Podcasts about cuius

Impetūs in carcerēs Gallicōs Per tōtam Galliam, quippe cūius magistātūs cōnārentur illicitum venēnī commercium cohibērē, quīdam conjūrātī impetūs in novem carcerēs bis hāc hebdomade fēcērunt. In Portū Telōniēnsī, latrōnēs armīs mīlitāribus atque automaticīs ūsī sunt; et Nemotodūrī, Villapictae, Vallentiae, et in aliīs urbibus vehicula extrā carcerēs sunt combusta. Ambigitur autem, utrum grassātōrēs, utpote quī in magistrātūs illicitum commercium cohibentēs īrāscantur, an sectātōrēs novae cūiusdam atque anteā ignōtae factiōnis partium sinistrārum impetūs fēcerint. Yoon reus Yoon Suk Yeol, ōlim praeses Cōrēae Merīdiōnālis, quī rīte est magistrātū prīvātus, reus est tyrannidis affectātae. Yoon negāvit sē tyrannidem affectāvisse sed tōtam tōtīus reīpūblicae auctōritātem sibi cēpisse ad proditōrēs excutiendōs. Praeside summōtō comitia indicta sunt in tertium diem mēnsis Iūniī. Humala vinculīs tenētur Ollanta Humala, ōlim praeses Perūviānōrum, secundum mōrēs et cōnsuētudinem ad carcerem advēnit, ubi quīndecim annōs vinculīs tenēbitur. Nam Perūviānī carcerem habent praesidibus dēstinātum, ubi nēmō nisi priōrēs magistrātūs tenētur. Humala uxorque, quae in Brasilicum exilium confūgit, reī ac damnātī sunt corruptiōnis, quī pecūniam ab Odebrecht sīve Novonor societāte fabrōrum Brasiliēnsium oblatam accēpissent. Cuius societātis dūcēs iūdicibus rogantibus respondērunt sē triginta annōs ferē omnēs Perūviānōs candidātōs summum magistrātum ambientēs dōnīs corrūpisse. Duo aliī praesidēs Perūviānōrum, vidēlicet Alexandrus Tolēdo et Petrus Castillō, iam in carcere praesidentiālī tenentur, et quaestiō habētur in duōs aliōs. Nobōa secundum ēlectus Daniēl Nobōa secundum ēlectus est praeses Aequitōriānōrum. Quī in prīmō magistrātū latrōnēs coniurātōs vī mīlitārī repressit atque etiam impetum in sēdem lēgātiōnis Mexicānōrum fēcit ut Geōrgium Glas, ōlim vicepraesidem et corruptiōnis accūsātum, comprehenderet. Officīna fūsōrum pūblicāta Senātus Britannōrum in extraordināriam sessiōnem convocātus est quī extraordināriam auctōritātem magistrātibus concēderet ad ultimam officīnam fūsōrum, quī chalybem fundunt, servandam. Omnibus enim nostrae aetātis gentibus chalybs est materia nōn sōlum ūtilis sed etiam necessāria, nōn sōlum ad domūs aedificandās ac vehicula facienda sed etiam ad arma paranda. Sed societas Sinēnsis, quae officīnam fūsōrum ēmerat, negāvit eam posse sibi lucrum reddere. Itaque magistrātibus vidētur, ut salūtem pūblicam et facultātem chalybis fundendae tueāntur, officīnam pūblicāre. Quid sit fēmina, ā Britannīs fīnītur Suprēmī Iūdicēs Britannōrum diē Mercuriī cēnsuērunt tantum illās hominēs esse fēminās, quae secundum nātūram sīve biologicam artem essent muliebris sexūs, nōn vērō omnēs, quaecumque sē dīcerent esse fēminās. Quod iūdicibus decernendum erat, quia lēgēs Britannōrum quaedam iūra fēminīs reservant, quae aliīs dēnegantur. Aliae vērō, quae ad genus fēminīnum rātiōnibus medicīs vel sociālibus transīvērunt, metuunt nē iūra sua dēminuantur. Contrōversia enim orta est annō bis millēsimō duodēvīcēsimō, cum senātus Caledōniōrum lēgem tulit quā dimidia pars conciliōrum pūblicōrum fēminīs reservārētur, quō aequius marēs et fēminae repraesentārentur, atque eae, quae ad genus fēminīnum trānsīvērunt, in eō numerō inclūderentur. Melōnī in Americā Gēorgia Melōnī, sōla dux Eurōpaea quae invītāta erat ad inaugurātiōnem praesidis Americānī spectandam, Americam iterum vīsitāvit et cum praeside Americānō est collocūta. Dīxit praesidem Americānum sibi condīxisse Rōmam vīsitandam, ubi etiam cum lēgātīs Ūniōnis Eurōpaeae colloquerētur. Usque autem nullum collōquium datum est Ursulae von der Leyen, quae Ūniōnī praeest. Adhūc metuitur in Eurōpā nē praeses Americānus portōria ēdīcat in medicāmenta Eurōpaea, quod ille prōmittit sē ēdictūrum. Societātēs enim Eurōpaeae, quae medicāmenta parant, inter quās numerantur Elī Lilly et Pfīzer et AstraZeneca, epistolam Ursulae von der Leyen mīsērunt, quā mīnābantur, portōriīs Americānīs auctīs, ad Americam, quippe ubi plus lucrī facerent, sē suāsque officīnās collātūrās, nisi rēgulae Eurōpaeae laxārentur.

Antonio Vivaldi (1678 - 1741) - Stabat Mater per Alto solo, RV 6211. Stabat Mater2. Cuius animam3. O quam tristis4. Quis est homo5. Quis non posset6. Pro peccatis7. Eja Mater8. Fac ut ardeat9. Amen Sytse Buwalda, altoNetherlands Bach CollegiumPieter van Leusink, conductor

[LA] Iosephus in Aegyptum adductus, Dei favore adiutus domui cuiusdam viri praeponitur. Cuius tamen femina, amore in Iosephum capta, eum in adulterium pellicit. Iosephus ab ea accusatus, in carcerem conicitur, ubi duos regis ministros novit quorum somnia divinitus interpretatur. [EN] In today's video we will read about Joseph's arrival in Egypt. He becomes the administrator of a rich man's estate. However, he is tempted by his master's wife. He despises her and she accuses him unfairly. José goes to prison

Querida nietada, Volvemos a nuestro formato clásico de tratar un juego y ver algo de su historia. Y contamos otra vez con Pako Gradaille que nos va a hablar de su nueva creación que está ya en P500 de GMT y que ha pasado el corte. Hablamos de CUIUS REGIO: The 30 Years War También nos acompaña Juan Luis Martinez que ha estado probando la penúltima versión del juego. El cambio que ha dado estéticamwente es muy notable pero es que el juego tiene pinta de ir a funcionar como un reloj (ya conocéis a Pako) Además podréis escuchar un estupendo resumen de la Guerra de los 30 años en menos de 15 minutos (for dummies) que nos trae Pako. Esperamos que disfrutéis del capítulo

Stabat Mater dolorosa Iuxta Crucem lacrimosa, Dum pendebat Filius. Cuius animam gementem, Contristatam et dolentem Pertransivit gladius. O quam tristis et afflicta Fuit illa benedicta, Mater Unigeniti. Quae moerebat et dolebat, Pia Mater, dum videbat Nati poenas inclyti. Quis est homo qui non fleret, Matrem Christi si videret In tanto supplicio? Quis non posset contristari Christi Matrem contemplari Dolentem cum Filio? Pro peccatis suae gentis Vidit Iesum in tormentis, Et flagellis subditum. Vidit suum dulcem Natum Moriendo desolatum, Dum emisit spiritum. Eia, Mater, fons amoris Me sentirie vim doloris, Fac, ut tecum lugeam. Fac, ut ardeat cor meum In amando Christum Deum Ut sibi complaceam. Sancta Mater, istud agas, Crucifixi fige plagas Cordi meo valide. Tui Nati vulnerati, Tam dignati pro me pati, Poenas mecum divide. Fac me tecum pie flere, Crucifixo condolere, Donec ego vixero. Iuxta Crucem tecum stare, Et me tibi sociare In planctu desidero. Virgo virginum praeclara, Mihi iam non sis amara, Fac me tecum plangere. Fac, ut portem Christi mortem, Passionis fac consortem, Et plagas recolere. Fac me plagis vulnerari, Fac me Cruce inebriari, Et cruore Filii. Flammis ne urar succensus, Per te, Virgo, sim defensus In die iudicii. Christe, cum sit hinc exire, Da per Matrem me venire Ad palmam victoriae. Quando corpus morietur, Fac, ut animae donetur Paradisi gloria. Amen. Tradução: Estava a mãe dolorosa junto da cruz, lacrimosa, via o filho que pendia. Na sua alma gemia, contristada e dolorida por um gládio transpassada. Oh! Quão triste e aflita entre todas, Mãe bendita, que só tinha aquele Filho. Quanta angústia não sentia, Mãe piedosa quando via as penas do Filho seu. Quem não chora vendo isso: contemplando a Mãe de Cristo num suplício tão enorme? Quem haverá que resista se a Mãe assim se contrista padecendo com seu Filho? Por culpa de sua gente Vira Jesus inocente, Ao flagelo submetido. Vê agora o seu amado pelo Pai abandonado, entregando seu espírito. Faze, ó Mãe, fonte de amor que eu sinta o espinho da dor, para contigo chorar. Faze arder meu coração do Cristo Deus na paixão para que o possa agradar. Ó Santa Mãe dá-me isto, trazer as chagas de Cristo gravadas no coração. Do teu filho que por mim entrega-se a morte assim, divide as penas comigo. Oh! Dá-me enquanto viver, com Cristo compadecer, chorando sempre contigo. Junto à cruz eu quero estar, quero o meu pranto juntar Às lágrimas que derramas. Virgem, que às virgens aclara, não sejas comigo avara dá-me contigo chorar. Traga em mim do Cristo a morte, da Paixão seja consorte, suas chagas celebrando. Por elas seja eu rasgado, pela cruz inebriado, pelo sangue de teu Filho. No Julgamento consegue, que às chamas não seja entregue quem por ti é defendido. Quando do mundo eu partir, dai-me ó Cristo conseguir por vossa Mãe a vitória. Quando meu corpo morrer, possa a alma merecer do Reino Celeste, a glória. Amém. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/jlio4/message

Welcome to The Nonlinear Library, where we use Text-to-Speech software to convert the best writing from the Rationalist and EA communities into audio. This is: A Primer on God, Liberalism and the End of History, published by Mahdi Complex on March 26, 2022 on LessWrong. Epistemic status: uncertain, potentially confused. Medieval Christendom Medieval Europe's political life was extremely fractured. The old continent was ruled by a variety of often feuding kings, emperors, lords and princes. Yet, political and cultural life still had a certain level of cohesiveness thanks to unifying force of Christianity and the Catholic Church. Indeed, the Church provided medieval Europe with a common rule of law by setting, for example, rules for marriage and the inheritance of property. This allowed the Church to eventually gain possession of between a quarter and third of all lands in most European countries. In the late eleventh century, the church also gained the power to appoint bishops, after what would become known as the investiture controversy, a power struggle lasting a few decades between popes and Holy Roman Emperors. Thus, the Church managed to establish itself as an important power broker, commanding loyalties and exercising sovereignty in a manner that transcended borders and traditional allegiances. The investiture controversy is illustrative of Christianity's awkward relationship with politics, and the tensions that have existed between secular rulers and religious authorities, ever since Christianity was made the official religion of the Roman Empire in 380 CE. Due to its origins as a minority sect under Roman rule, Christianity offers little guidance in the crafting of a just Christian political order. Unlike in Islam, there is no example for the Christian ruler to follow. And yet, unexpectedly thrust into the position of dominant religion in Europe, religious and secular rulers had to wrestle with the question of how to apply Christian doctrines to political life. After all, how could a religion purporting to have knowledge of the will of the creator of the Cosmos – the Lord of the Heavens and the Earth – not have anything authoritative to say on the matter of politics? Thus, Christian political-theology has been characterized by the tension between the “City of Man,” the temporal realm of nature, suffering, sin, and political necessities, and what Saint Augustine called the “City of God,” the eternal realm of salvation, grace and divine justice. Luther Europe's precarious religious unity was shattered with the publication of Martin Luther's Ninety-five Theses in 1517. He challenged the authority of the pope, and a number of doctrines of an increasingly corrupt Catholic Church, most famously the selling of indulgences. The printing press allowed Luther's ideas to spread almost unrestricted across Europe, starting the bloody European wars of religion. The historian and political scientist Mark Lilla describes: “doctrinal differences fuelled political ambitions and vice versa, in a deadly, vicious cycle that lasted a century and a half. Christians addled by apocalyptic dreams hunted and killed Christians with a maniacal fury they had once reserved for Muslims, Jews and heretics. It was madness.” At the height of the conflicts, parts of Germany lost over half of its population. The Peace of Westphalia of 1648 finally marked the end of the conflicts, and is often credited with being the origin of the international order of independent sovereign states we have today. The conflicts ravaged much of Europe, and yet no agreement on the true religion seemed in sight, and so the signatories of the treaty agreed to the principle of Cuius regio, eius religio, “whose realm, their religion." Each ruler was given authority over religion in their territory, and was not to interfere in the religious affairs of neighbouring countries. Hobbes The Peace of Westphalia however did not mean the end of political-theology. Religious minorities w...

Link to original articleWelcome to The Nonlinear Library, where we use Text-to-Speech software to convert the best writing from the Rationalist and EA communities into audio. This is: A Primer on God, Liberalism and the End of History, published by Mahdi Complex on March 26, 2022 on LessWrong. Epistemic status: uncertain, potentially confused. Medieval Christendom Medieval Europe's political life was extremely fractured. The old continent was ruled by a variety of often feuding kings, emperors, lords and princes. Yet, political and cultural life still had a certain level of cohesiveness thanks to unifying force of Christianity and the Catholic Church. Indeed, the Church provided medieval Europe with a common rule of law by setting, for example, rules for marriage and the inheritance of property. This allowed the Church to eventually gain possession of between a quarter and third of all lands in most European countries. In the late eleventh century, the church also gained the power to appoint bishops, after what would become known as the investiture controversy, a power struggle lasting a few decades between popes and Holy Roman Emperors. Thus, the Church managed to establish itself as an important power broker, commanding loyalties and exercising sovereignty in a manner that transcended borders and traditional allegiances. The investiture controversy is illustrative of Christianity's awkward relationship with politics, and the tensions that have existed between secular rulers and religious authorities, ever since Christianity was made the official religion of the Roman Empire in 380 CE. Due to its origins as a minority sect under Roman rule, Christianity offers little guidance in the crafting of a just Christian political order. Unlike in Islam, there is no example for the Christian ruler to follow. And yet, unexpectedly thrust into the position of dominant religion in Europe, religious and secular rulers had to wrestle with the question of how to apply Christian doctrines to political life. After all, how could a religion purporting to have knowledge of the will of the creator of the Cosmos – the Lord of the Heavens and the Earth – not have anything authoritative to say on the matter of politics? Thus, Christian political-theology has been characterized by the tension between the “City of Man,” the temporal realm of nature, suffering, sin, and political necessities, and what Saint Augustine called the “City of God,” the eternal realm of salvation, grace and divine justice. Luther Europe's precarious religious unity was shattered with the publication of Martin Luther's Ninety-five Theses in 1517. He challenged the authority of the pope, and a number of doctrines of an increasingly corrupt Catholic Church, most famously the selling of indulgences. The printing press allowed Luther's ideas to spread almost unrestricted across Europe, starting the bloody European wars of religion. The historian and political scientist Mark Lilla describes: “doctrinal differences fuelled political ambitions and vice versa, in a deadly, vicious cycle that lasted a century and a half. Christians addled by apocalyptic dreams hunted and killed Christians with a maniacal fury they had once reserved for Muslims, Jews and heretics. It was madness.” At the height of the conflicts, parts of Germany lost over half of its population. The Peace of Westphalia of 1648 finally marked the end of the conflicts, and is often credited with being the origin of the international order of independent sovereign states we have today. The conflicts ravaged much of Europe, and yet no agreement on the true religion seemed in sight, and so the signatories of the treaty agreed to the principle of Cuius regio, eius religio, “whose realm, their religion." Each ruler was given authority over religion in their territory, and was not to interfere in the religious affairs of neighbouring countries. Hobbes The Peace of Westphalia however did not mean the end of political-theology. Religious minorities w...

Non è facile gestire la delicata fase della chiusura dell'attività professionale del congiunto. L'ingrato compito spetta in genere a moglie e figli, meglio se con l'aiuto di qualche collaboratore dello studio, che conosce bene i fascicoli. Dopo aver dato la notizia a tutti i clienti, e riconsegnato loro le pratiche, si passa alla verifica dei crediti residui, e una volta incassate le ultime notule, gli eredi generalmente chiudono la Partita Iva del de cuius. Ma che succede se dopo qualche anno da queste operazioni, spunta fuori una nuova posizione creditoria?>> Leggi anche l'articolo: https://bit.ly/3ol8kgm>> Scopri tutti i podcast di Altalex: https://bit.ly/2NpEc3w

Link to the music: https://tinyurl.com/conditoralmeThis is one of the most ancient hymns we've sung so far, dating back to the 7th century! It was revised over 1000 years later because it didn't follow the rules for Latin poetry, and to remove a single Greek word: hagie (holy).Although the translation is usually rendered: Creator of the stars of night, siderum is not precisely the same as the more common stella. Siderum includes the notion of sun, moon, planets, and all the constellations of stars. In other words, this is a hymn to the Loving Creator of the Universe (see verse 2).It also evokes the season of Advent in the sense that we have been living it since the Ascension 2000 years ago: awaiting the second coming of Christ at the end of time. A beautiful hymn to sing this Advent as we await His coming at Christmas!Latin:1 Cónditor alme síderum,aetérna lux credéntium,Christe, redémptor ómnium,exáudi preces súpplicum.2 Qui cóndolens intéritumortis períre saeculum,salvásti mundum lánguidum,donans reis remédium:3 Vergénte mundi véspere,uti sponsus de thálamo,egréssus honestíssimaVírginis matris cláusula:4 Cuius forti poténtiægenu curvántur ómnia,Caeléstia, terréstria,mutu faténtur súbdita.5 Te déprécamur agie,ventúre judex saéculi,consérva nos in témporehostis a telo pérfidi.6 Laus, honor, virtus, glóriaDeo Patri, et Filío,sancto Simul Paráclitoin saeculórum saécula. Amen.1. Creator of the stars of night,thy people's everlasting light,Jesu, Redeemer, save us all,and hear Thy servants when they call.2. Thou, grieving that the ancient curseshould doom to death a universe,hast found the medicine, full of grace,to save and heal a ruined race.3. Thou cam'st, the Bridegroom of the bride,as drew the world to evening-tide;proceeding from a virgin shrine,the spotless victim all divine.4. At whose dread name, majestic now,all knees must bend, all hearts must bow;and things celestial Thee shall own,and things terrestrial, Lord alone.5. O Thou whose coming is with dreadto judge and doom the quick and dead,preserve us, while we dwell below,from every insult of the foe.6. To God the Father, God the Son,and God the Spirit, Three in One,laud, honor, might, and glory befrom age to age eternally.

quando la parola d'ordine è eredità, ma troviamo anche il tempo di andare a sciare negli Emirati e di distribuire pillole di sapere sul tema castagne

quando la parola d'ordine è eredità, ma troviamo anche il tempo di andare a sciare negli Emirati e di distribuire pillole di sapere sul tema castagne

Stabat Mater, a medieval hymn that was long used as the sequence for the Feast of the Seven Sorrows of the Blessed Virgin Mary, is now commonly sung between each Station of the Cross. This prayer, in which we ask Our Lady to help us experience the same sorrow and love with which she participated in her Son's Passion, has been set to music by many great composers. This episode explores the most famous and influential setting of Stabat Mater, completed by the 26-year-old Giovanni Battista Pergolesi (1710-1736) as he was dying of tuberculosis. An interview with leading Pergolesi scholar Francesco Cotticelli is combined with excerpts from the piece as recorded by La Nuova Musica (used with permission). Contents [2:11] The Stabat Mater text in the context of liturgy and Marian devotion [6:30] Pergolesi's bio and career [9:30] Aria from L'Olimpiade (used with permission from Lyubov Petrova) [17:37] Deathbed composition of the Stabat Mater [18:52] Pergolesi's place and innovations in sacred music of the time [23:07] First movement, Stabat Mater dolorosa [35:04] Second movement, Cuius animan gementem [40:32] Pergolesi's approach to text-setting: alternating between contemplation and action [43:20] Sixth movement, Vidit suum dulcem natum [50:35] Seventh movement, Eia, Mater, fons amoris [56:45] Musical characteristics of the baroque and galant styles [58:27] Ninth movement, Sancta mater, istud agas [1:11:44] Popular settings of the Stabat Mater before Pergolesi [1:12:49] Twelfth movement, Quando corpus morietur [1:17:20] The somber ending to the piece: hope amidst sorrow [1:20:30] Contemporary and later criticism of the piece for being too theatrical [1:23:11] Other interesting settings of the Stabat Mater Links Recording by La Nuova Musica (featured in this episode) http://www.harmoniamundi.com/#!/albums/2239 Also recommended: Recording by Concerto Italiano https://www.amazon.com/Pergolesi-Scarlatti-Stabat-Mater-Alessandrini/dp/B00CMSP1HU/ Website devoted to settings of the Stabat Mater https://www.stabatmater.info/ The text https://www.stabatmater.info/english-translation/ Lyubov Petrova sings Aristea's aria from Pergolesi's opera L'Olimpiade https://www.youtube.com/watch?v=H_SsVAXMMqo La Nuova Musica http://lanuovamusica.co.uk/ Lyubov Petrova https://imgartists.com/roster/29757/ This podcast is a production of CatholicCulture.org. If you like the show, please consider supporting us! http://catholicculture.org/donate/audio

Ben tornati oggi vediamo cosa fare nel caso in cui troviate Oro da investimento nelle vostre disponibilità sia nel caso della donazione sia della successione, ai fini dell‘eventuale tassazione e della dichiarazione, per dare qualche chiarimento ed evitare sanzioni amministrative o rivendicazioni da parte per esempio di altri eredi. Come sapete infatti sull'attivo ereditario si versa l'imposta sulle successioni come disciplinato dalla legge 24 novembre 2006 n.286 e al netto della franchigia prevista per le singole categorie di parenti e affini del de Cuius, se trattasi di successione o del donatore se trattasi di donazione.Il problema è quello di capire se l'Oro da investimento rientra o no nell'attivo ereditario oppure goda di qualche esenzione.L'attivo ereditario si compone in generale di tutti i beni ed anche dei diritti che erano in capo al de Cuius e che sono trasferibili agli eredi e più specificatamente “si considerano compreso nell'attivo ereditario denaro, gioielli e mobilia per un importo pari al 10% del valore globale netto imponibile dell'asse ereditario anche se non dichiarati o dichiarati per un importo minore salvo che da inventario analitico, redatto a norma degli articoli 769 e seguenti del codice di procedura civile, non ne risulti l esistenza per un importo diversoL'Oro da investimento è uno degli asset ereditari. Questo è fondamentale saperlo e quindi il bene entra tecnicamente nel cosiddetto “coarcervo”, ossia nell'accumulo dei beni del defunto. In che senso? Nel senso che al momento del decesso di una persona che detiene dell'Oro da investimento, questo va dichiarato in denuncia di successione. Sottolineiamo che non stiamo parlando di gioielli o di altri manufatti in Oro, ma solo di Oro fisico da investimento. Quindi come detto, l'Oro viene legittimamente ereditato dagli eredi e la legittima detenzione, a seguito della denuncia di successione, avviene proprio attraverso questo elemento dichiarativo.Quello che va ben sottolineato e che deve essere ben chiarito è il “valore” da attribuire al metallo prezioso ereditato. E per farlo si procede in questo modo. Il “valore” dell'Oro viene attribuito sulla base della valutazione di mercato alla data del decesso. Questo valore diventa il costo di acquisto ai fini della determinazione dell'eventuale plus valenza. Ovviamente nel caso in cui il soggetto, o i soggetti, che ereditano il bene fisico decidano di vendere il bene.Questo vale in maniera identica anche se fosse una donazione, ovvero quando il soggetto detentore del bene è ancora in vita e lo dona ad altri soggetti. Quindi sfatiamo bene per una volta ciò che spesso si ritiene difficile da definire. Niente di particolare o stranezze normative di settore, ma semplicemente così come si dichiarano gli immobili, i titoli di stato e le quote di partecipazione, tutto quello che un soggetto detiene al momento del decesso, o della donazione, entra anche in questo tipo di investimento ed è per l'appunto la denuncia di successione che legittima il passaggio di proprietà.Troverete tutte le informazioni sul nostro blog www.goldcareoro.it Qualsiasi domanda o quesito i nostri esperti patrimoniali daranno riposta.Alla prossima.#GoldCareOro #OroFisico #IoRestoACasa Segui #GoldCareOro✨GoldCare Italy: https://www.goldcare.it/✨GoldCare Italy Blog: https://www.goldcareoro.it/✨Instagram: https://www.instagram.com/goldcareoro/✨Iscriviti al nostro canale YouTube: http://bit.ly/GoldCareOro✨Facebook: https://www.facebook.com/goldcareitaly/✨LinkedIn: https://www.linkedin.com/company/goldcare-italy✨Lavora con GoldCare Italy: https://www.goldcare.it/collabora/collaborazione.html

Il ridicolo e l'osceno delle parole della morte. Gli autori di 'Una parola al giorno' tratteggiano i grandi poli delle parole della morte, l'eufemismo e il disfemismo. Incontro con Giorgio Moretti e Massimo Frascati.

Lȳdia est fēmina pulchra quae Rōmae habitat. Estne fēmina Rōmāna? Nōn Rōmāna est, sed Graeca. Lȳdia autem procul ā Graeciā habitat. Estne sōla? Lȳdia sōla habitat, neque sōla est Rōmae, nam multās amīcās Rōmānās et Graecās habet. Etiam amīcum habet Lȳdia, neque is Rōmānus est, sed Graecus, neque Rōmae habitat, sed prope oppidum Tūsculum. Amīcus Lȳdiae est Mēdus, servus Iūliī. Lȳdia Mēdum amat et ab eō amātur.Estne Mēdus apud dominum suum? Nōn est in vīllā apud dominum, neque Tūsculī est, sed in viā Latīnā inter Rōmam et Tūsculum. Quō it Mēdus sine dominō suō? Rōmam it. Post eum est Tūsculum, Rōma ante eum est.Mēdus laetus est et cantat, quia ad amīcam suam ambulat. Sed iam tacet Mēdus. Cūr iam nōn cantat servus? Mēdus tacet neque cantat, quia videt dominum Rōmānum quī equō vehitur Rōmā Tūsculum. Quis est dominus quem videt Mēdus? Est Cornēlius, quī Tūsculī habitat. Is ā Mēdō timētur, quia Iūliī est amīcus.Cornēlius (ad equum suum): “Ecce servus quī sōlus Rōmam ambulat. Cuius is est servus? estne servus Iūliī? Is est!” Verba Cornēliī ab equō tantum, nōn ā Mēdō audiuntur.Iam Cornēlius prope Mēdum est, neque ab eō salūtātur. Neque servum salūtat Cornēlius, sed interrogat: “Quis est dominus tuus, serve? Estne Iūlius?”Mēdus, quī amīcum Iūliī timet, nūllum verbum respondet, et Rōmam ad amīcam suam ambulat. Iam Cornēlius post Mēdum est neque eum rūrsus interrogat. Cornēlius, quī sōlus equō vehitur, interrogat equum: “Cūr servus mē nōn salūtat, sed tacet neque respondet?”Equus verba dominī audit neque verbum respondet, sed tantum “Hihihī!” − nam equus verba nōn habet!Ecce Mēdus per portam Capēnam Rōmam intrat et laetus ad ōstium Lȳdiae ambulat. Mēdus ōstium pulsat et intrat.Lȳdia laeta amīcum suum salūtat et ab amīcō suō salūtātur.

Quid est Tūsculum? Tūsculum est oppidum Rōmānum. Estne magnum oppidum? Tūsculum nōn magnum, sed parvum oppidum est. Ubi est Tūsculum? Tūsculum est in Italiā.Quis est Iūlius? Iūlius est vir Rōmānus. Cuius vir est? Vir Aemiliae est. Ubi est Iūlius? Est in oppidō Tūsculō. Estne Aemilia in oppidō? Nōn est.Cornēlius: “Ubi est vir tuus, Aemilia?”Aemilia: “Iūlius, vir meus, in oppidō Tūsculō est. Sed ecce Mārcus, fīlius meus, et Dēlia.” Cornēlius: “Quae est Dēlia?”Aemilia: “Dēlia ancilla mea est.”Cornēlius: “Estne Syra quoque ancilla tua?”Aemilia: “Dēlia et Syra et cēterae multae sunt ancillae meae. In familiā meā sunt multae ancillae multīque servī − et paucī līberī.”Cornēlius: “Quot līberī in familiā tuā sunt?”Aemilia: “Trēs.”Cornēlius: “Quot fīliī et quot fīliae?”Aemilia: “Duo fīliī et ūna fīlia. Fīliī meī sunt Mārcus et Quīntus, fīlia mea est Iūlia. In familiā meā sunt centum servī et trēs līberī.”Cornēlius: “Centum est magnus numerus! In meā familiā parvus numerus servōrum est. Neque magnus est numerus līberōrum meōrum.”Aemilia: “Quot sunt līberī tuī?”Cornēlius: “Duo: ūnus fīlius, Sextus, et ūna fīlia, Cornēlia. Parvus est numerus līberōrum − sed numerus librōrum meōrum nōn parvus est! Librī meī sunt magnī et parvī, antīquī novīque: centum librī Latīnī et Graecī.”Aemilia: “Centum librī! Magnus est numerus librōrum tuōrum!”Cornēlius: “Ecce liber meus novus; titulus librī est grammatica latina.”Līberī et liber duo vocābula masculīna sunt. Līberī est plūrālis, liber singulāris − plūrālis: librī.

Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit Soliloquium e Guiana. Reginaldus loquor. Hodie plura de Cornelio Nepote dicam. Duos enim locos Ciceroni Nepotique communes tractabimus. Dum uitas a Nepote scriptas lego, mihi notaui plerasque illustrare quales uirtutes qualiaque uitia in democratiâ Atheniensium infuerint. Itaque mihi uenit in mentem opus a Cicerone scriptum sub titulo « De re publica » legere quippe cum auctores ambo haud solum aequales et testes discriminum Rei publicae Romanae primo saeculo fuissent sed quoque argumenta similia tractare decreuissent. Satis autem liquet Marcum Tullium Ciceronem Corneliumque Nepotem necessarios fuisse. Namque, ut nuper comperimus, Nepos in uita Attici explicauit Atticum adeo sese pro amicissimo habuisse ut rebus domesticis eius interesset. Praeterea ut ex eadem uita atque epistularum multitudine quas Cicero Attico misit, constat Atticum a pueritiâ cum maximâ Ciceronis intimitate conuersatum esse. Ad haec addere uelim quod in quadam epistulâ quam Attico misit, Ciceronem Nepotis miseruit quod filius eius uehementer aegrotabat. Unde facile conicere possumus Nepotem in utriusque globo uixisse. Nihilominus iam uelim uobis demonstrare Ciceronem Nepotemque non modo sibi quandam amicitiam conciliasse sed etiam affinitatem litterariam inter eos extitisse. Cuius affinitatis duo argumenta iam praebebo uobis iudicanda. Primo Cornelius Nepos in praefatione libri quem de excellentibus imperatoribus composuit, lectores hortatur ne, ut iam diximus, mores Graecos e consuetudinibus Romanis iudicent. Illum locum recito : « Sed hi erunt fere, qui expertes litterarum Graecarum nihil rectum, nisi quod ipsorum moribus conueniat putabunt ». Quem locum etsi nuper citaui cum de relauismo culturali apud Nepotem uerba feci, tamen hodie iterum usurpare cupio ut illam iuncturam ex eo depromam : « expertes litterarum Graecarum ». Etenim Cicero ipse in suâ Republicâ nobis Scipionem prodidit eundemque suas partes agentem. Nam Scipio nullam aliam opinionem exponit nisi Ciceronis ipsius ut illo loco quem iam recitabo : « Peto a uobis ut me sic audiatis : neque ut omnino expertem Graecarum rerum, neque ut eas nostris in hoc praesertim genere anteponentem ». Hoc sumpsi e capitulo tricesimo sexto. Hoc operis, personae, omnes nobilite Romanâ generatae, ad Laelium congrediuntur Ferias Latinas celebratum. Scipio qui propter res domi et militiae gestas aestimatione summâ fruitur, a ceteris sententiam rogatus, consentit ut explicet qualis status rei publicae sibi optimus esse uideatur. Haec operis pars igitur quae argumento ipsi praecedit, in primo libro posita, locum prooemii tenet. Equidem profecto suspicor illud « expertes litterarum Graecarum » Cornelii Nepotis huic « expertem Graecarum rerum » Ciceronis respondere, quamuis incertum sit utrum alteri responderit. Ast siquidem non audeo ex uno loco suspicionem in sententiam informare, tamen aliud nactus sum quod opinionem meam corroboraret. Namque etsi nonnullae uitae Cornelii Nepotis an nos non peruenerunt, tamen eae quas conseruauimus, ita se habent ut prima de Miltiade secunda de Themistocle tractarint. Hunc nominum ordinem nostrâ interest inspicere cui M. Tullius Cicero in Republicâ denuo respondere uidetur. Hic libri primi capitulum quintum sparsim recito : « Hinc enim et illa apud Graecos exempla, Miltiadem uictorem domitoremque Persarum, (…) uitam ex hostium telis seruatam in ciuium uinclis profudisse et Themistoclem patria quam liberasset pulsum (…) in barbariae sinus confugisse. » Nos effugere nequit eundem nominum ordinem a Cicerone adhibitum esse quam apud Cornelium Nepotem. Si ad haec addimus quod apud utrumque non modo de statu rerum publicarum sed etiam de similitudinibus differentiisque inter Graecos et Romanos agitur, equidem hoc magis suspicor uitas Cornelii Ciceronisque Rempublicam aliquatenus ex intimitate utriusque scriptoris materiam argumentaque communia hausisse. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago, amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Curate ut ualeatis !

Saluete amici, amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis. Illud erit soliloquium e Guiana ultimum huius anni. Reginaldus loquor. Hodie de scriptore Romano Cornelio Nepôte uobis loquar. At priusquam argumentum aggrediar, cum Saturnalia appropinquent, cupio uobis finem anni et serenum et iucundum exoptare. In dies magis gaudere nobis licet quod Latinitas hodierna ubique mundi floret. Namque etsi numquam desiimus Latine scribere, tamen multi iam ardent nostra lingua commûni loqui. Neque equidem audeo emissiones enumerare ne quam propter multitudinem obliuiscar. Sed nos effugere non potest oratores hodiernos non solum bonitate loquellae sed uarietate quoque argumentorum praecêllere. Usus Latinitatis uiuae ubique gliscit, e peritorum circulis exit, in scholas feliciter inrêpit. Uirtutes huius rei haud difficile comparent e quibus si unum commodum mihi seligendum fuerit, illud praeter omnia potissimum designem, quod, cum linguam Latinam uiua uoce colimus, non solum uoluptate loquendi fruimur, sed etiam gradatim discimus linguam ipsam aliter considerare ac methodo philologica. Quae res sine dubio liquet : si Latino tanquam aliis sermonibus hodiernis utimur, incipimus haud secus scripta Latina legere atque Anglica, Francogallica, eaque composita ceteris linguis quas in scholis didicimus. Hanc uoluptatem primum expertus sum cum in Islandia vixi. Sicut fortasse scitis lingua Islandica hodierna minime differt ab usu medii aeui ut et sagas antiquas et acta diurna legere nobis pariter liceat. Idem nunc experior dum Latine loquor. Haec fuit causa cur ea mente statuissem scriptores classicos denuo legere ut aestimarem quantum modum legendi mutassem. Tandem igitur ad argumentum huius diei peruenio. Nuper enim consilium cepi opera Cornelii Nepotis in extenso, ut ita dicam, iterum legere. Hic scriptor Romanus initio primi saeculi loco nobili natus est, atque et aequalis et amicus fuit Ciceronis, Âttici poetaeque Catulli. Itaque iure existimare possumus eum documenta Latinitatis classicissimae nobis tradidisse. Sedecim libros composuit de uiris illustribus necnon alia uaria opera. Ex his superfuerunt liber tertius de uiris illustribus, uita Attici, uitaque Catonis. Ferunt stilum Cornelii Nepotis quamuis lingua pura fuerit, insulsum esse. Professores mei in Uniuersitate iterabant Cornelium Nepotem historicum fuisse cui nobis parum fidendum esset quippe cum moribus magis studeret quam rebus gestis. Itaque nonnullos locos magistri plerumque dant discipulis uertendos cum nemo putet Nepotem dignum esse cuius opus totum pellegatur. Nihilominus dum uitas inspicio, mihi notaui nonnulla indicia quibus mihi uideretur nos Nepotem citius iudicasse. Ergo ne uobis molestus sim, tres locos sententia mea mirandos tradam. Primo mentionem facere uelim de uita Hannîbalis. Cuius prudentiam aliasque uirtutes contra Titum Liuium laudat Cornelius Nepos ubique libri. Praeterea sic depinxint ultimas horas Carthaginiensis cum salutem in Prusiae regno petiuisset. Partem recito capituli duodecimi : « Hânnibal enim uno loco se tenebat, in castello quod ei a rege datum erat muneri, idque sic aedificarat, ut in omnibus partibus aedificii exitus haberet, scilicet uerens ne usu ueniret, quod accidit. Huc cum legati Romanorum uenissent ac multitudine domum eius circumdedissent, puer ab ianua prospiciens Hannibali dixit plures praeter consuetudinem armatos apparere. Qui imperauit ei ut omnes fores aedificii circumiret ac propere sibi nuntiaret num eodem modo undique obsideretur. Puer cum celeriter, quid uidisset, renuntiasset omnesque exitus occupatos ostendisset, sensit id non fortuito factum, sed se peti neque sibi diutius uitam esse retinendam. Quam ne alieno arbitrio dimitteret, memor pristinarum uirtutum uenenum, quod semper secum habere consuerat, sumpsit. » Quod ad me attinet, animi non moueri nequeo cum, dum haec lego, imaginor Romanos appropinquare, puerum ruere arcem circumitum ac renuntiare res ita desperatas esse ut Hannibal ueneno sibi mortem consciuerit. Nonne conspicua in Nepote inest calliditas qua tales imagines in animis nostris suscitaret ? Alio loco idem testimonium amicitiae egregium lectoribus tradit. Sic in uitae Attici capitulo decimo tertio. Ibi enim cum explicat quantas pecunias quotmensibus Atticus impenderet ut omnium ordinum homines inuitaret, fatetur : « Atque hoc non auditum sed cognitum praedicamus : saepe enim propter familiaritatem domesticis rebus interfuimus. » Si meminimus Atticum, uirum locupletissimum, procul a ciuili tumultu mansisse atque pecuniâ suâ hominibus factionum omnium opitulatum esse ut fortasse nonnullis uideretur in dubio haesitans uictis uictoribusque morigerari, uel potius blandiri, mihi non displicet suspicari Atticum qui pacem fortunis ingentibus suis sibi concilare soleret, undique ob id uituperari, immo uero ignauiae accusari. Nonne est amicorum inter se auxiliari ? Inde quod haud absurdum credo, facile mihi fingo Cornelium Nepotem uice patroni fretumque optimatum auctoritate Atticum defendere. Itaque, ut testis oculatus, plûrimis argumentis demonstrat Atticum pecunias ingentes soluisse non sibi suisue sed ciuitati bellis ciuilibus lacessitae. Inde Atticus qui ignauus iudicari poterat, uestimentum euergetae induit ; quin etiam philosophus fit, ut sapiens apud Lucretium qui ab litore procellam contemplatur. Praeterea Nepos multis locis explanat Atticum ab uniuersis amatum esse quod omni malitiâ abstineret. Nihilominus pluriens cum fortunis emigrat, amicis inimicisque opem fert e quibus nonnulli sanguine Romano aspersi erant. Hic procul dubio non destino Atticum in ius uocare, sed illud solum cupio manifestum facere Cornelium Nepotem scriptorem memoriâ digniorem esse quam etiamnunc dicitur, propterea quod non tantum imagines apud lectores scite suscitat sed etiam genera litteraria miscet ut opus apologeticum sub specie uitam componendi scriberet. Postremo plura de uitis uirorum Graecorum dicam. Etenim dum has lego, aliquid lepidi animaduerti. Nam cum de uiginti fere ducibus tractet, qui quinto quartoue saeculo uiuentes plerique aequales fuerunt, profecto usu uenit ut iidem in pluribus uitis apparerent. Sic Cononi Atheniensi Lysandroque Lacedaemonio qui alter in sua alteriusque uita partes hostium agunt. Inde oblectamentum lectoribus apparatur, salis plenum, in quo imagines diuersae eorundem uirorum inter se confliguntur. Idem Graece sine dubio faciet Plutarchus. Sed quod ad Latinitatem spectat, Cornelius Nepos fortasse uiam aperuit tanquam Balzac in Comoediâ humanâ apud Francogallos. Haec emissio non fuit thesis de Cornelio Nepote, sed, ut spero, humilis gustatio quâ ministratâ hortor ut opera eius denuo oculisque innocentibus inspiciatis. Nunc peruenimus ad finem huius emissionis. Gratias uobis ago, amici amicae uosque omnes qui Latinitati hodiernae fauetis, atque iterum optimum anni finem uobis exopto. Curate ut ualeatis.

Wed, 1 Jan 1592 12:00:00 +0100 http://epub.ub.uni-muenchen.de/11797/ http://epub.ub.uni-muenchen.de/11797/1/W8Vetus1458.pdf Gislo, Jacobus Gislo, Jacobus: Chronologia seu temporum series, ab initio mundi ad nostra haec tempora praesentia, in cuius medio contexitur genealogia Christi ab Adamo per sem filium Nohe. A Dextro Latere Positi Svnt Reges Gothorum Sueonumq[ue]; tam extra patriam quàm in patria à Magogo filio Iapheti oriundi, teste Ieronymo, Isidoro lib: 9. et alijs dignis Authoribus. In sinistro latere quartae Monarchiae ordinantur. Ad Quartam Monarchiam, Romanorum scilicet, adpositi sunt Romani Pontifices, ad praesentem Roma