Podcasts about hp de tijd

Jasper van Dijk, Jelle van Baardewijk en oud-Kamerlid voor de PVV Harm Beertema bespreken het nieuws van de week.--Steun DNW en word patroon op http://www.petjeaf.com/denieuwewereld.Liever direct overmaken? Maak dan uw gift over naar NL61 RABO 0357 5828 61 t.n.v. Stichting De Nieuwe Wereld. -- Bronnen en links bij deze uitzending: - Het afscheid van Harm Beertema uit de Tweede Kamer: https://www.youtube.com/watch?v=nwck0e7dFXc- Dion Graus over de wolf: https://www.youtube.com/watch?v=DFwquky__Gs&t=788s- De bijeenkomst van Beter Onderwijs Nederland: https://www.beteronderwijsnederland.nl/onderwijs-in-beeld/2025/03/symposium-onderwijs-op-orde/- Ad en Maurice over onderwijs en AI: https://www.youtube.com/watch?v=n6-gkfN67a4- Jelle op radio 1 over Amerikaanse wetenschappers die naar Nederland willen: https://www.nporadio1.nl/nieuws/wetenschap-techniek/ef76a782-2926-482b-802e-d79377ff4224/universitair-hoofddocent-boos-om-fonds-voor-amerikaanse-wetenschappers-help-onze-eigen-mensen- Het laatste gesprek tussen Jelle en Wouter de Heij over stikstof: https://www.youtube.com/watch?v=Za47KveGoWg- Ad over onderwijs in de Eerste Kamer: https://www.youtube.com/watch?v=lWjxBkHk_Pw- Bestel de boeken van Byung-chul Han hier: https://www.uitgeverijtenhave.nl/auteur/byung-chul-han/- 'Het gemuilkorfde onderwijs', artikel in HP De Tijd: https://www.hpdetijd.nl/nieuws/leven/47087/het-gemuilkorfde-onderwijs- Wierd Duk in gesprek met Mattias Desmet: https://www.youtube.com/watch?v=p3aD_n-BWGs- Ads laatste gesprek met Willem Middelkoop: https://www.youtube.com/watch?v=0BVu-uoHt0M

Aan de vooravond van de bekendmaking van de NS Publieksprijs - hij is genomineerd met zijn boek 'Alkibiades' praat ik met hem over de neiging om alles maar te vereenvoudigen en het gevaar daarvan. Zijn columns in De Morgen en in HP De Tijd. Ook blikken we terug op zijn jeugd en zijn zelfbedachte land.

Robbert Welagen is schrijver. Hij publiceerde korte verhalen in onder meer HP/De Tijd, De Groene Amsterdammer en VPRO Boeken. Daarnaast verschenen er verschillende romans van zijn na zijn debuut ‘Lipari', waarmee hij de Selexyz Debuutprijs won. Welagens nieuwe roman ‘Averij' vertelt een beklemmend verhaal over een man die wordt geconfronteerd met een gevaar dat van binnenuit komt. Hoe moet hij zich verhouden tot zichzelf, en het ogenschijnlijk kalme bos waarin hij zich bevindt? Chris Kijne gaat met Robbert Welagen in gesprek

Vanavond zit Soundos El Ahmadi aan de zijde van Sophie!  Ondanks de rechtszaken tegen Donald Trump en de bestorming van het Capitool in 2021 staat de oud-president sterker in de peilingen dan ooit om herkozen te worden. Maar wat zijn precies zijn plannen voor Amerika? Raymond Mens praat ons bij.  Klaas Gubbels wordt in één adem genoemd met zijn iconische koffiepotten. De kunstenaar tikte dit jaar de 90 aan, maar dat is geen reden om minder tijd in zijn atelier door te brengen. Met liefhebbers Hanneke Groenteman en Hugo Borst zetten wij hem in het zonnetje.  Soumaya Sahla werd in 2005 opgepakt en zat 3 jaar in de gevangenis voor verboden wapenbezit en lidmaatschap van een terroristische organisatie. Na haar vrijlating leerde ze VVD-erelid Frits Bolkestein kennen die haar mentor werd. Ook wordt ze zelf actief voor de partij. Na berichtgeving van HP/De Tijd dat Sahla geld zou hebben ontfutseld van Frits Bolkestein werd haar lidmaatschap opgezegd door de partij. Vanavond schuift ze aan.   

Jasper van Dijk in gesprek met journalist en schrijver Jan Kuitenbrouwer. - The Cass Review: https://cass.independent-review.uk/home/publications/final-report/ (16:07) - Documentaire 'Mevrouw Faber', trucker wil vrouw worden: https://www.2doc.nl/documentaires/2019/11/mevrouw-faber.html (36:02) - Columns van Kuitenbrouwer in HP/De Tijd: https://www.hpdetijd.nl/auteurs/jan-kuitenbrouwer/ (44:33) - Kuitenbrouwer was eerder te gast: https://www.youtube.com/watch?v=D7i4Wugo4FI

Moegestreden kruipen de politici onder de kerstboom, de formatie gaat even op pauze, terwijl ze bij de NPO zich afvragen: wat gaat het komende jaar voor ons betekenen? Sam Hagens maakt de balans op met Ton F. van Dijk, politiek columnist bij HP/De Tijd.See omnystudio.com/listener for privacy information.

Marcel van Roosmalen volgde politicus Pim Fortuyn en de leden van de Lijst Pim Fortuyn in aanloop naar de verkiezingen van 2002 voor HP/De Tijd. Na de tragische dood van hun geliefde leider en de ongekende verkiezingswinst, ging Marcel terug naar enkele prominente LPF-leden, vaak aangeduid als ‘De Pimmels'. Ze onderscheiden zich van andere politici: ze spreken niet in het typische Haagse taaltje, zijn niet overdreven gemediatraind en zeggen wat ze denken.Marcel vertelt in GONZO hoe hij genoot van zijn gesprekken met De Pimmels: de aanvankelijke verbroedering, de ambities, de ruzies, de teleurstellingen en de onvoorwaardelijke liefde voor Pim. Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Hij heeft tal van opzienbarende journalistieke onthullingen op zijn naam staan, onder meer over het nazi-verleden van een Duitse topwetenschapper. Wat drijft hem om dit werk te doen en bepaalde zaken onder de loep te nemen? Te gast is onderzoeksjournalist en columnist bij HP/De Tijd, Ton F. van Dijk. Gasten in BNR's Big Five van de Dwarsdenkers Ton F. van Dijk, onderzoeksjournalist en columnist bij HP/De Tijd Tom Middendorp, oud-Commandant der Strijdkrachten en schrijver van het boek Klimaatgeneraal Soundos El Ahmadi, comedian Feike Sijbesma, voormalig topman DSM Tim Fransen, comedian en filosoof See omnystudio.com/listener for privacy information.

Pieter Grinwis door HP/De Tijd uitgeroepen tot meest actieve Kamerlid van afgelopen jaar. Hij laat Van der Plas (plaats 2) en Omtzigt (3) zelfs ver achter zich. Wat maakt hem zo effectief? Sven Kockelmann praat erover met Ton F. van Dijk en de nummer 1 zelf. Sven op 1 is een programma van Omroep WNL. Meer van WNL vind je op onze website en sociale media: ► Website: https://www.wnl.tv  ► Facebook: https://www.facebook.com/omroepwnl  ► Instagram: https://www.instagram.com/omroepwnl ► Twitter: https://www.twitter.com/wnlvandaag ► Steun WNL, word lid: https://www.steunwnl.tv ► Gratis Nieuwsbrief: https://www.wnl.tv/nieuwsbrief 

Annemieke Bosman in gesprek met Henk Steenhuis, journalist en schrijver. Deze maand verschijnt zijn boek 'Toujours l'amour', Liefde lust en bedrog in Frankrijk door de eeuwen heen'. Daarin toont Steenhuis ons het Frankrijk als land van de liefde, van romantische en kleurrijke avonturen vol passie, verleidingskunst, avontuurtjes en bedrog. Aan de hand van bekende romans, dagboeken en historisch onderzoek schetst Henk Steenhuis de geschiedenis van de liefde. De lezer komt meer te weten over het avontuurlijke liefdesleven van Benoîte Groult, generaal Pétain, Valérie Trierweiler, François Hollande, Jacques Chirac, Carla Bruni, Dominique Strauss-Kahn en vele anderen. Henk Steenhuis was werkzaam als journalist in Frankrijk en in Nederland. Van 2000 tot 2009 was hij hoofdredacteur van HP=De Tijd.

Aan tafel zitten Jan-Kees Emmer, Elger van der Wel en Spraakmaker Fons Orie Het Mediamoment van Van der Wel gaat over de ontwikkelaarsconferentie van Apple: de WWDC. Ze lanceren een nieuwe bril. Gaat dit voor Apple weer een klapper worden? Emmers Mediamoment gaat over een de stelselwijziging bij de lokale omroep. Zelf is Emmer verbonden aan de lokale omroep De Orkaan in Zaanstad. Hij mist aandacht voor de plannen van minister staatssecretaris Uslu. Er komt meer geld maar wat moeten de omroepen daarvoor inleveren? Vindt hij het een goede ontwikkeling? Van der Wel: "De vriendjespolitiek moet er daar echt uit!" "Waarom bericht de krant wel kritisch over anderen, maar niet over zichzelf" Die vraag stelt Pieter Kottman, oud-redacteur van NRC Handelsblad. Hij schrijft in HP/De Tijd over hoe hij vertrok in strijd met de toenmalige NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch. Het zou te maken hebben met grensoverschrijdend gedrag. Kottman schreef een opiniestuk maar het NRC publiceerde dat niet. Is dat onvoorstelbaar? Hoe moet een media omgaan met eigen interne problemen? Moet dat publiekelijk?  Fons: "Als mensen zich misdragen moeten ze niet hun hele leven verbannen worden" We eindigen met de nieuwe hoofdredacteur van NOS Sport: Gert-Jaap Hoekman, vaste gast in ons Mediaforum. Hij staat voor grote uitdaging, wat wordt er precies van hem verwacht? En hoe gaat hij de cultuur veranderen?

Het scheikundelokaal aan het Lange Voorhout was het middelpunt van een Haagse kaasstolpstorm nadat Caroline van der Plas, SP-senator Tiny Cox en PVV'er Alexander van Hattem elk hun eigen poging deden om de stemming over de pensioenwet uit te stellen vlak voordat de nieuwe Eerste Kamer geïnstalleerd wordt. Verder onthulde NRC nieuwe details over de woede-uitbarstingen van Dennis Wiersma, uitgerekend op dag dat de onderwijsminister een wel heel hardnekkig profileringsfilmpje naar buiten bracht en bewees de Algemene Rekenkamer definitief het spannendste Hoge College van Staat te zijn. Ook mocht oud-PvdA-Kamerlid Gijs van Dijk, die overduidelijk een katje had te villen met Lilianne Ploumen, meerdere pagina's van HP/De Tijd vullen met zijn kant van het verhaal en onthulde en passant een aantal sappige formatiedetails. De Democraten uit 1966 bleken onverwachts vóór een middeleeuwse staatsvorm te zijn en Mark Rutte was niet weg te slaan uit het nieuws met zijn ondergekakte Saab en optredens bij de talkshow Vandaag Inside en de podcast van Jort Kelder.Support the showSteun ons en doneer een bak popcorn:https://vriendvandeshow.nl/politieke-popcorncastTwitter:https://twitter.com/polpopcorncast

Ongehoord Nederland is volgens de NPO een 'gevaar voor de integriteit van het publieke omroepstelsel'. Daarom krijgt de de omroep van Arnold Karskens vandaag een derde boete, maar het gaat nog verder: de NPO wil dat staatssecretaris Uslu de uitzendlicentie intrekt. Moet zij dat verzoek honoreren? Hierover gaat presentator Tijs van den Brink in gesprek met: * Huub Wijfjes, hij is mediahistoricus * Ton F. van Dijk, hij is columnist bij HP De Tijd en oud-bestuurder van de NPO

Hoofdredacteur Tom Kellerhuis van HP/De Tijd sprak Joost Zwagerman vijf dagen voor zijn dood. De schrijver vertelt in het interview openhartig over zijn depressie en zijn ongeneeslijke en progressieve ziekte. Tom stelt Joost de vraag of hij wel eens zelfmoord heeft overwogen. Hoe kijkt hij met de kennis van nu terug op het interview? En had hij dingen anders gedaan? Het interview van Tom Kellerhuis met Joost Zwagerman lees je hier terug: https://www.hpdetijd.nl/2015-09-09/laatste-interview-joost-zwagerman-zelfmoord-beschouw-ik-als-no-go-area/Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Wie waren het afgelopen jaar de ijverigste Kamerleden? HP De Tijd stelde op basis van de Politieke Index een top 30 samen en Sven ontvangt de top drie. Journalist Ton F. van Dijk onthult wie zichzelf het meest waardevolle Kamerlid mag noemen.  Sven Kockelmann in gesprek met Ton F. van Dijk en Caroline van der Plas. Sven op 1 is een programma van Omroep WNL. Meer van WNL vind je op onze website en sociale media  ► Website: https://www.wnl.tv  ► Nieuwsbrief: https://www.wnl.tv/nieuwsbrief ► Facebook: https://www.facebook.com/omroepwnl  ► Instagram: https://www.instagram.com/omroepwnl ► Twitter: https://www.twitter.com/wnlvandaag ► Steun WNL, word lid: https://www.steunwnl.tv

Het is een van de spraakmakende onthullingen die onderzoeksjournalist Ton F. van Dijk afgelopen maanden op zijn naam zette: de vakantie van de toenmalige baas van de publieke omroep met de toenmalige staatssecretaris van mediazaken. Een privé-tripje naar Israël. Pikant, omdat de staatssecretaris elk jaar een slordige 900 miljoen euro aan de publieke omroep (NPO) beschikbaar stelt. Zo'n reis moet dus worden gemeld, om roddels en gesmoes te voorkomen. Maar dat had de NPO-baas niet gedaan, ontdekte Van Dijk. Hij publiceert dit soort onthullingen in zijn column in HP/De Tijd, in een podcast van BNR of op social media. Een video-opname die hij maakte van boze boeren bij het huis van stikstofminister Christianne van der Wal werd op Youtube honderdduizenden keren bekeken en haalde nieuwsprogramma's over de hele wereld. De journalistieke loopbaan van Van Dijk begon hij in de jaren negentig als televisiejournalist bij de KRO-programma's Brandpunt en Reporter. Samen met zijn in 2001 overleden collega Steven de Vogel bracht hij grote onthullingen, onder meer over het nazi-verleden van een Duitse topwetenschapper en de dubbele petten van vooraanstaande politici als de toenmalige CDA-lijstrekker Elco Brinkman en VVD-politicus Frits Bolkestein. Daarna werd Van Dijk een van de topmanagers van de publieke omroep, als baas van Nederland 1, Nederland 2 en vervolgens als algemeen televisiedirecteur. In het kader van onze zomerreeks Luizen in de Pels een uitgebreid gesprek met Ton F. van Dijk. Maar: is hij luis of is hij pels? Wat drijft hem? Hoe ziet hij de taak van de onderzoeksjournalistiek? En hoe gaat hij te werk?

Het is een van de spraakmakende onthullingen die onderzoeksjournalist Ton F. van Dijk afgelopen maanden op zijn naam zette: de vakantie van de toenmalige baas van de publieke omroep met de toenmalige staatssecretaris van mediazaken. Een privé-tripje naar Israël. Pikant, omdat de staatssecretaris elk jaar een slordige 900 miljoen euro aan de publieke omroep (NPO) beschikbaar stelt. Zo'n reis moet dus worden gemeld, om roddels en gesmoes te voorkomen. Maar dat had de NPO-baas niet gedaan, ontdekte Van Dijk. Hij publiceert dit soort onthullingen in zijn column in HP/De Tijd, in een podcast van BNR of op social media. Een video-opname die hij maakte van boze boeren bij het huis van stikstofminister Christianne van der Wal werd op Youtube honderdduizenden keren bekeken en haalde nieuwsprogramma's over de hele wereld. De journalistieke loopbaan van Van Dijk begon hij in de jaren negentig als televisiejournalist bij de KRO-programma's Brandpunt en Reporter. Samen met zijn in 2001 overleden collega Steven de Vogel bracht hij grote onthullingen, onder meer over het nazi-verleden van een Duitse topwetenschapper en de dubbele petten van vooraanstaande politici als de toenmalige CDA-lijstrekker Elco Brinkman en VVD-politicus Frits Bolkestein. Daarna werd Van Dijk een van de topmanagers van de publieke omroep, als baas van Nederland 1, Nederland 2 en vervolgens als algemeen televisiedirecteur. In het kader van onze zomerreeks Luizen in de Pels een uitgebreid gesprek met Ton F. van Dijk. Maar: is hij luis of is hij pels? Wat drijft hem? Hoe ziet hij de taak van de onderzoeksjournalistiek? En hoe gaat hij te werk?

Andrea van Pol in gesprek met Milou van Rossum. Milou van Rossum interviewde onder anderen Yvonne Kroonenberg, Anja Meulenbelt, Marja Pruis, Xandra Schutte, Anousha Nzume, Manon Uphoff en Dilara Bilgic. Milou van Rossum begon haar journalistieke carrière bij HP/De Tijd, was meer dan tien jaar moderedacteur bij de Volkskrant en werkt sinds 2011 bij NRC. Ze is nu chef van NRC Magazine. Van haar hand verschijnt afgelopen week de bundel 'De buitenkant. Vrouwen over de rol van het uiterlijk'. Van Rossum interviewde veertien vrouwen over hun uiterlijk, en de rol die dat uiterlijk heeft gespeeld en speelt in hun leven. Elk verhaal is anders, elk verhaal is herkenbaar. De buitenkant gaat over dik zijn, over het zoeken naar kleding, over blikken en opmerkingen en complimenten, over de niet altijd negatieve gevolgen van langdurige acne, over ouder worden, over de hoofddoek, over het beschermen van dochters, over gevechten en acceptatie. Over de meetlat die je als vrouw altijd bij je draagt. De buitenkant.

De Berkelse journalist, schrijver en dichter Hans van Willigenburg (1963) is al decennia lang aan de weg aan het timmeren met talloze stukjes, columns en radio- en televisieoptredens. Als het aan hem ligt, komt er voorlopig geen einde aan die weg, die vooral niet uitgestippeld moet zijn. "Wat zou het toch heerlijk zijn, om opgeruimd door het leven te gaan", mijmert hij weleens. "'s Ochtends fris uit je bed springen, te weten wat je die dag te doen staat en fluitend je ontbijt klaar te maken". Om vervolgens innerlijk de slappe lach te krijgen. Want zo'n uitgestippelde weg, het 'alles op z'n plek laten vallen', daarvoor moet je niet bij Hans zijn. Of hij weleens problemen ondervindt omdat -ie dezelfde naam heeft als de altijd gebruinde KRO-presentator? Hans moet er hard om lachen in de studio tijdens de uitzending van 'De Verdieping'. De KRO-presentator heeft eerder last van hém, als 'onze' Hans weer een vinnig stukje heeft geschreven over tv-collega's. "En verder is het voor ons beiden steeds minder lastig. Mijn naamgenoot loopt nu ook al tegen de 80 en is steeds minder actief". Inmiddels is het tiende boek verschenen van Hans van Willigenburg, getiteld 'Zenderbaas' waarin hij een inkijkje geeft in het 'media-wereldje'. Of het nu goeroes zijn die spreken voor een ademloos publiek bij een lezing, of collega's die zich in alle bochten wringen om die belangrijke tv-beroemdheid zoveel mogelijk te behagen: hij spaart ze niet. Als je het boek leest, wordt al snel duidelijk dat Van Willigenburg het niet zo op heeft met dikdoenerij, met mensen die zichzelf belangrijk vinden of maken. Ook verhaalt hij, al dan niet gedeeltelijk fictief, over zijn eigen leven als journalist, wat toch het cliché oproepriep van de rokende, drinkende, zwaarmoedige journalist op een zolderkamer. "Oh, haal jij dát eruit?" vraagt hij oprecht verbaasd in de studio. Zijn liefde voor schrijven maar vooral de reacties op zijn stukken begon al op de middelbare school, waar hij besloot voor de schoolkrant recensies te schrijven over leraren. Die stukjes vonden gretig aftrek. Zijn studietijd in Leiden (Algemene Literatuurwetenschap) wilde hij eigenlijk het liefst verlengen. Althans, het wilde leven dat erbij hoorde. Het tekent Hans, die eigenlijk toen al de kriebels kreeg van een uitgestippeld bestaan. Daarom geen gouden dasspeld voor hem na 25 jaar trouwe dienst bij dezelfde werkgever. Nee, hij schrijft en schreef voor de Rotterdambijlage van de NRC, maar ook de Volkskrant, Groene Amsterdammer, HP/De Tijd en The Post Online. Die laatste wordt door "zure linkse journalisten" vaak negatief weggezet. Maar ook dat tekent Van Willigenburg: hij schrijft overal, van links naar rechts en van voor naar achter.

Hans Hoenjet is cultureel journalist en docent Nederlands. Hij schreef voor de Volkskrant, HP/De Tijd en NRC Handelsblad. Nu publiceert hij een kijk- en leesboek over zijn stad, Valkenburg dat tussen het massatoerisme door zichzelf telkens weer opnieuw uitvindt. Presentatie: Frénk van der Linden

Aan tafel zitten Gert-Jaap Hoekman, Henrike van Gelder en spraakmaker Michael Persson Het moment van De Gelder gaat over Maurice de Hond. Hij bereidt bodemprocedure voor op de makers van de Podcastreeks 'De Deventer Mediazaak'. Nét nu gisteren de film over de zaak met veel aandacht in première is gegaan. De verdachte Louwers meent onschuldig te zijn.  In die podcast komt Stan de Jong uitgebreid aan het woord. Hij is een oud-collega van De Gelder in haar tijd bij HP De Tijd. Hoe ging De Jong toen met de zaak om? Bleef hij objectief en kon hij afstand houden? Hoe was dat de redactie van HP De Tijd die steeds meer het gevoel kregen dat hij onschuldig was? Nieuwsredacties publiceren het nieuws dat Maurice de Hond een bodemprocedure voorbereidt, maar in hoeverre moet je dat zo vroeg aandacht geven? Hoekman geeft tekst en uitleg over een experiment op NU.nl. Want voor de Formule 1-liefhebbers was het even schrikken afgelopen weekend toen ze op nu.nl ineens op een inlogmuur stuitte. Was dit een redactionele keuze of ingegeven door de nieuwe eigenaar De Persgroep? Hoekman vertelt over welke keuzes hij had en waarom er nu ingelogd moet worden voor sommige artikelen. Mag je als gebruikers zomaar gevolgd worden? Ook als je nieuws zo gratis houdt? De Vooravond met Fidan Ekiz en Renze Klamer was 'niet urgent genoeg', vond de NPO-top. Het nieuwe programma op NPO 1 om 19.00 uur heet Khalid en Sophie - dat gisteren voor het eerst werd uitgezonden. Het is eigenlijk Khalid Kasem óf Sophie Hilbrand, want ze presenteren om-en-om. Gisteren trapte Sophie Hilbrand af. Hoe deed Hilbrand het in dit geval? In hoeverre was het nieuw vergelen met de Vooravond? En kun je van zo'n programma verwachten dat ze geheel vernieuwend zijn? Is dit programma dan wel urgent en wat betekent dat nog? Persson vertelt hoe het anders is in Amerika. Hij vindt de Nederlandse talkshows een verademing. Dan naar Afghanistan. Omdat er maar een handjevol journalisten in Kabul waren en de evacuaties chaotisch verliepen, bleek het lastig om Afghanen aan het woord te krijgen. Laat staan dat we verhalen van kinderen hoorden. Een uitzondering was het 'huppelende' Afghaanse meisje op het vliegveld. Belgische media kregen haar voor de camera. Is het Kidsweek ook gelukt om Afghaanse kinderen te spreken? De Gelder vertelt de moeite om kinderen te interviewen. Hoe kijkt zij naar dit interview? En hoe krijg je een kind voor de camera? Ook legt ze uit hoe je het nieuws geschikt maakt voor kinderen.

MVPD met de geest van opa op de schouder in het gedroomde geel, horrorcrashes, bollenstrijder Ide Schelling, La Course-koningin Demi Vollering en de wedergeboorte van Cav, alles komt in deze jubileumaflevering aan bod. Tafelgast is Frank Heinen, een van onze favoriete wielerschrijvers. Je kent hem van de messcherpe columns voor onder meer HP/De Tijd én weelderige verhalen over vergeten, en meestal enorm kleurrijke voetballer en wielrenners. Daarnaast is hij auteur van het boek dat in geen enkel huishouden mag ontbreken: De Kleine Heinen. Met Frank vragen we ons af: kan Roglic de Tour nog winnen of is die andere Sloveen gewoonweg te sterk? En wat kan Alaphilippe nog?Verder in deze episode wederom de Tacx Klim van de Dag en tips voor je tourpoule. Er zijn er mooie prijzen te winnen en muziek is er van SAULT, Kate Tempest en Big Red Machine. Garmin en Tacx zijn supporter van De Grote Plaat #neverstopcycling See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Ton F. van Dijk, de mediagast in het eerste uur, is onderzoeksjournalist en voormalig omroepbestuurder Van Dijk werd tien jaar geleden als een van de machtigste mannen van Hilversum beschouwd. Inmiddels is hij geen bestuurder meer maar publicist, onder andere in HP De Tijd. En ook in deze functie is hij machtig; al jaren zorgt hij voor grote onthullingen. Foeke Booy, de sportgast in het tweede uur, is sinds 2017 technisch directeur bij SC Cambuur. De voetbalclub van Leeuwarden werd afgelopen week kampioen in de Keuken Kampioen Divisie en keert volgend seizoen dus terug naar de eredivisie. Booy maakte in de jaren '80 zijn debuut als voetballer bij Cambuur. Hij speelde verder onder meer voor PEC Zwolle en Club Brugge en was trainer bij onder meer FC Utrecht en Sparta.

In samenwerking met ProDemos en Stemwijzer brengt HP/De Tijd deze verkiezingsmaand De Nabeschouwing. Het vaste panel, bestaande uit Kemal Rijken, Huub Bellemakers, Kim van Keken en Ton F. Van Dijk, duidt het NOS Slotdebat. Met vandaag twee speciale gasten: Tom van der Meer, docent Politicologie aan de Universiteit van Amsterdam, en Hanneke Gelderblom, oud-OVSE-waarnemer en ex-Eerste Kamerlid voor D66. We blikken terug op de campagne, blikken voorzichtig vooruit op de verkiezingsuitslag en behandelen de rumoer rondom de poststemmen. Het NOS Slotdebat was de laatste kans voor de lijsttrekkers om twijfelende kiezers te overtuigen. En die zijn er genoeg. Tom van der Meer: “Ongeveer 15% van de kiezer bepaalt op de verkiezingsdag nog zijn of haar stem.” Aanvankelijk was dat te zien in de voorzichtige toon waarmee ideologische tegenstrevers Kaag (D66) en Wilders (PVV) elkaar bestookten. Dat veranderde abrupt toen Wilders zijn welbekende lasterpraat van stal haalde en Kaag, ooit in hoofddoek gehuld als vertegenwoordiger van de Nederlandse staat in Iran, een ‘verrader' noemde. Kaag reageerde gevat en vergeleek Wilders met ‘een stukgedraaide plaat', al kwam de stoom uit haar oren. Tom van der Meer: “Het gaat dieper. Wilders plaatst een bewindslied buiten het democratisch systeem. Dat vind ik nogal heftig, voorbij de rode lijn, een dieptepunt.” Opvallend bovendien was de spanwijdte van de stellingen. Kim van Keken: “De politici konden alle kanten op.” Zo kon het gebeuren dat Klaver (GroenLinks) al in zijn eerste zin de metaforen van Segers (ChristenUnie) over ‘zeilboten die laveren met tegenwind' omboog naar een medisch-ethische discussie over voltooid leven. Segers liet overigens zijn gevoelige kant zien in het debat tegen Ploumen (PvdA), die wederom een weifelende indruk maakte. Rutte versus Hoekstra (CDA), maanden geleden nog ingeschaald als dé titanenstrijd om het Torentje, was niets meer dan een slappe, ongemakkelijke strijd tussen de onaangetaste leider en de uitdager zonder slagkracht. Hoekstra heeft aangetoond zowel in de Tweede Kamer, als tijdens deze campagne ‘rechts van Rutte te zitten.' In zijn geheel kan de campagne van het CDA dan ook omschreven worden als casinopolitiek. Kim van Keken: “Hoekstra heeft te veel naar ‘het eerlijke verhaal' van Samsom gekeken.” Tom van der Meer: “Waarom daagt CDA de VVD uit op VVD-thema's? Het is niet evident, het is gokken dat Rutte instort.” Wat beklijft van deze campagne is toch dat de overduidelijke pijnpunten van tien jaar Rutte niet geagendeerd zijn. Huub Bellemakers: “De Toeslagenaffaire, de diversiteitsdiscussie, flexcontracten, de woningmarkt – er is gewoon niet over gepraat.” Dat komt ook deels door de afkeurenswaardige keuzes van de programmamakers om Rutte enkel tegenover Wilders te zetten. Waar rechtse lijsttrekkers bij ieder lastig issue begonnen over het creëren van ‘maatschappelijk draagvlak', stuntelden hun linkse uitdagers onmiskenbaar met hun kleine verschil in standpunten en electorale marginaliteit. Het linkse ongemak werd duidelijk bij de stelling over het eigen risico, toen mediator Rob Trip intervenieerde: “Wie moet de kiezer nou kiezen?” Tot slot werd kort vooruitgelopen op de verkiezingen en de formatie. Ton F. van Dijk: “Kaag gaat zich anders opstellen naar Rutte. Concessies gaan niet weer zo makkelijk gedaan worden, zie de vluchtelingenkinderen in Griekenland.” Qua verkiezingsverrassingen zijn de panelleden voorzichtig. Veel zetels voor D66 zou hen niet verbazen, net als een verrassing bij Forum voor Democratie. En wat voor electorale aardverschuiving kan Pieter Omtzigt teweegbrengen? Vanaf nu is de kiezer aan zet.

In samenwerking met ProDemos en Stemwijzer brengt HP/De Tijd deze verkiezingsmaand De Nabeschouwing. Het vaste panel bestaande uit Kemal Rijken, Huub Bellemakers, Kim van Keken en Ton F. Van Dijk duiden het EenVandaag lijsttrekkersdebat. Met vandaag als speciale gast Loes Aaldering. Zij is universitair docent Vergelijkende Politiek aan de afdeling Bestuurswetenschap en Politicologie van de Vrije Universiteit(VU) in Amsterdam. Haar onderzoek richt zich vooral op politiek leiderschap en mediaberichtgeving, waaronder gender, politiek en media. Ook houdt heeft ze onder meer kennis van verkiezingscampagnes, electoraal gedrag, gender-stereotypen, nepnieuws en politieke vertegenwoordiging. In De Nabeschouwing zal Aaldering extra letten op de vrouwelijke lijsttrekkers. Het lijsttrekkersdebat van EenVandaag stond wederom bol van politieke platitudes en retorische eenheidsworst. Als een foutje van presentator Pieter Jan Hagens het hoogtepunt qua spanning is, kan geconcludeerd worden dat het wederom weinig verheffend was. Dat begon al in een debat tussen Ploumen (PvdA) en Hoekstra (CDA), die een ultieme poging deden elkaars deelname aan de vorige twee kabinetten te veroordelen. Ploumen slingerde nogmaals haar favoriete symbool ‘de topman van Ahold' erin en betichtte Hoekstra in iedere zin ervan ‘asociaal' te zijn. Hoekstra begon voor de zoveelste keer over ‘het eerlijke verhaal', terwijl hij Ploumen aansprak op ‘de grote sorry-tour' van PvdA in de afgelopen jaren. Huub Bellemakers, campagne-expert: “Het ging weer over CPB-doorrekeningen. Dan ben je mij kwijt.” Kaag (D66) en Klaver (GroenLinks) wisselden daarna stuivertje wie het best een grachtengordelthema kon agenderen. Kim van Keken, onderzoeksjournalist: “Het was randstedelijk.” Kaag trapte af met borstklopperij over door haar gesloten handelsdeals. Hierna verstevigde Klaver zijn niche partij-imago door een discussie te beginnen over een aantal historische bomen bij Amelisweerd, randje Utrecht. Het is ernstig de vraag wat kiezers in Oost-Groningen en Zuid-Limburg met deze discussie wijzer geworden zijn. Terwijl Klaver de hand reikte tot samenwerking, zei Kaag stellig: "Dan moet u dit keer wel meedoen." In deel twee van het drieluik tussen Rutte (VVD) en Wilders (PVV) was het weer immigratie versus crisisleiderschap. Kijkers werden niet teleurgesteld, de verwachte clichés kwamen één voor één langs. Ton F. van Dijk, journalist HP/De Tijd: “Vol op het orgel, Wilders is een karikatuur van zichzelf geworden.” Het was een kanonnade aan ingestudeerde banaliteit. Rutte werd afgeschilderd als ‘undercover GroenLinks activist in het kabinet', Wilders als ‘schreeuwer aan de zijlijn.' Rutte verpersonificeerde de herhaling van zetten door een van Wilders' beste oneliners over de verlenging van Soldaat in Oranje te herhalen. Het debat werd afgesloten met de inmiddels exemplarische woorden van Wilders: "Nederland weer voor de Nederlanders." Tijdens de Nabeschouwing kwam Loes Aaldering uitgebreid aan het woord over genderstereotypen en leiderschap. “Deels gaat deze campagne over online seksisme, de benadeling van vrouwen door de media. In feite krijgen ze ook deze campagne minder media-aandacht.” Bij hen vindt in de media sneller een connectie plaats met hun uiterlijk, hun familie en traditionele eigenschappen passend bij hun gender. Interessant wat betreft leiderschap was het debat bij aanvang over de ontwikkelingen rondom AstraZeneca. Een ideale gelegenheid voor demissionair premier Rutte om, zoals Huub Bellemakers het weerspiegelt “de wijze staatsman uit te hangen.” Snel op naar de volgende, het NOS Slotdebat, waarin de partijleiders een laatste aanval kunnen plaatsen.

Jaap Goedegebuure (1947) was hoogleraar aan de universiteiten van Tilburg en Leiden, literair criticus voor onder meer HP/De Tijd en Trouw en auteur van boeken over onder meer H. Marsman, Oek de Jong en Frans Kellendonk. Het Verblijf is een initiatief van Marc van Oostendorp. Redactie: Johan Oosterman, Iris van Erve, Jaap de Jong, Lot Broos. Presentatie, format, productie, vogels en muziek: Michiel van de Weerthof. Het verblijf wordt mede mogelijk gemaakt door de Nederlandse Taalunie. https://hetverblijf.online

Aan tafel zitten Arno Kantelberg, Jaap van Zessen en Spraakmaker Martin Sitalsing. Het mediamoment van Van Zessen gaat over de aanstormende talenten van 2021. Hij is verheugd over de Volkskrantkeuze voor mediatalent van het jaar, Roel Maalderink. Waarom vindt hij dit zo goed? Voor het mediamoment van Kantelberg kijken we naar China. Daar is een journaliste veroordeeld die de situatie rondom het coronavirus in China liet zien. Kantelberg vindt dat we het coronavirus best de Chinese griep zouden mogen noemen. Waarom zou hij willen benoemen waar het virus, waarschijnlijk, vandaan komt? Verder: de Britse Channel Four toonde een wel heel kwieke Queen Elisabeth met een ongekende kerstspeech. Fake dus, en zelfs deepfake, vergaande beeldmanipulatie. Britten kunnen het niet waarderen, mediawaakhond Ofcom ontving ruim tweehonderd klachten. Dit filmpje was ook bedoeld om mensen bewust te maken van de technologische mogelijkheden. Is dit een geschikte manier? Gaan dit soort deepfakes problemen opleveren in de toekomst? HP/ De Tijd gaat zelfstandig verder. Vrij Nederland gaat behalve het tijdschrift ook non fictie boeken uitgeven. Laten we dat eens als aanleiding nemen om terug te kijken op dit tijdschriftenjaar. Welke tijdschriften lopen goed? Hoe gaat het bijvoorbeeld met National Geographic? En welke invloed heeft corona op de tijdschriftenmarkt gehad?

Er liggen leugens ten grondslag aan zo'n beetje elk aspect van de westerse, 'mainstream society'. Zorg, economie, esthetiek, psychologie, voedselleer, etc. Alle structuren en systemen die niet uit liefde zijn ontstaan, zullen vallen. Het plan om een Orwelliaanse maatschappij te creëren zal mislukken, want de behoefte aan vrijheid is te sterk voor een mens. De media wordt langzaam wakker, met HP/De Tijd die een artikel plaatst over de negatieve effecten van onzinkapjes. De regering kan niet lezen of wordt geïnstrueerd door enge mannetjes achter het gordijn. Maar ook onze politici kennen het grotere plan niet, anders hadden ze onzinkapjes nooit als 'schijnveiligheid' betiteld. En is het toeval dat alle symptomen van de Kroontjesgriep wel erg veel lijken op symptomen bij vergiftiging door straling?

Gabriël Kousbroek is illustrator. Hij groeide op als zoon van het schrijversechtpaar Ethel Portnoy en Rudy Kousbroek. Hij maakt illustraties in De Groene Amsterdammer, HP/De Tijd en de Volkskrant. In 2013 verscheen zijn autobiografische graphic novel 'Kousboek', waarin hij in veertien verhalen de besognes van een verwarrende jeugd beschrijft. In zijn nieuwe boek 'Buikschuiver' gaat hij terug naar zijn puberteit in de jaren ‘80 van de vorige eeuw: hoe de brommer voor hem hét vehikel was voor technische uitdagingen en romantische veroveringen. Pieter van der Wielen spreekt met Gabriël Kousbroek.

Het systeem is aan verandering toe. Eigenlijk verschillen we als mensen helemaal niet zo erg en links en rechts in de politiek is 'oud-denken'. Fiona Zwart gaat in gesprek met Wassila Hachchi (oud Tweede Kamerlid voor D66) over haar visie op de veranderingen in de politiek die zullen gaan komen. Achtergrond informatie over Wassila Hachchi: T.F. van Dijk, 'Het draaide vooral om Pechtold zelf', HP/De Tijd 11 december 2018 https://www.hpdetijd.nl/2018-12-11/draaide-vooral-om-pechtold-zelf/ Hedendaagse variant Appèl van Hans van Mierlo: https://www.listenthinkspeak.online/dialoog-2020 Volg Wassila: Twitter: @WassilaHachchi Instagram: @WassilaHachchi https://www.linkedin.com/in/wassilahachchi/ Volg Fiona: www.Twitter.com/FionaZwart www.instagram.com/fiona_zwart www.LinkedIn.com/fionazwart Deze video is geproduceerd door Café Weltschmerz. Café Weltschmerz gelooft in de kracht van het gesprek en zendt interviews uit over actuele maatschappelijke thema's. Wij bieden een hoogwaardig alternatief voor de mainstream media. Café Weltschmerz is onafhankelijk en niet verbonden aan politieke, religieuze of commerciële partijen. Waardeer je onze video's? Je kunt ons ondersteunen met een donatie via https://cafeweltschmerz.nl. Wil je op de hoogte worden gebracht van onze nieuwe video's? Klik hierboven dan op Abonneren! Wil je onze nieuwsbrief ontvangen in je mailbox? https://cafeweltschmerz.nl/nieuwsbrief/

Nederland is nooit een revolutieland geweest. Daarvoor zijn we te goed in polderen, ook wel 'de gewelddadige status quo onderhouden omdat comfort voor onrecht gaat' genoemd. Daarom werpen Thijs en Pim en terugblik op wat (mislukte) Nederlandse revoluties en gaan ze in op de ooit ongetwijfeld ironisch bedoelde titel van deze podcast. Met dank aan Romy, Marloes, Yessi, Kees, Dennis, Pepijn en iedereen in de Discord. Showboats: Meredith Greer, benoemer van 'Het Redelijke Midden', in HP/De Tijd over het redelijke midden (https://www.hpdetijd.nl/2019-05-11/ik-ben-de-benoemer-het-redelijke-midden/). Seada Nourhussen over de valsheid van het redelijke midden in OneWorld (https://www.oneworld.nl/lezen/opinie/het-midden-is-allesbehalve-redelijk/). Willem Schinkels praatje over hippies (https://decorrespondent.nl/1790/hoe-de-revolutionaire-hippies-van-toen-de-systeembevestigende-managers-van-nu-zijn-geworden/188254554180-76df0cec) bij Brutgers boekpresentatie voor Gratis Geld Voor Iedereen. Superstructuur (twitch.tv/superstructuur), het Twitch-kanaal van de podcast voor games, gezelligheid en een beetje engagement. Superstructuur op Twitter (twitter.com/superstructuur) James Kennedy - Nieuw Babylon in Aanbouw (https://www.historischnieuwsblad.nl/product/nieuw-babylon-in-aanbouw/)

In aflevering vijf van deze podcast heb ik één van mijn favoriete schrijvers uit ons land te gast. Roderik Six (1979) is literair journalist bij Knack en columnist voor HP/De Tijd. Hij is de auteur van drie snoeiharde, donkere romans: Vloed, Val en recent Volt; schitterende boeken die zich afspelen in een weinig opbeurende versie van onze samenleving. Six is een indrukwekkende stilist en een absolute taalkunstenaar. Ons gesprek vond plaats in zijn huis vol boeken in het centrum van Gent. Roderik Six vertelt hoe hij als jongen de bibliothecaris van Ieper overhaalde om hem een bibliotheekboek te laten houden, wat hij als schrijver van Friedrich Nietzsche heeft geleerd, en uiteraard over de drie boeken die we moéten gelezen hebben. Alle info over deze podcast en de boeken waarover we het hebben, vind je op wimoosterlinck.be. De drie boeken van Roderik Six zijn: 1. Albert Camus: De mythe van Sisyfus 2. Georges Perec: Het leven, een gebruiksaanwijzing 3. Vladimir Nabokov: Lolita de muziek onder deze podcast: Stoned by Alexander Nakarada | https://www.serpentsoundstudios.com Music promoted by https://www.free-stock-music.com Attribution 4.0 International (CC BY 4.0) https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/

Vanuit zijn huis bij het strand in Portugal maakt columnist Arthur van Amerongen zich iedere week in HP/De Tijd en de Volkskrant vrolijk over Nederland. Daarnaast schrijft hij in een ontzagwekkend tempo boeken. Dit jaar verscheen eindelijk het boek over zijn moeder (Mijn Moeder Is Gek), en daarnaast het tweede deel van Het Grote Foute Jongens Boek (samen met Rob Hoogland) én zijn Op Reis Door De Algarve. Op bezoek in Nederland vertelt ‘Tuur’ in Oeverloos over zijn boeken, zijn leven in Portugal, zijn drugs, de islam (Ik ben islamofoob) en over muziek die hem raakt.

Vanuit zijn huis bij het strand in Portugal maakt columnist Arthur van Amerongen zich iedere week in HP/De Tijd en de Volkskrant vrolijk over Nederland. Daarnaast schrijft hij in een ontzagwekkend tempo boeken. Dit jaar verscheen eindelijk het boek over zijn moeder (Mijn Moeder Is Gek), en daarnaast het tweede deel van Het Grote Foute Jongens Boek (samen met Rob Hoogland) én zijn Op Reis Door De Algarve. Op bezoek in Nederland vertelt ‘Tuur’ in Oeverloos over zijn boeken, zijn leven in Portugal, zijn drugs, de islam (Ik ben islamofoob) en over muziek die hem raakt.

Soms heb je een interview dat alle kanten op gaat, maar dankzij alle mooie bruggetjes toch als een geheel voelt. Zo'n interview had ik met Susan Aretz. We gingen van borrelen naar pakjes Honig, via Jochem Myjer en de Franse supermarkt weer terug naar borrelen. We stipten en passant nog even uit eten gaan met kinderen aan. En dan heb ik de Mc Donalds nog niet eens genoemd. Zoals je ziet, er zit voor ieder wat wils in deze aflevering van Smaakmakers. Bestel Borreltijd op Bol.com of via je lokale boekhandel. Volg Susan: www.smulpaapje.nl www.carpefckndiem.nl www.instagram.com/susanaretz Volg Smaakmakers: www.smaakmakerspodcast.com www.facebook.com/smaakmakerspodcast www.instagram.com/zegertvdlinde En dan natuurlijk nog dat ene artikel uit HP De Tijd: https://bit.ly/2kW5zE3 

Soms heb je een interview dat alle kanten op gaat, maar dankzij alle mooie bruggetjes toch als een geheel voelt. Zo’n interview had ik met Susan Aretz. We gingen van borrelen naar pakjes Honig, via Jochem Meyer en de Franse supermarkt weer terug naar borrelen. We stipten en passant nog even uit eten gaan met kinderen aan. En dan heb ik de Mc Donalds nog niet eens genoemd. Zoals je ziet, er zit voor ieder wat wils in deze aflevering van Smaakmakers. Volg Susan: www.smulpaapje.nl www.carpefckndiem.nl www.instagram.com/susanaretz Volg Smaakmakers: www.smaakmakerspodcast.com www.facebook.com/smaakmakerspodcast www.instagram.com/zegertvdlinde En dan natuurlijk nog dat ene artikel uit HP De Tijd: https://bit.ly/2kW5zE3

Ooit waren ze een bepalende factor in het publieke debat. Opiniebladen als Vrij Nederland en de Haagse Post waren luizen in de pels van de macht, controleurs van de democratie. Maar die gloriedagen zijn voorbij. HP/De Tijd is al jaren een maandblad, dat voornamelijk steunt op freelancers. En Vrij Nederland ontsloeg begin juli vrijwel de gehele redactie. Alleen De Groene Amsterdammer en Elsevier verschijnen nog op wekelijkse basis. Hoe heeft dat kunnen gebeuren? En ook: hoe erg is dat eigenlijk? Zijn opiniebladen nog steeds van belang of hebben de bijlagen van de kranten die positie inmiddels goed en vakkundig ingenomen? Deze keer gaat Coen Verbraak in gesprek met mediakenners en hoofdredacteuren van opiniebladen. Met Xandra Schutte (hoofdredacteur De Groene Amsterdammer), Arendo Joustra (hoofdredacteur Elsevier), Tom Kellerhuis (hoofdredacteur HP/De Tijd) en John Jansen van Galen (voormalig hoofdredacteur van de Haagse Post en auteur van 'De gouden jaren van het linkse levensgevoel. Het verhaal van Vrij Nederland').

Onlangs verscheen de langverwachte brief van minister Slob. Hierin is de toekomstvisie voor het publiek omroepbestel uiteengezet. Een toekomst met een deel reclamevrije zendtijd, met ruimte voor de regionale omroep op NPO3, met meer flexibele programmering ook via andere kanalen. Wat betekenen deze plannen voor een ieder? Een gesprek met Arjan Lock (voorzitter Commissie van Omroepen) Willemijn Francissen (directeur NTR) Monique Schoonen (directeur Omroep Zeeland) en Ton F. van Dijk (columnist HP De Tijd). Presentatie: Frénk van der Linden

In de twee dagen na het neerstorten van vlucht MH17 zijn er meer dan 65.000 Russische trollentweets verstuurd met als doel Oekraïne de schuld te geven van de ramp. Dat blijkt uit onderzoek van Robert van der Noordaa en Coen van de Ven. Zij onderzochten negen miljoen tweets die afkomstig zijn van het Internet Research Agency, beter bekend als ‘de trollenfabriek uit Sint-Petersburg’. De trollen gebruikten drie Russische hashtags: #КиевСбилБоинг (‘Kiev heeft Boeing neergeschoten’), #ПровокацияКиева (‘KievProvocatie’) en #КиевСкажиПравду (‘Kiev spreek de waarheid’). Dat de trollen in korte tijd met een gericht informatie-offensief het debat proberen te beïnvloeden is duidelijk, maar heeft het ook invloed gehad? Daarover spreekt Kees van den Bosch met Coen van de Ven.De trollenactie mag inmiddels vijf jaar oud zijn, de theorieën die zij verspreiden zijn nog springlevend. In het online Twitter-debat rondom MH17 duiken opvallend veel Nederlanders op. Zo is er Joost Niemöller, die ooit als journalist werkte voor HP/De Tijd en De Groene Amsterdammer, maar nu schrijft over obscure rassentheorieën, de islam en MH17. Ook is er de merkwaardige Nederlander Michel Spekkers die afreisde naar Oost-Oekraïne en zelfs nationaal nieuws werd omdat hij terugkwam met een ‘zak resten’ van de ramp. Maar de meest markante figuur is wellicht Max van der Werff, een invloedrijke Twitteraar in het mondiale MH17-debat. Hij reisde tweemaal af naar Oost-Oekraïne en publiceerde vele verhalen op zijn website Kremlintrol. In de podcast vertelt Coen over hun drijfveren en probeert hij hun aanwezigheid in het debat te duiden. Zijn het nuttige idioten of houden ze moedwillig alternatieve theorieën in stand? Verder vertelt Coen over de werkwijze van het onderzoek en over hoe het toch kan dat een obscure complottheorie over MH17 vorige week plots opdook in het verkiezingsdebat tussen Mark Rutte en Thierry Baudet.

Arthur van Amerongen studeerde onder meer Semitische Talen, was correspondent in het Midden-Oosten in Jeruzalem en Beiroet en daarna verslaggever in Latijns-Amerika. Hij won in 2004 de Nipkowschijf voor radio met zijn makker Rob Muntz en in 2006 met Loes de Fauwe de Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek met de serie 'Kasba Amsterdam'. Van Amerongen schreef meerdere boeken. Zijn boek Brussel: Eurabia werd in 2008 genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. Hij schrijft sinds 2012 columns voor de Volkskrant en HP/De Tijd.

Nog voor het nieuwe politieke seizoen goed en wel van start is gegaan, kampt Den Haag met een integriteitsaffaire. Prominent VVD-Kamerlid Han ten Broeke treedt af, na een publicatie van HP/ De Tijd over mogelijk seksueel grensoverschrijdend gedrag. Ten Broeke ontkent en zegt dat er sprake was van een ongelijkwaardige relatie. VVD-fractievoorzitter Klaas Dijkhoff kwam gisteren met een stevige verklaring. Relaties tussen Kamerleden en medewerkers kunnen niet. Wat Dijkhoff betreft is het afgelopen met integriteitsaffaires binnen zijn partij. Makkelijk is dat niet, blijkt uit een reconstructie van David van der Wilde, Peter Kee en John van Dellen. Voorzitter van de VVD-jongerenvereniging JOVD, Splinter Chabot gaat in op de vraag wat deze affaire voor de VVD betekent.

Marvin Jacobs- Marvin Jacobs: As Editorial Director I work at creative online agency Born05. There I develop concepts for brands and I am responsible for content for online magazines and websites. Since 2017 podcasts have been added: within Born05 we develop branded podcasts for clients. From the start of my career, I am concerned with the question of how to tell a good story. I started his career writing scripts for drama and comedy series. After that, I worked as a journalist for magazines and newspapers, including Nieuwe Revu, NRC Handelsblad, and HP / De Tijd. Since 2010 I tell stories from brands. For example, I stood at the cradle of one of the world's first international magazines for the iPad, commissioned by Volkswagen. In 2013 I ended up at the Utrecht office Born05. Together with a multidisciplinary team, I develop online concepts, content strategies and editorial content for brands such as KPN, KLM, and ING. In the hours that I do not work, I listen to as many podcasts as possible. I am a big fan of this medium. I frequently write about the latest developments for the Dutch Media Network. My LinkedInListen to another #12minconvo

Arthur van Amerongen over zijn leven en werk én Het Grote Foute Jongensboek dat hij schreef met Telegraafcolumnist Rob Hoogland. Van Amerongen studeerde Semitische Talen, was van 1990 tot 2001 correspondent in het Midden-Oosten, met als standplaatsen Jeruzalem en Beiroet en daarna verslaggever in Latijns-Amerika. Van Amerongen won in 2004 de Nipkowschijf voor radio, samen met Rob Muntz en in 2006 samen met Loes de Fauwe de Prijs voor de Nederlandse Dagbladjournalistiek met de serie 'Kasba Amsterdam', over Marokkanen in Amsterdam na de moord op Theo van Gogh. Van Amerongen werd met zijn boek Brussel: Eurabia in 2008 genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. Hij schrijft sinds 2012 columns voor de Volkskrant en HP/De Tijd.

Dat stelt HP/De Tijd op basis van Amerikaans onderzoek. Maar klopt het ook? BNR Duurzaam en Het Groene Brein checkten het in De Minuut van de Waarheid. Factchecker deze keer is Linda Steg, hoogleraar omgevingspsychologie aan de Rijskuniversiteit Groningen. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Doordat Broekema heeft verzuimd aflevering 299 van 27 juni 1990 mee te tellen loopt wederom de telling van de draaiboeken vanaf aflevering 299 één achter. Gasten Ad ’s-Gravesande (telefonisch vanuit Concertgebouw), hoofdredacteur van HP/De Tijd  Met ondermeer en onder andere 00:00 De uitzending vangt aan met de aankondiging door Jacques dat de NCRV concerten weer begonnen [...]

Behalve als socioloog en historicus was J.A.A. van Doorn bekend als columnist. Bij NRC/Handelsblad, Trouw en HP/deTijd. Met scherpe, analytische en nuchtere blik nam hij de maatschappij onder handen. Toen hij met Heerma van Voss sprak, was hij al in de tachtig en onder behandeling tegen kanker. Maar schreef nog vlijtig verder, zoals het lijvige "Duits socialisme", waarin hij niet alleen "de triomf van het nationaal-socialisme" in de jaren '30, maar ook de ondergang van de Duitse sociaal-democratie in de krachteloze Weimar-republiek van de jaren '20 beschrijft. Een gesprek met J.A.A. van Doorn over verleden en heden, over zijn carriere en zijn persoonlijke biografie. --------------------------------------- Biografie J.A.A. van Doorn Maastricht, 5 maart 1925 Wie schrijft, die leeft en wie leeft, die schrijft Generaties studenten zijn ermee groot geworden, met wat wel de bijbel van de sociologie werd genoemd: het leerboek Moderne Sociologie uit 1959 van Lammers en Van Doorn. De jonge socioloog J.A.A. van Doorn had zijn naam gevestigd, en zette die academische carrière voort als hoogleraar sociologie aan de Erasmus Universiteit. En bleef boeken schrijven zoals Ontsporing van Geweld (1970), over de ‘excessen’ tijdens de ‘politionele acties’ in Indonesië, waarvan hij drie jaar als dienstplichtig militair waarnemer was geweest. Op de Erasmus Universiteit vierde hij zijn 25-jarig academisch jubileum, maar kort daarna, nu 20 jaar geleden, nam hij verbitterd afscheid van de universiteit, die de zijne niet meer was. Hij ging een fulltime bestaan als schrijver en columnist leven. Dat doet hij, inmiddels de tachtig gepasseerd, tot op de dag van vandaag. Vanuit zijn werkkamer in het Limburgse St. Geertruid worden zijn columns voor dagblad Trouw en weekblad HP/De Tijd, getypt op de elektrische machine, naar de Randstad gefaxt. Want de computer is nooit binnengetreden en de televisie staat zelden aan. In huize van Doorn wordt gelézen. Boeken, tijdschriften, een aantal kranten per dag. Als je die écht leest, zegt hij, weet je alles wat je weten moet. Genoeg om scherpe en dwarse observaties over de politiek en de maatschappij de wereld in te zenden. Dan is er het uitgebreide en goed bijgehouden archief in de werkkamer, dat hem in staat stelde het boek te schrijven dat onlangs verscheen: Duits Socialisme. Het Falen van de Sociaal-Democratie en de Triomf van het Nationaal-Socialisme' Want als je schrijft, dan leef je, en als je leeft, dan schrijf je – dat is het motto van het gesprek van Jacques van Doorn. ------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Eerst een uitleg waarom het gesprek opgenomen wordt in de werkkamer van Jacques van Doorn. Anderhalf jaar geleden kreeg hij te horen dat hij botkanker heeft, en al voelt hij zich ‘redelijk’, het huis gaat hij liever niet meer uit. Na de uitvoerige bestraling heeft hij geen pijn meer: hij eet, rookt, neemt eventueel een borrel. En hij schrijft, dé remedie tegen de depressie die hem overviel na de diagnose, want dan ‘ga je toch zitten wachten op het einde.’ Tot een vriend zei: ga gewoon aan het werk, dat plan voor een boek over Duits socialisme lag er al. En zo schreef hij in een jaar tijd dat lijvig werk over het falen van de sociaal-democratie en de triomf van het nationaal-socialisme. In het boek kijkt hij met sociologisch-historische blik naar het succes van het nazisme, waarbij het begrip ‘socialisme’ van de nationaal-socialistische partij van Hitler alle aandacht krijgt. De nazi’s die wel de sociale en socialistische successen boekten waar de sociaal-democraten niet toe in staat waren. Het nieuwe jeugdige elan in die vredes-jaren van de Weimar-republiek, daar schrijft hij over, als verklaring waarom het beschaafde Duitse volk zo enthousiast achter Hitler aan ging. De interviewer werpt op dat het racisme en anti-antisemitisme van de partij, dat er van meet af aan was, wel erg weinig aandacht van de socioloog krijgt. "Ik heb het antisemitisme niet nodig als aspect om te begrijpen waarom mensen achter Hitler aangingen", zegt hij, "dat anti-antisemitisme werd door massa’s mensen niet goedgekeurd, maar er stond zoveel tegenover, het nieuwe elan won het daarvan." In 1942 begon de puber van Doorn in Maastricht een oorlogsdagboek bij te houden, een feitelijk verslag van wat er gebeurde en van wat hij zag. Een bijna dwangmatige behoefte om te registreren. Hij was van nature een teruggetrokken jongen, hij leefde het gewone dagelijkse leven van een scholier, de HBS, later privélessen bij leraren thuis, tennissen, zwemmen. En wat was bezetting? Soldaten op straat, je bewust zijn van risico’s zonder echt veel angst: je kon je niet voorstellen dat het erger kon dan het was. Het was beklemmend, besefte hij achteraf toen hij de opluchting voelde bij de bevrijding. Waar moeten we u plaatsen, vraagt de interviewer? Wat stemt u bijvoorbeeld? Stemmen, zegt van Doorn, betekent niet zoveel voor hem, de laatste keer heeft hij het maar helemaal gelaten, toen kon hij er "geen chocola van maken". Zijn politieke kleurenlijn loopt niet zo eenduidig. Een, zoals hij zegt, "calvinistisch katholiek" gezin in Limburg als start, dan vanuit de vanzelfsprekende interesse van de sociologie voor de maakbaarheid van de samenleving de sociaal-democratie in de studiejaren in Amsterdam, en dan al snel het genoegen om een lans te breken voor het conservatisme als dat linkse milieu hem te agressief wordt. Conservatisme in de zin van: behoedzaam omgaan met wat er is, de erfenis niet verkwanselen. Wat opgebouwd is, is niet voor niets opgebouwd, daar moet iets goeds in zitten. En je kan het heel makkelijk kapot maken. En juist de democratie is kwetsbaar. Dan zijn we weer terug bij het nazisme, toen er een uiterst liberale opvatting over de democratie heerste en alles werd toegelaten. Uitvechten in een burgeroorlog was misschien een betere oplossing geweest . Samenvatting van het tweede uur: De socioloog schetste de ideologische leegte van de sociaal-democratie. De 19e eeuw was overwegend liberaal, de 20e overwegend socialistisch, collectivistisch, en nu zijn we weer in een liberaal tijdperk. En je ziet de sociaal-democratie worstelen omdat het blijkbaar niet mogelijk is terug te grijpen op de oude erfenis. Dan krijg je nieuwe vormen, zoals de derde weg van Tony Blair, maar dat is geen ideologie, dat is een manier van omgaan met de praktijk. Er is geen nieuwe tegenbeweging. "Dus zullen we u toch maar conservatief noemen dan?", vraagt Heerma van Voss in een uiterste poging hem politiek vast te pinnen. "Nee", zegt hij, zijn natuurlijke houding is het om de andere kant op te hangen als bewegingen dogmatisch worden. Hij zou graag een tegenmacht zien tegen de grabbel- en graaicultuur van nu, maar die ziet hij niet. Mensen als Wilders zijn populisten, die geen politiek idee vertegenwoordigen, maar alleen zichzelf. Dan ging het over zijn vak: de sociologie – toen hij kwam studeren in Amsterdam had hij al vier scripties onder de arm, bijvoorbeeld over de industrialisering van zijn geboortestad Maastricht en over de toestand van wonen daar. Hoe kwam een 18-jarige op die gedachte, was de vraag? "Als je blijft kijken dan zie je het", was het eenvoudige antwoord. En zo pakte hij het aan, de jonge aanstormende socioloog die de praktisch toepasbare sociologie zoals die uit Amerika kwam aanwaaien omarmde, terwijl tot die tijd sociologie een Duits theoretisch product was. Dat leidde tot wat wel de bijbel van de sociologie genoemd werd, het boek Moderne Sociologie dat hij samen met Han Lammers schreef en dat een enorme oplage haalde. ‘ik zelf zag het als een manifest tegenover de oude generatie, maar ook als leerboek", zegt van Doorn, "een poging de sociologie als vak te ordenen." Om vervolgens te concluderen: "Toen wist ik het wel, en toen wilde ik ook weer wat anders gaan doen." Hij kwam op de Economische Hogeschool in Rotterdam terecht en was daar de stichter van de beleidssociologie. Hij wilde een gedegen wetenschappelijke sociologische onderbouw meegeven aan de studenten en dan een praktisch toepasbare bovenbouw in bestuurskunde bijvoorbeeld. Uiteindelijk, zegt hij, zijn daar de huidige studies als vrijetijdsmanagement van overgebleven, waarbij die onderbouw is weggehaald. "Daar geef ik wetenschappelijk niks voor". Op z’n 62e verliet de hoogleraar de Erasmus Universiteit, lichtelijk verbitterd door de willekeur die uit Den Haag op de universiteit werd losgelaten, de bezuinigingen. Zijn leerstoel werd na zijn vertrek opgeheven. De afgelopen twintig jaar schreef hij, columns, boeken. En al verkeert het vak in een crisis, de sociologische blik leidt hem nog altijd naar de interessante vragen. Meer dan de blik van de historicus, die vaak de bekende feiten zit te ordenen als een verzamelaar zijn postzegels. We hebben nog 1 uur te gaan. Van Doorn wilde het nog graag over zijn 3 jarig verblijf in Indië hebben als soldaat, kondigde hij aan. Wij willen dat graag horen.

Behalve als socioloog en historicus was J.A.A. van Doorn bekend als columnist. Bij NRC/Handelsblad, Trouw en HP/deTijd. Met scherpe, analytische en nuchtere blik nam hij de maatschappij onder handen. Toen hij met Heerma van Voss sprak, was hij al in de tachtig en onder behandeling tegen kanker. Maar schreef nog vlijtig verder, zoals het lijvige "Duits socialisme", waarin hij niet alleen "de triomf van het nationaal-socialisme" in de jaren '30, maar ook de ondergang van de Duitse sociaal-democratie in de krachteloze Weimar-republiek van de jaren '20 beschrijft. Een gesprek met J.A.A. van Doorn over verleden en heden, over zijn carriere en zijn persoonlijke biografie. --------------------------------------- Biografie J.A.A. van Doorn Maastricht, 5 maart 1925 Wie schrijft, die leeft en wie leeft, die schrijft Generaties studenten zijn ermee groot geworden, met wat wel de bijbel van de sociologie werd genoemd: het leerboek Moderne Sociologie uit 1959 van Lammers en Van Doorn. De jonge socioloog J.A.A. van Doorn had zijn naam gevestigd, en zette die academische carrière voort als hoogleraar sociologie aan de Erasmus Universiteit. En bleef boeken schrijven zoals Ontsporing van Geweld (1970), over de ‘excessen’ tijdens de ‘politionele acties’ in Indonesië, waarvan hij drie jaar als dienstplichtig militair waarnemer was geweest. Op de Erasmus Universiteit vierde hij zijn 25-jarig academisch jubileum, maar kort daarna, nu 20 jaar geleden, nam hij verbitterd afscheid van de universiteit, die de zijne niet meer was. Hij ging een fulltime bestaan als schrijver en columnist leven. Dat doet hij, inmiddels de tachtig gepasseerd, tot op de dag van vandaag. Vanuit zijn werkkamer in het Limburgse St. Geertruid worden zijn columns voor dagblad Trouw en weekblad HP/De Tijd, getypt op de elektrische machine, naar de Randstad gefaxt. Want de computer is nooit binnengetreden en de televisie staat zelden aan. In huize van Doorn wordt gelézen. Boeken, tijdschriften, een aantal kranten per dag. Als je die écht leest, zegt hij, weet je alles wat je weten moet. Genoeg om scherpe en dwarse observaties over de politiek en de maatschappij de wereld in te zenden. Dan is er het uitgebreide en goed bijgehouden archief in de werkkamer, dat hem in staat stelde het boek te schrijven dat onlangs verscheen: Duits Socialisme. Het Falen van de Sociaal-Democratie en de Triomf van het Nationaal-Socialisme' Want als je schrijft, dan leef je, en als je leeft, dan schrijf je – dat is het motto van het gesprek van Jacques van Doorn. ------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Eerst een uitleg waarom het gesprek opgenomen wordt in de werkkamer van Jacques van Doorn. Anderhalf jaar geleden kreeg hij te horen dat hij botkanker heeft, en al voelt hij zich ‘redelijk’, het huis gaat hij liever niet meer uit. Na de uitvoerige bestraling heeft hij geen pijn meer: hij eet, rookt, neemt eventueel een borrel. En hij schrijft, dé remedie tegen de depressie die hem overviel na de diagnose, want dan ‘ga je toch zitten wachten op het einde.’ Tot een vriend zei: ga gewoon aan het werk, dat plan voor een boek over Duits socialisme lag er al. En zo schreef hij in een jaar tijd dat lijvig werk over het falen van de sociaal-democratie en de triomf van het nationaal-socialisme. In het boek kijkt hij met sociologisch-historische blik naar het succes van het nazisme, waarbij het begrip ‘socialisme’ van de nationaal-socialistische partij van Hitler alle aandacht krijgt. De nazi’s die wel de sociale en socialistische successen boekten waar de sociaal-democraten niet toe in staat waren. Het nieuwe jeugdige elan in die vredes-jaren van de Weimar-republiek, daar schrijft hij over, als verklaring waarom het beschaafde Duitse volk zo enthousiast achter Hitler aan ging. De interviewer werpt op dat het racisme en anti-antisemitisme van de partij, dat er van meet af aan was, wel erg weinig aandacht van de socioloog krijgt. "Ik heb het antisemitisme niet nodig als aspect om te begrijpen waarom mensen achter Hitler aangingen", zegt hij, "dat anti-antisemitisme werd door massa’s mensen niet goedgekeurd, maar er stond zoveel tegenover, het nieuwe elan won het daarvan." In 1942 begon de puber van Doorn in Maastricht een oorlogsdagboek bij te houden, een feitelijk verslag van wat er gebeurde en van wat hij zag. Een bijna dwangmatige behoefte om te registreren. Hij was van nature een teruggetrokken jongen, hij leefde het gewone dagelijkse leven van een scholier, de HBS, later privélessen bij leraren thuis, tennissen, zwemmen. En wat was bezetting? Soldaten op straat, je bewust zijn van risico’s zonder echt veel angst: je kon je niet voorstellen dat het erger kon dan het was. Het was beklemmend, besefte hij achteraf toen hij de opluchting voelde bij de bevrijding. Waar moeten we u plaatsen, vraagt de interviewer? Wat stemt u bijvoorbeeld? Stemmen, zegt van Doorn, betekent niet zoveel voor hem, de laatste keer heeft hij het maar helemaal gelaten, toen kon hij er "geen chocola van maken". Zijn politieke kleurenlijn loopt niet zo eenduidig. Een, zoals hij zegt, "calvinistisch katholiek" gezin in Limburg als start, dan vanuit de vanzelfsprekende interesse van de sociologie voor de maakbaarheid van de samenleving de sociaal-democratie in de studiejaren in Amsterdam, en dan al snel het genoegen om een lans te breken voor het conservatisme als dat linkse milieu hem te agressief wordt. Conservatisme in de zin van: behoedzaam omgaan met wat er is, de erfenis niet verkwanselen. Wat opgebouwd is, is niet voor niets opgebouwd, daar moet iets goeds in zitten. En je kan het heel makkelijk kapot maken. En juist de democratie is kwetsbaar. Dan zijn we weer terug bij het nazisme, toen er een uiterst liberale opvatting over de democratie heerste en alles werd toegelaten. Uitvechten in een burgeroorlog was misschien een betere oplossing geweest . Samenvatting van het tweede uur: De socioloog schetste de ideologische leegte van de sociaal-democratie. De 19e eeuw was overwegend liberaal, de 20e overwegend socialistisch, collectivistisch, en nu zijn we weer in een liberaal tijdperk. En je ziet de sociaal-democratie worstelen omdat het blijkbaar niet mogelijk is terug te grijpen op de oude erfenis. Dan krijg je nieuwe vormen, zoals de derde weg van Tony Blair, maar dat is geen ideologie, dat is een manier van omgaan met de praktijk. Er is geen nieuwe tegenbeweging. "Dus zullen we u toch maar conservatief noemen dan?", vraagt Heerma van Voss in een uiterste poging hem politiek vast te pinnen. "Nee", zegt hij, zijn natuurlijke houding is het om de andere kant op te hangen als bewegingen dogmatisch worden. Hij zou graag een tegenmacht zien tegen de grabbel- en graaicultuur van nu, maar die ziet hij niet. Mensen als Wilders zijn populisten, die geen politiek idee vertegenwoordigen, maar alleen zichzelf. Dan ging het over zijn vak: de sociologie – toen hij kwam studeren in Amsterdam had hij al vier scripties onder de arm, bijvoorbeeld over de industrialisering van zijn geboortestad Maastricht en over de toestand van wonen daar. Hoe kwam een 18-jarige op die gedachte, was de vraag? "Als je blijft kijken dan zie je het", was het eenvoudige antwoord. En zo pakte hij het aan, de jonge aanstormende socioloog die de praktisch toepasbare sociologie zoals die uit Amerika kwam aanwaaien omarmde, terwijl tot die tijd sociologie een Duits theoretisch product was. Dat leidde tot wat wel de bijbel van de sociologie genoemd werd, het boek Moderne Sociologie dat hij samen met Han Lammers schreef en dat een enorme oplage haalde. ‘ik zelf zag het als een manifest tegenover de oude generatie, maar ook als leerboek", zegt van Doorn, "een poging de sociologie als vak te ordenen." Om vervolgens te concluderen: "Toen wist ik het wel, en toen wilde ik ook weer wat anders gaan doen." Hij kwam op de Economische Hogeschool in Rotterdam terecht en was daar de stichter van de beleidssociologie. Hij wilde een gedegen wetenschappelijke sociologische onderbouw meegeven aan de studenten en dan een praktisch toepasbare bovenbouw in bestuurskunde bijvoorbeeld. Uiteindelijk, zegt hij, zijn daar de huidige studies als vrijetijdsmanagement van overgebleven, waarbij die onderbouw is weggehaald. "Daar geef ik wetenschappelijk niks voor". Op z’n 62e verliet de hoogleraar de Erasmus Universiteit, lichtelijk verbitterd door de willekeur die uit Den Haag op de universiteit werd losgelaten, de bezuinigingen. Zijn leerstoel werd na zijn vertrek opgeheven. De afgelopen twintig jaar schreef hij, columns, boeken. En al verkeert het vak in een crisis, de sociologische blik leidt hem nog altijd naar de interessante vragen. Meer dan de blik van de historicus, die vaak de bekende feiten zit te ordenen als een verzamelaar zijn postzegels. We hebben nog 1 uur te gaan. Van Doorn wilde het nog graag over zijn 3 jarig verblijf in Indië hebben als soldaat, kondigde hij aan. Wij willen dat graag horen.

Behalve als socioloog en historicus was J.A.A. van Doorn bekend als columnist. Bij NRC/Handelsblad, Trouw en HP/deTijd. Met scherpe, analytische en nuchtere blik nam hij de maatschappij onder handen. Toen hij met Heerma van Voss sprak, was hij al in de tachtig en onder behandeling tegen kanker. Maar schreef nog vlijtig verder, zoals het lijvige "Duits socialisme", waarin hij niet alleen "de triomf van het nationaal-socialisme" in de jaren '30, maar ook de ondergang van de Duitse sociaal-democratie in de krachteloze Weimar-republiek van de jaren '20 beschrijft. Een gesprek met J.A.A. van Doorn over verleden en heden, over zijn carriere en zijn persoonlijke biografie. --------------------------------------- Biografie J.A.A. van Doorn Maastricht, 5 maart 1925 Wie schrijft, die leeft en wie leeft, die schrijft Generaties studenten zijn ermee groot geworden, met wat wel de bijbel van de sociologie werd genoemd: het leerboek Moderne Sociologie uit 1959 van Lammers en Van Doorn. De jonge socioloog J.A.A. van Doorn had zijn naam gevestigd, en zette die academische carrière voort als hoogleraar sociologie aan de Erasmus Universiteit. En bleef boeken schrijven zoals Ontsporing van Geweld (1970), over de ‘excessen’ tijdens de ‘politionele acties’ in Indonesië, waarvan hij drie jaar als dienstplichtig militair waarnemer was geweest. Op de Erasmus Universiteit vierde hij zijn 25-jarig academisch jubileum, maar kort daarna, nu 20 jaar geleden, nam hij verbitterd afscheid van de universiteit, die de zijne niet meer was. Hij ging een fulltime bestaan als schrijver en columnist leven. Dat doet hij, inmiddels de tachtig gepasseerd, tot op de dag van vandaag. Vanuit zijn werkkamer in het Limburgse St. Geertruid worden zijn columns voor dagblad Trouw en weekblad HP/De Tijd, getypt op de elektrische machine, naar de Randstad gefaxt. Want de computer is nooit binnengetreden en de televisie staat zelden aan. In huize van Doorn wordt gelézen. Boeken, tijdschriften, een aantal kranten per dag. Als je die écht leest, zegt hij, weet je alles wat je weten moet. Genoeg om scherpe en dwarse observaties over de politiek en de maatschappij de wereld in te zenden. Dan is er het uitgebreide en goed bijgehouden archief in de werkkamer, dat hem in staat stelde het boek te schrijven dat onlangs verscheen: Duits Socialisme. Het Falen van de Sociaal-Democratie en de Triomf van het Nationaal-Socialisme' Want als je schrijft, dan leef je, en als je leeft, dan schrijf je – dat is het motto van het gesprek van Jacques van Doorn. ------------------------------------- Samenvatting Marathoninterview Eerste uur: Eerst een uitleg waarom het gesprek opgenomen wordt in de werkkamer van Jacques van Doorn. Anderhalf jaar geleden kreeg hij te horen dat hij botkanker heeft, en al voelt hij zich ‘redelijk’, het huis gaat hij liever niet meer uit. Na de uitvoerige bestraling heeft hij geen pijn meer: hij eet, rookt, neemt eventueel een borrel. En hij schrijft, dé remedie tegen de depressie die hem overviel na de diagnose, want dan ‘ga je toch zitten wachten op het einde.’ Tot een vriend zei: ga gewoon aan het werk, dat plan voor een boek over Duits socialisme lag er al. En zo schreef hij in een jaar tijd dat lijvig werk over het falen van de sociaal-democratie en de triomf van het nationaal-socialisme. In het boek kijkt hij met sociologisch-historische blik naar het succes van het nazisme, waarbij het begrip ‘socialisme’ van de nationaal-socialistische partij van Hitler alle aandacht krijgt. De nazi’s die wel de sociale en socialistische successen boekten waar de sociaal-democraten niet toe in staat waren. Het nieuwe jeugdige elan in die vredes-jaren van de Weimar-republiek, daar schrijft hij over, als verklaring waarom het beschaafde Duitse volk zo enthousiast achter Hitler aan ging. De interviewer werpt op dat het racisme en anti-antisemitisme van de partij, dat er van meet af aan was, wel erg weinig aandacht van de socioloog krijgt. "Ik heb het antisemitisme niet nodig als aspect om te begrijpen waarom mensen achter Hitler aangingen", zegt hij, "dat anti-antisemitisme werd door massa’s mensen niet goedgekeurd, maar er stond zoveel tegenover, het nieuwe elan won het daarvan." In 1942 begon de puber van Doorn in Maastricht een oorlogsdagboek bij te houden, een feitelijk verslag van wat er gebeurde en van wat hij zag. Een bijna dwangmatige behoefte om te registreren. Hij was van nature een teruggetrokken jongen, hij leefde het gewone dagelijkse leven van een scholier, de HBS, later privélessen bij leraren thuis, tennissen, zwemmen. En wat was bezetting? Soldaten op straat, je bewust zijn van risico’s zonder echt veel angst: je kon je niet voorstellen dat het erger kon dan het was. Het was beklemmend, besefte hij achteraf toen hij de opluchting voelde bij de bevrijding. Waar moeten we u plaatsen, vraagt de interviewer? Wat stemt u bijvoorbeeld? Stemmen, zegt van Doorn, betekent niet zoveel voor hem, de laatste keer heeft hij het maar helemaal gelaten, toen kon hij er "geen chocola van maken". Zijn politieke kleurenlijn loopt niet zo eenduidig. Een, zoals hij zegt, "calvinistisch katholiek" gezin in Limburg als start, dan vanuit de vanzelfsprekende interesse van de sociologie voor de maakbaarheid van de samenleving de sociaal-democratie in de studiejaren in Amsterdam, en dan al snel het genoegen om een lans te breken voor het conservatisme als dat linkse milieu hem te agressief wordt. Conservatisme in de zin van: behoedzaam omgaan met wat er is, de erfenis niet verkwanselen. Wat opgebouwd is, is niet voor niets opgebouwd, daar moet iets goeds in zitten. En je kan het heel makkelijk kapot maken. En juist de democratie is kwetsbaar. Dan zijn we weer terug bij het nazisme, toen er een uiterst liberale opvatting over de democratie heerste en alles werd toegelaten. Uitvechten in een burgeroorlog was misschien een betere oplossing geweest . Samenvatting van het tweede uur: De socioloog schetste de ideologische leegte van de sociaal-democratie. De 19e eeuw was overwegend liberaal, de 20e overwegend socialistisch, collectivistisch, en nu zijn we weer in een liberaal tijdperk. En je ziet de sociaal-democratie worstelen omdat het blijkbaar niet mogelijk is terug te grijpen op de oude erfenis. Dan krijg je nieuwe vormen, zoals de derde weg van Tony Blair, maar dat is geen ideologie, dat is een manier van omgaan met de praktijk. Er is geen nieuwe tegenbeweging. "Dus zullen we u toch maar conservatief noemen dan?", vraagt Heerma van Voss in een uiterste poging hem politiek vast te pinnen. "Nee", zegt hij, zijn natuurlijke houding is het om de andere kant op te hangen als bewegingen dogmatisch worden. Hij zou graag een tegenmacht zien tegen de grabbel- en graaicultuur van nu, maar die ziet hij niet. Mensen als Wilders zijn populisten, die geen politiek idee vertegenwoordigen, maar alleen zichzelf. Dan ging het over zijn vak: de sociologie – toen hij kwam studeren in Amsterdam had hij al vier scripties onder de arm, bijvoorbeeld over de industrialisering van zijn geboortestad Maastricht en over de toestand van wonen daar. Hoe kwam een 18-jarige op die gedachte, was de vraag? "Als je blijft kijken dan zie je het", was het eenvoudige antwoord. En zo pakte hij het aan, de jonge aanstormende socioloog die de praktisch toepasbare sociologie zoals die uit Amerika kwam aanwaaien omarmde, terwijl tot die tijd sociologie een Duits theoretisch product was. Dat leidde tot wat wel de bijbel van de sociologie genoemd werd, het boek Moderne Sociologie dat hij samen met Han Lammers schreef en dat een enorme oplage haalde. ‘ik zelf zag het als een manifest tegenover de oude generatie, maar ook als leerboek", zegt van Doorn, "een poging de sociologie als vak te ordenen." Om vervolgens te concluderen: "Toen wist ik het wel, en toen wilde ik ook weer wat anders gaan doen." Hij kwam op de Economische Hogeschool in Rotterdam terecht en was daar de stichter van de beleidssociologie. Hij wilde een gedegen wetenschappelijke sociologische onderbouw meegeven aan de studenten en dan een praktisch toepasbare bovenbouw in bestuurskunde bijvoorbeeld. Uiteindelijk, zegt hij, zijn daar de huidige studies als vrijetijdsmanagement van overgebleven, waarbij die onderbouw is weggehaald. "Daar geef ik wetenschappelijk niks voor". Op z’n 62e verliet de hoogleraar de Erasmus Universiteit, lichtelijk verbitterd door de willekeur die uit Den Haag op de universiteit werd losgelaten, de bezuinigingen. Zijn leerstoel werd na zijn vertrek opgeheven. De afgelopen twintig jaar schreef hij, columns, boeken. En al verkeert het vak in een crisis, de sociologische blik leidt hem nog altijd naar de interessante vragen. Meer dan de blik van de historicus, die vaak de bekende feiten zit te ordenen als een verzamelaar zijn postzegels. We hebben nog 1 uur te gaan. Van Doorn wilde het nog graag over zijn 3 jarig verblijf in Indië hebben als soldaat, kondigde hij aan. Wij willen dat graag horen.

In zijn boek ‘Te wapen’ legt Mient Jan Faber uit hoe hij na lang pleiten voor ontwapening tijdens de Koude Oorlog, tot inzicht kwam dat gewapend ingrijpen soms wél nodig is. Dat was al begonnen begin jaren Zero en dat bleek tijdens het Marathoninterview in 2003 dat hij voerde met Rik Delhaas en waarin hij citeerde uit ’staatsgeheimen’ ------------------------- Wie is Mient-Jan Faber Mient-Jan Faber (Coevorden, 1940) komt uit een gereformeerd nest met zes kinderen. Hij werd bekend als voorman van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Zijn vader, een Friese ambtenaar, was ouderling en had een druk verenigings- en bestuursleven. Zoon Faber volgde alle gewoonten op en ging uiteindelijk abstracte wiskunde studeren aan de Vrije Universiteit. Een wetenschappelijke carrière lag voor de hand, tot het moment dat hij in aanraking kwam met de vredesbeweging. In 1974 werd Faber Algemeen secretaris bij het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). In 1977 begon het IKV vooral op zijn instigatie met de campagne 'Help de kernwapens de wereld uit, om te beginnen uit Nederland'. Faber werd de gezichtsbepalende figuur in het Komitee Kruisraketten Nee, waarin talrijke politieke partijen, de FNV en de vredesbewegingen samenwerkten. Het comité organiseerde twee demonstraties: in 1981 in Amsterdam en in 1983 in Den Haag, waaraan honderdduizenden mensen deelnamen. Zijn kritische uitlatingen maakten Faber niet altijd populair, binnen noch buiten het IKV. Ook zijn recente standpunt in de kwestie-Irak ontlokte veel kritiek, vooral in de kerken. Het IKV was tegen de Amerikaans-Britse aanval zonder VN-mandaat, maar toen de oorlog eenmaal was begonnen, zei Faber dat die niet kan stoppen voordat Saddam Hussein verdreven is. Faber is naast in het IKV sinds 1995 actief als directeur Helsinki Citizens Assembly, een groepering van vredesbewegingen, vakbonden en politieke partijen uit heel Europa. De Assembly wil de macht van het maatschappelijk middenveld (in Fabers woorden 'civiele samenleving') tonen. Ook schreef hij diverse artikelen en kwam in 1985 met Dagboekaantekeningen 'Min x min = plus' en vorig jaar met Srebrenica, 'de genocide die niet werd voorkomen'. De laatste jaren reisde Faber veelvuldig naar nieuwe conflictgebieden zoals de Balkan en het Midden-Oosten. In zijn omstreden brochure over Srebrenica schrijft hij dat het kabinet en de landmacht het er op twee cruciale momenten bij hebben laten zitten. Hij baseerde zich onder meer op passages uit notulen van de ministerraad, die het stempel 'staatsgeheim' hadden. Mient Jan Faber treedt per 1 juli 2004 terug als Algemeen secretaris van het IKV, omdat die functie dan vervalt. In een interview met HP/De Tijd zei hij hierover: 'Alle beroering en opwinding van de laatste tijd hebben ertoe geleid dat mijn functie wordt afgeschaft. Niet met mijn instemming. Maar het gebeurt wel. Ik verdwijn via de achterdeur'. Wat hij daarna in de vredesorganisatie gaat doen, is niet bekend. Daarover zijn het bestuur en Faber nog met elkaar in gesprek.

In zijn boek ‘Te wapen’ legt Mient Jan Faber uit hoe hij na lang pleiten voor ontwapening tijdens de Koude Oorlog, tot inzicht kwam dat gewapend ingrijpen soms wél nodig is. Dat was al begonnen begin jaren Zero en dat bleek tijdens het Marathoninterview in 2003 dat hij voerde met Rik Delhaas en waarin hij citeerde uit ’staatsgeheimen’ ------------------------- Wie is Mient-Jan Faber Mient-Jan Faber (Coevorden, 1940) komt uit een gereformeerd nest met zes kinderen. Hij werd bekend als voorman van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Zijn vader, een Friese ambtenaar, was ouderling en had een druk verenigings- en bestuursleven. Zoon Faber volgde alle gewoonten op en ging uiteindelijk abstracte wiskunde studeren aan de Vrije Universiteit. Een wetenschappelijke carrière lag voor de hand, tot het moment dat hij in aanraking kwam met de vredesbeweging. In 1974 werd Faber Algemeen secretaris bij het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). In 1977 begon het IKV vooral op zijn instigatie met de campagne 'Help de kernwapens de wereld uit, om te beginnen uit Nederland'. Faber werd de gezichtsbepalende figuur in het Komitee Kruisraketten Nee, waarin talrijke politieke partijen, de FNV en de vredesbewegingen samenwerkten. Het comité organiseerde twee demonstraties: in 1981 in Amsterdam en in 1983 in Den Haag, waaraan honderdduizenden mensen deelnamen. Zijn kritische uitlatingen maakten Faber niet altijd populair, binnen noch buiten het IKV. Ook zijn recente standpunt in de kwestie-Irak ontlokte veel kritiek, vooral in de kerken. Het IKV was tegen de Amerikaans-Britse aanval zonder VN-mandaat, maar toen de oorlog eenmaal was begonnen, zei Faber dat die niet kan stoppen voordat Saddam Hussein verdreven is. Faber is naast in het IKV sinds 1995 actief als directeur Helsinki Citizens Assembly, een groepering van vredesbewegingen, vakbonden en politieke partijen uit heel Europa. De Assembly wil de macht van het maatschappelijk middenveld (in Fabers woorden 'civiele samenleving') tonen. Ook schreef hij diverse artikelen en kwam in 1985 met Dagboekaantekeningen 'Min x min = plus' en vorig jaar met Srebrenica, 'de genocide die niet werd voorkomen'. De laatste jaren reisde Faber veelvuldig naar nieuwe conflictgebieden zoals de Balkan en het Midden-Oosten. In zijn omstreden brochure over Srebrenica schrijft hij dat het kabinet en de landmacht het er op twee cruciale momenten bij hebben laten zitten. Hij baseerde zich onder meer op passages uit notulen van de ministerraad, die het stempel 'staatsgeheim' hadden. Mient Jan Faber treedt per 1 juli 2004 terug als Algemeen secretaris van het IKV, omdat die functie dan vervalt. In een interview met HP/De Tijd zei hij hierover: 'Alle beroering en opwinding van de laatste tijd hebben ertoe geleid dat mijn functie wordt afgeschaft. Niet met mijn instemming. Maar het gebeurt wel. Ik verdwijn via de achterdeur'. Wat hij daarna in de vredesorganisatie gaat doen, is niet bekend. Daarover zijn het bestuur en Faber nog met elkaar in gesprek.

In zijn boek ‘Te wapen’ legt Mient Jan Faber uit hoe hij na lang pleiten voor ontwapening tijdens de Koude Oorlog, tot inzicht kwam dat gewapend ingrijpen soms wél nodig is. Dat was al begonnen begin jaren Zero en dat bleek tijdens het Marathoninterview in 2003 dat hij voerde met Rik Delhaas en waarin hij citeerde uit ’staatsgeheimen’ ------------------------- Wie is Mient-Jan Faber Mient-Jan Faber (Coevorden, 1940) komt uit een gereformeerd nest met zes kinderen. Hij werd bekend als voorman van het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). Zijn vader, een Friese ambtenaar, was ouderling en had een druk verenigings- en bestuursleven. Zoon Faber volgde alle gewoonten op en ging uiteindelijk abstracte wiskunde studeren aan de Vrije Universiteit. Een wetenschappelijke carrière lag voor de hand, tot het moment dat hij in aanraking kwam met de vredesbeweging. In 1974 werd Faber Algemeen secretaris bij het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV). In 1977 begon het IKV vooral op zijn instigatie met de campagne 'Help de kernwapens de wereld uit, om te beginnen uit Nederland'. Faber werd de gezichtsbepalende figuur in het Komitee Kruisraketten Nee, waarin talrijke politieke partijen, de FNV en de vredesbewegingen samenwerkten. Het comité organiseerde twee demonstraties: in 1981 in Amsterdam en in 1983 in Den Haag, waaraan honderdduizenden mensen deelnamen. Zijn kritische uitlatingen maakten Faber niet altijd populair, binnen noch buiten het IKV. Ook zijn recente standpunt in de kwestie-Irak ontlokte veel kritiek, vooral in de kerken. Het IKV was tegen de Amerikaans-Britse aanval zonder VN-mandaat, maar toen de oorlog eenmaal was begonnen, zei Faber dat die niet kan stoppen voordat Saddam Hussein verdreven is. Faber is naast in het IKV sinds 1995 actief als directeur Helsinki Citizens Assembly, een groepering van vredesbewegingen, vakbonden en politieke partijen uit heel Europa. De Assembly wil de macht van het maatschappelijk middenveld (in Fabers woorden 'civiele samenleving') tonen. Ook schreef hij diverse artikelen en kwam in 1985 met Dagboekaantekeningen 'Min x min = plus' en vorig jaar met Srebrenica, 'de genocide die niet werd voorkomen'. De laatste jaren reisde Faber veelvuldig naar nieuwe conflictgebieden zoals de Balkan en het Midden-Oosten. In zijn omstreden brochure over Srebrenica schrijft hij dat het kabinet en de landmacht het er op twee cruciale momenten bij hebben laten zitten. Hij baseerde zich onder meer op passages uit notulen van de ministerraad, die het stempel 'staatsgeheim' hadden. Mient Jan Faber treedt per 1 juli 2004 terug als Algemeen secretaris van het IKV, omdat die functie dan vervalt. In een interview met HP/De Tijd zei hij hierover: 'Alle beroering en opwinding van de laatste tijd hebben ertoe geleid dat mijn functie wordt afgeschaft. Niet met mijn instemming. Maar het gebeurt wel. Ik verdwijn via de achterdeur'. Wat hij daarna in de vredesorganisatie gaat doen, is niet bekend. Daarover zijn het bestuur en Faber nog met elkaar in gesprek.