Podcasts about homera

Ile jest w Odyseuszu historii, a ile mitu? Czy naprawdę był sprytnym herosem, czy raczej postacią tworzoną na nowo przez kolejne pokolenia? W tym odcinku Agnieszka Krzemińska rozmawia z prof. Tomaszem Mojsikiem, filologiem klasycznym i autorem książki „Odyseusz. Biografia nieautoryzowana”, o tym, jak mity kształtowały starożytnych Greków. Dowiemy się, dlaczego Odyseusz miał nie tylko różnych ojców, ale i wielu synów, jak zmieniano jego historię oraz czy jego podróż odzwierciedlała rzeczywiste doświadczenia Greków. Na koniec przyglądamy się najnowszej interpretacji tej opowieści: filmowi „The Return” z Ralphem Fiennesem i Juliette Binoche. (00:20) Wstęp (01:40) „Odyseusz. Biografia nieautoryzowana”. Skąd pomysł, żeby napisać tę książkę? (04:35) Jakie miejsce zajmowała Odyseja w kulturze greckiej: czy to dzieło literackie, kronika? (07:45) Rzeczywistość historyczna w dziełach Homera (11:05) Idea podróży Greków: czy Odyseja może być mitem założycielskim? (14:52) Wielość mitów Odysa: skąd tyle pomysłów? (23:15) Skąd pochodził Odyseusz i jak wyglądała jego rodzina (28:46) Uczucia Odyseusza do Heleny a wojna trojańska (32:28) Czy Odys był przystojny i czy Achilles był przystojniejszy? (34:17) Czy Odyseusz był wzorem męskości? (37:55) Penelopa: czy jest wzorem wierności i lojalności? (46:50) Podsumowanie

Pod Troją walczył dekadę. Kolejną wędrował przez Morze Jońskie. Był pierwszym nowoczesnym bohaterem literackim – nie nośnikiem mitu, ale człowiekiem, skomplikowanym i niejednoznacznym. Mowa, oczywiście, o Odyseuszu, który jest bohaterem ostatniego odcinka „Czasu odzyskanego” w tym sezonie. Nowe, dokonane przez Antoniego Liberę, tłumaczenie eposu Homera na język polski jest pretekstem do rozmowy. Gościem jest Wit Szostak, pisarz i filozof, autor esejów nawiązujących do „Odysei” – „Tratwy Odysa” i „Zagrody zębów”. Wspólnie z Szostakiem zastanawiamy się, kim właściwie był Odyseusz i jak jego figura może posłużyć do interpretowania problemów istotnych dla naszych czasów, z których kluczowy jest kryzys uchodźczy. Czy Odyseusz był jednym z nich, skoro wracał do domu na tratwie podobnej do tych, które płyną dziś do Europy z północnej Afryki? Czy może jednak nie, skoro płynął do domu, który zostawił? Czy dom, który zostawił i dom, do którego wracał, były tym samym domem? Jaka jest sytuacja człowieka bezdomnego, w Starożytnej Grecji i dzisiaj? Zapraszam do słuchania.

Pod Troją walczył dekadę.Kolejną wędrował przez Morze Jońskie. Był pierwszym nowoczesnym bohaterem literackim – nie nośnikiem mitu, ale człowiekiem, skomplikowanym i niejednoznacznym. Mowa, oczywiście, o Odyseuszu, który jest bohaterem ostatniego odcinka „Czasu odzyskanego” w tym sezonie. Nowe, dokonane przez Antoniego Liberę, tłumaczenie eposu Homera na język polski jest pretekstem do rozmowy. Gościem jest Wit Szostak, pisarz i filozof, autor esejów nawiązujących do „Odysei” – „Tratwy Odysa” i „Zagrody zębów”. Wspólnie z Szostakiem zastanawiamy się, kim właściwie był Odyseusz i jak jego figura może posłużyć do interpretowania problemów istotnych dla naszych czasów, z których kluczowy jest kryzys uchodźczy. Czy Odyseusz był jednym z nich, skoro wracał do domu na tratwie podobnej do tych, które płyną dziś do Europy z północnej Afryki? Czy może jednak nie, skoro płynął do domu, który zostawił? Czy dom, który zostawił i dom, do którego wracał, były tym samym domem? Jaka jest sytuacja człowieka bezdomnego, w Starożytnej Grecji i dzisiaj? Zapraszam do słuchania.This podcast uses the following third-party services for analysis: Chartable - https://chartable.com/privacy

Zapraszamy do wysłuchania rozmowy z Jackiem Hajdukiem o książce "Józef Wittlin w Ameryce" przybliżającej biografię i twórczość jednego z najwybitniejszych polskich prozaików i eseistów, tłumacza Homera, emigranta wojennego do Stanów Zjednoczonych.

Z okazji Międzynarodowego Dnia Chorób Rzadkich w dzisiejszym wydaniu Na Synapsach rozmawiamy z Marleną Telengą z Uniwersyteckiego Centrum Chorób Rzadkich we Wrocławiu. Dowiecie się, dlaczego ten 29.02 nie jest przypadkowy i co się dzieje, kiedy luty jest krótszy. Opowiemy Wam też o meandrach diagnostyki pacjentów na styku z "Odyseją" Homera. Jesteście ciekawi, czy choroby rzadkie są faktycznie aż tak rzadkie? Na to pytanie także znajdziemy odpowiedź! I pamiętajcie: "Nie ma takiej choroby, której częstość występowania byłaby tak rzadka, że nie wymagałaby naszej uwagi". Na rozmowę zaprasza Karolina Kowalska

Prof. Apostolos N. Athanassakis, emerytowany profesor Uniwersytetu Santa Barbara w Kalifornii jest wybitnym badaczem antyku i tłumaczem hymnów homeryckich. W dziecińskie, podczas wojny domowej w Grecji w latach 40. ubiegłego wieku, doświadczył obecności świętej, która kojarzy mu się z obecnością bogini opisaną  w Hymnie do Demeter. Prof. Krzysztof Bielawski z Instytutu  Filologii Klasycznej UJ i dr Michał Bizoń z Zakładu Historii Filozofii UJ  dyskutują na kanwie bardzo osobistego wykładu prof. Athanassakisa w Atenach.  Rozmawiają o przeplataniu się antycznego i współczesnego spojrzenia na rzeczywistość. Postrzeganie i rola obecności boskiej wokół nas zaskakująco przypominać potrafi tę, którą opisał Homer.

Dama z podkastu Znalezione Przeczytane i niżej podpisany Gentleman, LAUREACI LITERATURY, POEZJI I SZTUKI WSZELAKICH zapraszają do wysłuchania wyjątkowej rozmowy, którą mieli okazję odbyć w podróży.(00:15) Miłe złego początki, czyli fragment, gdzie Laureaci usiłują zacząć nagrywać, ale wiele dzieje się wokół i nie wychodzi im to. Łaskawie upraszają o życzliwość PT Słuchaczy, gdy wprowadzają na orbitę poznawczą - Wspaniałą Prowincję Maryland(06:10) Rozmowa zmierza do przedstawienia prawdy o dwóch utworach "The Sot Weed Factor", a napisanych przez dwóch AUtorów, a (z)referowanych przez licznych NARRAtorów. Wspominają także Pana Sławomira Magalę, który napisał tę ksiażkę na nowo po polsku, który powinien za to dostać Orła Białego jak nic, bo nie można wykluczyć, że zrobił to lepiej niż Barth. (14:10) Laureaci próbują ustalić, czy jest to powieść historyczna czy histeryczna, ale przy okazji interesuje ich wiele różnych i bardzo przyziemnych spraw. (26:15) Zostaje wprowadzony świat przedstawiony, w szczególności piękne i wesołe kolonie brytyjskie. Miejsca pełne szarmu i sprawiedliwości, piratów, przemytników oraz - literalnie - burdeli na kółkach. (40:00) Laureaci rozmawiają o demitologizacji historii (której nie znają), autoironii i humorze i dowcipie (którego są pozbawieni) oraz o Henrym Burlinghamie III, które to rozważana prowadzą do wniosków na temat prywatności, RODO-SRODO i okolic. (48:00) Twórczość i psotmodernizm mają swoje pięć minut, kiedy Laureaci Literatury stają się Laureatami Poezji (bardziej niż zwykle). Wspominają też Homera, ale na szczęście krótko. Przypominają również wielce szanownego rycerza Don Kichote oraz jego Wiernego Sługę. Laureatka, wspomina takoż o nawiązaniach do tradycji hamerykańskiej, która dla Laureata jest mocno odległa. (55:00) Fragment, gdzie Laureat okazuje się Abnegatem, a Lauretka - Laureatką. Co okazuje się w rozmowach na tematy różne. No i w końcu pojawia się również Pocahontas! (70:00) Laureaci żegnają się, ale - podobnie jak James Bond - powrócą wkrótce. Rozmawiają też o planach czytelniczych i obiecują tyle, ile tylko mogą. (72:00) Pamięci Ebena Cooke'a, Poety i Laureata Prowincji Maryland. Cześć jego pamięci!Bostońska herbatka 250 lat później @Podkast Amerykański John Barth OPOWIADAĆ DALEJ Spotify | Apple

Stāsta arfiste un koklētāja, Latvijas Nacionālā simfoniskā orķestra arfu grupas koncertmeistare Ieva Šablovska Arfa pieder pie pasaulē vissenāk pazīstamajiem mūzikas instrumentiem. Tā tika plaši izmantota jau senajās civilizācijās, par tās izcelsmi stāsta leģendas un mīti. Daži mūzikas vēstures pētnieki apgalvo, ka arfa cēlusies no mednieka loka un radusies tad, kad pirmatnējais cilvēks izjuta nepieciešamību pēc mūzikas un sadzirdēja skaņas no cieši uzvilktas loka stiegras. Nav iespējams noteikt vienu vienīgo arfas izcelšanās valsti, bet jāpiemin Tuvie Austrumi un Tālie Austrumi, kā arī Āfrika un Dienvidamerika. Zīmējumi, freskas, skulptūras, mūzikas instrumenti, kas atrasti arheoloģiskajos izrakumos – tās ir galvenās liecības par instrumenta izcelšanās vēsturi un spēles tradīcijām. Arfas izcelšanās laiku var datēt jau ar trešo gadu tūkstoti pirms mūsu ēras. Gan Ēģiptē, gan Divupē darināja nepārspēti meistarīgas rotaslietas un mūzikas instrumentus, kuru izgatavošanai izmantoti dārgmetāli, dārgakmeņi, perlamutrs, emalja. Arfas forma bija lokveida, kas pakāpeniski pieņēma trīsstūra formu, parasti to darināja no kļavas koka, deku rotāja perlamutrs, ziloņkauls, augstvērtīgu koku šķirņu kokgriezumi. Arfas kronis tika greznots ar sfinksas vai faraona galvu, vai arī lotosa ziedu. Interesanti, ka Tālo Austrumu valstīs, Āfrikā un Amerikā arfveidīgie instrumenti ir izcēlušies neatkarīgi no Tuvo Austrumu Senajām civilizācijām. Izraēlā, piemēram, pazīst arfveidīgos "kinor" un "nebel". Tieši "kinor" spēlējis ķēniņš Dāvids. Indijā pazina "vina", Birmā – "saung". Ķīnā tieši arfa veidoja galveno muzikālo centru, šeit zināmie instrumenti – "khin", "fou-hi". Visbiežāk šos instrumentus izmantoja līdzīgi kā Tuvo Austrumu civilizācijas – kā ansambļa instrumentu dažādos rituālos, svētkos un ceremonijās. Arī Dienvidamerikas indiāņi zināja arfveidīgus instrumentus. Āfrikā, Sahāras tuksneša apkaimē pazina arfas tipa instrumentu koru. Instrumentam attīstoties, palielinājās gan arfas izmērs, gan stīgu skaits. Ja sākotnēji arfu varēja spēlēt, turot uz pleca, tad laika gaitā arfa tika atbalstīta uz ceļiem un uz zemes. Grieķu vāzes ir viens no tiem vēsturiskajiem avotiem, kas liecina par arfas izmantošanu. Tā kā grieķu kultūrai ir raksturīga teksta un mūzikas nedalāmība, Homera eposi netika lasīti, bet gan dziedāti. Un ir liecības, ka nereti tos dziedāja arfas pavadījumā. Eiropā arfa ienāca viduslaikos. Arfas izplatību un popularizēšanu Eiropā sekmēja klejojošie muzikanti: bardi – Īrijā, Skotijā un Velsā; trubadūri un menestreļi – Francijā; meistardziedoņi un vaganti – Vācijā. Arfisti izjuta lielu nepieciešamību instrumenta uzlabošanā un pilnveidošanā. Viduslaiku ķeltu arfai mainījās izmēri, arfas kolonna ieguva tikai ķeltu arfai raksturīgo lokveida formu, palielinājās stīgu skaits. Arfas būve pārējā Eiropā evolucionēja pakāpeniski, turpinājās dažādi arfas uzlabojumi: tika uzlabots arfas skanējums, attīstījās izteikta taisna kolonna, 16. gadsimtā izveidoja dubultstīgu un trīskāršu stīgu arfas, kā arī izveidoja hromatisku arfu ar 12 stīgām katrā oktāvā, kuru izmantoja Klaudio Monteverdi savā operā "Orfejs". 17. gadsimtā nezināms tiroliešu meistars konstruēja pirmo āķu mehānisma arfu. Tomēr tas viss bija tālu līdz pilnībai. Sākās dažādi eksperimenti, parādījās dažādu tipu pedāļu arfas, līdz 1801. gadā tika patentēta 46 stīgu dubutdarbības pedāļu koncertarfa, kādu pazīstam šodien. Bet tagad vairāk par to, no kādiem materiāliem vēsturiski bija pagatavotas arfu stīgas un kādus materiālus koncertarfām izmantojam šodien. Vēstures dati liecina, ka arfas stīgas ir bijušas radītas gan no zirgu astriem, gan kokvilnas, gan lina, gan vara, gan dzīvnieku zarnām. Velsas karaliskās ģimenes piederīgie spēlēja arfas, kas bija ar zelta un sudraba stīgām. 1930. gadā tik radīts jauns sintētisks materiāls – neilons, to ātri sāka izmantot mūzikas instrumentu stīgām. Neilona stīgas piedāvāja stabilitāti, izturību un mazāku ietekmi no laika apstākļiem. Šobrīd ir pieejamas dažādu veidu arfas stīgas, ietverot gan tradicionālos dabīgos materiālus, gan sintētiskos. Nesen tika izgudrotas sintētiskās zarnu stīgas. Un vēl. Arfas stīgas ir iekrāsotas – tas tāpēc, lai arfistam būtu orientieris – Do stīgas ir iekrāsotas sarkanā krāsā, savukārt Fa stīgas iekrāsotas tumši zilā, gandrīz melnā krāsā. Šodien arfisti spēlē uz triju dažādu materiālu stīgām: zemākās 12 basa stīgas ir metāla pinuma stīgas, arfas vidusreģistrā vispopulārākās ir zarnu stīgas, savukārt pašas tievākās, augšējā reģistra stīgas, ir no neilona.

Vojta Přívětivý a Dan Žlebek. Fajn Ráno!

About our Guest: Dr. Matthew Post Assistant Professor of Humanities and Associate Director, Saint Ambrose Center for Catholic Liberal Education and Culture at the University of Dallas. He has spent his career teaching the Great Books of the Western tradition, having worked in Canada, Japan and Slovakia in addition to the U.S. In the Slovak Republic, he had the privilege to build a Great Books program at a school whose mission was to renew classical education after decades of communist rule had obscured the country's history and traditions. His research explores how best to understand and promote virtue, service and leadership through education. His academic interests include the ancient Greeks, St. Augustine and St. Thomas Aquinas, the Enlightenment, the American Founding and German Idealism.Show NotesThe art of teaching encompasses freedom which allows for students to rest in a state of wonder. If we allow students to enjoy the ideas that they are learning, it captures the essence of teaching with beauty as the center of the lesson. Beauty is not just about a master teacher conducting a symphony, but about all the teachers and the spirit of the school working in community because beauty has form and unity. As Dr. Post unpacks the transcendentals (truth, goodness, and beauty), he explains that If a soul is disordered, the “good” helps to order the soul to know beauty. So, Dr. Post explores where order comes from. The activity of making sense of an idea leads us to commune with or engage with truths that are unchanging. He builds upon these ideas and how they operate through good teaching. The episode closes discussing the importance of the poetic Homer texts to really understand humanity and what true forgiveness looks like. Some topics in this episode include: What is beauty? and How did the Greeks approach beauty through poetry? What are the transcendentals? How does formation help students to recognize beauty? How do teachers balance The True, The Good, and The Beautiful in classroom instruction? How does constraining or forcing, The True, The Good, and The Beautifu affect a student when they go out into the world? The Greek importance of Kalos Agothas (kalokagathos) for the attainment of virtue through a genuine submission to truth. Approaching education with a spirit of reverence for truth to lay a foundation in beauty. Books & Resources In This EpisodeThe Ethics of Beauty by Timothy PatitsasThe Iliad and The Odyssey by HomerPlatonic Texts: The Republic Timaeus The Symposium Favorite Quote & A book that is neglected: Quote: "I have kissed the hands that slew my children" - HomerA neglected work that is worth looking at: The Captives (a play about slavery) by a Roman comedian, PlautusPlease Support us on Patreon_________________________________________________________Credits:Sound Engineer: Andrew HelselLogo Art: Anastasiya CFMusic: Vivaldi's Concerto for 2 Violins in B flat major, RV529 : Lana Trotovsek, violin Sreten Krstic, violin with Chamber Orchestra of Slovenian Philharmonic © 2022 Beautiful Teaching. All Rights Reserved ★ Support this podcast on Patreon ★

Poeta, dziennikarz, reporter. Poszukiwacz sensu. Napisał książką dla dzieci, która każe się zatrzymać dorosłym. Nie ma mowy o szybkim przekartkowaniu na dobranoc. Czytasz i czujesz, że jesteś częścią większej całości. Obok Antygony, Ariadny, Homera, Pasoliniego. Dzięki „Godzinie śródziemnomorskiej” porozmawiamy o tym, co zauważamy, a czego widzieć nie chcemy. O bezradności słów i sile współdziałania. O empatii, której sprzyjają ćwiczenia z wyobraźni. Można zacząć od jednego zdania: Ja jestem tobą, a ty mną.

„Hraju, abych mohl platit složenky,“ culí se v Blízkých setkáních herec Vlastimil Zavřel. Rozvyprávěl se i o dabování Homera v seriálu Simpsonovi a setkání se ženou, kterou potkal v 56 letech v restauraci U Báby. „Dám si jen malé a mám ho pořád čerstvé. Naučil mě to Martin Štěpánek,“ prozrazuje v rozhovoru s Alešem Cibulkou. Všechny díly podcastu Blízká setkání můžete pohodlně poslouchat v mobilní aplikaci mujRozhlas pro Android a iOS nebo na webu mujRozhlas.cz.

„Hraju, abych mohl platit složenky,“ culí se v Blízkých setkáních herec Vlastimil Zavřel. Rozvyprávěl se i o dabování Homera v seriálu Simpsonovi a setkání se ženou, kterou potkal v 56 letech v restauraci U Báby. „Dám si jen malé a mám ho pořád čerstvé. Naučil mě to Martin Štěpánek,“ prozrazuje v rozhovoru s Alešem Cibulkou.

- Religioznawstwo jest taką dyscypliną, która badając rzecz drażliwą dla wielu, czasami niezwykle intymną i prywatną, czyli religię, poddaje wszystko w wątpliwość - mówi profesor Lech Trzcionkowski z Uniwersytetu Jagiellońskiego. - Innymi słowy spogląda na religii z perspektywy ludzkiej twórczości i ludzkiej wyobraźni, ludzkich potrzeb. Ta perspektywa ludzka jest tutaj na pierwszym planie.Czym jest religia? Czy to, co rozumiemy pod tym terminem, istnieje poza światem europejskim, zachodnim? Czy religia jest stałą, naturalną cechą ludzkiej kultury umysłowej czy też raczej sztucznym konceptem myślowym? Czy badanie religii jest badaniem rzeczy samej w sobie czy raczej tego, co tejże rzeczy myślimy?Zdaniem prof. Trzcionkowskiego religia nie istnieje powszechnie w takim sensie, w jakim powszechnie się o niej mówi. - Religia, tak jak ją znajdujemy w nazwie religioznawstwo czy nauka o religii, jest tworem europejskim i jest tworem nowożytnym, i została w jakiś sposób narzucona całego światu poprzez kolonizację. W innych rejonach czegoś takiego jak religia nie było, nie było tego pojęcia, tego konceptu religii.Religia jest zawsze pojęciem politycznym. Służy kontroli ludzkiej wyobraźni, myślenia związanego z wszystkim tym, co nieludzkie, nadprzyrodzone. Jak w Chinach, gdzie na wzór zachodni i japoński stworzono termin (zōngjiào), który miał oznaczać kulty akceptowane i oficjalnie uznane przez władze państwowe. W Indonezji wzięto termin z sanskrytu (agama) i stworzono klasyfikację pięciu religii uznanych przez państwo.Kolumb i Cortez, kiedy przybywali do Ameryki, stawili pytanie o to, czy „dzicy”, których napotykali, mają religię rozumianą na sposób europejski. Odpowiedź twierdząca oznaczała, że Indian można było - w przekonaniu najeźdźców - chrystianizować, czyli „cywilizować”, mają bowiem duszę, jest w nich pierwiastek nadprzyrodzony. Można wówczas takie dusze poddać działalności kaznodziejów i misjonarzy. Odpowiedź odmienna uprawniała Europejczyka do prowadzenia bezwzględnej, wyniszczającej wojny. Oznaczało to bowiem - wnioskowano - że „dzicy” są podobni do zwierząt.Jak było w starożytnej Grecji? Czy Grecy mieli religię? Czy religia i religijność to to samo? Czy można być człowiekiem religijnym nie wyznając religii?- W Grecji nie było terminu, który bez bólu filolog mógłby przełożyć jako religia - mówi Trzcionkowski. - Ale i tak jesteśmy w lepszej sytuacji niż np. badacze Starego Testamentu i historii religii dawnego Izraela, gdzie terminu, który w jakikolwiek sposób odpowiadałby naszemu pojęciu religii w ogóle nie ma.Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragment "Odysei" Homera  czytał Marcel Nowakowski. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.

Przez długie lata psychiatria traktowana była z pogardą. Znajdowała się w jakimś sensie na obrzeżach medycyny. Psychiatrów uważano za „czarne owce” medycyny. Dziś wiele się zmieniło. Psychiatra, bardzo specjalistyczna, jest dziś niezwykle nowoczesną dyscypliną. Interesuje się duszą i ciałem, człowiekiem w całym jego wymiarze. Wymaga znajomości zarówno medycyny, jak i humanistyki, uwarunkować społecznych.Po drugiej wojnie światowej psychiatrię zachodnią zdominował Zygmunt Freud i psychoanaliza, która była bardzo atrakcyjna, ale zarazem niefalsyfikowalna. Spowodowało to zatrzymanie rozwoju psychiatrii biologicznej. Stąd psychiatrzy zostali zepchnięci na obrzeża medycyny i długo się tam znajdowali. Sytuacja zmieniła się dopiero wówczas, gdy zaczęła rozwijać się psychofarmakologia.Prof. Dominika Dudek, podobnie jak jej mistrz, prof. Jerzy Vetulani, jest zwolenniczką łączenia nauk biologicznych i humanistyki. Na pacjenta patrzy zawsze holistycznie.- Na człowieka składa się jego cielesność - mówi - ale także jego psyche, dusza. Cielesność może bardzo wpływać na stany emocjonalne. Jakaś zwykła choroba somatyczna może wywoływać objawy psychopatologiczne, a z drugiej strony objawy psychopatologiczne mogą przejawiać się w ciele. Człowiek o swoich lękach, o swojej niedoli, o swoim psychologicznym cierpieniu może komunikować się za pomocą ciała.Medycyna, a zwłaszcza psychiatria uczy nieosądzania. Jest to bardzo trudne, ale konieczne, by lepiej móc pomóc pacjentowi. Kiedy widzimy zło, trudno go nie potępić. Ale nigdy nie wiadomo, czy określone zachowanie człowieka wynika z jego złej woli, czy może jest wynikiem jakiejś ukrytej patologii.- Można oczywiście - mówi Dudek - skończyć na tym, że życie, w tym życie ludzkie to forma istnienia białka. A można jednak doszukiwać się w tym jakiegoś sensu przez duże „S” czy jakiejś tajemnicy przez duże „T”. Ja wolę jednak tę drugą drogę.Neurobiologia to dyscyplina wyjątkowa. Z jednej strony należy do najbardziej nowoczesnych, z drugiej - w największym stopniu odsyła nas do wzorców antycznych, kiedy ciało i dusza były przedmiotem tego samego namysłu.Czym jest mózg i w której jego części może znajdować się dusza? Próby odpowiedzi na to pytanie rodzą kolejne. Czy transplantacja mózgu będzie kiedyś możliwa, a może to ciała do mózgu? Czy udałoby się wówczas zachować tożsamość osoby, której mózg przeszczepiono? A dalej pojawiają się pytania o przyszłość człowieka i prawdę o świecie, a co za tym idzie, o sposób i charakter naszej interakcji z tym światem.  Wszyscy jako ludzie jesteśmy głęboko zanurzeni w kontekście - historycznym, społecznym, geograficznym, rodzinnym i in. Percepcja przez nas świata przebiega zależnie od wielu czynników, m.in. od tego, jak jesteśmy wychowani czy jaka jest nasza wiedza o tym świecie czy o konkretnym zjawisku.Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragmenty traktatu "O naturze rzeczy" Lukrecjusza  czytała Emilia Herok. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.

- Jesteśmy w przełomowym momencie - mówi prof. Beata Kowalska, socjolożka z Uniwersytetu Jagiellońskiego. - Fale migracyjne były do przewidzenia. Dobre teksty na temat potencjalnych zagrożeń związanych z tzw. wojnami klimatycznymi mogliśmy przeczytać dobre dwie dekady temu. Jeden z głównych raportów, który dokładnie przewidział moment, w którym jesteśmy, powstał ponad trzydzieści lat temu. W związku z tym to, co widzimy w tej chwili zupełnie nie dziwi. Wiemy również doskonale, że stawianie murów i zasieków niewiele daje, bo fale migracyjne mają to do siebie, że po prostu je opływają. Jeżeli popatrzymy na sytuację polityczną, demograficzną, na kwestie klimatu, nie ma wątpliwości, że mogliśmy się przygotować, bo te wyzwania były dobrze zdefiniowane - dodaje.Jak to się stało, że nie zauważyliśmy, że szlaki migracyjne są faktem i że się zmieniają? Dlaczego przespaliśmy ten moment? Czy świadczy to źle o polskich uczonych? Czy powinni mówić głośniej to, co wiedzieli od lat? Czego nie dopełnili politycy?Polska nie brała udziału w europejskiej dyskusji po tzw. kryzysie migracyjnym z 2015 roku. Nie uczestniczyła w programie relokacji, nie miała i nie ma pomysłu, jak przyjąć osoby, które bądź tu będą bądź już tu są. A nie są to żadne fale barbarzyńców, ale ludzie, którzy w krajach, z których przybywali i przybywają poddawani byli najcięższym próbom.Kluczem jest gościnność, prawo mające w różnych kulturach swoje źródła w bardzo wczesnej starożytności.  Gościnność jest błogosławieństwem, ale gościnność jest też nakazem. Dawne teksty uczą, że dzięki gościnności możemy zasłużyć nie tylko na szacunek ze strony ludzi, ale i bogów. Stoicy stawiali te same co my dzisiaj w kontekście migracji pytania: jestem obywatelem świata i co to dla mnie oznacza? Czego to ode mnie wymaga? Jak zdefiniować obcego, innego? Czerpiąc z tej tradycji mamy szansę lepiej zrozumieć naszą obecną sytuację.Greckie słowo ksenos jest dwuznacznie, stanowi bowiem komponent zarówno w słowie filoksenia, czyli umiłowanie obcego, ale i - ksenofobia - lęk przed obcym. Oznaczało więc i tego, który jest mile widziany, i tego, na którego patrzymy z wrogością. W owej dwuznaczności zawarty jest ów odwieczny problem stosunku do tego, co inne, odmienne, obce. Stosunek pozytywny i negatywny to dwie strony tej samej monety.Jak to możliwe, że w świecie zbudowanym na wartościach chrześcijańskich staliśmy się obojętni na cierpienie innych?W Polsce brakuje edukacji o inności. Po Holokauście, Rwandzie, nawet wojnie w Jugosławii, którą większość z nas pamięta - mówi Beata Kowalska - czujemy, że gdzieś się nie sprawdziliśmy. Coś nam umknęło. Gdybym jako socjolożka miała pokazać punkt, w którym się to zaczyna, to powiedziałabym tak: mamy demonizację i dehumanizację obcego i w pewnym momencie przestajemy widzieć człowieka. To jest prosty, precyzyjnie opisany proces.  W pewnym momencie nie tylko nie widzimy tych dzieci z Mikołowa, ale też nie jesteśmy w stanie przyjąć wiadomości, że ci ludzie niosą ze sobą straszne historie.Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragmenty dzieła "Wojna peloponeska" Tukidydesa czytał Marcel Nowakowski. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.`

Bardzo długo w Polsce, jak w całej Europie, komponent klasyczny, łacina i greka, był kluczowy w wykształceniu humanistycznym. Dzisiaj jest inaczej. Jeżeli nastolatek widzi memy, w których humaniści pracują „na kasie” i są przedmiotem żartów, a w domu słyszy, że ma zdobyć nie wykształcenie, ale zawód, który będzie dawał odpowiednie profity, to trudno oczekiwać, że taki nastolatek będzie dokonywał świadomych wyborów.  Jak temu zaradzić, skoro dzisiejsi uczniowie nie odczuwają potrzeby takiej edukacji? Najpierw trzeba uczniom te potrzebę uświadomić, a dopiero potem ją zaspokoić.To, na jakim poziomie będzie nasze wykształcenie, jest w naszych rękach. Badania dowodzą, że wycofywanie łaciny z edukacji szkolnej idzie w parze ze spadkiem czytelnictwa. Są to procesy paralelne. W rezultacie przekłada się to na obniżanie intelektualnego potencjału całego społeczeństwa. Tempo życia, duża ilość bodźców, nowe technologie, przeciążenie uczniów, zmiany myślenia o wykształceniu - wszystko to nie sprzyja edukacji klasycznej. Nie oznacza to jednak, że należy się poddać.- To jest rzeczywiście jedno z najtrudniejszych pytanie, jakie dostaje nauczyciel łaciny - mówi dr Janusz Ryba, nauczyciel szkolny i akademicki. - Pytanie, na które nie do końca jesteśmy w stanie odpowiedzieć, nie popadając albo w patos, albo nie trywializując sytuacji. Ja mówię uczniom zawsze tak: uczcie się, bo jest to ciekawe. Oczywiście, możemy używać argumentów o tradycji antycznej i korzeniach tradycji europejskiej. Do pewnej grupy uczniów takie argumenty zawsze docierają. Możemy używać argumentów o tym, że bez wiedzy o antyku trudno być świadomym odbiorcą kultury nowożytnej. Jasne, te argumenty też do niektórych docierają. Ale ja pamiętam swoją historię, kiedy mnie po prostu zainteresowała łacina, i łacina jako język, później dopiero kultura antyczna. I uważam, że to jest najlepszy sposób rozpoczynania edukacji łacińskiej. Uczymy się czegoś, co jest ciekawe, czegoś, o czym nie macie na razie pojęcia, ale spróbuję wam to pokazać jako pewną niezwykle interesującą materię, w której po prostu można się zakochać.Na lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku przypadała dyskusja o tym, czy kształcenie klasyczne przystaje do nowych czasów. Pytano, czy nie jest to element czasów, które już minęły. Co ciekawe, po wojnie używano tych samych elementów. Pojawiły się postulaty nowego humanizmu, który powinien kształtować nowego człowieka, czyli człowieka pracy i czynu na miarę lat czterdziestych i pięćdziesiątych. Zaskakujące jest to, że w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych udało się ten trend zatrzymać, częściowo nawet odwrócić. Najlepsza sytuacja kształcenia klasycznego w Polsce to lata osiemdziesiąte! W latach dziewięćdziesiątych pojawiły się wielkie nadzieje na umocnienie kształcenia klasycznego, ale kolejne rządy jeszcze bardziej to kształcenie ograniczały. Argumenty kolejnych ministrów były różne: a to że uczeń musi uczyć się dwóch języków nowożytnych i dla łaciny nie ma już miejsca, a to że w siatce godzin musi być miejsce na nowe przedmioty, jak informatyka.Edukacja klasyczna to i języki, i kultura. Każde zdanie sformułowane po łacinie niesie treść kulturową. Zatem kultury antycznej uczymy się trochę przy okazji nauki języków. Panuje obiegowa opinia, że na przestrzeni kilkudziesięciu ostatnich lat nauczanie łaciny w Polsce nie zmieniło się. Ale to nie prawda. Zmieniło się i to dość poważnie. Dzisiaj kształcenie klasyczne to kształcenie interkulturowe, a nawet transkulturowe. Można łaciny i kultury antycznej uczyć bardzo nowocześnie.Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragmenty traktatu "Kształcenie mówcy" Marka Fabiusza Kwintyliana czytała Marta Topór. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.`

Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragment książki "Harry Potter i Kamień Filozoficzny" J.K.Rowling czytała Gabriela Rogala. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.`

Pod koniec 2021 roku przetoczyła się w USA dyskusja nad propozycją, by wszystkie budynki publiczne w mieście Waszyngton budowane były według wzorców klasycznych, najlepiej - postulowali wnioskodawcy - by imitowały ateński Partenon. Wynika to z przekonania wielu osób, że dziedzictwo amerykańskie jest przetworzeniem dziedzictwa europejskiego, czyli grecko-rzymskiego. W Stanach Zjednoczonych rozwiązania takie przekładają się na praktyczne przejawy życia publicznego, przy czym takie myślenie zakłada elitaryzm i prymat pewnej grupy społecznej i wiąże się z wykluczeniem.- Wcale to nie jest miłe do powiedzenia, wcale nie mam ochoty tego mówić - zauważa dr hab. Aleksandra Klęczar z Uniwersytetu Jagiellońskiego - ale rzeczywiście jest tak, że w Stanach Zjednoczonych badania w zakresie studiów klasycznych, zwłaszcza takiej tradycyjnie rozumianej filologii, bywają widziane jako wiążące się z jednej strony z dziedzictwem potęgi kolonialnej, z drugiej strony z chrześcijaństwem, radykalnym, narzuconym w pewnym sensie, a więc są widziane jako swego rodzaju bastion konserwatyzmu.Czy istnieje ryzyko, że w Polsce wpadniemy w pułapkę utożsamienia w edukacji klasycznym z pewnym wzorcem kulturowym? Swego czasu środowiska katolickie postulowały usunięcie ze szkół nauczania łaciny i greki, języków Nowego Testamentu i Kościoła, jako nośników treści pogańskich. Czyżby edukacja klasyczna była niebezpieczna?Ale jest też niebezpieczeństwo popadnięcia w inną przesadę. Jeśli nadal będziemy widzieli starożytnych Rzymian jako wspaniałych triumfatorów, niosących i szerzącym cywilizację, nie przyniesie to niczego dobrego. Patrzenie przez różowe okulary na wzorce greckie i rzymskie, np. na demokrację i republikę, jest fałszowaniem historii. Potrzebujemy myślenia krytycznego o przeszłości.Nie chodzi o to, by wszystko wywrócić do góry nogami.- Ważne, byśmy stanęli przed lustrem i powiedzieli sobie, że czasy, które badamy, są absolutnie fascynujące i powstało wtedy wiele ciekawej literatury, ale jednocześnie, pod wieloma względami, etycznie, dla nas to jest dzisiaj obca planeta – mówi Aleksandra Klęczar. - To jest sposób myślenia obcy dzisiejszym czasom.Czy myślenie przez pryzmat nowych odczytań i nowych trendów jest szkodliwe dla edukacji klasycznej i profilu intelektualnego współczesnego, wyedukowanego Europejczyka, czy wręcz przeciwnie? Czy otwarcie się na nowe badania, na inne dyscypliny, daje nowe możliwości, wskazuje nowe kierunki dla poszukiwań intelektualnych? Komu i na ile potrzebna jest tzw. „twarda filologia klasyczna”?Jaka jest dziś kondycja studiów klasycznych i edukacji humanistycznej? Zdaniem Aleksandry Klęczar stoimy obecnie przed wielką szansą na nowe otwarcie. Znaleźliśmy się w miejscu, w którym sami musimy zadać sobie pytanie w jakim kierunku chcemy z tymi badaniami, z edukacją iść. Antyk, także w kulturze popularnej i w sieci, jest wszechobecny od zjawisk mainstreamowych, jak hollywoodzkie filmy, wysokobudżetowe seriale i franczyzy książkowe, po inicjatywy powstające oddolnie, sieciowe, zyskujące popularność oddolnie i potem ewentualnie do mainstreamu trafiające.Antyk funkcjonuje, żyje, jest czytany po swojemu. Twórcy i odbiorcy kultury popularnej znają tradycję grecką i rzymską nieraz z przetworzeń już w stylu Parandowskiego. Uczeni, badacze muszą się pogodzić z tym, że zmieniają się pokolenia, tematy zainteresowań i podejście do tematów. To, że potwory antyczne pojawiają się w książkach, serialach czy komiksach, oznacza, że ta tradycja żyje.Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragment książki "Harry Potter i Kamień Filozoficzny" J.K.Rowling czytała Gabriela Rogala. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.`

Czy samo myślenie może być postrzegane jako prowokacja? Wydaje się, że jest ono czymś najbardziej naturalnym, prostym i oczywistym. Każdy z nas myśli: albo o tym, co zrobić po przebudzeniu, albo o sensie życia. Ale współcześnie utknęliśmy w „niby-oczywistościach”. Myślenie może być więc prowokujące, kiedy myślimy o rzeczach, które, zdawałoby się, mamy już przemyślane. Powrót do korzeni antycznych daje możliwość przemyślenia wszystkiego raz jeszcze. Na nowo pytamy o człowieka, o płeć, o instytucje, o społeczeństwo. Wszystko ukazuje się w nowym świetle.Szansą są takie dyscypliny jak filozofia czy filologia klasyczna. Pierwsza uczy nas krytycznego myślenia, druga języka (łacina i greka) i kultury starożytnej, które są nam z jednej strony obce, a z drugiej - wręcz przeciwnie! Ćwiczymy się w zaglądaniu w przeszłość, by lepiej zrozumieć świat, który nas otacza. Abstrakcyjne wchodzenie w sferę tego języków, których już nie używam, może nas niesamowicie pobudzić do działań bardzo realnych i nowoczesnych. Wszelkie zadania, które są - wydaje się - po nic, uruchamiają myślenie, uplastyczniają wyobraźnię.W pewnym momencie pojawił się mocny trend, że absolwentów filozofii i filologii klasycznej na całym świecie zatrudniano w korporacjach na kluczowych stanowiskach. Okazało się, że ludzie ci nadają się doskonale do rozwiązywania problemów, do których inni nie wiedzą, jak podejść. Wiedza to za mało. Niejednokrotnie - a szczególnie w XXI wieku - kluczowe okazuje się myślenie nieszablonowe, niekonwencjonalne, nieschematyczne. Któż nadaje się do tego lepiej od kogoś, kto całe swoje życie ćwiczy umysł?Francis Bacon i Kartezjusz, dokonując przewrotu w filozofii nowożytnej, po prostu przypominają starożytne pytania: czy jesteś zdziwiony światem?, czy twój osąd jest krytyczny?, czy dana myśl zgadza się z rzeczywistością? Filozofia to zachęta do myślenia, a nauka łaciny i greki to powrót do domu.Uniwersytet, a z nim cała edukacja w Polsce, znalazł się w głębokim kryzysie. To, co z założenia jest szkołą uczenia się i wspólnotą myśli, sprowadzono do rangi zwykłej korporacji. Liczą się nie odkrywcze myśli i przełomowe badania czy wartościowe publikacje, ale listy ministerialne, punktacje, ewaluacje, produktywność i tym podobne.- Nauka polega na tym, by prowokować. Nauka powinna być na barykadzie. Uniwersytet jest od tego, by podkładać miny i wysadzać - mówi prof. Joanna Hańderek, filozofka z Uniwersytetu Jagiellońskiego. -  Uniwersytet nie ma dawać żadnego produktu, bo uniwersytet nie jest ani szkołą wyższą zawodową, ani jakąś szkołą technologiczną. Uniwersytet ma zbroić do krytycznego myślenia.Profesor Hańderek przekonuje, że myślenie ma się dobrze, ale ważne, by dostrzegać nowe przestrzenie, gdzie może się ono realizować w nowoczesny świecie. Ale czy te dwie kwestie - wolną myśl i instytucję, jaką jest uniwersytet - w dzisiejszy czasach da się jeszcze pogodzić? Gdzie i jak realizować wolną i kreatywną myśl - tak nam potrzebną - skoro uniwersytet tego nie wymaga i tego nie uczy?Podcast z cyklu "Kto zabił Homera" został nagrany w bibliotece Instytutu Filologii Klasycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Fragment "Uczty "Platona czytał Patryk Czyżewski. W wyborze i przygotowaniu tekstów uczestniczył Julian Skowronek. Na zrekonstruowanych instrumentach antycznych, aulosie i kitarze grał Stefan Hagel z Austriackiego Instytutu Archeologicznego Austriackiej Akademii Nauk.  Realizacja podcastu, Free Range Productions.` 

W tym odcinku przyglądamy się "Pogardzie" - filmowi, który był pierwszą i jedyną rzeczywistą próbą konfrontacji Godarda z wysokobudżetowym trybem produkcji i obsadzeniem głównej roli gwiazdą światowego formatu, jaką jest Brigitte Bardot. Jednak konflikty z obsadą, medialny zgiełk i ataki paparazzi nie były jedynymi problemami Francuza. Jak łatwo się domyślić, przewidywania reżysera odnośnie problemów z producentami spełniły się, co doprowadziło ostatecznie do rękoczynów na Polach Elizejskich. Wszystko z powodu pośladków Bardot… W trakcie audycji dołączył do dyskusji Janek Brzozowski z portalu film.org.pl, który "Pogardzie" poświęcił część pracy licencjackiej. Rozmawiamy na temat literackiego pierwowzoru "Moravii", "Odysei" Homera, ciekawych zabiegów stylistycznych w filmie, oraz relacji z Truffaut. Udaje nam się znaleźć cechy wspólne "Pogardy" i "Blade Runnera" Ridleya Scotta, a także samego Godarda i Kapitan Marvel!

Popularne myślenie o Biblii Hebrajskiej nieco rozmija się z ustaleniami naukowców. - Nie ma żadnego dowodu archeologicznego na obecność Izraelitów w Egipcie. My to wiemy od końca lat 80. XX wieku, ale w podręcznikach szkolnych nadal znajdziemy informacje, że Mojżesz wyprowadził z Egiptu Izraela, że po drodze nadał im prawa, stąd jest Tora i dekalog – mówi w Radiu Naukowym prof. Łukasz Niesiołowski- Spanò, dziekan Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego.* Przygotowanie każdego odcinka to wiele godzin pracy. Jeśli podobał Wam się ten podcast – możecie mnie wesprzeć w serwisie Patronite. Dzięki! https://patronite.pl/radionaukowe *Co również istotne, jak mówi historyk, autorzy Biblii i jej odbiorcy byli elitą. - To nie są opowieści ludowe zebrane na targu przy łuskaniu fasoli. To nie tak. Tak uważano 100 lat temu – podkreśla. W ostatnim czasie trwają dyskusje na temat zmiany datowania tekstów biblijnych. – W tej chwili wiele hipotez datujących np. Pięcioksiąg przenosi czas jego powstania na V-IV wiek p.n.e, epokę perską. Jak przymierzymy autora tekstu biblijnego do tej epoki to mamy do czynienia z Jerozolimą w której mieszka 300-400 osób. Z których czytać umie może połowa. To jest twór wewnątrz grupy elitarnej – opowiada badacz. Prof. Łukasz Niesiołowski- Spanò bada niedoceniane wcześniej wpływy kultury greckiej na autorów Biblii. Zwraca uwagę np. na opowieść o Hiobie. - U Homera w Iliadzie mamy opowieść o micie, który czytelnicy Homera muszą znać, bo autor pisze o tym, jak o dobrze znany wątku. Chodzi o Niobe, która została pozbawiona potomstwa. W Biblii mamy podobną postać, która traci dzieci. To Hiob. Proszę zwrócić uwagę, Niobe i Hiob, mają tę samą etymologię – mówi naukowiec. - Nie wierzę w możliwość, żeby te same narracje używały tego samego imienia niezależnie od siebie. To jedno musiało na siebie wpływać – ocenia. Jak dodaje wiemy, że opowieść o Niobe jest starsza niż księga Hioba. – I to otwiera ogromne pytanie jak mogło dość do inspiracji ze strony greckiej na autorów biblijnych – mówi historyk.W podcaście rozmawiamy o tym, jak się bada Biblię, dlaczego na stan naszej wiedzy ma wpływ to jaki jest podział uczelni… na wydziały. A także szukamy odpowiedzi na pytanie najważniejsze: po co napisano te teksty.Polecam!https://pl.wikipedia.org/wiki/%C5%81ukasz_Niesio%C5%82owski-Span%C3%B2,https://radionaukowe.pl/https://patronite.pl/radionaukowe

Marge Simpsonová měla kromě Homera tři další nápadníky. Málokdo si je ale pamatuje Milostné avantýry se nevyhýbají ani rodince ze Springfieldu. https://coolmagazin.iprima.cz/serialy/marge-simpsonova-lasky-milenci   See omnystudio.com/listener for privacy information.

Kdo by je neměl rád. Žlutá rodinka baví diváky všech generací po celém světě už třicet dva let. Kdo by neznal Marge, Homera, nebo Lízu? Simpsonovi dabují známé české hlasy. My jsme se zašli podívat do studia, kde se vše odehrává… Navštivte web CNN Prima ZPRÁVY na https://cnnprima.cz Instagram: https://www.instagram.com/showtime_cnnprima Facebook: https://www.facebook.com/TOPSTAR See omnystudio.com/listener for privacy information.

Kdo by je neměl rád. Žlutá rodinka baví diváky všech generací po celém světě už třicet dva let. Kdo by neznal Marge, Homera, nebo Lízu? Simpsonovi dabují známé české hlasy. My jsme se zašli podívat do studia, kde se vše odehrává… Navštivte web CNN Prima ZPRÁVY na https://cnnprima.cz Instagram: https://www.instagram.com/showtime_cnnprima Facebook: https://www.facebook.com/TOPSTAR See omnystudio.com/listener for privacy information.

Acabámos por escolher tacos, malta. Bom, em relação aos emails: Hoje sugerimos ideias para relações à distância, criámos estratégias para engatar no supermercado, debatemos a maturidade de um rapaz que está a quarentenar em casa dos papás e ajudámos uma rapariga que não sabe se acaba com o namorado ou com o perfil que criou no Tinder. No fundo, respondemos a todas as grandes questões que só o 25 de Abril permitiu que fossem feitas. Neste podcast somos a grande chaimite que liberta os portugueses do fachismo do mundo amoroso. De nada, Salgueiros Maias. Obrigado Morfeu, Pamela Anderson, Jerónimo Martins e Homera pelos emails. Estavam muito bonitos, vê-se que vocês andam a ver a TeleEscola. PS - por favor elogiem as plantas à Rita, que ela vai ficar toda contente. Pensem que é como se a estivessem a regar. Desculpem. Isto ficou porco. ________________ Terapia de Casal é o podcast que pode acabar com o casamento do Guilherme Fonseca e da Rita da Nova. Enviem as vossas questões/inquietações/dúvidas amorosas para terapiadecasalpodcast@gmail.com que nós respondemos. Sigam-nos nas redes: @guilhermefon @ritadanova Música de Vitor Teixeira. Imagem de Carolina Costa. Obrigado por ouvirem.

‘Madoka Magica’ changed the magical girl genre by raising the stakes (you can DIE!), dark/eerie overtones and realistic modern day weapons (guns) all while being a super cute art style. Join host Kari Lane and Ollie Drennan with special guest Cristina Vee (the voice of Homera) as they dive into ep 1-3. What is with these “contracts”? Can you trust something really cute (Kyubey)? Is Homura a villain or just rough around the edges? Cristina also talked about how she originally was not cast in the show but stuck with it to bring this complex character to life. Join hosts Kari Lane, Veronica Valencia, Jaimi Gray and Ollie Drennan as they review and discuss the dark magical girl show, “Madoka Magica”! There will be special voice actor guests almost every week, and plot discussion for days! Be sure to rate and subscribe to enjoy the anime breakdowns and stay up to date on all things Madoka Magica! Check out www.japancrate.com for delicious Japanese snacks! The crates we showed are the Premium crates. You can use the code “AFTERBUZZ” for $3 off your first Premium Japan Crate! If you go to our twitter, @ABTVanime, we do an unboxing of both crates! Use the code “ABTVanime” for 10% Loot Crate Anime! www.lootcrate.com/ABTVanime Here for AfterBuzz TV Anime we cover all the shows whether they are classic or brand new! Join us as we break down Fruits Basket on the FRUITS BASKET AFTERBUZZ TV AFTER SHOW where each week we'll discuss 2-4 episodes of the amazing series; break down plots, characters, favorite moments, and more! Subscribe and comment to stay up to date with the show! Follow us on http://www.Twitter.com/AfterBuzzTV "Like" Us on http://www.Facebook.com/AfterBuzzTV Buy Merch at http://shop.spreadshirt.com/AfterbuzzTV/ --- This episode is sponsored by · Anchor: The easiest way to make a podcast. https://anchor.fm/app · Anchor: The easiest way to make a podcast. https://anchor.fm/app

‘Madoka Magica’ changed the magical girl genre by raising the stakes (you can DIE!), dark/eerie overtones and realistic modern day weapons (guns) all while being a super cute art style. Join host Kari Lane and Ollie Drennan with special guest Cristina Vee (the voice of Homera) as they dive into ep 1-3. What is with these “contracts”? Can you trust something really cute (Kyubey)? Is Homura a villain or just rough around the edges? Cristina also talked about how she originally was not cast in the show but stuck with it to bring this complex character to life. Join hosts Kari Lane, Veronica Valencia, Jaimi Gray and Ollie Drennan as they review and discuss the dark magical girl show, “Madoka Magica”! There will be special voice actor guests almost every week, and plot discussion for days! Be sure to rate and subscribe to enjoy the anime breakdowns and stay up to date on all things Madoka Magica! Check out www.japancrate.com for delicious Japanese snacks! The crates we showed are the Premium crates. You can use the code “AFTERBUZZ” for $3 off your first Premium Japan Crate! If you go to our twitter, @ABTVanime, we do an unboxing of both crates! Use the code “ABTVanime” for 10% Loot Crate Anime! www.lootcrate.com/ABTVanime Here for AfterBuzz TV Anime we cover all the shows whether they are classic or brand new! Join us as we break down Fruits Basket on the FRUITS BASKET AFTERBUZZ TV AFTER SHOW where each week we'll discuss 2-4 episodes of the amazing series; break down plots, characters, favorite moments, and more! Subscribe and comment to stay up to date with the show! Follow us on http://www.Twitter.com/AfterBuzzTV "Like" Us on http://www.Facebook.com/AfterBuzzTV Buy Merch at http://shop.spreadshirt.com/AfterbuzzTV/ --- This episode is sponsored by · Anchor: The easiest way to make a podcast. https://anchor.fm/app

Buduar, będący zarówno gotowalnią, jak i pokojem gimnastycznym, był dla Elżbiety najważniejszym i jednocześnie najintymniejszym pomieszczeniem, w którym spędzała większość czasu. Po lewej stronie widzimy toaletkę cesarzowej, przy której podczas pielęgnacji i upinania jej włosów Elżbieta przesiadywała 2-3 godzin dziennie. Czas ten wykorzystywała przede wszystkim na lekturę i na naukę języków. Oprócz angielskiego i francuskiego Elżbieta władała także doskonale węgierskim. Wielką miłością darzyła przede wszystkim grecką starożytność i mitologię - obok toaletki na małym krześle siedział zazwyczaj grecki lektor cesarzowej, Constantin Christomanos, który podczas skomplikowanej procedury upinania włosów cesarzowej odczytywał jej Odyseję lub Iliadę Homera lub też poprawiał pisane przez władczynię greckie ćwiczenia, jako że Elżbieta uczyła się zarówno greki, jak i języka nowogreckiego. Również w tym pomieszczeniu cesarzowa codziennie gimastykowała się - ku ogromnemu przerażeniu i niezrozumieniu cesarskiego dworu - w celu zachowania smukłej sylwetki i utrzymania dobrej kondycji. Służyły temu drabinki, drążek oraz kółka zawieszone we framudze drzwi. www.hofburg-wien.at | Download Tour-Guide (PDF)© by Schloß Schönbrunn Kultur- und Betriebsges.m.b.H.

Zastawa w zielone wstążki była wytwornym prezentem francuskiego króla Ludwika XV dla cesarzowej Marii Teresy symbolizującym rosnące zbliżenie pomiędzy obu krajami, Francją i Austrią, po wielu klęskach poniesionych w wyniku wojen sukcesyjnych. Wijące się zielone wstążki tworzą główną ozdobę części zastawy, której kształty nawiązują do barokowych wyrobów złotniczych. Pomiędzy nimi znajdują się finezyjne rokokowe sceny namalowane według płócien pędzla François Bouchera. Przedstawiają one alegorie miłości, poezji, muzyki, malarstwa i rzeźby lub nawiązują do literatury światowej począwszy od Homera, a skończywszy na Molierze. Zastawa z porcelany serwskiej stanowi okazały przykład wyjątkowo wytwornych wyrobów pochodzących z królewskiej francuskiej manufaktury porcelany w Sèvres, założonej 1738 roku. Wykonane zostały ze specjalnej, bardziej kruchej porcelany szklistej. Dzięki zastosowaniu niższych temperatur kolory uzyskały wyjątkową promieniującą jasność. Na krótko przed wykonaniem zastawy w manufakturze uzyskano tę soczystą, nasyconą zieleń. Tylko raz użyto jej do produkcji zastawy będącej podarunkiem dla Marii Teresy jako motywu w formie podwójnej wstążki. www.hofburg-wien.at | Download Tour-Guide (PDF)© by Schloß Schönbrunn Kultur- und Betriebsges.m.b.H.