Podcasts about knil

Nazif Lopulissa maakte jarenlang abstract werk. Schilderijen met gradients in een bepaalde kleur, of met speelse vormen die over elkaar werden geplaatst, beschilderde doeken die hij in stukken sneed en in andere samenstelling aan elkaar naaide, of grote, glanzende sculpturen van RVS. Maar toen Nazif het sjaaltje vond dat zijn inmiddels overleden opa in zijn studio had achtergelaten, kwam de ikat-weefmethode zijn praktijk binnen, en daarmee zijn Molukse familiegeschiedenis. Sinds enkele jaren refereert Nazif in zijn werk aan de koloniale geschiedenis van de Molukken: onder meer aan hoe KNIL-militairen naar Nederland kwamen, aan hoe beloftes van de Nederlandse overheid over terugkeer en zelfbeschikking zijn verbroken, en aan de neiging binnen zijn Molukse familie om over de pijnlijke details uit de geschiedenis te zwijgen.Het resulteert bijvoorbeeld in werken waarvoor fotoprints volgens de ikat-methode zijn verweven met versluierende gordijnen, en gezichten en landschappen op fotoprints zijn uitgebeten door bleek - als metafoor voor het agressieve 'zuiveren', wit maken en uitwissen van bestaande culturen en identiteiten.   

In deze aflevering van Mee Op Missie maken we kennis met het Defensie-bloed dat door de aderen van Thamara Batenburgs stroomt. Haar beide Opa's hadden een militaire carrière bij Defensie, haar Molukse Opa bij het KNIL en haar Nederlandse Opa 'gewoon' bij defensie in Nederland. Toch waren het niet de verhalen van haar Opa's, die het zaadje bij haar hebben gplant. Over het militaire verleden van haar Opa's werd thuis nooit gesproken, de zwijgcultuur, zoals Thamara dat noemt. Op 8-jarige leeftijd wilde ze bij de Flying Doctors: ‘Ik wilde het verschil maken op plekken waar je moeilijk komt.' Jaren later maakte ze deze droom werkelijkheid bij Defensie en na haar vertrek bij Defensie ging ze op zoek naar het militaire verleden van haar Opa's en dat bracht Thamara zeer onlangs nog op de Molukken.Muziek: Bløf - Watermakers.De hele  Mee Op Missie playlist vind je hier.Intromuziek: Joe Tennessee- Proud to Be a Soldier.Wil je het verhaal van Thamara nog eens rustig teruglezen, dan kan dat HIER.Andere verhalen van veteranen vind je op Veteranendag.nl,  Instagram, TikTok en Facebookof meld je aan voor de VeteranenMail.In gesprek met veteranen over hun uitzendingen en ervaringen.

(00:21) Verslaggever Christianne Alvarado gaat in het Archeon op zoek naar verhalen rond het Maand van de Geschiedenis-thema ‘Echt nep'. Leidt de beleving tot ‘echt' historisch begrip? Met archeotolk Sade Devilee gaat ze een Romeins badhuis in.  (04:50) Deze week werd gemeld dat een oplichtersbende was opgepakt die zogenaamd zeer exclusieve flessen wijn verkocht, terwijl het in werkelijkheid om goedkope bocht ging. Gesjoemel met wijn is niets nieuws volgens wijnschrijver Harold Hamersma. Hij vertelt over de geschiedenis van wijnfraude.  (14:47) Column John Jansen van Galen  (18:37) Muziek: Michael Varekamp & The Louis Armstrong Celebration Band. Zij spelen het nummer Dippermouth Blues.  (21:10) Na de capitulatie van Japan wilde de Nederlandse regering weer de macht overnemen in Nederlands-Indië. Om zo snel mogelijk Nederlandse boots on the ground te krijgen werd het Vrouwenkorps van het Koninklijk Nederlands-Indisch Leger gestuurd. Jorien Wallast schreef het boek Saluut Batavia en schuift aan.  (35:20) Verslaggever Christianne Alvarado gaat in het Archeon op zoek naar verhalen rond het Maand van de Geschiedenis-thema ‘Echt nep'. Leidt de beleving tot ‘echt' historisch begrip? Ze praat met middeleeuwese kloosterbroeder Bert Paardekooper.  (38:42) Muziek: Michael Varekampt & The Louis Armstrong Celebration Band spelen My Walking Stick.  (42:28) Historische boeken met Nadia Bouras. Zij bespreekt:  Hinke Piersma, Vergeet de trieste dagen  Martin Bossenbroek, Kolonialisme! Jaap Cohen, De bolle Gogh (shortlist Libris geschiedenisprijs)  Meer info:  https://www.vpro.nl/programmas/ovt/luister/afleveringen/2024/20-10-2024.html  (https://www.vpro.nl/programmas/ovt/luister/afleveringen/2024/20-10-2024.html %20)   (https://www.vpro.nl/programmas/ovt/luister/afleveringen/2024/20-10-2024.html %20)

Met vandaag: het belang van de stem van de Native Americans bij de presidentsverkiezingen | De leraar van het jaar in het speciaal onderwijs | Aanklachten tegen New Yorkse burgemeester Eric Adams | Tentoonstellingen over Afrikaanse KNIL-soldaten | Presentatie: Cees Grimbergen.

Latoya Hallatu  wist al snel dat zij bij Defensie wilde werken, maar dat had uiteindelijk best veel voeten in de aarde. Haar overgrootvader, geboren en getogen op de Molukken, zwoer een eed dat geen van zijn nakomelingen ooit bij Defensie zou gaan werken. Opa zei altijd: ‘Wij Hallatu's mogen niet.' De overgrootvader van Latoya, die diende bij het KNIL, had met een kameraad afgesproken dat zijn nakomelingen niet mee mochten maken wat hij zelf  had meegemaakt.  Zelf overleed hij op 45-jarige leeftijd in een Japans interneringskamp.In deze aflevering van Mee Op Missie vertelt Latoya over haar reis naar de Molukken om de zegen van haar voorvaderen te krijgen én over haar uitzendingen naar Afghanistan en Mali.Muziek: Op U alleen, mijn licht, mijn kracht van Yosina Roemajauw De hele Mee Op Missie playlist vind je hier.Wil je het verhaal van Latoya nog eens rustig teruglezen, dan kan dat HIER.Andere verhalen van veteranen vind je op Veteranendag.nl,  Instagram, TikTok en Facebookof meld je aan voor de VeteranenMail.In gesprek met veteranen over hun uitzendingen en ervaringen.

Bas Kreuger werkt onder meer voor de Rijksdienst voor Cultureel Erfgoed. Volgende maand reist de historicus naar Oost-Timor om onderzoek te doen naar in grotten gevonden lichamen, die wellicht van vermiste KNIL-militairen zijn. Bas vertelt hoe die daar mogelijk terecht gekomen zijn. Het heeft te maken met de samenwerking van het Australische en Nederlands-Indische leger in februari 1942, om Timor te beschermen tegen de Japanners.

We love to talk about minor power forces in Bolt Action on this podcast and this we are talking about one of the least talked about armies in the game, the Dutch. This week we speak with Sander from May 40 miniatures about his upcoming range of great KNIL miniatures, and about the Dutch as a fighting force in WW2.

Op Veteranendag kom ik hem tegen. Zittend achter een tafel, verrijkt hij de stand van het boek Topi Merha, de paracommando's van het Koninklijk Nederlandsch-Indisch leger in de periode 1946 tm 1950 van auteur Siebe Postma. De man geboren in 1925, treft me met zijn breekbaarheid, bescheidenheid, zijn leeftijd en zijn heldere blik. Hij stemt in met een interview. Hem googelend blijk ik niet de eerste te zijn. Zijn levensverhaal laat ik daarom aan hen die dat eerder hebben mogen vastleggen en is te zien en te beluisteren, zie de shownotes. Ik bevraag Loek vooral op hoe je zo positief kan blijven na het ondergaan van zoveel ellende op vroege leeftijd. Luister in deze aflevering van de Mutsdas Podcast op https://stichtingjouwverhaal.nl/series/mutsdas naar het verhaal van Topi Merah adjudant bd Loek Middel Met deze podcast hopen wij de verkoop van het het boek Topi Merah te ondersteunen. Uitgeverij Flying Pencil biedt een mooie korting + gratis verzending aan als je het boek online bij hen besteld. Ga daarvoor naar Flyingpencil.nl en vul de kortingscode in: Mutsdas2023Support 'Jouw Verhaal': https://stichtingjouwverhaal.nl/nl/jouw-verhaalSee omnystudio.com/listener for privacy information.

Onderweg van Indonesië naar Nederland werden op stoomschip Ranchi 37 baby's geboren. Het was 1950: Nederland had net de Indonesische onafhankelijkheid erkend. KNIL-militairen en hun families moesten het land in allerijl verlaten. In het nieuwe ‘thuisland' Nederland waren de meeste opvarenden nog nooit geweest. Documentairemaker Joost Wilgenhof spoorde alle baby's op; inmiddels zijn ze 72 jaar oud. Vandaag deel 1 van deze podcastserie De Ranchi Baby's is een Stichting Autres Directions en Aldus' productie voor NTR en NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt door het NPO-fonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten.

Onderweg van Indonesië naar Nederland werden op stoomschip Ranchi 37 baby's geboren. Het was 1950: Nederland had net de Indonesische onafhankelijkheid erkend. KNIL-militairen en hun families moesten het land in allerijl verlaten. In het nieuwe ‘thuisland' Nederland waren de meeste opvarenden nog nooit geweest. Documentairemaker Joost Wilgenhof spoorde alle baby's op; inmiddels zijn ze 72 jaar oud. Vandaag deel 1 van deze podcastserie De Ranchi Baby's is een Stichting Autres Directions en Aldus' productie voor NTR en NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt door het NPO-fonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten.

DOCS tipt de podcast Ranchi Baby's. Deel 1: Martin Esser – Sieraad en litteken. Onderweg van Indonesië naar Nederland worden op stoomschip Ranchi 37 baby's geboren. Het is 1950: Nederland heeft net de Indonesische onafhankelijkheid erkend. KNIL-militairen en hun families moesten het land in allerijl per schip verlaten. Hun families woonden vaak al generaties lang in de kolonie Nederlands-Indië, maar die bestaat niet meer. In het nieuwe ‘thuisland' Nederland zijn de meeste opvarenden nog nooit geweest. Documentairemaker Joost Wilgenhof spoorde alle baby's op, inmiddels zijn ze 72. De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis duikt in hun geschiedenis en worsteling met het koloniale verleden. Een 6-delige podcastserie en korte film vertellen het verhaal. Meer weten: https://ranchibabys.nl/ De Ranchi Baby's is een initiatief van Joost Wilgenhof, Stichting Autres Directions en Aldus' producties. In samenwerking met de NTR, NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt met financiële bijdragen van het NPO-fonds, V-fonds, Collectieve Erkenning Indisch en Moluks Nederland en Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. DOCS is de documentaire podcast van de publieke omroep onder eindredactie van NTR en VPRO. Presentatie: Mina Etemad. Meer informatie: 2doc.nl/docs, vragen of reacties kun je sturen naar: docs@ntr.nl 

DOCS tipt de podcast Ranchi Baby's. Deel 1: Martin Esser – Sieraad en litteken. Onderweg van Indonesië naar Nederland worden op stoomschip Ranchi 37 baby's geboren. Het is 1950: Nederland heeft net de Indonesische onafhankelijkheid erkend. KNIL-militairen en hun families moesten het land in allerijl per schip verlaten. Hun families woonden vaak al generaties lang in de kolonie Nederlands-Indië, maar die bestaat niet meer. In het nieuwe ‘thuisland' Nederland zijn de meeste opvarenden nog nooit geweest. Documentairemaker Joost Wilgenhof spoorde alle baby's op, inmiddels zijn ze 72. De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis duikt in hun geschiedenis en worsteling met het koloniale verleden. Een 6-delige podcastserie en korte film vertellen het verhaal. Meer weten: https://ranchibabys.nl/ De Ranchi Baby's is een initiatief van Joost Wilgenhof, Stichting Autres Directions en Aldus' producties. In samenwerking met de NTR, NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt met financiële bijdragen van het NPO-fonds, V-fonds, Collectieve Erkenning Indisch en Moluks Nederland en Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. DOCS is de documentaire podcast van de publieke omroep onder eindredactie van NTR en VPRO. Presentatie: Mina Etemad. Meer informatie: 2doc.nl/docs, vragen of reacties kun je sturen naar: docs@ntr.nl 

Met vandaag: | Advocaat Loes Wevers weet welke rechten Kadija Arib heeft | Peggy Stein nodigde dochter omstreden KNIL-strijder uit voor Indie-herdenking |Albert Maas ontwikkelt drones maar niet voor de oorlog | Ellen van Dijk over de kunst van het tijdrijden |  Presentatie: Wilfried de Jong

Cuplikan tadi adalah aksi Korps Speciale Troepen atau KST, sebuah unit pasukan khusus Tentara Kerajaan Hindia Belanda atau KNIL yang dibentuk untuk melawan kaum revolusioner selama masa Revolusi Nasional Indonesia. Menariknya nih, terdapat dua perwira KST yang kisah dan reputasinya bagai bumi dan langit, terutama dari perspektif Indonesia. Mereka adalah Raymond Pierre Paul Westerling serta Rodes Barendrecht "Rokus" Visser a.k.a Idjon Djanbi. Yap, Westerling jadi sosok yang meninggalkan luka sejarah mendalam bagi rakyat Indonesia. Namanya bahkan diabadikan sebagai peristiwa pembantaian ribuan rakyat sipil di Sulawesi Selatan di tahun 1946 hingga 1947. Di sisi lain, garis tangan membawa Idjon Djanbi bergabung dengan TNI dan membantu merintis pasukan komando yang menjadi cikal bakal Kopassus. Bahkan, Idjon Djanbi berhasil memimpin dan membentuk para serdadu TNI yang mampu menjinakkan bekas pasukan Westerling. Lalu, seperti apa kisah dari Westerling dan Idjon Djanbi? Well, get your coffee and let's get it started!

Het is 1950: Nederland heeft net de Indonesische onafhankelijkheid erkend. Het stoomschip de Ranchi zet koers naar Nederland met passagiers die Indonesie willen of moeten verlaten. Onder hen is de 9-jarige Lasmi Sangidi. Zij ontvlucht  haar land omdat haar Javaanse vader vocht in het Nederlandse leger, de KNIL. Waarom streed hij tegen zijn eigen volk? Het verhaal van Lasmi is deel 4 van de belangwekkende podcast serie De Ranchi baby's van Joost Wilgenhof, waarin hij de 37 baby's opspoort die tijdens die tocht op de Ranchi geboren werden. Luister ook de andere delen! Voor meer infomatie zie: https://ranchibabys.nl .  Dit is een productie van Stichting Autres Directions en Aldus' producties i.s.m. NTR.  Meer van Joost Wilgenhof? Luister Parel 94: Turf, Jenever en Achterdocht. Ook prachtig! Parel Radio Podcast brengt twee-wekelijks de mooiste verzamelde radioverhalen. Host: Stef Visjager. Laat je reactie of sterren achter in je podcast app. Mailadres: radioparel@gmail.com 

Op een schilderij van Nicolaas Pieneman is een sleutelmoment te zien uit onze koloniale geschiedenis: de onderwerping van Diponegoro, de belangrijkste Javaanse leider in de Java-oorlog. Maar was zijn arrestatie echt zo fair als de verbeelding van Nederlandse kant doet vermoeden? Of is dit een klassiek voorbeeld van een verhaal met 2 kanten? Janine Abbring bespreekt het met conservator geschiedenis, Harm Stevens.   Wil je weten hoe dit schilderij eruitziet? Kijk dan op: https://www.rijksmuseum.nl/nl/collectie/SK-A-2238 In het Rijksmuseum is powered by ING.

Mona Matitaputty neemt verslaggever Guido Spring mee naar de begraafplaats van Oost-Souburg waar de graven van oud KNIL-militairen en hun echtgenotes "eeuwigheidswaarde" hebben gekregen. Deze beschermde status zorgt ervoor dat de geschiedenis kan worden blijven verteld, en dat volgende generaties kunnen begrijpen waar de pijn van de eerste generatie vandaan komt. Verder vertelt Nella Pesiwarissa over de gewoontes en de saamhorigheid in de wijk en Alex Telehala vertelt over de Molukse zaalvoetbalvereniging Toma die al sinds 1979 bestaat.

In het holst van de nacht gaat de 9-jarige Lasmi met haar familie in het geheim aan boord van de Ranchi. Haar Indonesische vader deed inlichtingenwerk voor het KNIL en vocht tijdens de onafhankelijkheidsstrijd tegen zijn eigen volk. Nu staat hij op de dodenlijst, en moet zijn gezin halsoverkop Indonesië verlaten. Lasmi's vader waagde zijn leven voor het Nederlandse koninkrijk, maar eenmaal in Nederland laat datzelfde koninkrijk hem als een baksteen vallen. Jarenlang is Lasmi statenloos. Esther Captain verdiept zich in onderling Indonesisch geweld tijdens de Bersiap terwijl het debat over die periode een hoogtepunt bereikt.  

In James' gezin was de  de oorlog nooit ver weg. Als zijn vader herinneringen ophaalt aan de koloniale tijd komen afschuwelijke details op tafel. Lachend vertellen James' vader en ooms wat ze hebben uitgespookt tijdens de onafhankelijkheidsoorlog. Tegen zijn kinderen is vader Wüstlich zeer gewelddadig. James wil weten hoe zijn vader zo is geworden. Samen met Joost bezoekt hij Anne-Lot Hoek, die schreef over de gruweldaden van de beruchte KNIL-legereenheid van James' vader.  Waarom wil James zo graag de vuile was van zijn vader buiten hangen? Esther gaat in het beeldarchief op zoek naar foto's voor haar onderzoek naar de uiterst gewelddadige Bersiapperiode. Hoeveel wreedheid kan ze het publiek tonen?

Deze week in DOCS de eerste aflevering van een nieuwe podcast: De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis. In deze podcast gaat Joost Wilgenhof op zoek naar de 37 baby's die vlak na de onafhankelijkheid van Indonesië midden op zee werden geboren aan boord van stoomschip de Ranchi. KNIL militairen en hun gezinnen voeren in 1950 met de Ranchi naar Nederland. Zij moesten Indonesië in allerijl verlaten. Zij woonden vaak al generaties lang in de kolonie Nederlands-Indië en veel van hen waren nooit in Nederland geweest. In de podcast spoort Joost Wilgenhof alle Ranchibaby's op. Met welke koloniale erfenis zijn de kinderen – nu in de zeventig – opgescheept? Ook volgt Wilgenhof historicus Esther Captain, die in opdracht van de Nederlandse overheid meewerkt aan het onderzoek Onafhankelijkheid, dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië. Esther komt terecht in een debat dat lijkt op een loopgravenoorlog en wordt geconfronteerd met haar familiegeschiedenis. Vandaag in DOCS de eerste aflevering: Martin Esser – sieraad en litteken. De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis is een podcast van Joost Wilgenhof, muziek: Mark Alberto, eindredactie: Emmie Kollau, eindredactie vanuit de NTR: Ottoline Rijks, productie: Tijl Akkermans, sound design: Arno Peeters, scheepsjournaal door Bert Kommerij. De Ranchi Baby's is een Stichting Autres Directions en Aldus' productie voor NTR en NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt door het NPO-fonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten.  Wil je meteen doorluisteren? Dat kan www.nporadio1.nl/podcasts/de-ranchi-babys of kijk in je favoriete podcastapp.  DOCS is de documentaire podcast van de publieke omroep onder eindredactie van NTR en VPRO. Presentatie: Mina Etemad Meer informatie: 2docs.nl/docs vragen of reacties kun je sturen naar: docs@ntr.nl 

Ranchibaby Chris heeft in tegenstelling tot Martin geen respect voor zijn vader. Hij vindt zijn vader een moordenaar die mensen doodde in een land waar Nederland nooit had mogen zijn. Toch weet Chris maar weinig over wat zijn vader als KNIL-militair heeft meegemaakt, hij wíl het ook niet weten.  Chris leidt jarenlang een zwervend bestaan en heeft vaak ruzie met zijn vader. Dat blijft niet bij woorden. Hij  doet er alles aan om niet op zijn vader te lijken, maar hoe gaat hij om met zijn eigen kinderen? Onderzoeker Esther krijgt te maken met een persoonlijke aanval nadat ze een opiniestuk heeft geschreven.

Deze week in DOCS de eerste aflevering van een nieuwe podcast: De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis. In deze podcast gaat Joost Wilgenhof op zoek naar de 37 baby's die vlak na de onafhankelijkheid van Indonesië midden op zee werden geboren aan boord van stoomschip de Ranchi. KNIL militairen en hun gezinnen voeren in 1950 met de Ranchi naar Nederland. Zij moesten Indonesië in allerijl verlaten. Zij woonden vaak al generaties lang in de kolonie Nederlands-Indië en veel van hen waren nooit in Nederland geweest. In de podcast spoort Joost Wilgenhof alle Ranchibaby's op. Met welke koloniale erfenis zijn de kinderen – nu in de zeventig – opgescheept? Ook volgt Wilgenhof historicus Esther Captain, die in opdracht van de Nederlandse overheid meewerkt aan het onderzoek Onafhankelijkheid, dekolonisatie, geweld en oorlog in Indonesië. Esther komt terecht in een debat dat lijkt op een loopgravenoorlog en wordt geconfronteerd met haar familiegeschiedenis. Vandaag in DOCS de eerste aflevering: Martin Esser – sieraad en litteken. De Ranchi Baby's – een koloniale erfenis is een podcast van Joost Wilgenhof, muziek: Mark Alberto, eindredactie: Emmie Kollau, eindredactie vanuit de NTR: Ottoline Rijks, productie: Tijl Akkermans, sound design: Arno Peeters, scheepsjournaal door Bert Kommerij. De Ranchi Baby's is een Stichting Autres Directions en Aldus' productie voor NTR en NPO Radio 1. Mede mogelijk gemaakt door het NPO-fonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten.  Wil je meteen doorluisteren? Dat kan www.nporadio1.nl/podcasts/de-ranchi-babys of kijk in je favoriete podcastapp.  DOCS is de documentaire podcast van de publieke omroep onder eindredactie van NTR en VPRO. Presentatie: Mina Etemad Meer informatie: 2docs.nl/docs vragen of reacties kun je sturen naar: docs@ntr.nl 

Joost vindt een foto van ‘babyschip Ranchi' en begint aan zijn speurtocht naar de 37 baby's die tijdens de tocht van Indonesië naar Nederland op zee geboren zijn. Martin is de laatst geboren Ranchibaby. Zijn vader was een KNIL-militair. Martin vindt hem een held, vanwege alle ontberingen die zijn vader moest doorstaan in Japans krijgsgevangenschap. Is Martin zich bewust van de bevoorrechte positie die zijn ouders hadden in de kolonie Nederlands-Indië?  Esther Captain begint aan haar onderzoek naar geweld tijdens de dekolonisatie. Ze weet heel goed dat het onderwerp heftige emoties oproept, en hoopt dat de uitkomsten leiden tot respectvolle gesprekken in de betrokken families en in de samenleving. Ze noemt zelfs het woord ‘heling'. Maar de voortekenen zijn niet gunstig. 

Untuk mempertahankan wilayah dan kekuasaannya, Hindia Belanda membentuk KNIL pada 1830. Kebanyakan serdadunya adalah bumiputra dari beragam etnis. Bagaimana KNIL eksis di alam kolonial? Simak ulasannya di Podcast Sejarah Tirto!

Hindia Belanda yang berdiri sejak 1800 dilumat Jepang hanya dalam beberapa bulan. Buah dari ketidaksiapan militer dan politik. Bagaimana prosesnya? Yuk, cari tahu di Podcast Sejarah Tirto. 

In 1949 kreeg Indonesië eindelijk zijn zwaar bevochten soevereiniteit. Europeanen en veel oud-KNIL-militairen werden naar Nederland verscheept. In de slotaflevering van de podcast Revolusi: hoe Indonesië zich ontwikkelde tot een belangrijk speler op het wereldtoneel. En hoe het ervoor zorgde dat niet-westerse landen voor het eerst hun krachten bundelden. Ga naar de collectiepagina: decorrespondent.nl/collectie/revolusi **Leden kunnen ook gebruik maken van De Correspondent-luisterapp! Vanaf nu kun je voor de beste en meest privacyvriendelijke luisterervaring terecht in de Correspondent-app. Ontdek 500+ shows en verhalen en ga in gesprek met je favoriete correspondenten. Download de app snel in de app-store! Geen lid? Maak ook onafhankelijke journalistiek mogelijk en krijg toegang tot de app: corr.es/wordlid. *** Revolusi is gemaakt door: David Van Reybrouck, onderzoek en presentatie. Rolly Smeets, audioredactie en productie. Annick Lesage, montage. Nychenda Fecunda, documentatie. Jacco Prantl, eindredactie audio en aanvullende productie. Luka van Diepen, vormgeving. Heleen Emanuel, development. Maaike Goslinga, coördinatie. Anna Vossers, eindredactie. Gwen Martèl, gespreksredactie.

Indonesië was tot eind jaren veertig een Nederlandse kolonie. De strijd om onafhankelijkheid is lang en gewelddadig geweest. Een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis, waar de politiek zich jarenlang liever niet mee bezighield, vertelt Frank Vermeulen. Vandaag worden de resultaten van een uitgebreid onderzoek naar het geweld in die oorlogsjaren gepresenteerd. Wat is er precies gebeurd?Gast: Frank VermeulenPresentator: Egbert KalseProductie: Alegria Ioannidis en Ruben PestMontage: Bas van WinLees ook: De Indische gemeenschap zet zich schrap voor het grote onderzoek naar de dekolonisatieZie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Tijdens zijn diepgravende onderzoek naar de onvervolgde Nederlandse oorlogsmisdaden in Indië stuitte Maurice Swirc ook op een fascinerend stuk Groene-geschiedenis. In 1949 publiceerde het blad een brief van een Nederlandse militair over de wandaden van zijn medesoldaten in Indië. De Binnenlandse Veiligheidsdienst wilde een coup plegen op de redactie, omdat die ‘gevaarlijk communistisch' was en zich openlijk voor de onafhankelijkheid van de Indische koloniën uitsprak. Het was een van de vele voorvallen die in de Indische doofpot verdwenen. In de podcast van deze week neemt Maurice ons mee in zijn onderzoek en trekt hij de deksel voor ons open.Productie: Kees van den Bosch & Jitka Marks

(05:35) #Metoo in de voetballerij. Technisch directeur Marc Overmars is per direct weg bij Ajax vanwege grensoverschrijdende berichten aan een vrouwelijke collega. De oud-voetballer zou onder andere een dickpic hebben verstuurd naar een medewerkster. Is dit het begin van meer onthullingen in de voetbalwereld? Dat bespreken we bij Op1 met Ajax-kenners Frits Barend en Auke Kok en arbeidsrechtadvocaat Hian Li Ko. (19:00) Bij de Belastingdienst werd van „een nest Antillianen” gesproken en toch zag het Openbaar Ministerie geen reden (ambtenaren van) de Belastingdienst wegens discriminatie te vervolgen. Als het aan strafrechtadvocaat Anis Boumanjal ligt, komt daar verandering in. Vandaag deed hij namens drie cliënten aangifte tegen de ambtenaren die volgens hem moedwillig discrimineerden. Bij Op1 vertelt Boumanjal waarom hij denkt dat het nu wél gaat lukken. (26:00) Klokkenluiders werden geïntimideerd én het bewijsmateriaal werd vernietigd. Onderzoeksjournalist Maurice Swirc ontdekte in zeer geheime documenten de reden waarom Nederlandse militairen nooit zijn vervolgd voor hun oorlogsmisdaden in Nederlands-Indië: het werd in de doofpot gestopt. Hierover schreef Maurice het boek ‘De Indische doofpot'. Hij schuift samen met historicus Hans Goedkoop, wiens opa diende als kolonel bij het KNIL tijdens de dekolonisatieoorlog, aan bij Op1.  (40:19) Ireen Wüst schreef historie en Suzanne Schulting won maandag haar eerste medaille op de Winterspelen in Peking. Een zilveren plak, maar had er goud ingezeten? Dat bespreken we met haar zus Marieke. Wie al wel goud wist te pakken is Irene Schouten. Gaat zij zich deze Spelen bij de beste Nederlandse schaatser ooit voegen? Irenes vriendinnen Lisanne, Daphne, en Florien zijn vol lof. Ze schuiven samen met Olympisch medaillewinnaar Ria Visser aan bij Op1. Presentatie: Hugo Logtenberg en Amber Kortzorg (BNNVARA)

Torenhoge gasbelastingen, tientallen miljarden voor klimaat en duurzame energie.  En van dat geld laat het kabinet Groningen verrotten. Daarover de hele uitzending te gast: oud-wethouder Mariska Sloot, nu campagneleider van de Groninger Stadspartij. De campagne is gemankeerd: door de lockdowns zet het kabinet lokale partijen oneerlijk op achterstand.Dat laatste is in Groningen al lang normaal. Maar de fakkels gaan nu in brand, omdat de gaswinning verdubbeld wordt, in plaats van verlaagd, omdat een stikstoffabriek niet op tijd is afgebouwd. Voor schadevergoedingen staan Groningers intussen bevend in de kou. Anders geen traplift, in Energy Valley Groningen: onze nationale voorloper in de energietransitie.Seizoen 3 van AAAlandje met elke week een gast, en daardoor extra onafhankelijk in haar taak: toezien op de Nederlandse politiek. Want een betrouwbare overheid heeft niet alleen krediet, maar ook waardigheid.STEUN ONSwww.vriendvandeshow.nl/aaalandjeBELASTING MET GRATIS KADO'SKrijg kant-en-klare kennis!: exclusieve intel van KNIL en gedragsunit RIVM voor onze belastingbetaler. Kijk hier voor de 007 aanbieding, of neem een Hugo de Jinglepakket.

Það hefur verið talsvert fjallað um tæknilæsi eldri borgara og leiðir til að efla það. Velferðarsvið Reykjavíkurborgar býður upp á námskeið í tæknilæsi á félagsmiðstöðvum borgarinnar. Markmið verkefnisins er að kenna fullorðnum, þá helst eldri borgurum, á tækni og veita þeim aðstoð við að sækja stafrænar þjónustur og markmiðið er að rjúfa félagslega einangrun og bæta aðgengi að samfélagsþátttöku. Við litum inná eitt slíkt námskeið í Gerðubergi og ræddum við nokkra þáttakendur og kennara. Við hringdum austur á Djúpavog í Andreu Katrínu Guðmundsdóttur, leiklistarkennara og leikstjóra og fengum hana til að segja okkur frá því hvað svokallað endurminningaleikhús er. Hún er sem sagt búin að koma slíku á fót fyrir austan og einhverra hluta vegna virðast konurnar á staðnum vera viljugri til að deila minningum sínum í svona leikhúsi en karlarnir. Andrea sagði okkur meira frá endurminningaleikhúsi í þættinum í dag. Lesandi vikunnar var leikkonan og ljóðskáldið Vilborg Halldórsdóttir en ljóð hennar og upplestur í þáttunum Heima með Helga Björns, vöktu heilmikla athygli og nú var komið að Vilborgu að segja hlustendum Mannlega þáttarins frá hennar uppáhaldsbókum og höfundum og hvað hún hefur verið að lesa undanfarið. UMSJÓN GUÐRÚN GUNNARSDÓTTIR OG GUNNAR HANSSON

Það hefur verið talsvert fjallað um tæknilæsi eldri borgara og leiðir til að efla það. Velferðarsvið Reykjavíkurborgar býður upp á námskeið í tæknilæsi á félagsmiðstöðvum borgarinnar. Markmið verkefnisins er að kenna fullorðnum, þá helst eldri borgurum, á tækni og veita þeim aðstoð við að sækja stafrænar þjónustur og markmiðið er að rjúfa félagslega einangrun og bæta aðgengi að samfélagsþátttöku. Við litum inná eitt slíkt námskeið í Gerðubergi og ræddum við nokkra þáttakendur og kennara. Við hringdum austur á Djúpavog í Andreu Katrínu Guðmundsdóttur, leiklistarkennara og leikstjóra og fengum hana til að segja okkur frá því hvað svokallað endurminningaleikhús er. Hún er sem sagt búin að koma slíku á fót fyrir austan og einhverra hluta vegna virðast konurnar á staðnum vera viljugri til að deila minningum sínum í svona leikhúsi en karlarnir. Andrea sagði okkur meira frá endurminningaleikhúsi í þættinum í dag. Lesandi vikunnar var leikkonan og ljóðskáldið Vilborg Halldórsdóttir en ljóð hennar og upplestur í þáttunum Heima með Helga Björns, vöktu heilmikla athygli og nú var komið að Vilborgu að segja hlustendum Mannlega þáttarins frá hennar uppáhaldsbókum og höfundum og hvað hún hefur verið að lesa undanfarið. UMSJÓN GUÐRÚN GUNNARSDÓTTIR OG GUNNAR HANSSON

 Het is in veel families met wortels in voormalig Nederlands-Indië ook nu nog onverwerkt verleden: de terugkeer, hals over kop, nadat Nederland na de politionele acties tekende voor de onafhankelijkheid van Indonesië. Honderdduizenden mensen kwamen naar het koude Nederland. Hoe gaat het met ze? Dat ontdekte Roy van Veen, die de fototentoonstelling Ogen die spreken maakt, die nu te zien is in Zwolle. Ook in zijn eigen familie speelt dit. Plus: rondje burengerucht. Buymeacoffee.com/coronica of vriendvandeshow/aaalandje

In 1949 kreeg Indonesië eindelijk zijn zwaar bevochten soevereiniteit. Europeanen en veel oud-KNIL-militairen werden naar Nederland verscheept. In de slotaflevering van de podcast Revolusi: hoe Indonesië zich ontwikkelde tot een belangrijk speler op het wereldtoneel. En hoe het ervoor zorgde dat niet-westerse landen voor het eerst hun krachten bundelden. Ga naar de collectiepagina: https://decorrespondent.nl/collectie/revolusi **Leden kunnen ook gebruik maken van De Correspondent-luisterapp! Vanaf nu kun je voor de beste en meest privacyvriendelijke luisterervaring terecht in de Correspondent-app. Ontdek 500+ shows en verhalen en ga in gesprek met je favoriete correspondenten. Download de app snel in de app-store! Geen lid? Maak ook onafhankelijke journalistiek mogelijk en krijg toegang tot de app: corr.es/wordlid. *** Revolusi is gemaakt door: David Van Reybrouck, onderzoek en presentatie. Rolly Smeets, audioredactie en productie. Annick Lesage, montage. Nychenda Fecunda, documentatie. Jacco Prantl, eindredactie audio en aanvullende productie. Luka van Diepen, vormgeving. Heleen Emanuel, development. Maaike Goslinga, coördinatie. Anna Vossers, eindredactie. Gwen Martèl, gespreksredactie.

Onze koopgids Bright Stuff is weer vernieuwd. We bespreken de beste smartphones in elke prijsklasse, en blikken vooruit op de nieuwe laptops, tv's en oordoppen die we aan het testen zijn. Tips uit deze aflevering: Film: De Oost, een Nederlandse film van Jim Taihuttu over de Indonesische Onafhankelijksheidoorlog tussen 1946 en 1949, de politionele acties van de KNIL-troepen en in het bijzonder legerkapitein Raymond Westerling. Films over de Tweede Wereldoorlog zijn er al genoeg, dit conflict wordt een stuk minder belicht. Vanaf 13 mei op Amazon Prime Video. Serie: TRECX, een absurdistische serie in de stijl van Jiskefet, met Jiskefet-oudgediende Michiel Romeyn in de hoofdrol. Bijna alleen maar vreemde sketches zonder duidelijke clou, een heerlijke mix van verbijstering en gekke humor. Te zien op Amazon Prime Video. Podcast: Absolutely Mental, de nieuwe podcast van comedian Ricky Gervais die belt met neurowetenschapper en filosoof Sam Harris. Elke aflevering begint met vragen van Gervais die te maken heeft met de chaos van het moderne leven en de wetenschap daar achter. Zoals: waarom dromen we? Gaan robots ons vervangen? Waarom zijn we bang voor de dood? Hoe gaat onze beschaving eindigen? Zware thema’s op een lichte toon besproken, en leerzaam. Met de aanstekelijke lach van Gervais, daar krijg je nooit genoeg van. Deze podcast van elf afleveringen is betaald en kost 15 dollar.

Garanti BBVA'dan Ersin Kaldı , Göknil Pençik ve Şilan Işık ile bankacılık alanında yapay zeka uygulamaları, takım Çalışmasının önemi ve Garanti BBVA Talent Spot Programı'nı konuştuk.

Conservator Brigitte de Kok over de tentoonstelling in Kamp Vught, Suzanne Liem over haar fotoreportage met KNIL-veteranen in Museum Bronbeek, Emiel Hakkenes over zijn boek ‘Gas’, Wim Berkelaar recenseert ‘De kolonieman’, live muziek is er van Jimi Bellmartin en de column is van Micha Wertheim.

Landgoed Bronbeek is een bijzondere plek: het koloniaal-militair verleden wordt getoond in het museum, het is een kenniscentrum over deze geschiedenis en.. de geschiedenis woont er ook nog. Het is namelijk een tehuis voor KNIL-veteranen.Voor het Erfgoedfestival zou documentair fotograaf Suzanne Liem artist in residence zijn aldaar. Maar in residence zijn in een verzorgingstehuis is lastig wanneer een pandemie toeslaat. We praten met Suzanne Liem over deze plek en de fotofilm die ze maakte van Bronbeek tijdens corona.

Barak 1B, de uitzendplek van OVT, is de laatst overgebleven barak van het voormalige kamp. De barak vertelt het verhaal van de verschillende groepen die hier noodgedwongen na elkaar terecht kwamen: Joodse burgers & politieke gevangenen, Duitse burgerevacuees, geïnterneerde NSB’ers & collaborateurs en Molukse ex-KNIL-militairen.De vaste expositie ‘Als muren konden spreken’ bestrijkt deze vier periodes aan de hand van kleine menselijke objecten. Conservator Brigitte de Kok is te gast.

Dit is de eerste aflevering van een tweeluik over de Japanse invasie van Nederlands-Indië (januari - maart 1942). Deze aflevering gaat om de gevechten op het land; de tweede aflevering gaat over de gevechten op zee. Begin januari werden de slecht uitgeruste en ver in de minderheid zijnde soldaten van het KNIL geconfronteerd met een invasie door ervaren, uitstekend getrainde en goed uitgeruste Japanse soldaten. Hoewel de Nederlands-Indische soldaten moedig streden, stond de uitkomst van de strijd al snel vast. Beluister in deze podcast hoe de strijd verliep.Kijk voor ondersteunende afbeeldingen op www.wo2podcast.nl  

Na een lange reis komt precies 70 jaar geleden het schip de SS Ranchi aan in Amsterdam. Aan boord gerepatrieerde KNIL-militairen en hun gezinnen. Een bijzondere reis, de Ranchi komt aan met maar liefst 37 passagiers meer dan waarmee het vertrok. Een van de aan boord geboren baby's is Renny. Renny is vernoemd naar het schip, ze vertelt kort over de herkomst van haar naam tijdens een toevallige ontmoeting in een cafe. Pas maanden later bedenk ik dat het verhaal van Renny zich goed leent voor een podcast. Maar hoe vind je iemand van wie je alleen de voornaam kent? Je hoort het in deze eerste aflevering van seizoen 2 van Aangenaam. Gemaakt door Edda Heinsman, eindredactie Saar Slegers, eindmontage Olivier Rekers. Met stemmen van: Henny Maud, Cees Slegers en Hans Noortman. Meer lezen over de bijzondere reis van de SS Ranchi? https://patmcast.blogspot.com/2015/04/en-we-noemen-haar-rachita.html

Sejarah KNIL dan PETA memang tidak bisa dipisahkan dari konteks penjajahan di negara ini. Dua latar belakang yang berbeda ini nyatanya sempat melahirkan ketegangan dan saling curiga antara dua kelompok, bahkan beberapa sumber menyebutnya sebagai “Pertarungan Abadi di Tubuh TNI”. Benarkah demikian? Lalu seperti apa sejarah benturan antara keduanya?

In deze aflevering van Verstilde Verhalen gaan we terug naar de eerste oorlogsjaren. Nederland is bezet, maar Nederlands Indië is nog vrij. Prins Bernhard wendt zich daarom tot het KNIL (Koninklijk Nederlands Indisch Leger) om vliegers te vinden die willen meedoen aan een luchtoorlog, samen met de RAF (Royal Air Force). Er wordt een fonds opgericht om Spitfires aan te schaffen, en 3 KNIL-vliegers worden ‘uitverkoren' om aan deze missie mee te doen: Jan Bruinier, Theo Buys en Bram Pennings. Hun eerste grote missie is een aanval op Duitse stellingen op Walcheren in Zeeland. Die missie wordt één van de vliegers noodlottig. Dankzij de verslagen van overlevenden, en het uitgebreide archief van de stichting Wings to Victory, kunnen nabestaanden decennia later precies achterhalen wat er gebeurd is. Er is geen monument voor de omgekomen piloot in Zeeland, maar hij staat vermeld op het monument voor luchtvarenden op de luchtmachtbasis Soesterberg in de provincie Utrecht.

Drie oude mannen, alledrie dik in de negentig. Alledrie met een Nederlandse vader en een Indische moeder, en alledrie opgegroeid in een opvoedingsgesticht op West-Java. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verlaten de jongens het gesticht. De een gaat bij het KNIL, de ander bij de Marine, en de derde is nog te jong om het leger in te gaan.Documentairemaker Gerard Leenders volgde met deze mannen op leeftijd het spoor terug en maakte de documentaire ‘De jongens van Soekaboemi’. In deze uitzending hoort u het eerste deel.

Drie oude mannen, alledrie dik in de negentig. Alledrie met een Nederlandse vader en een Indische moeder, en alledrie opgegroeid in een opvoedingsgesticht op West-Java. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verlaten de jongens het gesticht. De een gaat bij het KNIL, de ander bij de Marine, en de derde is nog te jong om het leger in te gaan.Documentairemaker Gerard Leenders volgde met deze mannen op leeftijd het spoor terug en maakte de documentaire ‘De jongens van Soekaboemi’. In deze uitzending hoort u het eerste deel.

Drie oude mannen, alledrie dik in de negentig. Alledrie met een Nederlandse vader en een Indische moeder, en alledrie opgegroeid in een opvoedingsgesticht op West-Java. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verlaten de jongens het gesticht. De een gaat bij het KNIL, de ander bij de Marine, en de derde is nog te jong om het leger in te gaan.Documentairemaker Gerard Leenders volgde met deze mannen op leeftijd het spoor terug en maakte de documentaire ‘De jongens van Soekaboemi’. In deze uitzending hoort u het eerste deel.

Drie oude mannen, alledrie dik in de negentig. Alledrie met een Nederlandse vader en een Indische moeder, en alledrie opgegroeid in een opvoedingsgesticht op West-Java. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verlaten de jongens het gesticht. De een gaat bij het KNIL, de ander bij de Marine, en de derde is nog te jong om het leger in te gaan.Documentairemaker Gerard Leenders volgde met deze mannen op leeftijd het spoor terug en maakte de documentaire ‘De jongens van Soekaboemi’. In deze uitzending hoort u het eerste deel.

Annemieke Bosman ontvangt schrijver Stephan Enter. Hij komt praten over zijn nieuwste boek, Pastorale. Pastorale Zomer, jaren tachtig. Oscar en Louise, broer en zus, zijn opgegroeid op een vervallen landgoed nabij een dorp dat uit twee delen bestaat: een gereformeerd en een Moluks deel, waarvan de leden elkaar met achterdocht bezien. Oscar, in zijn voorlaatste schooljaar, kijkt uit naar het moment waarop hij net als zijn zus kan gaan studeren en de verstikkende saaiheid van de streek achter zich kan laten. Louise komt terug uit haar studiestad en vraagt zich af of afstand ten aanzien van haar geboorteplek en opvoeding haar de juiste inzichten heeft verschaft. Pastorale gaat over een eerste, onmogelijke en onhandige verliefdheid. Over een poging het geluk van je vroegste kindertijd terug te vinden. Over de vraag waar je je woede laat als het land dat je als KNIL-militair hebt gediend je wegstopt in een voormalig concentratiekamp. En uiteindelijk handelt Pastorale over geworteld zijn, en wat te doen als die wortels rot blijken.

Hoe zet je de schakelaar terug als je gewend bent geraakt aan de oorlog? Marije Schuurman Hess sprak veteranen bij wie het morele kompas op drift raakte. In de korte documentaire dook KNIL-afstammeling Marco Huysdens, zelf militair, eerst de archieven in voor zijn eigen familie, maar hij besloot al gauw dat niet alleen zijn twee opa's recht hadden op (postuum) eerherstel. De medailles stapelen zich inmiddels op in zijn gang.

Hoe zet je de schakelaar terug als je gewend bent geraakt aan de oorlog? Marije Schuurman Hess sprak veteranen bij wie het morele kompas op drift raakte. In de korte documentaire dook KNIL-afstammeling Marco Huysdens, zelf militair, eerst de archieven in voor zijn eigen familie, maar hij besloot al gauw dat niet alleen zijn twee opa's recht hadden op (postuum) eerherstel. De medailles stapelen zich inmiddels op in zijn gang.

In het Duitse kasteel Colditz hielden de nazi's in de oorlogsjaren zo'n 200 militairen gevangen. Daar zaten ook Nederlanders bij, ontdekte historicus Herman Keppy. Het waren voornamelijk KNIL-militairen die hadden geweigerd een erewoord-verklaring aan de Duitse bezetter te tekenen. Ook een gesprek met bladenmaakster Janice Deul. Want in september staan op de covers van belangrijke modetijdschriften veel zwarte modellen. En dat is volgens haar een revolutie in de tijdschriftenwereld.

In het Duitse kasteel Colditz hielden de nazi's in de oorlogsjaren zo'n 200 militairen gevangen. Daar zaten ook Nederlanders bij, ontdekte historicus Herman Keppy. Het waren voornamelijk KNIL-militairen die hadden geweigerd een erewoord-verklaring aan de Duitse bezetter te tekenen. Ook een gesprek met bladenmaakster Janice Deul. Want in september staan op de covers van belangrijke modetijdschriften veel zwarte modellen. En dat is volgens haar een revolutie in de tijdschriftenwereld.

Phil and Brian take the Podcast as a duo (as Aaron was unable to make it) we discuss what we have been doing in our absence, the reason for our absence.  We hit up Brian's new KNIL force; Discuss the Elefant in the room, Tiger Fear (see what I did there?); we take listener requests and discuss what are a haves and haves not in a Bolt Action army; and then we hit up the Boadicea rebellion in Roman times, and finish with a small discussion of Little Wars changes. Thanks for listening and your patience on ths "delayed" podcast.

Eugène Sutorius werd bekend als de advocaat die in de jaren tachtig de eerste jurisprudentie over vrijwillige euthanasie in Nederland tot stand bracht, en daarmee een maatschappelijke discussie losmaakte die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want nu de vrijwillige euthansasie wettelijk goed geregeld is, gaat Sutorius als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde verder, en pleit hij voor een goede regeling voor het recht op zelfdoding. Sutorius is hoogleraar strafrechtwetenschap aan de universiteit van Amsterdam en raadsheer bij het gerechtshof Arnhem. ----------------------------- Biografie Eugène Sutorius geb. 27 augustus 1946 te Hilversum Wegbereider van de euthanasiewet Hij staat bekend als dé euthanasieadvocaat van Nederland: Eugène Sutorius. In zijn vijfentwintigjarige carrière als advocaat verdedigde hij vele huisartsen en hulpverleners, die terechtstonden voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. Dat deed hij in een tijd dat euthanasie nog niet wettelijk geregeld was. Met die processen lokte hij jurispredentie uit die de grondslag vormden voor de euthanasiewet die in 2002 in werking trad onder het tweede Paarse kabinet. Ondraaglijk en uitzichtloos lijden worden kernbegrippen voor de toetsing van euthanasie. Eugène Sutorius wordt op 27 augustus 1946 geboren in Nederland, maar groeit op in Indonesië. Hij studeert rechten in Leiden en wordt daarna rechter-assistent in opleiding. Een toekomst binnen de rechterlijke macht lijkt voor hem in het verschiet te liggen. Toch kiest hij voor de advocatuur, "omdat hij moeite heeft met de hiërarchie en de soms ambtelijke instelling". Midden jaren tachtig bekeert hij zich samen met zijn vrouw tot het katholicisme. In zijn woorden: "de moederkerk, de oude brede rivier met in haar bedding veel puin, maar ook veel schitterende dingen". Een kerk die euthanasie en abortus afwijst. In 1998 wordt hij in deeltijd hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam. In 2005 verlaat hij de advocatuur om raadsheer te worden aan het gerechtshof in Arnhem. Vorig jaar werd hij voorzitter van de NVVE, de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie, die dan net is omgedoopt in de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. --------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Het gesprek startte met de nachtmerrie van interviewer Rik Delhaas: in zijn droom ziet hij drie mannen in witte jassen, de artsen met wie hij te maken heeft als hij zijn wens tot euthanasie tot uitvoer wil brengen. Het blijken Rouvoet, Balkenende, Hirsch Ballin te zijn. Begrijpt Sutorius zijn schrik? Nou, met confessionele politici is het vreemd gesteld, luidt het onverwachte antwoord. Ze móeten de heiligheid van het leven hoog in het vaandel hebben, maar als je ze individueel spreekt dan zie je dat ze heel goed thuis zijn in het onderwerp en dat er goed mee te praten is. Volgens hem zit de discussie onder dit christelijke kabinet dan ook niet zo op slot als alom beweerd wordt. De euthanasiewetgeving staat als een huis, en ook Rouvoet aanvaardt dat met een zekere blijmoedigheid. Nee, dit kabinet hoeft niet afgeschreven te worden. Trouwens, je zit in Nederland altijd goed, want met de confessionelen heb je de barmhartigheid, en met de paarsen de zelfbeschikking. De discussie nu: is té oud worden, klaar zijn met het leven ook ondraaglijk lijden? In Sutorius’ eerste zaak in 1982, was dat ook al de problematiek. Een 93-jarige vrouw, Nel Barendregt, had haar arts overtuigd dat ze niet meer wilde leven. Als hij erop terugkijkt, valt het op dat toen nog helemaal geen verschil werd gemaakt tussen ziekte en ouderdom. Hij nam de zaak, gewoon, omdat het omzet was. Hij was advocaat en die arts kwam naar hem toe. Die arts zei: “ik heb een vrouw gedood.” “Dat lijkt me niet in orde”, dacht hij. “Maar ze heeft er wel om gevraagd”, zei de arts. Toen is hij zich gaan verdiepen. Het werd een baanbrekende zaak. De Hoge Raad oordeelde strafuitsluiting, de dokter stond met rug tegen de muur. Er werd voorrang verleend aan het opheffen van lijden, dat was een loopplankje tussen de gegroeide praktijk en de vastzittende politieke standpunten. Soortgelijke jurisprudentie over de groep Drion is te verwachten. De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, waarvan Sutorius de voorzitter is, gaat daar aan werken. Sutorius weigerde in het midden van de jaren zestig zijn dienstplicht te voldoen. Waarom? De beslissing om te beslissen over doden van een ander mens wilde hij niet uit handen geven aan een ander, zeker niet in een hiërarchische organisatie als het leger. Zijn dienstweigering kon niet de goedkeuring van zijn vader vinden die als KNIL-soldaat op Sumatra had gevochten. Sutorius noemt zichzelf geen pacifist. Hij kan zich voorstellen dat je wel vecht om een principiële zaak te verdedigen. Bijvoorbeeld militair ingrijpen in Darfur, daar is hij een voorstander van. Als je er maar zelf als individu voor kan kiezen. Er zou meer maatschappelijk gediscussieerd moeten worden over de rechtstaat en de verdediging daarvan – bijvoorbeeld over hoe ver je mag gaan om de eigen democratie te verdedigen tegen terrorisme. Er moet meer onderwezen worden in het recht, zodat het een duidelijkere plek in ons leven krijgt, zodat er meer begrip komt voor wat je met recht en regeltoepassing wel en niet kan bewerkstelligen. We hebben goede wetgevers in Nederland, men kan wetten schrijven in Den Haag. Dat ze er soms verfomfaaid uitkomen, heeft te maken met de politiek. Samenvatting van het tweede uur: In de loop van 20 jaar advocatuur heeft hij 150 dokters verdedigd in euthanasiezaken. “De meeste zaken konden we wegvangen voor de zitting”, zegt hij, “die werden geseponeerd, er waren slechts zo’n 30 tucht- of strafzaken. Nu er wetgeving is, moet je voorzichtig zijn met de vanzelfsprekendheid – alsof er geen dilemma meer is omdat er een wet is. In de tijd dat er nog geen wet heeft hij zelf euthanasie in zijn omgeving meegemaakt. Dat maakte de angst en pijn die er toch al was groter. De conspiracy of silence, het maakt het rouwen moeilijk. Maar hij heeft het als heel goed ervaren. Het plannen van de dood is niet raar, maar wel nieuw, want we beschouwen de dood niet als binnen onze macht – en deels hebben we dat gevoel meer en meer, en ontstaan er nieuwe rituelen. Dan leest hij op verzoek van Rik Delhaas het gedicht ‘Apologie’ van Gerard Reve voor, waarin hij beschrijft dat toen Reve rooms-katholiek werd zijn haar blonder werd en zijn jaarinkomen snel steeg, en dat ondanks de bezwaren er zoveel genade is: de kerk van Rome is de ware kerk. Want dat is de kerk waar Sutorius zich midden jaren tachtig toe bekeerde. Hij en zijn vrouw wilden dat religie een rol speelde in het gezin. Als je iets kiest, kan je het beste binnen je eigen cultuur blijven, concludeerde hij na een snuffeltocht door oosterse religies. En al kwam hij vroeger uit de protestante kerk altijd wel gesticht met een mandje thuis, hij koos uiteindelijk voor de mystiek. Daarvoor kwam hij, niet voor de ethische norm. “Is dat niet een beetje selectief? Wel het mysterie, maar niet de dogma’s?” vraagt Delhaas. Dat vindt Sutorius typisch een opmerking van een calvinist. Hij viert het plezier in zijn leven in deze kerk. Dankbaarheid, betrokkenheid, het simpele werk onder golfplatendakjes in Brazilië en over de hele wereld. Dat heeft allemaal niet zoveel met die kerk in Rome te maken, want als hij de paus hoort zeggen dat deze kerk de enige ware is, dan denkt Sutorius: hoe durf je het te zeggen. Iemand met zijn duidelijke ideeën over zelfbeschikking, en dan die behoefte aan overgave, is dat geen contradictie? Geloven en liefde hebben heel veel gemeen: het gaat erom dat je weet dat we er maar even zijn, en dat je dan in de gebrekkigheid van die split second waarin we leven even voelt dat alles heel belangrijk is. Zijn kinderen hebben zijn vrouw en hij meegesleurd in de doop. De afweging was: we doen het als gezin. Dat hebben ze geweten, want de kinderen zijn de ouders uiteindelijk niet gevolgd en zijn er kritisch over dat ze in de poppenkast zijn meegesleurd.

Eugène Sutorius werd bekend als de advocaat die in de jaren tachtig de eerste jurisprudentie over vrijwillige euthanasie in Nederland tot stand bracht, en daarmee een maatschappelijke discussie losmaakte die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want nu de vrijwillige euthansasie wettelijk goed geregeld is, gaat Sutorius als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde verder, en pleit hij voor een goede regeling voor het recht op zelfdoding. Sutorius is hoogleraar strafrechtwetenschap aan de universiteit van Amsterdam en raadsheer bij het gerechtshof Arnhem. ----------------------------- Biografie Eugène Sutorius geb. 27 augustus 1946 te Hilversum Wegbereider van de euthanasiewet Hij staat bekend als dé euthanasieadvocaat van Nederland: Eugène Sutorius. In zijn vijfentwintigjarige carrière als advocaat verdedigde hij vele huisartsen en hulpverleners, die terechtstonden voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. Dat deed hij in een tijd dat euthanasie nog niet wettelijk geregeld was. Met die processen lokte hij jurispredentie uit die de grondslag vormden voor de euthanasiewet die in 2002 in werking trad onder het tweede Paarse kabinet. Ondraaglijk en uitzichtloos lijden worden kernbegrippen voor de toetsing van euthanasie. Eugène Sutorius wordt op 27 augustus 1946 geboren in Nederland, maar groeit op in Indonesië. Hij studeert rechten in Leiden en wordt daarna rechter-assistent in opleiding. Een toekomst binnen de rechterlijke macht lijkt voor hem in het verschiet te liggen. Toch kiest hij voor de advocatuur, "omdat hij moeite heeft met de hiërarchie en de soms ambtelijke instelling". Midden jaren tachtig bekeert hij zich samen met zijn vrouw tot het katholicisme. In zijn woorden: "de moederkerk, de oude brede rivier met in haar bedding veel puin, maar ook veel schitterende dingen". Een kerk die euthanasie en abortus afwijst. In 1998 wordt hij in deeltijd hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam. In 2005 verlaat hij de advocatuur om raadsheer te worden aan het gerechtshof in Arnhem. Vorig jaar werd hij voorzitter van de NVVE, de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie, die dan net is omgedoopt in de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. --------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Het gesprek startte met de nachtmerrie van interviewer Rik Delhaas: in zijn droom ziet hij drie mannen in witte jassen, de artsen met wie hij te maken heeft als hij zijn wens tot euthanasie tot uitvoer wil brengen. Het blijken Rouvoet, Balkenende, Hirsch Ballin te zijn. Begrijpt Sutorius zijn schrik? Nou, met confessionele politici is het vreemd gesteld, luidt het onverwachte antwoord. Ze móeten de heiligheid van het leven hoog in het vaandel hebben, maar als je ze individueel spreekt dan zie je dat ze heel goed thuis zijn in het onderwerp en dat er goed mee te praten is. Volgens hem zit de discussie onder dit christelijke kabinet dan ook niet zo op slot als alom beweerd wordt. De euthanasiewetgeving staat als een huis, en ook Rouvoet aanvaardt dat met een zekere blijmoedigheid. Nee, dit kabinet hoeft niet afgeschreven te worden. Trouwens, je zit in Nederland altijd goed, want met de confessionelen heb je de barmhartigheid, en met de paarsen de zelfbeschikking. De discussie nu: is té oud worden, klaar zijn met het leven ook ondraaglijk lijden? In Sutorius’ eerste zaak in 1982, was dat ook al de problematiek. Een 93-jarige vrouw, Nel Barendregt, had haar arts overtuigd dat ze niet meer wilde leven. Als hij erop terugkijkt, valt het op dat toen nog helemaal geen verschil werd gemaakt tussen ziekte en ouderdom. Hij nam de zaak, gewoon, omdat het omzet was. Hij was advocaat en die arts kwam naar hem toe. Die arts zei: “ik heb een vrouw gedood.” “Dat lijkt me niet in orde”, dacht hij. “Maar ze heeft er wel om gevraagd”, zei de arts. Toen is hij zich gaan verdiepen. Het werd een baanbrekende zaak. De Hoge Raad oordeelde strafuitsluiting, de dokter stond met rug tegen de muur. Er werd voorrang verleend aan het opheffen van lijden, dat was een loopplankje tussen de gegroeide praktijk en de vastzittende politieke standpunten. Soortgelijke jurisprudentie over de groep Drion is te verwachten. De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, waarvan Sutorius de voorzitter is, gaat daar aan werken. Sutorius weigerde in het midden van de jaren zestig zijn dienstplicht te voldoen. Waarom? De beslissing om te beslissen over doden van een ander mens wilde hij niet uit handen geven aan een ander, zeker niet in een hiërarchische organisatie als het leger. Zijn dienstweigering kon niet de goedkeuring van zijn vader vinden die als KNIL-soldaat op Sumatra had gevochten. Sutorius noemt zichzelf geen pacifist. Hij kan zich voorstellen dat je wel vecht om een principiële zaak te verdedigen. Bijvoorbeeld militair ingrijpen in Darfur, daar is hij een voorstander van. Als je er maar zelf als individu voor kan kiezen. Er zou meer maatschappelijk gediscussieerd moeten worden over de rechtstaat en de verdediging daarvan – bijvoorbeeld over hoe ver je mag gaan om de eigen democratie te verdedigen tegen terrorisme. Er moet meer onderwezen worden in het recht, zodat het een duidelijkere plek in ons leven krijgt, zodat er meer begrip komt voor wat je met recht en regeltoepassing wel en niet kan bewerkstelligen. We hebben goede wetgevers in Nederland, men kan wetten schrijven in Den Haag. Dat ze er soms verfomfaaid uitkomen, heeft te maken met de politiek. Samenvatting van het tweede uur: In de loop van 20 jaar advocatuur heeft hij 150 dokters verdedigd in euthanasiezaken. “De meeste zaken konden we wegvangen voor de zitting”, zegt hij, “die werden geseponeerd, er waren slechts zo’n 30 tucht- of strafzaken. Nu er wetgeving is, moet je voorzichtig zijn met de vanzelfsprekendheid – alsof er geen dilemma meer is omdat er een wet is. In de tijd dat er nog geen wet heeft hij zelf euthanasie in zijn omgeving meegemaakt. Dat maakte de angst en pijn die er toch al was groter. De conspiracy of silence, het maakt het rouwen moeilijk. Maar hij heeft het als heel goed ervaren. Het plannen van de dood is niet raar, maar wel nieuw, want we beschouwen de dood niet als binnen onze macht – en deels hebben we dat gevoel meer en meer, en ontstaan er nieuwe rituelen. Dan leest hij op verzoek van Rik Delhaas het gedicht ‘Apologie’ van Gerard Reve voor, waarin hij beschrijft dat toen Reve rooms-katholiek werd zijn haar blonder werd en zijn jaarinkomen snel steeg, en dat ondanks de bezwaren er zoveel genade is: de kerk van Rome is de ware kerk. Want dat is de kerk waar Sutorius zich midden jaren tachtig toe bekeerde. Hij en zijn vrouw wilden dat religie een rol speelde in het gezin. Als je iets kiest, kan je het beste binnen je eigen cultuur blijven, concludeerde hij na een snuffeltocht door oosterse religies. En al kwam hij vroeger uit de protestante kerk altijd wel gesticht met een mandje thuis, hij koos uiteindelijk voor de mystiek. Daarvoor kwam hij, niet voor de ethische norm. “Is dat niet een beetje selectief? Wel het mysterie, maar niet de dogma’s?” vraagt Delhaas. Dat vindt Sutorius typisch een opmerking van een calvinist. Hij viert het plezier in zijn leven in deze kerk. Dankbaarheid, betrokkenheid, het simpele werk onder golfplatendakjes in Brazilië en over de hele wereld. Dat heeft allemaal niet zoveel met die kerk in Rome te maken, want als hij de paus hoort zeggen dat deze kerk de enige ware is, dan denkt Sutorius: hoe durf je het te zeggen. Iemand met zijn duidelijke ideeën over zelfbeschikking, en dan die behoefte aan overgave, is dat geen contradictie? Geloven en liefde hebben heel veel gemeen: het gaat erom dat je weet dat we er maar even zijn, en dat je dan in de gebrekkigheid van die split second waarin we leven even voelt dat alles heel belangrijk is. Zijn kinderen hebben zijn vrouw en hij meegesleurd in de doop. De afweging was: we doen het als gezin. Dat hebben ze geweten, want de kinderen zijn de ouders uiteindelijk niet gevolgd en zijn er kritisch over dat ze in de poppenkast zijn meegesleurd.

Eugène Sutorius werd bekend als de advocaat die in de jaren tachtig de eerste jurisprudentie over vrijwillige euthanasie in Nederland tot stand bracht, en daarmee een maatschappelijke discussie losmaakte die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want nu de vrijwillige euthansasie wettelijk goed geregeld is, gaat Sutorius als voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde verder, en pleit hij voor een goede regeling voor het recht op zelfdoding. Sutorius is hoogleraar strafrechtwetenschap aan de universiteit van Amsterdam en raadsheer bij het gerechtshof Arnhem. ----------------------------- Biografie Eugène Sutorius geb. 27 augustus 1946 te Hilversum Wegbereider van de euthanasiewet Hij staat bekend als dé euthanasieadvocaat van Nederland: Eugène Sutorius. In zijn vijfentwintigjarige carrière als advocaat verdedigde hij vele huisartsen en hulpverleners, die terechtstonden voor euthanasie of hulp bij zelfdoding. Dat deed hij in een tijd dat euthanasie nog niet wettelijk geregeld was. Met die processen lokte hij jurispredentie uit die de grondslag vormden voor de euthanasiewet die in 2002 in werking trad onder het tweede Paarse kabinet. Ondraaglijk en uitzichtloos lijden worden kernbegrippen voor de toetsing van euthanasie. Eugène Sutorius wordt op 27 augustus 1946 geboren in Nederland, maar groeit op in Indonesië. Hij studeert rechten in Leiden en wordt daarna rechter-assistent in opleiding. Een toekomst binnen de rechterlijke macht lijkt voor hem in het verschiet te liggen. Toch kiest hij voor de advocatuur, "omdat hij moeite heeft met de hiërarchie en de soms ambtelijke instelling". Midden jaren tachtig bekeert hij zich samen met zijn vrouw tot het katholicisme. In zijn woorden: "de moederkerk, de oude brede rivier met in haar bedding veel puin, maar ook veel schitterende dingen". Een kerk die euthanasie en abortus afwijst. In 1998 wordt hij in deeltijd hoogleraar strafrecht aan de Universiteit van Amsterdam. In 2005 verlaat hij de advocatuur om raadsheer te worden aan het gerechtshof in Arnhem. Vorig jaar werd hij voorzitter van de NVVE, de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie, die dan net is omgedoopt in de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde. --------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Het gesprek startte met de nachtmerrie van interviewer Rik Delhaas: in zijn droom ziet hij drie mannen in witte jassen, de artsen met wie hij te maken heeft als hij zijn wens tot euthanasie tot uitvoer wil brengen. Het blijken Rouvoet, Balkenende, Hirsch Ballin te zijn. Begrijpt Sutorius zijn schrik? Nou, met confessionele politici is het vreemd gesteld, luidt het onverwachte antwoord. Ze móeten de heiligheid van het leven hoog in het vaandel hebben, maar als je ze individueel spreekt dan zie je dat ze heel goed thuis zijn in het onderwerp en dat er goed mee te praten is. Volgens hem zit de discussie onder dit christelijke kabinet dan ook niet zo op slot als alom beweerd wordt. De euthanasiewetgeving staat als een huis, en ook Rouvoet aanvaardt dat met een zekere blijmoedigheid. Nee, dit kabinet hoeft niet afgeschreven te worden. Trouwens, je zit in Nederland altijd goed, want met de confessionelen heb je de barmhartigheid, en met de paarsen de zelfbeschikking. De discussie nu: is té oud worden, klaar zijn met het leven ook ondraaglijk lijden? In Sutorius’ eerste zaak in 1982, was dat ook al de problematiek. Een 93-jarige vrouw, Nel Barendregt, had haar arts overtuigd dat ze niet meer wilde leven. Als hij erop terugkijkt, valt het op dat toen nog helemaal geen verschil werd gemaakt tussen ziekte en ouderdom. Hij nam de zaak, gewoon, omdat het omzet was. Hij was advocaat en die arts kwam naar hem toe. Die arts zei: “ik heb een vrouw gedood.” “Dat lijkt me niet in orde”, dacht hij. “Maar ze heeft er wel om gevraagd”, zei de arts. Toen is hij zich gaan verdiepen. Het werd een baanbrekende zaak. De Hoge Raad oordeelde strafuitsluiting, de dokter stond met rug tegen de muur. Er werd voorrang verleend aan het opheffen van lijden, dat was een loopplankje tussen de gegroeide praktijk en de vastzittende politieke standpunten. Soortgelijke jurisprudentie over de groep Drion is te verwachten. De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, waarvan Sutorius de voorzitter is, gaat daar aan werken. Sutorius weigerde in het midden van de jaren zestig zijn dienstplicht te voldoen. Waarom? De beslissing om te beslissen over doden van een ander mens wilde hij niet uit handen geven aan een ander, zeker niet in een hiërarchische organisatie als het leger. Zijn dienstweigering kon niet de goedkeuring van zijn vader vinden die als KNIL-soldaat op Sumatra had gevochten. Sutorius noemt zichzelf geen pacifist. Hij kan zich voorstellen dat je wel vecht om een principiële zaak te verdedigen. Bijvoorbeeld militair ingrijpen in Darfur, daar is hij een voorstander van. Als je er maar zelf als individu voor kan kiezen. Er zou meer maatschappelijk gediscussieerd moeten worden over de rechtstaat en de verdediging daarvan – bijvoorbeeld over hoe ver je mag gaan om de eigen democratie te verdedigen tegen terrorisme. Er moet meer onderwezen worden in het recht, zodat het een duidelijkere plek in ons leven krijgt, zodat er meer begrip komt voor wat je met recht en regeltoepassing wel en niet kan bewerkstelligen. We hebben goede wetgevers in Nederland, men kan wetten schrijven in Den Haag. Dat ze er soms verfomfaaid uitkomen, heeft te maken met de politiek. Samenvatting van het tweede uur: In de loop van 20 jaar advocatuur heeft hij 150 dokters verdedigd in euthanasiezaken. “De meeste zaken konden we wegvangen voor de zitting”, zegt hij, “die werden geseponeerd, er waren slechts zo’n 30 tucht- of strafzaken. Nu er wetgeving is, moet je voorzichtig zijn met de vanzelfsprekendheid – alsof er geen dilemma meer is omdat er een wet is. In de tijd dat er nog geen wet heeft hij zelf euthanasie in zijn omgeving meegemaakt. Dat maakte de angst en pijn die er toch al was groter. De conspiracy of silence, het maakt het rouwen moeilijk. Maar hij heeft het als heel goed ervaren. Het plannen van de dood is niet raar, maar wel nieuw, want we beschouwen de dood niet als binnen onze macht – en deels hebben we dat gevoel meer en meer, en ontstaan er nieuwe rituelen. Dan leest hij op verzoek van Rik Delhaas het gedicht ‘Apologie’ van Gerard Reve voor, waarin hij beschrijft dat toen Reve rooms-katholiek werd zijn haar blonder werd en zijn jaarinkomen snel steeg, en dat ondanks de bezwaren er zoveel genade is: de kerk van Rome is de ware kerk. Want dat is de kerk waar Sutorius zich midden jaren tachtig toe bekeerde. Hij en zijn vrouw wilden dat religie een rol speelde in het gezin. Als je iets kiest, kan je het beste binnen je eigen cultuur blijven, concludeerde hij na een snuffeltocht door oosterse religies. En al kwam hij vroeger uit de protestante kerk altijd wel gesticht met een mandje thuis, hij koos uiteindelijk voor de mystiek. Daarvoor kwam hij, niet voor de ethische norm. “Is dat niet een beetje selectief? Wel het mysterie, maar niet de dogma’s?” vraagt Delhaas. Dat vindt Sutorius typisch een opmerking van een calvinist. Hij viert het plezier in zijn leven in deze kerk. Dankbaarheid, betrokkenheid, het simpele werk onder golfplatendakjes in Brazilië en over de hele wereld. Dat heeft allemaal niet zoveel met die kerk in Rome te maken, want als hij de paus hoort zeggen dat deze kerk de enige ware is, dan denkt Sutorius: hoe durf je het te zeggen. Iemand met zijn duidelijke ideeën over zelfbeschikking, en dan die behoefte aan overgave, is dat geen contradictie? Geloven en liefde hebben heel veel gemeen: het gaat erom dat je weet dat we er maar even zijn, en dat je dan in de gebrekkigheid van die split second waarin we leven even voelt dat alles heel belangrijk is. Zijn kinderen hebben zijn vrouw en hij meegesleurd in de doop. De afweging was: we doen het als gezin. Dat hebben ze geweten, want de kinderen zijn de ouders uiteindelijk niet gevolgd en zijn er kritisch over dat ze in de poppenkast zijn meegesleurd.

Toon Hollinga, zoon van een Friese vader en een Indische moeder bleef na Japanse bezetting in Birma achter en trouwde met Birmese vrouw. Na 35 jaar bezoekt hij zijn stiefmoeder, zusters en broers in Holland. Verslag van ontmoeting met familie en met oud KNIL-collega's. Toon Hollinga vertelt o.a.over interneringskampen en wraakneming op Koreaanse kampbewaker.