Podcasts about beroemd

Als kind wist Stefanie zeker dat ze later beroemd zou worden. Nu heeft ze een documentaire, meerdere podcasts en een boek gemaakt, maar niks leidde tot een doorbraak. Ze voelt zich elke keer een complete mislukkeling. Moet ze haar droom maar laten varen? En waarom wil ze eigenlijk beroemd zijn? Berthold onderzoekt met haar de diepere lagen.

Vlot geschreven én vrolijk, dit dierentuinverhaal over Rosa en Mats Uitgegeven door De Banier Spreker: Dolly Fransen

Laatste deel in de allerleukste serie over een bijzondere miljonairsfamilie. Uitgegeven door Leopold Spreker: Bas Westerweel

Deze week horen we hoe Leonardo, iedereens favoriete uitstel-goeroe, in dienst trad bij de duivel. En de duivel, dat was Cesare Borgia. In een who's who van de Italiaanse Renaissance brengt Leonardo de winter door met Niccoló Machiavelli, en belandt hij in een vurige concurrentiestrijd met ene Michelangelo. En na zijn dood is het verhaal nog niet afgelopen. Want hoe werd de Mona Lisa nou zo beroemd? Hint: het was niet de glimlach. Geproduceerd door Tonny Media Volg ons op Instagram & TikTok Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Columnist Bernard Hammelburg spreekt deze week zijn duizendste column uit op BNR. Om die reden duiken we in zijn rijke archief en hoor je van 5 tot en met 9 juni zijn mooiste columns. Live op BNR en uiteraard hier als podcast.  Vandaag gaan we terug naar 15 april 2020.  Oude normaal Dat de wereld nog een tijdje vastzit aan coronabeperkingen is ongetwijfeld waar. Maar om het ‘nieuwe normaal' en de ‘anderhalve-meter-samenleving' tot norm voor de toekomst te verheffen lijkt me een illusie en ongewenst. Het heeft ook iets stichtelijks, alsof we worden afgerekend op ons wangedrag, zoals vliegen, of het bezoeken van een bioscoop, museum, festival of restaurant. Of oma. Terwijl het niet de schuld is van oma, maar van een virus. Neem de ondergrondse in Tokio, met stations waar in het spitsuur per half uur een miljoen reizigers in- en uitstappen. Beroemd zijn de perronwachters, die met witte handschoenen aan, de passagiers in de wagons proppen. En dat terwijl Japanners elkaar in de openbare ruimte zo min mogelijk aanraken en geen handen schudden. Die propvolle metro is echt binnen de kortste keren terug. De luchtvaart is een extreem marginale bedrijfstak. In een groot vliegtuig gaan 250 tot 450passagiers. Als je daar de anderhalve-meter-norm toepast, overleeft geen enkele luchtvaartmaatschappij. En nee, dat gaat niet over goedkope vakantiereisjes, en het huidige gelegenheids-vreugdedansje van sommige milieuactivisten is - op zijn zachtst gezegd - ongepast. Misschien kunnen sommige rijke, westerse landen best de stoelen in de bioscoop iets verder uit elkaar zetten, maar wat doe je in miljoenensteden als Mexico, Dhaka, Mumbai, Cairo, Londen, Parijs, New York? Woningen, straten, winkels, markten, kantoren, fabrieken, trappenhuizen, liften, fietsenstallingen – ze zijn stuk voor stuk ontworpen op enorme massa's. Op Times Square in New York komen op een gemiddelde dag 70.000 toeristen, voor het Anne Frank Huis staan elke dag 3.400 mensen in de rij. Wat Covid-19 ons leert is twee dingen: dat het waarschuwingssysteem voor een pandemie veel sneller en efficiënter moet, en vooral dat we er medisch op moeten zijn voorbereid. De grootste zorg is niet het aantal slachtoffers, maar de IC-capaciteit, de beschikbaarheid van mondkapjes, beschermende jassen en beademingsapparatuur. Dat is om je rot te schamen, en daar is iets aan te doen. Het kost een vermogen, maar altijd minder dan wat we nu aan steunmaatregelen in de economie moeten pompen. Het streven moet dus niet het ‘nieuwe normaal' zijn, maar de terugkeer van het oude normaal. En dat gaat ook gebeuren. En ja, er komt een vaccin. Al is het alleen al omdat je gewoon je oma of tante moet kunnen knuffelen, en omdat al dat schichtige op afstand om elkaar heen springen de voorplanting erg lastig maakt. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Columnist Bernard Hammelburg spreekt deze week zijn duizendste column uit op BNR. Om die reden duiken we in zijn rijke archief en hoor je van 5 tot en met 9 juni zijn mooiste columns. Live op BNR en uiteraard hier als podcast.  Vandaag gaan we terug naar 15 april 2020.  Oude normaal Dat de wereld nog een tijdje vastzit aan coronabeperkingen is ongetwijfeld waar. Maar om het ‘nieuwe normaal' en de ‘anderhalve-meter-samenleving' tot norm voor de toekomst te verheffen lijkt me een illusie en ongewenst. Het heeft ook iets stichtelijks, alsof we worden afgerekend op ons wangedrag, zoals vliegen, of het bezoeken van een bioscoop, museum, festival of restaurant. Of oma. Terwijl het niet de schuld is van oma, maar van een virus. Neem de ondergrondse in Tokio, met stations waar in het spitsuur per half uur een miljoen reizigers in- en uitstappen. Beroemd zijn de perronwachters, die met witte handschoenen aan, de passagiers in de wagons proppen. En dat terwijl Japanners elkaar in de openbare ruimte zo min mogelijk aanraken en geen handen schudden. Die propvolle metro is echt binnen de kortste keren terug. De luchtvaart is een extreem marginale bedrijfstak. In een groot vliegtuig gaan 250 tot 450passagiers. Als je daar de anderhalve-meter-norm toepast, overleeft geen enkele luchtvaartmaatschappij. En nee, dat gaat niet over goedkope vakantiereisjes, en het huidige gelegenheids-vreugdedansje van sommige milieuactivisten is - op zijn zachtst gezegd - ongepast. Misschien kunnen sommige rijke, westerse landen best de stoelen in de bioscoop iets verder uit elkaar zetten, maar wat doe je in miljoenensteden als Mexico, Dhaka, Mumbai, Cairo, Londen, Parijs, New York? Woningen, straten, winkels, markten, kantoren, fabrieken, trappenhuizen, liften, fietsenstallingen – ze zijn stuk voor stuk ontworpen op enorme massa's. Op Times Square in New York komen op een gemiddelde dag 70.000 toeristen, voor het Anne Frank Huis staan elke dag 3.400 mensen in de rij. Wat Covid-19 ons leert is twee dingen: dat het waarschuwingssysteem voor een pandemie veel sneller en efficiënter moet, en vooral dat we er medisch op moeten zijn voorbereid. De grootste zorg is niet het aantal slachtoffers, maar de IC-capaciteit, de beschikbaarheid van mondkapjes, beschermende jassen en beademingsapparatuur. Dat is om je rot te schamen, en daar is iets aan te doen. Het kost een vermogen, maar altijd minder dan wat we nu aan steunmaatregelen in de economie moeten pompen. Het streven moet dus niet het ‘nieuwe normaal' zijn, maar de terugkeer van het oude normaal. En dat gaat ook gebeuren. En ja, er komt een vaccin. Al is het alleen al omdat je gewoon je oma of tante moet kunnen knuffelen, en omdat al dat schichtige op afstand om elkaar heen springen de voorplanting erg lastig maakt. Kijk voor alle columns van Bernard Hammelburg op www.bnr.nl/bernardhammelburgSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Onze columniste Nele Van den Broeck zoekt een baby. Niet zomaar een baby: het wordt haar nepo-baby. Wat die baby precies moet doen, laten we Nele zelf vertellen. Maar u mag alvast xeten dat roem en rijkdom in het verschiet liggen voor de baby. Als het een beetje meezit, toch.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Sagid had even gemist wat voor ranzigs de Dalai Lama had uitgespookt maar Shay heeft het even haarfijn uitgelegd. Verder hebben we het over wat TV optredens mentaal met ons doen, waarom je de documentaire over Lewis Capaldi moet kijken en of we ooit wel eens iets gestolen hebben! ENJOY! X Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Het Verhaal van Vlaanderen Special - Afl. 4: De Leeuw Van Vlaanderen. De Guldensporenslag. Er wordt 500 jaar na dato zo heroïsch over geschreven door Hendrik Conscience in zijn roman De Leeuw van Vlaanderen (1838). Maar in hoeverre klopt het beeld dat we hebben van de Guldensporenslag? En hoe komt het dat dat boek van Conscience zo beroemd is geworden? Samen met letterkundige Kevin Absillis proberen we iets dichter bij de waarheid te komen.

Het BN'erschap: een illuster gezelschap waar alleen het getalenteerdste topje van de samenleving zichzelf toe mag rekenen toch? Of is het eigenlijk een bijeengeraapt zooitje normale mensen? Hebben de boys wel eens een held ontmoet? En zijn ze weleens starstruck geweest? Daarnaast vertelt Lucas een verhaal over een scheet en vindt Jesse dat vrouwen niet over poep mogen praten. Hoogstaand staaltje podcasten dus. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

/ Dutch Media Week / perfecte kantine / Kom je te laat? Laat het even weten? / open communiceren / Eigen Talkshow ?/ Gerard Joling - Gordon / Wijkcentrum de Erker in Schiedam / Waarom wil je beroemd worden / Cursus boos worden / toneelspelen / Podcast 2.0 Adam Curry / Sponsor: IBV Consultancy, AndreArt.nl en JPSystems / Tijdens de Dutch Media Week 2022 heeft PodcastGemist 5 opnamen gemaakt in het gebouw van Beeld en Geluid te Hilversum. Dit is deel 5 van 5. / Op YouTube kan je PodcastGemist horen en zien. / Vind je het leuk dat we bij je langskomen? Je krijgt dan de Originele PodcastGemist Boterkoek. / Of heb je een vraag? Stuur je mail naar info@PodcastGemist.nl / Voor Achtergrondverhalen, De Quiz, WebShop, ga naar onze site www.PodcastGemist.nl

Tomson Darko in slaap val service. Om langzaam bij weg te dommelen. Ik vertel je over: - De prijs van beroemd zijn: zelfkennis- Geil én onzeker zijnElke doordeweekse avond praat Tomson Darko jou in slaap.App of mail me als je iemand (of jezelf) welterusten wil wensen. 06-44796441 of tomson@darkomail.nl.Support the showAls je meer tomson darko wil: 1) Tomson darko woensdagavondmail 2) Schrijf je gevoelens op 3) Mijn shop vol boeken boeken, posters en tasjes 4) Abonneer je op mijn vijfdaagse mail (plus exclusieve spraakberichten)

Kent u de rubriek 'Ontspoord' uit het televisieprogramma Iedereen Beroemd? Een man zit op de trein en gaat in gesprek met andere treinreizigers. Kijker Merel liet ons weten dat ze daar niet echt vrolijk van wordt. “Is dit humoristisch bedoeld? Ik vind die meneer zo negatief!” We leggen de klacht voor aan de pendelende man.

Albert meent een beroemd schrijver in het Koekoeksnest te herkennen.. of toch niet?

Bij het krijgen van meer klanten of de verbreding van het portfolio kan het volgens de twee geen kwaad om (meer) bekendheid te creëren. Michel Ariëns doet dat door via deze podcast of andere communicatie hardop na te denken over het opzetten van een cryptofonds voor ondernemers. ,,Het is een manier om aandacht te trekken voor mijn bedrijf of de persoon Michel.” Consumentenpsycholoog Patrick Wessels doet dat niet door het schrijven van artikelen, een ander deel van zijn werk, maar door bij het Jeugdjournaal tekst en uitleg te geven. Meer weten? Luister naar deze Aandachtstrekkers! See omnystudio.com/listener for privacy information.

Beroemd.

Natuurlijk dromen we van een populaire podcast maar we denken dat we het niet in ons hebben om beroemd te worden, zo bespreken we in deze aflevering . Toch gaan we vrolijk verder met onze uitzending, dit keer bespreken we ook onze top 3 van kazen. Het duurt even voordat we alle namen op een rij hebben, maar dan valt opeens het kwartje... Allebei blijken we gek op een Hollandse kaas die oud gemaakt wordt. Van het een komt het ander en hebben we het over andijviestampot en dan is het tijd voor Daan om de kinderen van Floris aan te vallen...

Beroemd kort verhaal van de gelauwerde schrijver Frederic Forsyth, verteld door meesterverteller Ben Maasdam. Met als bonus een spanned verhaal van Clive Barker.Uitgegeven door ShortStoriesSpreker(s): Ben Maasdam

Een aflevering geheel gewijd aan Made in Italy oftewel de innovatie- en maakindustratie in Italië. Beroemd in de hele wereld om design en mode, maar waarom staan sommige zaken er dan bij alsof het nog altijd de jaren 60 zijn?

Philip Roth, een van de grootste Amerikaanse schrijvers, overleed in 2018 op 85-jarige leeftijd. Zelden werd in (zeker) de Engelstalige wereld zo naar een schrijversbiografie uitgekeken. Dat langverwachte boek is nu verschenen, geschreven door Blake Bailey. Want naast een geprezen schrijver was Philip Roth ook een spraakmakend persoon: hij stond bekend als vrouwenverslinder en narcist. Heeft zijn werk de tijd doorstaan? Of moet Roth gecanceld worden?Deze week spreekt Stephan Sanders, die Kees van den Bosch tijdelijk vervangt, met adjunct-hoofdredacteur Joost de Vries over cancelcultuur,  het schrijversleven en de meerwaarde van een biografie.Productie: Stephan Sanders, Sofie Bongers & Gizelle Mijnlieff

Op 16 januari 2021 overleed Phil Spector. Beroemd door zijn unieke Wall Of Sound, berucht vanwege zijn bizarre gedrag dat culmineerde in de moord op actrice Lana Clarkson in 2003. Fab4Cast bespreekt het leven van deze legendarische producer en zijn samenwerkingen met de (ex-)Beatles.

Één van de meest tot de verbeelding sprekende vogels is de uil. Beroemd en berucht van spannende films met tovenaars en speeches in de politiek. Gelukkig hoeven we deze bijzondere vogel niet alleen uit verhalen te kennen, deze leeft namelijk ook in het wild in Nederland. Dick neemt ons mee op zoektocht naar de uil en vertelt hoe ze eruit zien, waar je ze kan vinden én waar die mystiek rondom de uil vandaan komt. Luister je mee? Kan jij na het luisteren van de podcast niet wachten om de natuur in te gaan? Kijk op www.ivn.nl voor natuuractiviteiten en gidsen bij jou in de buurt.

Beroemd violiste Tess is op weg naar Milaan voor een optreden. In het vliegtuig ontmoet ze de knappe Michael, van wie ze wel gecharmeerd is. Maar eenmaal in Milaan lijkt hij haar overal te volgen... Uitgegeven door De Verhalenfabriek Spreker: Hymke de Vries

Beroemd violiste Tess is op weg naar Milaan voor een optreden. In het vliegtuig ontmoet ze de knappe Michael, van wie ze wel gecharmeerd is. Maar eenmaal in Milaan lijkt hij haar overal te volgen...Uitgegeven door De VerhalenfabriekSpreker(s): Hymke de Vries

Loes Diephuis & John Prop vormen samen Polderlicht.  Polderlicht organiseert kunstprojecten in de openbare ruimte, zij selecteren, organiseren en faciliteren de betrokken kunstenaars. Uitgaande van de specifieke situatie in de publieke ruimte worden er lichtinstallaties ontworpen. In 2001 begonnen Loes en John met een licht kunst-expositie in het Polderweg-gebied (het huidige Oostpoort). In de jaren daarna werden zowel het Oosterpark als het seinhuis van het Muiderpoort-station omgetoverd in feeërieke ervaringen. Polderlicht organiseert oa.het jaarlijks terugkerend lichtfestival in Amsterdam-Oost. Luister mee naar de drijfveren van deze creatieve buurtbewoners.Een podcast van Lucy Buddelmeijer. Meer informatie vind je op polderlicht.com  Over Peter Vink: www.petervink.nlDe muziek is van Roedelius, Wenn der Südwind weht.

Buurtberoemd zijn ze, de mensen die zich met hart en ziel inzetten voor hun buurt. Ze staan geportretteerd op het Muiderpoortstation door kunstenaar Serge Verheugen en krijgen nu stuk voor stuk ook hun verdiende aandacht in de Dwars en in een podcast op Geluiden uit Oost. Ditmaal vroegen Lucy Buddelmeijer - de podcastmaker - en Anita Boelsums - de schrijver, Mustapha el Jarmouni het hemd van het lijf. Hij heeft een schaakschool opgezet in de Indische buurt, is de grote organisator van schaaklessen op 43 scholen in Amsterdam en tevens voorzitter van Cultureel Centrum de Batjanzaal. De podcasts zijn ook te beluisteren op www.geluidenuitoost.nl, https://oost-online.nl en via podcast-apps en spotify.   

Neem de ondergrondse in Tokio, met stations waar in het spitsuur per half uur een miljoen reizigers in- en uitstappen. Beroemd zijn de perronwachters, die met witte handschoenen aan, de passagiers in de wagons proppen . En dat terwijl Japanners elkaar in de openbare ruimte zo min mogelijk aanraken en geen handen schudden. Die propvolle metro is echt binnen de kortste keren terug. De luchtvaart is een extreem marginale bedrijfstak. In een groot vliegtuig gaan 250 tot 450 passagiers. Als je daar de anderhalve-meter-norm toepast, overleeft geen enkele luchtvaartmaatschappij. En nee, dat gaat niet over goedkope vakantiereisjes, en het huidige gelegenheids-vreugdedansje van sommige milieuactivisten is op zijn zachtst gezegd ongepast. Lees ook | Liveblog Coronacrisis Misschien kunnen sommige rijke, westerse landen best de stoelen in de bioscoop iets verder uit elkaar zetten, maar wat doe je in miljoenensteden als Mexico, Dhaka, Mumbai, Cairo, Londen, Parijs, New York? Woningen, straten, winkels, markten, kantoren, fabrieken, trappenhuizen, liften, fietsenstallingen ze zijn stuk voor stuk ontworpen op enorme massas. Op Times Square in New York komen op een gemiddelde dag 70.000 toeristen, voor het Anne Frank Huis staan elke dag 3.400 mensen in de rij. Beluister ook | Corona uit eigen doos Wat Covid-19 ons leert is twee dingen: dat het waarschuwingssysteem voor een pandemie veel sneller en efficiënter moet, en vooral dat we er medisch op moeten zijn voorbereid. De grootste zorg is niet het aantal slachtoffers, maar de IC-capaciteit, de beschikbaarheid van mondkapjes, beschermende jassen en beademingsapparatuur. Dat is om je rot te schamen, en daar is iets aan te doen. Het kost een vermogen, maar altijd minder dan wat we nu aan steunmaatregelen in de economie moeten pompen. Dossier | Coronavirus Het streven moet dus niet het nieuwe normaal zijn, maar de terugkeer van het oude normaal. En dat gaat ook gebeuren. En ja, er komt een vaccin. Al is het alleen al omdat je gewoon je oma of tante moet kunnen knuffelen, en omdat al dat schichtige op afstand om elkaar heen springen de voorplanting erg lastig maakt. See omnystudio.com/listener for privacy information.

In deze aflevering hebben we het over DE serie die ons sterk heeft beinvloed en vandaag de dag nog steeds wordt gekeken.   SOUTHPARK! Ga Gek en Luister Hard WALGELIJK! Itunes/Podcast https://podcasts.apple.com/nl/podcast/geheime-ridders/id1500234087 Spotify 
https://hennebere.libsyn.com/spotify Libsyn Page 
http://hennebere.libsyn.com 
Reddit https://www.reddit.com/r/Geheimeridders/

 Instagram 
https://www.instagram.com/geheime_ridders      

Patrick Kicken is bekend van Radio Veronica en 3FM en tegenwoordig een populaire podcastmaker met zijn programma Leven Zonder Stress. Een gesprek over het omgaan met beroemd zijn, alles uit het internet halen en non-dualiteit. Een bijzonder leerzaam gesprek!

Hij is de kersverse premier van het Verenigd Koninkrijk en was een van de voornaamste roergangers achter de Leave-campagne tijdens het Brexit-referendum in 2016: Boris Johnson. Beroemd en berucht om zijn ironische provocaties staat Johnson nu zelf aan het roer van de Staat. Joost de Vries schrijft deze week in De Groene hoe de anti-politicus premier werd met humor als handelsmerk en politiek wapen. • Productie: Kees van den Bosch & Brecht Russchen

Beroemd om de foute reden: Tomaso Albinoni

Steeds meer jongeren willen een succesvol Youtube-kanaal, duizenden volgers op Instagram en TikTok of winnen met een talentenjacht. Kortom, ze willen beroemd zijn. Maar is écht zo leuk? 3FM-dj Lieke de Kok nodigde Sterre van Woudenberg uit, Sarah en Julia Nauta en artiestenpsycholoog Patricia Hermans.

Beroemd en rijk zijn is geen garantie tegen het hebben van gevoelige lichamelijke aandoeningen. Tegen haar eigen wil en dank is Amerikaans reality-ster Kim Kardashian hier een perfect voorbeeld van. Kardashian worstelt al een tijdje met de huidziekte psoriasis, een auto-immune aandoening waarbij er als bekendste symptoom rode schilferige vlekken op de huid verschijnen. Kardashian postte op instagram foto's van hoe hard ze zwoegt om haar ogenschijnlijk perfecte lichaam van de vlekken te vrijwaren. Zelfs bedenkelijke kruidenmiddeltjes op haar gezicht zouden moeten helpen om de vlekken te verwijderen. Dat is op zich best moedig, want de foto's worden momenteel veel gedeeld op social media en op de ziekte zelf heerst nog een groot taboe. Tegelijkertijd laat Kardashian aan jonge mensen zien dat het hebben van psoriasis bespreekbaar is. We spreken met ervaringsdeskundige Marjolein Van der Burg en Erasmus MC-dermatoloog Bing Thio over de oorzaken en de onterechte stigma's rond de ziekte. Naar schatting 300.000 Nederlanders hebben ermee te maken.

Hendrik Conscience is de meest beroemde Vlaamse schrijver van de 19de eeuw. Gevierd in zijn tijd, maar ook omstreden. Gedreven en overtuigd, maar tegelijk ook opportunistisch, en vatbaar voor de roep van het succes en het geld. Een niet te stoppen verteller, schrijver van meer dan honderd boeken, maar tegelijk ook de auteur van slechts één werk: De Leeuw van Vlaanderen (1838). Tom Verschaffel (°1964) studeerde geschiedenis aan de KU Leuven en aan het Europees Universitair Instituut in Firenze. Hij promoveerde in 1996 op een proefschrift dat was gewijd aan de geschiedbeoefening in de Oostenrijkse Nederlanden. Zijn onderzoek betreft de historiografie en de brede historische cultuur van de achttiende, negentiende en twintigste eeuw, publieksgeschiedenis en de visuele voorstelling van het verleden, cultureel nationalisme, de culturele uitwisseling tussen België en zijn buurlanden, en de cultuurgeschiedenis van migratie. Lezing op zondag 19 februari 2012 in de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience. Meer over de Erfgoedbibliotheek Hendrik Conscience? Website – www.consciencebibliotheek.be Facebook – www.facebook.com/consciencebibliotheek Twitter – www.twitter.com/ehcantwerp

We bellen met Mirjam de Swart die wereldberoemd aan het worden is nadat ze in oktober in de Rradio uitzending te gast was en Chiel Zwinkels vertelt over hoe hij en zijn robotcomputer samen muziek maken. We sluiten af met het nummer dat Chiel eerder live speelde en waar onze apparatuur onbedoeld ook aan bijdroeg.

Wie is Patrick: - Radio Veronica DJ - Ochtend-, middag- en avondshows - Producer / Co-Host Stenders Vroeg (VARA) - 3FM DJ - DJ op zaterdag (Mega top 100, Zinderende Zaterdag, Havermoutshow), zondag (Cyber top 50) en door de weeks en 's nachts (Nachtwacht, Kicken voor je kiezen) - Podcaster Deze podcast: In deze podcast nemen we je mee in het leven van Patrick Kicken a.k.a. de podcast koning van Nederland. Van burger tot 'koning', dat word je niet in een dag. We starten daarom bij het begin; wie is Patrick Kicken en hoe is hij geworden wie hij vandaag de dag is. We zoomen in op zijn succes, zijn angsten en de daaruit voortvloeiende onzekerheid. Beroemd zijn betekent status. Als je wint heb je vrienden, toch? Beroemdheid heeft ook zijn prijs. Maakt meer wel gelukkig? Mag ik wel mijzelf zijn? Ben ik nog hot? De luistercijfers die als een zwaard van Damocles boven je hoofd hangen... De continue strijd tussen presteren en durven innoveren, stress en paniekaanvallen! Het komt allemaal aan de orde. We gaan in op spiritualiteit en in het bijzonder non-dualiteit. Maken wij wel zelf onze keuzes? Hebben we echt grip op ons leven, of gaat het zoals het gaat? Is het leven als de demo modus van een gaaf spel? Je denk dat je aan de knoppen zit voor de overwinning, maar komt er achter dat dit al lang vast stond... Luister naar dit open en eerlijke verhaal van Patrick. Wij hebben in ieder geval zeer veel van hem geleerd!

Met vandaag: Nederland in gedichten | Waarom naar de beurs? | Nederlandse basketballer heeft beroemd haar

Hoe is het om manager te zijn van bekende Nederlanders als Jan Versteegh, Brit Dekker, Tim Hofman, Geraldine Kemper, Miljuschka Witzenhausen, Jay-Jay, Tess Milne, Anna Nooshin en vele anderen? Ik vraag het aan Lenneke van Ingen, founder van A Million Faces Casting. En als jij denkt: hoe kom ik in dat rijtje met bekende namen? Lees dan vooral het boek dat Inge recent uitbracht: "Hoe word ik beroemd?". Niet alleen een handboek voor mensen met die ambitie maar ook een inkijkje in haar ondernemersroute. Want inmiddels bestaat A Million Faces Casting al weer 10 jaar. In dit boek deelt ze haar struggels, tips, successen en uitdagingen. Meer weten? Kijk op JelleDrijver.nl/lenneke Twitter: http://twitter.com/jelledrijver YouTube: http://youtube.com/jdrijver SnapChat: snapchat.com/add/jelledrijver Linkedin: http://linkedin.com/in/jelledrijver Instagram: http://instagram.com/jelledrijver

Authentiek dat wisten we al van Durango, wereldberoemd nog niet. Beroemd om zijn Silver Train. Het schijnt een van de mooiste treinritten ter wereld te zijn, maar wij drukke reizigers hebben er helaas geen tijd voor. Gelukkig nog wel om het vertrek van de stoomtrein vast te leggen.

Elfde uitzending van de veertiendelige Spoor Terugserie "De Loffelijcke Compagnie", over de geschiedenis van de Verenigde Oost-Indische Compagnie, de VOC. Door de VOC-reizigers wordt een hele nieuwe wereld opengelegd. Vooral in de 18de eeuw publiceren vele VOC-dienaren reisverslagen waarin een exotische wereld vol wrede inheemsen wordt geschetst. Ook komen er voorwerpen in het vaderland aan. Beroemd is de verzameling van de Enkhuizense Paludanus, met als pronkstuk zijn paradijsvogels zonder pootjes. Zaden van uitheemse planten en kruiden betekenen het begin van een aantal horti botanici in Nederland.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.

Eén van de laatste heiligen ‘Nozem’, één van de vele geijkte uitdrukkingen, in omloop gebracht door Jan Vrijman, het zeer goed gekozen pseudoniem van Jan Hulsebos. De cineast Jan Vrijman werd landelijk bekend met het VPRO-programma Dag Koninginnedag uit 1957, maakte het legendarische filmportret van schilder Karel Appel en stond aan de wieg van het International Documentary Festival Amsterdam (IDFA), om maar wat van zijn verdiensten te noemen. ---------------------------------- Altijd goed voor een relletje Jan Hulsebos werd op 12 februari 1925 geboren in de Amsterdamse volksbuurt de Jordaan, in een gezin waar hij kennis maakte met de burgerlijkheid, waar hij al snel zijn gal onaflatend op zou spuwen. De oorlog kwam voor de 15-jarige Jan Hulsebos als een bevrijding. Tot mei 1940 overkwam hem niet veel wat hij de moeite waard vond. 'Een last viel van mijn schouders, ik kon - vijftien jaar oud - beginnen mezelf te worden. Zo groeide ik op, een vlegel van bezetting en verzet, belazerd door iedereen, gelovend in niets, woedend op alles.' Hij mat zich het pseudoniem Jan Vrijman aan. Maar ook het meewerken aan de verzetskrant de Waarheid werd hem al snel te saai, hij wilde met wapens verzet tegen de Duitse bezetting plegen, niet met papier. Na een gesprek met leden van het verzet werd hij echter als een te gevaarlijke en onbetrouwbare jongen gekenmerkt; geen gewapende actie tegen de Duisters voor Jan Hulsebos. Vóór de oorlog had Vrijman al besloten journalist te worden. Het leek hem een uitstekende manier om de burgerlijkheid te ontvluchten. Na de oorlog begon hij dan ook als freelance-journalist bij Het Parool, De Groene Amsterdammer, De Geïllustreerde Pers, Vrij Nederland en het soldatenblad De Legerkoerier. Vrijman voelde zich tot het communinisme aangetrokken, ware het niet dat hij een hekel had aan organisaties. In 1955 maakte hij met fotograaf Ed van der Elsken de reportage ‘De nozems van de Nieuwendijk’, waarmee hij meteen de uitdrukking ‘nozem’ muntte. Na een tijd beviel ook de schrijvende pers hem niet meer, naar eigen zeggen omdat hij het gevoel had de boot te missen. ‘Ik wil meer, ik wil intens voelen dat ik leef. Ik moet weten waarom ik leef!' Na het schrijven van twee romans – De Tekenen van de Storm (1952) en Kinderbedtijd (1957) – probeerde hij het in de film, een beslissing waar we hem dankbaar voor mogen zijn. In 1957 brak hij door met de controversiële documentaire Dag Koninginnedag. Het kwam hem en de VPRO meteen op een rel te staan en de omroep moet haar excuses maken aan het volk en de koningin. In de documentaire – gemaakt ter gelegenheid van Koninginnedag – kwamen enkele mensen aan het woord die niet veel op hadden met de monarchie. De muiterij op Hr. Ms. De Zeven Provinciën – een heikel punt in politiek en samenleving – kwam ook aan de orde. Omdat er nog maar weinig mensen een tv bezaten, barstte de commotie pas los toen de dagbladen schreven over wat er allemaal voor onbehoorlijks in de documentaire was gezegd. Jan Vrijman was daarmee verantwoordelijk voor de eerste echte televisierel in de Nederlandse geschiedenis en mocht twee jaar lang niet werken voor de VPRO. Beroemd werd hij met De Werkelijkheid van Karel Appel, een portret van de schilder. Wie herinnert zich niet de schilder die woest met verf smeet en op die manier zijn doeken maakte. Het vestigde niet alleen de naam van Jan Vrijman, maar ook van Karel Appel. In 1965 jubelde de pers over de film Op de bodem van de Hemel, een serie die aanvankelijk door de Vara zou worden uitgezonden. Die durfde het niet aan toen bleek dat Johan Maasbach, hoofdpersoon van de film en op dat moment de bekendste evangelist van Nederland, het interview met een gebed begon. De Vara zat niet op bekeerlingen te wachten. Vrijman kocht de serie terug en liet het in de bioscopen vertonen. In 1989 stopte Vrijman met het maken van documentaires. Hij werd bestuurslid van het door hem geïnitieerde International Documentary Filmfestival Amsterdam (IDFA). Vanaf begin 1985 verscheen er een dagelijkse column van Vrijmans hand in Het Parool onder het pseudoniem Journaille. Hij schreef de column tot enkele weken voor zijn dood, op 30 mei 1997. Vrijman leed aan depressies. Zijn dochter maakte in 2006 een documentaire over de andere kant van Jan Vrijman, de gewone Jan Hulsebos: De Werkelijkheid van Jan Vrijman.