Podcasts about wykszta

Sklep Mao Powiedziane https://maopowiedziane.pl/ Dołącz do grona Patronów tego podcastu na http://www.patronite.pl/maopowiedziane  Posłuchaj dalszej części odcinka na kanale Mao Powiedziane Plus na Spotify: https://open.spotify.com/show/0ySk7ZCQPHXRGLeC7IaZkj?si=ciUq8dgETyi4Hw4Zmkl5Ug Jak połączyć konto na Patronite ze Spotify https://patronite.pl/post/71266/polacz-konto-na-patronite-ze-spotify  Huawei to coś więcej niż tylko jedna z chińskich firm technologicznych. Jest pierwszą firmą, która zdobyła międzynarodową renomę, pokazując zdolność Chin do tworzenia zaawansowanych technologii, a nie tylko prostego odtwórstwa. Jest również symbolem ery reform i otwarcia, które rozpoczęły się w czasach maoistowskich. Jednak analiza postaci założyciela firmy ujawnia niezwykle interesujący proces, który towarzyszył jej rozwojowi, a także ukazuje, z jaką nieufnością spotkał się na Zachodzie. Spis treści:(0:00) Wykształcenie i pierwsza praca założyciela Huawei(14:17) Związki z armią(23:30) Struktura firmy(27:36) Aresztowanie córki założyciela Huawei(37:51) Chińska kultura lobbyingu Dołącz do naszego Discorda (dla Patronów) https://patronite.pl/post/59230/jak-dolaczyc-do-naszego-discordaPostaw nam kawę na http://buycoffee.to/maopowiedzianeInstagram: http://instagram.com/maopowiedzianeInstagram Nadii: http://instagram.com/nadia.urbanInstagram Weroniki: http://instagram.com/wtruszczynskaNapisz do nas: kontakt@maopowiedziane.pl 

W najnowszym odcinku podcastu „Rzecz w tym” Marzena Tabor-Olszewska rozmawia z Joanną Ćwiek-Świdecką, dziennikarką „Rzeczpospolitej”, na temat zamieszania wokół wykształcenia ministry ds. równości, Katarzyny Kotuli. Na stronie internetowej Sejmu widniała informacja o posiadaniu przez nią dyplomu Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, choć ministra nie obroniła pracy magisterskiej. Czy to tylko błąd? Czy utrzymywanie opinii społecznej w nieprawdzie?   Magister – prestiż czy zbędny tytuł? - Nie wszyscy muszą mieć tytuł magistra, choć w Polsce panuje pewna tradycja traktowania tego tytułu jako prestiżu – zauważa Ćwiek-Świdecka. Rozmówczynie wspominają także o zmieniającej się roli licencjatów, które, choć formalnie są wykształceniem wyższym, wciąż bywają traktowane z rezerwą.   Wykształcenie w pracy polityka Czy brak tytułu magistra determinuje jakość pracy w rządzie? - Lepszy jest minister, który skutecznie działa w bieżącej polityce, niż ten, który ma dyplom w szufladzie – stwierdza Joanna Ćwiek-Świdecka, podkreślając, że o skuteczności decyduje doświadczenie, a nie wykształcenie.   Joanna Ćwiek-Świdecka zwraca uwagę na systemowe problemy polskiego szkolnictwa wyższego, w tym obecność uczelni o niskim poziomie kształcenia. - Jeśli ktoś się uprze, prędzej czy później zdobędzie tytuł – komentuje, przywołując swoje doświadczenia jako dziennikarka zajmująca się edukacją. - Magister to dziś trochę jak nowa matura – podkreśla rozmówczyni, wskazując na łatwość zdobycia tytułu na niektórych uczelniach.   Problemy z kontrolą informacji Jednym z kluczowych wątków rozmowy jest brak kontroli nad informacjami, które pojawiają się w oficjalnych źródłach. - Wizerunek polityka to jego narzędzie pracy, a takie błędy mogą rzucać cień na jego wiarygodność – zauważa prowadząca, odnosząc się do braku reakcji ministry na fałszywą informację na stronie Sejmu. - Z całą pewnością ta sprawa będzie się za ministrą Kotulą ciągnęła – przekonuje Ćwiek-Świdecka    Ministra Kotula tłumaczyła, że nie obroniła pracy magisterskiej z powodu ciąży i choroby bliskiej osoby. Joanna Ćwiek-Świdecka podkreśla, że takie życiowe sytuacje są zrozumiałe, ale nie mogą usprawiedliwiać braku kontroli nad oficjalnymi informacjami.   Czy polityk bez magistra może zyskać zaufanie wyborców? - To, że polityk nie ma magistra, nie jest wstydem, ale wstydem jest kłamać – podsumowuje Ćwiek-Świdecka, wskazując, że sprawa może być przypominana przy każdych kolejnych wyborach. Zapraszamy do wysłuchania całego odcinka, w którym szczegółowo omawiamy ten temat i szukamy odpowiedzi na pytanie, jak wykształcenie – lub jego brak – wpływa na ocenę polityków przez społeczeństwo.

W pierwszej części Expressu Biedrzyckiej z 15 listopada gośćmi są publicyści Jacek Nizinkiewicz i Andrzej Bobiński, z którymi rozmawia Kamila Biedrzycka. Posłuchaj całej dyskusji!Oglądaj Express Biedrzyckiej na żywo w serwisie YouTube.Więcej informacji o programie na stronie Super Expressu.

- Adrian Thomas jest najwybitniejszym ekspertem muzyki polskiej XX wieku. Wykształcił kolejne pokolenia badaczy. Całe swoje życie poświęcił polskiej muzyce - mówiła w Dwójce prof. Beata Bolesławska-Lewandowska z Instytutu Sztuki PAN. Bohaterem audycji "O wszystkim z kulturą" był znakomity brytyjski muzykolog, kompozytor i dyrygent.

Dziś rozmawiamy m.in. o ADHD i wchodzeniu w dorosłość, o wyprowadzce z domu rodzinnego na studia artystyczne i o radzeniu sobie z prokrastynacją. Zapraszam do wysłuchania odcinka z Kasią Skipirzepą. Kasia ma 21 lat i jak do tej pory to najmłodsza gościni podcastu! Jest artystką, studentką drugiego roku Fotografii na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Oprócz fotografii zajmuje się także malarstwem, ceramiką i filmem. Diagnozę ADHD dostała pod koniec 2022 roku. Podcast ADHDziewczyny można wesprzeć poprzez Patronite: ⁠https://patronite.pl/adhdziewczyny⁠ Konto Kasi na Instagramie: @kasia.skipirzepa Rozdziały: 0:00 - Wstęp 1:06 - O mnie 1:40 - Patronite 2:06 - Początek rozmowy: Diagnoza w rodzinie 4:08 - Objawy ADHD w okresie szkolnym 11:29 - Wykształcenie artystyczne 15:50 - Studia fotograficzne a ADHD 18:59 - Podejmowanie tematu rodziny w sztuce 21:00 - Wyprowadzka z domu rodzinnego na studia - trudności 27:53 - Radzenie sobie z prokrastynacją 36:11 - Rutyny 39:15 - Zalety ADHD 41:15 - Mity na temat ADHD 42:30 - Strach przed zmarnowaniem własnego potencjału 46:20 - Wsparcie Podcastu Odcinki publikuję w czwartki co dwa tygodnie. Zapraszam do słuchania, komentowania, obserwowania i dzielenia się przemyśleniami. Kontakt: adhdziewczyny@gmail.com Montaż i jingiel: Karol Skrzypiec Linki do podcastu: https://linktr.ee/adhdziewczyny

Link dla Patronów do zadawania pytań:https://patronite.pl/post/56816/odcinek-qa-mao-powiedziane Zostań patronem tego podcastu na http://www.patronite.pl/maopowiedziane Gdy w połowie ubiegłego roku pojawiły się informacje o rekordowym bezrobociu wśród młodych ludzi, wielu zinterpretowało to jako kolejny, niepodważalny dowód na nieuchronny „upadek Chin”. Decyzja chińskiego rządu o zaprzestaniu publikowania danych statystycznych na ten temat tylko podsyciła spekulacje. W tym odcinku podcastu Mao Powiedziane przyglądamy się złożonej naturze tego problemu, nadając liczbom szerszy kontekst. Analizujemy problemy w sektorze edukacji, polityce gospodarczej, a także kwestie związane z rekrutacją pracowników. Omawiamy również rządowe strategie mające na celu przeciwdziałanie kryzysowi. Spis treści:(0:00) Wstęp – statystyki dot. bezrobocia wśród młodych(9:32) Wpływ Zero-COVID na bezrobocie(15:53) Wykształcenie a bezrobocie(32:41) Wpływ modelu gospodarczego na bezrobocie(46:15) Przeciwdziałanie bezrobociu wśród młodych Słuchaj nas na:Spotify https://spoti.fi/3iSoEBdGoogle Podcasts https://bit.ly/2UMeREAApple Podcasts https://apple.co/370pztF Napisz do nas na kontakt@maopowiedziane.pl Postaw nam kawę na http://buycoffee.to/maopowiedziane 

WYKSZTAŁCONA KARYNKA

Bogdan Wołkowski, znany w środowisku bilardowo-snookerowym jako "The Wizard" (Czarodziej), jest czternastokrotnym mistrzem świata w trickach bilardowych. Ostatni tytuł wywalczył w 2008 roku w Las Vegas. Od dłuższego czasu poświęca się pracy szkoleniowej, ale nie rezygnuje z pokazów, które przyciągają rzesze fanów. Będąc dzieckiem, marzył, by zostać pilotem, a potem marynarzem. Był zaś piłkarzem MK Katowice, trenował boks, służył w wojskach desantowych i jako wojskowy kilka razy skoczył ze spadochronem. Wykształcił się na mechanika aparatury automatycznej i hydraulicznej. Przepracował ,,na kopalniach'' ładnych parę lat. Bilardem zainteresował się na początku lat 90 – tych. Dlaczego zwykłe trafianie do łuzy mu nie wystarczyło, a wybrał bilardowe sztuczki?

Bohater książki to jeden z fundamentalnych elementów, spajających fabułę w spójną całość. Interesujące postaci są w stanie przyciągnąć czytelników, wywołać emocje i przekonać do sięgnięcia po kolejne części z większej serii powieści. Jak stworzyć ciekawego bohatera? Jakie cechy wyglądu i osobowościowe należy przemyśleć? Czy można się wzorować na prawdziwych ludziach, opisując fikcyjne historie? Na te i inne pytania odpowiem w czternastym odcinku podcastu Didaskalia Joanny Bagrij z cyklu #WarsztatPisarski. Dodatkowe linki do materiałów z bloga znajdziesz w artykule: https://born-to-create.pl/jak-stworzyc-bohatera-ksiazki/. W niniejszym odcinku przejdziemy przez proces kreacji bohatera książki. Opowiem o pierwszym etapie, czyli wizualizacji postaci, a następnie przejdziemy do zastanowienia się nad poszczególnymi grupami cech, które ułatwią kompleksowe opisanie postaci. Wśród nich można wymienić: Wygląd zewnętrzny i stan zdrowia, Osobowość, Historia i przeszłość, Wartości, motywacje, cele i dążenia, Supermoce i słabości, Wykształcenie, ścieżka kariery, hobby, Styl życia, rytuały i nałogi, Relacje i związki, Tajemnica bohatera. Sporą część odcinka poświęcę także zagadnieniu roli poszczególnych bohaterów w książce. W zasadzie każda postać, którą chcemy wprowadzić, powinna coś wnosić do fabuły całej powieści. Oczekują tego czytelnicy; zyska także na tym również spójność opowiadanej historii. Nawet poboczni i drugoplanowi aktorzy Twojego dzieła muszą nieść konkretny przekaz. Dlatego przed zamknięciem swojego maszynopisu, przemyśl, czy wszyscy bohaterowie faktycznie mają udział w opowiadanej historii. Zaintrygowany? Koniecznie wysłuchaj odcinka podcastu i przemyśl, na jakich cechach oprzesz profil osobowościowy swojego głównego bohatera. Pamiętaj, że postaci możesz wzorować na prawdziwych i realnych ludziach. Jeśli chciałbyś przedyskutować temat, zapraszam do kontaktu: j.bagrij@born-to-create.pl.

Najsłynniejszy polski filolog klasyczny, Tadeusz Zieliński, podczas wykładu wygłoszonego w Petersburgu w 1901 roku, mówił: „Zakorzeniło się społeczeństwie mniemanie, że starożytność jako pierwiastek kultury współczesnej pozbawiona jest wszelkiego znaczenia, gdyż z dawien dawna prześcignęły ją postępy myśli nowoczesnej. Znawca sprawy natomiast powie wam, że nasza kultura umysłowa i moralna nigdy tak blisko świata antycznego nie stała, nigdy go tak bardzo nie potrzebowała. A i my też nigdy tak do jego zrozumienia i przyjęcia nie byliśmy przygotowani jak właśnie w dobie obecnej. Nastręcza się atoli pytanie, w jaki sposób wykształcenie klasyczne wpływa na umysłowe i moralne udoskonalenie ludzkości”.Czy słowa te nie brzmią obecnie równie aktualnie jak 120 lat temu? Czy dziś, w 2023 roku – w świecie pandemii i kryzysów władzy, wielkich migracji i wyniszczających wojen – wartości, jakie niesie ze sobą kultura klasyczna, nie stanowią punktu orientacyjnego jeszcze pewniejszego? Czy  powrotu do źródeł – do wspólnego europejskiego dziedzictwa – nie potrzebujemy bardziej niż kiedykolwiek?„Bardzo istotne jest postawienie pytania o miejsce tradycji antycznej w naszym codziennym myśleniu – mówi prof. Karolina Wigura, publicystka i uczona, historyczka idei. – Jest ono istotne, ponieważ żyjemy obecnie w epoce, która straciła pamięć. My nie pamiętamy nawet własnego kanonu lektur. Kto z nas, po zakończeniu szkoły średniej, zajmuje się jeszcze Kochanowskim albo Rejem? Kto cytuje polskich klasyków myśli albo literatury, występując w radiu albo telewizji? My, historycy idei, jesteśmy wytrenowani w tym, żeby rozmawiać ze zmarłymi. I czy ci zmarli są sprzed dwudziestu lat, czy sprzed dwóch tysięcy lat, to nie ma większego znaczenia. Z nimi się po prostu rozmawia”.Ale rozmowa ze zmarłymi to także rozmowa z przyjaciółmi. Czytając Arystotelesa, Platona, Cycerona czy św. Augustyna, pozostajemy w stałym dialogu z tradycją. Niezależnie od tego, czy rozmowę tę prowadzimy w szkole (na lekcji łaciny czy polskiego), w sali wykładowej czy w przestrzeni publicznej. Dialog ten trwa od kilku tysiącleci, przeżywa, co jasne, lepsze i gorsze momenty, a co jakiś nawet czas – i w takim momencie zdajemy się tkwić obecnie – pojawia się pytanie, czy nie pojawiło się ryzyko trwałego zerwania tego dialogu. Są to zwykle momenty głębokiego kryzysu cywilizacyjnego. W takich chwilach obecność antyku zdaje się istotniejsza niż w czasie pokoju i spokoju. To kryzys bowiem zmusza człowieka do zadawania pytań o sprawy najważniejsze. A do tych należą przecież: sens i cel życia, dziedzictwo i tradycja, istota wspólnoty.Nie chodzi tu bynajmniej o nostalgię. Nie chodzi też o bezcelowe szafowanie nazwiskami, tytułami czy cytatami z dzieł Greków i Rzymian. Tradycja ta jest nie tylko początkiem, ale i wspólną płaszczyzną, szeroką platformą, która daje możliwość porozumienia. „Ludziom, którzy się ze sobą nie zgadzają, którzy reprezentują inne poglądy, którzy mają sprzeczne analizy rzeczywistości, pozwala to znaleźć wspólny grunt” – zauważa Wigura.Idealnie byłoby – choć jest to oczywiście projekt utopijny – gdyby można było powiedzieć: niezależnie od tego, po której stronie jesteśmy i jakie mamy poglądy, wszyscy czytaliśmy Platona i Arystotelesa. Wówczas, mimo że się różnimy, w istocie jesteśmy razem, wszyscy – w Polsce i Europie, w świecie Zachodu – jesteśmy wspólnotą. Bez wspólnej bazy myślowej konstruktywny dialog okazuje się niezwykle utrudniony.Kiedy w rozmowie spotykają się osoby o bardzo różnych poglądach, pewna wspólna baza, a tę stanowi określona edukacja, okazuje się niezbędna. Wigura mówi: „W książce, która napisaliśmy wspólnie z Tomaszem Terlikowskim, Polka ateistka kontra Polak katolik, ponieważ tak bardzo się nie zgadamy, to elementy filozoficzne są w którymś momencie ostatnią deską ratunku: «Zupełnie nie rozumiem, jak ty myślisz o świecie, nie przyjmuję tego sposobu myślenia, ale przynajmniej możemy porozmawiać o tekście, który oboje czytaliśmy i on do nas mówi»”.To, kim jesteśmy i jak myślimy o świecie, stanowi wypadkową wielu czynników. Na naszą samoświadomość składają się długie wieki nawarstwiających się na siebie poglądów, wątków, dzieł. Edukacja klasyczna nie może i nie powinna mieć jednak charakteru ekskluzywnego. Im powszechniejsza jest bowiem znajomość łaciny (jak w ogóle: wiedza), tym cała społeczność silniej stoi na nogach. Wykształcenie klasyczne przekłada się w sposób bezpośredni na inne, bardzo różne obszary życia.Krzysztof Bielawski, hellenista i współprowadzący rozmowę, przypomina: „Był taki eksperyment paręnaście lat temu w edukacji niemieckiej, że zlikwidowano łacinę w szkołach, co oczywiście odbiło się automatycznie spadkiem liczby miejsc na filologii klasycznej, dlatego że nie było potrzeby produkowania tych nauczycieli na potrzeby szkół, ale po pięciu latach, gdy zrobiono badania, okazało się, że ogólne wyniki dotyczące możliwości, umiejętności, abstrakcyjnego myślenia u młodzieży spadły tak gwałtownie, że w ciągu roku przywrócono system nauczania łaciny”.Podobnie było we Włoszech, gdzie badania wykazały, że uczniowie uczący się łaciny znacznie lepiej radzą sobie z matematyką. Nie zmienia to jednak faktu, że edukacja klasyczna jest – w skali europejskiej – w kryzysie. W jednych krajach bardziej, w innych mniej poważnym. Ale kryzys trwa, widzimy go.Dlaczego straciliśmy pamięć? Gdzie jest początek tego procesu? Czy można temu zaradzić, tę pamięć przywrócić?Wigura wskazuje na dwa czynniki: „Jako społeczeństwa ponowoczesne żyjemy w nieustannym «teraz». To się wiąże z technologiami komunikacji, których używamy do tego, żeby ze sobą rozmawiać. W mediach społecznościowych ważne jest już tylko to, co teraz. Zamknięci w tej teraźniejszości zapominamy nie tylko o tekstach klasycznych, ale też o tym, co było rok temu”.Jako drugi czynnik Wigura wskazuje brak dostępu do przekładów tekstów klasycznych. Dzieła Greków i Rzymian przestały stanowić część naszego kanonu lektur. Nowe tłumaczenia powstają rzadko, stare popadają w zapomnienie bądź się dezaktualizują. Podczas gdy w księgarniach w Wielkiej Brytanii, w Niemczech czy we Włoszech Homer, Owidiusz i Cyceron zajmują całe regały, w Polsce są niszą. Odcina to osoby, które nie czytają w językach obcych, od wspólnego dziedzictwa. Cierpią na tym nie tylko miłośnicy antyku, ale też uczeni – literaturoznawcy, historycy, filozofowie, religioznawcy – oraz odbiorcy ich dzieł, odbywa się to więc z ogólną szkodą dla humanistyki. A kondycja, w jakiej znajduje się humanistyka, jest papierkiem lakmusowym stanu danego społeczeństwa. Nie ma silnego państwa bez silnej kultury.„Nie ma dobrych tłumaczeń, bo nie ma filologów klasycznych, a nie ma filologów klasycznych, bo nikt nie chce finansować instytutów filologii klasycznej, dlatego że filolodzy nie produkują tego, co jest postrzegane jako użyteczne dla całej społeczności, co dałoby się przełożyć na punkty, na podstawie których finansowana jest nauka. To jest zaklęte koło i nie wiemy, jak to przerwać” – mówi Bielawski.Z czego wynika kryzys humanistyki? Skąd się bierze przekonanie, że ciekawe i ważne jest tylko to, co nowe? Jak ożywić zainteresowanie antykiem i w jakim celu?

Czy wykształcenie jest potrzebne do pracy w sektorze BSS? Oto jest pytanie! Długo się zastanawiałem czy nagrać podcast, w którym poruszę ten temat, ale z uwagi na fakt, że kwestia wykształcenia wyższego zaczęła pojawiać się coraz częściej w rozmowach, które na co dzień prowadzę z szeregiem firm z Europy i zza Atlantyku, to zdecydowałem, że jednak tak zrobię.W zasadzie co to za pytanie? Skoro Nowoczesne Usługi Biznesowe, to sama nazwa wskazuje na coś ponad przeciętną i może sugerować konieczność posiadania konkretnych kompetencji wyniesionych już ze szkół wyższych. Ale czy rzeczywiście tak nadal jest?Zapraszam na odcinek, w którym z jednej strony robię krok wstecz w odniesieniu do kompetencji jakich poszukiwał sektor BSS, a z drugiej odnoszę się do kilku czynników, które powodują, że wykształcenie wyższe zaczyna odgrywać nieco mniejszą rolę dla firm BPO i SSC.W nagraniu wspominam o portalu FOCUS ON Business, oto link do tej platformy - https://focusonbusiness.eu/pl/ ****************************Nazywam się Wiktor Doktór i na co dzień prowadzę Klub Pro Progressio https://klub.proprogressio.pl/pl – to społeczność wielu firm prywatnych i organizacji sektora publicznego, którym zależy na rozwoju relacji biznesowych w modelu B2B. W podcaście BSS bez tajemnic poza odcinkami solowymi, zamieszczam rozmowy z ekspertami i specjalistami z różnych dziedzin przedsiębiorczości.Jeśli chcesz się o mnie więcej dowiedzieć, to zapraszam do odwiedzin moich kanałów w mediach społecznościowych:YouTube - https://bit.ly/BSSbeztajemnicYTFacebook - https://bit.ly/BSSbtFBLinkedIn - https://www.linkedin.com/in/wiktordoktor/Możesz też do mnie napisać. Mój adres email to - wiktor.doktor(@)proprogressio.pl ****************************Patronami Podcastu “BSS bez tajemnic” są:Marzena Sawicka ( https://www.linkedin.com/in/marzena-sawicka-a9644a23/ ), Przemysław Sławiński ( https://www.linkedin.com/in/przemys%C5%82aw-s%C5%82awi%C5%84ski-155a4426/ ),Damian Ruciński ( https://www.linkedin.com/in/damian-ruci%C5%84ski/ )Szymon Kryczka ( https://www.linkedin.com/in/szymonkryczka/ )Grzegorz Ludwin ( https://www.linkedin.com/in/gludwin/ ).Wspaniali ludzie, dzięki którym pojawiają się kolejne odcinki tego podcastu. Jeśli i Ty chcesz dołączyć do grona Patronów , to możesz to zrobić przez serwis Patronite - https://patronite.pl/wiktordoktorMożesz także wspierać rozwój tego podcastu przez Patreon - https://www.patreon.com/wiktordoktorJeśli podoba Ci się to co robię, możesz, przez ten link https://www.buymeacoffee.com/wiktordoktor , kupić mi kawę i tym samym wesprzeć rozwój tego podcastu.Chcesz pomóc mi zbudować domowe studio nagrań – tu jest odpowiednia zrzutka https://zrzutka.pl/j8kvar

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Według konstytucji RP każdy obywatel ma równe prawo do nauki. Z tego też powodu nauka do 18 roku życia jest obowiązkowa. Ale czy faktycznie jest równo dostępna? Eksperci w kolejnych publikacjach wskazują powszechnie występujące, zauważalne dysproporcje, które potwierdzają, że istnieje systemowy problem z systemem edukacji. System edukacyjny lepiej w dużych miastach i innych dużych ośrodkach. W jaki sposób miejsce zamieszkania wpływa na edukację twoją lub twoich dzieci? Czy mieszkając w mniejszym mieście masz gorszą pozycję na starcie? O tym Magdalena Milert rozmawia z Michałem Gulczyńskim oraz Markiem Szymaniakiem. Zachęcamy również do lektury artykułu Marka Szymaniaka: https://spidersweb.pl/plus/2022/10/edukacja-uniwersytety-wyzsza-nierownosci Produkcja tego odcinka została sfinansowana ze środków otrzymanych w ramach Rządowego Programu Rozwoju Organizacji Obywatelskich na lata 2018-2030, których operatorem jest Narodowy Instytut Wolności - Centrum Rozwoju Społeczeństwo Obywatelskie. Pozyskany grant pozwoli umożliwia nam rozwijać nie tylko nasz podcast, ale i inne działania w tematyce miejskiej na portalu klubjagielloński.pl.

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Ewagriusz z Pontu - urodził się w roku 345 w Iborze (obecnie północna Turcja), w zamożnej rodzinie kapłana z Ibory. Wykształcony w Cezarei Kapadockiej. Bazyli Wielki, z którym jego rodzina utrzymywała żywy kontakt, ustanowił go lektorem tamtejszego Kościoła. Po śmierci swego ojca oraz Bazylego, Ewagriusz udał się do Konstantynopola, gdzie był wiernym towarzyszem Grzegorza z Nazjanzu w trudnym dlań okresie. Grzegorz wyświęcił go na diakona. Dzięki swej znajomości Pisma oraz bystrości umysłu, Ewagriusz zyskał w Konstantynopolu wielką sławę, odnosząc duże sukcesy jako kaznodzieja i walcząc z arianami. Słuchasz fragmentu dzieła "O ośmiu duchach zła" z publikacji "Pisma ascetyczne, tom 1" Ewagriusza z Pontu / Teksty źródłowe i opracowania na temat ośmiu duchów zła Czyta: Franciszek Wytych OSB / Fot. Marcin Marecik. Na zdjęciu: fragment fresku z kapitularza gotyckiego w Opactwie Benedyktynów w Tyńcu

Andrzej Niczyperowicz . Od 40 lat związany z dziennikarstwem. Przez Jego wykłady na UAM przewinęły się tysiące studentów, którzy zapragnęli zostać dziennikarzami. Wykształcił setki tysięcy adeptów tego zawodu w gazetach, w których pracował. Dziś z dumą o nich mówi. Mój nauczyciel, autorytet, człowiek wielkiej kultury osobistej i wiedzy ponad normę. Porozmawiamy o bylejakości w zawodzie, dziennikarstwie, które umiera, ludziach, autorytetach i życiu..

Zapisz się do newslettera: ➡️ http://fitporady.damianwegner.pl/ Moja strona www: ➡️ http://damianwegner.pl Instagram: ➡️ http://instagram.com/damianwegnerr Marek Prawdzik ➡️ https://www.instagram.com/marek_prawiedzik/ Strona Marka: ➡️ www.prawiedzik.pl Spis treści (rozdziały): 0:00 - W dzisiejszym odcinku... 0:20 - Intro 00:25 - Jaką mangę teraz czytasz? 01:44 - Opowiedz jak to się zaczęło, że zostałeś trenerem? 03:30 - Robiłeś kiedyś treningi personalne? 04:31 - Wpływ Armii WK na rozwój Twojej działalności trenerskiej 12:44 - Czy zanim pracowałeś tylko jako trener, zabezpieczyłeś się jakoś finansowo? 18:18 - Co obecnie studiujesz? 20:36 - Wykształcenie dietetyczne a stawka VAT 22:29 - Czy byłeś prowadzony przez innego trenera? 25:03 - Czy to źle świadczy o trenerze, że ma swojego trenera? 30:08 - Jakie jest Twoje zdanie o Evidence Based Medicine? 35:21 - Czy obecny poziom wiedzy ludzi jest gotowy na takie "biomechaniczne" szczegóły treningowe, które są dla ZAAWANSOWANYCH? 37:37 - Jaki rodzaj ludzi prowadzisz jako trener? 42:04 - Czy młodzi trenerzy powinni się w czymś specjalizować, czy uczyć się tak, żeby być dobrym we wszystkim? 44:15 - Podejście "trenera kulturysty", a "normalnego trenera" 53:28 - Założłeś Tik-Tok'a. Czy według Ciebie trenerzy powinni być na wszystkich platformach? 55:45 - Jak oceniasz wiedzę statystycznego użytkownika Tik-Tok'a w porównaniu do Instagrama? 1:00:00 - Czy masz pomysł jak zmonetyzować Tik-Tok'a? 1:08:25 - Czy robienie "turbo oczywistych" infografik, contentu niskiej jakości wpłynie długoterminowo na to jak odbierana jest Twoja marka osobista? 01:12:45 - Jak wpłynęła na Twoją pracę pandemia i rok 2020? 01:17:20 - Jak połączyć życie prywatne z bardzo ambitnym dążeniem do rozwoju? 01:19:36 - Czy my, Twoi obserwujący możemy oczekiwać czegoś nowego od Ciebie w najbliższym czasie? Np. jakieś szkolenie? 01:21:38 - Powolne zmierzanie do zakończenia rozmowy 01:23:36 - Zakończenie

Wykształciuchy, łże-elity, postkomuniści, elgiebety, ekolodzy, czerwona hołota, zdegenerowane lewactwo i zdradzieckie mordy. Krócej scharakteryzować familii Świeckich chyba się nie da. Są dobrze wykształceni, mają zasoby i - co najgorsze - naprawdę działają. Tanie mieszkania dla wszystkich, walka z patodeweloperką i kościołem wściubiającym nos w każdy aspekt życia. Komunizm, poganizm i obraza uczuć religijnych. Świeccy to przygodowa powieść o wielopokoleniowej rodzinie, która próbuje coś zmienić. Opowieść o Polsce, w której istnieje jakaś alternatywa. Marcel Andino Velez - etnograf, dziennikarz, menedżer kultury, ze względów rodzinnych zajął się opieką nad osobami starszymi, jest opiekunem medycznym i koordynatorem opieki geriatrycznej. Świeccy są jego powieściowym debiutem. Na podcast zaprasza Michał Nogaś. Kolejne odcinki w cyklu "Książki. Magazyn do słuchania" po wakacjach. Do usłyszenia! Więcej podcastów na https://wyborcza.pl/podcast

Michał Piekara, z wykształcenia psychoterapeuta małżeński, współtwórca Kliniki Małżeńskiej, współzałożyciel męskiej wspólnoty Droga Odważnych, twórca warsztatów "Nieprzeciętny Tata. Stań się bohaterem dla swoich dzieci", organizator obozów Tata&Syn, Tata&Córka, autor kilku książek o tematyce małżeńskiej i ojcowskiej, a nade wszystko mąż Urszuli i jak mówi tata tatą ósemki dzieci, czwórki na ziemi oraz czwórki w niebie.

Ostatnim gościem tego wydania Studia Dublin jest Piotr Słotwiński, politolog, dziennikarz, reportażysta i kronikarz Polonii w Cork mówi o tekście swojego autorstwa: „Wolność w złotej klatce”. Wypowiedział się na jego łamach na temat trwającej pandemii koronawirusa oraz jej wpływu na kondycję społeczeństwa. Gość „Studia Dublin” uważa, że w kwestiach zdrowotnych należy zaufać medykom. Jeśli zdecydowana większość lekarzy zaleca szczepienie to uważam, że trzeba się zaszczepić. Dziennikarz dodaje jednak, że rozumie ludzi, którzy są sceptyczni względem preparatów mających uchronić przed zakażeniem Covid-19. Niektóre informacje, które były nam przekazywane nie pokrywają się z tym, co było później – np. że szczepionka zapewni nam 12-miesięczną ochronę. Rozmówca Tomasza Wybranowskiego wypowiada się również na temat kryzysu gospodarczego wywołanego przez pandemię – zaznacza, że ciężko byłoby znaleźć kraj, który nie będzie musiał się z nim zmierzyć. Piotr Słotwiński mówi również o upadku XVIII-wiecznych podniosłych idei politycznych, jak te głoszone przez Woltera. W końcu zawsze dochodzi do momentu, gdy się przeciwnikom strzela w głowę. Taki jest nieunikniony rozwój socjalizmu, a potem komunizmu. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

To ona pierwsza w 1896 roku przeprowadziła cesarskie cięcie w polskim szpitalu, wprowadzała zasady aseptyki, które spisała i kolportowała, wiedząc, jak ważne jest, by zasady te stosować ZAWSZE. Ratowała w chorobie, od głodu i upokorzeń. Leczyła wszystkich, ale przede wszystkim biedne, porzucone i osamotnione kobiety. Profesor Ludwik Rydygier mówił: „Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza! Niech nam nadal słynie chwała kobiet naszych, którą tak ładnie głosi poeta", a wtórowała mu uważana za jedną z pierwszych polskich feministek Gabriela Zapolska: „Nie chcę kobiet lekarzy, prawników, weterynarzy! Nie kraj trupów! Nie zatracaj swej godności niewieściej”. Wykształciła 340 położnych i 23 lekarzy położników. Opublikowała kilkadziesiąt artykułów medycznych traktujących o metodach leczniczych stosowanych w jej placówce, a także np. o poziomie życia społeczności polskiej na tle Europejczyków. Anna Tomaszewicz. Mówili o niej zgryźliwie „medycynierka”. Po zakończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie w Zurychu wraca do Warszawy z zamiarem otwarcia praktyki. Jest utalentowana, pełna zapału, ma na koncie doskonale przyjęte przez środowisko publikacje naukowe, chce pomagać ludziom. Ale Towarzystwo Lekarskie, do którego zgłasza się niedługo po przyjeździe, widzi w niej przede wszystkim kobietę – kogoś, kto nigdy nie powinien leczyć. Anna cały czas jednak uparcie dąży do celu i po to, by nostryfikować dyplom i w końcu móc pracować w zawodzie, gotowa jest udać się choćby do samego cara. Zdobywa uprawnienia i wraca do Polski. Tam jednak nikt nie przyjmuje jej z otwartymi ramionami, a wręcz przeciwnie. Musi wywalczyć każdą najdrobniejszą zgodę, pokonać nie tylko męską niechęć lekarzy, ale też krytykę innych, nawet światłych i postępowych kobiet, sama pracować przy chorych w zasadzie dzień i noc. Ale udaje się! Powieść oparta na faktach to historia pierwszej dyplomowanej lekarki praktykującej na ziemiach polskich. Aby poznać kontekst działań pierwszej pani doktór, Grabowska wplata do powieści historie postaci, które miały przełomowy wpływ na dzieje medycyny: Elizabeth Blackwell, Louisa Pasteura, Wilhelma Röntgena czy Charlesa Darwina, a przede wszystkim historię pierwszej dyplomowanej pielęgniarki Florence Nightingale. Tą książką pisarka i scenarzystka Ałbena Grabowska żegna się z zawodem, pozostając lekarką, bo lekarzem jest się chyba całe życie. „Musiałam napisać tę książkę, musiałam napisać o Annie Tomaszewicz i przywrócić ją zasłużonej pamięci, tak, by nie była anonimowa, by o niej nie zapomniano”- mówi Ałbena Grabowska i tak jak my wszyscy czeka na film o Doktor Annie.

- Był z pochodzenia Niemcem, ale całkowicie identyfikował się z naszą kulturą i ma ogromne zasługi w jej budowaniu. Przez 55 lat działał w Warszawie, w której osiedlił się w roku 1799, jako kompozytor i dyrektor opery, prowadził działalność wydawniczą, recenzencką, nawet naukową, a przede wszystkim pedagogiczną. Można powiedzieć, że wykształcił całą generację polskich kompozytorów wczesnoromantycznych - mówiła w Dwójce Ewa Siemdaj.

To ona pierwsza w 1896 roku przeprowadziła cesarskie cięcie w polskim szpitalu, wprowadzała zasady aseptyki, które spisała i kolportowała, wiedząc, jak ważne jest, by zasady te stosować ZAWSZE. Ratowała w chorobie, od głodu i upokorzeń. Leczyła wszystkich, ale przede wszystkim biedne, porzucone i osamotnione kobiety. Profesor Ludwik Rydygier mówił: „Precz z Polski z dziwolągiem kobiety lekarza! Niech nam nadal słynie chwała kobiet naszych, którą tak ładnie głosi poeta", a wtórowała mu uważana za jedną z pierwszych polskich feministek Gabriela Zapolska: „Nie chcę kobiet lekarzy, prawników, weterynarzy! Nie kraj trupów! Nie zatracaj swej godności niewieściej”. Wykształciła 340 położnych i 23 lekarzy położników. Opublikowała kilkadziesiąt artykułów medycznych traktujących o metodach leczniczych stosowanych w jej placówce, a także np. o poziomie życia społeczności polskiej na tle Europejczyków. Anna Tomaszewicz. Mówili o niej zgryźliwie „medycynierka”. Po zakończeniu studiów medycznych na Uniwersytecie w Zurychu wraca do Warszawy z zamiarem otwarcia praktyki. Jest utalentowana, pełna zapału, ma na koncie doskonale przyjęte przez środowisko publikacje naukowe, chce pomagać ludziom. Ale Towarzystwo Lekarskie, do którego zgłasza się niedługo po przyjeździe, widzi w niej przede wszystkim kobietę – kogoś, kto nigdy nie powinien leczyć. Anna cały czas jednak uparcie dąży do celu i po to, by nostryfikować dyplom i w końcu móc pracować w zawodzie, gotowa jest udać się choćby do samego cara. Zdobywa uprawnienia i wraca do Polski. Tam jednak nikt nie przyjmuje jej z otwartymi ramionami, a wręcz przeciwnie. Musi wywalczyć każdą najdrobniejszą zgodę, pokonać nie tylko męską niechęć lekarzy, ale też krytykę innych, nawet światłych i postępowych kobiet, sama pracować przy chorych w zasadzie dzień i noc. Ale udaje się! Powieść oparta na faktach to historia pierwszej dyplomowanej lekarki praktykującej na ziemiach polskich. Aby poznać kontekst działań pierwszej pani doktór, Grabowska wplata do powieści historie postaci, które miały przełomowy wpływ na dzieje medycyny: Elizabeth Blackwell, Louisa Pasteura, Wilhelma Röntgena czy Charlesa Darwina, a przede wszystkim historię pierwszej dyplomowanej pielęgniarki Florence Nightingale. Tą książką pisarka i scenarzystka Ałbena Grabowska żegna się z zawodem, pozostając lekarką, bo lekarzem jest się chyba całe życie. „Musiałam napisać tę książkę, musiałam napisać o Annie Tomaszewicz i przywrócić ją zasłużonej pamięci, tak, by nie była anonimowa, by o niej nie zapomniano”- mówi Ałbena Grabowska i tak jak my wszyscy czeka na film o Doktor Annie.

Już jutro we wtorek 11.05, tradycyjnie o 18:30 spotkamy się w cyklu „Dzieje się z pasją” z Kasia Wronska - Kedzior, która porozmawia z Mateuszem Kowalskim - trenerem personalnym pracującym w Active Family. Będziemy rozmawiać o pasjach sportowych Mateusza Zapraszamy Was na strony naszej prowadzącej: www.Facebook.com/kwkf.photostudio

Rozmowa z inwestorem Łukaszem Czechowiczem z Kalisza - Absolwentem Warsztatów Inwestowania w Nieruchomości.

Zaskoczyć świat mając mniej niż 25 lat - czy to możliwe? Znamy wiele takich niezwykłych historii, które gdzieś daleko za oceanem, stały się wizytówką kilku początkujących konstruktorów, programistów, a dzisiejszych miliarderów. Nie musimy jednak uciekać za ocean ,by poznać niezwykle utalentowane umysły. Technologiczne cuda “made in Politechnika Krakowska” to nie wymysł rodem z filmów science-fiction. Coraz więcej studentek zamienia marzenia i idee w materialne przedmioty, lub funkcjonalne urządzenia. Dla tych, które nie boją się łączyć nauki z jej praktycznym wykorzystaniem, oferta wsparcia i wachlarz możliwości staje się coraz większy. Dzięki niemu konstruowanie urządzeń przyszłości dzieje się na naszych oczach. Polska, a z nią wyższe uczelnie techniczne przeszły niełatwą drogę. Akcja “Dziewczyny na Politechniki” nie tylko sprawiła, że korytarze ścisłych kierunków wypełniły się długowłosymi pięknościami. Okazuje się, że również płeć piękna znakomicie odnajduje się w laboratoriach i przy desce kreślarskiej. Efektem tego są laury, które coraz częściej trafiają w drobne kobiece ręce. Przykład? Oczywiście! Jednym z bardziej odważnych, a zarazem niezwykłych wynalazków stworzonych ostatnimi czasy na Politechnice Krakowskiej jest elektroniczna proteza ręki sterowana impulsami mięśniowymi. Wynalazek dedykowany osobom chcącym powrócić do pełnej sprawności po amputacji dłoni, jest prawdziwą perełką łączącą w sobie zdobycze technologiczne w kilku obszarach. Co jednak najważniejsze jest autorskim projektem studentki kierunku Inżynieria Biomedyczna, realizowanego na Wydziale Mechanicznym PK. Projekt stworzony w ramach 7. edycji Koła Naukowego ABB – firmy będącej globalnym liderem technologii z dziedziny energetyki i automatyki, stał się jednoczenie naturalną okazją do rozmowy, podczas której razem z Agnieszką Takaczyk odkrywamy krok po kroku jej niezwykły wynalazek, zastanawiamy się czy młodym konstruktorom w Polsce jest łatwo stawiać pierwsze kroki kariery. Finalnie snujemy opowieść o przyszłości i rozwoju wielokrotnie nagradzanego prototypu protezy dłoni. Wywiad przeprowadził: Michał Lebiest --- --- --- Materiał zrealizowany przy współpracy Radia Nowinki PK oraz Gazety Jutro ©

W cyklu reportaże red. Magdaleny Skawińskiej ze Studia Reportażu i Polskiego Radia prezentujemy reportaż o Janie Karskim - emisariuszu Polskiego Państwa Podziemnego. Młodzi porównują go do Jamesa Bonda. Powstał nawet o nim pierwszy utwór hip hopowy. Prezydent USA Barack Obama odznaczył go Prezydenckim Medalem Wolności – najważniejszym cywilnym odznaczeniem. Legendarny Emisariusz Polskiego Państwa Podziemnego. Z uporem informował świat o Holokauście. Po wojnie ceniony profesor Uniwersytetu Georgetown. Wykształcił wielu amerykańskich polityków. W audycji występują: Beata Budzik Ewa Juńczyk-Ziomecka Maria Kędzierowska Wiesława Kozielewska-Trzaska Jadwiga Lenoch–Bukowska Michał Fajbusiewicz Profesor Stanisław Maria Jankowski Eugeniusz Smolar Maciej Wierzyński Wykorzystano materiały archiwalne Haliny Szopskiej, Marka Wałkuskiego i Macieja Wierzyńskiego.  Audycja powstała przy współpracy Fundacji Edukacyjnej Jana Karskiego Audycja otrzymała w 2015 roku nagrodę Srebrnego Melchiora.  Wrzesień, 2015

Czy powinniśmy mieś osobno Zręczność i Zwinność, czy Wykształcenie jest współczynnikiem, dlaczego D&D się myli i czy powinniśmy trzymać się trzech, maks czterech współczynników w naszych systemach.----------

Redaktor prowadząca portalu Glamour.pl opowiada o swoich początkach w branży mody. Jak wygląda praca w redakcji online i czym się różni od pracy redakcji papierowego wydania? Czy wykształcenie jest ważne? Na co zwraca uwagę szukając współpracowników? Czy blogi są konkurencją dla portali online? Jak widzi przyszłość prasy? Czy wypada pisać przez DM/Instagram z pytaniem o pracę? Zapraszam na kolejną rozmowę w ramach mojego podcastu #fashiontalks https://www.instagram.com/ismenadabrowska/ https://www.instagram.com/milena_bekalarska/

Marek Kalbarczyk informuje o Światowym Spotkaniu Niewidomych, Słabowidzących i ich Bliskich, które odbędzie się w ramach XVIII edycji Międzynarodowej Konferencji REHA FOR THE BLIND IN POLAND w Warszawie w dniach 11-14 września br. Tematem przewodnim Konferencji jest „Wykształcenie i aktywność Twoją Szansą”. Więcej informacji TUTAJ. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

Marek KACPRZAK: Naukowo zajmuje się ekonomiką kultury, w szczególności zarządzaniem w mediach i ekonomiką mediów. Pracuje w Wirtualnej Polsce, wcześniej m.in. w Polsat News, TVN24, TVP, RMF FM, Polska The Times. Czyta: Mateusz MLECZKO