Podcasts about oboje

W debacie o energii mec. Wanda Buk i prof. Ludwik Pieńkowski spierają się o granice rozsądku w transformacji energetycznej. Oboje zgadzają się, że Europie zabrakło odpowiedzialności i bilansu. Dyskusja jest częścią cyklicznego programu Stowarzyszenie Antywiatrakowców im. Don Kichota, prowadzonego przez redaktora Konrada Mędrzeckiego i Zbigniewa Zielińskiego. 

Czy znamy ludowe pieśni po śląsku? Czy Karolinka i Starzik są napisane faktycznie w języku śląskim? I czy język śląski jest dobry do śpiewania? Rozmowa na ten temat odbyła się podczas OFF Festiwalu w Katowicach, na którym Radio Katowice miało swoje medialne miasteczko. Dziś w Szkole Bardzo Wieczorowej zapraszamy do tej rozmowy, którą przeprowadziła wtedy Iwona Kwaśny. Gośćmi byli: językoznawczyni prof. Jolanta Tambor z Uniwersytetu Śląskiego  i śląski bluesman Marek Makaron Motyka. Oboje wspominali, że język śląski był przez lata na cenzurowanym. 

Nasza podróż śladami obrazów z dawnej kolekcji Stanisława Augusta Poniatowskiego powoli dobiega końca. W drodze powrotnej z Londynu zaglądamy jednak jeszcze do Paryża, bo i tu natkniemy się na bardzo ciekawą pamiątkę po naszym ostatnim królu. Mam na myśli Portret Stanisława Augusta w płaszczu gronostajowym, na który można się natknąć podczas zwiedzania Wersalu. To z wielu powodów niezwykły obraz, wystarczy wspomnieć, że był to ostatni wizerunek króla wykonany za jego życia. Fascynująca jest też historia jego powstania - Elisabeth Vigée Le Brun namalowała go w Petersburgu, dokąd trafiła po ucieczce z ogarniętej rewolucją Francji. Stanisław August również nie znalazł się w Rosji z własnej woli - po trzecim rozbiorze Polski musiał tam zamieszkać z rozkazu cara. Oboje byli więc wygnańcami, którym nagle zawalił się znany im świat.Brzmi intrygująco? W takim razie koniecznie posłuchaj finałowego odcinka serii o nigdy niedokończonym muzeum Stanisława Augusta Poniatowskiego. ---------------Zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego-------Transkrypcję i reprodukcje omawianych obrazów znajdziesz na stronie podcastu: https://przedobrazem.pl/palac-wersalski-elisabeth-vigee-le-brun-portret-stanislawa-augusta-poniatowskiego-w-plaszczu-gronostajowym/Muzyka wykorzystana w odcinku pochodzi ze strony Epidemic Sounds oraz Free Music Archive-------IG: https://www.instagram.com/przed_obrazemFB: https://www.facebook.com/podcast.przedobrazem

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

S prvními mrazíky, někdy i dřív, začínáme měnit obsah letních truhlíků za podzimní vřesy, santoliny, brsleny nebo chryzantémy. Ještě, než se zbavíte muškátů, můžete si je před zimou namnožit na další sezónu.

Gdybyśmy wzięli ślub, już dawno bylibyśmy po rozwodzie – powiedziała aktorka Goldie Hawn. Od ponad 40 lat jest w szczęśliwym związku z kolegą po fachu, Kurtem Russellem. Oboje zgodnie twierdzą, że aby relacja działała, najważniejsze są dwie rzeczy: przyjaźń i seks. U nich ta zasada się sprawdza, bo są praktycznie nierozłączni i wciąż wydają się zakochani do szaleństwa. A taka miłość zdarza się w Hollywood niezwykle rzadko. Autorka: Natalia HołowniaArtykuł przeczytasz pod linkiem: https://www.vogue.pl/a/goldie-hawn-kurt-russell-historia-zwiazku

Podobno jak ma się małe dzieci, to nie wyjeżdża się na urlop tylko zmienia miejsce opieki nad dzieckiem. Od półtora roku razem z Kamilem Dzierżanowskim mamy dodatkowego towarzysza podczas wyjazdów. Wyjeżdżamy odpocząć z reguły już mocno zmęczeni, tęskniąc za snem i relaksem. Za to młody człowiek, nasz syn ma zdecydowanie inaczej rozłożone akcenty potrzeb. Jemu potrzebny jest ruch, dużo ruchu i to przeważnie w odwrotnym kierunku niż my byśmy chcieli, bez zachowania podstawowych zasad bezpieczeństwa. Oboje wiemy, że bez odpoczynku byśmy zwariowali. Więc podejmujemy się różnych sposobów, abyśmy mogli się w czasie wyjazdów zregenerować. Czy nam się to udaje? O tym opowiadamy w najnowszym odcinku. fot. Ola Rosa Muzyka: Jam Morgan Jazz Cafe Free Licence

Na televiziji lahko že več desetletij spremljamo različne serije in resničnostne šove. Oboje je pripravljeno tako, da gledalca potegne v dogajanje. Vsak del se konča z nekim dejanjem, ki gledalca drži v napetosti, da ga zanima, kaj se bo zgodilo; kaj bo storilo prevarano dekle, kako se bo iz zagate rešil oni fant, kako se bo odzvala razočarana žena, ali bo tisti odvetnik preživel v prometni nesreči, kako se bo na laži podrejenega odzval gospodar, ali bo bratranec odkril tatvino, ali bo maščevanje sosedi uspelo in tako naprej.

Na televiziji lahko že več desetletij spremljamo različne serije in resničnostne šove. Oboje je pripravljeno tako, da gledalca potegne v dogajanje. Vsak del se konča z nekim dejanjem, ki gledalca drži v napetosti, da ga zanima, kaj se bo zgodilo; kaj bo storilo prevarano dekle, kako se bo iz zagate rešil oni fant, kako se bo odzvala razočarana žena, ali bo tisti odvetnik preživel v prometni nesreči, kako se bo na laži podrejenega odzval gospodar, ali bo bratranec odkril tatvino, ali bo maščevanje sosedi uspelo in tako naprej.

Piše Marija Švajncer, bereta Maja Moll in Bernard Stramič. Naslov zgoščene spominske pripovedi vidnega slovenskega pisatelja Florjana Lipuša, Prešernovega nagrajenca in dopisnega člana Slovenske akademije znanosti in umetnosti, je Mrtve stvari, podnaslov pa O sebi, o drugih, in o tretjem. Katere stvari so mrtve? Čedalje bolj umira slovenski jezik onstran slovensko-avstrijske meje, mrtva je pisateljeva mati, toda spomin nanjo je ohranjen, živ in tudi boleč. Oboje pisatelju povzroča grenkobo in žalost. V pretresljivem in izpovedno presunljivem življenjepisu se Lipuš vrača v svoje otroštvo, najprej preprosto in takšno, kot je pač življenje v majhni koroški vasi. Nič usodnega se ne dogaja, treba je pač nekako preživeti. Družina je revna in živi v grapi, kot so revni vsi, ki živijo na takih koncih, saj grape, pravi pisatelj, niso narejene za bogastvo. Ko je bil še čisto majhen, star komaj štiri leta, je mirne dneve najprej prekinil očetov odhod, kmalu zatem še materin. Orožnika sta jo v času druge svetovne vojne odvedla, ker je govorila v koroškem narečju, se pravi slovenščini. Nič drugega ni storila, le za to je šlo, da je bila v času nacizma jezikovna pripadnost narodni manjšini onstran meje prepovedana, in to tako zelo, da se je materino življenje končalo v plinski celici v Ravensbrücku. Sinkoma, mlajši se je komaj začel postavljati na noge, je obljubila, da se bo vrnila, toda besede ni mogla držati. Usmrtili so jo tri mesece pred koncem vojne. »Zgodaj so se mi zgodila odrasla leta, stlačena v eno leto, v en sam dopoldan. Dvomim, da so bila poznejša leta zrela leta, bila so obilnejša, številčnejša, glasnejša, lepša, temeljitejša, zrela niso bila, nič več bistvenega se me pozneje ni prijelo. Pozno sem se iz boba izdrl, z zamudo, v negotovostih in dvomih, pa še danes mi ni jasno, ali sem se res ali se mi samo zdi, da sem se.« Žalost za mrtvo materjo nosi pisatelj s seboj. Zdaj je očitna in skeli, zdaj se malce skrije v njegovo notranjost, potem pa se čez čas spet začne oglašati. Doživel je vse mogoče. Pot so mu prekrižali tudi dobri ljudje, med njimi župnik Aleš Zechner, in ti so poskrbeli, da se je lahko izšolal. Osem let je preživel v Škofijskem zavodu na Plešivcu. »Zavod se je obrnil proti meni kot človeku, ne ponuja mi poštenosti, pravičnosti, enakovrednosti, ponuja mi prezir. Niso me bili veseli, nismo bili dobrodošli, nismo se počutili sprejete, nič mar jim ni naš jezik, manjvrednost našega jezika je očitna in izpričana.« Leta v Zavodu so minevala, kot da to ni on sam, temveč je nekdo, ki zgolj sprejema verske dogme, se izobražuje po zavodskih pravilih, telovadi, predvsem pa veliko moli. Spolno zorenje je bilo neopazno in zatajeno. Kar hitro je ugotovil, da duhovniški poklic ni zanj. K sreči so bili spet dobri ljudje tisti, ki so pripomogli uresničiti drugačno življenjsko pot. Valentin Inzko, voditelj dela narodne skupnosti, ga je vpisal na celovško učiteljišče. Poučevanje mu je prineslo veliko zadovoljstva. Ustvaril si je družino, postal oče štirim otrokom in v življenje se je skoraj neopazno prikradla tudi sreča. Pomisli pa, da se je Valentinu Inzku premalokrat zahvalil za posojeno očetovstvo. Kljub novim okoliščinam in spremembam se ni mogel v celoti otresti bremena vsega hudega, kar se mu je zgodilo: »A kje in od kod jemati, ko so nas vsi od kraja vzgajali za malega človeka, uklonjenega, ponižnega, poslušnega, pokornega, ubogljivega?« Negotov in ogrožen položaj slovenske manjšine na Koroškem ga preganja in hromi. Vedno znova občuti drugorazrednost in odrinjenost. Za družino je zgradil hišo in zaživel na Selah pri Žitari vasi, toda tam živijo rojaki, ki čedalje bolj opuščajo slovenski jezik. Bili so časi, ko je bilo drugače. Urejal je dijaško glasilo Kres in v njem so mladi, polni upanja in zanosa, izražali pripadnost matičnemu narodu in skrb za slovenski jezik. »Kres pa je bil, čeprav je izhajal le malo let, narodni mejnik, najvažnejši kulturni dogodek po vojni in napoved življenjske volje. Koroškim Slovencem je utrl nova pota v kulturo, v duhovnost.« Florjan Lipuš je bil kasneje kar dvajset let urednik revije Mladje. »Mladje se je pojavilo za veličastje umetništva, in morda tudi po veličju, a veličje si mora pridelati vsak sam. Začelo se je iskanje resnice. Revijo so izdajali brez plačila, honorar so dobili enkrat samkrat, nazadnje jim je zmanjkalo denarja. Čas in družbene spremembe so napravili svoje. Pisatelj priznava, da se ga vse življenje polašča grenkoba. Za ranami ostajajo brazgotine. Pripoved Mrtve stvari je napisana tako, da dogodki ne potekajo drug za drugim, temveč se avtor zaustavi zdaj pri enem, zdaj pri drugem, potem se spet vrne na začetek in k trenutkom, ko je izgubil ljubljeno mater. Jezik je bogato metaforičen, opisno slikovit, včasih tudi privzdignjen in obogaten z narečnimi izrazi. Lipuš piše v sedanjiku, prihodnjiku, pretekliku in celo predpretekliku. Oživljanje spominov je realistično, nekateri odlomki pa nekoliko spominjajo na magični realizem, zlasti prihod smrti, matilde z dolgimi špiklastimi nogami, preoblečene v vilo, in ta strašni stvor odnese babico in ne prizanese materi. Tisto, kar ostane od rajnice, se otrese pepela in postane del vesolja. »Mamini zemeljski delci so grob preigrali. Pogosto se mi zgodi, da mamin duh ždi nad nami in nas varva. Z grobom vzdržujemo vez z mrtvimi, skozi to okno rajni opazujejo svet in tresejo z glavo. Skozi grobove nas vidijo.« Toda ljudje onstran meje so živi. Matična država bi morala pripomoči in si prizadevati, da njihovo ustvarjalno življenje in materni jezik ne bi zamrla.

Spotkanie z Tanią Kandracienką i Eugeniuszem Shadką to podróż w świat sztuki naznaczonej historią i doświadczeniem uchodźstwa. Oboje pochodzą z Białorusi, kraju, gdzie artystyczna wolność została zduszona, a ich obrazy stają się osobistym świadectwem walki o tożsamość i obecność w nowym świecie. Ich malarstwo to czuły zapis emocji i fragmentów życia w czasie niepewności i zmian. Autor: Michał Borowik Artykuł przeczytasz pod linkiem: https://www.vogue.pl/a/vogue-polska-x-bmw-art-academy-bialoruscy-artysci-w-swojej-sztuce-dziela-sie-doswiadczeniem-uchodzczym

Najpierw była wspólna pasja, potem miłość. Dorota i Wojtek Nowakowscy stanowią tandem doskonały w domu i na planie filmowym.Ona – jako operatorka obrazu – bierze udział w prestiżowych projektach telewizyjnych realizowanych na całym świecie. On – dowodzi rodzinną firmą producencką i…strzeże swojej żony. Oboje kochają życie: jego kolory i smaki.Fot. Katarzyna Ramlo

Sv. Frančišek Asiški je nekaj časa omahoval med življenjem, ki bo posvečeno molitvi, a je spoznal, da je poklican tudi k poslanstvu oznanjevanja evangelija med ljudmi. Tega ni počel sam, temveč skupaj z brati. Razvil je čudovito dinamiko življenja v samoti in apostolskega poslanstva v svetu.

Sv. Frančišek Asiški je nekaj časa omahoval med življenjem, ki bo posvečeno molitvi, a je spoznal, da je poklican tudi k poslanstvu oznanjevanja evangelija med ljudmi. Tega ni počel sam, temveč skupaj z brati. Razvil je čudovito dinamiko življenja v samoti in apostolskega poslanstva v svetu.

''Naš poklic je zaznamovan z nekaj trpljenja takrat, ko nimamo ideje. Obstaja hiter analgetik: povprečna ideja ali pomoč umetne inteligence. Oboje prinaša povprečne rešitve,'' je povedal grafični oblikovalec Tomato Košir in dodal, da je treba v ustvarjalnem procesu čim dlje vzdržati občutek tabule rase. Nagrajenca Prešernovega sklada smo povabili k pogovoru ob njegovi razstavi Vizualni komentar, ki so jo postavili na ljubljanskem gradu. Domačim in tujim obiskovalcem je v Palaciju in Stanovski dvorani poleti na ogled več kot sto izbranih del, nastalih v avtorjevem 25-letnem ustvarjalnem obdobju – od kulturnih plakatov do kompleksnih projektov. Od prvega protivojnega plakata iz leta 2000, ki ga je ustvaril še kot študent, in nekaterih drugih neobjavljenih del pa vse do najbolj prepoznavnih, kot je Guardianova zmečkana časopisna naslovnica Doba besa, za katero je prejel leseni svinčnik, eno najprestižnejših nagrad tekmovanja britanske izobraževalne organizacije Design and Art Direction. Foto: Zajem zaslona TV Slovenija

Ena od veščin prihodnosti, ključnih tako v zasebnem kot poklicnem življenju bo digitalna pismenost. Tudi za konkurenčnost gospodarstva je zato pomembno, da Slovenija okrepi vlaganja v izobraževanje – tako mladih, kot odraslih. Sodobne tehnologije in predvsem umetna inteligenca pa bodo spremenile tudi izobraževalni proces. A kot so poudarili na gospodarski zbornici AmCham ob razglasitvi Učitelja leta 2025, je tako v šoli kot v gospodarstvu poleg digitalščine treba govoriti tudi človeščino. In srce je ob prejemu laskavega naziva izpostavil tudi profesor angleščine na Gimnaziji in srednji šoli Rudolfa Maistra Kamnik, Milan Mandeljc.

V zadnjih letih se je v šolskih prostorih ob različnih mnenjih staršev in učiteljev pogosto zaostrilo. Vlada je uveljavila nov zakon, s katerim razredniki niso več dolžni opozarjati na potrebo po opravičilih, ampak je odgovornost za opravičevanje odsotnosti učencev pri pouku prešla na njihove starše. Omejeni so tudi telefoni v šoli. Oboje je v preteklih letih močno poseglo v odnos med starši in učitelji, oziroma šolo. Kako vzpostavljati boljši/dober odnos in pogovor, usklajevati različna stališča, kako torej s kakovostno komunikacijo med starši in učitelji omogočiti otroku njegovo pristnost?, smo govorili z Natalijo Hormuth, profesorico latinščine in francoščine, svetovalko za celostno življenje in zdravje ter za vodenje z vrednotami, direktorico Zavoda Viamus za glasbo, celostno življenje in zdravje ter osebno rast.

Karta kredytowa: co warto o niej wiedzieć przed wiosennymi city-breakami i wakacyjnymi wyjazdami? Jakie funkcje karty kredytowej najlepiej się sprawdzają podczas podróży i płatności za granicą? Jak rozwija się rynek kart kredytowych w Polsce? Jak zmieniają się klienci i ich preferencje? Co czeka karty kredytowe w obliczu pojawienia się na rynku usług odroczonej płatności (czyli BNPL)? O tym w podkaście "Finansowe Sensacje Tygodnia" rozmawiam z Martą Ołdak, doradczynią klienta oraz z Arturem Kaimem, dyrektorem centrum doradczego bankowości detalicznej i biznesowej. Oboje moi goście pracują w BNP Paribas Bank Polska. Rozmawiam z nimi także o edukacyjnej akcji "Szkoła Jazdy z kartą kredytową", która ma przybliżyć młodzieży zasady odpowiedzialnego korzystania z kart kredytowych.

Smo v tednu med cvetno nedeljo in veliko nočjo. Oboje je praznik veselja, slavljenja. Toda vmes je veliki petek. Nepredstavljivo trpljenje.

Smo v tednu med cvetno nedeljo in veliko nočjo. Oboje je praznik veselja, slavljenja. Toda vmes je veliki petek. Nepredstavljivo trpljenje.

Amerykański tryptyk kończymy rozmową o gospodarce. Hania Cichy omawia czynniki ryzyka, które mogą doprowadzić do kryzysu w Stanach Zjednoczonych. Andrzej Bobiński pyta o wojny handlowe, ceny jajek i wpływ działań DOGE na państwo i gospodarkę. Oboje szukają logiki w działaniach amerykańskiej administracji i zastanawiają się czy chaos może być uznawany za filozofię rządzenia.

Vyštudovala sociálnu antropológiu na Petrohradskej štátnej univerzite v Rusku a dokumentárnu tvorbu na pražskej FAMU. Oboje uplatnila v terénnom výskume na Čukotke, z ktorého vzniklo niekoľko dokumentárnych filmov aj kniha. Jej naj respondentmi boli deti, ochotné a nadšené z fotoaparátu a kamery. O svojich cestách, terajšej práci na SAV-ke aj rodinnom živote porozpráva v rozhovore s Blaženou Bóoczovou. | Hosť: Jaroslava Panáková (dokumentaristka, sociálna vedkyňa). | Moderuje: Blažena Bóoczová. | Tolkšou Nočná pyramída pripravuje Slovenský rozhlas, Rádio Slovensko, SRo1.

Na przestrzeni lat, od kiedy prowadzę web.lex, zajmujący się efektywnym wsparciem kancelarii prawnych za pomocą prawniczego bloga, przyszła do mnie refleksja, że mogę wspierać naszych prawników i prawniczki także w zakresie księgowości prawniczej, więc założyłem spółkę księgową web.lex Bookkeeping i zacząłem poszukiwania głównej księgowej, która by mogła razem ze mną ten nowy biznes rozwinąć. Przez długi czas nie mogłem jednak znaleźć odpowiedniej osoby. Spółka istniała, pochłaniała fundusze, ale nie działała operacyjnie. Aż podczas jednej z naszych web.lex'owych konferencji web.lex Meeting, kiedy zwierzałem się ze swych kłopotów w tym zakresie osobom zebranym na tym wydarzeniu, żona mojego klienta - Kasia Solga - zapytała: Rafał, a dlaczego nie pomyślałeś o mnie?  Tak właśnie zaczęła się ta przygoda i wspólna podróż. Pełna zwrotów akcji, o których wiemy tylko my. Dużo musieliśmy się nauczyć pod drodze i wystarczy powiedzieć, że nic obecnie nie wygląda tak, jak to sobie wyobrażaliśmy na samym początku. Nawet nazwę web.lex Bookkeeping musieliśmy zmienić na web.lex Księgowość (w listopadzie 2024 roku), gdyż okazało się, że słowo „bookkeeping”  generuje nam zbyt wiele problemów. Oboje też musieliśmy się w jakiś sposób dotrzeć i poznać siebie nawzajem. A także zaufać sobie.  A mówię o tym dlatego, że do 99 odcinka podcastu zaprosiłem właśnie Kasię Solgę. Jako że to wyjątkowy odcinek to chciałem oddać to miejsce właśnie Kasi, aby pogadać nieco o naszej spółce, o księgowości prawniczej, o wyzwaniach, jakie mamy, a także o tym, co nas - podatników / prawników - czeka w najbliższej przyszłości. Zapytałem Kasię również, jaką ma radę dla początkujących kancelarii i jej odpowiedź Cię zaskoczy.  A całą rozmowę zaczynamy od pewnego przypadku, który powinien być nauką dla wszystkich kancelarii - weź go sobie do serca. ♥️Rozmowę nagraliśmy zdalnie - za pomocą aplikacji Zoom, więc jakość nie jest studyjna, ale na pewno wszystko dokładnie wysłyszysz.  Zapraszam Cię do posłuchamia nasej rozmowy!Rafał Chmielewskiweb.lexPS.: Inne odcinki z udziałem Kasi Solgi, to między innymi:✅ Jak zarejestrować prawniczą działalność gospodarczą✅ Najważniejsze pytania i wątpliwości raczkującej kancelarii prawnej✅ O sekretach dobrej współpracy kancelarii prawnej z biurem księgowym

Precedens za precedensem: rząd upada, parlament jest sparaliżowany, a Marine Le Pen i Jean-Luc Mélenchon szykują się już na przedterminowe wybory prezydenckie. Emmanuel Macron próbuje być katechonem przeciwko ekstremizmom. Ale tym razem to się może nie udać – opowiada Kacper Kita w podcaście „Rzecz w tym”.   Francja stoi na krawędzi kryzysu politycznego, jakiego nad Sekwaną nie widziano od 1958 roku, a jego konsekwencje mogą się przełożyć na stabilność całej Unii Europejskiej. Co oznacza upadek rządu Michela Barniera? – wyjaśnia Kacper Kita, publicysta portalu Nowy Ład i autor magazynu „Plus Minus”, weekendowego wydania „Rzeczpospolitej”. A także autor książki „Saga rodu Le Penów”. Emmanuel Macron w defensywie, a Marine Le Pen i Jean-Luc Mélenchon na fali Liderzy skrajnej prawicy i lewicy jednoczą siły przeciwko Emmanuelowi Macronowi. Czy Francja zmierza ku scenariuszowi, w którym w drugiej turze wyborów prezydenckich zmierzą się wyłącznie „ekstrema”? Oboje liderzy opozycji – prawicowa Marine Le Pen i lewicowy Jean-Luc Mélenchon – próbują wykorzystać kryzys do osłabienia Macrona. Czy ich cel to obalenie prezydenta, czy przygotowanie się do wyborów w 2027 roku? Co oznacza groźba wiszącego nad Marine Le Pen procesu o defraudację funduszy Parlamentu Europejskiego i prawdopodobnego pozbawienia jej prawa do udziału w życiu publicznym?Prezydent stara się ratować swoją pozycję, manewrując między wyborczym kalendarzem a szukaniem poparcia dla kolejnego premiera. „Macron próbuje być katechonem przeciwko ekstremizmom, ale czy jego narracja o byciu ostatnią ostoją stabilności jeszcze działa?” – zastanawia się Kita. Europa w kryzysie. Jak sytuacja we Francji przekłada się na stabilność Unii Europejskiej? Francuski chaos to tylko wierzchołek góry lodowej. Niemcy, Hiszpania i inne kluczowe kraje Unii Europejskiej również zmagają się z poważnymi problemami. Czy to szansa dla Polski, by wzmocnić swoją pozycję na arenie międzynarodowej? „Francja i Niemcy mają wewnętrzne problemy, ale też są między sobą pokłócone, co otwiera nowe możliwości dla innych państw Unii” – mówi Kacper Kita. „Dla Polski jest to szansa, żeby w tych rozgrywkach w Europie trochę ugrać – raz z jednymi, raz z drugimi”. #Francja #Macron #PiątaRepublika #MarineLePen #JeanLucMélenchon #FrancuskaPolityka #UniaEuropejska #PodcastRzeczWtym #Rzeczpospolita #KacperKita #WyboryWeFrancji #PolitykaEuropejska #MacronKryzys #Francja2024 #PolitykaFrancji #PodcastPolityczny

- To wszystko zostało zabite bez sensu - mówi mi w najnowszym odcinku “Lepszego Klimatu” Agnieszka Głowacka o stworzeniach podanych do zjedzenia jej i mężowi, jako uczestnikom telewizyjnego show “Azja Express”. Oboje z Piotrem Głowackim są wegetarianami i odmówili jedzenia mięsa w programie. Agnieszka Głowacka to aktorka teatralna i dubbingowa, absolwentka szkoły muzycznej i była zawodniczka Polskiego Związku Jeździeckiego. Aktualnie przygotowuje się do roli instruktorki wspinaczki sportowej.  Piotr Głowacki to aktor dwukrotnie nominowany do Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego. Zagrał m.in. w filmach “Bogowie”, “Mistrz”, “Broad Peak”, "Dom zły", “Sala samobójców", "80 milionów". Aktualnie możemy go oglądać m.in. w serialu Netflixa “Matki pingwinów”. Wspinacz i wiceprezes Fundacji Dajesz!O “Azja Express” mówiliśmy mało. Rozmawialiśmy za to dużo o:wegetarianizmie,podejściu do niejedzenia mięsa, gdy ma się małe dzieci, o radości, spokoju i oszczędności czasuo wspinaniu, które aktorska para uprawia, o tym, z jakimi emocjami wiąże się asekurowanie w ścianie dzieckao działaniach Fundacji Dajesz!, która promuje wspinanie dzieci, piękno Jury i… budowę toalet na szlakach.Dodatkowe informacje:Profile Agnieszki i Piotra na InstagramieStrona Fundacji Dajesz!Podobają Ci się tematy, które poruszam w podcaście? Więcej znajdziesz tu:Instagram: http://bit.ly/3Vene60YouTube: http://bit.ly/3iddUR7TikTok: http://bit.ly/3gDdaobRealizacja: Karolina Deling-Jóźwik - redakcjaIrena Suska - montażP & C Paulina Górska | Varsovia Lab. 

Tokrat je tema pogovora medicinska fizika. Večino diagnostičnih aparatov za neporušni pregled notranjega ustroja telesa so že od odkritja rentgenskih žarkov konec 19. stoletja izumili fiziki. In tako se je sčasoma ta veja fizike v sodelovanju z medicino osamosvojila tudi na univerzi. Oboje raziskovalno združuje tokratni gost, asistent na Fakulteti za matematiko in fiziko v Ljubljani in raziskovalec na Odseku za reaktorsko fiziko F-8 na Inštitutu Jožef Stefan dr. Jošt Stergar. Pretekli teden so na fakulteti obeležili mednarodni dan medicinske fizike, ki je sicer 7. novembra. Tam je odpredaval prispevek na temo večnivojsko slikanje v biomedicini, ki jo bo hkrati s kratkim zgodovinskim uvidom v zgodbo razvoja medicinske fizike povzel tudi v tokratnem pogovoru v našem studiu. FOTO: Z optično koherenčno tomografijo zajeta slika žilja, kjer barve nakazujejo nasičenost s kisikom VIR: IJS

Gościem dzisiejszego odcinka Raportu o książkach jest zdobywca najważniejszego wyróżnienia literackiego we Francji -  Nagrody Goncourtów - Jean-Baptiste Andrea i jego powieść „Czuwając nad nią”. „Czuwając nad nią” to historia przyjaźni biednego, osieroconego, niskorosłego chłopca i dziewczyny z bogatej, arystokratycznej rodziny. Wydawałoby się, że różniło ich wszystko, a tak naprawdę łączyło ich to, co najważniejsze, czyli wiara w rzeczy niemożliwe. Mimo – bo tak na imię chłopcu – chce zostać największym rzeźbiarzem na świecie. Viola – chce latać. On wierzy w piękno, ona w postęp. Oboje dorastają w pierwszej połowie XX wieku we Włoszech, kiedy na ich oczach rodzi się faszyzm. - „Nie piszę książek ku pokrzepieniu serc, a jednocześnie chcę w nich zaznaczyć, że z mroku wyłania się światło”- mówi Jean-Baptiste Andrea w tym odcinku Raportu o książkach. I dodaje – „nie znoszę idei szarości. W życiu nic nie jest szare”. Powieść „Czuwając nad nią” ukazała się w polskim przekładzie autorstwa Beaty Geppert nakładem wydawnictwa Znak. Gość: Jean-Baptiste Andrea Prowadzenie: Agata Kasprolewicz --------------------------------------------- Raport o stanie świata to audycja, która istnieje dzięki naszym Patronom, dołącz się do zbiórki ➡️ ⁠https://patronite.pl/DariuszRosiak⁠ Subskrybuj newsletter Raportu o stanie świata ⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠⁠➡️ ⁠https://dariuszrosiak.substack.com⁠ Koszulki i kubki Raportu ➡️ ⁠https://patronite-sklep.pl/kolekcja/raport-o-stanie-swiata/⁠ [Autopromocja]

Piše Jože Štucin, bereta Eva Longyka Marušič in Dejan Kaloper. Zbirka Pordelih lic je, če prav razumemo spremno besedilo Marjana Pungartnika, tretja izdana pesniška zbirka Toma Vebra, a v resnici prvenec, saj je avtor nekako »za nazaj« zbral svoje stare pesmi in jih pordelih lic poslal med bralce. Ta zardelost je nekoliko namišljena, saj vstopa med bralce zelo odločno, brez sramu, kot samozavesten mislec in nikakor ne plah pesnik. Tom Veber je relativno mlad. Rodil se je v Mariboru leta 1995 in med študijem etnologije in kulturne antropologije na Univerzi v Ljubljani hitro vzpostavil stik s pomembnimi akterji tamkajšnjega kulturnega življenja. Sodeloval je z gledališčem Glej, v klubu Tiffany in v Plesnem teatru Ljubljana. Kljub raznovrstnim izkušnjam se zdi, da je poezija njegova prva izbira. Dobil je celo nekaj pohval in nagrad, a to ni bistveno, pomembno je, da se je besedni muzi zapisal s srcem in umom, z dušo in telesom. Korpus besedil te zbirke je raznovrsten, pronicljiv, na trenutke povsem neposreden in gol, obsega pa vse intence, teme in reminiscence, ki jih poezija nudi in premore. Bivanjske slike, družbene pozicije, slednje celo z nastavki aktivizma, ampak res samo z nastavki, dvom o sebi in dvom o svetu, pa liričnosti, polne nežnih dotikov, strah in egocentrizem, celo narcizem, kot omenja recenzent Pungartnik ... vse je tu, res, prvenec, kjer se za nazaj nizajo vsa primarna stanja, kjer se tipa v vse smeri, kjer se identiteta gradi na plahosti in začetniški negotovosti in strastno želi biti to, kar v svojem bistvu prepričljivo je. Ampak v knjigi postavljeno z jasnim namenom katarze za nazaj. Kot rečeno, poezija nastopa suvereno in brez pretiranih pomislekov. Že med branjem obrnemo hrbet namišljeni dilemi nekakšnega dvoma in sramu. Pesnik je, kar želi biti: pesnik. In tu podvprašanj ni več. Vebrove pesmi so impozanten niz vsega mogočega. V navalu »družbenega duha«, kjer bralca useka pesem o kapitalizmu, direktno in surovo, kot je surov družbeni red, v katerem biva, neposredno izpove: »... družba v kateri se gibljem in jo kvazi sooblikujem / je kot nemaren vase zaljubljeni fuck boy / ki se briga samo zase ...« Zdi se pomenljivo, da se me je med branjem poezije nekako najbolj dotaknil in me usmeril v razmišljanje verz na 60. strani, nekje na polovici zbirke: »Hodim po tej cesti / moje telo je težko kot so težke smeti v moji glavi«. Pesnik se skorajda po vojaško postavi v položaj človeka, ki gleda s strani. Ustvarjalna poza, bi dodali, tista naivna vzvišenost, ki krasi umetnost, liriko še posebno, ima tu svoj trdni razlog. To izluščimo postopoma iz zelo raznorodnih pesniških enot. Kot pri vsakem poetu, ki ga je čudež ustvarjanja približal resnici, »smetem v glavi«, se tudi tu poezija izkazuje kot visoka pesem o življenju, nekaj, kar skuša definirati smisel, odkriti lepoto (ali grdoto), poiskati oporno točko, nemara samo simbol ali besedo, kjer lahko zacveti v svoji metaforični polnosti, hkrati pa odločno išče pomensko, vrednostno poanto. Oboje je vedno tu: nesmisel vsega in lepota tega nesmisla. Težko je priznati, da gre v resnici samo za »smeti«. Ampak tu nekje smo. Pesnik, kot ugotavlja Veber, »se nekako navadi na samotno življenje«. Temu se ne reče osamljenost, pravi, ampak samost. Prostorov, ki zevajo v duši in srcu, nikakor ne skuša zapolniti s tujimi »neosebnimi izdihljaji«. Avtor, ki ga sicer obdaja hlad sveta, a ima svoje brstenje in goji večno pomlad v poeziji, je zato tako rekoč prisiljen graditi svojo kozmogonijo iz sebe, iz svoje samosti in se tako bližati vsem drugim »samostim« sveta. Njegova socializacija je torej »jaz«, s katerim se skuša vpeti v druge »jaze«, se z njimi povezati in jih nagovoriti. Če citiramo iz pesmi Brstenje na str. 82 je njegov glas kirurško natančen in kristalno čist: »V mojem srcu se talijo ledeniki. / Počasi se spet prebujam. / Hrepenim po sebi, / po svojem telesu. / Znova se spoznavam, / vsak del telesa posebej. / Se osvajam, tako nežno, otroško. / Z milino se razdajam / in se poskušam čutiti, / vsepovsod, brez greha in sramu.« Tu je ta preklemana dvojnost: jaz, kot unikum, in drugi – tudi kot unikum. S poezijo strniti vrste, se zliti v celoto in na polno živeti, biti čudež skupnosti in enkratnost, četudi od vsepovsod pihljajo sapice dvoma. Na koncu se pesnik (Veber ni v tem nobena izjema) oprime tistega, kar zagotovo ima – sebe in hrepenenja. In smo v najčistejši liriki, pesniški subjekt pa se skorajda dotika resnične osebe. Kot v naslednjih verzih, kjer realistični jaz hlasta za drugim in se v metafiziki rojevajo ljubezenske sanje: »Prerisujem obrise / tvoje spolzke sence / v spranih spodnjicah / se giblješ mehko / v ritmu nežne bolečine Nine Simone (...) ko za hip pomislim / da ne bi bil enak / brez tebe / da ne bi mogel opazovati / drugega / ki me hrani s toplino / me ljubi kot me lahko ljubi / samo nekdo / z enako bolečino.«

Osoby, których talentem jest Pryncypialność, mają określony zestaw podstawowych wartości, który się nie zmienia. Z tych wartości wyłania się ich życiowy cel. W odcinku rozmawiam z Agatą Gibek i Kamilem Dudzińskim. Oboje mają talent Pryncypialność w swoich Top 5, współdzielą także dwa inne talenty. W definicji talentu jest wspomniane, że osoby z tym talentem mają określony zestaw podstawowych wartości, który się nie zmienia – czy rzeczywiście tak jest? Rozmawiamy o tym talencie, o wartościach, o ich odkrywaniu i bronieniu, i o wielu innych pokrewnych tematach. Zapraszamy do rozmowy z nami! Linki Intencjonalny newsletter Co tydzień wysyłam list, w którym zapraszam do rozmowy i zadania sobie ważnych pytań. Gość i gościni odcinka Agata Gibek – współpracuję z Dominkiem jako wirtualna asystentka. Dla potrzeb podcastu ważna jest to, że przyjaźnie się z Kamilem i jestem rodzicem. Talenty: Zbieranie, Rozwijanie innych, Pryncypialność, Aktywator, Naprawianie, Indywidualizacji, Odpowiedzialność, Strateg, CZAR, Empatia. Instagram Linkedin Kamil Dudziński – kamerzysta, monter, prowadzi własne studio w Krakowie. Talenty: Zbieranie, Rozwijanie innych, Odpowiedzialność, Pryncypialność, Elastyczność Studio Duro Streszczenie Dzisiaj mam gościa – Kamila Dudzińskiego – i gościnie – Agatę Gibek. Rozmawiamy głównie o talencie Pryncypialność. Natomiast Agata i Kamil przyjaźnią się, więc ten talent można też pokazać w bliskiej relacji. W top 5 mają […] The post #245 Słownik talentów – sezon 2 – Pryncypialność (Belief) appeared first on Near-Perfect Performance.

Bogdan Bartnikowski urodził się w Warszawie w 1932 r. Podczas Powstania Warszawskiego razem z matką został wypędzony z domu. Niemcy skierowali ich najpierw do obozu przejściowego w Pruszkowie, a następnie deportowali do Auschwitz, gdzie zostali rozdzieleni.  11 stycznia 1945 r. Oboje zostali ewakuowani do Berlina-Blankenburga, gdzie byli przetrzymywani aż do wyzwolenia 22 kwietnia 1945 r.  Po wyzwoleniu wrócili do Warszawy  Bogdan Bartnikowski autorem wspomnień pt. „Dzieciństwo w pasiakach”.  W podcaście „O Auschwitz” zapraszamy do wysłuchania rozmowy z Bogdanem Bartnikowskim o jego wojennych losach. 

Asi to byly hořké životní zkušenosti nebo nepoddajná povaha, co ji dovedly k originálnímu myšlení i k pesimistickému pohledu na svět. Oboje v dopisech sdílela s básníkem Otakarem Březinou. Narodila se v Jinošově, v myslivně, kde žila rodina lesníka Jana Pammra. Radostného skotačení v milovaném lese si ale jako malá moc neužila. Když přišel na svět její třetí sourozenec, musela v šesti letech jako nejstarší „na výchovu“ k movitým manželům Novákovým.

Hasło cinka: Oglądałam jak wyglądałam. Naolejona Asia jedzie się tarzać z labradorami. Oboje proszą Stefana, żeby był grzeczny. Asię męczą nagromadzalia, ale Szymon wzmocnion. Mysz poszła z Asi torbami. A może to mysz zatracenia? Asia i Szymona małżeństwem ogłoszon! Bo „Panie Szymonie, czy pan będzie?”. A na koniec, cóż „lata robią swoje” Czy bejcować? Szymon zauważa rękę z rękawa.

Pocit alebo čísla? Oboje. S Jankou Zajícovou sme sa rozprávali o 18-ročnom podnikateľskom príbehu značky CREATIVE sites, o momentoch zlyhaniach, ale aj o strategických “goodpoints”, ktoré ich biznis nakopli. ➡ Ak zvyšujete ceny, robte to s citom a láskavým vysvetľovaním. Inak riskujete vzťah s klientom. ➡ Najlepšia cesta k fokusu je odrezať defokus. Preto sa nebojte povedať veciam NIE. ➡ Jediný limit rastu eshopov je mindset jeho majiteľa. A možno niekedy trochu aj trh

CELÝ ROZHOVOR V DÉLCE 58 MIN. JEN NA HTTPS://HEROHERO.CO/CESTMIR Jako žena bych asi nedokázala udělat takovou kariéru, připouští divadelní režisérka Daniela Špinar. Na pozici uměleckého šéfa činohry Národního divadla nastupovala v roce 2015 jako „bílý muž“ Daniel Špinar, který byl sice gay, ale „utáhlý“, takže všeobecně přijatelnější. I tak ale zažila ve vedoucí funkci nepříjemné věci a odcházela z ní za dramatických okolností. Delší čas cítila, že se pohybuje v toxickém prostředí, a když na to poukázali studenti DAMU, nemohla tomu už tiše přihlížet. Začala velmi ostře kritizovat svého nadřízeného Jana Buriana a celý mafiánský systém, jehož je součástí. Věděla, že páchá profesní sebevraždu, a ve chvílích nejtěžších přemýšlela, že si sáhne i na život. Katarze přišla, když si uvědomila, že roky čelila nejen vnějšímu tlaku, ale také vlastnímu potlačování. Co chce a nechce, zazdila dokonale a vůbec netušila, že by se jednou mohla dostat do stádia, kde je dnes a kde je konečně sama sebou. Narodila se jako muž, ale její mozek funguje kontra, což pochopila, a hormony ji srovnaly. Na začátku svého coming outu plánovala být za Pamelu Anderson a mít tak od všech klid, ale postupně dospěla k tomu, že je to jen další cesta do pekla. A stejně jako předstírala muže, tak by předstírala ženu. Být trans vnímá jako celoživotní proces a neustálý boj s nějakou dysbalancí, protože člověk nepatří nikam a zároveň je oboje, a tak to potřebuje zharmonizovat, aby se dobře cítil a fungoval. Vzhledem k tomu, o jak malou a specifickou skupinu lidí se podle ní jedná, není třeba téma politizovat, stačí, když bude společnost empatičtější. Mluvili jsme ale také o tom, jaké to je v životě projít hned dvěma coming outy, co na to říká její křesťansky založená rodina, o slovíčkaření nebo jednoznačných odpovědích.

Oni su sigurno najveseliji, ali i najpoznatiji roditelji na ovim prostorima - Marija i Strahinja Ćalović. Oboje su visoko obrazovani i rade u struci, ali u novoj Mamazjaniji gostuju u ulozi, koju im je, pre svega, doneo njihov hobi, ljubav prema deci i porodici, ali i kreativnost, koja je morala negde da se pokaže, pa se rodio, sasvim slučajno, novi posao – influenserski, u kojem su glavni glumci i mali „šefovi“, niko drugi do njihova deca, Višnja (5) i Vukan (6), zvezde interneta. Priznaju da ne snimaju i ne objavljuju baš svaki trenutak. One najintimnije, tople porodične momente, ostavljaju za sebe, ali njihovi brojni pratioci, kojih je iz dana u dan sve više, često imaju utisak da su deo porodice Ćalović, a sa njihovom decom rastu, i oni im, neretko, ulepšaju tmuran dan. O „Tatinom dnevniku“, koji gotovo u stopu prati Vukana i Višnju, njihove urnebesne, dečje šale, avanture, izjave, ideje, zaključke, pričaju Marija i Strahinja, u novoj Mamazjaniji. Ovaj poznati bračni par otkriva kako uloga influensera, koji se obraćaju pre svega roditeljima, nosi sa sobom i određenu dozu odgovornosti prema pratiocima i koliko su i zašto pojedine teme u videima, koje objavljuju, društveno odgovorne. Opisuju nam kako svojim objavama razbijaju predrasude kada je vaspitanje i odnos prema deci u pitanju i zašto se i danas, u 21. veku, potcenjuje uloga oca u vaspitanju i podizanju dece. Iz njihovog iskustva savetuju kako sa decom da budemo „drugar“, ali da ne izgubimo autoritet. Navode koji su im bili najveći izazovi u podizanju dvoje dece, rođenih u periodu od samo 16 meseci, pa im se često činilo da imaju blizance. Otkrivaju nam i šta su očekivali od „Tatinog dnevnika“, a šta im je on doneo, ali i do kada planiraju da ga snimaju. U novoj Mamazjaniji, Ćalovići govore pre svega o velikom uticaju društvenih mreža na život savremene porodice, otkrivaju da njihova publika nisu samo roditelji, već i oni koji to žele da budu, i kako je ljudima ova influenserska porodica probudila želju za roditeljstvom. Takođe, objašnjavaju, da ih prate i one mame i tate, koji svakodnevno „izlaze na kraj“ sa dečjim željama, patnjama, brigama, radostima i pobedama, ali uz brojne obaveze, posao, školu, vanškolske aktivnosti, zaboravljaju često na sitnice koje mnogo znače, pa pored njih neprimetno prođu i ne sete se da zastanu. „Tatin dnevnik“ opominje na vreme koje prolazi i decu koja brzo rastu, savetuje da usporimo, bar ponekad, zaustavimo se i podelimo trenutke radosti sa svojom decom, da čujemo šta ona imaju da kažu, i da prosto – budemo prisutni.

Odwiedzili nas zaraz po premierze płyty „On the Wrong Planet” - Agata Karczewska i John Porter. Oboje charyzmatyczni, uzupełniający się i przenoszący nas w niedzisiejszy świat muzyki niezależnej. Zresztą, sami usłyszycie, bo wykonali dla nas utwór „Devil in You”. John Porter to legenda rocka, choć nie zgadzają się z tym programerzy festiwali. Jak mówi, 35 festiwali odmówiło mu w tym roku. Czy podjął dobrą decyzję, przyjeżdżając do Polski dekady temu? Co szalonego zrobił w swoim życiu? Jako politolog z wykształcenia, jak ocenia polską scenę polityczną? To rozmowa o dawnych czasach, kiedy ruszał bez pieniędzy w świat i tych nowych, kiedy nadal liczy się dla niego przede wszystkim muzyka. Porozmawialiśmy też z Agatą, której nazwisko warto zapamiętać. Nas oczarowała od pierwszych dźwięków jej gitary. Zapraszają Kuba Wojewódzki i Piotr Kędzierski. Partnerem komercyjnym podcastu jest mBank. 

W natłoku informacji o sztucznej inteligencji, czacie GPT, który umie napisać nam każdy tekst i zdać chyba już każdy egzamin, zaczęłam się zastanawiać jak będzie wyglądała nasza przyszłość. Co należy zrobić, by nie dać się zaskoczyć? Jak patrzeć na swoje wybory zawodowe, zmiany życiowe lub decyzje przed którymi stoimy? Wiele informacji straszy nas, że nasz zawód niedługo przestanie być potrzebny, bo wyprą nas działania sztucznej inteligencji. Zaczęłam poszukiwania informacji, przyglądałam się rozmowom na temat sztucznej inteligencji, które odbyłam kilka lat temu i w tych poszukiwaniach trafiłam na parę naukowców, którzy również starali się przeanalizować ten temat, patrząc właśnie z tego punktu widzenia. Jak będzie wyglądało nasze życie? Jak możemy zaprojektować własną przyszłość w zmieniającym się świecie? Andrew J. Scott i Lynda Gratton zbierają przeróżne badania i przykłady w książce przetłumaczonej przez Wydawnictwo ZNAK litera nova „Nowe długie życie”. Oboje stworzyli stronę: thenewlonglife.com gdzie zbierają spis różnych wytycznych i dobrych praktyk skierowanych do polityków, korporacji i twórców edukacji. Zapraszam cię do posłuchania inspirujących myśli na temat tego, jak musisz stać się kameleonem i nie dać się zaskoczyć przyszłości. Zajrzyj na stronę: https://thenewlonglife.com/ Rozmowy na temat sztucznej inteligencji (Z Tomaszem Trzcińskim rozmawiam o sztucznej inteligencji i o wymuszonej przez nią zmianie podejścia do naszej pracy) – https://bit.ly/2YlheL3 KTIP i dodatkowe myśli na temat sztucznej inteligencji: czy powinniśmy się jej bać?: https://bit.ly/2XrcxlX Budowanie mostów (Niezbędna umiejętność, by móc zmieniać nasz dziwny i szalony świat na lepsze. Przywołuję przykład Henryki Krzywonos-Strycharskiej i Krzysztofa Strycharskiego oraz księdza Jana Kaczkowskiego. Jak zbudować most w czasach tak wyraźnych podziałów? Jak pozbywać się uprzedzeń i stereotypów? Mówię o tym, bo zazwyczaj tłumy nie zmieniają świata na lepsze, wystarczy kilku mądrych ludzi, którzy poczują się odpowiedzialni i zasiądą na stacji zmiana, ale co najważniejsze, zaczną zmianę od siebie) – https://bit.ly/3mXriM4 Rozmowa z profesorem Jackiem Namieśnikiem – https://bit.ly/2Jd4xfb Jarek Kania – Ojcowska strona mocy (większą część czasu poświęciliśmy na rozmowę o technologii i o tym, jak przez nią zmieniły się nasze sposoby budowania relacji rodzinnych) – https://bit.ly/3oAlzfw Muzyka w odcinku: Serge Quadrado – Space – https://bit.ly/3d5JgqP Frank Bango - Astronaut I'm Not – https://bit.ly/3SccuDb HoliznaCC0 - Western ShowDown – https://bit.ly/3w1nRFm Upseen – Life – https://bit.ly/3dArv2s Strobotone - San Fran Interlude – https://bit.ly/3ApUoXz

Neću otkriti toplu vodu kada kažem da živimo brzim tempom i kada sedneš sa prijateljima na kafu - razmenite hajlajtove svog života i idete dalje. Zato i ne čudi da je podkast kao žanr doživeo bum. Ljudi žele da slušaju razgovore natenane, bez međusobnih prekidanja i tenzija. Tako je i nastao serijal ŠBB KBB - "Šta bi bilo kad bilo" - pa nevidljim slovima u nastavku stoji - da se ljudski ispričamo. Gost nulte epizode je Boško Jakovljević, TV lice, model, modni kreator, ali pre svega moj prijatelj koga znam još iz osnovne škole. Oboje smo prošli iste istorijske događaje i imamo puno iskustva kada su u pitanju društveni fenomeni i život ovog grada. Jedna od tema je upravo i život u dva veka i dva milenijuma. Da li je to prednost ili hendikep. Pričamo i o fenomenima svakodnevice, algoritmima koji su nam se uselili u život. A tu je priča o tome šta se desi kada spoznaš da si u nekim životnim situacijama ispao budala, o odrastanju i sazrevanju u javnosti, pred kamerama i objektivima foto aparata. O napadima panike, ali i o tome kako izabrati bicikl i patike, kao i o tome kako su masti važne za mozak i šta je bila idealna užina sedamdesetih godina 20. veka. Posebna delicija je segment u kome predlažemo koga da guglujete, kao i u kojim ponudama kulturnog života možemo uživati ove jeseni. Slušamo se i gledamo nedeljom u 18h.

Lato, powoli, dobiega końca. Przed nami wrzesień – w przyrodzie czas przesilenia, równonocy, miesiąc złocenia się lasów i niskiego, wkrótce już jesiennego słońca. Także dla nas to czas szykowania się do zimy. Zimy, której w tym roku lękamy się bardziej niż zwykle. Rosyjska inwazja na Ukrainę zmieniła przecież wszystko: boimy się inflacji, wysokich cen energii, a nawet tego, że może jej zabraknąć. Jak żyć ze świadomością trudnego czasu przed nami? A może to moment, aby zwrócić uwagę na to, co bliżej, na to, co najważniejsze? O to właśnie zapytaliśmy gości ostatniego odcinka "Raportu - sezonu nieogórkowego". Żeby do nich dojść, trzeba pokonać wiele potoków i wzniesień. Na obrzeżach Koniakowa w Beskidzie Śląskim, niedaleko styku granic Słowacji, Czech i Polski, w drewnianym, przytulonym do góry domu, spotkaliśmy ludzi, dla których to pogranicze jest centrum. On: to muzyk, budowniczy instrumentów ludowych, nauczyciel i filozof. Ona: pieśniarka, prowadząca warsztaty śpiewu tradycyjnego. Oboje: szukający źródeł. Na koniec wakacji i lata, przed zimą, którą wszyscy się martwimy, w ostatnim odcinku "Raportu - sezon nieogórkowy" – ojciec i córka: Józef Broda i Katarzyna Broda-Firla. Goście: Józef Broda i Katarzyna Broda-Firla Prowadzenie: Marcin Żyła