Podcasts about klausa

Absoliuti klausa: gebėjimas, išgirdus muzikinį garsą, jį tiksliai atpažinti. Dovana tai ar iššūkis?Neregiai, turintys šunis vedlius, gali būti persekiojami teisininkų, mat Lietuvoje parengti ar rengiami šunys neatitinka įstatymais nustatytos tvarkos.Artėjant renginių atvirose erdvėse sezonui dalis mokslininkų siūlo persvarstyti, ar visur gamtoje turėtų būti leidžiami didžiuliai triukšmingi koncertai ar kitos veiklos.Kauno rajono muziejuje Raudondvaryje įsibėgėja archeologinių parodų ciklas, kuris vietos žmonėms padeda suprasti, kaip gyveno būtent jų krašte prieš šimtmečius įsikūrę žmonės.10–12. Ved. Ignas Andriukevičius

"Jeśli ktoś mówi, że pamięta lata 90-te, to znaczy, że tak naprawdę ich nie przeżył" - to jedno z funkcjonujących nad Wełtawą powiedzeń dotyczących ostatniej dekady minionego wieku. Dekady odzyskanej wolności, odkrycia przez świat Pragi, wizyt rockmanów i polityków, popijających z tamtejszym prezydentem piwo. Ale też dekady czasem malowniczego, czasem bardzo ponurego bandytyzmu. No i kuponowej prywatyzacji, na której niewielu zyskało a wielu straciło.O tym barwnym okresie z historii najnowszej Czech, opowiedzieliśmy z Podcastem pod specjalnym nadzorem podczas spotkania w Faktycznym Domu Kultury w Warszawie.Dla tych, którzy nie mogli przybyć - i tak by się pewnie nie zmieścili, salę przy Gałczyńskiego udało nam się wypełnić właściwie do ostatniego miejsca - mamy to nagranie - zapis naszego spotkania. A tym którzy dotarli, bardzo dziękujemy; z waszych żywiołowych reakcji (których na nagraniu za bardzo nie słychać - trzeba nam uwierzyć na słowo) wnosimy, że jakoś tam daliśmy z Piotrkiem z Podcastu pod specjalnym nadzorem, radę :DSiłą rzeczy nie dało się opowiedzieć wszystkiego. Ale poruszając się wokół różnych zjawisk i postaci - Vaclavów - Havla i Klausa, Karelów - Kryla i Gotta, gangstera Ivana Jonaka czy programu satyrycznego Czeska Soda, odmalowaliśmy, mamy nadzieję że plastycznie i przekonująco, obraz lat 90-tych w Czechach i pokazali, jaki mają wpływ na ich współczesność.Dajcie znać w komentarzach, czy ta formuła Wam się podoba; na latach 90-tych czeska historia najnowsza się nie kończy, zastanawiamy się nad tym, czy nie opowiedzieć o kolejnych dekadach, idąc w dół, pod prąd biegu historii :D

Václav Klaus jest mdły, nijaki i bez cienia charyzmy. Równocześnie budzi właściwie wyłącznie skrajne emocje: albo uwielbienie i podziw albo nienawiść i kpinę. Jak by go jednak nie odbierać, ten dwukrotny premier i dwukrotny prezydent Republiki Czeskiej zapisał się w jej historii już na zawsze. To, jakie Czechy dzisiaj są, to w znacznej mierze właśnie jego dzieło.W pierwszym w 2025 roku odcinku Czechostacji o Klausie rozmawiam z Tomaszem Jędruchowem, mieszkającym w Pradze korespondentem zagranicznym Polskiej Agencji Prasowej.Z odcinka dowiecie się, jak Klaus stworzył rządzącą i dzisiaj partię ODS, jak zlikwidował Czechosłowację i sprywatyzował, w ramach prywatyzacji kuponowej, Czechy. I w ogóle na czym owa forma prywatyzacji polegała i kto na niej rzeczywiście skorzystał.Jest też o tym, dlaczego, już jako prezydent, miał stanąć przed Trybunałem Stanu i tym, że czeska głowa państwa, w ramach amnestii, bez żadnych wątpliwości czy dyskusji konstytucyjnych, może nie tylko zwalniać z więzień osadzonych, ale też wstrzymywać postępowania prokuratorskie. Również wobec swoich kolegów.Mój rozmówca wyjaśnia też, skąd się wziął przydomek Klausa - Kikina i z czego może wynikać jego niechęć do społeczeństwa obywatelskiego, ekologii i Unii Europejskiej. A nad wszystkim unosi się wciąż gigantyczne ego profesora Klausa - pod tym względem mógłby być wzorcem ego w Sevre. Treść rozmowy dobrze uzupełniają wcześniejsze odcinki Czechostacji:O Miloszu ZemanieO aferach politycznych z czasów poprzednich rządów ODSTu możecie zobaczyć, jak prezydent Republiki Czeskiej kradł długopisTutaj natomiast posluchać, co o tym śpiewał zespół Poletime?***Jeśli podcast Wam się podoba i chcecie pomóc go rozwijać, możecie zostać Patronami lub Patronkami Czechostacji w serwisie Patronite. W tym tygodniu zdecydowali się na to:Marcin, Regina i WojciechBardzo dziękuję

Mafiánsky boss Mikuláš Černák bol veľmi pokojný, pokorný a slušný. Ostatní väzni majú podľa školiteľa psychológie pred niekdajším bossom slovenského podsvetia rešpekt. „Nie je to rešpekt zo strachu, ale preto, že je taká osobnosť, ktorá rešpekt vzbudzuje,“ povedal v relácii Na Stope s Ivanom Megom Miroslav Buľovský. Medzi ľuďmi, s ktorými za múrmi väzenskej nemocnice pracoval, bol aj muž, ktorý je stíhaný za to, že v novembri 2008 vošiel v Limbachu do domu advokáta Ernesta Valka a zastrelil ho. Jozef Radič, obvinený z tejto vraždy a tiež právoplatne odsúdený za bankové lúpeže spáchané v maskách Arnolda Schwarzeneggera a Václava Klausa, je podobne ako Mikuláš Černák pomerne varovaný človek. Aj o tom, ako sa Jozef Radič správal v spoločnosti niekdajšieho bossa, porozprával v štúdiu Na Stope školiteľ Miroslav Buľovský. Iný pohľad na správanie vyslovil pred moderátorom Ivanom Megom v súvislosti s mužom odsúdeným na doživotie za vyvraždenie vietnamskej rodiny v roku 1994 Viliamom Hauserom. Spomínaní muži však neboli jediní, s ktorými sa za múrmi slovenských väzníc Miroslav Buľovský stretol. V relácii prehovoril aj o známej vrahyni Judite, ktorá ako 16-ročná v máji 2019 v žilinskom byte dobodala na smrť svojho spolužiaka Tomáša. Prečo sa a za akých okolností sa Miroslav Buľovský so známymi väzňami stretol? Ako sa správali a aké sú prognózy ich prípadného prepustenia na slobodu, sa dozvieš v najnovšom vydaní relácie Na Stope s Ivanom Megom Pre viac videí z kriminálneho a politického prostredia sleduj ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠Na Stope s Ivanom Megom.⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠

1949. gada 25. martā Padomju Savienības okupācijas iestādes uz attāliem PSRS apgabaliem izveda vairāk nekā 42 tūkstošus Latvijas iedzīvotāju. Traģiskā notikuma 75. atceres gadadienā raidījumā Zināmais nezināmajā pārlūkosim, kā tas tika īstenots, kurus cilvēkus tas skāra un vai mēs zinām visu par šo operāciju. Stāsta brīvvēsturnieks, zemessargs Zigmārs Turčinskis. Pēc Latvijas okupācijas 1940. gadā valdošā padomju režīma seja bija brutalitāte, vardarbība un iespēja izrēķināties ar gandrīz ikvienu. Gadu pēc okupācijas Latvijas sabiedrība piedzīvoja pirmās lielās masveida deportācijas, padomju varas pretinieku apcietināšanu un nošaušanu. 1949. gada 25. martā nāk vēl viens milzīgs vilnis, un Padomju Savienības okupācijas iestādes īsteno operāciju "Krasta banga" ("Priboi"), uz attāliem PSRS apgabaliem izvedot vairāk nekā 90 tūkstošus Baltijas valstu iedzīvotāju, un gandrīz puse no viņiem bija no Latvijas. "Deportācijas ir šoks tādā nozīmē, ka tās ir vienlaikus, vienā reizē, vienā dienā faktiski veikta milzīga operācija," vērtē Zigmārs Turčinskis. "No 1944. līdz 1953. gadam jau visu laiku notiek aresti, un kopumā Latvijā čeka ir arestējusi, par politiskiem noziegumiem notiesājusi 47000 cilvēku. Tas ir pat vairāk nekā deportēto. Bet aresti notiek pakāpeniski, vienu, divus cilvēkus paņem, atkal paņem kaut kur vienu, divus, kaut kur kādreiz kādas lielākas operācijas - 10 - 20 cilvēkus arestē. Pārējie jau paliek mājās, ģimenes turpina dzīvot. Bet deportācijas ir šoks ar to, ka tiek paņemtas visas ģimenes, paliek tukšas mājas, vienkārši izved visus cilvēkus ārā. Tur neviens nepaliek vairs dzīvot. Tas ir tas lielais šoks, kas īstenībā ir deportācijām tieši raksturīgs. Un tas arī principā bija tas, ko režīms vēlējās panākt - radīt šo te šoku, lai saprastu, ka ir režīmam jāklausa, ka nav iespējams pretoties, ir jāklausa viņu pavēlēm. Ja teikts, ka ir jādibina kolhozus, tad viņi ir jādibina, nevis jāizsaka kaut kādas savas domas un jāizdomā, ka varbūt varētu vēlāk. Režīms pieprasa entuziasmu tajā visā, un tas entuziasms tiek panākts ar represijām." Lietuvā pēc Otrā pasaules kara īstenotās deportācijas Latvijas un Lietuvas likteņi Otrā pasaules kara laikā un pēc kara ir līdzīgi, un to noteikti varam attiecināt arī uz 1949. gada marta deportācijām. Vienlaikus būtiski pieminēt vēl citus gadus, kad masu deportācijas notika tieši Lietuvā. Par to plašāk stāsta Lietuvas iedzīvotāju genocīda un pretošanās izpētes centra vēsturnieks Bens Navakausks (Benas Navakauskas).  Ja Latvijā lielākās masveida deportācijas notikušas 1949. gada martā, tad Lietuvā lielākais deportēto skaits sasniegts 1948. gadā, pavasara operācijā “Vesna”. Visu Baltijas valstu gadījumā šīs deportācijas pēc kara notika, lai iznīcinātu pretošanos kolektivizācijai, lai atbrīvotos no pretošanās kustības dalībnieku ģimenēm un atbalstītājiem, tāpēc kādus iemeslus var minēt “Vesna” īstenošanai tieši Lietuvā? Atbildi sniedz Bens Navakausks.  

1949. gada 25. martā Padomju Savienības okupācijas iestādes uz attāliem PSRS apgabaliem izveda vairāk nekā 42 tūkstošus Latvijas iedzīvotāju. Traģiskā notikuma 75. atceres gadadienā raidījumā Zināmais nezināmajā pārlūkosim, kā tas tika īstenots, kurus cilvēkus tas skāra un vai mēs zinām visu par šo operāciju. Stāsta brīvvēsturnieks, zemessargs Zigmārs Turčinskis. Pēc Latvijas okupācijas 1940. gadā valdošā padomju režīma seja bija brutalitāte, vardarbība un iespēja izrēķināties ar gandrīz ikvienu. Gadu pēc okupācijas Latvijas sabiedrība piedzīvoja pirmās lielās masveida deportācijas, padomju varas pretinieku apcietināšanu un nošaušanu. 1949. gada 25. martā nāk vēl viens milzīgs vilnis, un Padomju Savienības okupācijas iestādes īsteno operāciju "Krasta banga" ("Priboi"), uz attāliem PSRS apgabaliem izvedot vairāk nekā 90 tūkstošus Baltijas valstu iedzīvotāju, un gandrīz puse no viņiem bija no Latvijas. "Deportācijas ir šoks tādā nozīmē, ka tās ir vienlaikus, vienā reizē, vienā dienā faktiski veikta milzīga operācija," vērtē Zigmārs Turčinskis. "No 1944. līdz 1953. gadam jau visu laiku notiek aresti, un kopumā Latvijā čeka ir arestējusi, par politiskiem noziegumiem notiesājusi 47000 cilvēku. Tas ir pat vairāk nekā deportēto. Bet aresti notiek pakāpeniski, vienu, divus cilvēkus paņem, atkal paņem kaut kur vienu, divus, kaut kur kādreiz kādas lielākas operācijas - 10 - 20 cilvēkus arestē. Pārējie jau paliek mājās, ģimenes turpina dzīvot. Bet deportācijas ir šoks ar to, ka tiek paņemtas visas ģimenes, paliek tukšas mājas, vienkārši izved visus cilvēkus ārā. Tur neviens nepaliek vairs dzīvot. Tas ir tas lielais šoks, kas īstenībā ir deportācijām tieši raksturīgs. Un tas arī principā bija tas, ko režīms vēlējās panākt - radīt šo te šoku, lai saprastu, ka ir režīmam jāklausa, ka nav iespējams pretoties, ir jāklausa viņu pavēlēm. Ja teikts, ka ir jādibina kolhozus, tad viņi ir jādibina, nevis jāizsaka kaut kādas savas domas un jāizdomā, ka varbūt varētu vēlāk. Režīms pieprasa entuziasmu tajā visā, un tas entuziasms tiek panākts ar represijām." Lietuvā pēc Otrā pasaules kara īstenotās deportācijas Latvijas un Lietuvas likteņi Otrā pasaules kara laikā un pēc kara ir līdzīgi, un to noteikti varam attiecināt arī uz 1949. gada marta deportācijām. Vienlaikus būtiski pieminēt vēl citus gadus, kad masu deportācijas notika tieši Lietuvā. Par to plašāk stāsta Lietuvas iedzīvotāju genocīda un pretošanās izpētes centra vēsturnieks Bens Navakausks (Benas Navakauskas).  Ja Latvijā lielākās masveida deportācijas notikušas 1949. gada martā, tad Lietuvā lielākais deportēto skaits sasniegts 1948. gadā, pavasara operācijā “Vesna”. Visu Baltijas valstu gadījumā šīs deportācijas pēc kara notika, lai iznīcinātu pretošanos kolektivizācijai, lai atbrīvotos no pretošanās kustības dalībnieku ģimenēm un atbalstītājiem, tāpēc kādus iemeslus var minēt “Vesna” īstenošanai tieši Lietuvā? Atbildi sniedz Bens Navakausks.  

Ime tedna je Dijana Matković, pisateljica, prevajalka in publicistka, ki se bo s knjigo Zakaj ne pišem predstavila na berlinskem filmskem festivalu. V okviru prireditve Knjige na Berlinalu so njeno delo skupaj z desetimi izbrali med 190 naslovi iz več kot 30 držav. Z Dijano Matković se je pogovarjala mlada sodelavka programa Ars Zala Trebežnik.  Kandidata sta bila še:  Etelka Korpič - Horvat, vodilna urednica zbornika z naslovom Socialna država in revščina, ene od najobsežnejših monografij zadnjega časa s to tematiko pri nas, ki je izšla pri Mariborski Univerzitetni založbi, vseh 37 sodelujočih avtorjev z različnih področij pa je prispevke pripravilo brezplačno. Vito Žuraj, najuspešnejši slovenski skladatelj v mednarodnem prostoru, ki je po naročilu frankfurtske operne hiše in na libreto Händla Klausa napisal opero Blühen (Razcvet). S svojim najobsežnejšim delom doslej je na krstni izvedbi požel velik uspeh in številne pozitivne kritike.

Po 30 latach od zbrodni popełnianych w okupowanej Europie Niemiec Klaus Barbie został namierzony w Boliwii. Dopiero po kilkunastu latach usłyszał wyrok, który przyjmował z charakterystycznym dla siebie szyderczym uśmieszkiem. Kim był, jakich okrucieństw dokonywał we Francji i dlaczego przez 40 lat pozostawał na wolności będąc użyteczny zarówno dla CIA, jak i karteli narkotykowych. O tym posłuchasz w dzisiejszym odcinku. Na kanale „Historia jakiej nie znacie” rozpoczynamy nowy cykl podcastów: “Książka bez fikcji”, w którym przedstawiamy najciekawsze książki historyczne i rozmawiamy z ich autorami. Partnerem tego odcinka jest Grupa Wydawnicza FILIA, wydawca takich tytułów jak “Idealny tata” Johna Glatta czy “Dzieci nazistów” Jarosława Molendy. Gościem tego odcinka jest Marcel Woźniak autor książki "Rzeźnik z Lyonu".

Wakacje z Panem obfitują w wydarzenia, które na zawsze pozostają w pamięci i sercach. Do takich wydarzeń tegorocznych Wakacji bez wątpienia należy zaliczyć ślub Agnieszki i Klausa. To był wspaniały dzień. Nie tylko ze względu na piękną uroczystość pod gołym niebem w ślicznej scenerii. Ale też ze względu na Słowo Boże głoszone w tym dniu. Tym bardziej, że część gości stanowiła rodzina Państwa Młodych i był to bardzo dobry czas na przekazanie im EWangelii. Ceremonię poprowadził i kazanie wygłosił pastor Marian Biernacki. Później, po południu również i ja, z łaski Pana, mogłem powiedzieć kilka słów. Poniżej zamieszczam nagrania z tego dnia.

Ako vníma Milan Kňažko fakt, že novým riaditeľom RTVS sa stal Ľuboš Machaj? Aj o tom sme sa s hercom a politikom rozprávali v najnovšej epizóde Startitup Diskusný Klub. „Dobré je, že Rezník už nie je riaditeľom, chybou bolo, že sa vôbec stal riaditeľom. Žiaľ, nedospeli sme k tomu na čom v civilizovaných krajinách verejnoprávne médiá bežne fungujú, že nezávisia od politických strán takým priamym spôsobom, ako je to u nás, ale existuje rada, ktorá je zložená z odborníkov a nezávislých inštitúcií,“ komentuje Milan Kňažko. Rozprávali sme sa o aktuálnej politickej situácii na Slovensku, ako Milan Kňažko hodnotí správanie jednotlivých slovenských politikov a zhodnotil aj poslednú debatu bývalého českého prezidenta Klausa a bývalého slovenského premiéra Mečiara, ale aj úlohu prezidentky Zuzany Čaputovej. Nenechaj si ujsť najnovší rozhovor so Šimonom Žďárským. Pre viac politických rozhovorov sleduj Diskusný Klub.

Varil pre Václava Klausa, Janu Kirscher, Depeche Mode či Václava Klausa. Kuchár Ľudovít Vargovčík nemá problém uvariť čokoľvek, ale do druhých reštaurácií nechodieva. Jeho vzorom je jeho bývalý šéf Jaroslav Žídek a v súčasnosti okrem práce v jednej z TOP bratislavských reštaurácií je jeho láskou aj ručná výroba čokoládových praliniek. Ako sa z chlapca z Trebišova stal šéfkuchár, ako má chutiť ale aj vyzerať dobré jedlo, o letnom grilovaní aj o tom, čo všetko už dnes pomáha pri príprave jedál v modernej kuchyni, porozpráva v Nočnej pyramíde. Moderuje: Zuzana Šebestová Tolkšou Nočná pyramída pripravuje RTVS - Slovenský rozhlas, Rádio Slovensko, SRo1.

Zapis dźwiękowy z naszego filmu z YouTube: https://youtu.be/DgI3BMA61_4 Głównym tematem dzisiejszego przeglądu jest Białoruś 2021 oraz sankcje na Białoruś. Czy sankcje UE na Białoruś mogą coś zmienić? Na jakim etapie jest ich ewentualne wprowadzanie i jaka może być ich treść? Jakie są najnowsze informacje odnośnie Ramana Pratasiewicza i jego dziewczyny? Dodatkowo mówimy o powrocie koronawirusa na Tajwan, sytuacji politycznej w Niemczech, oraz wielkiej aferze w Czechach. Linki do wspominanych materiałów dodatkowych: - Niemiecki Monitor Wyborczy: https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/monitor%20niemiecki_nr%206.pdf - Tajwan, koronawirus: https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2021-05-27/covid-19-dotarl-na-tajwan - Kwestia umorzenia rosyjskiego długu wobec Czech. Rola Zemana i Klausa: https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2021-05-27/kwestia-umorzenia-rosyjskiego-dlugu-wobec-czech-rola-zemana-i-klausa - Raport o polityce historycznej Rosji: https://www.osw.waw.pl/sites/default/files/Raport-OSW_Naprzod-w-przeszlosc_net.pdf

Rok temu wpadliśmy na pomysł, żeby przejrzeć świąteczne filmy Netflixa i opowiedzieć Wam o nich. Zabawa była na tyle dobra, że w tym roku powtarzamy akcję! Mamy dla Was 4 filmy, które wybraliśmy ze świątecznej biblioteki Netflixa. Są to produkcje oryginalne, wypuszczone na platformę w tym roku. Zaczynamy od wizyty w upalnych krajach w "Upalnych świętach", później zabieramy Was do baśniowej i świątecznej Aldovii ("Świąteczny książę: królewskie dziecko") oraz równie baśniowego Ohio ("Świąteczny rycerz"). Na koniec opowiemy Wam o tym, jak naprawdę powstała legenda Świętego Mikołaja - albo przynajmniej, jak wyobrażają ją sobie twórcy "Klausa". Sprawdźcie koniecznie, co odpalić do oglądania w przerwach między barszczem a kolejnym kawałkiem serniczka!

Krzysiek stwierdził, że Małopolska jest dla niego ciekawsza niż popkultura, więc w tym odcinku Kamil i Mysz samotnie omawiają same najnowsze premiery. Zaczynamy od rozczarowania, jakim po świetnym pierwszym sezonie okazał się być drugi sezon Jacka Ryana. Potem mamy Klausa, który jest uroczym filmem, na którym pobeczeliśmy się jak dzieci. Następnie Doctor Sleep, co do Read more The post #244 – Na noże z Tomem Clancym first appeared on Myszmasz.

Krzysiek stwierdził, że Małopolska jest dla niego ciekawsza niż popkultura, więc w tym odcinku Kamil i Mysz samotnie omawiają same najnowsze premiery. Zaczynamy od rozczarowania, jakim po świetnym pierwszym sezonie okazał się być drugi sezon Jacka Ryana. Potem mamy Klausa, który jest uroczym filmem, na którym pobeczeliśmy się jak dzieci. Następnie Doctor Sleep, co do którego nie mozemy się zgodzić, czy jest potrzebny, czy nie. A na koniec przedpremierowe „Na noże”Read more

W tym odcinku opowiadam o spotkaniu z wyjątkowym człowiekiem, life coachem, który zyskał sławę ze względu na swoje spektakularne efekty osiągane z trudnymi końmi. Teraz pracuje z ludźmi. Jego metody mogą być postrzegane jako kontrowersyjne i budzić niepokój. Hempfilng nie ślizga się po powierzchni, nie udaje. Trafia dokładnie w sedno. Uczy jak osiągnąć mistrzostwo osobiste i realizować swoje prawdziwe życiowe cele. -----------------------------------------------------------------Istotne wątki tego odcinka : [00:40] Kim jest Klaus Ferdinand Hempfling ? Jak wyglądała jego droga? O kształtowaniu charakteru i symbolu konia w zderzeniu z rzeczywistością. [02:36] Hempfling bardzo szybko odniósł sukces. Potrafił dogadać się z trudnymi końmi w przeciągu kliku sekund w sposób, który na zewnątrz jest prawie niewidoczny. Najważniejszym narzędziem do pracy z końmi jest człowiek sam dla siebie. [03:44] Jak zaczęła się moja przygoda z Hempflingiem? W tym fragmencie opowiadam o doświadczeniu życia, jedynym w swoim rodzaju, którego nie byłam w stanie sobie wyobrazić.[06:50] Hempfling pracuje często w sposób, który bywa uznawany za kontrowersyjny. Bywa to trudne... Dlaczego rozwój osobisty jest naszą odpowiedzialnością, a nie wyborem...[08:50] O rzeczywistości duchowej i istotnych pismach w tej dziedzinie. Księga Przemian.[10:20] Metafora strzelania z łuku. Łuk jest symbolem naszych wartości i tego, czym się kierujemy w życiu, żeby pokazać kim jesteśmy. Natomiat strzały są to nasze zachowania. Ważne, żeby być świadomym, w jakim kierunku je wypuszczamy przy okazji naszych wyborów, zachowań. Jeśli nie mamy świadomości tego, powodujemy chaos poprzez nasze wybory i działania.[11:30] Klaus uważa, że rozumienie zależności duchowych i psychologicznych jest potrzebne w pracy z końmi i dużo łatwiej osiągnąć współpracę konia.Praca nad sobą to główny sens i cel. [11:59] Praca nad sobą i swoją osobowością jest głównym sensem i celem. Na warsztatach z Klausem możemy się spodziewać ściągania masek i metamorfozy.[14:00] Metafora ławicy rybek. Złap jedną rybę i odwróć jej bieg, aby cała ławica mogła popłynąć w innym kierunku.[14:45] Jeśli chce się być "miękkim" na zewnątrz to trzeba być mocnym w środku. Dotarcie do swojej autentyczności, umiejętność stawiania granic, "vulnerability" czyli wrażliwości z otwartością na zranienia.[16:15] Istotne jest, aby szukać jak rozróżniać manipulacje w białych rękawiczkach i oczyszczać siebie z tego typu zachowań.[17:38] Wszystko, co jest istotne wydarza się teraz. Nasze myśli kształtują rzeczywistość i kolejny krok. Naszym zadaniem jest zobaczenie naszego wpływu na daną chwilę i w jaki sposób wchodzimy w dialog z rzeczywistością. Dopóki tego nie mamy, nigdy nie będziemy mieć wpływu na owoce naszego działania.[19:26] Brak kontroli nad sobą utrudnia współpracę, także z końmi. Jednak kontroli siebie i wpływu można się nauczyć.Koń stoi na granicy świata rzeczywistego ze światem niewidzialnym, którego nie da się uchwycić racjonalnie. Dzięki temu koń potrafi uziemiać człowieka oderwanego od rzeczywistości i pokazać to, co nieuchwytne dla kogoś, kto widzi tylko mierzalne i namacalne.[21:07] Ważne, żeby zobaczyć naturę rzeczy. Ewolucja zamiast rewolucji.Odcinek trwa 23 minuty.------------------------------------------------------Co w tym podcaście najbardziej Cię zainspirowało? Może masz jakieś pytania?Zachęcam do podzielenia się w komentarzu na mojej stronie swoimi myślami :)Na stronie podcastu znajdziesz także linki do stron, o których opowiadam oraz linki do filmów Klausa Ferdinanda Hempflinga.Zajrzyj tu po więcej: https://www.horsesense.pl/podcast19/

Po prekonaní magickej hranice 300 (!) sme pre vás s ušami a rúčkami na tepe doby pripravili: prvé kolečko prezivolieb je za nami, Maroš pôjde na plný kotol do kuchyne (rezne, rezne!!!), kostola aj krčmy, prokurátori na Slovensku – to je skrátka skupina fanatických audiofilov, ktorá si stále niečo púšťa (dozviete sa, ako vyzerá „Slovenská trojka;-)“, v Rusku je taká sloboda, že si nikto srandu zo štátu a činovníkov robiť bezplatne nebude – a v rámci romantického vzťahu Klausovcov a ODS došlo k vážnemu ochladeniu: Vašek Klaus mladší dostal kopačky! Prvá československá show je za nami, dúfame, že sme sa nedotkli českej útlocitnosti príliš – ale veď to už posúdite sami – a my ten doživotný zákaz konzumácie cholesterového a uhlohydrátového pekla s názvom „knedlo, vepřo, zelo“ nejak strávime:-) (to jsou paradoxy, řekl by Václav Havel:-))). Do skakavenia, priatelia!!! Hudba v podcaste: Cameo – Word Up, NVMERI – Entropy a Miss Ko – Ready, Set, Drunk.

Kolejny tydzień, kolejna dawka newsów. Warto przejrzeć wywiad z Kojimą i zwiastuny Klausa. Gra wcześniej kompletnie mnie nie interesowała, ale jak na to patrzę to może taka specyficzna platformówka może być ciekawa.

Professor Mary Fulbrook, University College London in conversation with Professor Jane Caplan, St Anthony’s College, University of Oxford and Birkbeck, University of London. Two of Britain’s foremost historians on Germany and the Nazi era, Mary Fulbrook and Jane Caplan, discuss Mary Fulbrook’s new book, A Small Town Near Auschwitz - Ordinary Nazis and the Holocaust, exploring the wider historical issues it raises and Fulbrook’s own conflicts of interest, in her professional and personal roles, as she uncovered a story behind a family she had known all her life. In A Small Town Near Auschwitz, Mary Fulbrook re-creates the story of Udo Klausa, the principal civilian administrator of Bedzin, a town that lies just 25 miles from Auschwitz. Klausa was a 'perfectly ordinary' family man. Yet he was also responsible for implementing Nazi policies towards the Jews in his area – processes that were the precursors of genocide. Through the ghettos of Bedzin and a neighbouring town 85,000 Jews passed on their way to slave labour or the gas chambers. The story that unfolds is important because in many ways it is so typical. Across the Third Reich other ordinary administrators, just like Klausa, facilitated the murderous plans of a relatively small number of the Nazi elite. Everyday racism unwittingly paved the way for genocide. These men 'knew' and yet mostly suppressed this knowledge, performing their day jobs without apparent recognition of their own role in the system, or – despite evidence of growing unease, certainly in Klausa’s case – any real sense of personal wrongdoing, responsibility, or later remorse. For more information about the Pears Institute for the study of Antisemitism based at Birkbeck, University of London - www.pearsinstitute.bbk.ac.uk

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It's been well studied and so it's hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It's a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa's memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook's portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It's been well studied and so it's hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It's a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa's memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook's portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after.

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

The question of how “ordinary Germans” managed to commit genocide is a classic (and troubling) one in modern historiography. It’s been well studied and so it’s hard to say anything new about it. But Mary Fulbrook has done precisely that in A Small Town Near Auschwitz: Ordinary Nazis and the Holocaust (Oxford University Press, 2012). In the book she examines the career of a single Nazi administrator in “the East”, Udo Klusa, in minute detail day by day, week by week, month by month while the Germans were improvising what became known as the “Holocaust.” Klausa was not a big wig; he was a functionary, a part of a (particularly awful) colonial machine. He believed in the Nazi mission to “Germanize” Poland, but he was by no means a “fanatical” Nazi. He followed orders (by our standards horrendous ones), but he did not do so mindlessly. He wanted to build a career, but he was not–apparently–willing to do anything to do so. Fullbrook investigates just how far Klausa was willing to go, what he found acceptable and what he found (or seemed to find) objectionable. It’s a tricky subject because Klausa himself tried to cover his tracks after the war. He seems to have seen that policies he once found quite sensible were, after the war, not so. Fullbrook does a masterful job of using archival sources to show where Klausa’s memory becomes particularly selective. Though it would be too much to call Fullbrook’s portrait of Klausa “sympathetic,” it is certainly both historically and psychologically nuanced and therefore helps us understand his mentality both during the war and after. Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices