Podcasts about maassluis

Afgelopen weekend werd de verjaardag van de Koning uitgebreid gevierd en dat kan natuurlijk niet zonder een oranje-tompouce. Maar hoe concurreert het MKB met de grote aanbieders zoals de Hema en de Albert Heijn? Daar praat presentator Thomas van Zijl over door met Fabian Holtkamp van Patisserie Chocolaterie Holtkamp in Maassluis

Lely geldt als één van de belangrijkste innovators voor de agrarische sector. Wij onderzoeken in deze aflevering hoe dit Nederlandse bedrijf hun innovatieproces heeft georganiseerd.Deze aflevering in het kort:⇨ Hoe ideeën bij Lely worden uitgewerkt tot concrete producten⇨ De Lely Sphere, een mogelijke uitweg voor de stikstofcrisis⇨ Deborah Nas vertelt over Hippocratic AI, een model voor de gezondheidszorgHet familiebedrijf uit Maassluis werd opgericht in 1948 en heeft de melkveehouderij ingrijpend veranderd met baanbrekende technologieën. Denk aan de melkrobot en voerrobot. Hoe zorgt het bedrijf ervoor dat deze innovatiemotor niet stilvalt? Dat zoeken we uit met commercieel directeur Gijs Scholman. Hij vertelt onder meer dat innovatie diep verankerd zit in de bedrijfsstructuur van Lely. Zo’n 8 procent van de omzet wordt hieraan gespendeerd. Luister ook | Deeptech uit Delft: een computer aansturen met je breinOp de afdeling die nadenkt over de toekomst werken ongeveer 50 mensen. Die krijgen volop ruimte om nieuwe ideeën te ontwikkelen en te experimenteren. Dit gebeurt niet alleen binnen de muren van het hoofdkantoor, maar ook in samenwerking met universiteiten en onderzoeksinstituten. Het bedrijf maakt hiervoor gebruik van agile ontwikkelmethodieken en multidisciplinaire teams, waarin experts uit verschillende vakgebieden samenwerken aan prototypes. Dankzij deze aanpak kon Lely in 1992 als eerste een volledig geautomatiseerde melkrobot op de markt brengen. Met de nieuwe Lely Sphere zegt het bedrijf een deel van de problemen met stikstof te kunnen aanpakken.Luister ook | Dit bedrijf kan de nieuwe ASML wordenDeborah Nas bespreekt het businessmodel van Hippocratic AI. Dit taalmodel is speciaal ontworpen voor de gezondheidszorg en richt zich op patiëntgerichte zorg. Het bedrijf biedt AI-agenten die via de telefoon met patiënten kunnen praten en andere patiëntgerichte taken kunnen uitvoeren. Het wegnemen van deze taken zorgt voor minder werkdruk bij artsen en ander medisch personeel.See omnystudio.com/listener for privacy information.

"In deze aflevering deel ik mijn persoonlijke ervaring met de edelsteen Aegerien. Na een periode van griep bracht deze bijzondere steen me weer mentale helderheid en een stevig gevoel van aarding. Hoe kies je intuïtief de juiste steen voor herstel? Wat gebeurt er wanneer je intuïtie je bij de hand neemt? Ontdek mijn inzichten en laat je inspireren om jouw eigen pad met edelstenen te volgen." https://www.deverrijking.nu winkel is gevestigd in stadshart Maassluis, dr Kuyperkade openingstijden vind je op onze website. contact leggen kan via 010.200.84.51 bellen tijdens openingstijden of whatsappen

In de aflevering ben ik te gast in de winkel van Leonieke "de verrijkking" in Maassluis. Wilde jij altijd al iets meer weten over edelstenen hun werking, afkomst en bv hoe je ze praktische onderhoud? Luister dan zeker mee. En met het mooie tijdelijke aanbod een mooie gelegenheid eens fysiek te voelen wat het met jou doet. Je vind hun prachtige winkel in Maassluis aan de dokter Kuyperkade 15. ENJOY

In deze podcast een mooi gesprek met Hero Abdulla - Yakoub. Hero is van origine mondhygiënist en heeft zich steeds meer ontwikkeld tot managementconsultant, bedrijfsstrateeg en ondernemer. Hero werd geboren in het Koerdische gebied. Zij kwam als 8-jarige naar Nederland en groeide op in Maassluis. Hero begon naast het werk in de bloemenkassen van het Westland reeds als 14 jarige als tandartsassistente bij haar huistandarts. Zij studeerde in 2011 (met lof) af aan het Acta/Hogeschool Inholland in Amsterdam. In 2016 studeerde ze Beleid, Communicatie en Organisatie aan de V.U. en in 2023 rondde zij haar MBA Health Care Management aan de Universiteit van Amsterdam af. Overal waar Hero werkt valt ze op door haar inzichten in teamprocessen. Of het nu operationeel directeur is bij een tandheelkundige keten, consultant in de automotive, of bij het ontwikkelen van een tandheelkundig opleidingsinstituut, overal weet ze de processen te optimaliseren. In 2023 is Hero als mede-eigenaar en co-founder begonnen bij de keten Five25. Samen met haar compagnon, tandarts Eijmbert Noordermeer. Bij Five25 Mondhygiënisten staat kwalitatieve preventieve mondzorg centraal. ----------------------- Ik ben Ron Steenkist. In de inspirerende wereld van de tandheelkunde ben ik tandarts en bovenal Tandarts Business Mentor. Als Mentor koester ik de diepe overtuiging dat elke tandarts in staat is om een succesvolle praktijk op te bouwen. Een praktijk met een solide winst en een praktijk die zich naadloos aanpast aan jouw levensstijl en omgeving, in plaats van andersom. Ben je geïnteresseerd in een kort intake gesprek om te onderzoeken of ik, Ron Steenkist, je kan helpen als Tandarts Business Mentor? Book dan een call-in via de agenda van Calendly. Maak een connectie met mij op LinkedIn. Bezoek ook mijn website. Deze podcast wordt ondersteund door Oase Dental. Voor contact kun je op deze pagina terecht.

De laatste week van 2023 was spectaculair en het nieuwe jaar begint ook meteen goed. Evenementen in Maassluis en Wervershoof en de marathonschema's zijn van stal. Luister je mee?

Jawel! Eindelijk istie live

Jaap Landman is een man met een geheel eigen visie, welke hij ook goed kan onderbouwen.   Zijn manier van ondernemen, produceren, opleiden van personeel is doordacht.   Waarom kunnen de meeste versondernemers moeilijk aan leerlingen komen terwijl Jaap er 6 rond heeft lopen??? Hij legt de laat in alles hoog, maar geeft ook veel vrijheid aan zijn mensen.   Heeft zijn mening over de eiwittransitie, voorverpakte vleeswaren en de toekomst van de ambachtelijke Verswinkels…   Om alles te weten komen, moet je toch echt deze podcast beluisteren. De moeite waard!   Veel luisterplezier

Jeffrey liep van Schoorl naar Maassluis. 105 kilometer. Een eerbetoon, rouwen, rennen, loopvreugde, geld ophalen voor foto's, huilen. Het was een bijzondere dag. Luister je mee?

Wat ik geleerd heb in de afgelopen 10 jaar is dat edelstenen zoveel meer zijn dan enkel mooi om naar te kijken. Ik deel je een shopping tip zodat je sneller in onze de juiste / passende edelsteen kunt vinden. Onze winkel is gevestigd in Maassluis. Wil je liever online shoppen? Kijk dan eens op www.deverrijking.nu

Paniek in Rotterdam: Lee Towers heeft zijn heup gebroken, tien weken voor hij met zijn gouden microfoon moet pieken op de Coolsingel.  We volgen zijn revalidatie op de voet en gelukkig verloopt de voorbereiding van Pim Bijl voorlopig zonder ongelukken. De halve marathon van Maassluis leverde een PR, een berg vertrouwen en een zonnepaneel op. Met Eric Brommert, en Guido Hartensveld en Michel Butter - de mannen van TwoZeroNine - wordt ingegaan op die wedstrijd, de informatie waar je vervolgens als coach en loper mee verder kan en wordt geschetst hoe de trainingen in de marathonspecifieke fase van de voorbereiding eruit kunnen zien. Welke trainingen zijn belangrijk? Waar ligt de focus op? Hoe hoor je je te voelen? En hoe bewaak je de balans tussen fitheid en vermoeidheid?Support the show: https://krant.nlSee omnystudio.com/listener for privacy information.

In deze opname hoor je mij heerlijk buiten zitten op de winderige en zonnige dag op 1 november. In deze uitzending deel ik je mijn gedachten over het pakken van je rust. In de winkel zie en spreek ik geregeld mensen die op zijn naar of zijn uitgeblust. In de winkel of in je eigen collectie kun je op onderzoek uitgaan of er een tussenzit die je kunnen helpen: een tweetal voor rust: polychroom jaspis, seleniet. Meer vertrouwen en je grens aangeven dumortiriet en tijgeroog. Voor balans raad ik groene jade aan. Www.deverrijking.nu of bezoek ons in het stadshart van Maassluis - Dr kuyperkade 15 Maassluis.

'Als ze je in elkaar slaan, dan hoef je niet te denken dat we je komen helpen', zegt Nico van der Knaaps vader tegen hem als hij voor het eerst naar de LTS gaat.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

"VOOR BETERE JEUGDZORG MOET HET SYSTEEM VERANDEREN" Desiree van Doremalen kent de jeugdzorg van verschillende kanten. Zij is steun-raadslid, heeft als ouder te maken gehad met jeugdzorg en staat ouders bij die er nu mee te maken hebben. Zij strijdt voor betere rechtsbescherming van kinderen en ouders en voor een goede analyse als er voor het eerst hulp nodig is. We praten over raadslid zijn, de jeugdbeschermingswet, rapporteren, het verschil tussen inhoud en vorm. Over dat mensen het niet meer durven vertellen als ze hun kind slaan, de goede intenties van jeugdzorgwerkers en de breedte van 'bedreigde ontwikkeling'.  Desiree is uitgesproken en stellig, met grote kennis van zaken. Scherp ook, omdat ze het moeilijk te verteren vindt dat er al 40 jaar over bepaalde thema's gesproken wordt maar er nog steeds niets is veranderd. Door alles heen klinkt haar missie om het écht beter te maken voor kinderen en ouders. Met begrip voor de jeugdzorgwerkers die binnen het huidige systeem ook klem zitten. Maar ook met de oproep om protocollen aan de kant te schuiven als het belangrijk is voor dit kind.

In deze uitzending, van het podcast kanaal van de yoga business coach, interview ik Samenta Scheepens. Haar passie is yoga lessen geven, of eigenlijk beter gezegd, vind ze het heerlijk om mensen te laten ontspannen. Ze doet dit dagelijks in haar yogastudio in Maassluis, Sen Yoga. Daarnaast is ze zelf hoog gevoelig, en ontdekte ze door het beoefenen van yoga, de helende en fijne werking van yoga bij hooggevoeligheid. En daaruit is haar mooie online training uit voortgekomen 'Ontwikkel de kracht van hooggevoeligheid met Yoga'. Voor meer informatie check www.deyogabusinesscoach.nl/171 Blijf op de hoogte van de nieuwste podcast Meld je aan via deze “Op de hoogte van de laatste podcast” https://www.e-act.nl/ah/site?a=1514&p=334437 link. Je ontvangt als eerste een mail met de link naar de nieuwste podcast op alle kanalen en blijf op de hoogte van de laatste nieuwtjes. ------------------------------------------------------------------------------------------------- Corine van Zoelen is Yoga Business Coach. Als Yoga Business Coach begeleidt ze startende yogadocenten die fulltime yogadocent willen zijn. Of yogadocenten die al een yogastudio hebben, maar die willen groeien in hun omzet en nieuwe les mogelijkheden willen inzetten, zoals bijvoorbeeld online yogalessen maar niet weten waar te starten. Ze deelt al haar kennis via de Namasté methode tijdens de online training "Van Bijbaan Naar Bedrijf" en de online training "Van Yogadocent Naar Onlineyogadocent". Het enige wat jij hoeft te doen is het uitvoeren, vertrouwen hebben en DOEN! Met de juiste instelling en mindset bereik ook jij een goedlopende yogastudio of een online yogaprogramma wat wereldwijd verkocht wordt. Er zijn diverse mogelijkheden om van Corine te leren. Dit kan via gratis webinars of video's. Of online trainingen en trajecten, LIVE trainingsdagen, een VIP traject of het Yoga Business Event. Website: deyogabusinesscoach.nl/ Podcast: deyogabusinesscoach.nl/ybc-podcast/ Social Media Corine van Zoelen Instagram: www.instagram.com/corinevanzoelen/ Facebook: www.facebook.com/deyogaboerderij/ LinkedIn: www.linkedin.com/in/corinevanzoelen

Maassluis gaat het potentieel van haar maritiem erfgoed benutten, versterken en verduurzamen. Dit doen ze met een vaar- en publieksprogramma en een innovatief Living Lab.   ‘Verborgen in het volle zicht' is een podcast van Simon Heijmans in opdracht van de Erfgoed Deal. Muziek: Amir Vahidi Mixage: Sam Huisman Productie en aanvullende montage: Bengt Kropmans Namens het programmabureau van de Erfgoed Deal werkten mee: Merel Godrie, Jephta Dullaart en Marjorie Verhoek.

De clubwatcher is geveld door het virus, dus daarom moest er een verbinding gelegd worden tussen De Huismeester en Maassluis. Dat ging op zijn zachts gezegd niet soepel. We hebben ons best gedaan, maar de techniek zat nogal tegen. En de stroom viel ook nog eens uit. Toch 45 minuten Dick Voormekaar voor de miljoenen luisteraars. Onder andere over de transferperiode en het bijtekenen van Frank Arnesen en natuurlijk Wim Jansen.Stem op Dick Voormekaar: https://t.co/kP2nBFW5o7Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

We've all heard the story of "Frankenstein's Monster." A bat shit crazy scientist wants to reanimate dead tissue and basically create a fucking zombie baby… BECAUSE THAT'S HOW YOU GET FUCKING ZOMBIES! Anyway, Dr. Frankenstein and his trusty assistant, Igor, set off to bring a bunch of random, dead body parts together, throw some lightning on the bugger and bring this new, puzzle piece of a quasi-human back to "life." At first, the reanimated corpse seems somewhat ordinary, but then flips his shit and starts terrorizing and doing what I can only imagine REANIMATED ZOMBIES FUCKING DO!    Mary Shelley was born Mary Wollstonecraft Godwin in Somers Town, London, in 1797. She was the second child of the feminist philosopher, educator, and writer Mary Wollstonecraft and the first child of the philosopher, novelist, and journalist William Godwin.  So, she was brought into this world by some smart fucking people. Mary's mother died of puerperal fever shortly after Mary was born. Puerperal fever is an infectious, sometimes fatal, disease of childbirth; until the mid-19th century, this dreaded, then-mysterious illness could sweep through a hospital maternity ward and kill most new mothers. Today strict aseptic hospital techniques have made the condition uncommon in most parts of the world, except in unusual circumstances such as illegally induced abortion. Her father, William, was left to bring up Mary and her older half-sister, Fanny Imlay, Mary's mother's child by the American speculator Gilbert Imlay. A year after her mother's death, Godwin published his Memoirs of the Author of A Vindication of the Rights of Woman, which he intended as a sincere and compassionate tribute. However, the Memoirs revealed Mary's mother's affairs and her illegitimate child. In that period, they were seen as shocking. Mary read these memoirs and her mother's books and was brought up to cherish her mother's memory. Mary's earliest years were happy, judging from the letters of William's housekeeper and nurse, Louisa Jones. But Godwin was often deeply in debt; feeling that he could not raise Mary and Fanny himself, he looked for a second wife. In December 1801, he married Mary Jane Clairmont, a well-educated woman with two young children—Charles and Claire SO MANY MARY'S! Sorry folks. Most of her father's friends disliked his new wife, describing her as a straight fucking bitch. Ok, not really, but they didn't like her. However, William was devoted to her, and the marriage worked. Mary, however, came to hate that bitch. William's 19th-century biographer Charles Kegan Paul later suggested that Mrs. Godwin had favored her own children over Williams. So, how awesome is it that he had a biographer? That's so badass.  Together, Mary's father and his new bride started a publishing firm called M. J. Godwin, which sold children's books and stationery, maps, and games. However, the business wasn't making any loot, and her father was forced to borrow butt loads of money to keep it going. He kept borrowing money to pay off earlier loans, just adding to his problems. By 1809, William's business was close to closing up shop, and he was "near to despair." Mary's father was saved from debtor's prison by devotees such as Francis Place, who lent him additional money. So, debtor's prison is pretty much EXACTLY what it sounds like. If you couldn't pay your debts, they threw your ass in jail. Unlike today where they just FUCK UP YOUR CREDIT! THANKS, COLUMBIA HOUSE!!!  Though Mary received little education, her father tutored her in many subjects. He often took the children on educational trips. They had access to his library and the many intelligent mofos who visited him, including the Romantic poet Samuel Taylor Coleridge and the former vice-president of the United States Aaron Burr. You know, that dude that shot and killed his POLITICAL opponent, Alexander Hamilton, in a fucking duel! Ah… I was born in the wrong century.   Mary's father admitted he was not educating the children according to Mary's mother's philosophy as outlined in works such as A Vindication of the Rights of Woman. However, Mary still received an unusual and advanced education for a girl of the time. She had a governess, a daily tutor, and read many of her father's children's Roman and Greek history books. For six months in 1811, she also attended a boarding school in Ramsgate, England. Her father described her at age 15 as "singularly bold, somewhat imperious, and active of mind. Her desire of knowledge is great, and her perseverance in everything she undertakes almost invincible." My father didn't know how to spell my name until I was twelve.  In June of 1812, Mary's father sent her to stay with the family of the radical William Baxter, near Dundee, Scotland. In a letter to Baxter, he wrote, "I am anxious that she should be brought up ... like a philosopher, even like a cynic." Scholars have speculated that she may have been sent away for her health, remove her from the seamy side of the business, or introduce her to radical politics. However, Mary loved the spacious surroundings of Baxter's house and with his four daughters, and she returned north in the summer of 1813 to hang out for 10 months. In the 1831 introduction to Frankenstein, she recalled: "I wrote then—but in a most common-place style. It was beneath the trees of the grounds belonging to our house, or on the bleak sides of the woodless mountains near, that my true compositions, the airy flights of my imagination, were born and fostered."   Mary Godwin may have first met the radical poet-philosopher Percy Bysshe Shelley in between her two stays in Scotland. When she returned home for a second time on 30 March 1814, Percy Shelley became estranged from his wife and regularly visited Mary's father, William Godwin, whom he had agreed to bail out of debt. Percy Shelley's radicalism, particularly his economic views, alienated him from his wealthy aristocratic family. They wanted him to be a high, upstanding snoot and follow traditional models of the landed aristocracy. He tried to donate large amounts of the family's money to projects meant to help the poor and disadvantaged. Percy Shelley, therefore, had a problem gaining access to capital until he inherited his estate because his family did not want him wasting it on projects of "political justice." After several months of promises, Shelley announced that he could not or would not pay off all of Godwin's debts. Godwin was angry and felt betrayed and whooped his fuckin ass! Yeah! Ok, not really. He was just super pissed. Mary and Percy began hookin' up on the down-low at her mother Mary Wollstonecraft's grave in the churchyard of St Pancras Old Church, and they fell in love—she was 16, and he was 21. Creepy and super fucking gross.   On 26 June 1814, Shelley and Godwin declared their love for one another as Shelley announced he could not hide his "ardent passion,." This led her in a "sublime and rapturous moment" to say she felt the same way; on either that day or the next, Godwin lost her virginity to Shelley, which tradition claims happened in the churchyard. So, the grown-ass 21-year-old man statutorily raped the 16-year-old daughter of the man he idolized and dicked over. In a graveyard. My god, how things have changed...GROSS! Godwin described herself as attracted to Shelley's "wild, intellectual, unearthly looks." Smart but ugly. Got it. To Mary's dismay, her father disapproved and tried to thwart the relationship and salvage his daughter's "spotless fame." No! You don't say! Dad wasn't into his TEENAGE DAUGHTER BANGING A MAN IN THE GRAVEYARD!?! Mary's father learned of Shelley's inability to pay off the father's debts at about the same time. Oof. He found out after he diddled her. Mary, who later wrote of "my excessive and romantic attachment to my father," was confused. Um… what? She saw Percy Shelley as an embodiment of her parents' liberal and reformist ideas of the 1790s, particularly Godwin's view that marriage was a repressive monopoly, which he had argued in his 1793 edition of Political Justice but later retracted. On 28 July 1814, the couple eloped and secretly left for France, taking Mary's stepsister, Claire Clairmont, with them.  After convincing Mary's mother, who took off after them to Calais, that they did not wish to return, the trio traveled to Paris, and then, by donkey, mule, carriage, and foot, through France, recently ravaged by war, all the way to Switzerland. "It was acting in a novel, being an incarnate romance," Mary Shelley recalled in 1826. Godwin wrote about France in 1814: "The distress of the inhabitants, whose houses had been burned, their cattle killed and all their wealth destroyed, has given a sting to my detestation of war...". As they traveled, Mary and Percy read works by Mary Wollstonecraft and others, kept a joint journal, and continued their own writing. Finally, at Lucerne, lack of money forced the three to turn back. Instead, they traveled down the Rhine and by land to the Dutch port of Maassluis, arriving at Gravesend, Kent, on 13 September 1814. The situation awaiting Mary Godwin in England was packed with bullshit, some of which she had not expected. Either before or during their journey, she had become pregnant. She and Percy now found themselves penniless, and, to Mary's stupid ass surprise, her father refused to have anything to do with her. The couple moved with Claire into lodgings at Somers Town, and later, Nelson Square. They kept doing their thing, reading, and writing and entertained Percy Shelley's friends. Percy Shelley would often leave home for short periods to dodge bill collectors, and the couple's heartbroken letters would reveal their pain while he was away. Pregnant and often sick, Mary Godwin had to hear of Percy's joy at the birth of his son by Harriet Shelley in late 1814 due to his constant escapades with Claire Clairmont. Supposedly, Shelley and Clairmont were almost certainly lovers, which caused Mary to be rightfully jealous. And yes, Claire was Mary's cousin. Percy was a friggin' creep. Percy pissed off Mary when he suggested that they both take the plunge into a stream naked during a walk in the French countryside. This offended her due to her principles, and she was like, "Oh, hell nah, sahn!" and started taking off her earrings in a rage. Or something like that. She was partly consoled by the visits of Hogg, whom she disliked at first but soon considered a close friend. Percy Shelley seems to have wanted Mary and Hogg to become lovers; Mary did not dismiss the idea since she believed in free love in principle. She was a hippie before being a hippie was cool. Percy probably just wanted to not feel guilty for hooking up with her cousin. Creep. In reality, however, she loved only Percy and seemed to have gone no further than flirting with Hogg. On 22 February 1815, she gave birth to a two-months premature baby girl, who was not expected to survive. On 6 March, she wrote to Hogg: "My dearest Hogg, my baby is dead—will you come to see me as soon as you can. I wish to see you—It was perfectly well when I went to bed—I awoke in the night to give it suck it appeared to be sleeping so quietly that I would not awake it. It was dead then, but we did not find that out till morning—from its appearance it evidently died of convulsions—Will you come—you are so calm a creature & Shelley (Percy) is afraid of a fever from the milk—for I am no longer a mother now." The loss of her child brought about acute depression in Mary. She was haunted by visions of the baby, but she conceived again and had recovered by the summer. With a revival in Percy's finances after the death of his grandfather, Sir Bysshe Shelley, the couple holidayed in Torquay and then rented a two-story cottage at Bishopsgate, on the edge of Windsor Great Park. Unfortunately, little is known about this period in Mary Godwin's life since her journal from May 1815 to July 1816 was lost. At Bishopsgate, Percy wrote his poem Alastor or The Spirit of Solitude; and on 24 January 1816, Mary gave birth to a second child, William, named after her father and soon nicknamed "Willmouse." In her novel The Last Man, she later imagined Windsor as a Garden of Eden. In May 1816, Mary, Percy, and their son traveled to Geneva with Claire Clairmont. They planned to spend the summer with the poet Lord Byron, whose recent affair with Claire had left her pregnant. Claire sounds like a bit of a trollop. No judging, just making an observation. The party arrived in Geneva on 14 May 1816, where Mary called herself "Mrs Shelley." Byron joined them on 25 May with his young physician, John William Polidori, and rented the Villa Diodati, close to Lake Geneva at the village of Cologny; Percy rented a smaller building called Maison Chapuis on the waterfront nearby. They spent their time writing, boating on the lake, and talking late into the night. "It proved a wet, ungenial summer," Mary Shelley remembered in 1831, "and incessant rain often confined us for days to the house." Sitting around a log fire at Byron's villa, the company amused themselves with German ghost stories called Fantasmagoriana, which prompted Byron to propose that they "each write a ghost story." Unable to think up an account, young Mary became flustered: "Have you thought of a story? I was asked each morning, and each morning I was forced to reply with a mortifying negative." Finally, one mid-June evening, the discussions turned to the principle of life. "Perhaps a corpse would be reanimated," Mary noted, "galvanism had given token of such things." Galvanism is a term invented by the late 18th-century physicist and chemist Alessandro Volta to refer to the generation of electric current by chemical action. The word also came to refer to the discoveries of its namesake, Luigi Galvani, specifically the generation of electric current within biological organisms and the contraction/convulsion of natural muscle tissue upon contact with electric current. While Volta theorized and later demonstrated the phenomenon of his "Galvanism" to be replicable with otherwise inert materials, Galvani thought his discovery to confirm the existence of "animal electricity," a vital force that gave life to organic matter. We'll talk a little more about Galvani and a murderer named George Foster toward the end of the episode. It was after midnight before they retired, and she was unable to sleep, mainly because she became overwhelmed by her imagination as she kept thinking about the grim terrors of her "waking dream," her ghost story: "I saw the pale student of unhallowed arts kneeling beside the thing he had put together. I saw the hideous phantasm of a man stretched out, and then, on the working of some powerful engine, show signs of life, and stir with an uneasy, half vital motion. Frightful must it be; for supremely frightful would be the effect of any human endeavour to mock the stupendous mechanism of the Creator of the world." She began writing what she assumed would be a short, profound story. With Percy Shelley's encouragement, she turned her little idea into her first novel, Frankenstein; or, The Modern Prometheus, published in 1818. She later described that time in Switzerland as "when I first stepped out from childhood into life." The story of the writing of Frankenstein has been fictionalized repeatedly, and it helped form the basis for several films. Here's a cool little side note: In September 2011, the astronomer Donald Olson, after a visit to the Lake Geneva villa the previous year and inspecting data about the motion of the moon and stars, concluded that her waking dream took place "between 2 am and 3 am" 16 June 1816, several days after the initial idea by Lord Byron that they each write their ghost stories. Shelley and her husband collaborated on the story, but the extent of Percy's contribution to the novel is unknown and has been argued over by readers and critics forever. There are differences in the 1818, 1823, and 1831 versions. Mary Shelley wrote, "I certainly did not owe the suggestion of one incident, nor scarcely of one train of feeling, to my husband, and yet but for his incitement, it would never have taken the form in which it was presented to the world." She wrote that the preface to the first edition was her husband's work "as far as I can recollect." James Rieger concluded Percy's "assistance at every point in the book's manufacture was so extensive that one hardly knows whether to regard him as editor or minor collaborator." At the same time, Anne K. Mellor later argued Percy only "made many technical corrections and several times clarified the narrative and thematic continuity of the text." Charles E. Robinson, the editor of a facsimile edition of the Frankenstein manuscripts, concluded that Percy's contributions to the book "were no more than what most publishers' editors have provided new (or old) authors or, in fact, what colleagues have provided to each other after reading each other's works in progress." So, eat one, Percy! Just kidding. In 1840 and 1842, Mary and her son traveled together all over the continent. Mary recorded these trips in Rambles in Germany and Italy in 1840, 1842, and 1843. In 1844, Sir Timothy Shelley finally died at the age of ninety, "falling from the stalk like an overblown flower," Mary put it. For the first time in her life, she and her son were financially independent, though the remaining estate wasn't worth as much as they had thought. In the mid-1840s, Mary Shelley found herself in the crosshairs of three separate blackmailing sons of bitches. First, in 1845, an Italian political exile called Gatteschi, whom she had met in Paris, threatened to publish letters she had sent him. Scandalous! However, a friend of her son's bribed a police chief into seizing Gatteschi's papers, including the letters, which were then destroyed. Vaffanculo, Gatteschi! Shortly afterward, Mary Shelley bought some letters written by herself and Percy Shelley from a man calling himself G. Byron and posing as the illegitimate son of the late Lord Byron. Also, in 1845, Percy Shelley's cousin Thomas Medwin approached her, claiming to have written a damaging biography of Percy Shelley. He said he would suppress it in return for £250, but Mary told him to eat a big ole bag of dicks and jog on! In 1848, Percy Florence married Jane Gibson St John. The marriage proved a happy one, and Mary liked Jane. Mary lived with her son and daughter-in-law at Field Place, Sussex, the Shelleys' ancestral home, and at Chester Square, London, and vacationed with them, as well. Mary's last years were blighted by illness. From 1839, she suffered from headaches and bouts of paralysis in parts of her body, which sometimes prevented her from reading and writing, obviously two of her favorite things. Then, on 1 February 1851, at Chester Square, Mary Shelly died at fifty-three from what her doctor suspected was a brain tumor. According to Jane Shelley, Mary had asked to be buried with her mother and father. Still, looking at the graveyard at St Pancras and calling it "dreadful," Percy and Jane chose to bury her instead at St Peter's Church in Bournemouth, near their new home at Boscombe. On the first anniversary of Mary's death, the Shelleys opened her box-desk. Inside they found locks of her dead children's hair, a notebook she had shared with Percy Bysshe Shelley, and a copy of his poem Adonaïs with one page folded round a silk parcel containing some of his ashes and the remains of his heart. Romantic or disturbing? Maybe a bit of both. Mary Shelley remained a stout political radical throughout her life. Mary's works often suggested that cooperation and sympathy, mainly as practiced by women in the family, were the ways to reform civil society. This view directly challenged the individualistic Romantic ethos promoted by Percy Shelley and Enlightenment political theories. She wrote seven novels / Two travel narrations / Twenty three short stories / Three books of children's literature, and many articles. Mary Shelley left her mark on the literary world, and her name will be forever etched in the catacombs of horror for generations to come. When it comes to reanimation, there's someone else we need to talk about. George Forster (or Foster) was found guilty of murdering his wife and child by drowning them in Paddington Canal, London. He was hanged at Newgate on 18 January 1803, after which his body was taken to a nearby house where it was used in an experiment by Italian scientist Giovanni Aldini. At his trial, the events were reconstructed. Forster's mother-in-law recounted that her daughter and grandchild had left her house to see Forster at 4 pm on Saturday, 4 December 1802. In whose house Forster lodged, Joseph Bradfield reported that they had stayed together that night and gone out at 10 am on Sunday morning. He also stated that Forster and his wife had not been on good terms because she wished to live with him. On Sunday, various witnesses saw Forster with his wife and child in public houses near Paddington Canal. The body of his child was found on Monday morning; after the canal was dragged for three days, his wife's body was also found. Forster claimed that upon leaving The Mitre, he set out alone for Barnet to see his other two children in the workhouse there, though he was forced to turn back at Whetstone due to the failing light. This was contradicted by a waiter at The Mitre who said the three left the inn together. Skepticism was also expressed that he could have walked to Whetstone when he claimed. Nevertheless, the jury found him guilty. He was sentenced to death and also to be dissected after that. This sentence was designed to provide medicine with corpses on which to experiment and ensure that the condemned could not rise on Judgement Day, their bodies having been cut into pieces and selectively discarded. Forster was hanged on 18 January, shortly before he made a full confession. He said he had come to hate his wife and had twice before taken his wife to the canal, but his nerve had both times failed him. A recent BBC Knowledge documentary (Real Horror: Frankenstein) questions the fairness of the trial. It notes that friends of George Forster's wife later claimed that she was highly suicidal and had often talked about killing herself and her daughter. According to this documentary, Forster attempted suicide by stabbing himself with a crudely fashioned knife. This was to avoid awakening during the dissection of his body, should he not have died when hanged. This was a real possibility owing to the crude methods of execution at the time. The same reference suggests that his 'confession' was obtained under duress. In fact, it alleges that Pass, a Beadle or an official of a church or synagogue on Aldini's payroll, fast-tracked the whole trial and legal procedure to obtain the freshest corpse possible for his benefactor. After the execution, Forster's body was given to Giovanni Aldini for experimentation. Aldini was the nephew of fellow scientist Luigi Galvani and an enthusiastic proponent of his uncle's method of stimulating muscles with electric current, known as Galvanism. The experiment he performed on Forster's body demonstrated this technique. The Newgate Calendar (a record of executions at Newgate) reports that "On the first application of the process to the face, the jaws of the deceased criminal began to quiver, and the adjoining muscles were horribly contorted, and one eye was actually opened. In the subsequent part of the process the right hand was raised and clenched, and the legs and thighs were set in motion."  Several people present believed that Forster was being brought back to life (The Newgate Calendar reports that even if this had been so, he would have been re-executed since his sentence was to "hang until he be dead"). One man, Mr. Pass, the beadle of the Surgeons' Company, was so shocked that he died shortly after leaving. The hanged man was undoubtedly dead since his blood had been drained and his spinal cord severed after the execution.   Top Ten Frankenstein Movies https://screenrant.com/best-frankenstein-movies-ranked-imdb/

In dit seizoen van de Boerenverstand Podcast staat de transitie van de landbouwsector naar een duurzaam systeem centraal. Ook technologie speelt hierin een rol die bijdraagt aan verduurzaming.  Machinebedrijf Lely is gevestigd in Maassluis en is een belangrijke leverancier van landbouwmachines voor de melkveehouderij. Zij zijn bekend geworden door de innovatieve melkrobots. Lely is een echt familiebedrijf, opgericht door twee broers, die ook boer waren in 1948. Inmiddels is het bedrijf in meer dan 40 landen actief en marktleider binnen hun segment. André van Troost is de eerste CEO van buiten de familie en hij gelooft dat technologie een sleutelrol speelt in de problematiek waar de sector nu voor staat. Binnen het bedrijf ligt de focus vooral op data. 24 uur per dag wordt er door middel van robotica vooral gewerkt voor de koe: zij staat in het middelpunt. Aan de hand van data kan de individuele koe gemanaged worden en haar gezondheid gewaarborgd. De melk wordt zelfs real-time geanalyseerd. Belangrijkste speerpunt van het bedrijf is innovatie.  Een mooi voorbeeld: de Lelysphere. Dat is een machine die gekoppeld is aan een robot. De mest wordt zodanig bewerkt dat de stikstof-emissie met 70% wordt gereduceerd!Het bedrijf innoveert met de data van de boer om hun bedrijfsvoering te optimaliseren. Omdat er in Nederland veel kennis is en boeren veel produceren, neemt de vraag naar automatisering toe. En volgens André gaan we op het gebied van innovatie een fascinerende toekomst tegemoet. Luister naar de podcast om hier meer over te horen.

In deze aflevering wandelt Leonie ter Braak met Raven van Dorst (en hen hond Rita) langs de Nieuwe Waterweg in Maassluis, de plek waar hen ouders elkaar ontmoet hebben op de pont, en waar Raven is opgegroeid. Ze praten over de lange wandelingen die Raven maakt om hen hoofd vrij te maken, de negatieve impact van social media, over gepest worden, ruzie maken, kwetsbaar zijn en zaken die hen inspireren. Leonie wordt graag aardig geworden, Raven heeft daar beduidend minder last van. Het wordt een bijzonder gesprek. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Buitenzonwering is een must tijdens warme zomerdagen. Je woning warmt in de zomer snel op wanneer de zon in haar volle kracht naar binnen schijnt. Met elektrische zonwering houd je je woning koel in de zomer en kun je onbezorgd genieten van je terras zonder direct te verbranden of last te hebben van de warmte. Onze collectie bestaat uit kwalitatieve zonwering van de merken Luxaflex®, Verano en Weinor. Goedkope zonwering voor buiten stel je eenvoudig samen via de website. Voor persoonlijk advies ben je van harte welkom in één van onze showrooms. Ben jij al klaar voor het buitenseizoen? Zonwering en terrasoverkapping Maassluis

Helden uit de jaren 80 op mixgebied. Ben er trots op dat ze naar het kleine Maassluis waren afgereisd voor een gesprek over de jaarmix 1987, over het maken van een over-dub op een cassettedeck, en allerhande technische mogelijkheden die zij bedacht hebben.

Zdravím vás moje milá ptáčata a sovy! Dneska máme Velikonoční neděli a já jsem moc ráda, že vám takto k Velikonocům můžu dát rozhovor s hostkou jménem Veronika Baars. Verču sleduju od té doby, co jsem dělala rozhovor s Angelikou Absolonovou a ta mi doporučila její blog Smutná a veselá. Verča píše velmi čtivé články a hlavně takové, které vám opravdu něco předají. A protože skoro všechny ty články píše z Holandska, tak se dostala i ke mně do podcastu. Verča už třetím rokem žije v městečku Maassluis společně s jejím manželem, který je Holanďan. Co vše Veru zažívala během prvního roku a jestli už umí holandsky se dozvíte právě v tomto díle. Tak nečekejte a dejte se do poslouchání. #nočnísova Odkazy k podcastu: ● Veronika's blog: https://smutnaavesela.com ● Veronika's Instagram: https://www.instagram.com/smutnaavesela/ ● Veronika's Facebook: https://www.facebook.com/smutnaavesela ● Veronika's New Website: https://baars.cz ● BSN: https://www.iamsterdam.com/en/living/take-care-of-official-matters/registration/citizen-service-number ● Aplikace Digy D pro Android: https://play.google.com/store/apps/details?id=nl.rijksoverheid.digid.pub&hl=cs&gl=US ● Aplikace Digy D pro iOS: https://apps.apple.com/cz/app/digid/id1208460960?l=cs ● Duolingo: https://cs.duolingo.com ● Králův den: https://amsterdam.org/en/event/22/king-s-day.html ● Delft: https://www.delft.com ● De Zaanse Schans: https://www.dezaanseschans.nl ● Kinderdijk: https://www.kinderdijk.de ● Instagram Podcastu: https://www.instagram.com/vyletzhnizda/ ● Facebook Podcastu: https://www.facebook.com/vyletzhnizda/ ● Stránky Podcastu: https://vyletzhnizda.weebly.com/ Kdyby někdo hledal konkrétně mě: ● Můj blog: www.enthusiaster.cz/ ● Instagram: www.instagram.com/terovca_/ ● Spotify: terka177 ● Soundcloud: https://soundcloud.com/user-865875590 ● Pinterest: https://cz.pinterest.com/terweasley/

In deze podcast vertel ik je graag meer over de impact die emoties en gedachten hebben op de sfeer in je huis of werkruimte. Deze podcast is een onderdeel van De Verrijking - Edelstenenwinkel & Transformatie coaching in Maassluis. Geleid door Leonieke Paalvast samen met haar partner Cees Paalvast Bezoek onze webshop

VG Visie: De Architectenweek. De 35-jarige Rob Reintjes geeft leiding aan architectenbureau JURY! in Rotterdam. Met vier enthousiaste collega’s ontwerpt hij villa’s voor particulieren, en publieke gebouwen, maar de ambities reiken veel verder: liefst realiseren ze complexe grootstedelijke opgaven. Een landmark voor Nijmegen is al in de maak. ‘The sky is the limit!’ Maar ook over zijn thuishaven Maassluis, ondernemerschap, zijn dromen en ambities.

Zorg en aandacht, daar draait het om bij Liza van Antwerpen en Melanie Noordam. Met hun praktijk Klein en Puur Verloskunde in De Lier willen ze méér bieden dan andere praktijken doen.

Ken je de aloë vera, de plant waarvan je de inhoud van de bladeren als huidverzorging kunt gebruiken? Freek Wesstein uit Naaldwijk kweekt ze met zijn bedrijf Dr. Green.

Hoe is het om meer dan 100.000 Instagramvolgers te hebben met je eigen kledinglabel? Jerry de Brabander uit Honselersdijk kan erover meepraten. Hij is eigenaar van Hardfestival, daar maken ze kleding waarmee je mensen op hardstylefeesten ziet lopen. Hoe Jerry dit voor elkaar heeft gekregen, vertelt hij in de WOS podcast Van Faalhaas Naar Eindbaas. In deze serie praat programmamaker Maarten Stolk met jonge ondernemers uit Westland, Midden-Delfland, Hoek van Holland en Maassluis. Zij vertellen over hun weg naar de top en hun drijfveren.

Weet je nog dat strandclub Zwoel in Hoek van Holland afbrandde? Eigenaar Sjoerd Henstra doet nu iets heel anders: met zijn bedrijf Raaskal Foodcreators in Naaldwijk maakt hij producten voor bijvoorbeeld de horeca en de zorg. Wat voor indruk heeft de brand op hem gemaakt? En waarom is hij überhaupt begonnen met ondernemen? Dat vertelt Sjoerd in de WOS-podcast Van Faalhaas Naar Eindbaas. In deze serie praat programmamaker Maarten Stolk met jonge ondernemers uit Westland, Midden-Delfland, Hoek van Holland en Maassluis. Zij vertellen over hun weg naar de top en hun drijfveren.

Hoe kom je als artiest bovenaan de Spotify hitlijsten? Tom van den Bosch uit Maassluis weet het. Zijn online bedrijf DaimoonMedia zorgt ervoor dat bijvoorbeeld zangers, rappers, bands en dj’s meer luisteraars en streams krijgen. Hoe hij dat doet en wat zijn gouden ondernemerstip is vertelt hij in de WOS podcast Van Faalhaas Naar Eindbaas. In deze serie praat programmamaker Maarten Stolk met jonge ondernemers uit Westland, Midden-Delfland, Hoek van Holland en Maassluis. Zij vertellen over hun weg naar de top en hun drijfveren.

In deze aflevering praten Ced en Len met Marjan de Groot van Theater Koningshof in Maassluis over hun aankomende theatervoorstelling. Tipjes van de sluier worden verhuld. Gebruik deze link om nog je kaartjes te reserveren voor de voorstellingen in maart 2021. https://www.theaterkoningshof.nl/agenda/1259/Cedric_Muchall_Lennard_Toma/FUCK_IT_/

Doordat niet alle aangevraagde muziek in de PodCast paste, hier de volledige muziek keuze van de Excelsior Oldstars uit Maassluis. Françoise Hardy - Tous Les Garçons et Les Filles; Prince - Purple Rain; Alan Parson Project – Old and Wise; Andrea Bocelli & Sarah Brightman - Time to say Goodbye; Animals - There is a House in New Orleans; Anneke Gronloh - Brandend Zand; Danny Vera - Every Time ; Emmylou Harris - Bang the Drum Slowly; Rolling Stones - ( I Can't Get No ) Satisfaction; Corrie Konings - Druk je Lijf tegen dat van; Armin van Buuren - Sunny Days ; Idina Menzel - Let it go; Led Zeppelin - Stairway to heaven; Harry Klorkenstein – Oh Oh Den Haag ; Mark Knofler - Lights of Taormina ; Meatloaf - Paradise by the Dashboard Light; Pointer Sisters - Fire ; Queen - Radio Gaga; Andre Rieu & Mirusia Louwerse – Time to Say Goodbye; Het Goede Doel – België; Rice, Rice, Hillman & Pederson - Never Ending Love Song; The Rolling Stones - Gimme Shelter; Sinach - Waymaker (live); R.E.M . - Man on the Moon; The Platters - Only You; Willy Nelson - On the Road Again; The Rolling Stones - Paint it Black; Hugh Jackman - From Now On; Wim Sonneveld - Het Dorp; UB 40 - Kingstontown ; Brainbox - Summertime; Cuby & the Blizzards - Window Of My Eyes; Gerry and the Pacemakers - You Never Walk Alone ; Danny Vera - Roller Coaster;. Veel luister plezier!!! PS. Heeft u een tip voor OldStars Radio of wilt u met uw team een muzieklijst samenstellen? Mail dan naar info@oldstars.nl. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/oldstars/message

Met de 2e Lock-down van 2020 is ook OldStars Radio weer begonnen. Nu in een iets ander format. Eric zit in de studio van OldStars Radio in Laren en zijn mede presentator Gerard breekt in de PodCast in vanuit zijn homestudio in Leeuwarden. Onder de naam Geer & Eer in de Weer (de koffie heren) wordt 2 maal per week (dinsdag & vrijdag) rond 10:00 uur de podcast gemaakt. In aflevering 30 ondermeer: * Ellen Kant geeft voeding tips ; * Marije Blok over het Corona Panel van het Ouderfonds; * Paul Onkenhout over de 5e Beatles; * Gym met Wim; * En is de muziek samengesteld door de Excelsior Oldstars uit Maassluis. De volledige lijst kunt u terug vinden en beluisteren op Aflevering 32 Extra. Wil jij ook met je team de muziek samenstellen in een aflevering van OldStars Radio? Stuur dan een mail naar info@oldstars.nl. Hier kan je ook je tips en wensen achter laten :). De redactie van OldStars Radio bestaat uit: Gerard Draaisma, Wim Vermeulen, Johan Annema, Tamara Bok (Nieuws), en Eric Hurink. VEEL LUISTER PLEZIER!!!! --- Send in a voice message: https://anchor.fm/oldstars/message

In de WOS podcast ‘Van Faalhaas Naar Eindbaas’ praat programmamaker Maarten Stolk met jonge ondernemers uit Westland, Midden-Delfland, Hoek van Holland en Maassluis. Zij vertellen over hun weg naar de top en hun drijfveren. Ook delen ze hun gouden ondernemerstip. In de eerste aflevering vertelt Lennart van den Doel over zijn bedrijf in Maasdijk: 3D Next Level. Hiermee heeft hij de grootste 3D-printer van de Benelux in bezit en print daar de meest bizarre dingen mee, zoals de trofee voor de winnaar van de Formule 1 Grand Prix die dit jaar in Zandvoort gehouden zou worden. Ook kom je te weten hoe hij een markt creeërde voor zijn producten, die was er namelijk nog niet omdat dit een van de eerste grote 3D-printers is.

Eetstoornissen, depressies en burn-outs. Alledaagse zaken die niet iedere dag bespreekbaar zijn. In de vierde aflevering van de podcast 'Overwinnaars' vertelt Jean-Ann Nahr uit Maassluis over haar lange zoektocht naar hulp voor PTSS. Deze stoornis ontwikkelde ze na haar gruwelijke ervaring met seksueel misbruik. Heb je zelf hulp nodig? Bel dan 113, of kijk op www.113.nl.

Lezersaanbieding : https://www.g10vandeeconomie.nl/link/cafeweltschmerz G10 Programma: https://www.g10vandeeconomie.nl/link/programma Wilt u na deze video verdere verdieping en topsprekers horen over de pandemie ,en de toekomst na Corona, live of digitaal? Bezoek dan de G10 van de Economie en Filosofie op 4 en 5 september, of kijk mee via de livestream. Data-onderzoeker Maurice de Hond beschikt over“schokkend” onderzoek, dat het RIVM weigert vrijte geven.Het beschrijft de Corona uitbraak in eenverpleeghuis te Maassluis. Op een afdeling waarde ventilatie slecht was - het virus werd infilters aangetroffen- stierf eenderde van debewoners aan het virus.Volgens de Hond zouden onmiddellijk alleventilatie systemen in openbare gebouwen,scholen, verpleeghuizen en bedrijven “Coronaproof” moeten worden gemaakt.Tot nu toe weigert de overheid om de cruciale rolvan ventilatie onder de aandacht te brengen.En dan kun je dus wachten op een tweede(beperktere) golf, aldus De Hond.

Maak kennis met Feliciano en Illaijh de Ruijter in hun woonplaats Maassluis. Waarom willen zij profvoetballer worden? Wat motiveert de broers om dagelijks bezig te zijn met hun voetbaldroom? Roem ligt voor weinig jeugdspelers in het verschiet, en die weg daarnaartoe is onzeker. Moeder Angelique heeft een zware tijd gehad en dat heeft ook invloed op de droom van haar zoons.

Aflevering 17 van OldStars Radio! Even weg uit de dagelijkse sleur van slecht nieuws, spanning en verveling. De aflevering bestaat uit de volgende items: · De directeur van Van Boxtel Paul Vondenhoff over OldStars Sport en hun rol de komende maanden; · Fons Visser van Hercules over het openen van zijn kantine met een horeca vergunning; · Een item van Cambuur komt er an na de uitspraak van de rechtbank · Een bijdrage van Wim Vermeulen met Kristian van de Nouweland over OldStars Sport in Helmond; · Manon uit Lelystad van Resto van harte over: ik kook van harte voor jou; · Paul de Vos, directeur van Feyenoord Basketbal over Walking Basketball en de start van de Eredivisie Basketbal · Rebecca bestuurslid van handbalvereniging Vriendschap over de start van Walking Handball De DJ van de dag is: Egbert uit Maassluis. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/oldstars/message

Aflevering 15 van OldStars Radio! Even weg uit de dagelijkse sleur van slecht nieuws, spanning en verveling. De aflevering bestaat uit de volgende items: - OldStar Kees Rakers over zijn rol in het onderwijs en de scholen die weer open gaan; - De directeur Menzis Gijs Rotteveel over de rol van Menzis in tijden van Corona richting ouderen; - Tennisleraar Pieter Moors, betrokken bij OldStars tennis vertelt over hoe de nieuwe richtlijnen nu bij de jeugd werken; - OldStar Jan uit Enschede vertelt over de start van een muziekband en het uitbrengen van een muzieknummer met andere OldStars; - Huib Rouwenhorst van GoldStars Heracles over het toernooi dat in september plaats vindt en de OldStars clinics van andere takken van sport in Almelo; - Egbert uit Maasluis over zijn inzameling voor de Erasmus Foundation bij het evenement in Maassluis; - Een item van Wim Vermeulen over OldStars walking hockey in Schijndel. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/oldstars/message

De vierde aflevering van OldStars Radio! Een uurtje weg uit de dagelijkse sleur van slecht nieuws, spanning en verveling. In deze vierde podcast onder leiding van OldStar Eric Hurink o.a.: Ambassadeur van OldStars, Floris Jan Bovelander over de 4 keer 4 challenge, Initiatiefnemer bij Hercules van de De Derde Helft: Rob de Leede en zijn verhaal over George Best, PSV Foundation over de start van de OldStars trainingen via Zoom aan de hand van ASM en de OldStars uit Maassluis over de wijze waarop ze contact met elkaar houden. De DJ van de dag is beweegstrateeg René Wormhoudt. --- Send in a voice message: https://anchor.fm/oldstars/message

Noem ze twee ‘kleine’ grote jongens. Hans de Klerk en Nico Ouwehand, vrijwilligers van het Sleepvaartmuseum in Maassluis. De laatste is auteur van het indrukwekkende boek ‘Sleepvaart in Stroomversnelling’. Wat beweegt deze mannen om zo hard te werken aan het sleepvaartmuseum en waar komt de liefde voor de sleepvaart vandaan?

Ruud de Boer is niet alleen in de studio te vinden, maar ook op straat! Of het nu in Strijen is of in Maassluis. Afgelopen zomer zocht Ruud zijn collega Maurice Laparliere op (onze 'Man op Zuid') midden in de Rotterdamse Afrikaanderwijk. Over 'Afri-Radio', de heftige kant van het leven in de Afrikaanderwijk, de traan maar ook zeker de lach! Daar zorgen Linda en Margreet wel voor, die Maurice en Ruud op sleeptouw nemen.

The Lord did some amazing things on this trip to Europe. It started in Denver at Terry Tyson’s house with a group of businessmen and women. In Berlin, we met Beverley Watkins and prayed for Europe with 20 people from seven nations (Ireland, UK, Netherlands, Germany, Poland, SA, and the USA). In the Netherlands, Marcel and Annemieke hosted me, and we met with people in Maassluis, Eindhoven, and Amsterdam. Here’s a summary. Find blogs and videos here: http://releasingkings.com/category/blog-entries/

Op de vrijdagmiddag hebben we het over het b-garnituur van PSV; dat viel tegen in Maassluis. Komend weekend in Breda weer vlammen?

In Adieu God? gaat Tijs van den Brink in gesprek met kerkverlaters. Zij zijn christelijk opgevoed en gingen vroeger naar de kerk. Wat is daarvan over? Maarten 't Hart is misschien wel de meest beroemde en beruchte ex-gelovige van Nederland. Zijn Bijbelkennis is ongeëvenaard, en hij zet deze in om steeds weer de lezer te overtuigen van de waan- en onzinnigheid van de verhalen die voor velen nog steeds heilig zijn. Maarten komt uit het orthodoxe Maassluis, maar het gezin 't Hart behoorde niet tot een hele strenge kerk. Hij ging als kind echter graag mee met zijn vader, die doodgraver was en zocht naar een veel zwaarder en hardvochtiger geloofsbeleving, die hij vond bij dominee Venema. Zijn preken zaten vol hel en verdoemenis. Maarten viel in zijn studententijd van zijn geloof, maar sprak hier tot diens dood niet met zijn vader over. Hij heeft altijd een zekere boosheid gehouden tegen het geloof dat hem gehinderd heeft in zijn ontwikkeling. In de kerk komt hij echter weer sinds hij in zijn huidige woonplaats Warmond regelmatig gevraagd wordt om orgel te spelen. In die kerk vertelt hij over hoe de ontmoeting met deze kerkgemeenschap zijn beeld van de kerk veranderd heeft.

Van de 198 demonstranten die in Maassluis wilden betogen tegen Zwarte Piet en vandaag in Rotterdam werden opgepakt, zit er nog één vast. De politie Rotterdam heeft alle andere arrestanten vanavond vrijgelaten. De man die nog vastzit wordt verdacht van poging tot zware mishandeling.De activisten van Kick Out Zwarte Piet werden massaal opgepakt omdat zij een demonstratieverbod negeerden. Ze zouden een verbod op demonstreren hebben genegeerd. De betogers droegen borden met opschriften als 'Zwarte Piet is Racisme' en 'Black Facing = Disgracing'. Ze zijn afgevoerd met een bus. [Tweet:https://twitter.com/maikelcoomans85/status/797411537661083648]De actievoerders waren gestrand in Rotterdam. Dat gebeurde volgens actiegroep Kick Out Zwarte Piet toen twee bussen met activisten werden tegengehouden.''We zijn al bijna direct na vertrek gevolgd door motoragenten'', zei een woordvoerster van Kick Out Zwarte Piet. ''In Rotterdam zijn we gestopt en moesten we de bussen uit.''[Tweet:https://twitter.com/maikelcoomans85/status/797404987613728768]Volgens de politie zijn de betogers helemaal niet tegengehouden, maar zijn ze uit zichzelf uitgestapt in Rotterdam. ''We hebben toen aangeboden ze naar het demonstratievak in Maassluis te brengen. Daar wilden ze niet naartoe.''VerbodDe betogers is volgens een politiewoordvoerster verteld dat ook in Rotterdam een verbod op demonstreren van kracht is. ''Zij negeerden dit verbod en zijn aangehouden.'' Demonstreren was verboden op grond van een zogeheten noodbevel. Burgemeester Ahmed Aboutaleb heeft dat noodbevel goedgekeurd, bevestigde zijn woordvoerder. Aboutaleb had van de politie begrepen dat activisten mogelijk in zijn stad zouden demonstreren, omdat ze niet wilden plaatsnemen in een protestvak in Maassluis.ErasmusbrugDe politie arresteerde meerdere groepen actievoerders. Eén groep van zestig man wilde naar verluidt met het openbaar vervoer naar Maassluis reizen. Daarom liepen ze naar het Centraal Station. Een kleinere groep trok richting de Erasmusbrug om daar actie te voeren. [Tweet:https://twitter.com/JournalistRuud/status/797403849258573825]De politie reed een groep demonstranten met ME-busjes klem bij de Heer Bokelweg. Ook bij de Coolsingel werden tientallen mensen aangehouden. Een derde groep werd in de omgeving van de Erasmusbrug ingerekend. AdvocaatAgenten sloegen naast activisten ook advocaat Michiel Pestman in de boeien. Hij mocht een politiekordon passeren om met cliënten te praten, maar werd vervolgens met de andere betogers opgepakt. ''Ik mocht bij de groep, maar ik mag er niet meer uit'', zei de jurist verbijsterd, terwijl een agent hem de weg versperde. ''Er is kennelijk een noodverordening afgekondigd die ik niet ken. Ik probeer te achterhalen wat er aan de hand is.''Het ging er bij de aanhoudingen soms hard aan toe. Op videobeelden is te zien dat zowel agenten als de betogers tikken uitdelen. Ook wordt er geduwd en getrokken. De politie verwacht dat de meeste opgepakte betogers zaterdag weer vrij komen. [Tweet:https://twitter.com/robertpbas/status/797418832306565121][Tweet:https://twitter.com/robertpbas/status/797418098068492288][Tweet:https://twitter.com/MarjanBoelsma/status/797401859652730880][Tweet:https://twitter.com/MarjanBoelsma/status/797407701022216192]

De actiegroep Kick Out Zwarte Piet (KOZP) wil buiten de vastgestelde vakken protesteren tijdens de landelijke intocht van Sinterklaas in Maassluis. De groep meldt zich ook niet aan bij de gemeente.Dat zei Morena Taborda van KOZP woensdag op Radio Rijnmond: ''Daar hebben we inderdaad niet voor gekozen.'' ''In Gouda hebben we het wel gemeld en zijn er ook gesprekken geweest. Toen werd er ook gezegd: 'Jullie moeten dan hier gaan staan', op een plek waarvan wij vonden dat we dan niet zichtbaar genoeg waren. En dat zullen we dus nooit meer doen.''Speciale plekkenOm ongeregeldheden te voorkomen heeft de gemeente voor de voor- en tegenstanders van Zwarte Piet speciale plekken ingericht. Ze hoeven officieel geen toestemming te vragen voor een protest, maar dienen zich wel aan te melden bij de gemeente.De extreemrechtse Nederlandse Volks-Unie is tot nu toe de enige partij die zich officieel heeft aangemeld voor een protest in Maassluis.Honderden agentenDe politie zet zaterdag honderden agenten in om te zorgen dat de intocht zonder problemen verloopt. Het aantal agenten is volgens de NOS vergelijkbaar met de politie-inzet bij een risicowedstrijd tussen Feyenoord en Ajax.Negentig arrestatiesKOZP bestaat uit meerdere groepen tegenstanders, zoals Nederland Wordt Beter, Zwarte Piet Niet en Stop Blackface. Ze zijn van plan met bussen uit Amsterdam en Rotterdam naar Maassluis af te reizen voor een protest tegen de in hun ogen racistische figuur.De afgelopen jaren demonstreerde de groep ook bij de intochten van Sinterklaas. Vorig jaar waren er bijvoorbeeld 150 actievoerders in Meppel en het jaar daarvoor was er een protest in Gouda. Er werden toen negentig arrestaties verricht.

Een roepende in de woestijn Oud-presidentdirecteur van de Koninklijke Shell, Gerrit Wagner, mocht zich tot de zakelijke wereldelite rekenen, maar ook in Nederland had hij veel macht en aanzien. Niet in de laatste plaats omdat hij na zijn pensioen in 1981, tijdens het kabinet van Van Agt, een commissie leidde die het land, dat in de grootste economische crisis van na de oorlog zat, weer uit de malaise moest helpen. Hij kon dat, ondanks zijn lidmaatschap van het CDA en zijn ‘foute functie’ bij een ‘fout bedrijf’, doen doordat hij ook ontzag wekte bij de natuurlijke vijanden van Van Agt en consorten, links Nederland. Niet dat iedereen onverdeeld opgetogen was over Wagners plannen, die gebundeld waren in het rapport ‘Een nieuw industrieel elan’. Het verminderen van financieringstekorten en het ontkoppelen van lonen en uitkeringen waren aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig niet bepaald populair. Maar de kritiek werd als volgt van de hand gedaan: “De nood zal ervoor zorgen dat enkele dingen die wij hebben voorgesteld, gewoon gebeuren, ook al krijg je nu de indruk dat niemand het wil.” Een maand later werd Ruud Lubbers premier en werden Wagners maatregelen uitgevoerd. Hij stond daarmee aan de basis van het economisch herstel van Nederland. In oktober 2003 stierf Wagner, hij werd 86. ------------------------------------------------- Biografie van Gerrit Abram Wagner Een leven in het teken van de Koninklijke Shell Gerrit Abram Wagner werd op 21 oktober 1916 in een middenstandsfamilie aan de Nieuwe Waterweg in Maassluis geboren. De Wagners waren Nederlands Hervormd, maar Gerrit, of Gerrie zoals hij genoemd werd, werd niet gedwongen om naar de kerk te gaan. Hij deed geen belijdenis, maar kende de bijbel wel van a tot z. Zijn vader zorgde ervoor dat hij vroeger naar de mulo kon dan eigenlijk de bedoeling was geweest. De klas moest vol en daarom kon Wagner instromen. Zo kwam hij ook op de hbs terecht, waar hij examen deed. Wagner studeerde Rechten aan de Universiteit van Leiden. Niet dat zijn hart klopte voor het vak, maar je kon de studie snel volgen en je kon er alle kanten mee uit. Zijn echte passie was geschiedenis, “om van te leren en om te relativeren”, maar het bleef bij hobbyisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Wagner bij de Rotterdamse bank Mees & Zoonen, en was hij betrokken bij de reconstructie van de stad, die in mei 1940 door Duitse bombardementen grotendeels was verwoest. Na de oorlog was hij kort werkzaam bij het Ministerie van Justitie en werd hij Hoofd van de Politieke Opsporingsdienst in zijn geboortestreek, Vlaardingen/Westland. De taak van de Politieke Opsporingsdienst was het opsporen van ‘foute’ elementen tijdens de Duitse bezetting van Nederland, zoals de NSB’ers. Een jaar later kwam hij in dienst bij het bedrijf waar hij tot zijn pensioen en langer zou blijven, de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, de latere Koninklijke Shell. Hij begon onderaan en eindigde aan de top. Hij werkte voor Shell in Curaçao, Venezuela en Indonesië. Vooral in Venezuela leerde hij dat de stem van een grote multinational niet allesbeslissend was. Zijn tegenspeler was de sociaal-democratische minister van het Mijnwezen, Juan Pablo Perez Alfonso, de oprichter van de OPEC, het verbond van olieproducerende landen. Hij was er ook voor verantwoordelijk dat Shell onteigend werd, maar toch had Wagner goede herinneringen aan hem. “Ik ben van die generatie die heeft meegemaakt dat onze machtspositie telkens is afgebroken. Al ik één overheersend motief zie in mijn carrière, dan is dat: in de loop van dertig jaar terugtreden uit verworven posities, terugvallen op nieuwe stellingen, en van daaruit toch het werk blijven doen. Allemaal illustraties van de begrenzingen van onze macht.” Niet dat hij daar erg rouwig om was. Zijn gezag wortelde voornamelijk in het feit dat hij macht los kon laten, wanneer dat in het belang was van zijn bedrijf op lange termijn. Dat bedrijfsbelang stond wel altijd voorop. Zo trok Shell zich niet terug uit Zuid-Afrika dat in die tijd, vanwege de apartheid, door het Westen werd geboycot. “Zodra wij zouden weggaan, doet een ander het werk.” Daar werd door links Nederland schande over gesproken, wat hij “begrijpelijk, maar erg vervelend” vond. In 1964 keerde hij terug aan de Nederlandse Shell-burelen. Hij was president van de Koninklijke Shell in de tijd van de eerste oliecrisis in 1973. Toen de OPEC besloot de prijs voor ruwe olie astronomisch te verhogen, was zijn eerste reactie er één van schrik, maar ook van opluchting: “Godzijdank zijn wij nu van die verantwoordelijkheid af”. Maar Wagner bleef hameren op de rol van olie in de mondiale energievoorziening. Hij werd gezien als belichaming van de kapitalistische ondernemer. Wagner zei later zich gekwetst te hebben gevoeld, omdat ondernemers in het verdomhoekje zaten. Buiten het bedrijfsleven werd Wagner vooral na zijn pensionering bekend. Premier Van Agt vroeg hem in 1981 een commissie voor te zitten die een plan moest uitstippelen voor een ander industriebeleid in Nederland. Door jarenlange verwaarlozing van de industrietak – in de overtuiging dat er genoeg welvaart was gecreëerd, zodat de aandacht vooral op het creeren van welzijn moest worden gelegd – was er een enorme werkloosheid ontstaan en moesten veel bedrijven hun deuren sluiten. Samen met vakbondsafgevaardigden, wetenschappers, bankiers en andere vertegenwoordigers van het bedrijfsleven vormde hij de commissie-Wagner, die in 1981 het rapport Een Nieuw Industrieel Elan uitbracht. Zijn plannen werden bij het aantreden van het kabinet-Lubbers in 1982 meteen in beleid omgezet: het financieringstekort moest omlaag, de automatische koppeling van lonen en uitkeringen moest van de baan en de overheid moest de voorwaarden scheppen voor een florerenden industrie en een gezond ondernemerschap. De plannen van de commissie-Wagner bewerkstelligden in de jaren tachtig het economisch herstel, waar Nederland nu nog altijd de vruchten van plukt. Wagner was na zijn pensionering voorzitter van tal van commissies, waaronder van de Raad van Commissarissen van De Nederlandsche Bank, farmaceutisch bedrijf Gist-Brocades en de KLM. In latere jaren werd het stil rond de grote man. In oktober 2003 stierf hij na een langdurig ziekbed in Wassenaar. -------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner" Met al zijn commissariaten na zijn pensionering bij Shell, zal hij vast wel eens gepolst zijn voor een ministerschap, vist Ronald van den Boogaard. "Ik ben wel eens gepolst, maar dat heeft nooit langer dan twee minuten geduurd. Ik heb het nooit gezocht, het zou me niet liggen, ik zou er het geduld niet voor hebben. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die het willen doen. In eerste plaats moet je om in de politiek iets te doen en iets te bereiken, iets van de Kamer of een ministerschap. In de eerste plaats moet je actief lid zijn van een politieke partij. Ik ben lid van de CDA. Ik vond toen die partijen bij elkaar kwamen, dat ik kleur moest bekennen. Ik voel mij van alle partijen het meest verwant met die partij, of het minst niet-verwant. Ik ben geen partijganger. Maar als je minister bent of een andere belangrijke functie hebt, dan moet je voor de partij vechten en dat had ik dan ook gedaan, maar ik heb 1 bezwaar, ik ben het zo vaak met de ander eens. En u weet, ik heb de publiciteit nooit geschuwd, dat doe ik ook vandaag niet, maar als je de politiek in gaat, dan kan alles wat je zegt en doet commentaar opleveren en ik denk dat ik me daar toch te veel aan zou ergeren." Wagner heeft er wel een tijdje over na moeten denken of hij mee zou doen aan het marathoninterview. "Dit gesprek, dat is heel merkwaardig, dat wilde ik helemaal niet, maar ik heb het gevraagd aan een of twee mensen die het gedaan hadden. Ik zei: "dat doe ik natuurlijk niet, moet ik daar nou vijf uur gaan zitten praten? Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner". Toen is mij gezegd, ik zal maar geen namen noemen: "dat moet je doen, dat is leuk, dat zal je echt leuk vinden, dat moet je doen." Nou, en ik heb de tijd, dit jaar voor het eerst heb ik de tijd, dus ik dacht laten we het maar eens proberen, maar ik heb dat met een grote aarzeling gedaan. Laten we kijken wat eruit komt. Ik dacht: "wie luistert er nou naar iemand en dat vijf uur?!" Ik luister naar niemand langer dan een half uur. Maar toen is me gezegd: "ja, er zijn mensen die thuis zitten en die ziek zijn". En je ziet het, die bandjes worden toch ook wel verkocht." Ronald van den Boogaard vind Wagner een wat serieuze man. Is hij zich in zijn jonge jaren nooit eens te buiten gegaan? "Wij zijn hele normale, nogal vrolijke mensen k ben geen feestneus, dat niet. Tja, wat moet ik daar meer over zeggen. Ik herinner me maar 1 gelegenheid in mijn leven waar ik een beetje dronken was geworden. Dat is wel grappig. Mijn vrouw en ik waren net getrouwd en we woonden in Den Haag in een flatje. Ik zou uitgezonden worden naar Zuid-Amerika en toen hadden we een afscheidsborreltje. En dat was natuurlijk in 1948, nou ja, niet een bijzonderheid, maar wel erg leuk. Je kon niet alles kopen, je kon niet alles krijgen, niet zoals nu maar bestellen. En toen heb ik met wat collega's wat gedronken en toen kwam ik thuis en toen zei mijn vrouw: ohoh, ik zie het al. En dat was het dan. En dat haalt ze dan nog wel eens aan, dat ik toen wel aangeschoten was." Aan het eind van het interview durft Van den Boogaard het aan de grote man naar zijn prive-leven te vragen. "U bent binnen vier maanden getrouwd?" "Ja, ik vond haar erg lief. Maar het was zo doorslaggevend, dat het helemaal klopte, dat risico hebben we genomen. En het is nu 43 jaar geleden. Daarvoor was een dergelijk besluit een keer mislukt, dus nee, ik wist waar ik het over had. Ja, het gezin is de hoeksteen van de samenleving, daar ben ik heel ouderwets is, maar dat erkent men tegenwoordig ook weer steeds meer. Ik heb vier kinderen en zeven kleinkinderen. Mijn vrouw was heel competent en het managen van het huis en gezin." Van den Boogaard: "vindt u dat diep in uw hart ook de echte positie van de vrouw?" Wagner: "Dat hangt van de vrouw af. Ik heb twee dochters, de ene is zodra de kinderen groot genoeg waren weer gaan werken. De ander, daar zijn de kinderen ook kleiner van, maar die denkt daar niet aan. Maar bij voorkeur moet de vrouw thuisblijven voor kleine kinderen." -------------------------------------- De interviewer: Ronald van den Boogaard "Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken" "Misschien had ik van te voren wel een beetje het idee dat Shell en fout bedrijf was en Wagner een foute man. Voordat ik bij de VPRO kwam, was ik Rotterdams correspondent van de Volkskrant en in die hoedanigheid had ik veel met Shell van doen. Er was toen wel kritiek op dat de Shell zaken deed met Zuid-Afrika, Nigeria en op Curacao ging het ook niet helemaal zoals het moest. Wagner beargumenteerde dan dat hij toch niets aan die situatie kon doen. Tja. Aan de andere kant behandelde Shell zijn werknemers heel goed, die mensen werden prima betaald. Ik vond het in ieder geval een interessant bedrijf en het was zo knap wat voor fabelachtige winsten daar werden gemaakt. En Wagner heeft dat bedrijf als president-directeur een tijd lang, ik weet niet precies hoe lang, op een hele goed manier geleid." "Ik weet nog dat ik tijdens de voorbereiding met hulp van de SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) heb zitten uitzoeken hoe Shell haar zaken deed in landen als Zuid-Afrika. Daar hebben we in het gesprek ook uitvoerig over gesproken. Ook Harry van Seumeren, de economisch redacteur van de Volkskrant, heb ik uitgebreid gesproken. Hij had een boek over Wagner geschreven." "Maar wat ik echt interessant vond was Wagners opstelling over dat gedoe met die Erasmusprijs. Hij was natuurlijk ook voorzitter van die commissie. Charta ’77 zou die prijs krijgen, maar Hans van den Broek deed de suggestie dat Havel, van wie bekend was dat hij dissident was, maar vooral beroemd als schrijver, die prijs moest krijgen. Havel kon hem alleen niet zelf in ontvangst nemen, want hij was bang dat hij Tsjechoslowakije niet meer in kwam. Dus moest een ander Havels toespraak voorlezen, maar toen vond Van den Broek dat Koningin Beatrix en Prins Claus niet konden komen als Havel niet zelf kwam. Wagner heeft zich in die kwestie heel daadkrachtig opgesteld." "Met Wagner had ik geen voorgesprek gehad. Dat wilde ik ook niet. Ik was wel onzeker, het werd natuurlijk een ander interview dan de twee die ik daarvoor had gedaan. Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken." "De details van wat hij voor die commissie-Wagner heeft gedaan, staan me niet helder voor ogen, maar ik vind het vrij dom als hij daar meer om wordt herinnerd, dan om zijn werk bij Shell. Dat bedrijf heeft hij in een onrustige periode toch heel goed geleid." "Ik weet nog wel een moment tijdens het interview dat ik hem vroeg of een homo aan de top van Shell zou komen. Hij zei natuurlijk nee, maar later kwam hij er nog op terug. Hij was er toch een beetje verlegen mee."

Een roepende in de woestijn Oud-presidentdirecteur van de Koninklijke Shell, Gerrit Wagner, mocht zich tot de zakelijke wereldelite rekenen, maar ook in Nederland had hij veel macht en aanzien. Niet in de laatste plaats omdat hij na zijn pensioen in 1981, tijdens het kabinet van Van Agt, een commissie leidde die het land, dat in de grootste economische crisis van na de oorlog zat, weer uit de malaise moest helpen. Hij kon dat, ondanks zijn lidmaatschap van het CDA en zijn ‘foute functie’ bij een ‘fout bedrijf’, doen doordat hij ook ontzag wekte bij de natuurlijke vijanden van Van Agt en consorten, links Nederland. Niet dat iedereen onverdeeld opgetogen was over Wagners plannen, die gebundeld waren in het rapport ‘Een nieuw industrieel elan’. Het verminderen van financieringstekorten en het ontkoppelen van lonen en uitkeringen waren aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig niet bepaald populair. Maar de kritiek werd als volgt van de hand gedaan: “De nood zal ervoor zorgen dat enkele dingen die wij hebben voorgesteld, gewoon gebeuren, ook al krijg je nu de indruk dat niemand het wil.” Een maand later werd Ruud Lubbers premier en werden Wagners maatregelen uitgevoerd. Hij stond daarmee aan de basis van het economisch herstel van Nederland. In oktober 2003 stierf Wagner, hij werd 86. ------------------------------------------------- Biografie van Gerrit Abram Wagner Een leven in het teken van de Koninklijke Shell Gerrit Abram Wagner werd op 21 oktober 1916 in een middenstandsfamilie aan de Nieuwe Waterweg in Maassluis geboren. De Wagners waren Nederlands Hervormd, maar Gerrit, of Gerrie zoals hij genoemd werd, werd niet gedwongen om naar de kerk te gaan. Hij deed geen belijdenis, maar kende de bijbel wel van a tot z. Zijn vader zorgde ervoor dat hij vroeger naar de mulo kon dan eigenlijk de bedoeling was geweest. De klas moest vol en daarom kon Wagner instromen. Zo kwam hij ook op de hbs terecht, waar hij examen deed. Wagner studeerde Rechten aan de Universiteit van Leiden. Niet dat zijn hart klopte voor het vak, maar je kon de studie snel volgen en je kon er alle kanten mee uit. Zijn echte passie was geschiedenis, “om van te leren en om te relativeren”, maar het bleef bij hobbyisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Wagner bij de Rotterdamse bank Mees & Zoonen, en was hij betrokken bij de reconstructie van de stad, die in mei 1940 door Duitse bombardementen grotendeels was verwoest. Na de oorlog was hij kort werkzaam bij het Ministerie van Justitie en werd hij Hoofd van de Politieke Opsporingsdienst in zijn geboortestreek, Vlaardingen/Westland. De taak van de Politieke Opsporingsdienst was het opsporen van ‘foute’ elementen tijdens de Duitse bezetting van Nederland, zoals de NSB’ers. Een jaar later kwam hij in dienst bij het bedrijf waar hij tot zijn pensioen en langer zou blijven, de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, de latere Koninklijke Shell. Hij begon onderaan en eindigde aan de top. Hij werkte voor Shell in Curaçao, Venezuela en Indonesië. Vooral in Venezuela leerde hij dat de stem van een grote multinational niet allesbeslissend was. Zijn tegenspeler was de sociaal-democratische minister van het Mijnwezen, Juan Pablo Perez Alfonso, de oprichter van de OPEC, het verbond van olieproducerende landen. Hij was er ook voor verantwoordelijk dat Shell onteigend werd, maar toch had Wagner goede herinneringen aan hem. “Ik ben van die generatie die heeft meegemaakt dat onze machtspositie telkens is afgebroken. Al ik één overheersend motief zie in mijn carrière, dan is dat: in de loop van dertig jaar terugtreden uit verworven posities, terugvallen op nieuwe stellingen, en van daaruit toch het werk blijven doen. Allemaal illustraties van de begrenzingen van onze macht.” Niet dat hij daar erg rouwig om was. Zijn gezag wortelde voornamelijk in het feit dat hij macht los kon laten, wanneer dat in het belang was van zijn bedrijf op lange termijn. Dat bedrijfsbelang stond wel altijd voorop. Zo trok Shell zich niet terug uit Zuid-Afrika dat in die tijd, vanwege de apartheid, door het Westen werd geboycot. “Zodra wij zouden weggaan, doet een ander het werk.” Daar werd door links Nederland schande over gesproken, wat hij “begrijpelijk, maar erg vervelend” vond. In 1964 keerde hij terug aan de Nederlandse Shell-burelen. Hij was president van de Koninklijke Shell in de tijd van de eerste oliecrisis in 1973. Toen de OPEC besloot de prijs voor ruwe olie astronomisch te verhogen, was zijn eerste reactie er één van schrik, maar ook van opluchting: “Godzijdank zijn wij nu van die verantwoordelijkheid af”. Maar Wagner bleef hameren op de rol van olie in de mondiale energievoorziening. Hij werd gezien als belichaming van de kapitalistische ondernemer. Wagner zei later zich gekwetst te hebben gevoeld, omdat ondernemers in het verdomhoekje zaten. Buiten het bedrijfsleven werd Wagner vooral na zijn pensionering bekend. Premier Van Agt vroeg hem in 1981 een commissie voor te zitten die een plan moest uitstippelen voor een ander industriebeleid in Nederland. Door jarenlange verwaarlozing van de industrietak – in de overtuiging dat er genoeg welvaart was gecreëerd, zodat de aandacht vooral op het creeren van welzijn moest worden gelegd – was er een enorme werkloosheid ontstaan en moesten veel bedrijven hun deuren sluiten. Samen met vakbondsafgevaardigden, wetenschappers, bankiers en andere vertegenwoordigers van het bedrijfsleven vormde hij de commissie-Wagner, die in 1981 het rapport Een Nieuw Industrieel Elan uitbracht. Zijn plannen werden bij het aantreden van het kabinet-Lubbers in 1982 meteen in beleid omgezet: het financieringstekort moest omlaag, de automatische koppeling van lonen en uitkeringen moest van de baan en de overheid moest de voorwaarden scheppen voor een florerenden industrie en een gezond ondernemerschap. De plannen van de commissie-Wagner bewerkstelligden in de jaren tachtig het economisch herstel, waar Nederland nu nog altijd de vruchten van plukt. Wagner was na zijn pensionering voorzitter van tal van commissies, waaronder van de Raad van Commissarissen van De Nederlandsche Bank, farmaceutisch bedrijf Gist-Brocades en de KLM. In latere jaren werd het stil rond de grote man. In oktober 2003 stierf hij na een langdurig ziekbed in Wassenaar. -------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner" Met al zijn commissariaten na zijn pensionering bij Shell, zal hij vast wel eens gepolst zijn voor een ministerschap, vist Ronald van den Boogaard. "Ik ben wel eens gepolst, maar dat heeft nooit langer dan twee minuten geduurd. Ik heb het nooit gezocht, het zou me niet liggen, ik zou er het geduld niet voor hebben. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die het willen doen. In eerste plaats moet je om in de politiek iets te doen en iets te bereiken, iets van de Kamer of een ministerschap. In de eerste plaats moet je actief lid zijn van een politieke partij. Ik ben lid van de CDA. Ik vond toen die partijen bij elkaar kwamen, dat ik kleur moest bekennen. Ik voel mij van alle partijen het meest verwant met die partij, of het minst niet-verwant. Ik ben geen partijganger. Maar als je minister bent of een andere belangrijke functie hebt, dan moet je voor de partij vechten en dat had ik dan ook gedaan, maar ik heb 1 bezwaar, ik ben het zo vaak met de ander eens. En u weet, ik heb de publiciteit nooit geschuwd, dat doe ik ook vandaag niet, maar als je de politiek in gaat, dan kan alles wat je zegt en doet commentaar opleveren en ik denk dat ik me daar toch te veel aan zou ergeren." Wagner heeft er wel een tijdje over na moeten denken of hij mee zou doen aan het marathoninterview. "Dit gesprek, dat is heel merkwaardig, dat wilde ik helemaal niet, maar ik heb het gevraagd aan een of twee mensen die het gedaan hadden. Ik zei: "dat doe ik natuurlijk niet, moet ik daar nou vijf uur gaan zitten praten? Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner". Toen is mij gezegd, ik zal maar geen namen noemen: "dat moet je doen, dat is leuk, dat zal je echt leuk vinden, dat moet je doen." Nou, en ik heb de tijd, dit jaar voor het eerst heb ik de tijd, dus ik dacht laten we het maar eens proberen, maar ik heb dat met een grote aarzeling gedaan. Laten we kijken wat eruit komt. Ik dacht: "wie luistert er nou naar iemand en dat vijf uur?!" Ik luister naar niemand langer dan een half uur. Maar toen is me gezegd: "ja, er zijn mensen die thuis zitten en die ziek zijn". En je ziet het, die bandjes worden toch ook wel verkocht." Ronald van den Boogaard vind Wagner een wat serieuze man. Is hij zich in zijn jonge jaren nooit eens te buiten gegaan? "Wij zijn hele normale, nogal vrolijke mensen k ben geen feestneus, dat niet. Tja, wat moet ik daar meer over zeggen. Ik herinner me maar 1 gelegenheid in mijn leven waar ik een beetje dronken was geworden. Dat is wel grappig. Mijn vrouw en ik waren net getrouwd en we woonden in Den Haag in een flatje. Ik zou uitgezonden worden naar Zuid-Amerika en toen hadden we een afscheidsborreltje. En dat was natuurlijk in 1948, nou ja, niet een bijzonderheid, maar wel erg leuk. Je kon niet alles kopen, je kon niet alles krijgen, niet zoals nu maar bestellen. En toen heb ik met wat collega's wat gedronken en toen kwam ik thuis en toen zei mijn vrouw: ohoh, ik zie het al. En dat was het dan. En dat haalt ze dan nog wel eens aan, dat ik toen wel aangeschoten was." Aan het eind van het interview durft Van den Boogaard het aan de grote man naar zijn prive-leven te vragen. "U bent binnen vier maanden getrouwd?" "Ja, ik vond haar erg lief. Maar het was zo doorslaggevend, dat het helemaal klopte, dat risico hebben we genomen. En het is nu 43 jaar geleden. Daarvoor was een dergelijk besluit een keer mislukt, dus nee, ik wist waar ik het over had. Ja, het gezin is de hoeksteen van de samenleving, daar ben ik heel ouderwets is, maar dat erkent men tegenwoordig ook weer steeds meer. Ik heb vier kinderen en zeven kleinkinderen. Mijn vrouw was heel competent en het managen van het huis en gezin." Van den Boogaard: "vindt u dat diep in uw hart ook de echte positie van de vrouw?" Wagner: "Dat hangt van de vrouw af. Ik heb twee dochters, de ene is zodra de kinderen groot genoeg waren weer gaan werken. De ander, daar zijn de kinderen ook kleiner van, maar die denkt daar niet aan. Maar bij voorkeur moet de vrouw thuisblijven voor kleine kinderen." -------------------------------------- De interviewer: Ronald van den Boogaard "Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken" "Misschien had ik van te voren wel een beetje het idee dat Shell en fout bedrijf was en Wagner een foute man. Voordat ik bij de VPRO kwam, was ik Rotterdams correspondent van de Volkskrant en in die hoedanigheid had ik veel met Shell van doen. Er was toen wel kritiek op dat de Shell zaken deed met Zuid-Afrika, Nigeria en op Curacao ging het ook niet helemaal zoals het moest. Wagner beargumenteerde dan dat hij toch niets aan die situatie kon doen. Tja. Aan de andere kant behandelde Shell zijn werknemers heel goed, die mensen werden prima betaald. Ik vond het in ieder geval een interessant bedrijf en het was zo knap wat voor fabelachtige winsten daar werden gemaakt. En Wagner heeft dat bedrijf als president-directeur een tijd lang, ik weet niet precies hoe lang, op een hele goed manier geleid." "Ik weet nog dat ik tijdens de voorbereiding met hulp van de SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) heb zitten uitzoeken hoe Shell haar zaken deed in landen als Zuid-Afrika. Daar hebben we in het gesprek ook uitvoerig over gesproken. Ook Harry van Seumeren, de economisch redacteur van de Volkskrant, heb ik uitgebreid gesproken. Hij had een boek over Wagner geschreven." "Maar wat ik echt interessant vond was Wagners opstelling over dat gedoe met die Erasmusprijs. Hij was natuurlijk ook voorzitter van die commissie. Charta ’77 zou die prijs krijgen, maar Hans van den Broek deed de suggestie dat Havel, van wie bekend was dat hij dissident was, maar vooral beroemd als schrijver, die prijs moest krijgen. Havel kon hem alleen niet zelf in ontvangst nemen, want hij was bang dat hij Tsjechoslowakije niet meer in kwam. Dus moest een ander Havels toespraak voorlezen, maar toen vond Van den Broek dat Koningin Beatrix en Prins Claus niet konden komen als Havel niet zelf kwam. Wagner heeft zich in die kwestie heel daadkrachtig opgesteld." "Met Wagner had ik geen voorgesprek gehad. Dat wilde ik ook niet. Ik was wel onzeker, het werd natuurlijk een ander interview dan de twee die ik daarvoor had gedaan. Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken." "De details van wat hij voor die commissie-Wagner heeft gedaan, staan me niet helder voor ogen, maar ik vind het vrij dom als hij daar meer om wordt herinnerd, dan om zijn werk bij Shell. Dat bedrijf heeft hij in een onrustige periode toch heel goed geleid." "Ik weet nog wel een moment tijdens het interview dat ik hem vroeg of een homo aan de top van Shell zou komen. Hij zei natuurlijk nee, maar later kwam hij er nog op terug. Hij was er toch een beetje verlegen mee."

Een roepende in de woestijn Oud-presidentdirecteur van de Koninklijke Shell, Gerrit Wagner, mocht zich tot de zakelijke wereldelite rekenen, maar ook in Nederland had hij veel macht en aanzien. Niet in de laatste plaats omdat hij na zijn pensioen in 1981, tijdens het kabinet van Van Agt, een commissie leidde die het land, dat in de grootste economische crisis van na de oorlog zat, weer uit de malaise moest helpen. Hij kon dat, ondanks zijn lidmaatschap van het CDA en zijn ‘foute functie’ bij een ‘fout bedrijf’, doen doordat hij ook ontzag wekte bij de natuurlijke vijanden van Van Agt en consorten, links Nederland. Niet dat iedereen onverdeeld opgetogen was over Wagners plannen, die gebundeld waren in het rapport ‘Een nieuw industrieel elan’. Het verminderen van financieringstekorten en het ontkoppelen van lonen en uitkeringen waren aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig niet bepaald populair. Maar de kritiek werd als volgt van de hand gedaan: “De nood zal ervoor zorgen dat enkele dingen die wij hebben voorgesteld, gewoon gebeuren, ook al krijg je nu de indruk dat niemand het wil.” Een maand later werd Ruud Lubbers premier en werden Wagners maatregelen uitgevoerd. Hij stond daarmee aan de basis van het economisch herstel van Nederland. In oktober 2003 stierf Wagner, hij werd 86. ------------------------------------------------- Biografie van Gerrit Abram Wagner Een leven in het teken van de Koninklijke Shell Gerrit Abram Wagner werd op 21 oktober 1916 in een middenstandsfamilie aan de Nieuwe Waterweg in Maassluis geboren. De Wagners waren Nederlands Hervormd, maar Gerrit, of Gerrie zoals hij genoemd werd, werd niet gedwongen om naar de kerk te gaan. Hij deed geen belijdenis, maar kende de bijbel wel van a tot z. Zijn vader zorgde ervoor dat hij vroeger naar de mulo kon dan eigenlijk de bedoeling was geweest. De klas moest vol en daarom kon Wagner instromen. Zo kwam hij ook op de hbs terecht, waar hij examen deed. Wagner studeerde Rechten aan de Universiteit van Leiden. Niet dat zijn hart klopte voor het vak, maar je kon de studie snel volgen en je kon er alle kanten mee uit. Zijn echte passie was geschiedenis, “om van te leren en om te relativeren”, maar het bleef bij hobbyisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Wagner bij de Rotterdamse bank Mees & Zoonen, en was hij betrokken bij de reconstructie van de stad, die in mei 1940 door Duitse bombardementen grotendeels was verwoest. Na de oorlog was hij kort werkzaam bij het Ministerie van Justitie en werd hij Hoofd van de Politieke Opsporingsdienst in zijn geboortestreek, Vlaardingen/Westland. De taak van de Politieke Opsporingsdienst was het opsporen van ‘foute’ elementen tijdens de Duitse bezetting van Nederland, zoals de NSB’ers. Een jaar later kwam hij in dienst bij het bedrijf waar hij tot zijn pensioen en langer zou blijven, de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, de latere Koninklijke Shell. Hij begon onderaan en eindigde aan de top. Hij werkte voor Shell in Curaçao, Venezuela en Indonesië. Vooral in Venezuela leerde hij dat de stem van een grote multinational niet allesbeslissend was. Zijn tegenspeler was de sociaal-democratische minister van het Mijnwezen, Juan Pablo Perez Alfonso, de oprichter van de OPEC, het verbond van olieproducerende landen. Hij was er ook voor verantwoordelijk dat Shell onteigend werd, maar toch had Wagner goede herinneringen aan hem. “Ik ben van die generatie die heeft meegemaakt dat onze machtspositie telkens is afgebroken. Al ik één overheersend motief zie in mijn carrière, dan is dat: in de loop van dertig jaar terugtreden uit verworven posities, terugvallen op nieuwe stellingen, en van daaruit toch het werk blijven doen. Allemaal illustraties van de begrenzingen van onze macht.” Niet dat hij daar erg rouwig om was. Zijn gezag wortelde voornamelijk in het feit dat hij macht los kon laten, wanneer dat in het belang was van zijn bedrijf op lange termijn. Dat bedrijfsbelang stond wel altijd voorop. Zo trok Shell zich niet terug uit Zuid-Afrika dat in die tijd, vanwege de apartheid, door het Westen werd geboycot. “Zodra wij zouden weggaan, doet een ander het werk.” Daar werd door links Nederland schande over gesproken, wat hij “begrijpelijk, maar erg vervelend” vond. In 1964 keerde hij terug aan de Nederlandse Shell-burelen. Hij was president van de Koninklijke Shell in de tijd van de eerste oliecrisis in 1973. Toen de OPEC besloot de prijs voor ruwe olie astronomisch te verhogen, was zijn eerste reactie er één van schrik, maar ook van opluchting: “Godzijdank zijn wij nu van die verantwoordelijkheid af”. Maar Wagner bleef hameren op de rol van olie in de mondiale energievoorziening. Hij werd gezien als belichaming van de kapitalistische ondernemer. Wagner zei later zich gekwetst te hebben gevoeld, omdat ondernemers in het verdomhoekje zaten. Buiten het bedrijfsleven werd Wagner vooral na zijn pensionering bekend. Premier Van Agt vroeg hem in 1981 een commissie voor te zitten die een plan moest uitstippelen voor een ander industriebeleid in Nederland. Door jarenlange verwaarlozing van de industrietak – in de overtuiging dat er genoeg welvaart was gecreëerd, zodat de aandacht vooral op het creeren van welzijn moest worden gelegd – was er een enorme werkloosheid ontstaan en moesten veel bedrijven hun deuren sluiten. Samen met vakbondsafgevaardigden, wetenschappers, bankiers en andere vertegenwoordigers van het bedrijfsleven vormde hij de commissie-Wagner, die in 1981 het rapport Een Nieuw Industrieel Elan uitbracht. Zijn plannen werden bij het aantreden van het kabinet-Lubbers in 1982 meteen in beleid omgezet: het financieringstekort moest omlaag, de automatische koppeling van lonen en uitkeringen moest van de baan en de overheid moest de voorwaarden scheppen voor een florerenden industrie en een gezond ondernemerschap. De plannen van de commissie-Wagner bewerkstelligden in de jaren tachtig het economisch herstel, waar Nederland nu nog altijd de vruchten van plukt. Wagner was na zijn pensionering voorzitter van tal van commissies, waaronder van de Raad van Commissarissen van De Nederlandsche Bank, farmaceutisch bedrijf Gist-Brocades en de KLM. In latere jaren werd het stil rond de grote man. In oktober 2003 stierf hij na een langdurig ziekbed in Wassenaar. -------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner" Met al zijn commissariaten na zijn pensionering bij Shell, zal hij vast wel eens gepolst zijn voor een ministerschap, vist Ronald van den Boogaard. "Ik ben wel eens gepolst, maar dat heeft nooit langer dan twee minuten geduurd. Ik heb het nooit gezocht, het zou me niet liggen, ik zou er het geduld niet voor hebben. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die het willen doen. In eerste plaats moet je om in de politiek iets te doen en iets te bereiken, iets van de Kamer of een ministerschap. In de eerste plaats moet je actief lid zijn van een politieke partij. Ik ben lid van de CDA. Ik vond toen die partijen bij elkaar kwamen, dat ik kleur moest bekennen. Ik voel mij van alle partijen het meest verwant met die partij, of het minst niet-verwant. Ik ben geen partijganger. Maar als je minister bent of een andere belangrijke functie hebt, dan moet je voor de partij vechten en dat had ik dan ook gedaan, maar ik heb 1 bezwaar, ik ben het zo vaak met de ander eens. En u weet, ik heb de publiciteit nooit geschuwd, dat doe ik ook vandaag niet, maar als je de politiek in gaat, dan kan alles wat je zegt en doet commentaar opleveren en ik denk dat ik me daar toch te veel aan zou ergeren." Wagner heeft er wel een tijdje over na moeten denken of hij mee zou doen aan het marathoninterview. "Dit gesprek, dat is heel merkwaardig, dat wilde ik helemaal niet, maar ik heb het gevraagd aan een of twee mensen die het gedaan hadden. Ik zei: "dat doe ik natuurlijk niet, moet ik daar nou vijf uur gaan zitten praten? Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner". Toen is mij gezegd, ik zal maar geen namen noemen: "dat moet je doen, dat is leuk, dat zal je echt leuk vinden, dat moet je doen." Nou, en ik heb de tijd, dit jaar voor het eerst heb ik de tijd, dus ik dacht laten we het maar eens proberen, maar ik heb dat met een grote aarzeling gedaan. Laten we kijken wat eruit komt. Ik dacht: "wie luistert er nou naar iemand en dat vijf uur?!" Ik luister naar niemand langer dan een half uur. Maar toen is me gezegd: "ja, er zijn mensen die thuis zitten en die ziek zijn". En je ziet het, die bandjes worden toch ook wel verkocht." Ronald van den Boogaard vind Wagner een wat serieuze man. Is hij zich in zijn jonge jaren nooit eens te buiten gegaan? "Wij zijn hele normale, nogal vrolijke mensen k ben geen feestneus, dat niet. Tja, wat moet ik daar meer over zeggen. Ik herinner me maar 1 gelegenheid in mijn leven waar ik een beetje dronken was geworden. Dat is wel grappig. Mijn vrouw en ik waren net getrouwd en we woonden in Den Haag in een flatje. Ik zou uitgezonden worden naar Zuid-Amerika en toen hadden we een afscheidsborreltje. En dat was natuurlijk in 1948, nou ja, niet een bijzonderheid, maar wel erg leuk. Je kon niet alles kopen, je kon niet alles krijgen, niet zoals nu maar bestellen. En toen heb ik met wat collega's wat gedronken en toen kwam ik thuis en toen zei mijn vrouw: ohoh, ik zie het al. En dat was het dan. En dat haalt ze dan nog wel eens aan, dat ik toen wel aangeschoten was." Aan het eind van het interview durft Van den Boogaard het aan de grote man naar zijn prive-leven te vragen. "U bent binnen vier maanden getrouwd?" "Ja, ik vond haar erg lief. Maar het was zo doorslaggevend, dat het helemaal klopte, dat risico hebben we genomen. En het is nu 43 jaar geleden. Daarvoor was een dergelijk besluit een keer mislukt, dus nee, ik wist waar ik het over had. Ja, het gezin is de hoeksteen van de samenleving, daar ben ik heel ouderwets is, maar dat erkent men tegenwoordig ook weer steeds meer. Ik heb vier kinderen en zeven kleinkinderen. Mijn vrouw was heel competent en het managen van het huis en gezin." Van den Boogaard: "vindt u dat diep in uw hart ook de echte positie van de vrouw?" Wagner: "Dat hangt van de vrouw af. Ik heb twee dochters, de ene is zodra de kinderen groot genoeg waren weer gaan werken. De ander, daar zijn de kinderen ook kleiner van, maar die denkt daar niet aan. Maar bij voorkeur moet de vrouw thuisblijven voor kleine kinderen." -------------------------------------- De interviewer: Ronald van den Boogaard "Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken" "Misschien had ik van te voren wel een beetje het idee dat Shell en fout bedrijf was en Wagner een foute man. Voordat ik bij de VPRO kwam, was ik Rotterdams correspondent van de Volkskrant en in die hoedanigheid had ik veel met Shell van doen. Er was toen wel kritiek op dat de Shell zaken deed met Zuid-Afrika, Nigeria en op Curacao ging het ook niet helemaal zoals het moest. Wagner beargumenteerde dan dat hij toch niets aan die situatie kon doen. Tja. Aan de andere kant behandelde Shell zijn werknemers heel goed, die mensen werden prima betaald. Ik vond het in ieder geval een interessant bedrijf en het was zo knap wat voor fabelachtige winsten daar werden gemaakt. En Wagner heeft dat bedrijf als president-directeur een tijd lang, ik weet niet precies hoe lang, op een hele goed manier geleid." "Ik weet nog dat ik tijdens de voorbereiding met hulp van de SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) heb zitten uitzoeken hoe Shell haar zaken deed in landen als Zuid-Afrika. Daar hebben we in het gesprek ook uitvoerig over gesproken. Ook Harry van Seumeren, de economisch redacteur van de Volkskrant, heb ik uitgebreid gesproken. Hij had een boek over Wagner geschreven." "Maar wat ik echt interessant vond was Wagners opstelling over dat gedoe met die Erasmusprijs. Hij was natuurlijk ook voorzitter van die commissie. Charta ’77 zou die prijs krijgen, maar Hans van den Broek deed de suggestie dat Havel, van wie bekend was dat hij dissident was, maar vooral beroemd als schrijver, die prijs moest krijgen. Havel kon hem alleen niet zelf in ontvangst nemen, want hij was bang dat hij Tsjechoslowakije niet meer in kwam. Dus moest een ander Havels toespraak voorlezen, maar toen vond Van den Broek dat Koningin Beatrix en Prins Claus niet konden komen als Havel niet zelf kwam. Wagner heeft zich in die kwestie heel daadkrachtig opgesteld." "Met Wagner had ik geen voorgesprek gehad. Dat wilde ik ook niet. Ik was wel onzeker, het werd natuurlijk een ander interview dan de twee die ik daarvoor had gedaan. Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken." "De details van wat hij voor die commissie-Wagner heeft gedaan, staan me niet helder voor ogen, maar ik vind het vrij dom als hij daar meer om wordt herinnerd, dan om zijn werk bij Shell. Dat bedrijf heeft hij in een onrustige periode toch heel goed geleid." "Ik weet nog wel een moment tijdens het interview dat ik hem vroeg of een homo aan de top van Shell zou komen. Hij zei natuurlijk nee, maar later kwam hij er nog op terug. Hij was er toch een beetje verlegen mee."

Een roepende in de woestijn Oud-presidentdirecteur van de Koninklijke Shell, Gerrit Wagner, mocht zich tot de zakelijke wereldelite rekenen, maar ook in Nederland had hij veel macht en aanzien. Niet in de laatste plaats omdat hij na zijn pensioen in 1981, tijdens het kabinet van Van Agt, een commissie leidde die het land, dat in de grootste economische crisis van na de oorlog zat, weer uit de malaise moest helpen. Hij kon dat, ondanks zijn lidmaatschap van het CDA en zijn ‘foute functie’ bij een ‘fout bedrijf’, doen doordat hij ook ontzag wekte bij de natuurlijke vijanden van Van Agt en consorten, links Nederland. Niet dat iedereen onverdeeld opgetogen was over Wagners plannen, die gebundeld waren in het rapport ‘Een nieuw industrieel elan’. Het verminderen van financieringstekorten en het ontkoppelen van lonen en uitkeringen waren aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig niet bepaald populair. Maar de kritiek werd als volgt van de hand gedaan: “De nood zal ervoor zorgen dat enkele dingen die wij hebben voorgesteld, gewoon gebeuren, ook al krijg je nu de indruk dat niemand het wil.” Een maand later werd Ruud Lubbers premier en werden Wagners maatregelen uitgevoerd. Hij stond daarmee aan de basis van het economisch herstel van Nederland. In oktober 2003 stierf Wagner, hij werd 86. ------------------------------------------------- Biografie van Gerrit Abram Wagner Een leven in het teken van de Koninklijke Shell Gerrit Abram Wagner werd op 21 oktober 1916 in een middenstandsfamilie aan de Nieuwe Waterweg in Maassluis geboren. De Wagners waren Nederlands Hervormd, maar Gerrit, of Gerrie zoals hij genoemd werd, werd niet gedwongen om naar de kerk te gaan. Hij deed geen belijdenis, maar kende de bijbel wel van a tot z. Zijn vader zorgde ervoor dat hij vroeger naar de mulo kon dan eigenlijk de bedoeling was geweest. De klas moest vol en daarom kon Wagner instromen. Zo kwam hij ook op de hbs terecht, waar hij examen deed. Wagner studeerde Rechten aan de Universiteit van Leiden. Niet dat zijn hart klopte voor het vak, maar je kon de studie snel volgen en je kon er alle kanten mee uit. Zijn echte passie was geschiedenis, “om van te leren en om te relativeren”, maar het bleef bij hobbyisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Wagner bij de Rotterdamse bank Mees & Zoonen, en was hij betrokken bij de reconstructie van de stad, die in mei 1940 door Duitse bombardementen grotendeels was verwoest. Na de oorlog was hij kort werkzaam bij het Ministerie van Justitie en werd hij Hoofd van de Politieke Opsporingsdienst in zijn geboortestreek, Vlaardingen/Westland. De taak van de Politieke Opsporingsdienst was het opsporen van ‘foute’ elementen tijdens de Duitse bezetting van Nederland, zoals de NSB’ers. Een jaar later kwam hij in dienst bij het bedrijf waar hij tot zijn pensioen en langer zou blijven, de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, de latere Koninklijke Shell. Hij begon onderaan en eindigde aan de top. Hij werkte voor Shell in Curaçao, Venezuela en Indonesië. Vooral in Venezuela leerde hij dat de stem van een grote multinational niet allesbeslissend was. Zijn tegenspeler was de sociaal-democratische minister van het Mijnwezen, Juan Pablo Perez Alfonso, de oprichter van de OPEC, het verbond van olieproducerende landen. Hij was er ook voor verantwoordelijk dat Shell onteigend werd, maar toch had Wagner goede herinneringen aan hem. “Ik ben van die generatie die heeft meegemaakt dat onze machtspositie telkens is afgebroken. Al ik één overheersend motief zie in mijn carrière, dan is dat: in de loop van dertig jaar terugtreden uit verworven posities, terugvallen op nieuwe stellingen, en van daaruit toch het werk blijven doen. Allemaal illustraties van de begrenzingen van onze macht.” Niet dat hij daar erg rouwig om was. Zijn gezag wortelde voornamelijk in het feit dat hij macht los kon laten, wanneer dat in het belang was van zijn bedrijf op lange termijn. Dat bedrijfsbelang stond wel altijd voorop. Zo trok Shell zich niet terug uit Zuid-Afrika dat in die tijd, vanwege de apartheid, door het Westen werd geboycot. “Zodra wij zouden weggaan, doet een ander het werk.” Daar werd door links Nederland schande over gesproken, wat hij “begrijpelijk, maar erg vervelend” vond. In 1964 keerde hij terug aan de Nederlandse Shell-burelen. Hij was president van de Koninklijke Shell in de tijd van de eerste oliecrisis in 1973. Toen de OPEC besloot de prijs voor ruwe olie astronomisch te verhogen, was zijn eerste reactie er één van schrik, maar ook van opluchting: “Godzijdank zijn wij nu van die verantwoordelijkheid af”. Maar Wagner bleef hameren op de rol van olie in de mondiale energievoorziening. Hij werd gezien als belichaming van de kapitalistische ondernemer. Wagner zei later zich gekwetst te hebben gevoeld, omdat ondernemers in het verdomhoekje zaten. Buiten het bedrijfsleven werd Wagner vooral na zijn pensionering bekend. Premier Van Agt vroeg hem in 1981 een commissie voor te zitten die een plan moest uitstippelen voor een ander industriebeleid in Nederland. Door jarenlange verwaarlozing van de industrietak – in de overtuiging dat er genoeg welvaart was gecreëerd, zodat de aandacht vooral op het creeren van welzijn moest worden gelegd – was er een enorme werkloosheid ontstaan en moesten veel bedrijven hun deuren sluiten. Samen met vakbondsafgevaardigden, wetenschappers, bankiers en andere vertegenwoordigers van het bedrijfsleven vormde hij de commissie-Wagner, die in 1981 het rapport Een Nieuw Industrieel Elan uitbracht. Zijn plannen werden bij het aantreden van het kabinet-Lubbers in 1982 meteen in beleid omgezet: het financieringstekort moest omlaag, de automatische koppeling van lonen en uitkeringen moest van de baan en de overheid moest de voorwaarden scheppen voor een florerenden industrie en een gezond ondernemerschap. De plannen van de commissie-Wagner bewerkstelligden in de jaren tachtig het economisch herstel, waar Nederland nu nog altijd de vruchten van plukt. Wagner was na zijn pensionering voorzitter van tal van commissies, waaronder van de Raad van Commissarissen van De Nederlandsche Bank, farmaceutisch bedrijf Gist-Brocades en de KLM. In latere jaren werd het stil rond de grote man. In oktober 2003 stierf hij na een langdurig ziekbed in Wassenaar. -------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner" Met al zijn commissariaten na zijn pensionering bij Shell, zal hij vast wel eens gepolst zijn voor een ministerschap, vist Ronald van den Boogaard. "Ik ben wel eens gepolst, maar dat heeft nooit langer dan twee minuten geduurd. Ik heb het nooit gezocht, het zou me niet liggen, ik zou er het geduld niet voor hebben. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die het willen doen. In eerste plaats moet je om in de politiek iets te doen en iets te bereiken, iets van de Kamer of een ministerschap. In de eerste plaats moet je actief lid zijn van een politieke partij. Ik ben lid van de CDA. Ik vond toen die partijen bij elkaar kwamen, dat ik kleur moest bekennen. Ik voel mij van alle partijen het meest verwant met die partij, of het minst niet-verwant. Ik ben geen partijganger. Maar als je minister bent of een andere belangrijke functie hebt, dan moet je voor de partij vechten en dat had ik dan ook gedaan, maar ik heb 1 bezwaar, ik ben het zo vaak met de ander eens. En u weet, ik heb de publiciteit nooit geschuwd, dat doe ik ook vandaag niet, maar als je de politiek in gaat, dan kan alles wat je zegt en doet commentaar opleveren en ik denk dat ik me daar toch te veel aan zou ergeren." Wagner heeft er wel een tijdje over na moeten denken of hij mee zou doen aan het marathoninterview. "Dit gesprek, dat is heel merkwaardig, dat wilde ik helemaal niet, maar ik heb het gevraagd aan een of twee mensen die het gedaan hadden. Ik zei: "dat doe ik natuurlijk niet, moet ik daar nou vijf uur gaan zitten praten? Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner". Toen is mij gezegd, ik zal maar geen namen noemen: "dat moet je doen, dat is leuk, dat zal je echt leuk vinden, dat moet je doen." Nou, en ik heb de tijd, dit jaar voor het eerst heb ik de tijd, dus ik dacht laten we het maar eens proberen, maar ik heb dat met een grote aarzeling gedaan. Laten we kijken wat eruit komt. Ik dacht: "wie luistert er nou naar iemand en dat vijf uur?!" Ik luister naar niemand langer dan een half uur. Maar toen is me gezegd: "ja, er zijn mensen die thuis zitten en die ziek zijn". En je ziet het, die bandjes worden toch ook wel verkocht." Ronald van den Boogaard vind Wagner een wat serieuze man. Is hij zich in zijn jonge jaren nooit eens te buiten gegaan? "Wij zijn hele normale, nogal vrolijke mensen k ben geen feestneus, dat niet. Tja, wat moet ik daar meer over zeggen. Ik herinner me maar 1 gelegenheid in mijn leven waar ik een beetje dronken was geworden. Dat is wel grappig. Mijn vrouw en ik waren net getrouwd en we woonden in Den Haag in een flatje. Ik zou uitgezonden worden naar Zuid-Amerika en toen hadden we een afscheidsborreltje. En dat was natuurlijk in 1948, nou ja, niet een bijzonderheid, maar wel erg leuk. Je kon niet alles kopen, je kon niet alles krijgen, niet zoals nu maar bestellen. En toen heb ik met wat collega's wat gedronken en toen kwam ik thuis en toen zei mijn vrouw: ohoh, ik zie het al. En dat was het dan. En dat haalt ze dan nog wel eens aan, dat ik toen wel aangeschoten was." Aan het eind van het interview durft Van den Boogaard het aan de grote man naar zijn prive-leven te vragen. "U bent binnen vier maanden getrouwd?" "Ja, ik vond haar erg lief. Maar het was zo doorslaggevend, dat het helemaal klopte, dat risico hebben we genomen. En het is nu 43 jaar geleden. Daarvoor was een dergelijk besluit een keer mislukt, dus nee, ik wist waar ik het over had. Ja, het gezin is de hoeksteen van de samenleving, daar ben ik heel ouderwets is, maar dat erkent men tegenwoordig ook weer steeds meer. Ik heb vier kinderen en zeven kleinkinderen. Mijn vrouw was heel competent en het managen van het huis en gezin." Van den Boogaard: "vindt u dat diep in uw hart ook de echte positie van de vrouw?" Wagner: "Dat hangt van de vrouw af. Ik heb twee dochters, de ene is zodra de kinderen groot genoeg waren weer gaan werken. De ander, daar zijn de kinderen ook kleiner van, maar die denkt daar niet aan. Maar bij voorkeur moet de vrouw thuisblijven voor kleine kinderen." -------------------------------------- De interviewer: Ronald van den Boogaard "Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken" "Misschien had ik van te voren wel een beetje het idee dat Shell en fout bedrijf was en Wagner een foute man. Voordat ik bij de VPRO kwam, was ik Rotterdams correspondent van de Volkskrant en in die hoedanigheid had ik veel met Shell van doen. Er was toen wel kritiek op dat de Shell zaken deed met Zuid-Afrika, Nigeria en op Curacao ging het ook niet helemaal zoals het moest. Wagner beargumenteerde dan dat hij toch niets aan die situatie kon doen. Tja. Aan de andere kant behandelde Shell zijn werknemers heel goed, die mensen werden prima betaald. Ik vond het in ieder geval een interessant bedrijf en het was zo knap wat voor fabelachtige winsten daar werden gemaakt. En Wagner heeft dat bedrijf als president-directeur een tijd lang, ik weet niet precies hoe lang, op een hele goed manier geleid." "Ik weet nog dat ik tijdens de voorbereiding met hulp van de SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) heb zitten uitzoeken hoe Shell haar zaken deed in landen als Zuid-Afrika. Daar hebben we in het gesprek ook uitvoerig over gesproken. Ook Harry van Seumeren, de economisch redacteur van de Volkskrant, heb ik uitgebreid gesproken. Hij had een boek over Wagner geschreven." "Maar wat ik echt interessant vond was Wagners opstelling over dat gedoe met die Erasmusprijs. Hij was natuurlijk ook voorzitter van die commissie. Charta ’77 zou die prijs krijgen, maar Hans van den Broek deed de suggestie dat Havel, van wie bekend was dat hij dissident was, maar vooral beroemd als schrijver, die prijs moest krijgen. Havel kon hem alleen niet zelf in ontvangst nemen, want hij was bang dat hij Tsjechoslowakije niet meer in kwam. Dus moest een ander Havels toespraak voorlezen, maar toen vond Van den Broek dat Koningin Beatrix en Prins Claus niet konden komen als Havel niet zelf kwam. Wagner heeft zich in die kwestie heel daadkrachtig opgesteld." "Met Wagner had ik geen voorgesprek gehad. Dat wilde ik ook niet. Ik was wel onzeker, het werd natuurlijk een ander interview dan de twee die ik daarvoor had gedaan. Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken." "De details van wat hij voor die commissie-Wagner heeft gedaan, staan me niet helder voor ogen, maar ik vind het vrij dom als hij daar meer om wordt herinnerd, dan om zijn werk bij Shell. Dat bedrijf heeft hij in een onrustige periode toch heel goed geleid." "Ik weet nog wel een moment tijdens het interview dat ik hem vroeg of een homo aan de top van Shell zou komen. Hij zei natuurlijk nee, maar later kwam hij er nog op terug. Hij was er toch een beetje verlegen mee."

Een roepende in de woestijn Oud-presidentdirecteur van de Koninklijke Shell, Gerrit Wagner, mocht zich tot de zakelijke wereldelite rekenen, maar ook in Nederland had hij veel macht en aanzien. Niet in de laatste plaats omdat hij na zijn pensioen in 1981, tijdens het kabinet van Van Agt, een commissie leidde die het land, dat in de grootste economische crisis van na de oorlog zat, weer uit de malaise moest helpen. Hij kon dat, ondanks zijn lidmaatschap van het CDA en zijn ‘foute functie’ bij een ‘fout bedrijf’, doen doordat hij ook ontzag wekte bij de natuurlijke vijanden van Van Agt en consorten, links Nederland. Niet dat iedereen onverdeeld opgetogen was over Wagners plannen, die gebundeld waren in het rapport ‘Een nieuw industrieel elan’. Het verminderen van financieringstekorten en het ontkoppelen van lonen en uitkeringen waren aan het eind van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig niet bepaald populair. Maar de kritiek werd als volgt van de hand gedaan: “De nood zal ervoor zorgen dat enkele dingen die wij hebben voorgesteld, gewoon gebeuren, ook al krijg je nu de indruk dat niemand het wil.” Een maand later werd Ruud Lubbers premier en werden Wagners maatregelen uitgevoerd. Hij stond daarmee aan de basis van het economisch herstel van Nederland. In oktober 2003 stierf Wagner, hij werd 86. ------------------------------------------------- Biografie van Gerrit Abram Wagner Een leven in het teken van de Koninklijke Shell Gerrit Abram Wagner werd op 21 oktober 1916 in een middenstandsfamilie aan de Nieuwe Waterweg in Maassluis geboren. De Wagners waren Nederlands Hervormd, maar Gerrit, of Gerrie zoals hij genoemd werd, werd niet gedwongen om naar de kerk te gaan. Hij deed geen belijdenis, maar kende de bijbel wel van a tot z. Zijn vader zorgde ervoor dat hij vroeger naar de mulo kon dan eigenlijk de bedoeling was geweest. De klas moest vol en daarom kon Wagner instromen. Zo kwam hij ook op de hbs terecht, waar hij examen deed. Wagner studeerde Rechten aan de Universiteit van Leiden. Niet dat zijn hart klopte voor het vak, maar je kon de studie snel volgen en je kon er alle kanten mee uit. Zijn echte passie was geschiedenis, “om van te leren en om te relativeren”, maar het bleef bij hobbyisme. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werkte Wagner bij de Rotterdamse bank Mees & Zoonen, en was hij betrokken bij de reconstructie van de stad, die in mei 1940 door Duitse bombardementen grotendeels was verwoest. Na de oorlog was hij kort werkzaam bij het Ministerie van Justitie en werd hij Hoofd van de Politieke Opsporingsdienst in zijn geboortestreek, Vlaardingen/Westland. De taak van de Politieke Opsporingsdienst was het opsporen van ‘foute’ elementen tijdens de Duitse bezetting van Nederland, zoals de NSB’ers. Een jaar later kwam hij in dienst bij het bedrijf waar hij tot zijn pensioen en langer zou blijven, de Koninklijke Nederlandse Petroleum Maatschappij, de latere Koninklijke Shell. Hij begon onderaan en eindigde aan de top. Hij werkte voor Shell in Curaçao, Venezuela en Indonesië. Vooral in Venezuela leerde hij dat de stem van een grote multinational niet allesbeslissend was. Zijn tegenspeler was de sociaal-democratische minister van het Mijnwezen, Juan Pablo Perez Alfonso, de oprichter van de OPEC, het verbond van olieproducerende landen. Hij was er ook voor verantwoordelijk dat Shell onteigend werd, maar toch had Wagner goede herinneringen aan hem. “Ik ben van die generatie die heeft meegemaakt dat onze machtspositie telkens is afgebroken. Al ik één overheersend motief zie in mijn carrière, dan is dat: in de loop van dertig jaar terugtreden uit verworven posities, terugvallen op nieuwe stellingen, en van daaruit toch het werk blijven doen. Allemaal illustraties van de begrenzingen van onze macht.” Niet dat hij daar erg rouwig om was. Zijn gezag wortelde voornamelijk in het feit dat hij macht los kon laten, wanneer dat in het belang was van zijn bedrijf op lange termijn. Dat bedrijfsbelang stond wel altijd voorop. Zo trok Shell zich niet terug uit Zuid-Afrika dat in die tijd, vanwege de apartheid, door het Westen werd geboycot. “Zodra wij zouden weggaan, doet een ander het werk.” Daar werd door links Nederland schande over gesproken, wat hij “begrijpelijk, maar erg vervelend” vond. In 1964 keerde hij terug aan de Nederlandse Shell-burelen. Hij was president van de Koninklijke Shell in de tijd van de eerste oliecrisis in 1973. Toen de OPEC besloot de prijs voor ruwe olie astronomisch te verhogen, was zijn eerste reactie er één van schrik, maar ook van opluchting: “Godzijdank zijn wij nu van die verantwoordelijkheid af”. Maar Wagner bleef hameren op de rol van olie in de mondiale energievoorziening. Hij werd gezien als belichaming van de kapitalistische ondernemer. Wagner zei later zich gekwetst te hebben gevoeld, omdat ondernemers in het verdomhoekje zaten. Buiten het bedrijfsleven werd Wagner vooral na zijn pensionering bekend. Premier Van Agt vroeg hem in 1981 een commissie voor te zitten die een plan moest uitstippelen voor een ander industriebeleid in Nederland. Door jarenlange verwaarlozing van de industrietak – in de overtuiging dat er genoeg welvaart was gecreëerd, zodat de aandacht vooral op het creeren van welzijn moest worden gelegd – was er een enorme werkloosheid ontstaan en moesten veel bedrijven hun deuren sluiten. Samen met vakbondsafgevaardigden, wetenschappers, bankiers en andere vertegenwoordigers van het bedrijfsleven vormde hij de commissie-Wagner, die in 1981 het rapport Een Nieuw Industrieel Elan uitbracht. Zijn plannen werden bij het aantreden van het kabinet-Lubbers in 1982 meteen in beleid omgezet: het financieringstekort moest omlaag, de automatische koppeling van lonen en uitkeringen moest van de baan en de overheid moest de voorwaarden scheppen voor een florerenden industrie en een gezond ondernemerschap. De plannen van de commissie-Wagner bewerkstelligden in de jaren tachtig het economisch herstel, waar Nederland nu nog altijd de vruchten van plukt. Wagner was na zijn pensionering voorzitter van tal van commissies, waaronder van de Raad van Commissarissen van De Nederlandsche Bank, farmaceutisch bedrijf Gist-Brocades en de KLM. In latere jaren werd het stil rond de grote man. In oktober 2003 stierf hij na een langdurig ziekbed in Wassenaar. -------------------------------------------------- Hoogtepunten uit het interview "Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner" Met al zijn commissariaten na zijn pensionering bij Shell, zal hij vast wel eens gepolst zijn voor een ministerschap, vist Ronald van den Boogaard. "Ik ben wel eens gepolst, maar dat heeft nooit langer dan twee minuten geduurd. Ik heb het nooit gezocht, het zou me niet liggen, ik zou er het geduld niet voor hebben. Ik ben dankbaar dat er mensen zijn die het willen doen. In eerste plaats moet je om in de politiek iets te doen en iets te bereiken, iets van de Kamer of een ministerschap. In de eerste plaats moet je actief lid zijn van een politieke partij. Ik ben lid van de CDA. Ik vond toen die partijen bij elkaar kwamen, dat ik kleur moest bekennen. Ik voel mij van alle partijen het meest verwant met die partij, of het minst niet-verwant. Ik ben geen partijganger. Maar als je minister bent of een andere belangrijke functie hebt, dan moet je voor de partij vechten en dat had ik dan ook gedaan, maar ik heb 1 bezwaar, ik ben het zo vaak met de ander eens. En u weet, ik heb de publiciteit nooit geschuwd, dat doe ik ook vandaag niet, maar als je de politiek in gaat, dan kan alles wat je zegt en doet commentaar opleveren en ik denk dat ik me daar toch te veel aan zou ergeren." Wagner heeft er wel een tijdje over na moeten denken of hij mee zou doen aan het marathoninterview. "Dit gesprek, dat is heel merkwaardig, dat wilde ik helemaal niet, maar ik heb het gevraagd aan een of twee mensen die het gedaan hadden. Ik zei: "dat doe ik natuurlijk niet, moet ik daar nou vijf uur gaan zitten praten? Er is genoeg gepraat met en over meneer Wagner". Toen is mij gezegd, ik zal maar geen namen noemen: "dat moet je doen, dat is leuk, dat zal je echt leuk vinden, dat moet je doen." Nou, en ik heb de tijd, dit jaar voor het eerst heb ik de tijd, dus ik dacht laten we het maar eens proberen, maar ik heb dat met een grote aarzeling gedaan. Laten we kijken wat eruit komt. Ik dacht: "wie luistert er nou naar iemand en dat vijf uur?!" Ik luister naar niemand langer dan een half uur. Maar toen is me gezegd: "ja, er zijn mensen die thuis zitten en die ziek zijn". En je ziet het, die bandjes worden toch ook wel verkocht." Ronald van den Boogaard vind Wagner een wat serieuze man. Is hij zich in zijn jonge jaren nooit eens te buiten gegaan? "Wij zijn hele normale, nogal vrolijke mensen k ben geen feestneus, dat niet. Tja, wat moet ik daar meer over zeggen. Ik herinner me maar 1 gelegenheid in mijn leven waar ik een beetje dronken was geworden. Dat is wel grappig. Mijn vrouw en ik waren net getrouwd en we woonden in Den Haag in een flatje. Ik zou uitgezonden worden naar Zuid-Amerika en toen hadden we een afscheidsborreltje. En dat was natuurlijk in 1948, nou ja, niet een bijzonderheid, maar wel erg leuk. Je kon niet alles kopen, je kon niet alles krijgen, niet zoals nu maar bestellen. En toen heb ik met wat collega's wat gedronken en toen kwam ik thuis en toen zei mijn vrouw: ohoh, ik zie het al. En dat was het dan. En dat haalt ze dan nog wel eens aan, dat ik toen wel aangeschoten was." Aan het eind van het interview durft Van den Boogaard het aan de grote man naar zijn prive-leven te vragen. "U bent binnen vier maanden getrouwd?" "Ja, ik vond haar erg lief. Maar het was zo doorslaggevend, dat het helemaal klopte, dat risico hebben we genomen. En het is nu 43 jaar geleden. Daarvoor was een dergelijk besluit een keer mislukt, dus nee, ik wist waar ik het over had. Ja, het gezin is de hoeksteen van de samenleving, daar ben ik heel ouderwets is, maar dat erkent men tegenwoordig ook weer steeds meer. Ik heb vier kinderen en zeven kleinkinderen. Mijn vrouw was heel competent en het managen van het huis en gezin." Van den Boogaard: "vindt u dat diep in uw hart ook de echte positie van de vrouw?" Wagner: "Dat hangt van de vrouw af. Ik heb twee dochters, de ene is zodra de kinderen groot genoeg waren weer gaan werken. De ander, daar zijn de kinderen ook kleiner van, maar die denkt daar niet aan. Maar bij voorkeur moet de vrouw thuisblijven voor kleine kinderen." -------------------------------------- De interviewer: Ronald van den Boogaard "Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken" "Misschien had ik van te voren wel een beetje het idee dat Shell en fout bedrijf was en Wagner een foute man. Voordat ik bij de VPRO kwam, was ik Rotterdams correspondent van de Volkskrant en in die hoedanigheid had ik veel met Shell van doen. Er was toen wel kritiek op dat de Shell zaken deed met Zuid-Afrika, Nigeria en op Curacao ging het ook niet helemaal zoals het moest. Wagner beargumenteerde dan dat hij toch niets aan die situatie kon doen. Tja. Aan de andere kant behandelde Shell zijn werknemers heel goed, die mensen werden prima betaald. Ik vond het in ieder geval een interessant bedrijf en het was zo knap wat voor fabelachtige winsten daar werden gemaakt. En Wagner heeft dat bedrijf als president-directeur een tijd lang, ik weet niet precies hoe lang, op een hele goed manier geleid." "Ik weet nog dat ik tijdens de voorbereiding met hulp van de SOMO (Stichting Onderzoek Multinationale Ondernemingen) heb zitten uitzoeken hoe Shell haar zaken deed in landen als Zuid-Afrika. Daar hebben we in het gesprek ook uitvoerig over gesproken. Ook Harry van Seumeren, de economisch redacteur van de Volkskrant, heb ik uitgebreid gesproken. Hij had een boek over Wagner geschreven." "Maar wat ik echt interessant vond was Wagners opstelling over dat gedoe met die Erasmusprijs. Hij was natuurlijk ook voorzitter van die commissie. Charta ’77 zou die prijs krijgen, maar Hans van den Broek deed de suggestie dat Havel, van wie bekend was dat hij dissident was, maar vooral beroemd als schrijver, die prijs moest krijgen. Havel kon hem alleen niet zelf in ontvangst nemen, want hij was bang dat hij Tsjechoslowakije niet meer in kwam. Dus moest een ander Havels toespraak voorlezen, maar toen vond Van den Broek dat Koningin Beatrix en Prins Claus niet konden komen als Havel niet zelf kwam. Wagner heeft zich in die kwestie heel daadkrachtig opgesteld." "Met Wagner had ik geen voorgesprek gehad. Dat wilde ik ook niet. Ik was wel onzeker, het werd natuurlijk een ander interview dan de twee die ik daarvoor had gedaan. Ik wilde het de president-directeur van Shell niet makkelijk maken." "De details van wat hij voor die commissie-Wagner heeft gedaan, staan me niet helder voor ogen, maar ik vind het vrij dom als hij daar meer om wordt herinnerd, dan om zijn werk bij Shell. Dat bedrijf heeft hij in een onrustige periode toch heel goed geleid." "Ik weet nog wel een moment tijdens het interview dat ik hem vroeg of een homo aan de top van Shell zou komen. Hij zei natuurlijk nee, maar later kwam hij er nog op terug. Hij was er toch een beetje verlegen mee."