Podcasts about grek

Gdyby zapytał was jakie miasta są najbardziej związane z historią chrześcijaństwa to pewnie wymienilibyście Jerozolimę, Betlejem czy może Rzym. Ale wczesna historia chrześcijaństwa jest związana szczególnie z Antiochią Syryjską. Kto pochodził z tego miasta? Co się tam wydarzyło? Zaczniemy jednak od powstania tego miasta.Z tym miastem jest związana historia imperium Aleksandra Wielkiego. Po jego śmierci władzę próbował przejść Antygon jeden z jego generałów. Zbudował on miasto Antygonia. Zjednoczyli się jednak jego przeciwnicy, inni generałowie Aleksandra i pokonali Antygona. Jego miasto Antygonia zostało zniszczone. Tych czterech zwycięzców podzieliło się imperium. Kassander dostał Grecję, Lizymach Azję Mniejszą, Ptolemeusz Egipt, a Seleukos Syrię. Do tego podziału nawiązuje chyba księga Daniela.W Daniela 8:22 czytamy: “A to, że został złamany, a cztery inne wyrosły zamiast niego, znaczy: Z jego narodu powstaną cztery królestwa, ale nie z taką mocą, jaką on miał”. Ten rozpad greckiego państwa na cztery części jest też opisany w Daniela 11:4. Z punktu widzenia historii biblijnej interesują nas tylko dwa z tych czterech królestw: Seleucydzi w Syrii oraz Ptolemeusze w Egipcie. Z historią Antiochii jest związany głównie Seleukos I Nikator. To właśnie ten pierwszy władca, założyciel dynastii Seleucydów w Syrii zbudował miasto Antiochia.W 301 roku p.n.e. został pokonany Antygon, a jego miasto Antygonia została zniszczona. Rok później niedaleko tych ruin Seleukos I Nikator zbudował Antiochię. Tak naprawdę zbudował on cztery Antiochie. Nazwał on je na cześć swojego ojca Antiochia. Dwie z nich pojawiają się w Biblii. Antiochia Syryjska, o której dziś będziemy mówić znajdowała się jakieś 30 km na wschód od Morza Śródziemnego i jakieś 400 km na północ od Damaszku. Seleukos osiedlił tam Macedończyków oraz Żydów.Antiochia stała się stolicą królestwa Seleucydów. Mieszkający tam Grecy i Żydzi mieli takie same prawa. Miasto to leżało na skrzyżowaniu szlaków z północy na południe oraz ze wschodu do Morza Śródziemnego. Ten król zbudował także port dla tego miasta. Port nazwał od swojego imienia Seleucją. Dzisiaj Antiochia leży w Turcji i nazywa się Antakya. Port Seleucja nazywa się obecnie Samandağı. Miasto i port łączy żeglowna rzeka Orontes. Była to częsta praktyka budowania miast z dala od morza, ale za to mających własne porty. Przykładem jest Rzym i Ostia. Zapobiegało to przed atakami piratów.Żydzi uprawiali tam działalność misyjną i prozelityzm. Skąd o tym wiemy? W Dziejach Apostolskich opisano wybór 7 diakonów, którzy mieli się zająć kwestią osób mówiących po grecku, które potrzebowały pomocy. W Dziejach 6:5 czytamy: “I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z Antiochii”. Zauważmy ostatni z tych siedmiu to Mikołaj, prozelita z Antiochii. Był to prawdopodobnie Grek, który przeszedł na judaizm. Świetnie więc się nadawał aby zadbać o pomoc dla ludzi mówiących po grecku. Czy tylko Żydzi głosili swoją religię?W Dziejach 11:19 czytamy: “Tymczasem ci, którzy zostali rozproszeni na skutek prześladowania, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, nikomu nie głosząc słowa, tylko samym Żydom”. Początkowo działalność misyjna chrześcijan była zawężona do samych Żydów. Przybyli oni jednak do Antiochii, gdzie Żydzi starali się pozyskać prozelitów wśród Greków. Oznacza to, że tamtejsi Grecy mieli niejakie pojęcie o Starym Testamencie. Prawdopodobnie dyskutowali już o tym z Żydami. To na pewno ułatwiło zadanie przybyłym tam chrześcijanom. Być może niektórzy po prostu wrócili do domu jak wspomniany Mikołaj, który sam prawdopodobnie był Grekiem.Dzieje apostolskie 11:20 mówią: “Niektórzy zaś z nich byli Cypryjczykami i Cyrenejczykami; ci, gdy przyszli do Antiochii, zwracali się również do Greków, głosząc dobrą nowinę o Panu Jezusie”. Tak więc znaleźli się chrześcijanie, którzy głosili dobrą nowinę także Grekom. Apostołowie wyłali więc do Antiochii Barnabę, a on stwierdził, że przyda mu się Paweł. W Dziejach 11:26 czytamy: “A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. I tak się ich sprawy ułożyły, że przez cały rok przebywali razem w zborze i nauczali wielu ludzi; w Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami”.W tym okresie apostołowie przebywali w Jerozolimie i stamtąd wysłali Barnabę. Jednak tam prześladowano chrześcijan i prawdopodobnie byli oni w ukryciu. Za to w Antiochii otwarcie głosili dobrą nowinę i chrzcili nowych uczniów. Mieszkańcy ich obserwowali i wymyślili dla nich nazwę. Mieszkańcy Antiochii nazwali uczniów Jezusa chrześcijanami bo wciąż chrzcili.Dzieje Apostolskie skupiają się na tym co się działo w Antiochii. Z tego powodu wielu uważa, że pisarz tej księgi czyli ewangelista Łukasz był właśnie Syryjczykiem pochodzący z Antiochii. Narodowością Łukasza zajmowałem się w odcinku 60. Począwszy od 11 rozdziału Dziejów czytamy głównie historię Apostoła Pawła, który wszystkie swoje podróże rozpoczynał właśnie w Antiochii. Ten 11 rozdział mówi nam o tym jak wyruszył do Jerozolimy z pomocą dla głodujących. W Dziejach 12:25 czytamy: “Barnaba zaś i Saul, spełniwszy posłannictwo, powrócili z Jerozolimy, zabrawszy z sobą Jana, zwanego Markiem”.Zauważmy, że napisano tam “powrócili”, ale nie powiedziano dokąd. Kolejny rozdział mówi jednak, że Barnaba, Saul czyli Paweł oraz Jan Marek wyruszyli z Antiochii w pierwszą podróż misjonarską. W Dziejach 13:4 czytamy: “A oni, wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr”. Prawdopodobnie Paweł poszedł z Antiochii pieszo do portu w Seleucji. Mógł tam też popłynąć rzeką Orontes. Rozdział 13 i 14 opisują tą podróż.W Dziejach 14:26 czytamy jak powrócili: “Stamtąd zaś odpłynęli do Antiochii, gdzie zostali poruczeni łasce Bożej ku temu dziełu, które wykonali”. Paweł i jego towarzysze wsiedli na statek w Atalii i popłynęli do Antiochii, a w zasadzie do jej portu czyli Seleucji. Liczba chrześcijan wzrastała i właśnie to doprowadziło do sporu.Pierwszy znanym chrześcijaninem z Antiochii Syryjskiej był prozelita Mikołaj. Oznacza to, że był to poganin, który przeszedł na judaizm, a więc został obrzezany. W Dziejach Apostolskich 15:1 czytamy: “A pewni ludzie, którzy przybyli z Judei, nauczali braci: Jeśli nie zostaliście obrzezani według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni”. W Jerozolimie i innych miastach, np. Antiochii Pizydyjskiej chrześcijanie byli prześladowani, ale tutaj, w Antiochii Syryjskiej, istniała tolerancja i właśnie tam doszło do tego sporu.Paweł i inni poszli do Jerozolimy gdzie podjęto decyzję, że chrześcijanie pochodzenia pogańskiego nie muszą być obrzezani. Z tą decyzją wrócili oni do Antiochii, gdzie wybuch ten spór. Stamtąd Paweł wyruszył w drugą, a potem także w trzecia podróż misjonarską. Po tej ostatniej prawdopodobnie nigdy już nie wrócił do Antiochii. Zanim jednak do tego doszło przybył tam także apostoł Piotr.W Liście do Galatów 2:11 czytamy: “A gdy przyszedł Kefas do Antiochii, przeciwstawiłem mu się otwarcie, bo też okazał się winnym”. Do Antiochii Syryjskiej przybył Kefas czyli Piotr. Początkowo spotykał się z chrześcijanami pochodzenia pogańskiego, którzy nie byli obrzezani. Później jednak gdy przybyli tam zwolennicy obrzezania zaczął unikać nieobrzezanych braci. Paweł upomniał go wobec całego zboru.Antiochia stała się później bardzo ważnym ośrodkiem chrześcijaństwa. Była ona jednym z pięciu najważniejszych miast. Należały do nich Jerozolima, Aleksandria, Rzym, Bizancjum (Konstantynopol) oraz właśnie Antiochia. Mieszkający tam ludzie mówili także po syryjsku. Z tego powodu powstały tam pierwsze tłumaczenia Biblii na język syryjski już na początku drugiego wieku. Te syryjskie przekłady były wcześniejsze niż łacińskie.W późniejszym okresie powstało kilka interpretacji Pisma Świętego. Najważniejsze były szkoły aleksandryjska oraz antiocheńska. Ta ostatnia była przeciwna doszukiwania się zapowiedzi Chrystusa w każdym fragmencie Starego Testamentu. Szkoła antiocheńska twierdziła, że Stary Testament należy odczytywać jako wydarzenia historyczne. Odcinała się ona od chrystocentrycznej interpretacji Starego Testamentu.Z tego miasta miał pochodzić Ignacy Antiocheński. W czasach Trajana został skazany na śmierć. Wyrok wykonano w Rzymie, ale jego ciało przewieziono z powrotem do Antiochii. Innym znanym chrześcijaninem pochodzącym z Antiochii był Jan Złotousty. Został on patriarchą Konstantynopola. Potem również Flawian z Antiochii także osiągnął to stanowisko. Jednak później miasto było wielokrotnie zdobywanie. W 1268 Antiochię zdobyli muzułmanie i wymordowali chrześcijan oraz zburzyli wszystkie budynki. Skończyła się wtedy historia chrześcijańskiej Antiochii. W 1516 miasto znalazło się w państwie tureckim i tak jest do dzisiaj.I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z Antiochiihttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/6/5Tymczasem ci, którzy zostali rozproszeni na skutek prześladowania, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, nikomu nie głosząc słowa, tylko samym Żydom.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/11/19Niektórzy zaś z nich byli Cypryjczykami i Cyrenejczykami; ci, gdy przyszli do Antiochii, zwracali się również do Greków, głosząc dobrą nowinę o Panu Jezusie.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/11/20

Pierwsza wzmianka o Saulu, który później znany był jako apostoł Paweł znajduje się w Dziejach Apostolskich 5:58. Czytamy tam o zamordowaniu Szczepana: “A wypchnąwszy go poza miasto, kamienowali. Świadkowie zaś złożyli szaty swoje u stóp młodzieńca, zwanego Saulem”.  Z tego wersety dowiadujemy się dwóch rzeczy: był młody i był wrogiem chrystianizmu.Szczepana ukamienowano około 34 roku. Paweł był młodzieńcem czyli miał wtedy około 30 lat. Tak więc urodził się około 5 roku n.e. Jak sam powiedział w Dziejach 21:39 był Żydem urodzonym w Tarsie w Cylicji (wschodnie wybrzeże dzisiejszej Turcji). Miał też obywatelstwo rzymskie. Skąd jego rodzina znalazła się w tym mieście? W 63 roku p.n.e. Pompejusz Wielki oblegał Jerozolimę. Wziął wtedy tysiące jeńców żydowskich. Stali się oni niewolnikami. Wyzwolony niewolnik obywatela rzymskiego sam stawał się obywatelem. Niektórzy historycy sugerują, że Saul był potomkiem właśnie takiego wyzwoleńca (łac. libertus).W Liście do Filipian 3:5 tak się przedstawił: “Obrzezany dnia ósmego, z rodu izraelskiego, z pokolenia Beniaminowego, Hebrajczyk z Hebrajczyków, co do zakonu faryzeusz”. Chociaż więc jego rodzina mieszkała w Tarsie przestrzegała prawa mojżeszowego. Pochodził z plemienia Beniaminitów i nosił imię króla z tego rodu. Może to sugerować, że był potomkiem króla Saula. Został wychowany jako faryzeusz, bo w Dziejach 23:6 powiedział: “ja jestem faryzeuszem, synem faryzeuszów”. Żydzi mieszkający wśród pogan nadawali swoim dzieciom także drugie imię. Imię Paweł znaczy mały lub pokorny.W Tarasie uprawiano len. Wytwarzano też tkaniny z koziej sierści. Sprzyjało to rozwojowi takich rzemiosł jak tkactwo i wyrób namiotów. Gdy później podczas swoich podróży Paweł przybył do Koryntu korzystał z umiejętności, które nabył w rodzinnym mieście. W Dziejach Apostolskich 18:3 czytamy: “A ponieważ uprawiał to samo rzemiosło, zamieszkał u nich i pracowali razem; byli bowiem z zawodu wytwórcami namiotów”. Rodzice wysłali go jednak także do Jerozolimy. Tam studiował u znanego faryzeusza Gamaliela Starszego o czym wspomina w Dziejach 22:3.Po ukamienowaniu Szczepana Paweł dostał listy uwierzytelniające od arcykapłana aby wyłapać chrześcijan w Damaszku. Świadczy to o tym, że robił karierę w judaizmie. Po zniszczeniu Jerozolimy w 70 roku zniknęły inne sekty jak saduceusze, ale faryzeusze przetrwali. Współczesny judaizm stworzyli właśnie uczniowie faryzeusza Gamaliela. Paweł zrezygnował z tej kariery gdy został chrześcijaninem. Napisał o tym w Filipian 3:8 gdzie czytamy: “wszystko uznaję za śmiecie, żeby zyskać Chrystusa”.W drodze do Damaszku utracił wzrok i już w tym mieście na ulicy Prostej (która istnieje do dzisiaj) został chrześcijaninem. Czytamy o tym w Dziejach 9:11. Według tradycji stało się to 25 stycznia w 34 lub 35 roku. Dzieje Apostolskie mówią dalej o tym, że sam spotkał się z prześladowaniem w Damaszku i uciekł do Jerozolimy. Jednak w Liście do Galatów 1:17 wspomina: “Ani też nie udałem się do Jerozolimy do tych, którzy przede mną byli apostołami, ale poszedłem do Arabii, po czym znowu wróciłem do Damaszku”. Ta podróż jest dość tajemnicza i wspomniana tylko w tym jednym miejscu.W Jerozolimie początkowo chrześcijanie go unikali, ale uwierzył mu Barnaba i przyprowadził go do apostołów. W Dziejach Apostolskich 9:29 czytamy: “Rozmawiał też i rozprawiał z hellenistami, lecz ci usiłowali go zgładzić”. Paweł uciekł już z Damaszku, a teraz także musiał uciekać z Jerozolimy. Odesłano go do Tarsu. Barnaba jednak zapamiętał, że Paweł dyskutował z hellenistami czyli Żydami mówiącymi po grecku. W Antiochii Syryjskiej dużo Greków stawało się chrześcijanami. O tym mieście leżącym w Syrii nagram osobny odcinek. Apostołowie wysłali tam Barnabę. On widząc ile jest pracy poszedł do Tarsu po Saula.W Dziejach 11:26 czytamy: “A gdy go znalazł, przyprowadził go do Antiochii. I tak się ich sprawy ułożyły, że przez cały rok przebywali razem w zborze i nauczali wielu ludzi; w Antiochii też nazwano po raz pierwszy uczniów chrześcijanami”. Stamtąd później obaj wyruszyli w pierwszą podróż misjonarską. Popłynęli na Cypr biorąc ze sobą Marka, kuzyna Barnaby. Wydarzyło się tam kilka ważnych rzeczy. Na tej wyspie Saul zaczął używać imienia Paweł. Być może dlatego, że prokonsul nazywał się Sergiusz Paweł. Barnaba stał się tam mniej ważny, a jego kuzyn opuścił ich i wrócił do Jerozolimy.Paweł i Barnaba ruszyli później przez tereny dzisiejszej Turcji. Z Antiochii Pizydyjskiej zostali wyrzuceni, w Ikonium chciano ich ukamienować, a w Listrze doszło do tego. W Dziejach 14:19 czytamy: “Tymczasem nadeszli z Antiochii i z Ikonium Żydzi i namówiwszy tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że umarł”. Paweł poszedł jednak dalej do Derbe, a potem wrócił do tych trzech wrogich miast. Spotykał się jednak wyłącznie z innymi chrześcijanami.Po powrocie do Antiochii Syryjskiej doszło do sporu w kwestii obrzezania. Była duża grupa chrześcijan, która uważała, że chrześcijanie powinni także przestrzegać prawa mojżeszowego. Cały 15 rozdział Dziejów Apostolskich jest temu poświęcony. Paweł z Barnabą ruszyli do Jerozolimy gdzie podjęto decyzję. Chrześcijanie pogańskiego pochodzenia nie muszą się obrzezywać. Mają tylko unikać krwi, bałwochwalstwa i niemoralności.Najwyraźniej podczas tej wizyty doszło do spotkania. W Galatów 2:9 czytamy: “Otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych”. Kefas czyli Piotr oraz Jakub i Jan umówili się z Pawłem i Barnabą, że podzielą się terenem misyjnym. Piotr i inni z Jerozolimy mieli głosić Żydom, a Paweł i Barnaba poganom.Niestety po powrocie do Antiochii Syryjskiej. Paweł i Barnaba pokłócili się. Ten ostatni chciał w kolejną podróż ponownie zabrać swojego kuzyna Marka, który ich opuścił podczas pierwszej wyprawy. W Dziejach 15:39 jest użyte greckie słowo “paroxysmos” oznaczające ostrą kłótnię. W różnych przekładach oddano to jako wielki gniew lub ostre starcie. Rozdzielili się. Paweł zabrał ze sobą Sylasa. Udali się do Listy, tego miasta gdzie Paweł został podczas pierwszej podróży ukamienowany. Barnaba wziął swojego kuzyna Marka i poszedł w inną stronę. Ten Marek to prawdopodobnie późniejszy ewangelista.W Listrze do Pawła dołączył Tymoteusz. Poznał go prawdopodobnie już podczas pierwszej wizyty. Być może właśnie w domu Tymoteusza był opatrywany po kamienowaniu. Cała ta grupa przeszła aż do Troady na zachodzie dzisiejszej Turcji. Tam dołączył do nich Łukasz autor Dziejów Apostolskich. Tam przepłynęli do Macedonii. W Filippi, rzymskiej kolonii, Paweł i Sylas zostali wychłostani. W mieście doszło do rozruchów, a władcy kazali ich ukarać bez sądu. Później jednak musieli przeprosić Pawła, gdy usłyszeli, że jest obywatelem rzymskim. Kogoś takiego nie można było karać bez sądu.Później Paweł, Sylas, Tymoteusz, Łukasz i inni wyruszyli do Tesaloniki i Berei. Paweł ponownie spotkał się ze sprzeciwem i musiał sam uciekać do Aten. Tam najwyraźniej stanął przed sądem Ateńskim na Areopagu. Wygląda na to, że oskarżono go o głoszenie cudzoziemskich bogów. Paweł wybrnął z tego wskazując na ołtarz poświęcony nieznanemu bogu. W Dziejach 17:34 czytamy: “niektórzy mężowie przyłączyli się do niego i uwierzyli, a wśród nich również Dionizy Areopagita”. Ten Dionizy był członkiem sądu na Areopagu.Z Aten Paweł udał się do Koryntu gdzie przydała mu się umiejętność tworzenia namiotów. Zaczął je robić wraz małżeństwem Akwilasem i Pryscyllą. Gdy z Tesaloniki przybyli Sylas i Tymoteusz najwyraźniej przywieźli pieniądze, bo Paweł przestał pracować i całkowicie zajął się słowem (Dzieje 18:5). Chciano go ponownie postawić przed sądem, ale władca Koryntu nie chciał się mieszać w kwestie religijne między Żydami. Później po jakichś dwóch latach Paweł popłynął do Efezu, gdzie zostawił Akwilasa z żoną, a sam udał się do Antiochii Syryjskiej swojej bazy wypadowej.Łukasz, autor Dziejów Apostolskich także najwyraźniej został w Efezie. Tak więc nie znamy szczegółów początku trzeciej wyprawy Pawła i jego trasy z Antiochii do Efezu, ale prawdopodobnie szedł przez swoje rodzinne miasto Tars, potem przez Listrę miasto Tymoteusza, aż dotarł do Efezu, gdzie najwyraźniej mieszkał Łukasz. Później Paweł ponownie przeszedł Macedonię i Achaję, ale nie znamy szczegółów, możliwe, że Łukasz mu nie towarzyszył. Za to mamy pełną relację z rozruchów, do których doszło po powrocie Pawła do Efezu.Paweł musiał się ukrywać przed producentami dewocjonaliów dla odwiedzających świątynię Artemidy Efeskiej. Wywołali oni rozruchy, ale przyjaciele ukryli Pawła gdy tłum domagał się jego ukarania. Później gdy udawał się do Jerozolimy musiał unikać także Żydowskich wrogów, którzy planowali zamach i udał się inną drogą. W Jerozolimie jego obecność wywołała kolejne zamieszki. Wyprowadzono go ze świątyni i zamierzano zabić, ale uratowali go Rzymianie stacjonujący w twierdzy Antonia. Prawdopodobnie ze schodów tej twierdzy Paweł przemówił do wzburzony Żydów i rozzłościł ich jeszcze bardziej (Dzieje rozdział 22).A Paweł rzekł: Jestem Żydem z Tarsu w Cylicji, obywatelem dosyć znacznego miasta; proszę cię, pozwól mi przemówić do ludu.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/21/39A po kilku dniach przybył Feliks z żoną swoją Druzyllą, która była Żydówką. Kazał więc sprowadzić Pawła i przysłuchiwał się mu, co mówił o wierze w Jezusa Chrystusa.https://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Dzieje-Apostolskie/24/24A cierpliwość Pana naszego uważajcie za ratunek, jak i umiłowany brat nasz, Paweł, w mądrości, która mu jest dana, pisał do washttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-Piotra/3/15

Ile jest w Odyseuszu historii, a ile mitu? Czy naprawdę był sprytnym herosem, czy raczej postacią tworzoną na nowo przez kolejne pokolenia? W tym odcinku Agnieszka Krzemińska rozmawia z prof. Tomaszem Mojsikiem, filologiem klasycznym i autorem książki „Odyseusz. Biografia nieautoryzowana”, o tym, jak mity kształtowały starożytnych Greków. Dowiemy się, dlaczego Odyseusz miał nie tylko różnych ojców, ale i wielu synów, jak zmieniano jego historię oraz czy jego podróż odzwierciedlała rzeczywiste doświadczenia Greków. Na koniec przyglądamy się najnowszej interpretacji tej opowieści: filmowi „The Return” z Ralphem Fiennesem i Juliette Binoche. (00:20) Wstęp (01:40) „Odyseusz. Biografia nieautoryzowana”. Skąd pomysł, żeby napisać tę książkę? (04:35) Jakie miejsce zajmowała Odyseja w kulturze greckiej: czy to dzieło literackie, kronika? (07:45) Rzeczywistość historyczna w dziełach Homera (11:05) Idea podróży Greków: czy Odyseja może być mitem założycielskim? (14:52) Wielość mitów Odysa: skąd tyle pomysłów? (23:15) Skąd pochodził Odyseusz i jak wyglądała jego rodzina (28:46) Uczucia Odyseusza do Heleny a wojna trojańska (32:28) Czy Odys był przystojny i czy Achilles był przystojniejszy? (34:17) Czy Odyseusz był wzorem męskości? (37:55) Penelopa: czy jest wzorem wierności i lojalności? (46:50) Podsumowanie

I ftuar në “Live From Tirana” me Ronaldo Sharkën, ka qenë gazetari Flavio Qarri. Ai ka folur më shumë mbi patriotizmin dhe atdhedashurinë, nisur nga debati mes Laert Vasilit dhe Gjestit në “Big Brother VIP 4”. Si e sheh ai patriotizmin si koncept dhe debatin mes dy banorëve?

Łukasz pojawia się Imiennie w Biblii tylko trzy razy. W Kolosan 4:14 czytamy: “Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany”. Paweł nazywa go tutaj umiłowanym lekarzem. Później w liście do Filemona 1:24 czytamy: “Marek, Arystarch, Demas, Łukasz, współpracownicy moi”. Tutaj Łukasz jest nazwany jednym ze współpracowników. Ostatni fragment pochodzi z 2 Tymoteusza 4:11, czytamy tam: “Tylko Łukasz jest ze mną”. Tradycja mówi, że było to tuż przed śmiercią Pawła. Tylko Łukasz był z nim. W tych wersetach określono Łukasza jako “umiłowanego lekarza” oraz “współpracownika”. My jednak znamy go jako ewangelistę. Kim był Łukasz?Tradycja podaje, że Łukasz urodził się i mieszkał w Antiochii Syryjskiej. Miasto to założył około roku 300 p.n.e. Seleukos I Nikator. Osiedlił w nim Macedończyków i Żydów. Tak więc od samego powstania było to miasto, w którym Żydzi i Grecy żyli razem. Z tego powodu mamy dwie wersje pochodzenia Łukasza. Jedna mówi, że był zhellenizowanym Żydem, a druga, że był Grekiem. Ci, którzy twierdzą, że był Grekiem opierają się na Liście do Kolosan 4:11, gdzie czytamy: “I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechą”.Paweł w Kolosan 4:11 kończy wymieniać Żydów, którzy są wraz z nim, a później w wersecie 14 mówi o Łukaszu, lekarzu umiłowanym. Jeżeli więc w wersecie 11 kończy słowami: “Oni są jedynymi Żydami”, a później dopiero w wersecie 14 wymienia Łukasza, to z tego zdaje się wynikać, że Łukasz nie był Żydem. Paweł jednak nie powiedział wprost, że Łukasz nie jest Żydem. Oczywiście istnieje jeszcze trzecia wersja - Łukasz był potomkiem zarówno Greków jak i Żydów. Może podobnie jak Tymoteusz, który był synem Żydówki i Greka. Ale to nie wszystko jest także czwarta i piąta wersja.Zbadano szczątki, które według tradycji miały być ciałem Łukasza. Z tych badań wynika, że zmarły był Syryjczykiem. Oni także byli zhellenizowani i przez Żydów także byli określani jako Grecy. Tak więc czwarta teoria mówi, że Łukasz był z pochodzenia Syryjczykiem. Piąta wersja jest związana z jego imieniem. Greckie imię Łukasz ma być grecką formą rzymskiego imienia oznaczającego osobę pochodzącą z Lukanii, krainy na południu Włoch. Nie wszyscy jednak twierdzą, że imię Łukasz to nazwa mieszkańca Lukanii, warto przypomnieć, że łacińskie słowo lux to światło.Osobiście najbardziej przemawia do mnie wersja, że Łukasz był shelenizowanym Żydem. Wiedział dużo o zwyczajach zarówno Greków jak i Żydów. Sprawdził genealogię Jezusa w świątyni, a to mógł zrobić tylko Żyd. Znał także grecką literaturę historyczną i w jego Ewangelii oraz Dziejach widać te greckie wpływy. W tamtym okresie wielu Żydów było pod wpływem greckiej kultury i filozofii. Ten ostatni termin należy rozumieć jako naukę. Filozofia to połączenie dwóch greckich słów filo - miłość i zofia - mądrość. Tak więc ten termin oznacza umiłowanie mądrości np. historii czy medycyny.Według tradycji właśnie ten Łukasz miał spisać jedną z ewangelii. W Łukasza 1:2 czytamy: “Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa”. Zauważmy, że autor nie podaje się za świadka, ale za kogoś kto rozmawiał ze świadkami. Czy tylko rozmawiał? W kolejnym wersecie czyli Łukasza 1:3 czytamy: “Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Ewangelista Łukasz przepytał świadków i od początku wszystko przebadał. Właśnie to wskazuje na jego hellenistyczne wykształcenie.Za ojca historii uważa się Herodota. Spisał on historię nie tylko Greków, ale także Persów, Egipcjan i innych ludów. Nie był pierwszym, który spisywał historię, ale był pierwszym, który podszedł do tego krytycznie. Badał dostępne źródła, a następnie próbował dociec co naprawdę się wydarzyło. Starał się też podać miejsce oraz czas opisywanych wydarzeń. Np. w Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz”. Kolejny werset wspomina jeszcze o arcykapłanach Annaszu i Kajfaszu.Gdyby nie Ewangelia Łukasza nie wiedzielibyśmy kiedy się urodził Jezus ani kiedy rozpoczął swoją działalność. Tylko Łukasz podaje nam, że Jezus urodził się podczas panowania cesarza Augusta, gdy Kwiryniusz był namiestnikiem Syrii jak czytamy w Łukasza 2:1, 2. Później pisze o tym, kiedy działalność rozpoczął Jan Chrzciciel. W Łukasza 3:1 czytamy: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza”. Łukasz podaje więc kiedy wydarzyły się opisane przez niego rzeczy.Wydaje się więc, że Łukasz był wychowany w hellenistycznym duchu. W zasadzie nie ma więc znaczenia z jakiego narodu pochodził. W Antiochii w Syrii oraz w Aleksandrii w Egipcie istniało coś co się określa jako hellenistyczny judaizm. Opisał dzieje Jezusa na podstawie rozmów ze świadkami. Np. w Łukasza 2:51 czytamy: “I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim”. Wynika z tego, że Łukasz rozmawiał z Marią, matką Jezusa.Zauważmy, że Łukasz wymienia konkretne daty kiedy dochodziło do różnych wydarzeń. Podaje też swoje źródła. Ewangelia jest oparta na rozmowach ze świadkami, ale w Dziejach Apostolskich Łukasz podaje także swoje własne doświadczenia. Np. w Dziejach rozdziale 16 zmienia sposób pisania. W wersecie 8 czytamy: “doszli do Troady”, a w wersecie 11 czytamy: “Odpłynąwszy z Troady, zdążaliśmy wprost do Samotraki”. Wygląda więc na to, że Łukasz dołączył do Pawła w Troadzie. Tak więc wydarzenia od tego 8 wersetu to rzeczy, których Łukasz sam był świadkiem.Informacje w dwóch księgach, które przypisuje się Łukaszowi zdają się potwierdzać, że spisał je lekarz. Np. zarówno Mateusz jak i Marek piszą o gorączce teściowej Piotra, ale tylko Łukasz pisze, że była to “wielka gorączka”. W Dziejach Apostolskich 28:8 czytamy: “ojciec Publiusza leżał w gorączce i chorował na czerwonkę”. Łukasz prawdopodobnie leczył także Pawła, który w Kolosan 4:14 nazwał go “umiłowanym lekarzem”. Być może rada dla Tymoteusza co do jego problemów żołądkowych także pochodziła od Łukasza.Podsumujmy. Niewiele wiemy o Ewangeliście Łukaszu. Jego imię pojawia się tylko trzy razy w listach apostoła Pawła. Według tradycji miał się urodzić w Antiochii Syryjskiej. Paweł jednak wyruszał z Antiochii, a Łukasz osobiście pojawia się dopiero w Troadzie. Później towarzyszył Pawłowi do Jerozolimy, gdzie prawdopodobnie miał okazję zebrać materiały do Ewangelii. Tam mógł sprawdzić w świątyni genealogię Jezusa, którą zawarł w 3 rozdziale Ewangelii. W Jerozolimie zapewne spotkał też wielu świadków, między innymi być może także matkę Jezusa.Jest kilka teorii na temat jego narodowości. Wielu historyków skłania się ku temu, że był on Grekiem. Badania grobu, który przypisuje się Łukaszowi wskazują na narodowość syryjską. Nie mamy jednak pewności, czy to na pewno ciało ewangelisty Łukasza. Ja osobiście uważam, że był on zhelenizowanym Żydem, który uczył się greckiej medycyny, ale także greckiego podejścia do spisywania historii. Poprzedni ewangeliści, np. Mateusz spisywali wydarzenia tematycznie. Łukasz opisał jednak wydarzenia w porządku chronologicznym.Oba jego dzieła czyli Ewangelia oraz Dzieje Apostolskie są dedykowane Teofilowi. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Łukasza 1:3 czytamy: “kolejno ci to opisać, dostojny Teofilu”. Tymczasem w Dziejach Apostolskich 1:1 czytamy: “Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił”. Łukasz pisze tutaj o tym, że jest to druga księga, a pierwsza była poświęcona Jezusowi czyli pierwsza księga to Ewangelia, a druga to Dzieje Apostolskie. Warto jednak zwrócić uwagę, że w Ewangelii nazywał go “dostojnym Teofilem”, a w Dziejach już tylko “Teofilem”. Jak myślicie dlaczego taka zmiana?Pozdrawia was Łukasz, lekarz umiłowany, i Demas.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/14Tylko Łukasz jest ze mną. Weź Marka i przyprowadź z sobą, bo mi jest bardzo potrzebny do posługiwania.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-do-Tymoteusza/4/11I Jezus, zwany Justem. Oni są jedynymi Żydami, którzy są współpracownikami moimi dla sprawy Królestwa Bożego, oni stali się dla mnie pociechąhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/List-do-Kolosan/4/11Jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowahttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/2Postanowiłem i ja, który wszystko od początku przebadałem, dokładnie kolejno ci to opisać, dostojny Teofiluhttps://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/1/3W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniaszhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/3/1I poszedł z nimi, i przyszedł do Nazaretu, i był im uległy. A matka jego zachowywała wszystkie te słowa w sercu swoim.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/2/51

Greckie Leonidio w rekordowym tempie zmieniło się z zapomnianej wioski w jeden z najpopularniejszych europejskich regionów wspinaczkowych. Z wszystkimi tego zaletami, jak i wadami. Autor reportażu: Krzysztof Story Czyta: Kamila Kalińczak Autor ilustracji: Bartosz Trojanowski

Eski Yunanlılardan modern dünyâya intikal etmiş olan bir geleneği senelerdir idrâk ediyoruz. Eski Yunan medeniyeti esas olarak mini sistemlerden meydana geliyordu. Doğu Akdeniz'de biriken zenginliklerinden nemâlanan Yunan site devletleri, halkları aynı kavme mensup olsalar, aynı dili konuşsalar da, onu aralarında paylaşmaya rızâ göstermez; siyâsal bir birlik oluşturmaya asla yanaşmazlardı. Her biri farklı siyâsal geleneğe sâhip olan bu siteler arasında devamlı bir rekâbet, gerilim ve savaşlar hüküm sürerdi. Evvela Büyük İskender, daha sonra da Roma'nın müdahalesiyle Grek mini sistemleri târihe gömülmüşlerdir. Grekler durumlarının aslında trajik, trajik olduğu kadar akıldışı; bir o kadar da ayıplı olduğunun farkındaydılar. Medenî durumlar hep böyledir. Medenîyet, bâzılarının yaptığı gibi güzellemeye, fetişleştirmeye gelmez. Târihsel olarak artık değerin eşitsiz birikim, dolaşım ve bölüşümüne dayandıkları için tekmili ayıplıdır. Burada bir parantez açmak lüzûmunu hissediyorum. Medeniyetleri küçümseyen, ilkelliklere övgüler düzen, hemen hepsi Rousseaucu olan, Homo Civicus karşısında Homo Culturalis'i yücelten kültüralistlerden değilim. Eleştirel hâneleri açık bırakarak medenî hâllerin kültürel hâllere göre târihsel bir zorunluluk olduğunu düşünürüm. Bu, bahs-i diğer... Bu notu düştükten sonra devâm edelim... Onca ayıplarına rağmen medeniyetlerin, zamân içinde geliştirmiş oldukları incelmişlikler üzerinden ayıplarını örtme becerisini kazanmış olduklarını da kaydedelim... Bunun ilk örüntüsü de Greklere mahsustur. Grekler her dört senede bir baltalarını gömer, kılıçlarını kınlarına koyar olimpiyat şenliklerinde bir araya gelirlerdi. Bir türlü yanaşmadıkları birliğin hasreti üzerinden sağlanan geçici bir barış devriydi bu. Doğulu “barbar” Perslere karşı mecbûriyet tahtında ve muvakkaten kurdukları birliğin ruhûyla yapılırdı olimpiyatlar. Sonra? Sonra birbirlerini yemeye devâm ederlerdi. Eşitsiz kapitalist birikim, dolaşım ve bölüşüm üzerine kurulan modern dünyâ, medeniyet iddiası kazanmak adına bu mirâsı devraldı ve canlandırdı. Evet, ulusal, sınıfsal savaşlar mukadderdi;

Celowym przypadkiem głównym bohaterem jest powieść Jana Parandowskiego "Dysk olimpijski" (1933) - a przede wszystkim jej język; stąd duże fragmenty powieści z komentarzem ograniczonym do minimum... Może się przydać przypomnienie: bitwa pod Salaminą - 480 r pne; po legenedarnej walce pod Tremopilami słabsza flota grecka pokonuje flotę perską bitwa pod Platejami - 479 r pne; 16 tys Greków staje przeciw 120-tysięcznym siłom perskim; klęska Persów zmienia bieg historii stadion - miara długości używana przez Greków, to 600 stóp Heraklesa (ok. 192 metrów; czyli Herakles miałby współczesny rozmiar buta: 51) pentatlon - pięciobój: bieg krótki (1 stadion), skok w dal, rzut dyskiem, rzut oszczepem, zapasy; dyscyplina olimpijska od 708 r pne Opening/ending: Johann Sebastian Bach, the Open Goldberg Variations by ⁠⁠⁠Kimiko Ishizaka⁠⁠⁠ https://freemusicarchive.org/music/Kimiko_Ishizaka/The_Open_Goldberg_Variations

Celowym przypadkiem głównym bohaterem jest powieść Jana Parandowskiego "Dysk olimpijski" (1933) - a przede wszystkim jej język; stąd duże fragmenty powieści z komentarzem ograniczonym do minimum... Może się przydać przypomnienie: bitwa pod Salaminą - 480 r pne; po legenedarnej walce pod Tremopilami słabsza flota grecka pokonuje flotę perską bitwa pod Platejami - 479 r pne; 16 tys Greków staje przeciw 120-tysięcznym siłom perskim; klęska Persów zmienia bieg historii stadion - miara długości używana przez Greków, to 600 stóp Heraklesa (ok. 192 metrów; czyli Herakles miałby współczesny rozmiar buta: 51) pentatlon - pięciobój: bieg krótki (1 stadion), skok w dal, rzut dyskiem, rzut oszczepem, zapasy; dyscyplina olimpijska od 708 r pne Opening/ending: Johann Sebastian Bach, the Open Goldberg Variations by ⁠⁠⁠Kimiko Ishizaka⁠⁠⁠ https://freemusicarchive.org/music/Kimiko_Ishizaka/The_Open_Goldberg_Variations

Celowym przypadkiem głównym bohaterem jest powieść Jana Parandowskiego "Dysk olimpijski" (1933) - a przede wszystkim jej język; stąd duże fragmenty powieści z komentarzem ograniczonym do minimum... Może się przydać przypomnienie: bitwa pod Salaminą - 480 r pne; po legenedarnej walce pod Tremopilami słabsza flota grecka pokonuje flotę perską bitwa pod Platejami - 479 r pne; 16 tys Greków staje przeciw 120-tysięcznym siłom perskim; klęska Persów zmienia bieg historii stadion - miara długości używana przez Greków, to 600 stóp Heraklesa (ok. 192 metrów; czyli Herakles miałby współczesny rozmiar buta: 51) pentatlon - pięciobój: bieg krótki (1 stadion), skok w dal, rzut dyskiem, rzut oszczepem, zapasy; dyscyplina olimpijska od 708 r pne Opening/ending: Johann Sebastian Bach, the Open Goldberg Variations by ⁠⁠⁠Kimiko Ishizaka⁠⁠⁠ https://freemusicarchive.org/music/Kimiko_Ishizaka/The_Open_Goldberg_Variations

Celowym przypadkiem głównym bohaterem jest powieść Jana Parandowskiego "Dysk olimpijski" (1933) - a przede wszystkim jej język; stąd duże fragmenty powieści z komentarzem ograniczonym do minimum... Może się przydać przypomnienie: bitwa pod Salaminą - 480 r pne; po legenedarnej walce pod Tremopilami słabsza flota grecka pokonuje flotę perską bitwa pod Platejami - 479 r pne; 16 tys Greków staje przeciw 120-tysięcznym siłom perskim; klęska Persów zmienia bieg historii stadion - miara długości używana przez Greków, to 600 stóp Heraklesa (ok. 192 metrów; czyli Herakles miałby współczesny rozmiar buta: 51) pentatlon - pięciobój: bieg krótki (1 stadion), skok w dal, rzut dyskiem, rzut oszczepem, zapasy; dyscyplina olimpijska od 708 r pne Opening/ending: Johann Sebastian Bach, the Open Goldberg Variations by ⁠⁠Kimiko Ishizaka⁠⁠ https://freemusicarchive.org/music/Kimiko_Ishizaka/The_Open_Goldberg_Variations

Orta Çağ, Aydınlanma döneminde ortaya çıkan fikirleri yansıtabilecek en önemli kavramlardan biridir. Aydınlanma dönemi filozoflarının fikir dünyası üzerinde çalışanlar, eğer öğrenci pozisyonundan kurtulmazlarsa dönem hakkında fikir yürütürken belirli şablonların dışına çıkamayacaklardır. Bu da Orta Çağ kavramının temsil ettiği dönem hakkında farklı fikirlere geçit vermeyecektir. Bugün Türkiye'de hâlâ Orta Çağ karanlığı gibi Aydınlanma dönemi kavramlarının yaygın bir şekilde kullanılması farklı fikirlere geçit verilmemesinin baş sebebidir. Hâlbuki bugünkü Avrupa Orta Çağ olarak bilinen bu uzun dönemde şekillenmişti. Tabiri caizse Avrupa'nın çocukluk dönemi Orta Çağ'dır ve onlar için bu dönem hiçbir zaman kaybolmayacaktır. Ne zaman çocukluk dönemine inmek isteseler muhakkak Orta Çağ'a bakacaklardır. O zaman Avrupa kavramının kuşatıcı bir kimlik olarak çok yeni olduğu daha iyi anlaşılır. Norbert Elias, kültür ve uygarlık arasındaki farkı kolonyal yayılmacılık ekseninde tartışmıştı. Avrupa'da milliyetçilik kavramı aynı eksende tartışılır. Aydınlanma filozlarının fikirlerini kolonyal yayılmacılık dönemi bağlamında açıklamak herhalde ufuk açıcı olacaktır. Neredeyse bütün tanımlamalar aksi yöndeki fikirleri ifade etse de Avrupa fikri çok sağlam temeller üzerine inşa edilmemiştir. Bugün bunu çok daha iyi görüyoruz. Anglosakson, Norman, Germen, Slav, Grek ve Latin kavramalarının daha fazla öne çıkacağı bir döneme doğru gittiğimiz çok açıktır. Avrupa kavramı emperyal bir vizyonu yansıtmaktaydı. Kendi içinde birbiriyle rekabet eden ve uzun savaşların sonunda mutabakatlarla belirlenen merkezler vardı. Bu merkezleri aynı kategoriye dâhil etmek kolay değildi. On dokuzuncu yüzyılda en önemli merkez Londra idi. Avrupa Birliği gibi oluşumları da bu merkezlerden birinin hâkimiyeti çerçevesinde anlamak gerekir. Yahudi-Hıristiyan medeniyeti kavramı sorgulamadan muaf değildir. Hem Avrupa Birliği hem Yahudi-Hıristiyan medeniyeti Anglosakson imzasını taşır. Bunların dönemine göre kuşatıcı kavramlar olarak sunulması şaşırtıcıydı. Yahudi-Hıristiyan medeniyeti kavramı bugün hâlâ sorgulanmamaktadır. ABD ve İsrail Yahudi-Hıristiyan medeniyetlerinin uzlaşmasının bir sonucu mudur yoksa bu iki kolonyal yapı Anglosakson emperyalizminin başarı hanesine mi yazılmalıdır? Bu sorunun ciddiyetle tartışılması gerekir. Bu iki kolonyal devlet, Anglosakson yayılmacılığının eseridir ve kendi içinde birçok ortak özelliğe sahiptir. İkisi de Anglosaksonların yerleşimci kolonyalizminin bütün özelliklerini üzerinde taşımaktadır. İkisi de yayılmacıdır ve başarılarının temelinde etnik temizlik vardır.

Herod Wielki zbudował port o nazwie Cezarea. Później jednak jeden z jego synów Filip zmienił nazwę innego miasta na Cezarea. Aby odróżnić ją od tej sławniejszej dodawano określenie Filipowa. Ta forma pojawia się w dwóch Ewangeliach. W Marka 8:27 czytamy: “I wyszedł Jezus z uczniami do wiosek koło Cezarei Filipa; i pytał w drodze uczniów swoich, mówiąc do nich: Za kogo mnie ludzie uważają?”. Nie wiemy czy Jezus wszedł do tego miasta. Najwyraźniej był jednak w okolicy. Co tam robił? Aby to zrozumieć będzie nam potrzebna nie tylko historia tego miasta, ale także geografia.Starożytne miast Cezarea Filipowa leżała niedaleko źródeł Jordanu. Z trzech stron otaczały to miasto góry. Między innymi góra Hermon. Miasto to nosiło nazwę Cezarea stosunkowo krótko. W tym miejscu Antioch III pokonał wojska ptolemejskie około 200 roku p.n.e. Obie armie składały się głównie z Greków. Walczyły więc przeciw sobie dwie falangi. Antioch III miał słonie i jego armia była silniejsza. Ptolemeusze mieli słabszą armię, ale za to bardziej ruchliwą. Chcieli zatrzymać przeciwników. Ci jednak zdążyli zejść z wzgórz Golan. Te wzgórza na północy dotykają góry Hermon.Wojska Antiochia pokonały armię egipską. Bitwa pod Panion miała wpływ także na historię Izraela, który dostał się pod panowanie Seleucydów. Jeden z synów Antiochia III o tym samym imieniu Antioch IV postawił w świątyni żydowskiej w Jerozolimie posąg Zeusa, ale to już inna historia. My wróćmy do Cezarei. Być może zwróciliście uwagę, że mówiłem o bitwie pod Panion. Tak się nazywało wtedy to miasto. Nazwa pochodzi od greckiego bożka Pana. Jego rzymski odpowiednik to Faun. W tym mieście stała świątynia tego greckiego boga, bo Grecy mieszkali tam już od czasów Aleksandra Wielkiego. Grecy to miasto nazywali Panion lub Paneas.Około roku 20 p.n.e. Oktawian August przekazał to miasto Herodowi Wielkiemu. Ten chcąc okazać wdzięczność zbudował obok świątyni bożka Pana świątynię dla cesarza. Później miasto dostał jeden z synów Heroda Wielkiego znany jako Filip Tetrarcha lub Herod Filip II. Właśnie on na cześć Tyberiusza zmienił nazwę miasta na Cezarea. Aby odróżnić ją od tej nadmorskiej nazywano ją Cezareą Filipową lub Cezareą Filipa. Po jego śmierci miasto i region włączono do rzymskiej prowincji Syria. Później jednak dostał je Herod Agryppa II i zmienił nazwę na Neronias na cześć cesarza Nerona. Później jednak doszło do pierwszej wojny żydowskiej. Miasto wróciło pod panowanie rzymskie i powrócono do nazwy Paneas. Po podboju arabskim greckie Paneas zmieniono w arabskie Banjas, bo w arabskim nie ma głoski “p”.Jak widzicie nazwa Cezarea Filipowa była używana stosunkowo krótko, ale właśnie w okresie życia Jezusa. W Mateusza 16:13 czytamy: “A gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał uczniów swoich, mówiąc: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?”. Kolejny rozdział tej Ewangelii mówi o tym jak Jezus zabrał trzech uczniów na bardzo wysoką górę. Jednym z nich był apostoł Piotr, który wiele lat później tak to opisał w 2 Piotra 1:18, czytamy tam: “A my, będąc z nim na świętej górze, usłyszeliśmy ten głos, który pochodził z nieba”. Ewangelie Mateusza i Marka mówią, że Jezus zabrał uczniów na górę. Piotr nazywa ją świętą. Co to za góra? Tego nie wiemy, ale przypominam, że Jezus był w okolicach Cezarei Filipowej.Na północny-wschód od Cezarei Filipowej znajdowała się góra Hermon. Czy to tam poszedł Jezus z trzema apostołami? Czy to o tym wzniesieniu Piotr pisał: “będąc z nim na świętej górze”? Góra Hermon była granicą Ziemi Obiecanej. Jej nazwę można przetłumaczyć jako “święta” w znaczeniu oddzielona. Nie wiemy czy Jezus był w mieście, ale wiemy, że był na pobliskiej górze, prawdopodobnie na Hermonie. Jak wyglądała wtedy sytuacja w mieście? Sam Herod Wielki jak i jego potomkowie zachowywali pozory w Jerozolimie, ale budowali świątynie pogańskie w innych miastach. Nie tylko nie zburzyli oni świątyni Pana, ale także dobudowali świątynię dla cesarza. Władcą tego terenu był tetrarcha Filip. Mówi o nim Ewangelia Łukasza 3:1 czytamy tam: “W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniasz”. Co wiemy o tym Filipie? Jego tetrarchia obejmowała tereny najdalej od Jerozolimy. Być może dlatego był pierwszym żydowskim władcą, który bił monety z wizerunkiem człowieka. Zachowały się do naszych czasów monety z wizerunkiem cesarza Tyberiusza wydane przez Heroda Filipa II. Jest on często mylony ze swoim teściem Herodem Filipem I. Ten pierwszy Herod Filip miał żonę Herodiadę, która urodziła mu Salome. Później Herodiada opuściła swojego męża i wyszła za mąż za jego brata Heroda Antypasa. Właśnie u tego ostatniego doszło do zabicia Jana Chrzciciela. Córka Heroda Filipa I i Herodiady czyli Salome została później żoną tetrarchy Filipa czyli Heroda Filipa II. Cezarea Filipowa była dla niego swego rodzaju stolicą, myślę więc, że możemy założyć że zarówno Filip jak i jego żona Salome spędzali tam dużo czasu. Tetrarcha Filip był lubianym władcą. Ludzie uważali, że jest łagodny i sprawiedliwy. Po jego śmierci jego tetrarchia oraz miasto Cezarea zostały włączone do rzymskiej prowincji Syria. Podczas wojny żydowskiej siły rzymskie przyszły z północy i właśnie w Cezarei Filipowej urządziły sobie bazę.Ewangelia Łukasza 21:24 mówi o tym co się stało z Izraelitami podczas wojny żydowskiej, czytamy tam: “I padną od ostrza miecza, i zostaną uprowadzeni do niewoli u wszystkich narodów, a Jerozolima będzie zdeptana przez pogan, aż się dopełnią czasy pogan”. Tytus, syn cesarza Wespazjana zdobył Jerozolimę, wielu Żydów zginęło, a ci, którzy dostali się do niewoli zginęli później między innymi walcząc jako gladiatorzy w Cezarei Filipowej. Tytus zorganizował tam rozrywkę dla miejscowych.Niedaleko Cezarei leżało biblijne miasto Dan. Niektórzy mylą te dwie miejscowości. Historia tego miast jest długa. Na przełomie XI i XII wieku przebywali tutaj Nizaryci znani także jako asasyni. A w XX wieku miasto i źródło Jordanu należało do Syrii. Syryjczycy planowali zawrócić bieg rzeki, aby nie płynęła ona do Izraela, co doprowadziło do wojny. Od 1967 roku ten teren należy do Izraela. Od 1977 znajduje się tam rezerwat, gdzie można zobaczyć wodospad, największy, który znajduje się w Izraelu.Podsumowując. Greckie miasto Paneas powstało w miejscu, gdzie znajdują się źródła Jordanu, na południe od góry Hermon. Rozegrała się tam bitwa około roku 200 p.n.e. Wojska seleudzkie pokonały wojska ptolemejskie. Gdy seleudzka Syria została podbita przez Rzymian miasto zostało przekazane Herodowi Wielkiemu. Później miasto dostał jego syn tetrarcha Filip, który ożenił się z bratanicą Salome. Salome była córką Herodiady i Heroda Filipa I, a żoną tetrarchy Filipa czyli Heroda Filipa II. Po upadku Jerozolimy w 70 roku w Cezarei jeńcy żydowscy walczyli na arenie jako gladiatorzy. Współczesna historia to wojna o wodę między Syrią i Izraelem. Warto też pamiętać, że rządził tam Herod Filip II, który ożenił się z córką Heroda Filipa I. Inna częsta pomyłka to mylenie Cezarei Filipowej z miastem Dan, które też było na północy.I wyszedł Jezus z uczniami do wiosek koło Cezarei Filipa; i pytał w drodze uczniów swoich, mówiąc do nich: Za kogo mnie ludzie uważają?http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Marka/8/27A gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał uczniów swoich, mówiąc: Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Mateusza/16/13A my, będąc z nim na świętej górze, usłyszeliśmy ten głos, który pochodził z nieba.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-List-Piotra/1/18W piętnastym roku panowania cesarza Tyberiusza, gdy namiestnikiem Judei był Poncjusz Piłat, tetrarchą galilejskim Herod, tetrarchą iturejskim i trachonickim Filip, brat jego, a tetrarchą abileńskim Lizaniaszhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/3/1I padną od ostrza miecza, i zostaną uprowadzeni do niewoli u wszystkich narodów, a Jerozolima będzie zdeptana przez pogan, aż się dopełnią czasy pogan.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ewangelia-Lukasza/21/24

“Is Putin insane?” Vladimir Putin's speeches can offer insight into the Kremlin's political thought patterns and intentions, but they are often misunderstood. Jill Dougherty sits down with Ivan Grek, Director of the Russia Program at George Washington University's Institute for European, Russian, and Eurasian Studies, who created a linguistic profile of Vladimir Putin to better understand the Russian leader's approach to statecraft.

Avrupa siyasetinin temeli, Roma hukukudur. Roma hukuku, pagan Roma şeriatı'dır. Avrupa hukuku, pagan Roma “şeriat”ına dayandığı için, Hıristiyanlık Avrupa'yı şekillendirmekten ziyade, üç pagan gelenek Hıristiyanlığı, dolayısıyla Avrupa'yı şekillendirmiştir: Zihnen Yunan paganizmi, hukuken Roma paganizmi, dinen de pagan'laştırılmış Yahudilik. Modern Avrupa'yı kuran bu üç kurucu kaynak, Batı uygarlığının geçmişten geleceğe yürüyüşünde, oluşum sürecinde süreklilik arzeden üç vazgeçilmez, tartışılmaz kurucu sütununu teşkil eder.   BATI'NIN KURULMASINDA PAGANLAŞAN YAHUDİLİĞİN ATLANAN ROLÜ  Burada şöyle bir sorunun izini sürmek zevkli, zihin açıcı bir okumaya imkân tanıyabilir: Bu üç kurucu sütundan hangisi Batı uygarlığına rengini ve ruhunu daha çok veren kaynaktır acaba? Bu soruya hep “Greko-Romen” şeklinde cevap verilegeldi bugüne kadar. Ancak bu, tahmin edebileceğiniz üzere fazlasıyla klişeleşmiş bir cevap. Greklerin ve Romalıların, Avrupalıların psişesinde derin izler bıraktığını biliyoruz elbette. Ama bir de madalyonun, pek anlatılmayan, bilinmeyen başka bir veçhesi daha var: Yahudilik. O yüzden, sözkonusu üç sütundan daha çok hangisi Avrupa'ya ruhunu ve rengini vermiştir, sorusuna, Yahudiliktir, diye cevap veririm ben. Tahrif edilmiş Yahudilik, insanın dünyevîleşme / sekülerleşme / paganlaşma sürecinin itici gücü oldu tarih boyunca. Yunan zihni ve Roma hukuku, Yahudiliğin bu paganlaştırıcı itkisi ve etkisiyle kapitalistleşen pagan Batı uygarlığını inşa etti. Tarihsel Hıristiyanlık, içe dönük, hatta içine kapalı, daha ziyade mistik bir dindi. Biraz da pagan Roma'nın zulmü, ilk dönem Hıristiyanları, havarileri dağların tepelerindeki mağaralara kapanmaya zorlamış, münzevî vasfını, karakterini pekiştirmişti Hıristiyanlığın. O yüzden ilk kiliseler, toplumdan tecrit edilmiş dağ başlarında kurulan manastırlardır: Manastır hem şiddetten kaçmanın hem de dünyanın kirinden, pasından insanın içine, iç dünyasına kaçmasının güçlü bir metaforudur aynı zamanda. İşte içine kapanan Hıristiyan dünyasını tam tersi kutba fırlatan, dünyevîleştiren tahrif edilmiş, pagan Yahudi geleneği oldu: Kapitalizmin Kiliseyi ve dolayısıyla Hıristiyanlığı ayartmasında İtalyan şehir devletlerinde köksalan seküler, materyalist paraya dayalı finans ekonomisi ve Hıristiyanlıkta da yasak olan faizi meşrûlaştıran bankacılık belirleyici rol oynadı. Avrupa'nın dünyevîleşmesinde, Hıristiyanlığı yutarak dünyevîleştirmesinde ve paganlaştırmasında işte bu Yahudi dünyevîleşme temayülü kilit rol oynayan kaynaklardan biridir. Ayrıca Hıristiyanlığın sekülerleştirilmesinde, hayattan uzaklaştırılarak bireysel bir inanç meselesine indirgenmesinde de, Batı hukukunun güçlülerden yana, seçkinler ve imtiyazlılar hukuku olarak kodlanmasında da pagan Yahudi dünyevîleşme temayülünün belirleyici rol oynadığı aşikârdır. Burada, Batı uygarlığının inşasında bildik bir ezberi bozmuş oluyorum: Bize anlatılan hikâye şuydu: Batı uygarlığı Grek-Roma ikilisini temel alarak inşa edilmiş bir uygarlıktı'r. Burada muharref Yahudiliğin rolünün nasıl da gözardı edildiğine şimdiye kadar neredeyse hiç dikkat çekilmedi. Oysa dahası da var: Yahudilik, Grek zihnini ve Roma hukukunu da kendine benzeterek dönüştürmüştü. Pagan bir Avrupa ruhunun inşasında Yahudi dünyevîleşme / sekülerleşme / paganlaşma temayülü, Grek zihninin ve Roma hukukunun da dualizm kapanına kıstırılmasına yol açtı.

Nie wiemy kiedy pierwszy raz użyto alfabetu, który my dziś nazywamy hebrajskim. Pierwszy raz nakaz zapisania czegoś pojawia się w Księdze Wyjścia 17:14, gdzie czytamy: “Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego”. Później jest mowa o tablicach kamiennych w Wyjścia 32:16, gdzie czytamy: “Tablice te były dziełem Bożym, a pismo było pismem Boga, wyrytym na tablicach”. Czy w obu tych wypadkach użyto alfabetu hebrajskiego? Co mówią nam w tej sprawie odkrycia archeologiczne? Na początek odpowiedzmy na pytanie czy alfabet hebrajski jest w ogóle alfabetem?Archeolodzy twierdzą, że pierwsze były pisma obrazkowe, w których jakiś znak czy rysunek był zapisem całego słowa. Pismo piktograficzne czyli obrazkowe to np. pismo klinowe w Mezopotamii czy hieroglify w Egipcie. Alfabet to sposób zapisu głosek. Np. woda to 4 głoski: w, o, d oraz a. Alfabet zapisuje to słowo 4 literami. Jednak hebrajski alfabet zapisywał tylko spółgłoski, tak więc w słowie woda zapisano by tylko głoski: w oraz d (wyszłoby: wd). Alfabet, który składa się tylko ze spółgłosek nazywamy: abdżad. Nazwa ta pochodzi od pierwszych 4 liter w takim alfabecie czyli: a, b, g oraz d. Istnieje jednak jeszcze trzeci sposób zapisu słowa woda.Możemy zapisać to słowo zapisując sylaby. Abugida czyli alfabet sylabiczny to taki alfabet, w którym każda litera oznacza całą sylabę. Nazwa abiguda też pochodzi od tych liter: a, b, g oraz d. Tak więc mamy nasz alfabet, gdzie zapisujemy każdy dźwięk (słowo woda zapiszemy 4 znakami). Mamy abdżad, gdzie zapisujemy tylko spółgłoski (słowo woda zapiszemy jako 2 znaki: wd). Mamy abigudę, gdzie zapisujemy sylaby (słowo woda zapiszemy dwoma znakami oznaczającymi sylaby: wo oraz da). Co było pierwsze: alfabet, abdżad czy abiguda?Najstarsze odkrycia to oczywiście pisma piktograficzne: pismo klinowe oraz hieroglify. Później pojawia się abdżad. Najstarsze znaleziska zapisu abdżadem uważa się za zapis fenicki, ale z tego okresu pochodzą też zapisy w języku hebrajskim. Tak więc Żydzi, Arabowie i inne ludy zamieszkujące okolice dzisiejszej Syrii oraz Izraela używali abdżady. To pismo poszło na zachód, gdzie wzięli je Grecy i tak powstał nasz alfabet, który ma także samogłoski oraz na wschód, gdzie powstały abigudy czyli zapis sylab, co jest praktykowane np. w Indiach.Ja będę się w tej audycji posługiwał określeniem alfabet hebrajski, ale pamiętajcie, że jest to w zasadzie abdżad czyli pismo spółgłoskowe. Oczywiście współczesny język hebrajski dodał także samogłoski, tak więc współczesny alfabet hebrajski to już rzeczywiście alfabet, bo zawiera także samogłoski. Nazwa abdżad pochodzi od arabskich liter a, b, g oraz d. Literę g czyta się tam “dż”, a więc nazwa abdżad. Wskazuje to jednocześnie, że podobnym alfabetem posługują się nie tylko Żydzi, ale także Arabowie, a w przeszłości także Fenicjanie. Ale jak powstały te litery?Pierwsze dwie litery alfabetu hebrajskiego nazywa się Alef i Bet. To nie tylko nazwy liter. Te słowa mają swoje znaczenie. Alef możemy znaleźć w Psalmie 8:8, gdzie czytamy: “Owce i wszelkie bydło, Nadto zwierzęta polne”. Słowo “bydło” to w hebrajskim “alef” czyli dosłownie wół. Ten werset można by przetłumaczyć: “Owce, woły, a także zwierzęta polne”. Jeżeli wyobraźcie sobie naszą literę - duże A, ale odwrócone do góry nogami. Ta litera przypomina głowę wołu z rogami. Tak właśnie początkowo zapisywano tą literę jako rysunek głowy wołu. Dopiero Grecy tworząc literę Alfa obrócili ją do postaci, którą my znamy.Druga litera w alfabecie to Bet, a słowo to znaczy dom. Najstarsze wersje tej litery przypominają prostokąt, który symbolizował dom lub namiot. Słowo to oznaczało też rodzinę jak np. w Rodzaju 7:1 gdzie czytamy: “I rzekł Pan do Noego: Wejdź do arki ty i cały dom twój”. Późniejsza forma tej litery przypomina nasze małe b. Podobnie jak z literą A, także tutaj to Grecy odwrócili tą literę i pierwsi zaczęli zapisywać literę b tak jak my piszemy dzisiaj. Od Greków ich litery przejęli Etruskowie, a od nich Rzymianie i tak te litery doszły do nas. Jednak pamiętajmy, że Grecy mieli alfabet, a Żydzi abdżadę.Starożytni Żydzi zapisywali tylko spółgłoski, dopiero Grecy dodali do alfabetu samogłoski. Tutaj trzeba uważać, bo hebrajskie litery to Alef, Bet, Gimel, Dalet, a greckie to Alfa, Beta, Gama, Delta. Wydają się one tak podobne. Jest ta sama kolejność. Można wy więc wyciągnąć błędny wniosek, że ponieważ Grecy literą Alfa zapisywali samogłoskę “a” to tak samo Żydzi literą Alef też zapisywali “a”. Przypominam jednak, że Żydzi nie zapisywali samogłosek. Czym więc jest hebrajska litera Alef?W alfabecie hebrajskim lub jak kto woli w abdżadzie hebrajskiej są 22 znaki, ale dwa z nich są nieme. Pierwszym niemym znakiem jest właśnie Alef. Jest to taka przerwa w słowie. W fonetyce używa się terminu zwarcie krtaniowe. Wyjaśnijmy to na przykładzie. Być może słyszeliście, jak ktoś zamiast po prostu zaprzeczyć “nie” powiedział “nie-e”. Jest to taka przerwa w wymowie. Inne przykłady z języka polskiego to: u-iścić lub za-awansowany. Kiedy wymawiamy te słowa następuje przerwa spowodowana tym zwarciem krtaniowym.Słowo bóg po hebrajsku “elohim” zapisuje się właśnie od litery Alef. Podobnie słowo pan, które po hebrajsku brzmi “adonai” też zaczyna się od litery Alef. Żydzi nie zapisywali samogłosek takich jak a czy e. Gdy chcieli zaznaczyć, że słowo zaczyna się od samogłoski rozpoczynali je od litery Alef, a czytający się domyślał jaki dźwięk ma wydać i czytał “e” w słowie elohim lub “a” w słowie “adonai”. Z tym wiąże się problem z wymową Imienia Bożego. Zapisujemy je jako JHWH, ale nie wiemy jakie samogłoski wstawiali starożytni.W przeszłości używano formy Jehowa, która powstaje przez dodanie samogłosek: e, o oraz a, ale współcześnie niektórzy wolą formę Jahwe, która powstaje przez dodanie samogłosek: a oraz e. Zwróćcie też uwagę, że w obu tych formach brakuje ostatniej litery h. W zasadzie powinno się wymawiać albo Jehowah albo Jahweh. Jednak we współczesnej wymowie zgubiono to ostatnie “h”. Inny przykład, gdzie zgubiono aż dwa “h” to wyrażenie alleluja, które w oryginale brzmiało “Hallu-Jah”. Zgubiono w wymowie zarówno początkowe “h” jak i końcowe. Mówię tutaj o wymowie hebrajskich słów np. w języku polskim.Litery hebrajskie używane były także do zapisywania liczb. I tak Alef to 1, Bet to 2, Gimel - 3, Dalet - 4, He - 5, Waw - 6, Zain - 7, Chet - 8, Tet - 9, a Jod - 10. Kolejne litery to dziesiątki, np. Kaf to 20. Aby zapisać 11 brano Jod czyli 10 oraz Alef czyli 1. Z tym wiąże się ciekawy problem. Jak może wiecie, Żydzi przestali wymawiać Imię Boże. Starali się go też nie zapisywać na zwykłych kartkach np. dotyczących handlu. Imię Boże to JHWH, ale istnieje też krótsza forma JH, co wymawiano jako “Jah”. Ta forma występuje w wyrażeniu “Hallu-Jah” czyli naszym alleluja. W czym tkwił problem?Zauważcie, że jakbyście chcieli zapisać liczbę 15 to musielibyście wziąć 10 czyli Jod oraz 5 czyli He. Wyszłaby wam liczba 15, ale jednocześnie skrócona forma Imienia Bożego JH. Aby więc nie zapisywać Imienia Bożego np. w rachunkach, że ktoś kupił 15 owiec używano liter Tet - 9 i Waw - 6. Zauważcie, że 9 + 6 także daje w sumie 15. Wszystkie dziesiątki to: Jod - 10, Kaf - 20, Lamed - 30, Mem - 40, Nun - 50, Samek - 60, Ain - 70, Pe - 80, Sade - 90. Potem Kof to 100, Resz - 200, Szin - 300 a Taw - 400.Być może słyszeliście o tym, że wielu Żydów jest zafascynowanych numerologią. Być może teraz rozumiecie dlaczego. Każde słowo w Biblii można zamienić na liczbę. Np. słowo Alef to trzy litery: Alef - 1, Lamed - 30 oraz Pe - 80. Tak więc słowo Alef to liczba 111. Ale może się zastanawiacie co z dalszymi liczbami, bo ostatnia litera w alfabecie czyli Taw oznaczała 400? Pięć liter hebrajskich ma tzw. formy końcowe, których używa się gdy wyraz kończy się tą literą. Kaf końcowe to 500, Mem - 600, Nun - 700, Pe - 800 oraz końcowe Sade - 900.Historia hebrajskiego alfabetu to historia, w której musimy się wiele domyślać. Wydaje się, że początkowo było to pismo obrazkowe. Np. obrazek domu symbolizował dom lub namiot. Po hebrajsku dom to bet. Później zaczęto używać tego znaku tylko to zapisu litery B. Żydzi i ich sąsiedzi, np. Fenicjanie nie zapisywali samogłosek. Gdy ten alfabet przejęli Grecy dodali samogłoski. Ze znaku alef uczynili literę alfa, ale jednocześnie zmienili wymowę. U Żydów alef to zwarcie krtaniowe, a u Greków jak i u nas to dźwięk A.Ponieważ nie było samogłosek, a w pewnym momencie Żydzi przestali wymawiać Imię Boże my dzisiaj znamy tylko spółgłoski JHWH i nie wiemy dokładnie jak wymawiano to imię w starożytności. Archeologia znajduje zapisy w tym alfabecie w okresie, który przypadałby na wyjście Izraelitów z Egiptu. Oczywiście z tamtych czasów dotrwały do nas tylko zapisy na tablicach glinianych czy kamieniach. Być może alfabet zapisywano już wcześniej ale na materiałach, które nie przetrwały.Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zapisz to dla pamięci w księdze i wbij to w głowę Jozuego, że całkowicie wymażę pamięć o Amalekitach pod niebem.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/17/14Tablice te były dziełem Bożym, a pismo było pismem Boga, wyrytym na tablicachhttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/32/16Owce i wszelkie bydło, Nadto zwierzęta polnehttp://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/Ksiega-Psalmow/8/8I rzekł Pan do Noego: Wejdź do arki ty i cały dom twój, bo widziałem, że jesteś sprawiedliwy przede mną w tym pokoleniu.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/1-Ksiega-Mojzeszowa/7/1I rzekł Pan do Mojżesza: Spisz sobie te słowa, gdyż na podstawie tych słów zawarłem przymierze z tobą i z Izraelem.http://biblia-online.pl/Biblia/Warszawska/2-Ksiega-Mojzeszowa/34/27

Gazze'de İsrail terör devletinin işlediği ürpertici katliamlar, soykırım, her şeyi değiştirecek, tarihin yeniden yazılmasını gerektirecek kadar korkunç! Gazze, dünyanın nasıl bir postmodern dekadansın, tefessühün, yok oluşun eşiğine sürüklendiğini ispat ediyor. Değerlerin değersizleştiği, anlamın anlamsızlaştığı, insanın ruhsuzlaştığı bir çıkmaz sokak… Dünyasız insanlar, insansız dünyalar… Postmodern dünyanın en özlü tarif böyle yapılabilir. Batı uygarlığının dünyayı getirip bıraktığı, hatta gömdüğü çukur bu! Dünyasız insan, kültürel genleri soykırıma uğramış insan demek. Kültürel genleri soykırıma tabi tutulan insan, celladına âşık edilen ve tasmalı çekirgelere dönüştürülen bir insan müsveddesi değil de nedir! Batılı sefih insan tipinin berbat birer klonu, karikatürü, kopyası? Dünyası yok edilen insanın iradesinin varlığından söz edilebilir mi? Bu mümkün mü? Mümkün olabilir mi böyle bir şey?   BATILILAR, İNSANLIĞIN İRADESİNİ VE RÜYALARINI YOK ETTİLER!   Gerekler, Grek-olmayanları barbar olarak görüyorlardı. Romalılar da öyle. Kartaca'yı yok ettiler, tarihten sildiler o yüzden. Tozunu, izini bile bırakmadılar! Atlantis efsanesini, trajedisini anmaya, anımsatmaya bile gerek yok burada, değil mi? Avrupa, bütün kıtaları işgal etti, kültürleri târümâr etti, tabiî kaynaklarını yağmaladı. Avrupalılar kendilerini medeniyet olarak sundular, kendileri dışındaki kıtaları, toprakları, dünyaları “barbar bunlar, barbarlara uygarlık götürüyoruz” diyerek işgal ettiler! Haysiyetsizlik değil de nedir bu? Haydutluk, eşkiyalık, barbarlık değil de nedir? Sonra bir de pişkin pişkin, kendilerini uygar, başkalarını barbar olarak sunmuyorlar mı! İnsanın çıldırası geliyor! Barbar kim? Uygarlık ne? Latin Amerika'daki medeniyetlerden, kültürlerden eser kadı mı, iz kaldı mı? Kaç milyon insan soykırımdan geçirildi!

"See, on the road to Hell there was a railroad line..." It's time for a deep dive into the Broadway musical, Hadestown. We get into how the musical adapts the Grek myths of Orpheus and Eurydice & Hades and Persephone for a modern setting; the love stories–and tragedy–of the two core relationships; and the productive ambiguity of seeing it all happen on stage.  Content Warning: Discussions of S*xual Assault from (1:06:41 - 1:14:05) Show Notes: Other Lit Mentioned this episode: The Story of Ming Lang, Lore Olympus, When I Arrived at the Castle, Speak, Beka Cooper Trilogy, Alanna the Lioness Quartet On Future SLL Episodes: Divorce Comedies (featuring Dr. Cha, Strangers Again, and Let's Get Divorced), and A Court of Thorns and Roses Don't forget to subscribe to Sex. Love. Literature! You can find us on Instagram and Threads @SexLoveLit, and on Tumblr @SexLoveLitPodcast Our cover art is by Charcooll (⁠⁠⁠https://www.instagram.com/charcooll/⁠⁠⁠). The SLL Theme music is “Pluck It Up” by Dan Henig. What's Sparking Joy BGM is "Candy-Coloured Sky" by Catmosphere | https://soundcloud.com/ctmsphr; Released by Paper Crane Collective; Music promoted by https://www.free-stock-music.com; Creative Commons Attribution 3.0 Unported License; https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/deed.en_US SLL is a podcast relishing the romantic, the sexy, and the scandalous in pop-culture. English academics by day and podcasters by night, hosts Ayanni and Corinne take a semi-scholarly look at why the “sex-stuff” in media matters in the bedroom—and beyond.

Batı uygarlığı, baş döndürücü bir hızla yayıldı dünyaya. Batı uygarlığını vereden dinamikler, Batı uygarlığını yok edecek dinamitlere dönüştü. Önce tabiatı kontrol ve kolonize etmeye çalıştı. Francis Bacon'ın “bilgi, güçtür” mottosu ilk itici gücü oldu. Amaç bilgiye sahip olunması değildi; gücün ele geçirilmesi, güç üreten araçlara sahip olunmasıydı. Bacon'a destek Descartes'tan geldi: “Tabiatın efendileri ve sahipleri olacağız” diye emir buyurmuştu modern felsefenin kurucu babası!   BATI'NIN DERDİ HÂKİMİYET, İSLÂM'IN DERDİ HAKİKAT   Batı uygarlığı, hâkimiyet kurma temeli üzerine kuruldu ve yola koyuldu hızla. İslâm medeniyetinin kurucu ilkesi, ana gâyesi, hâkimiyet kurma kaygısı değildi, bizzat hakikat'in kendisiydi, hakikatin izini sürme kaygısı. Batı uygarlığının kalkış noktasının, itici gücünün hâkimiyet kurma kaygısı olması, boşuna değildi: Grek uygarlığı ile Roma tecrübesi pagan uygarlık olmaları hasebiyle, muharref Yahudilik ise dünyaperest olması sebebiyle Tanrı fikrine ulaşamamış, insanı, dünyayı ve her şeyi tanrılaştırma sığlığı sergilemekten kurtulamamış, Yahudilik özelinde ise Tanrı fikrini yitirmiş, epistemolojik olarak kuru bilginin, tabiat ve insan üzerinde hâkimiyet kurulmasını kolaylaştıracak ve zamanla silah olarak kullanılacak ruhsuz bilgi'nin izini sürmüştü. Hakikati bütün boyutlarıyla kavramaktan yoksun bu epistemolojik körlük, kısırlık, sığlık, başta Tanrı olmak üzere bütün varlığı kavrama melekelerinden yoksun olduğu için ontolojik yok oluş biçimlerini ve araçlarını alabildiğine artırmaktan ve bütün dünya ölçeğinde şiddete dayalı ilişki biçimleri geliştirmekten başka bir işe yaramayacaktır. Sonuç, Gazze'deki ürpertici soykırıma yol açan felâketti: Tabiat üzerinde, dünya üzerinde, insan üzerinde ve nihayet tanrı üzerinde hâkimiyet kurma kaygısı ile hareket eden bir uygarlık 2,500 yıllık tarihi boyunca şiddete dayalı ilişki biçimleri geliştirecekti.  2500 YILLIK İKİ HEGEMONYA STRATEJİSİ: ASİMİLASYON VE ELİMİNASYON   Greklerden itibaren geliştirilen hâkimiyet kurma biçimlerinin hayata geçirilmesi sürecinde iki hegemonya kurma stratejisine başvurdu Batı uygarlığı: Önce asimilasyon (kendine benzetme, eritme) stratejisi hayata geçiriliyordu; sonra asimilasyona direnildiği takdirde, ikinci strateji devreye giydiriliyor'du: Eliminasyon (yok etme) stratejisi. Ya onlar gibi olacaktınız, onlara benzeyecektiniz; ya da eğer onlar gibi olmayı, onlara benzemeyi reddederseniz, yok edilme saldırısını göze alacaktınız. İskender'den Bush'a kadar 2500 yıldır hep bu iki ye başvurulmuştu: Bu iki hegemon da, rakiplerine “ya bizim gibi olacaksınız, bize boyun eğeceksiniz ya da bunun sonuçlarına katılacaksınız, yok edileceksiniz!” diye buyurmuşlardı!

Wykład dr. Piotra Stankiewicza zorganizowany w ramach Festiwalu Nauki w Warszawie, Wydział Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego [21 września 2021 r.] Stoicyzm — filozofia timeless & timely. Doktryna stworzona przez starożytnych Greków 2300 lat temu okazuje się dzisiaj bardziej przydatna niż kiedykolwiek. Stoików czytają szefowie wielkich korporacji, korzystają z nich sportowcy, żołnierze jednostek specjalnych i zwykli ludzie. Co w nim widzą? Jak to działa? Co sprawia, że stoicyzm, filozofia wymyślona w innym świecie przed dwoma tysiącleciami, okazuje się najlepszą możliwą odpowiedzią na szaleństwo rozedrganego, dynamicznego i nieprzewidywalnego wieku XXI? Stoicyzm to filozofia, która pomogła mi, pomoże i Tobie, a nikomu nie zaszkodzi! dr Piotr Stankiewicz - polski filozof, pisarz i poeta. Przedstawiciel i popularyzator stoicyzmu współczesnego Znajdź nas: https://www.youtube.com/c/WszechnicaFWW/ https://www.facebook.com/WszechnicaFWW1/ https://anchor.fm/wszechnicaorgpl---historia https://anchor.fm/wszechnica-fww-nauka https://wszechnica.org.pl/ #festiwalnauki #filozofia #stoicy #stoicyzm #grecja #starożytność

KISS.CLUB.MIX by GreK on Kiss FM Ukraine

Drakońska kara, drakońskie prawo... Każdy choć raz spotkał się z tym określeniem. Mało kto zastanawia się jednak, skąd to powiedzenie w ogóle się wzięło? W tym podcaście postanowiłem przybliżyć Wam historię prawodawstwa w w starożytnej Grecji oraz zbadałem wątek Praw Drakona, które według jednego z historyków starożytnych, zostały "spisane krwią".

Platon to jeden z najwybitniejszych myślicieli starożytności. Jego poglądy filozoficzne wielokrotnie dotykały tematów politycznych. Grek dokonał oceny najlepszych i najgorszych ustrojów i stworzył nawet własną wizję Państwa Idealnego. Jak w jego analizie wypadła demokracja, timokracja,, arystokracja, oligarchia i tyrania? Tego i wielu innych rzeczy dowiecie się z tego podcastu.

Skadalon, the Grek word for offense, is also the word from which we get the English word scandal. Skadalon originally referred to bait in a trap. Like an animal caught in a snare, often our pride and self-righteousness hide the bait that lures us into offense. When something offensive comes up, do we choose to […]

Hz. Peygamber'i (sav) nasıl anlayabileceğimiz meselesi üzerinde kafa patlatmaya devam ediyoruz bu yazıda da. Bu kez Hz. Peygamber'in tarih-kurucu rolüne, konumuna, yer'ine dikkat çekmek niyetindeyim. ALLAH'A VE RESÛLÜNE İTAAT NE DEMEK? Kur'ân-ı Kerîm'de Allah Teâlâ, Allah'a ve Resûlü'ne itaat vurgusu yapar. Bu vurgu, meselenin püf noktasıdır. Bu vurgu, Hz. Peygamber'in konumu ile Allah'ın konumunu eşitlemez -hâşâ! Öyle şey olur mu! Allah'a ve Resûl'üne itaat vurgusu, peygamberimizin ilâhî bir tabiata sahip olduğuna dikkat çekmek için değil, onun konumunun akîdevî boyutuna dikkat çekmek için yapılmıştır. İslâm'ın en güçlü olduğu yer, akîdesinin sade, sarih ve muhkem olmasıdır. Yaratıcı olarak Allah'ın konumu ile peygamberler dâhil bütün yaratılanların konumu apaşikâr bir şekilde birbirinden ayrılmış, bunun altı her fırsatta özenle çizilmiştir, Allah'a ve Resûlü'ne itaat meselesi, ilâhî bir konuma değil, akîdevî bir duruma işaret eder. Hz. Peygamber'e itaat meselesi, bir iman meselesidir. Hz. Peygamber'in fiilleri, Allah'ın emirlerinin hayata geçirilmesi, ete kemiğe büründürülmesidir. Burada Müslümanların üzerinde kafa yormaları gereken mesele, Hz. Peygamber'in fiillerinin teker teker neler olduğunu tespit etmek ve bunları hayatlarına tatbik etmek meselesi değildir. Mesele, mâhiyetle ilgili değil keyfiyetle ilgilidir. Hz. Peygmaber'in fiillerinin ne, neler olduğu meselesi değil, Hz. Peygamber'in Allah'ın emirleri olan bu fiileri nasıl hayata geçirdiği meselesidir. Mevzû Kur'ân-ı Kerîm olunca, mesele asıl meselesidir, ama mevzû Hz. Peygamber olunca, mesele asıl meselesi değil usûl meseledir. Ontolojik bir meseledir. Mesele konu meselesi değil, konum meselesidir. Ne sorunu değil, nasıl sorunudur. Hz. Peygamber'in vazifesi vahyi getirmekten ibaret değildir ve vahyi getirince bitmemiştir; aksine, vahyi getirince başlamıştır: O gelen vahyin nasıl hayata geçirilebileceği, nasıl hayatımız hâline getirilebileceği meselesi, asıl vazifesidir. Başka bir ifadeyle, Hz. Peygamber'in asıl vazifesi vahyi getirmek değil, vahyi hayat hâline getirmektir. Sadece temsiliyet değil aynı zamanda teslimiyet'tir. Teslimiyet'in (kulluğun) nasıl gerçekleştirilebileceğini ve tarihe nakşedilebileceğini göstermektir. GERÇEK YENİ, İSLÂM'LA BAŞLAR... Hz. Peygamber hem insan yetiştirdi, hem hayat ve dünya inşa etti. Hâl böyle olunca, Hz. Peygamber'in hem insan modeli geliştiren, o insan modelinin nasıl hayata geçirilebileceğini gösteren insan-yetiştirici hem de tarihin nasıl yapılabileceğini gözler önüne seren tarih-kurucu bir rolü, konumu ve işlevi var. Hz. Peygamber bir kuşaklık zaman dilimi içinde tarihin akışını değiştirdi. Hz. Peygamber bu açıdan milattır her alanda. Bir Hz. Peygamber'den öncesi vardır, bir de Hz. Peygamber'den sonrası. Müslümanların yaptıkları her işte milat olmalıdır bu durum. Onun yapıp ettiği her şey, örnektir bizim için. Yeni dünya tarihi Hz. Peygamber'le başlar. Hz. Peygamber hem pagan klasik dünyaya hem de paganlaştırılan dinlerin dayanaksız ve dayanaksız olduğu için de dayanıksız dünyasına son veren yeni bir dönemin başlatıcısıdır. İnsanlık tarihinde yeni dünya tarihinin de miladıdır Hz. Peygamber. Burada “modern tarih” kavramını kullanmadım özellikle. Çünkü “modern tarih” diye bir şey yok gerçekte. “Modern tarih” olarak adlandırılan tarih, paganizmin, klasik Grek ve Roma dünyasının yeniden icadıdır. Modernlik bu açıdan milat olacak yenidir tarihin başlangıcı değildir. Gerçek anlamda yeni, İslâm'dır: Hem pagan tasavvurlara hem de paganlaştırılan din kökenli geleneklere darbe vuran, başkaldıran yegâne kaynak İslâm'dır.

Üşenmedim, lûgatları karıştırdım.. Grekoromen kökü olan ve çok sayıda Batı dilinde kullanılan; bu arada Türkçe'ye de iyiden iyiye yerleşen bir kelime bu: Skandal..Grekçe'de skand, basmak mânâsına geliyormuş. Lâtince'de, bilhassa Hristiyanlık sonrasında scandalum, şeytanın kurduğu tuzakları anlatıyormuş. Kelime zamân içinde, dinî çağrışımlarından arındırılmış, sekülerleşmiş ve umûmiyetle utanılacak halleri ifâde eder olmuş. Türkçedeki mânâsı aşağı yukarı budur. Utanma duygusu esâsen son derecede medenî bir duygudur. Bu duygu son derecede baskılayıcı bir mâhiyet taşır. Medenî hâl, pek çok düşünürün altını çizdiği üzere bizleri baskılar. Bu baskılama kimileri için fevkalâde tabiî, hatta zarûrîdir. Meselâ muhafazakârlar için böyledir. Muhafazakârlara göre, eğer âdemoğlunu kendi hâline bırakırsanız hayvandan farkı kalmaz. Baskılama dışarıdan gelebilir. Yasaklamalar ve yaptırımlar buna işâret eder. Karanlıkçı (obskürantist) ahlâkçılar ise muhafazakârların toplumsal uyum kaygıları üzerinden savundukları ilkelerin de ötesine çıkar ve yasakları en ileri seviyelerde uygulamayı, yaptırımları ağırlaştırmayı savunur. O kadar ki, Karanlıkçıların gözünde toplumsal hayât yasaklarla özdeşleşir. Dış baskılamaların hâricinde bir de iç baskılamalar vardır ki, utanma duygusu tam da bu baskılamanın karşılığıdır. Mesele, bâzen bunu da içerse de, kendi kendimizi ayıplamamız değil, diğerlerinin, anonim yabancıların bizi ayıplama tehlikesidir. Skandal, tanıdık tanımadık sayısız kınayıcı bakışın, ayıbı işleyen üzerinde odaklanmasıdır. Bu bakışlar içimizdeki utanma duygusunu harekete geçirir.. Psikolojik olarak son derecede yıkıcı bir durumdur bu. Serazatçılar (Libertinler) ise muhafazakârların tersine bu baskılamalardan şikâyetçidir. En azından bu baskılamaların hafifletilmesini; hattâ kaldırılmasını arzu ederler. Utanma duygusuna şerh koyarlar. Bu duygunun bireyi yönetmesini, onun özgürlüğünü engelleyen, kişiliğini iğdiş eden bir fenâlık olarak görürler.. Çok sık kullandıkları ifâdeler şunlardır: Neden, ne için, kim için utanacak mışım? Eyleme geçmiş serazatçılık kolektif olarak kabul görmüş sınırlara hücûm etmekten, onları yıpratmaktan husûsî bir zevk alır. Tuhaf olan şudur: Muhafazakârlar, karanlıkçılar(obskürantistler) ve serazatçılar (libertinistler) arasındaki kavgalar ortak olarak aynı varsayımdan hareket eder. İnsanda bir utanma duygusu olduğu varsayımıdır bu. Mesele, neyin, ne kadar utandırıcı olduğudur. Muhafazakârlar, karanlıkçılar ve serazatçılar arasındaki gerilimleri bir anda boşluğa düşürecek olan ise bu varsayımın karşılıksız kalmasıdır. Daha açık olarak ifâde edecek olursak, utanma duygusunun aşındığı, hattâ yok olmaya yüz tuttuğu yerde alışık olduğumuz tartışma bağlamlarının da çökeceğini öngörebiliriz. Yaşa-dığımız zamanlar tam da buna işâret ediyor. Yazar Murathan Mungan'ın çok sık başvurulan aforizmasını hatırlayalım. Zekîce şunu söylüyor şâirimiz:

  Bu hafta konumuz marul. Kelimenin aslı Grekçe “marulion”, Rumcada “maruli” olarak kullanılmış, bize de oradan geçmiş. Anlamı acı anlamına gelen “amaro” kelimesinden geliyor, Latince “amarula” olarak geçiyor. Latince aile ismi “Lactuca” ise süt demek olan “Lactis” sözcüğünden geliyor, çünkü sütlü bir yapısı var, yaprak diplerinde süt gibi özü bulunuyor. İtalyanca “Lattuga” adı da buradan geliyor. - Aylin Öney Tan hafta boyunca hikaye ve tariflerle marulu anlattı. Dinlemek isteyenler için tüm kayıtlar burada bir arada.  

„To polityczne trzęsienie ziemi” – mówi o wygranej swojej partii premier Grecji Kyriakos Mitsotakis. Mimo rewelacyjnego wyniku wyborczego centroprawicowa Nowa Demokracja chce więcej. Bo 41% poparcia to wciąż za mało, by mieć większość. Zaś możliwości koalicyjne na greckiej scenie politycznej są bardzo, ale to bardzo ograniczone. A zatem – czy będzie powtórka z wyborów? I dlaczego partia, która ma na swoim koncie kilka poważnych skandali, cieszy się wśród Greków tak dużym zaufaniem? A może, to nie jest triumf Nowej Demokracji, tylko porażka lewicowej SYRIZY byłego premiera Alexisa Tsiprasa? Gość: Dionisios Sturis

The Greeks have a LONG, HUGE, MASSIVE, more than ancient civilization. The Greeks are one of those rare civilizations that have survived reasonably in-tact for thousands of years. It has a heritage so many others can only envy.So, who are these Greeks? Are the modern Greeks the same civilization as the one that started all those thousands of years ago?You may be surprised how much the west has copied from the Greeks. You may be even more surprised that most westerners try to ignore almost 2000 years of Grek history including the history of the Eastern Roman or Byzantine Empire.#History#Greeks#Roman#Byzantium#Orthodox#ChristanityListen on..........!!! Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.

Najsłynniejszy polski filolog klasyczny, Tadeusz Zieliński, podczas wykładu wygłoszonego w Petersburgu w 1901 roku, mówił: „Zakorzeniło się społeczeństwie mniemanie, że starożytność jako pierwiastek kultury współczesnej pozbawiona jest wszelkiego znaczenia, gdyż z dawien dawna prześcignęły ją postępy myśli nowoczesnej. Znawca sprawy natomiast powie wam, że nasza kultura umysłowa i moralna nigdy tak blisko świata antycznego nie stała, nigdy go tak bardzo nie potrzebowała. A i my też nigdy tak do jego zrozumienia i przyjęcia nie byliśmy przygotowani jak właśnie w dobie obecnej. Nastręcza się atoli pytanie, w jaki sposób wykształcenie klasyczne wpływa na umysłowe i moralne udoskonalenie ludzkości”.Czy słowa te nie brzmią obecnie równie aktualnie jak 120 lat temu? Czy dziś, w 2023 roku – w świecie pandemii i kryzysów władzy, wielkich migracji i wyniszczających wojen – wartości, jakie niesie ze sobą kultura klasyczna, nie stanowią punktu orientacyjnego jeszcze pewniejszego? Czy  powrotu do źródeł – do wspólnego europejskiego dziedzictwa – nie potrzebujemy bardziej niż kiedykolwiek?„Bardzo istotne jest postawienie pytania o miejsce tradycji antycznej w naszym codziennym myśleniu – mówi prof. Karolina Wigura, publicystka i uczona, historyczka idei. – Jest ono istotne, ponieważ żyjemy obecnie w epoce, która straciła pamięć. My nie pamiętamy nawet własnego kanonu lektur. Kto z nas, po zakończeniu szkoły średniej, zajmuje się jeszcze Kochanowskim albo Rejem? Kto cytuje polskich klasyków myśli albo literatury, występując w radiu albo telewizji? My, historycy idei, jesteśmy wytrenowani w tym, żeby rozmawiać ze zmarłymi. I czy ci zmarli są sprzed dwudziestu lat, czy sprzed dwóch tysięcy lat, to nie ma większego znaczenia. Z nimi się po prostu rozmawia”.Ale rozmowa ze zmarłymi to także rozmowa z przyjaciółmi. Czytając Arystotelesa, Platona, Cycerona czy św. Augustyna, pozostajemy w stałym dialogu z tradycją. Niezależnie od tego, czy rozmowę tę prowadzimy w szkole (na lekcji łaciny czy polskiego), w sali wykładowej czy w przestrzeni publicznej. Dialog ten trwa od kilku tysiącleci, przeżywa, co jasne, lepsze i gorsze momenty, a co jakiś nawet czas – i w takim momencie zdajemy się tkwić obecnie – pojawia się pytanie, czy nie pojawiło się ryzyko trwałego zerwania tego dialogu. Są to zwykle momenty głębokiego kryzysu cywilizacyjnego. W takich chwilach obecność antyku zdaje się istotniejsza niż w czasie pokoju i spokoju. To kryzys bowiem zmusza człowieka do zadawania pytań o sprawy najważniejsze. A do tych należą przecież: sens i cel życia, dziedzictwo i tradycja, istota wspólnoty.Nie chodzi tu bynajmniej o nostalgię. Nie chodzi też o bezcelowe szafowanie nazwiskami, tytułami czy cytatami z dzieł Greków i Rzymian. Tradycja ta jest nie tylko początkiem, ale i wspólną płaszczyzną, szeroką platformą, która daje możliwość porozumienia. „Ludziom, którzy się ze sobą nie zgadzają, którzy reprezentują inne poglądy, którzy mają sprzeczne analizy rzeczywistości, pozwala to znaleźć wspólny grunt” – zauważa Wigura.Idealnie byłoby – choć jest to oczywiście projekt utopijny – gdyby można było powiedzieć: niezależnie od tego, po której stronie jesteśmy i jakie mamy poglądy, wszyscy czytaliśmy Platona i Arystotelesa. Wówczas, mimo że się różnimy, w istocie jesteśmy razem, wszyscy – w Polsce i Europie, w świecie Zachodu – jesteśmy wspólnotą. Bez wspólnej bazy myślowej konstruktywny dialog okazuje się niezwykle utrudniony.Kiedy w rozmowie spotykają się osoby o bardzo różnych poglądach, pewna wspólna baza, a tę stanowi określona edukacja, okazuje się niezbędna. Wigura mówi: „W książce, która napisaliśmy wspólnie z Tomaszem Terlikowskim, Polka ateistka kontra Polak katolik, ponieważ tak bardzo się nie zgadamy, to elementy filozoficzne są w którymś momencie ostatnią deską ratunku: «Zupełnie nie rozumiem, jak ty myślisz o świecie, nie przyjmuję tego sposobu myślenia, ale przynajmniej możemy porozmawiać o tekście, który oboje czytaliśmy i on do nas mówi»”.To, kim jesteśmy i jak myślimy o świecie, stanowi wypadkową wielu czynników. Na naszą samoświadomość składają się długie wieki nawarstwiających się na siebie poglądów, wątków, dzieł. Edukacja klasyczna nie może i nie powinna mieć jednak charakteru ekskluzywnego. Im powszechniejsza jest bowiem znajomość łaciny (jak w ogóle: wiedza), tym cała społeczność silniej stoi na nogach. Wykształcenie klasyczne przekłada się w sposób bezpośredni na inne, bardzo różne obszary życia.Krzysztof Bielawski, hellenista i współprowadzący rozmowę, przypomina: „Był taki eksperyment paręnaście lat temu w edukacji niemieckiej, że zlikwidowano łacinę w szkołach, co oczywiście odbiło się automatycznie spadkiem liczby miejsc na filologii klasycznej, dlatego że nie było potrzeby produkowania tych nauczycieli na potrzeby szkół, ale po pięciu latach, gdy zrobiono badania, okazało się, że ogólne wyniki dotyczące możliwości, umiejętności, abstrakcyjnego myślenia u młodzieży spadły tak gwałtownie, że w ciągu roku przywrócono system nauczania łaciny”.Podobnie było we Włoszech, gdzie badania wykazały, że uczniowie uczący się łaciny znacznie lepiej radzą sobie z matematyką. Nie zmienia to jednak faktu, że edukacja klasyczna jest – w skali europejskiej – w kryzysie. W jednych krajach bardziej, w innych mniej poważnym. Ale kryzys trwa, widzimy go.Dlaczego straciliśmy pamięć? Gdzie jest początek tego procesu? Czy można temu zaradzić, tę pamięć przywrócić?Wigura wskazuje na dwa czynniki: „Jako społeczeństwa ponowoczesne żyjemy w nieustannym «teraz». To się wiąże z technologiami komunikacji, których używamy do tego, żeby ze sobą rozmawiać. W mediach społecznościowych ważne jest już tylko to, co teraz. Zamknięci w tej teraźniejszości zapominamy nie tylko o tekstach klasycznych, ale też o tym, co było rok temu”.Jako drugi czynnik Wigura wskazuje brak dostępu do przekładów tekstów klasycznych. Dzieła Greków i Rzymian przestały stanowić część naszego kanonu lektur. Nowe tłumaczenia powstają rzadko, stare popadają w zapomnienie bądź się dezaktualizują. Podczas gdy w księgarniach w Wielkiej Brytanii, w Niemczech czy we Włoszech Homer, Owidiusz i Cyceron zajmują całe regały, w Polsce są niszą. Odcina to osoby, które nie czytają w językach obcych, od wspólnego dziedzictwa. Cierpią na tym nie tylko miłośnicy antyku, ale też uczeni – literaturoznawcy, historycy, filozofowie, religioznawcy – oraz odbiorcy ich dzieł, odbywa się to więc z ogólną szkodą dla humanistyki. A kondycja, w jakiej znajduje się humanistyka, jest papierkiem lakmusowym stanu danego społeczeństwa. Nie ma silnego państwa bez silnej kultury.„Nie ma dobrych tłumaczeń, bo nie ma filologów klasycznych, a nie ma filologów klasycznych, bo nikt nie chce finansować instytutów filologii klasycznej, dlatego że filolodzy nie produkują tego, co jest postrzegane jako użyteczne dla całej społeczności, co dałoby się przełożyć na punkty, na podstawie których finansowana jest nauka. To jest zaklęte koło i nie wiemy, jak to przerwać” – mówi Bielawski.Z czego wynika kryzys humanistyki? Skąd się bierze przekonanie, że ciekawe i ważne jest tylko to, co nowe? Jak ożywić zainteresowanie antykiem i w jakim celu?

Episode 138 of the ERAVE365 podcast!Baton passed back to KBS with his set recorded live at Virtual Festival 26.  Wall to wall (mostly) new progressive and melodic groovers is the order of the day.Tracklist -  | #  | Artist  | Title | 1  | Grek, TuraniQa  | Your Reflection (Original Mix) | 2  | Liam Sieker, Aaron Suiss  | Dwaal (Ursarix Remix) | 3  | Cassian  | Activate (Extended Mix) | 4  | Weekend Heroes  | Faceless (Extended) | 5  | Silver Panda  | Soul Connection (Original Mix) | 6  | Andy Kulter, Steand  | Rituals (Original Mix) | 7  | Dylhen  | Cyclone (Extended Mix) | 8  | Paul Thomas & Chris Bekker  | Apex (Purple Mix) | 9  | Jos & Eli  | Atomica (Yotto Remix) | 10  | Asher Swissa, Lynn  | Heartbeat (Extended Mix) | 11  | Space Motion  | Lose Myself (Original Mix) | 12  | Tinlicker & Dosem  | Hypnotised (Extended Mix) | 13  | Spada, No Day After  | The Air Of Freedom (Extended Mix) | 14  | Jamie Stevens  | Transference (Chable & Mangan's Tranceference Remix) | 15  | Eric Prydz  | Opus (Original Mix)

Еженедельные подкасты PORTAL SOUND SYSTEM. #portalfm #portalsoundsystem Вторник, 23-00 (Мск): garagefm.ru Организация выступлений/Booking: +7915-847-57-55 01. T.Puse, Menachem 26 - Agafay 02. Notre Dame - Story of My Life 03. GREK, TuraniQa - In My Heart 04. Spada - Tantrum 05. Hiboo - Boo York 06. Curol - Oxum vs We Are Your Friends (Curol Mashup) 07. Moonwalk - Power Of Universe 08. Grum x Tigerblind - Shout 09. Argy, ARTBAT, Zafrir - Tibet 10. Alex Kennon - Voices (Shaded (LA) Remix) 11. Cipy - Briny Breezers 12. Yet More - Amoro feat Son of Shiva

Tysiące kolejarzy i innych pracowników transportu w Grecji protestuje dziś przeciwko warunkom pracy i bezpieczeństwa na kolei. W ubiegły wtorek co najmniej 57 osób zginęło po zderzeniu dwóch pociągów, które znalazły się na tym samym torze niedaleko Larisy. Tysiące Greków w niedzielę wyszły na ulice w proteście przeciwko zaniedbaniom i niedofinansowaniu kolei greckich, a kolejarze od czwartku prowadzą strajk rotacyjny. W związku z katastrofą najprawdopodobniej zostaną przełożone wybory planowane na początek kwietnia. Gość: Karolina Markiewicz

Rumuńska rodzina Mohyłów bardzo łączy Polaków i Ukraińców, ale również Greków, Niemców, Albańczyków, Żydów, Romów i Turków. W tym odcinku również instrukcja jak skorumpować sułtana oraz podnosząca na duchu historia człowieka, który chociaż prześladowany przez spolonizowanych Niemców, nie wyparł się wiary, a nawet dorobił się fortuny sprzedając wino Selimowi Pijakowi.

Filozofia to nie tylko (a często nawet: nie przede wszystkim) dyskusje oderwanych od życia akademików zamkniętych w wieżach z kości słoniowej ani tomiszcza opasłych komentarzy do tekstów zmarłych przed wiekami Greków, Niemców, Francuzów czy Szkotów. W Klasie Atlasa od początku próbujemy pokazać, jak filozofia wpływa na całokształt naszego życia – a także na kulturę i sztukę. Dlatego dziś rozmawiamy o nieco poważniejszych wątkach pojawiających się w pozornie mało poważnym medium: współczesnym kinie i serialach. Ziemowit i Mateusz opowiedzą o sześciu filmach i serialach, które można i warto zanalizować z punktu widzenia filozofii obiektywizmu, nawet jeśli na pierwszy rzut oka stanowią jedynie prostą rozrywkę. Jaki jest centralny temat tegorocznego The Batman Matta Reevesa i czy Mroczny Rycerz toczy walkę nie tam, gdzie powinien? Czego możemy się dowiedzieć z historii powolnego upadku Waltera White'a z Breaking Bad? Dlaczego koreański dramat historyczny Mr Sunshine przedstawia spór bohaterów o wartości klarowniej i wyraziściej niż większość dzisiejszych produkcji amerykańskich i europejskich? Co o cnocie uczciwości i prawości mówi nam serial Mad Man? W jaki sposób prosta animowana historia na podstawie gry komputerowej, czyli Arcane, jest w stanie przekazać ważką naukę o naturze politycznych machinacji? Czy bohatera House of Cards można uznać za szczęśliwego człowieka? Na te pytania – i nie tylko! – postarają się odpowiedzieć dziś Mateusz i Ziemowit. UWAGA! Odcinek zawiera SPOJLERY dotyczące ww. filmów i seriali – czujcie się ostrzeżeni! ________________________________________ Zachęcamy do komentowania, zadawania pytań i sugerowania tematów. Jeśli cenicie Klasę Atlasa – dajcie kciuka w górę, zasubskrybujcie kanał oraz udostępniajcie i polecajcie nasze videopodcasty. Zapraszamy do polubienia naszego fanpage'a na Facebooku: https://pl-pl.facebook.com/obiektywizm – oraz obserwowania profilu na Instagramie: https://www.instagram.com/obiektywizmpl/ Logo oraz animację zawdzięczamy graficzce i animatorce Dianie Hudzenko. Muzyka towarzysząca animacjom oraz całość podkładu muzycznego to dzieło Jakuba Królikowskiego. ________________________________________ życie | rozum | wolność Podoba Ci się nasz content? Wesprzyj nas na Patronite! http://patronite.pl/podcastyatlasa Słuchaj nas na Spotify i innych platformach streamingowych! http://www.podcast.obiektywizm.pl ObiektywizmPL – Polskie centrum sympatyków myśli Ayn Rand --- Send in a voice message: https://anchor.fm/laissezfairepl/message

Jak filozofia rozumie pojęcia szczęścia i szczęśliwego życia? Dlaczego to właśnie przyjaźń jest według Greków najlepszą możliwą relacją? Czy czas już wyjść poza romantyczny paradygmat niewiasty w opresji i ratującego ją superbohatera? I czy aby osiągnąć szczęście, należy najpierw odpowiednio dobrze poznać samego siebie? Porozmawiałam z dr Katarzyną Kasią, filozofką, wykładowczynią, dziennikarką radiowo-telewizyjną (Radio Nowy Świat, TVN24). Tematem przewodnim było szczęście i szczęśliwe życie według filozofii, ale nie obyło się bez aspektów relacyjnych i społecznych. Jest więc o tym, dlaczego nie warto lokować poczucia szczęścia w innych ludziach, o niedocenianiu spokoju i równowagi w świecie skrajnego oburzenia i wielkich emocji. Ale też o rozsądnym przyjmowaniu i traceniu bez żalu. Po łapach dostało się wizji romantycznej miłości, w której to obarczamy jedną osobę odpowiedzialnością za wszystkie nasze potrzeby. Zapraszam do odsłuchu, bo to wysycona filozoficzno-psychologicznymi refleksjami rozmowa. A dla mnie ogromny zaszczyt! Dr Katarzyna Kasia - fanpage na FB: https://bit.ly/3VYHoRp [ współpraca reklamowa ] z Audioteką Wspomniany w odcinku audiobook, czyli „Klara i słońce” Kazuo Ishiguro, znajdziecie w ofercie Audioteki pod linkiem: https://audioteka.com/pl/audiobook/klara-i-slonce Poczytaj mnie na Instagramie: https://www.instagram.com/sznurowadla.mysli/ PATRONITE – Jeśli uważasz moje treści za wartościowe i pomocne, możesz wesprzeć dalszy rozwój Sznurowadeł, dołączając do grona Matronek i Patronów na Patronite. Zapraszam z całego serca. Szczegóły subskrypcji znajdziesz pod linkiem: https://patronite.pl/sznurowadla-mysli Ukłony i podziękowania za realizację dźwięku należą się niezastąpionemu Piotrowi Sz. Sznurowadeł możecie posłuchać na: Spotify, Apple Podcasts, YouTube, Google Podcasts, Anchor, Breaker, Overcast, PocketCasts i RadioPublic.

İçinde yaşadığımız çağı iyi kavramadan, çağrı›mızın çağ›ını kurması yolculuğuna çıkamayız. Kendimizi anlamadan da çağı anlayamayız. Kendimizi anlamanın yolu, fıtratı iyi kavramaktan ve fıtratın nasıl metamorfoza uğratıldığını görebilmekten geçer. SOCRATES'İN SEVABI VE GÜNAHI Çağımızın en parlak düşünürü Heidegger, “felsefenin / ‘düşünme'nin Socrates'le birlikte bittiğini” söylemiş, 2500 yıllık bir ezberi bozmuştu. Oysa bize anlatılan hikâye neydi, şimdiye kadar? Felsefeyi, dolayısıyla düşünmeyi Socrates, Eflatun ve Aristo'yla başlatmaktı. Bugün yaşadığımız temel varoluşsal sorunların gerisinde Socrates'in imzası vardır, dersem bir ezbere de bendeniz bozmuş olur muyum, bilemiyorum! Socrates'in bir günahı var, bir de sevabı. Socrates'in sevabı, Grek putlarını yıkması. Socrates'in günahı ise, iki bin küsur yıldır insanlığa pahalıya malolan, insanın tanrılaştırılması (antroposantrizm) yolculuğunun temellerini atması. Birinci sınıf felsefe tarihçileri bize, Socrates'in yaptığı işi / işlediği “metafizik cinayet”i, tek bir kavramla anlatırlar: Disconnection. Yani irtibatın-kopması. Socrates, insanın gök'le irtibatını kopardı, yer'e mahkûm etti insanı. ONTOLOJİK FELÂKET: İNSANIN TANRILAŞTIRILMASI İnsanın beşerüstüyle, tabiatüstüyle, ilâhî olan'la irtibatının kopması ve tanrılaşması, insanın Tanrı'ya, Tabiata, İnsana hâkim olma güdüsü tarafından güdülmesine yol açtı. Yani Socrates'le birlikte, Batı uygarlığı, ontolojisini yitirdi; yolculuğunu yalnızca epistemoloji / bilme çabası üzerinden sürdürdü... O yüzden, Greklerin insanı tanrılaştırması, Kilise çağlarında Hıristiyanların Tanrı'yı insanlaştırmaları şaşırtıcı değildir. Hümanizm, Rönesans ve Reformasyon yolculuklarıyla gerçekleştirilen modern meydan okuma, yeniden insanın- tanrılaştırılmasıyla sonuçlandı. İçinden geçtiğimiz postmodern süreç ise, insan'sız (post-hümanizm) ve Tanrı'sız (post-teistik) bir dünya. Hakikat fikrinin reddedildiği, her şeyin izafileştirildiği, yarı-insan, yarı-makina (cynorg) ruhsuz bir tür'ün hayata çeki düzen verdiği ontolojik felâketler çağı. Descartes, “tabiatın efendileri ve hâkimleri olacağız” demişti: İnsanın tanrılaştırılmasının ürpertici bir örneğiydi bu. Modernler, tabiatın nasıl efendileri ve hâkimleri olacaktı? Bu sorunun cevabını, Bacon, “bilgi güçtür”, diyerek vermiş, gücü, güç elde etme güdüsünü kutsamıştı. İnsanın tanrılaştırılması, insanın ontolojik güvensizlik sorunu yaşamasına yol açacaktı. İnsanın böyle bir sorunla varlığını bile sürdürebilmesi mümkün değildi. Çıkış yolu bulunmuştu: Ontolojik güvensizlik sorunu, güç üreten araçların kontrol edilmesini sağlayan epistemolojik güvenlik alanlarının genişletilmesiyle aşılacaktı. Modernler, bilgi'yi güç olarak konumlandırdılar; bilgiye sahip olarak güç üreten araçlara (tabiata, bilime, teknolojiye) sahip oldular: Sahte ama muazzam bir aşırı özgüven duygusu icat ettiler: İnsan artık her şeyi bilebilirdi, her şeyi kontrol edebilirdi, her şeye çeki düzen verebilirdi.

Rumuńscy parlamentarzyści opowiadają o portu w Konstancy. Historia zaczyna się w VII wieku przed Chrystusem przez starożytnych Greków. Port w Rumunii ma bardzo istotne znaczenie w regionie. To największy port Morza Czarnego. Może przyjąć największe statki przepływające przez Bosfor. Dziś zboże z Ukrainy jest transportowane między innymi przez ten port. Do portu w Konstancy trafia zboże z Ukrainy. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/radiownet/message

Fredag!!! Det lösa vattentemat bär frukt och bjuder på alltifrån grek-rajja till trubardurpenis. Dessutom är Nisse nära på att kuppa hem själva avsnittspokalen med hjälp av sin egen grek-rajja. Har du ett skvaller som fler borde få höra? Maila det till kafferepetpod@gmail.com
 Missa inte vår månatliga systerpodd Cigarrummet. Bli prenumerant på www.underproduktion.se/cigarrummet 8:34 - En skakig semester 12:06 - Traumat på turistbussen 20:14 - Likvakan 25:08 - Svandyket 31:34 - Valle och Mozart 35:01 - Vinterbadarna 43:50 - Blackout 50:18 - En liten på havet 55:38 - Gurk-Gunnar

Geri Dönüyoruz'un 21. bölümünde ülke isimlerine ayırdığımız üç bölümlük mini seriye giriş yapıyoruz. İpsala Sınır Kapısı'ndan çıkan Mahir Ünsal Eriş ve Töre Sivrioğlu, yakın komşularımızdan başlayarak Balkan coğrafyası ve Doğu Avrupa'da keyifli bir tura çıkıyor. Endonim ve egzonim isimler nelerdir? Sıkça duyduğumuz Yunan, Rum, Helen, Grek isimleri arasında ne gibi farklar var? Makedonlar ile Yunanlar arasındaki isim anlaşmazlığı neye dayanıyor? Romanların Roma'yla ilgisi var mı? Slav ülkelerinin dilsel bütünlüğü ve birbirleriyle bağlantısı isimlerini nasıl etkiliyor? Bütün bu sorulara cevap ararken kendilerini Viyana kapılarında bulan ikilinin sohbetine davetlisiniz.

Geri Dönüyoruz'un 21. bölümünde ülke isimlerine ayırdığımız üç bölümlük mini seriye giriş yapıyoruz. İpsala Sınır Kapısı'ndan çıkan Mahir Ünsal Eriş ve Töre Sivrioğlu, yakın komşularımızdan başlayarak Balkan coğrafyası ve Doğu Avrupa'da keyifli bir tura çıkıyor. Endonim ve egzonim isimler nelerdir? Sıkça duyduğumuz Yunan, Rum, Helen, Grek isimleri arasında ne gibi farklar var? Makedonlar ile Yunanlar arasındaki isim anlaşmazlığı neye dayanıyor? Romanların Roma'yla ilgisi var mı? Slav ülkelerinin dilsel bütünlüğü ve birbirleriyle bağlantısı isimlerini nasıl etkiliyor? Bütün bu sorulara cevap ararken kendilerini Viyana kapılarında bulan ikilinin sohbetine davetlisiniz.

- Udokumentowana wielkość strat w raporcie na temat reparacji wojennych robi wrażenie na wszystkich tych, którzy zapoznali się z jego omówieniem. Dopiero teraz dowiadują się o potężnej skali niemieckich zniszczeń i morderstw w Polsce. Są w szoku, że Polska nie otrzymała żadnych reparacji - mówił w Polskim Radiu 24 europoseł PiS Zbigniew Kuźmiuk.

Dünyasız insanlar, insansız dünyalar: Postmodern dünyanın en özlü tarif böyle yapılabilir. Dünyasız insan, kültürel genleri soykırıma uğramış insan demek. Kültürel genleri soykırıma tabi tutulan insan, celladına âşık edilen ve tasmalı çekirgelere dönüştürülen bir insan müsveddesi değil de nedir! Batılı sefih insan tipinin berbat birer klonu, karikatürü, kopyesi? Dünyası yok edilen insanın iradesinin varlığından sözedilebilir mi? Bu mümkün mü? Mümkün olabilir mi böyle bir şey? BATILILAR, İNSANLIĞIN İRADESİNİ VE RÜYALARINI YOK ETTİLER! Grekler, Grek olmayanları barbar olarak görüyorlardı. Romalılar da öyle. Kartaca'yı yok ettiler, tarihten sildiler o yüzden. Tozunu, izini bile bırakmadılar! Atlantis efsanesini, trajedisini anmaya, anımsatmaya bile gerek yok burada, değil mi? Avrupa, bütün kıtaları işgal etti, kültürleri târümâr etti, tabiî kaynaklarını yağmaladı. Avrupalılar kendilerini medeniyet olarak sundular, kendileri dışındaki kıtaları, toprakları, dünyaları “barbar bunlar, barbarlara uygarlık götürüyoruz” diyerek işgal ettiler! Haysiyetsizlik değil de nedir bu? Haydutluk, eşkıyalık, barbarlık değil de nedir? Sonra bir de pişkin pişkin, kendilerini uygar, başkalarını barbar olarak sunmuyorlar mı! İnsanın çıldırası geliyor! Barbar kim? Uygarlık ne? Latin Amerika'daki medeniyetlerden, kültürlerden eser kadı mı, iz kaldı mı? Kaç milyon insan soykırımdan geçirildi! Yahudi soykırımını elbette ki kınayalım! Ama Yahudi soykırımının neden bu kadar insanlığın gözünün içine sokulduğunu, neden her yerde, her mecrada, her gazetede, her ülkede, her televizyonda Yahudi katliamı dur durmak demeden anlatılır da, Latin Amerika soykırımı neden hiç anlatılmaz! Afrika'da yapılan ürpertici soykırımlar neden anlatılmaz? Üstelik de Yahudi soykırımından daha vahim boyutları da var Latin Amerika ve Afrika soykırımlarının. Latin Amerika'da da, Afrika'da da sadece insanlar soykırıma tabi tutulmadı Avrupa'da Yahudilere yapıldığı gibi. Aynı zamanda kültürel soykırıma da tabi tutuldu bu kıtalardaki insanlığın en kadim, özgün kültürleri. Kütüphaneleri yok edildi, kültürel hazineleri yağmalandı, kültürleri târumâr edildi! Siz Latin Amerika'daki soykırıma, kültürel soykırıma dair neden hiçbir şey duymazsınız? Onlar insan değil mi? Onların kültürleri değersiz mi? İşte asıl barbarlık bu! İki kıtanın onmilyonlarca insanını soykırımdan geçirip tabii kaynaklarını yağmalamaktan ve kültürel kaynaklarını kurutmaktan büyük barbarlık, vahşet olabilir mi? Modern dünya, Batı uygarlığının her alanda dünya üzerinde hegemonya kurduğu bir dünya. Aynı zamanda, başka medeniyetleri hem durdurduğu hem de diriltici, varkılıcı temel kaynaklarını kuruttuğu bir orman. Darwinyen kuralların hükümferma olduğu, güçlü olanın haklı olduğu, yaşama hakkı olduğu barbarlıklar arenası! İSLÂM DÜNYASININ BİR DÜNYASI VAR MI?

Macedonia Północna najpierw musiała zmienić swoją oficjalną nazwę, by zaspokoić żądania Greków. Teraz nowe roszczenia wobec tego bałkańskiego państwa zgłaszają Bułgarzy. Czy Macedonia Północna dołączy w końcu do Unii Europejskiej? Opowiada o tym Marta Szpala, analityczka OSW zajmująca się Bałkanami. Polecamy również analizę dotyczącą Macedonii, dostępną na stronie OSW -> https://www.osw.waw.pl/pl/publikacje/analizy/2022-07-22/krucha-ugoda-macedonii-polnocnej-z-bulgaria

Katrin är i Grekland och bara tok-spa:ar med en lång man... kanske Grek?Varför tycker vissa att ålderskillnad är så viktigt? En lyssnare har ett stort jävla problem med tillit, och en annan har en brutalt snygg VD på jobbet... som hon legat med såklart. See acast.com/privacy for privacy and opt-out information.

Antik dönemde Grek konutlarının düzeni ve mobilyaları üzerine konuşuyoruz. 

Zjawiska niepojęte dla człowieka: burze, zaćmienia najłatwiej było tłumaczyć boskim gniewem. Aż tu w starożytnej Grecji znalazła się grupka ludzi, którzy pomyśleli inaczej. – Nazywali się Tales, Anaksymander, Anaksymenes. U nich po raz pierwszy w znanej nam historii ludzkości, pojawił się obraz świata, który nie podlega oddziaływaniu ze strony sił boskich, magicznych. Czytamy u Talesa z Miletu, że to nie bogowie powodują wylewy Nilu tylko, że jest to zjawisko naturalne – mówi w Radiu Naukowym prof. Wojciech Sady filozof nauki, historyk idei z Uniwersytetu Śląskiego. – Podane przez niego wyjaśnienie dziś uważamy za zupełnie nieudane, ale była to pierwsza tego typu próba – podkreśla.*Przygotowanie każdego odcinka to wiele godzin pracy. Jeśli podobał Wam się ten podcast – możecie mnie wesprzeć w serwisie Patronite. Dzięki! https://patronite.pl/radionaukowe *To właśnie Grecy uznali, że przyroda jest zamkniętą całością, podlegającą niezmiennym prawom. Była to rewolucja w myśleniu przynosząca bardzo konkretne odkrycia.Grecy przyglądają się na przykład, jak wszyscy na Ziemi, zaćmieniom Księżyca. Zamiast jednak widzieć w nich boskie ostrzeżenia, dostrzegają pewne prawidłowości. – Widzą, że Księżyc jest dokładnie po drugiej stronie nieba co Słońce. Ktoś w Grecji, nie wiemy dokładnie to, jest o tym tylko wzmianka w Korpusie arystotelesowskim, domyśla się, że na tarczę Księżyca pada cień Ziemi, a skoro ciemny obszar jest zawsze zaokrąglony, to jedynym wytłumaczeniem jest kulistość Ziemi. W ten sposób ją odkryto, około 300 lat przed naszą erą. Nikt tego poza Grekami tego nie zrobił – podkreśla prof. SadyI kto wie, czy nie polecielibyśmy na Księżyc kilka wieków wcześniej, gdyby Greków nie podbili Rzymianie, którzy cały ten intelektualny ferment zdusili. Do greckich pism, jak wiadomo, powrócono i przez stulecia bezkrytycznie uczono się z nich na uniwersytetach (na których nie prowadzono badań!). Zmieniło się to dopiero w czasach nowożytnej rewolucji naukowej, ale wszystko nadal działo się w oparciu o myślenie greckie. - Ta rewolucja, która zaczyna się wąskim strumieniem w XVI wieku to rewolucja, wyrastająca z odczytania na nowo, nie dogmatycznie, ale ciągle odczytania dzieł Greków. One stanowiły punkt wyjścia – podkreśla prof. Sady.- To co opracuje Kopernik to jest połączenie idei Arystarcha i idei Ptolemeusza. Pod tym względem Kopernik w ogóle nie jest nowatorem – zauważa filozof.W podcaście rozmawiamy o tym, jak to jest, że w genialnych, ale przecież nie nieomylnych Greków przez stulecia Europa była tak wpatrzona, że nie dostrzegano ewidentnych nieścisłości. Jest również o tym, jak ferment społeczny (rozwój mieszczaństwa), odkrycia geograficzne (poczucie, że nie wszystko już zostało powiedziane) i wynalazki (druk i pojawienie się licznych ilustracji), gruntownie przyczyniły się do nowej odsłony naukowego myślenia. Ta druga odsłona, szczęśliwie już nie przerwana, wywindowała ludzkość do współczesnego poziomu rozwoju.Podcast został nagrany w studio Copernicus Center Press w Krakowie, dziękuję możliwość skorzystania! A wszystkim polecam znakomite książki tego wydawnictwa. https://www.ccpress.pl/Więcej materiałów prof. Sadego znajdziecie tu: http://sady.up.krakow.pl/ i w kursach https://www.copernicuscollege.pl/https://radionaukowe.pl/https://patronite.pl/radionaukowe

With the mine behind them and a pile of kobold bodies behind them, our band makes their way back to the Eastside Inn to try to and do a bit of good. Grek needs a home, Marta's father needs a leg, so grab a snack, get comfy and let's see what happens. --- Support this podcast: https://podcasters.spotify.com/pod/show/sqlr/support

Rabuś znad Tybru atakuje swoich sąsiadów, wielkie wojny z Kartaginą i klęska Greków.