Podcasts about andrzej stasiuk

Autor książki "Rzeka dzieciństwa" nie ukrywa, że jego najważniejszą rzeką jest Bug. Książka dotyka jednak i innych rzek. Andrzej Stasiuk opowiedział w audycji "O wszystkim z kulturą" w Programie 2 Polskiego Radia o tym, co kryje się za rzekami i dlaczego są takie wyjątkowe.

Jak się tłumaczy książki? Czy tłumacz literatury pięknej korzysta ze sztucznej inteligencji? Czego nie da się przetłumaczyć? Niemiecki Instytut Spraw Polskich zaprasza do zgłaszania kandydatur do Nagrody im. Karla Dedeciusa a gościem Tomasza Kyci jest laureat tej nagrody i były członek jury Olaf Kühl. KONTAKT: cosmopopolsku@rbb-online.de STRONA: www.wdr.de/k/cosmopopolsku BĄDŹ NA BIEŻĄCO: www.facebook.com/cosmopopolsku Von Thomas Kycia.

Ein neuer Roman des polnischen Schriftstellers Andrzej Stasiuk: „Grenzfahrt" spielt 1941, in den letzten Juni-Tagen vor dem Überfall Hitlerdeutschlands auf die Sowjetunion am ostpolnischen Grenzfluss Bug. Stasiuk taucht in den Kriegs- und Besatzungsalltag der Menschen ein. Er erzählt auch von der aktuellen polnischen Erinnerung an diese Zeit. Ein Roman von sinnlicher Kraft und atmosphärischer Dichte. Rezension von Martin Sander. Aus dem Polnischen von Renate Schmidgall Suhrkamp Verlag, 335 Seiten, 25 Euro ISBN 978-3-518-43126-9

Roman sodobnega poljskega pisatelja, ki skozi lirične opise kmečkega življenja tik pred nemškim napadom na Sovjetsko zvezo junija 1941 ne odpira le vprašanja krutosti vojne, ampak tudi narave človeškega spomina Roman Prevoz sodobnega poljskega pisatelja Andrzeja Stasiuka opisuje življenje na zaspanem podeželju današnje Poljske, ki se je leta 1941 znašlo na meji med nemškim in sovjetskim okupacijskim območjem. Dogajanje, osredotočeno okrog reke Bug, ki v tistem trenutku predstavlja težko prehodno mejo, se odvija v mesecu tik preden so sile osi v sloviti operaciji Barbarosa brez vojne napovedi napadle Sovjetsko zvezo. Roman večinoma sestavljajo lirični opisi pokrajine in ideološko povsem neopredeljenega podeželskega prebivalstva, naletimo tudi na številne prišleke, od pobeglih judov do razkropljenih ostankov poljske vojske, vse te zgodbe pa občasno prekinjajo premisleki pisatelja, ki po teh krajih potuje v spremstvu že nekoliko dementnega očeta, ki je tu živel kot otrok. O Stasiukovem Prevozu, ki je nedavno izšel pri Cankarjevi založbi, smo se za tokratno Sobotno branje pogovarjali s prevajalko Jano Unuk. Oddajo je pripravila Alja Zore.

Kiedy znany mistrz słowa normalizuje dręczenie zwierząt, sektor hodowlany mówi o szczęśliwych kurczaczkach, filecikach i mięsku, a obrońcy prawa do kotleta schabowego oburzają się na zaglądanie im do talerza, tracimy kontakt z rzeczywistością, przestajemy nazywać przemoc i zabójstwo po imieniu. – To prowadzi do katastrofy. Na przykład klimatycznej – mówi nam prof. Joanna Hańderek. Jakiś czas temu znany i ceniony pisarz Andrzej Stasiuk został skrytykowany za normalizowanie przemocy wobec zwierząt, pisząc, że dręczenie istot pozaludzkich to coś, co stanowiło część „chłopięcej ciekawości świata”. Czy autor faktycznie zasłużył na potępienie? Dlaczego jego twórczość ma znaczenie? Gdzie w tym wszystkim jest miejsce na dyskusję o szowinizmie gatunkowym i jak popkultura może sprawić, by prawa zwierząt były lepiej chronione, a ludzie chętniej przechodzili na dietę roślinną? O tym wszystkim Paulina Januszewska w nowym odcinku podcastu Nie ma przyszłości bez równości rozmawia z profesorką Joanną Hańderek, autorką Filozofii Wegańskiej. Naukowczyni wskazuje, że język przytępia naszą wrażliwość na świat pozaludzki i nie pozwala nam zobaczyć łączącego nas ze zwierzętami powinowactwa – siostrzeństwa i braterstwa. W ten sposób bardzo łatwo jest dokonać zaburzenia ekosystemów i doprowadzić do katastrofy, jak ta klimatyczna.

Poeta, mistyk, kochanek, strateg – Adam Mickiewicz pozostawił po sobie wielkie literackie dzieła i nie mniej bogaty, skomplikowany i tajemniczy życiorys. Grudniowym Raportem o książkach zamykamy Rok Romantyzmu Polskiego. Życie Adama Mickiewicza to scenariusz na film dowolnego gatunku – romans, dramat polityczny, thriller z elementami horroru czy fantasy. Trudno więc się dziwić autorom książek o Mickiewiczu, że piszą biografie wieszcza w iście filmowym stylu. „Adam” Cezarego Harasimowicza to wirujące kadry z życia poety, które wyświetla przed oczami czytelnika tajemniczy narrator - duch. „Mickiewicz w Stambule” Krzysztofa Rutkowskiego to opowieść filmowa (jak pisze sam autor w podtytule) o ostatnich 74 dniach i nocach Adama Mickiewicza, których finał rozegrał się w podłej kwaterze w Stambule. W programie także znakomity reportaż Anny Goc „Głusza”. Co to znaczy odebrać ludziom prawo do języka? Prawdziwą tragedią ludzi głuchych nie jest to, że nie słyszą, lecz samotność, na którą ich skazujemy. A do tego jest grudzień i idą święta, mamy też dla Państwa opowieść z krainy łagodności i nonsensu. Dowcip, wirtuozeria słowa, wyobraźnia i literackie ciepło, to świat Jeremiego Przybory, do którego przenosi nas książka „Wraz, czyli bez”. O niej opowie syn poety. Prowadzi: Agata Kasprolewicz Rozmowa z Konstantym Przyborą: Dariusz Rosiak Fragmenty literackie czyta: Olga Sarzyńska Realizacja: Kris Wawrzak Rozkład jazdy: (3:18) Andrzej Stasiuk i zespół Haydamaky - Mogiły Haremu (8:47) Adam Cezarego Harasimowicza, czyta Olga Sarzyńska (21:41) Rozmowa z Cezarym Harasimowiczem (53:19) Świtezianka Adama Mickiewicza (1:01:59) Rozmowa z Krzysztofem Rutkowskim (1:45:20) Irena Kwiatkowska - List (1:47:19) Rozmowa Dariusza Rosiaka z Konstantym Przyborą (2:19:05) Podziękowania (2:24:01) Rozmowa z Anną Goc (2:50:16) Do usłyszenia (2:50:31) Sanah - Do *, w sztambuch

Kończymy nasz mini cykl podcastów kręcących się wokół tegorocznej edycji Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Na finał rozmowa z Andrejem Stasiukiem (nominowanym do Angelusa za "Przewóz"), z którym rozmawiał muzyk Mikołaj Trzaska. Tak się złożyło, że nie był to pierwszy raz, gdy autor "Jadąc do Babadag" był nominowany do Angelusa, za to swój debiut w roli prowadzącego spotkanie z pisarzem zanotował współzałożyciel zespołu Miłość. Takie rzeczy działy się podczas Bruno Schulz. Festiwalu 2022. Udanego odsłuchu! 

Koniec października będzie stał pod znakiem nagród literackich. Najbliższe trzy odcinki kręcić się będą wokół finału Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Jak może niektórzy z was wiedzą, w tym roku Angelusa otrzymał Edward Pasewicz za powieść „Pulverkopf”. To drugi przypadek w 17-letniej historii nagrody, kiedy trafiła ona w ręce pisarza z Polski. W tym roku nie była to jednak jedyna rodzima nominacja, poza Pasewiczem w finale znaleźli się: Katarzyna Surmiak-Domańska z „Czystką” oraz Andrzej Stasiuk nominowany za „Przewóz”. Ale zaczynamy od spotkania z Edwardem Pasewiczem. O książce „Pulverkopf” (Wielka Litera) Meseritz (dziś Międzyrzecz, Polska), kilkadziesiąt lat po wojnie. Miasto wciąż zaludniają duchy przeszłości, dawne uprzedzenia i historie, o których mówi się wyłącznie w czterech ścianach rodzinnych domów. Niemal zawsze ukradkowo, ściszonym głosem, aby nie usłyszał ich nikt niepowołany.Nastoletni Patryk Werhunt znajduje pływające w Obrze zwłoki jednego z sąsiadów. Okoliczności śmierci są niejasne, a cień podejrzenia pada na wkraczającego w dorosłość chłopaka. Traumatyczne wydarzenie staje się pretekstem do snucia rozległej i skomponowanej misternie niczym fuga opowieści o splątanych losach: Polaków, Żydów, Niemców, Sowietów oraz ich potomków. Opowieści, której motywem przewodnim jest obsesyjne poszukiwanie prawdy o losach niemieckiego kompozytora Norberta von Hannenheima. To także rzecz o byciu odmieńcem, kundlem, w chwilach, kiedy życie i historia nie dają innego wyboru. O autorze: Edward Pasewicz – poeta, pisarz, dramaturg i kompozytor. Za swoją twórczość poetycką, m.in. za tomiki „Drobne! Drobne!” i „Pałacyk Bertolta Brechta”, wielokrotnie nominowany do głównych nagród literackich. Jego wiersze były tłumaczone na 11 języków. Autor powieści kryminalnej „Śmierć w darkroomie”. O prowadzącym: Dawid Szkoła (1985) – doktor nauk humanistycznych, autor pracy doktorskiej o egzystencjalizmie w twórczości autorów pokolenia'56. Prowadzi zajęcia w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego. Wydał m.in. książki „Ciemno, coraz ciemniej” czy „Bejt znaczy dom”. Mieszka we Wrocławiu.

Głównie o powieści Andrzeja Stasiuka Przewóz (2021) - ale sięgam także do debiutu Stasiuka: Mury Hebronu (1992)

Głównie o powieści Andrzeja Stasiuka Przewóz (2021) - ale sięgam także do debiutu Stasiuka: Mury Hebronu (1992)

Jacek Paśnik jest opowiadaczem historii. W swoim debiucie „Dzieci” wydanym przez W.A.B opowiada historię przedmiotami. Historię chłopców z porządnego osiedla, których życia nie są jak w filmie. O generacji NIC, popkulturze i braku nadziei rozmawia autor z Anną Karczewską. POLECANE KSIĄŻKI: „Wilcze Łąki” Zbigniew Żakiewicz, Czytelnik „Cudowna melina” Kazimierz Orłoś „Blady król” David Foster Wallace, W.A.B „Grochów” Andrzej Stasiuk, Czarne „Tartak” Daniel Odija, Czarne „Osiem cztery” Mirosław Nahacz, Czarne

Głównie o powieści Andrzeja Stasiuka Przewóz (2021) - ale sięgam także do debiutu Stasiuka: Mury Hebronu (1992)

»Potovati pomeni živeti. V vsakem primeru pa živeti dvojno, trojno, večkratno.« Tako se končuje eden od zapisov poljskega pisatelja Andrzeja Stasiuka, ki so pod naslovom Fado nedavno izšli v zbirku S poti pri Cankarjevi založbi. Čeprav nas naslov Stasiukove zbirke v mislih popelje na skrajni jugozahodni del naše celine, od koder izvira melanholična portugalska glasba fado, pa se prizori, ki jih opisuje, odvijajo na povsem nasprotnem koncu Evrope, na njenih vzhodnih in jugovzhodnih obrobjih. Zbirka, ki se sicer res začenja kot vrsta popotnih skic, pa v sebi skriva še marsikaj drugega. Denimo nostalgične spomine na pisateljevo otroštvo, nekaj skoraj metafizičnih premislekov o naravi spomina, o minevanju in smrti, ter vrsto ironičnih opažanj o tem postsocialističnem delu celine, kjer se na nenavaden način prepletata skoraj arhaična preteklost in moderna tehnologija ter od katerega se vse od padca berlinskega zidu ne pričakuje nič drugega kot zvesto posnemanje zahoda, ponavljanje, kot pravi Stasiuk, »njegovih gest, njegovih zmag in njegovih napak.« O Stasiukovem Fadu smo se za tokratno Sobotno branje pogovarjali s prevajalko zbirke Jano Unuk. Oddajo je pripravila Alja Zore.

Andrzej Stasiuk razem z Mikołajem Trzaską, oraz członkami Opla: Piotrem Bukowskim i Hubertem Zelmerem nagrali pewnego razu w leśnej chacie spontaniczną płytę. I o tej płycie rozmawiamy, ale też o tradycyjnej muzyce ludowej, pisarstwie Andrzeja Stasiuka, życiu w głuszy i świętach. Eter - Opla Stasiuk Trzaska: https://youtu.be/3KTbFFWKkGE Kanał Muzyka Odnaleziona: https://www.youtube.com/user/muzykaodnaleziona Opla Stasiuk Trzaska: https://open.spotify.com/album/1pHwxfhXHpiKM1Otx5NYss?si=WJ4X06Y_T_2a__-0faeUDw

Specjalny wyjazdowy Raport o książkach z Budy Ruskiej. Sierpień na Suwalszczyźnie to spełnienie lata, łąka pełna pajęczyn, świerszcze grające wieczorami, niskie słońce i długie cienie. A także czas literackich wędrówek po tej zielonej krainie Pogranicza. Gościmy na Festiwalu "Patrząc na Wschód"w Budzie Ruskiej – wsi założonej dawno temu przez Staroobrzędowców, prawosławnych buntowników, których historia jest opowieścią o nieuchronnym znikaniu. To oni, jak i cała Suwalszczyzna są częścią "starowiecza", o którym opowie w Raporcie o książkach Andrzej Stasiuk. Opowie też o swojej nowej znakomitej powieści pt. "Przewóz". W plenerowym Raportowym studiu w Budzie Ruskiej zagości także Monika Sznajderman ze swoją ostatnią książką „Pusty Las”. To opowieść o znikaniu sąsiadów – kolorowych niegdyś i pełnych życia łemkowskich wsiach Beskidu Niskiego, które kolejne zarazy, epidemie, pogromy i wysiedlenia zmieniły w Pusty Las. To także opowieść o pokorze wobec przemijania. Pustkę po swoich sąsiadach wypełniają muzycy z okolicznych Sejn – wypełniając synagogę dźwiękami klarnetów, kontrabasu, skrzypiec, trąbki. Tradycję łączą z improwizowanym jazzem. Będziemy na ich koncercie. Nieopodal Sejn, wśród zielonych wzgórz położony jest Dwór Miłosza. Gościł tam przed wojną młody chłopak, który nie mógł wtedy podejrzewać że zostanie jednym z najważniejszych poetów 20 wieku. Nieznane, młodzieńcze, nieco awanturnicze, nieco frywolne lata Miłosza w Krasnogrudzie zapisane są w jego poezji – poszukamy ich śladu. I to niej jest wszystko co czeka na Państwa sierpniowym Raporcie o książkach. Proszę zajrzeć do środka – będą niespodzianki! Zaprasza Agata Kasprolewicz.

Autor "Dukli", "Jadąc do Babadag" oraz kilkudziesięciu innych książek skończył właśnie 60 lat. Urodziny chciał spędzić w Mongolii, ale czas nie sprzyja wyjazdom w świat. Jeździ więc po wschodniej Polsce i korzysta z nadbużańskich pustkowi. W rozmowie opowiada o rosyjskich bezkresach, pustce stepów i znojach podróży, które mimo wszystko ceni. UWAGA: w tej rozmowie nie brak jest wulgaryzmów.

„Nadzieja" to literacka akcja charytatywna z udziałem polskich pisarzy i pisarek, w ramach której ukazała się książka, z której cały dochód zostanie przeznaczony na wsparcie ośrodków pomocy dla seniorów. „Nadzieję” napisali m.in. Olga Tokarczuk, Wiesław Myśliwski, Hanna Krall, Joanna Bator, Mariusz Szczygieł i Andrzej Stasiuk. Posłuchaj opowiadania Filipa Springera „Utrata”. Czyta Arkadiusz Jakubik.

Andrzej Stasiuks Buch versammelt „Nachrichten aus Polen und der Welt“ - und besticht durch Neugier auf die Wirklichkeit. Statt den polnischen Autoritarismus direkt zu kritisieren, beschreibt der Autor lieber Alltag und Sorgen in der Provinz. Von Marko Martin www.deutschlandfunkkultur.de, Lesart Hören bis: 19.01.2038 04:14 Direkter Link zur Audiodatei

Wer in einem Bergdorf lebt ist noch lange kein Hinterwäldler. Von der vermeintlichen Peripherie aus lenkt Andrzej Stasiuk seinen genauen Blick auf das heutige Polen - und weit darüber hinaus. Rezension von Clemens Hoffmann. Aus dem Polnischen von Renate Schmidgall Suhrkamp-Verlag ISBN 978-3-518-42929-7 303 Seiten 23 Euro

"Das blinde Licht": Benjamín Labatut und seine virtuosen "Irrfahrten der Wissenschaft" / "Harte Jahre": Literaturnobelpreisträger Mario Vargas Llosa und sein Roman von Macht und Manipulation der USA / "Alma": Nobelpreisträger J.M.G. Le Clézio und seine Heimat Mauritius / "Mondbeben": Ludwig Fels über seinen Liebesroman im Tropen-Paradies / "Beskiden-Chronik": Andrzej Stasiuk reist in die Berge und spiegelt die Gegenwart / Hörbuch der Woche: Jan Weiler liest "Scoop" von Evelyn Waugh / Literarisches Rätsel

I "Östern" tar den polske författaren Andrzej Stasiuk transsibiriska hela vägen till Kina för att försöka förstå den kommunistiska människan och sitt förflutna. Och kanske få syn på framtiden. Lyssna på alla avsnitt i Sveriges Radio Play. ESSÄ: Detta är en text där skribenten reflekterar över ett ämne eller ett verk. Åsikter som uttrycks är skribentens egna. Regimer må komma och gå, nu är det åter den konservativa nationalismen som styr i Polen genom "Lag och rättvisa" och innan dess var Polen ett mer marknadsliberalt land som strävade västerut. Landet har delats på mitten, de som klarade omställningen till kapitalismen och de som blev efter, storstädernas utbildade medelklass kontra landsbygdens djupa katolicism och de gamla industriregionernas arbetslöshet. Men vart tog den gamla hatade kommunismen egentligen vägen i allt detta?  ”Östern” heter den polske författaren Andrzej Stasiuks nya essäbok i översättning av Tomas Håkanson. Och man skulle kunna tillägga, har inte alla hans böcker hetat så? Nästan varenda avfolkad by i Rumänien, Ungern, Moldavien, Polen, ofta de i gränstrakterna med namn på flera språk har han passerat, stannat till i, sökt bevara i minnet. Hans succéroman ”Taksim” handlar om några filosofiska smugglare på loppmarknaderna på dessa globaliseringens bakgårdar där kommunismens rekvisita reas ut tillsammans med kapitalismens allra billigaste skräp som är sönder från början. Men den här gången, i ”Östern”, med ett smutsgult disigt hedlandskap på omslaget där byn omärkligt övergår i halvfärdiga skyskrapor, beger han sig hela vägen över det vidsträckta Sibirien och Mongoliets tysta stäpper till det Kina som numera tillverkar de varor som konsumtionssamhällets drömmar är byggda av och som påminner honom om barndomens förbjudna krimskramsmarknader i Polen på 60-talet. För tiden hos Stasiuk är cirkulär och en resa rakt in i den postkommunistiska tomheten där kapitalismens bråte sväller utan motstånd är samtidigt en resa tillbaka, det är som om framtiden bara innehöll mer och mer förflutet. Östern är inte något så enkelt som nostalgi. Det är också en massgrav hela vägen bort till Sibirien. Till och med hans gamla mamma som lyssnar på katolsk radio hela dagarna och är rädd för alla säger: res till väst, pojk. Men det är omöjligt. "När jag en gång hade att välja mellan Paris och Chisinau åkte jag till Chisanau", skriver han. Vad är det då han letar efter på tvärs mot allt? Den tvångsmässiga resan österut som han gör i alla sina böcker är alltid en resa både bakåt och neråt. Till uppväxten på den fattiga sidan av Warszawa, öster om floden i arbetarkvarteren i Praga, där hans föräldrar som så många av landsbygdens människor maldes ner i fabrikerna efter andra världskriget, han kallar dem "revolutionens förrådda folk".  Men också till barndomens leriga byar, farmors numera igenväxta äppelträdgård som låg bara tre mil från Treblinka, för Östern är inte något så enkelt som nostalgi. Det är också en massgrav hela vägen bort till Sibirien. Varför reser jag? undrar så Stasiuk när han uslas i ett dragit tält på någon stäpp tusen mil hemifrån. Han vet inte. En klåda, en rastlöshet utan svar men det är som om hela Sibirien är hans Madeleinekaka, det ser ut och luktar och står stilla på samma sätt som i sextiotalets Polen, då han trodde att allt öster om Warszawa bara var byar: allt är bara så mycket större utmed Transsibiriska, tio mil och sen ett hus. "Djingis khan, Timur Lenk, Peter den store, Hitler, Stalin, kapitalismen och globalismen kommer farande som meteologiska fenomen." Han vill förstå den kommunistiska människans fosterland som kastat sin skugga över hela hans liv, och han rör sig mot de bebodda ländernas utkant. Längre bort finns bara geografi. På spaning efter den tid han trodde att han föraktade. Gummorna i Morghab säger: "det var bättre förr men det är inte så illa nu heller för det är i alla fall inte krig." De är ju likadana som Stasiuks mormor och farmor. Han flyger bakåt i tiden för att hitta det som gick honom förbi. Som om han var skyldig det förflutna något. Och ingen kan som han dra sig till minnes, eller åtminstone försöka frammana hur det luktade i kollektivjordbrukets affär där människor köade i timmar så sent som på åttiotalet för en limpa. Han har utvecklat sin alldeles egna avläsningsmetod, på trots mot kapitalismens selektiva frälsning, på trots mot nationalismen och nostalgin men utan att tro på något annat heller. Det är som om han måste ta tag i denna gigantiska dödstädning efter kommunismen. Men till skillnad från Svetlana Aleksijevitj gör han inga intervjuer utan baxar hem den gamla butiksinredningen från kollektivjordbrukets affär när kommunismen säljer ut och stoppar in diskarna och hyllorna i en östpolsk stuga i raserad by vars befolkning fördes bort av ryssarna 1947 och vars bjälkar kollektivjordbrukets lador byggdes av för att sen åter falla samman och bli natur. "Kollektivismens formlösa materia som individualismen inte kunde skapa något användbart av", som han påpekar. Och alla de där gamla händelserna som tanterna pratade om i kollektivjordbrukets evighetskö – livet döden vädret arbetet. Ingen minns dem nu, förutom Stasiuk. Och han äter trettio hallucinatoriska svampar i den förfallna stugan, och de döda börjar röra på sig, som om alla finns där i mörkret sen århundranden, lager på lager av dem. Som om det bara behövs några svampar för att få syn på dem.' Det är unheimlich, ett gråbrunt tittskåp utan minnen men med en oklar förställning om att här har funnits några andra." Men barndomens land är samtidigt helvetets förgård. Det kanske är det som Stasiuk riskerar sin hälsa för att försöka förstå. Hur han själv kunde kultivera en naiv nostalgi för öst innan han insåg att den är en soptipp för kroppar. Desto längre österut desto lättare att förvandla människan till stoft eller is. Allt är byggt på mänskliga kvarlevor. "Tänk", skriver han, "om de miljontals döda stiger upp, polacker, ukrainare, judar, belarusier, ryssar, kalmucker, turkmener, om en framtida gud klonar dem, skapar en hel stat av döda". Djingis khan, Timur Lenk, Peter den store, Hitler, Stalin, kapitalismen och globalismen kommer farande som meteorologiska fenomen. Hur greppa det som är bränt och bortblåst? Föremål inpyrda med fet rök från koncentrationslägren. Han är i Lublin i östra Polen med sina luckor i bebyggelsen, sin osäkra identitet, sin hårda östanvind som sopar gatorna rena från människor. Det är unheimlich, ett gråbrunt tittskåp utan minnen men med en oklar förställning om att här har funnits några andra." Jag skriver om oss som blev kvar. Vi som sa: de här husen har inga ägare och ställde in våra saker." Han tampas hela tiden med frågeställningarna, "låt polackerna lida mer", skriker Stasiuk till slut när han åker och åker på småvägarna på väg till historiens skrymslen, när han lyssnat för länge på det hatfyllda språket i den katolska Radio Maria, låt dem förstå att de inte är utvalda, skingra mitt folk för vinden, skriker han. Måste du resa omkring så där, ta på dig tofflorna, säger mamma Stasiuk, lukten av oktober i det gamla huset där hon tassar runt som om kriget bara är tillfälligt uppskjutet. Jag är rädd för dem allihop, säger hon, lyssnar, söker de där enstaka ljuden från förr, där de smög fram i mörkret. Och överallt ser Stasiuk de gamla kvinnorna, förlorade i det förflutna, omedvetet väntande på dess återkomst. För det förflutna kommer tillbaka, det kan man lära av ”Östern”, i någon förklädnad som vi inte kan förutse. Katarina Wikars, medarbetare på kulturredaktionen i P1. Litteratur Andrzej Stasiuk: Östern. Översättning av Tomas Håkanson, Ersatz, 2017.

Andrzej Stasiuk sa radí medzi najprekladanejších poľských prozaikov. Jeho najnovší román Východ je knihou-vyznaním, čistou ako špiritus, vybielenou ako kosti kôz na púšti Gobi a zahmlenou ako nejasné spomienky na detstvo v poľskom Podlesí. Autor v nej na svojich cestách cez periférne končiny Ruska, mongolské stepi až po ujgurské oblasti v Číne spomína nielen na detstvo, ale v spomienkach sa vracia až k vojnovým zážitkom svojich prarodičov a konfrontuje prežitú minulosť s cestou za jej znovuprežitím. Číta: Vlado Kobielski, pripravil: Dado Nagy

6. odcinek podkastu ODBIORNIK poświęcony jest polskim internetowym projektom non-non-fiction. Jakub Wróblewski opowiada o swojej adaptacji „Finnegans Wake” James'a Joyce'a, „First we Feel, then we Fall” http://www.firstwefeelthenwefall.com/. Wróblewski spróbował rozszyfrować twórczość pisarza i przetłumaczyć ją na język audiowizualny. Tak samo jak książka, praca Wróblewskiego jest interaktywnym kolażem. Projekt Wróblewskiego bazuje na angielskiej wersji językowej. A jak brzmi Joyce po polsku? Fragment „Finneganów trenu” przeczytał specjalnie dla dwutygodnik.com Adam Ferency. Wiele osób dostrzega dźwiękowy potencjał dzieł Joyce’a. Na stronie Waywords and Meansigns http://www.waywordsandmeansigns.com/ trwa niekończący się apel o muzyczne adaptacje fragmentów „Finnegans Wake”. Twórcom strony przyświeca hasło „Here comes everybody”, które można przetłumaczyć jako „Czas na wszystkich”: muzyków, artystów, poetów, badaczy, dziwaków, fanatyków. „Tutajfilm” http://tutajfilm.pl/ to podróż przez Beskid Niski widziany kamerą operatora Kamila Gubały, z muzyką Piotra Bukowskiego i laureata Paszportu „Polityki” Kuby Ziołka. W rolę narratora wcielił się Andrzej Stasiuk. „Obrazy tworzą się poprzez losowanie z różnych worków – muzyki, obrazu, tekstu, jak w kalejdoskopie” – mówi nam Piotr Bukowski. W dziale „Słuchamy książek i podkastów” mówimy o megaprodukcjach Osorno, w tym o audiobooku „Karaluchy” http://audioteka.com/pl/audiobook/karaluchy, który nagrywany był między innymi w Bangkoku. Rozmawiamy też o dźwięku binauralnym i słuchowisku „Tunel” http://tunel.foliasound.pl/ oraz o nowym polskim podkaście poświęconym projektowaniu graficznemu „Popatrzmy” https://www.facebook.com/popatrzmy/, autorstwa Michała Szoty i Agaty Szydłowskiej. ODBIORNIK to podkast o hybrydach w kulturze, głównie cyfrowych, ale przyglądamy się też zupełnie niecyfrowym formom. Sięgnęłyśmy po szwedzką grę Komma Lika http://www.kommalika.pl/, która ma na celu budowanie partnerskich relacji w podziale obowiązków domowych. W podkaście również gry cyfrowe: wybrałyśmy się do Warszawskiej Szkoły Filmowej na VR Warsaw Days http://vrwarsawdays.com/, gdzie obejrzałyśmy kilka polskich projektów VR. Grałyśmy w gry „Alice VR” studia Carbon https://alice-vr.com/ i „Bound” studia Plastic http://www.plastic-demo.org. Tego samego dnia byłyśmy na spektaklu Rimini Protokoll „Situation Rooms”. Zrobił na nas ogromne wrażenie. Więcej informacji na stronie http://www.dwutygodnik.com/artykul/6887-odbiornik-6-robic-ten-out.html Numer naszej poczty głosowej to: 723 510 064. Jak wam się podoba ODBIORNIK? O czym chcecie usłyszeć w następnym odcinku? Czekamy na wasze głosy. Usłyszcie się w kolejnym odcinku. Jesteśmy też na Twitterze https://twitter.com/agslodownik Podkast na licencji CC uznanie autorstwa, oprócz fragmentów muzyki ze strony tutajfilm.pl i filmiku o „Karaluchach” autorstwa Audioteki. Poza tym audycję można kopiować i rozpowszechniać w dowolnym miejscu i na wybrany przez siebie sposób oraz remiksować i używać w ramach własnych utworów, także komercyjnych, o ile podasz autorki i tytuł oryginału. Dźwięki w czołówce odcinka oraz fragment towarzyszący recytacji Adama Ferencego pochodzą ze strony firstwefeelthenwefall.com. Dźwięk mieszania kawy w filiżance pochodzi ze strony freesfx.co.uk. Dziękujemy Krzysztofowi Bartnickiemu za zgodę na wykorzystanie fragmentu spolszczenia „Finneganów trenu”. fot. J. Wróblewski

Alexandra Tobor stammt aus Polen und war gerade in Polen und hat über Polen zu berichten. Da dachte ich, wenn ich sowieso schon ihre Nummer habe, kann ich ja auch mal anrufen und mir berichten lassen. Sie erzählt von Zakopane, den Karpaten, der hohen Tatra, Krakau, Kattowitz, Oppeln, der Transformation, den Kaczinski–Brüdern, Andrzej Stasiuk, über die […]

Alexandra Tobor stammt aus Polen und war gerade in Polen und hat über Polen zu berichten. Da dachte ich, wenn ich sowieso schon ihre Nummer habe, kann ich ja auch mal anrufen und mir berichten lassen. Sie erzählt von Zakopane, den Karpaten, der hohen Tatra, Krakau, Kattowitz, Oppeln, der Transformation, den Kaczinski–Brüdern, Andrzej Stasiuk, über die […]

Dana Jacečková; téma: poľský spisovateľ Andrzej Stasiuk