Podcasts about tradycja

Informacje o podkaście, odcinkach i autorach: https://teologiazkatowic.pl  Kontynuujemy naszą rozmowę o Tradycji (zob. #29). Pierwszą część zakończyliśmy omówieniem wypowiedzi Soboru Trydenckiego o tradycjach spisanych i niespisanych. Tę część rozpoczynamy od stwierdzenia z Dei Verbum 10: „Święta Tradycja i Pismo Święte stanowią jeden święty depozyt słowa Bożego powierzony Kościołowi.”  Najpierw rozmawiamy o treściach składających się na Tradycję: pokazujemy, że nie da się utworzyć katalogu tych treści i choć mają różną wagę, nie zawsze łatwo jest ich wagę ocenić i porównać. Potem zastanawiamy się nad naturą przekazywania, czyli samym życiem Tradycji. Istotą tego przekazu jest wiara przeżywana i przekazywana. Podejmujemy też wątek kultury, która jest istotnym elementem owego przekazu Tradycji. Na końcu analizujemy trzy metafory Tradycji: żywy organizm (wprowadził w piątym wieku Wincenty z Lerynu), rzeka, pamięć Kościoła (te dwie wprowadził Franciszek). Przyznajemy, że nie podjęliśmy wszystkich pytań, jakie postawiliśmy i pozostawiliśmy bez odpowiedzi w pierwszej części. Przede wszystkim: nie omówiliśmy kwestii relacji Pisma Świętego i Tradycji. W trakcie rozmowy pada stwierdzenie, że wzmianka o tradycjach spisanych i niespisanych pojawiła się już w listach św. Pawła. Chodzi o ten tekst:  „Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu” (2 Tes 2, 15) 

To nie tylko muzyczne święto – to spotkanie tradycji z awangardą, niszowości z żywą energią sceny folk i world music. W sercu wydarzenia bije Konkurs Muzyki Folkowej, gdzie dziedzictwo kulturowe odważnie flirtuje z elektroniką, jazzem i klubowym transem. O 26. Festiwalu Folkowym Polskiego Radia - Nowa Tradycja mówił w Dwójce Piotr Kędziorek - Redaktor Naczelny Radiowego Centrum Kultury Ludowej oraz Dyrektor – Redaktor Naczelny Programu 2 Polskiego Radia.

Poniedziałek Wielkanocny (zwany też lanym poniedziałkiem) – to drugi dzień Świąt Wielkanocy. W polskiej tradycji tego dnia polewa się dla żartów wodą inne osoby. W polskiej tradycji znany też jest on jako śmigus-dyngus...

Choć Imperium jest głównie obszarem lądowym, to jednak dysponuje dość dużą marynarką wojenną. Na tyle dużą, że jej omówienie zajmie nam aż dwa odcinki. W dzisiejszym Werner weźmie na tapet historię marynarki wojennej Imperium, okręty, jakimi dysponuje, oraz podstawy jej organizacji. Chwyćcie więc kufle z odpowiednim napojem w dłoń, ponieważ ruszamy na morza i rzeki Starego Świata.------------------------------------------------------------

Informacje o podkaście, odcinkach i autorach: https://teologiazkatowic.pl  W naszej rozmowie najpierw zajmujemy się potocznym, nieteologicznym i niekościelnym użyciem słowa tradycja. Przyglądamy się jego funkcjonowaniu w języku polskim i niemieckim. Komentujemy także piosenkę „Tradycja” rozpoczynającą „Skrzypka na dachu”. Potem przechodzimy do języka łacińskiego. Tam rzeczownik traditio jest ściśle powiązany z pierwotnym wobec niego czasownikiem tradere – przekazywać. Ta dwoistość czasownikowo – rzeczownikowa jest ważna dla zrozumienia sensu pojęcia teologicznego: Tradycja. W drugiej części rozmowy skupiamy się na orzeczeniu Soboru Trydenckiego, które niejako otwiera nowożytną historię teologicznego pojęcia Tradycja. Kluczowe w tym orzeczeniu jest ścisłe powiązanie i jednoczesne rozróżnienie Tradycji i Pisma Świętego. Rozmowę kończymy serią kwestii i pytań, jakie zostały nam do omówienia w kolejnym podkaście poświęconym Tradycji. Najważniejsze z nich to: Bardziej szczegółowe przedstawienie relacji Tradycji i Pisma Świętego, a w tym słynnej teorii dwóch źródeł Objawienia.  Kto jest podmiotem przekazującym w ramach Tradycji naukę Chrystusa? Wiadomo: Kościół, ale to dopiero początek odpowiedzi. Jaka jest natura tego „przekazywania niejako z rąk do rąk”? Czym jest i jaki ma charakter treść Tradycji? Tekst orzeczenia Soboru Trydenckiego: Dekret o przyjęciu świętych ksiąg i Tradycji, 8 kwietnia 1546 r. prawda i zasady postępowania znajdują się w księgach spisanych i tradycjach niepisanych, które Apostołowie otrzymali z ust samego Chrystusa lub sami pod natchnieniem Ducha Świętego przejęli i tak je przekazali niejako z rąk do rąk, aż do naszych czasów.  Zob. Jan Słomka, Wprowadzenie do teologii katolickiej. Podręcznik, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2024, s.37-41; https://monograph.us.edu.pl/index.php/wydawnictwo/catalog/book/PS.234 

Jeszcze tylko do 24 marca artyści i muzycy mogą zgłaszać się do Konkursu Muzyki Folkowej. To główna część święta, jakim co roku jest Festiwal Folkowy Polskiego Radia "Nowa Tradycja". Tegoroczne wydarzenie, to już 26. edycja.

W tym wydaniu „Lwowskiej Fali” przyjrzymy się działaniom Stowarzyszenia Pamięć Pokoleń Kresowych i Kresowego Serwisu Informacyjnego na rzecz pielęgnowania pamięci narodowej – naszym gościem będzie Andrzej Łukawski. Zajrzymy także do Instytutu Śląskiego w Opolu, by dowiedzieć się więcej o wyjątkowym konkursie poświęconym pamięci o Kresach. Przybliżymy poruszającą historię rodziny M. Hellera ze Lwowa – symbolu niezwykłej wiary i patriotyzmu. Na zakończenie Ewa Węglarz zabierze nas w świat poezji i nostalgii „Daj Hemarze szklankę marzeń!”. Nie przegapcie!

️

Ogólnopolski Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina to wydarzenie adresowane do polskiej młodzieży muzycznej - studentów Akademii Muzycznych i uczniów Szkół Muzycznych II stopnia. Dla części staje się swoistą przepustką do Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego - ten odbędzie się już tej jesieni. O znaczeniu i tradycji związanej z konkursami opowiedziała w Dwójce prof. Ewa Pobłocka, pianistka i jurorka. 

Festiwale kultury romskiej organizowane przez romską społeczność odbywają się w wielu europejskich miastach. W lipcu br. na Ghettofest, które jest spotkaniem z autentyczną romską kulturą, zaprasza czeskie Brno. Podczas festiwalu będzie można uczestniczyć w licznych koncertach, spektaklach i akcjach ulicznych. O obyczajach romskiej społeczności Igor Rakowski-Kłos z "Gazety Wyborczej" rozmawia z Don Vasylem - muzykiem, poetą i człowiekiem instytucją, jeśli chodzi o polsko-romską kulturę. Współpraca w ramach projektu PULSE z Denik Referendum (Czechy) Więcej podcastów na: https://wyborcza.pl/podcast. Piszcie do nas w każdej sprawie na: listy@wyborcza.pl.

Kurów w powiecie puławskim przez lata słynął z szycia i sprzedaży kożuchów. Na przykład w okresie PRL-u kupowały kożuchy w Spółdzielni Kuśnierzy i Lubelskich Zakładach Futrzarskich znane osoby m.in. Stanisław Mikulski, Jan Kobuszewski a Irena Santor dała wówczas dla lokalnej społeczności koncert w Domu Kultury. W tym samym czasie właściciele prywatnych zakładów prześladowani byli przez Milicję Obywatelską, która przeprowadzała w domach rewizje i rekwirowała skóry i kożuchy. Tradycja kuśnierstwa w Kurowie sięga jednak wiele wieków wstecz. Przypomnienie tego ważnego rozdziału w historii miejscowości przypada na szczególny moment. 1 stycznia 2025 roku Kurów po 155 latach odzyska status miasta, utracony kilka lat po powstaniu styczniowym w roku 1870.

Gdzie po śmierci Jezusa wyemigrowała Matka Boska? Tradycja głosi, że do Efezu, razem ze św. Janem, który napisał tam Apokalipsę. Kilkaset lat wcześniej Heraklit stwierdził, że wszystko płynie, a Krezus pławił się w złocie. Efez to jedno z najbogatszych i największych miast starożytnego świata, po którym zostały imponujące ruiny. Najważniejszą (choć nie najbardziej imponującą) są pozostałości Artemizjonu, świątyni Artemidy, czyli jeden z 7 cudów starożytności. Artemida zastąpiła pradawną Boginię Matkę, a ją z kolei wyparł kult Matki Boskiej. Wszystkie spotykały się w Efezie, światynia obok świątyni.  Zparaszam w podróż do Turcji, ale i starożytności. Występują: Amazonki wraz z Wonder Woman, Herkules, Herostrates i Heraklit, jak również starożytny Elon Musk. Meandry tego odcinka zaprowadza nas również nad Sekwanę i... na księżyc.

Aleksandra Sobczak rozmawia z Radosławem Leniarskim, dziennikarzem "Wyborczej", który po dwudziestu latach wrócił do Kenii w poszukiwaniu bohaterek swojego reportażu - nastolatek, które uciekły przed obrzezaniem. W dzisiejszym podcaście opowiada jakie były ich dalsze losy i jak się zmieniła sytuacja w Kenii. Więcej podcastów na: https://wyborcza.pl/podcast. Piszcie do nas w każdej sprawie na: listy@wyborcza.pl.

Dziś Mikołajki, przychodzi święty Mikołaj i obdarowuje. Skąd się wziął święty Mikołaj. Prawdziwy święty Mikołaj to nie ten żałośnie otyły gościu w czerwonym szlafroku, z białą brodą z waty, noszący absurdalną czapkę z pomponem, który pojawił się w reklamach coaca coli. Prawdziwy Mikołaj nie ma z tą postacią nic wspólnego. Ten właściwy to Mikołaj z Bari. Był biskupem i działał w okolicach czwartego wieku naszej ery. Tradycja przypisuje mu rozdawnictwo niewielkich upominków potrzebującym. Pomoc różnym ludziom. Na przykład dał kasę dwóm siostrom w ramach posagu, żeby nie stały się pannami o negocjowanym afekcie. Generalnie Mikołaj z Bari charakteryzował się szeroko pojętym dobrem w jego jak najpozytywniejszym rozumieniu. Dlatego został patronem prezentów. Mężczyzna był twardy. Nie jakiś tam coś tam, miękki placek, leśny żuczek, czy poranna pszczółka, tylko był bardzo konkretny. Czynem, za który go najbardziej należy podziwiać wykonał na pierwszym soborze nicejskim w 325-m roku. Tam przywalił z Plaskacza prezbiterowi Ariuszowi, który głosił, według Mikołaja herezje...

Zapraszamy do wysłuchania dzisiejszej, sobotniej audycji „Na Śląskiej Fali” – jedynego śląskiego radia po tej stronie oceanu! Program nadawany w Polskim Radiu 1030 oraz na 104,7 FM w Chicago potrwa od godziny 18:00 do 20:00. Dziś audycję poprowadzą niezastąpieni Andrzej Matejczyk i Janusz Bartosiński, którzy zadbają o śląską muzykę i ciekawe informacje. Spędźcie z nami te dwie godzinki pełne śląskiej atmosfery!Pamiętajcie, że możecie dzwonić do studia pod numer 708 667 6692, a także do naszej Radiowej Sekretarki.Dołączcie do naszej grupy na Facebooku: @radionaslaskiejfali i bądźcie na bieżąco!Ruszamy z zapowiedzią największej tradycyjnej imprezy śląskiej w Chicago!Barbórka i Andrzejki na jednym parkiecie!

Dziedzictwo kulturowe, oprócz tradycji, opowieści czy zabytków,  stanowią również piękne i naturalne elementy, które mogą zdobić mieszkania czy garderobę. Rewitalizacja rzemiosła dawnego to główny cel cieszyńskiego Stowarzyszenia Serfenta, które od lat działa w zakresie nowoczesnego i biznesowego podejścia do pracy z rzemiosłem plecionkarskim. Jak się okazuje, rękodzieło może budować naszą tożsamość oraz mieć znaczący wpływ na nasze samopoczucie. Ale czy tradycyjne rzemiosło wciąż zachwyca i fascynuje? W poszukiwaniu odpowiedzi na to pytanie cieszyńską Serfentę z mikrofonem Radia Katowice odwiedziła Magdalena Pańczyk. Reportaż dźwiękowo zrealizował Jacek Kurkowski. 

Dziś wspomnienie o tych, którzy odeszli w ciągu minionego roku, tradycja odwiedzania grobów na przełomie października i listopada, przypomnienie postaci Antoniego Wiwulskiego, twórcy Pomnika Grunwaldzkiego w Krakowie i wileńskiego Pomnika Trzech Krzyży, dziś też rozmowa z pisarką i dziennikarką Małgorzatą Karoliną Piekarską, która przekazała cenne archiwum fotograficzne swojego ojca – Macieja Piekarskiego - do Archiwum Akt Nowych. Zapraszamy do słuchania!

https://youtu.be/30-cJPFQWq4 https://blog.poradnik-budowlany.com/podcast/Dylematy_budowlane_86.mp3     Tradycja budowania piwnic w Polsce w ostatnich latach niemal zupełnie zanikła. Większość współcześnie budowanych domów powstaje jako parterowe lub z piętrem, a o piwnicy mało kto myśli. Dlaczego piwnice odeszły w zapomnienie i czy faktycznie budowa piwnicy jest tak problematyczna? Kiedy warto wybudować dom z piwnicą? Zapraszamy do słuchania! Artykuł Czym grozi budowa domu z piwnicą? Dylematy budowlane #86 pochodzi z serwisu Blog Budowlany: Jak się wybudować i nie zwariować.

Łukasz pojawia się Imiennie w Biblii tylko trzy razy. W Kolosan 4:14 czytamy: “Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany”. Paweł nazywa go tutaj umiłowanym lekarzem. Później w liście do Filemona 1:24 czytamy: “Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi”. Tutaj Łukasz jest nazwany jednym ze współpracowników. Ostatni fragment pochodzi z 2 Tymoteusza 4:11, czytamy tam: “Tylko Łukasz jest ze mną”. Tradycja mówi, że było to tuż przed śmiercią Pawła. Tylko Łukasz był z nim. W tych wersetach określono Łukasza jako “umiłowanego lekarza” oraz “współpracownika”. My jednak znamy go jako ewangelistę. Kim był Łukasz?Tradycja podaje, że Łukasz urodził się i mieszkał w Antiochii Syryjskiej. Miasto to założył około roku 300 p.n.e. Seleukos I Nikator. Osiedlił w nim Macedończyków i Żydów. Tak więc od samego powstania było to miasto, w którym Żydzi i Grecy żyli razem. Z tego powodu mamy dwie wersje pochodzenia Łukasza. Jedna mówi, że był zhellenizowanym Żydem, a druga, że był Grekiem. Ci, którzy twierdzą, że był Grekiem opierają się na Liście do Kolosan 4:11, gdzie czytamy: “I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechą”.Paweł w Kolosan 4:11 kończy wymieniać Żydów, którzy są wraz z nim, a później w wersecie 14 mówi o Łukaszu, lekarzu umiłowanym. Jeżeli więc w wersecie 11 kończy słowami: “Oni są jedynymi Żydami”, a później dopiero w wersecie 14 wymienia Łukasza, to z tego zdaje się wynikać, że Łukasz nie był Żydem. Paweł jednak nie powiedział wprost, że Łukasz nie jest Żydem. Oczywiście istnieje jeszcze trzecia wersja - Łukasz był potomkiem zarówno Greków jak i Żydów. Może podobnie jak Tymoteusz, który był synem Żydówki i Greka. Ale to nie wszystko jest także czwarta i piąta wersja.Zbadano szczątki, które według tradycji miały być ciałem Łukasza. Z tych badań wynika, że zmarły był Syryjczykiem. Oni także byli zhellenizowani i przez Żydów także byli określani jako Grecy. Tak więc czwarta teoria mówi, że Łukasz był z pochodzenia Syryjczykiem. Piąta wersja jest związana z jego imieniem. Greckie imię Łukasz ma być grecką formą rzymskiego imienia oznaczającego osobę pochodzącą z Lukanii, krainy na południu Włoch. Nie wszyscy jednak twierdzą, że imię Łukasz to nazwa mieszkańca Lukanii, warto przypomnieć, że łacińskie słowo lux to światło.Osobiście najbardziej przemawia do mnie wersja, że Łukasz był shelenizowanym Żydem. Wiedział dużo o zwyczajach zarówno Greków jak i Żydów. Sprawdził genealogię Jezusa w świątyni, a to mógł zrobić tylko Żyd. Znał także grecką literaturę historyczną i w jego Ewangelii oraz Dziejach widać te greckie wpływy. W tamtym okresie wielu Żydów było pod wpływem greckiej kultury i filozofii. Ten ostatni termin należy rozumieć jako naukę. Filozofia to połączenie dwóch greckich słów filo - miłość i zofia - mądrość. Tak więc ten termin oznacza umiłowanie mądrości np. historii czy medycyny.Według tradycji właśnie ten Łukasz miał spisać jedną z ewangelii. W Łukasza 1:2 czytamy: “Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa”. Zauważmy, że autor nie podaje się za świadka, ale za kogoś kto rozmawiał ze świadkami. Czy tylko rozmawiał? W kolejnym wersecie czyli Łukasza 1:3 czytamy: “Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Ewangelista Łukasz przepytał świadków i od początku wszystko przebadał. Właśnie to wskazuje na jego hellenistyczne wykształcenie.Za ojca historii uważa się Herodota. Spisał on historię nie tylko Greków, ale także Persów, Egipcjan i innych ludów. Nie był pierwszym, który spisywał historię, ale był pierwszym, który podszedł do tego krytycznie. Badał dostępne źródła, a następnie próbował dociec co naprawdę się wydarzyło. Starał się też podać miejsce oraz czas opisywanych wydarzeń. Np. w Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz”. Kolejny werset wspomina jeszcze o arcykapłanach Annaszu i Kajfaszu.Gdyby nie Ewangelia Łukasza nie wiedzielibyśmy kiedy się urodził Jezus ani kiedy rozpoczął swoją działalność. Tylko Łukasz podaje nam, że Jezus urodził się podczas panowania cesarza Augusta, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii jak czytamy w Łukasza 2:1, 2. Później pisze o tym, kiedy działalność rozpoczął Jan Chrzciciel. W Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza”. Łukasz podaje więc kiedy wydarzyły się opisane przez niego rzeczy.Wydaje się więc, że Łukasz był wychowany w hellenistycznym duchu. W zasadzie nie ma więc znaczenia z jakiego narodu pochodził. W Antiochii w Syrii oraz w Aleksandrii w Egipcie istniało coś co się określa jako hellenistyczny judaizm. Opisał dzieje Jezusa na podstawie rozmów ze świadkami. Np. w Łukasza 2:51 czytamy: “I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim”. Wynika z tego, że Łukasz rozmawiał z Marią, matką Jezusa.Zauważmy, że Łukasz wymienia konkretne daty kiedy dochodziło do różnych wydarzeń. Podaje też swoje źródła. Ewangelia jest oparta na rozmowach ze świadkami, ale w Dziejach Apostolskich Łukasz podaje także swoje własne doświadczenia. Np. w Dziejach rozdziale 16 zmienia sposób pisania. W wersecie 8 czytamy: “doszli do Troady”, a w wersecie 11 czytamy: “Odpłynąwszy z Troady, zdążaliśmy wprost do Samotraki”. Wygląda więc na to, że Łukasz dołączył do Pawła w Troadzie. Tak więc wydarzenia od tego 8 wersetu to rzeczy, których Łukasz sam był świadkiem.Informacje w dwóch księgach, które przypisuje się Łukaszowi zdają się potwierdzać, że spisał je lekarz. Np. zarówno Mateusz jak i Marek piszą o gorączce teściowej Piotra, ale tylko Łukasz pisze, że była to “wielka gorączka”. W Dziejach Apostolskich 28:8 czytamy: “ojciec Publiusza leżał w gorączce i chorował na czerwonkę”. Łukasz prawdopodobnie leczył także Pawła, który w Kolosan 4:14 nazwał go “umiłowanym lekarzem”. Być może rada dla Tymoteusza co do jego problemów żołądkowych także pochodziła od Łukasza.Podsumujmy. Niewiele wiemy o Ewangeliście Łukaszu. Jego imię pojawia się tylko trzy razy w listach apostoła Pawła. Według tradycji miał się urodzić w Antiochii Syryjskiej. Paweł jednak wyruszał z Antiochii, a Łukasz osobiście pojawia się dopiero w Troadzie. Później towarzyszył Pawłowi do Jerozolimy, gdzie prawdopodobnie miał okazję zebrać materiały do Ewangelii. Tam mógł sprawdzić w świątyni genealogię Jezusa, którą zawarł w 3 rozdziale Ewangelii. W Jerozolimie zapewne spotkał też wielu świadków, między innymi być może także matkę Jezusa.Jest kilka teorii na temat jego narodowości. Wielu historyków skłania się ku temu, że był on Grekiem. Badania grobu, który przypisuje się Łukaszowi wskazują na narodowość syryjską. Nie mamy jednak pewności, czy to na pewno ciało ewangelisty Łukasza. Ja osobiście uważam, że był on zhelenizowanym Żydem, który uczył się greckiej medycyny, ale także greckiego podejścia do spisywania historii. Poprzedni ewangeliści, np. Mateusz spisywali wydarzenia tematycznie. Łukasz opisał jednak wydarzenia w porządku chronologicznym.Oba jego dzieła czyli Ewangelia oraz Dzieje Apostolskie są dedykowane Teofilowi. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Łukasza 1:3 czytamy: “kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Tymczasem w Dziejach Apostolskich 1:1 czytamy: “Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił”. Łukasz pisze tutaj o tym, że jest to druga księga, a pierwsza była poświęcona Jezusowi czyli pierwsza księga to Ewangelia, a druga to Dzieje Apostolskie. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Ewangelii nazywał go “dostojnym Teofilem”, a w Dziejach już tylko “Teofilem”. Jak myślicie dlaczego taka zmiana?Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany, i Demas.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/14Tylko Łukasz jest ze mną. Weź Marka i przyprowadź z sobą, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Tymoteusza/4/11I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechąhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/11Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowahttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/2Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofiluhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/3W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniaszhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/3/1I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/2/51

Folklor północy jest nie tylko ważnym elementem tożsamości krajów skandynawskich, ale także źródłem fascynacji i inspiracji twórców z różnych kręgów kulturowych. Mity, legendy czy wierzenia ludowe uruchamiają naszą wyobraźnię, stanowiąc jednocześnie źródło prostych prawd i uniwersalnych wartości, czasem tak niedocenianych w dzisiejszym świecie. Po co nam dziś stare opowieści? Co dokładnie oznacza pojęcie „folklor północy”? Jaki obraz Norwegii, Islandii, Wysp Owczych utrwalono w legendach i podaniach ludowych? W jaki sposób elfy i trolle zostały zaadaptowane do współczesności? Jaką funkcje pełniły opowieści ludowe; w jaki sposób tłumaczyły rzeczywistość i ostrzegały przed niebezpieczeństwem? Dlaczego studenci skandynawistyki powinni czytać Nordyckie Opowieści? Czego wymaga się od tłumacza robiącego przekłady starych podań? Jakie są najnowsze publikacje dotykające folkloru północy w Polsce? W świat starych nordyckich opowieści zabierze nas redaktor Radia Nowy Świat, lektor języka szwedzkiego Jan Janczy oraz jego gościnie: skandynawistka i historyczka sztuki Emiliana Konopka, tłumaczka Agnes Arsól oraz skandynawista i filolożka norweska Natalia Mazur-Rodak. A wszystko to w ramach webinaru Folklor północy – obraz świata uchwycony w legendarzu. Strefa Kultur Uniwersytetu SWPS to projekt, w którym wraz z zaproszonymi gośćmi omawiamy różne elementy otaczającej nas kultury, a także przybliżamy realia, zjawiska i obyczaje obecne w innych krajach. Więcej informacji o projekcie: www.kultura.swps.pl

Wykład Karimy Kanjo, Wawerskie Centrum Kultury, 14 grudnia 2017 https://wszechnica.org.pl/wyklad/mozaika-syryjska-czyli-kultura-i-tradycja-syrii/ Syria to mieszanka religii i kultur – mówiła w Kawiarni Naukowej 1a Karima Kanjo. Pochodząca z polsko-syryjskiej rodziny mieszkającej w Aleppo prelegentka opowiedziała, jak wyglądało życie w kraju znanym jej sprzed wybuchu wojny domowej. Obecnie Karima Kanjo wraz z mężem i dziećmi od czterech lat mieszka w Polsce. Syria zapamiętana przez prelegentkę była państwem, gdzie w pokoju żyli obok siebie muzułmanie, chrześcijanie oraz przedstawiciele innych religii. Gościni Kawiarni dużą cześć wystąpienia poświęciła kobietom w swojej ojczyźnie. Opisała ich podejście do stroju, roli pełnionej w domu, pracy. Opisała również, jak wygląda tradycja kojarzenia małżeństw w Syrii. Przedstawiła też narodowe produkty i specyfikę tamtejszej kuchni. Nie zabrakło również tematów trudnych, dotyczących bieżącej sytuacji w ojczyźnie prelegentki. Karima Kanjo mówiła o podziałach między Syryjczykami, do jakich doprowadziła wojna domowa. Opisała sytuację mężczyzn, którzy uciekają z kraju, żeby uniknąć udziału w walkach po jednej ze stron konfliktu. Poruszyła również problem sytuacji 10 mln syryjskich emigrantów, którzy trafili zarówno do krajów sąsiednich, jak też państw europejskich. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #kawiarnianaukowa #syria #kultura #historia #tradycja #aleppo #muzułmanie #chrześcijanie #religia #kobiety #syryjki #kuchnia #syryjczycy #wojna

W 2 Koryntian 8:23 czytamy: “Co do Tytusa, jest on moim towarzyszem i współpracownikiem wśród was; co zaś do naszych braci, są oni posłańcami zborów, chwałą Chrystusową”. Paweł nazwał Tytusa swoim towarzyszem. W greckim oryginale występuje tutaj słowo, którego używano też na określenie wspólnika w interesach. Tytus był więc dla Pawła jak zaufany wspólnik działający we wspólnej sprawie. Co wiemy o tym chrześcijaninie?Około 49 roku Paweł udał się do Jerozolimy w kwestii obrzezania. Później w opisał to w Liście do Galatów 2:1 czytamy tam: “Potem po czternastu latach udałem się z Barnabą znowu do Jerozolimy, zabrawszy z sobą i Tytusa”. Udał się tam w kwestii obrzezania. Tytus był chrześcijaninem pochodzenia pogańskiego. Czy w Jerozolimie został przymuszony do obrzezania?W Galatów 2:3 czytamy: “Ale nawet Tytusa, który był ze mną, chociaż był Grekiem, nie zmuszono do obrzezania”. Paweł przybył z Antiochii Syryjskiej. Wydaje się więc, że Tytus został chrześcijaninem właśnie tam. Gdy doszło do sporu czy chrześcijan pochodzenia pogańskiego należy obrzezać, Paweł zabrał właśnie Tytusa do Jerozolimy. Być może był on takim wzorowym przykładem nowo nawróconego poganina.Niektórzy jednak twierdzą, że imię Tytus jest formą imienia Tymoteusz. Czytaliśmy jednak w Galatów 2:3, że Tytus nie był obrzezany. Tymczasem o Tymoteuszu czytamy w Dziejach Apostolskich 16:3, że został obrzezany przez Pawła. Inny dowód, że Tytus i Tymoteusz to dwie różne osoby znajdujemy w Liście 2 do Tymoteusza 4:10. Czytamy tam, że Tytus udał się do Dalmacji. W kolejnym wersecie Paweł poleca aby Tymoteusz przybył do niego. Wyraźnie to pokazuje, że Tytus to nie Tymoteusz.Jak ułożyć chronologicznie wzmianki o Tytusie? Czytamy o nim w Liście do Galatów, w 2 Liście do Koryntian, 2 Liście do Tymoteusza oraz oczywiście w Liście do Tytusa. Listy te nie zawierają daty napisania. Wydaje się jednak, że najwcześniejsza wzmianka pochodzi właśnie z Listu do Galatów, gdzie Paweł pisał jak zabrał Tytusa do Jerozolimy w sprawie obrzezania. Co potem się dalej działo z Tytusem?Apostoł Paweł wysłał 1 List do Koryntian. Później posłał do Koryntu także Tytusa, który wrócił do niego z dobrymi wiadomościami. W 2 Liście do Koryntian 7:6 czytamy: “Lecz Ten, który pociesza uniżonych, Bóg, pocieszył nas przez przybycie Tytusa”. Tytus opowiedział jak Koryntianie zareagowali na 1 List do nich. Paweł postanowił posłać go więc ponownie do Koryntu. Z jakim zadaniem?W 2 Liście do Koryntian 8:6 czytamy: “Tak iż uprosiliśmy Tytusa, aby, jak rozpoczął, tak też dokończył i u was tej dobroczynnej działalności”. Ten zwrot “tej dobroczynnej działalności” wskazuje na zbieranie datków dla biednych chrześcijan w Judei. W Dziejach Apostolskich 11:28 czytamy o głodzie w czasach cesarza Klaudiusza. O tym samy głodzie wspomina również Józef Flawiusz. Prawdopodobnie właśnie w tym okresie zbierano datki dla głodujących w Judei.Po pierwszym uwięzieniu w Rzymie Paweł udał się na Kretę. W Liście do Tytusa 1:5 czytamy: “Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem”. Wygląda więc na to, że Tytus udał się tam z Pawłem, który go tam pozostawił. Tytus miał ustanowić na Krecie starszych. W innych przekładach to słowo “starszych” oddano jako “prezbiterów” lub “biskupów”. Wielu historyków uznaje Tytusa za pierwszego biskupa Krety. Wydaje się jednak, że on raczej wyznaczał biskupów.Sam Tytus nie miał pozostać na Krecie, w Liście do Tytusa 3:12 czytamy: “Gdy przyślę do ciebie Artemasa albo Tychikusa, staraj się śpiesznie przybyć do mnie do Nikopolis, gdyż tam postanowiłem przezimować”. Wydaje się więc, że po ustanowieniu starszych lub biskupów na Krecie Tytus udał się do Pawła do Nikopolis. Było wiele miast o tej nazwie, ale prawdopodobnie chodzi o miasto w Grecji niedaleko którego rozegrała się bitwa pod Akcjum. To Nikopolis powstało po tej bitwie w miejscu, gdzie Oktawian miał swój obóz.Przypuszcza się, że Pawła aresztowano właśnie w Nikopolis. W 66 roku przebywał tam cezar Neron. Osądził on już raz Pawła i uwolnił go. Teraz jednak po spaleniu Rzymu zaczęło się prześladowanie chrześcijan. Jeżeli Neron i Paweł spotkali się ponownie w Nikopolis to jest całkiem możliwe, że został on aresztowany. Nie wiemy, czy Tytus zdążył się z nim spotkać zanim ponownie Pawła zabrano do Rzymu.Ostatni raz Tytus pojawia się w 2 Liście do Tymoteusza 4:10, gdzie czytamy, że “udał się do Dalmacji”. Sam apostoł Paweł siedział w więzieniu, ale mogli go odwiedzać współpracownicy. Uwięzienie polegało na czymś w rodzaju aresztu domowego. Paweł przebywał prawdopodobnie w wynajętym domu pilnowany przez pretorian. Wydaje się więc, że tak jak poprzednio wysyłał Tytusa do Koryntu, na Kretę i do Nikopolis, tak teraz wysłał go do Dalmacji.Tradycja chrześcijańska twierdzi, że Tytus powrócił na Kretę i poniósł śmierć męczeńską w czasach cesarza Domicjana. Ten cesarz miał starszego brata Tytusa, który był cesarzem przed nim. Może to było powodem śmierci chrześcijanina o tym imieniu. Jego szczątki miano pochować w Gortynie, mieście, które w czasach rzymskich było stolicą Krety. Gdy Kretę zdobyli Saraceni pozostała tylko czaszka, którą zabrali ze sobą Wenecjanie. Kreta była uznawana za terytorium kościoła wschodniego. W 1966 roku kościół katolicki zwrócił tą czaszkę. Trzy lata później w 1969 imię Tytusa zostało wpisane do kalendarza liturgicznego.Potem po czternastu latach udałem się z Barnabą znowu do Jerozolimy, zabrawszy z sobą i Tytusahttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Galacjan/2/1Ale nawet Tytusa, który był ze mną, chociaż był Grekiem, nie zmuszono do obrzezaniahttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Galacjan/2/3Bo nie tylko przyjął to wezwanie, ale w nadzwyczajnej swej gorliwości z własnej ochoty wybrał się do washttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Koryntian/8/17Co do Tytusa, jest on moim towarzyszem i współpracownikiem wśród was; co zaś do naszych braci, są oni posłańcami zborów, chwałą Chrystusowąhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Koryntian/8/23Albowiem Demas mnie opuścił, umiłowawszy świat doczesny, i odszedł do Tesaloniki, Krescent do Galacji, Tytus do Dalmacji;http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Tymoteusza/4/10Lecz Ten, który pociesza uniżonych, Bóg, pocieszył nas przez przybycie Tytusahttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Koryntian/7/6Tak iż uprosiliśmy Tytusa, aby, jak rozpoczął, tak też dokończył i u was tej dobroczynnej działalnościhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Koryntian/8/6I powstał jeden z nich, imieniem Agabus, i przepowiedział, natchniony przez Ducha, że nastanie głód wielki na całym świecie; nastał on też za Klaudiusza.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/11/28Gdy przyślę do ciebie Artemasa albo Tychikusa, staraj się śpiesznie przybyć do mnie do Nikopolis, gdyż tam postanowiłem przezimowaćhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Tytusa/3/12

Wykład towarzyszący wystawie "Życie wśród piękna. Świat chińskiego uczonego", Muzeum Narodowe w Warszawie, 5 stycznia 2017 https://wszechnica.org.pl/wyklad/tradycja-i-eksperyment-malarstwo-chinskie-w-epokach-ming-i-qing/ Dwie ostatnie epoki cesarstwa w Chinach to okres "malarzy erudytów" specjalizujących się w pejzażach oraz malarstwie "kwiatów i ptaków". Ich dzieła nie miały jednak na celu naśladować rzeczywistości, lecz oddawać osobowość ich twórców. Tych ostatnich można było poznać podczas popularnonaukowego wykładu dr. Marcina Jacoby'ego w Muzeum Narodowym w Warszawie, który towarzyszył wystawie "Życie wśród piękna. Świat chińskiego uczonego". Sinolog rozpoczął swoje wystąpienie od opowiedzenia słuchaczom o etosie "malarza erudyty", który od epoki Yuan (1279-1368) stanowił wzór do naśladowania wśród chińskich elit intelektualnych. "Malarz erudyta" powinien być amatorem, który tworzy z potrzeby ducha, a nie dla zysku. W praktyce jednak – jak mówił dr Jacoby – te dwa cele często były realizowane jednocześnie. Słuchacze wykładu mieli okazję zapoznać się z przeglądem malarzy, którzy tworzyli w epoce Ming i Qing. Znaleźli się wśród nich twórcy pejzaży – należący w większości do Szkoły Wu i Grupy Czterech Wangów oraz artyści specjalizujący się w malarstwie "kwiatów i ptaków", m.in. z grupy Czterech Mnichów i Ośmiu Ekscentryków z Yangzhou. Portrety przyrody powyższych twórców nie naśladowały wiernie rzeczywistości, lecz były wyrazem ich aktualnego stanu ducha. Zaznajomionemu ze sztuką odbiorcy pokazywały również, że ich autorzy znają tradycję i techniki malarskie. Wśród omawianych artystów znaleźli się jednak i tacy, którzy nie bali się twórczych eksperymentów. Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #muzeum #muzeumnarodowe #sztuka #kultura #tradycja #malarstwo #chiny #ming #qing #sinologia

https://patronite.pl/nihilistycznyateistaJeśli podoba Ci się moja działalność, możesz ją wesprzeć korzystając z serwisu Patronite, klikając w link powyżej.Dzięki!Możesz mnie posłuchać także w formie podcastu:https://www.spreaker.com/show/nihilistyczny-ateista______________________________________________________________________Opis odcinka:Dziś, w serii "To nie jest BookTube" recenzja z twistem książki "Średniowiecze w liczbach" Kamila Janickiego, któea to stanowi preetekst i podstawę do dyskusji o tym, jak w średniowieczu wyglądały małżeństwa i czy rzeczywiście od tysiąca lat jest to monogamiczna tradycja zwiazków róznopłciowych.Wspomniane w materiale linki:https://www.youtube.com/live/a8ppqgw9gmE?si=ZVL5mBtNFF7kRgl6https://docs.google.com/document/d/1ci0Q93zpHYAl3Yk1yOtjRysasYPAkImtniJ_W8UA2EI/edit?usp=sharinghttps://pl.wikipedia.org/wiki/Poliandria_w_Tybecie______________________________________________________________________Kontakt:adibieloyt@gmail.comhttps://www.facebook.com/nihilistycznyateista/

W dzisiejszym podcaście Katarzyna Bellingham opowie o niezwykłym ogrodzie Long Barn położonym o godzinę jazdy na południowy wschód od Londynu. Ogród powstawał w latach 1915-1932, a jego twórcami byli Vita Sackville-West i Harold Nicolson. Obecnie właścicielką Long Barn jest Rebecca Lemonius.  Posłuchajcie, na czym polega fenomen ogrodu Long Barn, nazywanego najbardziej nastrojowym ogrodem w Anglii. Ogrodzie, który łączy tradycję klasycznej rabaty angielskiej ze współczesnym myśleniem o ogrodach naturalistycznych. Więcej informacji można znaleźć na stronie ogrodu: https://www.longbarngardens.uk/Rozmawiają Katarzyna Bellingham i Jacek Naliwajek E-book Plan na warzywnik: https://sklep.naturalnieoogrodach.pl/produkt/plan-na-warzywnik/ Poniżej, polecane produkty ze sklepu Kasi (reklama): Róże angielskie: https://bit.ly/3pqQfR5Naturalny hydrożel Bio Aqua Control: https://bit.ly/3SXUYplNeemAzal na mszyce: https://bit.ly/3MLk1b3Lepinox na ćmę bukszpanową: https://bit.ly/43RpZxxNemaslug, biologiczny preparat na ślimaki: https://bit.ly/4aCkRByAgro Eca Protect: https://bit.ly/44j4XdaBeczka 55l na gnojówki: https://bit.ly/4bneRN9Sklep Kasi: https://KasiaBellinghamSklep.pl/ Strona internetowa: https://naturalnieoogrodach.pl/Newsletter: https://ogrodowynewsletter.gr8.com/Kontakt: naturalnieoogrodach@gmail.comSubskrybuj nasze kanał YT:http://bit.ly/3kxfBuehttps://www.youtube.com/channel/UCcDsU5ePpzDBdaxJADjL2jQ?view_as=subscriber---------------Podcastu możesz też słuchać na aplikacjach mobilnych:�� Google Podcasts: http://bit.ly/2WjD1lz�� Spotify: https://spoti.fi/2IT0uXP�� Apple Podcasts: https://apple.co/2VN51RH----------------Zajrzyj do nas:FB: https://www.facebook.com/Naturalnie-o-ogrodach-803749476630224/IN: https://instagram.com/naturalnie.o.ogrodach/-----------------Co to za kanał „Naturalnie o ogrodach”?Opowiadamy o ogrodach naturalnych, ekologicznych, pożytecznych, wiejskich, miejskich i angielskich.Propagujemy i zachęcamy do uprawiania ogrodów ekologicznie, w zgodzie z naturą, bez chemii. Polecamy również vloga Katarzyny:https://www.youtube.com/channel/UCZuyPP3vZWmT-BsknBiejXQ #naturalnieoogrodach E-book - Plan na warzywnik. Jak zaplanować uprawę warzyw, grządka po grządce, od wiosny do jesieni: https://sklep.naturalnieoogrodach.pl/produkt/plan-na-warzywnik/Sklep Kasi: https://KasiaBellinghamSklep.pl/ Strona internetowa: https://naturalnieoogrodach.pl/Newsletter: https://ogrodowynewsletter.gr8.com/Kontakt: naturalnieoogrodach@gmail.comSubskrybuj nasze kanał YT:http://bit.ly/3kxfBuehttps://www.youtube.com/channel/UCcDsU5ePpzDBdaxJADjL2jQ?view_as=subscriber---------------Podcastu możesz też słuchać na aplikacjach mobilnych:�� Google Podcasts: http://bit.ly/2WjD1lz�� Spotify: https://spoti.fi/2IT0uXP�� Apple Podcasts: https://apple.co/2VN51RH----------------Zajrzyj do nas:FB: https://www.facebook.com/Naturalnie-o-ogrodach-803749476630224/IN: https://instagram.com/naturalnie.o.ogrodach/-----------------Co to za kanał „Naturalnie o ogrodach”?Opowiadamy o ogrodach naturalnych, ekologicznych, pożytecznych, wiejskich, miejskich i angielskich.Propagujemy i zachęcamy do uprawiania ogrodów ekologicznie, w zgodzie z naturą, bez chemii. Polecamy również vloga Katarzyny:https://www.youtube.com/channel/UCZuyPP3vZWmT-BsknBiejXQ #naturalnieoogrodach

Zapraszamy serdecznie do wysłuchania sobotniej audycji radiowej "Na Śląskiej Fali" nadawanej w Polskim Radio 1030 oraz online we wszystkich globalnych aplikacjach mobilnych. Rozpoczynamy o godzinie 18:00 czasu Chicago. Dziś audycję poprowadzą Andrzej Matejczyk oraz Piotr Brzek, którzy przybliżą nam świat Śląska, jego kulturę i tradycje. To wielka radość dla miłośników Śląska! Dołączcie do nas na "Śląskiej Fali" przy najlepszych śląskich dźwiękach muzycznych, interesujących informacjach i tematach. Kliknijcie - Polubcie - Udostępnijcie - Subskrybujcie!#NaŚląskiejFali #Chicago #PolskieRadio1030 #ŚląskaKultura

Zapraszamy serdecznie na sobotnią audycję radiową „NA ŚLĄSKIEJ FALI” Chicago! Nadajemy w eterze w Polskim Radio 1030 oraz dostępni jesteśmy w internecie na wszystkich globalnych aplikacjach mobilnych. Startujemy punktualnie o 18:00 czasu Chicago. Dzisiejszą audycję poprowadzi Piotr Brzek w sposób dostojny, tradycyjny i uroczyście, przy najlepszych śląskich dźwiękach. Nie zabraknie także ciekawych informacji i tematów. Zapraszamy wszystkich do naszego grona NA Śląskiej Fali w Chicago. Dołączcie do nas!

- W poniedziałek rozpoczęliśmy nabór do tegorocznej odsłony Konkursu Muzyki Folkowej. Na przestrzeni 25 lat na pewno dużo się zmieniło. Myślę, że dziś jest to zupełnie inny konkurs niż w 1998 roku, kiedy rozpoczynaliśmy jego tworzenie - mówiła w Dwójce Hanna Szczęśniak z Radiowego Centrum Kultury Ludowej, organizatorka Konkursu Muzyki Folkowej na zbliżającym się Festiwalu Muzyki Folkowej Polskiego Radia "Nowa Tradycja".

#IPPTV #wieczorekprzymikrofonie #tłustyczwartek #Ludwin -----------------------------------------------------------------

Odcinek trochę inny niż wszystkie a może powrót do korzeni tego podcastu?Garść refleksji, trochę okołoświątecznych przemyśleń i dwie rozmowy - z moim Dziadziusiem Janem Jaworskim i moją Babcią Jadwigą Nawrocką. Wierzę, że pozwolą Wam przenieść się w czasie do świąt sprzed lat, może wzruszą a może skłonią do refleksji? Wesołych świąt i wszystkiego dobrego dla Was - również, a może przede wszystkim na co dzień. Więcej na www.zabawyjedzeniem.plinstagram: https://www.instagram.com/zabawyjedzeniem/facebook: https://www.facebook.com/zabawyjedzeniemWesprzyj mnie na Patronite: https://patronite.pl/zabawyjedzeniem

Dzisiaj Wigilia Bożego Narodzenia czyli na Podhalu początek góralskich Godnich Świąt. Trudne warunki życia sprawiły, że lokalna obrzędowość nabrała tu swoistego kolorytu. W świadomości mieszkańców Podhala Wigilia zapowiada i otwiera nowy czas, a wraz z nim pobudza nadzieje i pragnienia, ale też obawy i lęki. Nie wolno zaniedbać niczego, aby nadchodzący rok był pomyślny, zdrowy i syty. W najnowszym odcinku podcastu Z Miłości do Gór druga część opowieści o podhalańskich tradycjach, wierzeniach i obrzędach związanych z Bożym Narodzeniem. Bartek Solik rozmawia z Anną Trebunią-Wyrostek, która współtworzy znany i ceniony rodzinny zespół Trebunie-Tutki. Prócz fragmentów kolęd zespołu "Trebunie-Tutki" usłyszymy tradycyjną pastorałkę zaśpiewaną i zagraną przez pracowników Tatrzańskiego Parku Narodowego [śpiew: Lucyna Stoch, Aleksandra Nędza-Chotarska, Marcin Nędza-Chotarski, Anna Tylka, Grzegorz Lorek, Małgorzata Samson, Joanna Żelechowska, Janusz Nowobilski, Daniel Łukaszczyk, Jan Stanuch; muzycy: Szymon Tylka (skrzypce, II prym), Andrzej Karpiel-Replon (skrzypce, I prym), Łukasz Gąsienica (skrzypce, sekund), Tadeusz Gocał (basy)]. Wesołych Świąt! Scenariusz, nagrania, montaż: Bartek Solik Na ilustracji: przedwojenna pocztówka wg. projektu Wacława Boratyńskiego. Źródło: polona.pl Materiały wykorzystane w audycji:  Kwaśniewicz K. Zwyczaje doroczne, w: D. Tylkowa (red.), Podhale. Tradycja we współczesnej kulturze wsi, s. 349-384, Kraków: Instytut Archeologii i Etnologii Polskiej Akademii Nauk.  W audycji wykorzystano fragmenty utworów z płyty "Kolędy góralskie grają Trebunie-Tutki". Wyd. F.F. FOLK

Niby proste pytanie: czy jurodiwi tu istnieją, ale nie wiem od czego zacząć? Czasem wydarzają się tak abstrakcyjne spotkania, że padają znienacka pytania – które są w stanie wstrząsnąć światem. A kluczowe pytanie zadał starszy pan, było to w sali domu kultury w Kleszczelach, gdzie odbywało się spotkanie z mieszkańcami, dotyczące postaci przedwojennego i powojennego fotografa. Jego dorobek znaleziono na strychu, w trocinach. A zdjęcia okazały się niesamowite pod wieloma względami. Tego wieczora przywoływano jego historię, historię malutkiej miejscowości na Podlasiu – Kleszczel, spoglądano na twarze mieszkańców sprzed wielu, wielu lat i to było zajmujące. PS.Według danych statystycznych, przed II wojną światową Kleszczele miały około 3 000 mieszkańców, z czego większość stanowili Żydzi W wyniku wojny i Holocaustu liczba ludności znacznie spadła, a po wojnie miasto zostało zdegradowane do rangi wsi W 2022 roku Kleszczele liczyły 1 075 mieszkańców, z czego 50,9% stanowiły kobiety, a 49,1% mężczyźni Kleszczele są więc jednym z najszybciej wyludniających się miast w Polsce .***wiem, że tak jak ja mnóstwo osób lubi patrzeć na stare fotografie nie tylko osobiste, rodzinne. Wiem, bo należę do grup facebookowych typu – fotografia przedwojenna...etc...i tam są tysiące ludzie, traktujących te obrazy z przeszłości hm.. rozmaicie. Ale o tym - może innym razem. Tymczasem podczas wartko płynącej opowieści o fotografie Jerzym Kostko i o jego kleszczelowskich modelach i modelkach - nagle z sali padło to pytanie. (zdjęcia Jerzego Kostko znajdziesz na stronie albom.pl) ***Tradycja wieszczów, tzw. jurodiwych, proroków tu na wschodzie Polski jest bardzo stara i ma swoje korzenie w kulturze słowiańskiej, ale i chrześcijańskiej. Po prostu tych osobowości nie dało się pozbyć z pamięci udzie, z ceremonii, z wydarzeń. Więc chrześcijaństwo na tych ziemiach jakoś to zaadaptowało. Jurodiwi to ludzie, którzy naśladując Chrystusa – tego zgodnego z twardą wersją przekazu - , dobrowolnie przyjmowali ubóstwo, cierpienie, poniżenie i szaleństwo – bo tak byli odbierani przez spolecznosci. Oni zaś byli bliżej Boga i przekazywali jego wolę ludziom. Jurodiwi często mieli dar proroctwa, uzdrawiania, czytania w myślach i dokonywania tzw cudów. Ale Byli i szanowani i czczeni przez lud, i także prześladowani i wyśmiewani przez władzę i kościółTradycja ta była szczególnie silna w Rosji, gdzie jurodiwi byli nazywani "głupimi dla Chrystusa" i uważani za świętych. Wśród nich byli m.in. św. Bazyli Wielki, św. Ksenia Piotrowska, św. Jan Moskiewski, św. Prokopij Ustiugski i . W Polsce tradycja ta była mniej znana ale również istniały postacie jurodiwych, a tu na Podasiue wielu kojarzy Eliasza, Dobra Eliasza/Iliasza Klimowicza – „proroka Ilji” – rozpoczynający swoje nauki Grzybowszczyźnie Starej, potem w Wierszalinie. Mówią, że teraz tradycja jurodiwych jest już prawie wymarła, bo współczesny świat nie rozumie i takiej postawy życia. Ale, czy na pewno? @milka.malzahn ________________________ Chcesz wiedzieć więcej? Zajrzyj do mnie: facebook: https://www.facebook.com/Milka.Malzahn moja strona: https://www.milkamalzahn.pl podcasty: https://anchor.fm/milkamalzahn Radio Białystok: https://www.radio.bialystok.pl/chillout Kawa dla Miłki: https://buycoffee.to/dziennik.zmian --- Send in a voice message: https://podcasters.spotify.com/pod/show/milkamalzahn/message

Mikołajki Folkowe - co to takiego? Czym różnią się od zwykłych? Czy stają się już tradycją? #IPPTV #Mikołajki #Święta #lublin -----------------------------------------------------------------

- My możemy pójść całą rodziną w pole na święto Jurja, kiedy prosi się o urodzaj, może dołączą do nas przyjaciele. Kiedyś tak chodziliśmy z korowajem, ale to wciąż było święto rodzinne. I pomyślałem, że trzeba to pokazać ludziom. Może ktoś zechce wrócić do tradycji? Albo przynajmniej niech wie z autopsji, jak wyglądają nasze obrzędy, a nie tylko posiłkuje się wiedzą z książek na zasadzie „A, to tak kiedyś było”. Ja nie lubię mówić o tradycjach w czasie przeszłym. Ja mówię o nich w czasie teraźniejszym. Dla nas to jest życie. To słowa Dariusza Fionika, historyka, muzealnika i religioznawcy, założyciela Studia Folkloru Podlaskich Białorusinów Żemerwa i Muzeum Małej Ojczyzny w Studziwodach. Reportaż Bartosza Panka nagrany latem 2023 roku w Studziowodach, Toporkach i Ciasnem. 

Kraina otwartych kanapek, śledzia, czarnej kawy, wypieków z półfrancuskiego ciasta i kolebka kulinarnej, nordyckiej rewolucji. Kraj, do którego mam ogrom ciepłych uczuć - ze względu na historię, funkcjonowanie państwa, design, estetykę i parę innych rzeczy.Dania!Miałam ogromną przyjemność odwiedzić z mikrofonem ambasadę Królestwa Danii w Warszawie. Zaprosiła mnie pracująca tam Magda Geńdźwiłł, wielka miłośniczka kulinariów, która opowiada w tym ocinku o jedzeniu i duńskiej codzienności. W odcinku posłuchacie też mojej rozmowy z dwoma kucharzami - pracującym w Kopenhadze Mateuszem Sarnowskim i kucharzem duńskiego ambasadora w Polsce Przemkiem Birkiem. Zapraszam do słuchania! Więcej na www.zabawyjedzeniem.plinstagram: https://www.instagram.com/zabawyjedzeniem/facebook: https://www.facebook.com/zabawyjedzeniemWesprzyj mnie na Patronite: https://patronite.pl/zabawyjedzeniem

Masz pytania na temat Boga, Biblii, życia chrześcijańskiego, kościoła?

W imieniu Zarządu klubu Polonia Sports Club, Anna Doloto, mówi o tradycji celebrowania 'Christmas in July' w Australii, oraz o tym jak zwyczaj ten podtrzymuje Polski Klub "Polonia" w Plumpton. W tym roku klub oraganizuje kolejną taką imprezę w stylu biesiadnym. Wśród atrakcji: ognisko, pieczone kiełbaski, grzaniec i wspólne śpiewanie! Wspólna biesiada odbędzie się w sobotę, 29 lipca w Klubie Sportowym "Polonia" w Plumpton od godziny 18.00.

W dzisiejszym odcinku będziemy próbować znaleźć odpowiedź na pytanie gdzie przebiega granica i jakie rzeczy można tłumaczyć przez pryzmat tradycji? Czy wszystko da się nią wyjaśnić? Zmienia się nasze spojrzenie na świat i coraz więcej tradycji będzie podpadać pod kategorie, z którymi ciężko się będzie nam zgodzić. Kiedy jest ten moment przejścia? Ale będziemy zastanawiać się również, kto ma prawo decydować i osądzać, która tradycja jest zła, a która akceptowalna?Rozmawiamy o polowaniach na grindwale na Wyspach Owczych, obrzezaniu dziewczynek w Afryce (oraz kobiet w Rzymie), zakazach połowów łososi nałożonych na kanadyjskie rdzenne społeczności oraz zakazach zakrywania głów hidżabem we Francji. Do tej rozmowy zaprosiłam profesora Waldemara Kuligowskiego, kierownika Zakładu Antropologii Kulturowej na UAM w Poznaniu. Waldemar Kuligowski prowadził badania terenowe w Europie, Azji i Ameryce Północnej. W dorobku ma kilkanaście książek i ponad sto pięćdziesiąt artykułów naukowych. Odznaczony odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Ostatnio opublikował trylogię: "Trzecia płeć świata", "Małżeństwa świata" i "Domy świata".

Najsłynniejszy polski filolog klasyczny, Tadeusz Zieliński, podczas wykładu wygłoszonego w Petersburgu w 1901 roku, mówił: „Zakorzeniło się społeczeństwie mniemanie, że starożytność jako pierwiastek kultury współczesnej pozbawiona jest wszelkiego znaczenia, gdyż z dawien dawna prześcignęły ją postępy myśli nowoczesnej. Znawca sprawy natomiast powie wam, że nasza kultura umysłowa i moralna nigdy tak blisko świata antycznego nie stała, nigdy go tak bardzo nie potrzebowała. A i my też nigdy tak do jego zrozumienia i przyjęcia nie byliśmy przygotowani jak właśnie w dobie obecnej. Nastręcza się atoli pytanie, w jaki sposób wykształcenie klasyczne wpływa na umysłowe i moralne udoskonalenie ludzkości”.Czy słowa te nie brzmią obecnie równie aktualnie jak 120 lat temu? Czy dziś, w 2023 roku – w świecie pandemii i kryzysów władzy, wielkich migracji i wyniszczających wojen – wartości, jakie niesie ze sobą kultura klasyczna, nie stanowią punktu orientacyjnego jeszcze pewniejszego? Czy  powrotu do źródeł – do wspólnego europejskiego dziedzictwa – nie potrzebujemy bardziej niż kiedykolwiek?„Bardzo istotne jest postawienie pytania o miejsce tradycji antycznej w naszym codziennym myśleniu – mówi prof. Karolina Wigura, publicystka i uczona, historyczka idei. – Jest ono istotne, ponieważ żyjemy obecnie w epoce, która straciła pamięć. My nie pamiętamy nawet własnego kanonu lektur. Kto z nas, po zakończeniu szkoły średniej, zajmuje się jeszcze Kochanowskim albo Rejem? Kto cytuje polskich klasyków myśli albo literatury, występując w radiu albo telewizji? My, historycy idei, jesteśmy wytrenowani w tym, żeby rozmawiać ze zmarłymi. I czy ci zmarli są sprzed dwudziestu lat, czy sprzed dwóch tysięcy lat, to nie ma większego znaczenia. Z nimi się po prostu rozmawia”.Ale rozmowa ze zmarłymi to także rozmowa z przyjaciółmi. Czytając Arystotelesa, Platona, Cycerona czy św. Augustyna, pozostajemy w stałym dialogu z tradycją. Niezależnie od tego, czy rozmowę tę prowadzimy w szkole (na lekcji łaciny czy polskiego), w sali wykładowej czy w przestrzeni publicznej. Dialog ten trwa od kilku tysiącleci, przeżywa, co jasne, lepsze i gorsze momenty, a co jakiś nawet czas – i w takim momencie zdajemy się tkwić obecnie – pojawia się pytanie, czy nie pojawiło się ryzyko trwałego zerwania tego dialogu. Są to zwykle momenty głębokiego kryzysu cywilizacyjnego. W takich chwilach obecność antyku zdaje się istotniejsza niż w czasie pokoju i spokoju. To kryzys bowiem zmusza człowieka do zadawania pytań o sprawy najważniejsze. A do tych należą przecież: sens i cel życia, dziedzictwo i tradycja, istota wspólnoty.Nie chodzi tu bynajmniej o nostalgię. Nie chodzi też o bezcelowe szafowanie nazwiskami, tytułami czy cytatami z dzieł Greków i Rzymian. Tradycja ta jest nie tylko początkiem, ale i wspólną płaszczyzną, szeroką platformą, która daje możliwość porozumienia. „Ludziom, którzy się ze sobą nie zgadzają, którzy reprezentują inne poglądy, którzy mają sprzeczne analizy rzeczywistości, pozwala to znaleźć wspólny grunt” – zauważa Wigura.Idealnie byłoby – choć jest to oczywiście projekt utopijny – gdyby można było powiedzieć: niezależnie od tego, po której stronie jesteśmy i jakie mamy poglądy, wszyscy czytaliśmy Platona i Arystotelesa. Wówczas, mimo że się różnimy, w istocie jesteśmy razem, wszyscy – w Polsce i Europie, w świecie Zachodu – jesteśmy wspólnotą. Bez wspólnej bazy myślowej konstruktywny dialog okazuje się niezwykle utrudniony.Kiedy w rozmowie spotykają się osoby o bardzo różnych poglądach, pewna wspólna baza, a tę stanowi określona edukacja, okazuje się niezbędna. Wigura mówi: „W książce, która napisaliśmy wspólnie z Tomaszem Terlikowskim, Polka ateistka kontra Polak katolik, ponieważ tak bardzo się nie zgadamy, to elementy filozoficzne są w którymś momencie ostatnią deską ratunku: «Zupełnie nie rozumiem, jak ty myślisz o świecie, nie przyjmuję tego sposobu myślenia, ale przynajmniej możemy porozmawiać o tekście, który oboje czytaliśmy i on do nas mówi»”.To, kim jesteśmy i jak myślimy o świecie, stanowi wypadkową wielu czynników. Na naszą samoświadomość składają się długie wieki nawarstwiających się na siebie poglądów, wątków, dzieł. Edukacja klasyczna nie może i nie powinna mieć jednak charakteru ekskluzywnego. Im powszechniejsza jest bowiem znajomość łaciny (jak w ogóle: wiedza), tym cała społeczność silniej stoi na nogach. Wykształcenie klasyczne przekłada się w sposób bezpośredni na inne, bardzo różne obszary życia.Krzysztof Bielawski, hellenista i współprowadzący rozmowę, przypomina: „Był taki eksperyment paręnaście lat temu w edukacji niemieckiej, że zlikwidowano łacinę w szkołach, co oczywiście odbiło się automatycznie spadkiem liczby miejsc na filologii klasycznej, dlatego że nie było potrzeby produkowania tych nauczycieli na potrzeby szkół, ale po pięciu latach, gdy zrobiono badania, okazało się, że ogólne wyniki dotyczące możliwości, umiejętności, abstrakcyjnego myślenia u młodzieży spadły tak gwałtownie, że w ciągu roku przywrócono system nauczania łaciny”.Podobnie było we Włoszech, gdzie badania wykazały, że uczniowie uczący się łaciny znacznie lepiej radzą sobie z matematyką. Nie zmienia to jednak faktu, że edukacja klasyczna jest – w skali europejskiej – w kryzysie. W jednych krajach bardziej, w innych mniej poważnym. Ale kryzys trwa, widzimy go.Dlaczego straciliśmy pamięć? Gdzie jest początek tego procesu? Czy można temu zaradzić, tę pamięć przywrócić?Wigura wskazuje na dwa czynniki: „Jako społeczeństwa ponowoczesne żyjemy w nieustannym «teraz». To się wiąże z technologiami komunikacji, których używamy do tego, żeby ze sobą rozmawiać. W mediach społecznościowych ważne jest już tylko to, co teraz. Zamknięci w tej teraźniejszości zapominamy nie tylko o tekstach klasycznych, ale też o tym, co było rok temu”.Jako drugi czynnik Wigura wskazuje brak dostępu do przekładów tekstów klasycznych. Dzieła Greków i Rzymian przestały stanowić część naszego kanonu lektur. Nowe tłumaczenia powstają rzadko, stare popadają w zapomnienie bądź się dezaktualizują. Podczas gdy w księgarniach w Wielkiej Brytanii, w Niemczech czy we Włoszech Homer, Owidiusz i Cyceron zajmują całe regały, w Polsce są niszą. Odcina to osoby, które nie czytają w językach obcych, od wspólnego dziedzictwa. Cierpią na tym nie tylko miłośnicy antyku, ale też uczeni – literaturoznawcy, historycy, filozofowie, religioznawcy – oraz odbiorcy ich dzieł, odbywa się to więc z ogólną szkodą dla humanistyki. A kondycja, w jakiej znajduje się humanistyka, jest papierkiem lakmusowym stanu danego społeczeństwa. Nie ma silnego państwa bez silnej kultury.„Nie ma dobrych tłumaczeń, bo nie ma filologów klasycznych, a nie ma filologów klasycznych, bo nikt nie chce finansować instytutów filologii klasycznej, dlatego że filolodzy nie produkują tego, co jest postrzegane jako użyteczne dla całej społeczności, co dałoby się przełożyć na punkty, na podstawie których finansowana jest nauka. To jest zaklęte koło i nie wiemy, jak to przerwać” – mówi Bielawski.Z czego wynika kryzys humanistyki? Skąd się bierze przekonanie, że ciekawe i ważne jest tylko to, co nowe? Jak ożywić zainteresowanie antykiem i w jakim celu?

Dzień Świstaka obchodzą Amerykanie i Kanadyjczycy każdego roku 2 lutego. To właśnie wtedy Amerykanie “dowiadują” się, jak szybko skończy się zima i wróci wiosna. Głównym aktorem tego wydarzenia jest świstak, zwyczajowo nazywany “Phil” mieszkający w okolicach miasteczka Pank-satoni w zachodniej części stanu Pensylwania (miasteczko liczy 5500 mieszkańców). Zgromadzeni mieszkańcy miasteczka i chętni przybysze chcący zobaczyć to wydarzenie na żywo, czekają, aż zwierzę wyjdzie ze swojej nory. Jeśli zobaczy swój cień i wróci, jest to zwiastun, że zima potrwa jeszcze przez jak się przyjmuje, sześć tygodni. Jeśli nie – ma nadejść szybko wiosna. Jeśli chodzi o biologię, to świstaki należą do grupy dużych wiewiórek, dorastają do mniej więcej 60 cm długości i żyją do 10 lat pod ludzką ochroną. Jego “prognoza” jest traktowana z przymrużeniem oka, w kategoriach zabawy, niż realnego wyznacznika końca zimy i początku wiosny. Tradycja obchodów Dnia Świstaka sięga roku 1887. Świstak synoptyk, o imieniu Phil, głównie ze względu na słoneczną pogodę, od tamtej pory zobaczył swój cień 105 razy – ostatni raz w 2022 roku. Ostatni dzień, w którym zwierzę nie rzuciło cienia, był trzy lata temu, w roku 2020 i łącznie działo się tak dokładnie 20 razy. Statystyczne prawdopodobieństwo poprawnego wytypowania końca zimy i początku wiosny wynosi wedle analiz od 35 do 41%, pomimo oficjalnych twierdzeń ludzi zajmujących się obchodami Dnia Świstaka w Penslywanii, że jest to 80% (od momentu notowania “przewidywań”). Mimo, że Dzień Świstaka charakterystyczny jest dla Ameryki, to wiele osób twierdzi, że święto przybyło tam z Europy. Dlaczego? To właśnie na tym kontynencie w czasach pogańskich wierzono w przepowiadanie pogody przez zwierzęta. W Pensylwanii mieszka do dziś sporo osób pochodzenia niemieckiego, więc należy doszukiwać się w tym święcie niemieckich, germańskich, lecz także celtyckich korzeni. Jak wskazują prognozy pogody dla miasteczka Pank-satoni, mniej więcej do godziny 9 rano ma być pochmurno, więc jeśli o tej porze świstak “Phil” zdecyduje się wyjść z nory, najpewniej nie zobaczy swojego cnia i “przewidzi” tym samym szybkie nadejście wiosny. Lecz, jeśli wyjdzie po godzinie 9:00, gdy niebo nad tą częścią Ameryki i świata nie będzie tak zachmurzone to będą duże szanse, że jednak zobaczy swoje odbicie i tym samym zima w Ameryce potrwa jeszcze półtora miesiąca. W 2023 “Phil” zobaczył swój cień - co wedle jednych oznacza, że czekać będzie nas jeszcze sześć tygodni zimy. Hollywood nakręciło w 1993 roku komedię o tytule “Dzień Świstaka”, w którym to główny bohater, prezenter telewizyjny jedzie zrelacjonować tę uroczystość do miasteczka w Pensylwanii, lecz w wyniku splotu nieprzewidzianych okoliczności zostaje w nim na dłużej, niż to sobie zaplanował. Ten film spopularyzował w Ameryce pojęcie “dnia świstaka” - jako czynności czy zdarzenia, które uparcie (wbrew woli tej osoby) się ustawicznie powtarza. Świstak “Phil” nie jest jedynym zwierzakiem-meteorologiem w USA, poszczególne miasta w całych Stanach Zjednoczonych mają swoich własnych “przepowiadaczy” pogody. Wśród nich możemy znaleźć jeża "Otisa" z ogrodu zoologicznego w hrabstwie Essex w stanie New Jersey czy innego świstaka imieniem "Kłi-gly" z Long Island w Nowym Jorku. W trakcie swoich wcześniejszych “prognoz” “Phil” nosił np. wstążki na znak uhonorowania uwolnionych amerykańskich zakładników z ambasady w Iranie w 1981 roku, spotykał się z prezydentami USA, jak z Ronaldem Reaganem w 1986 roku, wystąpił w telewizyjnym talk-show w 1995, wyniki jego “przewidywań” były dostępne przez Internet w 2010 roku, a w 2017 roku stacja telewizyjna “Animal Planet” oraz “Discovery” nakręciły program o jego historii i o ludziach, którzy zajmują się jego ochroną, tak więc Phil zdołał na stałe wbić się do krajobrazu amerykańskiej kultury i życia publicznego tego kraju.

Masz pytania na temat Boga, Biblii, życia chrześcijańskiego, kościoła?

Tradycja stało się, że tuż po premierze nowej książki Mikołaja Marceli, spotykamy się z nim w niedzielny wieczór. Z każdą książką, nasz gość nie tylko zyskuje nowych czytelników ale i nowych oponentów. Może tytuł tego spotkania powinien brzmieć: Co mnie wkurza w autorze „Patoposłuszeństwa”?Każda zmiana, której następstw się boimy, wymaga z naszej strony zarówno odwagi jak i rozwagi. Szczególnie, kiedy dotykamy tak wrażliwej materii, jaką jest edukacja naszych dzieci. W tej książce nie mamy propozycji jednej, czy dwóch zmian. Autor każe nam cały nasz dotychczasowy świat odwrócić do góry nogami. I udowadnia, że nadal jesteśmy niewolnikami! Książka „Patopsłuszeństwo…” jest chyba najbardziej rewolucyjną, z tych które wyszły spod pióra Mikołaja i jednocześnie najbardziej kontrowersyjną. Niektórym podnosi tylko ciśnienie, a ci bardziej wrażliwi odkładają ją i czytają z przerwami, żeby nie wpaść we frustrację, wynikająca z przekonania, że żyją w Matrixie. Są też bardzo krytyczne opinie, choć czytając tę książkę, trudno przyłapać autora na minięciu się z prawdą. Żonglując zaskakującymi treściami, robi to bardzo przebiegle, bo najczęściej przywołuje autorytety ze świata historii, literatury i nauki. Ale czy autorytety zawsze są nieomylne? Czy wreszcie sam autor jest konsekwentny w tym co pisze i co robi? Zazwyczaj zapraszamy naszych gości, autorów książek, aby pokazać daltońskiej społeczności ich dokonania. Tym razem i bez takiego spotkania, doskonale znacie autora i jego pozycje. Na pewno Mikołaj Marcela porusza kwestie, które są bolesne, z którymi nie chcemy się czasem zgadzać, aby nie utracić radości z codziennej pracy. Czy we wszystkim co pisze, ma racje?

Nie zrozum mnie źle - kocham polskie tradycje. Jest jednak jedna tradycja, z którą nigdy się nie zgodzę i która musi zniknąć. Posłuchaj, o jakiej tradycji mówię!Have you discovered the Polski Daily Club yet? If not go to https://www.polskidaily.eu/signup and join the club!

Babę Jagę pamiętają prawdopodobnie wszyscy z nas jako jedną z postaci jakie licznie zaludniały świat bajek i dobranocek. W słowiańskim folklorze przetrwała jako mądra, sprytna, stara i odrażająca wiedźma, najczęściej trudniąca się działalnością z pogranicza zielarstwa, czarnej magii i dręczenia małych dzieci. Tradycja chciałaby widzieć ją mieszkającą w leśnej gęstwinie w domku na kurzej stopce otoczonym płotem z ludzkich kości i leśnymi zwierzętami żyjącymi w bliskiej komitywie z bądź co bądź odpychającą staruszką. Baba Jaga jest znana na całej Słowiańszczyźnie chociaż niejednokrotnie pod innymi imionami, wykazuje także liczne podobieństwa do innych postaci z wierzeń ludów germańskich, węgierskich czy nawet mongolskich. Najczęściej spotyka się ją jednak na wschodzie Europy, gdzie w folklorze Rosji, Ukrainy i Białorusi do dzisiaj zajmuje jedno z czołowych miejsc. Opracowanie i narracja - Michał Kuźniar. Źródła: “Baba Jaga - Tajemnicza postać słowiańskiego folkloru” - Andreas Johns “Od matriarchatu do patriarchatu” - Zygmunt Krzak “Morfologia bajki magicznej” - Władimir Propp Wspieraj na https://patronite.pl/slowianskie-demony Subskrybuj i komentuj na YouTube Patroni: Mateusz, Jagoda, Piotr B., Piotr A., Damian, Bartosz, Aleksandra, Krzysztof, Sebastian, Kasia, Paweł, Apolonia, Róża, Maciej, Przemek, Rafał, Michał, Iga, Maczka, Łukasz, Marcin, Agnieszka, Arkadiusz, Filip, Piotr W., Andrzej, Agata, Anna, Mateusz, Krzysztof, Barbara, Miłosz, Jakub, Maciej, Patrycja, Konrad, Ola, Norbert, Bartek, Dawid.

Czy w Australii przetrwa polska tradycja święcenia pokarmów? Czy drugie, trzecie pokolenie Polaków na antypodach będzie kontynuować tę tradycję?

Naiwną wręcz wydaje się wizyta kanclerza Austrii Karla Nehammera u Putina, by porozmawiać o wojnie w Ukrainie. Jak tłumaczy dr hab. Justyna Miecznikowska z Wydziału Nauk Politycznych i Studiów Międzynarodowych na Uniwersytecie Warszawskim tłumaczy, że to kwestia kultywowanej przez Austrię polityki neutralności i pośredniczenia między krajami. Może też tym ugrać kilka punktów procentowych ponieważ notowania kanclerza i jego partii są wyjątkowo niskie.