Podcasts about vrijwilligerswerk

Sociom is een organisatie voor sociaal werk in het Land van Cuijk en West Maas en Waal. Corné Kremers ging met Wanda Scholtes van Sociom in gesprek over met name hetgeen Sociom doet op het gebied van vrijwilligerswerk. Veel clubs, verenigingen en organisaties zijn op zoek naar voldoende vrijwilligers om te blijven doen wat ze doen. Sociom kan daarin het een en ander betekenen, zo blijkt uit het gesprek.Techniek was in handen van Thijs van den Heuvel.

  Benedictijner monnik Gerard Mathijsen vertelt wat de vrijwilligers voor zijn klooster-de Sint Adelbertabdij in Egmond- betekenen en wat het klooster voor hen betekent.    Volg of abonneer je op de Kloostercast in de app waar je nu naar luistert.  Meer informatie kun je vinden op kro-ncrv.nl/kloostercast.

De komende tijd zijn er in De Neije Krant Podcast regelmatig gesprekken te horen over vrijwilligerswerk. Met inwoners uit het gehele werkgebied van De Neije Krant gaat Corné Kremers dan in gesprek over hetgeen zij doen, waarom zij dit doen en waarom vrijwilligerswerk belangrijk is. Onlangs werd het eerste gesprek opgenomen waarbij Henk Ermers uit Mill te gast was. Henk Ermers was voorzitter en kartrekker van o.a. de Millse Missie Vrienden. Zij steunden vele jaren lang Centre Simama, het levenswerk van pater Martien Konings. Als oud-Millenaar ontving hij de nodige financiele middelen om het centrum voor mensen met een beperking en sociale achterstand in Kisangani (Congo) tot een florerend geheel te maken. De financien verzamelden de Missie Vrienden gedurende zo'n 35 jaar door het organiseren van een fietstocht met loterij en de kledinginzameling. Totaal bracht dit zo'n half miljoen euro op. Henk was zelf ook enkele weken in Congo en hoe het daar ging hoort u in het gesprek. Verder vertelt hij ook waarom de Millse Missie Vrienden besloten te stoppen. Maar ook wordt teruggekeken op de KPJ waar Henk voorzitter van was, zijn werk bij Pantein en inzet voor o.a. de dementievriendelijke gemeente, onafhankelijk voorzitter van Tour Mill Lijn en de Duomarathon die hij mee opgezet heeft en nog steeds mee organiseert. Thijs van den Heuvel verzorgde de techniek van deze opname.

Tenerife Horse Rescue vangt achtergelaten en verwaarloosde paarden op om ze een mooi leven te geven. Jill is er inmiddels een paar keer actief vrijwilliger geweest en heeft met eigen ogen gezien hoe paarden die ogenschijnlijk fysiek en mentaal ver heen zijn weer helemaal opleven! In deze Hooked on Horses vertelt Jill hoe ze het vrijwilligerswerk heeft ervaren en hoe het zit met ethische vraagstukken. Want IS elk paard wel te redden? Weegt het opknappen altijd op tegen het lijden? Ook vertelt ze over bijzondere ervaringen, dieren die haar altijd bij zullen blijven én waarom ze vindt dat eigenlijk iedereen een keer vrijwilligerswerk gedaan moet hebben. >> Meer over Tenerife Horse Rescue vind je hier: https://tenerifehorserescue.com >> Luister je graag naar de Paardenpodcast? Je kunt ons steunen door lid te worden van de Paardenpodcast Community! Zo help je ons om elke keer weer een mooie aflevering neer te zetten en je krijgt er exclusieve content voor terug. Meer info: https://petjeaf.com/paardenpodcast

We behandelen kritiek op de triangel. Verder: Oh, jee: je wordt wakker en bent opeens voor een andere voetbalclub. Is het de schuld van het feminisme? Hoe dwing je vrienden vaker te kletsen? Vrijwilligerswerk blijkt weer eens niet vrijblijvend, Sebastian moest namelijk beelden van zichzelf terugkijken. Mignon ging naar een kwakzalvende huidtherapeut en kwam onder de zweren terug. Het woord kan je letterlijk van je stuk brengen.http://eerstedingen.nl'Alle Eerste Dingen' is een productie van ILVY B.V. © ILVY Network https://linktr.ee/ilvynetwork Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoicesSee omnystudio.com/listener for privacy information.

We behandelen kritiek op de triangel. Verder: Oh, jee: je wordt wakker en bent opeens voor een andere voetbalclub. Is het de schuld van het feminisme? Hoe dwing je vrienden vaker te kletsen? Vrijwilligerswerk blijkt weer eens niet vrijblijvend, Sebastian moest namelijk beelden van zichzelf terugkijken. Mignon ging naar een kwakzalvende huidtherapeut en kwam onder de zweren terug. Het woord kan je letterlijk van je stuk brengen. http://eerstedingen.nl 'Alle Eerste Dingen' is een productie van ILVY B.V. © ILVY Network https://linktr.ee/ilvynetwork Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

Monica Raassen is kanunnikes van het Heilig Graf en leeft volgens de regel van Augustinus. Ze geeft een antwoord op de vraag: Wat is de waarde van vrijwilligerswerk?  Abonneer je op de dagelijkse Kloostercast in de app waar je nu naar luistert. Meer informatie kun je vinden op kro-ncrv.nl/kloostercast. 

In this episode, I tell you more about volunteer work in the Netherlands. I discuss what it means to be a volunteer, why it's important for the community, and the benefits for both volunteers and those they help. I also share tips on how to find volunteer opportunities and encourage you to get involved in your local community. You can read along here: ⁠https://easydutchonline.com/episodes/podcast-Afl-42 Support me: ⁠buy me a coffee⁠ Email me: info@easydutchonline.com

[click here for the transcript in English] >>> intro Welkom in de tiende aflevering van seizoen twee van de podcast Let's talk about Work. De podcast van de groep WEB-Blenders waarin inclusie de rode draad vormt. Fijn dat je meeluistert. Deze keer nemen Bart Wuyts en Deniza Miftari je mee in een gesprek over identiteit, rolmodellen, het belang van netwerk en welzijn op de werkvloer. Veel luisterplezier! Beste luisteraars, van harte welkom opnieuw op onze podcast. We hebben vandaag een heel boeiende, geëngageerde dame voor de micro die luistert naar de naam Deniza. Deniza komt helemaal uit Roeselare naar Turnhout gereden vandaag. Dat ging allemaal heel vlot heb ik gehoord. Maar misschien is het goed om even te starten met jou te vragen wat jij in je dagelijks leven, Deniza, zoal doet in Roeselare. Ja, goedemorgen Artemis en Bart. In Roeselare werk ik in Kenniscentrum Arhus. Wij zijn een bibliotheek, deels een bibliotheek, deels ook een projectmatige organisatie waar ik vooral actief ben in projecten rond jongeren. Taal en leesbevordering is een groot onderdeel. Maar ook alles wat te maken heeft met diversiteit en inclusie. Het laatste doe ik eigenlijk vooral als side hustle of als hobby noem ik het nog steeds, maar ik ben wel van plan om daar binnenkort serieuzer mee aan de slag te gaan. Ik denk vooral met mijn eigen achtergrond was ik heel gefascineerd geweest. Zo vraag ik me af, heb ik ervoor gekozen of heeft het mij gekozen om daarmee bezig te zijn? Dus ja, dat is een beetje waar ik in mijn dagelijks leven mee bezig ben. Je triggert me al direct, want je verwijst ook naar je achtergrond. Kun je daar iets meer over zeggen? Ik ben geboren in Kosovo, 29 jaar geleden ondertussen. En op mijn derde zijn we gevlucht uit oorlog. We hebben toen een jaar in Verviers gewoond in België. Nooit met de bedoeling om hier te settelen. Vooral echt weg uit de oorlog, de veiligheid opzoeken. En eenmaal de oorlog voorbij was of het toch weer veilig was, zijn wij terug naar Kosovo gegaan met ons gezin. Dat is dan mijn ouders en mijn broer en ik. Maar daar, mijn ouders hadden dan wel heel rap het gevoel dat er niet veel in aanbieding was voor onze toekomst. En hebben we heel snel beslist om toch wel weer te kijken om richting België te komen. Niet meer Wallonië, maar liefst West-Vlaanderen. Heel bewuste keuze van mijn ouders omdat ze een beetje bang waren dat we te rap in verschillende community's gingen geviseerd worden. Of dat is toch altijd hoe mijn ouders het hebben uitgelegd. We hebben heel veel familie in het Brusselse. Daar wilden ze ook niet gaan wonen. Dus echt wel West-Vlaanderen. Eerst is mijn papa naar hier gekomen. Hij heeft dan gewerkt in Brugge. En eenmaal alles wat ok was zijn we hem via gezinshereniging gevolgd. Dan had hij werk gevonden in Roeselare en een huis. En wij zijn dan achterna gekomen. En ik denk dat ik de dag nadat ik hier toekwam in België al naar school ging. Ik zei het voor het gesprek net al: mocht je het niet zeggen, je zou het ook niet horen. Je klinkt als een echte Roeselaarse. Ja, dat weet ik. Probeer wel AN te praten. Roeselaars kan ik niet en Roeselaren horen wel dat ik geen echte West-Vlaamse ben, want dat dialect begrijp ik ook niet. Ik was zes jaar, dus die taal heb ik heel gemakkelijk opgenomen. Maar ook als ik terugdenk aan die eerste schooldag. Ik weet wel dat ik mijn leerkracht niet begreep, maar ik heb geen herinnering aan het niet kunnen Nederlands spreken. In mijn geheugen kon ik zelfs voor de oorlog Nederlands spreken. Wat niet kan natuurlijk. Maar omdat ik ook denk in het Nederlands is mijn brein heel Nederlandstalig beïnvloed. Ook Albanees natuurlijk. Kosovaars is geen echte taal. We spreken Albanees, maar het Nederlands was altijd een deel van mijn leven, in mijn ervaring toch. En dus je bent tot op vandaag in West-Vlaanderen blijven plakken. Ja, ik blijf altijd in Roeselare bij de kerktoren gebleven, maar ja, binnenkort hoop ik daar wel verandering in te brengen. Tijd voor de wijde wereld. Je sprak over een een side activity, voor jou nog een beetje in de vrijetijdssfeer, maar daar ben je nog meer dan in je huidige job met het thema inclusie en diversiteit bezig. Omdat je daar zelf vanuit je eigen ervaring iets over te vertellen hebt en expertise in opgebouwd hebt. Ja. Ik was er eigenlijk altijd mee bezig. Vooral integratiegewijs denk niet dat ik heel veel moeite heb gehad om te integreren. Niet veel jonge kinderen die hier toekomen moeten heel actief integreren, vind ik. Naar school gaan helpt daar heel veel bij. Ik denk dat grote integratie uitdagingen bij volwassenen zitten. Maar als we zoeken naar een gepaste identiteit die een goeie mengeling is van beiden, maar waar je je toch goed bij voelt, wat voor mij altijd een uitdaging is, het erbij horen.  Ik heb op dit moment ook niet het gevoel dat ik 100% in Vlaanderen hoor, of 100% in Kosovo. En ik zoek dat soms ook wel op, mijn Kosovaarse identiteit door fysiek naar daar te gaan en nog eens te voelen van oké. Ik heb het precies nodig om nog een keer geshockeerd te worden dat ik niet 100% Kosovaars ben. Want als ik hier te lang ben geweest, de jaren in België heb meegedraaid, voel ik mezelf wel wat ontwortelen of zo. Dus ik denk dat dat gevoel van verlangen naar belonging of naar het bijhoren kenmerkt wel een heel stuk van mijn leven. Want het is een voortdurend aanpassen of je sociaal wenselijk beginnen gedragen. En dat zijn wel dingen die ik soms zie bij andere mensen met een migratieachtergrond van mijn leeftijd. Ik heb een vriendin van Marokkaanse origine. En ik kan heel goed herkennen, dit is heel sociaal wenselijk in deze setting omdat er Vlamingen zijn. Maar we doen dat niet bewust. Dat is zo'n aangeleerd automatisme. En dat is wel jammer omdat, je weet gewoon niet altijd: Ben ik nu wie ik ben? Dat zijn toch de vragen waar ik mee bezig ben in mijn vrije tijd. Ik heb dan ook sociaal werk gestudeerd vanuit het grote engagement en verlangen om een impact te hebben. En ook met de droom om ooit terug te gaan naar mijn land en iets te doen van project. En dan in mijn laatste jaar kon ik een keuzetraject kiezen of specialisatietraject en heb ik gekozen voor migratie en intercultureel werken waarin dan een stukje diversiteitsbeleid zat. Waarom is diversiteit interessant voor organisaties en bedrijven? Dan dacht ik: Wat heeft dat ermee te maken en zelfs ook op de non-profit en in de privé. Nog nooit over nagedacht en dan ontdekt dat er zelfs verdienmodellen aan vasthangen. En toen zat ik met echt de vraag van dat is dan super logisch om divers te rekruteren en met diverse mensen samen te werken. Waarom doen wij dat niet? Een beetje vanuit heel naïeve vragen natuurlijk. Ik dacht dat is nu toch super normaal. Ik zie echt nog schema's en tabellen voor me, want ik heb daar nog foto's van. Ik ben zelf ook boeken beginnen lezen van stel je hebt een project waarrond je wil brainstormen. Het is een groep van mensen die heel erg op elkaar lijken die daarover brainstormen. Dezelfde achtergrond, zelfde studies, precies zelfs dezelfde kledingstijl, ... dat ging echt heel ver. En dan heb je een groep heel diverse mensen die brainstormen rond dat project en gewoon de succesratio van dat tweede project was zoveel groter dan dat eerste project, want die bevestigen elkaar ook voortdurend. Die zitten in dezelfde mindset. En dat was dat ook. Die brainstorm was veel sneller gedaan bij de eerste dan bij de tweede, want bij de tweede waren heel wat meningsverschillen. Je moest elkaar overtuigen en argumenteren. En dat vind ik ook super interessant om te zien en het is gewoon altijd zo logisch. Je leest dat, je bedenkt daar een kader rond of je weet, ... ik heb dat een keer meegemaakt en inderdaad dat was ook veel makkelijker of veel evidenter, veel succesvoller. En dan had ik de microbe te pakken en ik lees daar ook supergraag over. Ik zat toen in mijn eerste jaar toen ik er al een beetje mee begon bezig te zijn. Ik ging heel graag naar lezingen over vluchtelingen en over mensen die iets betekenden. En dan werd het erger. Dan ben ik daar echt actief naar gaan zoeken. Waar kon ik lezingen volgen en mensen ontmoeten die daar echt mee bezig zijn? Ik grijp nog even terug naar wat je net zei. Ik dacht dat je zei dat het je afstudeeropdracht was waar je mee bezig was rond hoe kan inclusie ook in organisaties sterker neergezet worden? Dat was één van de vakken in de vakken hè? Want dat is toch zo evident, zeg je. En waarom gebeurt het dan te weinig? Als het toch zo evident is. Wat is jouw analyse? Hoe ik het, hoe ik het soms zie. Je kan mensen misschien wel aanwerven om bij jou te komen werken, wat al een uitdaging is, maar die blijven niet lang want de arbeidssfeer is misschien niet aangepast aan de noden van die persoon, dus ik vind ook, ... Ik spreek ook wel vooral over West-Vlaamse context. Misschien is dat hier iets minder van toepassing? De Kempen en West-Vlaanderen lijken in veel opzichten op elkaar Dat is dan iets herkenbaarder dan ik denk maar in West-Vlaanderen is er wel een heel traditionele werkcultuur. Heel weinig diversiteit op de werkvloer, zeker hoe hoger je komt in de hiërarchie, hoe minder diversiteit er is. Het is ook algemeen geweten dat mensen mensen rekruteren die op hen lijken en dat zie ik ook. Ik zie dat ook gewoon life altijd. Ook de interpretatie van wat kwaliteit is, is heel westers. Daar heb ik ook onlangs over nagedacht met iemand die HR studeerde. Wat is kwaliteit in het westen en wat is kwaliteit bijvoorbeeld in mijn land of in haar land. Dat waren heel verschillende zaken. Hard werken en op tijd komen. Ja, soms is dat ook niet super belangrijk. Of wordt daar niet zo hard aan getild in andere Het culturen. hard werken natuurlijk wel, maar het op tijd komen of planmatig te werk gaan, niet in elke job is dat nodig. Dus ik denk dat die lat soms heel hoog ligt. Maar ook gebrek aan kennis over de verschillende gemeenschappen die er zijn. Ook soms het stellen van vooroordelende vragen of soms wat ongepast. Ik denk dat er heel veel zaken zijn die aantonen dat het werkleven of het bedrijfsleven soms ook gewoon nog niet klaar is of niet genoeg de interne oefening heeft gemaakt om divers te rekruteren of inclusief te zijn. En eigenlijk zeg je: de benefits zijn zo voor de hand liggend. Maar er zijn heel wat drempels om er te geraken. Ja, ook misschien wat angst van mensen om hun plaats af te staan. Als ik met mensen in gesprek ga over meer diversiteit in de organisatie dan: ja, we hebben al tekort of we zijn allemaal veel. Ik kan mijn job niet verliezen. Ook het feit van met quota werken gaat precies ten koste van jou als persoon. En dat is zo mijn job. Of eigenlijk ben ik als ik eerst. Hoewel ik me kan voorstellen dat dat argument in een krappe arbeidsmarkt wat minder speelt hé. Het gaat nu veel meer om we hebben überhaupt te weinig mensen. We vinden ze niet om de dingen te kunnen doen. Dat hoor je vaak bij werkgevers vandaag. Maar wat ik je tussen de regels door eigenlijk ook horen zeggen is dat we misschien inclusie ook vanuit een professionele context nog te veel zien als, we moeten zorgen dat we mensen aanwerven vanuit een andere achtergrond, vanuit laten we zeggen één of andere minderheidsgroep. En we moeten vooral dat doen op een manier dat wij onszelf niet te hard moeten aanpassen.  Wellicht is het ook onvermijdelijk dat het een aanpassing langs twee kanten vergt. Ja, dat het helpt met integratie natuurlijk. Je leert samenleven. ‘t Is niet alleen maar aan de persoon die naar hier komt om zich om zich aan te passen. Ja, dat is iets wat ikzelf ook vaak meekrijg in gesprekken met werkgevers. Dat ze merken van de wil is er wel. Het besef ook wel, maar heel vaak gaat het over een soort van ongemak uit de weg gaan. Vanuit een zorg om het goed te doen. Wij willen fatsoenlijk omgaan met iedereen, maar met de mensen die ik nu ken die hier zijn, weet ik al hoe ik dat kan doen. En ik wil niet per ongeluk op iemand zijn tenen trappen of per ongeluk iets fout doen. Maar stel je voor dat je een manier vindt om dat ongemak om daar toch op een goeie manier mee om te gaan. Dan ga je uiteindelijk ook veel zorgender kunnen zijn en veel meer aandacht hebben voor de noden, ook van de mensen met wie je dacht dat er geen ongemak was of dat er geen noden waren. Dus uiteindelijk denk ik als je je adaptief kunt opstellen naar een veel grotere diversiteit, dan ga je ineens ook meer diversiteit zien bij de mensen die dat ge al rond u had. En dan kun je ook uw werksfeer en uw arbeidsomstandigheden daar beter voor maken. Ja, dat is waar. Dat ken ik ook zeker wat jij nu zegt. Niet iedereen is bezig rond die thema's, maar er wordt wel verwacht in een bedrijfscultuur dat je inclusief bent en mee bent en dat je open staat voor iedereen. Maar het is niet raar dat mensen wat wantrouwig zijn of angst hebben voor het onbekende. Dus wat ik zie als eerste stap dat alle organisaties moeten doen als ze daarrond willen werken is eigenlijk, ook al is het een uitsluitend witte organisatie, eigenlijk moet je natuurlijk al beginnen bij het belongingsgevoel van de collega's of de medewerkers dat je op dat moment in huis hebt op punt te krijgen. Want als zij zich al niet goed voelen of al zoiets hebben van, niet alleen op het werk, misschien hebben ze ook van thuis uit. Het is altijd voor mensen met migratieachtergrond of voor mensen die werkloos zijn dat er heel veel effort voor wordt gedaan. En ik doe zoveel moeite en ik word dan niet gehoord op mijn werk. Al die negatieve gevoelens zorgen ook wel voor een beetje een verzuurde houding, denk ik. Vooral als er op de werkvloer totaal geen ruimte is voor gesprekjes daarrond of training. Ik heb persoonlijk zelf ook een collega die mij ooit aansprak op het feit van ik ben geen racist, maar ik snap ook niet waarom ik het N woord niet mag zeggen. En dat is ook oprecht iemand waar ik nog nooit negativiteit van heb ervaren of dat is een heel lief aangenaam persoon. En die durfde dat bijna ook niet toegeven dat ze dat niet begreep en ook ja, onze generatie, de digitale generatie zoekt rap dingen op. Maar iets oudere collega's misschien zijn daar ook oncomfortabeler in en weten niet waarom mag ik dat ook niet zeggen. Of ik bedoel dat niet slecht. Ook over andere woorden, dat gaat ook nog over gender thema's misschien. Er moet daar gewoon en een plaats voor zijn in de organisatie om erover te kunnen in gesprek gaan en ook te meten als werkgever. Oké, daar zitten de pijnpunten en daar kan ik expertise voor inhuren of iets voor aanbieden zodat collega's er wel mee kunnen leren omgaan. En ‘t is ook soms een beetje een handelingsverlegenheid noemen wij dat. Soms durven ze ook niet te stappen naar iemand die er anders uitziet. Gewoon uit angst. Zoals jij ook zegt, maar ook een beetje uit beschaamdheid. Dat is niet gemakkelijk. En uiteindelijk mensen die elkaar ontmoeten. 90% verloopt dat positief want mensen spreken mensen. En als jij vriendelijk bent gaat die automatisch vriendelijk zijn tegen jou. Dat zit eigenlijk heel in de basics. En soms denk ik we zijn eigenlijk heel zotte formules aan het uitvinden om zoiets menselijks uit te leggen. Ja, je hebt gelijk. Je sprak over dat dat jou hard bezig houdt. Dat je daar zelfs in enige zin wat activistische neigingen toe hebt. Wat houdt dat in? Wat doe jij daar rond dat thema zelf? Of wat wil je daar nog meer in gaan doen? Ik ben ermee begonnen in mijn eerste jaar. Dan is mijn activisme aangewakkerd. Of ben ik echt stappen beginnen zetten. En vroeger droomde ik daar al altijd van. Mijn vader was zelf ook politiek activist in tijden van Joegoslavië. Ja, nu Slovenië dus. Om altijd op straat te komen tegen het regime van Milosevic. Bij ons is dat ook iets waar hij heel veel over vertelde thuis en benadrukte dat het belangrijk is om op te komen voor je waarden en te vechten voor hetgeen waar je in gelooft. Maar ik heb al heel lang niet gedaan. Een beetje uit angst van hoor ik in die ruimte en ik zie niemand die dat doet. Dan zie ik vanuit mijn cultuur, de meeste Kosovaarse meisjes doen geen zo'n dingen. En dan had ik les van Andy Debrabandere, een socioloog en hij vertelde Dat is aan mij. Ik denk dat dat de start was van mijn activisme. Want op een bepaald moment zei hij, je netwerk is je grootste rijkdom. Je kan nog zoveel geld hebben als je wilt, maar als je een heel homogeen netwerk hebt of je bent dokter en al je vrienden zijn dokters. En daar stopt het. Het moment dat je auto kapot is en je kent geen garagist, dan mag je nog je chirurgische vriend opbellen, maar ik die gaat je niet kunnen helpen. Maar als je Jan met de pet bent en je hebt een vriend die kapper is en iemand die bakker is en een garagist en iemand die misschien in de gemeenteraad zit. Zo'n beetje een divers netwerk. Dan ben je eigenlijk een heel rijk persoon. En op dat moment besefte ik dat ik een heel arm netwerk had, want ik kende vooral Kosovaarse mensen. Onze ouders werkten een beetje in dezelfde sectoren. Onze mama's waren poetsvrouw en onze papa werkte in de bouw. Dat was zo'n beetje ja, de voorbeelden waar ik mee ben opgegroeid. Oké, onderling persoonlijk waren zij natuurlijk heel divers van elkaar. Maar qua wat kunnen ze mij leren of kunnen ze mij wegwijs maken in de maatschappij, besefte ik. Ja, ik ken eigenlijk niemand. Ik woon al zo lang in Roeselare. Ik ken alleen maar de mensen waar ik bijna gedwongen mee in contact kom. Dat zijn dan ook mijn leerkrachten misschien, maar daar stopt het ook. En toen was een eerste stap. Toen zij hij: hoe kan je dat doen om je netwerk te verruimen? Vrijwilligerswerk was een optie en toen dacht ik oké, wat kan ik doen van vrijwilligerswerk? En ben ik in de studentenraad aangesloten en op dat moment ook in de jeugdraad van Roeselare. En dan is de bal aan het rollen gegaan. Ben ik nooit meer gestopt. Ik vond dat zo leuk om te doen. Dan ben ik ook voorzitter geworden van de overkoepelende studentenraad van de Vives Hogeschool. En je netwerk groeide exponentieel. Ja, superhard. En ik had het zelf niet meer onder controle en ik kreeg dan ook door het feit dat ik ook een paar keer was gaan protesteren aan het kabinet van Theo Francken, indertijd staatssecretaris van Asiel en Migratie. Dat vonden mensen wel een coole link om je daar vragen over te stellen en misschien over, je bent een vluchteling, je bent heel geëngageerd en toen heb ik ook wel aan den lijve ondervonden dat sinds ik mij begon te engageren en wat activisme deed, maar ook ook wel soms het voortouw te nemen voor anderen. Ja, zo zijn er heel veel deuren voor mij opengegaan die misschien moest ik al die dingen niet gedaan hebben en gewoon braaf gestudeerd hebben, ze mij ook misschien niet echt veel hebben bijgebracht. Je zou nooit op deze podcast stoel terecht gekomen zijn. Je bent eigenlijk met dat thema vandaag in je huidige job ook maar een beetje zijdelings bezig. Het is, begrijp ik van jou, in Roeselare ook nog geen groot beleidsthema waar hard op ingezet wordt. Mag ik dat zeggen? Er zijn heel veel grote vooruitgangen geweest de afgelopen jaren, dat wel. Maar ik vind dat ze nog heel braaf zijn in Roeselare en West-Vlaanderen. Dan zijn we nog heel braaf als ik kijk naar Brussel Antwerpen zijn er wel heel veel leuke voorbeelden waarvan ik soms denk zij doen het, wij kunnen dat toch ook? Maar je moet de mensen wat tijd geven. Geef eens wat voorbeelden, waar denk je dan aan? Van zij doen het, wij kunnen dat ook. In het Brusselse zowel als in het Antwerpse zijn er veel mensen met een migratieachtergrond die wel echt topposities bekleden. Maar in Roeselare ken ik eigenlijk niemand. Bijvoorbeeld in de stad van Roeselare werken er, ik durf het bijna niet zeggen, ik denk minder dan vijf mensen met een migratieachtergrond. En dat is een heel groot stadsbestuur. En in veel andere organisaties in West-Vlaanderen is dat een beetje hetzelfde. Net voor het gesprek zei je dat je eigenlijk toch van plan bent om dat stuk van je professionele leven nog wat uit te bouwen. Wat is je ambitie daarin? Op dit moment word ik soms gevraagd om workshops te geven of keynotes of samen methodieken uit te denken met organisaties. Ik geef eigenlijk vooral mee wat ik weet. Ik zeg niet dat ik al heel succesvolle methodieken heb. Ik heb zelf ook heel veel vormingen en trainingen gevolgd, dus I spread the word een beetje. Maar ik ben ook een boek aan het schrijven. Dat is ook iets waar ik graag in verder wil. Ik ben altijd een grote lezer geweest. En ik schrijf heel veel. Ik heb altijd dagboeken bijgehouden en blogs die niet online staan. Gelukkig. Maar zo'n dingen vind ik wel belangrijk om verder te zetten. Dat ik kan maken dat er iets is waar mijn hart in ligt. En waar ik ook heel hard van droom is misschien iets op te zetten voor jongeren in West-Vlaanderen met een migratieachtergrond om hen wat te leren netwerken en te leren uit hun comfortzone stappen en ook wel op die white spaces te durven komen. Want dat is bij ons wel iets, die mengen heel weinig. Er bestaan daar ook heel veel vooroordelen langs beide kanten in. Uhm. ‘t Is ook soms vanuit verschillende culturele gemeenschappen ben je een schande als je te hard integreert of te hard op white spaces komt. Je moet een beetje de juiste balans vinden, terwijl dat er daar heel veel voordelen aan gekoppeld zijn. Dus ja, zoiets bestaat bij ons nog niet, dus daar droom ik ook wel van. Het is zo het ondernemende en daar iets mee doen op mezelf, allee op mezelf klinkt zo erg, niet op mezelf maar samen met andere mensen, maar ik wil daar wel een initiatief in nemen. Dat is wel iets wat ik naast mijn job, wat eigenlijk echt al een drukke job is, probeer te doen. Maar ja en dan ga ik ook nog efkes een boek schrijven tussendoor. Dat is meer ontspanning. Dat is eigenlijk alle frustraties. Als je een boek wil gaan schrijven, dan heb je ergens de drang om een boodschap de wereld in te sturen. Wat zou die boodschap vooral zijn? In mijn opgroeien waren er eigenlijk geen boeken die gingen over het Kosovaars zijn. Maar ja, ik ben er wel een beetje door gefascineerd omdat wij heel Europees acceptabel zijn of zo. Geografisch gezien liggen wij ook niet in een ander continent, maar we zijn een zodanig klein landje altijd. Ja, wij hoorden altijd bij Servië of mensen zien dat een beetje als deel van Servië. We zijn ook maar sinds 2008 onafhankelijk. Die oorlog was daar dan geweest, maar we zijn een heel nationalistisch trots volk. We hebben een eigen normen- en waardenkader. Ja, redelijk patriarchaal, een beetje ouderwets als ik het zo mag zeggen. Zeker qua mentaliteit zijn er wel heel wat dingen waar ik niet mee akkoord ga. Die invloed is zo sterk aanwezig ook geweest in mijn opvoeding in Roeselare. We hebben een gemeenschap van Kosovaren. We zijn eigenlijk overal. In elke stad heb je Kosovaren of Albanezen. Ik maak altijd onderscheid tussen Kosovaren en Albanezen omdat ik het woordje Kosovaren gewoon wil verspreiden. Maar ik miste daar heel wat boeken rond, zeker als ik wat volwassener werd. En ik las dan boeken van schrijvers met een andere achtergrond. Ja, dat waren vaak Marokkaanse schrijvers, want die gemeenschap is natuurlijk al veel langer aanwezig in België en hebben ook al denk ik al die fenomenen doorlopen. Maar ik herkende mezelf er niet altijd in want aan mij zie je niet bijvoorbeeld dat ik van een andere cultuur ben of je ziet niet dat ik moslima ben, maar toch heeft dat wel een invloed op mijn ontwikkeling gehad en ik was er altijd hongerig naar. Dus iedere keer dat ik dan wel een Albanese schrijver ergens tegenkwam, dan dacht ik, ah nee gaat het daarover, nee. En het was altijd een beetje teleurstellend wat ik las. Dus mijn boodschap waar ik in mijn boek over spreek gaat ook heel veel over die biculturaliteit, het opgroeien met ja, ik wil een goeie Kosovaarse dochter zijn, maar ik wil ook wel een leuke job. Of ik ben ook ambitieus. Hoe match ik dat? Maakt dat nu van mij echt een niet geschikte echtgenote zoals veel mensen zeggen? Moet ik daarvoor echt minder praten of minder kritisch zijn? Die vraagstukken komen aan bod, maar ik ga er ook over in gesprek met andere Kosovaarse vrouwen. Maar niet enkel in België. Eigenlijk overal, want ik zie ook wel een andere interpretatie van onze cultuur van Kosovaren die bijvoorbeeld in Duitsland of Zwitserland zijn opgegroeid. En ja, wij horen nooit ergens thuis. We gaan naar Kosovo en daar zijn we de Europeaan, de geprivilegieerde, de rijke. Dan denk ik. We hebben superveel belastingen die we moeten betalen. Ze weten niet hoe duur en hoe anders het leven in het buitenland is, omdat alles daar natuurlijk anders is. Het is ook een beetje een boodschap naar hen toe of een inkijk en ons leven hier en vooral ook ergens een pleidooi. Daar wil ik ook de nadruk op leggen naar minder hard te zijn voor elkaar, want we oordelen heel graag over elkaar. Ja, die is te Kosovaars en die is te geïntegreerd en ik denk, we maken allemaal een beetje datzelfde parcours mee en iedereen klaagt dat het moeilijk is of iedereen klaagt dat er geroddeld wordt. Maar iedereen doet ook mee aan dat roddelen en ‘t is ook een beetje dat dat ik wil verspreiden. Je bent eigenlijk een goeie Kosovaar wanneer je ook een goed mens bent. Als je je eigen dromen wil najagen, doe maar. Maar judge niet als iemand anders iets helemaal anders is dan wat jij doet. Het gaat een beetje daarover. En die uitdaging die je nu beschrijft. Ik kan mij voorstellen dat die voor vrouwen nog groter is dan voor mannen. Ja, eigenlijk wel. Dat vind ik jammer genoeg wel. Omdat de verwachtingen en de normen naar vrouwen, zeker ook vanuit de cultuur waar je vandaan komt, toch heel anders liggen dan voor mannen. Ja, eigenlijk heel traditioneel. Een goeie vrouw is iemand die goed kan koken en kan schoonmaken. Maar ook het wordt zeker aangemoedigd om te werken en om een job te hebben. Maar ‘t is ook te zien wat voor job je hebt. De soort job die ik doe bijvoorbeeld, waarvoor ik veel in sociaal contact moet treden met mensen, dus ook met mannen en gewoon een heel open houding moet hebben, wat in veel culturen heel flirterig kan overkomen, heb ik deze zomer nog gehoord zelfs. Iemand die zei, je hebt een heel flirterige persoonlijkheid. En dan zei ik, kan je dat een keer beargumenteren? Ja, je kijkt gewoon recht in de ogen als je praat en je lacht. Dan dacht ik, dat is gewoon beleefd zijn. Ik heb ook uitgelegd, in België zijn dat beleefdheidsvoorwaarden. Maar daar wordt het dan geïnterpreteerd als je bent open, je bent te flirterig, dus ja dat maakt je dan al een minder betrouwbare echtgenote. Zo, die dingen zijn bij ons nog een klein beetje, we lopen daar nog wel wat in achter. Maar ik neem het hen zeker niet kwalijk, want in Kosovo, we mogen eigenlijk nog maar sinds dit jaar in januari visumvrij reizen. Dus mijn familieleden hebben sinds dit jaar eindelijk de kans om de wereld te zien en daarvoor hebben zij alleen maar Kosovo gekend. Iets dat werd opgelegd en het was een heel onderdrukt volk. Ik heb zelfs een politiek verleden, dat is al helemaal not done, met affiches in de stad rondhangen. Hoe durf je? Ja, waar je recht in de camera kijkt. Ja, recht en lacht. Maar daarover verschillen de meningen. Veel mensen zeggen dan wel op een bepaald moment van ah, goed. Op een bepaald moment, ik weet nog de periode toen ik begon activistisch te worden. Daar werden mijn ouders wel heel vaak op aangesproken door andere ouders dat ze mij moesten tegenhouden en meer onder controle houden. Maar eenmaal dat ik dan het gemaakt had, ik was afgestudeerd, maar ook, ik was dan ook verkozen in de gemeenteraad en dan mocht het, dan was het van ah ja oké en nu heb ik het gevoel dat ik precies alles mag. Ik heb mezelf al bewezen. Maar dat is ook natuurlijk een nadeel, want de lat ligt gewoon super hoog eenmaal dat je dat respect hebt gewonnen. Ja, dat is ook het probleem met die rolmodellen. Je legt de lat zodanig hoog om het goede voorbeeld te zijn. Eerst en vooral niet iedereen wil dat doen. Dat is niet voor iedereen weggelegd, dat interesseert niet iedereen. Maar het is ook, ik denk ook altijd dat ik vanuit een heel naïef perspectief of vanuit een heel naïef idee van dat lukt wel, daar altijd mee ben begonnen. En dan lukte dat ook. Maar ook niet omdat ik besefte wat ik aan het doen was, denk ik. Want soms denk ik nu, amai, moest ik weten hoeveel werk ik moest steken in de gemeenteraad, dan had ik daar nooit zelfs durven aan beginnen, uit angst dat ik het niet kan. Het is echt zo die naïviteit heeft me wel geholpen om dingen te doen. Maar ja, zoals ik het zeg, niet iedereen wil dat doen. En je bent op een punt dat je zegt, ik ben nu eigenlijk een soort rolmodel, maar ik word dan ook wel ... Alles wat ik doe en zeg, wordt wat met een vergrootglas bekeken en in die zin ligt de lat hoog. Ja zeker, je moet wel aan die verwachtingen blijven voldoen. Zeker. En het is gewoon ook gevaarlijk voor andere mensen. Ik vind, rolmodellen moeten heel toegankelijk zijn, want ik ken ook heel wat rolmodellen die echt wel heel succesvol zijn en heel zotte zaken hebben bereikt. Maar je moet ook weten. Dat is ook in de Vlaamse Gemeenschap zo. Dat zijn heel schaarse posities. Je kan niet van elk persoon met migratieachtergrond verwachten dat dat het doel is. Sommige mensen dromen er gewoon van om nail artist te worden. En ik vind een rolmodel eigenlijk al iemand, ik heb er ook over nagedacht wat voor mij eigenlijk rolmodel is, gewoon iemand die durft een beetje uit de comfortzone te stappen en z'n dromen najagen. Dat is al een rolmodel. Maar je moet niet elke week in de afspraak uitgenodigd worden bij manier van spreken. En dat vind ik zo een beetje de risky kant van rolmodel zijn. Maar ook ja, je krijgt ook zelf heel veel backlash, want mensen denken dat ze wel weten wie je bent of zoeken net naar flaws? Het maakt je gewoon niet zo toegankelijk. Ben je dan een rolmodel? Ik weet het niet. En je vertegenwoordigt ook niet meer de groep die je wil vertegenwoordigen, want de kloof ... Ik merk dat bijvoorbeeld heel hard, ik heb een jaar gemeenteraad gedaan, dan ben ik er ook bewust uitgestapt omdat ik merkte dat de periode voor ik politicus was, want je wordt dan echt wel zo aanzien, je bent niet meer Deniza, je bent die persoon van die partij. Was ik vroeger in bepaalde organisaties, toen was het allemaal ok dat ik langskwam en op bepaalde momenten aanwezig was. Maar ook voor de dag van verzet tegen armoede. Ik heb daar vaak in meegewandeld, gewoon in die parades. Maar eenmaal ik in de gemeenteraad zat, werd er wel anders naar mij gekeken. Dan hoorde ik tot die mensen en dan had ik het gevoel dat ze mij niet meer vertrouwden of zo. Er werd ook wel op gelet, bij communicatie naar mij toe en dat vond ik echt niet leuk en ik dacht ... Ik had ook op een bepaald moment niet meer het gevoel dat ik wist waar het over ging of wat er gaande was. Wat zijn de evoluties geweest. Wat gebeurt er hier nog allemaal. En dan ging ik ook niet meer zo graag want ik voelde me een beetje uitgesloten of zo raar bekeken. En eenmaal ik dan gestopt ben, voelde ik me wel weer zo, mezelf. Ik wilde zo niet meer die afstand voelen. Eigenlijk kaart je een probleem aan waar wellicht veel mensen mee kampen. Die uit groot idealisme en met een groot engagement in de politiek stappen en vervolgens zit je daar en krijg je een stempel op je hoofd en word je door heel wat mensen anders bekeken waardoor je relatie weer verandert en je dezelfde rol niet meer kan spelen. Enfin eigenlijk is dat op zich ook wel een maatschappelijk probleem als het engagement in de politiek ertoe leidt dat je afstand creëert, dan is dat een intrinsiek probleem van ons systeem bijna. Ja, dat is, want ook als ik dan bijvoorbeeld bepaalde standpunten wilde verdedigen op de gemeenteraad en ik wilde daarover in gesprek gaan met mensen of organisaties, dan stonden die daar niet altijd voor open, want die kregen dan ook vragen van andere partijen en ze mochten geen kleur bekennen en dan dacht ik, maar eigenlijk gaat het bij mij niet om ‘ik wil per per se mijn gelijk halen in de gemeenteraad', wat wel vaak het geval is, want het is daar vooral ego's en gelijk halen. Maar ik wil vooral echt … Het is daar toch dat we dit probleem moeten bespreken en ik wil jouw boodschap verkondigen dus. Maar ja, iedereen zegt dat waarschijnlijk, dus die vertrouwde mij evenmin als die andere politici dat vroegen. En dat is ook gewoon niet de manier waarop ik wel werken. Ik wil constructief samenwerken. En dat was ook mijn naïviteit dan in de gemeenteraad. Ik dacht dat we gingen samenwerken, maar ik voelde hier niets samen. Het was allemaal tegen elkaar. Als ik deze week iets vroeg, werd het misschien uitgelachen, maar de maand later werd het door een andere partij voorgesteld en dan was dat oké. Ik vond dat echt raar om te begrijpen. Het was echt theater. Ja, maar nu zijn we helemaal aan het afwijken over politiek. Dat is een interessant thema voor een volgende podcast. Ja, inderdaad. Maar dat was dan het probleem altijd, om terug te komen op rolmodellen, waar ik heel allergisch aan ben geworden. Ja, ja, maar je hebt dat snel ingezien bij jezelf van oei, dit voelt niet juist aan. Nee, ik ben echt een heel intuïtief persoon en als mijn buikgevoel niet juist zit, het zit heel snel niet juist, dan kan ik niet meer verder doen. Af en toe kijk ik eens, en zeker naar het einde van het gesprek, naar Artemis, want die heeft vaak nog een brandende vraag die toch gesteld moet worden. Ja, misschien toch dat politieke niet helemaal loslaten. Maar je haalt wel aan dat eigenlijk het moeten draaien om verbinding. Het stukje netwerk hoorde ik ook al naar boven komen dat dat zo belangrijk is. Wat zou jouw advies nog zijn Denise, rond hoe dat we meer verbinding kunnen creëren in de samenleving en is misschien de werkplaats of de werkvloer daar een soort oefening voor? Of hoe zie jij dat? Ik ga zeker akkoord dat verbinding meer sterkte uitdraagt. Als je gewoon kijkt naar een net, dat is ook verbonden aan elkaar. En hoe steviger dat net, ja, hoe sterker het geheel. Als ik daarover nadenk moet ik ook heel hard denken aan Bart Brandsma zijn polarisatie theorie. Ik denk dat het op dit moment het probleem is dat de extremen heel hard aan het woord zijn. Ja, die extremen communiceren vaak ook op een bepaalde manier dat het voor heel veel mensen begrijpelijk is wat ze zeggen of niet met moeilijke woorden. Dus ik denk, puur op die theorie, en dat is ook gewoon een heel gestaafde theorie, moeten we meer het midden in de picture zetten en meer aan het woord laten. Dat zijn vaak ook zo de meer bescheiden mensen of zo, de meer op de achtergrond. En die hebben heel wat te zeggen, maar eigenlijk komt daar ook niet veel aan bod. Op de werkvloer, om op jouw vraag te antwoorden … Ik ben ook niet echt voorstander van mensen die zeggen, ik ben in een vergadering en iedereen moet zijn mening zijn. Ik ben niet echt van dat principe dat iedereen zijn mening moet zeggen. Er zijn soms zodanig uitgesproken meningen die dan ook redelijk hoogdrempelig klinken omdat die persoon dat misschien gewend is om op die manier te praten, waardoor iemand met een andere mening, die het misschien wat minder goed kan formuleren, maar dan zo tot de middenmoot behoort, iets meer genuanceerd, niet aan bod komt want die mening was al zodanig ja, anti of voor en echt heel uitgesproken wat heel afschrikkend werkt. En ik vind, als organisatie of als teamleider of manager, raad ik altijd aan van die mensen wel wat in toom te houden en dat is al uitdagend. Ik zit zelf ook vaak in vergadering met mensen die heel uitgesproken meningen hebben en dan denk ik, ja oké, de gespreksleider mocht eigenlijk wel wat meer daar oog voor hebben gehad, want ik heb nu de helft niet gehoord. Of die mensen, je ziet dan misschien aan hun gezichtsuitdrukking dat ze niet akkoord gingen. Dus in dat opzicht, klein beginnen, al in een teamvergadering kan je al het verschil maken denk ik. Niet iedereen moet altijd zijn mening zeggen en dat vind ik over de ganse lijn. Niet alle meningen moeten altijd gevraagd worden. Oké, interessante filosofische bedenking waarmee we dit zeer boeiende gesprek afronden. Ik dank jou geweldig Deniza om helemaal tot hier te komen en dit heel boeiend gesprek te voeren samen. En ik wens jou heel veel succes in alles wat je verder onderneemt. Dank je wel en merci om mij uit te nodigen. Het was heel aangenaam. [outro] Je luisterde naar een aflevering van Let's talk about Work, de podcast van de groep WEB-Blenders. Al onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcast platform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn onder podcast Let's talk about Work en op Instagram als Blenders podcast Let's talk! Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up-to-date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel!

In aflevering 51 van Gayt ik Veel?! hebben we het met Marisca over haar werk bij Vitalis Maatjes. Wat doen zij zoal en hoe kunnen wij helpen? Dit en meer in deze aflevering! Voor meer info, Check: https://www.vitalismaatjes.nl/ Je kunt ons steunen met een klein bedrag via: ⁠⁠https://petjeaf.com/gaytikveel/⁠⁠ Je krijgt dan toegang tot onze privé whatsapp-groep waarin we samen de afleveringen kunnen bespreken! En wie weet nodigen we jou dan een keer uit om lekker met ons mee te ketsen. Uh, KLETSEN. Dit is een productie van de Podcast Fabriek. Ook een podcast opnemen? Kijk voor meer informatie op: www.podcast-fabriek.nl TIKTOK: https://www.tiktok.com/@koen_minn/ INSTA Ricardo: https://www.instagram.com/ricardo_visscher/ INSTA Koen: https://www.instagram.com/koen.minn/

Alweer de 12e aflevering waarin we het hebben over vrolijkmakend vrijwilligerswerk in een groene Canta. Ook komt Hedy's ontmoeting met familie uit Israël voorbij en bespreken we hoe Hedy lang geleden het derde net van de publieke omroep wist te behouden. Verder komt aan bod: met Ien Dales hoede passen op de wc, bejaarden die stickers plakken tegen het koningshuis en Hedy over Beatrix (plus de rijdende hondjes van Juliana!). We eindigen met een hondenuitvaart en een reeks aan grensoverschrijdende geuren.Benieuwd naar Saar Magazine? Steun ons en neem een abonnement https://www.saarmagazine.nl/abonnement-keuze/Abonneer je gratis op de podcast van Hedy & Hadassah via https://open.spotify.com/show/1eqjm4a0mZd3DJTY2rfQ4T?si=aff2f14f38344766

Alweer de 12e aflevering waarin we het hebben over vrolijkmakend vrijwilligerswerk in een groene Canta. Ook komt Hedy's ontmoeting met familie uit Israël voorbij en bespreken we hoe Hedy lang geleden het derde net van de publieke omroep wist te behouden. Verder komt aan bod: met Ien Dales hoede passen op de wc, bejaarden die stickers plakken tegen het koningshuis en Hedy over Beatrix (plus de rijdende hondjes van Juliana!). We eindigen met een hondenuitvaart en een reeks aan grensoverschrijdende geuren.Benieuwd naar Saar Magazine? Steun ons en neem een abonnement https://www.saarmagazine.nl/abonnement-keuze/ Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Wethouder Attiya Gamri over het belang van vrijwilligerswerk by Haarlem105

/ Beethovenflat - Activiteitencentrum - Bea van Etten / Stichting starten / Verplichtingen / Vrijwilligerswerk - waar zijn de vrijwilligers? / Heijermansflat - De Brug / Bristol / De Erker / Sociale contacten / / Sponsor: IBV Consultancy, AndreArt.nl en JPSystems / / Op YouTube/@podcastgemist kan je PodcastGemist zien, op Spotify en andere streamingdiensten kan je naar PodcastGemist luisteren / / Heb je een vraag? Wil je ons uitnodigen bij je thuis? Of in je bedrijf voor bedrijfspresentaties, conferenties, teambuilding of andere events? Mail naar info@PodcastGemist.nl / / Voor actuele informatie kijk je op www.PodcastGemist.nl /

Luister en huiver! Learn more about your ad choices. Visit megaphone.fm/adchoices

Een goede baan waarbij je de hele wereld over mag reizen. Voor veel mensen klinkt het als een droombaan, maar Linda werd er niet gelukkig van. Door een aantal maanden vrijwilligerswerk te doen in Uganda ontdekte ze dat haar roeping in de zorg lag. Nu heeft ze haar eigen bedrijf. Met De Rugzaak helpt ze mensen van hun chronische rugpijn af.Reageren? Mail naar info@tussenpensioen.nl. Ook een tussenpensioen nemen? Lees meer op: www.brightpensioen.nl/tussenpensioen. Productie door Geuren en Kleuren Media: www.geurenenkleurenmedia.nl.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Vrijwilligerswerk voor natuur zit in de lift, terwijl er elders steeds minder vrijwilligerswerk wordt gedaan. Hoe komt dat? Wat is het geheim van vrijwillige natuurbescherming? Daarover spreekt Anthonie in deze aflevering met Jaap Graveland, boegbeeld bij de Natuur- en Vogelwerkgroep Krimpenerwaard en informatiespecialist Natuur bij Rijkswaterstaat. Mensen zetten zich op verschillende manieren in voor natuur: als teller, verteller of hersteller. De berichtgeving over biodiversiteit die onder druk staat en zeker de insectensterfte heeft er de laatste jaren aan bijgedragen dat meer mensen zich vrijwillig inzetten voor natuur. Daarnaast speelt het gebruik van gadgets voor natuurmonitoring ook een rol. Een belangrijke vraag is wel: hoe word je als vrijwilliger serieus genomen? En hoe betrek je jongeren bij vrijwilligerswerk in de natuur? De leestips van Jaap zijn ‘Change' van Damon Centola en ‘The peregrine' van J.A. Baker. Beide boeken zijn ook in het Nederlands verkrijgbaar als ‘Verandering' en ‘De slechtvalk'. Jaap leest uit ‘The peregrine' enkele ontroerende passages voor. We verwijzen in deze aflevering naar aflevering 37 met Kim Putters. Wil je reageren op deze aflevering? Dat stellen we erg op prijs! Reacties zijn welkom via onze sociale media, @toekomstnatuur op X (voorheen Twitter) en @toekomstvoornatuur op Instagram of door een mailtje te sturen naar toekomstvoornatuur@vlinderstichting.nl.

Na ons gebed voor de jongeren horen we de getuigenis van Ana en Nele van de meisjes van het Opus Dei. Ze vertellen ons meer over het vrijwilligerswerk dat ze hebben verricht in Lissabon en over de vreugdevolle ontmoetingen en ervaringen die ze reeds mochten ontvangen. Mgr. Hoogmartens vertelt ons over de voorbije uren en […]

De laatste van het seizoen. Voordat Robert en Nusa de hardloopschoenen in Amerika gaan onderbinden blikken ze uiteraard nog uitgebreid terug op de Halve marathon van Zwolle die Robert gelopen heeft. En die medaille....tja, wat moet je daar nu mee. Robert gaat door het stof. Nusa is chef-wegwijzer en legt uit waarom iedereen dat moet gaan doen. Een uurtje in de podcast zweet-hut levert weer heerlijke hardloop chaos op. Dus hardloopschoenen aan, oortjes in en go, go,go!

Iris en Minke hebben het deze aflevering over vrijwilligerswerk. De wereld draait namelijk om vrijwilligers, maar wat valt er allemaal onder vrijwilligerswerk? Je hoort het in deze podcast. 

Elke dag is een nieuwe kans om de wereld een stukje mooier te maken. In Zwijndrecht kunnen jongeren een ‘vrijwillig traineeship' volgen. Ze gaan dan een half jaar aan de slag als vrijwilliger bij een maatschappelijke organisatie. Burgemeester Hein van der Loo sprak met drie jongeren en Grace Felix, coördinator Vrijwillig Traineeship bij welzijnsorganisatie Diverz, … Lees verder #19: Jongeren over hun vrijwilligerswerk in Zwijndrecht Het bericht #19: Jongeren over hun vrijwilligerswerk in Zwijndrecht verscheen eerst op Gemeente Zwijndrecht.

De laatste podcastaflevering van Mensen Maken Mokum! Oscar Zeegers, normaal de interviewer, doet deze keer zélf zijn bijzondere verhaal. Hij was acteur (o.a. in SpangaS) & theatermaker en is nu sociaal werker bij het Leger des Heils. En dat allemaal dankzij vrijwilligerswerk. Roos Schlikker doet waar ze steengoed in is: vragen stellen en contact maken. Enthousiast, gevat en met veel invoelingsvermogen. Een feestje om naar deze twee te luisteren! Ook interesse om iets goeds te doen? Ruim 1000 leuke vrijwilligersklussen in Amsterdam: https://www.vca.nu/voor-vrijwilligers/vrijwilligerswerk-vinden/ Kom langs op één van onze spreekuren Vrijwilligerswerk: https://www.vca.nu/bemiddelingsafspraak/ Vragen, suggesties, samenwerken? Mail ons op: amsterdam@vca.nu Volg ons op Insta @amsterdamimpact

In deze podcast hebben Kiet en Li drie vragen voor elkaar opgeschreven over het onderwerp vrijwilligerswerk. Heb je ooit vrijwilligerswerk gedaan? Wil je ooit nog iets specifieks doen als vrijwilliger? Mag je geld aannemen voor vrijwilligerswerk? Een eerlijk, open en gezellig gesprek tussen twee vriendinnen.Muziek: J. Lang - Probably Shouldn't

n deze podcast deel ik graag wat meer over vrijwilligerswerk. Vrijwilligerswerk voegt namelijk vreugde toe in mijn leven. Ik vertel je wat over de verschillende soorten vrijwilligerswerk die er zijn, waarom ik welk vrijwilligerswerk doe, dat het niet vrijblijvend is en waarom je het zou doen!

Vrijwilligerswerk tijdens je vakantie. Het klinkt prachtig, maar soms doe je per ongeluk meer kwaad dan goed. Petra Hoogerwerf weet er alles van en behoedt je voor blunders.

Wat komt er allemaal kijken bij vrijwilligerswerk in verzorgingshuizen van Amsta? En wat maakt dat het beeld ‘gezellig thee drinken met oma'tjes' zo'n misverstand is? Ook vertelt Ansje over de impact van corona op het vrijwilligerswerk: verpleeghuizen dicht, bewoners met alzheimer die niet begrijpen waarom hun zoon of dochter niet meer mag komen, etc. Ansje zit vol energie en levenslust. Naast haar werk doet ze zelf ook vrijwilligerswerk, als OBA-maatje, is ze veel met kunst bezig en heeft ze een passie voor verzamelen. Ze heeft er zelfs een boek over geschreven. En ze vertelt over haar jeugd als schipperskind. Veel luisterplezier! Boek Amsterdam verzamelt: https://www.ansvisser.nl/index/360950249_Nieuws.html#.YQFUJo4zaUk Vrijwilligerswerk bij Amsta: https://vacaturebank.vca.nu/?t=amsta&dist=5km&sortBy=Datum Muziekfragment waar Ansje over vertelt: Ai Du van Ali Farka Toure en Ry Cooder Mensen Maken Mokum is de podcast van Vrijwilligers Centrale Amsterdam. In deze serie nemen wij je mee in de wondere wereld van Amsterdammers die Mokum ieder op hun eigen manier weten te verrijken. Wil jij ook impact maken? We helpen je graag op weg bij het vinden van een vrijwilligersklus waar je blij van wordt! Kies uit zo'n 1000 mogelijkheden in de stad, hier zit altijd iets tussen dat aansluit bij jouw talenten en agenda. Check: https://www.vca.nu/voor-vrijwilligers/vrijwilligerswerk-vinden/ Vragen, suggesties, samenwerken? Mail ons op: amsterdam@vca.nu Volg ons op Insta @amsterdamimpact

Vrijwilligerswerk om lokale ondernemers in New York in de coronacrisis te helpen heropenen, het herdenken van de woningbouw in dezelfde stad, de nieuwe vestiging die SO–IL in Nederland opent… anderhalf jaar na het vorige gesprek met architect Florian Idenburg is er veel om over bij te praten.Een shift naar het lokale en het nu, zo ervoer Idenburg de start van de coronacrisis anderhalf jaar geleden. Samen met andere architectenbureaus heeft zijn bureau SO–IL op vrijwillige basis geholpen bij het heropenen van winkels en restaurants van ondernemers in de zwakkere, migrantenwijken in Queens (New York). Voor hen ontwierp het bureau straatmeubilair – zoals houten barricaden in de vorm van lange plantenbakken – om op een veilige manier een deel van de stoep in te kunnen nemen.In de Verenigde Staten kwam tijdens de coronacrisis ook de Black Lives Matter-beweging op. Waar theaters in New York vaak hun deuren openden voor de demonstranten, om ze water en toiletten te bieden, daar barricadeerden de grote musea in de stad hun deuren met multiplex platen. Idenburg, die veel aan culturele projecten werkt en zelf aan het New Museum tekende, maakte zich daar zo boos over dat hij er een opinie over schreef. De entrees van de musea worden ontworpen als publieke plekken, maar als het erop aankomt regeert de angst? Dat moet anders, vindt hij.Dan een aantal actuele projecten van SO–IL. Deze zomer opent in Brooklyn cultuurgebouw Amant. In een rauw, industrieel gebied dat langzaam van kleur aan het verschieten is, heeft het bureau aan weerszijden van een straat een ensemble van gebouwen ontworpen. Het is geen plek waar kunst tentoongesteld wordt, maar een maakplaats voor kunstenaars. Omdat het leven in New York steeds duurder wordt, willen de initiatiefnemers met deze plek kunstenaars een handje helpen.Verderop in Brooklyn opent later dit jaar een woongebouw van het bureau – 450 Warren. Het op een hoek gelegen woongebouw is als het ware opgebouwd uit drie kleinere woontorens die via groene binnentuinen en korte galerijen met elkaar zijn verbonden. De ontsluiting van de woningen is een radicale omdraaiing van de donkere middengang die in de lokale woningbouw gebruikelijk is. In dit gebouw ontvangen de woningen van meerdere kanten daglicht en leef je echt met elkaar.Aan deze kant van de oceaan opent deze zomer in de Vogezen, in het dorpje Meisenthal, ook het culturele ensemble van Site Verrier. Een golvend landschap in geboucheerd beton verbindt daar de verschillende gebouwen van de oude glasfabriek en voegt er nieuwe publieksfuncties aan toe. Hier is ruimte voor tentoonstellingen, zijn er praktijkruimtes voor glasblazers en is er een grote zaal voor optredens. Vanaf het podium kan twee kanten op gespeeld worden, de zaal in, of naar buiten.Als iemand die hier opgegroeid is, heeft Idenburg zeker de ambitie om hier meer projecten te doen. Maar dat is maar één van de redenen dat hij met SO–IL nu in Nederland een vestiging opent. Hij ziet het vooral ook als een manier om de multiculturele identiteit van het bureau te versterken en een manier om tot een intensievere kennisuitwisseling te komen tussen wat er in Noord-Amerika en Europa gebeurd. Waar bijvoorbeeld Nederland voorop loopt op het gebied van duurzaamheid, daar loopt de Verenigde Staten weer voorop als het gaat om social and spatial justice, geeft hij als voorbeeld.De foto's bij de podcast zijn gemaakt door Ian Ollivier.Deze podcast wordt mede mogelijk gemaakt door AGC.

S02E05 - Lien - Vrijwilligerswerk - IJsland by Jonas Hellebuyck

Deze week bespreken correspondenten Robert en Pleun, onder leiding van host Lotte, weer al het nieuws dat je niet voorbij hebt zien komen op de NOS app maar wél wil weten. Want hoe zit het eigenlijk met de vaccinatie-loterij in Amerika? In Duitsland neemt het aantal vegans gestaag toe, maar wat moeten wij nou eten, vlees, vis, bio, of vleesvervangers? We zien door de CO2-reinigende bomen het bos niet meer. Robert heeft lenteachtig nieuws met het langstlopende experimenten ter wereld. En we bespreken waarom vrijwilligerswerk, volgens de wetenschap, positief effect heeft voor zowel de ander als jezelf!In de ver van je bed show reizen we af naar Maasdriel, dat geteisterd wordt door maffiapraktijken. See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Robert-Jan Huijsman is zo’n gastnerd die bijna eens per seizoen voorbij komt. Vandaag praten wij bij over zijn lenzenstartup Tracis Labs dat het tijdens de corona-pandemie opvallend moeilijk heeft gekregen. Zijn achtervang in Silicon Valley is zo gek nog niet; Robert-Jan kan op afroep weer bij Google aan de slag en aldaar schandalig goed verdienen. Hoe dat komt hoor je in deze aflevering.Tijdschema00:00:00 Hele stukken fietsen00:03:00 Voorstellen: Robert-Jan Huijsman00:05:19 Lenzenstartup in coronatijd00:14:40 Niet genoeg programmeurs, woekersalarissen00:29:54 Vrijwilligerswerk voor de WHO00:33:45 Bijna alles weer mogen in de States00:41:20 Hoe waren de verkiezingen?00:51:06 De misgelopen thuiswerkstartup01:17:38 Vragen van de luisteraars01:45:11 Tips01:57:17 AfkondigingTIPSRandalWeerwolven 31 met allerlei zelfgemaakte muziekHow AI Helps Players Achieve 'Tactical Clarity' in Gears Tactics | AI and Games JurianDropkick Murphys komt weer naar Amsterdam

In de podcastreeks ‘Inspirerende Erfgoedpraktijken' gaan we in gesprek met erfgoedvrijwilligers die tijdens de pandemie creatief en innovatief uit de hoek komen om hun erfgoedpraktijken te kunnen beleven. Je luistert naar een gesprek met Luc Chalmet, voorzitter van Familiekunde Vlaanderen Regio Land van Waas. Een aantal jaar geleden maakten ze een digitale omslag in deze vrijwilligersorganisatie. Tijdens deze tweede aflevering zullen we dieper ingaan op de succesvolle vrijwilligerswerking vanuit hun kot.

Johan Goossens is achttien en gaat lesgeven aan Ghanese schoolkinderen. Geweld is daar onderdeel van het pedagogische systeem.

Mick ter Reehorst ging vroeger het liefst zo ver weg als mogelijk. Vrijwilligerswerk in New York, bij de staatsmedia in China, op reis met BNN. Tot hij met Marije Martens, die Design en Nationalisme studeerde, een nieuw platform bedacht, dat een stem geeft aan jongeren van Berlijn tot aan Belgrado. We duiken in de wereld van Are We Europe. — Wat begon met docu’s, werden al snel online verhalen gemaakt en vormgegeven door teamleden uit heel Europa. Met eigen podcasts en zelfs een print magazine, ontworpen door Eddie Stok. Wat betekent het om ergens lid van te zijn? Een gesprek over members en memberful design. — Verwondering is misschien wel de meest visuele podcast ter wereld. Alles wat er wordt besproken kun je terugzien in de gallery op verwondering.com. — Reacties, tips of ideeën voor een gast? Stuur Harald een berichtje op Instagram of LinkedIn. Je kunt ook een review achterlaten via iTunes — vinden we heel leuk om te lezen en het helpt andere designliefhebbers deze podcast te ontdekken.

In de aanloop naar seizoen 3 van Radio Einstein luisteren we naar de mooiste verhalen van de afgelopen seizoenen. Met vandaag de laatste aflevering van deze mini-serie. We hebben het over werk. Iets dat voor veel bewoners van het azc onmogelijk is, want om te kunnen werken heb je een verblijfsvergunning nodig. Vrijwilligerswerk is vaak ook geen optie, want meestal heb je daar op z’n minst een VOG voor nodig. En zonder papieren kom je daar niet aan. Gelukkig zijn er een aantal organisaties die heel laagdrempelig vrijwilligerswerk aanbieden, gewoon om bezig te blijven. Koken in een verzorgingstehuis of fietsen repareren, dat soort werk. In Utrecht is er bijvoorbeeld de Vrijwilligerscentrale, die activiteiten aanbiedt waar je spontaan aan kunt meedoen. En de Vrijwilligerscentrale heeft zelf ook vrijwilligers die als tolk werken om de asielzoekers uit te leggen wat ze doen. Zoals Dunya uit Iran. Dunya vluchtte elf jaar geleden vanuit Iran naar Nederland. “Ik ben hier al zo lang. En toch voel ik me nog steeds een gast. Ik mis de geur van mijn eigen land, het brood uit mijn land, de groenten van mijn land. Een plant wil in zijn eigen pot groeien, wil niet verplaatst worden! Zo zijn wij mensen ook. Elke mens wil in eigen pot groeien. Weet je wat ik vooral mis? Ik mis het werken. Werk zorgt ervoor dat je ergens je weg vindt, dat je je beter voelt, dat je kan doorgaan met leven, met vechten voor je leven. Als je werk hebt wordt alles lichter. Stel je voor dat je niet kan werken, dat je niet mág werken… Dat maakt het leven van een asielzoeker misschien wel het zwaarst.” We spreken ook met Saleem. Hij klimt langzaam op binnen het restaurant van de familie Alizadah. Saleem gaat van afwasser naar keukenhulp, wordt chefkok en schopt het uiteindelijk tot de bediening, het visitekaartje van het restaurant. En ondertussen heeft hij een droom. Hij wil z’n eigen restaurant openen. Na veel dagen hard werken en korte nachten heeft hij nu samen met Esmat restaurant Sarban geopend. Luister naar hun verhalen in deze Mooie Momenten podcast over de waarde van werk. Volg Radio Einstein via Instagram of Facebook voor meer verhalen en beelden. Kijk op radioeinstein.nl voor meer informatie. Radio Einstein is een initiatief van Stut Theater en Theatergroep Vreemde Vis en wordt mede mogelijk gemaakt door Gemeente Utrecht en Fonds ZOZ. Radio Einstein wordt gemaakt door Misha Koole, Anne Hogewind, Stefanie Bonte en Lilian Vis Dieperink. Foto: Cas van Vliet

Vrijwilligerswerk in Namibië

Vind je het moeilijk om vrijwilligers te vinden? Dat is het signaal dat je de boot aan het missen bent! In deze 4e uitzending van de Zichtbaar met Jelle podcast ga ik het gesprek aan met Cindy Koopsen over wat er nodig is in 2020 om het vrijwilligerswerk te kunnen laten bestaan. In maart verschijnt haar boek ‘Vrijwilligers Centraal' waarin Cindy beschrijft wat er nodig is voor jouw organisatie om te kunnen blijven werken met vrijwilligers in het heden en in de toekomst. In deze podcast deelt Cindy haar kennis over: • De evolutie van het vrijwilligerswerk. • Welke gesprek je zou moeten voeren in 2020 met (potentiële) vrijwilligers? • Welke organisatorische consequenties heeft het als je kiest voor duurzaam vrijwilligerswerk? • Hoe zet je als vrijwilligersorganisatie de stap in de online leefwereld van (potentiële) vrijwilligers? • Wat is de toekomst van het vrijwilligerswerk? Contact Cindy: www.werkenmetvrijwilligers.nl Contact Jelle: www.zichtbaarmetjelle.nl

Vrijwilligerswerk heeft een passend iemand voor Bas gevonden. Slecht ter been en slechthorend, maar bij de tijd. Een 87 jaar jonge vrouw genaamd Annet. Tekst en verteller: Bas Keijzer Muziek: Ger Otte Montage en sound design: Astrid Cornelisse Foto: Sabine van Chapel

Mark, Matthijs en Geert ontvluchten de hittegolf en zijn in IJsland. Eén ding blijft wel verhit: de discussies. Dit keer over de beste voetballer allertijden, zelfhulpboeken en het PLAUSIBEL-meisje. Alsof dat nog niet genoeg is, wordt er ook een geraffineerd complot gesmeed tegen één van de heren. Spannend!

De jongens filosoferen tijdens het wildkamperen in Zweden over de kwaliteit van Friends en Mark komt met het slechtste idee tot nu toe. Maar de grote vraag is: gaat Matthijs kotsen tijdens een kerkdienst?

De helft van de Nederlanders doet vrijwilligerswerk en al die mensen moeten worden aangestuurd. Vrijwilligerswerk is ook werk, met één belangrijk verschil: je wordt er niet voor betaald. En dat maakt leiding geven aan vrijwilligers net wat anders.

Veel jonge mensen willen iets terug doen voor de maatschappij. Zo zijn er jaarlijks duizenden Nederlanders die naar derdewereldlanden afreizen om weeskinderen te helpen. Maar wat blijkt? Dat is helemaal niet zo'n goed idee! De Tweede Kamer gaat zelfs onderzoek doen naar het fenomeen 'westerse weeshuistoerisme'. In deze podcast check je ook goede alternatieven.

Duiken en vrijwilligerswerk op de Filipijnen. Draag jouw steentje bij aan het welzijn van het mariene leven op de Filipijnen. Word vrijwilliger via KILROY.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Maatschappelijke betrokkenheid staat bovenaan het wensenlijstje van medewerkers. Waarom is dat? Wat zijn de effecten van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen? En hoe pak je het aan? Dr. Lonneke Roza onderzoeker aan Rotterdam School of Management en expert op het gebied van medewerker betrokkenheid door Maatschappelijk Betrokken Ondernemen. In 2016 heeft zij haar proefschrift afgerond over Maatschappelijk Betrokken Ondernemen en heeft zij het Kenniscentrum Maatschappelijke Betrokkenheid opgericht. Dit is een team van enthousiaste wetenschappers met expertise op het gebied van Maatschappelijk Betrokken Ondernemen, Civil Society en Vrijwilligerswerk.

Iedereen zoekt naar eilanden in de zee van keuzes, beslissingen en zingeving waarin hij zwemt. Welke baan wil je? Wat voor relatie? Wel of geen kinderen? Of op wereldreis? Vrijwilligerswerk misschien? En wat is jouw betekenis? Waarom ben je op aarde? Kortom, het leven zit vol dilemma’s, keuzes en twijfels. Al die mogelijkheden brengen stress met zich mee. In deze podcast ga ik het hebben over keuzestress, over uitstelgedrag en over falen (en waarom dat juist goed is)!

Bekijk hier het interview met deze interessante hoogleraar vrijwilligerswerk, civil society en ondernemingen.