘Ik heb een slechte smaak'. Luister naar de verrassende (?) keuze.Ook een vraag stellen aan Van Dis? Mail het aan: vandis@atlascontact.nlVan Dis heeft een stripboek meegenomen, dat indruk op hem heeft gemaakt. Lees er meer over (en krijg een indruk van de plaatjes): https://9ekunst.nl/2023/10/18/na-de-kleur-van-dingen-zal-het-medium-strip-nooit-meer-hetzelfde-zijn/In de knipselrubriek een bericht over de Universiteit van Exeter waar een opleiding gaat starten over esoterie en hekserij. Adriaans moeder hield zich bezig met o.a. ‘glaasje draaien' en handlezen.Meer over zijn jeugd en moeder lees je in de roman: ‘Ik kom terug'De boeken die zijn besproken zijn te bestellen via de webwinkel van Atlas Contact: https://www.boekenwereld.com/van-dis‘Het Oostindisch kampsyndroom' - Rudy Kousbroek. Olympus ‘Verzamelde gedichten' – J.C. Bloem. Athenaeum – Polak & van Gennep‘De kleur van dingen' – Martin Panchaud. ConcertobooksVan Dis Ongefilterd wordt gemaakt door Adriaan van Dis, Simon Dikker Hupkes, Ellen van Dalsem, Bart Jeroen Kiers en Erik Brandsen. Volg de uitgeverij op X en Instagram: @atlascontactWebsite: www.atlascontact.nl© Atlas Contact | Adriaan van Dis Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Een hele unieke samenstelling bij Kick 't Met deze week: Feyenoord-speler Ramiz Zerrouki samen met zijn maatjes Anass Salah-Eddine van Ajax en Benaissa Benamar van FC Volendam. De heren bespreken onder andere hun jeugd in Amsterdam-West.00:00 - Opgroeien in Osdorp4:36 - Welke amateurclubs in Amsterdam-West waren de beste?9:02 - Stap naar BVO's14:39 - Spelen in de Marokkaanse competitie18:34 - Waarom ging Zerrouki weg bij Ajax?21:45 - “Ik wilde weg bij FC Twente”25:54 - Salah-Eddine over verhuur aan FC Twente33:09 - De band tussen Zerrouki en Jefferson38:21 - De beruchte pleintjes van Amsterdam Osdorp44:45 - Zerrouki keuze voor Algerije48:45 - Corona verpestte Zerrouki z'n Afrika Cup-debuut53:39 - Gaat Salah-Eddinne kiezen voor Oranje of Marokko?59:20 - Marokko's succes door de ogen van de gasten01:05:45 - Salah-Eddine's perspectief op Ajax01:10:25 - Wie heeft de gekste drip?

Șaban Ol is regisseur en schrijver. In 2000 richtte hij Theater RAST op, tegenwoordig het huisgezelschap van Podium Mozaïek in Amsterdam-West. Naast zijn werk als regisseur, schrijft en vertaalt Ol ook toneelteksten. Ook publiceerde hij een aantal dichtbundels in het Turks. Zijn debuutroman, De laatste voorstelling, bevraagt de politieke en maatschappelijke aspecten van het artistieke leven, in Turkije, en ver daarbuiten. Lotje IJzermans gaat met Șaban Ol in gesprek.

Ted van Lieshout was twaalf jaar oud, toen hij een oudere man ontmoette. Ze hadden intens contact, het eindigde in seksueel misbruik. 25 jaar later, in 1993, schreven ze brieven naar elkaar die nu gebruikt worden in een documentaire-podcast. In het Oog was er aandacht voor de herdenking van de moord op Kerwin Duinmeijer. De moord op hem, inmiddels al 40 jaar geleden, ging de geschiedenis in als de eerste racistische moord in Nederland. Het veroorzaakte een golf aan protesten, weet Rabin Baldewsingh, Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, nog. Tien jaar geleden overleed zanger Maarten van Roozendaal. Hij won ontelbare prijzen en is bekend van hartbrekende nummers. Afgelopen vrijdag kreeg hij een eigen plein in Amsterdam-West. Volgens zijn nicht Cato van Dijck is zijn oeuvre nog steeds springlevend. Meer dan 50 jaar lang zat orka Lolita gevangen in een zee-aquarium in Miami. Ze zou eindelijk worden vrijgelaten, maar net voordat het zou gebeuren, ging ze dood. Orkadeskundige Astrid van Ginneken kende deze orka goed.

Ted van Lieshout was twaalf jaar oud, toen hij een oudere man ontmoette. Ze hadden intens contact, het eindigde in seksueel misbruik. 25 jaar later, in 1993, schreven ze brieven naar elkaar die nu gebruikt worden in een documentaire-podcast. In het Oog was er aandacht voor de herdenking van de moord op Kerwin Duinmeijer. De moord op hem, inmiddels al 40 jaar geleden, ging de geschiedenis in als de eerste racistische moord in Nederland. Het veroorzaakte een golf aan protesten, weet Rabin Baldewsingh, Nationaal Coördinator tegen Discriminatie en Racisme, nog. Tien jaar geleden overleed zanger Maarten van Roozendaal. Hij won ontelbare prijzen en is bekend van hartbrekende nummers. Afgelopen vrijdag kreeg hij een eigen plein in Amsterdam-West. Volgens zijn nicht Cato van Dijck is zijn oeuvre nog steeds springlevend. Meer dan 50 jaar lang zat orka Lolita gevangen in een zee-aquarium in Miami. Ze zou eindelijk worden vrijgelaten, maar net voordat het zou gebeuren, ging ze dood. Orkadeskundige Astrid van Ginneken kende deze orka goed.

Oud recherchechef van de politie Amsterdam Arno van Leeuwen startte zijn carriere als voetballertje bij r.k.s.v. Ambon in Amsterdam-Oost. Wethouder Sofyan Mbarki begon als voetballertje in Amsterdam-West. En hoewel ze beiden nog slechts af en toe bij een vriendenelftal spelen is  de liefde voor het spelletje altijd gebleven. Amateurvoetbal is belangrijk voor de stad en haar inwoners. In deze aflevering praten Arno van Leeuwen en Sofyan Mbarki over de inspanningen van de politie Amsterdam en de Gemeente om criminele invloeden in het Amsterdamse amateurvoetbal tegen te gaan. Waarom is Sofyan Mbarki wel blij met sponsors voor voetbalverenigingen maar niet zo blij met suikerooms? En waarom wordt Arno van Leeuwen altijd alert als het eerste elftal van een club opeens als een speer omhoog gaat in de competitie?Na een stroef begin bij de moord op Nedim Imaç van voetbalvereniging Türkiyemspor hebben Gemeente en politie elkaar gevonden. Van Leeuwen vertelt over de problemen met verschillende voetbalverengingen en  hoe de Gemeente, als eigenaar van de velden en de sporthallen, de oplossing in handen blijkt te hebben. En wethouder Mbarki, hij wil liever vooraf maatregelen nemen. Hoe gaat hij dat doen?Deel 1 van een tweeluik over amateurvoetbal en criminaliteit.Instagram: @blauwgeborenSamenstelling en presentatie: Marijke de JagerMontage: Mano Barten Ontwerp cover: Rob WestendorpBlauw Geboren is een uitgave van Bureau Communicatie van de Nationale Politie Eenheid Amsterdamcontact: bureau communicatie: blauwgeboren.communicatie.amsterdam@politie.nlof blauwgeboren@gmail.com

Half maart ging ik kijken bij de Hamlet van de Toneelmakerij, een voorstelling die speciaal was gemaakt in en voor Amsterdam-West. Ik had wat vragen over die voorstelling, schreef ik in de recensie, en die vragen zouden we bespreken in een podcast met Abdelkader Benali, de bewerker van de tekst, en Paul Knieriem, de regisseur. Anderhalf uur voor de opname werd Abdelkader Benali, terwijl hij met zijn dochtertje van school naar huis fietste, op straat lastig gevallen door een man die hem verweet dat hij het recht niet had om Hamlet te vertalen, zoals de belager in kwestie ook geen dreadlocks mocht dragen. Het leidde tot een dusdanig bedreigende situatie dat Abdelkader Benali zich niet in staat voelde om aan de podcast mee te werken. Daarom nu een gesprek met alleen Paul Knieriem, de regisseur. En natuurlijk hebben we het over hoe en waarom het juist nodig is om de verhalen van Shakespeare steeds weer aan een nieuwe generatie te blijven vertellen. De hele transcriptie van de podcast, met ook een melding van ‘Fat Ham' een nieuwe, geruchtmakende Hamletbewerking door James Ijames, een Zwarte auteur, die sinds nu op Broadway furore maakt, vind je op de site. --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/cultuurpers/message

Voor deze aflevering van de serie De componistenkamer ging Melchior Huurdeman op bezoek bij Rokus de Groot. Hij werd in 1947 in het Gelderse Aalst geboren in een streng gelovig gezin. Zingen in de huiskamer en orgelspelen waren zijn eerste stappen in de muziek. Een gesprek over zijn reizen naar India, over een dierbaar boekje uit zijn jeugd en over de stem van zijn moeder.    Het blijft hoe dan ook en iedere keer weer een bijzonder gevoel om iemands privédomein binnen te stappen. Zeker bij iemand wiens  naam en muziek je al heel lang kent. De nog steeds zeer actieve Rokus de Groot, inmiddels 75 jaar, woont en werkt in Amsterdam-West. In de huiskamer staat een fraaie bruine Pleyel vleugel met in zijn ronding een klavecimbel gedrukt. Schilderijen en beelden verraden zijn liefde voor India. De werkkamer ligt een verdieping lager…   Op 11- jarige leeftijd kreeg Rokus zijn eerste orgellessen in de Grote Kerk van Dordrecht en studeerde hij van 1958 tot 1968 bij organist Willem Vogel. Maar professioneel organist worden wilde hij uiteindelijk niet. Hij ging muziekwetenschappen studeren aan de Universiteit van Amsterdam en studeerde cum laude af. In 1991 promoveerde hij aan de Universiteit van Utrecht. Er volgde een leven van college's geven, artikelen schrijven, symposia bezoeken en conferentie organiseren…wereldwijd. Vanaf 2000 werd hij hoogleraar muziekwetenschap aan de Universiteit van Amsterdam (hoofdvak: Muziek van de 20ste en 21ste eeuw). Naast alle bedrijvigheid componeerde hij en dat tot op de dag van vandaag.

Deze aflevering is wat langer dan gebruikelijk, maar daar is een goede reden voor. Deze week hebben we het namelijk over systeemwerkelijkheid versus menselijke realiteit. Het beleid, de regels en de structuren die we hebben vastgelegd pakken in de praktijk vaak anders uit dan we hadden kunnen verzinnen. In de afgelopen jaren hebben we de hartverscheurende gevolgen daarvan al kunnen zien bij de Toeslagenaffaire, maar er zijn nog veel meer voorbeelden waarbij mensen tussen de wal en het schip vallen. Als je niet door het vooraf bedachte gat in de vormenstoof past, dan kun je in een Kafka-eske situatie terecht komen. Ik ga in deze aflevering in gesprek met Natasja Pereira. Zij werkt bij de Weggeef Winkel in Amsterdam West en is ervaringsdeskundige als het gaat om dak- en thuisloos zijn. Sinds vier maanden heeft ze woonruimte voor haarzelf, maar daarmee kan ze de bureaucratische jungle nog niet achter zich laten. Nog altijd is het meer overleven dan leven, maar Natasja heeft een bewonderenswaardig optimistische levensopvatting. Wil je je nog aanmelden voor de gratis online driedaagse Natuurlijk Leiderschap? Dan kan hier: https://www.deimplementatiedokter.nl/training-natuurlijk-leiderschap/

Het begon allemaal op een zonnige dag in een kelder in Amsterdam-West. Twee jongens legden daar de fundering voo... oké stop maar: we gaan van dit tekstje (waarvan we nog steeds niet zeker weten of íemand dit ooit leest) natuurlijk geen sentimentele terugblik maken. Nee hoor, zouden we natuurlijk nooit doen. Maar dit is dan toch écht de laatste aflevering van Televisië. Na 2,5 jaar zijn alle televisieprogramma's besproken, is alles gezegd over René Le Blanc, Jeroen van der Boom en Jack van Gelder, en wordt het tijd voor een lange summer holiday. Natuurlijk zijn we nog niet écht uitgepraat over tv, maar voorlopig dus even wel. We blikken nog één laatste keer terug op tv-jaar 2022 met onze tien favoriete fragmenten, beantwoorden álle luisteraarsvragen die we binnenkregen, en er is uiteraard een laatste boodschap aan jullie: al die luisteraars zonder wie we dit nooit zó lang hadden kunnen volhouden. Dankjulliewel!Met speciale dank aan Yordi Yamali, Monique van Loon, Julien Althuisius, Kitty Herweijer, iedereen die achter de schermen meewerkte aan de podcast, alle vrienden van de show, alle gasten, maar natuurlijk vooral ALLE luisteraars!Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

De detectives gaan posten voor de lagere school waarop Hans heeft gezeten, de Sint Augustinusschool in Amsterdam-West. In de tweede klas kreeg Hans een vriendje, Harry. Die was net in Amsterdam komen wonen, hij kwam uit Limburg. Als je op de kaart kijkt, zo raar dat vreemde aanhangsel, waarom hoort Limburg bij Nederland en niet bij België?Als je eenmaal weet hoe dat zo gekomen is, begrijp je veel meer van de wereld en van jezelf. Wat zoal aan de orde komt: -Na de Tweede Wereldoorlog trok Duitsland het boetekleed aan. Dat zou Nederland ook eens moeten doen, aanleiding genoeg, maar op een of ander andere wil het niet echt van komen. -Voorbereiding kan nooit kwaad, als je ook afscheid weet te nemen van wat je voorbereid hebt.-Wat ze ook tegen je zeggen, hoe ze ook tegen je doen, je slaat je overal het beste doorheen als je niets persoonlijk neemt. -GPS 52.36482, 4.85131 -David Van Reybrouck, Revolusi podcast -Johan op de Beeck, Het verlies van België -Volgas -Emmy Meli, Angel (2021)

De in Amsterdam-West geboren Rochdi Darrazi (41) was als jongeman al zeer actief. Zeg maar gerust selfmade. Van kleine handel op straat en het organiseren van dancefeesten en andere evenementen tot een zeer succesrijk scheermesjesimperium. Met Boldking flikt Darrazi dat 'gewoon'. Ondernemerschap is voor hem een middel om zijn doel te bereiken. ,,Leren is rijkdom. Daar wil ik nooit mee stoppen.” Welke verdere plannen de topondernemer heeft en de levenslessen van Darrazi? Roelof Hemmen vraagt het de Boldking-oprichter in de derde aflevering van Selfmade in Holland.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Aan tafel zitten Sjirk Kuijper, Sakina Elkayouhi en Yeliz Çiçek.  Het mediamoment van Elkayouhi gaat over een opvallende Instagrampost van de Vlaamse krant De Morgen. Zij maakte een statement over de ‘One Love' band en Elkayouhi vraagt zich af of een krant wel de plaats is om zo'n standpunt in te nemen. Is een krant een uithangbord voor zulke politieke idealen?  Kuijper zijn mediamoment gaat over een dienst die hij gebruikte, maar ter ziele is. Topics was een soort etalage van de persgroep waar ze verhalen over verschillende kranten toonden. En daar was kennelijk onvoldoende vraag naar, dus het stopt. Betekent dit dan dat lezers zich binden aan een bepaald nieuwsmerk?  Opnieuw heeft de aspirant-omroep Ongehoord Nederland de journalistieke codes geschonden, concludeert NPO-ombudsman Margot Smit. Nog altijd verspreidt de omroep desinformatie, iets wat Smit eerder dit jaar ook al concludeerde. Aanleiding van het nieuwe onderzoek was de uitzending van 15 september, waarin filmpjes werden getoond van zogenaamd omgekeerd racisme. De filmpjes, waarin te zien is dat zwarte mensen witte mensen in elkaar slaan, bleken niets met het onderwerp te maken te hebben. Wat kunnen we nu verwachten van de NPO?  We eindigen dit forum waarmee we zijn begonnen: het WK. Met de ervaring van afgelopen weekend berichten media vanochtend dat steden zich voorbereiden op de wedstrijd van Marokko tegen Canada vanmiddag. De kranten maakten een rondje langs ondernemers en buurtbewoners in Amsterdam-West. Houden zij hun hart vast? En kunnen (niet betrokken) jongeren verklaren waarom het zo uit de hand liep? Is het goed dat media hier nu op deze manier aandacht aan besteden?

Áls er al iets bestaat als een collectief zelfbeeld, zit de Canon van internationaal Nederland vol met termen als ‘handelsgeest', ‘tolerant' en ‘op het buitenland gericht'. Na verloop van tijd komen de koopman en de dominee vaak ook nog even langs. In het kielzog van bevriende reuzen lopen we met de borst vooruit: ook als klein landje kun je toch groot zijn? We handelen er vrolijk op los, en lijken alleen ruzie te maken als het écht niet anders kan. Maar achter de schermen is er wereldwijd permanent een legertje diplomaten, ambassadeurs en consuls op de been om Nederland en de Nederlanders zo goed mogelijk te vertegenwoordigen. Maar hoe werkt dat eigenlijk? Aan welke diplomatieke knoppen kunnen we draaien in tijden van conflict? En, hoe kijkt het buitenland eigenlijk naar ons ‘waanzinnig gave landje'?Lieve luisteraars, we moeten nodig praten over de lange arm van Nederland. Dat gaan we vandaag Live vanaf de Dag & Nacht studio's in Amsterdam West. Hebben we iets verkeerd gezegd of zijn we iets cruciaals vergeten? Volg ons en laat het weten via Twitter of Instagram.Je kunt ons enorm helpen door je vrienden, familie en collega's te vertellen over onze podcast óf door vriend van de show te worden. Daarmee steun je ons jaarlijks voor een klein bedrag en kunnen wij weer mooie nieuwe afleveringen maken. Ook kun je daar aangeven welk land je het liefst volgende keer zou willen horen. Dit kan op Vriend van de Show.Volgende week reizen we naar Cuba, sala hantle!Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

This is a new series by Foam Talks featuring a selection of artist, curators, and writers connected to Kısmet. Kısmet is a multi-year project is organised by Studio Polat and Foam with a focus on Turkish visual culture through research, outreach, and exhibitions. The first instalment of the series welcomes photographer Cemre Yeşil. Her long-term work ‘Double Portrait' is currently exhibited at Maqam, a creative space located in Amsterdam West. The project examines the relationship between mother and child through different lenses. It deals with topics such as identity, loss, and memory. The exhibition is Kısmet's first public presentation. In this episode, Cemre will be in dialogue with Ahmet Polat, director of Studio Polat and co-curator of Kısmet. Through his photography and fieldwork, Ahmet Polat aspires to build bridges between different cultures, identities, and histories. Together, they reflect on their professional connection, Cemre's extended artistic practice and the Turkish photography scene.

Arno van Leeuwen heeft in zijn 46-jarige loopbaan bij de Amsterdamse politie alles gezien en meegemaakt. Op 1 december 2021 nam hij afscheid als teamleider bij de Amsterdamse recherche.  In 6 afleveringen bespreken wij zijn carrière samen met drie gasten. In aflevering 1 en 2 is te gast oud-politiewoordvoerder Klaas Wilting. Wilting was mentor van Arno toen hij als 17-jarige in blauw begon bij de Gemeentepolitie Amsterdam. Het was een andere tijd. Arno moest voor de opleiding eerst zijn lange haar afknippen. Na een korte introductie begon hij aan het posthuis in de Linnaeusstraat waar Wilting hem de fijne kneepjes van het vak moest leren. Arno was een Amsterdamse jongen uit Oost. Klaas Wilting moest vanuit Drenthe zijn weg zien te vinden in Amsterdam West. Waar Arno met de hakken over de sloot zijn politiediploma haalde slaagde Klaas met de beste cijfers van de klas. In die tijd bepaalde je cijferlijst de rest van je carrière. Een andere tijd dus. Idee en presentatie: Marijke de JagerMontage: Mano BartenOntwerp: Rob WestendorpIn het eerste seizoen verschijnen er 6 afleveringen met Arno van Leeuwen. Blauw Geboren is een uitgave van Bureau Communicatie van de Nationale Politie Eenheid Amsterdamcontact: bureau communicatie: blauwgeboren.communicatie.amsterdam@politie.nlof blauwgeboren@gmail.com

In de documentaire Negen koffers ontdekt muzikant en zangeres Ellen ten Damme de levensgeschiedenis van de Pools-Nederlandse variété-artieste Jossy Halland. Samen met haar man Jacques runde Jossy het laatste Jiddische theater in West-Europa: het Lilalo theater in Amsterdam-West. Wat is het verhaal van deze muzieknomaden, die heel Europa doortrokken om de Jiddische taal in leven te houden? En hoe konden ze na de oorlog verder? Ellen Ten Damme en regisseur Marieke Rodenburg zijn te gast.

Begin dit jaar verscheen de autobiografische debuutroman van Lale Gül. Inmiddels is het boek een bestseller, in meerdere talen vertaald en recentelijk bekroond met de NS Publieksprijs. Büsra, de hoofdpersoon van het boek, groeit op in Amsterdam-West. De auteur beschrijft onomwonden haar strenge islamitische opvoeding. Ieder weekend bezoekt Büsra verplicht de Koranschool. In tegenstelling tot haar broer dient zij zich met verhullende kleding te bedekken en mag zij niet afspreken met wie ze wil. Het kost haar steeds meer moeite om de regels klakkeloos te accepteren. Na de vele vruchteloze pogingen om met haar ‘verwekkers' hierover in gesprek te gaan, voelt zij zich genoodzaakt om dingen stiekem te ondernemen. Aan de hand van verscheidene anekdotes vertelt Lale Gül onverbiddelijk en ongegeneerd over haar dubbelleven, waarbij zij de lezers meeneemt in haar bedenkingen.

“Het gaat niet om hoe je de straat in de school krijgt; maar hoe krijg ik de gemeenschap in de school, en hoe krijg ik die jongere in de gemeenschap?" - Jan Dirk de Jong. Jan Dirk de Jong is Lector Aanpak Jeugdcriminaliteit aan de Hogeschool Leiden. Voor zijn promotieonderzoek ‘Kapot Moeilijk' liep Jan Dirk lange tijd met straatjongens in Amsterdam-West mee. Jan Dirk pleit voor inclusie: 'Meer weten over de ‘ander' en zijn groepsverband creëert ruimte om nader tot elkaar te komen.' In deze aflevering ben ik benieuwd naar wat het onderwijs kan leren van zijn onderzoek over straatcultuur en jeugdcriminaliteit.

Ton en zijn vogelfascinatieIn de serie Hobby's in Oost spreekt Marit van der Meer met buurtbewoners en hun bijzondere hobby's. Voor de vierde aflevering in deze serie hoeft ze niet ver te lopen, ze praat met haar buurman tandarts Ton Döpp over vogels.In het eerste deel spreken ze over het fotograferen van vogels en in het tweede deel over het opzetten van vogels.In het leven van Ton Döpp hebben vogels altijd een belangrijke plaats ingenomen. Als jonge jongen zwierf hij over de opgespoten terreinen van de stadsuitbreidingen bij Amsterdam-West en zag hoe de vogelpopulatie veranderde met de ontwikkeling van het landschap.In de volgende aflevering neemt Ton Döpp ons mee in ‘de wondere wereld' van taxidermie, het opzetten van vogels.Check Ton Döpp tondopp.nl of facebook.com/ton.dopp

In gesprek met Camyre de Adelhart Toorop, directeur van Spring High. Al vijf jaar bestaat deze bijzondere (tiener)school in Amsterdam West. Ruim 250 leerlingen die qua niveau door elkaar zitten en een leerweg aanbiedt waar kinderen vanaf groep 7 kunnen instromen en die opleidt voor elk theoretisch diploma. Ontwikkelingsgericht. ‘We zijn een school waar zelfs basis- en voortgezet onderwijs niet meer door een muur gescheiden wordt.' Waar staat deze school eigenlijk voor? En wat vraagt deze school van het pedagogisch leiderschap van Camyre? Luister maar....

Of het nu gaat om de vernieuwing van een buurt, van een centrumgebied of een monumentaal gebouw – voor Frederik Vermeesch, architect en creatief directeur van Rijnboutt, vormt de context altijd het startpunt van het ontwerpproces. En aangezien iedere context anders is, varieert het gebouwde resultaat ook sterk – van zeer minimalistisch tot zeer gedecoreerd. Het ontwerp moet passen op zijn plek.Als bureau werkt Rijnboutt op verschillende schaalniveaus, van gebouwen via ensembles tot stedelijke gebieden. In veel van die opgaven speelt erfgoed een rol, vertelt Vermeesch in de podcast. Bij de vernieuwing en verdichting van de Lodewijk van Deysselbuurt in Amsterdam West houdt het bureau vast aan de bestaande strokenbouw, en wordt een karakteristiek deel van de buurt behouden, maar krijgt de nieuwbouw veel duidelijker voor- en achterzijden, wordt het parkeren deels ondergronds opgelost en krijgt de bestaande strip met voorzieningen een impuls.Bij de transformatie van het terrein van Backer + Rueb in het noorden van Breda worden de bestaande industriële gebouwen ingezet om creatieve bedrijvigheid voor het gebied te behouden en aan te vullen met gemeenschappelijke voorzieningen voor de nieuwe buurt waar in totaal zo'n 450 woningen worden gerealiseerd.Rijnboutt heeft een indrukwekkend trackrecord als het om de renovatie en transformatie van monumentale gebouwen gaat. Zo transformeerde het bureau de voormalige Citroën Garage in Amsterdam Zuid – oorspronkelijk ontworpen door Jan Wils – tot kantoorgebouw. In deze video licht Vermeesch het ontwerp daarvan toe: https://architectenweb.nl/v35Vorige zomer, middenin de coronacrisis, opende aan de Neude in Utrecht ook de nieuwe stadsbibliotheek. In de podcast vertelt Vermeesch hoe hij met zijn team hieraan ontworpen heeft. Om het voormalige hoofdpostkantoor geschikt te maken voor zijn nieuwe functie waren stevige ingrepen nodig. Maar door een strategie van ‘blending' toe te passen sluiten de ingrepen, en het nieuwe bouwdeel, aan op het karakter van het imposante Art Deco-gebouw.Een heel andere opgave waar Rijnboutt aan werkt betreft de vernieuwing van winkelgebieden, of centrumgebieden zoals Vermeesch ze liever noemt. Winkelen zal altijd blijven bestaan, stelt hij, maar de gebieden waar dat gebeurt zullen een diverser programma krijgen, met ook ruimte voor leisure, voor zorg, voor werken, enzovoorts.Met de komst van Hudson's Bay naar Nederland heeft Rijnboutt een aantal jaar intensief gewerkt aan de realisatie van nieuwe warenhuizen daarvoor. Vermeesch ervoer het als een waardevolle periode. De snelheid waarmee die nieuwe gebouwen gerealiseerd moesten worden, vroeg van de ontwerpteams om processen die normaal gesproken achter elkaar komen, nu parallel te doorlopen. Het faillissement van Hudson's Bay heeft Vermeesch als pijnlijk ervaren. Met het bureau werkt hij ondertussen alweer aan de transformatie van de gebouwen. De flagship store aan het Rokin in Amsterdam wordt getransformeerd tot hoofdkantoor van fintechbedrijf Adyen. Dankzij het flexibele casco van het voormalige warenhuis is het bedrijf er gelukkig goed in te huisvesten, stelt Vermeesch. Het restaurant op de bovenste verdieping wordt voor Adyen nu ingericht als café/restaurant waar door hun medewerkers ook de hele dag gewerkt kan worden.Gekoppeld aan de vestiging van Hudson's Bay in het centrum van Amstelveen heeft Rijnboutt ook een parkeergarage ontworpen met daar bovenop het eigenzinnige woongebouw Up Mountain. Omdat het woongebouw bovenop een parkeergarage gebouwd is, heeft het een stalen draagconstructie gekregen op een vierkant grid van tien bij tien meter. Dat levert unieke open plattegronden op en – dankzij de getrapte bouwvorm – ook enorme terrassen.Deze podcast wordt mede mogelijk gemaakt door AGC.

We zijn terug met een nieuw seizoen en de allereerste aflevering trap ik af met Lale Gül die vorig jaar debuteerde als schrijfster met haar boek ‘Ik ga leven', over haar jeugd in een conservatief islamitisch milieu in Amsterdam-West. Het boek werd een enorm succes met tegen een hoge prijs. Het contact met haar familie is verbroken, een groot deel van de gemeenschap keerde zich tegen haar en er volgen vele doodsbedreigingen binnen.

Tim en Paul drinken graag een Scandinavische linksdraaiende Flat White voor 6 euro in Amsterdam-West, terwijl ze naar een vegan hamburgerbar gaan met rustige hiphop opgezet door wijze mensen uit het oosten en zonder ooit een huis te kunnen betalen. Maar Amsterdam is niet altijd zo geweest. Sterker nog; als de plannen van de heropbouw na de oorlog door waren gegaan zou het onherkenbaar zijn voor ons. Wat ging er goed en wat ging er mis, en hoe veranderde het beeld over wat een leefbare stad is tijdens de wederopbouw? Waar zijn de punkers gebleven? En is elke stad in Nederland net zo passé als ons geliefde Mokum? Om daar achter te komen gaan we in gesprek met dr. Tim Verlaan (UvA/ACUH) over de eenheidsworstgentrificatie van Amsterdam, Wibautstraten, Nieuwmarktrellen en Almere. Want Almere is altijd onze (cora)zon. Afbeelding: Stadsarchief Amsterdam/ANEFO

Een term die je vaak hoort vallen: circulaire economie. De kringloopeconomie, 'afval bestaat niet'. Is dat wel zo? En wat heeft dit met water te maken? Waarom staat dit zo hoog op de agenda van een waterschap? In de podcast De Wereld van Water zoekt presentator Bart Krull het allemaal uit. Hij brengt een bezoek aan de rioolwaterzuiveringsinstallatie (RWZI) in Amsterdam-West en ziet hoe er van de poep en plas van Amsterdammers kunstmest wordt gemaakt. Dit is een podcast van Waterschap Amstel, Gooi en Vecht.

In deze aflevering van ‘Liefde voor verhalen' leggen we letterlijk het accent op taal. Wat is een accent, en hoe verschilt het van een dialect? Hoe luistert de samenleving naar ABN en andere variaties van het Nederlands? Welke vooroordelen bestaan er over accenten (en dialecten)? Hoeveel accenten hoor je in de stad, en wat is het accent van Amsterdam-West? Samir el Hadaoui is sociaal ondernemer en docent aan de Hogeschool van Amsterdam. Als groeicoach helpt hij jongeren en young professionals te ontdekken wat hun kwaliteiten zijn en hoe ze die kunnen inzetten om een leven met bezieling te creëren. Sholeh Rezazadeh is schrijver en dichter. Onlangs verscheen haar debuut: DE HEMEL IS ALTIJD PAARS, een poëtische zintuigelijke roman over de vraag of je de ander ooit echt kunt kennen. Sholeh kwam in 2015 naar Nederland, won in 2019 won de El Hizjra Literatuurprijs voor poëzie en in 2018 de Agora Lettera Schrijfwedstrijd voor proza. Haar korte verhalen verschenen in De Gids, Papieren Helden, Tijdschrift Ei, De Optimist, Ballustrada en Tijdschrift 21.

BEGINNER A1+ || Karin is een enthousiaste en lokale ondernemer in Amsterdam West. Zij praat over haar winkel “G'in West.” Het is een hele gezellige en unieke winkel. Waarom is de winkel zo uniek? En wat betekent de “G” in G' in West? Aan het eind hoor je de Engelse of Turkse vertaling. Luister relaxed. Zeg de woorden na. Luister nog eens. Kun je de moeilijke woorden nu wel begrijpen? Oefen de moeilijke woorden ook op Quizlet. Veel luisterplezier! ENGLISH This podcast is for everyone who wants to improve their Dutch language skills. At the end of each episode, you will listen to the translation of some more difficult Dutch words. Try to listen in a relaxed way, don't mind not knowing all the Dutch words. Repeat the Dutch pronunciation. Then listen again. You can practice the difficult words on Quizlet. Enjoy listening and please do share your thoughts and ideas for the next episodes! Quizlet: quizlet.com/praatmaarraak Instagram: www.instagram.com/praatmaarraakpodcast Facebook: www.facebook.com/Praatmaarraakpodcast Door / By: Lily Dröge - www.actiefnederlandsleren.nl

In deze gloednieuwe podcast staan woordkunst en Amsterdam-West centraal. Ook thema's als diversiteit, gentrificatie, verandering van het stadsdeel en gendergelijkheid passeren de revue. Alles wordt behandeld met woordkunst als leidraad. Liefde voor verhalen is een podcast van woordkunstenaars Fouad Lakbir & Luan Buleshkaj (Spoken Stories) i.s.m. De Nieuwe Liefde.

Lale Gül (1997) is student Nederlands en schrijver. Ze groeide op in Amsterdam-West waar ze tot haar zeventiende in het weekend naar een Koranschool van Stichting Milli Görüş ging. In haar autobiografische debuutroman 'Ik ga leven' betwist ze alles wat ze daar heeft geleerd. De hoofdpersoon in het boek is Büsra, een meisje dat in een streng islamitisch gezin opgroeit. Daardoor gaat ze dingen stiekem doen. Maar ze bevraagt vooral van alles. Door voortdurend vragen te stellen onderzoekt ze de grenzen van haar geloof en de gemeenschap waarin ze opgroeit. Lotje IJzermans spreekt met Lale Gül.

Maak kennis met Luan Buleshkaj! Vanuit Willemstad, Curaçao, vertelt deze spoken-word artiest en kind van Amsterdam-West over 'Leeuwenkind', waarmee hij de Best of Fringe Award won. Luan geeft onder andere een voorbeeld van zijn tekst, kondigt zijn volgende fringe-voorstelling over Ajax aan en introceert de muzikant Yassine Belghanch, waarvan ook muziek in de podcast te horen zou zijn. NB: In de winter 2021 kan/kon Leeuwenkind niet gespeeld worden in Bellevue, maar het ziet er gelukkig naar uit dat dit volgend seizoen wel gaat lukken! tekst & perfomrance: Luan Buleshkaj live muziek: Yassine Belghanch. regie: Soufiane Moussouli

Homies, de podcast gaat over twee vrienden die al jaren samenwonen in Amsterdam West. Morad, de radio-DJ en Solaiman, de atleet. Je leert ze als persoon kennen, maar ook hoe zij tegen allerlei actuele thema's aankijken. De eerste pilot-aflevering gaat over Tinder, de rellen van vorige week en de aandoening die ervoor zorgde dat Solaiman op zijn 14de nog maar 45 kilogram woog.

Homies, Trailer de volledige episode gaat 03-02-2021 00:00 online op Spotify en iTunes. De podcast gaat over twee vrienden die al jaren samenwonen in Amsterdam West. Morad, de radio-DJ en Solaiman, de atleet. Je leert ze als persoon kennen, maar ook hoe zij tegen allerlei actuele thema's aankijken. De eerste pilot-aflevering gaat over Tinder, de rellen van vorige week en de aandoening die ervoor zorgde dat Solaiman op zijn 14de nog maar 45 kilogram woog.

Walter van den Berg is schrijver. Veel van zijn werk speelt zich af in het bikkelharde milieu van de volkswijk van zijn jeugd: Amsterdam-West. Een jeugd die wordt getekend door louche handel, drankzucht en huiselijk geweld. In 2004 debuteerde hij met de roman De hondenkoning, gevolgd door West (2007) en Van dode mannen win je niet (2013). Met zijn vierde boek, Schuld, brak Van den Berg in 2016 door naar het grote publiek. In zijn nieuwe roman Ruimteonderzoekt hij hoe zijn leven had kunnen verlopen als hij het verkeerde pad op was gegaan. Lotje IJzermans spreekt met Walter van den Berg.

Put your headphones on, close your eyes and let your mind travel to Amsterdam. Be surrounded by the many typical sounds of Amsterdam with our unique and mesmerizing 3D audio tours of our city's neighborhoods. Enjoy our beautiful home, without leaving your own. https://www.iamsterdam.com/en/see-and-do/safely-explore/sounds-of-amsterdam

1) Jennifer Petterson liep mee op een zwarte basisschool in Amsterdam Oost. Een geweldige school: gemotiveerd team, mooi gebouw, maar één wens gaat niet in vervulling: meer witte leerlingen. Een prachtige documentaire die je van dichtbij laat voelen hoe complex integratie problemen zijn. 2) Adbdelhamid komt uit Amsterdam West, een gezin waar studeren niet vanzelfsprekend was.Toen hij afgestudeerd bouwkundig ingenieur was, besloot hij om kinderen uit kwetsbare gezinnen te helpen door studie zalen op te richten. Gemaakt door Tjitske Mussche en Laura Stek voor de VPRO podcast De Pioniers. Meer afleveringen: https://www.vpro.nl/programmas/tegenlicht/kijk/podcast/pioniers.html Parel Radio brengt je twee wekelijks een selectie van de mooiste radioverhalen. Host: Stef Visjager. Vragen, reacties en luisterfoto's voor Parel? radioparel@gmail.com

BNR haalde al in augustus de feiten boven water: in wijken met grote armoe en veel migranten is het coronaprobleem onevenredig groot. VPROs Argos bevestigde dat beeld met onderzoek over IC-patiënten in grote ziekenhuizen. Daarop volgde een standaardsneer van Geert Wilders over migranten die de IC-bedden van besmette brave, blanken blokkeren, en natuurlijk vloog iedereen iedereen toen in de haren. Kern van de discussie is de privacy. In veel landen, zoals het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, heerst daarover een andere opvatting. Verdachten en veroordeelden in rechtszaken, bijvoorbeeld, komen met naam en toenaam in de media, inclusief interviews met familieleden, vrienden, klasgenoten en collegas. Wij vinden dat ongepast, en houden het op initialen. Zij vinden dit soort privacy censuur. Dat anonimiseren is in Nederland ook leidend in de medische wereld. En ook daar zie je bij de Britten en Amerikanen het diametraal tegenovergestelde. Het medische tijdschrift The Lancet publiceert heel precies de etnische details van Britse coronapatiënten. De New Yorkse gezondheidsdienst verstrekt aan de media exacte gegevens over de achtergrond van alle patiënten, compleet met aantallen per postcode. Pandemie en privacy zijn als de polen van een magneet. Dat moet je nu niet hebben. Er zijn twee overtuigende argumenten: communicatie en eigenbelang. Als grote groepen mensen de boodschap van de overheid niet snappen, moet je in al die wijken letterlijk alle deuren langs om het uit te leggen. Dat ze geen Nederlands spreken mag Geert Wilders een schande vinden, maar uitleggen wat de coronamaatregelen zijn werkt echt beter dan een cursus Nederlands. Ik wil dolgraag dat een migrant in Amsterdam-West wordt behoed voor het virus. En daar zit het eigenbelang, want als het coronavuur in zon besmettelijke wijk wordt gedoofd, gaat het met ons allemaal een stuk beter. Over Bernard Hammelburg Buitenlandcommentator Bernard Hammelburg gaat in zijn column in op de zaken van wereldbelang en plaatst de internationale politiek in context. Luister live woensdagochtend om 06:25 in De Ochtendspits of wanneer je wilt via bnr.nl/bernard-hammelburg, Apple Podcast of Spotify. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Amsterdam was ooit van krakers en andere alternatievelingen. Inmiddels is de stad van hippe jonge Starbucks-koffie- en sappenmensen, van rolkoffertoeristen en expats. Maar zijn ze er nog: de creatievelingen die de stad een eigenzinnig aanzien geven?In elk geval zijn ze nog te vinden in het voormalige Lettergieterijgebouw Tetterode in Amsterdam-West. De ‘Tetterodianen’ zijn weliswaar op leeftijd, maar nog altijd hip. Een terugblik op een alternatief stadsbestaan bij het veertigjarige jubileum van het voormalig krakersparadijs Tetterode dat in 1980 gekraakt werd. Ter ere van dat jubileum verscheen ook een boek: Zeggenschap zonder bezit.Een gesprek met architect en bewoner Mikel van Gelderen en met één van de oprichters van de homo-lesbiennediscotheek ‘de Trut’ op Tetterode, Jacques Wijnen.

Volgende week zaterdag start de 107e editie van de Tour de France. In Nice nog wel, in elk geval qua naamgeving een wonderlijke keuze voor een koers in tijden van Corona. Het wordt een Tour waarin bubbels een andere betekenis krijgen dan champagne - en een deugdelijk mondkapje een minstens zo belangrijk accesoire is als een kekke zonnebril. Qua pandemie wordt het drie weken billen knijpen, en qua koers hopelijk evenzeer. Kunnen de Killer Bees van Jumbo Visma het Ineos Empire verslaan - of gaat een van de andere honden in het kegelspel er met de metafoor vandoor? En áls het lukt - wordt het dan Turboprimoz of de Vlinder van Maastricht? Wie gaan we harder missen, Herbert of de rondemissen? Duiding hebben we nodig. En duiding zullen we krijgen. Tijd voor kille berekening, een stukje einfühlen, een tikkie verstehen, een onsje grootspraak en wat halfbakken vergelijkingen. Vanuit ons eigen charmante bubbeltje in Amsterdam-West, op 3470 kilometer tot Parijs en op T minus 8 tot de start. Heeren, vertrekt!Deze Rode Lantaarn werd gepresenteerd door Tim de Gier, Willem Dudok en Jonne Seriese. De Rode Lantaarn wordt mede mogelijk gemaakt door Canyon (#fietsvandeshow), Scorito, Hetiskoers.nl en Dag en Nacht Media. De titelmuziek is van de Swing Ninja’s. Abonneren op de Rode Lantaarn kan bijvoorbeeld via iTunes – waar je ook - wel doen hoor! - een puike recensie kunt achterlaten.Reageren op deze podcast?Je vindt ons op Twitter: @timdegier & @willemdudok & @t0ngarcon Én we hebben een mailadres: groetjes@derodelantaarnpodcast.nl.Wil je ons steunen en Vriend van de Show worden? -> derodelantaarnpodcast.nl

De wereld staat in brand: een pandemie, klimaatverandering, opkomend populismeen overal bewegingen tegen racisme. Hoe geef je geschiedenisles in zo’n situatie?Is het vak geschiedenis zoals het nu gegeven wordt toereikend? Zou de geschiedenisles niet een meer mondiale inhoud moeten krijgen? Zou het niet meer moeten aansluiten bij het vak burgerschap?Anna Huijgen studeerde geschiedenis en filosofie en geeft geschiedenis aan DeNieuwe Internationale School Esprit (DENISE) in Amsterdam-West. We gaan methaar in gesprek over het belang van het vak geschiedenis en gaande het gesprekkomen we erachter dat ze op een heel bijzondere school werkt: een school voornieuwkomers in Nederland en voor alle leerlingen die willen leren en willen bijdragenaan de samenleving, in Amsterdam en daarbuiten.Errata bij het gesprekDe school bestaat nu zes jaar; komend jaar is het zevende schooljaar. Ook in 14men IB is geschiedenis een verplicht onderdeel.

Babette Rijkhoff interviewt cultuurmakers over hun werk, creativiteit, Amsterdam en de rol die zij spelen in het maken van de stad. Deze maand neemt zangeres Joya Mooi ons mee naar het Stedelijk Museum, een plek waar ze zich graag laat inspireren. En vertelt ze vanuit haar huis in Amsterdam West over haar nieuwe muziek die binnenkort uitkomt. Cultuurmakers is een serie van amsterdam&partners voor Uit in Amsterdam. Interview en montage: Babette Rijkhoff Techniek: Arno Peters

Martijn Rutgers: 'Mijn romantische beeld van de kerk heb ik bij het grofvuil gezet' In Onderweg is voorganger Martijn Rutgers te gast. Niemand had in zijn jonge jaren durven voorspellen dat hij voorganger zou worden. Als rechtenstudent in Leiden hield hij er een nogal ruige levensstijl op na. Tot die ene avond dat hij met drie bier in zijn handen stond en met zichzelf werd geconfronteerd. Hij kwam tot geloof, werd voorganger in megakerk Crossroads en is vandaag de dag werkzaam in een kleinere multiculturele kerk in Amsterdam Nieuw-West die OASE heet. Het leven van een voorganger gaat niet over rozen. ‘Mijn romantische beeld van de kerk heb ik bij het grofvuil gezet' vertelt Martijn. Hij is enorm enthousiast over zijn gemeente in Amsterdam West. Het is een diverse club van uitéénlopende culturen en van arme en rijkere mensen. Toch is er ook veel leed. Martijn heeft ontdekt dat het delen van zijn eigen leed ook belangrijk is. Hij zegt: ‘De Afgelopen 3,5 jaar heb ik mijn eigen gebrokenheid leren kennen.' Ook is hij meer ruimte in zijn agenda gaan maken voor wandelen: ‘Voor mij is stilte steeds belangrijker geworden'. Elsbeth Gruteke is een uur lang met Martijn Rutgers in gesprek over zijn werk, zijn geloof en zijn leven.

Martijn Rutgers: 'Mijn romantische beeld van de kerk heb ik bij het grofvuil gezet’ In Onderweg is voorganger Martijn Rutgers te gast. Niemand had in zijn jonge jaren durven voorspellen dat hij voorganger zou worden. Als rechtenstudent in Leiden hield hij er een nogal ruige levensstijl op na. Tot die ene avond dat hij met drie bier in zijn handen stond en met zichzelf werd geconfronteerd. Hij kwam tot geloof, werd voorganger in megakerk Crossroads en is vandaag de dag werkzaam in een kleinere multiculturele kerk in Amsterdam Nieuw-West die OASE heet. Het leven van een voorganger gaat niet over rozen. ‘Mijn romantische beeld van de kerk heb ik bij het grofvuil gezet’ vertelt Martijn. Hij is enorm enthousiast over zijn gemeente in Amsterdam West. Het is een diverse club van uitéénlopende culturen en van arme en rijkere mensen. Toch is er ook veel leed. Martijn heeft ontdekt dat het delen van zijn eigen leed ook belangrijk is. Hij zegt: ‘De Afgelopen 3,5 jaar heb ik mijn eigen gebrokenheid leren kennen.’ Ook is hij meer ruimte in zijn agenda gaan maken voor wandelen: ‘Voor mij is stilte steeds belangrijker geworden’. Elsbeth Gruteke is een uur lang met Martijn Rutgers in gesprek over zijn werk, zijn geloof en zijn leven.

In het arme gezin in Amsterdam-West waar Abdelhamid (30) opgroeide, was studeren niet vanzelfsprekend. Toen hij afgestudeerd was als bouwkundig ingenieur, besloot hij andere kinderen uit kwetsbare gezinnen te helpen door studiezalen op te richten. Wekelijks komen er nu in zijn studiezalen 600 kinderen huiswerk maken. Toen die kinderen door de corona-crisis niet meer mochten komen, belde hij ze allemaal op om te vragen wat er nodig was. En dat was veel meer dan een plekje om te studeren.

In het arme gezin in Amsterdam-West waar Abdelhamid (30) opgroeide, was studeren niet vanzelfsprekend. Toen hij afgestudeerd was als bouwkundig ingenieur, besloot hij andere kinderen uit kwetsbare gezinnen te helpen door studiezalen op te richten. Wekelijks komen er nu in zijn studiezalen 600 kinderen huiswerk maken. Toen die kinderen door de corona-crisis niet meer mochten komen, belde hij ze allemaal op om te vragen wat er nodig was. En dat was veel meer dan een plekje om te studeren.

Drie jaar geleden openden ze hun eerste winkel in Amsterdam-West. Nu hebben ze 180 verkooppunten in 29 landen. Over de toekomst en meer spreekt Jefferson Osei, mede-oprichter van modemerk Daily Paper.

Drie jaar geleden openden ze hun eerste winkel in Amsterdam-West. Nu hebben ze 180 verkooppunten in 29 landen. Kledingmerk Daily Paper is booming, met name onder jongeren. Co-founder Jefferson Osei praat over de transitie van blog naar modemerk en hoe belangrijk de online binding voor het merk is.

Gast: Annemarieke Hooij; ze woont in Amsterdam West met haar vriend Arthur en poes Prima en is vrijwilliger bij Hospice Veerhuis in Amsterdam naast haar werk als Office Manager bij stichting Pictoright. Toen Annemarieke 10 jaar was overleed haar vader en zag ze de schoonheid van het stervensproces al goed: de intimiteit in contact, er volledig zijn voor en met elkaar. ‘In het hospice is geen enkele situatie en contact hetzelfde, elke bewoner van het Veerhuis brengt andere verhalen en emoties met zich mee. Soms ben je heel dichtbij in lichamelijke verzorging of een heel intiem gesprek. Soms zet je alleen een kopje koffie.’

Prisonshow aflevering 27:Miranda Boone.Miranda Boone is Hoogleraar Criminologie en Vergelijkende Criminologie aan de Universiteit Leiden.Frans Douw belt met haar en wil weten hoe zij als wetenschapper aankijkt tegen moderne ontwikkelingen in het gevangeniswezen, processen van herstel en meer. Aan het einde van de podcast horen we Edwin Kleiss. Hij blikt kort vooruit op onze uitzending van volgende week die we opnemen op woensdag 19 februari in Amsterdam. Die dag vanaf 17.00 uur zal Christine Otten haar boek "Een van ons" presenteren in Ru Pare. (Chris Lebeaustraat 4, Amsterdam West.)Inspiratie voor deze roman deed Otten op tijdens haar werk in gevangenissen. De opnames die we maken tijdens de boekpresentatie zijn volgende week te horen in aflevering 28 van de Prisonshow. Reageren: info@prisonshow.nl / www.prisonshow.nlDe foto bij deze uitzending is afkomstig van de website van de Universiteit Leiden.

Burgers centraal stellen, dat wil elke zichzelf respecterende gemeente. Maar hoe geef je het handen en voeten? En hoe geef je inwoners een stem? Wethouder Jeroen van Berkel, wethouder in Amsterdam West en Karin Sok, senior-adviseur bij Movisie, gaan daarover met elkaar in gesprek. Ze verkennen onder andere de mogelijkheden van digitale instrumenten om de stem van burgers te beter horen.Meer informatie over dit onderwerp vind je onder andere op:https://www.movisie.nl/burgerparticipatiehttps://www.buurtwijs.nl/content/op-de-stiphttps://www.buurtwijs.nl/content/zoveel-burgers-zoveel-meningenhttps://www.buurtwijs.nl/content/samenwerking-met-de-gemeentehttps://www.buurtwijs.nl/content/gereedschap-voor-vitale-burgerbetrokkenheidVragen? Aanvullingen? Meepraten? Reageer op social media met #socialebasis en @movisie!De muziek is van het nummer "La Parque Du Kronenbourg", de openingstrack van het album "Closer To The Moon" van Steve Merlin. http://stevemerlin.bandcamp.com

In een vluchtelingenkamp in Noord-Syrië ligt een vrouw uit Amsterdam-West in een tent. Haar voet is geamputeerd en ze heeft psychische problemen. Het lijkt er niet op dat ze nog lang te leven heeft. NRC-redacteur Thomas Rueb sprak met de moeder van Chadia B., die herhaaldelijk elke instantie inschakelde om haar dochter tegen te houden. Hoe kon Chadia B. alsnog naar Syrië vertrekken, niet één, maar twee keer?Gast: Thomas RuebPresentatie: Lamyae AharouayProductie: Henk Ruigrok van der WervenMontage: Yeppe van Kesteren

Een literaire Zomergasten! We keken in de boekenkast van onze drie gasten. Wat inspireert hen, specifiek als Marokkaans-Nederlandse vrouw? Tijdens dit fijne gesprek onder leiding van Nadia Moussaid (presentator en programmamaker, o.a. VPRO) doken we de diepte in, en keken we in de boekenkast van Touria Meliani, wethouder Kunst en Cultuur en Digitale Stad mee aan tafel, Naima Azough, werkzaam als zelfstandig adviseur voor maatschappelijke organisaties en lid van de Tweede Kamerfractie voor GroenLinks; alsook die van Fenna Ulichki, stadsdeelvoorzitter van Amsterdam-West. Wat zijn hun favoriete boeken en waarom?

“We kunnen niet alleen maar groeien, het kan niet alleen maar groter en meer zijn. We moeten op zoek naar een circulaire vorm.” Deze wijze woorden komen van een vrouw ondernemer die gepassioneerd is over duurzaamheid. Van jongs af aan is ze geïntrigeerd door de stedelijke omgeving, maar ze haalt haar energie en inspiratie uit de natuur. Ze studeerde industrieel ontwerp aan de TU in Delft, waarna ze haar eerste bedrijf “Rooflife” startte met de missie om daken in steden te vergroenen. Van daaruit is MOSS ontstaan, een groen architectuur bedrijf wat ze samen met Nina Sickenga en Philip van Traa runt. Daarbij kwam nog een lokale kruiden service bedrijf genaamd HRBS, waarmee ze in oktober in Amsterdam West hun eigen high-tech indoor farm openen. Het mag duidelijk zijn dat deze vrouw maar 1 punt op de horizon heeft: een duurzamere wereld! Deze week spreken wij met: ondernemer Tessa Duste. "Als vrouwelijke leider kom je vaak in een mannenwereld terecht, waardoor het soms moeilijk is om als vrouw je mannetje te staan en bij jezelf te blijven. Tessa is altijd bezig zichzelf te ontwikkelen als leider en gelooft in vrouwelijk leiderschap. "Maar", zegt ze, “Het kan ook een man zijn die bepaalde vrouwelijke eigenschappen omarmt en daardoor een betere leider wordt. Tessa is veel bezig met sociale doelen en sociaal ondernemerschap. Volgens haar moeten we van een groeicultuur naar een verbindingscultuur. Daarnaast: “Kennis is key”. Tessa en legt in dit interview uit hoe dit haar helpt om telkens weer in haar kracht te staan en te groeien.

Michelle de Gruijl is illustrator en richt zich op ‘Grafische Journalistiek.’ Toen haar werkplek in Amsterdam West opeens ook de woonplek werd van een grote groep ‘ongedocumenteerde vluchtelingen’ besloot ze een getekende reportage 'Bed Bad Brood Buur' te maken van dit proces en dit doet ze echt op een prachtige manier. Hoe heeft ze dit zo snel van de grond heeft gekregen incl subsidies en crowdfunding? Verder is het vooral een oprecht gesprek over hoe om te gaan met je creativiteit, wat succes is, of er een punt is dat je het moet opgeven als kunstenaar. www.bedbadbroodbuur.nl https://www.facebook.com/bedbadbroodbuur/ www.michelledegruijl.nl instagram: michelledegruijl Boek over creativiteit: Big Magic van Elizabeth Gilbert

Duncan Stutterheim (1971) richtte in 1992 samen met Irfan van Ewijk & Theo Lelie het entertainment en mediabedrijf ID&T op. Het bedrijf achter de iconische gabberfeesten Thunderdome en van Sensation, Mysteryland en Tomorrowland. Naast deze events was het bedrijf ook het platenlabel van o.a. de succesvolle Thunderdome cd’s en verantwoordelijk voor de geboorte van de radiozender SlamFM (met bijna faillissement tot gevolg...). In 2013 verkocht Duncan ID&T aan het Amerikaanse SFX Entertainment voor honderd miljoen dollar. Een uitstekende deal, maar wel een die Duncan uiteindelijk flink over de kop joeg. Inmiddels is Duncan Cultureel vastgoedondernemer en is hij eigenaar van Nachtlab in Amsterdam-West, de A’dam toren en het Westergas terrein waar het dj-café RadioRadio van de Vallen&Opstaan host Vincent Reinders zich bevindt. Duncan vertelt alle ins en outs over zijn ventures, over zijn ondernemende jeugd, meerdere keren (bijna) failliet gaan en weer keihard opstaan, de gouden tips van zijn vader (captain of industry Cor Stutterheim) en wat hij in de toekomst nog van plan is.

Margot de Boer wordt 19 april 88. Ze verstaat de kunst van het ouder worden zonder te klagen. Ook al is ze sinds een jaar weduwe, heeft ze beginnende longkanker en rookt ze stevig door. En het laatste deel van Jongensclub, gemaakt door Emmie Kollau en de jongens uit Amsterdam-West.

Margot de Boer wordt 19 april 88. Ze verstaat de kunst van het ouder worden zonder te klagen. Ook al is ze sinds een jaar weduwe, heeft ze beginnende longkanker en rookt ze stevig door. En het laatste deel van Jongensclub, gemaakt door Emmie Kollau en de jongens uit Amsterdam-West.

Op een dag besluit de 21-jarige Ids dat hij naar Japan moet. En wel nu. Op de fiets. Jan Maarten Deurvorst maakte een radiodocumentaire over de bizarre avonturen van Ids. Een portret van een jongeman die afgaat op zijn innerlijke stem, die hem hopeloos in problemen brengt, maar hem ook redt van de ondergang. En Jongensclub deel 2 waarin documentairemaker Emmie Kollau een paar recorders uitleende aan een groepje Marokkaanse jongens uit Amsterdam-West en ze leerde radiomaken.

Op een dag besluit de 21-jarige Ids dat hij naar Japan moet. En wel nu. Op de fiets. Jan Maarten Deurvorst maakte een radiodocumentaire over de bizarre avonturen van Ids. Een portret van een jongeman die afgaat op zijn innerlijke stem, die hem hopeloos in problemen brengt, maar hem ook redt van de ondergang. En Jongensclub deel 2 waarin documentairemaker Emmie Kollau een paar recorders uitleende aan een groepje Marokkaanse jongens uit Amsterdam-West en ze leerde radiomaken.

In haar atelier in Amsterdam-West vertelt Awoiska van der Molen hoeveel tijd ze voor haar fotografie neemt, maar ook dat er belangrijke aspecten van haar werkwijze in de duisternis blijven. Voor deze podcast ging Caspar Stalenhoef met haar in gesprek.

In haar atelier in Amsterdam-West vertelt Awoiska van der Molen hoeveel tijd ze voor haar fotografie neemt, maar ook dat er belangrijke aspecten van haar werkwijze in de duisternis blijven. Voor deze podcast ging Caspar Stalenhoef met haar in gesprek.

Sofie Winterson is, in mijn oren, één van de meest ondergewaardeerde artiesten van Nederland. Het lijkt alsof ze steeds net niet in een handzaam hokje past, waardoor haar platen door sommige mensen mogelijk over het hoofd worden gezien. Te catchy en te poppy om als alternatief door te gaan? Te links van het midden om op flinke radio play te rekenen?Onlangs verscheen Sofie’s nieuwe album Sophia Electric, waarop ze ze haar onderkoelde stijl verder uitwerkt in een serie knappe popliedjes.In haar appartement in Amsterdam-West, waar ze haar slaapkamer omgetoverd heeft tot thuisstudio, praten we over haar productieproces als eenpersoons artiest, de glazen studio in de woonkamer van haar ouders en hoe ze door een flinke dosis geluk een stap dichter bij The American Dream kwam.__________________________________Alle liedjes van Sofie Winterson zijn te vinden in de Studio de Wit playlist op Spotify. Net als die van Thomas Azier, Yellow Claw en alle artiesten uit het eerste seizoen!De andere muziek in deze podcast is van Jahzzar.

Het is midden in de zomer. De komende dagen worden we onderworpen aan tropische temperaturen. En dan gaat het bij ons kriebelen. Het WK is nog bezig, maar wij zijn op hoogtestage. Tim slaapt al twee weken in een tentje op zijn dak in Amsterdam-West. De Tour begint dit jaar op 7 Juli. Expres iets later, vanwege het voetbal. Is dat lang genoeg voor Dumoulin om te herstellen van de Giro? Is dat laat genoeg voor Mollema om in vorm te komen? Hoeveel tijd heeft Gesink dan al gepakt? En wint Quintana hem eindelijk? Wij bespreken het met de Queen van het Nederlandse wielerjournaille, de huiscolumnist van HP de tijd, de televisierecensent van de Volkskrant, Dumoulist van het eerste uur: Frank Heinen!Ook presenteren wij onze allereerste Rode Lantaarn Tourpool. Via www.robstourpools.nl kan je je tot VRIJDAG 6 JULI 12 UUR S'MIDDAGS, inschrijven voor nu al de meest legendarische strijd ooit!Deze Rode Lantaarn wordt gepresenteerd door Willem Dudok en Tim de Gier, met vandaag Jonne Seriese ien Frank Heinen - en wordt mede mogelijk gemaakt door Hetiskoers.nl en Brouwerij De Molen. Jonne is van Dag en Nacht Media en is ook de producer van de podcast en de titelmuziek is van de Swing Ninja’s. Abonneren kan via iTunes – waar je ook een recensie kunt achterlaten.Reageren op deze podcast? Je vindt ons op Twitter: @timdegier & @willemdudok & @t0ngarcon & @fheinen.

(Zuhal Gezik en Roosje Blenckers) In aflevering 24 staat het Amsterdamse Muziekcentrum Aslan centraal, een centrum opgericht door Levent Aslan. Aslan werkt vanuit Amsterdam West en met hun vernieuwende werkwijze weten ze ook de doorgaans moeilijk bereikbare doelgroepen aan zich te verbinden. Rob Bangert en Hanneke Vries gaan hier nader op in met artistiek leider Zuhal Gezik en hoofd educatie Roosje Blenckers.  Aslan Muziekcentrum wil grenzen overstijgen vanuit de gedachte dat muziek grenzeloos is, geloven dat artistieke uitingen door hun aard meer begrip tussen verschillende groepen kunnen brengen, ook wanneer men vanuit verschillende gezichtspunten en achtergronden vertrekt. Verdieping in elkaars cultuur, achtergronden en waarden is daarbij essentieel. In de maatschappij staan, voeling houden met belangrijke ontwikkelingen en bepaalde groepen en partijen, geloven in en uitgaan van het harmonieus samenbrengen van verschillende culturen kenmerken de basishouding. Dit geloof in harmonie en verdraagzaamheid wil Aslan Muziekcentrum in een multiculturele context uitdragen. Aslan Muziekcentrum probeert te voelen wat er in de samenleving leeft, wil via muziekeducatie daarop inspelen: talenten tot bloei laten komen en kinderen en ouders een gevoel van trots en eigenwaarde meegeven. Aslan Muziekcentrum biedt muziek-, dans- en theaterlessen aan kinderen, jongeren en volwassenen. In het schooljaar 2016/2017 bereikte Aslan 791 leerlingen voor één of meerdere cursussen in de vrije tijd op onze eigen locatie en op verschillende locaties in West en Nieuw-West met het project Muziek, Dan & Theater in mijn buurt. Daarnaast is Aslan Muziekcentrum een belangrijke partner in het onderwijs. Aslan geeft op 28 Amsterdamse scholen wekelijks muziekles volgens de Muziek talent Expres en nog eens 15 basisscholen en buurthuizen nemen naschoolse en buitenschoolse korte projecten af. Ook zijn wij actief op 4 middelbare scholen. In de afgelopen twintig jaar heeft Aslan haar positie als trainingscentrum in de kunst-en cultuureducatie sterk gevestigd. Het delen van praktische kennis en resultaten staan bij het trainingscentrum centraal. Professionals uit het (muziek)onderwijs, instellingen en bedrijven kunnen terecht voor een divers trainingsprogramma. Daarnaast ontwikkelt Aslan Muziekcentrum lesmateriaal en lesattributen die door het eigen docententeam uitgebreid worden getest voordat ze in de webwinkel aangeboden worden. Het team van Aslan Muziekcentrum bestaat uit een Raad van Toezicht en twee directiebestuurders Levent Aslan en Zuhal Gezik die met een team van tien kantoormedewerkers, ongeveer vijftig docenten en een aantal vrijwilligers de activiteiten ontwikkelen en uitvoeren. Meer informatie: www.aslanmuziek.nl www.artiance.nl www.lkca.nl www.cultuurconnectie.nl      

Duncan Stutterheim investeert in 'zijn' Amsterdam. Aan de verkoop van zijn dance- en mediabedrijf ID&T hield hij ongeveer 32 miljoen over, daarna bouwde hij binnen enkele jaren een beginnend imperium op in cultureel vastgoed in onze hoofdstad. Zo is hij (mede)eigenaar van het Westergasfabriekterrein, de Adam toren en Nachtlab. Ronnie Overgoor in gesprek met de vastgoedman.   Nachtlab Toen hij ID&T verkocht wilde Stutterheim het geld verstandig beleggen. ‘Ik heb geen goed gevoel bij aandelen en obligaties, maar wel bij vastgoed waarbij ik mee kan denken over de invulling. Vier jaar geleden kocht ik een warehouse in Amsterdam West. Toen ik een jaar of achttien was heb ik zelf nog in deze oude loods gedanst tijdens de start van de house-muziek. We hebben er allerlei nachtleven-bedrijven inzitten. Beneden is een warehouse met evenementen en boven twintig dj-studio’s. Het 7000 vierkante meter grote pand hebben we Nachtlab genoemd,’ aldus Stutteheim.   A’DAM toren ‘In dezelfde periode kwam ook de A’DAM toren in beeld. ‘ID&T zocht een nieuw hoofdkantoor en zelf zochten we nieuwe plek, omdat we wegwilden uit Zuidoost. De toren kwam toen op de markt, omdat heel de vastgoedwereld stilstond. Meer dan 32 partijen hadden interesse. We zijn partner geworden met Sander Groet, Hans Brouwer en ontwikkelpartij Lingotto. Aan de tekentafel kwam er al snel het hoofdthema ‘muziek’ uit. Daar hebben we een 24uurs totaalbeleving voor verzonnen. Slapen, eten, werken, uitgaan en de droom van Sander: een uitkijkdek.’   Westergasfabriek ‘Ik ben twee jaar geleden benaderd door Harvest Vastgoed. Zij zochten vermogende mensen voor in een cv-constructie, zij zetten de deal op en kopen daarmee de panden. De Westergasfabriek is wel iets iconisch wat je overneemt. Het is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik iets overneem. Ik heb altijd zelf iets bedacht, gecreëerd en gemaakt.’   DLA Piper Met de A’DAM toren en de Westergasfabriek doet Stutterheim de twee grootste deals van zijn leven en werkt hij samen met DLA Piper. ‘In de tijd van ID&T werkten we ook al met het internationale DLA, omdat we veel zaken deden in Amerika. Die internationale deals vielen deels onder het Amerikaanse en deels onder het Nederlandse recht. Dat was erg ingewikkeld. Bij zulke grote en gecompliceerde deals heb je de beste mensen nodig. Het kost wat, maar dan heb je ook wat’, aldus Stutteheim.    

Duncan Stutterheim investeert in 'zijn' Amsterdam. Aan de verkoop van zijn dance- en mediabedrijf ID&T hield hij ongeveer 32 miljoen over, daarna bouwde hij binnen enkele jaren een beginnend imperium op in cultureel vastgoed in onze hoofdstad. Zo is hij (mede)eigenaar van het Westergasfabriekterrein, de Adam toren en Nachtlab. Ronnie Overgoor in gesprek met de vastgoedman. NachtlabToen hij ID&T verkocht wilde Stutterheim het geld verstandig beleggen. ‘Ik heb geen goed gevoel bij aandelen en obligaties, maar wel bij vastgoed waarbij ik mee kan denken over de invulling. Vier jaar geleden kocht ik een warehouse in Amsterdam West. Toen ik een jaar of achttien was heb ik zelf nog in deze oude loods gedanst tijdens de start van de house-muziek. We hebben er allerlei nachtleven-bedrijven inzitten. Beneden is een warehouse met evenementen en boven twintig dj-studio's. Het 7000 vierkante meter grote pand hebben we Nachtlab genoemd,' aldus Stutteheim. A'DAM toren‘In dezelfde periode kwam ook de A'DAM toren in beeld. ‘ID&T zocht een nieuw hoofdkantoor en zelf zochten we nieuwe plek, omdat we wegwilden uit Zuidoost. De toren kwam toen op de markt, omdat heel de vastgoedwereld stilstond. Meer dan 32 partijen hadden interesse. We zijn partner geworden met Sander Groet, Hans Brouwer en ontwikkelpartij Lingotto. Aan de tekentafel kwam er al snel het hoofdthema ‘muziek' uit. Daar hebben we een 24uurs totaalbeleving voor verzonnen. Slapen, eten, werken, uitgaan en de droom van Sander: een uitkijkdek.' Westergasfabriek‘Ik ben twee jaar geleden benaderd door Harvest Vastgoed. Zij zochten vermogende mensen voor in een cv-constructie, zij zetten de deal op en kopen daarmee de panden. De Westergasfabriek is wel iets iconisch wat je overneemt. Het is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik iets overneem. Ik heb altijd zelf iets bedacht, gecreëerd en gemaakt.' DLA PiperMet de A'DAM toren en de Westergasfabriek doet Stutterheim de twee grootste deals van zijn leven en werkt hij samen met DLA Piper. ‘In de tijd van ID&T werkten we ook al met het internationale DLA, omdat we veel zaken deden in Amerika. Die internationale deals vielen deels onder het Amerikaanse en deels onder het Nederlandse recht. Dat was erg ingewikkeld. Bij zulke grote en gecompliceerde deals heb je de beste mensen nodig. Het kost wat, maar dan heb je ook wat', aldus Stutteheim.  

Duncan Stutterheim investeert in 'zijn' Amsterdam. Aan de verkoop van zijn dance- en mediabedrijf ID&T hield hij ongeveer 32 miljoen over, daarna bouwde hij binnen enkele jaren een beginnend imperium op in cultureel vastgoed in onze hoofdstad. Zo is hij (mede)eigenaar van het Westergasfabriekterrein, de Adam toren en Nachtlab. Ronnie Overgoor in gesprek met de vastgoedman. NachtlabToen hij ID&T verkocht wilde Stutterheim het geld verstandig beleggen. ‘Ik heb geen goed gevoel bij aandelen en obligaties, maar wel bij vastgoed waarbij ik mee kan denken over de invulling. Vier jaar geleden kocht ik een warehouse in Amsterdam West. Toen ik een jaar of achttien was heb ik zelf nog in deze oude loods gedanst tijdens de start van de house-muziek. We hebben er allerlei nachtleven-bedrijven inzitten. Beneden is een warehouse met evenementen en boven twintig dj-studio’s. Het 7000 vierkante meter grote pand hebben we Nachtlab genoemd,’ aldus Stutteheim. A’DAM toren‘In dezelfde periode kwam ook de A’DAM toren in beeld. ‘ID&T zocht een nieuw hoofdkantoor en zelf zochten we nieuwe plek, omdat we wegwilden uit Zuidoost. De toren kwam toen op de markt, omdat heel de vastgoedwereld stilstond. Meer dan 32 partijen hadden interesse. We zijn partner geworden met Sander Groet, Hans Brouwer en ontwikkelpartij Lingotto. Aan de tekentafel kwam er al snel het hoofdthema ‘muziek’ uit. Daar hebben we een 24uurs totaalbeleving voor verzonnen. Slapen, eten, werken, uitgaan en de droom van Sander: een uitkijkdek.’ Westergasfabriek‘Ik ben twee jaar geleden benaderd door Harvest Vastgoed. Zij zochten vermogende mensen voor in een cv-constructie, zij zetten de deal op en kopen daarmee de panden. De Westergasfabriek is wel iets iconisch wat je overneemt. Het is voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik iets overneem. Ik heb altijd zelf iets bedacht, gecreëerd en gemaakt.’ DLA PiperMet de A’DAM toren en de Westergasfabriek doet Stutterheim de twee grootste deals van zijn leven en werkt hij samen met DLA Piper. ‘In de tijd van ID&T werkten we ook al met het internationale DLA, omdat we veel zaken deden in Amerika. Die internationale deals vielen deels onder het Amerikaanse en deels onder het Nederlandse recht. Dat was erg ingewikkeld. Bij zulke grote en gecompliceerde deals heb je de beste mensen nodig. Het kost wat, maar dan heb je ook wat’, aldus Stutteheim.  

Robert van Altena spreekt in deze uitzending met beeldend kunstenaar Elspeth Diederix over haar project ‘The miracle garden‘. Voor een periode van vijf jaar werkt Elspeth Diederix in en aan een publiek atelier in de vorm van een tuin van 800m² in het Erasmuspark in Amsterdam-West. Het project is te volgen door een bezoek aan de tuin maar ook op afstand via een instagram-pagina en de hierboven aangegeven website. En vanaf 23 juni is de tentoonstelling ‘De tuinen van Elspeth Diederix' te zien in Stedelijk Museum Schiedam. Foto: ‘Narcissi' The miracle garden' (2018) Elspeth Diederix SPRINGVOSSEN Redactie + presentatie: Robert van Altena contact: springvossen@gmail.com www.facebook.com/springvossen www.amsterdamfm.nl/tag/springvossen/

Steeds vaker wordt er gesproken over ‘Nederland teruggeven aan de Nederlanders’ en over ‘het teruggrijpen naar onze eigen normen en waarden’. Maar in steden met enkel minderheden is de vraag: wat zijn dan die eigen normen en waarden? Aanstaande woensdag praten we over het HIPSTER MUSLIM project met Shirin Mirachor. Shirin is de oprichter van Get Me, de organisatie die op een speelse manier stereotypering aan de kaak stelt. Eerder waren er al edities in  in Amsterdam-West (2015), de Antwerpse wijk Borgerhout (2016), de Brusselse wijk Molenbeek (2017) en Rotterdam-West (2018). Nu is het moment aangebroken dat alle vier de steden neerstrijken in Rotterdam voor een grote verzamelexpositie. Op 30 maart komen de 12 duo’s van vier jaar HIPSTER/MUSLIM PROJECT bijeen op het Schouwburgplein. Samen vertegenwoordigen zij de vier ‘probleemwijken’ van de Lage Landen en gaan ze in gesprek over identiteit, stereotypering en samenleven. Wij vinden het een onwijs tof en interessant project, de chicks zullen dan ook veel vragen hebben aan organisator Shirin. Luister woensdag 28 maart tussen 19.00 en 20.00 naar Chicks and the City op Radio Rijnmond 93.4FM Door het opkomend politiek populisme, groeiende xenofobie en toenemende polarisatie is het project relevanter dan ooit. Steeds vaker wordt er gesproken over ‘Nederland teruggeven aan de Nederlanders’ en over ‘het teruggrijpen naar onze eigen normen en waarden’. Maar in steden met enkel minderheden is de vraag: wat zijn dan die eigen normen en waarden? Het wordt tijd dat we uit onze geïsoleerde bubbels stappen en de nieuwe generatie hierover aan het woord laten. Om die reden organiseert Get Me in samenwerking met Theater Rotterdam en SPIOR op 30 maart aansluitend op de fototentoonstelling een groot debat genaamd ‘De Nieuwe Norm’. Hierbij komen alle 24 kandidaten van het HIPSTER/MUSLIM project samen en representeren zij de steden Amsterdam, Rotterdam, Brussel en Antwerpen. Juist nu is het belangrijk dat de nieuwe stedelingen zich bewust worden van hun eigen culturele bijdrage in de samenleving, zich de dialoog gaan toe-eigenen, en van daaruit aan een nieuwe gezamenlijke toekomst gaan bouwen. Tentoonstelling  De tentoonstelling HIPSTER/MUSLIM: DE NIEUWE NORM is te zien van 30 maart tot 5 april op het Schouwburgplein Rotterdam en van 5 april tot 30 april op het Kruisplein Rotterdam. Gratis toegankelijk. Debat  De Nieuwe Norm is een debat over identiteit en samenleven. Wie bepaalt de norm? Wie past zich aan wie aan? HIPSTER/MUSLIM: De Nieuwe Norm biedt een platform voor deze dialoog en een podium voor nieuwe rolmodellen en laat een eigentijds tegengeluid horen. Het debat vindt plaatst op 30 maart in Theater Rotterdam Schouwburg. Inloop is vanaf 20.00 en het programma eindigt om 22.30. Gratis toegankelijk. HIPSTER/MUSLIM: De Nieuwe Norm is in samenwerking met Theater Rotterdam en SPIOR, en is met steun van Gemeente Rotterdam. Bekijk hieronder de video van het HIPSTER/MUSLIM PROJECT uit Rotterdam West: HIPSTER/MUSLIM: ROTTERDAM/ROTTERDAMWEST from Get Me on Vimeo.

'Schat wat is je ping'? Ken je dat nummer van Fouradi nog? En wist je dat Brahim nu internationaal hoog in de rangen van het supermediabedrijf van Simon Cowell - ja! die jurydude van al die talentenjachten! - zit. Hoe is dat zo gekomen? Luister naar het wonderlijke verhaal van een muzikale jetsetter uit Amsterdam-West.

Amsterbaken, de Justitiële Jeugdinrichting in Amsterdam West, moet per 1 januari 2016 sluiten.Er zitten 80 jongens, tussen de 12 en 23 jaar. De meesten in afwachting van hun rechtszaak.Bijna een kwart van de jongeren in jeugdinrichtingen komt uit Amsterdam. Die Amsterdamse jongeren moeten nu op andere plaatsen in het land worden gedetineerd. En dat kan soms behoorlijk ver van huis zijn.Hoe verstandig is het om Amsterbaken te sluiten? Wat gaat er gebeuren met de jongeren die er nu zitten? En hoe verhoudt de voorgenomen sluiting zich met de decentralisatie in de Jeugdzorg? 

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.

Geen woorden maar daden. De lijfspreuk van de stad waar hij negen jaar burgemeester van was (1964-1975), was ook op hemzelf van toepassing. Wim ‘Dux’ Thomassen sleepte zijn stad mee in de vaart der volkeren. Onder zijn bewind werd Rotterdam tot wereldhaven en kreeg het een eigen universiteit. Economisch herstel was voor de sociaal-democraat, die de crisis in de jaren dertig aan den lijve had ondervonden, van het grootste belang. Hij kwam er aan het eind van de jaren zestig in zijn gemeenteraad mee in de problemen. Werkgelegenheid was er immers genoeg en honger was iets dat tot het verleden behoorde. De rijkdommen werden als vanzelfsprekend gezien. Met zijn vrouw An, die hij bij de Nederlandsche Bond van Abstinent Studeerenden – een geheelonthoudersvereniging – had ontmoet, vormde hij van 1932 tot hun beider dood in 2001 (zij stierf acht maanden na hem) een onlosmakelijk verbond. Dat wilde niet zeggen dat ze het altijd met elkaar eens waren. An stond bekend als links-radicaal, Wim was een tikkeltje gematigder. Op 1 januari 1988 schoof de 79-jarige oud-burgemeester bij John Jansen van Galen aan voor een vijf uur durend interview. ------------------------------------------- Biografie Wim Thomassen geb. 3 oktober 1909 te Amsterdam – gest. 16 juni 2001 te Bergen (N-H) Volks en voornaam Willem ‘Dux’ (niet naar Il Duce, maar na een eendje uit een voorleesverhaal) Thomassen werd in een ‘rood’ nest in de Brederodestraat in Amsterdam-West geboren. Vader Kees was een prominent lid van de Sociaal Democratische Arbeiderspartij (SDAP) en als kleine jongen ging Wim al met zijn vader mee ‘de boer op’, die toespraken hield op bijeenkomsten van de arbeiderspartij. Na van 1925 tot 1929 een opleiding werktuigbouwkunde te hebben gedaan aan de MTS, besluit hij toch leraar te willen worden en volgt hij de lerarenopleiding in een stoomcursus. Vanaf 1931 werkt hij onder andere als onderwijzer in Amsterdam, Zaandam, Wieringen en Zuid-Limburg. In die tijd wordt hij ook actief in de Nederlandsche Bond van Abstitent Studeeerenden (NBAS), een geheelonthoudersvereniging. Daar ontmoette hij An Lind, de vrouw met wie hij in 1932 trouwden en van wie hij de daaropvolgende zeventig jaar onafscheidelijk zou zijn. In haar vond hij een vrouw die er nog veel linkser ideeën op nahield dan hij en met wie hij een “discussiegroep van twee personen” vormde. An Thomassen over hun huwelijk: “We zijn in veel dingen tegengesteld, maar de grondgedachte is altijd gelijk. Ik ben radicaler dan hij. Dat merken we bijna elke dag. Toch blijft solidariteit het kenmerk van onze relatie.” Na de NBAS stapte Thomassen in 1936 over naar de Arbeiders Jeugd Centrale (AJC), de socialistische jongerenorganisatie. Hij organiseerde congressen en kampen voor de jeugdige socialisten. In de oorlog dook hij een tijd onder en hoewel hij zelf ooit verklaarde te bang te zijn geweest om in het verzet te gaan, presteerde hij het toch om meerdere malen het gijzelaarskamp in Sint Michielsgestel binnen te dringen. Daar zaten socialisten en sociaal-democraten gevangen met wie Thomassen over de vernieuwing in het socialisme te praten. Niet alleen kwam hij het kamp binnen, maar liep er ook zonder problemen weer uit. Op 9 februari 1946 werd zijn geesteskind geboren: de PvdA werd opgericht. Voor de ideologie en beginselverklaring was hij niet verantwoordelijk, dat liet hij aan anderen over, zoals Willem Banning en Marinus van der Goes van Naters. Thomassen was meer een doener, hij had ervoor gezorgd dat de organisatie op poten stond. Van 1946 tot 1948 was hij partijsecretaris en lid van de Tweede Kamer. Maar toen hij het gevoel had dat hij ergens anders meer kon betekenen en vooral meer kon doen, verliet hij Den Haag om burgemeester van Zaandam te worden. Na tien jaar verruilde hij die gemeente voor de gemeente Enschede. Daar bleef hij zeven jaar. In 1965 zette hij de kroon op carrière als burgemeester toen hij naar de tweede stad van Nederland vertrok: Rotterdam. Als burgemeester stelde hij economisch herstel van de stad altijd boven het behoud van de natuur. Voor Enschede had hij voor de A1 gestreden en Rotterdam kon onder zijn bewind haar havengebied flink uitbreiden. Ook bezorgde hij beide steden een universiteit; de Technische Universiteit voor Enschede en de Erasmus Universiteit voor Rotterdam. Het kwam hem op de karaktereigenschap ‘regentesk’ te staan, een eigenschap die in die tijd juist zeer onder vuur kwam te liggen. De actievoerders in Rotterdam hadden al gauw in de gaten bij wie ze moesten zijn als ze de burgemeester tot daden aan wilden sporen: zijn vrouw An. Een activist nam, in overleg met mevrouw Thomassen een bad in de ambtswoning van de burgemeester, uit protest tegen het ontbreken van een bad of douche in veel Rotterdamse woningen. Bij Thomassens overlijden schreef één van zijn opvolgers, Bram Peper “Een ding staat vast. Hij zou niet geschikt zijn voor het burgemeesterschap in deze tijd waarin het vermijden van risico’s en het afgeven van een geur van aangename nietszeggendheid tot een ware kunst zijn verheven.” Na zijn pensionering verhuisde het echtpaar naar het Noord-Hollandse Schoorl. Prompt kreeg het PvdA-congres nooit eerder vertoonde moties van de afdeling aldaar voorgeschoteld. Die werd, hoe kon het ook anders, bestierd door An. Daarnaast stond het echtpaar bekent als een ‘stoer stel’: Antarctica werd bedwongen en tot ver in de tachtig pakten ze ook elke vakantie een alp mee. Te voet. Wim Thomassen stierf op 16 juni 2001 op 91-jarige leeftijd. Zijn vrouw An volgde hem acht maanden later. Tot het laatst toe bleven ze ‘hun’ partij op de voet volgen. ----------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Ik ken je boekje niet, dat vind ik een schande van mezelf" John Jansen van Galen begon het Marathoninterview met de opmerking dat de dood in zijn leven om zich heen had gegrepen: zijn moeder was net overleden, Joop den Uyl net gecremeerd. Of Thomassen ook wel eens tijden meemaakte waarin iedereen dood leek te gaan: "Ja John, dat is voor jou natuurlijk beroerd dat je aan zo'n marathon moet beginnen met de dood van je moeder zo kort geleden in je herinnering. Maar om je vraag zo precies mogelijk te beantwoorden: bij de leeftijd die ik heb, 78, hoort natuurlijk dat je in de kring van vroegere vrienden de een na de ander ziet wegvallen. We hebben ook vrienden, ouder dan wij, die zeggen, van onze generatie is niemand meer over. Dat hebben mijn vrouw en ik nog niet. Ik kan niet bij de uitvaart van Joop den Uyl zijn, omdat er een ander sterfgeval mee samenvalt. En in de Nieuwe Kerk met 2500 genodigden zal ik niet gemist worden, maar in het andere geval wel, dat was een goede vriend." Thomassen was socialist in hart en nieren, maar van de ene keer dat hij de grote voorman - Pieter Jelles Troelstra - had gezien, was hij zich pas later bewust. "Als jongen heeft mijn vader me ooit meegenomen naar het ijsclubterrein in Amsterdam, daar stond zo'n eigenaardige stellage met een dakje erboven. Daarbinnen stond een man luid te schreeuwen, maar ik stond er te ver vanaf om het te kunnen verstaan en ik heb later begrepen dat ik dus van mijn leven één keer Troelstra heb gehoord. De persoon van Troelstra daar kon je niet luchtig, zakelijk, politiek over praten, het was een soort van 'heiligenbeeld' en dat was voor de politieke discussie een enorm nadeel. Ik geloof dat je van nr. 2, Drees, kunt zeggen, dat je op de naam van Drees geen enkele kardinale fout kunt stellen en dat Troelstra, als ie afweek van de opvattingen van Vliegen, enorme fouten maakte. Ik was ook zeer onder de bekoring van deze persoonlijkheid, deze dichter/politicus, dat was een zeldzaamheid, maar toen ik later over nadacht? 1913: het weigeren van ministerszetels was een ontzettende fout en 1918: het doorzetten van de gedachte revolutie, ook toen hem dat ontraden was, was naar mijn mening een fatale fout. Als je dat aan oud-SDAP'ers met cijfers aan wilt tonen, dan kunnen ze nog kwaad op je worden." Over 'vadertje Drees', die de laatste jaren van zijn leven lag weg te kwijnen: "Het is heel tragisch dat Drees nog leeft. Het is al een paar jaar geleden dat collega's van je bij Drees kwamen en zeiden: ”dit is het laatste, bezig doof te worden, bezig blind te worden”. Dat is ie nu beide, contacten zijn er dus niet meer. Ik denk dat een mens dan zelf snakt naar de dood. Als die zoveel te laat komt en mensen in de volle kracht van hun leven dood gaan, dan is dat een tragedie. Ik wens iedereen een lang leven, maar ik wens Drees een zachte dood." De geëngageerde oud-burgemeester merkte op dat hij pas op hoge leeftijd echt oog had gekregen voor de ellende buiten de eigen landsgrenzen: "Het door mekaar geschud worden door armoede en ellende in de wereld, dat is pas gekomen tussen mijn pensionering en de eindstreep, voor zover ik die organisatorisch nu zo ongeveer wel bereikt heb. Voor het baggerwerk ging ik naar Bangladesh, Ethiopië, waar de lepra-artsen begonnen. Nou, als je het hebt over de verdoemden in hongersnood, dan zijn het de leprapatiënten. Ik heb geprobeerd de mensen wat moed in te spreken.