Podcasts about centraal station

If you're tripping your way around Europe independently, travelling by train is the incomparable transport mode of choice. It's the fast, efficient and faff-free way to travel, with the added bonus of depositing you in the absolute heart of dream European destinations. But across Europe, their grand and venerable railway stations also house some remarkable restaurant experiences – the real hidden treasures housed within these grand-scale transport hubs. So why settle for an underwhelming grab-and-go sandwich when Europe's busiest stations host some brilliant trackside brasseries and bistros? They're also a great way to herald your arrival or departure from some glittering destinations. More and more of these station restaurants have really upped their culinary game in recent years. So where should you go to sample some of the best in class? Starting in London, Booking Office 1869 is located within St. Pancras Station. As the name suggests, it was originally the vast ticket office for the station. Four years ago, the space was redesigned as a Victorian-style winter garden, with towering palm trees and plant-themed chandeliers. Each one of features 275 hand-cut brass leaves! Backed by exposed brickwork, a superb 22-metre-long bar, carved from marble and walnut. Dining? Expect British classics alongside nods to far-flung destinations. The Scottish charcuterie board is perfect for lunch. It's also a great spot for high tea. Paris? You cannot beat Le Train Bleu at Gare de Lyon. Dating back to 1901, this explosion of Belle Époque grandeur fast became a meeting place for artists, poets and playwrights, and the decor was inspired by the Mediterranean coast's most glamorous destinations. The walls are lined with priceless watercolour paintings, while chandeliers, gilt-framed mirrors, frescos and leather banquettes ramp up the luxury. Headlining the delectable menu, Provençal-style octopus stew and the roast leg of lamb, carved tableside. You may recall this is the restaurant from the Bean Movie, where Mr Bean had some trouble trying to swallow the king prawns. For a memorable first-class dining experience in Amsterdam, the Grand Café Restaurant 1e Klas is located by Platform 2 of the Centraal Station. It also embodies the timeless romance of rail travel, with the restaurant preserving its original look and elegant style of the 19th century. It was originally the first-class waiting hall. The extensive menu offers quick turnarounds, while the croquette and bitterbal tasting is very popular. True to the weird and eclectic Dutch sense of humour, a rather talkative cockatoo called Elvis, perched by the bar. Tripping to Spain? Estación Barcelona-Sants station is home to La Mundana. This recent Bib Gourmand recipient serves up masterful takes on Spanish, Japanese and French classics, tapas-style. Artistically plated, it's a stirring dining experience, but also sharply-priced and unpretentious. For steeply-priced posh nosh in Brussels, La Brasserie de la Gare Brussels Midi has earned the Michelin Guide's stamp of approval. But aside from the cuisine, it's the décor that is the big draw, with antique train lanterns, train timetables and railway workers' hats richly adorning the restaurant. For a bite that won't weigh too heavily on your wallet, whistle up some shrimp croquettes. If you're Itay-bound and find yourself at Stazione Centrale in Milan, check out All'AnticoVinaio. This exuberantly decorated eatery and its owner has become a Tik Tok sensation, with videos galore of him constructing his double-decker Italian subs. Made using the freshest schiacciata bread, sink your teeth into the ‘Favolosa' sandwich, which is stacked with salami, pecorino cheese, artichoke spread and spicy eggplants. If you're after a Golden Arches experience to blow your hair back, Nyugati Railway Station in Budapest, Hungary, is home to what is claimed to be the world's most beautiful McDonald's. It has just reopened after a tip-to-toe restoration to the 150 year old building. The antique lamps and painted stucco ceilings have been refreshed, keeping the vintage designs in place, including the huge glass windows that go around the entire building, as well as copper-covered light fixtures. Amid all the neo-Classical glory from the Hapsburg empire, the touch-screen ordering kiosks look curiously out of place. Finally, a newcomer to the star-factor scene of railway restaurants can be found in Athens at Rouf Station. Greek actress Tatiana Ligari founded Wagon Restaurant restoring several vintage train carriages - including the original dining car from the 1926 Simplon Orient Express. A century later, the carriage is a fabulous restaurant and bar once again. The evocative romance of rail lives on. Spending some time in some of these restaurants is virtually worth missing your train for. Grab a ticket to ride on the European railway network with a Eurail Pass. On popular rail routes, it certainly pays to make a seat reservation in advance. Lock in your rail plans ahead of your trip, by booking tickets or a rail pass to suit with Eurail direct. The mobile pass is the way to go. The Eurail app is easy to navigate, packed with helpful information and benefits, network disruption notifications, and enabling you to check timetables, lock-in and change bookings on the go, via your phone. www.eurail.com Mike Yardley is Newstalk ZB's resident traveller and can be heard every week on Saturday Mornings with Jack Tame.See omnystudio.com/listener for privacy information.

De coalitieverhoudingen staan opnieuw op scherp over de Asiel-plannen van minister Faber. Aanleiding is dus de stevige kritiek van de Raad van State op twee wetsvoorstellen. De coalitiepartijen zijn verdeeld over wat Faber met die kritiek moet doen. Ander nieuws uit The Daily Move: De provincie Zuid-Holland en de gemeente Rotterdam slaan groot alarm in een brandbrief aan het kabinet over de haven van Rotterdam. Volgens hen dreigt de leidende positie van de haven verloren te gaan. En dus moet het kabinet snel ingrijpen. Europa gaat de strijd met Amerika en China aan op het gebied van artificial intelligence. Want meer dan 60 bedrijven uit Europa hebben zich gemobiliseerd onder het 'EU AI Champions Initiative'. Met als doel: de rest van de wereld bijbenen in de AI-race. En daarvoor wordt 150 miljard euro gereserveerd. Dat is vandaag aangekondigd op de AI-top in Parijs. De hogesnelheidstreinen van Eurostar rijden vanaf vandaag weer rechtstreeks vanuit Amsterdam naar Londen. Maandenlang was dat niet mogelijk vanwege de verbouwing van de speciale terminal op het Centraal Station. See omnystudio.com/listener for privacy information.

De Eurostar rijdt weer rechtstreeks vanuit Amsterdam naar Londen en daar is NS-topman Wouter Koolmees héél blij mee. En verkeersminister Barry Madlener wacht een behoorlijk pittig debat in de Tweede Kamer over verkeersveiligheid en in het bijzonder de aanpak van de fatbike-problematiek. Eurostar De hogesnelheidstreinen van Eurostar rijden weer rechtstreeks vanuit Amsterdam naar Londen. Maandenlang was dat niet mogelijk vanwege de verbouwing van de speciale terminal op het Centraal Station. We spreken NS-topman Wouter Koolmees. Fatbikes Verkeersminister Barry Madlener (Infrastructuur) wacht dinsdag een pittig debat over verkeersveiligheid in de Tweede Kamer en in het bijzonder over de aanpak van opgevoerde fatbikes. We blikken vooruit met Esther van Garderen, directeur van de Fietsersbond. Contact Wil je in contact komen met de redactie van BNR Mobility? Stuur een mail naar: mobility@bnr.nl Volg de presentatoren via Twitter @MeindertSchut & @noudb.See omnystudio.com/listener for privacy information.

A smoking ban at Centraal Station bus platform from 1 November, and student cullture spotlight, Stukafest, calls out for acts for the next Amsterdam edition, taking place on 13 March 2025. A short news roundup for Amsterdam from 3 October 2024.Audio produced by Broadcast Amsterdam for BRAM RADIO, the online radio station for Amsterdam.https://broadcastamsterdam.nlLinks to news stories and sources are shared in the News section on our website and on the Broadcast Amsterdam Pinterest feed. Credits: Podcast producer, Cathy Leung | Music beds: We Are OK

“Of hij nu den bak in vliegt of niet… onze zoon is weg hé”  Op woensdag 12 april 2006 staat de zeventienjarige Joe Van Holsbeeck samen met een vriend tijdens het spitsuur te wachten in de inkomhal van het Centraal-Station van Brussel. Om de tijd te doden luistert Joe naar muziek op zijn mp3-speler. Wanneer twee jongens het toestel proberen te stelen, loopt het gruwelijk uit de hand: Joe krijgt zeven messteken in de hartstreek en sterft. De daders weten door de drukke avondspits te ontkomen. De moord zorgt voor een schockgolf in ons land. Hoe kan een tiener op klaarlichte dag, op een van de drukste plaatsen in ons land, vermoord worden? En wie zit er achter deze gruwelijke feiten? Een abonnement op HLN geeft je exclusieve toegang tot de spannende podcast "De Kroongetuigen," waar je de meest intrigerende misdaadverhalen uit de eerste hand kunt horen. Klik hier om je abonnement af te sluiten en niets te missen. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Na een spannend verhaal over Jitse van Securail op een wc van Centraal Station start Ruben Nicolai met internationaal nieuws. Het is namelijk weer hommeles tussen Noord- en Zuid-Korea. Niemand minder dan Gerard Joling blijkt hierin een centrale rol te spelen. Ruben van der Meer bijt vervolgens het spits af en vertelt in geuren en kleuren over Jury Duty, een serie die de kijker doet denken aan The Truman Show. Tijl deelt een podcasttip: Fout. In deze innemende podcast wordt licht geschenen op kinderen van ouders die fout waren in de oorlog. Zeker het luisteren waard. Tot slot horen we van Ruben Nicolai waarom het Milgram-experiment één groot fabeltje is.

The epic journey begins! The Bowery Boys Podcast heads to old Amsterdam, the capital of the Netherlands, to find traces of New Amsterdam, the Dutch settlement which became New York.We  begin our journey at Amsterdam's Centraal Station and spend the day wandering the streets and canals, peeling back the centuries in search of New York's roots.Our tour guide for this adventure is Jaap Jacobs, Honorary Lecturer at the University of St. Andrews in Scotland and the author of The Colony of New Netherland: A Dutch Settlement in Seventeenth-Century America.Jaap takes us around to several spots within the old medieval city -- Centrum, including the Red Light District -- weaving through the canals and along the harbor, in search of connections to New York's (and by extension, America's) past.This year marks the 400th anniversary of Dutch settlement in North America, led by the Dutch West India Company, a trading and exploration arm of the thriving Dutch empire. So our first big questions begin there:-- What was the Dutch Empire in 1624 when New Netherland was first settled? Was the colony a major part of it? Would Dutch people have even understood where New Amsterdam was?-- What's the difference between the Dutch East India Company and the Dutch West India Company?-- To what degree was New Amsterdam truly tolerant in terms of religion? Was it purely driving by profits and trading relationships with the area's native people like the Lenape?-- The prime export was the pelts of beavers and other North American animals. What happened to these thousands of pelts once they arrived in Amsterdam?-- How central were the Dutch to the emerging Atlantic slave trade? When did the first enslaved men and women arrive in New Amsterdam?-- And how are the Pilgrims tied in to all of this? Had they always been destined for the area of today's Massachusetts?Among the places we visit this episode -- the Maritime Museum, the Rijksmuseum, Amersham's oldest building Oude Kirk, the Schreierstoren (the Crying Tower) and many morePLUS: We get kicked out of a cloister! And we try raw herring sandwiches.Visit our website for images and more information 

Brecht van Hulten in gesprek met Ana van Es, journalist en schrijver. Van haar hand verscheen de afgelopen week het boek De Bagdad-Berlijnexpress. In het boek brengt Ana van Es de geschiedenis van diplomatieke intriges tot leven. We stellen ons het Midden-Oosten voor als een regio vol oorlog en chaos. Maar er rijdt ook nog een trein doorheen, over een Europese spoorlijn van ruim een eeuw oud - aangelegd door Duitsers, Britten en Fransen die op zoek waren naar olie, oudheden en onontgonnen land. Hoe werkt het koloniale verleden door in het Irak en Syrië van nu? In De Bagdad-Berlijnexpress reist Ana van Es langs dit spoor, vanaf de Perzische Golf door het voormalige kalifaat van IS. Op de spoorlijn is de dood nooit ver weg. Maar het op het Centraal Station van Bagdad durven ze ook te dromen over toeristen die terugkeren en een snelle verbinding naar Europa. Ana van Es is journalist bij de Volkskrant. Ze werkte ruim vijf jaar als correspondent in het Midden-Oosten. In 2019 won ze een Tegel, de belangrijkste Nederlandse journalistieke prijs, en werd e genomineerd als Journalist van het Jaar. Voor De Berlijn-Bagdadexpress reisde ze voor onderzoek af naar Irak, Syrië en Turkije.

Welkom bij onze dienst! De dienst van Noorderlicht Blijdorp begint om 11:00 uur in de Prinsekerk aan de Schepenstraat 69 in Rotterdam. Midden in het centrum, op 5 minuten loopafstand van het Centraal Station, en is ook hier online live te volgen. Ook kun je de dienst hier op de dienstpagina live meebeleven. Voel je welkom om eens aan te schuiven, als je in de buurt bent/woont.

In deze tweede aflevering is Bob Pierik te gast. Hij is historicus gespecialiseerd in het alledaagse stadsleven. Voor zijn boek 'Zo veel leven voor de deur, heeft hij zich onder andere verdiept in de nieuwe Stadsherberg. Deze herberg stond op de plek waar tegenwoordig het Centraal Station te vinden is. Want waarom liet Amsterdam in de zeventiende en achttiende eeuw toeristen en handelaren buiten de muren van de stad slapen? En waar vind je sporen van stadsbewoners van die niet langs de grachten woonden? Hoe werd je eigenlijk op tijd wakker voordat er wekkers bestonden? In Achter de Gevels spreekt Carlijn Elemans in elke aflevering met een expert over een Amsterdams gebouw om zo de stad, met haar rijke geschiedenis en prachtige architectuur, beter te leren kennen. Achter de Gevels wordt opgenomen vanuit de studio in de Triumph aan de Kalverstraat voor AmsterdamFM. Presentatie en redactie: Carlijn Elemans Productie: Oscar van Oorschot

[click here for the english transcript] Aflevering 2 (Sz. 2): Andrea Bardyn en Stef Heylen over Duo For A Job >>> intro Welkom bij de tweede aflevering van seizoen 2 van 'Let's Talk About Work'. In deze aflevering verwelkomen we Bart Wuyts, Andrea Bardyn en Stef Heylen, die dieper ingaan op de succesfactoren van Duo For A Job. In deze bijzondere aflevering passen we de structuur aan om de krachtige getuigenissen van mentees centraal te stellen. Duo For A Job speelt een cruciale rol in het ondersteunen van werkzoekenden en zij die bij willen dragen aan welzijn en inclusie. Wist je dat maar liefst zeventig procent van de deelnemende mentees een baan, stage of opleiding vindt na hun Duo-traject? Ontdek meer over hun inspirerende verhalen in deze aflevering.? Welkom Andrea en welkom Stef. Dankjewel We zijn heel blij dat jullie vanmiddag hier bij ons te gast bent in de podcast. En Artemis zit hier naar goede gewoonte aan mijn zijde om alles mee in goede banen te leiden. Wij gaan vooral de focus leggen op duo op een job want dat is wat jullie mee bezig zijn. Andrea jij bent als ik het goed begrijp een beetje de coördinator voor Duo For A Job in Turnhout. Stef is vroeger nog een hele loopbaan actief geweest bij Janssen Pharmaceutica - bij J&J – en was daar tot voor kort CEO maar is intussen aan het genieten van wat rust tussen de vergaderingen door begrijp ik. En jij bent voor Duo For A Job mentor voor één van de duo's of meerdere misschien? Eentje. Dus voilà fantastisch, heel fijn. Want Duo For A Job is ondertussen al een redelijk gekend concept in België. Hoe lang zijn jullie ondertussen bezig hier in Turnhout, Andrea? In Turnhout zijn we sinds januari 2023 van start dus we zijn nu 6 maanden bezig. In september 2023 vierden we onze 10de verjaardag als organisatie. En dan zijn we 10 jaar bezig sinds onze start in Brussel.   En leg nog is heel eventjes uit wat Duo For A Job doet? Duo For A Job is in essentie een intergenerationeel en intercultureel mentorprogramma. En wij brengen twee groepen bij elkaar: jonge mensen met een niet-Europese migratieachtergrond die op zoek zijn naar werk of opleiding aan de ene kant. Aan de andere kant mensen zoals Stef: mensen die professionele ervaring hebben die ze als vrijwilliger willen inzetten om jongeren te ondersteunen naar werk of opleiding. Dus jullie zijn hier in Turnhout een half jaar bezig. Ondertussen heb je al wat mensen kunnen engageren om mee te doen.. Ja. Hoeveel duo's zijn ondertussen al aan de slag? Hier in Turnhout zijn we nu met de eerste zeven trajecten bezig. In de provincie Antwerpen zijn we al langer actief en daarin zitten we toch al tegen de 800 duo's ondertussen.   In de provincie Antwerpen. En als je dat dan op heel België zou reflecteren? Allicht gaat dat dan over vele duizenden duo's?   Ja, we zijn ondertussen ook in Frankrijk en Nederland actief. In totaal zijn we nu aan meer dan 6000 trajecten. Geweldig. Stef wat sprak jou aan om hier tijd in te steken om jou daarvoor te engageren? Dat zaadje is gepland toen ik nog CEO bij Janssen Pharmaceutica was. Wij merkten dat wij als bedrijf absoluut niet divers waren. We waren voor iedere jobinvulling op zoek naar de klassieke ‘witte raaf', terwijl die eigenlijk niet bestaat. Dat die niet rondvliegt. Helemaal niet rondvliegt. Langs de andere kant zagen wij dus ook die krapte op de arbeidsmarkt aankomen. En diversiteit is een heel belangrijk thema bij Janssen - en niet zomaar. Het is voldoende aangetoond dat vooral voor creatieve en innovatieve bedrijven, diversiteit een heel belangrijke input is om die creativiteit en innovativiteit te kunnen bewerkstelligen. En zoals veel bedrijven hebben ook wij gemerkt dat als je dat niet echt proactief gaat managen dan gebeurt er eigenlijk niks. Want als hiring managers zijn we nog altijd geprogrammeerd zoals de Neanderthalers: wij zoeken gewoon klonen van onszelf. Dus als je niet echt proactief gaat managen verandert er niets. Dat zien we op vlak van gender en evengoed op andere vlakken van diversiteit. Daar is het zaadje dus geplant. En kende je Duo For A Job al? We hebben heel concreet contact opgenomen met Duo For A Job, en geleerd hoe zij werken. Vervolgens maakten we een partnerschap op met 2 doelstellingen. Want je moet weten dat een ander probleem waar we binnen Janssen Pharmaceutica mee te maken hadden (zoals dat ook in veel andere bedrijven speelt), was de vraag hoe we onze oudere werknemers gemotiveerd houden op het einde van hun carrière. Hoe kunnen we hen meer zingeving geven in die laatste jaren van hun carrière. En we hebben dus geprobeerd om twee vliegen in één klap te slaan. Enerzijds oudere werknemers warm maken om te fungeren als mentor en anderzijds dit zien als een mogelijke nieuwe input van diverse werknemers naar het bedrijf. En dus na mijn pensionering ben ik zelf ook mentor geworden. Maar dat wilt zeggen dat er wellicht vanuit het bedrijf ook andere mensen in het mentorprogramma gestapt zijn of aan het stappen zijn? Ja. Het spreekt echt aan juist omdat het ook echt voor die oudere werknemers een hele mooie manier is van zingeving. Je krijgt er heel veel persoonlijke voldoening van. Dat kan ik me goed voorstellen. Dat illustreert eigenlijk perfect de impact die we willen bereiken. Aan de ene kant willen wij voor mensen, jongeren met een migratieachtergrond, de stap naar de arbeidsmarkt verkleinen. Aan de andere kant willen wij de ervaringen van 50-plussers waarderen en inzetten. Door die twee samen te brengen krijg je een heel sterke combinatie. Wij werken daarvoor samen met bedrijven en mensen stappen bij ons in als vrijwilliger – bijvoorbeeld wanneer ze op pensioen zijn of wanneer ze deeltijds gaan werken. Wij hebben een extra uitdaging in deze podcast gestoken. Want we hebben ondertussen een paar quotes van deelnemers in Duo For A Job trajecten: mensen met een niet-Europese achtergrond die hier in Vlaanderen terecht gekomen zijn en die allerlei bottlenecks, drempels tegenkomen. We hebben een paar fragmenten klaar staan. [FRAGMENT 1: Kathleen uit Venezuela, Olga uit Rusland en Tigran uit Armenië vertellen over hun ervaring en hoe teleurstelling, moedeloosheid, en gevoel van overbodig te zijn daar soms toch wel in doorschemeren.] We hoorden drie fragmenten: Kathleen, Olga en Tigran getuigen over wat het met een mens doet als je vanuit een ver buitenland naar hier komt, de taal niet spreekt en een beetje verlopen loopt als je zo de weg naar werk niet direct vindt en ja dan kom je dus blijkbaar allerlei drempels tegen. Taal als eerste – een zeer sterke drempel. Er word ook verwezen naar een diploma of CV dat in het thuisland is opgebouwd en dat hier niet altijd erkend of aanvaard wordt… Stef kom jij deze zaken ook tegen bij jouw mentee? Absoluut, ja. Ik begeleid iemand van Palestijnse afkomst, een arts. Ik ben zelf ook arts van opleiding. Dat vind ik het toffe aan Duo For A Job: dat ze echt werk maken van het goed matchen van de mentor en de mentee. En één van de dingen waar we nu op aan het wachten zijn is zijn erkenning als arts in België. Dat is een bijzondere omslachtige procedure. Dat is niet vanzelfsprekend dus begin juni weten wij of hij erkend gaat worden op master niveau. En dat bepaalt natuurlijk wel de rest van zijn toekomst. Die man had al zoveel moed gehad om eerst in Polen heel zijn curriculum opnieuw af te leggen. Hij is dan uiteindelijk gefaald omwille van een mondeling examen omdat zijn Pools niet goed genoeg was om te slagen. Maar dat is iemand Arabisch spreekt, die Engels spreekt, die de moeite gedaan heeft om Pools te leren nu de moeite doet om Nederlands te leren. Voor mij zijn dat enorm sterke karaktertrekken - dat is iemand die heel veel veerkracht heeft, dat is iemand die oplossingsvermogen heeft, die aanpassingsvermogen heeft en die er wilt geraken. En wat wij als werkgevers in Vlaanderen fout doen – denk ik – is dat wij onze vacatures bijzonder dom opstellen.  Wij maken die heel kwantitatief: je moet zoveel jaren ervaring hebben in dit, je moet zoveel jaren ervaring hebben in dat. En wat gebeurt er in heel veel bedrijven? Die initiële vacatures die worden gescreend door een extern bureau en als die vacatures heel kwantitatief zijn opgesteld en je beantwoordt daar niet exact aan, dan krijg je die mogelijke werknemer zelfs niet eens te zien. Dan worden er al enorm veel kandidaten uit-gescreend. Natuurlijk heb je bij iedere job een soort van minimum aan technical skills nodig.. Maar mijn suggestie is om die toch echt zo concreet mogelijk te omschrijven. En het aantal jaren ervaring dat iemand al dan niet heeft, is net een heel erg niet-concrete manier om dit te omschrijven. Ik raad sterk aan om vooral te focussen op die transferable skills: probleemoplossend vermogen, aanpassingsvermogen, veerkracht en dergelijke. Dan ga je zien dat veel van die kandidaten eigenlijk een rijkdom aan ervaring hebben die mits inderdaad de nodige begeleiding naar taal, naar on-the-job training, het verschil kunnen maken. Zeker! En dan ben je de diversiteit aan het binnen brengen. Maar dat is het punt dat we al vaak gehoord hebben in veel gesprekken hier. Hoe fout maken wij allemaal dat wervingsproces nog: de sollicitatieprocedure, hoe de vacature is opgesteld, de eerste stappen in selectie van kandidaten,.. Mag ik daar nog iets aan toevoegen? Want het is niet omdat je diverse kandidaten hebt dat je ze ook gaat aanwerven. Om die diversiteitsagenda op te lossen denk ik dat er een aantal belangrijke punten zijn. Je moet van diversiteit echt een management objective maken. Mensen moeten daar op afgerekend worden. De werknemers van een bedrijf zouden een afspiegeling moeten zijn van de maatschappij waarin wij leven. Daar staan we mijlenver vanaf. Die verhouding gaat niet spontaan komen – je moet daar een bedrijfsobjectief van maken waar managers ook op worden afgerekend. Ervoor zorgen dat je medewerkersbestand divers is, dat gebeurt niet vanzelf. Wat ik in mijn tijd enorm boeiend vond, dat was die unconsious bias test van Banaji. Je merkt dan echt heel concreet hoe primitief je eigen brein geprogrammeerd is, hoe we effectief geneigd zijn om klonen van onszelf te selecteren. Alles begint bij bewustwording: je bewust worden van die onbewuste vooroordelen. Een ander hulpmiddel is om, voordat je aan de selectie begint, ervoor te zorgen dat je begint met een panel van kandidaten waar je bewust diversiteit inbrengt - diversiteit op alle mogelijke dimensies. En de volgende essentiële stap is ervoor te zorgen dat je interview panel inclusief is samengesteld. Zorg ervoor dat diversiteit daarin vertegenwoordigd is. Als je die drie schakels al juist doet, is de kans groot dat je diversiteitsagenda in het bedrijf dingen in beweging zet. Jij spreekt vanuit ervaring in een groot bedrijf, voor een KMO ligt dat allemaal wat anders. Maar ook zij kunnen hier lessen uit trekken. Echte doelstellingen opzetten, wat expertise inhuren links of rechts bijvoorbeeld om te screenen hoe je vacatures zijn vormgegeven,.. Ondertussen zijn er al zoveel dienstverleners die daarin ondersteuning bieden dat dat eigenlijk de drempel niet mag zijn. Herken jij het ook Andrea? Ja, de fragmenten die we beluisterden tonen heel sterk aan wat het betekent wanneer bedrijven die drie stappen niet zetten – dus wat de impact daarvan is op de werkzoekende. Mensen die bij ons aankloppen hebben al heel wat sollicitaties achter de rug gehad. Zij hebben al heel veel ‘nee's' te verwerken gehad. Dat heeft een impact op je zelfvertrouwen. Vaak is de feedback omtrent die ‘nee's' heel erg onduidelijk – en dan gaan ze dat proberen zelf te interpreteren: ligt het aan mijn taal? Is het discriminatie? Heb ik niet genoeg ervaring..? Dat is waar een mentor enorm verschil maakt: dat zelfvertrouwen opbouwen, en vaak heropbouwen. Want vergeet niet dat het gaat om mensen die vaak van uit hun thuisland reeds een enorme ervaring hebben. En die maar wat graag willen bijdragen aan het land waar ze hun veilige plek hebben gevonden. Mentors ondersteunen dan echt wel om dat zelfvertrouwen op te blijven krikken, ook doorheen de vele afwijzingen die onze mentees op hun pad tegenkomen. Ja het moet wat met een mens doen.. Wij kunnen het ons eigenlijk niet voorstellen. Inderdaad. Om morgen in weet ik veel, bijvoorbeeld India terecht te komen en daar zonder dat je de taal spreekt een nieuw leven op te bouwen terwijl je hier een mooie job had.. Daar opnieuw te beginnen en dan elke keer opnieuw horen dat je niet goed genoeg bent. In ons allereerste gesprek in deze podcastreeks hadden we iemand te gast die een heel erg hoog gekwalificeerde opleiding had genoten in Oost-Europa. Dat is zelfs nog niet eens buiten Europa – en die opleiding en de ervaring die daaruit voortvloeide telde hier niet mee omdat dat hier niet erkend werd. Enfin, ze heeft daar wel een heel persoonlijke goede draai aan gegeven.. Laat ons eens naar het tweede fragment luisteren Artemis. [FRAGMENT 2: Needa uit Palestina en Olga uit Rusland vertellen over de drempels die zij hebben ervaren in hun zoektocht naar werk en hoe je dan weer ondergekwalificeerd bent, dan weer overgekwalificeerd, dan blijkt dat je toch echt een rijbewijs moet hebben,.. Hoe de twijfel van anderen er voor zorgt dat je zó aan jezelf begint te twijfelen dat dit een extra barrière wordt in de zoektocht naar werk.] Dit illustreert voor een stuk ook waar we het over hadden: je krijgt de ene na de andere teleurstelling te verwerken. Eerst is het de taal die niet matched vervolgens is het  weer iets anders en dan is het zelfs tot een rijbewijs toe dat ze dan missen.. Je zou er voor minder moedeloos van worden. Schrijnend om te zien hoe wij talent weggooien. Ja. In die laatste quote hoor je dat heel sterk, dat er dan echt zo'n beeld groeit als zouden alle vacatures voor lang opgeleide mensen al zijn ingevuld. Dat is het verst van de waarheid - maar we laten zoveel talent liggen. En hier denk ik opnieuw dat het concept van Duo zo krachtig. Want wat wordt er eigenlijk van een mentor verwacht? Dat je je netwerk gebruikt om die deuren die voor deze mensen initieel gesloten zijn, een beetje te forceren en open te zetten. Dat je mentee op zijn minst al die eerste stap zou kunnen zetten. Dat je ze een beetje op weg helpt met het leren kennen van de context, en dat je effectief contact maakt met iemand in zo'n bedrijf die iets kan betekenen voor die persoon. Je mentee krijgt dan op zijn minst een meer faire kans om die transferable skills te kunnen aantonen. Ik vind dat een heel krachtig concept. Dat zijn dingen die bijvoorbeeld de VDAB niet kan doen. Zij hebben hun lijst met vacatures, maar ze gaan niet samen met de werkzoekende die stappen zetten. Wij zien de rol van een mentor als een soort gids. Onderzoek toont aan dat heel wat mensen met een migratieachtergrond stoten op drempels waarvan er een heel deel te maken heeft met menselijk sociaal kapitaal: je diploma, je netwerk, je sector specifieke kennis die (niet) toepasbaar is in een land. En dat is waar een mentor zijn rol begint te spelen. Die maakt mee die denkoefening: welke talenten heb je? Welke capaciteiten? Hoe gaan we dat matchen met de sector? Hoe geraken we binnen in die sector? Welke taal spreekt die sector? Niet enkel letterlijk de taal maar ook wat zijn de conventies, de ongeschreven regels... En op die manier zal de mentor deuren gaan openen Een mentor doet dat altijd aanvullend op wat VDAB doet.  De VDAB heeft een essentiële taak. Maar die één op één persoonlijke begeleiding, die vertrouwensband tussen mentor en mentee is uniek. En die is nodig om dat zelfvertrouwen echt op te krikken en om heel erg op maat te gaan kijken naar talenten. Ik ben blij om de fragmenten te horen – Needa is iemand die ik zelf heb begeleid. Toen ik haar en haar mentor samenbracht de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten.. Ik heb hen aan elkaar voorgesteld en ze waren na één minuut met allerlei termen uit de biofysica naar elkaar aan het gooien – ik begreep er niets meer van -  ik wist ‘hier ben ik niet meer nodig'. Ik merkte ook de fonkeling in haar ogen: ze sprak eindelijk met iemand die begreep welk onderzoek zij had gedaan en die ook onmiddellijk zei ‘dit kunnen we hier aan linken', ‘dit kan in die sector terecht'… En dat is voor haar echt cruciaal geweest om uiteindelijk de fit te vinden tussen haar enorm talent en de arbeidsmarkt hier. Het is een heel moeilijk traject geweest voor hen maar zes maanden later, aan het einde van hun traject, had ze net een job. Mooi! Het doet me denken aan wat veel bedrijven vandaag de dag doen – vanuit gezond verstand – en wij ook: een mentor toewijzen aan wie er nieuw start. Zodat de nieuwe collega zijn of haar weg in het bedrijf gemakkelijker kan vinden, en dat-ie een beetje een steunpilaar heeft om te weten te komen hoe de dingen werken, waar-ie alles kan vinden. Zoiets vinden we allemaal vanzelfsprekend en dan zouden we verwachten van mensen die van de andere kant van de wereld naar hier komen, dat zij zomaar hun plan kunnen trekken, zomaar hun weg hier kunnen vinden? Ja dat kan natuurlijk niet. Zoals je het formuleert, ga je als mentor echt kijken naar het individu en wat jij voor hem of haar kan betekenen op vlak van expertise, ervaring, netwerk. Ik kan me voorstellen dat je wel op een bepaald moment de dingen die je merkt, de signalen die je in je mentorschap krijgt, breder zou willen communiceren of meer generiek zou willen dat er zaken worden aangepakt. Dat je dus bijna op beleidsniveau bepaalde deuren wilt opengooien – omdat je zaken ziet foutlopen in meerdere begeleidingen.. Is dat zo? Of is dat nog niet aan de orde vandaag voor jou? We hebben het daar over gehad. Naast de duo-trajecten die worden opgezet, werkt Duo For A Job ook daar aan: het in kaart brengen van die drempels, van diploma-erkenning, tot,.. Maar Andrea jij bent misschien beter geplaatst om dit toe te lichten. Er zijn drempels die persoonsgebonden zijn: zelfvertrouwen, netwerk en dergelijke. Er zijn ook drempels die structureel door de arbeidsmarkt worden opgeworpen. We kunnen het ons niet veroorloven om maar op één van beide fronten te werken. Een mentor die individuele begeleiding biedt rond persoonlijke drempels is heel belangrijk, en die kan ook deels structurele drempels adresseren -  ik denk maar aan toegankelijkheid van dienstverlening, mobiliteitsaspecten bijvoorbeeld. De mentor kan helpen navigeren, mee strategieën bedenken om om te gaan met structurele drempels. Maar het is duidelijk dat die structurele drempels ook moeten worden opgelost om het hele verhaal te doen slagen. Van iedereen die bij ons aanklopt brengen we in kaart wat de drempels zijn waar die persoon tegenaan botst. We zoeken vervolgens een match met de juiste mentor om de persoonsgebonden drempels aan te pakken. En, even belangrijk, de input die uit zo'n begeleiding komt zetten we in op vlak van beleidsbeïnvloeding: we gaan daarover in dialoog met beleidsmakers, arbeidsmarktaktoren. We organiseren ook gesprekken met onze mentees en mentoren om die ervaringen echt naar boven te brengen. Want we willen absoluut op alletwee de vlakken (individueel en structureel) inzetten.   Dat is dus ook effectief een rol die Duo opneemt: naast matchmaking ook echt de signalen oppikken van structurele drempels, en daar beleidsmatig verandering in brengen. Is dat dan in stadscontext of op Vlaams niveau? Of op Belgisch niveau? Of zelfs Europees niveau. Wij zitten ook op Europees niveau. Absoluut. Het is zo dat een mentor op individueel, persoonlijk niveau echt een verschil maakt. Dat structureel ondersteunen vergt wel het besef dat je geen one size fits all oplossing zal kunnen vinden, want de groep mensen met een migratieachtergrond die werk zoekt is enorm divers. Werkzoekenden hebben echt nood aan bedrijven en individuen die – zoals je eerder zei – personen coachen. En dat heeft enkel maar een kans op slagen wanneer structurele drempels niet genegeerd worden, zoals toegang tot kinderopvang, mobiliteit, diplomavoorwaarden, discriminatie,... Zeker! Hoe komen de mensen bij jullie terecht? Hoe vinden ze de weg naar Duo For A Job? Vandaag vindt vijftien procent ons via mond aan mond reclame. Daar zijn we al heel blij mee. Maar toeleiding gebeurt ook via partners: VDAB, OCMW, taalscholen, het agentschap voor inburgering en integratie. Jullie zijn er voor mensen met een niet-Europese afkomst. Is dat het enige criterium? Of  vragen jullie ook dat mensen lang opgeleid zijn? Is er ook maar iets van een opleidingsverwachting? Helemaal niet. Onze enige criteria zijn het hebben van een niet-Europese achtergrond en dat kan in eerste, tweede of derde generatie zijn. En ook dat je tussen de 18 en de 34 jaar jong bent. We  hebben er heel bewust gekozen om ons te focussen op een van de groepen met de grootste afstand tot de arbeidsmarkt: mensen met een migratieachtergrond en jongeren. Verder qua opleidingsniveau hebben wij mensen die bij ons aankloppen die een doctoraat op zak hebben, maar evengoed mensen die in hun thuisland nooit naar school zijn geweest. Voor elke nood zoeken wij de juiste match met een mentor. En de mentoren? Welk profiel zoek je daar? 50+ is de voorwaarde. En dat is een belangrijke: wij zoeken mentoren met veel levenservaring. Ik mag al meedoen, dat is al goed. Je bent heel welkom. Verder is de enige vereiste een professionele ervaring hebben die je wilt inzetten. Hoe diverser onze groep aan mentoren is hoe beter dat wij de match kunnen maken. Dus we hebben mensen eigenlijk quasi van alle sectoren. Mensen die zelf ondernemer zijn geweest, artsen, verkopers, mensen die verpleger zijn geweest, het mag zo divers mogelijk zijn. Zodat wij een goede match maken. Een voorwaarde is wel dat je onze opleiding volgt. Ok. Dat zou inderdaad mijn volgende vraag zijn. Voor je kan starten als vrijwilliger krijg je een week lang intensieve opleiding. Want we vinden dat wie wij met die jongeren in contact brengen, moet voorbereid zijn. Je moet weten wat het betekent om als nieuwkomer aan te komen, om een migratieparcours te hebben, je moet weten wat onbewuste vooroordelen zijn, je moet weten hoe de arbeidsmarkt werkt. Dus dat is een heel grondige opleiding. Ik heb in mijn leven heel veel opleidingen gevolgd zoals je wel kunt vermoeden en het moet gezegd: dit was een zéér goede opleiding. Ik was echt onder de indruk van de kwaliteit van de opleiding die Duo For A Job geeft. En het is niet alleen de opleiding, maar ook de omkadering nadien van de duo's. Het is echt state of the art. We vinden dat enorm belangrijk. Er zijn tientallen trainingen in diversiteit, unconsious bias waar bij je leert wat dat die concepten betekenen. Wetenschappelijk gezien weten we dat  de effecten daarvan beperkt zijn zolang je datgene wat je leerde niet in de praktijk brengt en er over reflecteert. Onze methode speelt hierop in. Dus wij verzorgen een week een opleiding. Eenmaal in het traject nemen onze mentoren ook verplicht deel aan intervisies waar ze van elkaar leren en door een professionele moderator omkaderd worden. Het is heel leerrijk om te zien waar anderen mentor-mentee koppels mee struggelen. En vaak zijn het ook zaken die telkens terugkomen (zoals o.a. die erkenning van diploma). Deze manier van werken dat is voor ons een voorwaarde om de kwaliteit te bewaken en onze doelstellingen te kunnen behalen. Wat ik ook een heel sterk concept vind is dat het duo-traject in principe zes maanden loopt. Dat zorgt ervoor dat je vanuit beide personen een heel duidelijk doel voor ogen hebt: binnen de zes maanden moeten / willen we hier iets bereiken. Dat zorgt ervoor dat er wat druk op de ketel zit. En hoe vaak heb je dan contact met je mentee? Dat varieert, maar gemiddeld is dat één keer per week. Met mijn huidige mentee spreek ik vaak af in het Centraal Station – hij woont daar vlakbij en voor mij is het gemakkelijk om daar met de trein naartoe te gaan. Recent zijn we ook aan het badmintonnen geweest – hij is nu vrijwilliger bij een sporthal in Antwerpen. Ik heb helaas verloren. Maar dat komt omdat het veld niet reglementair was: het was te kort.. Ik kon mijn smashen niet gebruiken (algemeen gelach aan de tafel). Ik denk dat we met een competitiebeest aan tafel zitten.. We gaan eens naar het derde fragment luisteren, van Olga. [FRAGMENT 3: Olga vertelt over de inzichten die zij rijker is geworden dankzij haar mentor. Ze vertelt over zelfvertrouwen, vertrouwen in dat het goed zal komen, optimisme, vriendschap.] Wat we hier horen bevestigt inderdaad welke impact hetgeen je doet, heeft – dat jullie echt wel deze mensen verder helpen. En ik neem aan dat dat geen uniek verhaal is, dat we net gehoord hebben. Nee inderdaad, het is eigenlijk een heel typisch verhaal. Het is de manier hoe wij ook aanraden om eraan te beginnen: elkaar leren kennen, een vertrouwensband opbouwen, en dan een analyse te maken van sterktes, zwaktes, werkpunten, en dan sollicitatiegesprekken en CV's voorbereiden. Zo ziet een heel typisch traject er uit. Tegelijkertijd is elk traject ook verschillend. Aan het einde bevragen we steeds wat de deelnemers er aan hebben gehad, en dan wordt zelfvertrouwen in 95% van de gevallen genoemd, en werken aan taal, werken aan netwerk zijn ook zaken die onze mentees telkens weer aanhalen. Loopt het wel eens fout? Dat hangt ervan af wat je als ‘fout' beschouwt. We houden heel nauwgezet bij wat de resultaten zijn voor onze duo's: tot achttien maanden na deelname. Zeven op tien deelnemers vindt na een jaar werk, opleiding of stage. En ‘werk' dat tellen we enkel mee wanneer het om een contract gaat van 3 maanden of langer. Dat lukt niet altijd en dat is ook ok. Dat is ook iets dat onze mentoren meekrijgen in hun opleiding. Het doel van het traject mag er niet uit bestaan om koste wat kost die ene bepaalde job te bemachtigen, eerder gaat het om het aanscherpen van competenties, het zelfvertrouwen verhogen, zodat zij daarna zelfstandig in staat zijn om de zoektocht verder te zetten. De mensen voldoende empoweren, in hun kracht zetten. Wat ook een tof gegeven is, is dat het eerste contact volledig vrijblijvend is langs beide kanten. Duo probeert een matching op te zetten, je spreekt met elkaar, daar krijg je alle tijd voor, maar dan kan nog ieder voor zichzelf beslissen of-ie het ziet zitten of niet. Het wordt niet geforceerd. En eenmaal dat het duo vertrokken is, wordt het ook omkaderd door de ganse organisatie. Er is dus ook altijd iemand die kan helpen in de zoektocht naar oplossingen of ondersteuning op vlak van opleiding, psychosociale ondersteuning,.. We maken heel snel de brug naar partnerorganisaties die de juiste hulpverlening voorzien. We hebben hier in huis ervaring met gelijkaardige trajecten – misschien net iets minder gefocust dan hoe jullie het organiseren. Zo hebben we al een aantal jaren Armen Tekort Kempen, waarin we duo's vormen met en voor mensen in kansarmoede. Recent hadden we een pilootproject lopen rond de vraag hoe we mensen die al langer op die arbeidsmarkt zitten, actief en betrokken kunnen houden: Keeping Employees On Board. Daarin zit ook een soort duo-methodiek binnen het bedrijf zelf. In beide gevallen bouwen we zoveel als mogelijk gelijkwaardigheid in tussen de personen die duo's vormen. We vinden dat heel belangrijk maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Bijvoorbeeld in de termen ‘kansbiedende' en ‘kanszoekende' buddies binnen Armen Tekort, dat geeft al bijna vanzelf de indruk van enige hiërarchie. Toch, en in de opleiding wordt dat ook erg benadrukt, is gelijkwaardigheid echt het uitgangspunt – het is eigenlijk een beetje een ‘gearrangeerde vriendschap'. En binnen Armen Tekort is het niet zo dat er op zes maanden bepaalde doelstellingen behaald moeten worden. Hoe kijken jullie naar dat evenwaardigheidsprincipe? Dat is essentieel. Zonder gelijkwaardigheid kan het niet slagen. In de opleiding wordt dat benadrukt en in elke stap die de mentor en de mentee zet, in de ganse opzet, wordt dat telkens ook nog eens duidelijk gemaakt. Voor ons is het heel belangrijk – en daarom dat de mentoren in intervisie gaan en niet de mentees – dat de mentoren ook leren! En hoe ervaar je dat in de praktijk, Stef? Het is de mentee die het traject bepaalt. En dat is de enige juiste insteek. Want je zou voor jezelf wel bepaalde meningen kunnen hebben van ‘als ik in die positie zat dan zou ik zus of zo...' – maar dat werkt niet. Het moet echt van de mentee zelf komen. Het gaat er om de mentee de tools en vaardigheden aan te reiken zodat-ie zelf, binnen de context waarin hij zich bevindt, de juiste keuzes kan maken. Wat doet het met jou? Ik vind het heel prettig. Echt. Als je spreekt over zingeving na je pensioen: warm aanbevolen! Wat leer je er uit? Eerst en vooral is er de confrontatie met wat die mensen allemaal hebben meegemaakt. Mijn vrouw is buddy voor een Syrisch gezin, voor een Palestijns meisje,.. het is on-voor-stel-baar wat die mensen allemaal hebben meegemaakt. Als je spreekt van veerkracht.. Het is enorm leerzaam en het doet ons beseffen hoe gelukkig wij hier zijn. Langs de andere kant: zingeving. Ik heb het gevoel dat ik een klein beetje kan bijdragen aan het beter maken van iemand z'n leven. Stef zit nu mee aan tafel – maar jij hebt zicht op heel wat mentoren, wat merk jij bij hen nog op Andrea? Van impact dat zo'n traject teweeg brengt bij de mentoren? Aanvullend op wat Stef net zei, is het leren over andere culturen een heel belangrijk aspect. En het kennis maken met andere culturen. Een mentor verwoordde het eens als ‘elk duo-traject is voor mij alsof ik op reis ga zonder dat ik het land verlaat'. Je leert andere culturen beter kennen en je begint gebruiken te begrijpen die je voordien misschien niet begreep. Je leert je verplaatsen in een ander, op een heel interessante manier. En ik denk dat dat de essentie is. Ja inderdaad. Want als we als samenleving érgens een probleem mee hebben, met het accepteren en omarmen van diversiteit, dan is het waarschijnlijk net dat: dat we ons niet kunnen verplaatsen in de ander. Of dat we daartoe niet bereid zijn. En het is pas door dat wel te doen dat je de rijkdom ziet die ermee gepaard gaat. En de kans dat die twee mensen die wij in een duo bijeen brengen elkaar zouden ontmoet hebben op café bijvoorbeeld of zo – dat is echt nihil: want andere culturen, andere generaties,.. Het is een enorm privilege om dat te mogen bewerkstelligen, dat die twee elkaar ontmoeten en dat dat vertrouwen onstaat. Je bouwt bruggen in de samenleving, bruggen naar meer begrip. Geweldig! We gaan nog even naar het laatste fragment luisteren, want nu komen we een beetje in de buurt van adviezen die mentees mee te geven hebben. [FRAGMENT 4: Artem uit Oekraïne en Vettri uit India delen hun advies dat ze richten aan werkgevers en dat vooral te maken heeft met het niet inzetten van taalvereiste als (extra) drempel.] Taal komt tocht telkens weer naar boven. Dat is een beetje dubbel. Taal is natuurlijk dé manier om te integreren, en deze beheersen dat moet zeker. Maar de kwestie is: wat zijn de verwachtingen. Stel dat iemand geen job heeft en hij moet dus de taal leren: waar of wanneer kan die dat dan doen? Een job vinden is net één van de manieren om talenkennis op een hoger niveau te krijgen. Dus opnieuw: ik denk dat het erop neerkomt dat we ons moeten afvragen hoe streng we moeten zijn bij aanwerving. De taal, dat is de drempel die het vaakst genoemd wordt door onze mentees. En we mogen ook niet onderschatten hoe moeilijk het Nederlands is voor niet-Nederlands sprekenden. Het is een onlogische taal, een die vol inconsistenties zit. Toen je daarjuist vertelde over de meneer die eerst Pools heeft geleerd en dan Nederlands.. Pools dat is op zich ook al geen gemakkelijke taal, om er dan nog Nederlands bij te leren,.. Taal is inderdaad een basisvoorwaarde om te kunnen communiceren maar het zou heel wat van de mensen die bij ons aankloppen enorm helpen mochten er meer werkgevers daar een beetje meer flexibel in zijn. Er zijn gigantisch mooie programma's om taal te leren op de werkvloer, om taalcoaching op de werkvoer te voorzien. Kijk vooral naar competenties, basishouding, motivatie: dat kan je iemand immers veel moeilijker aanleren dan een taal. Ik zal een voorbeeld geven. Mijn huidige mentee, arts van opleiding, is nu vrijwilliger in een huisartsenpraktijk van Geneeskunde voor het Volk in Deurne. Dat is een prachtige manier voor hem om eerst en vooral kennis te maken met de gezondheidszorg in België, zijn taal op te krikken, en ook het medisch jargon in het Nederlands op te pikken. En langs de andere kant is het voor hen ook mooi: zijn kennis van het Arabisch en van het Pools (dat blijkbaar heel fel op Oekraïens trekt), heeft voor hen ook een toegevoegde waarde. Voilà. Vanaf dag één heeft hij daar meteen een enorm toegevoegde waarde want er komen daar mensen waarmee hij waarschijnlijk veel beter kan communiceren dan de artsen zelf.. Het is in ieder geval een mooie oproep om wat soepeler om te gaan met de vaak dwingende taaleisen vanuit de werkgeverskant. En om na te denken hoe je ervoor kan zorgen dat mensen op de werkvloer de taal kunnen leren. Ik geloof daar heel sterk in. Ik denk ook dat in heel die beweging van inclusief ondernemen heel veel positieve dimensies zitten. En ik wil daarmee niet gezegd hebben dat er ook moeilijkere aspecten in kunnen zijn – we moeten ons aanpassen, het is niet zo dat dat aanpassen enkel maar van één kant moet komen. Maar het is ook zo wat eerder werd gezegd: die voldoening die je als mentor ervaart, door kennis te maken met andere culturen en daar meer vertrouwd mee te geraken, dat is wat op de werkvloer volop gebeurt. Wanneer je op de werkvloer samenwerkt met mensen die hier nog niet zo lang zijn, leer je ook om respect te tonen voor zaken die wat anders zijn. En dat zal een hele belangrijke hefboom zijn om in onze samenleving stappen vooruit te zetten. Dus werkgevers kunnen hier een heel belangrijke rol in spelen. Helemaal mee eens. Ik heb het gevoel dat we stilaan aan het eind van ons gesprek zitten. Ik kijk nog even naar Artemis want die heeft vaak nog een laatste vraag. Ik moest denken aan een ander gesprek dat we hebben gehad, waarin er werd opgemerkt dat het stukje ‘activering' nu steeds meer en meer op de schouders van werkgevers valt. Terwijl werkgevers daar niet altijd op voorzien zijn. Klopt het dat Duo For A Job hier een beetje een brug slaat? Ja, in hun opleiding krijgen onze mentoren ook mee welke instrumenten er allemaal bestaan rond bv. taalopleiding op de werkvloer, jobcoaching,.. Want eigenlijk is er best veel beschikbaar maar het is voor werkgevers niet altijd evident om door het bos de nomen nog te zien. Dus wat onze mentoren vaak doen is verwijzingen naar zo'n instrumenten mee opnemen in de CV of motivatiebrief. Bijvoorbeeld dat er een IBO-traject mogelijk is inclusief taalondersteuning, of dat zij in hun netwerk werkgevers aanspreken met de boodschap dat er echt een topkandidaat is voor de vacature en dat taal wel een kwestie is maar dat alle andere eisen zijn afgevinkt en dat ze dan vragen of er al gedacht is geweest om deze kandidaat toch aan te werven en daarbij gebruik te maken van de beschikbare ondersteuning x, y, of z. Dus omdat onze mentoren zowel de kant van de werkgever in de Vlaamse context goed kennen, als de kant van de mentee, kunnen inderdaad die brug slaan. Of, als je het helemaal doordenkt: een warme oproep aan werkgevers om gewoon mentor te worden: zo krijg je ineens al die kennis over wat er aan ondersteuning allemaal voorhanden is, mee. Absoluut, ik kan dat alleen maar bevestigen. En je zal zien dat dat enorm veel tractie zal krijgen in je bedrijf. Werkgevers aller lande: verenig u en wordt mentor bij Duo For A Job. Dank je wel Andrea en Stef voor dit geweldig boeiende gesprek. Jullie bedankt. >>> outro Je luisterde naar een aflevering van ‘Let's Talk About Work', de podcast van de groep WEB-Blenders. Onze gesprekken gaan over werk, de weg naar werk, welzijn op de werkvloer en alles wat daarbij komt kijken. Je vindt ons op je favoriete podcastplatform en op www.blenders.be/podcast. Op social media kan je ons volgen op LinkedIn – daar vind je ons onder Podcast Let's Talk About Work; en op Instagram als blenders.podcast.letstalk. Ook via de Blenders nieuwsbrief kan je up to date blijven. Was je geboeid? Zet dit gesprek je aan het denken? Ben je zelf graag één van onze volgende gasten? Laat het ons weten via info@blenders.be en wie weet schuif jij binnenkort mee aan tafel.  

Fluent Fiction - Dutch: Lost and Found in Amsterdam: A Day of Adventure and New Friendships Find the full episode transcript, vocabulary words, and more:fluentfiction.org/lost-and-found-in-amsterdam-a-day-of-adventure-and-new-friendships Story Transcript:Nl: Het was een heldere dag in Amsterdam toen Jeroen en Sophie op het Centraal Station aankwamen.En: It was a clear day in Amsterdam when Jeroen and Sophie arrived at Central Station.Nl: Ze waren toeristen, op zoek naar avontuur.En: They were tourists, in search of adventure.Nl: De stad, met haar kronkelende kanaaltjes en talloze bruggetjes, leek een doolhof.En: The city, with its winding canals and countless bridges, seemed like a maze.Nl: Dat bracht hen flink in de war.En: This greatly confused them.Nl: Aan de rand van een klarinet klinkend kanaal zagen ze een jongen zitten.En: On the edge of a clarinet-playing canal, they saw a boy sitting.Nl: Zijn naam was Daan.En: His name was Daan.Nl: Hij woonde zijn hele leven in Amsterdam.En: He had lived his whole life in Amsterdam.Nl: Daan kende de stad als zijn eigen broekzak.En: Daan knew the city like the back of his hand.Nl: Jeroen en Sophie vroegen Daan om hulp.En: Jeroen and Sophie asked Daan for help.Nl: Ze legden uit dat ze waren verdwaald en een beetje overweldigd door het web van kanaaltjes.En: They explained that they were lost and a bit overwhelmed by the web of canals.Nl: Daan luisterde, knikte en zei: "Ik kan helpen.En: Daan listened, nodded, and said, "I can help."Nl: "Hij nam hen mee op een tour door de stad.En: He took them on a tour of the city.Nl: Ze liepen langs de Prinsengracht, de Herengracht, en de Keizersgracht.En: They walked along the Prinsengracht, the Herengracht, and the Keizersgracht.Nl: Daan vertelde verhalen over de geschiedenis van deze grachten en de stad.En: Daan told stories about the history of these canals and the city.Nl: Jeroen en Sophie voelden zich beter.En: Jeroen and Sophie felt better.Nl: Ze waren niet meer verloren.En: They were no longer lost.Nl: Ze maakten foto's van prachtige huizen, glimlachend tegen de achtergrond van de ondergaande zon.En: They took pictures of beautiful houses, smiling against the backdrop of the setting sun.Nl: Ze aten patat bij een plaatselijke kraam en lachten om de meeuwen die om de kruimels bedelden.En: They ate fries at a local stall and laughed at the seagulls begging for crumbs.Nl: Daan wist de beste plek voor oliebollen.En: Daan knew the best place for oliebollen.Nl: Ze proefden de zoete deegwaren, warm en knapperig.En: They tasted the sweet pastries, warm and crispy.Nl: In de avond, toen de lantaarns naast de kanalen licht begonnen te verspreiden, bracht Daan hen terug naar het Centraal Station.En: In the evening, as the lanterns along the canals began to spread light, Daan brought them back to Central Station.Nl: Hij wees hun de juiste trein naar hun hotel.En: He pointed them to the right train to their hotel.Nl: "Dank je, Daan!En: "Thank you, Daan!"Nl: " zeiden ze.En: they said.Nl: Hij glimlachte, zwaaide hen uit en keek de trein na tot die uit het zicht verdween.En: He smiled, waved them goodbye, and watched the train until it disappeared from sight.Nl: Vanaf die dag waren Jeroen en Sophie niet meer bang om te verdwalen.En: From that day on, Jeroen and Sophie were no longer afraid to get lost.Nl: Want Amsterdam was geen doolhof meer voor hen, maar een stad vol avontuur en dankzij Daan wisten ze nu de weg.En: Because Amsterdam was no longer a maze for them, but a city full of adventure and thanks to Daan, they now knew the way.Nl: Ze beloofden terug te komen voor meer avontuur, dit keer als vrienden van de stad, niet als verdwaalde toeristen.En: They promised to come back for more adventure, this time as friends of the city, not as lost tourists.Nl: En zo eindigde hun eerste dag in Amsterdam, verdwaald en dan gevonden, met nieuwe vriendschap en mooie herinneringen.En: And so, their first day in Amsterdam ended, lost and then found, with new friendship and beautiful memories. Vocabulary Words:It: Hetwas: wasa: eenclear: heldereday: dagin: inAmsterdam: Amsterdamwhen: toenJeroen: Jeroenand: enSophie: Sophiearrived: aankwamenat: opCentral: CentraalStation: StationThey: Zewere: warentourists: toeristenin: opsearch: zoekof: naaradventure: avontuurThe: Decity: stadwith: metits: haarwinding: kronkelendecanals: kanaaltjesand: encountless: talloze

Fluent Fiction - Dutch: Lost in Amsterdam: A Journey of Kindness and Friendship Find the full episode transcript, vocabulary words, and more:fluentfiction.org/lost-in-amsterdam-a-journey-of-kindness-and-friendship Story Transcript:Nl: Het grote avontuur van Daan in Amsterdam was begonnen.En: Daan's great adventure in Amsterdam had begun.Nl: Beginnend bij het Centraal Station, keek Daan verwonderd om zich heen.En: Starting at the Central Station, Daan looked around in awe.Nl: Grote boten, de blauwe hemel, veel mensen.En: Big boats, the blue sky, lots of people.Nl: Alles was zo interessant.En: Everything was so interesting.Nl: Maar Daan raakte verdwaald.En: But Daan got lost.Nl: Hij liep en liep, van de ene straat naar de andere.En: He walked and walked, from one street to another.Nl: De grachten waren zo mooi, maar oh zo verwarrend.En: The canals were so beautiful, but oh so confusing.Nl: "Help, ik ben verdwaald", zei Daan tegen vreemden.En: "Help, I'm lost," Daan said to strangers.Nl: "Kan je me naar het Centraal Station brengen?En: "Can you take me to the Central Station?"Nl: " Maar de woorden van de mensen waren moeilijk.En: But the people's words were difficult.Nl: Nederlands was zo ingewikkeld!En: Dutch was so complicated!Nl: Ze spraken snel, gebruikten moeilijke woorden.En: They spoke quickly, used difficult words.Nl: Ondanks dat Daan ze had gevraagd langzamer te spreken, kon hij nog steeds niet begrijpen wat ze zeiden.En: Despite asking them to speak slower, he still couldn't understand what they were saying.Nl: Daan was bang.En: Daan was scared.Nl: Zijn hart klopte snel.En: His heart was beating fast.Nl: Hij had honger en het werd donker.En: He was hungry and it was getting dark.Nl: De lichten van de stad twinkelden, maar Daan kon de weg nog steeds niet vinden.En: The lights of the city were twinkling, but Daan still couldn't find his way.Nl: Hij miste zijn huis, zijn zachte bed.En: He missed his home, his soft bed.Nl: Terwijl verdriet hem overspoelde, zat Daan dicht bij de gracht om uit te rusten.En: As sadness overwhelmed him, Daan sat close to the canal to rest.Nl: Toen zag hij een klein meisje.En: Then he saw a little girl.Nl: Haar naam was Marie.En: Her name was Marie.Nl: Ze was lief en zag dat Daan hulp nodig had.En: She was kind and could see that Daan needed help.Nl: "Bent u verdwaald?En: "Are you lost?"Nl: " vroeg ze.En: she asked.Nl: "Ja," zei Daan.En: "Yes," said Daan.Nl: "Ik begrijp de weg niet".En: "I don't understand the way."Nl: Marie glimlachte.En: Marie smiled.Nl: "Ik zal helpen.En: "I will help."Nl: "Samen liepen ze door de straatjes.En: Together, they walked through the streets.Nl: Ze gingen over bruggetjes, door de smalle straten.En: They went over little bridges, through the narrow streets.Nl: Ze kwamen langs snoepwinkels, oude gebouwen en fietsen.En: They passed candy shops, old buildings, and bicycles.Nl: Zoveel fietsen!En: So many bicycles!Nl: Marie legde dingen eenvoudig uit, ze sprak langzaam.En: Marie explained things simply, she spoke slowly.Nl: Ze wees naar het station.En: She pointed to the station.Nl: "Daar is het Centraal Station", zei ze.En: "There is the Central Station," she said.Nl: Met een brede glimlach op zijn gezicht bedankte Daan de kleine Marie.En: With a big smile on his face, Daan thanked little Marie.Nl: Hij was zo blij, hij was niet meer bang.En: He was so happy, he was no longer scared.Nl: Hij had zijn weg teruggevonden.En: He had found his way back.Nl: Maar bovenal, hij had een nieuwe vriend gemaakt.En: But more importantly, he had made a new friend.Nl: Dit was zijn avontuur in Amsterdam.En: This was his adventure in Amsterdam.Nl: Het was eng, maar uiteindelijk ook leuk.En: It was scary, but ultimately fun.Nl: Nu kon Daan naar huis terugkeren met een geweldig verhaal te vertellen.En: Now Daan could return home with a great story to tell.Nl: Hij leerde iets belangrijks: zelfs als je verdwaald en bang bent, is er altijd wel iemand vriendelijk in de buurt om je te helpen.En: He learned something important: even if you're lost and scared, there is always someone kind nearby to help you.Nl: Eind goed, al goed voor Daan en zijn Amsterdamse avontuur.En: All's well that ends well for Daan and his Amsterdam adventure. Vocabulary Words:Daan: DaanAmsterdam: AmsterdamCentral Station: Centraal Stationboats: botenblue sky: blauwe hemellots of people: veel menseninteresting: interessantlost: verdwaaldwalked: liepstreet: straatcanals: grachtenbeautiful: mooiconfusing: verwarrendHelp: Helplost: verdwaaldspeak: sprekenquickly: sneldifficult: moeilijkDutch: Nederlandscomplicated: ingewikkeldasked: vroegunderstand: begrijpenscared: bangheart: hartbeating: kloppendhungry: hongerdark: donkercity: stadtwinkling: twinkeldenfind: vinden

Office Winhov werd onlangs uitgeroepen tot architectenbureau van het jaar. Jan-Peter Wingender is één van de oprichters. De bouwkunstenaars zijn onder meer betrokken bij de renovatie van het Centraal Station van Nijmegen en het Pillows hotel in het Amsterdamse Oosterpark. In Nederland staan tienduizenden gebouwen die verouderd raken. Van scholen tot kantoren, woningen en bedrijfspanden. Opknappen blijkt onderaan de streep vaak de duurdere optie en toch zien ze bij Office Winhov de sloopkogel vaak niet als beste oplossing. See omnystudio.com/listener for privacy information.

Op woensdag 12 april 2006 staan Joe en een vriend rond 16.30 uur in de overvolle lokettenzaal van het Centraal Station van Brussel: ze zijn een vriendin aan het opwachten die met de trein zou aankomen. De twee vrienden luisteren samen naar Joe zijn mp3-speler, ze hebben elk een oortje in. Plots worden ze aangesproken door twee jongens. Hier is aflevering 125!Zit je met iets? Praat bij Tele-Onthaal over wat jou bezighoudt. Bel anoniem en gratis naar 106 (24u/7d) of chat via www.tele-onthaal.beEnthousiast geworden? Ga dan naar Butternutbox.com/devolksjury en krijg 50% korting op je eerste twee boxen.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Dit is deel 3 van 3, luister vooral eerst naar deel 1 & 2! Op 31 december 1921 wordt het ontzielde lichaam van de jonge advocaat Jacques Wijsman gevonden in een eerste klasse coupé. Hij is met drie kogels om het leven gebracht, er is niets gestolen. Of: bijna niets. Waarschijnlijk heeft de dader zijn jas opengeknoopt, zijn portefeuille gejat en daarna de knoopjes weer netjes dicht gedaan. Want Wijsmans portefeuille was na de moord zoek en bleef zoek. Maar wat zat er in vredesnaam in die portefeuille dat iemand zo graag wilde hebben dat ze er een moord voor wilden plegen in een trein?   Dit is een nieuwe, verbeterde versie van mijn allerallereerste afleveringen, anderhalf jaar geleden alweer, over de moord op meester Jacques Wijsman. Om te vieren dat mijn nieuwe boek in de winkel ligt , jawel, dat boek heet dus ook De moord op mr jacques wijsman, heb ik deze aflevering opnieuw opgenomen. Ik heb het podcasten inmiddels wat beter onder de knie gekregen. Hoop ik...   Mijn boek is inmiddels met gejuich onthaald. Het is al 'een pareltje' en 'geniaal' genoemd. Te koop bij alle grote jongens zoals bruna.nl en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00. Ik ga vertellen over de totstandkoming van de podcast, het boek, en, jawel, deel 2!  Meer Moord Podcast? Volg me op Instagram: @moordpodcast

Dit is deel 2 van 3, luister vooral eerst naar deel 1! Op 31 december 1921 wordt het ontzielde lichaam van de jonge advocaat Jacques Wijsman gevonden in een eerste klasse coupé. Hij is met drie kogels om het leven gebracht, er is niets gestolen. Of: bijna niets. Waarschijnlijk heeft de dader zijn jas opengeknoopt, zijn portefeuille gejat en daarna de knoopjes weer netjes dicht gedaan. Want Wijsmans portefeuille was na de moord zoek en bleef zoek. Maar wat zat er in vredesnaam in die portefeuille dat iemand zo graag wilde hebben dat ze er een moord voor wilden plegen in een trein?   Dit is een nieuwe, verbeterde versie van mijn allerallereerste aflevering, anderhalf jaar geleden alweer, over de moord op meester Jacques Wijsman. Om te vieren dat mijn nieuwe boek in de winkel ligt , jawel, dat boek heet dus ook De moord op mr jacques wijsman, heb ik deze aflevering opnieuw opgenomen. Ik heb het podcasten inmiddels wat beter onder de knie gekregen. Hoop ik.   Mijn boek is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00.  Meer Moord Podcast? Volg me op Instagram: @moordpodcast

Op 21 augustus 1910 verkoopt herder Jose Maria Grimaldos een paar schapen op de markt in het dorpje Tres Juncos in de provincie Cuenca. Daarna is het alsof de aarde hem heeft verzwolgen… De buurt roept meteen dat het moord was en heeft ook twee verdachten op het oog: twee anarchisten waar José Maria vaak mee samen werkte. .  Maar hebben die het wel gedaan? Deze zaak zou de geschiedenis ingaan als de grootste gerechterlijke dwaling in de Spaanse geschiedenis. Mijn boek De moord op mr. Jacques Wijsman is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00. 

Oudjaarsavond 1921, 20 uur 36. Het is een koude, druilerige avond. op station Hollandspoor is zojuist de trein uit Amsterdam binnengekomen. Een passagier die in de eerste klas coupé wil stappen zegt een beetje nijdig tegen de kruier dat er een dronken lap in de trein ligt. De kruier haalt zijn schouders op. Het is oudjaar, natuurlijk zijn er dronken mensen. Samen met een man in een hoek van de coupé. He, u daar! roept de kruier. De man beweegt niet. En dan zien ze het bloed....  Dit is een nieuwe, verbeterde versie van mijn allerallereerste aflevering, anderhalf jaar geleden alweer, over de moord op meester Jacques Wijsman. Om te vieren dat mijn nieuwe boek in de winkel ligt , jawel, dat boek heet dus ook De moord op mr jacques wijsman, heb ik deze aflevering opnieuw opgenomen. Ik heb het podcasten inmiddels wat beter onder de knie gekregen. Hoop ik dan he.   Mijn boek De moord op mr. Jacques Wijsman is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00.   

Deze week gaan we lekker weg in eigen land! Nou ja, mijn eigen land, in dit geval Spanje. Ik kom graag in Sevilla en slaap daar vrijwel altijd in hetzelfde, weinig romantische, maar o, zo comfortabele IBIS hotel ergens op een rommelig industrieterrein. Behalve dat ze reuze aardig zijn in dat hotel, een theeketel hebben en - niet onbelangrijk - honden toelaten, komt dit hotel ook met een ingebakken plaats delict. Op het parkeerterrein vond in de nacht van 10 op 11 augustus 1936 namelijk een laffe moord plaats.  Deze week is dat recies 87 jaar geleden en er is nog sinds een paar jaar weer veel te doen over het slachtoffer, Blas Infante, en over zijn moordenaar, de opperschurk Gonzalo Queipo de Llanos.  Luisteren dus!  Mijn boek De moord op mr. Jacques Wijsman is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00. 

op 27 januari 1992 horen de buren van Keith en Patricia Hall het stel flink tekeer gaan. De ruzie duurt een tijdje en loopt hoog op. Totdat het opeens stil wordt bij Patricia en Keith in huis. Heel stil. De buren horen de auto van het echtpaar, een blauwe Ford Sierra, een tijdje later wegrijden. Van Patricia Hall ontbreekt sinds deze avond elk spoor…. . De politie denkt al snel te weten wie Patricia's verdwijning op zijn geweten heeft, namelijk haar buitengewoon onsympatieke echtgenoot, Keith. Om hem tot een bekentenis te krijgen zijn ze bereid om wel heel ver te gaan... Mijn boek De moord op mr. Jacques Wijsman is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00.  . Ik keek voor deze aflevering de documentaire The Confession op Amazon Prime. Was dat de moeite waard? Nou... Luister nu! Op Spotify, Google en overal waar podcasts wonen! .   . #podcast #geschiedenis #celebesstraat #moordpodcast #oudefotos #Pudsey #Yorkshire #historisch #podcaster #indischebuurt #amsterdamoost #moord #waargebeurd #vanleddenhulsebosch #lizluyben #1903 #cultuur #historie #theconfession #patriciahall #demoordopmrjacqueswijsman #verdwijning #verdwijnen #verdwenen

  Deze week is het 120 jaar geleden dat in een schoenmakerij aan de Celebesstraat een bloederige moord werd gepleegd op de 27-jarige Geertje van der Laan. Zo bloederig dat het bloed over de drempel de tuin in liep.   Voor de 70e aflevering van Moord Podcast heb ik, heel toepasselijk, gekozen voor een van de eerste zaken van de Magiër van de Nieuwendijk, de grote Co van Ledden Hulsebosch.    De kranten stonden in 1903 bol van deze moord, vol met de gruwelijke details, het bloed, het jonge slachtoffer. De dader leek voor de hand te liggen: er was veel ruzie, daar op de Celebesstraat nummer 24. Maar had de echtgenoot inderdaad zijn vrouw de keel doorgesneden met zijn schoenmakersmes?   De jonge politie scheikundige Co van Ledden Hulsebosch heeft zo zijn eigen ideeën over de wat er gebeurde, daar aan de Celebesstraat...   En wat niet iedereen weet is dat mijn boek De moord op mr. Jacques Wijsman is inmiddels te koop bij alle grote jongens zoals bruna en bol.com, maar natuurlijk ook bij je lokale boekhandel! Die kunnen alle steun goed gebruiken. Wil je mij in levende lijve zien? Dat kan! Op 10 september is de boekpresentatie, op het Centraal Station in Amsterdam in Restaurant 1e Klas, van 16.00 tot 17.00. 

One morning in January 2013, a passerby near Centraal Station in Amsterdam noticed bright blue parcel floating in the IJ River. Many people had probably seen it and thought nothing of it but this person thought something seemed suspicious... and they were right. PATRON LINK: https://patron.podbean.com/mysterystillunsolved   SOURCES: https://nltimes.nl/2023/01/06/torso-found-adam-river-2013-confirmed-russian-art-dealer-aleksandr-levin   https://www.theartnewspaper.com/2023/01/09/cold-case-murder-victim-identified-as-russian-art-dealer-aleksandr-levin   https://news.artnet.com/art-world/art-industry-news-january-09-2023-2240068/amp-page   I have a few more to add, will update in a bit! 

Auto's razen over de Nieuwe Binnenweg en mensen haasten zich naar het Centraal Station. Het tempo van de stad ligt hoog en de druk van de maatschappij ligt zwaar. De coronacrisis deed hier nog een schepje bovenop: we voelden ons somberder en eenzamer. Maar er is ook iets positiefs: stress, en hoe je ermee omgaat, is bespreekbaarder geworden. Hoe gaat de moderne stedeling om met stress? Onze gasten en hun werk:Manon HillegersHoofd afdeling kinder- en jeugdpsychiatriehttps://www.erasmusmc.nl/hillegers-manonEric van DommelenOud-politieagenthttps://www.npostart.nl/de-optimist-eric-van-dommelenDe aflevering is gemaakt door de podcast-redactie van Erasmus Verbindt, in samenwerking met Omroep Rijnmond en de Erasmus Universiteit Rotterdam. Stadswandelingen is een productie van Klaenk. Originele muziek door Michiel van Poelgeest.Wil jij meer te weten komen over de podcast? Neem dan vooral een kijkje op www.eur.nl/stadswandelingen

President Biden kondigt aan dat de Verenigde Staten 31 Abrams-tanks gaan leveren aan Oekraïne. Eerder op de dag maakte de Duitse bondskanselier Scholz ook al bekend dat Duitsland om is en Leopard tanks wil gaan leveren. Ander nieuws uit The Daily Move Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens gaat kijken naar de rol van Rusland in de MH17-ramp. De Tweede Kamer eist excuses van landbouwminister Adema voor het fout informeren van de Kamer over het mestbeleid. In Amsterdam is de eerste onderwaterfietsenstalling geopend. Bij het Centraal Station komen er elfduizend fiets parkeerplekken bij. See omnystudio.com/listener for privacy information.

A feast of ophef this week as the widow of singer André Hazes sues a juice channel presenter who called her a 'gecremeerd kroket' while Belgium's prime minister gets his flags in a twist. Richard de Mos rolls up in a garish stretch limousine for the start of his trial, where he's accused of running a criminal network in the heart of The Hague. The government promises to send more tanks and weapons to Ukraine as soon as it can sort out the lease contract with Germany. Amsterdam unveils its giant bike shed at Centraal Station to global acclaim and grumbles from cargo bike owners. Dutch citizens turn out to have turned up more than 1,000 Bronze Age burial mounds during lockdown. And Ajax sack Alfred Schreuder after running aground against the plucky fishermen of Volendam. Amsterdam bike shed time lapse: https://www.youtube.com/watch?v=MEnJORukyBw Upside down flag: https://twitter.com/alexanderdecroo/status/1617874616730673159 Prinsenvlag apology: https://twitter.com/alexanderdecroo/status/1618209869995315208

Sander en Maarten ontvangen vandaag een architect met een heus rock 'n roll imago. De in Colombia geboren Roberto Meyer begon op zijn 23e als architect. Slechts een aantal jaar later sleepte hij de zilveren medaille op de Prix de Rome in de wacht, de staatsprijs binnen de architectuur. We kennen Roberto van projecten als het Centraal Station van Rotterdam en het voormalige ING House, ofwel ‘de kruimeldief'. Een berg aan ervaring, maar naar eigen zeggen leert hij nog iedere dag.

In plaats van dat architecten zich vooral bezighouden met nieuwbouw, werken ze steeds vaker aan renovaties, herbestemmingen en verbouwingen. Maar hoe bouw je voort op het bestaande? Hoe ga je om met de geschiedenis van de plek? Waar ken je waarde aan toe? En hoe neem je die nu mee in een nieuw verhaal? In de podcastreeks rondom ‘Gebouwen met geschiedenis' gaan hoofdredacteur Merel Pit en journalist Tracy Metz in drie afleveringen op zoek naar antwoorden. Merel en Tracy gaan in deze aflevering in gesprek met Vita Teunissen, partner van cultuurhistorisch landschapsbureau SteenhuisMeurs en Herman Hertzberger. Zij praten door over de waarde van bestaande gebouwen in de stad van de toekomst, waaronder het Centraal Beheer in Apeldoorn en het Centraal Station van Den Haag.

Nynke, Thom en Arco vertellen je over de belangrijkste historische gebeurtenissen van deze week. Met deze week de opening van het Centraal Station van Amsterdam.Weet je zelf een goed verhaal uit de geschiedenis? Deel die vooral met ons op Vriend van de Show.Alle Geschiedenis Ooit is een podcast van Dag en Nacht Media. Deze aflevering is speciaal gepubliceerd voor de Daily Drive van Spotify.Zie het privacybeleid op https://art19.com/privacy en de privacyverklaring van Californië op https://art19.com/privacy#do-not-sell-my-info.

Deze uitzending gaat over de ontstaangeschiedenis van het Centraal Station Amsterdam. Met als voornaamste vraag: waarom staat dit station eigenlijk waar het staat, de stad als een 'muur' afschermend van het IJ? Joost Ingen-Housz bespreekt met socioloog en historicus Eric Duivenvoorden het beslissingsproces dat voorafging aan de bouw van het station, en de verschillende alternatieve locaties die door de gemeente besproken zijn, zoals de Albert Cuypstraat of de omgeving van het Leidseplein.

... Afgelopen weekend las ik in de krant dat er één ‘vergistoerist' was aangetroffen in Amsterdam. Ik had nog nooit van dit woord gehoord, maar vond het zo prachtig dat ik besloot hierover te vertellen in de podcast. Met een vergistoerist bedoelen ze een toerist die zich helemaal heeft vergist in de datum. Deze toerist had zich uitgedost in een oranje outfit en keek teleurgesteld om zich heen op het Centraal Station van Amsterdam. ‘Waar is het feest?' Tja, hij was te laat ...Welkom  bij de podcast 5-minuten Nederlands, aflevering 86. Als je de tekst van de podcast wilt lezen, kijk dan op de website https://petje.af/5-minutennederlands. Als je de teksten van eerdere podcasts wilt ontvangen of vragen hebt, stuur dan een email naar 5minutennl@gmail.com.Mijn naam is Caroline, ik ben taaldocent op de universiteit en woon in Leiden. In deze podcasts vertel ik iets over mijn leven, over wat ik de afgelopen dagen heb beleefd of iets over de Nederlandse taal en cultuurSupport the show

Amsterdam is de nieuwste toevoeging aan de circuits in de smartphone-game Mario Kart Tour. Tijdens een virtueel rondje door onze hoofdstad kom je onder meer het Centraal Station, de pont over het IJ en diverse trams tegen. Naast Amsterdam doe je op deze baan in dit Mario Kart-spel ook even de Zaanstreek aan. Verder hebben bepaalde personages stereotype Hollandse (Volendamse) kleding gekregen. Meer horen over Mario Kart en games? Luister onze podcast All in the Game Ook in deze Tech Update: - De overheid trekt via Europa 230 miljoen uit voor projecten van onze techbedrijven - De veelbesproken pro-Russische cyberaanval op tech-bedrijf Okta blijkt enorm mee te vallen See omnystudio.com/listener for privacy information.

Gasten: Reinder Storm (Allard Pierson) en Gijs Hoen (Stadsherstel). In deze aflevering van Wie Wat Bewaart spreekt Jeroen de Vries met Reinder Storm over de cartografische bedrijfstak die in de 17-de eeuw tot grote bloei kwam in Amsterdam. In het Allard Pierson is daarover een tentoonstelling te zien, genaamd Geozone. Ook spreekt Jeroen met Gijs Hoen van Stadsherstel. Gijs is projectleider van het NACO huisje dat 17 jaar weg was uit Amsterdam, maar sinds december 2021 weer terug is op de Ruijterkade achter het Centraal Station. We spreken over de betekenis van Stadsherstel en het restauratieproject van dit huisje uit 1919. Wie Wat Bewaart is een programma van AmsterdamFM i.s.m. het Allard Pierson. In dit programma besteden we aandacht aan de Amsterdamse musea: aan de tentoonstellingen, de collecties en het werk van de conservatoren. Robert van Altena, Frans van der Beek en Jeroen de Vries verzorgen afwisselend de presentatie. Wie Wat Bewaart is te beluisteren onder AmsterdamFM via de diverse podcast platforms & op Salto Amsterdam. Foto: Het NACO-huisje Jeroen de Vries

In deze aflevering hoor je Astrid vertellen in wat voor vreselijke relatie ze zit opgesloten. Ze wordt door haar vriend herhaaldelijk mishandeld en verkracht en raakt uiteindelijk verslaafd. Na twee jaar verwoede pogingen te hebben gedaan om weg te lopen, krijgt ze het dan toch uiteindelijk voor elkaar. Ze pakt haar hele hebben en houwen, verlaat het huis en gaat werken achter het Centraal Station, bij de tippelzone.

Een Britse nieuwszender stuurde de voormalige Engelse wielrenner Chris Boardman in 2015 naar Utrecht om daar een item op te nemen. Want de Tour de France startte die zomer in Nederland, en Boardman vertelde de Engelse kijkers - staand op een drukke fietsroute bij het Centraal Station - dat de wereldberoemde Nederlandse fietspaden eigenlijk pas vrij recent zijn aangelegd. Deze aflevering gaat over fietspurno en dramatische demonstraties. De link naar mijn membership Het Lab waar ik het aan het eind over heb is https://www.schrijvenvoorinternet.nl/membership-het-lab

Het begon ooit in 1847 met Station Delftse Poort en sinds 2014 heeft Rotterdam het mooiste treinstation van Nederland.

Het is zomer! In deze aflevering blikken we vooruit, maar ook terug. Want hoe gaat het met de Apenrots, Feyenoord, de Olympische Spelen, de pakketkluis en wat is de tussenstand van het NK-tegelwippen? Aflevering 17 zit bomvol nieuwtjes en updates. Ideaal om te luisteren tijdens je roadtrip of stadswandeling. Entertainment gegarandeerd aangezien we tijdens de opname het zomerreces inluidden met Aperol Spritz. Veel liefs en dank! Op naar seizoen 3 van Landmassa! 1. Utrecht 10 minuten stad De Domstad gaat op de schop. De gemeenteraad stemde in met het bouwen van niet één, maar vier nieuwe centra. Goed plan? Bronnen: Architectenweb - https://architectenweb.nl/nieuws/artikel.aspx?ID=48727 Architectenweb - https://architectenweb.nl/nieuws/artikel.aspx?ID=50599 Trouw - https://www.trouw.nl/duurzaamheid-natuur/de-utrechtse-polder-rijnenburg-lijkt-een-ideale-bouwlocatie-maar-is-dat-wel-zo~b1b7b40e/ 2. Een tijdelijk stalen icoon Goed nieuws! Het is voor de bewoners en bezoekers van De Wallen niet meer nodig om te lopen. De ontbrekende brug ter hoogte van de Stoofsteeg is tijdelijk vervangen door een wel heel bijzonder exemplaar. Bronnen: RTL - https://www.rtlnieuws.nl/tech/artikel/4460251/laarman-stalen-brug-3d-geprint-mx3d 3. China is aan zijn max Het land wat maar al te graag hoge torens bouwt als stedelijke iconen, doet de hoogbouw de das om. Hoger bouwen dan 500 meter mag niet meer en lager enkel wanneer de plannen en bouw voldoen aan nieuwe regelgeving. Oh en lelijke architectuur mag ook niet meer. Bronnen: Youtube - https://www.youtube.com/watch?v=fotXoJCEja8 Trouw - https://www.trouw.nl/buitenland/china-zet-streep-door-extreme-hoogbouw~b07719ee/ Business AM - https://businessam.be/china-verbiedt-lelijke-gebouwen/ 4. Frank Gehry: schittering of verblinding? Deze vakantie bezoeken wij het nieuwste ontwerp van Frank Gehry in Arles. De signatuur van Gehry is goed zichtbaar in dit nieuwe LUMA Arles project. You love it or you hate it . Wat maakt dat wij dit nieuwste ontwerp van Gehry zo snel als mogelijk willen bewonderen? Bronnen: Dezeen - https://www.dezeen.com/2021/07/09/carbon-salt-panels-interior-frank-gehrys-arles-tower-luma/ 5. Waar kijk ik eigenlijk naar? Terwijl wij in Amsterdam in de opnamestudio zaten, vond er in een ander deel van Nederland een ramp plaats. In 1993 en 1995 waren er ook zeer hoge waterstanden in de Nederlandse rivieren. Wat hebben ze sindsdien met de Waal in Nijmegen gedaan? Bronnen: Werken aan programma's - https://www.werkenaanprogrammas.nl/voorbeelden/ruimte-voor-de-rivier Rijkswaterstaat - https://www.rijkswaterstaat.nl/water/waterbeheer/bescherming-tegen-het-water/maatregelen-om-overstromingen-te-voorkomen/ruimte-voor-de-rivieren Biesbosch Museumeiland - https://biesboschmuseumeiland.nl/ 6. Ik vraag dit voor een vriend Landmassa-luisteraars van het eerste uur Charlotte en Renee vragen zich af wat er aan de hand is bij het Centraal Station in Amsterdam. Bronnen: Gemeente - https://www.amsterdam.nl/projecten/deentree/ Het Parool - https://www.parool.nl/nieuws/zo-gaat-het-gebied-rond-centraal-station-eruitzien~b4cdf924/ Video AT5 over de ijsinstallatie - https://www.at5.nl/artikelen/195602/wereld-van-ijs-onder-witte-kubus-in-centraal-station 7. Viva la vakantie Ga naar onze site voor alle bronnen!

Route naar locatie 38 Links zie je de Wolkenkrabber en het beeld van Berlage. Je bent terug bij het Victorieplein. --- Stem: Job Cohen Productie: Freek Schröder Afbeelding: Amsterdam Museum (route periode 1936 - 1942) --- Transcript 'Tram 8' Deze tramlijn reed van de Rivierenbuurt naar het Centraal Station, via de Jodenhoek. Lijn 8 vervoerde veel Joodse passagiers. De anti-Joodse acties van de NSB, begin 1941 (genoemd in aflevering 22), vonden ook bij de tram plaats. In de Weesperstraat, toen nog een smalle straat door de oude Joodse buurt, gebruikte een conducteur van lijn 8 een keer zijn wisselijzer om NSB-ers die Joden molesteerden van de tram te slaan. Op 9 juli 1942 werd de lijn opgeheven, na het verbod aan de Joden om per tram – of welk vervoermiddel dan ook – te reizen. Toch stapten er in 1942-1943 nog Joden op de tram – onder dwang en vaak 's nachts. De bezetter gebruikte het trambedrijf voor het transport van de Joden uit hun woonbuurten naar de Hollandse Schouwburg en naar de treinen met bestemming Westerbork. Het beeld van de spookachtige nachtelijke tramritten is door de schrijfster Grete Weil opgeroepen in haar roman ‘Tramhalte Beethovenstraat'.

Wandel mee of luister vanuit je luie stoel! De audiowandeling door Amsterdam-Centrum heeft een lengte van 5 kilometer en duurt, inclusief luisteren, ca. 2,5 – 3 uur. De wandeling loopt van het Centraal Station naar de Munt en terug en staat o.a. stil bij gebeurtenissen langs die route, zoals de schietpartij op de Dam van 7 mei 1945 en het neerstorten van een Brits vliegtuig bij het Muntplein in 1943, maar voert ook langs de cafés waar zwarthandelaren en WA’ers kind aan huis waren en een zeventiende-eeuws pand met zestien onderduikers. Naast de audiowandelingen is een audioboek beschikbaar met de historische achtergronden van de Duitse bezetting, evenals deze wandeling gebaseerd op de tekst van 'Atlas van een bezette stad'. Meer informatie, een kaartje en gpx-bestand is te vinden op www.atlascontact.nl/bezettestad

In deze bijzondere aflevering slenteren door één van Nederlands oudste steden: Utrecht. We rijden met de trein het Centraal Station binnen en starten vanaf daar onze wandeling door de binnenstad - in hartje winter. We komen langs eenden die ronddobberen in de Singelgracht en horen koerende duiven. Uiteraard horen we ook die andere natuurlijke bewoner die hier zijn habitat heeft: de mens. Voetstappen, spelende kinderen, flarden van gesprekken, fietsers en verkeer. En wat zou een wandeling in Utrecht zijn zonder het carillon van de Dom? De Buitendienst word je aangeboden namens ANWB. (Concept: Airborne / Samenstelling: Victor Dekker & Henk Meeuwsen)

"Brusselse jongeren zouden een troef kunnen zijn voor de politie," zegt rechtenstudent en activist Yassine Boubout tegen Melina Verbeeck in A La Carte. "Jammer genoeg rekruteren de korpsen te weinig bij die jongeren. Dat komt vooral omdat de politie niet geliefd is in de wijken."Boubout: "In sommige Brusselse buurten is de kloof tussen jongeren en politie zo diep dat sommige mensen de politie niet meer bellen, zelfs als de nood hoog is." Zelf heeft hij onlangs tijdens een betoging aan het Centraal Station pepperspray in het gezicht gekregen en is hij opgepakt. Boubout dient intussen klacht in tegen de politie-inspecteur die dat gedaan heeft.

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Pop-up guerrilla podcast vanuit metro 54 in Amsterdam! Op het ritme van de metrohaltes gaan we in gesprek over het belang van een nachtmetro voor Amsterdam.    In deze editie van MOB (Mobiele Omroep Bijlmer) - Guerrilla Metro Podcast – veranderde de metro in een rijdende studio. Reizigers luisterden via silent disco koptelefoons live mee naar interviews, optredens en gesprekken met mensen uit het nachtleven. Heb jij je ook niet altijd al afgevraagd wat je medereiziger luistert?     In zes metroritten van Centraal Station naar Gein maakt MOB zes - Guerrilla Metro Podcast -episodes waarbij de metro de eindregisseur is. Een pleidooi voor en onderzoek naar de nachtmetro!     Concept en regie: Jesper Buursink  Hosts: Dija Kabba en Sydney Lowell  DJ: Ikael Melchizedek  Floormanager: Eli Guerrero en Lisa Marsman  Aftermovie en photopgrahy: Sangiorgio ‘Dallajee’ Blonk  Post-edit: Mitchell van Ommeren     Mogelijk gemaakt door: HOBU en 11United

Op dinsdag 25 augustus sprak Tijs van den Brink af in Rotterdam te gaan fietsen met Cora van Nieuwenhuizen, de minister van Infrastructuur en Waterstaat. Terwijl ze langs het Centraal Station, het Kleinpolderplein en Rotterdam-The Hague Airport fietsten, praatte de twee over de coronacrisis, rekeningrijden en milieuvriendelijker vliegen.

Deel II van onze podcast over de Schietpartij op de Dam. We spreken met Johan de Jongh. De vader van Johan, Jan, wachtmeester bij de Marechaussee, kwam om het leven tijdens het vuurgevecht rond het Centraal Station, vlak na de gebeurtenissen op de Dam. Vele jaren later bleek Jan voor het verzet gewerkt te hebben, en speelde een cruciale rol bij het kalmeren van de situatie op de Dam. Er is een gedenksteen voor Jan de Jongh bij de plaats waar hij is overleden - het Victoria Hotel. Deze is geadopteerd door OBS De Burght. Bij het hotel is elk jaar een herdenkingsmoment, waarbij kinderen van deze basischool, de Marechaussee en Johan de Jongh aanwezig zijn. Behalve dit jaar. Johan vertelt ons zijn verhaal over de telefoon.

Walking over a bridge, midway between my position and Centraal Station, is a young lady swinging her arms in a way that conjures up images of happiness; which, in turn, reminds me of the many different ways people walk...

Small-wheeled bicycles, sleeping canal boats, the redesign of the front of Centraal Station, and the St. Nicolaaskerk are just some of the topics discussed in this episode.

Op het Centraal Station van Den Haag ontmoette ik Kristel Keuren. Na de Toneelacademie in Maastricht is ze al op jonge leeftijd het trainersvak ingerold. In de bomvolle 'Huiskamer' spraken we over het vinden van jouw nest, de kracht van mediteren en Tandem Talks van Seats2Meet Utrecht. Meer over Kristel vind je op haar LinkedIn of op www.storytellingburo.nl. Tune: “Corporate Presentation" by scottholmesmusic.com --- Send in a voice message: https://anchor.fm/gaaf/message

Samen blikken wij, Koen en Marc, terug op onze week: is de blauwe maandag de harde werkelijkheid en is een sporadische koude douche niet onvermijdelijk? Is de kwaliteit van alcoholvrije drank al hoog genoeg om ook daarin ons heil te kunnen zoeken tijdens 'droog januari'? En zijn dure naamswijzigingen, die onder andere stations ondergaan, de moeite waard? Dat en uiteraard ook deze week de strijd om de gore snack, tien nummertjes die we op ons hart hebben en muziekpraat. Vrijdag 17 januari 2020

Met vandaag Pepijn Schmeink, mede-oprichter van Jack Bean, een spraakmakende en vernieuwende veganistische fastfoodformule. In Rotterdam, tegenover het Centraal Station startte hij een jaar geleden de eerste vestiging van Jack Bean, samen met zijn compagnon Mathijs Huis in ’t Veld. Aan ambities geen gebrek. Hij wilde de komende de strijd aangaan met giganten als McDonalds en Burger King. Zijn missie: lekker en verantwoord plantbased fastfood toegankelijk maken voor de massa. Je hoort in deze uitzending: • Hoe Pepijn werkt aan de groei van de eerste veganistische fastfoodformule van Nederland • Wat de uitdagingen zijn om de consument te verleiden tot 100% plantaardig eten • En hoe hij de komende jaren verder denkt te kunnen uitbreiden

Welk bedrijf haalt de meeste medewerkers uit de file en wint de award 'Spitsbreker van het jaar'? Na lang wikken en wegen heeft de jury gisteren, tijdens een speciale SpitsBreikers-bijeenkomst op het Centraal Station in Amsterdam, de vijf finalisten van de competitie bekendgemaakt.

Hee welkom bij een nieuwe aflevering binnen het metrostel! Vandaag worden Derk en Frides Ministers van Tobiasland en verzinnen we de 8 fun facts over de metro van Tobiasland. Veel luisterplezier!

Hannie van der Weer over: 1) Single-zijn (en hoe je hoop kunt hebben terwijl dingen enorm gecompliceerd kunnen zijn) 2) Jezelf in je potentie leren zien, in plaats van in je gebrek (en dat je een appelboom bent) 3) Met een megafoon over Jezus praten tijdens de gaypride op het Centraal Station in Amsterdam (en […]

Het hele idee van stadsplanning, toekomstvisioenen en jeugd (het is de kinderrijkste deelgemeente van West-Europa) werd door het Holland Festival meegegeven aan de eerstejaars van de opleiding Theaterdocent van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. De 12 studenten werden de wijk ingestuurd om er uiteindelijk met iets te komen dat over utopieën, dystopieën, muziek en Octavia Butler zou gaan. Op zaterdag 15 juni werd het resultaat van hun werk gepresenteerd aan het publiek. Het gevolg van de inspanningen van de studenten was een audiowandeling, onderbroken door performances. Het speelde zich allemaal af op het uiterste puntje van IJburg, daar waar Lijn 26 omkeert, terug naar het Centraal Station. Gastgever van het geheel is de stichting Right About Now, die een pand bewoont in een complex waar studenten en statushouders samen wonen. Iets dat in totale harmonie met de buurt verloopt, na aanvankelijke bezwaren van omwonenden.

Alles wordt slimmer, via technologie die we zelf gebruiken maar ook door ontwikkelingen in de stad. In de publieke ruimte wordt de mogelijkheid om ons te tracken steeds groter. In deze aflevering verwondert mediadoctor Vincent zich over hoe tracking zich manifesteert in de stad, dit doet hij samen met hoogleraar Michiel de Lange, werkzaam bij de Universiteit Utrecht bij het departement Media- en Cultuurwetenschappen, en ook schuift Onder Mediadoctoren-student Frederique Teillers aan. We hebben het over de smart city, en welke onderdelen zoals het verkeer zich aanpast met technologische ontwikkelingen. In het interview spraken we digitaal antropoloog Dorien Zandbergen over haar documentaire Smart City: op zoek naar de slimme burger en slimme lantaarnpalen. Het item gaat in op hoe je getrackt wordt als je door het Centraal Station loopt. Een simpele wandeling blijkt digitaal nogal ingewikkeld te zijn.

Have you ever found yourself in a stressful or dangerous situation and had a complete stranger offer assistance? As if they’d been placed there, by fate, or impossible coincidence, miraculously timed to step in and help … And then, just as mysteriously, disappeared? Maybe looking back it seems like the Universe was using this ordinary person as a divine messenger for you — an ordinary vessel, but with a supernatural role and unbelievable timing. But have you ever experienced this phenomenon in such a way it left you wondering if these helpful strangers were even human beings at all? ORIGINALLY PUBLISHED AS: Stranger Angels - Part 1 Stranger Angels - Part 2 The Paranormal Memoirs Are you new to podcasts? How to subscribe to my podcast free HOST LINKS sladeroberson.com Get an intuitive reading with Slade Download a free ebook and meditation Automatic Intuition Patreon.com Support this Show TRANSCRIPT Have you ever found yourself in a stressful or dangerous situation and had a complete stranger offer assistance?  As if they’d been placed there, by fate, or impossible coincidence, miraculously timed to step in and help…And then, just as mysteriously, disappear? Maybe looking back it seems like the Universe was using this ordinary person as a divine messenger for you. An ordinary vessel, but with a supernatural role and unbelievable timing. But have you ever experienced this phenomenon in such a way it left you wondering if these helpful strangers were even human beings at all? My name is Slade Roberson.  For over ten years, I’ve been a professional intuitive counselor and the author of the blog Shift Your Spirits, where I try to write about spirituality with fewer hearts and flowers than most New Age blather.  I also mentor emerging intuitives, psychics, and healers in a program called Automatic Intuition. Now a quick FYI before we go further — I’ve added a new feature to the show. For years now, before I send out a blog post, I try to tune in and listen for something that will speak directly to you, that will serve as a message. Like an oracle. And I get email replies, every week, with tons of you saying the post was a direct answer to a question you had. This is a really popular phenomenon -  for both of us - and I want to bring that to the podcast… So At the very end of this episode, after my final links and credits, I have a channeled message for you.  Be thinking about a question or concern you have. It may be answered by the show itself. But hold it in your mind and I’ll come back on at the end and leave you with something extra… OK So,  Back to the show.  Today, I want to share one of my own experiences with what I call stranger angels… (although I would never have used that terminology at the time…) In January 1992, when I was twenty-two years old, I traveled to Europe.  I flew to London with a small group of friends and stayed for a few days before splitting off from them to go meet up with another friend Allison who was waiting for me in Paris. We had arranged to connect at a specific hotel between the Latin Quarter of the 5th Arrondissement and the 13th Arrondissement on a Saturday morning — but the only trains I could take required that I arrive either half a day early or half a day late. So, I opted to travel in the wee hours of Friday night/ really early Saturday morning which would put me in Paris at 1 am. We were going to share a room, but I figured I could splurge and check into my own room for one night at the same hotel and sleep for awhile until Allison woke up. I only had a little bit of British cash when I left London, but I wasn’t concerned — all the train stations I’d ever been to in large cities like New York and London were always bustling with activity at all hours, even in the middle of the night. So I figured I could go to a money exchange when I arrived in Paris and turn in some American traveler’s checks for francs.  After the Channel boat crossing, which was actually pretty crowded, there were only four other people in the car on the train with me — two girls from New Jersey, Joanna and Julie, an Australian guy who eventually introduced himself as James, and a nondescript man in a khaki-colored trench coat who remained several rows away, never joined in our conversation, but nevertheless seemed to always be staring and closely watching us whenever I glanced over at him. The Jersey girls made entertaining companions, they were chatty and easy to be with; James from Australia was shy and although he moved closer to sit near us, he mostly just listened to the conversation. I was unprepared when I arrived at the Gare du Nord train station in Paris to find it an absolute ghost town — every kiosk, cafe, ticket booth, and bank was dark, locked up with those roll-down gates like you see on the front of mall stores when they’re closed. This was a Friday night in Paris; I thought there would be people everywhere. The Jersey girls yelled a cheery goodbye and snatched one of the only waiting taxis, and James melted away into the streets with the small crowd who exited our train from other cars. I wandered around in an awkward circle, looking for signs of activity, and quickly realizing I was not going to find any. This was a really ill-planned arrival. I had been so comfortable in London — I was traveling with friends from the US; staying in the apartment of British nationals; there was no language barrier; not to mention a kind of “past-life” familiarity that was at least partially supported by recognizable landmarks from years of studying English literature. Now I was alone in an abandoned metropolis with just enough high school French to read signs and grunt nouns and adjectives and to possibly butcher a verb conjugation or two, in a pinch. I was an obvious tourist carrying everything I had in an enormous pack; an easy target for a mugging. I was actually thankful there was a freezing fog everywhere to ensure the streets were emptier than they might otherwise have been. There was only one other person anywhere nearby that I could appeal to for directions. And he was watching me. The man in the khaki-colored trench coat, who had been staring at me on the train, was lingering, lurking at a casual distance. At least he was a familiar face, and if he had just arrived from England then chances were good he spoke my language. Feeling like a child who’d lost his mom in the mall, I walked up to him and began babbling about my circumstances — where I was trying to get to in the city, where I might find a money exchange… Why was Paris of all places shut down like this on a Friday night? I felt no sense of danger from him. Honestly, I suspected he might be cruising me, and I was more than willing to play along with that a little bit in exchange for crucial information. I was confident I could politely fend off any sexual advances, if that was his motive. As I talked to him, I realized there was something vaguely off about him. In the back of my mind I was cataloguing the details of his manner and appearance. He introduced himself simply as “Uh… John” and something about the way he said it sounded like a lie made up on the spot. When he spoke, his voice was soft and polite, yet he made no facial expressions. He was absolutely emotionless. He spoke English, yet I could detect no traceable accent — it wasn’t British, or American, or Australian. I can picture his face clearly and I would immediately recognize him if he walked into the room right now— but I can’t really describe much about him that would be identifiable or unique. His eyes were an unusual icy blue, but other than that… He could have been thirty… or he could have been forty or even fifty. His hair might have been a dirty blond… or maybe a light brown, or even silvery-gray. He was dressed from head to toe in monochrome — his pants and shirt were the same colorless beige. Only his shoes were a different color (and I noticed that, despite the cold, he wasn't wearing any socks). His clothes had creases in them, as if they had been taken directly out of packages. I felt like if I could have checked inside his collar I’d find price tags still attached. It reminded me of when I’d worked in retail stores, the way the body forms we dressed for the window displays appeared before the clothes had been steamed. That was it — he looked like a living mannequin. He looked too new, too perfect — yet totally unremarkable. He had absolutely no body hair — zero -  no stubble, no shadow, no hair on his wrists — not even the faint down that a woman or a child might have. He gave off an anonymous perfume that smelled exactly like… unscented dryer sheets. Even his breath was like a warm load of clean towels. John was… supernaturally ordinary. He offered to informally exchange the small handful of British pocket money I had on me — I handed him what amounted to less than five bucks, and turning away from me for a moment (probably to keep me from seeing into his wallet, I suppose) he produced a bill that, although still a modest amount, was at least quadruple the value of what I’d given him. “But it’s not enough for a taxi all the way from here,” he said. “You’ll need to walk quite a way first, as far as you can.” Using a rail map posted on a wall for reference, he showed me where I was and where I was headed. “Once you are in view of Notre Dame, or come to the Seine, you should be close enough to hail a driver to take you the rest of the way to your exact destination”  He hesitated for a second and then offered to walk with me. I told him that wouldn’t be necessary — I appreciated his kindness but I anticipated it might be more difficult to get rid of him later if I needed to. Before we parted ways outside the station he also warned me about the dangers of walking through this part of Paris in the middle of the night. He ominously advised me to “Be invisible,”  As far as ensuring that my path was relatively deserted, the weather was probably a blessing; but the grace of the cover it provided me came at a price — it was miserably freezing cold. The moisture in the air was just light enough to remain a dense fog, but it soaked me as well as any steady drizzle might have… It was a long, harrowing (shitty) night. I would need another thousand words here to itemize the petty trials of that night’s walk. My feet were blistered and swollen for days… I could not get warm the entire week that I spent in Paris… But to simplify the story, I can’t recall many times that I have felt that physically vulnerable. Had I been a crow, I could’ve kept moving directly south, but the streets were a crooked, uncooperative labyrinth that required constant course correction. I expended a lot of energy “being invisible” as I had been instructed. I encountered very few people — a handful of prostitutes propositioned me from the caves of doorways and shopfront awnings; I constantly crossed and recrossed streets to avoid anyone on the sidewalk; I ducked into phone booths from time to time to collect myself and maintain my bubble of cloaked energy. It didn't take me long to realize that John was following me. He remained a block or two behind me, and stopped when I stopped. Who has nowhere to be and nothing better to do than to follow me through the streets of Paris at 3 am in the middle of January? A serial killer? But I have to admit maybe I was a little comforted by his strange yet at least somewhat familiar presence over the alternative of being completely alone. Hours later — after walking and walking for hours — I spotted the recognizable architecture of Notre Dame. Soon after that, I was across the Seine and in the Latin Quarter. Thinking surely I was close enough to afford a cab the rest of the way, I stopped a driver and spluttered my destination.  He laughed at me and pointed — to the street I was seeking, which was about a few hundred feet away. I walked up and down that street for another hour — not only was the hotel not there, the very street number itself did not exist. After pacing back and forth and carefully tracking the building numbers to convince myself I wasn’t hallucinating, I was literally in tears. In frustration, I sat on a bench and surrendered to having arrived at being finally and totally lost. That’s when I saw John again, across a square formed by a jumbled intersection of streets. I was just pissed off enough and desperate enough at this point to walk right up to him and demand to know why in the Hell he was stalking me. He disappeared down a side street that looked like an alley and I followed him. But it wasn’t an alley at all — It was an improbable, completely eccentric continuation of the street I had been pacing up and down. The numbers picked up and continued. No sign of John, but there was the hotel. That Monday, a few days later, I was with my traveling companion Allison and her friend Natalie. We were walking from the Champs-Elysees headed to the Eiffel Tower when someone waved at me from the window of a restaurant. It was Jersey Joanna and Julie, smiling and waving excitedly at me. it was such an unexpected joy, the unlikely synchronicity of seeing these familiar faces.There were two men sitting with the girls who turned around to see who they were waving at. One of them was James the Australian guy — and I thought Wow! They ran into him again too? That’s kind of cool. What are the chances? And then I made eye contact with the Other guy. It was John. Why would he be with them? They never even spoke on the train… Allison was like “Do you know those people?” She was looking at me like — How is it even possible that you would just run into someone Here? I was kind of too overwhelmed in the moment just trying to process the coincidence to explain how huge it actually was, so I just said. “Yeah. They came over with me on the train from London.” But that wasn’t the last time I saw John while I was in Europe. I saw him again, a few weeks later, on the day I was mugged at gun point in Amsterdam. My time in Paris was… difficult. I felt stressed, distracted, uneasy, but also mute and invisible. I’m someone who talks a lot, but because my roommate Allison was fluent in French, she did all my talking for me. Her friend Natalie was a French national, and although I’m sure they didn’t purposefully exclude me, they chattered away with me along as a silent third wheel, just listening, catching only about fifty percent of what they said. They dragged me through two full days of the Louvre… Madonna-and-Child, Madonna-and-Child, Madonna-and-Child — “Oh, look, the Mona Lisa; neato” — Madonna-and-Child, Madonna-and-Child… Endless palatial corridors of Madonna-and-Child.  I felt like I was stuck in some virtual reality walk-through of a really tedious Art History textbook. I told Allison “If I don’t see something painted after 1890, I’m going to lose my mind.” So I ducked out and went for some amazing (much needed) inspiration from the modern art collection at the Pompidou Centre — without the girls. When Allison and I were finally alone in our room that night and she switched back to English, my voice came out thick from lack of use. And when we spoke, we bickered. She kept asking me. “What are you looking at?” I was standing by the window — again — peering out through a gap in the curtains, not really conscious of what I was doing or that it was even noticeable until she pointed it out. She accused me of acting paranoid, day after day — constantly looking back behind us when we were walking, checking and re-checking the lock on the door, and lurking near the window watching the street. She said “You’re making me nervous. It’s like we’re being followed.” I couldn’t explain myself so I let her believe I was just being a pill; that I was miserable being in Paris with her. (Which I kinda was.) I told her I was going to cut my stay short and go to Amsterdam alone. She didn’t protest; I’m sure she was relieved to spend her remaining days with Natalie without having to be my translator.  Maybe France simply did not agree with me.  Arriving in Amsterdam I immediately regained the better mood and sense of comfort I’d had when I began my trip in the UK. I met a couple my age from San Francisco, Marty and David, who were staying in my hotel. They had been in Amsterdam for most of the previous week, their last three days coincided with my first three; they were able to show me around to all the “best” places nearby they’d discovered to hang out and eat, reasonably inexpensive ones that weren’t such tourist traps. We went out to some great clubs every night and, best of all, I could participate fully in conversation again. I had exactly the kind of traveling experience I had hoped to have. I became attached to Marty and David pretty quickly, and when they departed, their absence was palpable. I had little expectation of achieving that same sense of joy or meeting other strangers I could click with so effortlessly.  Truly, my intuition said “Might as well go ahead and leave” — but there were a few sites I wanted to see while I had the chance and they seemed appropriate for that lonely, invisible state I had fallen back into. The first day on my own, I went to the Anne Frank House (a profound adventure that deserves its own story sometime) and then I came back to my hotel room and watched the flocks of thousands of birds that would wheel out into the sky each evening at dusk above the Centraal Station just across the canal from my window, moving together like an enormous tornado or a computer-animated coming swarm in a killer bee movie. They would hover in a shifting cloud for close to half an hour, as if they knew they were performing for an audience. The next day I chose to walk across town to the Van Gogh Museum. It was a fortunate serendipity on some levels — there was a special temporary traveling exhibit on Mackintosh Art Nouveau, which is absolutely my favorite art history design period ever. The entire upstairs of the museum was converted into complete rooms that replicated Art Nouveau interiors, and there was a small movie theater playing a documentary on the period. Although there were a half-dozen other people in the theater with me, I felt like the installation existed at that time and place just for me — like I had successfully manifested it… and I had more of these intense past-life memories that had made my time in England feel so electric. When the credits scrolled across the screen and the lights came on, I pulled myself up with a satisfied sigh and headed reluctantly toward the exit. I’m sure if you’d been there watching me, you would have seen the smile on my face MELT when I saw ….  JOHN sitting in the back row. Part of me was like Are you kidding me? But my physical response was fear — I didn’t even look at him, I just kind of weirdly acted like I hadn’t seen him — like you do when you see someone you don’t want to run into— and I just fled the museum. The wind that channeled between the buildings was the only thing that kept me from running all the way back to my hotel — I would round a corner and find the signs and traffic lights swinging wildly, and I’d have to lean into the force of the wind as if I was hiking uphill. It created that horrible sensation you have when you’re being hunted in dreams, your body stuck in slow motion, your limbs lagging behind the directions of your mind. It’s easy for me now to look back and wonder about the questions that must have been going through my mind — Who is this guy? Why would he be following me like this? Is he a stalker, a serial killer — maybe he’s some kind of cop who mistakenly thinks I’m a serial killer? Why would anyone want to tail me? And you know How is it even possible that he can keep up with me from one city to the next? At the time — honestly — I did not care. I wasn’t thinking anything except "I want to go home.” I hurried from the museum as if the United States was just a few miles away, and if I could move fast enough and push myself, I might reach it before I ran out of breath. I’d been abroad for about a month at that point — maybe I just wasn’t as “worldly” as I would’ve fancied myself to be; maybe all these enormous gray winter cities were smoothing away the edges of my personality… maybe I was just incredibly homesick and this was what that felt like. But more than anything, I felt threatened. I felt unsafe. I felt like I was in danger… and the stranger behind me, who I couldn’t seem to shake, corresponded with this atmosphere of fear. Fear often turns into anger (especially for me) and the anger gets directed at the person you blame for making you feel afraid. (Regardless if that’s appropriate or not) But at some I wasn’t just running away anymore, I was also fuming, and I knew it was building up ( and like, God help him if he actually caught up to me) – which, I kinda wanted to happen. I may have looked like I was moving away from him, but I was really marching toward the break where I would turn around and just RAGE. I heard a voice in my head (a man’s voice, not my own) say: You are powerful. And I answered back: I AM powerful. You are protected, the voice said.  And that slowed me down a little bit. You are fine, the voice assured me. Now, I was out of breath. There was a stitch in my side. I’d dropped into a slower pace of determined, sustainable endurance, and the words I was hearing rearranged themselves in a sing-song affirmation in time to my foot falls: I am powerful, I’m protected, I am fine / I am powerful, I’m protected, I am fine / It became a mantra, a chant that helped me maintain my speed, it pulled me along, but also calmed me, put me into an altered state. I came face to face with this man with dreadlocks who was standing right in my path. I ducked to the side to go around him and he matched the movement in what seemed like one of those awkward “Excuse me, after you” kind of dances But Dreadlocks wasn’t trying to pass me, he was shadowing me, mirroring me, “guarding” me like a basketball player. When I just stopped, he walked right into me as if he were going to embrace me with one arm and shake my hand with the other. He grabbed me and held me close him, and shoved a gun against my belly. At least, a pocket full of something meant to feel like the nose of a handgun. “Money,” he said to me in English. “Come on.” Two things flip my switch: being assaulted or bullied being in the presence of someone I care about who is being assaulted or bullied When I was in my twenties, I had virtually no ability to manage defensive anger and my temper turned on and up in one direction – full-on, unbridled, absolutely ape shit. No warning, no ratcheting up by degrees… And it came with a loud, hateful, free-style narration. My Daddy used to say that I had The Kind of Lip That Will Get You Killed in The Wrong Circumstances. My friends in college were amused by my tongue-lashings and called this aspect of my personality “Julia Sugarbaker.” I doubt Dreadlocks would have ever predicted the manner in which I responded. He had no way of knowing just how pumped up on anger and fear I already was. I probably looked like someone running away, which his instincts identified as prey – but what he ran right into was Royally Pissed. When my words came out, I screamed them, berating the pedestrians who passively walking by as much as my mugger, and on some level, I was screaming at John. “You have got to be fucking kidding me. You’re going to mug me, in broad daylight, two o’clock in the afternoon, in the middle of the damn street? And you expect me to believe you’ve got a gun and you’re going to shoot me with it in front of all these people for spare change? You know, it’s no shock to me that every fucking piece of shit would-be thug in America actually does carry a gun because our whole society prides itself on the fact, but in the Netherlands, man, really? That’s a pretty big deal for you to be carrying here, isn’t it? I mean, you’re either a serious hard core criminal or you’re faking it. You’re obviously small time, because why else would you be holding me up for a handful of cash that won’t even buy you a cup of coffee? What is that in your pocket anyway, a plastic cigarette lighter?” Dreadlocks glanced around nervously at the crowd I was drawing and said under his breath “Man, cool down. Just give me some money, that’s all I want.” I shoved my hand into my pocket and pulled out some Dutch coins and the crumpled, sweaty French bill that John had given me that night at the Gare du Nord. I’d never spent it. I had continued to carry it around like a talisman. I was even a little bit pissed to be giving up something I’d come to think of as a souvenir. Dreadlocks-man held out his hand between us and I slammed the money onto his palm, slapping it hard enough that the coins leapt and pinged off a grate in the sidewalk. He held onto the French bill, looked at it quickly, and shook his head like he was disappointed with me. “Man, come on,” he said, as if he were trying to say “I can’t do anything with this…” “No? Cause you said all you wanted was money; that’s all I got; that’s all you’re getting. Would you rather have some traveler’s checks you can’t possibly exchange without an ID and a really good forgery? If so, you’ll need to walk me back to my hotel and let me get them out of my room safe for ya, you wanna do that?” He looked at the French bill again like he was trying to decide whether or not to just give it back to me. “Come on,“ he pleaded one more time. I saw him look over my shoulder and his eyes re-focused. I knew exactly who he was looking at. In a much lower, confidential, whisper I said to him. “You see that man behind me, the one in the trench coat? …Yeah, I can see that you do… You’ll notice I also don’t even need to look because I know he’s back there. He’s been following me for two weeks. He’s some kind of cop, or some kind of detective, I don’t know who or what he is, but he’s watching me, and now he’s watching you too. You just got that guy for a witness.” It really wasn’t a bluff; and maybe the authenticity of my confession gave it power. At any rate, the doubt and confusion played out quickly. The Dreadlocks guy backed away slowly at first, clearly keeping his eyes on John, and then he turned and ran. I was so jacked up on the adrenalin of the situation, I swiveled around with the full intention of finally laying into this “stranger” John who was following me. I was mad enough to punch him.  Of course he was there, just as I knew he would be, keeping to his minimum fifty-foot distance. John just opened his hands and held out his palms, slightly shaking his head. He grinned with a kind of lop-sided, regretful smile. He looked, more than anything, sad and… apologetic. As if to say, “Sorry that it had to be like this.” And then he just walked away, back in the direction we’d come from. He was just swallowed by the crowd. I’ve attempted to relate this story without interpretation, because at the time it happened, and for many years after, it was just an odd mystery that became one of those “the time I was held up at gun point” stories. Knowing what I speak about and write about these days, of course, you’re gonna infer some paranormal or spiritual significance... Honestly, it may not even compare that well to the more profound angelic intervention stories you might have heard — it just happens to be one that happened to me. And I’m sharing it with you because it’s an event that came up again a decade later. This is just a Prologue. In 2002, ten years later, I met a man named Jesse — who somehow already knew these events had happened to me — and he’s the one told me What It All Meant. So... thanks for listening and stay tuned to the next episode of the Shift Your Spirits podcast… For show notes, links, and all the past episodes please visit shiftyourspirits.com You can subscribe to this podcast in iTunes or Stitcher or whatever app you use to access podcasts. If you’re new to podcasts, it’s that purple button on your iPhone. Click it, search Shift Your Spirits and hit Subscribe - then all the episodes will be there for you, automatically. And you can take them with you to the gym or listen in your car … that’s what I love about podcasts. Also, if you want to support the show, it would really help me out if you’d leave a rating and a review in iTunes, and share it with some friends you think would be into it. If you’d like to get an intuitive reading with me, or download a free ebook and meditation to help you connect with your guides please go to sladeroberson.com and If you’re interested in my professional intuitive training program, check out automaticintuition.com BEFORE I GO I promised to leave you a message in answer to a concern or question you may have. So take a moment to think about that—hold it in your mind or speak it out loud—I’ll pause for just a few seconds….right…NOW MESSAGE Your situation needs some forgiveness. You need to let go of any past anger you’re holding onto. It’s holding you back. You either need to forgive someone else…OR You need to forgive yourself... For placing unrealistic expectations on this situation.  I'LL TALK TO YOU LATER

Van de 198 demonstranten die in Maassluis wilden betogen tegen Zwarte Piet en vandaag in Rotterdam werden opgepakt, zit er nog één vast. De politie Rotterdam heeft alle andere arrestanten vanavond vrijgelaten. De man die nog vastzit wordt verdacht van poging tot zware mishandeling.De activisten van Kick Out Zwarte Piet werden massaal opgepakt omdat zij een demonstratieverbod negeerden. Ze zouden een verbod op demonstreren hebben genegeerd. De betogers droegen borden met opschriften als 'Zwarte Piet is Racisme' en 'Black Facing = Disgracing'. Ze zijn afgevoerd met een bus. [Tweet:https://twitter.com/maikelcoomans85/status/797411537661083648]De actievoerders waren gestrand in Rotterdam. Dat gebeurde volgens actiegroep Kick Out Zwarte Piet toen twee bussen met activisten werden tegengehouden.''We zijn al bijna direct na vertrek gevolgd door motoragenten'', zei een woordvoerster van Kick Out Zwarte Piet. ''In Rotterdam zijn we gestopt en moesten we de bussen uit.''[Tweet:https://twitter.com/maikelcoomans85/status/797404987613728768]Volgens de politie zijn de betogers helemaal niet tegengehouden, maar zijn ze uit zichzelf uitgestapt in Rotterdam. ''We hebben toen aangeboden ze naar het demonstratievak in Maassluis te brengen. Daar wilden ze niet naartoe.''VerbodDe betogers is volgens een politiewoordvoerster verteld dat ook in Rotterdam een verbod op demonstreren van kracht is. ''Zij negeerden dit verbod en zijn aangehouden.'' Demonstreren was verboden op grond van een zogeheten noodbevel. Burgemeester Ahmed Aboutaleb heeft dat noodbevel goedgekeurd, bevestigde zijn woordvoerder. Aboutaleb had van de politie begrepen dat activisten mogelijk in zijn stad zouden demonstreren, omdat ze niet wilden plaatsnemen in een protestvak in Maassluis.ErasmusbrugDe politie arresteerde meerdere groepen actievoerders. Eén groep van zestig man wilde naar verluidt met het openbaar vervoer naar Maassluis reizen. Daarom liepen ze naar het Centraal Station. Een kleinere groep trok richting de Erasmusbrug om daar actie te voeren. [Tweet:https://twitter.com/JournalistRuud/status/797403849258573825]De politie reed een groep demonstranten met ME-busjes klem bij de Heer Bokelweg. Ook bij de Coolsingel werden tientallen mensen aangehouden. Een derde groep werd in de omgeving van de Erasmusbrug ingerekend. AdvocaatAgenten sloegen naast activisten ook advocaat Michiel Pestman in de boeien. Hij mocht een politiekordon passeren om met cliënten te praten, maar werd vervolgens met de andere betogers opgepakt. ''Ik mocht bij de groep, maar ik mag er niet meer uit'', zei de jurist verbijsterd, terwijl een agent hem de weg versperde. ''Er is kennelijk een noodverordening afgekondigd die ik niet ken. Ik probeer te achterhalen wat er aan de hand is.''Het ging er bij de aanhoudingen soms hard aan toe. Op videobeelden is te zien dat zowel agenten als de betogers tikken uitdelen. Ook wordt er geduwd en getrokken. De politie verwacht dat de meeste opgepakte betogers zaterdag weer vrij komen. [Tweet:https://twitter.com/robertpbas/status/797418832306565121][Tweet:https://twitter.com/robertpbas/status/797418098068492288][Tweet:https://twitter.com/MarjanBoelsma/status/797401859652730880][Tweet:https://twitter.com/MarjanBoelsma/status/797407701022216192]

Appels en Perren is the first retail store in Amsterdam selling only Apple and Pear products from the Netherlands and European countries such as France, Germany and the UK. In this week's chat we speak with Heleen Nobel & Eelco Huzinga two of the proprietors of this wonderful spot where you can get your apple and pear on. It is an easy Tram ride from Amsterdam Centraal Train Station. Take Tram 4 or Tram 9 which you will find to your left as you step out of Amsterdam Centraal. If you can't find the Tram stop? Walk directly across the street from Centraal Station (don't cross the canal) and find the Tourist Information Center. Here you can buy Tram tickets, if you can't find the Tram ticket kiosks in Centraal Station. Once on the Tram no need to get off until the Rembrandtplein. The Rembrandtplein is a large green square surrounded by restaurants and coffeeshops of all types. Once off the Tram keep the square (Rembrandtpein) to your right. You will be walking in the same direction that the Tram just left you. Stay on this street and keep a look out for the small road on the left called Paardenstraat. The shop number is 7. It is a small street on the left. If you go too far just ask one of the friendly shop owners on the main street. Contact info for Appels en Perren info@appelsenperren.amsterdam website: http://cider.amsterdam/ Address: Paardenstraat 7 Amsterdam, NL 1017CX Hours: Wednesday - saturday 11: 00 - 7 pm Sunday 1 - 6 pm Telephone 020-3584545 - this is a Netherlands number so make sure to use country code 011 32 if calling using a US phone number Please Help Support Cider Chat's (Ria's) trip to the International Hall of Gala Ciders. I am sure I won't have this trip paid off for a while and every little bit counts. Please donate today. Social Media company mentioned in this chat We Are Pr - helping small business manage social media Donate to Cider Chat! Help keep the chat thriving! Mentions in this Chat: Amsterdam Koot Festival - Koot translates to Cooking in english and this festival takes place every August 002: Wouter Blijs | Cider Cider, Rotterdam, NL 024: Leonard Koningswijk | Bear Cider, NL Kröller-Müller Museum - this is located near Arnhem, NL and has free white bikes, amazing landscape and art work.  014: Joe Getz | Kurant Cider, Pennsylvania Follow on Twitter @KurantCider 035: Danielle von Scheiner | Big Apple Hard Cider, NYC Follow on Twitter @BigAppleCider Find this episode and all episodes at the page for Cider Chat's podcasts. Listen also at iTunes, Google Play, Stitcher (for Android), iHeartRadio and where ever you love to listen to podcasts. Follow on twitter @ciderchat  

In 2020 moeten huurwoningen gemiddeld een energielabel B hebben. Dat is afgesproken in het energieakkoord maar huurders én de woningcorporaties ondernemen geen actie, waardoor het bij afspraken op papier lijkt te blijven. Hoe gaan we ervoor zorgen dat we de doelstelling toch gaan halen? Te gast zijn: -Henk Visscher, Hoogleraar Woningkwaliteit en Procesinnovatie aan de TU Delft -Rutger Groot Wassink, van het energie team van de Woonbond En vanuit -René Scherpenisse, bestuurslid van Aedes de branche vereniging van woning corporaties Verslaggever Elfanie toe Laer onderzocht hoe je nou een huis naar energielabel B krijgt en wat dat oplevert. Op de schop Deze week in 'op de schop' binnenhuisarchitect Sheryl Leysner en zij wil het Centraal Station van Amsterdam op de schop nemen. Luister woensdag om 15.30 uur naar BNR Bouwmeesters See omnystudio.com/listener for privacy information.

Het Internet of Things komt in hoog tempo op ons af. maar wat moeten of kunnen we daar precies mee? Die vraag staat centraal in het iBeacon Living Lab, met als eerste concrete resultaat de Beacon Mile: 3,4 kilometer vanaf het Centraal Station tot aan het marine terrein in Amsterdam waar iedereen die wil kan experimenteren met zogenaamde beacons. Een initiatief van de gemeente Amsterdam en Glimworm. Creatief directeur Paul Manwaring is te gast in Top Names en legt uit.

Pedestrians, cyclists and a violist at the Turfmarkt; a passageway between the Central Station and the city centre. Voetgangers, fietsers en een violist op de Turfmarkt, een doorgang van het Centraal Station naar het stadscentrum. Aporee: http://aporee.org/maps/work/?loc=28622

De grenzen moeten dicht. Vluchtelingen moeten opgevangen in de eigen regio. En voor gelukszoekers is geen plek. Dat is de toon waarop we over vluchtelingen spreken. Maar tussen alle mensen die wanhopig Lampedusa proberen te bereiken zit ook onvermoed talent. Van een berooide bootvluchteling tot succesvol fotograaf. Het overkwam de jonge, uit Ivoorkust afkomstige, Mohamed Keita. Van dakloze op het Centraal Station heeft hij nu een eigen expositie in een vermaarde kunstgalerie in Rome. Correspondent Angelo van Schaik maakte een reportage over Keita.

Aanstaande vrijdag werd de nieuwe naam bekend gemaakt van het jeugdoperagezelschap Xynix: Holland Opera Express. De groep gaat verhuizen naar Amersfoort en krijgt in de oude veensmederij(industrieel erfgoed) aan het spoor achter het Centraal Station een eigen vast plek. Het eerste jeugdoperahuis van Europa!! Dat vieren ze met de lokatievoorstelling 'Blauwbaard' voor oud en jong(een beetje). Waar Blauwbaard over gaat hoef ik niet uit te leggen! Imme Dros schreef het scenario, de opwekkende muziek is van Chiel Meijering en Joke Hoolboom doet de regie. Ze spelen het t/m/ 6 juni