Van hokjes naar puzzelstukjes

Vandaag spreek ik met Bas Geerdes, medisch manager bij een van Nederlands kennisinstituten: Integraal Kanker Centrum Nederland. Bas is een bijzondere man. Hij is iemand die een bepaalde rust uitstraalt én wezenlijk anders kijkt. Hij wil mensen bescheidenheid leren, hij gelooft in werkelijk SAMENWERKING en hij weet dat dat begint met openstaan voor een ander. Een ander persoon. Een andere manier van doen. Een andere kijk.Een echte puzzelstukjes-denker dus. Het was me een waar genoegen om dit terrein in de zorg met hem te bespreken.  Ik heb een hoop geleerd over wat er allemaal met de data gebeurt die dit instituut verzamelt en hoe dat effect heeft op de samenleving.  Bijvoorbeeld het starten van een campagne om zonnebanken te verbieden, omdat de data uitwijst dat huidkanker de meest groeiende vorm van kanker is.Maar ook helpt het instituut bij patiënten die genezen zijn maar moeite hebben met het afsluiten van een levensverzekering doordat verzekeraars het risico te hoog inschatten. Zo heeft data een hoop impact op levens.Natuurlijk hebben we het ook over de organisatorische kant van de zorg en hoe er veel meer samengewerkt moet worden over verschillende instellingen heen, om oplossingen te bieden voor de toekomst. Oncologie is sowieso al veel meer een teamsport licht Bas toe. Om meer samen te werken in de zorg - netwerk zorg genoemd - is het nodig dat mensen (vooral specialisten) hun blik verruimen, bescheidenheid aanleren om open te staan voor samenwerking met anderen, bijvoorbeeld andere ziekenhuizen, maar ook huisartsen.  Samenwerken gaat over loslaten, loslaten van je volledige autonomie. We mogen wat Bas betreft naar gezamenlijke autonomie, gezamenlijke verantwoordelijkheid, een term die ik nog niet eerder hoorde en die me vrolijk stemt. Niemand heeft dé oplossing, we moeten het écht samen doen.Samenwerking met de patiënt gaat ook steeds belangrijker worden. Er moet niets aangenomen worden, maar juist de dialoog moet worden aangegaan. Zo wil helemaal niet elke patiënt maximale behandeling. Hier mag dus veel meer differentiatie plaats gaan vinden, de hele mens mag gezien en gehoord worden. Koren op mijn molen natuurlijk. Het is tijd om naar de mens te luisteren!Ik word er blij van dat er op de lange termijn ook echt stappen gezet worden aan de hand van data, van wat we allemaal al weten.  Veel luisterplezier!Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vorig week sprak ik met Marieke van Voorn die zich bezig houdt met leiderschap in de nieuwe wereld. Haar bedrijf heet niet voor niets Healing Leaders. We hebben een prachtig gesprek over hoe ze het onzichtbare zichtbaar maakt in organisaties (oa in de #zorg) en daarmee duurzame #verandering brengt. Hoe we mogen afleren…Ze heeft het boek 'Heel de organisatie' geschreven dat vol staat met voorbeelden in de zorg hoe zij zich hebben herenigd met hun essentie en hun oorspronkelijke intenties. Want ook organisaties kunnen ziek worden is haar stelling. Dus ook beter...Het hele leven draait voor Marieke om her-inneren 'wie ben je nu eigenlijk?' en ook 'wie ben je niet?'. Terugbrengen naar de essentie is waar ze voor gaat, voor zichzelf, voor de leiders in organisaties waar ze het liefst mee werkt.Marieke spreekt gepassioneerd over het toepassen van systemisch werk, wat je steeds meer laat ont-dekken wat je patronen zijn, wat je verstrikkingen en patronen zijn en het mooiste vind ze dit in organisaties toe te passen. Hiermee is ze gestart door interventies in teams doen, bij vraagstukken als 'waarom werkt het hier niet samen?' 'Waarom is dit team niet vooruit te branden?'. Marieke weet dan direct dat dit over de onderstroom gaat. Het allerliefst werkt ze echter met de top, die zelf door het transformatieproces willen gaan.'Waarom kom je dit tegen?' is een centrale vraag die ze steeds opnieuw stelt. Zo binnen, zo buiten, is ook voor haar de basis vanuit waar ze werkt. Ze werkt met externe representanten met wie ze de ordening in de organisatie zichtbaar maakt. Voor mij een bijzondere manier, die ik nog niet eerder zo gezien heb.Ook spreken we over narcisme en trauma-respons, waar veel leed uit voort komt, ook in het werk. In het kader van organisatie ontwikkeling zijn dit voor mij best nieuwe termen, wat ik super inspirerend vind.Ik ben diep geraakt door deze vrouw, door onze verbinding (terwijl we elkaar vorige week voor het eerst ontmoetten) en dat klinkt door… Marieke schrijft er zelf over "Het was een prachtig, diepgaand gesprek tussen twee soulsisters die aan een half woord genoeg hebben."Luister hier naar dit pareltje...Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Ja ja ik ga maar door… ik heb morgen alweer een nieuwe aflevering van de ‘Van hokjes naar puzzelstukjes' podcast voor je. En dat wordt steeds bijzonder-der… want ik ga eind van dit jaar stoppen met deze podcast.Vorige week sprak ik Wouter Staal, hoogleraar kinder- en jeugdpsychiatrie en bovenal een bijzonder fijn mens. Wouter is enorm bevlogen over vernieuwing in de zorg, bijvoorbeeld met consultatie - een soort intervisie over beroepsgroepen heen.  Dit is in mijn ogen een mooi voorbeeld van werken aan een lerende organisatie en dus lerende mensen. Over en weer leren dus. Want de meeste innovaties gebeuren niet in je eigen veld, is zijn stellige overtuiging.Zo gebruikt hij ook Design Thinking bij het kijken naar autisme, in co-creatie in plaats van probleemgericht oplossen. Hiermee moet je vanuit meerdere velden naar een situatie kijken, als een aantal lampen die een gebouw verlicht, hoe meer lampen,  hoe meer diepte je ziet.Ook geeft hij een mooie ombuiging van de DSM, hoe deze beter gebruikt kan worden. In plaats van classificeren naar diagnose. Een mooie nuance vind ik zelf.Ik leerde van hem over de verschillende stadia van volwassen worden en hoe die toepasbaar zijn bij organisatieverandering en in persoonlijke ontwikkeling. Zo kun je door wat gebeurt zomaar teruggeworpen worden naar een eerder stadium, wat de reactie - vaak kinderlijk & angstig - verklaart. En hoe daar dan uit te komen… Machtig mooi!Luister naar deze waanzinnig interessante aflevering... Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Een nieuwe ‘Van hokjes naar puzzelstukjes' podcast aflevering ja ja die heb ik ook nog voor je - na alle Margriet Winterfair verhalen…Vorige week sprak ik Arnoud Jansen, psychiater en geneesheer directeur en nog veel meer. Een man die zeker niet in een hokje past en ook niet zo denkt.Ik kende de functie van geneesheer directeur helemaal niet en had dus ook geen idee wat dat inhoudt. Ik was positief verrast door zijn nuance, door zijn menselijkheid, door zijn visie (al had ik door het voorgesprek natuurlijk wel een idee)…In zijn wereld waarin dwang en drang een grote rol spelen, is dit allemaal van cruciaal belang. Want mocht iemand de weg kwijt zijn en een gevaar vormen voor de omgeving, dan moet je iets. Maar wat is het juiste? Hoe zorg je dat je integraal kunt kijken naar wat er speelt, je een open vizier houdt?We hebben een prachtig gesprek waarin we kijken naar hoe je - ondanks verschillen - een gezamenlijk belang kunt vinden in dialoog, over het goed doen én het goede doen en… Arnoud een vraag beantwoord nog vóór ik hem wou stellen… flow noemen ze dat!En ik heb iets moois geleerd over vertrouwen, een onderwerp waar ik me natuurlijk zelf ook graag mee bezig houd. Wat precies... dan moet je vooral even luisteren naar deze prachtige afleveringHet is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Ik wist al een tijd dat ik Bram Bakker wilde spreken, want deze man weet wel wat commotie te maken in de zorg zeg! Love that!Bram is jarenlang actief geweest in de psychiatrie en kreeg steeds meer moeite met de medicalisering in de zorg. De DSM voldeed wat hem betreft allerminst bij de problematiek die hij tegenkwam. De factor mens miste. Oud zeer miste. Een klik miste.De reden voor hem om uit het vak te stappen en iets anders neer te zetten. Het platform Balanskliniek waarop mensen hun eigen zorgaanbieder mogen kiezen, want hoe bepalend is die klik bij een samenwerking of klant-relatie?! Ook schrijft hij boeken, zijn laatste boek ‘Oud zeer' wordt daverend ontvangen en dat snap ik wel. Er komt gelukkig steeds meer aandacht voor het effect van je opvoeding en je familiesysteem op hoe je je nu voelt. Dus ook op klachten.Ik ben een bofkont want ik kreeg een exemplaar van hem, wat ik nu aan het lezen ben. Dat hier veel te weinig aandacht voor is in de zorg is mij al tijden duidelijk. En ik hou van mensen die iets proberen te doen aan het systeem. Nou… Bram is er zo eentje.Luister hier naar Bram in gesprek met mij, een dikke aanrader om 45 minuten voor vrij te maken (of gewoon lekker een wandeling te gaan maken)Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Deze keer spreek ik met Ton in 't Veen, in mijn ogen een echte zorgvernieuwer op een hele praktische wijze, met een diepe persoonlijke drive.  Hij heeft grootse plannen en ideeën op het gebied van het vergroten van zelfredzaamheid, die hij aan het verwezenlijken is. In Nederland, maar zelfs  in het buitenland slaat het concept aan. TimeSteps heet het.Ik weet nog dat ik diep geraakt was toen ik Ton tegenkwam op LinkedIn, hij postte heel kwetsbaar en open over zijn vrouw Hester die al heel jong dementie had. In de reguliere zorg liep hij tegen allerlei muren op wat er allemaal niet kon, maar hij vond eigen alternatieve wegen om haar leven prettiger te maken. Meer zelfredzaamheid bleek essentieel hierbij, de focus op wat ze nog wél zelf kon. Het ging vooral om tijdsbesef, dagritme en oriëntatie. Zo vindingrijk, zo aandachtig, zo liefdevol, hoe deze man oplossingen vond en vindt, waar anderen afhaken, dat trof me. Ik voelde: ‘deze man moet ik spreken'. Dus dat heb ik gedaan.Ton vertelt passievol over het verbinden van wat er allemaal al is aan technische mogelijkheden op lokaal niveau. In de TimeStep app brengt hij samen, wat nu allemaal los geregeld is en hierdoor wordt het overzichtelijk. Zo maak je het zowel de persoon met dementie als de mantelzorger(s) een heel stuk makkelijker. Een prettiger leven is voor iemand met dementie het enige wat je kunt bieden en daar helpt de app enorm bij.Ton wordt zowel persoonlijk in ons gesprek en ook laat hij zijn wereldverbeterende kant zien. Ik hou toch zo van die combinatie!Luisteren dus deze rakende aflevering!Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Deze aflevering ben ik in gesprek met Mark Weghorst die sowieso al van zichzelf een puzzelstukje heeft gemaakt in zijn loopbaan. Zo is hij werkzaam bij het Nederlands Centrum Jeugdgezondheid en Gedragswerk als ware zorgvernieuwer. Eindelijk iemand die deze term zonder slag of stoot aanneemt ;-)Mark is super begaan in zijn werk. Zo is hij bezig met preventie en brede welvaart, een term die ik niet kende. Dit is breder dan welvaart en gaat ook over gezondheid, vitaliteit, betekenis geven. Wat me enorm aanspreekt is hoe Mark te werk gaat, hij wil op een duurzame manier bijdragen aan een gezondere samenleving in plaats van alleen brandjes blussen en het voorkomen van problemen. Natuurlijk is er ook zorg nodig, een korte termijn oplossing die op dat moment nodig is. Maar er is ook de lange termijn en dat is waar dit centrum zich mee bezig houdt, wat je vandaag doet om over 20 jaar effect te sorteren.'Ben je onderdeel van de oplossing of onderdeel van het probleem?'Nadenken over taal en het effect daarvan in de media is waar hij zich ook mee bezig houdt. Hij noemt als voorbeeld de campagne "Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid'" Deze heeft een hele positieve impact gehad op meisjes en vrouwen. Als je daarentegen schrijft  "Meisjes hebben het zwaar" , heeft dit een heel ander effect.Ook noemt hij nog een ander concreet voorbeeld in het geval van schoolverzuim, om te voorkomen dat een leerling helemaal uitvalt. Medische Advisering voor Ziekgemelde Leerlingen (MAZL) heette de interventie die hierop ingezet werd. Door de naam te veranderen naar 'Meer Aandacht voor  Ziekgemelde Leerlingen' is de focus een stuk positiever geworden, op wat er nodig is.Ik werd er heel blij van te horen dat dit soort instituten zijn die juist de lange termijn in de gaten houden en echt daarmee praktisch bouwen aan een nieuw gezondheids-adagium. Wat nog beter is dan een ander zorgstelsel. Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Mirjam Woertink. Zij is praktijkondersteuner GGZ op een huisartsenpraktijk en doet de dingen echt anders dan anders.Zo kijkt ze systemisch naar wat er speelt, neemt ze het lijf mee en heeft ze de vrijheid (genomen) om zelf te kiezen hoeveel gesprekken ze voert, daar waar andere praktijken behoorlijk volgens strakke protocollen werken.Een echte #voorbeeldmaker dus!Mirjam komt uit de ambulante zorg, een vrij ondernemende rol. Ze had hierin veel tijd & ruimte voor cliënten. Door naar Groningen te verhuizen voor de liefde kwam de omslag in haar carrière, de opleiding POH GGZ kwam voorbij. Iets meer op één plek werken en toch nog wel de tijd kunnen nemen voor cliënten.  Al was dat toen ze begon niet direct zo. Ze heeft hierin echt zelf de ruimte mogen pakken, samen met haar collega POH. Dat dit niet standaard is, beseft ze zich terdege.Mirjam is ontzettend nieuwsgierig en start geregeld een opleiding die voor haar bijdraagt aan het werk, zoals systemisch werk en ook lichaamswerk. Hapklare brokken maken van wat ze heeft geleerd om dit door te kunnen geven, is waar ze van nature goed in is.Ze is  - op een hele natuurlijke wijze - allerlei anderen aan het aansteken met haar vernieuwende visie en ik heb haar tijdens het gesprek nog eens extra mogen prikkelen daar nóg meer mee te doen, zo hoop ik dat alle POH's van Nederland deze aflevering luisteren en dat deze - meer holistische - benadering normaal gaat worden in de #huisartsen #zorg.Want zo help je cliënten echt #duurzaam verder en daar was de zorg toch voor bedoeld?Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Thomas Groen, verpleegkundige - hij heeft net zijn BIG registratie toch nog maar verlengd - die door zijn eigen levenservaring het belang van zelfzorg enorm is gaan inzien. Dit gesprek raakte mij diep.Thomas maakte op jonge leeftijd een fiks ongeluk mee dat zijn sporen naliet, niet alleen letterlijk op zijn lijf, maar ook geestelijk. Hij voelde al jong dat hij de zorg in wilde, in eerste instantie wilde hij op de ambulance werken. Dat doel stelde hij bij en hij werd verpleegkundige.Thomas wordt heel persoonlijk in ons gesprek, over zijn drijfveer, zijn big why om te doen wat hij doet: #verpleegkundigen coachen beter voor zichzelf te zorgen. Hard nodig, want velen branden af. Hij weet uit ervaring dat het heeel anders kan, heel anders moet zelfs!Zo troffen we elkaar ook, hier op LinkedIn, precies op het thema #zelfzorg, waar ik ook een hele levensreis voor heb afgelegd om dit te kunnen. Mezelf dit waard te vinden is waar het voor mij over gaat.Met die vraag startte ik een paar weken geleden dit nieuwe seizoen met #zorgvernieuwers. Want de #zorg is bij uitstek een branche waarbij de aandacht vooral op de ander is gericht en veel minder op jezelf.Een interessante slag om te maken, want hoe beter je voor jezelf zorgt, hoe meer je te geven hebt is mijn ervaring.Luisteren deze persoonlijke aflevering!Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag start m'n volgende seizoen, seizoen 5 alweer, met zorgvernieuwers. Want... als we het over hokjes-denken en -organiseren hebben, dan hebben we in de zorg wel wat te doen natuurlijk. En... zorgt de zorg eigenlijk wel goed (genoeg) voor zichzelf? is de retorische vraag waar ik dit seizoen mee start.Ik spreek allereerst met Grietje (Grace) van der Heide en Jan t Hoen. Twee zorgpositivo's, zoals ze benoemd zijn en ja dat kan ik beamen.Voor mij was dit op diverse manieren een bijzondere eerste keer, want ik had nog nooit een interview met twee mensen gedaan... maar dat bleek supersimpel. Ze zijn zo op elkaar ingespeeld, ze noemen zichzelf niet voor niets JanGrietje ;-)Grietje komt bij de politie vandaan en werd gegrepen door hoe er met haar moeder met dementie werd omgegaan en Jan was al eerder in de zorg terecht gekomen, ook met een andere achtergrond. Grietje ziet veel overeenkomsten tussen haar werk bij de politie met haar huidige werk. Emoties, oprecht een ander helpen, niet je kracht inzetten, maar juist je zachtheid.Jan heeft de gave om mensen echt te zien, de waarde ervan te pakken en te benoemen, bijvoorbeeld in gastcolleges. Zo halen ze zorg echt dichtbij, zelf jongeren bleken graag mee te willen denken, als ze maar uitgenodigd en geprikkeld worden.Dit noemen ze nou bevlogenheid. Twee mensen die zelfs hun huis hebben verkocht om hun missiewerk te doen. En dat slaat aan. Ze gaan met hun authentieke zelf, hun nieuwsgierigheid en hun oldtimer op pad, gepland en ongepland langs zorginstellingen. Ze doen daar interventies die ze alleen maar kunnen doen doordat ze van buiten komen, precies voor deze disruptie worden ze uitgenodigd. En ook het bedrijfsleven betrekken ze erbij, heel verrassend.En... ze delen ook nog even een gave primeur tijdens deze aflevering, ik voel me vereerd...Luister naar deze allereerste aflevering en laat je verrassen hoe dichtbij zorgvernieuwing is...Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Dit is het allerlaatste interview online van het seizoen met #onderwijsvernieuwers en dat gesprek is werkelijk om door een ringetje te halen. Want... ik spreek met niemand minder dan Jan Fasen. Wat mij betreft een #vernieuwer pur sang.Hij is namelijk - met een aantal anderen - de grondlegger van #agora onderwijs, een totaal andere manier van #onderwijs waar je als je hoort wat het inhoudt spontaan blij van wordt en weer naar de lagere school wilt!Jan stapte in 2000 het onderwijs in en kwam direct allerlei problemen tegen. Een hoog ziekteverzuim onder leraren, maar ook een enorme demotivatie van leerlingen. Hij stelde zich de vraag "Hoe zouden we een school kunnen bouwen waarin leerlingen wél zin hebben om tot leren te komen en naar school te gaan?"Elk kind heeft twee natuurlijke neigingen, namelijk 1) om ergens goed in te worden, om nieuwsgierig te zijn en dus 2) om te leren. Het is dus alleen nodig om dat te faciliteren.Plezier en motivatie staan centraal bij Agora onderwijs. Jan wilde een open ruimte creëeren - agora staat voor plein, open ruimte - waarin leerlingen kunnen kiezen. Een school lijkt in niets op een traditionele school: er is geen klaslokaal, ze hebben niet allemaal dezelfde tafeltjes en stoeltjes, er is geen niveauverschil te merken, er is reuring. Al hoewel ze natuurlijk wel uiteindelijk examen doen volgens de huidige normen.De kern van het Agoriaanse model is: vrije wil, keuzes maken en het idee "mijn persoonlijke ontwikkeling staat ten dienste van het grotere geheel".Wat me treft in Jans verhaal is dat hij het allemaal doet voor ouders, voor leraren, voor leerlingen die niet passen in het traditionele onderwijs, niet zozeer om iedereen naar dit model te krijgen. Inmiddels zijn er 22 Agora scholen in Nederland en zelfs in het buitenland slaat het aan. Het Agorariaanse model sluit wel aan op de kaders van het Nederlandse onderwijs, het zijn rijksbekostigde scholen. Dat blijkt dus te kunnen. Het grotere doel is om kinderen te leren omgaan met vrijheid door ze dat te laten ervaren.Luisteren dus !Het is mijn missie om Nederland te onthokken. Want niemand past in een hokje, dat doet geen recht aan de hele mens, weet ik uit mijn ruime HR ervaring. Er is een alternatief nodig om meer ruimte te bieden aan talent. Om te bouwen aan vertrouwen, verbinding & veiligheid. Laten we puzzelstukjes vormen, samen een geheel vormen, allemaal even waardevol! Meer over mij en mijn werk: www.judithwebber.nl

Vandaag spreek ik met Paul Baan, oprichter van Klassewerkplek, een soort Great Place to Work, maar dan voor het onderwijs. Zijn doel: dat iedere school een klasse werkplek wordt.Nou dat vind ik natuurlijk vanuit organisatorisch oogpunt een heel goed idee, want in het onderwijs is veel aandacht voor vernieuwing, maar dat zit vaak aan de inhoudskant, valt mij op na ruim 20 afleveringen. Tijd voor iemand die zich juist bezig houdt met de organisatie van het onderwijs dus.Paul komt niet uit het onderwijs, wat het - in mijn ogen - des te interessanter maakt. Nee, hij heeft een eigen ICT organisatie geleid naar grote hoogtes. Juist door te sturen op werkgeluk van de medewerkers. Dat klinkt mij als muziek in de oren!We hebben het over wat hij gedaan heeft als bestuurder en wat de effecten waren daarvan én hoe hij daarna als zij-instromer aan de slag ging in het onderwijs. Dat dat het niet helemaal was, moge duidelijk zijn vanuit de move die hij nu heeft gemaakt. Ineens kwam alles samen, zowel zijn ervaring als bestuurder als ook die als docent. Het moest beter kunnen in het onderwijs door te sturen op werkgeluk van de leraren.Wat ik persoonlijk heel leuk vind is hoe hij de wetenschap betrekt bij het onderwerp 'werkgeluk'. Bijvoorbeeld hoe lekkerder mensen in hun vel zitten, hoe meer mogelijkheden mensen zien, hoe nieuwsgieriger en dus hoe prettiger het werken is. Het tegenovergestelde is ook waar, hoe minder lekker in je vel, hoe beperkter je blik, hoe minder nieuwsgierig en dus hoe onprettiger het werken is. Zo simpel, maar toch nog niet overal doorgedrongen.We hebben het ook over openheid, je uitspreken, grenzen bewaken, over voorbeeldgedrag en over hoe de organisatie context daarbij helpt (of juist niet). My favorite subject.Luisteren dus deze aflevering!

Vandaag sprak ik met Helprich ten Heuw die lang leidinggevende op de PABO in Almere is geweest en die net de stap naar ondernemerschap heeft gemaakt. Hij wil ook vanuit deze rol weer bijdragen aan goed onderwijs.We hebben het over voorbeeldgedrag en wat dat allemaal inhoudt in de praktijk. Hij had zelf een goede leidinggevende, dus een goed voorbeeld, dat inspireerde. Helprich spreekt over hoe hij in een leiderschapsrol groeide, over kwetsbaarheid, over fluïde meebewegen met kansen die zich aandienen, nieuwe dingen ontdekken over jezelf."Waar ben ik nou écht goed in?", is een vraag die hij zichzelf stelt om in beweging te blijven, om te groeien.De PABO ligt onder een vergrootglas en die in Almere al helemaal, vertelt hij, omdat het lerarentekort enorm is. Er is een zak met geld heen gegaan om dit probleem op te lossen, maar dat bleek niet afdoende te werken, mede door de demografische bewegingen die in Almere spelen. Veel docenten zijn weggetrokken als docent omdat er in hun eigen gemeente werk was en er is echt woningnood, de  woningen zijn voor starters te duur. Helprich heeft hierin een spilpositie gespeeld richting gemeente bijvoorbeeld, maar er zijn ook andere oplossingen bedacht, zoals de 4-daagse schoolwijk en onbevoegden voor de klas, bijvoorbeeld als onderwijs-assistent. Zij-instroom is natuurlijk ook een  optie, maar daar is de diversiteit weer een uitdaging gebleken, mede ingegeven door het imago-probleem van de leraar en ook taal-issues.Ook hebben we het natuurlijk even gehad over de inhoud van de PABO. Helprich geeft aan dat er veel vast is gesteld qua curriculum, al is er zeker wel ruimte om een eigen kleur te geven eraan. Flexibiliteit in het curriculum is een trend waar hij zelf voorstander van is binnen het HBO, dus ook de PABO, wat betekent dat een student kan kiezen welk onderdeel hij/zij wanneer wil volgen, wat al meer maatwerk betekent. Vervolgens hebben we het over de drop-outs en wat daaraan gedaan wordt binnen de PABO, hier hebben ze in Almere slimme oplossingen voor bedacht vind ik persoonlijk.Ik vond het boeiend om onderwijs eens vanaf een heel ander perspectief te bekijken. Ik hoop dat het jou net zo inspireert!

Eindelijk spreek ik iemand die les geeft op de PABO, waar we het al veel over gehad hebben dit seizoen: Annemarie van den Broek, docent op Fontys Hogescholen en onderdeel van een innovatienetwerk.Ze is het écht anders aan het doen voor de toekomst. Daarom is ze geen fan van programma gerichte onderwijs, maar vindt dat authentiek leren de nieuwe norm mag worden. Dat klinkt mij als muziek in de oren natuurlijk ;-)In plaats van 'zeg me nou gewoon wat ik moet doen' is de strategie van authentiek leren, ontwikkelingsgericht werken: het effect laten zien van het anders doen. Dit vraagt wel wat van leraren, want het appél van een leerling om gewoon te horen te krijgen wat er gedaan moet worden is groot. De leraar heeft echter wat anders te doen, de onzekerheid te laten bestaan, iemand door die fase heen te helpen in plaats van gewoon antwoord te geven. Deze manier van lesgeven op de PABO, bewustzijn bieden op onzekerheidsvaardigheid, trekt natuurlijk studenten aan die hierbij passen. Wat Annemarie betreft is dit iets wat mag verspreiden over Nederland, maar ze ziet ook dat dit zo snel gaat als dat mensen zich persoonlijk ontwikkelen.Het hele begrip op leren is iets wat in ons gesprek sterk naar voren komt. Mag er modder zijn waar je doorheen moet of gaat het over 'wat er op de toets komt', net als op het PO en VO?  Want ja als dit al op de PABO gebeurt, dan zet dat zich natuurlijk makkelijk voort als deze studenten daadwerkelijk leraar worden.We hebben het ook nog even over een stuk positionering van deze stroming van de PABO. Want hoe leg je dit uit? Annemarie geeft aan de de PABO studenten zelf een grote rol hierin spelen, die gaan hier tenslotte op AAN.Ik vond het een machtig interessant gesprek. Ik hoop jij ook!

Vandaag spreek ik met Laura Walter-Goudsmit, CEO van Edutrainers en vooral een hele leuke en slimme tante met wie het echt instant klikte.Laura kent het 'niet in een hokje passen' als geen ander als kind van anderstalige ouders in een klein dorpje in Frankrijk en met een opa die de Bijenkorf oprichtte. Haar scope was de wereld ipv het dorpje zelf. Gelukkig voelen haar kinderen het anders-zijn niet meer als zwakte, maar juist als kracht. Want een moeder hebben die CEO in de tech is gaaf!Het leuke is dat we het eigenlijk weinig over technologie hebben, maar vooral over de kern van lesgeven, zijnde de relatie leraar-leerling. We zouden ons alleen mogen focussen op het faciliteren van leraren om hun talenten te benutten, om het goede voorbeeld te zijn dat nodig is. Het betrekken van de buitenwereld bij school, want 'it takes a village to raise a child'. We hebben het gehad over mensen AANsteken, over moeders met #ambitie, over #leraren als #helden, over #anderszijn en over wat #softskills te maken hebben met #technologie.Wat ik een mooi statement vind van Laura is dat er altijd minimaal 1 leraar is die het verschil gemaakt heeft in je leven en werkelijk iedereen weet hier antwoord op. Positieve verhalen delen en de waarde teruggeven aan het onderwijs zelf is wat Laura betreft nu het meest belangrijk.En ook: kijken wat werkt en dat  vergroten, in plaats van steeds het wiel opnieuw uitvinden en autonomie afnemen. Daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens: autonomie is essentieel voor beweging.Wat een energie hebben wij gegenereerd tijdens deze aflevering zeg, unbelievable! We hadden -zoals wel vaker - weer tijd te kort! Luister hier naar deze inspirerende aflevering

Vandaag spreek ik met Marijn Bontje, eigenaar van H3Lab Onderwijs. Met hokjes heeft ze niks, ze beweegt er eigenlijk altijd van weg. Al jaren trekt ze naar jongeren toe op allerlei manieren, het onderwijs is het voertuig om ze te bereiken (en de docenten).We hebben het over ruimte en kaders natuurlijk en hoe dat te vertalen is naar het #onderwijs. Stimuleren dat het fout mag gaan is hierin essentieel, concluderen we gezamenlijk. Dat blijkt een gemene deler te zijn, fouten mogen maken en daar openlijk over delen is cruciaal voor een open & eerlijke (werk)sfeer .Marijn houdt zich bezig met het geven van lessen voor het leven voor #leerlingen, over hoe hun lijf werkt, hoe het zit met slaap, met stress, met groepsvorming etc. In de corona-tijd werden de lessen vooral overgenomen door H3lab Onderwijs. Maar inmiddels worden #docenten zelf opgeleid om deze lessen te geven. Het hogere doel is op zoveel mogelijk scholen levenslessen te geven en haarzelf overbodig te maken.Ik vind dat persoonlijk altijd de fijnste slag ondernemers: mensen die duurzaam iets willen veranderen, anderen willen leren vissen in plaats van iedere keer een vis te  geven. En ja dan maak je jezelf overbodig op enig moment. Zo zit ik er zelf ook in.Ik word heel blij van de gedachte, dat leerlingen van school komen met niet alleen cognitieve kennis, maar ook kennis over het leven zelf.We hebben het ook nog over de waarde van de ontmoeting tussen haar en mij, tussen pioniers en hoe versterkend dat werkt. Daar weet ik natuurlijk alles van. Ik gebruik om die reden ook altijd een werkvorm in de 'Van hokjes naar puzzelstukjes' methodiek waarbij een ander jou mag teruggeven wat hij/zij opvalt als kracht. Dat levert altijd verrassende inzichten op én versterking. We hebben elkaar nodig als spiegel.Luister naar dit inspirerende gesprek!

Vandaag heb ik een bijzonder openhartig gesprek met Natasja Aussems, trainer, coach, familie- en organisatieopsteller bij haar eigen bedrijf Mi Corazon. Daarbij is ze samen met Koosje de Vries ontwikkelaar van De Kracht Methode voor het onderwijs, specifiek voor leraren.Ze neemt zichzelf volkomen mee in haar werk en haar visie, ze vertelt levendig over hoe haar burn-out haar geholpen heeft, over hoe haar kinderen niet in het systeem pasten, over hoe opstellingen zichtbaar kunnen maken wat er onzichtbaar is."We zijn vaak gefocust op verandering, maar die komt voort uit beweging." Innerlijke beweging bedoelt ze hier natuurlijk mee. Ik noem dat zelf verandering van binnenuit.Je kunt het systemische stuk niet meer buiten beschouwing laten, in elke relatie, in elke verbinding. Het is de oorsprong van gedrag, tenslotte. De missie die Natasja heeft in het onderwijs is om compassie en bewustzijn te brengen, positief leraarschap. Iedereen moet naar school en dus begint het altijd daar. Je bewust zijn dat je je hele zelf meeneemt de klas in als leerkracht. Als je op een bepaald moment niet op je plek staat, dan werkt dat door in hoe de dag verloopt. Als er geen rekening gehouden wordt met beelddenken in de manier van lesgeven, dan verlies je de aandacht van vele leerlingen. Ook dit gaat weer over bewustwording.Groei & bloei mag weer centraal komen te staan, zowel bij leerlingen als leraren. Als je hoofd, je hart en je buik op één lijn zitten, dan ontstaat er flow, zegt Natasja. Overtuigingen blijf je tegenkomen, hoe je daardoor heen beweegt is essentieel. We hebben het over toch in actie komen en hoe je vanuit positieve ervaringen andere overtuigingen creëert.Doelen stellen is heel belangrijk, je krijgt daar meer richting van, dat doet ze met groot en klein. De school heeft een bepaald doel, maar het kind heeft ook een doel. Dat achterhalen zorgt voor die richting."Zonder donker geen licht, zonder regen geen groei." Nee, groei & ontwikkeling is niet altijd alleen maar leuk. Ik ben zelf een groot voorstander van het hele verhaal zien.De Kracht Methode is een open inschrijving training waarmee docenten leren leerlingen in hun kracht te zetten, vanuit hun eigen kracht. Ik wordt er blij van en gun iedereen deze training! We gaan eens fijn puzzelen hoe we elkaar nog verder kunt versterken, want wat een raakvlakken en aanvulling!Onderwijs is niet het vullen van de emmer, maar het aansteken van je vuur.

Vandaag spreek ik met Natasja Esmeijer, auteur van een aantal boeken over beelddenken en op een missie om passend onderwijs écht passend te maken.We hebben een bijzonder interessant gesprek - zij het in twee delen, de opname werd spontaan onderbroken tussentijds -  over beelddenken, over de rechter- en linker hersenhelft, over misvattingen hierover en over de verschillen tussen taaldenkers en beelddenkers.Buiten dat ik het persoonlijk een interessant onderwerp vind om in het onderwijs meer passend onderwijs te kunnen aanbieden, vind ik het ook zelf interessant. Ik ben er namelijk ook zo eentje.Als je mij een detail vertelt zonder de context, dan kan ik er niets mee, dan heb ik duizend vragen en kan ik niet aan de slag voor ik die beantwoord heb. Nu wist ik al dat ik in allerlei opzichten anders was en een beelddenker had ik ook al ontdekt, maar hoe dat nou precies zat, wist ik niet.Natasja is een heuse expert op dit terrein en is super bevlogen om beelddenken als één van de smaken aan te bieden in het onderwijs, om zo ook de 20% beelddenkers te bedienen én de 80% taaldenkers te voorzien van een andere manier van leren/denken.Luister hier naar deze interessante aflevering!

Vandaag spreek ik met Sheila Neijman van Heart4Happiness. Ze is psycholoog, spreker, trainer, onderzoeker en schrijft: Mijn visie is dat gelukkige mensen de belangrijkste pijler zijn voor duurzaam samenwerken, samenleven en waardevol verbinden. Ik ben ervan overtuigd dat we 'scheppers of makers' zijn van ons eigen leven. Sheila heeft een warm kloppend hart voor onderwijs, al in 2009 ontwikkelde ze een leerstrategie genaamd 'Gelukt' voor kinderen in het basisonderwijs om geluksgewoontes aan te leren. Iets wat in mijn ogen standaard zou moeten zijn in het onderwijs. Natuurlijk vraagt dit flink wat van de docenten, maar hiermee sla je twee vliegen in één klap natuurlijk, de docenten leren hier ook van en kunnen de lessen overnemen als ze het helemaal 'pakken'.We hebben het over de noodzaak van geluk en hoe we eigenlijk weinig leren over hoe het leven werkt, over hoe we gelukkig kunnen leren zijn. Over bewustzijn, over keuzes maken, over wat geluk nou eigenlijk inhoudt.Het was een werkelijk prachtig rakend gesprek van twee zielen met eenzelfde diepe missie. Luister zelf!

Vandaag spreek ik met Hanneke Schripsema, kinderpsycholoog bij praktijk Boom, gever van Groepsgeluk op basisscholen (groep 1 t/m 8) en ook werkt op de Bataviaschool in Amsterdam, een school voor expat-kinderen, kinderen die gevlucht zijn en herenigde kinderen.Een dame die van vele markten thuis is en een sterke visie op groei & ontwikkeling heeft. Ze vindt het essentieel dat je als kind al weet dat alles al in je zit en dat je precies goed bent zoals je bent. Hanneke is op allerlei manieren aan het onderzoeken hoe we dat nou zouden kunnen meegeven in het onderwijs.Hanneke is afgestudeerd op Reggio Emilia, een onderwijskundige stroming in Italië die uitgaat van de 100 talen van een kind. In Nederland zijn we vooral gericht op 1 taal, waarmee heel veel onderzoek niet meer plaatsvindt. Als je er tenslotte vanuit gaat dat er maar 1 taal is, dan hoef je geen vragen te stellen. Alleen al het beeld dat er 100 talen zijn draagt dus al bij aan de nieuwsgierigheid, bij het stellen van vragen. De basis is sterk geloven in de potentie van het kind. "Kinderen hebben een natuurlijke drang om te leren en te communiceren. Dat lukt het beste wanneer ze zelf dingen mogen ontdekken en wanneer ze zich mogen uitdrukken met méér dan woorden. Want kinderen zijn geboren onderzoekers en beschikken over wel honderd talen."Om deze reden geeft Hanneke Groepsgeluk op basisscholen, een prachtige manier om zichtbaar te maken wat onzichtbaar is, bijvoorbeeld wat er speelt in de klas. Een pauze-moment om in te checken bij jezelf en elkaar. De docent én alle leerlingen doen hieraan mee vanaf groep 1 t/m 8, dus van klein tot groot, wat het heel waardevol maakt. Voor de leerkracht voelt dit best kwetsbaar. Maar... als de leraar zich echt laat zien richting de leerlingen, dan gebeurt er ook wat in de klas. Een proces dat voor mij natuurlijk heel bekend is, kwetsbaarheid opent een ander enorm.Het gaat echt om erkenning van wat er is - kinderen voelen het toch wel - er komt hierdoor een mate van ontspanning die er daarvoor nog niet was. Een verbinding ook die er nog niet was. Het brengt altijd beweging en groei in de groep.Verschillen leren waarderen = cruciaalHierdoor ontstaat het gevoel van SAMEN en zo wat is daar een behoefte aan, op zoveel plekken in de samenleving, in het onderwijs, maar net zo goed in het bedrijfsleven en wie weet (ik gok van wel) ook in de zorg, waar ik dit najaar in duik.En op de Bataviaschool past Hanneke deze visie toe, waar veiligheid nog meer een issue is dan op een 'normale' basisschool.Luister deze inspirerende aflevering.

Vandaag spreek ik met Aldo van Duivenboden over helend onderwijs. Een term die meteen tot de verbeelding spreekt voor mij. Hij kent de pijn van in een hokje gepropt worden en de uitdaging om daaruit te breken. Dit was juist heel vormend voor hem.Aldo is namelijk een groot-denker en hij stimuleert dat ook graag bij anderen, maar groot-denken is één, uiteindelijk komt het altijd weer neer op kleine stappen tot dat grote doel zetten. In al die kleine stappen zit zoveel kracht, zoveel effect. Daar ben ik het natuurlijk roerend mee eens.Wat hij herkent in het puzzelstukjes-denken is dat Terugstappen om toe te geven dat je iets zelf niet kunt, heeft twee positieve effecten, geeft Aldo direct aan: erkenning van jezelf (dat je het niet kunt), maar ook erkenning van de ander (dat die het wel kan). Hoe waar is dat? Aldo geeft aan dat Helend Onderwijs voor hem gaat over hoe we met elkaar als mensen omgaan, in de breedte in de samenleving. Hij doet dit bij Saxxion Hogeschool. We mogen leren omgaan met 'anders' en  afstappen van de standaardisatie in opleidingen, zegt hij. Zeker 30% van de studenten vallen uit tijdens de opleiding. Veel krijgen te horen dat ze hier niet horen, 'ga maar weg', bijvoorbeeld door te weinig studiepunten te halen. In plaats van kijken naar de mogelijkheden, gaan ze met een trauma van school en komen met een nog dieper .Mensen hebben altijd voorkeuren, interesses, krijgen ergens lampjes in hun ogen van. Precies dat is een taak voor het onderwijs om dat te zoeken. Hier haak ik natuurlijk volkomen op aan, door altijd te kijken naar waar de beweging wél zit. 'Ophalen bij de bushalte waar ze zijn', zou een mooi streven kunnen zijn. Ongelijke behandeling gaat over dat bieden wat die ander nodig heeft ipv One size fits all.Luister hier naar de hele aflevering, ik hoop dat hij jou net zo inspireert als mij ;-)

Vandaag spreek ik met met Marie-Louise Benda. Een onderwijsmens noemt ze zichzelf. Momenteel is ze bezig met onderwijs bieden voor kinderen die hier zijn uit Oekraïne. Zelf heeft ze veel ervaring met allerlei posities in het onderwijs, zowel als docent als ook als schoolleider.We duiken meteen de diepte in. "Mag je ergens bovenuit steken? Mag je ergens heel goed in zijn?" zijn de eerste vragen die Marie-Louise in ons gesprek stelt. We filosoferen even hoe dat zit in Nederland en ik breng mijn eigen ervaring in.Wellicht - en dat is het spoor dat we op gaan - mogen we af van het 'generalist' zijn... waardoor we mensen met hun talent beter tot hun recht kunnen laten komen. Bijvoorbeeld met meerdere leerkrachten lesgeven aan een grotere groep leerlingen. Met als voordeel... met meerdere ogen kijken naar de leerling. En leren van elkaar.Marie-Louise is fan van het zogenaamde Unit-onderwijs, wat een direct raakvlak heeft met het puzzelstukjes-denken, omdat het juist uitgaat van de waarde van verschillen. Zo komt expertise veel beter tot uitdrukking.Als oplossingsrichting ziet Marie-Louise dat het vakonderwijs al veel eerder in het onderwijs betrokken mag worden. Om praktisch talent meer op waarde te schatten, naast cognitief talent. Want er zijn heel veel vakmensen nodig in Nederland...Dit valt bijvoorbeeld vorm te geven met een stage op de middelbare school, wat - gelukkig - al gebeurt op sommige scholen. Vooral voor kinderen voor wie school niet de plek is, is dit essentieel, om te ontdekken wat er nog meer in een kind zit. Er zijn zoveel wegen naar...We hebben te werken vanuit ruimte, vanuit vertrouwen, is onze slotsom.Luister hier naar deze inspirerende aflevering!

Vandaag spreek ik met Michiel Verbeek, auteur van 'Wie durft deze school aan?', ex-docent en ex-wethouder, met een hele andere visie op hoe het onderwijs, vooral op het middelbare school vormgegeven kan worden.Hij is een voorstander van de 'tussenruimte', een tijd waarin leerlingen mogen experimenteren & leren, mogen ontdekken wie ze zijn en waar ze blij van worden. Meer de samenleving betrekken bij het onderwijs. Meer wij dan ik.Ik vind het een waanzinnig interessant idee, want ik wist zelfs op m'n 18e nog helemaal niet wat ik wilde. Wat resulteerde in 3 verschillende studies... dat kan anders & beter, ben ik ook van overtuigd!Ik spreek met Michiel over zijn ideeën die hij in z'n boek "Wie durft deze school in" heeft uitgewerkt. Hij popelt om ermee aan de slag te gaan. Om een wezenlijke verandering teweeg te brengen op VO scholen, want deze periode is zo vormend voor jongeren. Hij verwondert zich bijvoorbeeld over hoog en laag en ook over het effect van deze niveaus op hoe lang een jongere onderwijs krijgt. Het verschil tussen 4 jaar en 6 jaar is groot en waar is het eigenlijk op gebaseerd?En we hebben het ook over de samenleving en hoe we jongeren daar wat beter op zouden kunnen voorbereiden. Best een goed plan!Ik vond het een inspirerend gesprek. Hopelijk jij ook.Support the show

Vandaag spreek ik Jaap Verfelt, de oprichting van Stichting Leerkracht. Iemand die ik natuurlijk persé moest spreken, want heb je het over onderwijs, dan hoor je al vrij snel over deze stichting.Jaap is vanuit zijn eigen verwondering en frustratie over het leervermogen van docenten van zijn kinderen en die van zijn vrouw op de PABO. Het onderwijs moest beter, vond hij. Zo hoorde hij dat docenten nooit bij elkaar in de lessen komen om elkaars lessen te verbeteren. Uit de hokjes om echt samen te gaan verbeteren. Daarmee maak je van scholen een lerende organisatie.Jaap werkte jarenlang bij McKinsey en had zich opgewerkt tot partner. Desondanks heeft hij z'n baan opgezegd en startte hij Stichting Leerkracht, in eerste instantie als vrijwilliger. Hij had al veel ervaring om organisaties te verbeteren natuurlijk, maar ervaring in het onderwijs had hij niet. Dus hij is  aan de slag gegaan. Praten alleen leek hem niet zinvol. Hij vond 15 scholen die bereid waren mee te doen, die ook wel hun scholen wilden verbeteren. Samen willen verbeteren wel te verstaan. De verbinding opzoekend.Zijn missie:"Elke dag SAMEN een beetje beter!"De stichting stimuleert autonomie, steun van collega's en vaardigheid van docenten en schoolleiders, bv om feedback vragen. Eén van de opvallende aspecten van Stichting Leerkracht is om bij organisaties, die ook bezig zijn met de lerende organisatie,  langs te gaan, om van hen te leren. Deze bezoekjes worden heel erg gewaardeerd door beide partijen. Jaap hoorde terug van docenten dat dit 'het einde van de eenzaamheid' is. Gesprekken gaan weer over onderwijs en hoe dat te verbeteren in plaats van wie het kerstfeest organiseert etc. Er gaat veel energie verloren  in alle rompslomp om het onderwijs heen. Dat hoor ik overigens van veel onderwijs-mensen.Inmiddels is de stichting niet meer gestoeld op vrijwilligers, dat is natuurlijk geen business-model dat duurzaam is. Daardoor vindt de financiering nu plaats vanuit de scholen die meedoen én vanuit goede doelen fondsen. De organisatie is een ANBI stichting al 50 m/v groot en er doen nu al 1200 scholen mee. Meedoen betekent natuurlijk niet dat de directeur in z'n hokje blijft zitten. Er wordt aardig wat gevraagd van je als school. Maar het levert ook veel op: werkplezier, maar ook echt resultaat, voor de leerlingen. Love that!Inmiddels is het doelen stellen en er samen  in kleine stappen naartoe werken, ook doorgedrongen in de klassen zelf, bij de leerlingen, groep 7 en 8. En dat werkt.Wat mij betreft sluiten er nog veel meer scholen aan bij Stichting Leerkracht, dit is geen trend, maar noodzaak!Support the show

Vandaag spreek ik met Danae (spreek uit als Dané) Bodewes (spreek uit als Bodéwus) - ja ik heb flink moeten oefenen om haar naam goed uit te spreken, met de juiste klemtoon enzo. Ik interviewde haar over nieuwsgierigheid en het effect hiervan op leren, op onderwijs. Dat was dan ook onderwerp van haar onderzoek bij Fontys Hogescholen en heeft mede geleid tot een boek. Schaamteloos nieuwsgierig, dat is een houding die ze iedereen toewenst.Daar wordt de wereld mooier van aldus Danae. Nou dat ben ik natuurlijk roerend met haar eens, mijn eigen nieuwsgierigheid heeft me al ver gebracht, al ken ik het ook wel dat ik er om afgestraft werd - "stel toch niet van die moeilijke vragen". Gelukkig heb ik inmiddels van het vragenstellen m'n werk gemaakt.Danae is er heerlijk bevlogen over en vertelt ook heel concreet hoe je nieuwsgierigheid kunt ontwikkelen, stimuleren eigenlijk liever gezegd. Want ieder mens is het, het hoort bij ons menszijn. En onzekerheid heeft er mee te maken of althans toegeven onzeker te zijn. Daar zit natuurlijk nog best wat taboe op in Nederland. Al hoort dat net zo goed bij ons menszijn.Al heeft het woord nieuwsgierigheid gelukkig niet zoveel negatieve lading bij de meeste mensen, het wordt geassocieerd met speelsheid, met een soort losheid, die het aantrekkelijk maakt.Ik vond het een heel vermakelijk en interessant gesprek. Ik hoop jij ook!Support the show

Vandaag sprak ik met Astrid Ottenheym, bestuurder Passend Primair Onderwijs Noord-Kennemerland in  over de complexiteit van de wereld. Juist die complexiteit zorgt voor het denken in hokjes, om het te simplificeren. Voor je het weet denken we vanuit dat hokje dat dát de waarheid is. We realiseren ons niet dat we denkfouten maken, oordelen, zonder dat te checken bij de ander. Maar we gaan vervolgens wel handelen vanuit dat beeld.Astrid komt dagelijks haar bed uit voor kinderen,  met name de kinderen die buiten de boot dreigen te vallen, door deze manier van denken en handelen.Sociale interactie zou bij uitstek op school op een veilige manier geoefend mogen worden, een school is een soort mini maatschappij tenslotte.Astrid is bij uitstek iemand die altijd op zoek gaat naar andere perspectieven, om uit het hokje te komen. Erkennen dat we allemaal denkfouten maken, dat we niet alles weten en dat creëert ruimte om andere mogelijkheden te zien. Met andere ogen kijken. En dit gebeurt vooral in dialoog. Ze kijkt niet alleen naar de mogelijkheden, maar zeker ook naar de achtergrond van hoe het nu is en wat het ons gebracht heeft.Ook spreken we over beweegredenen. Of de actie versterkend werkt of juist niet. Helpen kan soms bekrachtigend werken, maar niet als je een reddende rol inneemt. Dit is super belangrijk in het onderwijs, die reddende neiging kan makkelijk ontstaan namelijk, zeker bij kwetsbare kinderen. Astrid vindt eigenlijk dat elke leraar zou mogen onderzoeken voor zichzelf vanuit welke beweegredenen ze bewegen.Hiermee verdwijnen de oordelen en de eigen theorieën en kun je steeds vrijer kijken. Wat ook helpt is de verwachtingen die we denken dat anderen van ons hebben, te bespreken en te onderzoeken. Pas als het op tafel ligt, kun je er iets mee. Openheid, kwetsbaarheid en onderzoekend vermogen is de sleutel naar een andere wereld.  Ook dit onderkent Astrid in haar rol, ook richting haar eigen team. Dit is dan ook de reden om gezamenlijk een eco-systeem te bouwen met mensen met verschillende rollen om een kind te versterken, tot ontwikkeling te brengen, zijn of haar potentieel te laten ontdekken. Veel meer integraal, holistisch. Samen is het toverwoord...Astrid is een verbinder tot en met, ze legt bruggen tussen kinderopvang, onderwijs en zorg, via Met Andere Ogen , vanuit een gedeeld verlangen om dwars door de systemen heen te gaan werken aan iets gemeenschappelijks. Niet gericht op vechten tegen Den Haag, maar juist lokaal aan de slag met elkaar. ‘Groter denken, kleiner doen'. Wat me treft in dit gesprek is de gelijkwaardige manier van kijken die Astrid heel normaal vindt, maar dat nog niet voor iedereen is. We mogen dieper gaan kijken. Support the show

Vandaag sprak ik Bart Heeling, leerkracht in het speciaal onderwijs en echt iemand om te volgen op LinkedIn. Hij noemt zichzelf situationeel omdenker en dat kan ik wel beamen. Hij doet de dingen echt wezenlijk anders, in het klein, maar daarmee in het groot, juist omdat hij het deelt. Hij is zich bewust van zijn voorbeeldrol en dat is maar goed ook.We hebben het over hoe hij in de klas met de kinderen communiceert, heel helder en onpersoonlijk. Onpersoonlijk in de zin van dat hij zich ervan bewust is dat hun gedrag niet op hem persoonlijk gericht is. Dit werkt enorm de-escalerend, waardoor de kinderen iets duurzaams leren van iedere situatie en niet alleen als de docent in de klas is. We hebben het ook over complimenten, in het speciaal onderwijs is het verstandig om vooral aan te moedigen op het proces en niet op het resultaat te sturen. Complimenten geven kan wel, maar alleen vluchtig om te voorkomen dat er een reactie plaats hoeft te vinden. Veel kinderen hebben namelijk trauma's opgelopen en daardoor een negatief zelfbeeld gekregen. Daardoor past dat compliment niet bij hun zelfbeeld en zullen ze dat dus meteen afwijzen als ze die kans zouden krijgen. Die paralel zie ik overigens bij volwassenen ook, die willen ook vaak (negatief) reageren op een compliment. De kunst is daarom om niet te reageren, maar juist te ontvangen.Bart ziet dat deze andere - zachtere en toch heldere - aanpak zo hard nodig is om het potentieel eruit te halen wat er in zit. We mogen naar meer bewustwording toe.  Je mag je bewust worden dat je als mens voor de klas staat, met al je bagage. Dit geeft een grote verantwoordelijkheid. Dat ieder kind het naar zijn zin heeft en zich gezien voelt. En ja dat kan ook met een grote klas.Bart geeft een prachtig praktisch voorbeeld hoe je een fijne sfeer kunt neerzetten in de klas. Hoe je je woorden kiest, bepaalt alles. Hij spreekt enorm aan op de eigen verantwoordelijkheid van kinderen, waarmee hij ze ook invloed geeft. Ook stuurt hij op interesses en minder op talenten, wat ik een hele mooie vind. Niet ieder (klein) kind weet tenslotte al waar hij of zij goed in is, maar wel wat hem of haar interesseert.Wat me treft in dit gesprek hoe liefdevol én helder Bart zijn vak verstaat!Support the show

Vandaag sprak ik met Claire Boonstra, iemand die ik absoluut aan mijn tafel wilde hebben als gast, want zeg je onderwijsvernieuwing, dan zeg je Operation Education.Deze dame heeft een enorm track-record in onderwijsvernieuwing (sinds 2012), al komt ze zelf oorspronkelijk niet uit het onderwijs. Ze voelde - toen ze werkzaam was in het bedrijfsleven - vanuit haar tenen dat het totaal anders moest. Haar verwondering over de aansluiting wat het bedrijfsleven nodig had en wat het onderwijs bood werd haar drive. Ze hield hier een TED talk over en ontving letterlijk duizenden reacties van mensen die ze had mogen raken, dit maakte de urgentie voor haar nog duidelijker.Claire stelde altijd 'waarom' vragen, maar het bleek dat heel veel mensen eigenlijk ook niet wisten waarom alles zo is zoals het, vanuit daar zijn de 'onderwijsvragen' uit voortgekomen. Waarom zijn er jaarklassen? Waarom moeten kinderen stilzitten? etcClaire legt uitgebreid uit hoe dit allemaal zo gekomen is, historisch gezien. Hoe het denken belangrijker werd dan onze goddelijkheid, wat het nut is van 'de gemiddelde mens' is, hoe onderwijs opbrengstgericht kon worden en hoe hoger en lager is ontstaan. Pijnlijk om te horen, maar ook begrijpelijk. En begrijpen hoe het zo is gekomen, is al een weg richting de oplossing.Hieruit is de CITO ook ontstaan, dat heeft een functie, het onderwijs blijkt een sorteermachine te zijn, de percentages zijn van te voren al vastgelegd hoe de verdeling VMBO, HAVO en VWO is. Zelfs de kleurtjes werken mee aan de verdeling, die vertellen je als kind direct waar het nog moet verbeteren. Zo leren we natuurlijk dat we alles kunt verbeteren, wat klinklare onzin is. Claire vertelt ook nog hoe die CITO is opgebouwd, best schokkend...Taal en rekenen is waar steeds weer opnieuw op wordt ingezet, nu ook weer in de jaarlijkse 'de Staat van het onderwijs', wat net gepresenteerd is. Dit blijken echter ook de vakken te zijn die makkelijk te toetsen zijn.Inmiddels is Operation Education een heuse beweging, waar heel veel mensen bij aansluiten. Hierbij is het gesprek over de bedoeling van het onderwijs leidend. Dit gesprek is wat Claire steeds weer opnieuw aanzwengelt.De 3 -ledige bedoeling van het onderwijs:Leren ontdekken wie je bent, waar je voor staat, waar je naar toe wil bewegen, je eigen unieke en volledige potentieel leren ontketenen Samen het leven leren en samen leren levenVerantwoordelijkheid leren nemen over je eigen leven en over de samenleving waarnaar we streven.Iedereen is het hier overigens roerend mee eens. Er zijn echter drie niveaus waardoor het nog niet op grote schaal anders gaat. Punt is dat iedereen naar iedereen wijst. Punt is dat het diepgewortelde gewoonte is geworden. Punt is dat ik zelf niet genoeg lef heb om het anders te doen.Claire wil graag de leiders in het onderwijs weer terugbrengen naar hun essentie, zij zijn de voorbeeldmakers, zij leven voor hoe het anders kan. Deze beweging is natuurlijk wezenlijk om duurzaam een verandering op gang te brengen. Ook de docenten hebben hun eigen ik-je te (her)vinden en toe te geven dat ze niet alle antwoorden hebben. Dat is vaak nieuw voor ze, persoonlijke ontwikkeling is in het onderwijs sowieso nog wat achtergesteld als je het vergelijkt met het bedrijfsleven.Duurzame verandering begint bij de volwassenen in de organisatie. Laten we samen mens zijn! Wat een raakvlakken met 'Van hokjes naar puzzelstukjes'! https://operation.educationDe missie van Operation Education is de kanteling van het onderwijssysteem versnellen. Dit doet zij door wie en wat er is te verbinden, versterken en zichtbaar te maken.Kijk hier naar de TEDtalk van ClaireSupport the show

Vandaag spreek ik met Esther van der Werf, die al jaren schoolleider is in het basisonderwijs. Ik kwam haar tegen op een launch van het tijdschrift LEVEN. We raakten meteen in gesprek over het onderwijs en waar dat voor haar anders moet.Wat haar anders maakt dan anders, is dat Esther echt talentgericht organiseert op de scholen waar ze werkt, we zetten veel te snel mensen - ook kinderen - in hokjes. Bijvoorbeeld een diagnose... Voor je het weet vul je alles in en vergeet je te kijken naar het kind of naar de docent.Er moet allereerst vertrouwen zijn om iets op te kunnen bouwen, op een school. Voor Esther gaat het over interesse tonen in elkaar, maar ook waardering naar elkaar uiten. Esther werkt vanuit haar intuitie en stemt goed af op wat de ander nodig heeft. Ze kiest altijd vanuit een positief gezichtspunt anderen benaderen, dat is voor haar volkomen normaal.Tijd, werkdruk is echter waar iedereen dagelijks tegenaan loopt. Esther heeft als regel gesteld dat iedereen om 16.15 - 16.30 uur naar huis gaat en daar houdt iedereen elkaar scherp op.  Zo loopt ze zelf een rondje in de school en mensen houden inmiddels ook met elkaar de tijd in de gaten. Zo is ze bewust bezig met de werk-privé balans. Je hebt namelijk de hele dag als docent keuzes te maken, prioriteiten te stellen. Zo kan een ruzie oplossen in de klas voorgaan op taal afmaken. Die ruimte moet er zijn en het mag vooral ook leuk blijven, energie geven, vindt Esther.Het onderwijs is zo'n leuk vak, hoe kun je mensen in het onderwijs houden? Dat is een vraag waar vanuit Esther dagelijks werkt.Ze werkt zelf ook graag als puzzelstukje, sommige taken vindt ze helemaal niet leuk en dan vraagt ze heel makkelijk hulp daarbij.  Zo loopt ze ook graag door de school en is ze ook bij de leerlingen heel betrokken. In haar kantoor zit ze het liefst zo min mogelijk.De vrijheid in de weg naar het doel, de groei van een kind is de meetlat, is essentieel vindt Esther. "Ieder kind is uniek en heeft talent" is de basis in het onderwijs. Vanuit die bril kijkt ze zelf en de docenten ook. Een echte voorbeeldmaker dus. Ik word er blij van!Support the show

Vandaag sprak ik met Gert van den Heuvel, die al jaren lang interim schoolleider is (meestal in het VO). Hij maakte na 26 jaar werkzaam te zijn in het onderwijs, zowel als docent wiskunde, teamleider en later als schoolleider de overstap naar ondernemerschap, als interimmer. Nu leidt hij scholen bij verander-opgaves, daar waar hij mag zijn. Plannen maakt hij niet, hij pakt zijn opdrachten stap voor stap aan, goed luisterend naar wat er speelt en wat er nodig is.Gert had helemaal niet persé de ambitie om schoolleider te worden, maar zijn talent werd gezien door zijn leidinggevende. Wat een goud is dat, als anderen mensen iets zien in jou dat je zelf misschien niet helemaal zo zag.Ik ken Gert al even en hij doet het anders, dat voelde ik al direct. Hij werkt heel duidelijk vanuit het mens-perspectief. Het gaat er hem om een steentje bij te kunnen dragen aan de groei van leerlingen. En als schoolleider ook aan de groei van docenten, van de organisatie zelf.Openheid & transparantie zijn wat hem betreft van cruciaal belang om op het zachte vlak als op het harde vlak te kunnen opereren.  Juist door altijd open te zijn in wat er gebeurt, over wat hij wel en niet kan, we zijn allemaal mens. Gert is geen interimmer die het even komt fixen, maar gaat er vanuit dat hij met professionals werkt en juist graag deze kennis & ervaring benuttend.We hebben het ook nog over hoe dan deze manier kan beklijven, als Gert vertrekt. Communicatie is alles daarin, vertelt hij bevlogen. Communicatie naar docenten, naar leerlingen, naar ouders. Gert benoemt heel bewust wat hij van plan is qua openheid & transparantie. En dat is iets wat hij consequent voorleeft, met vallen en opstaan. En ook dat vallen deelt hij.Iedereen heeft zo'n behoefte om gezien te worden. Zo hebben we het over hiërarchie, die in het onderwijs nog vaak sterk aanwezig is, zelfs op het aan/afwezigheidsbord was dat zichtbaar. Gert heeft hier dus meteen iets aan gedaan, gelijkwaardigheid is de basis in iedere organisatie vindt hij."We doen het met elkaar". Gedeeld eigenaarschap is daar een mooi voorbeeld van, dit is dan de manier om met elkaar om te gaan, maar deze manier is nog niet doorgesijpeld naar de inhoud van het onderwijs, daar wordt nog frontaal lesgegeven bijvoorbeeld. Op de Montessori school waar Gert nu schoolleider is, doet dit heel congruent. De jaarklassensystemen zijn hier niet leidend, maar het ontwikkelniveau en de ontwikkelwil van de leerlingen staat centraal. Op dit soort scholen lukt dit in de onderbouw heel goed, maar het punt is dat iedereen in de bovenbouw door hetzelfde hoepeltje moet.Toch vraag ik me af of de weg naar het hoepeltje niet anders kan... hoe kun je vernieuwing brengen in een bestaand systeem? Daar bomen we nog even over door...Ik smul persoonlijk van zulke gesprekken, van zulke voorbeeldmakers, ik wens heel veel scholen een Gert!Support the show

Vandaag spreek ik met Conrad van Pruijssen, een wereldverbeteraar van formaat. Hij ziet een totaal nieuwe samenleving voor zich (Reinvent Society) en is daar stap voor stap aan aan het bouwen. Hij is bij het onderwijs begonnen, omdat daar voor hem de basis ligt van de nieuwe samenleving. En daarbij is het een manier om veel mensen te bereiken: de leerlingen allereerst, maar natuurlijk ook hun ouders.Zijn doel is om - samen met een flink aantal meebouwers - 100 scholen in 10 jaar tijd te 'openen', scholen waarbij kinderen zich waargenomen voelen en vanuit hun eigen wil mogen ontwikkelen. Waar leerkrachten werken die het lef hebben het anders te doen en de klassen niet zo overvol zijn, zodat er echte aandacht is. Is de school meer een lerende gemeenschap, waarbij ook ouders meedoen en men samen leert.In zijn ogen hoeven dit niet allemaal nieuwe scholen te zijn, liever niet zelfs, het kunnen ook omvormende scholen zijn. Wat mij opvalt in hoe Conrad over dit onderwerp praat, is dat hij iemand is die ook helemaal in de wet- en regelgeving duikt. Om te ontdekken waar de ruimte in de regels te vinden is. Zo ziet hij als trend dat veel nieuwe scholen onbekostigd zijn (B3), omdat de initiatiefnemers denken dat dat meer ruimte biedt. Er is echter altijd een inspectie die toetst en zonder bekostiging is het echt heel uitdagend om jezelf te blijven bedruipen (dit heb ik vaker gehoord, oa van Jacqueline van Ewijk van DOE). Conrad is van mening dat je met een bekostigde (B1) school meer voor elkaar kunt krijgen, omdat je financiering geregeld is en dat rust geeft. En dat de Wet Meer Ruimte voor Nieuwe Scholen heel veel handvatten biedt om de ideale school neer te zetten, met elkaar, als er voldoende belangstelling is (draagvlak dus). Het plan van de ondernemende school zit gedegen in elkaar, er is een Ontwikkel Lab (waar je kunt leren wat de ondernemende school inhoudt en of je dit echt wilt), er wordt gewerkt met gedragen besluitvorming (waardoor elk besluit van iedereen is) en als je JA zegt, stap je de Bouwplaats in. Begeleiding is er volop, Conrad en consorten vindt het essentieel dat iedereen die meebouwt tot in z'n vezels voelt waar dit concept over gaat, van te voren, maar vooral ook in de dagelijkse uitvoering.Ik heb een hoop geleerd van deze bevlogen man. Dat er veel meer ruimte in de regels te vinden is (goed nieuws), wat de termen B1 en B3 inhouden en waarom je beter voor een B1 school kunt gaan. En dat we stap voor stap richting die nieuwe samenleving bewegen, een samenleving waarin we ons allemaal gezien en gewaardeerd voelen. JA, dit kan echt!Wat linkjes:De ondernemende schoolwww.deondernemendeschool.nl De eerste ondernemende school die gaat startenwww.vlc-auryn.nl Informatie over gedragen besluitvorming wat gaat over een andere wijze van besturen.https://www.degrondsteen.nl/47.htmlSupport the show

Vandaag spreek ik met Jennifer van der Ende over hoe het in het onderwijs heel anders kan. Dit is ze in praktijk aan het brengen als docent op een vernieuwende basisschool en in haar eigen praktijk Je Hart, waarin ze leerkrachten coacht en teams van leerkrachten begeleidt bij  deze verandering. Een combinatie die mij als muziek in de oren klinkt.Jennifer begon met de PABO met het idee dat ze verbinding wilde aangaan met de kinderen en ze verder brengen in het leven.  Echter de PABO gaf vooral veel structuur, ze herkende zich steeds minder in het plaatje 'leraar' en ging zelfs twijfelen of dit wel haar pad was. Op 3 niveaus lesgeven paste Jennifer bijvoorbeeld helemaal niet, er zijn altijd kinderen die daarbuiten vallen. Dat kon toch niet de bedoeling zijn?Door een stage in Canada kreeg ze echter een totaal ander licht op de zaak, ze ontdekte hoe er ook zo anders lesgegeven kon worden, hoe ze wel paste, maar het op haar eigen manier mocht doen. Deze kennis en inzichten bracht ze mee terug naar Nederland in de hoop dat daar iets mee gebeurde in de PABO, maar helaas... ze bleef een roepende in de woestijn.Gelukkig werd er een vernieuwende school opgericht waar Jennifer zich meteen als een vis in het water voelde. Hoe het echt anders kan. JA, op deze manier wilde ze wel docent zijn.Zo zijn er 4 groepen van 0 tot 13 jaar,, Jennifer werkt met 6 tot 9 -jarigen. Kinderen werken op hun eigen niveau, afgestemd op het leergebied (taal, rekenen etc). Het ziet er nogal chaotisch en vrij uit, maar het is ook juist erg gestructureerd. Het  valt of staat met de kaders die er zijn.  Er wordt veel aan plannen & organiseren gedaan en vanuit wat het kind wil leren gewerkt.Ook wordt de CITO niet elk jaar afgenomen (ik wist niet eens dat dat kon), wel wordt er getoetst natuurlijk, 2 keer per jaar om te checken of de leerdoelen worden gehaald. Kinderen kijken hier interessant genoeg naar uit in plaats van de stress rondom de CITO. Kinderen vinden het heel leuk om te laten zien wat ze hebben geleerd, zo hoort het toch?Dat het voor de kinderen heel fijn is, wist Jennifer al,, daar had ze voor getekend, maar ook voor zichzelf als docent is het fantastisch. Stoppen met in het hokje passen was de beste keuze die ze gemaakt heeft. Iedereen is zichzelf en elkaars talenten worden benut, ze sluiten in feite als puzzelstukjes op elkaar aan.Dit gun ik dus iedere docent, iedere school, ieder kind.!Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Martin Schravesande van OpenGeestig over zijn docentschap voor jonge mensen die uit het systeem zijn gevallen. 'Moeilijke' kinderen, kinderen die zijn opgegeven, zouden sommige mensen zeggen. Martin ziet dat totaal anders, gelukkig.We hebben het oa over de PABO, die hij vakscholen voor onderwijs-toediening noemt. Over pedagogiek en hoe dat weer meer in het onderwijs kan worden  toegevoegd, want vanuit een pedagogische bril, zie je hele andere dingen."De ontwikkel-wil zit in ieder kind" is zijn overtuiging. Maar er wordt aan getwijfeld of die er wel is, of jonge mensen niet massaal Fortnite gaan spelen als docenten een stapje achteraan stappen. De angst om ruimte te geven is groot, net zoals in het bedrijfsleven valt mij op. Als je maar lang genoeg de ontwikkel-wil ontkent, dan wordt het waar. Je krijgt altijd gelijk, zeg ik zelf altijd. Een docent die vraagt 'wat wil je leren?' aan leerlingen... wordt schaapachtig aangekeken, omdat deze vraag nooit gesteld wordt. Ze weten het niet meer, omdat ze niet aangezet zijn om te ontdekken wat ze zelf willen.Het hokje wordt een nieuwe veiligheid. De docent weet het wel, dat is het dogma. Kleuters leren dit zodra ze op school starten, ze leren af dat ze zelf iets mogen willen.Met een klas van 20-30 kinderen is het maatwerk natuurlijk wel uitdagend. Maar wil Martin het zelf anders te doen. Hij probeert met de groep - in contact met de kinderen - te zoeken naar wat er op dat moment werkt. Het is elke keer weer balanceren tussen de menselijke behoefte aan structuur én ruimte, vrijheid en rust (oplaadtijd).In eerste instantie schrikken kinderen zich rot dat ze zelf iets mogen willen, want dan is er ook een kans om te mislukken. Maar met kleine stapjes kan het werken, ziet Martin in de praktijk. Kleine successen ervaren - een klein vlammetje dat je voorzichtig mag aanblazen - zorgt voor groei en ontwikkeling. Er begint eindelijk iets te lukken en dat geeft zelfvertrouwen.Ook geeft Martin duidelijke kaders , bijvoorbeeld rekening houden met elkaar. Ze mogen zich uiten, zelfs zeggen dat ze niet willen leven, niet voor zich zien dat ook maar iets lukt. Maar wel rekening houdend met elkaar, je hebt het met elkaar te doen tenslotte. Die paralel kan ik ook zo doortrekken naar het bedrijfsleven, naar de samenleving zelfs.   Ik gun iedereen een docent als Martin. Een docent met aandacht voor wat er in een kind leeft en wat een kind wil leren.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag trap ik seizoen 4 af met een voor mij oude bekende, Lex Hupe. Toen ik aan onderwijsvernieuwing dacht, dacht ik aan Lex, dus hij heeft iets goed gedaan in z'n branding ;-)Ik herinner me Lex als een pionier, hij ziet vergezichten die nog lang niet iedereen ziet en altijd is hij bezig met één of meerdere vernieuwende projecten in en rondom het onderwijs. De afgelopen jaren verzamelde hij diverse initiatieven op  het gebied van onderwijs, op een database: zeef.com  (typ 'Hupe' in het zoekveld om zijn verzameling te zien).Dat klopt nog steeds, as we speak is hij bezig met het ontwikkelen en op de markt brengen van een spel "De Ideale School", we spelen een proefversie tijdens de aflevering. (sorry voor de herrie). En hij is actief in een start-up 'Vertelknuffel' om kinderen te helpen zich te uiten, als het naar een mens even moeilijk is om wat voor reden dan ook. Een supermooi project als je het mij vraagt.In de afgelopen jaren is hij ook diverse andere initiatieven gestart om kinderen een stem te geven, om ze deelgenoot te maken van hun eigen leerproces. Voorbeelden van scholen waarbij dit veel meer gebeurt zijn er ook al. Wat Lex echter opvalt is dat er onderling nog niet zoveel uitgewisseld wordt. De kruisbestuiving mag groter, vind verbinder Hupe. Ook dat ben ik met hem eens, we mogen juist leren van wat er al geprobeerd is. Wat werkt en wat niet.We hebben een inspirerend gesprek over wie er centraal mag komen te staan in het onderwijs, wat Lex betreft: het kind! Luister hier...Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Michiel Dietvorst van Pridea over intern ondernemerschap en wat dat te maken heeft met 'Van hokjes naar puzzelstukjes'. Nou veel wat mij betreft...  onthokken vraagt nogal een ondernemende houding, een zelfstartende attitude om het heft van je  ontwikkeling in eigen hand te nemen.Michiel heeft scheikunde gestudeerd, wat een interessante achtergrond is als je ziet waar hij nu mee bezig is, namelijk meer ondernemerschap opwekken in organisaties. De flip-overs uitrollen en er daadwerkelijk wat mee gaan doen. Hij weet de link overigens heel goed te leggen. Scheikunde gaat namelijk over experimenteren, durven proberen.In deze tijd is het individualisme sterker aan het worden volgens Michiel, wat draag je bij aan je organisatie, aan de wereld, aan je gezin, dat zijn vragen die relevant zijn. Pas als je dat helder hebt, kun je je eigen rol inkleuren. Kun je je ondernemend gaan gedragen. Tot die tijd ben je overgeleverd aan verwachtingen van anderen.Michiel is een meester in taal (en wist dat nog niet helemaal, dus dat is leuk) en speelt met flip-overs uitrollen, met dat je in verschillende stadia losmakers en oprapers nodig hebt en duidt de NEE in de 'Van hokjes naar puzzelstukjes' methodiek als 'tijdverspillers', wat de spijker op z'n kop is. Vaak voelt  het namelijk zo, als tijd- of energieverspilling om daarmee bezig te zijn, zeker ten opzichte van wat men wél goed kan én leuk vindt. Dat voelt wel zinvol.We hebben echt meer creativiteit, ruimte tot zelfontplooiing in organisaties terug te brengen, in plaats van blijven duwen tegen performance, tegen winst. Alles zit al in ons als mensen. We mogen terug naar onze kindertijd, we hebben niets te leren, juist af te leren.Mensen trots maken op ideeën, dat is Michiels missie.Een idee is niks als je er niets mee doet. Daar wil hij dan ook het verschil maken. Daarmee wordt de denkkracht losgemaakt, ze hebben heel veel kennis en kunde in huis. Helaas landt deze kennis op een flip-over en die wordt opgerold. En dat was het. Michiel zorgt dat ze juist weer worden uitgerold, zodat er wat mee gebeurt. Hij maakt de vergelijking met boomhutten bouwen, waarbij je de rollen gaat verdelen, wie wat in huis heeft. Kortom, het was weer een boeiend gesprek. Luister het hier!Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag ben ik in gesprek met Diana van Asten van Artemis Advies. Voor Diana is de persoon, het verhaal, wat je komt brengen het meest belangrijk in haar werk. Ze is begonnen in recruitment, in een omgeving waarbij deze menselijke factor essentieel was. Deze andere manier van kijken naar talent & motivatie brengt veel, vertelt ze.Diana's kracht is in mijn ogen haar helderheid van uitspreken, ze is altijd duidelijk geweest in het delen van haar ambities, bijvoorbeeld door te delen dat ze niet lang (5 jaar) ging blijven, zelfs een beetje om te prikkelen, om te choqueren. Een mooie innerlijke stevigheid, zoals ik dat altijd noem. Samen resultaten behalen en kritisch zijn over het moment waarop en met wie is voor Diana belangrijk. Ze is al vroeg gaan puzzelen, om te ontdekken wie waar blij van werd om samen resultaat te boeken.  De ontdekking was:"Het maakte niet uit wie het deed, als het maar gedaan wordt"Veel leidinggevenden hebben moeite met zichzelf kennen en het hokje durven loslaten, valt Diana ook op. In haar dagelijkse praktijk helpt ze organisaties, zowel ondernemers als HR professionals met eerlijkheid, over wie ze zijn en waar ze goed in zijn.  Kwetsbaarheid laten zien is heel belangrijk. Als je zegt dat je deur open is, maar hij is altijd dicht, dan stoppen mensen met zich uiten, met ideeën komen, met vragen stellen."Ik vind het zo zonde dat mensen weggaan of ziek worden, terwijl dat niet nodig is als het gesprek plaats kan vinden."Diana zet haar de basis van HR op, helaas soms ook weer met functiebeschrijvingen en salarishuizen, die duidelijkheid wordt vaak wel gevraagd. Het wordt voor je het weet weer een keurslijf, maar enige duidelijkheid is ook belangrijk, anders wordt het een chaos. Die gulden middenweg met elkaar vinden is ook haar uitdaging.Duidelijkheid creëren is altijd haar eerste stap als ze HR gaat opzetten/professionaliseren. Pas als de koers van de organisatie helder is, dan kun je dit vertalen naar rollen/functies en dus personen. Die match moet kloppen.  Ze wil heel graag dat het werkgeluk bespreekbaar wordt en dat daarmee het verzuim flink daalt. Daar zit zoveel onnodig leed... Luister naar dit praktisch inspirerende gesprek!Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Esther Mallant van De Wereld van Personeel. Zij helpt ondernemers die geen eigen HR afdeling hebben met allerhande zaken. Ook doet ze graag jaartrajecten met ondernemers met de prachtige titel 'Maximaal Vrij', met als doel om de ondernemers te helpen zichzelf vrij te spelen. Dan gaat het natuurlijk heel erg over het maximaal benutten van talenten in de organisatie, wat direct een mooie link is naar 'Van hokjes naar puzzelstukjes'.We hebben het over de instrumentele kant van HR en hoe je hier slagen in kunt maken, zonder de structuur helemaal los te laten. Sterker nog, in de organisaties waar Esther werkt hebben juist vaak net iets meer structuur nodig, omdat ze groeien.Een mooi uitgangspunt van Esther is dat mensen graag willen bijdragen en het gevoel willen hebben dat ze iets zinvols hebben gedaan.  Ze gaat als ze aan de slag gaat altijd uit van de cultuur in de organisatie, vaak is dit hoe de ondernemer zelf in elkaar zit. Vanuit daar kun je dan aansluiten met wat er nodig is, wat daar werkt qua instrumentarium. Hoe los of juist strak ze worden ingericht. Een gamebedrijf heeft een andere cultuur en heeft dus ook andere instrumenten nodig dan bv een accountantskantoor.Congruentie en consistentie vindt Esther heel belangrijk, dat zijn de factoren die maken hoe  succesvol het bedrijf is, dus dat gat dichten is een hele belangrijke.Vervolgens filosoferen we verder over beoordelen & belonen en rollen we door met praten over verwachtingen (want daar gaat het vaak mis) en waardering. Een superinteressant onderwerp waar het juist heel erg belangrijk is om consistent te zijn, omdat het dan past bij de organisatie zelf.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Mirjam Boxen, verse auteur van het boek 'Routes naar vernieuwend leiderschap'. Ze was eigenlijk helemaal niet van plan een boek te schrijven, ze was 'gewoon' aan het onderzoeken wat nou vernieuwend leiderschap is, in deze tijd. Ze interviewde allerlei in haar ogen vernieuwende leiders in 2019 en 2020 en ontdekte vooral in het praktische allerlei raakvlakken.Iemand vroeg haar 'Waarom maak je er geen boek van?' en zo was het idee geboren. De lancering vindt in april 2022 plaats, maar ze had al een exemplaar mee naar de opname, dus ik heb hem al mogen doorbladeren. Ik vind het altijd iets magisch, een boek. Een bundeling van zoveel inzichten en kennis om door te geven, daarom hou ik zelf ook zo van schrijven. En ook een onzichtbaar lijntje met je lezers, mensen die je mag raken, soms aan de andere kant van de wereld. Ook dat heeft Mirjam al mogen ontdekken, terwijl haar boek nog vers van de pers is.We hebben het over hoe vernieuwing en verandering plaatsvindt: in de praktijk. Door te kijken naar jezelf (ik noem het helicopteren) en daarmee een keuze-moment voor zichzelf te creëeren. Bijvoorbeeld door jezelf als leider geregeld af te vragen of je nog wel lol hebt in wat je doet. Als je als leider geen lol meer heb, kan hij ook niet het goede voorbeeld geven. Wat Mirjam sowieso opviel is hoe bewust deze leiders omgaan met zichzelf als instrument. Ook zijn eigenheid en leidende principes heel belangrijk in hoe deze leidinggevenden de dagelijkse praktijk vormgeven, ook al hebben ze net zo goed volle agenda's en stakeholders.'Het kan dus wel, als je waarden maar kloppen met hoe je het vormgeeft in de praktijk'Mirjam komt er eigenlijk achter dat ze puzzelstukjes gesproken heeft, terwijl we zo praten. Echte unieke persoonlijkheden die zichzelf heel duidelijk meenemen in hun werk. Zichzelf in hun rol zetten, zegt ze terwijl ze in de lucht bijna automatisch een hokje tekent ;-) oeps een puzzelstukje dus...In deze tijd - waarin we zoveel vragen hebben die we met elkaar op te lossen hebben - hebben we zo duidelijk anderen nodig en ook ander leiderschap. We hebben het samen te doen. Je mag een stap terugnemen als leidinggevende volgens Mirjam, ' je hoeft het niet allemaal zelf te doen en weten', maar juist open leren staan voor vernieuwing, ook uit onverwachtse hoeken in de organisatie.We mogen, zegt Mirjam, tussen de hokjes van het organogram op zoek gaan naar innovatie, naar eigenheid, naar verbinding. Nou daar ben ik het natuurlijk roerend mee eens!Luister vooral naar dit inspirerende gesprek!Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Nicole Hanegraaf van Van Binnenuit (haar bedrijfsnaam). Via LinkedIn kennen wij elkaar, we connecten op 'van binnenuit' verandering willen bewerkstelligen. Nicole doet dit met veel passie en bevlogenheid in het onderwijs, waar ze haar hele carrière in gewerkt heeft. Ze voelt zich eigenlijk nog steeds juf, ondanks dat ze ook intern begeleider en zelfs directeur is geweest bij meerdere scholen. In de rol van directeur had ze wat meer afstand van de werkvloer, waardoor ze scherp zag dat er van alles anders moet. Ze vertelt "Het onderwijs is een eeuw geleden gestandaardiseerd en dat was toen ook heel logisch. Onderwijs was daarvoor niet voor iedereen beschikbaar, maar moest dat wel worden. Tja dat je dan uitgaat van het 'gemiddelde' kind, dat is best te begrijpen, maar nu niet meer toepasbaar. Wat we inmiddels namelijk allemaal weten over leren & ontwikkelen, wat de samenleving nodig heeft, spreekt dit gemiddelde juist tegen. We hebben veel meer maatwerk te leveren, echt te kijken naar het kind en wat het nodig heeft op dat moment."Wat ik mooi vind is dat Nicole de intrinsieke motivatie en de drijfveren aanspreekt. Daar zit de veranderbereidheid, heeft ze ontdekt: "Iedere ouder, iedere directeur, iedere leerkracht wil dat het met elk kind goed gaat, daarom kies je voor het onderwijs".Ook viel het haar op dat toen ze ouders vroeg wat zij nodig vonden voor hun kind, dat dit steevast wat anders was dan wat ze aan het doen waren. Voor Nicole was dit daarom op enig moment hét moment om hier wat aan te gaan doen.Met haar ruime ervaring in haar rugzak is ze daarom als ondernemer aan het werk om deze beweging voor elkaar te krijgen.  We zijn het met elkaar eens dat het startpunt 'anders kijken' is, zowel vanuit de bestuurders als de docenten, naar zichzelf, elkaar en naar de kinderen. "Kunnen we niet gaan doen wat we voelen dat goed is?" is haar gevleugelde vraag, die deze beweging in gang zet. En mijn antwoord daarop is natuurlijk een dikke JA!We geloven beide in een wereld waarin we een beetje liever zijn naar elkaar. Dat iedereen voelt dat ie van waarde is. Dat je er mag zijn.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Marcel Nicolaas, eigenaar van Seats2Meet Utrecht, waar deze podcast wordt opgenomen. Een tijdje terug sprak ik Mariëlle Sijgers over de visie achter het 'personeelsbeleid' bij Seats2Meet en dat vond ik al heel inspirerend. Marcel doet het dagelijks, hij brengt de visie in praktijk, op deze inspirerende en bruisende plek waar werken, vergaderen & ontmoeten samenkomt tussen zzp-ers, organisaties en overheid.Ik ken deze plek al vanaf het begin van mijn ondernemerschap (2008/2009) en heb de sfeer altijd fantastisch gevonden, er wordt vanuit overvloed gedacht & gewerkt en dat merk je. Ook mijn Train de Trainer programma's organiseer ik bij Seats2Meet om die reden. Het voelt als thuiskomen. Dat kan niet anders dan gestoeld zijn op een hele heldere visie die in praktijk gebracht wordt, zoals ze hun gasten behandelen, zo zijn ze ook naar hun medewerkers. Marcel vertelt er levendig over hoe hij 'out of the box' ging denken toen hij stopte met zijn baan, benieuwd was naar wat er nog meer in de wereld was. Hij heeft het niet bepaald van huis uit meegekregen, zijn ouders zijn nog van de generatie 'Van werken ga je niet dood', 'Je moet hard werken voor je geld' en 'Spreken is zilver, zwijgen is goud. Hij heeft ook hele andere - ploeterende - ervaringen, bij organisaties waar het meer traditioneel georganiseerd was, beoordelingssystemen, functiebeschrijvingen, etc. Marcel kreeg wel geregeld nieuwe kansen bij die werkgevers. Maar toch was de maat op enig moment vol. Hij had ergens het geluk dat hij aanvoelde dat z'n emmertje volliep, waardoor hij andere keuzes is gaan maken. Het geloof dat hij de vrijheid kon opzoeken, was sterker.Het komt dus echt uit hem zelf. Toen hij voor zichzelf begon was één van de eerste besluiten "We gaan niet met functieprofielen werken", samen met zijn compagnons bij Seats2Meet Eindhoven. Ook vakantiedagen-administratie, besloten ze: gewoon niet doen. "Vakantie geven vind ik wel leuk"!We praten verder over aan de ene kant geloof en ook hoe sterk programmering ook kan werken. En hoe hij voor zichzelf organiseert dat hij vooral z'n geloof kan blijven volgen.  Ook hebben we het nog even over openheid en elkaar aanspreken. Of feedback geven. En hoe lastig dat is. Maar de conclusie is toch: out of the box werkt het toch een stuk fijner dan in the box.Ik had zo nog een uur door kunnen praten, maar helaas moest ik  op enig moment weg (waardoor de aflevering wat korter is dan normaal).Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Lennard Toma, die meteen aangaf een schurfthekel te hebben aan hokjes, wat verklaart waarom hij aan tafel zit bij mij. Aan de ene kant wil je er niet in geduwd worden, maar tegelijkertijd heb je toch een woord nodig om te duiden waar je mee  bezig bent. Een interessant spanningsveld..."Mijn naam zegt het meeste wat ik ben", dus dat heb ik neergezet bij 'functie' op Linkedin. Al werkt hij veel vanuit KeyToe als organisatiepsycholoog.We hebben een mooi gesprek over (klant)tevredenheid en bevlogenheid, hoe je de ideale mix kunt vinden van je kwaliteiten en de mate van uitdaging, over experimenteren met ont-organiseren. Hoe ver kun je dan gaan? was een vraag die Lennard zichzelf stelde. Heel boeiend hoe de interesse voor dit werkgebied is ontstaan, zijn vader noemde werken eigenlijk letterlijk als 'niet leuk'.Via Small Business Studies (best gek om te studeren als je niet erg van talen houdt), ging hij de kant van psychologie op, de positieve kant ervan dan, dus van 'goed naar awesome'. Toen kwam Ricardo Semler op zijn pad en toen draaide zijn hele beeld op werk om. 'Als werken zo kan zijn, dan vind ik het wel leuk!'Lennard ziet het leven als experiment, je kunt het eigenlijk niet fout doen, alleen leren.  Ik vul hierop graag aan hoe ik naar ploeteren en je best doen kijk. Zo rollen we in het onderwerp 'nieuwe generatie medewerkers' en 'ouderschap' en wat dat met anders organiseren te maken heeft.Een heel boeiend gesprek al zeg ik het zelf...Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Rachel Levi van het Huis van Verbeelding en de organisatrice van het Chaos in de Orde festival, waar ik in 2021 één van de sprekers was. Dat ik Rachel móest spreken voor mijn podcast, stond als een paal boven water (en andersom ook - luister hier naar haar interview met mij).Rachel is een pittige tante, klein van stuk, maar absoluut niet op haar mondje gevallen. Ze was vroeger wat meer incalculerend "Kan ik me deze ruimte permitteren?" en van het type "Beter achteraf sorry zeggen dan van te voren toestemming vragen.". Ik hou d'r van!Andere mensen noemen haar een rebel, zelf denkt ze meer dat ze gewoon vragen durfde te stellen. "Waarom werken we zo?" "Kan dit nou niet heel veel leuker?""Ik kan zoveel meer impact maken als ik vrij ben" was uiteindelijk de uitkomst van een goed gesprek met zichzelf. En ook waren er stemmetjes die zeiden dat heel onverstandig was om haar goede baan met een gouden kooi salaris op te zeggen. Ze was nota bene ambtenaar...De eerste jaren als ondernemer is Rachel druk bezig geweest met ont-leren, programmering op het gebied van geld, creatie etc. Wie ben je zonder al die programmering?Rachel droomt van een wereld waarin iedereen doet waar hij goed in is, wat ie leuk vindt. De angst dat iedereen hetzelfde leuk vindt, is volkomen onterecht. Wat er nu mis gaat in veel organisaties, volgens Rachel is hiërarchie, hierdoor krijgt de één ruimte en de ander wordt niet gehoord. Terwijl ideeën op allerlei plekken kunnen ontstaan en deze los staan van je functie op de ladder. Natuurlijk kunnen taken en rollen verschillen, maar door vanuit een gezamenlijke visie te vertrekken kan iedereen zich vrij voelen en vrijheid is een basisvoorwaarde om creativiteit te laten stromen.We praten verder over wat vrijheid en verantwoordelijkheid met elkaar te maken hebben en hoe woorden en daden soms niet congruent zijn. En... hoe het ook anders kan!Luister hier naar deze inspirerende dame!Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Jolanda Strijbos van the People Office, waarmee ze graag organisaties én professionals versterkt. Jolanda is gek op leren en maakt graag een combinatie tussen bedrijfskunde, psychologie en projectmanagement. Met name in ICT omgevingen is ze als een vis in het water, als projectmanager/verandermanager. Niet gek, want daarin is het puzzelstukjes-denken behoorlijk verankerd.  Natuurlijk worden projecten vormgegeven met mensen die energie en talent hebben voor de gevraagde rol. Met deze combinatie van skills en mindset wil ze ook graag HR professionals aansteken. Je kunt namelijk zoveel meer uit mensen halen als je uit je instrument-denken stapt. Dan pas kun je echt kijken naar wat het systeem nodig heeft.Instrumenten gebruiken an sich is niets mis mee, maar het punt is dat mensen vaak stoppen met denken zodra dat instrument er is. Alsof dat het is. Vanaf dat moment wordt daaraan vast gehouden, geeft het zekerheid. En dat is ook precies waar het mis gaat, volgens Jolanda (en mij).Woorden verliezen hun betekenis als je ze te vaak gebruikt. Zoals het woord 'bevlogenheid' dat uit een medewerkerstevredenheids-onderzoek naar voren komt. We gaan invullen wat het voor iemand betekent. Er hele plannen op vormen, waarvan we verwachten dat die positief ontvangen worden. "Vraag het aan het team" is een wijze les die ze steeds weer opnieuw tegenkomt in haar werk als ook in de teamcoach-opleiding die ze momenteel volgt. Hier ligt een schat aan informatie.Als ik haar vraag, wat haar tip is voor HR professionals lacht Jolanda, ze heeft lang gedacht 'HR is dood', maar daar is ze toch van teruggekomen. Het uiteindelijke antwoord is "Ga vragen stellen, ga in gesprek, pas dan kun je aansluiten met je interventies". Binnen de ICT wereld hebben veel medewerkers op het gebied van soft skills weinig tot geen vragen, dus ze komen niet langs.  Wel hebben ze vaak wel last van HR, maar praten daar nagenoeg niet over. Des te interessanter dus om in gesprek te gaan. Laat HR hun vaardigheden gaan brengen. De brug slaan naar de business.We hebben het nog even over de term Resource Management, al haak ik aardig af op de term natuurlijk. De focus in deze rol is meer gericht op zorgen voor het team. Je hebt in feite naast het team te gaan staan. Nog een tip: ga eens een jaar in zo'n rol fungeren en breng dan het geleerde terug richting HR. Een interessante kijk, die ik wel kan onderschrijven vanuit mijn bedrijfskundige opleiding.Onze slotsom: "Energie is alles"...Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag ben ik in gesprek met Laurens Waling. Ik ken Laurens als oprichter van Part-up goed, ik heb zelfs nauw met hem samengewerkt.  Part-up is een innovatief matchingsplatform voor talent & werk, gestoeld op zijn visie dat we werk veel leuker kunnen maken, de kramp eraf kunnen halen, als we het maar anders organiseren. Zelfs over de 'muren' van organisaties heen, ziet hij voor zich. Hij heeft zich er jaren hard voor gemaakt om organisaties te faciliteren om veel meer talentgedreven te organiseren.  Grappig genoeg komt Part-up in het hele interview niet ter sprake., maar  het voelde voor mij wat gek om het weg te laten.  Laurens was al vroeg een 'rebel', iemand die absoluut niet in een hokje paste. Al op de universiteit hielp hij docenten bij het lesgeven in plaats van 'gewoon' les te krijgen.  Altijd bevond hij zich buiten de gebaande paden. Maar natuurlijk is hij daar ook in geremd, door anderen die het te 'raar' vonden, maar bovenal door zichzelf, geeft Laurens radicaal eerlijk toe. Hij is al jaren druk bezig met z'n eigen persoonlijke ontwikkeling We hebben een radicaal eerlijk gesprek over persoonlijke ontwikkeling, over vertrouwen geven (wat niet bestaat volgens Laurens) en over zelfs kunnen genieten van pijn. Hij legt uit over verandercellen, het proces van transformatie en het tipping point. Mensen die vinden dat het anders kan, vinden elkaar, daar mogen we vertrouwen in hebben. Daar hoeven we niet zoveel voor te doen, vindt hij.Laurens nodigt mij uit om me radicaal eerlijk uit te spreken, ook als ik het ergens niet mee eens ben.  Ik merk aan mezelf dat ik nog niet altijd in het moment een heldere mening heb. Soms kan ik gewoon allerlei kanten zien en dan weet ik nog niet wat ik ervan vind.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Saakje Bakker en haar bedrijf heet 'Verliefd op Vrijheid', hoe prikkelend.  Wat voor Saakje de crux was om te stoppen met haar leidinggevende baan in loondienst, was dat ze 'maandagochtend niet blij' was, haar leven moest een andere kant op.De naam van haar bedrijf kwam voort uit een schrijfweek van Geert Kimpen en Christine Pannebakker. Zichzelf vrijheid geven bleek de sleutel te zijn om te ontdekken dat ze nog middenin haar eigen verhaal, zat waardoor dat nog niet op papier kwam.Saakje ontdekte wel wat anders, daar in Frankrijk, ze bleek gek te zijn op verhalen vertellen, acteren en mensen een 'podium' te bieden voor zichzelf: 'The world as your stage'. Het bleek niet persé in de vorm van een boek te moeten, ze mocht juist veel meer los komen van de vorm. Niet meer vastgrijpen, maar het leven laten stromen. Je laten leiden.We praten door over ploeteren, jezelf de zweep erover geven, hard zijn voor jezelf en de weg hieruit: zelfcompassie & zachtheid. Zo heeft Saakje een lijstje gemaakt met wat ze allemaal niet gaan doen dit jaar: een boek schrijven.Radicaal inchecken bij jezelf is  in haar ogen nodig voor een echte verandering, pas als je helemaal eerlijk naar jezelf bent, kun je het roer omgooien op een manier die echt bij je past.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag sprak ik met Roos Wouters, oprichtster van de Werkvereniging. Een echte rebel als het gaat om werk. Maar zoals dat rebellen betaamt, zorgen zij er vaak voor dat er verandering komen, omdat conformeren gewoon geen optie was. Zodra Roos begon met werken - en dat was jong en ze was toen ook al moeder - stuitte ze op de systemen en structuren die haar eerder remden dan stimuleerden in haar werk. Ze geeft er in ons gesprek levendige voorbeelden van die ze gelukkig altijd heeft bevraagd. Met een opstandige Amsterdamse moeder en socioloog als vader was het voor Roos niet meer dan normaal om overal vraagtekens bij te zetten. Ze paste allesbehalve in een hokje.Lang werkte ze met veel plezier aan de transitie die men 'Het Nieuwe Werken' noemde, wat vaak meer een  werkplek-issue werd, dan dat het écht verandering bood. Toch zag zij allemaal kansen die nu zich nu - in deze coronacrisis - ook weer voordoen, om radicaal dingen aan te pakken. Om de arbeidsmarkt dusdanig te moderniseren, zodat deze meebeweegt met de werkenden.Om deze kansen een voertuig te bieden, startte ze de Werkvereniging, om allereerst af te rekenen met de vorm waarin werk gegoten wordt. Nu is nog steeds de vorm leidend in werk, je bent of werknemer of zzp-er of ondernemer met personeel. Deze vorm is eigenlijk ook weer een hokje, een keurslijf met regels eraan vast. Zij ziet echter de modern werkende van de toekomst als vorm-vrij, je doet een klus ergens en als deze af is, pak je ergens anders wat op. Contracten, pensioenrechten en sociale zekerheid die gekoppeld is aan je werkgever belet deze beweging.Roos pleit er dan ook voor om al deze zaken te koppelen aan je BSN nummer in plaats van aan een organisatie, het gaat tenslotte om jou als persoon.Momenteel is zij met Werkvereniging actief om een rechtszaak tegen de staat te starten vanwege benadeling van de zzp-er/modern werkende in de steunmaatregelen vanwege de corona-crisis.Luister in deze aflevering naar deze werk-strijder en laat je inspireren hoe het helemaal anders kan. En als je dit interessant vindt, houdt dan ook de aflevering met Laurens Waling in de gaten over twee weken, ook hij ziet de toekomst van werk totaal anders en durft zelfs te bevragen of organisaties in de toekomst nog wel bestaan...Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Harold van Puijenbroek van Felix Community over oa recruitment, maar dan totaal anders. Hij is samen met een heleboel andere ondernemers verenigd bezig meer bewustwording te brengen bij werkgevers dat ze niet alleen op zoek zijn naar mensen, maar dat ze die mensen ook wat te bieden hebben. Dat ze geen vacatures hebben maar in feite banen verkopen.Door deze andere mindset maakt hij organisaties bewust van wat ze als werkgever eigenlijk in huis hebben, dat is tenslotte nodig als je banen wilt kunnen verkopen.  Ik hou d'r van, dat brengt mensen tot stilstand, tot reflectie, tot waarde-creatie niet alleen voor de organisatie, maar ook voor de mensen die er werken. Dat is precies de win-win waar ik ook altijd naar op zoek ben, om te creëeren.  Wat ik opvallend vind is dat Harold ervoor staat om in plaats van sollicitatiegesprekken juist te gaan proef-samenwerken op een écht probleem in de organisatie. Zo ontmoet je de mens achter het CV en kom je erachter of je écht matcht. Zo leer je elkaar kennen en voel je of je met die persoon wil werken. Ik vind het behoorlijk vernieuwend, dat is nog wat anders dan rollenspellen/assessments of ellenlange rondes met gesprekken waarbij je kunt denken dat je elkaar begrijpt. Maar dan in de praktijk blijkt dat toch een beetje anders... Herkenbaar?Hij is er overigens wel een voorstander van om dit proces van samenwerken wel echt aan te passen naar het type organisatie, waar behoefte aan is, wat past. Dus ook hier: geen 'one size fits all'.Kijk dit soort dwarsdenkers hebben we nodig natuurlijk, die de verandering van binnenuit en veel organischer en afgestemder in beweging brengen, ieder op zijn of haar eigen manier. Samen leggen we de puzzel.Laat je inspireren!PS Een tijdje terug was ik ook te beluisteren in de podcast van Felix Community, die kun je hier beluisteren.Support the show (https://pod.fan/van-hokjes-naar-puzzelstukjes)

Vandaag spreek ik met Wouter Melkert, hij is ook schrijver van een 4-tal boeken en eigenaar van de Bedrijfsbrandweer, waarbij hij samen met twee compagnons organisaties helpt om van brandjes blussen naar echte ontwikkeling te gaan. Daar komt ook de naam vandaan. Wouter coacht zelf graag leiders om ruimte in hun hoofd te krijgen en daarmee ook een soepeler lopend team.Hij is nu bezig met z'n vijfde boek dat een bundeling wordt van zijn eerdere werk en gaat  'Own your shit' heten, 'the final masterpiece' noemt Wouter het gekscherend. De weg naar die ruimte in je hoofd is namelijk radicale eerlijkheid naar jezelf. Open durven staan voor wat je zelf allemaal voelt, als voorbeeld voor anderen. Als je op alle shit die je tegenkomt in je leven JA kunt zeggen, dan kijk je tenslotte nergens meer van op. Het wordt er niet persé leuk van, maar je ervaart het wel als goed.Wouter begon - net als ik - vrij jong met persoonlijke ontwikkeling, eigenlijk vanuit pure noodzaak, omdat hij vrij stress gevoelig bleek te zijn. Hierdoor heeft hij extra aandacht voor waar het schuurt en moet daarmee aan de slag, omdat het anders flink in de weg gaat zitten.Het werd een vrij filosofisch en spiritueel getint gesprek over bijvoorbeeld het verschil tussen goed & leuk, over krijgen wat je aankunt (dat kun je zien als 'compliment van het leven'), over hoe je tegen jezelf praat (en wat dat voor effect heeft), etc. Luister hier naar Wouters woordkunsten, hopelijk inspireert het jou om ook 5 minuten op die stoel te gaan zitten (luister maar waarom dat een goed idee is)!Support the show

Steven van den Heuvel heeft veel ervaring met leiderschap en veranderingen doorvoeren en hij zag daarin veel lukken, maar ook heel veel niet lukken. Hij vond dat fascinerend en ging bestuderen wat een verandering duurzaam maakt en doet dat tegenwoordig vanuit zijn eigen bedrijf Unloop. "Mensen kunnen veel meer dan ze zelf denken" of soms hele andere dingen... We hebben een levendig en best lang (rond de 40 minuten) gesprek over talenten en non-talenten en wat leiders nou leiders maakt. En of dat hetzelfde is als leidinggevende zijn. Zijn visie is dat leiders niet persé leidinggevende hoeven te zijn. Leiders durven voor de troepen uit te gaan, durven het conflict, het gesprek aan te gaan én het potentieel te zien van hun medewerkers.Ook hebben we het over eigen belang en teambelang en hoe mensen zichzelf tekort doen in hun werk, dat ze hun eigen belang ondergeschikt maken en dat houden ze nooit vol, ze krijgen er geen energie van. We hebben juist heel erg de talenten van mensen nodig om veranderingen door te voeren. We moeten het met elkaar doen tenslotte!Het helpt echt "Dit is wat ik zou willen en dit ook niet". Het leuke vond ik dat Steven ook heel nieuwsgierig naar mij was en me vragen terug stelde, bijvoorbeeld hoe ik omging met mijn non-talenten.Support the show

Vandaag had ik een heuse ex commando aan mijn podcast tafel: Richard Bergmans, mede auteur van het boek GreenOn en mede eigenaar van Threefront. Ik heb veel geleerd over hoe het werkt om met elkaar samen te werken als commando's. Als Special Forces team heb je natuurlijk te maken met soms barre omstandigheden en om je daarop voor te bereiden, word je van te voren zwaar op de proef gesteld, of je te vertrouwen bent. Vertrouwen is essentieel als het erop aankomt tenslotte (en ja ook in het bedrijfsleven is dat het geval). Richard vertelt in geuren en kleuren hoe deze tests gaan en wat de achterliggende gedachte daarvan is. Ik had geen idee.Met 'collega's' Thomas en Frank is Richard ThreeFront gestart, om de principes die toegepast worden bij de Special Forces te vertalen naar het bedrijfsleven. Het boek GreenOn ligt op mijn nachtkastje en heeft behoorlijk wat raakvlakken met het 'Van hokjes naar puzzelstukjes' gedachtengoed. Hoe bijzonder dat we dezelfde conclusies trekken vanuit totaal verschillende hoeken.Ook deelt Richard wat persoonlijke anekotes waarbij het erop aan komt hoe je op elkaar kunt bouwen. Ik kreeg er kippenvel van! Luister hier naar deze verrassende podcast aflevering! Support the show

Vandaag trap ik seizoen 3 af, ik ga in gesprek met mede-veranderaars, ondernemers die de wereld een beetje mooier willen achterlaten.Zo spreek ik met Tica Peeman, eigenaresse van VIS trainingen en in mijn ogen een échte veranderaar. Ze heeft meerdere boeken geschreven (oa over vertrouwen), spreekt geregeld over haar vak en begeleidt (verwaarloosde) teams naar een betere samenwerking. Ze heeft een duidelijke missie om het trainersvak te upgraden. Momenteel is ze bezig met een grootscheeps onderzoek naar diverse trainers-methodes & modellen.  Lang stond ze namelijk voor groepen deze modellen toe te lichten, ze kreeg hier echter steeds meer vragen bij, of ze wel klopten. Nieuwsgierig als ze is duikt ze in de materie om deze te verrijken. Niet om af te branden, maar juist om ze kloppender te maken.Tica is een vrouw die van 'practise what you preach' houdt,  die menselijkheid & nieuwsgierigheid die ze zelf heeft, brengt ze graag over op de organisaties waar ze haar kennis & kunde verspreid. Nieuwsgierigheid is zo belangrijk, geeft ze aan in ons gesprek (waar ik het natuurlijk roerend mee eens ben - zie mijn pleidooi voor nieuwsgierigheid op Linkedin). Als je nieuwsgierig bent, sta je open!Het zou mooi zijn als we allemaal wat meer open & menselijk zijn, als trainers, als deelnemers, als mens. Wat daarbij belangrijk is dat we leren verduren dat we niet alles weten vindt Tica. Juist vanuit dit niet weten, gaan we vragen stellen. gaan we onderzoeken.Luister hier naar deze interessante eerste aflevering van seizoen 3 van deze podcast.Support the show